vrea
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 215
Παρακολουθώ τα ταξίδια της κοινότητας καιρό τώρα και αποφάσισα ότι ήρθε ο καιρός να επισημοποιήσω την σχέση μαζί της, καταθέτοντας την δική μου εμπειρία για μια χώρα που δεν έχει περιγραφεί στον συγκεκριμένο site στον βαθμό που της πρέπει. Θα μιλήσω λοιπόν για την Κίνα και συγκεκριμένα για το ταξίδι που έκανα εκεί πέρυσι το Πάσχα.
Κεφάλαιο 1- Το ταξίδι
Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε σε ένα αεροδρόμιο, όπως και κάθε μακρινό ταξίδι που σέβεται τον εαυτό του!!! Η πτήση μας είναι με την Emirates. Ευχάριστη εταιρεία ομολογουμένως. Οι αεροσυνοδοί λες και βγήκαν από περιοδικό - με το συνολάκι τους κάτι ανάμεσα σε χανούμισσα και Τσεκλένη- προσφέρουν καραμέλες σαν να μην υπάρχει αύριο. Σιχαίνομαι όλες αυτές τις ατελείωτες καραμέλες στα αεροπλάνα αλλά έχω μια αρχή… παίρνω ότι μου προσφέρουν. Μετά το πετάω αλλά δεν έχει να κάνει. Η πτήση περνάει με ατελείωτη ενασχόληση με τα κουμπάκια μπροστά μου - είναι στα πλαίσια της αρχής που έχω -ότι μου δίνουν πρέπει και να το αξιοποιήσω. Πίσω από αυτήν την χαζοχαρούμενη ενασχόληση βέβαια κρύβεται μια ιστορία γεμάτη πόνο και δάκρυ. Γενικά αν και ταξιδεύω συχνά, αν και τρελαίνομαι για ταξίδια και ειδικά με αεροπλάνα, τα αεροπλάνα μου φέρνουν έναν εκνευρισμό για να μην πω πανικό και ξευτιλιστώ εντελώς στο τίμιο αυτό site. Ευτυχώς η πτήση είναι μικρή σχετικά μέχρι το Ντουμπάι. Το αεροδρόμιο του Ντουμπάι το περίμενα άκρως εντυπωσιακό από περιγραφές που είχα αλλά τελικά είναι μια απογοήτευση. Δεν έχει ενδιαφέροντα μαγαζιά, δεν έχει καλές τιμές, δεν είναι καν σε ευρώ οι τιμές οπότε σου δίνουν ρέστα σε τοπικό νόμισμα που δεν το δέχομαι με τίποτα ως πολιτική.
Την αράζω με το ταίρι μου σε μια από τις χιλιάδες καφετέριες που έχει, και ξεκινώ με μανία την ανάγνωση του ‘Αγριόκυκνοι: Τρείς κόρες της Κίνας’ της Γιούγκ Τσάνγκ ώστε να μπω στο πνεύμα της Κίνας και του ταξιδιού που μόλις έχει ξεκινήσει. Το βιβλίο είναι καταπληκτικό και το συστήνω ανεπιφύλακτα για όσους επιθυμούν να πάρουν μια γεύση για τα γεγονότα και την ζωή στην Κίνα τριών γυναικών, της γιαγιάς της συγγραφέως, της μητέρας της και της ίδιας τον αιώνα που μας πέρασε.
Οι ώρες περνάνε και επιτέλους φτάνει η ώρα της επιβίβασης για το Πεκίνο. Το ταξίδι είναι μεγάλο, με πολλές αναταράξεις αλλά πάντα ασχολούμαι με εποικοδομητικά θέματα όπως φαγητά, μουρμούρα για την θέση του μπροστινού, κλπ και ξεπερνάω ευχάριστα τις όποιες φοβίες μου. Περνώντας την Ινδία και όντας πάνω από το Νεπάλ, ξεκινάνε κάτι τρελές αναταράξεις και αρχίζει να τρέχει νερό από το αεροπλάνο στο κεφάλι μου. Είναι η ευκαιρία που έψαχνα για να αποδείξω στον καλό μου ότι όλο μούρη είναι η εταιρεία αλλά από ουσία μηδέν. Βέβαια το νερό που πέφτει αργά και βασανιστικά στο κεφάλι μου, με κάνει πλέον να αμφιβάλω εντελώς για την ασφάλεια του αεροσκάφους. Η λογική ‘στα έλεγα εγώ’ επί του παρόντος δεν με παρηγορεί. Φωνάζω μία αεροσυνοδό χανούμισσα να δούμε τι θα κάνουμε. Έρχεται με τρελό κέφι και μου λέει όλο νάζι ότι τώρα θα σερβίρουν καταπληκτικό, πεντανόστιμο φαγητό και όταν τελειώσουν θα φωνάξουν και τον μηχανικό. Έχω βεβαιωθεί πλέον εντελώς ότι θα ζήσω την νέα αεροπορική τραγωδία αλλά η χανούμισσα δεν συγκινείται με το δράμα μου και φεύγει! Ο μόνος τρόπος για να ασχοληθεί κάποιος με το θέμα ‘’τρελή πτήση Νο2’ είναι να πανικοβάλω το έξαλλο πλήθος και αυτό ακριβώς κάνω. Βάζω φωνή ‘νερό, νερό στο αεροπλάνο’. Αμέσως έρχεται η χανούμισσα, με τρελό χαμόγελο πάντα, αλλά βλαστημώντας πλέον από μέσα της και όλιγον τι και απ’ έξω της και μου λέει ότι τα είπε τα χαΐρια μας σε έναν μηχανικό και αυτός της είπε ότι ΜΠΟΡΕΙ να φταίει η διαφορά θερμοκρασίας και αν συνεχιστεί για κανένα δεκάλεπτο ακόμη τότε θα ανησυχήσει!!! Μιλάμε για ασφάλεια τώρα, όχι αστεία! Ευτυχώς ο καλός θεός μας λυπήθηκε και σταμάτησε το νερό μετά από τις σεμνές προσευχές μου οπότε δεν χρειάστηκε ξανά η παρέμβαση της χανούμισσας και του διασώστη μηχανικού (για να μη σου πω των σωστικών συνεργείων γενικότερα).
Κεφάλαιο 2- Φτάσαμε στο Πεκίνο
Τελικά σωθήκαμε και προσγειωθήκαμε κάποτε στο Πεκίνο. Μόλις φτάνουμε στο αεροδρόμιο και αφού έχουμε συμπληρώσει τα κλασικά χαρτάκια για το ποιοι είμαστε και τι σκοπεύουμε να κάνουμε εκεί που θα πάμε, μας παίρνουν και μας πάνε και μας εγκαταλείπουν σε μια σειρά με δισεκατομμύρια Κινέζους να περιμένουμε. Εκεί συνειδητοποιείς για πρώτη φορά τα μεγέθη και τους αριθμούς. Είναι πάρα πολλοί! Επιπλέον καθώς τους περιεργαζόμαστε συνειδητοποιήσαμε και μερικές τρελές συνήθειες που έχουν και οι οποίες θα μας συντροφεύουν για όλη την διαμονή μας εκεί. Φτύνουν ασυστόλως και παντού!!!! Κάτω!!! Στην ψύχρα!!! Όχι στην τρελή ύπαιθρο αλλά στο πλακάκι του αεροδρομίου λίγα εκατοστά μακριά από το πόδι σου (λίγο να μην σημαδέψει με ακρίβεια...την πάτησες!). Μάλιστα υπάρχουν και πτυελοδοχεία για τον σκοπό αυτό!!!
Με τα πολλά ξεμπερδέψαμε και παίρνουμε το απαραίτητο ταξί για να μας πάει στο κέντρο του Πεκίνου. Το ξενοδοχείο μας είναι το Beijing hotel και είναι στο τετράγωνο δίπλα από την απαγορευμένη πόλη και την πλατεία Τιεν Αν Μεν. Το ταξί στο Πεκίνο είναι εξαιρετικά φτηνό. Αξίζει με χίλια. Δεν πήρα ποτέ συγκοινωνία για να έχω άποψη - μόνο μια φορά πήρα μετρό για να δω πως είναι αλλά δεν θα το ξαναέκανα γιατί σαρδελοποιήθηκα. Με τόσο οικονομικό ταξί προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός φίλοι μου αγαπημένοι!!! Ένα είναι το πρόβλημα με τα ταξί. Οι ταξιτζήδες δεν μιλούν γρι αγγλικά. Θα πρέπει όλα να τα έχεις γραμμένα στα κινέζικα. Του το δείχνεις και έφυγε. Αν δεν έχεις το μαγικό χαρτάκι, ξεκινάς παντομίμα και είναι να γελάει κάθε πικραμένη ψυχή γιατί στο τέλος το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα βγάλεις άκρη.
Παρόλη την κούραση του ταξιδιού, φτάνουμε στο ξενοδοχείο το απόγευμα, πετάμε τα πράγματα, κάνουμε ένα γρήγορο ντουζ και φεύγουμε γραμμή για την πρώτη περιήγηση στην πόλη. Το ξενοδοχείο είναι στο κέντρο, δίπλα από την Τιεν Αν Μεν (Tiananmen Square) όποτε τι καλύτερο να ξεκινήσουμε από εκεί. Γενικά θα πρέπει να κατανοήσουμε κάτι. Οι αποστάσεις στο Πεκίνο είναι τεράστιες. Το να πας στο τετράγωνο δίπλα θέλει πολύ περπάτημα. Στον δρόμο έχει πολλά αυτοκίνητα – όλα τα γνωστά δυτικά- καθώς πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν την παραγωγή τους στην Κίνα (γερμανική τεχνολογία σου λέει μετά η Μέρκελ!). Παράλληλα περνάνε πολλά ποδήλατα που παραμένει πάντα το αγαπημένο αλλά και οικονομικό μεταφορικό των Κινέζων. Πηγαίνουμε στην πύλη της απαγορευμένης πόλης με το πορτρέτο του Μάο και περνάμε απέναντι στην Τιεν Αν Μεν για μια πρώτη περιήγηση. Είναι η διασημότερη πλατεία του κόσμου στην οποία λέγεται ότι μπορούν να σταθούν ε εκκατομύρια άνθρωποι.Η πλατεία αυτή πρωταγωνίστησε σε πολλά γεγονότα του περασμένου αιώνα (συγκεντρώσεις Μάο, παρελάσεις) αλλά και στα πιο πρόσφατα του 1989 με την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης των φοιτητών. Η Τιεν Αν Μεν αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών αλλά και ντόπιων που έρχονται με σκοπό να επισκεφτούν την απαγορευμένη πόλη (εδώ είναι η νότια είσοδος), να δουν το μαυσωλείο του Μάο, το μνημείο των ηρώων (Monument to the People's Heroes), το σπίτι του λαού (Great Hall of the People) κλπ. Η πρώτη μας βόλτα έκλεισε με την επίσκεψη στο Lao She Teahouse. Απολαύσαμε το τσάι μας ένα από τα σεπαρε δωμάτια που βλέπουν σε έναν εσωτερικό κήπο παρακολουθώντας την ιεροτελεστία σερβιρίσματος από μια παραδοσιακή κινεζούλα. Θα μου πεις τουρισταριο? Ναι, αλλά άξιζε. Οι τιμές εννοείται ότι δεν είναι Κίνας αφού το μαγαζί είναι η χαρά του τουρίστα. Στο υπόγειο του δίνονται και παραστάσεις που έχουν ένα ποτ πουρί από όσα ένας τουρίστας που σέβεται τον εαυτό του θα έπρεπε να δει- κινέζικη όπερα σε σωστές δόσεις, ακροβατικά, παντομίμα , κλπ, κλπ. Το κάναμε την τελευταία μας μέρα στο Πεκίνο αλλά και αυτό δεν ντρέπομαι να το πω ότι το απόλαυσα πραγματικά.
Η μέρα τελείωσε και ενθουσιασμένοι επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο να παραδώσουμε πνεύμα. Αύριο έχουμε κανονίσει με Κινέζικο ταρίφα που κλείσαμε από το internet παρακαλώ, ημερήσια εκδρομή στο Σινικό τείχος και τα θερινά Ανάκτορα.
Συνεχίζεται....
Κεφάλαιο 1- Το ταξίδι
Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε σε ένα αεροδρόμιο, όπως και κάθε μακρινό ταξίδι που σέβεται τον εαυτό του!!! Η πτήση μας είναι με την Emirates. Ευχάριστη εταιρεία ομολογουμένως. Οι αεροσυνοδοί λες και βγήκαν από περιοδικό - με το συνολάκι τους κάτι ανάμεσα σε χανούμισσα και Τσεκλένη- προσφέρουν καραμέλες σαν να μην υπάρχει αύριο. Σιχαίνομαι όλες αυτές τις ατελείωτες καραμέλες στα αεροπλάνα αλλά έχω μια αρχή… παίρνω ότι μου προσφέρουν. Μετά το πετάω αλλά δεν έχει να κάνει. Η πτήση περνάει με ατελείωτη ενασχόληση με τα κουμπάκια μπροστά μου - είναι στα πλαίσια της αρχής που έχω -ότι μου δίνουν πρέπει και να το αξιοποιήσω. Πίσω από αυτήν την χαζοχαρούμενη ενασχόληση βέβαια κρύβεται μια ιστορία γεμάτη πόνο και δάκρυ. Γενικά αν και ταξιδεύω συχνά, αν και τρελαίνομαι για ταξίδια και ειδικά με αεροπλάνα, τα αεροπλάνα μου φέρνουν έναν εκνευρισμό για να μην πω πανικό και ξευτιλιστώ εντελώς στο τίμιο αυτό site. Ευτυχώς η πτήση είναι μικρή σχετικά μέχρι το Ντουμπάι. Το αεροδρόμιο του Ντουμπάι το περίμενα άκρως εντυπωσιακό από περιγραφές που είχα αλλά τελικά είναι μια απογοήτευση. Δεν έχει ενδιαφέροντα μαγαζιά, δεν έχει καλές τιμές, δεν είναι καν σε ευρώ οι τιμές οπότε σου δίνουν ρέστα σε τοπικό νόμισμα που δεν το δέχομαι με τίποτα ως πολιτική.
Την αράζω με το ταίρι μου σε μια από τις χιλιάδες καφετέριες που έχει, και ξεκινώ με μανία την ανάγνωση του ‘Αγριόκυκνοι: Τρείς κόρες της Κίνας’ της Γιούγκ Τσάνγκ ώστε να μπω στο πνεύμα της Κίνας και του ταξιδιού που μόλις έχει ξεκινήσει. Το βιβλίο είναι καταπληκτικό και το συστήνω ανεπιφύλακτα για όσους επιθυμούν να πάρουν μια γεύση για τα γεγονότα και την ζωή στην Κίνα τριών γυναικών, της γιαγιάς της συγγραφέως, της μητέρας της και της ίδιας τον αιώνα που μας πέρασε.
Οι ώρες περνάνε και επιτέλους φτάνει η ώρα της επιβίβασης για το Πεκίνο. Το ταξίδι είναι μεγάλο, με πολλές αναταράξεις αλλά πάντα ασχολούμαι με εποικοδομητικά θέματα όπως φαγητά, μουρμούρα για την θέση του μπροστινού, κλπ και ξεπερνάω ευχάριστα τις όποιες φοβίες μου. Περνώντας την Ινδία και όντας πάνω από το Νεπάλ, ξεκινάνε κάτι τρελές αναταράξεις και αρχίζει να τρέχει νερό από το αεροπλάνο στο κεφάλι μου. Είναι η ευκαιρία που έψαχνα για να αποδείξω στον καλό μου ότι όλο μούρη είναι η εταιρεία αλλά από ουσία μηδέν. Βέβαια το νερό που πέφτει αργά και βασανιστικά στο κεφάλι μου, με κάνει πλέον να αμφιβάλω εντελώς για την ασφάλεια του αεροσκάφους. Η λογική ‘στα έλεγα εγώ’ επί του παρόντος δεν με παρηγορεί. Φωνάζω μία αεροσυνοδό χανούμισσα να δούμε τι θα κάνουμε. Έρχεται με τρελό κέφι και μου λέει όλο νάζι ότι τώρα θα σερβίρουν καταπληκτικό, πεντανόστιμο φαγητό και όταν τελειώσουν θα φωνάξουν και τον μηχανικό. Έχω βεβαιωθεί πλέον εντελώς ότι θα ζήσω την νέα αεροπορική τραγωδία αλλά η χανούμισσα δεν συγκινείται με το δράμα μου και φεύγει! Ο μόνος τρόπος για να ασχοληθεί κάποιος με το θέμα ‘’τρελή πτήση Νο2’ είναι να πανικοβάλω το έξαλλο πλήθος και αυτό ακριβώς κάνω. Βάζω φωνή ‘νερό, νερό στο αεροπλάνο’. Αμέσως έρχεται η χανούμισσα, με τρελό χαμόγελο πάντα, αλλά βλαστημώντας πλέον από μέσα της και όλιγον τι και απ’ έξω της και μου λέει ότι τα είπε τα χαΐρια μας σε έναν μηχανικό και αυτός της είπε ότι ΜΠΟΡΕΙ να φταίει η διαφορά θερμοκρασίας και αν συνεχιστεί για κανένα δεκάλεπτο ακόμη τότε θα ανησυχήσει!!! Μιλάμε για ασφάλεια τώρα, όχι αστεία! Ευτυχώς ο καλός θεός μας λυπήθηκε και σταμάτησε το νερό μετά από τις σεμνές προσευχές μου οπότε δεν χρειάστηκε ξανά η παρέμβαση της χανούμισσας και του διασώστη μηχανικού (για να μη σου πω των σωστικών συνεργείων γενικότερα).
Κεφάλαιο 2- Φτάσαμε στο Πεκίνο
Τελικά σωθήκαμε και προσγειωθήκαμε κάποτε στο Πεκίνο. Μόλις φτάνουμε στο αεροδρόμιο και αφού έχουμε συμπληρώσει τα κλασικά χαρτάκια για το ποιοι είμαστε και τι σκοπεύουμε να κάνουμε εκεί που θα πάμε, μας παίρνουν και μας πάνε και μας εγκαταλείπουν σε μια σειρά με δισεκατομμύρια Κινέζους να περιμένουμε. Εκεί συνειδητοποιείς για πρώτη φορά τα μεγέθη και τους αριθμούς. Είναι πάρα πολλοί! Επιπλέον καθώς τους περιεργαζόμαστε συνειδητοποιήσαμε και μερικές τρελές συνήθειες που έχουν και οι οποίες θα μας συντροφεύουν για όλη την διαμονή μας εκεί. Φτύνουν ασυστόλως και παντού!!!! Κάτω!!! Στην ψύχρα!!! Όχι στην τρελή ύπαιθρο αλλά στο πλακάκι του αεροδρομίου λίγα εκατοστά μακριά από το πόδι σου (λίγο να μην σημαδέψει με ακρίβεια...την πάτησες!). Μάλιστα υπάρχουν και πτυελοδοχεία για τον σκοπό αυτό!!!
Με τα πολλά ξεμπερδέψαμε και παίρνουμε το απαραίτητο ταξί για να μας πάει στο κέντρο του Πεκίνου. Το ξενοδοχείο μας είναι το Beijing hotel και είναι στο τετράγωνο δίπλα από την απαγορευμένη πόλη και την πλατεία Τιεν Αν Μεν. Το ταξί στο Πεκίνο είναι εξαιρετικά φτηνό. Αξίζει με χίλια. Δεν πήρα ποτέ συγκοινωνία για να έχω άποψη - μόνο μια φορά πήρα μετρό για να δω πως είναι αλλά δεν θα το ξαναέκανα γιατί σαρδελοποιήθηκα. Με τόσο οικονομικό ταξί προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός φίλοι μου αγαπημένοι!!! Ένα είναι το πρόβλημα με τα ταξί. Οι ταξιτζήδες δεν μιλούν γρι αγγλικά. Θα πρέπει όλα να τα έχεις γραμμένα στα κινέζικα. Του το δείχνεις και έφυγε. Αν δεν έχεις το μαγικό χαρτάκι, ξεκινάς παντομίμα και είναι να γελάει κάθε πικραμένη ψυχή γιατί στο τέλος το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα βγάλεις άκρη.
Παρόλη την κούραση του ταξιδιού, φτάνουμε στο ξενοδοχείο το απόγευμα, πετάμε τα πράγματα, κάνουμε ένα γρήγορο ντουζ και φεύγουμε γραμμή για την πρώτη περιήγηση στην πόλη. Το ξενοδοχείο είναι στο κέντρο, δίπλα από την Τιεν Αν Μεν (Tiananmen Square) όποτε τι καλύτερο να ξεκινήσουμε από εκεί. Γενικά θα πρέπει να κατανοήσουμε κάτι. Οι αποστάσεις στο Πεκίνο είναι τεράστιες. Το να πας στο τετράγωνο δίπλα θέλει πολύ περπάτημα. Στον δρόμο έχει πολλά αυτοκίνητα – όλα τα γνωστά δυτικά- καθώς πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν την παραγωγή τους στην Κίνα (γερμανική τεχνολογία σου λέει μετά η Μέρκελ!). Παράλληλα περνάνε πολλά ποδήλατα που παραμένει πάντα το αγαπημένο αλλά και οικονομικό μεταφορικό των Κινέζων. Πηγαίνουμε στην πύλη της απαγορευμένης πόλης με το πορτρέτο του Μάο και περνάμε απέναντι στην Τιεν Αν Μεν για μια πρώτη περιήγηση. Είναι η διασημότερη πλατεία του κόσμου στην οποία λέγεται ότι μπορούν να σταθούν ε εκκατομύρια άνθρωποι.Η πλατεία αυτή πρωταγωνίστησε σε πολλά γεγονότα του περασμένου αιώνα (συγκεντρώσεις Μάο, παρελάσεις) αλλά και στα πιο πρόσφατα του 1989 με την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης των φοιτητών. Η Τιεν Αν Μεν αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών αλλά και ντόπιων που έρχονται με σκοπό να επισκεφτούν την απαγορευμένη πόλη (εδώ είναι η νότια είσοδος), να δουν το μαυσωλείο του Μάο, το μνημείο των ηρώων (Monument to the People's Heroes), το σπίτι του λαού (Great Hall of the People) κλπ. Η πρώτη μας βόλτα έκλεισε με την επίσκεψη στο Lao She Teahouse. Απολαύσαμε το τσάι μας ένα από τα σεπαρε δωμάτια που βλέπουν σε έναν εσωτερικό κήπο παρακολουθώντας την ιεροτελεστία σερβιρίσματος από μια παραδοσιακή κινεζούλα. Θα μου πεις τουρισταριο? Ναι, αλλά άξιζε. Οι τιμές εννοείται ότι δεν είναι Κίνας αφού το μαγαζί είναι η χαρά του τουρίστα. Στο υπόγειο του δίνονται και παραστάσεις που έχουν ένα ποτ πουρί από όσα ένας τουρίστας που σέβεται τον εαυτό του θα έπρεπε να δει- κινέζικη όπερα σε σωστές δόσεις, ακροβατικά, παντομίμα , κλπ, κλπ. Το κάναμε την τελευταία μας μέρα στο Πεκίνο αλλά και αυτό δεν ντρέπομαι να το πω ότι το απόλαυσα πραγματικά.
Η μέρα τελείωσε και ενθουσιασμένοι επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο να παραδώσουμε πνεύμα. Αύριο έχουμε κανονίσει με Κινέζικο ταρίφα που κλείσαμε από το internet παρακαλώ, ημερήσια εκδρομή στο Σινικό τείχος και τα θερινά Ανάκτορα.
Συνεχίζεται....
