Κιργιστάν Περιπέτειες στην Κεντρική Ασία (Κιργιστάν)

[underwater]

Πολύ οριτζιναλ εμπειρια!!

Ορίτζιναλ δεν λες τίποτα!

 

[underwater]

Jeti-Oguz, γιούρτες και μεθύσια

Μια από τις ωραιότερες εκδρομές που κάναμε έχοντας ως βάση το Καρακόλ ήταν και αυτή στο Jeti-Oguz, μια κοιλάδα νοτιοδυτικά της πόλης. Γενικώς το Καρακόλ αποτελεί αφετηρία για πολλές εξορμήσεις στα γύρω βουνά και η επιλογή ήταν ομολογουμένως δύσκολη. Ο λόγος που εν τέλει αποφασίσαμε να κινηθούμε προς το Jeti-Oguz ήταν ο συνδυασμός ομορφιάς, ποικιλομορφίας, εύκολης πρόσβασης και ομαλότατης ανάβασης.

Ξεκινήσαμε λοιπόν σχετικά νωρίς το πρωί, αρχικά με κατεύθυνση προς το σταθμό των λεωφορείων. Μας είχαν δασκαλέψει για το πώς θα κινούμασταν-μαρσρούτκα μέχρι το ομώνυμο χωριό και μετά ωτοστόπ ή ταξί ή παζάρεμα με ιδιώτη για ανάβαση στο σανατόριο της περιοχής, 13 χλμ μακριά από το χωριουδάκι. Εν τέλει όλα αποδείχτηκαν απλούστερα-διαπραγματευτήκαμε εξαρχής με τον οδηγό της μαρσρούτκας να μας κάνει την «ταριφιά» με έξτρα χρέωση, όπως και έγινε. Εκτός από εμάς ήταν και 4-5 ακόμα άτομα που ενδιαφέρονταν, οπότε συνεχίσαμε όλοι μαζί. Σε κάποια φάση ο οδηγός προσπάθησε να μας «πασάρει» σε έναν ταξιτζή, αλλά δεν τα βρήκαν στο οικονομικό και εν τέλει κάναμε όλη τη διαδρομή με τη μαρσρούτκα. Καθώς ανηφορίζαμε προς το σανατόριο είδαμε λίγο πιο κάτω μερικές τουριστικές γιούρτες όπου ντόπιοι πουλούσαν τοπικά προϊόντα κι έκαναν επιδείξεις με αετούς, οπότε βάλαμε εξαρχής στόχο ένα πέρασμα προς τα εκεί πριν ξεκινήσουμε την ανάβαση.

Jeti-Oguz λοιπόν, ή αλλιώς «Επτά Ταύροι». Πρόκειται για το landmark της περιοχής και ένα από τα χαρακτηριστικά σημεία του Κιργιστάν-επτά (ή οχτώ, ανάλογα με το μέτρημα) εντυπωσιακοί κόκκινοι βράχοι. Τραβούν το βλέμμα μεν, καμία σχέση με ταύρους δε! Ο λόγος που πήραν αυτή την ονομασία δεν είναι άλλος από ορισμένους τοπικούς θρύλους. Σύμφωνα με τον πρώτο, οι θεοί μεταμόρφωσαν επτά αφηνιασμένους ταύρους σε πέτρα για να φυλάνε το ντόπιο πληθυσμό. Σύμφωνα με έναν άλλο, ένας απατημένος πρίγκιπας (χαν) αποφάσισε να σκοτώσει την κλεμμένη γυναίκα του, σχεδιάζοντας μια πλεκτάνη για να μπορέσει να την προσεγγίσει. Παρευρέθηκαν και οι δύο σε μια γιορτή όπου θυσιάστηκαν επτά ταύροι. Την ώρα που σφαγιαζόταν ο τελευταίος, ο πρίγκιπας άρπαξε ένα μαχαίρι και τη σκότωσε. Το αίμα της καρδιάς της παρέσυρε τα κουφάρια των ζώων στην κοιλάδα κι έτσι δημιουργήθηκαν αυτοί οι εντυπωσιακοί σχηματισμοί (λέμε τώρα!).




Σε εκείνο το σημείο βρίσκεται και το περίφημο σανατόριο, χτίσμα του 1932, στο οποίο έγινε η ιστορική συνάντηση του Boris Yeltsin με τον πρώτο πρόεδρο του ανεξάρτητου Κιργιστάν Askar Akayev το 1991, μετά την ανεπιτυχή προσπάθεια της Μόσχας για πραξικόπημα. Γεγονός βέβαια είναι ότι το σανατόριο καθαυτό δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αντιθέτως δημιουργεί μια αίσθηση παρακμής. Σε εμένα προσωπικά περισσότερο άρεσαν οι κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις τριγύρω, από όπου μπορεί κανείς να παρατηρήσει σκηνές από την καθημερινότητα των ανθρώπων εκεί.






Κοντά στους βράχους κυλά και ο ποταμός Jeti-Oguz, δημιουργώντας μια αίσθηση χαλάρωσης και μερικές ωραίες εικόνες.



Εμείς όμως δεν αργήσαμε να κατηφορίσουμε λίγο, με στόχο να δούμε τους περίφημους αετούς. Υπάρχουν πολλοί γητευτές αετών στην περιοχή, θεωρείται μέρος της κουλτούρας των Κιργίσιων. Στην πραγματικότητα βέβαια, λίγα είναι τα σημεία όπου μπορεί κανείς να παρακολουθήσει εντυπωσιακές επιδείξεις. Συνήθως απλά κρατούν τα ζωντανά δεμένα για να πηγαίνουν οι τουρίστες να τα παρατηρούν, ενώ αν θες στα δένουν στο χέρι για να τραβήξεις φωτογραφία μαζί τους έναντι αμοιβής. Κάτι τέτοιο συναντήσαμε κι εμείς. Στενοχωρήθηκα πολύ να βλέπω το περήφανο, αγέρωχο αρπακτικό δεμένο δίπλα στις τουριστικές γιούρτες και τα κιόσκια για πώληση μελιού. Και φυσικά, παρά τις παραινέσεις των ιδιοκτητών του, δεν μπήκαμε στη διαδικασία να βγάλουμε φωτογραφία δένοντάς το στα χέρια μας-πόσο εξευτελιστικό! Στον ουρανό έβλεπες συχνά-πυκνά τα "αδέλφια" του να πετούν ιχνηλατώντας, με τον αργό, υπερήφανο και απειλητικό τρόπο των αρπακτικών, γι’ αυτό δηλαδή που η φύση τα έχει προορίσει.




Ανεξάρτητα από το παραπάνω πάντως η περιοχή είχε πολύ ενδιαφέρον για μένα. Έβγαλα αρκετές φωτογραφίες που απεικόνιζαν την καθημερινότητα τόσο των ντόπιων ανθρώπων, όσο και των ζωντανών που κάνουν τόσο αισθητή την παρουσία τους εκεί.











Ιδιαίτερο χρώμα δίνει και το τζαμί της περιοχής. Φυσικά, όπως ανέφερα και σε άλλο κεφάλαιο, τα περισσότερα τζαμιά της χώρας είναι χαμηλά και όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακά. Ίσως όλο αυτό να σχετίζεται με το γεγονός ότι το Κιργιστάν είναι μουσουλμανική, αλλά όχι θεοκρατική χώρα.



Σε εκείνο το σημείο και αφού ανεβήκαμε πάλι προς το σανατόριο ξεκινήσαμε μια πολύ εύκολη και ευχάριστη ανάβαση 6 περίπου χλμ προς την Κοιλάδα των Λουλουδιών. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για πεζοπορικό μονοπάτι, αλλά για χωματόδρομο, ο οποίος οδηγεί σε ένα jailoo, δηλαδή μια κατασκήνωση από γιούρτες. Η διαδρομή πραγματικά πολύ όμορφη! Η καταπράσινη κοιλάδα ολοένα και στένευε, περπατούσαμε κατά μήκος του ποταμού και σε 5-6 σημεία τον διασχίσαμε περνώντας πάνω από χαριτωμένα γεφυράκια! Όμορφα πουλιά, ζώα και φυτά παντού, μυρωδιές και ήχοι της φύσης, μια αίσθηση ηρεμίας και ψυχικής ευφορίας, την οποία αραιά και πού διέκοπταν τα αυτοκίνητα που ανηφόριζαν για το jailoo. Γενικώς μου έκανε πολύ εντύπωση το γεγονός ότι στο Κιργιστάν είδα κατά κόρον όλων των λογιών τα αυτοκίνητα να διασχίζουν κατσικόδρομους, όπου στην Ελλάδα θα έβλεπες μόνο τζιπ. Η εικόνα μικρών, παμπάλαιων lada σε δρομάκια όλο χώματα και κοτρόνες ομολογώ ότι με ξένιζε.










Καθώς περπατούσαμε λοιπόν και λίγες μόνο εκατοντάδες μέτρα από το jailoo, είδαμε λίγες γιούρτες και ορισμένους ανθρώπους να ασχολούνται με κάποια άλογα, άλλους να συνομιλούν μες στην τρελή χαρά και κάμποσα παιδάκια να παίζουν. Αρχίσαμε να βγάζουμε φωτός, ενώ ο συνταξιδιώτης μου τους χαιρέτησε όλους, μικρούς και μεγάλους. Καθώς (για αδιευκρίνιστους λόγους ) τα παιδιά γενικώς τον λατρεύουν, δεν άργησε να ξεκινήσει ένα χαρούμενο μπλα-μπλα μαζί τους, στο οποίο γρήγορα άρχισαν να συμμετέχουν και κάποιοι μεγάλοι!






Για να μην σας πολυλογώ, γρήγορα καταλάβαμε ότι επρόκειτο για μια μεγάλη εκτεταμένη οικογένεια που κάτι γιόρταζε και για το λόγο αυτό είχε μαζευτεί σε εκείνες τις γιούρτες. Κάπου μέσα σε χαρές και χαχανητά και χωρίς να πολυκαταλάβω πώς, βρεθήκαμε να βγάζουμε τα παπούτσια μας (κιργισιανή παράδοση, σε όλα τα μέρη που μείναμε περπατούσαμε ξυπόλυτοι) για να εισέλθουμε στη γιούρτα-τραπεζαρία. Ναι, μας είχαν καλέσει να φάμε μαζί τους. Και η εμπειρία ήταν μοναδική!

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι (ουσιαστικά τα είχαν ενώσει και δημιουργούσαν ένα μεγάλο ημικύκλιο). Μπροστά μας πολλά φαγητά και ποτά! Οι περισσότεροι δεν μιλούσαν αγγλικά, αλλά παρ’ όλα αυτά προσπαθούσαν να μας κάνουν να αισθανθούμε άνετα! Τα παιδάκια πάλι, όπου ήταν κι εκείνα με τα πιο αξιόλογα English skills, είχαν ενθουσιαστεί μαζί μας και είδαν την παρουσία μας σαν μια καλή ευκαιρία να κάνουν πρακτική. Το γεύμα ξεκίνησε με ένα μακρύ λόγο από τη γηραιότερη της οικογένειας, η οποία από ό, τι καταλάβαμε έδωσε ευχές για υγεία, ευημερία και τα σχετικά. Όλοι είχαν σωπάσει και την άκουγαν με προσοχή, ενώ εκείνη δεν έλεγε να σταματήσει!

Το φαγητό ήταν από τα πιο εύγευστα που φάγαμε στο Κιργιστάν, με κάποιες πικάντικες πινελιές. Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν όταν άρχισαν να μας γεμίζουν τα ποτηράκια με βότκα, λέγοντάς μας να τα πίνουμε άσπρο πάτο και διευκρινίζοντάς μας ότι αν δεν φτάναμε στα πέντε δεν θα μας άφηναν να φύγουμε! Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά μπορούν να φανταστούν ότι του έδωσα και κατάλαβε! Όχι ότι ο συνταξιδιώτης έμεινε πίσω! Γενικώς επρόκειτο για μια πολύ ωραία στιγμή του ταξιδιού και περάσαμε πολύ καλά!





Σε κάποια φάση συνειδητοποιήσαμε ότι θα χάναμε τη μαρσρούτκα (μας είχαν πει ότι είχε μία που έφτανε μέχρι το σανατόριο), οπότε μετά από πολλές χαιρετούρες και ευχαριστίες αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς τα πίσω! Μισομεθυσμένοι, ψιλοτρεκλίζοντας και μες στην τρελή χαρά! Όταν κάποια στιγμή μετά από κάμποση ώρα φτάσαμε μαρσρούτκα δεν βρήκαμε, αλλά ευτυχώς σε κάποια φάση εμφανίστηκε ένας ταξιτζής ο οποίος μας κατέβασε προς το κεντρικό χωριό από όπου πήραμε ένα άλλο «ταξί» (ο Θεός να το κάνει), το οποίο μας φόρτωσε με 2-3 άλλους και μας πήγε σε αρκετά καλή τιμή στο Καρακόλ.

Η όλη φάση με την οικογένεια ενίσχυσε τις προσδοκίες μας για την επικείμενη διαμονή μας σε jailoo στη λίμνη Son Kul, για την οποία θα αναχωρούσαμε την επομένη της εκδρομής. Θα κατάφερνε άραγε να ανταποκριθεί στον υψηλό πήχη που είχαμε θέσει;

 

[zmaria]

Και μόνο με τις φώτος ταξιδεύεις!! Πολύ ωραίο και το σημερινό κομμάτι!!

 

[isabelle]

Αχ, ωραία ξεκίνησε η μέρα μου!
Μα τι βλέπω; Το τραπέζωμα περιλάμβανε και φρούτα; Καλά, μιλάμε για διατροφικό άλμα! Τον καιρό της δικής μας επίσκεψης είχε γυαλίσει το μάτι μας για κάνα οπωροκηπευτικά.

 

[underwater]

Και μόνο με τις φώτος ταξιδεύεις!! Πολύ ωραίο και το σημερινό κομμάτι!!

Σε ευχαριστώ!

Μα τι βλέπω; Το τραπέζωμα περιλάμβανε και φρούτα; Καλά, μιλάμε για διατροφικό άλμα! Τον καιρό της δικής μας επίσκεψης είχε γυαλίσει το μάτι μας για κάνα οπωροκηπευτικά.

Και σε εμάς έκαναν εντύπωση τα τόσα φρούτα, όπως και σε κάποιους φίλους που είδαν τις φωτογραφίες! Ειδικά τα καρπούζια έπαιζαν πολύ! Βέβαια από γεύση μην φανταστείς κατι το συγκλονιστικό!
Από λαχανικά όμως λίγα πράγματα και μέτρια ποιότητα! Γενικώς το Κιργιστάν απο πλευρά κουζίνας λέει μόνο για τους φανατικούς κρεατοφάγους (ή μάλλον προβατοφαγους)!

 

[isabelle]

Γενικώς το Κιργιστάν απο πλευρά κουζίνας λέει μόνο για τους φανατικούς κρεατοφάγους (ή μάλλον προβατοφαγους)!

Όπως τα λες. Κρέας με κρέας συν τα γαλακτοκομικά παράγωγα. Πιο χοληστερίνη πεθαίνεις. Και να φανταστείς ότι στην "κανονική" μου ζωή είμαι κατά βάση ψαροχορτοφάγος...

 

[underwater]

Όπως τα λες. Κρέας με κρέας συν τα γαλακτοκομικά παράγωγα. Πιο χοληστερίνη πεθαίνεις. Και να φανταστείς ότι στην "κανονική" μου ζωή είμαι κατά βάση ψαροχορτοφάγος...

Εγώ τρώω κρέας μεν, χωρίς να είμαι τρελή φαν δε. Και απεχθάνομαι το αρνί οπότε φρίκαρα καθώς ακόμα και τα ζυμαρικά τα μαγείρευαν σε ζωμό προβάτου! Από ένα σημείο και μετά απλά δεν άντεχα την προβατομυρωδιά.
Σε κάποια φάση συνταξιδεύσαμε για μερικές μέρες με ένα ζευγάρι χορτοφάγων. Αυτοί πραγματικά τα είχαν δει όλα οι καημένοι!
Ευτυχώς στο Ος πετύχαμε ένα τούρκικο εστιατόριο που έφτιαχνε μια περίεργη "Turkish pizza" (ό, τι να 'ναι) και βρήκα τη χαρά μου!

 

[giannoula]

εμένα πάλι μου γυάλισαν αυτά τα στρογγυλά με τη γέμιση στη μέση σαν πεινιρλι!! Σλουρππ

 

[underwater]

εμένα πάλι μου γυάλισαν αυτά τα στρογγυλά με τη γέμιση στη μέση σαν πεινιρλι!! Σλουρππ

Αυτό είναι το ψωμί τους, το οποίο ήταν και από τα λίγα νόστιμα φαγώσιμα!
Δεν έχει γέμιση στη μέση, απλά με κάτι το αλείφουν (αυγό; ) και γυαλίζει.
Γενικώς έχουν πολλά αρτοποιήματα, αλλά τα βρήκα χάλια! Μια μέρα θυμάμαι σε ένα πολύωρο ταξίδι κάποια στιγμή που κάναμε στάση πήρα να δοκιμάσω 3 διαφορετικά και τα πέταξα όλα! Μα όλα! Σαν γέμιση η πλειοψηφία τους είχε (οποία έκπληξις!) κομμάτια προβάτου, με λίπη και κοκκαλάκια!

 

[giannoula]

ε όχι ρε παιδί μου!! Και γω δεν τα πάω καλά με τα πρόβατα και τ'αρνια..

 

[underwater]

Στις στέπες της Son Kul

Μετάβαση

Η εκδρομή στη λίμνη Son Kul και η διαμονή σε γιούρτα ήταν ένα από τα highlights αυτού του ταξιδιού και κάτι που περιμέναμε με ιδιαίτερη χαρά και αγωνία! Καθότι είμαστε και λίγο ψυχαναγκαστικοί είχαμε επικοινωνήσει με το cbt office του Kochkor για να κάνουμε προκράτηση, αλλά μας διαβεβαίωσαν ότι δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο-θα τα κανονίζαμε όλα απευθείας εκεί.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να διευκρινίσω ότι οι συγκεκριμένες εκδρομές ξεκινούν με αφετηρία είτε το Kochkor, είτε το Naryn. Και στις δύο αυτές πόλεις υπάρχουν γραφεία τόσο του cbt, όσο και ιδιωτικών tour operators. Από αυτά μπορεί κανείς να οργανώσει τη μετάβασή του προς τη λίμνη με τρεις βασικούς τρόπους (πεζός, καβαλάρης ή με αυτοκίνητο). Η διαμονή στη λίμνη γίνεται στα λεγόμενα “yurt villages» που το κάθε γραφείο διαθέτει. Μην φανταστείτε δηλαδή ότι θα είστε εσείς, η γιούρτα σας, το πράσινο της στέπας και το γαλάζιο της λίμνης! Όχι, θα έχετε κάμποσους ακόμα γείτονες και θα μένετε σε μια γιούρτα με το σήμα της και τον αριθμό της. Μην τρομάζετε βέβαια, μιλάμε για πραγματικά ήπιο τουρισμό, ενώ τη φροντίδα σας θα αναλάβει μια ντόπια οικογένεια, η οποία θα έχει υπό την «εποπτεία» της 2-3 γιούρτες. Καθένας μπορεί να μείνει στη λίμνη για όσο θέλει, με το αντίστοιχο φυσικά αντίτιμο. Οι περισσότεροι κάθονται για μία ή δύο διανυκτερεύσεις. Εμείς μείναμε για δύο και νομίζω κάναμε την ιδανική επιλογή-θα σας εξηγήσω πιο αναλυτικά παρακάτω.

Σαν βάση χρησιμοποιήσαμε το cbt office του Kochkor, καθώς, με αφετηρία το Καρακόλ, είναι πιο εύκολα προσεγγίσιμο σε σχέση με το Naryn. Ψάξαμε αρκετά για να βρούμε σύντομο τρόπο να κινηθούμε από τη μία πόλη στην άλλη και όλα συνηγορούσαν στο ότι δεν υπήρχε τρόπος απευθείας μετάβασης. Μία μέρα όμως πριν φύγουμε από το Καρακόλ, ο συμπαθέστατος και πάντα ενημερωμένος σπιτονοικοκύρης μας Taalai μας ανέφερε την ύπαρξη μιας πρωινής μαρσρούτκας που πηγαίνει απευθείας Kochkor, κάτι ιδιαίτερα βολικό. Οι ώρες βέβαια κάμποσες (4 και κάτι νομίζω), καθώς, ενώ βάσει χάρτη θα βόλευε περισσότερο η μετάβαση να γίνει από την κάτω πλευρά της λίμνης Issyk Kul, σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι οδηγοί πάνε από την πάνω, αφενός διότι ο δρόμος είναι καλύτερος, αφετέρου επειδή εκεί υπάρχουν πολλές σημαντικές πόλεις-στάσεις. Και έχω την αίσθηση ότι ακόμα και αν βρει κανείς shared taxi, δύσκολα θα αποφύγει αυτή τη μανούρα.

Ξέραμε από την αρχή ότι γενικώς είναι καλύτερο να φτάσει κανείς νωρίς στο Kochkor, ούτως ώστε να κανονίσει απευθείας την εκδρομή του και να αναχωρήσει άμεσα για Son Kul. Η πόλη δεν φημίζεται για την ομορφιά και τα αξιοθέατά της, κάτι που διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι κατά την ολιγόωρη παραμονή μας εκεί. Φυσικά αν τη γυρίσει κανείς ίσως και να βρει κρυμμένα διαμάντια, εμένα πάντως εκ πρώτης μου φάνηκε αδιάφορη και μίζερη.

Μετά από συλλογή πληροφοριών και διαπραγμάτευση με 2-3 πρακτορεία, επιλέξαμε τις υπηρεσίες του cbt. Θα φεύγαμε την ίδια ημέρα το μεσημέρι με αυτοκίνητο και οδηγό με κατεύθυνση τη λίμνη, θα διανυκτερεύαμε για δύο βραδιές εκεί και τη μεθεπόμενη ημέρα θα κατηφορίζαμε μετά το πρωινό πίσω στο Kochkor με στόχο να βρούμε τρόπο μετάβασης στο Naryn.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με το άνετο φορτηγάκι και έναν συμπαθή Κιργίσιο οδηγό ο οποίος δεν μιλούσε γρι αγγλικά! Παρ’ όλα αυτά το προσπαθούσε ο καημένος, έκανε κι ο συνταξιδιώτης μου μερικές απόπειρες με τα φτωχικά του ρώσικα, όλο και κάτι γινόταν! Η διάρκεια της διαδρομής περίπου 2.5 ώρες και οι εναλλαγές πολλές! Η πλούσια βλάστηση και το φιδωτό ποταμάκι πάνω στο οποίο αντανακλούσαν οι ακτίνες του ήλιου ήταν μια όμορφη εικόνα, αλλά προσωρινή. Σύντομα και καθώς ανεβαίναμε η βλάστηση άρχισε να αλλάζει, ενώ και ο αυτοκινητόδρομος έδωσε τη θέση του σε έναν κατσικόδρομο, ο οποίος με τη σειρά του έδωσε τη θέση του στις ατελείωτες κεντροασιατικές στέπες (όπου δρόμος γιοκ). Κάναμε κάμποσες στάσεις για φωτογραφίες, κάτι που ούτε τον οδηγό χάλαγε, καθώς το έβλεπε σαν ευκαιρία να κάνει το τσιγαράκι του.





Σε μερικά σημεία πετύχαμε πάγους που δεν είχαν ακόμα λιώσει.



Τα ζωάκια που έβοσκαν δημιουργούσαν όμορφες, βουκολικές εικόνες.





Στη λίμνη

Με αυτά και με αυτά κάποια στιγμή άρχισε να ξεπροβάλλει και η λίμνη-ο ενθουσιασμός διάχυτος! Η Son Kul (ή Son Kol ή Song Kol-ανάθεμα κι αν ξέρω ποιό είναι το σωστό) φημίζεται για την ομορφιά της! Βρίσκεται σε υψόμετρο 3016 μέτρων, έχει μήκος 29 χλμ, πλάτος 18 χλμ και βάθος 18 μέτρα. Η ηρεμία που την περιβάλλει είναι απαράμιλλη, κάτι που φαίνεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Όσο για την ομορφιά δεν έχω να πω πολλά, θα μιλήσουν στην πορεία οι εικόνες!



Καθώς πηγαίνουμε προς το jailoo μας παρατηρούμε σε διάφορα σημεία κοπάδια προβάτων και αγελάδων και βοσκούς με τις γιούρτες τους.



Αυτές οι μεμονωμένες γιούρτες είναι βέβαια και πολύ πιο αυθεντικές από τα διάφορα “yurt villages», τα οποία είναι φτιαγμένα για καθαρά τουριστικούς σκοπούς. Η αλήθεια είναι ότι φτάνοντας στο δικό μας προς στιγμήν ξενέρωσα. Δεν το είχα φανταστεί ακριβώς έτσι. Μήπως είμαστε λίγο πολλοί βρε παιδιά;

Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη, μάλλον το αντίθετο! Οι γιούρτες είναι τοποθετημένες αραιά και ο κόσμος όχι και τόσος πολύς. Επιπλέον, έχουν σεβαστεί πολύ το φυσικό περιβάλλον. Παρότι η λιμνη φαίνεται σχεδόν δίπλα, χρειάζεται να περπατήσει κανείς 10-15 λεπτά για να φτάσει στην όχθη της.

Άνθρωποι και ζώα μοιράζονται το ίδιο περιβάλλον και αυτή η έντονη συνύπαρξη ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα (εντάξει, είχε κότες οι γιαγιά μου και πρόβατα οι συγχωριανοί, αλλά συνύπαρξη με την έννοια που τη βίωσα στη Son Kul δεν είχα ξαναδεί). Οι οικογένειες που «φιλοξενούν» τους τουρίστες στις γιούρτες τους ασχολούνται παράλληλα και με τα ζωντανά τους.









Αλλά τα ζώα δεν περιορίζονται έτσι εύκολα. Τους αρέσει να ακολουθούν τους κανόνες τους, ειδικά όταν βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον. Έτσι θα δεις συχνά αγελαδίτσες εκεί που δεν το περιμένεις (όπως για παράδειγμα λίγα εκατοστά από το κεφάλι σου εκεί που έχεις ξαπλώσει για να χαλαρώσεις υπό τον παφλασμό των κυμάτων) και κοπάδια από άλογα να καλπάζουν με την μοναδική τους χάρη. Άλλος κόσμος, απλός και παραμυθένιος!







Φυσικά δεν έλειψαν και οι εξαιρέσεις. Αυτά τα άλογα από μακριά φαίνονταν βγαλμένα από παραμύθι έτσι χαλαρά και ήρεμα όμως κάθονταν στην όχθη της λίμνης. Πλησιάζοντας όμως είδαμε ότι ήταν δεμένα.



Οι ρυθμοί στο jailoo είναι αργοί. Πολύ αργοί. Υπερβολικά θα έλεγα, ειδικά αν είσαι παιδί της πόλης. Όλα είναι τόσο νωχελικά! Την πρώτη ημέρα αναρωτηθήκαμε αν κάναμε καλά που κλείσαμε και 2η διανυκτέρευση. Πολύς κόσμος κανονίζει να μείνει μόνο για μια. Μήπως ξέρουν κάτι; Παρ’ όλα αυτά μπορώ να πω ότι όχι, μια χαρά ήταν οι δύο διανυκτερεύσεις. Μετά από λίγο σε απορροφά ο τρόπος ζωής των νομάδων, η μαγεία της φύσης, το απέραντο της στέπας.








Τι κάναμε εκείνες τις ημέρες; Ατελείωτοι περίπατοι, κουβέντα, ραστώνη, χαλάρωση. Βόλτες στα λιβάδια και στη λίμνη! Άπειρες φωτογραφίες. Απόπειρες ιππασίας (πολύ γέλιο!). Κουβέντα με άλλους ταξιδιώτες. Πολύς ύπνος. Και φυσικά φαγητό τρεις φορές την ημέρα. Κάποιες φορές καλό, κάποιες χάλια (είπαμε, πολύ πρόβατο). Ορισμένες φορές έτρωγα απλά ψωμί με μαρμελάδα που μας έφερναν για επιδόρπιο. Και φυσικά τσάι, το οποίο δεν σέρβιραν σε ποτήρια αλλά σε παραδοσιακά χαμηλά σκεύη.

Η ώρα του φαγητού ήταν και η μόνη ουσιαστικά που αλληλεπιδρούσαμε με την οικογένεια που μας φιλοξενούσε. Καμία σχέση με τη φιλική αντιμετώπιση που είχαμε βιώσει λίγες μέρες πριν. Οι δικοί μας (μαμά και παιδιά) ήταν αρκετά κλειστοί και μαζεμένοι. Φαινόταν ότι δεν το είχαν και τόσο μέσα τους, αλλά προσπαθούσαν να είναι σωστοί και διεκπεραιωτικοί. Άλλοι ταξιδιώτες που μιλήσαμε έμεναν με πιο επικοινωνιακές οικογένειες και έκαναν διάφορες συζητήσεις. Εντύπωση μου έκανε ότι πολλοί από αυτούς τους φαινομενικά απλούς νομάδες, με τα μαντίλια, τα παραδοσιακά ρούχα και τα χρυσά δόντια, στην πραγματικότητα έχουν τις δουλειές τους το χειμώνα στις πόλεις και το καλοκαίρι ασχολούνται με τα ζώα και τον τουρισμό στη λίμνη. Κάποιοι μάλιστα έχουν πανεπιστημιακές σπουδές ή είναι φοιτητές.

Δεν ήταν όμως μόνο οι νομάδες αυτοί που με εντυπωσίασαν. Ορισμένοι «γείτονες» στις γιούρτες ήταν επίσης πολύ διαφορετικοί από αυτό που θα περίμενε κανείς. Εντάξει, κατά βάση έβλεπες ζευγάρια 25-40 χρονών, άντε και μερικές μεγαλύτερες παρέες. Υπήρχαν όμως και οι εξαιρέσεις. Όπως η οικογένεια των Ελβετών διπλωματών με τα δυο τους ανήλικα παιδιά. Είχαν ζήσει μερικά χρόνια στο Κιργιστάν και το αγαπούσαν. Σε εκείνη τη φάση είχαν ως βάση κάποιο άλλο –σταν και επέλεγαν αυτού του είδους τις διακοπές για εκείνους και τα παιδιά τους. Σκεφτόμασταν ότι δύσκολα Έλληνες γονείς θα έκαναν κάτι τέτοιο και συζητούσαμε για το πόσο καλομαθημένα και «σιχασιάρικα» γίνονται τα Ελληνόπουλα. Βέβαια ομολογώ ότι υπήρχε ένας παράγοντας που θα αποθάρρυνε κι εμένα αν ήμουν μητέρα να πάω το σπλάχνο μου εκεί-οι «τουαλέτες».

Μπορώ να πω ότι στο συγκεκριμένο ταξίδι ξεπέρασα κατά πολύ τα στάνταρ μου από άποψη άνεσης και υγιεινής. Πήξαμε στις κοινές και (ενίοτε) οθωμανικές τουαλέτες! Εντάξει, στα καταλύματα συνήθως οι συνθήκες ήταν πολύ καλές (αν και η θέα μιας οθωμανικής τουαλέτας είναι ούτως ή άλλως αποθαρρυντική, όσο καθαρή και αν είναι), στις δημόσιες όμως ήταν απλά φρικτές και τις απέφευγα πάσει θυσία! Αλλά αυτό που συνάντησα στη Son Kul με σημάδεψε. Οι τουαλέτες ήταν κάτι τρύπες καμιά εκατοστή μέτρα από τις γιούρτες, οι οποίες απλά καλύπτονταν από κάτι μεταλλικά «κουτάκια». Κάθε φορά που πήγαινα κοίταζα μέσα κι ευχόμουν να μην πέσω (με έχει σημαδέψει η σκηνή από το Slumdog Millionaire)! Και βέβαια το γεγονός ότι βρισκόμασταν σε στέπα δεν με βοηθούσε να ουρήσω στη φύση σαν άνθρωπος! Ούτε ένα δέντρο! Αναγκαζόμουν οπότε να πηγαίνω σε εκείνο το φρικτό μέρος.

Βασικό στοιχείο μιας εκδρομής στη Son Kul είναι βέβαια και οι εναλλαγές του καιρού. Την ημέρα που πήγαμε έκανε πολύ ζέστη και κάποιοι λίγοι έκαναν και μπάνιο, κάτι που έβαλα ως στόχο για την επομένη χωρίς όμως να το καταφέρω, καθώς ο καιρός χάλασε αρκετά. Ψύχρα και κάμποσος αέρας (αφού και η λίμνη φουρτούνιασε) και από το κοντομάνικο περάσαμε στο μπουφάν. Φυσικά και τα βράδια η θερμοκρασία έπεφτε πολύ, αλλά εντάξει, περίμενα κάτι ακόμα χειρότερο! Τη 2η νύχτα μάλιστα, όπως έχω αναφέρει, κοιμηθήκαμε με τη ζέστη ενός μαγκαλιού που έκαιγε κοπριά. Φως φυσικά το βράδυ ουδέν, πέρα από ένα λαμπάκι που έκαιγε για καμιά ώρα στη γιούρτα μας. Τα αστέρια βέβαια απέξω εντυπωσιακά, αλλά όχι και σαν αυτά στην Αρκαδία!

Τελευταία άφησα τη γιούρτα καθαυτή. Πώς ήταν να «ζει» κανείς εκεί; Ομολογώ ότι το απέξω είναι πιο εντυπωσιακό από το μέσα. Μιλάμε για έναν απλό χώρο, σκεπασμένο με χαλιά, όπου μας είχαν στρώσει άφθονα παπλώματα στρωματσάδα και αυτό ήταν. Απλά και νομαδικά! Μαξιλαροθήκες και σεντόνια φαίνονταν πλυμένα, τα υπόλοιπα είναι σαφές ότι τα αλλάζουν κάθε σεζόν. Εννοείται κοιμόμασταν με τα ρούχα κι εννοείται ότι μείναμε άπλυτοι δυο μέρες! Έξω από τη γιούρτα είχε ένα νιπτήρα όπου μπορούσες να κάνεις τα πολύ βασικά (πρόσωπο, κάνα δόντι), καθώς το νερό ερχόταν από τη λίμνη, το έβραζαν και η ποσότητα ήταν περιορισμένη. Δυστυχώς δεν έχω και πολλές φωτός της προκοπής από τη γιούρτα μας.




Για περισσότερες πληροφορίες για τις γιούρτες γενικώς δείτε εδώ.

Πρακτικές πληροφορίες

Έχω σκοπό να σας αναφέρω λεπτομερώς για καταλύματα και διάφορα πρακτικά στο τέλος της ιστορίας. Παρ’ όλα αυτά για την εκδρομή θα σας τα γράψω εδώ για να τα έχετε συγκεντρωμένα.

· Οι επιλογές μετάβασης στη λίμνη (πάντα με οδηγό) μέσω πρακτορείου είναι τρεις: με τα πόδια, με άλογο, με αυτοκίνητο. Εμείς επιλέξαμε το αυτοκίνητο για άνεση και εξοικονόμηση χρόνου. Από ό, τι είδαμε και τα άλογα είναι όμως μια πολύ καλή εναλλακτική. Η ανάβαση με τους δυο άλλους τρόπους παίρνει νομίζω δυο μέρες και η διαμονή καθ’ οδόν γίνεται σε άλλες γιούρτες για τις οποίες άκουσα εξαιρετικά σχόλια. Τα άλογα μην σας φοβίζουν-αυτά που χρησιμοποιούν για τους τουρίστες είναι πολύ ήρεμα.
· Εμείς πληρώσαμε σύνολο 120 euro, τα οποία περιλάμβαναν μετάβαση κι επιστροφή, διαμονή δύο νύχτες και φαγητό (σύνολο έξι γεύματα). Επίσης σε αυτά περιλαμβάνονται τα έξοδα και το φαγητό του οδηγού, ο οποίος υποτίθεται ότι μένει εκεί για όλη τη διάρκεια της παραμονής σας, αν ω μη γένοιτο χρειαστεί να φύγετε νωρίτερα. Στην πράξη βέβαια αυτό δεν ισχύει-οι οδηγοί ανεβοκατεβαίνουν και κάνουν διάφορες κούρσες. Ο δικός μας μάλιστα μας ζήτησε να φεύγαμε την τελευταία μέρα το μεσημέρι και όχι μετά το πρωινό όπως είχαμε ζητήσει για να έκανε μια διαδρομή. Μολονότι θέλαμε να τον εξυπηρετήσουμε δεν μπορούσαμε, καθώς αν το κάναμε δεν θα προλαβαίναμε το cbt office στο Ναρίν.
· Οτιδήποτε επιπλέον κάνετε (όπως ας πούμε ιππασία) χρεώνεται φυσικά έξτρα. Τιμές καλές.
· Πάρτε μαζί σας αποθέματα νερού, δεν θα σας δώσουν εκεί. Εμείς δεν το είχαμε σκεφτεί κι ευτυχώς μας έδωσε η οικογένεια των Ελβετών. Μετά μάθαμε ότι υπάρχει και μια γιούρτα όπου κάποιος πουλάει νερά, μπύρες, βότκες και λοιπά, αλλά δεν ενημερωθήκαμε εγκαίρως.
· Κάτι βασικό: από το cbt office μας ενημέρωσαν ότι πιθανώς να μοιραζόμασταν τη γιούρτα με άλλα 2-3 άτομα, κάτι πολύ ξενερωτικό! Ευτυχώς δεν συνέβη ούτε σε εμάς, ούτε σε κάποιον άλλο από όσους γνωρίσαμε. Δεν ξέρω, πιθανώς να γίνεται όταν υπάρχει πολύς κόσμος.
· Η οργάνωση γενικά μας φάνηκε καλή, παρ’ όλα αυτά υπήρχαν και ατυχή περιστατικά. Ένα ζευγάρι Γάλλων ανέβηκε με άλογα και οδηγό, ο οποίος αφού έφτασαν στις γιούρτες τους άφησε και έφυγε! Αυτοί φρίκαραν καθώς έψαχναν να βρουν πώς θα γυρίσουν, κάτι πολύ δύσκολο καθώς εκεί δεν πιάνουν τα τηλέφωνα και η όποια συνεννόηση είναι δύσκολη.

Γενικά πάντως προτείνω ανεπιφύλακτα την εμπειρία της λίμνης, παρά την ταλαιπωρία!

 

[varioAthens]

Πολυ ωραιο και το σημερινο!!
Δυσκολα θα το εκανα αυτο το ταξιδι, απολαμβανω ομως να το διαβαζω και να βλεπω φωτος!!