Όποιον Έλληνα ναυτικό κι’ αν ρωτήσεις για το Περού και τη Λίμα, θα σου πει χαμογελώντας, ίσως και λίγο πονηρά, για το Callao, το επίνηο της Λιμα. Υποψιάζομαι ότι το Callao, από τις μεγαλύτερες περιφέρειες της μητροπολιτικής Λίμα και τόπος υποδοχής των ναυτικών, κουβαλάει βαριά ιστορία και μνήμες, όπως κάθε μεγάλο λιμάνι του εξωτερικού και ειδικά της Λατινικής Αμερικής.
Το Callao Θεωρείται υποβαθμισμένη περιοχή, λόγω προφανώς του ότι αποτελούσε τόπο υποδοχής και διασκέδασης των ναυτικών. Όπως σχεδόν όλα τα μεγάλα λιμάνια. Ήθελα λοιπον να πάω στο Callao, εκεί που πήγαν συγγενείς μου όπως και όλοι σχεδόν οι Έλληνες ναυτικοί.
Γειτονιές με σπιτάκια φτωχικά αλλά πολύχρωμα δίνουν μία αίσθηση κεφάτης πόλης. Στις γειτονιές παρέες να πίνουν, χορεύουν και να μπουγελώνονται! Φτωχοί άνθρωποι, αλλά γιορτάζουν τη ζωή.
Το Callao κατα τη γνώμη μου έχει τα φόντα να γίνει ένα εξαιρετικό πολιτιστικό κέντρο, λόγω της βαριάς ιστορίας του και της γνήσιας λατινοαμερικάνικης ταυτότητας του.
Στάση μπροστα από το όμορφο φρούριο, οχυρό – μνημείο του αγώνα ανεξαρτησίας των Περουβιανών από τους Conquistadores – τους Ισπανούς κατακτητές - αποικιοκράτες.
Βόρεια φαίνονται οι γερανοί του εμπορικού λιμανιού.
Η παραλία σφύζει από ζωή, Περουβιανούς χαμηλής κοινωνικοοικονομικής στάθμης και πιτσιρίκια να πλατσουρίζουν στα νερά. Στον ορίζοντα εκατοντάδες ψαροκαϊκα αραγμένα.
Κατευθυνθήκαμε για βόλτα στη La Punta, μία παραλία με μαύρα βότσαλα, γεμάτη από κόσμο! Εκατοντάδες Περουβιανοί, χαμηλής κοινωνικοοικονομικής τάξης, στιβαγμενοι στη παραλία να απολαμβάνουν (?) στιγμές χαλάρωσης.
Μη γελιέστε – ενδιαφέρον σκηνικό, αλλά για έναν τουρίστα θα ήταν εξαιρετικά παράτολμο να πάει μόνος του εκεί! Όσο φαίνεται γοητευτικό, άλλο τόσο σίγουρα είναι και επικίνδυνο. Εκεί ήταν από τις περιπτώσεις που η έμπειρη Περουβιανή μου παρέα μου συνέστησε να μην είμαι προκλητικός με τη βιντεοκάμερα και να φαίνομαι όσο το δυνατόν λιγότερο «ευρωπαίος τουρίστας». Βλέπετε, οι δημόσιες παραλίες του Περού, απευθυνόμενες στα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα δεν είναι καθόλου ασφαλείς για έναν τουρίστα. Και αυτό το ένιωσα εκεί!
Ολόκληρο σχεδόν το Περού, μια βαθιά ταξική κοινωνία με χαώδεις οικονομικές διαφορές, είναι χωρισμένο σε δημόσιους (για τους πολλούς) και ιδιωτικούς (για την elit) χώρους. Prive παραλίες, prive clubs, prive σουίτες στα γήπεδα! Παρόλο που έχω μία φυσική απέχθεια για κάθε τι ταξικό, ένιωσα πολλές φορές εκεί ότι δε μπορεί να γίνει διαφορετικά. Είναι κάτι αναπόφευκτο για τέτοιες κοινωνίες.
Αργά το βράδυ, επιστροφή στα μέρη μας. Βόλτα στο Pueblo Libre, μια παραδοσιακή τυπική όμορφη συνοικίας της Λίμα με αυθεντικό λατινοαμερικάνικο χρώμα. Ευχάριστη έκπληξη η στάση σε έναν δρόμο με κάποια λίγα φτωχικά μανάβικα στη σειρά. Όμορφο σκηνικό, original βγαλμένο από λατινοαμερικάνικη ταινία! Λίγες soles και ο φιλικότατος Jesus σου φέρνει φρέσκο χυμό σε κανάτα, από τα πιο ζουμερά και φρέσκα τροπικά φρούτα. Φράουλες με υπέροχο φρέσκο γάλα στο μπλέντερ! Το γάλα στο Περού έχει υπέροχη γεύση! Σίγουρα στην Ευρώπη δεν πίνουμε γάλα! Ή χυμό μπανάνας με γάλα καλύτερα; Ανανάς, Lucuma, mango... να μην ξέρεις τι να διαλέξεις. Ένιωσα τόσο τυχερός που μου δόθηκε η δυνατότητα να ανακάλυψω πράγματα και καθημερινές απολαύσεις των Περουβιανώμ που ένας τουρίστας δε μπορεί να ανακαλύψει. Μεγάλο πλεονέκτημα να ξέρεις τους ανθρώπους που θα σου δείξουν τα μέρη που οι ταξιδιωτικοί οδηγοί αγνοούν ή περιφρονούν.
Το Περού είναι ένας ιδιαίτερος ταξιδιωτικός προορισμός που κατά τη γνώμη μου δεν απευθύνεται σε καλοπερασάκηδες ταξιδιώτες – «προσκυνητές» του lifestyle, πολύ απλά γιατί δε μπορούν να εκτιμήσουν την ομορφιά που κρύβεται σε ένα λατινοαμερικάνικο πλακόστρωτο σοκάκι της Λίμα, στο μαγαζάκι του Jesus, μέσα σε ένα κλασσικό λατινοαμερικάνικο αστικό λεωφορείο – αυτά τα πολύχρωμα και ογκώδη με τη μηχανή να εξέχει μπροστά σα φορτηγό και τον κράχτη στην πόρτα να φωνάζει το δρομολόγιο ψαρεύοντας επιβάτες ή σε έναν πολύβουο από τα τρίκυκλα δρόμο του ζεστού Iquitos. Αν αυτό που ζητάει κάποιος είναι high class ξενοδοχεία και χλιδάτες διακοπές, ας πάει στο Παρίσι ή τη Μύκονο – «Why bother?» στη γλώσσα τους...
Το Callao Θεωρείται υποβαθμισμένη περιοχή, λόγω προφανώς του ότι αποτελούσε τόπο υποδοχής και διασκέδασης των ναυτικών. Όπως σχεδόν όλα τα μεγάλα λιμάνια. Ήθελα λοιπον να πάω στο Callao, εκεί που πήγαν συγγενείς μου όπως και όλοι σχεδόν οι Έλληνες ναυτικοί.
Γειτονιές με σπιτάκια φτωχικά αλλά πολύχρωμα δίνουν μία αίσθηση κεφάτης πόλης. Στις γειτονιές παρέες να πίνουν, χορεύουν και να μπουγελώνονται! Φτωχοί άνθρωποι, αλλά γιορτάζουν τη ζωή.
Το Callao κατα τη γνώμη μου έχει τα φόντα να γίνει ένα εξαιρετικό πολιτιστικό κέντρο, λόγω της βαριάς ιστορίας του και της γνήσιας λατινοαμερικάνικης ταυτότητας του.
Στάση μπροστα από το όμορφο φρούριο, οχυρό – μνημείο του αγώνα ανεξαρτησίας των Περουβιανών από τους Conquistadores – τους Ισπανούς κατακτητές - αποικιοκράτες.
Βόρεια φαίνονται οι γερανοί του εμπορικού λιμανιού.
Η παραλία σφύζει από ζωή, Περουβιανούς χαμηλής κοινωνικοοικονομικής στάθμης και πιτσιρίκια να πλατσουρίζουν στα νερά. Στον ορίζοντα εκατοντάδες ψαροκαϊκα αραγμένα.
Κατευθυνθήκαμε για βόλτα στη La Punta, μία παραλία με μαύρα βότσαλα, γεμάτη από κόσμο! Εκατοντάδες Περουβιανοί, χαμηλής κοινωνικοοικονομικής τάξης, στιβαγμενοι στη παραλία να απολαμβάνουν (?) στιγμές χαλάρωσης.
Μη γελιέστε – ενδιαφέρον σκηνικό, αλλά για έναν τουρίστα θα ήταν εξαιρετικά παράτολμο να πάει μόνος του εκεί! Όσο φαίνεται γοητευτικό, άλλο τόσο σίγουρα είναι και επικίνδυνο. Εκεί ήταν από τις περιπτώσεις που η έμπειρη Περουβιανή μου παρέα μου συνέστησε να μην είμαι προκλητικός με τη βιντεοκάμερα και να φαίνομαι όσο το δυνατόν λιγότερο «ευρωπαίος τουρίστας». Βλέπετε, οι δημόσιες παραλίες του Περού, απευθυνόμενες στα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα δεν είναι καθόλου ασφαλείς για έναν τουρίστα. Και αυτό το ένιωσα εκεί!
Ολόκληρο σχεδόν το Περού, μια βαθιά ταξική κοινωνία με χαώδεις οικονομικές διαφορές, είναι χωρισμένο σε δημόσιους (για τους πολλούς) και ιδιωτικούς (για την elit) χώρους. Prive παραλίες, prive clubs, prive σουίτες στα γήπεδα! Παρόλο που έχω μία φυσική απέχθεια για κάθε τι ταξικό, ένιωσα πολλές φορές εκεί ότι δε μπορεί να γίνει διαφορετικά. Είναι κάτι αναπόφευκτο για τέτοιες κοινωνίες.
Αργά το βράδυ, επιστροφή στα μέρη μας. Βόλτα στο Pueblo Libre, μια παραδοσιακή τυπική όμορφη συνοικίας της Λίμα με αυθεντικό λατινοαμερικάνικο χρώμα. Ευχάριστη έκπληξη η στάση σε έναν δρόμο με κάποια λίγα φτωχικά μανάβικα στη σειρά. Όμορφο σκηνικό, original βγαλμένο από λατινοαμερικάνικη ταινία! Λίγες soles και ο φιλικότατος Jesus σου φέρνει φρέσκο χυμό σε κανάτα, από τα πιο ζουμερά και φρέσκα τροπικά φρούτα. Φράουλες με υπέροχο φρέσκο γάλα στο μπλέντερ! Το γάλα στο Περού έχει υπέροχη γεύση! Σίγουρα στην Ευρώπη δεν πίνουμε γάλα! Ή χυμό μπανάνας με γάλα καλύτερα; Ανανάς, Lucuma, mango... να μην ξέρεις τι να διαλέξεις. Ένιωσα τόσο τυχερός που μου δόθηκε η δυνατότητα να ανακάλυψω πράγματα και καθημερινές απολαύσεις των Περουβιανώμ που ένας τουρίστας δε μπορεί να ανακαλύψει. Μεγάλο πλεονέκτημα να ξέρεις τους ανθρώπους που θα σου δείξουν τα μέρη που οι ταξιδιωτικοί οδηγοί αγνοούν ή περιφρονούν.
Το Περού είναι ένας ιδιαίτερος ταξιδιωτικός προορισμός που κατά τη γνώμη μου δεν απευθύνεται σε καλοπερασάκηδες ταξιδιώτες – «προσκυνητές» του lifestyle, πολύ απλά γιατί δε μπορούν να εκτιμήσουν την ομορφιά που κρύβεται σε ένα λατινοαμερικάνικο πλακόστρωτο σοκάκι της Λίμα, στο μαγαζάκι του Jesus, μέσα σε ένα κλασσικό λατινοαμερικάνικο αστικό λεωφορείο – αυτά τα πολύχρωμα και ογκώδη με τη μηχανή να εξέχει μπροστά σα φορτηγό και τον κράχτη στην πόρτα να φωνάζει το δρομολόγιο ψαρεύοντας επιβάτες ή σε έναν πολύβουο από τα τρίκυκλα δρόμο του ζεστού Iquitos. Αν αυτό που ζητάει κάποιος είναι high class ξενοδοχεία και χλιδάτες διακοπές, ας πάει στο Παρίσι ή τη Μύκονο – «Why bother?» στη γλώσσα τους...
