travelina
Member
- Μηνύματα
- 425
- Likes
- 818
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία [√]
Γράφε καλέ!
Μας έσκασες...
Μας έσκασες...
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Μάιο 2020 !
Ινδονησία Ο θάνατος στην Tana Toraja (Νότιο Sulawesi, Ινδονησία)
- Thread starter hydronetta
- Ημερομηνία δημιουργίας
malysa
Member
- Μηνύματα
- 1.048
- Likes
- 1.831
- Επόμενο Ταξίδι
- έλα μου ντε...
- Ταξίδι-Όνειρο
- 3η βραχονησίδα αριστερά
Βρε τι μου κάνεις Hdronetta μου !!.. 
Πάνω που είπα να μαζευτώ και να αρχίσω τα συμμαζέματα για το ταξίδι μου, έβαλα τζιν τόνικ για να απολαύσω το Σουλαουέσι.....
περίτεχνα γραμμένο (ως συνήθως) από τα δακτυλάκια σου ...
Οταν άρχισα να ψάχνω εικόνες από την Ινδονησία και έπεσα στα παραδοσιακά σπίτια του Σουλαουέσι, μαγεύτηκα.... νόμιζα ότι ήταν σαν από παραμύθι... δυστυχώς εμείς δεν το βάλαμε στο ταξίδι μας.... αλλά παρηγοριέμαι.... να σαι καλά
Tώρα, τα κέρατα νεροβούβαλων να δηλώνουν το κοινωνικό στάτους, καλύτερο μου ακούγεται, σε σχέση με την δική μας "αντίστοιχιση" κεράτων και συζύγων..
(για φαντάσου να τα βάζαμε εμείς έξω από τα σπίτια μας τι θα γινόταν )
"Η κοινωνική τάξη κληρονομείται από τη μητέρα "...
στο Σουλαουέσι ισχυρότατη φυσιογνωμία η γυναίκα .....
κάτι ξέρουν αυτοί.... τα ακούς αυτά babaduma ?
Αναμένομεν με αμείωτο ενδιαφέρον....
... μόνο μην κρατήσουν πολύ ώρα οι διαφημίσεις...
Υ.Γ.
Μην μου πεις ότι θα έχουμε και φωτογραφικό υλικό από τον σαβανωμένο εκλιπόντα???? ....
Πάνω που είπα να μαζευτώ και να αρχίσω τα συμμαζέματα για το ταξίδι μου, έβαλα τζιν τόνικ για να απολαύσω το Σουλαουέσι.....
περίτεχνα γραμμένο (ως συνήθως) από τα δακτυλάκια σου
...Οταν άρχισα να ψάχνω εικόνες από την Ινδονησία και έπεσα στα παραδοσιακά σπίτια του Σουλαουέσι, μαγεύτηκα.... νόμιζα ότι ήταν σαν από παραμύθι... δυστυχώς εμείς δεν το βάλαμε στο ταξίδι μας.... αλλά παρηγοριέμαι.... να σαι καλά
Tώρα, τα κέρατα νεροβούβαλων να δηλώνουν το κοινωνικό στάτους, καλύτερο μου ακούγεται, σε σχέση με την δική μας "αντίστοιχιση" κεράτων και συζύγων..
(για φαντάσου να τα βάζαμε εμείς έξω από τα σπίτια μας τι θα γινόταν )"Η κοινωνική τάξη κληρονομείται από τη μητέρα "...
στο Σουλαουέσι ισχυρότατη φυσιογνωμία η γυναίκα .....
κάτι ξέρουν αυτοί.... τα ακούς αυτά babaduma ?
Αναμένομεν με αμείωτο ενδιαφέρον....
... μόνο μην κρατήσουν πολύ ώρα οι διαφημίσεις...Υ.Γ.
Μην μου πεις ότι θα έχουμε και φωτογραφικό υλικό από τον σαβανωμένο εκλιπόντα????
....
malysa
Member
- Μηνύματα
- 1.048
- Likes
- 1.831
- Επόμενο Ταξίδι
- έλα μου ντε...
- Ταξίδι-Όνειρο
- 3η βραχονησίδα αριστερά
Ααα και 2 ερωτήσεις:
1. Σουλαουέσι ή Σουλαβέζι ή αλλιώς?
2. Βρήκες γιατί τα ταξ.πρακτορεία το λένε Κελέβη?
1. Σουλαουέσι ή Σουλαβέζι ή αλλιώς?
2. Βρήκες γιατί τα ταξ.πρακτορεία το λένε Κελέβη?
xenos
Member
- Μηνύματα
- 2.414
- Likes
- 804
- Επόμενο Ταξίδι
- Ν.Α Ασια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Bανουατου/Tαιλανδη
To σωστοτερο πιθανον να ειναι Σουλαγουεζι.Ααα και 2 ερωτήσεις:
1. Σουλαουέσι ή Σουλαβέζι ή αλλιώς?
2. Βρήκες γιατί τα ταξ.πρακτορεία το λένε Κελέβη?
Παλαιοτερη εκδοχη ηταν και Σελεμπες.
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.533
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.3: Από τα «μπαράκια» στην ζωοπανήγυρη
Πίσω στο βανάκι λοιπόν που μας έφερνε από το αεροδρόμιο στο κατάλυμά μας στο κέντρο του Makassar. Ως περιποιητικός οικοδεσπότης ο κύριος Dodo μας ενημέρωσε (απευθυνόμενος σε 2 άρρενες ταξιδευτές - αντρική αλληλεγγύη) ότι πέραν των ταξιδιωτικών υπηρεσιών, μπορεί και να μας εξασφαλίσει και «σπέσιαλ» περιποίηση κατ’ιδίαν. Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον, αν νοιώθαμε αφάνταστη μοναξιά ήταν θέμα ενός τηλεφωνήματος να έρθει κι η κατάλληλη παρέα να γλυκάνει το ταλαίπωρον σαρκίον μας ώστε να κοιμηθούμε μετά ήρεμα σαν πουλάκια. «Άλλωστε φίλοι, γνωστοί και ξελιγωμένοι τουρίστες μου το ζητάνε» μας είπε κυνικά.
Μην εκπλήσσεσθε φίλοι μου. Μεγάλο λιμάνι είναι το Makassar. Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και μια αγοραία αγκαλιά. Κι έτσι οι πρώτες βραδινές εικόνες της πόλης από το βανάκι ήταν στα «μπαρ» του λιμανιού όπου τα κορίτσια προσδοκούσαν την εκλεκτή τους πελατεία. Από 5 δολλάρια για βασικά πράγματα εντός καταστήματος και το κοστολόγιο ανεβαίνει αναλόγως των απαιτήσεων του πελάτη. «Ο Μπιν Λάντεν έχει λάβει γνώση της κατάστασης»; αναρωτήθηκα, μιας και σε μουσουλμανικό τόπο βρισκόμασταν. Τα κορίτσια, όχι με μπούργκα και τσαντόρ, αλλά με καυτό μίνι. Με λάγνο βλέμμα, δεν τις έκοβα ότι στον ελεύθερό τους χρόνο ψέλναν στίχους από το κοράνι. :roll:
Μετά την ενδελεχή ξενάγηση και ενημέρωση του πλήρους τιμοκαταλόγου υπηρεσιών φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Το δωμάτιο στη νέα πτέρυγα του ξενοδοχείου Grand Wisata αν και απρόσωπο ήταν μεγάλο, πεντακάθαρο και φθηνό εξίσου. Ο κύριος Dodo μας συνόδεψε μέχρι εκεί για να σιγουρευτεί ότι πήραμε καλό δωμάτιο κι ότι όλα λειτουργούν καλά προς τέρψιν των πελατών του.
Τακτοποιηθήκαμε, φρεσκαριστήκαμε λιγάκι και τον συναντήσαμε λίγο αργότερα για να πάμε για φαγητό καθώς ήμασταν θεονήστικοι όλοι μέρα. «Εδώ στο Makassar την τιμητική τους έχουν τα θαλασσινά, τι προτιμάτε κάτι λαϊκό ή κάτι πιο στυλάτο κι ακριβό;» μας ρώτησε. «Με το λαό» απαντήσαμε ομόφωνα και κινήσαμε για το ψαροφαγείον Lae Lae.
Μια ευμεγέθης σκεπαστή αυλή γεμάτη μεγάλα τραπέζια, τα θαλασσινά μέσα σε κουβάδες για να διαλέξει ο πελάτης και η ψησταριά σε πυρετό εργασιών. Όλοι οι θαμώνες παρέες ή ολόκληρες οικογένειες ντόπιων. «Εδώ είμαστε» είπα. Παραγγείλαμε τις ψαρούκλες και το καλαμάρι μας συν τα παρελκόμενα μαζί με παγωμένα μπυρόνια (που παρά το μουσουλμανικόν του πράγματος ουδόλως απουσίαζαν από τη κάβα του καταστήματος).
Οφείλω να πω, πως το πατέ ψαριού τυλιγμένο στο μπανανόφυλλο ήταν εξαιρετικό. Αλλά τα ψάρια και το καλαμάρι άνοστα. Άσε που η έλλειψη του σκορδόλαδου ήταν προφανής στον ουρανίσκο μου. Όλες αυτές οι καυτερές συνοδευτικές σάλτσες με αφήνουν παθητικά αδιάφορο. Τα δε χόρτα από πού τα μαζέψανε;; Κορδόνια να μάσαγα πιο εύκολα θα τα κατάπινα.
Με το στομάχι γεμάτο, πασίχαροι που αναμειχθήκαμε με τους ντόπιους και την μπυροαλκοόλη να ρέει μεθυστικά στο αίμα μας, με ολίγον μουντιάλ, κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια έτοιμοι για την εξόρμησή μας στα ενδότερα του νησιού.
Ξημέρωσε και ο κύριος Dodo πιστός στο ραντεβού του μας σύστησε τον οδηγό μας για τις επόμενες μέρες. Το κύριο Didi. Τι να του πω του ανθρώπου; Πως το Ντιντί στην Ελλάδα δεν είναι και πολύ κολακευτικό;; Άλλωστε ο Didi στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Γρι αγγλικών. Με νοηματική τη βγάζαμε και το κλασσικό «Στοπ, φωτό». Επικράτησε ένας ψιλοπανικός κατά πόσο ο άφωνος Didi θα είναι και ο ξεναγός μας, αλλά ο προνοητικός Dodo μας διαβεβαίωσε ότι αγγλόφωνος ξεναγός μας περίμενε απευθείας στη Toraja.
Μιας και στην επιστροφή δεν θα είχαμε χρόνο να επισκεφθούμε τα αξιοθέατα του Μakassar, o Dodo πρότεινε να κάνουμε μια σύντομη περιήγηση στο Fort Rotterdam και το παλιό λιμάνι της πόλης. Ουδεμία αντίρρηση. Άλλωστε είχαμε 9 ώρες δρόμο για φτάσουμε στη Tana Toraja.
Το Makassar λοιπόν βιώνει ένα διχασμό ονόματος. Κάτι σε Πατησίων και 28ης Οκτωβρίου ένα πράγμα. Μakassar αρχικά, στη συνέχεια Ujung Pandang (λόγω διαμαρτυριών των άλλων εθνικών ομάδων ότι οι Μακασσιανοί καπέλωσαν το όνομα) για να ξαναμετονομαστεί Makassar τα τελευταία χρόνια. Πάντως σε χάρτες, προορισμούς αεροπορικών εταιρειών κ.α. θα το βρείτε κι έτσι κι αλλιώς. Έψαχνα κι εγώ Makassar στην Lion Air κι αυτή άφαντη. Πού να το φανταστώ ο έρμος.
Το Fort Rotterdam, είναι οχυρωματικό απομεινάρι των Ολλανδών που κατέκλυσαν τα μέρη αυτά. Σήμερα εκτός από αξιοθέατο στεγάζει και υπηρεσίες, γκαλερί και μουσείο. Μια αίσθηση ολλανδικής αρχιτεκτονικής καταμεσής του αρχιπελάγους της Ινδονησίας. Το φωτογραφίσαμε, δεν συγκλονιστήκαμε κιόλας και συνεχίσαμε για το παλιό λιμάνι.
To κανάλι κοντά στο παλιό λιμάνι
Εκεί βρήκα την υγειά χαρά μου. Επιτέλους μπίχλα. Όχι τόσο εκεί που άραζαν τα παραδοσιακά καϊκια ή στην μικρή ψαραγορά όπου η οσμή των ψαριών διαπερνούσε τον οσφρητικό σου βλεννογόνο. Όσο σε ένα παράπλευρο κανάλι, τίγκα στο σκουπίδι όπου βρίσκονταν παραταγμένα μικρομάγαζα κάτι που παρέπεμπε στις αντίστοιχες πλωτές αγορές της ΝΑ Ασίας. Από μίνι μάρκετ μέχρι σιδηρουργεία. Άφωνοι οι ντόπιοι μας έβλεπαν να σουλατσάρουμε, αν είχαμε χρόνο και καφέ θα πίναμε επιτοπίως. Ήταν όλοι τους όμως φιλικότατοι και μας χαιρετούσαν όλο χαμόγελα.
Άφωνος κι ο Didi σου λέει αυτά τα παλαβά τι βρήκαν και φωτογραφίζουν εδώ, τουριστικό δεν είναι το μέρος. Αλλά αυτή είναι η διαστροφή μας Didi μου. Καλοί οι ναοί αλλά κι η αποτύπωση της καθημερινότητας μακράν της αποστειρωμένης Ευρώπης έχει τη δική της γοητεία (αν και όταν δεν έχουν μαζέψει τα σκουπίδια στην Αθήνα κάπως έτσι γινόμαστε κι εμείς).
Ενθουσιασμένος εγώ με ένα χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά ήμουν έτοιμος πλέον για το πολύωρο ταξίδι προς την Tana Toraja.
Μετά την εμπειρία της διαδρομής Yogyakarta-Surabaya που και αδιάφορη ήταν και επικίνδυνη, αυτή μου φάνηκε σωστός παράδεισος.
Βγαίνοντας από την πόλη αποκαλύφθηκε στο βάθος μια οροσειρά, εικόνα που παρέπεμπε σε ονειρικά τοπία του Guilin ή του Halong. Όλα αυτά με πρώτο φόντο απέραντους επίπεδους ορυζώνες.
Το επίπεδο τοπίο ουδόλως βαρετό δεν ήταν καθώς εναλλασσόταν με διάσπαρτες κατοικίες. Άλλες σε μεγαλεπήβολο κιτσοαποικιακό στυλ με έντονα χτυπητά χρώματα, άλλα απλές ξύλινες κατασκευές πάνω σε στύλους βουτηγμένες μέσα στους ορυζώνες.
Πρόσωπα χαρωπά, τσιρίζανε χαρούμενα κάθε φορά που γνέφαμε προς το μέρος τους. Αν είχα το χρόνο θα σταμάταγα σε κάθε παράπηγμα και σπιτικό να γνωρίσω από κοντά αυτούς τους πρόσχαρους ανθρώπους.
Οι αισθήσεις μου ήταν σε συνεχή εγρήγορση κι η μηχανή είχε πάρει φωτιά. Δεν προλάβανε το μάτι μου να χορταίνει εικόνες, πρόσωπα.
Μικρά μαγειριά στη μέση του πουθενά, υπαίθρια οπωροπωλεία, άνθρωποι σκυμμένοι να φυτεύουν ρύζι.
Διάσπαρτα στην διαδρομή μικρά ποτάμια κατάφορτα από τροπική βλάστηση στις όχθες με πλήθος φοινικόδεντρων που σε καλούσαν να απολαύσεις μια χαλαρωτική βόλτα με βαρκούλα στα νερά τους.
Πιο κάτω εκεί που σκάνε τα ποτάμια στη θάλασσα, απάνεμα μικρά λιμανάκια με μοναχικούς κοκοφοίνικες ή αργότερα το απέραντο γαλάζιο, μόνο που παραλία της προκοπής δεν εντοπίσαμε για να μας τρέξουμε και τα σάλια.
Σε λίγο αποχαιρετήσαμε τα παράλια και στη πόλη Pare Pare πήραμε την άγουσα προς την ενδοχώρα
Όπως γίνεται συνήθως έκανε κι ο Didi στάση για μεσημεριανό (σου λέει αυτοί θα πεινάσανε – εμείς πάλι μπυρόνια ονειρευόμασταν). Μόνο που το εστιατόριο που επέλεξε ανήκε σε ξενοδοχείο που ήταν υπό ανακαίνιση (το μπαλκόνι του είχε εξαιρετική θέα προς τη Pare Pare και τη θάλασσα). Έτσι αναγκάστηκα να γευτώ τα τηγανητά μου noodles στην καταθλιπτική εσωτερική αίθουσα.
Άλλες 5 ώρες μας μένανε ακόμα. Ο ουρανός βάρυνε και άρχισε η βροχή. Πλίτσι πλίτσι ήρθε ο ήχος της βροχής και με νανούρησε μέχρι που κάναμε την υποχρεωτική στάση για απογευματινό καφέ.
Μπαλκονάκι με άπλετη θέα προς το «ερωτικό βουνό». Έξυνα το κεφάλι μου τι στο καλό ερωτικό έχει η περιοχή αλλά η κυριούλα μας έλυσε την απορία. Να η σχισμή στο βουνό απέναντι μοιάζει με αιδοίο κι αυτό το οριζόντιο με φαλλό. Πολλή φαντασία οι άνθρωποι!!
Το "ερωτικό βουνό"
Είχαμε πια μπει στην περιοχή της Toraja αλλά παράλληλα είχε πέσει το σκοτάδι. Φτάσαμε αισίως μετά από 10 ώρες στο Rantepao και στο ξενοδοχείο μας, το Indra Toraja. Συμπαθητικό, σχετικά περιποιημένο αν και μια ανακαίνιση την ήθελε. Βόλτα κάνανε μερικά μυρμηγκάκια στο μπάνιο αλλά αυτά είναι πταίσματα. Το Rantepao δεν είναι και η Μέκκα του τουρισμού στην Ινδονησία κι εμείς δεν αναζητούσαμε λούσα.
Στην ρεσεψιόν μας συστήθηκε κι ο Enos που θα ήταν ο ξεναγός μας τις 2 επόμενες μέρες. Μαζί του πήγαμε για φαγητό σε κοντινό εστιατόριο. Οι Bintang μπύρες την τιμητική τους. Ήταν και το μόνο μέρος που είδαμε μαζεμένους τουρίστες. Τις επόμενες μέρες απολαύσαμε τη ξενάγηση χωρίς τη παρουσία άλλων τριγύρω μας….Τι μαγεία!
Ξημέρωσε η μέρα, το πρόγραμμα γεμάτο κι ο Enos με τον Didi πιστοί στο ραντεβού τους.
«Πρώτ’απ’όλα θα πάμε στο εβδομαδιαίο παζάρι» μας είπε. «Τέτοια μέρα έχει κανείς την ευκαιρία να δεί και την αγοροπωλησία ζώων».
Χοροπηδούσα από τη χαρά μου. Αυτές οι ασιατικές υπαίθριες αγορές βρίθουν χρωμάτων, εικόνων και οσμών.
Αρχικά περάσαμε από τα ζαρζαβατικά.
Κάθε μικροκαλλιεργητής ήταν παρών στο δρόμο πουλώντας την πραμάτεια του. Έστω και λίγα έτσι για να συμπληρώσει εισόδημα.
Εκεί αγοράσαμε και φρεσκοκομμένο καφέ από την Toraja. Mόλις 2.5 ευρώ το κιλό, εκεί που στα σουβενιρατζίδικα των αεροδρομίων κόστιζαν 4 ευρω τα 250 γραμμάρια!
Όμως το ενδιαφέρον κομμάτι αφορά την αγοραπωλησία νεροβούβαλων και γουρουνιών.
Ορδές ολόκληρες ζωντανών τσαλαβουτούσαν μέσα στις λάσπες περιμένοντας τους αγοραστές τους. Εκεί λοιπόν μάθαμε ότι η αξία ενός νεροβούβαλου αυξάνεται όσο πιο εντυπωσιακά κέρατα έχει κι όσο πιο πουά είναι. Κάποιες άσπρες βούλες στο πρόσωπο ή το σώμα και η τιμή εκτινάσσεται.
Αυτό τον βούβαλο ποιός θα τον πάρει;
Κάνοντας γκέλες μέσα από ανθρώπους, μηχανάκια, φορτηγά και βουβάλια (όλα ανάκατα σε ένα οργιώδες συνονθύλευμα), φτάσαμε στο τομέα πώλησης χοίρων. Στρίγγλιζαν τα ζωντανά. Οργασμός πωλήσεων. Αλλού η έκθεση, αλλού η παραλαβή σε συσκευασία δώρου ώστε να είναι εύκολη η μεταφορά ακόμα και στο μηχανάκι.
Πακεταρισμένα έτοιμα προς παράδοση
...και μεταφορά
Κάπου ανάμεσα στο γουρουνοχαμό κάποια πιτσιρίκια παίζαν κοκορομαχίες και μια λεπτεπίλεπτη δυτική τουρίστρια με το αρωματικό μαντηλάκι στη μύτη ενοχλημένη από τη μυρωδιά. Τι τα θες γλυκειά μου αφού δεν τα μπορείς;;
Εντυπωσιασμένος από τον όγκο της ζωοπανήγυρης δήλωσα μεγαλοφώνως κι αφελώς ότι καλοτρώνε εδώ στην Τoraja.
«Μα δεν είναι για προσωπική κατανάλωση» μου λέει ο Enos.
«Τότε τι;»
«Μα είναι προορισμένα ΟΛΑ για τις νεκρικές τελετές. Θα σφαχτούν στη μνήμη του νεκρού»
Κάγκελο ο συμφορουμίτης σας….
«Ήρθε η ώρα να παρακολουθήσουμε νεκρική τελετή. Πάμε» μας παρότρυνε ο Enos.
Για να δούμε τι θα δούμε κι εσείς μαζί μου στο επόμενο κεφάλαιο. Γιατί μέχρι τότε, όσα εσείς γνωρίζετε ήδη από το προηγούμενο κεφάλαιο, εμείς απλώς τα αγνοούσαμε!! :roll:
Πίσω στο βανάκι λοιπόν που μας έφερνε από το αεροδρόμιο στο κατάλυμά μας στο κέντρο του Makassar. Ως περιποιητικός οικοδεσπότης ο κύριος Dodo μας ενημέρωσε (απευθυνόμενος σε 2 άρρενες ταξιδευτές - αντρική αλληλεγγύη) ότι πέραν των ταξιδιωτικών υπηρεσιών, μπορεί και να μας εξασφαλίσει και «σπέσιαλ» περιποίηση κατ’ιδίαν. Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον, αν νοιώθαμε αφάνταστη μοναξιά ήταν θέμα ενός τηλεφωνήματος να έρθει κι η κατάλληλη παρέα να γλυκάνει το ταλαίπωρον σαρκίον μας ώστε να κοιμηθούμε μετά ήρεμα σαν πουλάκια. «Άλλωστε φίλοι, γνωστοί και ξελιγωμένοι τουρίστες μου το ζητάνε» μας είπε κυνικά.
Μην εκπλήσσεσθε φίλοι μου. Μεγάλο λιμάνι είναι το Makassar. Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και μια αγοραία αγκαλιά. Κι έτσι οι πρώτες βραδινές εικόνες της πόλης από το βανάκι ήταν στα «μπαρ» του λιμανιού όπου τα κορίτσια προσδοκούσαν την εκλεκτή τους πελατεία. Από 5 δολλάρια για βασικά πράγματα εντός καταστήματος και το κοστολόγιο ανεβαίνει αναλόγως των απαιτήσεων του πελάτη. «Ο Μπιν Λάντεν έχει λάβει γνώση της κατάστασης»; αναρωτήθηκα, μιας και σε μουσουλμανικό τόπο βρισκόμασταν. Τα κορίτσια, όχι με μπούργκα και τσαντόρ, αλλά με καυτό μίνι. Με λάγνο βλέμμα, δεν τις έκοβα ότι στον ελεύθερό τους χρόνο ψέλναν στίχους από το κοράνι. :roll:
Μετά την ενδελεχή ξενάγηση και ενημέρωση του πλήρους τιμοκαταλόγου υπηρεσιών φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Το δωμάτιο στη νέα πτέρυγα του ξενοδοχείου Grand Wisata αν και απρόσωπο ήταν μεγάλο, πεντακάθαρο και φθηνό εξίσου. Ο κύριος Dodo μας συνόδεψε μέχρι εκεί για να σιγουρευτεί ότι πήραμε καλό δωμάτιο κι ότι όλα λειτουργούν καλά προς τέρψιν των πελατών του.
Τακτοποιηθήκαμε, φρεσκαριστήκαμε λιγάκι και τον συναντήσαμε λίγο αργότερα για να πάμε για φαγητό καθώς ήμασταν θεονήστικοι όλοι μέρα. «Εδώ στο Makassar την τιμητική τους έχουν τα θαλασσινά, τι προτιμάτε κάτι λαϊκό ή κάτι πιο στυλάτο κι ακριβό;» μας ρώτησε. «Με το λαό» απαντήσαμε ομόφωνα και κινήσαμε για το ψαροφαγείον Lae Lae.
Μια ευμεγέθης σκεπαστή αυλή γεμάτη μεγάλα τραπέζια, τα θαλασσινά μέσα σε κουβάδες για να διαλέξει ο πελάτης και η ψησταριά σε πυρετό εργασιών. Όλοι οι θαμώνες παρέες ή ολόκληρες οικογένειες ντόπιων. «Εδώ είμαστε» είπα. Παραγγείλαμε τις ψαρούκλες και το καλαμάρι μας συν τα παρελκόμενα μαζί με παγωμένα μπυρόνια (που παρά το μουσουλμανικόν του πράγματος ουδόλως απουσίαζαν από τη κάβα του καταστήματος).
Οφείλω να πω, πως το πατέ ψαριού τυλιγμένο στο μπανανόφυλλο ήταν εξαιρετικό. Αλλά τα ψάρια και το καλαμάρι άνοστα. Άσε που η έλλειψη του σκορδόλαδου ήταν προφανής στον ουρανίσκο μου. Όλες αυτές οι καυτερές συνοδευτικές σάλτσες με αφήνουν παθητικά αδιάφορο. Τα δε χόρτα από πού τα μαζέψανε;; Κορδόνια να μάσαγα πιο εύκολα θα τα κατάπινα.
Με το στομάχι γεμάτο, πασίχαροι που αναμειχθήκαμε με τους ντόπιους και την μπυροαλκοόλη να ρέει μεθυστικά στο αίμα μας, με ολίγον μουντιάλ, κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια έτοιμοι για την εξόρμησή μας στα ενδότερα του νησιού.
Ξημέρωσε και ο κύριος Dodo πιστός στο ραντεβού του μας σύστησε τον οδηγό μας για τις επόμενες μέρες. Το κύριο Didi. Τι να του πω του ανθρώπου; Πως το Ντιντί στην Ελλάδα δεν είναι και πολύ κολακευτικό;; Άλλωστε ο Didi στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Γρι αγγλικών. Με νοηματική τη βγάζαμε και το κλασσικό «Στοπ, φωτό». Επικράτησε ένας ψιλοπανικός κατά πόσο ο άφωνος Didi θα είναι και ο ξεναγός μας, αλλά ο προνοητικός Dodo μας διαβεβαίωσε ότι αγγλόφωνος ξεναγός μας περίμενε απευθείας στη Toraja.
Μιας και στην επιστροφή δεν θα είχαμε χρόνο να επισκεφθούμε τα αξιοθέατα του Μakassar, o Dodo πρότεινε να κάνουμε μια σύντομη περιήγηση στο Fort Rotterdam και το παλιό λιμάνι της πόλης. Ουδεμία αντίρρηση. Άλλωστε είχαμε 9 ώρες δρόμο για φτάσουμε στη Tana Toraja.
Το Makassar λοιπόν βιώνει ένα διχασμό ονόματος. Κάτι σε Πατησίων και 28ης Οκτωβρίου ένα πράγμα. Μakassar αρχικά, στη συνέχεια Ujung Pandang (λόγω διαμαρτυριών των άλλων εθνικών ομάδων ότι οι Μακασσιανοί καπέλωσαν το όνομα) για να ξαναμετονομαστεί Makassar τα τελευταία χρόνια. Πάντως σε χάρτες, προορισμούς αεροπορικών εταιρειών κ.α. θα το βρείτε κι έτσι κι αλλιώς. Έψαχνα κι εγώ Makassar στην Lion Air κι αυτή άφαντη. Πού να το φανταστώ ο έρμος.
Το Fort Rotterdam, είναι οχυρωματικό απομεινάρι των Ολλανδών που κατέκλυσαν τα μέρη αυτά. Σήμερα εκτός από αξιοθέατο στεγάζει και υπηρεσίες, γκαλερί και μουσείο. Μια αίσθηση ολλανδικής αρχιτεκτονικής καταμεσής του αρχιπελάγους της Ινδονησίας. Το φωτογραφίσαμε, δεν συγκλονιστήκαμε κιόλας και συνεχίσαμε για το παλιό λιμάνι.
To κανάλι κοντά στο παλιό λιμάνι
Εκεί βρήκα την υγειά χαρά μου. Επιτέλους μπίχλα. Όχι τόσο εκεί που άραζαν τα παραδοσιακά καϊκια ή στην μικρή ψαραγορά όπου η οσμή των ψαριών διαπερνούσε τον οσφρητικό σου βλεννογόνο. Όσο σε ένα παράπλευρο κανάλι, τίγκα στο σκουπίδι όπου βρίσκονταν παραταγμένα μικρομάγαζα κάτι που παρέπεμπε στις αντίστοιχες πλωτές αγορές της ΝΑ Ασίας. Από μίνι μάρκετ μέχρι σιδηρουργεία. Άφωνοι οι ντόπιοι μας έβλεπαν να σουλατσάρουμε, αν είχαμε χρόνο και καφέ θα πίναμε επιτοπίως. Ήταν όλοι τους όμως φιλικότατοι και μας χαιρετούσαν όλο χαμόγελα.
Άφωνος κι ο Didi σου λέει αυτά τα παλαβά τι βρήκαν και φωτογραφίζουν εδώ, τουριστικό δεν είναι το μέρος. Αλλά αυτή είναι η διαστροφή μας Didi μου. Καλοί οι ναοί αλλά κι η αποτύπωση της καθημερινότητας μακράν της αποστειρωμένης Ευρώπης έχει τη δική της γοητεία (αν και όταν δεν έχουν μαζέψει τα σκουπίδια στην Αθήνα κάπως έτσι γινόμαστε κι εμείς).
Ενθουσιασμένος εγώ με ένα χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά ήμουν έτοιμος πλέον για το πολύωρο ταξίδι προς την Tana Toraja.
Μετά την εμπειρία της διαδρομής Yogyakarta-Surabaya που και αδιάφορη ήταν και επικίνδυνη, αυτή μου φάνηκε σωστός παράδεισος.
Βγαίνοντας από την πόλη αποκαλύφθηκε στο βάθος μια οροσειρά, εικόνα που παρέπεμπε σε ονειρικά τοπία του Guilin ή του Halong. Όλα αυτά με πρώτο φόντο απέραντους επίπεδους ορυζώνες.
Το επίπεδο τοπίο ουδόλως βαρετό δεν ήταν καθώς εναλλασσόταν με διάσπαρτες κατοικίες. Άλλες σε μεγαλεπήβολο κιτσοαποικιακό στυλ με έντονα χτυπητά χρώματα, άλλα απλές ξύλινες κατασκευές πάνω σε στύλους βουτηγμένες μέσα στους ορυζώνες.
Πρόσωπα χαρωπά, τσιρίζανε χαρούμενα κάθε φορά που γνέφαμε προς το μέρος τους. Αν είχα το χρόνο θα σταμάταγα σε κάθε παράπηγμα και σπιτικό να γνωρίσω από κοντά αυτούς τους πρόσχαρους ανθρώπους.
Οι αισθήσεις μου ήταν σε συνεχή εγρήγορση κι η μηχανή είχε πάρει φωτιά. Δεν προλάβανε το μάτι μου να χορταίνει εικόνες, πρόσωπα.
Μικρά μαγειριά στη μέση του πουθενά, υπαίθρια οπωροπωλεία, άνθρωποι σκυμμένοι να φυτεύουν ρύζι.
Διάσπαρτα στην διαδρομή μικρά ποτάμια κατάφορτα από τροπική βλάστηση στις όχθες με πλήθος φοινικόδεντρων που σε καλούσαν να απολαύσεις μια χαλαρωτική βόλτα με βαρκούλα στα νερά τους.
Πιο κάτω εκεί που σκάνε τα ποτάμια στη θάλασσα, απάνεμα μικρά λιμανάκια με μοναχικούς κοκοφοίνικες ή αργότερα το απέραντο γαλάζιο, μόνο που παραλία της προκοπής δεν εντοπίσαμε για να μας τρέξουμε και τα σάλια.
Σε λίγο αποχαιρετήσαμε τα παράλια και στη πόλη Pare Pare πήραμε την άγουσα προς την ενδοχώρα
Όπως γίνεται συνήθως έκανε κι ο Didi στάση για μεσημεριανό (σου λέει αυτοί θα πεινάσανε – εμείς πάλι μπυρόνια ονειρευόμασταν). Μόνο που το εστιατόριο που επέλεξε ανήκε σε ξενοδοχείο που ήταν υπό ανακαίνιση (το μπαλκόνι του είχε εξαιρετική θέα προς τη Pare Pare και τη θάλασσα). Έτσι αναγκάστηκα να γευτώ τα τηγανητά μου noodles στην καταθλιπτική εσωτερική αίθουσα.
Άλλες 5 ώρες μας μένανε ακόμα. Ο ουρανός βάρυνε και άρχισε η βροχή. Πλίτσι πλίτσι ήρθε ο ήχος της βροχής και με νανούρησε μέχρι που κάναμε την υποχρεωτική στάση για απογευματινό καφέ.
Μπαλκονάκι με άπλετη θέα προς το «ερωτικό βουνό». Έξυνα το κεφάλι μου τι στο καλό ερωτικό έχει η περιοχή αλλά η κυριούλα μας έλυσε την απορία. Να η σχισμή στο βουνό απέναντι μοιάζει με αιδοίο κι αυτό το οριζόντιο με φαλλό. Πολλή φαντασία οι άνθρωποι!!
Το "ερωτικό βουνό"
Είχαμε πια μπει στην περιοχή της Toraja αλλά παράλληλα είχε πέσει το σκοτάδι. Φτάσαμε αισίως μετά από 10 ώρες στο Rantepao και στο ξενοδοχείο μας, το Indra Toraja. Συμπαθητικό, σχετικά περιποιημένο αν και μια ανακαίνιση την ήθελε. Βόλτα κάνανε μερικά μυρμηγκάκια στο μπάνιο αλλά αυτά είναι πταίσματα. Το Rantepao δεν είναι και η Μέκκα του τουρισμού στην Ινδονησία κι εμείς δεν αναζητούσαμε λούσα.
Στην ρεσεψιόν μας συστήθηκε κι ο Enos που θα ήταν ο ξεναγός μας τις 2 επόμενες μέρες. Μαζί του πήγαμε για φαγητό σε κοντινό εστιατόριο. Οι Bintang μπύρες την τιμητική τους. Ήταν και το μόνο μέρος που είδαμε μαζεμένους τουρίστες. Τις επόμενες μέρες απολαύσαμε τη ξενάγηση χωρίς τη παρουσία άλλων τριγύρω μας….Τι μαγεία!
Ξημέρωσε η μέρα, το πρόγραμμα γεμάτο κι ο Enos με τον Didi πιστοί στο ραντεβού τους.
«Πρώτ’απ’όλα θα πάμε στο εβδομαδιαίο παζάρι» μας είπε. «Τέτοια μέρα έχει κανείς την ευκαιρία να δεί και την αγοροπωλησία ζώων».
Χοροπηδούσα από τη χαρά μου. Αυτές οι ασιατικές υπαίθριες αγορές βρίθουν χρωμάτων, εικόνων και οσμών.
Αρχικά περάσαμε από τα ζαρζαβατικά.
Κάθε μικροκαλλιεργητής ήταν παρών στο δρόμο πουλώντας την πραμάτεια του. Έστω και λίγα έτσι για να συμπληρώσει εισόδημα.
Εκεί αγοράσαμε και φρεσκοκομμένο καφέ από την Toraja. Mόλις 2.5 ευρώ το κιλό, εκεί που στα σουβενιρατζίδικα των αεροδρομίων κόστιζαν 4 ευρω τα 250 γραμμάρια!
Όμως το ενδιαφέρον κομμάτι αφορά την αγοραπωλησία νεροβούβαλων και γουρουνιών.
Ορδές ολόκληρες ζωντανών τσαλαβουτούσαν μέσα στις λάσπες περιμένοντας τους αγοραστές τους. Εκεί λοιπόν μάθαμε ότι η αξία ενός νεροβούβαλου αυξάνεται όσο πιο εντυπωσιακά κέρατα έχει κι όσο πιο πουά είναι. Κάποιες άσπρες βούλες στο πρόσωπο ή το σώμα και η τιμή εκτινάσσεται.
Αυτό τον βούβαλο ποιός θα τον πάρει;
Κάνοντας γκέλες μέσα από ανθρώπους, μηχανάκια, φορτηγά και βουβάλια (όλα ανάκατα σε ένα οργιώδες συνονθύλευμα), φτάσαμε στο τομέα πώλησης χοίρων. Στρίγγλιζαν τα ζωντανά. Οργασμός πωλήσεων. Αλλού η έκθεση, αλλού η παραλαβή σε συσκευασία δώρου ώστε να είναι εύκολη η μεταφορά ακόμα και στο μηχανάκι.
Πακεταρισμένα έτοιμα προς παράδοση
...και μεταφορά
Κάπου ανάμεσα στο γουρουνοχαμό κάποια πιτσιρίκια παίζαν κοκορομαχίες και μια λεπτεπίλεπτη δυτική τουρίστρια με το αρωματικό μαντηλάκι στη μύτη ενοχλημένη από τη μυρωδιά. Τι τα θες γλυκειά μου αφού δεν τα μπορείς;;
Εντυπωσιασμένος από τον όγκο της ζωοπανήγυρης δήλωσα μεγαλοφώνως κι αφελώς ότι καλοτρώνε εδώ στην Τoraja.
«Μα δεν είναι για προσωπική κατανάλωση» μου λέει ο Enos.
«Τότε τι;»
«Μα είναι προορισμένα ΟΛΑ για τις νεκρικές τελετές. Θα σφαχτούν στη μνήμη του νεκρού»
Κάγκελο ο συμφορουμίτης σας….
«Ήρθε η ώρα να παρακολουθήσουμε νεκρική τελετή. Πάμε» μας παρότρυνε ο Enos.
Για να δούμε τι θα δούμε κι εσείς μαζί μου στο επόμενο κεφάλαιο. Γιατί μέχρι τότε, όσα εσείς γνωρίζετε ήδη από το προηγούμενο κεφάλαιο, εμείς απλώς τα αγνοούσαμε!! :roll:
Last edited by a moderator:
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.533
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Μπα κόστιζε πολύ το αφιλότιμο....
xenos
Member
- Μηνύματα
- 2.414
- Likes
- 804
- Επόμενο Ταξίδι
- Ν.Α Ασια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Bανουατου/Tαιλανδη
Πολυ λαιτ μουσουλμανοι οι Ινδονησιοι.
Εντυπωσιακες φωτος.!!!
Ανυπομονω....
Εντυπωσιακες φωτος.!!!
Ανυπομονω....
xenos
Member
- Μηνύματα
- 2.414
- Likes
- 804
- Επόμενο Ταξίδι
- Ν.Α Ασια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Bανουατου/Tαιλανδη
Ενα κοτοπουλο επρεπε να παρουν για να κρατανε το κατιτις τους.Αλλα ασθενης και οδοιπορος αμαρτια ουκ εχει.
Εκπομπές Travelstories
