vrea
Member
- Μηνύματα
- 236
- Likes
- 215
Κεφάλαιο 4 – Απαγορευμένη Πόλη και Νυχτερινή Αγορά
Εγερτήριο νωρίς- νωρίς το πρωί. Πρέπει να δούμε κάθε γωνιά της πόλης και η πόλη είναι μεγάλη (μια ψυχή θα αναστενάξει εδώ).
Η απαγορευμένη πόλη είναι στο κέντρο του Πεκίνου - το επόμενο τετράγωνο από το ξενοδοχείο που μένουμε. Η πόλη έχει 2 εισόδους – βόρια και νότια. Η νότια «κοιτάει» προς την πλευρά της Tiananmen Square οπότε το καλύτερο είναι να μπείτε από τη βόρια είσοδο και να περπατήσετε κατά μήκος της απαγορευμένης πόλης προς τη νότια. Εμείς το κάναμε ανάποδα αλλά δεν έχει σημασία.
Η Απαγορευμένη Πόλη ήταν κινεζικό αυτοκρατορικό παλάτι - Πρόκειται για ένα περιτοιχισμένο σύμπλεγμα κτιρίων που βρίσκεται στο κέντρο του Πεκίνου και για περίπου 5 αιώνες φιλοξενούσε το αυτοκράτορα- από τη Δυναστεία Μινγκ μέχρι το τέλος της Δυναστείας Qing.
Μπαίνοντας στον χώρο αναβιώνεις κάθε σκηνή από την ταινία ‘ο τελευταίος αυτοκράτορας’. Περιμένεις να δεις τον μικρούλι Που Γι να τρέχει στις σκάλες. Είναι πραγματικά ένα μέρος μαγικό και ταυτόχρονα κινηματογραφικό!!! Περιπλανιέσαι στον χώρο και ο χώρος σε παίρνει μαζί του. Σε μεταφέρει σε άλλη εποχή. Στον χώρο υπάρχουν εκθέσεις με αντικείμενα από την ζωή εκεί, πίνακες κλπ.
Φεύγουμε με το ζόρι αργά το μεσημέρι και δίνουμε όρκο βαρύ ότι θα επιστρέψουμε νικητές και τροπαιούχοι στην επόμενη επίσκεψη μας στο Πεκίνο – όποτε και αν είναι αυτή- μην ξεχνάμε μας βλέπει και το ΔΝΤ πλέον!!!
Εδώ κάνω μια μικρή παρένθεση για να πω λίγα λόγια για το τι γνωρίζουν οι Κινέζοι για την Ελλάδα. Αν πετύχεις Κινέζο στο Πεκίνο και μιλάει 5 κουτσοαγγλικά- 1ον συμπληρώνεις ΛΟΤΤΟ και 2ον δεν κάνεις το λάθος να του πεις Ελλάδα- δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει τι του λες. Γεωγραφία μηδέν για τον μέσο Κινέζο του Πεκίνου (στην Σαγκάη είναι αλλιώς τα πράγματα). Εμείς λέγαμε Ευρώπη για να καταλάβεις και ότι πιάσει!. Την εποχή εκείνη που ήμουν εγώ στην Κίνα ήταν η εποχή που η Ελλάδα έκανε αυτές τις καταπληκτικές διαπραγματεύσεις με τα αδέλφια μας τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ. Μια ανάσα πριν το Καστελόριζο δηλαδή. Οπότε ως δια μαγείας μας μάθανε και στην Κίνα!!!
Ο επόμενος σταθμός της ημέρας είναι τι άλλο… τα παλιατζίδικα και τα στενά σοκάκια της Λουλιτσάγκ. Σε κάθε πόλη που πηγαίνω μου αρέσει να μαζεύω τα ‘τρόπαια’ μου. Σιχαίνομαι οτιδήποτε τουριστικό του τύπου ‘I love Beijing’ και προσπαθώ να συλλέγω από κάθε πόλη εκτός από εικόνες και τα ‘πολύτιμα’ αντικείμενα μου για το σπίτι μου ώστε αργότερα χαζεύοντας τα στο σπίτι με την συνοδεία ζεστού τσαγιού και σοκολάτας να αναπολώ τις στιγμές εκεί. Σε αυτό μπορώ να φάω πραγματικά ώρες και το απολαμβάνω πραγματικά. Σήμερα η μπάζα είναι εξαιρετική – ανακάλυψα ωραίους πίνακες που αναπαριστούν δυναστείες, φιγούρες από το δικό τους θέατρο σκιών που αναπαριστούν ήρωες από την κινέζικη όπερα, ζωγραφισμένες πίπες οπίου κλπ, κλπ. Το παζάρι στην Κίνα είναι αιματηρό. Δεν το έχω εξασκήσει καλά το άθλημα αν και το σπορ είναι γραμμένο στο DNA μου! Έχω πάντα στο νου μου την μάνα μου και την αδελφή μου, που πραγματικά κατέχουν την τέχνη, και βαράω στο ψαχνό. Βγαίνοντας έχω πετύχει έκπτωση 30% έχοντας όμως ιδρώσει από την αγωνία και την προσπάθεια. Είμαι ικανοποιημένη αρχικά ότι τους κατατρόπωσα όμως βλέπω τον καταστηματάρχη να τρέχει στο κατόπι μου και να μου φωνάζει ότι με περιμένει και την επόμενη ημέρα οπότε καταλαβαίνω ότι έχω δρόμο ακόμη για να φτάσω την οικογενειακή παράδοση.
Φεύγουμε του σκοτωμού για να προλάβουμε το θέατρο των ακροβατών. Περιπλανιόμαστε να βρούμε ταξί. Έχουμε αργήσει και πεινάμε πολύ. Μπαίνουμε σε ένα super market να αγοράσουμε κάτι πρόχειρο να μασουλάμε στο ταξί. Τα super market στο Πεκίνο είναι ένας συνδυασμός μπακάλικου γεμάτου με σακιά όλων των αγαθών και super market δυτικού τύπου αλλά σε διαστάσεις γηπέδου. Έχει ένα section σαν φούρνο που μπορείς να πάρεις dim sum. Έχει πάνω από 10.000 ποικιλίες dim sum που όμως όλες έχουν ταμπελάκι μπροστά γραμμένο σε άψογα Κινέζικα. Ψάχνω για κάτι που να μην έχει κρέας- έχω στο μυαλό μου πάντα το ρητό που λέει ότι οι Κινέζοι τρώνε ότι έχει ράχη στον ήλιο και δεν θέλω να έχω καμία έκπληξη ετούτη την ώρα. Ζητάω με αφέλεια από κάτι κινεζούλες που είναι πίσω από τον πάγκο να μου περιγράψουν τι έχει μέσα το καθένα. Αυτές με κοιτάνε και γελάνε μεταξύ τους γοερά θα έλεγα – είναι προφανές ότι και μόνο η παρουσία τουρίστα εδώ μέσα είναι γελοία. Καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει περίπτωση συνεννόησης οπότε αποφασίζω ότι το πολύ πολύ να φύγω χορτασμένη από τον μάταιο τούτο κόσμο και αγοράζω ότι βλέπω μπροστά μου. Όταν αργότερα τα γεύομαι στο ταξί που μας πηγαίνει στο θέατρο μετανιώνω που δεν πήρα περισσότερα καθώς είναι ότι πιο εύγεστο έχω φάει στη ζωή μου.
Φτάνουμε στο θέατρο. Η παράσταση είναι εντυπωσιακή με ακροβάτες όλων των ηλικιών που ισορροπούν σε διάφορα αντικείμενα κυρίως τα ποδήλατα.
Σειρά τώρα έχει η νυχτερινή αγορά. Η νυχτερινή αγορά είναι μια υπαίθρια αγορά με πάγκους που διαθέτουν λογιών λογιών εδέσματα – κυρίως σκορπιούς ψητούς, ιπποκαμπάκια, έντομα κλπ- όλα αχνιστά στα κάρβουνα. Η βρώμα είναι το κάτι άλλο. Έχω την αίσθηση ότι έχει φτιαχτεί η όλη δουλειά για τους τουρίστες που πηγαίνουν και φωτογραφίζονται εκεί. Είδα κάτι Κινέζους 15χρονους – κυρίως εσωτερικό τουρισμό – που τα τρώγανε αλλά και αυτοί είχαν ένα ύφος σαν να βουτάγανε με το κεφάλι από τον 7ο όροφο.
Γενικά υπαίθριες αγορές με φαγητά είδαμε πολλές στο Πεκίνο. Τα φαγητά εκεί φαίνονταν λαχταριστά- καμία σχέση με την νυχτερινή αγορά. Εμείς δεν το τολμήσαμε γιατί είχαμε ακόμη πολλές μέρες στην Κίνα και τυχόν δηλητηρίαση σε εξουδετερώνει. Αν ήταν η τελευταία μας μέρα στο Πεκίνο, εννοείται ότι θα εξορμούσαμε να γευτούμε τις νέες γεύσεις.
Η μέρα τελειώνει και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο αποκαμωμένοι. Το ταίρι μου διαμαρτύρεται ότι οι διακοπές μαζί μου δεν είναι αυτό που λέμε ‘ξεκούραση’. Εγώ τις αποκαλώ ‘αγωνιστικές’. Αυτός τις αποκαλεί ‘ξεπάτωμα’. Είναι και αυτό μια ερμηνεία!
Αύριο είναι η τελευταία μας μέρα στο Πεκίνο και έχουμε πολλά ακόμη να δούμε. Αγχώνομαι αν θα προλάβουμε.
Εγερτήριο νωρίς- νωρίς το πρωί. Πρέπει να δούμε κάθε γωνιά της πόλης και η πόλη είναι μεγάλη (μια ψυχή θα αναστενάξει εδώ).
Η απαγορευμένη πόλη είναι στο κέντρο του Πεκίνου - το επόμενο τετράγωνο από το ξενοδοχείο που μένουμε. Η πόλη έχει 2 εισόδους – βόρια και νότια. Η νότια «κοιτάει» προς την πλευρά της Tiananmen Square οπότε το καλύτερο είναι να μπείτε από τη βόρια είσοδο και να περπατήσετε κατά μήκος της απαγορευμένης πόλης προς τη νότια. Εμείς το κάναμε ανάποδα αλλά δεν έχει σημασία.
Η Απαγορευμένη Πόλη ήταν κινεζικό αυτοκρατορικό παλάτι - Πρόκειται για ένα περιτοιχισμένο σύμπλεγμα κτιρίων που βρίσκεται στο κέντρο του Πεκίνου και για περίπου 5 αιώνες φιλοξενούσε το αυτοκράτορα- από τη Δυναστεία Μινγκ μέχρι το τέλος της Δυναστείας Qing.
Μπαίνοντας στον χώρο αναβιώνεις κάθε σκηνή από την ταινία ‘ο τελευταίος αυτοκράτορας’. Περιμένεις να δεις τον μικρούλι Που Γι να τρέχει στις σκάλες. Είναι πραγματικά ένα μέρος μαγικό και ταυτόχρονα κινηματογραφικό!!! Περιπλανιέσαι στον χώρο και ο χώρος σε παίρνει μαζί του. Σε μεταφέρει σε άλλη εποχή. Στον χώρο υπάρχουν εκθέσεις με αντικείμενα από την ζωή εκεί, πίνακες κλπ.
Φεύγουμε με το ζόρι αργά το μεσημέρι και δίνουμε όρκο βαρύ ότι θα επιστρέψουμε νικητές και τροπαιούχοι στην επόμενη επίσκεψη μας στο Πεκίνο – όποτε και αν είναι αυτή- μην ξεχνάμε μας βλέπει και το ΔΝΤ πλέον!!!
Εδώ κάνω μια μικρή παρένθεση για να πω λίγα λόγια για το τι γνωρίζουν οι Κινέζοι για την Ελλάδα. Αν πετύχεις Κινέζο στο Πεκίνο και μιλάει 5 κουτσοαγγλικά- 1ον συμπληρώνεις ΛΟΤΤΟ και 2ον δεν κάνεις το λάθος να του πεις Ελλάδα- δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει τι του λες. Γεωγραφία μηδέν για τον μέσο Κινέζο του Πεκίνου (στην Σαγκάη είναι αλλιώς τα πράγματα). Εμείς λέγαμε Ευρώπη για να καταλάβεις και ότι πιάσει!. Την εποχή εκείνη που ήμουν εγώ στην Κίνα ήταν η εποχή που η Ελλάδα έκανε αυτές τις καταπληκτικές διαπραγματεύσεις με τα αδέλφια μας τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ. Μια ανάσα πριν το Καστελόριζο δηλαδή. Οπότε ως δια μαγείας μας μάθανε και στην Κίνα!!!
Ο επόμενος σταθμός της ημέρας είναι τι άλλο… τα παλιατζίδικα και τα στενά σοκάκια της Λουλιτσάγκ. Σε κάθε πόλη που πηγαίνω μου αρέσει να μαζεύω τα ‘τρόπαια’ μου. Σιχαίνομαι οτιδήποτε τουριστικό του τύπου ‘I love Beijing’ και προσπαθώ να συλλέγω από κάθε πόλη εκτός από εικόνες και τα ‘πολύτιμα’ αντικείμενα μου για το σπίτι μου ώστε αργότερα χαζεύοντας τα στο σπίτι με την συνοδεία ζεστού τσαγιού και σοκολάτας να αναπολώ τις στιγμές εκεί. Σε αυτό μπορώ να φάω πραγματικά ώρες και το απολαμβάνω πραγματικά. Σήμερα η μπάζα είναι εξαιρετική – ανακάλυψα ωραίους πίνακες που αναπαριστούν δυναστείες, φιγούρες από το δικό τους θέατρο σκιών που αναπαριστούν ήρωες από την κινέζικη όπερα, ζωγραφισμένες πίπες οπίου κλπ, κλπ. Το παζάρι στην Κίνα είναι αιματηρό. Δεν το έχω εξασκήσει καλά το άθλημα αν και το σπορ είναι γραμμένο στο DNA μου! Έχω πάντα στο νου μου την μάνα μου και την αδελφή μου, που πραγματικά κατέχουν την τέχνη, και βαράω στο ψαχνό. Βγαίνοντας έχω πετύχει έκπτωση 30% έχοντας όμως ιδρώσει από την αγωνία και την προσπάθεια. Είμαι ικανοποιημένη αρχικά ότι τους κατατρόπωσα όμως βλέπω τον καταστηματάρχη να τρέχει στο κατόπι μου και να μου φωνάζει ότι με περιμένει και την επόμενη ημέρα οπότε καταλαβαίνω ότι έχω δρόμο ακόμη για να φτάσω την οικογενειακή παράδοση.
Φεύγουμε του σκοτωμού για να προλάβουμε το θέατρο των ακροβατών. Περιπλανιόμαστε να βρούμε ταξί. Έχουμε αργήσει και πεινάμε πολύ. Μπαίνουμε σε ένα super market να αγοράσουμε κάτι πρόχειρο να μασουλάμε στο ταξί. Τα super market στο Πεκίνο είναι ένας συνδυασμός μπακάλικου γεμάτου με σακιά όλων των αγαθών και super market δυτικού τύπου αλλά σε διαστάσεις γηπέδου. Έχει ένα section σαν φούρνο που μπορείς να πάρεις dim sum. Έχει πάνω από 10.000 ποικιλίες dim sum που όμως όλες έχουν ταμπελάκι μπροστά γραμμένο σε άψογα Κινέζικα. Ψάχνω για κάτι που να μην έχει κρέας- έχω στο μυαλό μου πάντα το ρητό που λέει ότι οι Κινέζοι τρώνε ότι έχει ράχη στον ήλιο και δεν θέλω να έχω καμία έκπληξη ετούτη την ώρα. Ζητάω με αφέλεια από κάτι κινεζούλες που είναι πίσω από τον πάγκο να μου περιγράψουν τι έχει μέσα το καθένα. Αυτές με κοιτάνε και γελάνε μεταξύ τους γοερά θα έλεγα – είναι προφανές ότι και μόνο η παρουσία τουρίστα εδώ μέσα είναι γελοία. Καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει περίπτωση συνεννόησης οπότε αποφασίζω ότι το πολύ πολύ να φύγω χορτασμένη από τον μάταιο τούτο κόσμο και αγοράζω ότι βλέπω μπροστά μου. Όταν αργότερα τα γεύομαι στο ταξί που μας πηγαίνει στο θέατρο μετανιώνω που δεν πήρα περισσότερα καθώς είναι ότι πιο εύγεστο έχω φάει στη ζωή μου.
Φτάνουμε στο θέατρο. Η παράσταση είναι εντυπωσιακή με ακροβάτες όλων των ηλικιών που ισορροπούν σε διάφορα αντικείμενα κυρίως τα ποδήλατα.
Σειρά τώρα έχει η νυχτερινή αγορά. Η νυχτερινή αγορά είναι μια υπαίθρια αγορά με πάγκους που διαθέτουν λογιών λογιών εδέσματα – κυρίως σκορπιούς ψητούς, ιπποκαμπάκια, έντομα κλπ- όλα αχνιστά στα κάρβουνα. Η βρώμα είναι το κάτι άλλο. Έχω την αίσθηση ότι έχει φτιαχτεί η όλη δουλειά για τους τουρίστες που πηγαίνουν και φωτογραφίζονται εκεί. Είδα κάτι Κινέζους 15χρονους – κυρίως εσωτερικό τουρισμό – που τα τρώγανε αλλά και αυτοί είχαν ένα ύφος σαν να βουτάγανε με το κεφάλι από τον 7ο όροφο.
Γενικά υπαίθριες αγορές με φαγητά είδαμε πολλές στο Πεκίνο. Τα φαγητά εκεί φαίνονταν λαχταριστά- καμία σχέση με την νυχτερινή αγορά. Εμείς δεν το τολμήσαμε γιατί είχαμε ακόμη πολλές μέρες στην Κίνα και τυχόν δηλητηρίαση σε εξουδετερώνει. Αν ήταν η τελευταία μας μέρα στο Πεκίνο, εννοείται ότι θα εξορμούσαμε να γευτούμε τις νέες γεύσεις.
Η μέρα τελειώνει και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο αποκαμωμένοι. Το ταίρι μου διαμαρτύρεται ότι οι διακοπές μαζί μου δεν είναι αυτό που λέμε ‘ξεκούραση’. Εγώ τις αποκαλώ ‘αγωνιστικές’. Αυτός τις αποκαλεί ‘ξεπάτωμα’. Είναι και αυτό μια ερμηνεία!
Αύριο είναι η τελευταία μας μέρα στο Πεκίνο και έχουμε πολλά ακόμη να δούμε. Αγχώνομαι αν θα προλάβουμε.
