Φιλιππίνες Παμε Φιλιππινεs!

[go2dbeach]

Τάρσιερ-Χαριτωμενα και εκπληκτα!

​

Γκρεμλινς!
Ηταν το πρωτο που σκεφτηκα όταν αντικρυσα τα μικροσκοπικα πλασματακια γατζωμενα πανω στα κλαδια να με κοιτουν με τα γουρλωτα ματια τους. Τα Ταρσιερ όπως λεγονται , παρολο που τα συναντα κανεις και σε αλλα νησια των Φιλιππινων , εχουν συνδεθει με το νησι του Μποχολ, γιατι καποτε κατοικουσε πληθος από αυτά στα δαση του νησιου. Σημερα δυστυχως εχουν απομεινει περιπου 1000 και είναι ειδος που απειλείται αμμεσα με εξαφανιση. Είναι πρωτευον θηλαστικο με καποιες ιδιαιτεροτητες που το κανουν μοναδικο , όπως ο ιδιαιτερα μακρυς ταρσος – που του επιτρεπει να πηδα από δεντρο σε δεντρο μεχρι και 3 μετρα και του χαρισε και το ονομα Ταρσιερ – και τα γουρλωτα ενσωματωμενα στο κρανιο ματια που δεν μπορει να τα γυρισει μεσα στις κογχες. Πρεπει λοιπον να γυρισει ολο το κεφαλι προς την κατευθυνση που κοιταζει , αλλα ο λαιμος του είναι ετσι κατασκευασμενος που μπορει να στριψει το κεφαλι του 180 μοιρες.

Εδώ στο Μποχολ υπαρχει το κεντρο προστασιας τους το οποιο και επισκεφτηκα αφου βρισκεται κοντα στους σοκολατενιους λοφους. Δεν πληρωνεις εισοδο , αλλα υπαρχει donation box για ότι εχετε ευχαριστηση.Το κεντρο μου φανηκε αρκετα μικρο παρολο το μικρο μεγεθος των πλασματων και τον επισης μικρο αριθμο επισκεπτων που ημασταν τη συγκεκριμενη μερα – δεν ξεπερνουσαμε τους 15. Με μολις 12 εκατοστα μηκος να χωραει ολο σε μια παλαμη , με τα εκπληκτα ματακια και το καφε τριχωμα τους είναι τοσο χαριτωμενα που θελεις να τα χαιδεψεις! Αλλα το αγγιγμα απαγορευεται αφου όπως μας ειπε ανθρωπος του κεντρου , είναι τοσο ευαισθητα που οταν στρεσσαρονται εχουν τασεις αυτοκτονιας. Μπορουν να σταματησουν να αναπνεουν μεχρι να σκασουν ή αρχιζουν να χτυπουν το κεφαλι τους πανω στο δεντρο μεχρι θανατου!
Γι’αυτους τους λογους στην εισοδο μας ειπαν να μην κανουμε θορυβο , να μην βγαλουμε φωτος με φλας , ότι είναι τοσο ευαισθητα που στρεσσαρονται με το παραμικρο και γενικα να μην κανουμε οτιδηποτε που θα τα ενοχλησει. Παρολα αυτά οι ιδιοι εδιναν στους τουριστες καλαμακια με εντομα για να ταισουν τα ταρσιερ και να τα βγαλουν φωτογραφιες – να τα ενοχλησουν δηλαδη με κάθε τροπο , αφου τα ταρσιερ είναι νυκτοβια. Που σημαινει ότι μερα μεσημερι που πηγαμε δεν ηταν ωρα για σουβλακι με απ’ολα , αλλα θα επρεπε να κοιμουνται και η αληθεια είναι ότι το προσπαθουσαν χωρις επιτυχια..Ηταν ηλιου φαεινοτερο ότι τα ενοχλουσαμε και σαν μαστουρωμενα , με ματια γλαρωμενα , μεταξυ υπνου και λαιμαργιας για το μεζεδακι που τους προσφεραν , ετειναν το χερακι τους και με πολυυυυ αργες κινησεις ετρωγαν το εντομο.
Προσπαθωντας να μην ενοχλησω , απομακρυνθηκα αρκετα και εβγαλα μολις δυο φωτο χωρις φλας και με ζουμ από μακρια – γι’αυτο δεν είναι και καλες.

Οι υπολοιποι όμως τουριστες δε φανηκαν τοσο ευαισθητοι , μονο που δεν τα πηραν αγκαλια , εβγαζαν δεκαδες φωτο από αποσταση εκατοστων και φυσικα ‘ξεχνουσαν’ τα φλας αναμενα..Καποιοι τα σκουντουσαν (!!) με τα καλαμακια για να ανοιξουν τα ματια τους όταν εκεινα εδειχναν φανερα ότι προτιμουσαν να κοιμηθουν από το να φανε ή γελωντας τα ακολουθουσαν με τις φωτογραφικες τους όταν καποια τρομαγμενα προσπαθουσαν να ανεβουν αργα σε ψηλοτερα κλαδια για να ξεφυγουν...τι να πω.. Καταφεραν να επιβιωσουν εδώ και 45 εκατομυρια χρονια και εφτασαν λιγες δεκαετιες προοδου και οι πολιτισμενοι ανθρωποι για να τα φερουν στα προθυρα της εξαφανισης..

Λιγες δεκαετιες πριν , ηταν ότι πιο συνηθες να τα βλεπεις να κοιμουνται γατζωμενα στα δεντρα και στα μπαμπου εκατερωθεν του δρομου κοντα στην περιοχη της Corella. Σημερα μπορεις να τα δεις στην ιδια περιοχη , αλλα πρεπει να τα ψαξεις. Αρκετοι προθυμοι Μποχολανος στην Corella μας ρωτουσαν αν θελαμε να μας πανε στους δασωμενους λοφους γυρω από την πολη να μας δειξουν τα πλασματακια στο φυσικο τους περιβαλλον. Κριμα που δεν ειχα μια-δυο μερες ακομα να μεινω στο Μποχολ! Αν βρεθειτε εδώ και εχετε περισσοτερες μερες , αντι να πατε στο κεντρο προστασιας , παρτε έναν οδηγο και πηγαινετε να δειτε τα ταρσιερ τη νυχτα που βγαινουν για τροφη! Κανεις δεν ξερει για ποσο θα υπαρχουν ακομα..

 

[go2dbeach]

Man made forest - Hanging bridge

Ο ηλιος ειναι ειδος προς εξαφανιση κατα τη διαδρομη των 2 χιλιομετρων που οδηγουμε αναμεσα στο Bilar με το Loboc. Οι ντοπιοι λενε τη διαδρομη “tina-i sa manok” δηλαδη εντερα κοτοπουλου μαλλον γιατι ο δρομος εχει συνεχομενες στροφες και κλωθογυρισμα ανεβαινοντας στο βουνο. Διασχιζοντας το φημισμενο man-made forest του Μποχολ , το δασος για το οποιο περηφανευεται το νησι , περνα απο πανω μας μια ατελειωτη πρασινη αψιδα, απο δεντρα που σκυβουν να αγκαλιαστουν πανω απο το δρομο που το διασχιζει σαν κουλουριασμενο φιδι.

Κατεβαινουμε απο το αυτοκινητο και ενω περιμενω να με χτυπησει η γνωστη – μετα απο δυο εβδομαδες – υγρασια και ζεστη , παρατηρω την αισθητη μειωση της θερμοκρασιας ακομα και οταν ο ηλιος καταφερει να βρει μικρα ανοιγματα αναμεσα στα δεντρα και να με αγγιξει.
Ο αυτοκινητοδρομος περνα μεσα απο την καρδια του δασους κι ετσι ειναι ευκολο να το θαυμασεις ακομα και περαστικος με καποιο οχημα. Τουριστες μεσα σε κλιματιζομενα βανακια και ντοπιοι κρεμοντουσαν απο τα παραθυρα των τζιπνευ για μια τζουρα οξυγονου και απολαυση δροσιας που εξαφανιζοταν με την εξοδο απο το δασος. Οσοι ομως επιθυμουν να απομακρυνθουν απο το δρομο και τους θορυβους του , σε καποιο σημειο υπαρχει στενος χωματοδρομος που αν τον περπατησεις σε οδηγει σε εναν αλλο κοσμο! Χιλιαδες μαονενιοι κορμοι σε αποσταση 1-2 μετρων ο ενας απο τον αλλο , υψωνονται προς τον ουρανο με τα πυκνα φυλλωματα τους να φιαχνουν μια παχια πρασινη κουβερτα που κρυβει στο μεγαλυτερο μερος τον ουρανο. Αυτο που κανει το θεαμα εντυπωσιακο ειναι οτι αναμεσα στα δεντρα δε φυτρωνουν αλλα φυτα οπως π.χ. στα δαση του Νεγκρος οπου εβλεπες μια ζουγκλα απο ατελειωτη ποικιλα ειδων. Εδω το δασος εχει μονο τα συγκεκριμενα δεντρα τα οποια ειναι σχεδον πανομοιοτυπα σε υψος , πλατος , σχεδιο και φυλλωματα. Το τοπιο μοιαζει με εργο τεχνης , με συνεχως νεοτερα δεντρα να διεκδικουν το δικο τους χωρο αναμεσα στους χοντρους κορμους που καταληγουν σε τεραστιες ριζες σαν βαλσαμωμενα χταποδια , δημιουργωντας φυσικα καθισματα για να κανεις το πικνικ σου.

Δυσκολο να πιστεψεις οτι πριν απο λιγες δεκαετιες εδω δεν υπηρχε ουτε κλαρακι! Τη δεκαετια του ’60 παιρνοντας μερος σε ενα προγραμμα αναδασωσης , οι ντοπιοι φυτεψαν στην περιοχη σπορους μαονιου που λιγες δεκαετιες αργοτερα αναπτυχθηκαν σε ενα εντυπωσιακο δασος απο μαονοδεντρα. Οι Μποχολανος οχι απλα δημιουργησαν αυτο το δασος , αλλα το προσεχουν συνεχως εχοντας αναπτυξει μαζι του σχεση αλληλοπροσφορας. Το δασος πολλες φορες τους εχει γλιτωσει απο πλυμμυρες και καταστροφες απο μουσωνες που οι Μποχολανος δεν εχουν γνωρισει τα τελευταια χρονια , οπως αλλες περιοχες της χωρας. Η προστασια λοιπον ειναι αμφιδρομη και η φυση κανει αυτο που ξερει αιωνες τωρα και που , για καποιο λογο οι ανθρωποι , αδυνατουμε ή δεν θελουμε να καταλαβουμε: επιστρεφει στο πολλαπλασιο αυτο το ελαχιστο που της προσεφεραν.

Οχι μονο βγηκα απο το δωματιο με το aircon , αλλα εκλεισαν και την πορτα πισω μου αφηνοντας με να ψηθω στους 40 βαθμους! Ετσι αισθανθηκα βγαινοντας απο το man made forest! Βεβαια το συγκεκριμενο κομματι αποτελει απλα μερος ενος μεγαλυτερου δασους που καλυπτει την ευρυτερη περιοχη , αλλα πριν και μετα του man made forest , τα δαση ειναι παρομοια - παντα εντυπωσιακα – με τις τροπικες ζουγκλες του Νεγκρος. Πυκνοφυτα με πολλα διαφορετικα εξωτικα ειδη που καλυπτουν ολες τις αποχρωσεις του πρασινου , αληθινος παραδεισος για birdwatching.

Κατευθυνομενοι προς το Λομποκ και τον ομωνυμο ποταμο καναμε μια σταση σε ενα σημειο που αναφερεται στα αξιοθεατα , την Sipatan Hanging Bridge. Πολυς λογος για το τιποτα σκεφτηκα περνωντας την κρεμαστη γεφυρα που το μονο αξιοπροσεχτο που διαθετει ειναι η θεα προς τον ποταμο Λομποκ και αυτο απο μολις δυομιση μετρα υψος..

Πριν απο μερικα χρονια οι ντοπιοι που ζουσαν στα δυο barangay που βρισκονται εκατερωθεν του ποταμου , χρησιμοποιουσαν banca για να περασουν , ωσπου εφιαξαν αυτη τη μπαμπουδενια γεφυρα που τους εξυπηρετει μεχρι σημερα , αλλα πλεον ειναι και τουριστικο αξιοθεατο. Τουριστες προσπαθουσαν να ισορροπησουν στα πλεγμενα μπαμπου και να βγουν φωτογραφια με φοντο τα καφεπρασινα νερα του Λομποκ , πραγμα δυσκολο οταν περπατουσαν ταυτοχρονα επανω της πανω απο τρια ατομα. Οι ντοπιοι σιγουρα θα προσπαθουν να καταλαβουν τι εχει αυτη η γεφυρα που ολοι θελουν να σταθουν και να φωτογραφησουν! Το ιδιο κι εγω..Στην απεναντι οχθη εχουν στηθει παγκοι με σουβενιρ και σε ενα ανοιγμα περικυκλωμενος απο τουριστες να τον βιντεοσκοπουν , ο Buko king , ο βασιλιας της καρυδας δηλαδη , που ανοιγε καρυδες με τα δοντια του.

 

[xenos]

Υπεροχη η διαδρομη μεσα απο το δασος,η φωτογραφια τα λεει ολα.
Το καλυτερο ομως ολων πιστευω ειναι που κανατε το ταξιδι ανεξαρτητα και πηγαινατε οπου θελατε με δικο σας μεταφορικο μεσον.

Παντα τετοια.

 

[meli]

Φοβερα!!!
Με κομμενη την ανασα σε παρακολουθω ,αφου ειναι ο επομενος προορισμος μου!!

 

[go2dbeach]

Ποταμός Λομπόκ-Πλωτά εστιατόρια

Το εστιατοριο μας πλεει απαλα κοντρα στο ρευμα του ποταμου Λομποκ.

Γυρω μας μικροτερες bancas και δυο-τρια ακομα πλωτα εστιατορια , καποια που επιστρεφουν , καποια ηδη στριβουν περα μακρια , ακολουθωντας τον υδατινο δρομο. Τα πλωτα εστιατορια ειναι φιαγμενα απο δυο bancas που πανω τους εχει προσαρμοστει μια ξυλινη πλατφορμα , στη μεση της οποιας βρισκεται ενας μπουφες και γυρω του τα τραπεζια. Επιασα το μπροστινο τραπεζι και αγνοησα εντελως τον μπουφε αφου εκτος του οτι ηταν νωρις για φαγητο , αυτο που με ενδιεφερε ηταν το εκπληκτικο τοπιο που μας περιεβαλε. Τα φαγητα ηταν Φιλιππινεζικα απ’οτι ειδα , αλλα για τις γευσεις δεν εχω ιδια γνωμη , πλην των εξαιρετικων χυμων απο τροπικα φρουτα.
Αν επρεπε να περιγραψω την ολη φαση με μια λεξη , θα ελεγα: τουριστικο. Που σημαινει οτι καπου χαθηκε η μαγεια απο τα πιρουνοκουταλα των υπολοιπων 25-30 ατομων που ετρεξαν στο μπουφε μολις ξεκινησαμε , συν μια μπαντα που επιβιβαστηκε μαζι μας παιζοντας και τραγουδωντας παλια Αμερικανικα τραγουδια. Την ηρεμια των νερων , την αντανακλαση των δεντρων που σου δημιουργουν μια αισθηση γαληνης , ερχονται να σου χαλασουν οι συμπαθεστατοι Φιλιππινεζοι τροβαδουροι και οι λοιποι επιβαινοντες που χειροκροτουσαν ρυθμικα ενα τραγουδι των Carpenders – το οποιο ακουσαμε δις! Λαθος τροπος για να απολαυσει κανεις το μαγευτικο περιβαλλον που δημιουργει η εντονη τροπικη βλαστηση που πλαισιωνει τον ποταμο... Κατευθυνομαστε προς τους καταρραχτες Busay οι οποιοι δεν ειναι ιδιαιτερα εντυπωσιακοι , με μολις 1-2 μετρα υψος και 12 πλατος , αλλα η διαδρομη ειναι πανεμορφη. Η κρουαζιερα παει μεχρι τους καταρραχτες και εδω σταματησαμε για μερικες φωτογραφιες και τις απαραιτητες μανουβρες για να επιστρεψει το εστιατοριο ξανα στο σημειο επιβιβασης. Και ξαφνικα μια βροχη μας εσωσε! Καταρραχτες επεφταν και απο τον ουρανο κανοντας τη μπαντα να σωπασει επιτελους και τον κοσμο να μαζευτει ξανα γυρω απο το μπουφε στο κεντρο της σχεδιας για να μη βραχουν. Το μονο που ακουγοταν ηταν η απροοπτη βροχη καθως ξεπλενε τις οχθες που ερωτοτροπουσαν , κανοντας την επιστροφη μας πολυ καλυτερη και κυριως πιο ησυχη ακομα και οταν η βροχη κοπασε αρκετα . Ξαφνικα το ποταμι σα να πηρε ζωη , με τα μπαμπου τους φοινικες και τη μανγκροβια βλαστηση να λαμπουν ξεπλυμενα απο το δυνατο ντουζ και το ποταμι απο πρασινωπο να παιρνει ενα ζεστο καφετι χρωμα απο τις λασπωμενες οχθες που επεφταν εκατερωθεν. Ψηλοι λοφισκοι κατρακυλουσαν πρασινες ζουγκλες προς το ποταμι μεσα απο μια μεθυστικη ομιχλη που εφιαχνε η βροχη καθως σερνοταν μακρια μας αφηνοντας μονο το αρωμα της. Τα παιδια απο τα γυρω χωρια δεν πτοηθηκαν απο τη βροχη , αντιθετως σκαρφαλωναν στα φοινικοδεντρα που εγερναν πανω απο τις οχθες και αφου εκαναν ακροβατικα απο σχοινια που ειχαν δεσει στους ψηλους κορμους , βουτουσαν στα νερα λιγο πριν περασει η σχεδια μας. Κολυμπουσαν , γραπωνονταν και σκαρφαλωναν πανω περιμενοντας την καταλληλη στιγμη για να βουτηξουν ξανα προς την οχθη.

Η μπαντα ευτυχως δεν ξαναπαιξε , αλλα αραξαμε διπλα σε μια σταθερη σχεδια με παγκακια οπου μας περιμενε μια rondalla , δηλαδη ενα μουσικο γκρουπακι απο παιδια και νεους του χωριου εδινε μινι παρασταση χορευοντας και τραγουδωντας Φιλιππινεζικα τραγουδια που τα συνοδευαν με μικρα κιθαρονια , τα bandurias.

Στη συγκεκριμενη rondalla εκαναν σταση με τη σειρα ολα τα πλωτα εστιατορια και οι τουριστες μπορουσαν να ανεβουν στη σχεδια και να φωτογραφηθουν με τα παιδια ριχνοντας κατι στο donation box για την ενισχυση του χωριου- οπως μας ειπαν. Φυσικα η ολη φαση ειναι για τους τουριστες και την οικονομικη ενισχυση , αλλα ηταν πολυ καλυτερη η rondalla με τα τραγουδια απο την περιοχη των Βισαγιας απο τους Φιλιππινεζους Carpenders!

Γενικα η ολη εμπειρια της κρουαζιερας στον Λομποκ ηταν ευχαριστη , ειδικα απο τη στιγμη που επιασε η βροχη και μετα. Αν ομως ξαναπηγαινα , θα δοκιμαζα και μια βαρκαδα με μικρη banca και ακομα καλυτερα προς την αντιθετη κατευθυνση απο την πολυσυχναστη ροτα που ακολουθουν τα πλωτα εστιατορια , για να απολαυσω με την ησυχια μου το τοπιο συντροφια με τους θορυβους της ζουγκλας. Λιγους μηνες αφου επεστρεψα , το καλοκαιρι του 2008 , εμαθα οτι ξεκινησαν και βραδινες κρουαζιερες τα πλωτα εστιατορια , με στασεις σε rondallas και χορευτικα σοου. Ταπεινη μου αποψη ειναι οτι το βραδυ που δεν καλοβλεπεις και το τοπιο γυρω , δε σε πειραζει αν γινεται τζερτζελες γυρω σου. Τουριστικη-ξετουριστικη ακουγεται ενδιαφερουσα η νυχτερινη κρουαζιερα. Θα συμβουλευα επομενους ταξιδιωτες να απολαυσουν και με τους δυο τροπους μια βαρκαδα στον Λομποκ. Νωρις το πρωι με μικρη banca και δειπνο σε πλωτο εστιατοριο με θεα τον φωτισμενο ποταμο.

Η βαρκαδα τελειωσε αλλα οχι και η εξερευνηση του Μποχολ. Σειρα ειχε η νοτιοδυτικη ακτη με μια σειρα απο χαρμα οφθαλμων παραλιες απο την Imelda μεχρι την Anda. Λευκη αμμος και φοινικες παντου , ελαχιστοι τουριστες , καποιοι ντοπιοι ψαραδες να φιαχνουν τα δυχτια τους και ενας υφαλος στα ανοιχτα να υποσχεται αξεχαστες εικονες. Η οδηγηση στο νησι ηταν απολαυση για τα ματια μου!

Το εσωτερικο του Μποχολ ειναι απιστευτα ομορφο , με μια αφανταστη ποικοιλια απο δενδρα και φυτα ενω οι κατοικοι διατηρουν πολυχρωμους κηπους με λουλουδια , μπανανιες και φυσικα μανγκο αφου ειναι και το φρουτο της περιοχης. Λογω Πασχα , εξω απο καθε σπιτι υπηρχε ενας λευκος λευκος σταυρος υψους ενός μετρου περιπου. Μεσα στα χωρια αναγκαζομασταν να κανουμε ζιγκ-ζαγκ για να αποφυγουμε απλωμενους πολυχρωμους μουσαμαδες με βουναλακια ρυζιου που τα χτενιζαν με τσουγκρανες.

Γυναικες περπατουσαν με πολυχρωμες ομπρελες για προστασια απο τον καυτο ηλιο και τρικυκλα ετρεχαν σαν τρελα με πατημενες κορνες.

Εξω απο τα χωρια και εκατερωθεν του δρομου υπεροχες εικονες απο μινι ταρατσουλες ρυζιου εξω απο τη Lila , νεροβουβαλοι να ξεδιψουν σε νερολακουβες , βοιδαμαξες να σηκωνουν συννεφακια σκονης στους χωματοδρομους και ντοπιους καλλιεργητες με ψαθινα κινεζικα καπελα να επιστρεφουν απο τα ρυζοχωραφα και να μας γνεφουν γεια!
Δεν κολυμπησα πουθενα στο Μποχολ και σιγουρα εμειναν πολλα ακομα που δεν ειδα λογω ελλειψης χρονου , αλλα το νησι μου εδωσε την εντυπωση ενος παραδεισου που περιμενει να εξερευνηθει πανω και κατω απο το νερο.
Μετα απο μια υπεροχη μερα στο Μποχολ , επιστρεφουμε το αυτοκινητο στον Αντωνη και παιρνουμε τη μηχανη για το τελευταιο κομματι του ταξιδιου μας και την εξερευνηση του Πανγκλαο. Και φυσικα οι υπολοιπες μερες ηταν αφιερωμενες στην παραλια!

 

[meli]

Aν και αργησες,μας αποζημιωσες!!
Περιμενω Πανγκλαο....

 

[Aria_C]

κι άλλο! κι άλλο! κι άλλο!

 

[go2dbeach]

Νησί Panglao

Ενας ντοπιος ψαρας ασχολειται με τα συνεργα ψαρεματος του τη στιγμη που τον πλησιαζει καποιος Ισπανος εξερευνητης και δειχνοντας του τη γη τον ρωταει πως λεγεται αυτο το νησι. Ο ντοποιος που δεν καταλαβαινει λεξη , κοιταζει προς το σημειο που του δειχνει και βλεποντας τη μπαμπουδενια ψαροπαγιδα του , νομιζει οτι τον ρωταει τι ειναι αυτο και απανταει panggaw. Ετσι προεκυψε το ονομα του νησιου , απο μια παρεξηγηση και ομως του ταιριαζει απολυτα. Οι λατρεις των ηρεμων τροπικων νησιων και των λευκων παραλιων θα πιαστουν σαν ψαρια στο panggaw εχοντας αρχικα δαγκωσει το δολωμα που λεγεται ¨νεο Μπορακάι¨ , οπως πλασσαρεται τελευταια το νησι. Κι ομως το Panglao παραμενει προσκολλημένο στην ηρεμη βερσιον του και αφηνει τον κοσμο να αναπτυσσεται γυρω του χωρις να δινει σημασια. Αν ειναι να δωσουν σε κατι σημασια οι εγκαρδιοι ανθρωποι του , αυτο θα πρεπει να σχετιζεται με φιεστα , τραγουδι και San Miguel! Το διαπιστωσαμε την πρωτη φορα που αφησαμε τον κεντρικο δρομο που κυκλωνει το νησι και κατεβηκαμε το χωματοδρομο που μας οδηγησε σε παραλιακα κιοσκια στη σειρα με τις παρεες να κουβεντιαζουν στη δροσια και τα παιδια να λιωνουν στο παιχνιδι στην παραλια Momo. Το σκηνικο ιδιο και στη διπλανη παραλια Doljo , με τη θαλασσα να εχει τραβηχτει τοσο απο την παλιρροια , που καποιοι ντοπιοι πηγαιναν περπατωντας σε κιοσκια που πριν λιγες ωρες ηταν πλωτα , για πικνικ μεσα στο νερο.
Το καλυτερο που καναμε ηταν η ενοικιαση της μηχανης , αν και με ενα ποδηλατο γυρνας το νησι μια χαρα αφου ειναι μικρο και σχεδον φλατ. Οι λοφισκοι που κατρακυλουν τεμπελικα προς τις παραλιες ειναι χαμηλοι και τα αμμουδερα μονοπατια που οδηγουν στο εσωτερικο του νησιου και σε καποια απο τα δεκα barangays που κρυβονται στα φοινικοδεντρα , ειναι σε καλη κατασταση.

Την Κυριακη του Πασχα τη γιορτασαμε στην παραλια Bikini οπου ειχε κατακλυστει απο ντοπιους , οι περισσοτεροι απο το διπλανο χωριο Biking. Η παραλια ηταν πανεμορφη , με δεκαδες κιοσκια στη σειρα και επισης δεκαδες ψησταριες που εψηναν ψαρια και καποια μαγαζακια που υποσχοταν παγωμενες μπιρες.

Τα κιοσκια ηταν ηδη γεματα αν και συνεχιζαν να καταφτανουν γυναικες με κατσαρολες και αντρες με κιθαρες. Κατω απο τους φοινικες υπηρχαν κομμενοι κορμοι που επαιζαν ρολο τραπεζιου και καθισματων για μικροτερες παρεες δυο-τριων ατομων οπως η δικη μας. Παρατηρησα οτι κανενας δε φορουσε μαγιο , αλλα κολυμπουσαν με βερμουδες οι αντρες , σορτς , κολαν μεχρι το γονατο και μπλουζακια οι γυναικες , ετσι θεωρησα σωστο να κανω το ιδιο κι εγω.

Η διπλανη παραλια ειναι η Dumaluan και εδω βρισκεται το Bohol beach club resort οπου ενας φυλακας στεκοταν στο σημειο που ενα διχτυ οριοθετουσε τις δυο παραλιες και προσεχε να μην περασει καποιος απο τους ντοπιους προφανως , αφου εμενα οχι απλα με αφησε , αλλα μου ειπε να καθισω και στις ξαπλωστρες του ριζορτ αν ηθελα. Αμφιβαλλω αν καποιος απο τους οι ντοπιους θα αφηνε το φαγητο και το γλεντι που ειχε φουντωσει στα κιοσκια για να περασει στο beach club..κι εμεις μειναμε αρχικα στην παραλια του κεφιου , παραγγελνοντας ψητο ψαρι , ζεστα ψωμακια και μπιρες. Περιμενοντας στη σειρα για να πληρωσω ενας ντοπιος απο το διπλανο μας κιοσκι επιασε τις μπιρες μου και λεγοντας μου οτι ειναι ζεστες ζητησε απο την κοπελα να φερει πιο κρυες για τους φιλοξενουμενους. Παραλληλα μου εκανε διαλεξη για την υπεροχή της μπιρας San Miguel εναντι της Red Horse και οτι πρεπει να δινω προσοχη στη θερμοκρασια και ποτε να μην πηγαινω ζεστη μπιρα στον συζυγο μου. Στην παρεα του καθοταν και ενας Αγγλος που ηρθε και καθισε μαζι μας για λιγο. Παρατησε σπιτι στο Λονδινο , καλη δουλεια , κοστουμια και χαρτοφυλακες και τα τελευταια χρονια ζουσε στο Dumaguete. Σε ερωτηση μου αν του ειχε λειψει η πατριδα του κι αν ειχε μετανιωσει για την αποφαση του , σηκωθηκε , απλωσε τα χερια και με ρωτησε “που βλεπεις να βρισκομαι?” Με την παραλια πισω του και τα φοινικοφυλλα πανω απο το κεφαλι του , η απαντηση μου βγηκε αβιαστα: στον παραδεισο!
Στο Μποχολ ειχε ερθει για διακοπες πριν χρονια και καταλαβε οτι ηταν το μερος που θα περνουσε την υπολοιπη ζωη του και αν ειχε μετανιωσει για κατι , ηταν που δεν το τολμησε νωριτερα..

Την ωρα της σιεστα μεταφερθηκαμε με την αδεια του παραλιοφυλακα στις παλαπες της Dumaluan και στις ξαπλωστρες με το τελειο background.


Για να ειμαι ομως αντικειμενικη , πρεπει να αναφερω το εξης: Οπως φαινεται και απο το χρωμα του νερου στις φωτο , απο ενα σημειο και μετα η θαλασσα εχει γρασιδι που φτανει περιπου μεχρι το γονατο σε υψος. Αυτο δε θα πειραζε καθολου υπο αλλες συνθηκες , αλλα απο το μεσημερι με την παλιρροια , η θαλασσα ρηχαινει πολυ και αναγκαζεσαι να φτασεις στα φυκια για να κολυμπησεις και παλι ειναι ρηχα. Για σνορκελ ειναι μια χαρα , γιατι αφου περασεις τα πρωτα φυκια ο βυθος ειναι ζωντανος γεματος κοραλλια , παρεες απο μικρους και μεγαλους πορτοκαλι αστεριες και κοπαδια πολυχρωμα ψαρακια.

Μπορει για κολυμπι η Dumaluan να ειναι καταλληλη μονο το πρωι , αλλα ειναι καταλληλη ολες τις ωρες για χαλαρωση σε παραλια φανταστικη , με μια αμμο εκτυφλωτικα λευκη και με κρυσταλλινα νερα που εξαντλουσαν τις αποχρωσεις του γαλαζοπρασινου με το φως του ηλιου.
Αν ηθελα να γυρισω ταινια με τροπικο φοντο , αυτο θα ηταν το ιδανικο εξωτικο σκηνικο:

 

[xenos]

Στην παρεα του καθοταν και ενας Αγγλος που ηρθε και καθισε μαζι μας για λιγο. Παρατησε σπιτι στο Λονδινο , καλη δουλεια , κοστουμια και χαρτοφυλακες και τα τελευταια χρονια ζουσε στο Dumaguete. Σε ερωτηση μου αν του ειχε λειψει η πατριδα του κι αν ειχε μετανιωσει για την αποφαση του , σηκωθηκε , απλωσε τα χερια και με ρωτησε “που βλεπεις να βρισκομαι?” Με την παραλια πισω του και τα φοινικοφυλλα πανω απο το κεφαλι του , η απαντηση μου βγηκε αβιαστα: στον παραδεισο!
Στο Μποχολ ειχε ερθει για διακοπες πριν χρονια και καταλαβε οτι ηταν το μερος που θα περνουσε την υπολοιπη ζωη του και αν ειχε μετανιωσει για κατι , ηταν που δεν το τολμησε νωριτερα..

Μηπως ηρθε η ωρα να το τολμησω και γω.......ωραια θα ητανε!!!
go2dbeach πολυ ωραιες οι συνεχειες της ιστοριας σου και με πολυ τροπικο χρωμα.
Το κοινο σου περιμενει τη συνεχεια με εξωτικους,χαλαρους ρυθμους.....

 

[meli]

Μπορει να αργεις,αλλα μας απογειωνεις!!!

 

[GTS]

Μια τροπική ανάσα στο ψοφόκρυο που μας ταλαιπωρεί...

 

[go2dbeach]

Παραλία Αλόνα - Επίλογος

Απο νωρις το πρωι αμετρητες bancas παρκαρισμενες στην παραλια , περιμεναν για τα καθιερωμενα day trips. Σνορκελ τριπς σε υποβρυχιους παραδεισους και island hop σε μικρα εξωτικα νησακια του Ροβινσωνα που επλεαν στα ανοιχτα. Αλλα αυτη η μερα ειχε ανακυρηχθει η μερα της αιωρας και η μερα της Αλονα.

Η Αλονα ειναι η πιο ανεπτυγμενη παραλια του νησιου με εστιατορια και μπαρακια να συγκεντρωνονται εδω , αλλα σε συγκριση με το Μπορακάι ειναι ησυχη. Ψησταριες ψηνουν και σερβιρουν ψαρομεζεδες σε τραπεζακια στην αμμο , αλλα εκτος απο μια συντομη βολτα δε με τραβηξε κατι ιδιαιτερα για να ξαναπαω. Οπως φαινεται και στη φωτο , το δυτικο κομματι της Αλονα συγκεντρωνει τις bancas , τους τουριστες και τα μαγαζια με τις τιμες να ειναι λιγο τσιμπημενες για αυτο που προσφερουν , ισως ετυχε και λογω Πασχα. Για να ειμαι ειλικρινης οι εξορμησεις μου στην Αλονα περιοριστηκαν στο τελος του ανατολικου κομματιου , απο το Alona Palm και περα και ο ενας λογος φαινεται στη φωτο..

Το συγκεκριμενο κομματι παραλιας δεν ειναι προσβασιμο απο καποιο καθετο δρομο , αλλα μοιραζεται στα δυο ριζορτ (το Palm αριστερα της λευκης τεντας και το Tropical αυτο με την κεραμιδί σκεπη) και πρεπει να περασεις αναγκαστικα απο τους κηπους τους για να πας στη θαλασσα. Αν δε μου ειχαν πει απο το χοτελ που μεναμε οτι επιτρεπεται να περασω χωρις προβλημα , δε θα το τολμουσα πιστευοντας οτι η περιοχη ειναι ιδιωτικη. Φαινεται οτι και αλλοι δεν το τολμουσαν κι ετσι δεχεται πιο λιγο κοσμο αν και εχει μεγαλυτερη θαλασσια εκταση καθαρη απο φυκια και βαρκες.
Ο αλλος λογος που δε φαινεται στην φωτο , ειναι οτι το Alona Palm με ειχε κακομαθει με τη χλιδατη , ηρεμη , υπεροχη ατμοσφαιρα του. Με το που φταναμε στον κηπο του το προσωπικο ερχοταν να στρωσει μαλακα στρωματακια στις ξαπλωστρες ενω φρουτα , χυμοι και παγωτα εφταναν στην παραλια με ενα νευμα μας.
Καθε βραδυ με περιμενε το γωνιακο τραπεζακι στην επανω βεραντα ενω οι νοστιμιες εκαναν παρελαση στο τραπεζι μας.

Εφτασε η τελευταια μερα του ταξιδιου και πλεον ημουν σιγουρη οτι το να ριξω μια ματια σε αυτη την πλευρα των Βισαγιας , ηταν σα να ανοιξα το κουτι με τα κοσμηματα.
Αμετρητες οι ομορφιες των Μποχολ-Πανγκλαο. Ονειρο το Μπορακάι. Γοητευτικο το Σεμπου. Μεγαλη εκπληξη το Νεγκρος. Η καλυτερη κινηση μου , το Μπαντάυαν.
Ενα κι ενα σαν αστραφτερα πετραδια , νησακια καλυμενα με πλουσια βλαστηση , αλευρωμενα στις αμμουδιες τους , βυθιζονται σε κρυσταλλινα νερα κυκλωμενα απο ολες τις αποχρωσεις του τυρκουαζ.

Διασχιζω το λομπι του Alona Palm , ενα ψηλοταβανο χωρο , ανοιχτο εκατερωθεν με μπαμπου επιπλα και ντεκορ σε φιλιππινεζικο στυλ. Κρυμμενο μεσα στους κοκοφοινικες , αποτελει τον τελειο τροπικο παραδεισο, καθως ειναι απομονωμενο απο ολα και ολους.
Η θέα προς τον κηπο και το μπαρ της πισινας ειναι πανεμορφη. Τη ζεστη τροπικη ατμοσφαιρα δροσιζει το αερακι που ερχεται απο την παραλια. Το μονοπατι που ξεκινα διπλα απο την πισινα διασχιζει μια εκταση καταφυτη απο φοινικοδεντρα και καταληγει στα ποδια της μεγαλης σταρ , της Αλονα.

Η παραλια λεγοταν καποτε Tawala Seaside , μεχρι τις αρχες του ‘80 οποτε μια Φιλιππινεζα σταρ , η Αλονα Αλεγκρε ηρθε εδω , στην ερημη τοτε παραλια για να γυρισει μια ταινια. Η σταρ υποδυόταν μια γοργονα που ερωτευτηκε εναν θνητο και οι ντοπιοι συνέρρεαν στην παραλια για να δουν απο κοντα την Αλονα που ετρεχε στην αμμουδια προς χαρη των γυρισματων. ¨Παμε στην Αλονα , παμε στην Αλονα¨ , ηταν το συνθημα κι ετσι η παραλια πηρε το ονομα της.. Καποιοι τουριστικοι οδηγοι αρχισαν να διαφημιζουν το Μποχολ χαριτολογωντας οτι μπορουσε καποιος να τρεξει σε καποια απο τις ερημικες παραλιες οπως εκανε η Αλονα και να της δωσουν το ονομα του..

Εκεινο το βραδυ λιγο μετα τα μεσανυχτα αποχαιρετησα τις Φιλιππινες.
Δε θυμαμαι την επιστροφη στο Σεμπού , ουτε τις ωρες στο Μακταν μεχρι την απογειωση.
Το μονο που θυμαμαι ειναι ενα μικρο νησι στο αρχιπελαγος Βισαγιας. Ενα αμμωδες μονοπατι με τους φοινικες να παραμεριζουν ευγενικα στο τερμα του , αποκαλυπτωντας τη μυστικη παραλια.
Ενα τροπικο αερακι να χαιδευει τα φοινικοφυλλα που λικνιζονταν με χαρη σαν πολυνησιες χορευτριες χουλα. Μια αιωρα , τη δικη μου , να χορευει περα δωθε πανω απο τη λευκη αμμουδια.
Δε θα σηκωθω απο αυτη την αιωρα , παρα μονο για να τρεξω στην παραλια με τα εκπληκτικα νερα...Και τοτε , ποιος ξερει? Μπορει και να της δωσουν το ονομα μου!

ΤΕΛΟΣ