Πακιστάν Πακιστάν

[chrikky]

απο τα πιο ενδιαφεροντα stories του φορουμ το χουμε ξαναπει!

περιμενουμε και τα επομενα...

 

[traveladdict]

Είναι καταπλικτική η ιστορία σου, περιμένω την συνέχεια και το τέλος της. Είναι εντυπωσιακό πως θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες μετά από τόσα χρόνια.

Σε όλα τα ταξίδια μου κρατάω σημειώσεις.

 

[romantic woman]

καταπληκτική ιστορία!!μόλις σήμερα τη...διάβασα και έχω μείνει!χαρά στο κουράγιο σου,δε σε σταματάει τίποτε,περιμένω τη συνέχεια:roll:

 

[traveladdict]

Φτάνουμε στο Καράτσι κατά τις 10 το πρωί. Σύνολο 14 ώρες. Pas mal.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός νε είναι ΤΟ χάος. Κατεβαίνω και διαισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Τα πλήθη είναι κάπως και παντού έχει στρατό. Πάω στην έξοδο να πάρω ταξί και βλέπω άρματα και ερπυστριοφόρα. Αμάν, να δεις που θάγινε πραξικόπημα και με βλέπω εδώ όλη τη σεζόν να απολαμβάνω το υπέροχο και σικ Καράτσι. Ρωτάω κάτι θείους με γενιάδες μέχρι κάτω, μου λένε έχει ταραχές στην πόλη, γιαυτό και ο στρατός.
Και τα πλήθη πούρχονται κατά ριπάς τι είναι?
Έρχονται για μεγαλύτερη ασφάλεια γιατί εδώ έχει στρατό και τους προστατεύει, στο κέντρο γίνονται σφαγές και λεηλασίες, μπαίνουν στα σπίτια των Σιιτών? - δεν κατάλαβα καλά - ή τέλος πάντων κάποιας αίρεσης και πυροβολούν αδιακρίτως. Καίνε και μαγαζιά, ολόκληρες συνοικίες φλέγονται.
Μούρχεται να λιποθυμίσω. Τι κάνουμε τώρα? Και καλά το τρένο ήρθε, κανένα τρένο δεν έφευγε όμως, γιατί τα σύνορα της πόλης έκλεισαν για να αποτρέψουν ομάδες πλιατσικολόγων να μπουνε και να οργιάσουν. Παντού να μυρίζει καμένο και ο κόσμος στον σταθμό να πληθαίνει, στίφη πραγματικά. Άνθρωποι που ήρθαν με ότι φορούσαν, άντρες με πυτζάμες, γυναίκες ξεσκέπαστες - που να προλάβουν να καλυφθούν -με μωρά στην αγκαλιά, τσιρίδες, κλάματα, γέροι, νέοι και μια αφόρητη μυρωδιά ανθρωπίλας - με τόσο ιδρώτα και τόσα μωρά να χέζονται, λογικό είναι.
Δεν θα τα πάμε καλά, τι κάνουμε τώρα? Με έπιασε κρύος ιδρώτας, εδώ δεν περνάνε ούτε τα περί τουρκιάς, ούτε ξέρετε αγαπάμε πολύ τη χώρα σας στο Ελλάντα. Να διασχίζω τα πλήθη, να ρωτάω μπάτσους να με στέλνουν στους στρατιώτες, να ρωτάω στρατιώτες να με στέλνουν στους μπάτσους. Μη χειρότερα, τι κωλοκατάσταση!!!
Είχε παντού ανακοινώσεις στα αγγλικά: Μη πάτε σε πολυσύχναστους δρόμους, μη πάτε στα παζάρια, αποφύγετε τα πλήθη, μη κάνετε πολιτικές συζητήσεις. Και όλα αυτά για τους ευτυχείς ξένους που φτάνουν με το τρένο στη μεγαλύτερη πόλη του Πακιστάν, δώδεκα εκατομμύρια, ζωή νάχουνε.
Βλέπω μια ομάδα με ευρωπαίους. Τρέχω κατευθείαν. Χαίρετε, τι κάνετε, πως από δω, αυτοί ήταν τέσσερις Ολλανδοί και είχαν και δυό Καναδούς και έναν Αυστραλό μαζί τους, σύνολο εφτά και γω ένας, οχτώ.
Πάμε σε έναν με γαλόνια, μας βλέπει αυτός δίνει διαταγή και μας πάνε στο εστιατόριο της πρώτης θέσης - είχε και τέτοιο - που δεσπόζει πάνω από το σταθμό. Εδώ θα είστε καλά, μας λέει, περιμένετε οδηγίες. Ρε άνθρωπε τι οδηγίες, εδώ γίνεται η σφαγή της Σμύρνης, κάνει και διαολεμένη ζέστη, μας φάγανε οι μύγες και χρειάζομαι και ένα μπάνιο κατεπειγόντως. Πόσο θα περιμένουμε πια. Να μη τα πολυλογώ, περιμέναμε καμιά ώρα και μετά μας πάνε κάτω και μας βάζουν σε στρατιωτικό όχημα και με κονβόι μας πάνε στο Ολλανδικό προξενείο. Έξω οι δρόμοι σαν να μη συμβαίνει τίποτα, κόσμος να ψωνίζει, το σύνηθες χάος του Πακιστάν. Μόνο πίσω από τα σπίτια βλέπαμε μαύρους καπνούς και στις διασταυρώσεις είχε στρατό.
Γουέλκαμ του Καράτσι. Όπως έμαθα μετά, αυτά τα πράματα είναι σύνηθες φαινόμενο, κάθε βδομάδα γίνεται και καμιά σφαγούλα έτσι για να μη ξεχνιόμαστε, και όλοι είναι εναντίον όλων. Τη μια γίνονται επιθέσεις σε πλούσιες γειτονιές, την άλλη χτυπάνε την αγορά, την παράλλη κάποια φτωχή γειτονιά, έπειτα κάποιο τζαμί κλπ κλπ.
Όταν είδα την ταινία "Slumdog millionaire", είχε τέτοια σκηνή εφόδου και σφαγής σε φτωχογειτονιά της Βομβάης και οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να διανοηθούν για ποιό λόγο γίνεται αυτό. Έτσι γίνεται. Υπάρχει αβυσσαλαίο μίσος ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες και όχι μόνο εναντίον των πλουσίων. Υπάρχουν επίσης θρησκευτικές διαφορές, φυλετικές διαφορές και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, που κάνουν το Πακιστάν γενικότερα και το Καράτσι ειδικότερα καζάνι που βράζει.
Ωραία! και τι θα κάνουμε τώρα στο προξενείο της Ολλανδίας? Μήπως να ειδοποιούσα το δικό μας προξενείο - δεν μπορεί με τόσα καράβια στο λιμάνι, θα είχαμε και μεις - να τους πω ότι είμαι εκεί, έτσι απλώς να το γνωρίζουν? Μου λένε, έχετε προξενείο. Μου δίνουν το τηλέφωνο, τους παίρνω και σιγά μη το απαντήσουν... Λέω, ότι κάνω θα το κάνω μόνος μου, ζητάω να μου φωνάξουν ένα ταξί, έρχεται ένας μικροκαμωμένος και φοβισμένος ταξιτζής - αυτός δούλευε για τους ολλανδούς υπαλλήλους, μου λέει που πάμε? Έλα ντε, εδώ σε θέλω, Που να πάμε τώρα?
Είχα υπ'όψη μου κάποια ξενοδοχεία, αλλά με την κατάσταση να αλλάζει έτσι ξαφνικά, καλύτερα να μη το διακινδύνευα. Στο Μάριοττ του λέω, χαμογέλασε, καλή επιλογή μου λέει. Η καλύτερη. Δεν σκόπευα να γίνω σουβλάκι από τη μαχαίρα κάποιου φανατικού, πιο καλά στη χλίδα με τα μάνγκο, κι ας πληρώσω μια περιουσία. Τελικά λογικά μου ήρθε, θυμάμαι ότι ήταν γύρω στα 100 δολάρια η βραδιά.
Όλη την ημέρα την πέρασα στο Μάριοττ, χαζεύοντας τηλεόραση και κολυμπώντας στην πισίνα που ήταν θαύμα, μη ξεχνάμε και τη ζέστη. Εγώ στην πισίνα και έξω να ακούγονται πυροβολισμοί και σειρήνες. Το ξενοδοχείο όπως και τα υπόλοιπα μεγάλα ξενοδοχεία είχαν τανκς και πολυβολεία απ'έξω, οπότε προς το παρόν ήμουν ασφαλής.
Το βράδυ επιβλήθηκε απαγόρευση της κυκλοφορίας και από το παράθυρο μου έβλεπα τις πυρκαγιές που έκαιγαν στην πόλη.
Την άλλη μέρα, πάω για πρωινό. Στο λόμπι όλοι σαν την καλή χαρά. Μουσικούλα, καλοντυμένος κόσμος σαν να μη πήραν πρέφα για το τι γίνεται έξω. Πάω στη ρεσεψιόν. Ησύχασαν τα πράματα? Οφ κορς σερ, όλα είναι οκ. Μα το βράδυ είχε φωτιές έξω και στρατό. Τώρα όλα είναι μπακ του νόρμαλ σερ. Α πολύ ωραία, που πάμε τώρα?
Παίρνω ταξί και πάω στο παζάρι το μεγαλύτερο του Πακιστάν. Και τι δεν είχε μέσα!!! Κάποια μαγαζιά ήταν κλειστά, οι προνοητικοί ιδιοκτήτες τους την είχαν κάνει έγκαιρα για να μη προκαλέσουν, και άλλα ήταν καμένα με πλαστικές κορδέλες της αστυνομίας γύρω. Το σουκ με τα χρυσαφικά βγάζει μάτι. Τι πλούτος και τι κακογουστιά συγχρόνως! Τέλος πάντων έμεινα όλο το πρωινό στο παζάρι, δεν ψώνισα τίποτα, τι να πάρω άλλωστε, ότι ήθελα το είχα πάρει από το βορρά. Έφαγα σε ένα λαϊκό εστιατόριο, κάτι με κρέας θυμάμαι πολύ νόστιμο.
Είπα να εκμεταλλευτώ την - ίσως προσωρινή - ησυχία και να μη γυρίσω στο ξενοδοχείο, παρά να πάω να δω και τίποτα άλλο. Με άλλο ταξί, πέρασα από το μαυσωλείο του Τζιννάχ, του ιδρυτή του σύγχρονου Πακιστάν και μετά είπα να πάω στην παραλία, είχα να δω θάλασσα πολύ καιρό. Παίρνω ταξί και τρέχω. Η παραλία αυτή είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ και ο ωκεανός είναι τραβηγμένος μέσα, με αποτέλεσμα να περπατάς πάνω σε βρεγμένη σκληρή και επίπεδη άμμο. Τα πλήθη όπως πάντα παρόντα, αλλά κανείς μέσα στο νερό. Κάποιοι έβρεχαν μόνο τα πόδια τους. Είχε και καμήλες στολισμένες για να βγεις φωτογραφία, μικροπωλητές που πουλούσαν ποπκορν και μαλλί της γριάς και παιδάκια που πετούσαν χαρταετούς με φόντο ένα αρρωστημένο ηλιοβασίλεμα. Εκεί γνώρισα και μια οικογένεια, πολύ συμπαθητικοί άνθρωποι και μορφωμένοι, μου εξήγησαν τη σημερινή πραγματικότητα του Πακιστάν και με κάλεσαν για φαγητό το βράδυ.
Γύρισα στο ξενοδοχείο, έκανα ένα ντουζάκι και πάω κάτω να τους περιμένω. Ήρθαν με το αυτοκίνμητο τους και πήγαμε σε ένα εστιατόριο υπαίθριο με ξενικό όνομα, δεν θυμάμαι καλά, που σέρβιρε μόνο κεμπάπ. Αλλά τι κεμπάπ!!!! Πάνω από πενήντα είδη! Πεσαβάρ Κεμπάπ, Λαχόρ Κεμπάπ, ως και κεμπάπ από το Αφγανιστάν και το Τατζικιστάν είχε. Όλα διαφορετικά μεταξύ τους και όλα πεντανόστιμα. Καλά δεν μπορούσα να φάω και τις πενήντα ποικιλίες, αλλά καμιά 6-7 τις δοκίμασα... Απίστευτο μέρος! Καλό φαγητό και καλός κόσμος, βέβαια μπύρες και τα λοιπά απαγορέυονται, αλλά μια χαρά ήταν.
Ξημέρωσε η τελευταία μέρα μου στο Πακιστάν. Εδώ έκανα μια μασωνία: από την προηγούμενη, είχα δώσει ένα καλό μπαξίσι στη ρεσεψιόν και μαζί με το διαβατήριο μου, πήγαν και μου έβγαλαν άδεια για να βγω από την πόλη. Για να βγεις από τα όρια της πόλης, χρειάζεται άδεια και ένοπλη συνοδεία, άσχετα με τις ταραχές. Δηλαδή είτε έχει ταραχές, είτε όχι, την άδεια τη χρειάζεσαι για λόγους ασφαλείας.
Έρχεται λοιπόν ταξιτζής με δύο γεροδεμένους μπράβους με κουμπούρια και με παίρνουν. Προορισμός μας τα αρχαία ναυπηγεία του Νέαρχου, του αξιωματικού του Αλέξανδρου, που ναυπήγησε εδώ καράβια και προσπάθησε να γυρίσει στην Ελλάδα από τη θάλασσα. Τα μπλόκα αμέτρητα. Κίνηση τρελή, καυσαέριο, καθυστερήσεις και ουρές ατέλειωτες. Περνάμε κάτι γειτονιές ανεκδιήγητες, καλύβες από χαρτόνια και κουρέλια, αν είχε και κανέναν τσιμεντόλιθο ήξερες ότι πρόκειται για προνομιούχο. Όλο το πρωί έφυγε έτσι. Περάσαμε μια μεγάλη σιδερένια γέφυρα και κατά τις 12 φτάσαμε στα ναυπηγεία. Τώρα μη περιμένετε και σπουδαία πράγματα. Ένα αυλάκι είναι με κάτι επιγραφές στα ουρντού και στα αγγλικά, αλλά δεν είχε τόση σημασία ο χώρος, αλλά ο τόπος. Δηλαδή ψιλοσυγκινήθηκα κιόλας που ήμουν σε τόσο ιστορικό μέρος. Φάγαμε κάτι αηδίες από μια καντίνα με βρωμερά κουρέλια από πάνω και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, γρήγορα πριν δύσει ο ήλιος. Η κίνηση είχε περιοριστεί κανείς δεν διακινδυνεύει να μείνει έξω μετά το μεσημέρι, οπότε δεν αργήσαμε και πολύ. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, ο ταξιτζής με τους δυο σφίχτες αρχίζουν το γνωστό παραμύθι: Μήπως θέλεις χασις/αλόόλ/γυναίκα? όλα γίνονται και όλα τα βρίσκεις στο ισλαμοκρατούμενο Πακιστάν, αρκεί να πληρώσεις. Μπα δεν με βλέπω παιδιά, αύριο πρωί πετάω, χρειάζομαι ύπνο. Οκ, καλό ταξίδι κλπ κλπ.
Ανεβαίνω επάνω, παραγγέλνω στο room service ένα χάμπουργκερ με τηγανητές πατάτες,το είχα πεθυμήσει, δεν ήθελα άλλο κάρρυ, ούτε τοπικές κουζίνες, ήθελα κάτι απλό δυτικό και ανθυγιεινό. Έβαλα και αφύπνηση στις 3 και έπεσα για ύπνο.
Χαράματα πάω στο αεροδρόμιο. Η πτήση της ΠΙΑ έφυγε στην ώρα της.
Τελειώνοντας θέλω να πω ότι το ταξίδι αυτό μου έχει μείνει, όχι μόνο για τους κινδύνους που αντιμετώπισα, αλλά κυρίως για το χρώμα και τη μαγική ατμόσφαιρα που μου χάρισε. Το Πακιστάν είναι μια χώρα χωρίς τουρισμό και δεν έχει διαβρωθεί από τα δυικά πρότυπα. Και πέρα από μερικά "λουλούδια" που συνάντησα, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού είναι φιλική και φιλόξενη. Η χώρα όμως δεν είναι ανεπτυγμένη και μαστίζεται από μια απίστευτη βία.
Είναι ένα ταξίδι που δεν το συνιστώ σε γυναίκες, αλλά ούτε και σε όσους θέλουν πολυτέλειες και πιστεύουν ότι τα δεδομένα που έχουμε στην Ευρώπη, ισχύουν και στο Πακιστάν.

 

[ioanna karagianni]

Αχ ωραία περίμενα πως και πως να διαβάσω το τέλος του ταξιδιού. Τώρα αισθάνομαι πλήρης άντε βρε πάντα τέτοια. Σε ευχαριστώ η ιστορία σου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και με πολύ χιούμορ που αλάφραινε την βάρβαρη ατμόσφαιρα.

 

[McElk]

Αυτό βεβαίως απέχει πολύ από το να το χαρακτηρίσεις απλά ταξίδι. Ήταν μια περιπέτεια αλά Ιντιάνα Τζόουνς. Μπράβο σου πού είχες τα κότσια και το πραγματοποίησες και ξανά μπράβο για την εξαιρετική περιγραφή.

 

[Pandora]

Πόσο οικεία μας φαίνονται, εκ των υστέρων, κάποια μέρη, διαβάζοντας ταξιδιωτικές ιστορίες !

Η διαδρομή σου, φίλε μου traveladdict, στους Καλάς, αποτυπώθηκε στη μνήμη μου...και σήμερα, με την είδηση περί απαγωγής Ελληνα εθελοντή στο β.Πακιστάν (http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/09/09/1712690.htm), ταρακουνήθηκα ομολογώ...

Το μυαλό, καμιά φορά, φτιάχνει σενάρια...

H συνέχεια της ιστορίας, για την απαγωγή του Ελληνα
Διαδηλώσεις για τον "΄Αγιο" των Καλάς

Ο Θανάσης Λερούνης, «εθνικός ευεργέτης» της φυλής των θρυλούμενων ως απογόνων των Μακεδόνων, αγνοείται από τις 8 Σεπτεμβρίου

«Δεν έχουμε μάθει κάτι νεώτερο για την τύχη του Θανάση, οι έρευνες συνεχίζονται. Για την ώρα, ουδείς μπορεί να μιλήσει με σιγουριά ούτε και για τα κίνητρα των δραστών της απαγωγής του, στο Πακιστάν. Είναι ένα ακραίο γεγονός, που έχει συγκλονίσει, πέρα από εμάς τους φίλους και συγγενείς του, και την τοπική φυλή των Καλάς. Τον αγαπούν γιατί τους έχει βοηθήσει. Μέχρι και διαδηλώσεις οργανώνουν και ζητούν να αφεθεί ελεύθερος...».

Στο σκοτάδι- για την ακρίβεια κάπου στις απόκρημνες κοιλάδες των πανύψηλων οροσειρών του Πακιστάν πιθανότατα- εξακολουθεί να βρίσκεται η έρευνα για την ανεύρεση του 53χρονου Έλληνα εκπαιδευτικού, Θανάση Λερούνη. Ο «εθνικός ευεργέτης» της τοπικής φυλής των Καλάς και πρόεδρος της μη κυβερνητικής οργάνωσης Έλληνες Εθελοντές (της παρέας φίλων που έχει αναλάβει, χρόνια τώρα, τη φροντίδα τους) παραμένει αγνοούμενος από τις 8 Σεπτεμβρίου, όταν απήχθη από ένοπλους μασκοφόρους, στην κοιλάδα Μπουμπουρέτ, στα βορειοδυτικά της χώρας, στα σύνορα με το Αφγανιστάν. «Η ελπίδα πεθαίνει, λένε, τελευταία. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως ο Θανάσης θα έρθει πάλι πίσω...», λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Πίτσα Δρογκάρη, μέλος της οργάνωσης, που έχει αναλάβει την καθημερινή επικοινωνία με τις αρμόδιες διπλωματικές αρχές.

η συνέχεια του άρθρου εδώ TA NEA On-line - Διαδηλώσεις για τον «Άγιο» των Καλάς

 

[ΕΡΣΗ]

Εξαιρετικο και το τελος της αφηγησης σου, οπως και ολα τα υπολοιπα κεφαλαια σου. Ευχαριστουμε για τον χρονο που διεθεσες να μας γραψεις αυτη την περιπετεια. Τωρα καταλαβα πια γιατι με κοιταζε σαν εξωγηινη ενας ιρλανδο-πακιστανος γνωστος μου, γεννημενος και εγκατεστημενος στην Αγγλια, οταν του ελεγα οτι ενδιαφερομουνα να ταξιδεψω στο Πακισταν. Αφου με κοιταξε σαν να με ειχε βαρεσει για τα καλα η ηλιαση, μου προτεινε να τον ενημερωσω οταν προκειται να παω, για να με αναλαβει προσωπικα καποιος θειος του στρατηγος, μαζι με καποιο στρατιωτικο αποσπασμα. Μου φανηκε οτι τα παραλεγε, αλλα μετα τη διηγηση σου καταλαβαινω οτι ο ανθρωπος ειχε τους λογους του. Εγω μαλλον ειχα αγνοια.

 

[LULLU]

..ενα μεγαλο ευχαριστω για το οδοιπορικο που μου χαρησες....

 

[romantic woman]

Καταπληκτική ιστορία,πολύ καλή αφήγηση και περιγραφή....!
Μένω στην κουβέντα που λές..."το ταξίδι θα μου μείνει όχι για τους κινδύνους που αντιμετώπισα αλλά για το χρώμα και τη μαγική ατμόσφαιρα που μου χάρισε"...

Μακάρι τα ταξίδια μας να είναι τόσο εντυπωσιακά σε παραστάσεις ,συναισθήματα κλπ ώστε τα όποια εμπόδια και δυσκολίες που συναντούμε να ωχριούν μπροστά τους..!

 

[Yorgos]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, να' σαι καλά (κι ας τσακωνόμαστε πού και πού).

 

[traveladdict]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, να' σαι καλά (κι ας τσακωνόμαστε πού και πού).

Δεν θυμάμαι να τσακωθήκαμε ποτέ. Απλά διαφωνήσαμε.