dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Αααα ... έχω και μια ανέκδοτη της γιαγιάς μου μέσα σε ένα κοτέτσι, να την ρίξω?
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
"Και παρακαλω οποιος εχει την ορεξη να στολισει την ιστορια μου με φωτογραφιες, παρακαλω να το κανει γιατι με το δικο μου καβουρδιστρι δεν μπορω να μειωσω το μεγεθος των φωτογραφιων μου οποτε δε μπορω να ανεβασω τις δικες μου "
Δεν βλέπω πουθενά να υπάρχει περιοριστικός όρος οι φωτο να έχουν σχέση με Ινδία. Αρα μέσα είμαι.
Περίμενε. Βρήκα και μια του παππού λίγο πριν τον πόλεμο, κάτσε να την σκανάρω και την ρίχνω και αυτή...
Η Αρμένικη επίσκεψη τελείωσε για να διαβάσουμε την συνέχεια?
ΕΡΣΗ
Member
Ορος αυτονοητος: Να εχει σχεση με την Ινδια. Ασε που παππους και γιαγια εντος κοτετσιου, κατ' εμε τουλαχιστον, δεν αποτελουν κανενος ειδους στολισμο.
Και ναι! Οι Αρμενιοι εφυγαν χθες. Καθομαι και γραφω. Ελπιζω να ανεβασω αυριο!
Και ναι! Οι Αρμενιοι εφυγαν χθες. Καθομαι και γραφω. Ελπιζω να ανεβασω αυριο!
ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Άντε επιτέλους γιατί το ρίξαμε στην πολυλογία εδώ μέσα. Κάτσε να γράψεις Έρση μου και εγώ σου τάζω ένα ολοκαίνουργιο detol για επιβράβευση.
ΕΡΣΗ
Member
Akbar ο Μεγάλος!
Μετά από καμιά ώρα δρόμο περίπου φθάσαμε στο Fatehpur Sikri. Μια και είδα τα παλάτια στο Agra Fort και στο Fatehpur Sikri την ίδια μέρα και χωρίς καμία παρεμβολή ανάμεσα στις δυο επισκέψεις, δεν είμαι πολύ σίγουρη στις αναμνήσεις μου για το που σταματάει το ένα και που αρχίζει το άλλο. Άλλωστε ο κόκκινος ψαμμίτης ως κυριαρχούν δομικό υλικό, (κάποια παλάτια βέβαια στο Agra Fort αποτελούσαν εξαιρέσεις) και το παρεμφερές αρχιτεκτονικό σχέδιο, δε βοηθούν καθόλου στο να μην εμπλέκονται οι εντυπώσεις. Κάποιες εικόνες είναι μπλεγμένες στο μυαλό μου. Το Fatehpur Sikri θεωρείται ως η έρημη, εγκαταλελειμμένη πρωτεύουσα, αλλά αυτό είναι λίγο μύθος: Στα πέριξ πάντα υπήρχε μια πόλη η οποία συνέχισε να υπάρχει και μετά την εγκατάλειψη των δημοσίων κτιρίων από τον Jahangir, ο οποίος επέστρεψε στην Agra και την έκανε πρωτεύουσα του. Οι κάτοικοι της πόλης αυτής σήμερα ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τον τουρισμό. Η αρχαία πόλη περιλαμβάνει εκτός από το σύμπλεγμα των ανακτόρων που επισκέφθηκα , ένα τζαμί-το τζαμί της Παρασκευής- η αλλιώς Jama Masjid, στην αυλή του οποίου βρίσκεται τύμβος ενός σουφι άγιου του Shaikh Salim, μια τεραστία πύλη, τη μεγαλύτερη του κόσμου η οποία λέγεται: Buland Darwaza, και πολλά περίπτερα και άλλα δημόσια κτίρια. Τα οποία φυσικά και δεν προλάβαμε να δούμε. Όπως ήδη έχω πει, είναι καλύτερα να αφιερώσει κανείς δυο διανυκτερεύσεις στην Agra, παρόλο που δεν είναι όμορφη πόλη. Αυτό το τελευταίο δε θυμάμαι αν σας το είπα ξανά!
Η ιστορία αυτής της πόλης είναι συνυφασμένη με τον Akbar, τον Μεγάλο Akbar. Άλλωστε το όνομα του αυτό σημαίνει: Μεγάλος.
Ήταν μικρός το δέμας και αναλφάβητος, πράγμα το οποίο υπήρξε μοναδική περίπτωση στην ιστορία των Μογγολων Αυτοκρατόρων καθότι τύγχαναν όλοι τους μιας εξαιρετικής, για τα δεδομένα της εποχής, παιδείας.
Όμως ο πατέρας του ο Humayun (tripakia ησύχασε! Δε θα αναφερθώ εκτενώς και σε αυτόν!) έχασε τον θρόνο του εξαιτίας ενός Αφγανού ο οποίος κατέλαβε την εξουσία στα εδάφη των Μογγολων. Η εξόριστη αυτοκρατορική οικογένεια βρήκε καταφύγιο στην Περσία αλλά ο Akbar φυγαδεύτηκε σε ένα χωριό, ιδιαίτερη πατρίδα ενός συμβούλου του πατέρα του, για να χαθεί ωστε να μην γίνει στόχος δολοφονίας, όπου μεγάλωσε μαθαίνοντας κυνήγι και πολεμικές τέχνες, αλλά όχι γραφή και ανάγνωση, δυστυχώς. Όμως ενδιαφερόταν παρά πολύ για τα βιβλία και τη μόρφωση εν γένει και έβαζε αναγνώστες να του διαβάζουν ότι βιβλίο κυκλοφορούσε. Σύντομα έγινε ένας εξαιρετικά μορφωμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος. Ο πατέρας του κατάφερε να ανακτήσει τον θρόνο από τους εχθρούς του, αλλά σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα λίγο αργότερα, αφήνοντας τον δεκατετράχρονο γιο του μοναδικό διάδοχο του θρόνου. Εδώ δεν έλαβε χώρα η συνήθης στους μογγολους (και όχι μόνο σε αυτούς) σφαγή των αδερφών προκείμενου ο ικανότερος και πονηρότερος επιζήσας να ανέβει στον θρόνο. Τώρα που το σκέφτομαι ο τρόπος διαδοχής στον θρόνο των μογγολων αυτοκρατόρων μου θυμίζει ένα είδος «φυσικής επιλογής» της πονηρότερης, αφυέστερης, σκληρότερης και αποτελεσματικότερης περίπτωσης. Μέσα από αυτήν την αιμοσταγή διαδικασία απόμενε ζωντανός αυτός ο οποίος θα είχε τα περισσότερα προσόντα για να διαχειριστεί την τεραστία αυτήν περιοχή με τους πολλούς εξωτερικούς εχθρούς και τους πολλούς λαούς και θρησκείες. Τέλος πάντων ο Akbar δεν είχε αδέρφια να σφάξει η να τον σφάξουν. Αν είχε, ίσως και να μην τα είχε καταφέρει να φθάσει ως τον θρόνο. Οι πνευματικές του αναζητήσεις ίσως και να ήταν εμπόδιο στην επιβίωση του. Ο Akbar βασίλεψε με αντιβασιλέα για το διάστημα της ανηλικότητας του και μετά μόνος του. Επέκτεινε την αυτοκρατορία του κατακτώντας και το Ρατζασταν εκτός από το Mewar (περιοχή της Udaipur). Επέβαλε φορολογία και στους μουσουλμάνους ευγενείς και παράλληλα κατάργησε τους θρησκευτικούς φόρους που πλήρωναν οι ινδουιστές υπήκοοι του. Θέσπισε ότι κάθε θρησκευτική κοινότητα θα μπορούσε να δικάζεται σύμφωνα με τα ήθη και έθιμα της, έτσι ώστε κάθε λαός που απάρτιζε την αυτοκρατορία του να υπόκειται στις δικές του αντιλήψεις περί δικαίου. (Την τακτική αυτή αργότερα την ακολούθησαν και οι Άγγλοι). Επέδειξε συγκλονιστική για την εποχή του (και για πολλές από τις επόμενες) ανοχή στο μωσαϊκό που αποτελούσε την αυτοκρατορία του με αποτέλεσμα να την ισχυροποιήσει για πολλούς αιώνες. Αν και αναλφάβητος αναδιοργάνωσε επιτυχώς την γραφειοκρατία του Βασιλείου του και προσέλαβε πολλούς ινδουιστές. Την εποχή του θανάτου του ήδη το ένα τρίτο των υπάλληλων της αυτοκρατορίας ήταν ινδουιστές. Και πολλοί εξ αυτών κατέλαβαν και πολύ υψηλές θέσεις. Σεβόταν παρά πολύ την ινδουιστική θρησκεία και έφερνε νερό από τον Γάγγη για να πίνει και να κάνει τους καθαρμούς του το οποίο το αποθήκευε σε ένα ωοειδές δοχείο. Αργότερα το δοχείο αυτό χρησιμοποιήθηκε για την αποθήκευση του κρασιού: είπαμε, οι μογγολοι ήταν κάπως ιδιόρρυθμοι μουσουλμάνοι. Έγινε οπαδός, στην ουσία ιδρυτής, μιας αίρεσης, Dīn-i Ilāhī ονομάστηκε, η οποία ναι μεν ήταν ισλαμικού προσανατολισμού, με απώτερες αντηχήσεις από την πλατωνική φιλοσοφία- ιδιαίτερη βαρύτητα έδινε στην ιδέα του φιλόσοφου-βασιλιά- αλλά έφερε και πολλά συγκρητικά στοιχεία από τον Ινδουισμό, τον Ζωροαστρισμό, το Ζαιν, τον Βουδισμό και τον Χριστιανισμό. Ο σκοπός της αίρεσης αυτής ήταν κυρίως πολιτικός: προσπαθούσε να ενώσει σε ένα θρησκευτικό σύστημα τους διάφορους λαούς της αυτοκρατορίας του. Αυτή η θρησκευτικο-πολιτική προσπάθεια του Ακπμαρ φαίνεται οτι συγκίνησε αιώνες αργότερα τον βικτοριανό ποιητή Alfred Tennyson στη συλλογή του The Death of Oenone, Akbar’s Dream and other poems. The death of Oenone, and other poems
Η αίρεση αυτή δεν είχε μεγάλη τύχη μετά τον θάνατο του Ακμπαρ. Ατόνησε. Ο κόσμος λατρεύει να (ξε)χωρίζει από τους διπλανούς του.
Ο Akbar πήρε τρεις επίσημους συζύγους: μια χριστιανή, μια μουσουλμάνα και μια ινδουίστρια. Εν γένει όλοι σχεδόν οι μογγολοι αυτοκράτορες παντρευόντουσαν με ινδουίστριες πριγκίπισσες για λόγους πολιτικών συμμαχιών. Οι πριγκίπισσες αυτές αποκόπτονταν μετά τον γάμο τους από τις οικογένειες τους τις οποίες δεν ξανάβλεπαν ποτέ. Τώρα τόσο κακό όσο ακούγεται δεν είναι, γιατί οι ινδουιστές είχαν το δυσάρεστο συνήθειο μετά το θάνατο του συζύγου να ρίχνουν στην νεκρική πυρά και τις επιζωσες συζύγους, ώστε και μετά θάνατον να συνεχίζουν να υπηρετούν τον σύζυγο. (Το έθιμο αυτό το απαγόρευσαν οι Βρετανοί, αλλά συνεχίστηκε στα χωριά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όπως μας είπε ο ξεναγός μας). Τουλάχιστον αυτές που παντρευόντουσαν με μογγολους δεν προέβαιναν στην πράξη του σάτι (έτσι λέγεται αυτού του είδους η «αυτό»πυρπόληση). Η αγαπημένη σύζυγος του Akbar ήταν η ινδουίστρια πριγκίπισσα. Όμως ούτε αυτή, ούτε οι υπόλοιπες σύζυγοι μπόρεσαν να του δώσουν αρσενικούς απόγονους. Θηλυκοί απόγονοι υπήρχαν, αλλά ποιος νοιάζεται; Μεγάλο το πρόβλημα στην αυτοκρατορία. Ένας σουφι αναχωρητής ο οποίος ασκήτευε στα πέριξ της πόλης Sikri (αργότερα προστέθηκε και το Fatehpur το οποίο σημαίνει νίκη και σηματοδότησε τη νίκη του Akbar επί του Ρατζασταν) προφήτευσε ότι θα γεννιόταν αρσενικός διάδοχος εφόσον η σύζυγος έκανε κάποιο προσκύνημα στην περιοχή και όταν θα έμενε έγκυος όφειλε να έρθει να γεννήσει στο ιερό προσκύνημα. Όπερ και έγινε. Αλλά η βασιλομήτωρ σιγά μην κάτσει στο ταπεινό ενδιαίτημα του σουφι ως έγκυος και ως λεχώνα . Δεν χρειάστηκε λοιπόν και πολλά ο περήφανος πατήρ για να κτίσει την καινούργια του πρωτεύουσα στο μέρος αυτό. Δε μακροημέρευσε όμως η εν λόγω πρωτεύουσα. Εγκαταλείφθηκε συντόμως μετά το θάνατο του από τον διάδοχο του ο οποίος, παρόλο που γεννήθηκε σε αυτήν την πόλη, την έφτυσε. Ο κυρίαρχος λόγος είναι ότι δεν είχε γίνει καμία σοβαρή πρόβλεψη για την υδροδότηση της πόλης, αλλά ίσως κιόλας ο Jahangir, ο οποίος ήρθε σε αντιπαράθεση με τον πατέρα του Akbar για το θέμα της διάδοχης να μην ήθελε να επισκιάζεται από την πόλη-κατασκεύασμα του προκάτοχου του.
Το σύμπλεγμα των παλατιών ήταν πανέμορφο. Εκείνο που μου άρεσε ήταν ότι δεν έβλεπες γύρω το άθλια δομημένο σύγχρονο περιβάλλον και πιο εύκολα η φαντασία κυλούσε σε καιρούς αλλοτινούς, τότε που πάνω στον θρόνο του Παγωνιού έλαμπε ολόκληρο το Κοχινουρ- το όνομα του οποίου σημαίνει «βουνό από φως»-, πριν καταλήξει ως λάφυρο στα χέρια των Άγγλων και κοσμήσει χάνοντας μέρος του μεγέθους του το στήθος της Βασίλισσας Βικτορίας, αυτοκράτειρας των Ινδιών. Σήμερα μπορεί να το δει κανείς, μαζί με τους υπόλοιπους βασιλικούς θησαυρούς, στον Πύργο του Λονδίνου. Η περιοχή είχε μια ησυχία και μια ηρεμία που με ξεκούρασε πολύ, και αυτό ήταν χρήσιμο γιατί ξεκινούσε το απογευματινό μας ταξίδι προς το Ρατζασταν με πρώτο σταθμό την Jaipur.
Αποχαιρετιστήκαμε με τον ξεναγό μας, φορτωθήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να προχωρούμε ξανά σε κάτι που λέγεται «ινδικοί αυτοκινητόδρομοι».
Ας εξηγήσω λίγο τι εννοώ: Ναι είχαν δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση. Όμως κλειστοί αυτοκινητόδρομοι δεν ήταν έπ’ ουδενι. Υπήρχαν άπειροι χωματόδρομοι οι οποίοι διασταυρωνόντουσαν με τον αυτοκινητόδρομο: στο σημείο διασταύρωσης ενίοτε διακοπτόταν το διαχωριστικό, ενίοτε όχι. Από εκεί έβγαιναν πληθώρα κάρων, μοτοποδηλάτων, τρακτέρ, θεριζοαλωνιστικών μηχανών, φορτηγών και ότι άλλο τροχοφόρο μπορεί να βάλει ο νους σας. Αυτά τα οχήματα συνήθως ήθελαν να πάνε σε κάποιο άλλο χωριό το οποίο δεν ήταν εμπρός μας, αλλά πίσω μας γύρω στα διακόσια μέτρα . Οπότε προς χάριν ευκολίας αντί να μπουν στο αντίθετο ρεύμα-άλλωστε μπορεί και να μην είχε άνοιγμα εκεί το διαχωριστικό- έμπαιναν με αντίθετη φορά στο δικό μας. Καλά, όχι ότι κανείς μας είχε βάλει εμάς συγκεκριμένα στο μάτι και στο απέναντι ρεύμα ο ίδιος χαμός γινόταν. Όλοι κόρναραν σε όλους, πιο πολύ ως ένα είδος προειδοποίησης: «πρόσεξε σου ‘ρχομαι», αλλά θυμό η μάλλον τρόμο που αυθωρεί και παραχρήμα μετατρέπεται σε έξαλλο θυμό δεν είδα. Κανείς δεν έβρισε τη μανά του αλλού. Ούτε την αδερφή του. Ούτε τη γυναίκα του. Ούτε τη θεια του. Ούτε την κόρη του. Ούτε την ανιψιά του. Ούτε την αξαδέρφη του. Ούτε κανένα άλλο θηλυκό μέλος της οικογένειας του π.χ. την πεθερά του. Τίποτε. Ούτε τον…Κρίσνα του, η τον Βισνου του, ούτε καν τον Βράχμα του. Ούτε καμία άσεμνη χειρονομία, γενικά καμία χειρονομία δεν είδα. Η αντιμετώπιση ήταν του στυλ: «χμμμ… για να κάνει κάτι τόσο επικίνδυνο και για τον εαυτό του κάποιον πολύ σοβαρό λόγο θα έχει ο καημένος!» Ο οδηγός μας ψύχραιμος και απολύτως ήρεμος αντιμετώπιζε όλο αυτό το τρελοκομείο χωρίς ούτε έναν μορφασμό. Κάποτε, μετά από αρκετή ώρα φθάσαμε στο σημείο εκείνο που τελειώνει το κρατίδιο του Uttar Pradesh και αρχίζει το κρατίδιο του Ρατζασταν. Και σταματήσαμε για να πάει ο οδηγός μας να πληρώσει τα διόδια. Και άρχισαν τα ίδια, μόνο που αυτή τη φορά δε μου χτυπούσαν τα τζαμιά ιδιοκτήτες όφεων, αλλά μαϊμούδων. Συνεχίσαμε το δρόμο μας. Κατά καιρούς πληρώναμε διόδια ως εξής: Υπήρχαν δυο υπάλληλοι οι οποίοι ασχολούνται με την έλευση κάθε αυτοκίνητου: ο ένας είναι μέσα στο κουβούκλιο και ο έτερος παίρνει τα χρήματα από τον οδηγό και τα παραδίδει στον εντός του κουβουκλίου υπάλληλο. Αυτό γίνεται επειδή το κουβούκλιο είναι χτισμένο αρκετά ψηλά ώστε να μην το φθάνουν οι οδηγοί του.
Υπάρχει και σε δεύτερη παραλλαγή η οποία είναι η εξής: το κουβούκλιο είναι μεν στο σωστό ύψος, αλλά η μπάρα δεν είναι αυτόματη όποτε χρειάζεται να ασχοληθεί μαζί της ο έτερος υπάλληλος. Μάλιστα! Κατά τα άλλα στέλνουν δορυφόρους στο διάστημα!
Και τελικά συναντήσαμε το αποκορύφωμα: Την ώρα που έπαιρνε να σουρουπώνει τρεις κοτρόνες έκλειναν το δρόμο. Οποίος οδηγός τις είδε, πάει καλά. Οποιανού τα μάτια θόλωσαν από το λυκόφως και τις πήρε από κάτω από το αυτοκίνητο του, το σακάτεψε. Ευτυχώς ο οδηγός μας τις είδε, σταμάτησε και έπιασε κουβέντα με τον οδηγό ενός αυτοκίνητου που ερχόταν προς εμάς –δηλαδή στο αντίθετο ρεύμα. Καλά τι σας λέω τώρα, ψιλά γράμματα. Κατόπιν μας είπε με τα λίγα αγγλικά του ότι ο δρόμος είχε κλείσει για επισκευή και έπρεπε να κάνουμε κάποια παράκαμψη από μικρότερους δρόμους. Επομένως μπήκαμε και εμείς στο αντίθετο ρεύμα και ψάξαμε να βρούμε την παράκαμψη. Δεν ήταν δύσκολο. Ένας χωματόδρομος τίγκα στα αυτοκίνητα και στα φορτηγά. Όμως ήταν το πιο ενδιαφέρον σημείο όλης της διαδρομής. Περνούσαμε μέσα από μικρά χώρια και βλέπαμε τη ζωή των ανθρώπων. Έκλεβα στιγμές κοιτάζοντας τις καλύβες τους μέσα από τις ανοιχτές πόρτες. Πάντως αυτή η παράκαμψη είχε αλλάξει και τη καθημερινή ρουτίνα των χωρικών και αυτοί με αντίστοιχη περιέργεια μας κοιτούσαν και μας χαιρετούσαν. Παράλληλα ευγνωμονούσαμε που είμαστε εκεί κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου και όχι σε κανένα μουσώνα να βρέχει, να λασπώνει και να κολλάμε.
Περάσαμε αρκετή ώρα μέσα από χωράφια, χώρια και χωματόδρομους με καμία σήμανση ελπίζοντας ότι το προπορευόμενο αυτοκίνητο ήξερε καλύτερα από εμάς.
Και ξάφνου βγήκαμε ξανά στον αυτοκινητόδρομο! Και στα διακόσια μέτρα μας περίμεναν διόδια. Μάλιστα! «Τώρα γιατί πρέπει να πληρώσουμε ξανά» ρώτησα «για τον καλό τον δρόμο;» «Μάλιστα» είπε ο αφέντης «μήπως θα έπρεπε να καλέσεις στην Ινδία κανέναν από το ελληνικό κίνημα για τη μη πληρωμή των διοδίων;»
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε ακόμη μια φορά. Αφήσαμε τις κεντρικές λεωφόρους για να πάρουμε τα στενά. Τώρα όμως είχε νυχτώσει. Τα χώρια ήταν εντελώς υποφωτισμενα με γκαζολαμπες στην καλύτερη και κεριά η λυχνάρια ως πιο συνηθισμένο τρόπο φωτισμού. Επειδή η νύχτα ήταν πολύ κρύα ο κόσμος συγκεντρωνόταν και άναβε φωτιές για να ζεσταθεί, είτε στις αυλές είτε στις ανοικτωσιες. Όλο αυτό μου θύμιζε κάτι απόκοσμο, σαν κάτι μελλοντολογικα φιλμ όπου έχει επέλθει μια φοβερή καταστροφή και ο υπόλοιπος πληθυσμός, όσοι επέζησαν τέλος πάντων, συγκεντρώνονται ρακένδυτοι ανάβοντας φωτιές. Και όλα αυτά στα πέντε χιλιόμετρα το πολύ από τον βασικό άξονα.Agra –Jaipur. Δεύτερη φορά βγήκαμε από τον χωματόδρομο στον βασικό, δεύτερη φορά μας ζήτησαν διόδια για ανύπαρκτο δρόμο, αλλά αυτή τη φορά δεν διαμαρτυρήθηκα. Ήμουν πολύ κουρασμένη. Η πινακίδα έδειχνε Jaipur 10 χλμ.
Άντε φθάσαμε επιτέλους!
Μετά από καμιά ώρα δρόμο περίπου φθάσαμε στο Fatehpur Sikri. Μια και είδα τα παλάτια στο Agra Fort και στο Fatehpur Sikri την ίδια μέρα και χωρίς καμία παρεμβολή ανάμεσα στις δυο επισκέψεις, δεν είμαι πολύ σίγουρη στις αναμνήσεις μου για το που σταματάει το ένα και που αρχίζει το άλλο. Άλλωστε ο κόκκινος ψαμμίτης ως κυριαρχούν δομικό υλικό, (κάποια παλάτια βέβαια στο Agra Fort αποτελούσαν εξαιρέσεις) και το παρεμφερές αρχιτεκτονικό σχέδιο, δε βοηθούν καθόλου στο να μην εμπλέκονται οι εντυπώσεις. Κάποιες εικόνες είναι μπλεγμένες στο μυαλό μου. Το Fatehpur Sikri θεωρείται ως η έρημη, εγκαταλελειμμένη πρωτεύουσα, αλλά αυτό είναι λίγο μύθος: Στα πέριξ πάντα υπήρχε μια πόλη η οποία συνέχισε να υπάρχει και μετά την εγκατάλειψη των δημοσίων κτιρίων από τον Jahangir, ο οποίος επέστρεψε στην Agra και την έκανε πρωτεύουσα του. Οι κάτοικοι της πόλης αυτής σήμερα ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τον τουρισμό. Η αρχαία πόλη περιλαμβάνει εκτός από το σύμπλεγμα των ανακτόρων που επισκέφθηκα , ένα τζαμί-το τζαμί της Παρασκευής- η αλλιώς Jama Masjid, στην αυλή του οποίου βρίσκεται τύμβος ενός σουφι άγιου του Shaikh Salim, μια τεραστία πύλη, τη μεγαλύτερη του κόσμου η οποία λέγεται: Buland Darwaza, και πολλά περίπτερα και άλλα δημόσια κτίρια. Τα οποία φυσικά και δεν προλάβαμε να δούμε. Όπως ήδη έχω πει, είναι καλύτερα να αφιερώσει κανείς δυο διανυκτερεύσεις στην Agra, παρόλο που δεν είναι όμορφη πόλη. Αυτό το τελευταίο δε θυμάμαι αν σας το είπα ξανά!
Η ιστορία αυτής της πόλης είναι συνυφασμένη με τον Akbar, τον Μεγάλο Akbar. Άλλωστε το όνομα του αυτό σημαίνει: Μεγάλος.
Ήταν μικρός το δέμας και αναλφάβητος, πράγμα το οποίο υπήρξε μοναδική περίπτωση στην ιστορία των Μογγολων Αυτοκρατόρων καθότι τύγχαναν όλοι τους μιας εξαιρετικής, για τα δεδομένα της εποχής, παιδείας.
Όμως ο πατέρας του ο Humayun (tripakia ησύχασε! Δε θα αναφερθώ εκτενώς και σε αυτόν!) έχασε τον θρόνο του εξαιτίας ενός Αφγανού ο οποίος κατέλαβε την εξουσία στα εδάφη των Μογγολων. Η εξόριστη αυτοκρατορική οικογένεια βρήκε καταφύγιο στην Περσία αλλά ο Akbar φυγαδεύτηκε σε ένα χωριό, ιδιαίτερη πατρίδα ενός συμβούλου του πατέρα του, για να χαθεί ωστε να μην γίνει στόχος δολοφονίας, όπου μεγάλωσε μαθαίνοντας κυνήγι και πολεμικές τέχνες, αλλά όχι γραφή και ανάγνωση, δυστυχώς. Όμως ενδιαφερόταν παρά πολύ για τα βιβλία και τη μόρφωση εν γένει και έβαζε αναγνώστες να του διαβάζουν ότι βιβλίο κυκλοφορούσε. Σύντομα έγινε ένας εξαιρετικά μορφωμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος. Ο πατέρας του κατάφερε να ανακτήσει τον θρόνο από τους εχθρούς του, αλλά σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα λίγο αργότερα, αφήνοντας τον δεκατετράχρονο γιο του μοναδικό διάδοχο του θρόνου. Εδώ δεν έλαβε χώρα η συνήθης στους μογγολους (και όχι μόνο σε αυτούς) σφαγή των αδερφών προκείμενου ο ικανότερος και πονηρότερος επιζήσας να ανέβει στον θρόνο. Τώρα που το σκέφτομαι ο τρόπος διαδοχής στον θρόνο των μογγολων αυτοκρατόρων μου θυμίζει ένα είδος «φυσικής επιλογής» της πονηρότερης, αφυέστερης, σκληρότερης και αποτελεσματικότερης περίπτωσης. Μέσα από αυτήν την αιμοσταγή διαδικασία απόμενε ζωντανός αυτός ο οποίος θα είχε τα περισσότερα προσόντα για να διαχειριστεί την τεραστία αυτήν περιοχή με τους πολλούς εξωτερικούς εχθρούς και τους πολλούς λαούς και θρησκείες. Τέλος πάντων ο Akbar δεν είχε αδέρφια να σφάξει η να τον σφάξουν. Αν είχε, ίσως και να μην τα είχε καταφέρει να φθάσει ως τον θρόνο. Οι πνευματικές του αναζητήσεις ίσως και να ήταν εμπόδιο στην επιβίωση του. Ο Akbar βασίλεψε με αντιβασιλέα για το διάστημα της ανηλικότητας του και μετά μόνος του. Επέκτεινε την αυτοκρατορία του κατακτώντας και το Ρατζασταν εκτός από το Mewar (περιοχή της Udaipur). Επέβαλε φορολογία και στους μουσουλμάνους ευγενείς και παράλληλα κατάργησε τους θρησκευτικούς φόρους που πλήρωναν οι ινδουιστές υπήκοοι του. Θέσπισε ότι κάθε θρησκευτική κοινότητα θα μπορούσε να δικάζεται σύμφωνα με τα ήθη και έθιμα της, έτσι ώστε κάθε λαός που απάρτιζε την αυτοκρατορία του να υπόκειται στις δικές του αντιλήψεις περί δικαίου. (Την τακτική αυτή αργότερα την ακολούθησαν και οι Άγγλοι). Επέδειξε συγκλονιστική για την εποχή του (και για πολλές από τις επόμενες) ανοχή στο μωσαϊκό που αποτελούσε την αυτοκρατορία του με αποτέλεσμα να την ισχυροποιήσει για πολλούς αιώνες. Αν και αναλφάβητος αναδιοργάνωσε επιτυχώς την γραφειοκρατία του Βασιλείου του και προσέλαβε πολλούς ινδουιστές. Την εποχή του θανάτου του ήδη το ένα τρίτο των υπάλληλων της αυτοκρατορίας ήταν ινδουιστές. Και πολλοί εξ αυτών κατέλαβαν και πολύ υψηλές θέσεις. Σεβόταν παρά πολύ την ινδουιστική θρησκεία και έφερνε νερό από τον Γάγγη για να πίνει και να κάνει τους καθαρμούς του το οποίο το αποθήκευε σε ένα ωοειδές δοχείο. Αργότερα το δοχείο αυτό χρησιμοποιήθηκε για την αποθήκευση του κρασιού: είπαμε, οι μογγολοι ήταν κάπως ιδιόρρυθμοι μουσουλμάνοι. Έγινε οπαδός, στην ουσία ιδρυτής, μιας αίρεσης, Dīn-i Ilāhī ονομάστηκε, η οποία ναι μεν ήταν ισλαμικού προσανατολισμού, με απώτερες αντηχήσεις από την πλατωνική φιλοσοφία- ιδιαίτερη βαρύτητα έδινε στην ιδέα του φιλόσοφου-βασιλιά- αλλά έφερε και πολλά συγκρητικά στοιχεία από τον Ινδουισμό, τον Ζωροαστρισμό, το Ζαιν, τον Βουδισμό και τον Χριστιανισμό. Ο σκοπός της αίρεσης αυτής ήταν κυρίως πολιτικός: προσπαθούσε να ενώσει σε ένα θρησκευτικό σύστημα τους διάφορους λαούς της αυτοκρατορίας του. Αυτή η θρησκευτικο-πολιτική προσπάθεια του Ακπμαρ φαίνεται οτι συγκίνησε αιώνες αργότερα τον βικτοριανό ποιητή Alfred Tennyson στη συλλογή του The Death of Oenone, Akbar’s Dream and other poems. The death of Oenone, and other poems
Η αίρεση αυτή δεν είχε μεγάλη τύχη μετά τον θάνατο του Ακμπαρ. Ατόνησε. Ο κόσμος λατρεύει να (ξε)χωρίζει από τους διπλανούς του.
Ο Akbar πήρε τρεις επίσημους συζύγους: μια χριστιανή, μια μουσουλμάνα και μια ινδουίστρια. Εν γένει όλοι σχεδόν οι μογγολοι αυτοκράτορες παντρευόντουσαν με ινδουίστριες πριγκίπισσες για λόγους πολιτικών συμμαχιών. Οι πριγκίπισσες αυτές αποκόπτονταν μετά τον γάμο τους από τις οικογένειες τους τις οποίες δεν ξανάβλεπαν ποτέ. Τώρα τόσο κακό όσο ακούγεται δεν είναι, γιατί οι ινδουιστές είχαν το δυσάρεστο συνήθειο μετά το θάνατο του συζύγου να ρίχνουν στην νεκρική πυρά και τις επιζωσες συζύγους, ώστε και μετά θάνατον να συνεχίζουν να υπηρετούν τον σύζυγο. (Το έθιμο αυτό το απαγόρευσαν οι Βρετανοί, αλλά συνεχίστηκε στα χωριά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όπως μας είπε ο ξεναγός μας). Τουλάχιστον αυτές που παντρευόντουσαν με μογγολους δεν προέβαιναν στην πράξη του σάτι (έτσι λέγεται αυτού του είδους η «αυτό»πυρπόληση). Η αγαπημένη σύζυγος του Akbar ήταν η ινδουίστρια πριγκίπισσα. Όμως ούτε αυτή, ούτε οι υπόλοιπες σύζυγοι μπόρεσαν να του δώσουν αρσενικούς απόγονους. Θηλυκοί απόγονοι υπήρχαν, αλλά ποιος νοιάζεται; Μεγάλο το πρόβλημα στην αυτοκρατορία. Ένας σουφι αναχωρητής ο οποίος ασκήτευε στα πέριξ της πόλης Sikri (αργότερα προστέθηκε και το Fatehpur το οποίο σημαίνει νίκη και σηματοδότησε τη νίκη του Akbar επί του Ρατζασταν) προφήτευσε ότι θα γεννιόταν αρσενικός διάδοχος εφόσον η σύζυγος έκανε κάποιο προσκύνημα στην περιοχή και όταν θα έμενε έγκυος όφειλε να έρθει να γεννήσει στο ιερό προσκύνημα. Όπερ και έγινε. Αλλά η βασιλομήτωρ σιγά μην κάτσει στο ταπεινό ενδιαίτημα του σουφι ως έγκυος και ως λεχώνα . Δεν χρειάστηκε λοιπόν και πολλά ο περήφανος πατήρ για να κτίσει την καινούργια του πρωτεύουσα στο μέρος αυτό. Δε μακροημέρευσε όμως η εν λόγω πρωτεύουσα. Εγκαταλείφθηκε συντόμως μετά το θάνατο του από τον διάδοχο του ο οποίος, παρόλο που γεννήθηκε σε αυτήν την πόλη, την έφτυσε. Ο κυρίαρχος λόγος είναι ότι δεν είχε γίνει καμία σοβαρή πρόβλεψη για την υδροδότηση της πόλης, αλλά ίσως κιόλας ο Jahangir, ο οποίος ήρθε σε αντιπαράθεση με τον πατέρα του Akbar για το θέμα της διάδοχης να μην ήθελε να επισκιάζεται από την πόλη-κατασκεύασμα του προκάτοχου του.
Το σύμπλεγμα των παλατιών ήταν πανέμορφο. Εκείνο που μου άρεσε ήταν ότι δεν έβλεπες γύρω το άθλια δομημένο σύγχρονο περιβάλλον και πιο εύκολα η φαντασία κυλούσε σε καιρούς αλλοτινούς, τότε που πάνω στον θρόνο του Παγωνιού έλαμπε ολόκληρο το Κοχινουρ- το όνομα του οποίου σημαίνει «βουνό από φως»-, πριν καταλήξει ως λάφυρο στα χέρια των Άγγλων και κοσμήσει χάνοντας μέρος του μεγέθους του το στήθος της Βασίλισσας Βικτορίας, αυτοκράτειρας των Ινδιών. Σήμερα μπορεί να το δει κανείς, μαζί με τους υπόλοιπους βασιλικούς θησαυρούς, στον Πύργο του Λονδίνου. Η περιοχή είχε μια ησυχία και μια ηρεμία που με ξεκούρασε πολύ, και αυτό ήταν χρήσιμο γιατί ξεκινούσε το απογευματινό μας ταξίδι προς το Ρατζασταν με πρώτο σταθμό την Jaipur.
Αποχαιρετιστήκαμε με τον ξεναγό μας, φορτωθήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να προχωρούμε ξανά σε κάτι που λέγεται «ινδικοί αυτοκινητόδρομοι».
Ας εξηγήσω λίγο τι εννοώ: Ναι είχαν δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση. Όμως κλειστοί αυτοκινητόδρομοι δεν ήταν έπ’ ουδενι. Υπήρχαν άπειροι χωματόδρομοι οι οποίοι διασταυρωνόντουσαν με τον αυτοκινητόδρομο: στο σημείο διασταύρωσης ενίοτε διακοπτόταν το διαχωριστικό, ενίοτε όχι. Από εκεί έβγαιναν πληθώρα κάρων, μοτοποδηλάτων, τρακτέρ, θεριζοαλωνιστικών μηχανών, φορτηγών και ότι άλλο τροχοφόρο μπορεί να βάλει ο νους σας. Αυτά τα οχήματα συνήθως ήθελαν να πάνε σε κάποιο άλλο χωριό το οποίο δεν ήταν εμπρός μας, αλλά πίσω μας γύρω στα διακόσια μέτρα . Οπότε προς χάριν ευκολίας αντί να μπουν στο αντίθετο ρεύμα-άλλωστε μπορεί και να μην είχε άνοιγμα εκεί το διαχωριστικό- έμπαιναν με αντίθετη φορά στο δικό μας. Καλά, όχι ότι κανείς μας είχε βάλει εμάς συγκεκριμένα στο μάτι και στο απέναντι ρεύμα ο ίδιος χαμός γινόταν. Όλοι κόρναραν σε όλους, πιο πολύ ως ένα είδος προειδοποίησης: «πρόσεξε σου ‘ρχομαι», αλλά θυμό η μάλλον τρόμο που αυθωρεί και παραχρήμα μετατρέπεται σε έξαλλο θυμό δεν είδα. Κανείς δεν έβρισε τη μανά του αλλού. Ούτε την αδερφή του. Ούτε τη γυναίκα του. Ούτε τη θεια του. Ούτε την κόρη του. Ούτε την ανιψιά του. Ούτε την αξαδέρφη του. Ούτε κανένα άλλο θηλυκό μέλος της οικογένειας του π.χ. την πεθερά του. Τίποτε. Ούτε τον…Κρίσνα του, η τον Βισνου του, ούτε καν τον Βράχμα του. Ούτε καμία άσεμνη χειρονομία, γενικά καμία χειρονομία δεν είδα. Η αντιμετώπιση ήταν του στυλ: «χμμμ… για να κάνει κάτι τόσο επικίνδυνο και για τον εαυτό του κάποιον πολύ σοβαρό λόγο θα έχει ο καημένος!» Ο οδηγός μας ψύχραιμος και απολύτως ήρεμος αντιμετώπιζε όλο αυτό το τρελοκομείο χωρίς ούτε έναν μορφασμό. Κάποτε, μετά από αρκετή ώρα φθάσαμε στο σημείο εκείνο που τελειώνει το κρατίδιο του Uttar Pradesh και αρχίζει το κρατίδιο του Ρατζασταν. Και σταματήσαμε για να πάει ο οδηγός μας να πληρώσει τα διόδια. Και άρχισαν τα ίδια, μόνο που αυτή τη φορά δε μου χτυπούσαν τα τζαμιά ιδιοκτήτες όφεων, αλλά μαϊμούδων. Συνεχίσαμε το δρόμο μας. Κατά καιρούς πληρώναμε διόδια ως εξής: Υπήρχαν δυο υπάλληλοι οι οποίοι ασχολούνται με την έλευση κάθε αυτοκίνητου: ο ένας είναι μέσα στο κουβούκλιο και ο έτερος παίρνει τα χρήματα από τον οδηγό και τα παραδίδει στον εντός του κουβουκλίου υπάλληλο. Αυτό γίνεται επειδή το κουβούκλιο είναι χτισμένο αρκετά ψηλά ώστε να μην το φθάνουν οι οδηγοί του.
Υπάρχει και σε δεύτερη παραλλαγή η οποία είναι η εξής: το κουβούκλιο είναι μεν στο σωστό ύψος, αλλά η μπάρα δεν είναι αυτόματη όποτε χρειάζεται να ασχοληθεί μαζί της ο έτερος υπάλληλος. Μάλιστα! Κατά τα άλλα στέλνουν δορυφόρους στο διάστημα!
Και τελικά συναντήσαμε το αποκορύφωμα: Την ώρα που έπαιρνε να σουρουπώνει τρεις κοτρόνες έκλειναν το δρόμο. Οποίος οδηγός τις είδε, πάει καλά. Οποιανού τα μάτια θόλωσαν από το λυκόφως και τις πήρε από κάτω από το αυτοκίνητο του, το σακάτεψε. Ευτυχώς ο οδηγός μας τις είδε, σταμάτησε και έπιασε κουβέντα με τον οδηγό ενός αυτοκίνητου που ερχόταν προς εμάς –δηλαδή στο αντίθετο ρεύμα. Καλά τι σας λέω τώρα, ψιλά γράμματα. Κατόπιν μας είπε με τα λίγα αγγλικά του ότι ο δρόμος είχε κλείσει για επισκευή και έπρεπε να κάνουμε κάποια παράκαμψη από μικρότερους δρόμους. Επομένως μπήκαμε και εμείς στο αντίθετο ρεύμα και ψάξαμε να βρούμε την παράκαμψη. Δεν ήταν δύσκολο. Ένας χωματόδρομος τίγκα στα αυτοκίνητα και στα φορτηγά. Όμως ήταν το πιο ενδιαφέρον σημείο όλης της διαδρομής. Περνούσαμε μέσα από μικρά χώρια και βλέπαμε τη ζωή των ανθρώπων. Έκλεβα στιγμές κοιτάζοντας τις καλύβες τους μέσα από τις ανοιχτές πόρτες. Πάντως αυτή η παράκαμψη είχε αλλάξει και τη καθημερινή ρουτίνα των χωρικών και αυτοί με αντίστοιχη περιέργεια μας κοιτούσαν και μας χαιρετούσαν. Παράλληλα ευγνωμονούσαμε που είμαστε εκεί κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου και όχι σε κανένα μουσώνα να βρέχει, να λασπώνει και να κολλάμε.
Περάσαμε αρκετή ώρα μέσα από χωράφια, χώρια και χωματόδρομους με καμία σήμανση ελπίζοντας ότι το προπορευόμενο αυτοκίνητο ήξερε καλύτερα από εμάς.
Και ξάφνου βγήκαμε ξανά στον αυτοκινητόδρομο! Και στα διακόσια μέτρα μας περίμεναν διόδια. Μάλιστα! «Τώρα γιατί πρέπει να πληρώσουμε ξανά» ρώτησα «για τον καλό τον δρόμο;» «Μάλιστα» είπε ο αφέντης «μήπως θα έπρεπε να καλέσεις στην Ινδία κανέναν από το ελληνικό κίνημα για τη μη πληρωμή των διοδίων;»
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε ακόμη μια φορά. Αφήσαμε τις κεντρικές λεωφόρους για να πάρουμε τα στενά. Τώρα όμως είχε νυχτώσει. Τα χώρια ήταν εντελώς υποφωτισμενα με γκαζολαμπες στην καλύτερη και κεριά η λυχνάρια ως πιο συνηθισμένο τρόπο φωτισμού. Επειδή η νύχτα ήταν πολύ κρύα ο κόσμος συγκεντρωνόταν και άναβε φωτιές για να ζεσταθεί, είτε στις αυλές είτε στις ανοικτωσιες. Όλο αυτό μου θύμιζε κάτι απόκοσμο, σαν κάτι μελλοντολογικα φιλμ όπου έχει επέλθει μια φοβερή καταστροφή και ο υπόλοιπος πληθυσμός, όσοι επέζησαν τέλος πάντων, συγκεντρώνονται ρακένδυτοι ανάβοντας φωτιές. Και όλα αυτά στα πέντε χιλιόμετρα το πολύ από τον βασικό άξονα.Agra –Jaipur. Δεύτερη φορά βγήκαμε από τον χωματόδρομο στον βασικό, δεύτερη φορά μας ζήτησαν διόδια για ανύπαρκτο δρόμο, αλλά αυτή τη φορά δεν διαμαρτυρήθηκα. Ήμουν πολύ κουρασμένη. Η πινακίδα έδειχνε Jaipur 10 χλμ.
Άντε φθάσαμε επιτέλους!
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.292
- Likes
- 11.703
Αααχ! Πήραμε και σήμερα τη δόση μας! Έρση, είσαι έτοιμη για ξεναγός στην Ινδία...και πολύ καλύτερη μάλιστα από πολλούς ντόπιους! 
Να ρωτήσω... νύχτωνε νωρίς τον Ιανουάριο? Γιατί αρχές Οκτώβρη έφτανε μία χαρά και η μία διανυκτέρευση στην Άγκρα...
Να ρωτήσω... νύχτωνε νωρίς τον Ιανουάριο? Γιατί αρχές Οκτώβρη έφτανε μία χαρά και η μία διανυκτέρευση στην Άγκρα...
ΕΡΣΗ
Member
Καλα θα προφταινες ολο το Fatehpur Sikri (και το τζαμι και τον τυμβο που δεν ειδα) και τον ταφο του Akbar στο Sikander και την Mathura και το Agra Fort και το Ταζ Μαχαλ και το I'timād-ud-Daulah's Tombμε μια διανυκτερευση και επιπλεον να πρεπει να ερθεις απο το Δελχι αυθημερον τη πρωτη ημερα και να φυγεις για τη Jaipur την επομενη; Ουτε και αν ηταν ανοικτα τα μνημεια αυτα επι εικοσιτετραωρου βασεως δε θα τα προλαβαινα.
Δε θυμαμαι τι ωρα εδυε ο ηλιος ακριβως, παντως μετα το κλεισιμο των αρχαιολογικων χωρων, αλλα ηταν ανθρωπινος αδυνατον την πρωτη ημερα να δουμε τιποτε παραπανω απο το I'timād-ud-Daulah's Tomb. Φυσικα αν δεν ειχαμε καθυστερησει στο αεροδρομιο με την αναζητηση της αποσκευης, ισως να ειχαμε οριακα προφτασει και το Agra Fort την ιδια μερα. Αλλωστε μην ξεχνας οτι ειχε τοση ομιχλη ωστε και στις εννεα το πρωι που πηγαμε στο Ταζ δε φαινοταν τιποτε, οποτε δεν ειχε νοημα να ξεκινησουμε με την ανατολη. Την ωρα που φευγαμε απο εκει ξανοιξε λιγο ο καιρος. Αλλα και παλι δεν εβγαινε ουτε η Mathura, ουτε το μαυσωλειο του Akbar εκεινη την ημερα. Και ουτε μια καλη περιδιαβαση στον ατελειωτο αρχαιολογικο χωρο του Fatehpur Sikri, μια και επρεπε να φυγουμε για Jaipur αμεσως μετα την επισκεψη.
Δε θυμαμαι τι ωρα εδυε ο ηλιος ακριβως, παντως μετα το κλεισιμο των αρχαιολογικων χωρων, αλλα ηταν ανθρωπινος αδυνατον την πρωτη ημερα να δουμε τιποτε παραπανω απο το I'timād-ud-Daulah's Tomb. Φυσικα αν δεν ειχαμε καθυστερησει στο αεροδρομιο με την αναζητηση της αποσκευης, ισως να ειχαμε οριακα προφτασει και το Agra Fort την ιδια μερα. Αλλωστε μην ξεχνας οτι ειχε τοση ομιχλη ωστε και στις εννεα το πρωι που πηγαμε στο Ταζ δε φαινοταν τιποτε, οποτε δεν ειχε νοημα να ξεκινησουμε με την ανατολη. Την ωρα που φευγαμε απο εκει ξανοιξε λιγο ο καιρος. Αλλα και παλι δεν εβγαινε ουτε η Mathura, ουτε το μαυσωλειο του Akbar εκεινη την ημερα. Και ουτε μια καλη περιδιαβαση στον ατελειωτο αρχαιολογικο χωρο του Fatehpur Sikri, μια και επρεπε να φυγουμε για Jaipur αμεσως μετα την επισκεψη.
ΕΡΣΗ
Member
Ιωαννα που ειναι το detol μου;
meli
Member
- Μηνύματα
- 1.261
- Likes
- 366
- Επόμενο Ταξίδι
- ...μηπως στην αγάπη???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ολος ο κόσμος
Eισαι απολαυστικη στις αφηγησεις σου!!!! Τι να πω!!!
renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.967
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
ωραία λοιπόν..
σχετικά με την χαρακτική στο μάρμαρο και τα αριστουργήματα που κατασκευαζουν!!
Attachments
Εκπομπές Travelstories
