Thalassaki
Member
- Μηνύματα
- 767
- Likes
- 4.755
- Επόμενο Ταξίδι
- ........
Σε ευχαριστώ πολύ psilos3 για την ιστορική αναδρομή που ειλικρινά με ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω." Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που έχουμε ξεχάσει" όπως έγραψε και ο Τσέζαρε Παβέζε!Γνωρίζω τη μπουγάτσα του Γιάννη και τα παιδιά που το ξεκίνησαν, κάπου απ' τα τέλη των 90s, 98 ή 99, δε θυμαμαι ακριβώς. Ήταν βλέπεις η εποχή που η νυχτερινή πιάτσα της Θεσσαλονίκης είχε σημείο αναφοράς γύρω από 'κείνο το μικρό κομμάτι της Μητροπόλεως. Κλασσικά μπαράκια τα περισσότερα, τα πρώτα στέκια της νιότης μας.
Τι να πρωτοθυμηθώ, Ark, Nice pair, Έκκεντρον (με ατέλειωτη πικοιλία από μπύρες), το ιστορικό Φλου (έκλεισε δυστυχώς πρόσφατα), ένα στενό παραδίπλα ο Λωτός. Περνώντας τη Παύλου Μελά και μπαίνοντας στη Λώρη Μαργαρίτη, το Kingston, ο Βυθός, το Cafe Chris, το Σικ και η συνέχεια σε ένα ακόμα δρόμο - σημείο αναφοράς, τη Προξένου Κορομηλά με το Λουκυ Λουκ, το Νερο που καίει, το Δον Κιχώτη, το Εθνικ κτλ κτλ. Η λίστα είναι ατελείωτη για τα χρόνια εκείνα.
Μια μεγάλη πλειοψηφία των θαμώνων των μαγαζιών εκείνης της ωραίας εποχής, κατέληγε στο άκρο εκείνο της Μητροπόλεως, το στενάκι ουσιαστικά με αρκετά μπουγατσατζίδικα και λίγο πιο κάτω το «Ετσι» ένα καταπληκτικό καινοτόμο σαντουιτσάδικο.
Ο Γιαννης ξεκίνησε από μια τρύπα στην ουσία, δίνοντας όλο του το είναι και βγάζοντας τρομερό μεράκι στη δουλειά του. Με μεγάλη μου χαρά όλα αυτά τα χρόνια τον βλέπω να προοδεύει και να εξελίσσεται, μεγαλώνωντας το χώρο του και τις ιδέες με τα φαγητά του, ακόμα κι όταν η πιάτσα της Θεσσαλονίκης άλλαξε εντελώς κατεύθυνση μετακινούμενη λίγο κεντρικότερα προς τη περιοχή της Συγγρού/Βαλαωρίτου. Ο Γιάννης όχι μόνο κράτησε, αλλά συγκέντρωνε όλο και μεγαλήτερο πλήθος καθώς οι πελάτες του γινόντουσαν όλο και πιο φανατικοί, κυρίως με τη μετάδοση της φήμης του από στόμα σε στόμα, μιας και τα μπαράκια της γειτονιάς όλο και λιγοστεύουν.
Αν κάτι τον ξεχώριζε στις γεύσεις του είναι η καινοτομία και η πρωτοβουλία - έλλειψη φόβου να κάνει δοκιμές. Έπαιρνε την απλή πρασόπιτα και έβαζε μέσα μπεΐκον, έπαιρνε τη λουκανόπιτα και τη γέμιζε μουστάρδα, καθιέρωσε τη μανιταρόπιτα, εδραίωσε τις «αλοιφές» δίπλα στις σφολιάτες. Για παράδειγμα μανιταρόπιτα με ουγγαρέζα, ή ρολό αλλαντικών με μαγιονέζα από δίπλα, μπουγάτσα κιμά με γιαούρτι, φτάνοντας τα τελευταία χρόνια να μη διστάσει να δοκιμάσει να σερβίρει τη γλυκιά μπουγάτσα με μερέντα, σε μια πανδαισία ζάχαρου:
View attachment 332039
(Φωτογραφία από ένα ξημέρωμα του 2013).
Πλέον τις καλές μέρες (ή μάλλον νύχτες) στο Γιάννη μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις στην ουρά ακόμα και 20 λεπτά. Η φήμη του έχει περάσει από γενιά σε γενιά, όχι για το παραδοσιακό αλλά όπως προείπα για το καινοτόμο της υπόθεσης.
Τουλάχιστον τα παιδιά δεν έχουν αφήσει τις παλιές συνήθειες, καθώς κάθε φορά θα παραγγείλεις και θα σερβιριστείς συνοδεία Ρεγκε μουσικής. Ο δε αδερφός του αν δει κανένα παλιόμουτρο από τα πρώτα χρόνια (καλή ώρα) δε θα διστάσει να βγάλει απ' το ψυγείο το «μαγικό νερό» και να κεράσει σε φλυτζανάκι του καφέ πάντα, λέγοντας κλασσικά «έ, όλη νύχτα έντα τσίπουρο δεν ήπιαμε»...
Η Κορυφαία και αξεπέραστη ήταν η Δωδώνη η οποία λειτουργούσε από τα τέλη του 1800 (!) πάνω στην Εγνατία. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τη πρόλαβα σε λειτουργία. Από μια κλασσική ιστορία νεοελληνικής παράνοιας, το μαγαζί οδηγήθηκε σε μετεγκατάσταση και εν' τέλει σε οριστικό κλείσιμο γύρω στο 2001-2002.
View attachment 332040
(φωτογραφία αλιευμένη από το διαδίκτυο)
Στα σήμερα, έχοντας πλέον ελάχιστη εμπειρία από μπουγατσατζίδικα, αυτή που προτείνω ξεκάθαρα σε όποιον κινείται στο κέντρο είναι το Σερραικόν στη Βασιλέως Ηρακλείου και πιο δυτικά ο Μπαντής.
ΥΓ. Σορρυ για το μακροσκελές ποστ, αλλά μου δόθηκε ευκαιρία για βουτιά στις αναμνήσεις.
Από τα μαγαζιά που αναφέρεις στέκια μας ήταν κυρίως το Φλου στη Νικηφόρου Φωκά, που είχα δουλέψει και κάτι φεγγάρια μάλιστα, φυσικά ο Δον Κιχώτης που νομίζω ήταν και το αρχαιότερο μπαράκι της πόλης,το Sante στη Μητροπόλεως αλλά και το Berlin που βγαίναμε όταν είχε πια ξημερώσει!
Μεγάλη μου παράληψη να μην αναφερθώ στη Δωδώνη στην Εγνατίας! Εκεί έτρωγα για δυο χρόνια κάθε μέρα την πρωινή μου μπουγάτσα πριν πάω να πάρω το ΚΤΕΛ για να πάω στη δουλειά σε ένα προάστιο της Θεσσαλονίκης. Πολύ κρίμα που έκλεισε.Το ίδιο και το "Σερραικόν" που το είχα τιμήσει δεόντως. Η μπουγάτσα του με κιμά τα έσπαγε!
Ο Μπαντής κλασσική και διαχρονική αξία στην Θεσσαλονικιώτικη μπουγάτσα, Λίγο πιο πάνω στη Ξηροκρήνη πηγαίναμε και στου Μιλκάκη που για μένα είνε την καλύτερη μοσχομυριστή και βελούδινη κρέμα που σε τράβαγε από τη μύτη!
Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο ταξίδι στις αναμνήσεις!
Last edited:
