Φιλιππίνες Παμε Φιλιππινεs!

[xenos]

Τι ωραια.
Σημερα οποια ιστορια και να διαβασα σφαζονται γουρουνια.Ενω μερικα στουκαρουν πανω στο ποδι της go2dbeach
Πολυ τοπικο και τροπικο χρωμα και το σημερινο επεισοδιο.


Να θυμιθω αυριο να φαω γαυρο.

 

[meli]

Ασχετο...
vario,αυριο ξεκιναω ιστορια. 2000 χιλιομετρα και πολλη περιπετεια...μεσα σολα και επισκεψη σε νοσοκομειο.

 

[go2dbeach]

Meli σταματα να διαβαζεις για τις Φιλιππινες και γραψε για Δομηνικο!!! Το αυριο ηρθε και ειμαι ολη αυτια

 

[go2dbeach]

Σεμπού - Moalboal


Με παρηγορει το οτι μια αλλη καταπρασινη φιγουρα μας καλοσωριζει απεναντι , το λιμανακι Bato του Σεμπου με λιγα σπιτακια πνιγμενα στα φοινικοδεντρα. Sugbo ειναι η γνησια ονομασια του νησιου που παραφραστηκε σε Σεμπου απο τους ισπανους. Μερικοι ιστορικοι λενε οτι η ετοιμολογια της λεξης Sugbo προερχεται απο εναν ιδιωματισμο που σημαινει ρηχα νερα. Σιγουρα τα νερα ηταν ρηχα κατα μηκος της ακτογραμμης και βοηθουσε και η παλιρροια σε αυτο. Σε καθε στροφη που παιρναμε εμφανιζοταν μια πανοραμικη εξωτικη φωτογραφια , τυρκουαζ νερα , μικροι κολπισκοι και μεγαλυτερες παραλιες στα αριστερα ολα στολισμενα με φοινικοδεντρα, και λοφισκους να κυλουν τις πρασινες ζουγκλες τους μεχρι το δρομο. Δεντρα γερμενα να προσκυνουν τη θαλασσα προς μεγαλη χαρα της ντοπιας πιτσιρικαριας που εβρισκε μερος να κρεμασει μια κουνια και να βουταει στο νερο. Ξυλινες μακριες εξεδρες εμπαιναν κατα τοπους στη θαλασσα καταληγοντας σε σκιερες παλαπες. Ευχης εργον για τους ντοπιους ψαραδες που αραζαν εδω τις μεγαλυτερες bancas , το τελειο μερος για μενα αν μπορουσα να κρεμασω εδω μια αιωρα και να απολαυσω θέα και τροπικο αερακι , ενα ακομα φοβερο μερος για παιχνιδι για τα παιδια οπως προδιδαν τα γελια και οι φωνουλες..Ομορφα τοπια που σου φερναν ευφορια ανταποκρινομενα πληρως στην ονομασια της περιοχης , Alegria!

Ειναι λιγο μετα τις τρεις το μεσημερι της Μεγαλης Παρασκευης , η ωρα που οπως πιστευουν εδω ο Χριστος παραδοθηκε στον Πατερα του , και οι πιστοι απο καθε χωριο βγαινουν στο δρομο κανοντας αναπαραστασεις. Σε καποιο χωριο σταματησαμε και παρακολουθησαμε τις πομπες με αρματα ντυμενα με μωβ γυαλιστερα υφασματα και κιτρινα λουλουδια που μεταφερουν αγαλματα του Ιησου και της Παναγιας. Την πομπη συνοδευουν παιδια ντυμενα σαν Ρωμαιοι στρατιωτες με περικεφαλαιες , ασπιδες και σπαθια φιαγμενα απο χαρτονια και τοπικες μπαντες που παιζουν μουσικες που ομως μονο πενθιμες δεν ειναι..Κατα ενα παραδοξο τροπο , ολη η τελετη δεν ειχε ιχνος θλιψης , παρα τη σοβαροτητα με την οποια ολοι , ακομα και τα μικρα παιδια συμμετειχαν. Υπηρχε μια διαχυτη αισιοδοξια στη μουσικη (που θυμιζε steel drums καραιβικης) , στα προσωπα , στους βωμους με τα λευκοχρυσα αγγελουδια να φυλανε το σωμα του Ιησου και τα λευκα κερια στα οποια οι πιστοι απλωνοντας να αγγιξουν το αρμα επιτηδες εκαιγαν τα χερια τους για να πονεσουν συμμετεχοντας ετσι στο θειο δραμα.

Αναμφισβητητα το Πασχα ειναι μια υπεροχη χρονικη στιγμη για να βρεθει καποιος στις Φιλιππινες. Σε καποιες περιοχες υπαρχουν καθε χρονο εθελοντες που θεωρουν τιμη τους να περασουν ολα τα παθη του Ιησου και λαμβανουν χωρα ακομα και κανονικες σταυρωσεις (!!)

Νωρις το απογευμα , φτασαμε στο Moalboal για το οποιο ειχα ακουσει οτι ειναι το πιο δημοφιλες παραλιακο σημειο του Σεμπου. Δυστυχως οτι ειχα ακουσει για τη λευκη πανεμορφη παραλια δεν ισχυε. Η αμμουδια ειναι μεν λευκη και πλατια , αλλα μετα την φοβερη παραλια στο Bantayan και την ηρεμια του Νεγκρος μου φανηκε λιγη και πολυσυχναστη. Η παραλια Panagsama δεν ειχε καν αμμο και το ολο μερος ηταν ιδανικο για καταδυσεις - σνορκελ και μονο. Το Loves Resort που μας φιλοξενησε ηταν οτι καλυτερο!

Το εστιατοριo και το μπαρακι ηταν τοποθετημενο πανω στο βραχο με θεα στο νησι Pescador και τα δωματια διπλα στη μικρη πισινα ηταν καθαρα και ανετα. Παρολα αυτα , η αποφαση να μεινουμε μονο αποψε το βραδυ και να φυγουμε αυριο , παρθηκε ακαριαια!
Στη φωτο δεξια φαινεται το εστιατοριο του Loves..

Η δικη μου φωτο ειναι τραβηγμενη πανω απο το εστιατοριο και φαινεται καθαρα η απουσια παραλιας..
Και μπορει αυτα περι παραλιας να ηταν υπερβολες , αλλα οτι ειχα ακουσει για το βυθο ηταν πολυ λιγο. Ενα βυθισμενο αεροπλανο που η φυση κανοντας μικρη ανακαινιση μετετρεψε σε τεχνητο υφαλο , και το Sunken island , μια υποβρυχια πυραμιδα μαγνητης για τη θαλασσια ζωη κανουν το Moalboal δημοφιλες στους απανταχου scuba divers. ! Το νησακι Pescador και το ομονυμο θαλασσιο παρκο στα ανοιχτα μολις 15 λεπτα με τη banca , ειναι γνωστος υποβρυχιος παραδεισος.
Επειδη δεν κανω καταδυσεις , χαιρομαι ιδιαιτερα οταν δε χρειαζεται να απομακρυνθω πολυ απο την ακτη για να βρεθω εκει που θελω και αυτο ισχυε και για την Panagsama. Ακολουθησα τα πιτσιρικια που κολυμπουσαν μεχρι τη banca κοντα στην ακτη , σκαρφαλωναν και βουτουσαν. Εβαλα τη μασκα και τα΄χασα! Ως μια ταπεινη σνορκελερ , μπορει να μην ειχα συναντησεις με τους μεγαλυτερους εκπροσωπους του θαλασσιου βασιλειου – βλεπε mantas και φαλαινοκαρχαριες – που εμφανιζονται κατα καιρους στην περιοχη , αλλα και οι μικροτεροι εκπροσωποι ηταν ακρως εντυπωσιακοι. Ο υφαλος για αλλη μια φορα ηταν αποκαλυψη με μια τεραστια ποικιλια απο μαλακα και σκληρα κοραλια σε ολοζωντανα χρωματα , μικρα σαλαχια , μια χελωνα και ψαρακια να ποζαρουν χωρις φοβο αλλα με πολλη φωτογενεια στο φακο μου.

Πρωι πρωι χαραζουμε πορεια για Σεμπου σιτι αν και στη διαδρομη συνειδητοποιουμε οτι ειμαστε απο τους ελαχιστους που πανε προς την πολη. Ολοκληρο καραβανι απο λεωφορεια , τζιπνευς και τρικυκλα με μπαγκαζια , οικοσιτα ζωντανα και κοσμο ακομα και στις οροφες , εγκαταλειπουν την πολη για να περασουν το Πασχα στην εξοχη , δημιουργωντας πρωτοφανες μποτιλιαρισμα. Υπαρχει μια λωριδα κυκλοφοριας ανα κατευθυνση και πολυ χαιρομαι που βρισκομαστε σε εκεινη που δεν έχει κολασμένη κινηση. Παραδιδουμε εγκαιρως το αυτοκινητο στο γραφειο ενοικιασης του αεροδρομιου και με ενα ταξι πηγαινουμε στο λιμανι για να περασουμε στο Μποχολ. Στα εισιτηρια γινεται επιεικως της κακομοιρας και ισα που προλαβα το τελευταιο εισιτηριο για τον παραδεισο! Μονο που δεν υπαρχει θεση στο καραβι για να επιστρεψουμε τη μερα που θελω , αλλα για την προηγουμενη το πρωι. Αυτο σημαινει συν μιαμιση μερα στο Σεμπου σιτι , μειον μιαμιση μερα απο τις παραλιες του Πανγκλαο..Δε με ενοχλει καθολου να αλλαζω σχεδια και ειναι αναμενομενο οταν δεν κλεινεις τιποτα απο πριν , αλλα αυτο “μειον μιαμιση μερα απο την παραλια” με σκοτωνει... Επιβιβαζομαι ενω σκεφτομαι οτι τωρα στο τελος του ταξιδιου θα στενοχωρηθω και θα με πιεσει ο χρονος να δω και να κανω αυτα που θελω στο νησι.

Ομως πως ειναι ποτε δυνατο να σε πικρανει ενα νησι που στο εσωτερικο του φιλοξενει λοφους απο... σοκολατα?

 

[meli]

Μα με τετοιες περιγραφες,πως να ξεκολλησω για να γραψω???

 

[go2dbeach]

Άφιξη στο νησί Μποχόλ

Παμε "να κρυφτουμε από τους Moros" ή αλλιως παμε Tagbilaran! Το ονομα της πρωτευουσας του Μποχολ προερχεται από το Tagubilaan, ένα συδυασμο από δυο τοπικους ορους..Ο ορος Tagu σημαινει "να κρυφτω" και το Bilaan αναφερεται στους Moros, μια μουσουλμανικη φυλη που λεηλατουσε συχνα τα παραλια. Παρομοια ιστορια με αυτή της ονομασιας του Dumaguete δηλαδη , οπου επισης οι κατοικοι ετρεχαν να κρυφτουν από τους επιδρομεις.
Το SuperCat ferry αραζει στην αποβαθρα και ανυπομονω να τρεξω να κρυφτω όπως οι παλιοι κατοικοι του Μποχολ , όχι από τους επιδρομεις αλλα από ολο τον υπολοιπο κοσμο στο παραδεισενιο εσωτερικο του νησιου.
Το ταξιδι ηταν γρηγορο , ανετο και εξαιρετικα ευχαριστο αφου η διαθεση μου από την ακτη του Σεμπου , μεχρι την ακτη του Μποχολ αλλαξε 100%. Το κατω καταστρωμα του φερρυ ηταν κλιματιζομενο, ανετο και γεματο ντοπιους που εφευγαν για το Πασχα. Όταν ξεκινησαμε ανεβηκαμε στον επανω οροφο και καθισαμε σε ένα παγκακι απεναντι από δυο νεαρους Φιλιππινεζους , από τους οποιους ο ενας Μποχολανο και ανηκε στο πληρωμα του φερρυ όπως μας ειπε όταν πιασαμε κουβεντα. Μας εκαναν τρακα τσιγαρα , ανταλλαξαμε πληροφοριες για τις χωρες μας – κυριως οικονομικης φυσης…ποσος είναι ο μισθος μου σε πεσος , ποσο κοστιζει να δεις ταινια στο σινεμα , ποσο κανει ένα τζην , ένα πακετο τσιγαρα , το ενοικιο για ένα τριαρι κλπ… Η συζητηση εφτασε στο Μποχολ και όταν ακουσαν τις μερες που θα μεναμε μου ειπαν ότι ηταν πολύ λιγες. Τοτε ειπα τον πονο μου για το φερρυ της επιστροφης , που δε βρηκα θεση και χανω μιαμιση μερα και γιατι δεν προσεξα ότι είναι Πασχα και ποτε θα παω επιτελους στην παραλια και δωστου κλαμα..Ο νεαρος χωρις να μου πει κουβεντα μιλησε για λιγο στο κινητο του και μολις εκλεισε μου ειπε ότι υπηρχαν δυο εισιτηρια για τη μερα και ωρα που ηθελα! Η αδερφη του – για καλη μου και απιστευτη τυχη – δουλευε στην εκδοση εισιτηριων στο Μποχολ και όταν θα φταναμε στο Tagbilaran μπορουσα να παω να αλλαξω τα εισιτηρια μου! Αυτή ηταν η πρωτη ευχαριστη εκπληξη της γνωριμιας μου με τους Μποχολανος , εξαιρετικα φιλικους και φιλοξενους ανθρωπους ακομα και για τα φιλιππινεζικα στανταρ.

Οι βαλιτσες αδειαζονται σε σωρο στην αποβαθρα , το πληθος κανει βουτια για να βρει τις αποσκευες του και ένα παιδι κανει βουτιες από μια banca για να πιασει νομισματα από το βυθο..Στην ιδια banca βρισκεται και ένα μωρο – μαλλον αδερφακι του – και κάθε φορα που το αγορι βουταει , εκεινο σκυβει ανησυχο να κοιταξει , ενώ χτυπαει τα χερακια του με χαρα όταν το παιδι εχοντας βρει το νομισμα ανεβαινει στη banca και παρακαλαει τον κοσμο να του πεταξει κι αλλα...

Η αληθεια είναι ότι το Tagbilaran εχει ένα θεμα με τους ζητιανους οι οποιοι βρισκονται απλωμενοι και στα 15 barangays της πολης , αλλα κυριως γυρω από το εμπορικο κεντρο και το Island City Mall – οπου επιτελους βρηκα τα cd που ηθελα και δε θα σας τα αναφερω ξανα! Πιτσιρικια ξυπολητα και γυμνα ή ντυμενα με βρωμικα κουρελια , όχι απλα ζητιανευουν , αλλα τραβανε τους τουριστες απο το μπρατσο πιεζοντας για χρηματα. Σε ακολουθουν δε , οπου και να πας και δεν καταλαβαινουν το όχι. Εάν κανεις το λαθος να δωσεις σε καποιον το οτιδηποτε , θα ξεφυτρωσουν αλλοι 50 που δε θα ξεκολλανε από διπλα σου για το υπολοιπο της μερας.

Το Tagbilaran βρισκεται στη νοτιοδυτικη ακτη του Μποχολ , εχοντας ακριβως μπροστα του το νησακι Πανγκλαο να προστατευει την πρωτευουσα από τους νοτιοδυτικους μουσωνες. Τα νησια Μποχολ και Πανγκλαο ενωνονται με δυο γεφυρες όπως το Σεμπου με το Μακταν.
Εκει που πιανουν τα φερρυ αραζουν δεκαδες κλιματιζομενα ταξι , αλλα ο καλυτερος , οικονομικοτερος και κατά τη γνωμη μου πιο διασκεδαστικος τροπος να μετακινηθεις είναι τα τρικυκλα. Υποψιν ότι στο Πανγκλαο δεν ειδα τρικυκλο να κυκλοφορει , εκτος από μερικα που εφερναν κοσμο από το Μποχολ οπως εμας και ξαναφευγαν.
Το τρικυκλο με αφησε στο δρομο πανω από την παραλια Alona και παρα τις δυσοιωνες προβλεψεις ότι δε θα εβρισκα ουτε αιωρα στην παραλια για διανυκτερευση , βρηκα σουπερ μπανγκαλοου στο Mondsee Land resort , το οποιο μπορει να μην ειχε προσβαση στην παραλια , αλλα δε με ενοχλουσαν τα τρια λεπτακια περπατημα μεχρι τον παραδεισο..Η πισινα του , ο τροπικος κηπος , το μικρο μπαρακι , τα πεντακαθαρα δωματια , αλλα κυριως η καταπληκτικη ιδιοκτητρια σε κανουν να αισθανεσαι σαν στο σπιτι σου.

Ειχε νυχτωσει όταν φτασαμε , και πηγαμε για φαγητο στο εστιατοριο του Alona Palm resort που βρισκεται δυο βηματα από το ξενοδοχειο μας και το οποιο μας συστησε για αποψε η ιδιοκτητρια του Mondsee. Αν και βραδυ , ευκολα καταλαβαινες οτι επροκειτο για πανεμορφο μερος! Απο την εισοδο του κηπου οι πυρσοι μας εδειχναν το δρομο προς τα κεροφωτιστα τραπεζια στην τεραστα βεραντα με θεα τον κηπο ή διπλα στην πισινα. Το δειπνο μου φανηκε καταπληκτικο , αλλα μπορει να εβαλε το χερακι του και το τροπικο ντεκορ με τους κρυφους φωτισμους στον ατελειωτο κηπο , το μεθυστικο αρωμα των λουλουδιων , αλλα κυριως η ιδεα οτι ακριβως απο κατω βρισκοταν η αμμουδια της Alona..Το προσωπικο ηταν αψογο με κυριο μελημα να σε κανουν να αισθανθεις ευπροσδεκτος. Μας ειπαν λοιπον οτι θα ηταν χαρα τους να χρησιμοποιουμε τις εγκαταστασεις του ξενοδοχειου (χωρις καμια χρεωση , το τονιζω!) και να ερθουμε για μπανιο οποια μερα θελαμε κι ας μη μεναμε εδω..Μας τονισαν οτι αυτο εξαλλου ηταν το καλυτερο κομματι της Alona , χωρις ενοχλητικα φυκια. Φυσικα και θα ερχομουν!
Alona Palm το πρωι:

Μετα το δειπνο ακολουθησε βολτα στην Alona οπου καποιος ντοπιος ονοματι Anton μας ρωτησε αν θελαμε αυτοκινητο ή μηχανακι. Αποφασισαμε αυριο να παμε το γυρο του Μποχολ και ο Αντωνης – οπως τον βαφτισα- προτεινε αυτοκινητο λογω των πολλων χιλιομετρων.
- Οχι δε θελουμε οδηγο Αντωνη , οδηγουμε μονοι μας..Ναι αλλα μεθαυριο θελω την εντουρο μηχανη για να γυρισω το Πανγκλαο , οκ Αντωνη? Του ελεγα και εσκαγε στα γελια καθε φορα που τον ελεγα Αντωνη!

 

[renata]

Εχουν και οι φιλιππίνες παράδεισους!!
χαλαρωτική και καλοκαιρινή η ιστορία σου go2
να βγαίνεις συχνότερα!!!!

 

[go2dbeach]

Οι σοκολατένιοι λόφοι του Μποχόλ

Ο Arogo , ηταν ενας γιγαντας που ειχε την ατυχια να ερωτευτει την Aloya. Ατυχια γιατι η Aloya ηταν μια κοινη θνητη που καποια στιγμη πεθανε. Τοτε ο γιγαντας απαρηγορητος αρχισε να θρηνει για μερες. Τα δακρυα του πεφτοντας σε αυτή την περιοχη του Μποχολ , μετατραπηκαν σε λοφισκους για να θυμιζουν τη θλιψη του γιγαντα..
Βεβαια η μπρονζε επιγραφη στην κορυφη του παρατηρητηριου των σοκολατενιων λοφων άλλα γραφει..Για γεωλογικες μετατοπισεις και διαβρωσεις , ότι η περιοχη πριν εκατομμυρια χρονια ηταν υποθαλασσια , για κοραλλιογενεις υφαλους που με την ανοδο τους στην επιφανεια πηραν σιγα σιγα τη μορφη που βλεπουμε και λοιπες επιστημονικες εξηγησεις. Όμως όταν ανεβεις τα 214 σκαλια μεχρι την κορυφη του τον λοφου-παρατηρητηριο κοιτωντας το 360 μοιρων απεραντο τοπιο γεματο από ομοιομορφους σε υψος και σχημα λοφισκους , σκεφτεσαι ότι ο ντοπιος μυθος για τον γιγαντα Arogo ακουγεται πιο πιστευτη εξηγηση. Ή εστω ο άλλος που μιλαει για δυο γιγαντες που αρχισαν να μαλωνουν ριχνοντας πετρες και λασπη ο ενας στον άλλο για μερες , μεχρι να πεσουν και οι δυο αποκαμωμενοι. Οταν συνηλθαν συμφιλιωθηκαν και εφυγαν αφηνοντας πισω τους τα απομειναρια της μαχης τους , τους σοκολατενιους λοφους. Όπως και να΄χει , το χερι που εφιαξε αυτό το θαυμα ηταν γιγαντιο και διεθετε το μοναδικο γουστο που διαθετει και το μαγικο χερι της μαμας φυσης!

Κατά τη διαρκεια της ξηρας περιοδου (Μαρτιο-Μαιο), η βλαστηση που καλυπτει τους λοφους ξεραινεται και αποκτα ένα σκουρο καφε , σοκολατι χρωμα που δινει νοημα στην ονομασια τους αφου πλεον μοιαζουν με εκατονταδες αναποδογυρισμενους κωνους καλυμμένους με σοκολατα. Αρχες Μαρτιου που βρεθηκα εδώ , ισα που αρχιζαν να καφετιζουν , αλλα μπορουσα να φανταστω ότι στο αποκοφυφωμα της dry season το τοπιο θα θυμιζει κομματι από το εργοστασιο του Willy Wonka.
Το γυρω τοπιο είναι καταπρασινο , αλλού με κομματια πλουσια σε βλαστηση , αλλού επιπεδα με ρυζοχωραφα και κατά τοπους πυκνες συσταδες με κοκοφοινικες αφου το νησι είναι η περιοχη των Φιλιππινων με τις μεγαλυτερες φυτειες των αγαπημενων μου εξωτικων δεντρων. Και μια που ανεφερα τον «Τσαρλυ και το εργοστασιο σοκολατας» , φανταστειτε μια καταπρασινη θαλασσα που μεσα επιπλεουν εκατονταδες γιγας σοκολατακια πραλινα!

Οι λοφοι που ο αριθμος τους ξεπερναει τους 1200 , εχουν υψος 30-50 μετρων και είναι απλωμενοι σε μια περιοχη πανω από 50 τετραγωνικα χιλιομετρα κοντα στην μικρη πολη Καρμεν στο κεντρικο Μποχολ. Δυο από τους ψηλοτερους λοφους εχουν διαμορφωθει ώστε να παρεχουν στους επισκεπτες παρατηρητηριο με πανοραμικη θεα , εστιατοριο και καταστημα με σουβενιρ. Είναι από τα πιο δημοφιλη αξιοθεατα του Μποχολ και γι’αυτό δεχεται πολλους τουριστες. Οι περισσοτεροι ερχονται με γκρουπ που ακολουθει συγκεκριμενο δρομολογιο που περιλαμβανει και αλλα αξιοθεατα του νησιου. Είναι πολύ καλυτερο να ερθεις ανεξαρτητα για να μεινεις να απολαυσεις τη θεα μονος σου ή ακομα για να περιμενεις μεχρι την ωρα που βασιλευει ο ηλιος πισω από τους λοφισκους. Μπορεις να ερθεις και με λεωφορειο από το Tagbilaran μεχρι τη διασταυρωση του κεντρικου δρομου και από κει σε συνδυασμο με τα ντοπια habal-habal (μηχανακια) που τωρα περιμεναν στη βαση του λοφου για να πανε τον κοσμο πισω στον κεντρικο δρομο. Και παλι όμως πρεπει να πληροφορηθεις από πριν τα δρομολογια των λεωφοριων τα οποια απ’ότι εμαθα δεν ηταν συχνα και σταματουσαν πολύ νωρις το απογευμα , οποτε θεωρω σοφη την ενοικιαση του αυτοκινητου.

Οι λοφοι είναι το πιο πολυφωτογραφημενο σημειο του Μποχολ και επισης κοσμει τη σημαια και τα γραμματοσημα του νησιου.
Ας κατεβουμε όμως τα 214 σκαλοπατια γιατι μπορει να πηραμε την πρωτη γλυκια γευση , αλλα το Μποχολ είναι προικισμενο και με αλλα αξιοθεατα , εξισου μοναδικα σαν τους σοκολατενιους λοφους!

 

[xenos]

Θαθελα πολυ να μην τελειωσει η ιστορια για τις Φιλιππινες.
Καθε κεφαλαιο και ενα υπεροχο ταξιδι.

 

[go2dbeach]

Θαθελα πολυ να μην τελειωσει η ιστορια για τις Φιλιππινες.

Μα μοιαζει να μην τελειωνει ποτε Λες και γραφω και καποιος μου τα σβηνει Η αληθεια ειναι οτι καταβαλλω προσπαθειες να ειμαι συντομη αλλα δε μου βγαινει
Ευτυχως που σε καποιους αρεσει

 

[Rebequita]

Μας αρεσει πολυ. Απλα απορω πως θυμασαι τοσα πολλα απο ενα ταξιδι που εκανες καιρο πριν, κρατας σημειωσεις? Και πως μπορεις να γραφεις για 3 διαφορετικους προορισμους ταυτοχρονα, δεν μπερδευεσαι?

 

[go2dbeach]

Rebequita μου , το ταξιδι δεν εγινε το 2005 που γραφουν οι φωτο , αλλα το 2008 - δεν ξερω πως το καταφερα αυτο με την ημ/νια στη μηχανη μου Παρολα αυτα και παλι εχει περασει καιρος αλλα και θυμαμαι λεπτομερειες και βλεπω το βιντεο - συνοδεια χαρτομαντηλών παντα..
Οχι δεν μπερδευομαι , απλα γραφω καθε φορα για το μερος που μου ερχεται εμπνευση