Φιλιππίνες Παμε Φιλιππινεs!

[meli]

Μεταξυ Bantayan-Bohol - Panglao-Νegros που πηγες ,πιο βαζεις σε προτεραιοτητα?? Η μαλλον σε τι σειρα τα βαζεις?? Boracay θα παω...απο εκει κι επειτα το ψαχνω..εχω στην λιστα μου αυτα,οπως και Malapascua και Siquijor....Πολυ διλημμα-τριλημμα-τετραλημμα....:roll::roll::roll:

 

[go2dbeach]

Μεταξυ Bantayan-Bohol - Panglao-Νegros που πηγες ,πιο βαζεις σε προτεραιοτητα?? Η μαλλον σε τι σειρα τα βαζεις?? Boracay θα παω...απο εκει κι επειτα το ψαχνω..εχω στην λιστα μου αυτα,οπως και Malapascua και Siquijor....Πολυ διλημμα-τριλημμα-τετραλημμα....:roll::roll::roll:

Meli πραγματικα δεν εχω σειρα..αν εξαιρεσουμε το Boracay που ηταν πανεμορφο και το καλυτερο οσον αφορα τις παραλιες , το Bantayan με το Panglao ηταν το ιδιο ομορφα.
Αντι για το Malapascua , εγω προτιμησα το Bantayan , λογω του οτι το πρωτο ηταν πιο τουριστικο - απ'οτι μου ειχαν πει. Κατα τα αλλα ειναι κι αυτα ιδια και θα ελεγα να πας στο ενα μονο.
Το Παλαουαν εχει βγει απο τη λιστα??

Κι εγω ειχα το ιδιο διλημμα-τριλημμα-τετραλημμα αλλα οτι και να διαλεξεις οι Φιλιππινες δε θα σε απογοητευσουν!

 

[meli]

Σευχαριστω!!
Ειπα μετα το Μπορακαυ,πεταω για Σεμπου,αφου φευγω απο εκει κι ετσι απο εκει να διαλεξω που θα παω.. Τωρα που γυρισαμε απο Σευχελλες,επιασα κουβεντα με μια κυρια απο Σεμπου και μου ειπε πολλα καλα και για το Μποχολ..:roll:
Λοιπον Σευχελλες,ειναιν απιστευτα!!! Πρεπει να πας!!!

 

[go2dbeach]

Καλα πρεπει να μας γραψεις για Σευχελες και να βαλεις και φωτος!!

Οσο για το Μποχολ , ειναι ενωμενο με το Πανγκλαο με γεφυρα , οποτε αν πας στο ενα θα πας και στο αλλο . Το Πανγκλαο υπερτερει σε παραλιες (θα το ειδες και στο βιντεο που ανεβασα) , ενω το Μποχολ εχει καποια αξιοθεατα στην ενδοχωρα (σοκολατενιοι λοφοι , Lombok river κλπ..). Επισης απο Tagbilaran (το λιμανι του Μποχολ) πας στο Siquijor με φερυ σε 2 ωρες. Οποτε αν εχεις μερες μετα το Μπορακαυ , πηγαινε Μποχολ-Πανγκλαο και απο κει Σικιχορ. Μετα απο Σικιχορ πας Σεμπου για να φυγεις. Θα το προτιμουσα (το Σικιχορ) απο το Νεγκρος..

 

[meli]

Απο Σεμπου λεω να νοικιασω αμαξι...ποσο παει? και σκεφτομουνα η αυτο που προτεινεις η μπανταυαν-μαλαπασκουα. Το Σεμπου αξιζει καθολου να μεινεις η οχι?:roll:

 

[go2dbeach]

Ποτε δεν εχω μετανιωσει οσες φορες κι αν εχω ακολουθησει χωματοδρομους σαν κι αυτόν. Αναρωτιομασταν αν καναμε καλα που στριψαμε στο χωματοδρομο που συνεχως χειροτερευε και σκαρφαλωνε κυκλικα σε ένα λοφο , όταν ξαφνικα εμφανιστηκε μπροστα μας ο κολπος Tambobo.

Πλουσια βλαστηση κατρακυλουσε απαλα στα γαληνια νερα του κολπου που ταραζαν κατά τοπους σπαρμενα γιωτ και καταμαραν. Σιγουρα πηγαιναμε καλα..οι λιγοι τυχεροι που εφταναν εδώ δια θαλασσης ανακαλυπταν μικρους ιδιωτικους κολπισκους.
Κι άλλη στροφη , κι άλλος κολπισκος , κι άλλος χωματοδρομος , ωσπου φτανουμε σε μια σιδερενια πορτα που δε μου γεμιζει το ματι. Μια γλυκυτατη κοπελα μας καλοσωριζει εξωτικα στο ξενοδοχειο , με κολιε από λέι και δροσερους χυμους και ανακαλυπτω από το πρωτο λεπτο ότι πισω από την πορτα κρυβεται ένα λουλουδι , ένα Antulang.

Antulang βεβαια οι κατοικοι των Βισαγιας λενε και τα τεραστια κοχυλια που βριθουν στα βαθια νερα του νοτιου Νεγκρος. Ενα τετοιο τεραστιο διπλο κοχυλι βρισκοταν στο πατωμα του λομπι του ξενοδοχειου , κανοντας με να αναρωτιεμαι για το μεγεθος του πλασματος που ζουσε εκει μεσα καποτε. Antulang λενε όμως και το λουλουδι της περιοχης , ένα βυσινι-μαβι λουλουδι που κοσμουσε το λογοτυπο αλλα και τους κηπους του ριζορτ. Προτιμω ως εξηγηση του ονοματος του ξενοδοχειου τη βερσιον του λουλουδιου , από το κοχυλι-γιγας με τον ενοικο σε μεγεθος τιγρεως.. Το καλυτερο από όλα είναι ότι το ξενοδοχειο είναι εντελως αδειο , αρα το πανεμορφο λουλουδι είναι μονο για μας και μονο το δευτερο βραδυ περιμενουν ένα γκρουπ Κορεατων. Τις αμεσως επομενες μερες το ριζορτ είναι ολο κλεισμενο αφου κοντευει το Πασχα. Δεν πειραζει αφου θελουμε απλα να χαλαρωσουμε σε ένα μερος για λιγο προτου περασουμε στο επομενο νησι , απλα αναρωτιεμαι , μηπως δεν εκανα καλα που δεν εχω κλεισει δωματιο στο Μποχολ. Η κοπελα στο λομπι μου λεει ότι ολο το Σεμπου θα περασει για Πασχα στο Μποχολ και πιστευει ότι δε θα βρω δωματιο ευκολα..Το Antulang όμως δεν είναι μερος που μπορεις να ανησυχεις για οτιδηποτε , οποτε όταν ερθει η ωρα του Μποχολ , βλεπουμε τι θα κανουμε.
Τα δωματια του ριζορτ καλυπτουν όλα τα γουστα και τις τσεπες , απο προεδρικη σουιτα και villa με πριβε τζακουζι , sea και pool view cottages , μεχρι απλες οικονομικες καμπανες με θεα στον κηπο , για αυτους που αρκουνται σε ένα καθαρο δωματιο με μπανιο και ac.
Το Antulang καλυπτει μια τεραστια εκταση και η τοποθεσια του στην ακρη μιας σειρας από κατακορυφους βραχους είναι συναρπαστικη! Οι τεραστιοι ασβεστολιθοι σπαρμενοι με ιβισκους και μπουκαμβιλιες αγκαλιαζουν μινι παραλιάκια και η προσβαση σε καθενα από αυτά είναι μια περιπετεια. Ενας λαβυρινθος από σκαλια και στενα πετρινα σοκακια που φιδογυριζουν ξυστα στους βραχους , σε οδηγουν πότε στη μεγαλη παραλια , πότε πανω από πετρινα γεφυρακια για μπανακι στο δικο σου μυστικο μερος , πότε για ποτακι στο αγαπημενο Sand Bar που λειτουργουσε μονο για μας στην ακρη ενός βραχου.

Μεγαλο συν του ριζορτ είναι θεση του στο νοτιοτερο ακρο του Νεγκρος εκει που συναντιουνται τα νερα του στενου Τανον με τη θαλασσα Sulu δημιουργωντας μια απιθανη υποβρυχια γειτονια για πλουσια και ποικιλη θαλασσια ζωη. Στη γυρω περιοχη υπαρχουν πανω από 17 σημεια για καταδυση.Στο Antulang γινονται μαθηματα σε μια μεγαλη πισινα-πηγαδι και οργανωνονται ημερησιες στο μεγαλο αστερι , την παγκοσμιου φημης τοποθεσια για καταδυσεις , το νησι Apo που η σιλουετα του δεσποζε απεναντι μας. Η κυριως παραλια του ριζορτ δεν είναι από τις γνωστες αγαπημενες μου με την λευκη αμμο και τους ψηλους φοινικες , αλλα τα νερα ηταν τυρκουαζ και απιστευτα διαυγη. Με μια απλη μασκα από την παραλια βυθιζοσουν σε ντοκιμαντερ του Κουστω , μεταφεροσουν ξαφνικα σε ένα φυσικο ενυδρειο , κι αν δεν ειχες το νου σου τα κρυσταλλινα νερα και τα μαγευτικα χρωματα του βυθου μπορουσαν να σε κρατησουν εδώ να ψαχνεις για θησαυρους στους υφαλους μεχρι να βγαλεις λεπια!

Οι κηποι πλουσιοι και φροντισμενοι , εξωτικα δεντρα φορτωμενα με κάθε λογης φρουτα με περιεργα ονοματα και αρωματα , τροπικα φυτα και θαμνοι πασπαλισμενοι με χρωματα. Δεν είναι παραξενο που κάθε πρωι τα αλογα του ριζορτ μαζευαν δροσια ξαπλωμενα στο γρασιδι περιμενοντας καποιον επισκεπτη να τα παει βολτα στην παραλια.

Μεσα στον κηπο βρισκοταν και μια κατασκευη που καποτε θα ηταν μινι ζωολογικος κηπος. Τωρα οι πορτες ηταν ανοιχτες , αλλα καποιος αρνιοταν να φυγει..

Το μικρο μαιμουδακι που αγαπησα και από ότι καταλαβα τα συναισθηματα ηταν αμοιβαια , με περιμενε κάθε μεσημερι να του φερω κατι από το εστιατοριο , μια φετα αγγουρακι , καροτακι και το απογευμα το ζελεδακι του. Το αφηνα να φαει ενω επιτηδες επιανα το διπλανο καγκελο και ευθυς ετρεχε και χαιδευε στο χερι μου την πλατουλα ή το μουσουδι του , ενώ το υφος του ηταν παντα παραπονεμενο. Το προσωπικο το φροντιζε με μπανανουλες , καθαρο νερο και κυριως χαδια , οποτε δεν είναι περιεργο που δεν εφευγε παρα την ανοιχτη πορτα.
Στην ακρη του κηπου βρισκεται μια εντυπωσιακη ατελειωτη πισινα με πετρινη γεφυρουλα και μικρους καταραχτες στη μερια του εστιατοριου που σερβιρε πλουσιο πρωινο και καλο φαγητο.

Το βραδυ που ηρθε το Κορεατικο γκρουπ , το προσωπικο οργανωσε εκδηλωση με μουσικη και Φιλιππινεζικους χορους. Τα κοστουμια και οι ρυθμοι μου θυμιζαν Χαβαη και το χορευτικο εκλεισε μια κοπελα που χορεψε τον χορο με τα μπαμπου. Ο χορος Singkil χορευεται παντα από κοπελα , ενώ δυο ατομα ανοιγοκλεινουν δυο μπαμπου στο εδαφος και οσο περναει η ωρα ανεβαινει ο ρυθμος της μουσικης , αλλα και το ανοιγμα κλεισιμο των μπαμπου.

Το τελευταιο βραδυ απολαυσα ένα ποτακι στο Waldo’s Bar με θεα τα μακρινα φωτακια του Apo να λαμπουν σαν κοσμημα στο σουρουπο , ενώ φωτισμενοι κηποι και πισινα εδιναν στο χωρο οψη καραβιου που σαλπαρε για ένα ακομα μαγευτικο ηλιοβασιλεμα. Εφτασε η μερα να φυγουμε για το επομενο νησι κι εγω κραταω μεχρι σημερα σαν αναμνηση , ουρανο , θαλασσα και ηλιο στα καλυτερα τους και στη μεση ένα πανεμορφο λουλουδι Antulang!

 

[go2dbeach]

Valencia και καταράχτες Casaroro

Πισω από τις φυτειες με τα ζαχαροκαλαμα που σχεδον αγγιζουν τις ακτες , υψωνονται ομορφες κορυφογραμμες με τη φιγουρα του ορους Talinis να κυριαρχει στο τοπιο. Το εισιτηριο για το φερυ που θα μας περνουσε στο Σεμπου ειχε κανονιστει για το απογευμα , οποτε ολη μερα ηταν δικη μας για μια ακομη εξερευνηση γυρω από το Dumaguete. Η περιοχη εχει αρκετες ομορφιες και οτιδηποτε σπανιο από χλωριδα , πανιδα , καταρραχτες , καταφυτες πλαγιες θα το βρεις εδώ , με αφετηρια την επισης σπανια Valencia. Βρισκεται προς την ενδοχωρα μολις 9,5 χλμ δυτικα του Dumaguete κι όμως οι διαφορες της από την παραθαλασσια πρωτευουσα του Νεγκρος οριενταλ είναι πολλες.

Το πρωτο που προσεχεις είναι το ισπανοφωνο ονομα της , κληρονομια της ισπανικης αποικιοκρατιας. Το δευτερο που προσεχεις είναι η ελαφρα πτωση της θερμοκρασιας που οφειλεται στο υψομετρο που βρισκεται και στο δροσερο αερακι που κατεβαζει το βουνο. Το τριτο που προσεχεις είναι ότι προκειται για μια πολη-κηπο σφηνωμενη στους προποδες του δευτερου ψηλοτερου βουνου των Βισαγιας που χωρις αμφιβολια εχει το πιο ομορφο background. Η μεγαλυτερη εκταση της περιοχης καλυπτεται από καταφυτα δαση και καλλιεργημενα χωραφια και η πολη στο ιδιο μοτιβο φροντιζει κάθε σπιτι να εχει από έναν φροντισμενο κηπο με τις μπανανιες όχι απλα να πρωταγωνιστουν , αλλα να κρεμονται σε τεραστια τσαμπια μεχρι τα πεζοδρομια. Απλα απλωνεις το χερι και κοβεις..Στο κεντρο της πολης βρισκεται το παρκο , με κιοσκια μεσα στο πρασινο , πεντακαθαρο , με την καθολικη εκκλησια Nuestra Señora de los Desamparados στη δυτικη πλευρα να κλεβει τις εντυπωσεις. Θαυματουργη η εικονα της Παρθενου της εκκλησιας όπως λενε οι ντοπιοι , αφου κατά τον 2ο παγκοσμιο πολεμο μια βομβα επεσε στο καμπαναριο της αλλα δεν εσκασε και η εκκλησια γλιτωσε από θαυμα. Απεναντι από το παρκο μια σειρα από ψηλες τετραστηλες παλαπες περιμενουν να στηθουν οι παγκοι κάθε εβδομαδα που γινεται εδώ η λαικη αγορα.

Βγαινοντας από την πολη ακολουθωντας τη διαδρομη του ποταμου Banica , φτανεις στο Forest camp , μια περιοχη που καποτε χρησιμοποιουσε ιδιωτικα η οικογενεια Vicuna για τις εκδρομες και τα πικνικ της. Φιλοξενωντας φιλους στην αρχη , και καποιους περαστικους τουριστες που τους αρεσε το μερος , σιγα σιγα καταλαβαν το θησαυρο που κρυβει η περιοχη και εφιαξαν μερικα σπαρτιατικα καλυβια σε Φιλιππινεζικο στυλ και μερικα cottages και ένα δεντροσπιτο και χωρους που μπορει κανεις να κατασκηνωσει. Για οσους θελουν απλα να περασουν εδώ λιγες ωρες μπορουν να πληρωσουν ένα μικρο ποσο για εισοδο. Εκανα μια μικρη βολτα ακολουθωντας το ποταμι και εφτασα στις φυσικες πισινες που μπορεις και να κολυμπησεις αν και το νερο είναι κρυο και η ψυχρολουσια είναι δεδομενη.
Το μερος είναι πανεμορφο , αληθινος παραδεισος για τους λατρεις των τροπικων και όχι μονο δασων. Εξωτικα πουλια του δασους μας καλοσωρισαν μεσα σε ευηχο σαματα , ενωνοντας το κελαηδημα τους με αυτό του νερου. Διαφορετικα ειδη από πανυψηλα δεντρα καποια με τοσο πλατια φυλλα που θα μπορουσες να τα χρησιμοποιησεις για ομπρελα και δε θα βρεχοσουν ακομα κι αν εριχνε τουβλα! Η φυση ειχε καλυψει τα παντα με αναρριχώμενα φυτα στρωμενα σαν πρασινα χαλια για να μας υποδεχτει. Ηθελα να φτασω μεχρι τους καταρραχτες Casaroro και μου ειπαν ότι από εδώ ηταν μιαμιση ωρα τρεκινκ στο δασος , μπορει και παραπανω. Αφου δεν ειχα χρονο αλλα ειχα αυτοκινητο όμως , μπορουσα να παω από την άλλη πλευρα , ανεβω πρωτα στο βουνο και να κατεβω από τα διαμορφωμενα σκαλια και μονοπατια.

Εδώ εγινε λαθος συνενοηση , γιατι εγω καταλαβα ότι το βουνο θα το ανεβαινα με το αυτοκινητο..Το αυτοκινητο ομως πηγαινει μεχρι ένα σημειο , γιατι ο δρομος είναι χωματινος και οσο ανεβαινεις τοσο χαλαει. Ειχαμε ηδη σκασει ένα λαστιχο φευγοντας από το χωματοδρομο του Antulang το πρωι και η ρεζερβα ειχε χρησιμοποιηθει , οποτε ο μονος τροπος ηταν να συνεχισουμε με τα ποδια την αναβαση. Ξεψυχισμενοι φτασαμε στην εισοδο και αρχισαμε την καταβαση στο φαραγγι από τα σκαλια και τα τσιμεντενια γεφυρακια. Ανακουφισμενη που επιτελους φταναμε αρχισα να μαζευω ηχους και εικονες , ξεχνωντας οτι τα σκαλια δε θα τα κατεβαινα μονο..θα επρεπε και να τα ανεβω! Και ηταν 350!

Τα 350 σκαλια και τα μονοπατια φιαχτηκαν σχετικα προσφατα οπως μας ενημερωσαν στο Forest camp και ειλικρινα δε μπορω να φανταστω πως κατεβαιναν πριν οι ανθρωποι απο εδω , αφου το φαραγγι ειναι εξαιρετικα αποτομο. Αφου φτασεις στο τελος των σκαλιων και στη βαση του φαραγγιου , ακολουθεις μια σειρα απο μικροτερα σκαλια και μικρα τσιμεντενια μονοπατια που φιδογυριζουν σε μια καταπρασινη στενη κοιλαδα , ακολουθωντας αντιθετη φορα με το ρεμα που τροφοδοτειται απο τον καταραχτη. Τις οχθες σκιαζουν τροπικα φυτα και στολιζουν ποικιλοχρωμες πεταλουδες. Εχει κι αλλο περπατημα μεχρι να φτασεις στον πολυποθητο προορισμο , αφου η φυση κραταει το κοσμημα της καλα κρυμμενο στα βαθη του φαραγγιου αν και καθε στροφη , καθε σπιθαμη αυτου του μερους ειναι ενας θησαυρος. Ο καταρραχτης θεωρειται απο τους πιο πολυφωτογραφημενους του Νεγκρος οριενταλ , και αν η δυσκολη προσβαση δεν ειχε βοηθησει , σιγουρα οι επισκεπτες θα ηταν παμπολλοι. Τωρα υπηρχε μονο μια παρεα Φιλιππινεζων που απ’οτι ειδα στην εισοδο ειχαν φτασει εδω με ATV .
Τον καταραχτη τον ακους πολυ προτου τον δεις οπως βρισκεται τοποθετημενος πισω απο μια στροφη και αφου περασεις τη σχοινενια γεφυρα.

Εδω το μονοπατι σταματαει και πρεπει να ισορροπησεις πανω σε γλιστερες πετρες για να φτασεις στη στενη βαθια λεκανη στην οποια καταληγει με δυναμη ο υδατινος ογκος. Συναυλια απο περιεργα κακοηχα κρωξιματα απο την αντικρυνη οχθη του φαραγγιου ενωσαν τις δυναμεις τους σε μια προσπαθεια θαρρεις να ξεπερασουν το δυνατο βρυχηθμο του νερου. Μπορει να μην ειναι ιδιαιτερα ψηλος ή πλατυς ο καταραχτης.. για την ακριβεια μοιαζει σα μια λευκη λωριδα που πεφτει απο το γκρεμο με αποστολη να σπασει το μονοπωλειο του πρασινου. Ομως σε συνεργασια με τα καταφυτα , κατακορυφα βραχια που φιαχνουν ενα βαραθρο που περικλειει την υδατινη στηλη , δημιουργειται μια αισθηση απομονωσης που εντυπωσιαζει. Ειναι απο τα μερη οπου ανθρωπος και φυση συνυπαρχουν για λιγο σε ειρηνικο περιβαλλον και κυριως με σεβασμο οπως πολλα χρονια πριν.
Η αληθεια ειναι οτι θα εντυπωσιαζομουν και χωρις τον καταρραχτη..
Οι βραχοι δημιουργουσαν κατα τοπους φυσικα καθισματα , αλλα εχουν φροντισει να στολισουν το μερος με κιοσκια δημιουργωντας σκιερες γωνιες για ξεκουραση ή και για πικνικ μετα τη βολτα και τη βουτια στη φυσικη πισινα. Η πεζοπορια μας ανοιξε την ορεξη και ευτυχως που αγορασα απο ενα φουρνο στη Valencia μαλακα κεικακια cassava με αρωμα καρυδας τα οποια και απολαυσαμε θαυμαζοντας τη μαγεια της φυσης. Το ολο μερος ειναι ενα παζλ απο φωτογενη σκηνικα σε ολες τις αποχρωσεις του πρασινου που σου κοβει την ανασα. Σε μια μερια φαρδιες συσταδες μπαμπου υψωνονται σαν εξωτικα χερια στον ουρανο, ενω πλατυφυλλες φτερες σχηματιζουν αψιδες πανω απο αγριες ορχιδεες και περιεργα φυτα που γεμιζουν καθε σχισμη των βραχων.

Και ηρθε η πολυποθητη ωρα της αναβασης που ξεκινησα χωρις κανενα προβλημα , ενω σταματουσα να βγαλω και καμια φωτογραφια και να θαυμαζω απο ολο και πιο ψηλα τα διαφορα κομματια του φαραγγιου , που εμφανιζονταν σε καθε στροφη και που τωρα ελουζε ο ηλιος..Ο καυτος ηλιος που τωρα ειχε σκαρφαλωσει ψηλα στον ουρανο και δεν καταλαβαινε αν φοραγες καπελο ή στολη αστροναυτη! Καπου στο διακοσιοστο σκαλι επεσα ανημπορη , κρεμασμενη απο το πλαινο καγκελο ψελιζοντας αφηστε με να πεθανω εδω κι ας βρει το κουφαρι μου η επομενη παρεα που θα κατεβει.. Η επομενη παρεα ομως ηδη κατεβαινε και ευτυχως που ηταν ιδιαιτερα φωνακλαδικη και προλαβα να σηκωθω και να κανω οτι χαζευα το τοπιο αδιαφορα , γλιτωνοντας το ρεζιλικι!
Φιλιππινεζες κουβαλουσαν κατσαρολες και ταψακια με φαγητα προφανως πηγαινοντας για πικνικ στα κιοσκια ενω στην παρεα ξεχωριζε ενας ηλικιωμενος μη Φιλιππινεζος που σταματησε και με ρωτησε αν ο καταρραχτης ηταν κοντα. Η παρεα συνεχισε με γελια και πειραγματα την καταβαση ενω ηδη εβλεπα τους Φιλιππινεζουν στην αναβαση να φιαχνουν αυτοσχεδιο φορειο για να ανεβασουν τον 65χρονο και βαλε κυριο..Εγω παντως παρολιγον να το χρειαστω , αλλα παρολα αυτα εφτασα σερνοντας στην εισοδο και κατεβηκα και το βουνο σχεδον κουτρουβαλωντας στο δρομο μεχρι το αυτοκινητο στο οποιο και σωριαστηκα.

Πλησιαζε μεσημερι και ωρα φαγητου και διαλεξα ενα πολυ ξεχωριστο μερος για να αποχαιρετησουμε το Νεγκρος με πολυ γευστικο και ντοπιο χρωμα..

 

[xenos]

Ωραια τροπικη περιγραφη!!!Χαλαλι η κουραση ειμαι σιγουρος οτι αξιζε τον κοπο.
Εντυπωσιακος ο καταρακτης στην φωτο.
Συνεχεια πλιζ.

 

[GTS]

Ωραίες τροπικές εικόνες και μια νότα δροσιάς από τη σπεσιαλίστρια του είδους. Αυτά τα σκαλιά μέσα στη ζέστη πρέπει να ήταν θάνατος Έτσι ήταν και στο Μπαλί μετά το rafting στον Ayung

 

[go2dbeach]

Zamboanguita - Αγορά Malatapay

Παρολο που ανυπομονουσα να βρεθω στην παραλια , δε χορταινα τις εικονες της ενδοχωρας με τα καταφυτα δαση και τα αναριχιτικα φυτα να κρεμονται σαν μακριες πρασινες γενιαδες από αιωνοβια δεντρα. Στον παραλιακο δρομο η εικονα αλλαζει με τους ψηλους φοινικες να σκιαζουν την αμουδια και αναμεσα τους σπαρμενα μικρα καλαισθητα ξενοδοχεια. Η θαλασσα δεν ηταν οπως την ειδαμε στον ερχομο..τωρα ηταν γαληνια με τη φιγουρα του Apo να ξεχωριζει σε αποσταση που ολο και μικραινε καθως πλησιαζαμε τη Zamboanguita και συγκεκριμενα το χωριο Maluay.
Τωρα θα σας μιλουσα για ενα ηρεμο ψαροχωρι απ'oπου φευγουν τα καραβακια για το νησι Apo , που το πιο σημαντικο που μπορει να συμβει εδω εχει σχεση με τη σοδεια του ρυζιου , ή το νεροβουβαλο που κατσικωθηκε στη γεφυρα κλεινοντας το δρομο. Αυτα θα σας ελεγα αν δεν ηταν Τεταρτη. Γιατι καθε Τεταρτη το χωριο γινεται το επικεντρο της περιοχης με την παραθαλασσια αγορα Malatapay να πρωταγωνιστει. Προκειται για μια αγορα που στην ουσια ειναι μικρογραφια αλλων μεγαλων αγορων των Φιλιππινων , κι ομως εχει πολλα χαρακτηριστικα που την κανουν μοναδικη , γι'αυτο και εφιαξα ετσι το προγραμμα ωστε να βρεθουμε εδω τη συγκεκριμενη μερα. Η αγορα λαμβανει χωρα στα 200 μολις μετρα του δρομου που ειναι καθετος απο τον κεκτρικο προς την παραλια και απο τον κεντρικο δρομο ακομα καταλαβαινεις οτι εισαι στο σωστο μερος απο την ασυνηθιστη για την περιοχη κινηση.

Τα τρικυκλα φτανουν φορτωμενα με κοτες , γουρουνια , κατσικια , οι αγροτες απο τη γυρω περιοχη οδηγουν βοιδαμαξες φορτωμενες με βουναλακια απο εξωτικα φρουτα και λαχανικα προς πωληση. Κινηση , κακαρισματα , ζωη , βελασματα , χαμογελα , χρωμα , και φυσικα μουσικη , αφου η αγορα εχει το αναλογο σαουντρακ , σε Φιλιππινεζικους ρυθμους από έναν παγκο που πουλαει cd και βιντεοκασετες. Δυο κοκορια αποφασιζουν να στησουν κοκορομαχια από μονα τους στη μεση της αγορας και τρεχουν να τα χωρισουν και να τα οδηγησουν οπως ολα τα ζωντανα στο κατω μερος της αγορας , οπου και γινεται ανταλλαγη προιοντων. Γιατι οι ντοπιοι δεν ερχονται μονο για τις αγορες , αλλα και για να ανταλλαξουν τα προιοντα τους με προιοντα αλλων. Ψαραδες ερχονται απο το Apo με φρεσκα ψαρια και αστακους και οι μυρωδιες που μου σπανε τη μυτη μαρτυρουν οτι στην παραλια κατι πολυ καλο ετοιμαζεται..

Ετσι κι αλλιως μου αρεσουν οι υπαιθριες αγορες , αλλα η συγκεκριμενη ειναι απο τις πιο φωτογενης , με πολυ ντοπιο χρωμα , με τους πλουσιους παγκους και τους ανοιχτοκαρδους πωλητες εκατερωθεν του δρομου και με τους φοινικες να σκιαζουν τον πολυσυχναστο δρομο.
Αφου δεν ενδιαφερομαι να κανω τα ψωνια της ημερας , κατευθυνομαι προς τον παγκο με τα cd. Ο πωλητης ψαχνει να μου βρει το cd του Blackdyak ενώ ένα γουρουνι από τα πολλα που τα οδηγουν ειτε δεμενα με σκοινια , ειτε από το αυτι σαν αταχτα παιδια , ξεφευγει από το αφεντικο του και πεφτει πανω στο ποδι μου. Το κοιταζω εντρομη , με κοιταζει και κατι σκουζει! Ο ιδιοκτητης του το πιανει ξανα από το αυτι και το οδηγει πισω στο δρομο. Η αγορα του cd δεν ολοκληρωθηκε αφου ο καλλιτεχνης δεν βρεθηκε , αλλα ουτε και η μεταφορα του γουρουνιου επετευχθη ηρεμα όπως εδειχναν οι φωνες και τα σκουξιματα στο τερμα του δρομου.

Η αγορα είναι δημοφιλης για διαφορους λογους , όπως η παραθαλασσια τοποθεσια της , η πληθωρα των αγαθων , αλλα κυριως το αυτοσχεδιο υπαιθριο εστιατοριο που στηνεται κάθε Τεταρτη με το τελος της αγορας. Οι ψησταριες παιρνουν φωτια , ψαρικα και ολοκληρα γουρουνοπουλα (lechon baboy) μπαινουν στη σειρα αλλοτε σε σουβλες και αλλοτε παρεα με ρυζι και λαχανικα τυλιγμενα σε μπανανοφυλλα. Κανεις οτι και οι ντοπιοι..Παιρνεις το πιατο σου , ή ακομα καλυτερα παιρνεις μπανανοφυλλο για πιατο , επιλεγεις το ολοφρεσκο ψαρακι σου απο το μπαρμπεκιου , καθεσαι σε καποιον από τους ξυλινους παγκους , σερβιρεσαι μονος σου και τρως με τα ποδια θαμμενα στην απαλη αμμουδια , με θεα την πανεμορφη παραλια.. Α! και οι San Miguel είναι παγωμενες όπως πρεπει!
Φωτο πριν:

Φωτο μετα:

Προσπερασαμε το Dumaguete με τη φιγουρα του Siquijor αρχικα και λιγο αργοτερα του Σεμπου να μας συντροφευουν καθ΄οδον καλωντας μας για το επομενο κεφαλαιο του ταξιδιου. Συντομα βρεθηκαμε στην ανοιχτη παντοφλα-φερυ να αποχαιρετουμε το λιμανακι του Tampi και το Νεγκρος , το νησι των καλοκαρδων ανθρωπων , το Sugarbowl των Φιλιππινων οπως λενε οι ντοπιοι αναφερομενοι στις φυτειες ζαχαρης. Οταν θυμαμαι τα γλυκα χρωματα της ανατολης , τα γλυκα φρουτα , τα γλυκα χαμογελα , τα γλυκα ψωμακια στις βιτρινες , ολες τις γλυκες μου αναμνησεις απο το νησι του Νεγκρος , τοτε δεν μπορω παρα να συμφωνησω οτι μιλαμε για το Sugarbowl των Φιλιππινων.

 

[meli]

Τι ωραια!!!!
Ανυπομονω για την συνεχεια............

 

[varioAthens]

Μου φαίνεται πως πρέπει να αποδεχτώ την πρόταση φίλης από τις Φιλιππίνες και να την επισκεφθώ!
Άσχετο...meli welcome back! Πώς σου φάνηκε ο Δομήνικος?