Κάπου εκεί, τη δεκαετία του 50.
Μα τι μου θυμίσατε όλοι σας! Στην μπουγάτσα του Γιάννη πριν 16-17 χρόνια μετά από μια νύχτα καταστροφής στο Λουκυ Λουκ, δοκίμασα πρώτη μου φορά σάκε (!!) κερασμένο από τα παιδιά του μαγαζιού. Όλα τα μπαράκια που αναφέρεις ένα κι ένα! Και στο "Ετση" πόσες φορές καταλήγαμε να τρώμε μετά από ξενύχτια.
Ίσως το καλύτερο!
Ελα ρε ειναι τοσο παλιο? Ελα ρε εχω περασει απειρες φορες απο εκει, αλλα εχω κατσει μονο μια φορα αν θυμαμαι καλα, εμεις πηγαιναμε feeling good οταν ημουν φοιτητης. Εκει προτιμουσε η παρεα δηλαδη γιατι εγω προτιμουσα σχεδον παντα κεντρο να βγαινω!
Τόσο παλιό όντως!!!
Μου άνοιξε η όρεξη! Για πες μου όμως σε παρακαλώ, ο Δον Κιχώτης είναι ένα μικρό ποτάδικο που τα ξημερώματα ερχόταν ο κουλουρτζής και έφερνε φρέσκα αχνιστά κουλούρια? Γιατί μου φαίνεται το ποτάδικο που πηγαίναμε εμείς τότε, έτσι λεγόταν. ΄Ηταν πολύ ατμοσφαιρικό! Και τα κουλούρια αξέχαστα!Γνωρίζω τη μπουγάτσα του Γιάννη και τα παιδιά που το ξεκίνησαν, κάπου απ' τα τέλη των 90s, 98 ή 99, δε θυμαμαι ακριβώς. Ήταν βλέπεις η εποχή που η νυχτερινή πιάτσα της Θεσσαλονίκης είχε σημείο αναφοράς γύρω από 'κείνο το μικρό κομμάτι της Μητροπόλεως. Κλασσικά μπαράκια τα περισσότερα, τα πρώτα στέκια της νιότης μας.
Τι να πρωτοθυμηθώ, Ark, Nice pair, Έκκεντρον (με ατέλειωτη πικοιλία από μπύρες), το ιστορικό Φλου (έκλεισε δυστυχώς πρόσφατα), ένα στενό παραδίπλα ο Λωτός. Περνώντας τη Παύλου Μελά και μπαίνοντας στη Λώρη Μαργαρίτη, το Kingston, ο Βυθός, το Cafe Chris, το Σικ και η συνέχεια σε ένα ακόμα δρόμο - σημείο αναφοράς, τη Προξένου Κορομηλά με το Λουκυ Λουκ, το Νερο που καίει, το Δον Κιχώτη, το Εθνικ κτλ κτλ. Η λίστα είναι ατελείωτη για τα χρόνια εκείνα.
Μια μεγάλη πλειοψηφία των θαμώνων των μαγαζιών εκείνης της ωραίας εποχής, κατέληγε στο άκρο εκείνο της Μητροπόλεως, το στενάκι ουσιαστικά με αρκετά μπουγατσατζίδικα και λίγο πιο κάτω το «Ετσι» ένα καταπληκτικό καινοτόμο σαντουιτσάδικο.
Ο Γιαννης ξεκίνησε από μια τρύπα στην ουσία, δίνοντας όλο του το είναι και βγάζοντας τρομερό μεράκι στη δουλειά του. Με μεγάλη μου χαρά όλα αυτά τα χρόνια τον βλέπω να προοδεύει και να εξελίσσεται, μεγαλώνωντας το χώρο του και τις ιδέες με τα φαγητά του, ακόμα κι όταν η πιάτσα της Θεσσαλονίκης άλλαξε εντελώς κατεύθυνση μετακινούμενη λίγο κεντρικότερα προς τη περιοχή της Συγγρού/Βαλαωρίτου. Ο Γιάννης όχι μόνο κράτησε, αλλά συγκέντρωνε όλο και μεγαλήτερο πλήθος καθώς οι πελάτες του γινόντουσαν όλο και πιο φανατικοί, κυρίως με τη μετάδοση της φήμης του από στόμα σε στόμα, μιας και τα μπαράκια της γειτονιάς όλο και λιγοστεύουν.
Αν κάτι τον ξεχώριζε στις γεύσεις του είναι η καινοτομία και η πρωτοβουλία - έλλειψη φόβου να κάνει δοκιμές. Έπαιρνε την απλή πρασόπιτα και έβαζε μέσα μπεΐκον, έπαιρνε τη λουκανόπιτα και τη γέμιζε μουστάρδα, καθιέρωσε τη μανιταρόπιτα, εδραίωσε τις «αλοιφές» δίπλα στις σφολιάτες. Για παράδειγμα μανιταρόπιτα με ουγγαρέζα, ή ρολό αλλαντικών με μαγιονέζα από δίπλα, μπουγάτσα κιμά με γιαούρτι, φτάνοντας τα τελευταία χρόνια να μη διστάσει να δοκιμάσει να σερβίρει τη γλυκιά μπουγάτσα με μερέντα, σε μια πανδαισία ζάχαρου:
View attachment 332039
(Φωτογραφία από ένα ξημέρωμα του 2013).
Πλέον τις καλές μέρες (ή μάλλον νύχτες) στο Γιάννη μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις στην ουρά ακόμα και 20 λεπτά. Η φήμη του έχει περάσει από γενιά σε γενιά, όχι για το παραδοσιακό αλλά όπως προείπα για το καινοτόμο της υπόθεσης.
Τουλάχιστον τα παιδιά δεν έχουν αφήσει τις παλιές συνήθειες, καθώς κάθε φορά θα παραγγείλεις και θα σερβιριστείς συνοδεία Ρεγκε μουσικής. Ο δε αδερφός του αν δει κανένα παλιόμουτρο από τα πρώτα χρόνια (καλή ώρα) δε θα διστάσει να βγάλει απ' το ψυγείο το «μαγικό νερό» και να κεράσει σε φλυτζανάκι του καφέ πάντα, λέγοντας κλασσικά «έ, όλη νύχτα έντα τσίπουρο δεν ήπιαμε»...
Η Κορυφαία και αξεπέραστη ήταν η Δωδώνη η οποία λειτουργούσε από τα τέλη του 1800 (!) πάνω στην Εγνατία. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τη πρόλαβα σε λειτουργία. Από μια κλασσική ιστορία νεοελληνικής παράνοιας, το μαγαζί οδηγήθηκε σε μετεγκατάσταση και εν' τέλει σε οριστικό κλείσιμο γύρω στο 2001-2002.
View attachment 332040
(φωτογραφία αλιευμένη από το διαδίκτυο)
Στα σήμερα, έχοντας πλέον ελάχιστη εμπειρία από μπουγατσατζίδικα, αυτή που προτείνω ξεκάθαρα σε όποιον κινείται στο κέντρο είναι το Σερραικόν στη Βασιλέως Ηρακλείου και πιο δυτικά ο Μπαντής.
ΥΓ. Σορρυ για το μακροσκελές ποστ, αλλά μου δόθηκε ευκαιρία για βουτιά στις αναμνήσεις.
Αν πας λίγο πίσω θα βρεις τις σχετικές αναρτήσεις για το μπαράκι Δον Κιχώτης
Σ΄ευχαριστώ για το Δον Κιχώτη! Εκεί πηγαίναμε τα μπατηράκια, αλλά όταν υπήρχαν χρήματα (κάθε 1η του μηνός το έμβασμα από γονείς) πηγαίναμε και στο Berlin για πιο κυριλέ καταστάσεις. Επίσης θυμάμαι το Μπανάλ και το Λούκυ Λουκ αμυδρά όμως πια. Και το πρώτο Goodys εκεί γύρω δεν άνοιξε?Λίγη ιστορία αν επιτρέπεται:το πρώτο μπαράκι στην πόλη ήταν η Fox (που αρχικά είχε ανοίξει σαν pub).Λίγο αργότερα, το 1976, ο Γιώργος Δημηταρόπουλος(μετέπειτα γνωστός ως Μπούφης) ανοίγει τον Δον Κιχώτη.Μετά ανοίγουν η Σελήνη,ο Λωτός,το Σαβόι,ο Λούκυ Λουκ και το Μπανάλ (1978) με τον ανεπανάληπτο Ηρακλή Δούκα,το Berlin το 1979 και το Φλου το 1980 που έκλεισε φέτος.Πω-πω,πολλά και ωραία μου θυμήσατε
Ναι, λίγα τετράγωνα πιο κάτω, ούτε 300 μέτρα, στην οδό Κούσκουρα (κάθετη στη Τσιμισκή).
Σωστά θυμάσαι,τον Μάρτιο του 1975
