coconut
Member
- Μηνύματα
- 167
- Likes
- 25
- Επόμενο Ταξίδι
- ;;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Θιβετ
Καλως ηρθατε βρε παιδια!!!!!Και βεβαια σας ζηλευουμε πααααρα πολυ...
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
- Thread starter hydronetta
- Ημερομηνία δημιουργίας
Nedelja
Moderator
- Μηνύματα
- 1.773
- Likes
- 3.159
- Ταξίδι-Όνειρο
- Whole Africa,Cuba
Καλώς ήρθατε...Δεν ζηλέυουμε απλά! έχουμε σκάσει από ζήλια, περιμένουμε άμεσα αναλυτικές πληροφορίες και πολλές πολλές φωτογραφίες , είστε και τρεις οπότε οι απαιτήσεις αυξάνονται...
Μην επηρρεαστείτε από Γιωργάκη & Αντωνάκη που δεν μπορούν να βγάλουν μια ανακοίνωση, με τόσο γεμάτες μπαταρίες η απόδοση πρέπει να είναι duracell...
Μην επηρρεαστείτε από Γιωργάκη & Αντωνάκη που δεν μπορούν να βγάλουν μια ανακοίνωση, με τόσο γεμάτες μπαταρίες η απόδοση πρέπει να είναι duracell...
ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Καλώς ήρθατε πολυαγαπημένοι συμφορουμίτες. Περιμένω εναγωνίως να σας σφίξω στην αγκαλιά μου και να μου τα εξιστορήσετε όόόόόόόλα, αργά και απολαυστικά.
Menia21
Member
- Μηνύματα
- 781
- Likes
- 2.049
- Επόμενο Ταξίδι
- Το σχεδιάζω...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Photography trip
Ε είστε πολύ τυχεροί λοιπόν!! Εμάς μας είχανε φάει ζωντανούς!
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.3: Μαθήματα θρησκειολογίας φτάνοντας στο Moroni
Oι 3 τραβελστορίτες ανταμωθήκαμε με τους συνταξιδιώτες μας στο κοσμοδρόμιο των Σπάτων. Επικρατούσε κλίμα ευφορίας απ’όπου αντλούσαμε κουράγιο για να αντέξουμε στο μακρύ ταξίδι των 20+ ωρών και των 3 πτήσεων που θα μας έφερναν στις εξωτικές Κομόρες.
Η πτήση για Κάιρο με την Egyptair ήταν απροβλημάτιστη σχεδόν για όλους, πλην εμού που γκρίνιαζα μια για το αδιάφορο φαγητό και μια για τη στενότητα σε μήκος και πλάτος των καθισμάτων του Boeing. Αδυνατώ να ανακαλέσω αν παλαιότερα η συγκεκριμένη εταιρεία είχε πάρει τόσο σοβαρά τις ισλαμικές καταβολές της, με το Κοράνι να σε υποδέχεται άμα τη εισόδω, στίχοι από το ιερό βιβλίο να απαγγέλλονται βαθυστόχαστα από τα μεγάφωνα πριν την απογείωση και το αλκοόλ να απουσιάζει πλήρως από το μπαρ του αεροπλάνου.
Ζήλεψα και σκέφτομαι να προτείνω στις εγχώριες εταιρείες να μας υποδέχονται με υπόκρουση «Τη Υπερμάχω» και να τηρούν απαρέγκλιτα αυστηρό πρόγραμμα νηστείας Τετάρτες, Παρασκευές και Σαρακοστές. Τη Μεγάλη Παρασκευή δε, μόνο παξιμάδι ξεροσφύρι σαν την Αlitalia.
Η αναμονή 4 ωρών στο αεροδρόμιο Καϊρου ήταν μια άσκηση υπομονής και δωρεάν εκγύμνασης του καρδιαγγειακού. Πάνω κάτω στις πτέρυγες σερνόμασταν αναζητώντας τα άθλια καπνιστήρια - θαλάμους αερίων προάγοντας την αθηροσκλήρωση των αρτηριών μας δεδομένων των φθηνών αφορολόγητων τσιγάρων. Εκεί μπορεί μεν το αλκοόλ να σερβίρεται ανερυθρίαστα, όμως ήταν κυριολεκτικά γουλιά και ευρώ. Και μετά γκρινιάζουμε για ακρίβεια στο Εl Vel….
Ροκανίζοντας το χρόνο παρατηρούσα καθήμενος το ενδυματολογικό μωσαϊκό που παρήλαυνε μπροστά στα μάτια μου. Ώσπου στο γειτονικό τραπέζι εγκαταστάθηκε μια οικογένεια. Ο γενειοφόρος σύζυγος ήταν ντυμένος με τη κλασσική λευκή κελεμπία και το φέσι δηλώνοντας εμφανώς τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Αυτό που με γέμισε απορία ήταν η ενδυμασία των γυναικών που με χαρωπές πολύχρωμες κεντημένες λουλουδάτες στολές έμοιαζαν σαν το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Επειδή η γλωσσολογική κατασκοπεία μου απέβει άκαρπη, αποτάθηκα στον αφέντη της οικογένειας σχετικά με την προέλευσή τους.
Ευγενέστατος και φιλικότατος μου απεκάλυψε αυτό που ως τότε δεν γνώριζα επαρκώς. Ότι στο Ισλάμ εκτός του βασικού διαχωρισμού σε Σουννίτες και Σιίτες, υπάρχουν ένα τσούρμο σέχτες που ακολουθούν τους δικούς τους εμπνευσμένους ηγέτες. Μια απ’αυτές είναι οι Dawoodi Bohra που ανήκαν κι οι συγκεκριμένοι. Μια ισλαμική σέχτα γέννημα Υεμένης και θρέμμα της Ινδίας που αριθμεί περί το 1,5 εκατομμύριο πιστούς παγκοσμίως και οι οποίοι οφείλουν να ακολουθούν πιστά συγκεκριμένο κώδικα ενδυμασίας στις κοινές εμφανίσεις τους.
Αυτό που αποκόμισα από τη συζήτησή μας είναι ότι πρόκειται για μια οικονομικά εύρωστη θρησκευτική ομάδα, ατόμων που ασχολούνται κυρίως με το εμπόριο, που έχει έντονο αίσθημα συνοχής και αλληλοϋποστήριξης. Αν κάποιος Bohra επιθυμεί να σπουδάσει, να δημιουργήσει επιχείρηση ή είναι αναξιοπαθών τότε όλα τα μέλη της κοινότητας συνδράμουν οικονομικά. Μόνο που αυτό δεν γίνεται υπό τη μορφή φιλανθρωπίας αλλά άτοκου δανεισμού. Το μέλος που επωφελείται, έχει τη δέσμευση να αποπληρώνει με δόσεις το ποσό αυτό. Η λογική είναι ότι έτσι αποφεύγεται η επαιτεία κι αφετέρου διατηρούνται οι δεσμοί μεταξύ των μελών της κοινότητας ισχυροί. Παράλληλα έχουν αυστηρούς κώδικες τιμής (κάτι σε στυλ Σαμαρά που ο λόγος του είναι ισοδύναμος με την υπογραφή του), ενώ διδάσκουν και την ανοχή προς αλλόδοξους και αλλόθρησκους (άρα μουτζαχεντίν Bohra λίγο δύσκολο να απαντήσετε).
Ο συγκεκριμένος κύριος μου αποκάλυψε όλο περηφάνια ότι η συγκεκριμένη σέχτα τυγχάνει μεγάλου σεβασμού στη χώρα του (Κένυα) και χάρη στη δική του συνδρομή στηρίζονται οικονομικά 4 χήρες στο Ναϊρόμπι παρακαλώ!
Αφού εμπλούτισα τις θρησκειολογικές μου γνώσεις, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο για την 6ωρη νυχτερινή πτήση της Egyptair προς το Dar Es Salaam. Mε τις ευλογίες του Αλλάχ, καταβρόχθισα το μοσχαράκι με το ρύζι συνοδευόμενο με χυμό γκουάβας, απουσία μπύρας. Καταράστηκα ακόμα μια φορά την Boeing για τις στενές άβολες θέσεις παλεύοντας να βρω μια βολική θέση για να κλείσω τα μάτια μου. Εις μάτην. Όλο το ταξίδι κύλισε σε μια ατέρμονη πάλη με κάθε ελεύθερο εκατοστό που μπορούσα να χώσω τα πόδια μου για ν’απλώσω το κορμί μου λιγάκι.
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Τανζανίας με το ξημέρωμα κι αμέσως το δέρμα μας κατακλύστηκε από ένα κύμα ζέστης ανάμεικτης με υγρασία. Η αίθουσα υποδοχής παρέπεμπε σε σκηνικό αισθητικής προηγούμενων δεκαετιών με εμφανή εικόνα παρακμής κι εγκατάλειψης. Ως επιβάτες τράνζιτ για Κομόρες, παραλάβαμε τις αποσκευές μας και με τη συνοδεία υπαλλήλου πήγαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων. Υπάλληλος της Precision air ανέλαβε να διεκπεραιώσει το check in (προθυμία κι οργάνωση, όχι αστεία) κι έτσι εμείς προσπαθούσαμε σ’ένα παντελώς άκαπνο περιβάλλον να σκοτώσουμε το χρόνο μας για τις επόμενες 4.30 ώρες.
Μια θλιβερή καφετέρια που φιλοξένησε τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά και μια βόλτα στα λιγοστά καταστήματα με τα αδιάφορα σουβενίρ ήταν ότι μπορούσαμε να κάνουμε. Εκτός του να βλέπουμε τον καυτό αφρικάνικο ήλιο να ανατέλλει στον ορίζοντα της μαύρης ηπείρου μέσα από τα τζάμια του αεροδρομίου.
Η πτήση προς τις Κομόρες αναχώρησε με μια μικρή καθυστέρηση, πετώντας πάνω από μια θάλασσα τσίγκινες στέγες που απαρτίζουν την οικοδομική πλειοψηφία του Dar Es Salaam.
Η μισογεμάτη πτήση, διάρκειας 1.30 ώρας, μας επέτρεψε να ακροβολιστούμε όλοι μας δίπλα από ένα παράθυρο. Η πρώτη εμπειρία της Precision air ήταν ευχάριστη έως διασκεδαστική ειδικά με τις στολές των αεροσυνοδών να θυμίζουν έντονα λαχανόκηπο. Άρχισα να χαμογελώ σαρδόνια. Όντας οι μοναδικοί λευκοί επιβάτες μου δήλωνε ότι ο προορισμός δεν ήταν στην ατζέντα μαζικού τουρισμού και θα μπορούσαμε να απολαύσουμε μοναδικές διακοπές off the beaten track.
Πετώντας στο μεγαλύτερο μέρος της πτήσης πάνω από έναν καταγάλανο γαλήνιο Ινδικό ωκεανό, οι πρώτες εικόνες του νησιού Grand Comore ήρθαν λίγο πριν την προσγείωση μας στο αεροδρόμιο… Hahaya (έτσι λέγεται το χωριό που το φιλοξενεί).
Εντυπωσιάστηκα από το θέαμα. Οι ακτές του νησιού ήταν απλά… μια λάβα που βυθίζονταν στα πρασινογάλαζα νερά. Σε κάποια διαστήματα, το καταπράσινο τοπίο με τους μικρούς οικισμούς εναλλασσόταν με σεληνιακό τοπίο που σου θύμιζε ότι στο νησί λαγοκοιμάται ένα από τα πιο ενεργά ηφαίστεια του κόσμου, το Karthala, το οποίο ξυπνάει κάθε 11 χρόνια ξερνώντας καυτή λάβα προς τη θάλασσα.
Αφού το αεροπλάνο τροχοδρόμησε στο τελικό του προορισμό εννοείται πως δεν είχαμε καμιά ψευδαίσθηση ότι θα αποβιβαζόμασταν από φισούνα. Αντιθέτως οι μισοί επιβάτες μπήκαν σε ένα αλίμονο λεωφορείο και οι υπόλοιποι εξ’ημών αποφασίσαμε να καλύψουμε τη διαδρομή…πεζή προς το σχετικά νεόδμητο κτήριο του αεροδρομίου Prince Said Ibrahim των Κομόρων!
Με είχαν προϊδεάσει αρνητικά για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, την πιθανότητα διεφθαρμένων τελωνειακών υπαλλήλων και εν γένει με το αλαλούμ που επικρατεί στην παραλαβή αποσκευών, εντούτοις απουσία άλλων τουριστών η διαδικασία ήταν απρόσκοπτη και σχετικά γρήγορη. Συμπληρώσαμε τις φόρμες, πληρώσαμε τη τσουχτερή βίζα των 60 ευρώ ενώ καθ’υπόδειξίν μας είχαν ήδη συλλεχθεί οι αποσκευές μας.
Στη διαδρομή από το αεροδρόμιο προς τη πρωτεύουσα του νησιού Moroni, ήδη ξεδιπλώθηκαν οι πρώτες εικόνες του νησιού και δημιουργήθηκαν οι αρχικές εντυπώσεις κάτω από ένα ουρανό που τον βάραιναν μολυβένια σύννεφα. Το τοπίο με το κατάμαυρο ηφαιστειογενές έδαφος και την πλούσια τροπική βλάστηση δίπλα από την καταγάλανη θάλασσα μας συνόδεψε μέχρι το ξενοδοχείο. Μόνη αρνητική εντύπωση οι οικισμοί που αρχιτεκτονικά ήταν αδιάφοροι και με έντονη αίσθηση εγκατάλειψης.
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο μας, το Jardin de la paix, το προσωπικό μας υποδέχθηκε προσφέροντας τζίντζερ ως welcome drink. Ανυποψίαστοι καταντήσαμε να βγάζουμε καπνούς από το στόμα καθώς ο εν λόγω χυμός ήταν πολύ… πικάντικος για τα γούστα μας. «Κάνει καλό» μας διαβεβαίωσαν «και τονώνει την ενέργεια του οργανισμού». Άκαρπη επιχειρηματολογία. Μερικά ποτήρια παρέμειναν άθικτα.
Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, ανασυντάξαμε δυνάμεις και ξεχυθήκαμε στους δρόμους οδεύοντας προς το κέντρο του Moroni, τη «καρδιά της φωτιάς» (λόγω του ηφαιστείου) όπως σημαίνει το όνομα της πρωτεύουσας των Κομόρων.
Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο περάσαμε δίπλα από ένα μικρό λιμανάκι με το ψαρά να διορθώνει τα δίχτυα και παιδόπουλα να παίζουν μέσα στο νερό χαιρετώντας μας γελώντας φωναχτά χωρίς αίσθηση αιδούς για τη γύμνια τους. Πιο κάτω πυρετός εργασιών διαμόρφωσης νέου λιμανιού με μαρίνα και μακέτες μεγαλεπήβολες.
Σε λίγο και υπό ψιλόβροχο αποκαλύφθηκε η κλασσική εικόνα του λιμανιού του Moroni με φόντο το παλιό τζαμί της Παρασκευής. Ο LP περιγράφει την εικόνα σαν μια από τις πλέον ρομαντικές του αραβικού κόσμου. Δυστυχώς ήταν μια απογοήτευση για μένα, καθώς σε όλες τις εικόνες που είχα δει στο διαδίκτυο, στο μικρό λιμανάκι μπροστά από το τζαμί στοιβάζονταν κουφάρια παλιών ξύλινων πλοίων.
Τώρα φιγουράριζε ένα σκουριασμένο εμπορικό σκάφος και μερικές βαρκούλες. Η πρόοδος με πρόδωσε. Πλέον τα σύγχρονα φορτηγά πλοία έχουν αντικαταστήσει τα παραδοσιακά σκαριά για την μεταφορά προϊόντων. Κι έτσι τα ξύλινα κουφάρια που δεν είχαν άλλο λόγο ύπαρξης, εξοβελίστηκαν.
Το παλιό τζαμί έχει καταβολές από τον 15ο αιώνα και είναι τόπος προσευχής για τους άρρενες μόνο πιστούς, που προσέρχονται φορώντας την kanzu (λευκή κελεμπία) και το kofia (φέσι)
To τζαμι της Παρασκευής στο λιμάνι του Moroni
To λιμανάκι στο Moroni
Κινήσαμε σύμφωνα με τις οδηγίες του LP προς την μικρή αραβική συνοικία της πόλης η οποία χαρακτηρίζεται σαν μια μικρογραφία της Stonetown στη Ζανζιβάρη. Περιδιαβήκαμε για λίγο μέσα στα μικρά στενά. Σπίτια χτισμένα από κατάμαυρο ηφαιστειακό υλικό, κάποια με περίτεχνα σκαλισμένα κουφώματα των εξώθυρων. Αίσθηση όμως καταθλιπτική που μας οδήγησε άρον άρον να προχωρήσουμε προς την υπαίθρια αγορά.
Κι από την ερημιά καταλήξαμε σε μια έκρηξη ήχων, χρωμάτων και οσμών. Στις δυό πλευρές του δρόμου όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο από ανθρώπους και τροχοφόρα, οι πωλητές είχαν απλώσει την πραμάτεια τους. Γυναίκες ντυμένες με τα πολύχρωμα chiromani κάθονταν οκλαδόν πουλώντας λιγοστά φρούτα και λαχανικά κάνοντας συνεχείς κινήσεις με τα χέρια τους στη προσπάθεια να διώξουν το λεφούσι από τις μύγες που επικάθονταν στη πραμάτεια τους. Μικροπωλητές πουλούσαν ότι βάζει ο νου σας από φτηνιάρικα κινέζικα προϊόντα μέχρι πολύχρωμα εξωτικά ψάρια προς βρώσιν.
Ήταν μια μοναδική πολύχρωμη εμπειρία, ενίοτε λίγο δυσάρεστη για τον οσφρητικό βλεννογόνο κάποιων από την ομάδα μας (εγώ πάλι ήμουν στο στοιχείο μου). Όντας οι μοναδικοί αλλοδαποί (και λευκοί) γίναμε και μείς αξιοθέατο γι’αυτούς. Κάποιοι μας υποδέχτηκαν με χαβαλέ, κουνώντας χέρια σε χορευτικές κινήσεις και φωνάζοντας σχεδόν τραγουδιστά ζητώντας να αποθανατιστούν φωτογραφικά μαζί μας. Πιο συντηρητικές οι γυναίκες που είτε έκρυβαν τα πρόσωπά τους, είτε (οι γηραιότερες) αντιδρούσαν με επιθετικές χειρονομίες στη παρουσία του φωτογραφικού φακού. Η προκατάληψη ότι η φωτογραφία παίρνει μέρος της ψυχής του ανθρώπου είναι βαθειά ριζωμένη.
Aποφεύγοντας το φακό
Ποζάροντας στο φακό...
Η κούραση του πολύωρου ταξιδιού κι η υγρασία μας ανάγκασε να κάνουμε μια στάση σε μια κυκλική πλατεία. Κι εκεί εισπράτταμε από χαρωπούς χαιρετισμούς bonjour μέχρι κορναρίσματα από τους διερχόμενους οδηγούς. Oι γυναίκες πάλι κουβαλώντας τα ψώνια τους εξακολουθούσαν να μας προσπερνούν διακριτικές κι απόμακρες.
Μην έχοντας κάτι άλλο να ανακαλύψουμε, ελαφρώς απογοητευμένοι από το θέαμα των κτηρίων πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς αναζήτηση εστιατορίου, πράγμα όχι και πολύ προφανές για ένα τόσο μικρό μέρος. Με τον LP ανα χείρας μία εκ της παρέας ανέλαβε να μας οδηγήσει προς τον προορισμό μας. Μόνο που αυτό τελικά που καταφέραμε είναι να σέρνουμε άσκοπα το κουρασμένο βήμα μας καθώς οι προσπάθειες εντοπισμού του απέβησαν άκαρπες. Καταλήξαμε σε ένα κυριλέ (για τα τοπικά δεδομένα) παντέρημο παραθαλάσσιο εστιατόριο όπου ως μοναδικοί πελάτες δοκιμάσαμε την τοπική κουζίνα. Ομολογώ ότι το φιλέτο ψαριού με τις τηγανητές μπανάνες που δοκίμασα ήταν επιεικώς αδιάφορο. Ανάλογη αντίδραση υπήρξε κι από τους υπόλοιπους συνδετοιμώνες για τα δικά τους πιάτα. Παρότι γαλλικών συμφερόντων το μαγαζί ήταν αυστηρά προσκολλημένο στις ισλαμικές αξίες και το αλκοόλ απουσίαζε επιμελώς!
Απολαύσαμε τα χρώματα του δειλινού παρατηρώντας διακριτικά μια γυναίκα που άπλωνε τη μπουγάδα της πάνω στα βράχια ή τις παρέες που φλυαρούσαν με φόντο το ηλιοβασίλεμα.
Απλώνοντας τη μπουγάδα
Κουβεντούλα στο δειλινό
Το σκοτάδι είχε απλωθεί κι επειδή η ύπαρξη ηλεκτρικού ρεύματος δεν είναι σταθερή αξία για τους κατοίκους των Κομόρων, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο ώστε να χαλαρώσουμε και να είμαστε φρέσκοι για την πρωινή πτήση προς το νησί Moheli όπου θα καταλύαμε για τις επόμενες 4 μέρες.
Μας περίμεναν τα καλύτερα όπως πίστευα…
Oι 3 τραβελστορίτες ανταμωθήκαμε με τους συνταξιδιώτες μας στο κοσμοδρόμιο των Σπάτων. Επικρατούσε κλίμα ευφορίας απ’όπου αντλούσαμε κουράγιο για να αντέξουμε στο μακρύ ταξίδι των 20+ ωρών και των 3 πτήσεων που θα μας έφερναν στις εξωτικές Κομόρες.
Η πτήση για Κάιρο με την Egyptair ήταν απροβλημάτιστη σχεδόν για όλους, πλην εμού που γκρίνιαζα μια για το αδιάφορο φαγητό και μια για τη στενότητα σε μήκος και πλάτος των καθισμάτων του Boeing. Αδυνατώ να ανακαλέσω αν παλαιότερα η συγκεκριμένη εταιρεία είχε πάρει τόσο σοβαρά τις ισλαμικές καταβολές της, με το Κοράνι να σε υποδέχεται άμα τη εισόδω, στίχοι από το ιερό βιβλίο να απαγγέλλονται βαθυστόχαστα από τα μεγάφωνα πριν την απογείωση και το αλκοόλ να απουσιάζει πλήρως από το μπαρ του αεροπλάνου.
Ζήλεψα και σκέφτομαι να προτείνω στις εγχώριες εταιρείες να μας υποδέχονται με υπόκρουση «Τη Υπερμάχω» και να τηρούν απαρέγκλιτα αυστηρό πρόγραμμα νηστείας Τετάρτες, Παρασκευές και Σαρακοστές. Τη Μεγάλη Παρασκευή δε, μόνο παξιμάδι ξεροσφύρι σαν την Αlitalia.
Η αναμονή 4 ωρών στο αεροδρόμιο Καϊρου ήταν μια άσκηση υπομονής και δωρεάν εκγύμνασης του καρδιαγγειακού. Πάνω κάτω στις πτέρυγες σερνόμασταν αναζητώντας τα άθλια καπνιστήρια - θαλάμους αερίων προάγοντας την αθηροσκλήρωση των αρτηριών μας δεδομένων των φθηνών αφορολόγητων τσιγάρων. Εκεί μπορεί μεν το αλκοόλ να σερβίρεται ανερυθρίαστα, όμως ήταν κυριολεκτικά γουλιά και ευρώ. Και μετά γκρινιάζουμε για ακρίβεια στο Εl Vel….
Ροκανίζοντας το χρόνο παρατηρούσα καθήμενος το ενδυματολογικό μωσαϊκό που παρήλαυνε μπροστά στα μάτια μου. Ώσπου στο γειτονικό τραπέζι εγκαταστάθηκε μια οικογένεια. Ο γενειοφόρος σύζυγος ήταν ντυμένος με τη κλασσική λευκή κελεμπία και το φέσι δηλώνοντας εμφανώς τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Αυτό που με γέμισε απορία ήταν η ενδυμασία των γυναικών που με χαρωπές πολύχρωμες κεντημένες λουλουδάτες στολές έμοιαζαν σαν το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Επειδή η γλωσσολογική κατασκοπεία μου απέβει άκαρπη, αποτάθηκα στον αφέντη της οικογένειας σχετικά με την προέλευσή τους.
Ευγενέστατος και φιλικότατος μου απεκάλυψε αυτό που ως τότε δεν γνώριζα επαρκώς. Ότι στο Ισλάμ εκτός του βασικού διαχωρισμού σε Σουννίτες και Σιίτες, υπάρχουν ένα τσούρμο σέχτες που ακολουθούν τους δικούς τους εμπνευσμένους ηγέτες. Μια απ’αυτές είναι οι Dawoodi Bohra που ανήκαν κι οι συγκεκριμένοι. Μια ισλαμική σέχτα γέννημα Υεμένης και θρέμμα της Ινδίας που αριθμεί περί το 1,5 εκατομμύριο πιστούς παγκοσμίως και οι οποίοι οφείλουν να ακολουθούν πιστά συγκεκριμένο κώδικα ενδυμασίας στις κοινές εμφανίσεις τους.
Αυτό που αποκόμισα από τη συζήτησή μας είναι ότι πρόκειται για μια οικονομικά εύρωστη θρησκευτική ομάδα, ατόμων που ασχολούνται κυρίως με το εμπόριο, που έχει έντονο αίσθημα συνοχής και αλληλοϋποστήριξης. Αν κάποιος Bohra επιθυμεί να σπουδάσει, να δημιουργήσει επιχείρηση ή είναι αναξιοπαθών τότε όλα τα μέλη της κοινότητας συνδράμουν οικονομικά. Μόνο που αυτό δεν γίνεται υπό τη μορφή φιλανθρωπίας αλλά άτοκου δανεισμού. Το μέλος που επωφελείται, έχει τη δέσμευση να αποπληρώνει με δόσεις το ποσό αυτό. Η λογική είναι ότι έτσι αποφεύγεται η επαιτεία κι αφετέρου διατηρούνται οι δεσμοί μεταξύ των μελών της κοινότητας ισχυροί. Παράλληλα έχουν αυστηρούς κώδικες τιμής (κάτι σε στυλ Σαμαρά που ο λόγος του είναι ισοδύναμος με την υπογραφή του), ενώ διδάσκουν και την ανοχή προς αλλόδοξους και αλλόθρησκους (άρα μουτζαχεντίν Bohra λίγο δύσκολο να απαντήσετε).
Ο συγκεκριμένος κύριος μου αποκάλυψε όλο περηφάνια ότι η συγκεκριμένη σέχτα τυγχάνει μεγάλου σεβασμού στη χώρα του (Κένυα) και χάρη στη δική του συνδρομή στηρίζονται οικονομικά 4 χήρες στο Ναϊρόμπι παρακαλώ!
Αφού εμπλούτισα τις θρησκειολογικές μου γνώσεις, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο για την 6ωρη νυχτερινή πτήση της Egyptair προς το Dar Es Salaam. Mε τις ευλογίες του Αλλάχ, καταβρόχθισα το μοσχαράκι με το ρύζι συνοδευόμενο με χυμό γκουάβας, απουσία μπύρας. Καταράστηκα ακόμα μια φορά την Boeing για τις στενές άβολες θέσεις παλεύοντας να βρω μια βολική θέση για να κλείσω τα μάτια μου. Εις μάτην. Όλο το ταξίδι κύλισε σε μια ατέρμονη πάλη με κάθε ελεύθερο εκατοστό που μπορούσα να χώσω τα πόδια μου για ν’απλώσω το κορμί μου λιγάκι.
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Τανζανίας με το ξημέρωμα κι αμέσως το δέρμα μας κατακλύστηκε από ένα κύμα ζέστης ανάμεικτης με υγρασία. Η αίθουσα υποδοχής παρέπεμπε σε σκηνικό αισθητικής προηγούμενων δεκαετιών με εμφανή εικόνα παρακμής κι εγκατάλειψης. Ως επιβάτες τράνζιτ για Κομόρες, παραλάβαμε τις αποσκευές μας και με τη συνοδεία υπαλλήλου πήγαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων. Υπάλληλος της Precision air ανέλαβε να διεκπεραιώσει το check in (προθυμία κι οργάνωση, όχι αστεία) κι έτσι εμείς προσπαθούσαμε σ’ένα παντελώς άκαπνο περιβάλλον να σκοτώσουμε το χρόνο μας για τις επόμενες 4.30 ώρες.
Μια θλιβερή καφετέρια που φιλοξένησε τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά και μια βόλτα στα λιγοστά καταστήματα με τα αδιάφορα σουβενίρ ήταν ότι μπορούσαμε να κάνουμε. Εκτός του να βλέπουμε τον καυτό αφρικάνικο ήλιο να ανατέλλει στον ορίζοντα της μαύρης ηπείρου μέσα από τα τζάμια του αεροδρομίου.
Η πτήση προς τις Κομόρες αναχώρησε με μια μικρή καθυστέρηση, πετώντας πάνω από μια θάλασσα τσίγκινες στέγες που απαρτίζουν την οικοδομική πλειοψηφία του Dar Es Salaam.
Η μισογεμάτη πτήση, διάρκειας 1.30 ώρας, μας επέτρεψε να ακροβολιστούμε όλοι μας δίπλα από ένα παράθυρο. Η πρώτη εμπειρία της Precision air ήταν ευχάριστη έως διασκεδαστική ειδικά με τις στολές των αεροσυνοδών να θυμίζουν έντονα λαχανόκηπο. Άρχισα να χαμογελώ σαρδόνια. Όντας οι μοναδικοί λευκοί επιβάτες μου δήλωνε ότι ο προορισμός δεν ήταν στην ατζέντα μαζικού τουρισμού και θα μπορούσαμε να απολαύσουμε μοναδικές διακοπές off the beaten track.
Πετώντας στο μεγαλύτερο μέρος της πτήσης πάνω από έναν καταγάλανο γαλήνιο Ινδικό ωκεανό, οι πρώτες εικόνες του νησιού Grand Comore ήρθαν λίγο πριν την προσγείωση μας στο αεροδρόμιο… Hahaya (έτσι λέγεται το χωριό που το φιλοξενεί).
Εντυπωσιάστηκα από το θέαμα. Οι ακτές του νησιού ήταν απλά… μια λάβα που βυθίζονταν στα πρασινογάλαζα νερά. Σε κάποια διαστήματα, το καταπράσινο τοπίο με τους μικρούς οικισμούς εναλλασσόταν με σεληνιακό τοπίο που σου θύμιζε ότι στο νησί λαγοκοιμάται ένα από τα πιο ενεργά ηφαίστεια του κόσμου, το Karthala, το οποίο ξυπνάει κάθε 11 χρόνια ξερνώντας καυτή λάβα προς τη θάλασσα.
Αφού το αεροπλάνο τροχοδρόμησε στο τελικό του προορισμό εννοείται πως δεν είχαμε καμιά ψευδαίσθηση ότι θα αποβιβαζόμασταν από φισούνα. Αντιθέτως οι μισοί επιβάτες μπήκαν σε ένα αλίμονο λεωφορείο και οι υπόλοιποι εξ’ημών αποφασίσαμε να καλύψουμε τη διαδρομή…πεζή προς το σχετικά νεόδμητο κτήριο του αεροδρομίου Prince Said Ibrahim των Κομόρων!
Με είχαν προϊδεάσει αρνητικά για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, την πιθανότητα διεφθαρμένων τελωνειακών υπαλλήλων και εν γένει με το αλαλούμ που επικρατεί στην παραλαβή αποσκευών, εντούτοις απουσία άλλων τουριστών η διαδικασία ήταν απρόσκοπτη και σχετικά γρήγορη. Συμπληρώσαμε τις φόρμες, πληρώσαμε τη τσουχτερή βίζα των 60 ευρώ ενώ καθ’υπόδειξίν μας είχαν ήδη συλλεχθεί οι αποσκευές μας.
Στη διαδρομή από το αεροδρόμιο προς τη πρωτεύουσα του νησιού Moroni, ήδη ξεδιπλώθηκαν οι πρώτες εικόνες του νησιού και δημιουργήθηκαν οι αρχικές εντυπώσεις κάτω από ένα ουρανό που τον βάραιναν μολυβένια σύννεφα. Το τοπίο με το κατάμαυρο ηφαιστειογενές έδαφος και την πλούσια τροπική βλάστηση δίπλα από την καταγάλανη θάλασσα μας συνόδεψε μέχρι το ξενοδοχείο. Μόνη αρνητική εντύπωση οι οικισμοί που αρχιτεκτονικά ήταν αδιάφοροι και με έντονη αίσθηση εγκατάλειψης.
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο μας, το Jardin de la paix, το προσωπικό μας υποδέχθηκε προσφέροντας τζίντζερ ως welcome drink. Ανυποψίαστοι καταντήσαμε να βγάζουμε καπνούς από το στόμα καθώς ο εν λόγω χυμός ήταν πολύ… πικάντικος για τα γούστα μας. «Κάνει καλό» μας διαβεβαίωσαν «και τονώνει την ενέργεια του οργανισμού». Άκαρπη επιχειρηματολογία. Μερικά ποτήρια παρέμειναν άθικτα.
Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, ανασυντάξαμε δυνάμεις και ξεχυθήκαμε στους δρόμους οδεύοντας προς το κέντρο του Moroni, τη «καρδιά της φωτιάς» (λόγω του ηφαιστείου) όπως σημαίνει το όνομα της πρωτεύουσας των Κομόρων.
Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο περάσαμε δίπλα από ένα μικρό λιμανάκι με το ψαρά να διορθώνει τα δίχτυα και παιδόπουλα να παίζουν μέσα στο νερό χαιρετώντας μας γελώντας φωναχτά χωρίς αίσθηση αιδούς για τη γύμνια τους. Πιο κάτω πυρετός εργασιών διαμόρφωσης νέου λιμανιού με μαρίνα και μακέτες μεγαλεπήβολες.
Σε λίγο και υπό ψιλόβροχο αποκαλύφθηκε η κλασσική εικόνα του λιμανιού του Moroni με φόντο το παλιό τζαμί της Παρασκευής. Ο LP περιγράφει την εικόνα σαν μια από τις πλέον ρομαντικές του αραβικού κόσμου. Δυστυχώς ήταν μια απογοήτευση για μένα, καθώς σε όλες τις εικόνες που είχα δει στο διαδίκτυο, στο μικρό λιμανάκι μπροστά από το τζαμί στοιβάζονταν κουφάρια παλιών ξύλινων πλοίων.
Τώρα φιγουράριζε ένα σκουριασμένο εμπορικό σκάφος και μερικές βαρκούλες. Η πρόοδος με πρόδωσε. Πλέον τα σύγχρονα φορτηγά πλοία έχουν αντικαταστήσει τα παραδοσιακά σκαριά για την μεταφορά προϊόντων. Κι έτσι τα ξύλινα κουφάρια που δεν είχαν άλλο λόγο ύπαρξης, εξοβελίστηκαν.
Το παλιό τζαμί έχει καταβολές από τον 15ο αιώνα και είναι τόπος προσευχής για τους άρρενες μόνο πιστούς, που προσέρχονται φορώντας την kanzu (λευκή κελεμπία) και το kofia (φέσι)
To τζαμι της Παρασκευής στο λιμάνι του Moroni
To λιμανάκι στο Moroni
Κινήσαμε σύμφωνα με τις οδηγίες του LP προς την μικρή αραβική συνοικία της πόλης η οποία χαρακτηρίζεται σαν μια μικρογραφία της Stonetown στη Ζανζιβάρη. Περιδιαβήκαμε για λίγο μέσα στα μικρά στενά. Σπίτια χτισμένα από κατάμαυρο ηφαιστειακό υλικό, κάποια με περίτεχνα σκαλισμένα κουφώματα των εξώθυρων. Αίσθηση όμως καταθλιπτική που μας οδήγησε άρον άρον να προχωρήσουμε προς την υπαίθρια αγορά.
Κι από την ερημιά καταλήξαμε σε μια έκρηξη ήχων, χρωμάτων και οσμών. Στις δυό πλευρές του δρόμου όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο από ανθρώπους και τροχοφόρα, οι πωλητές είχαν απλώσει την πραμάτεια τους. Γυναίκες ντυμένες με τα πολύχρωμα chiromani κάθονταν οκλαδόν πουλώντας λιγοστά φρούτα και λαχανικά κάνοντας συνεχείς κινήσεις με τα χέρια τους στη προσπάθεια να διώξουν το λεφούσι από τις μύγες που επικάθονταν στη πραμάτεια τους. Μικροπωλητές πουλούσαν ότι βάζει ο νου σας από φτηνιάρικα κινέζικα προϊόντα μέχρι πολύχρωμα εξωτικά ψάρια προς βρώσιν.
Ήταν μια μοναδική πολύχρωμη εμπειρία, ενίοτε λίγο δυσάρεστη για τον οσφρητικό βλεννογόνο κάποιων από την ομάδα μας (εγώ πάλι ήμουν στο στοιχείο μου). Όντας οι μοναδικοί αλλοδαποί (και λευκοί) γίναμε και μείς αξιοθέατο γι’αυτούς. Κάποιοι μας υποδέχτηκαν με χαβαλέ, κουνώντας χέρια σε χορευτικές κινήσεις και φωνάζοντας σχεδόν τραγουδιστά ζητώντας να αποθανατιστούν φωτογραφικά μαζί μας. Πιο συντηρητικές οι γυναίκες που είτε έκρυβαν τα πρόσωπά τους, είτε (οι γηραιότερες) αντιδρούσαν με επιθετικές χειρονομίες στη παρουσία του φωτογραφικού φακού. Η προκατάληψη ότι η φωτογραφία παίρνει μέρος της ψυχής του ανθρώπου είναι βαθειά ριζωμένη.
Aποφεύγοντας το φακό
Ποζάροντας στο φακό...
Η κούραση του πολύωρου ταξιδιού κι η υγρασία μας ανάγκασε να κάνουμε μια στάση σε μια κυκλική πλατεία. Κι εκεί εισπράτταμε από χαρωπούς χαιρετισμούς bonjour μέχρι κορναρίσματα από τους διερχόμενους οδηγούς. Oι γυναίκες πάλι κουβαλώντας τα ψώνια τους εξακολουθούσαν να μας προσπερνούν διακριτικές κι απόμακρες.
Μην έχοντας κάτι άλλο να ανακαλύψουμε, ελαφρώς απογοητευμένοι από το θέαμα των κτηρίων πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς αναζήτηση εστιατορίου, πράγμα όχι και πολύ προφανές για ένα τόσο μικρό μέρος. Με τον LP ανα χείρας μία εκ της παρέας ανέλαβε να μας οδηγήσει προς τον προορισμό μας. Μόνο που αυτό τελικά που καταφέραμε είναι να σέρνουμε άσκοπα το κουρασμένο βήμα μας καθώς οι προσπάθειες εντοπισμού του απέβησαν άκαρπες. Καταλήξαμε σε ένα κυριλέ (για τα τοπικά δεδομένα) παντέρημο παραθαλάσσιο εστιατόριο όπου ως μοναδικοί πελάτες δοκιμάσαμε την τοπική κουζίνα. Ομολογώ ότι το φιλέτο ψαριού με τις τηγανητές μπανάνες που δοκίμασα ήταν επιεικώς αδιάφορο. Ανάλογη αντίδραση υπήρξε κι από τους υπόλοιπους συνδετοιμώνες για τα δικά τους πιάτα. Παρότι γαλλικών συμφερόντων το μαγαζί ήταν αυστηρά προσκολλημένο στις ισλαμικές αξίες και το αλκοόλ απουσίαζε επιμελώς!
Απολαύσαμε τα χρώματα του δειλινού παρατηρώντας διακριτικά μια γυναίκα που άπλωνε τη μπουγάδα της πάνω στα βράχια ή τις παρέες που φλυαρούσαν με φόντο το ηλιοβασίλεμα.
Απλώνοντας τη μπουγάδα
Κουβεντούλα στο δειλινό
Το σκοτάδι είχε απλωθεί κι επειδή η ύπαρξη ηλεκτρικού ρεύματος δεν είναι σταθερή αξία για τους κατοίκους των Κομόρων, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο ώστε να χαλαρώσουμε και να είμαστε φρέσκοι για την πρωινή πτήση προς το νησί Moheli όπου θα καταλύαμε για τις επόμενες 4 μέρες.
Μας περίμεναν τα καλύτερα όπως πίστευα…
Attachments
Last edited by a moderator:
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Τέλεια, τέλεια!!!
Και πώς βάζεις τις φωτ/φίες να φαίνονται έτσι μεγάλες αμέσως και όχι μικρές όπως στη δικιά μου ιστορία;
Και πώς βάζεις τις φωτ/φίες να φαίνονται έτσι μεγάλες αμέσως και όχι μικρές όπως στη δικιά μου ιστορία;
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.292
- Likes
- 11.699
Τέλεια!!! Δεν χορταίνω να διαβάζω και να βλέπω φωτος!!!
Menia21
Member
- Μηνύματα
- 781
- Likes
- 2.049
- Επόμενο Ταξίδι
- Το σχεδιάζω...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Photography trip
Πράγματι, κάποιες από τις φωτογραφίες μου θυμίζουν έντονα Stonetown - Ζανζιβάρη. Συνεχίστε παρακαλώ το φωτορεπορτάζ, αφού δεν μπορούμε να πάμε τουλάχιστον να κάνουμε οφθαλμόλουτρο!
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Σε διαβεβαιώνω επειδή είδαμε και την Stonetown, μόνο κάποιες μικρές πινελιές έχει το Moroni. Γενικά δεν έχει σχεδόν τίποτα να δει κανείς στο Moroni. Παραθέτω την εικόνα από το λιμανάκι του Moroni πριν λίγα χρόνια που ήταν σαφώς γραφικότερηΠράγματι, κάποιες από τις φωτογραφίες μου θυμίζουν έντονα Stonetown - Ζανζιβάρη. Συνεχίστε παρακαλώ το φωτορεπορτάζ, αφού δεν μπορούμε να πάμε τουλάχιστον να κάνουμε οφθαλμόλουτρο!
Attachments
pattyyy
Member
- Μηνύματα
- 1.565
- Likes
- 1.273
- Επόμενο Ταξίδι
- χμ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- νότια αφρική
Nιώθω λες και ταξιδεύω μαζί με την όμορφη παρέα σας...Υπέροχες οι φωτογραφίες όπως πάντα!
Εκπομπές Travelstories
