Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[varioAthens]

Eχετε και κενα μνημης απο το ολο ταξιδι??? :roll:

 

[hera]

Eχετε και κενα μνημης απο το ολο ταξιδι??? :roll:

Με τόσο αλκοόλ ολημερίς & ολονυχτίς αμφιβάλλεις??

 

[dim kyr]

Σκέφτομαι ότι μετά την τελευταία επίσκεψή σας στην Πορτογαλία, οι εξαγωγές κρασιού και λοιπών αλκοολουχων, μειώθηκαν κατά 50%. Προφανώς για κάποιους -άγνωστους- λόγους αδειάσαν τα αποθέματα της χώρας. Τι να συνεβει άραγε? Αναρωτιέμαι.....

 

[ioanna karagianni]

Όχι γλυκιά μου μπυρορουφήχτρα μόνο οι εξαγωγές κρασιού μειώθηκαν, των "λοιπών αλκοολούχων", όπως το θέτεις, έμειναν στα γνωστά επίπεδα. Και ο λόγος είναι προφανής. Δεν ήσουν εσύ μαζί μας. Αλλιώς, "λοιπά αλκοολούχα" όπως η μπύρα, θα ήταν τώρα για τους Πορτογάλους μια γλυκιά ανάμνηση.

 

[dim kyr]

Καλώς τοτε! χαίρομαι που με τον τροπο μου δεν βοήθησα την καταβαράθρωση του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας

(Μην ξεχάσεις αυριο το ραντεβού σου των 10 στους ΑΑ. Εισαι σε οριακό σημείο)

 

[ioanna karagianni]

Καλώς τοτε! χαίρομαι που με τον τροπο μου δεν βοήθησα την καταβαράθρωση του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας

(Μην ξεχάσεις αυριο το ραντεβού σου των 10 στους ΑΑ. Εισαι σε οριακό σημείο)

ΑΑ; τι εννοείς του Απίθανους Αχινούς;
ή τους Αδιάφορους Ατροφικούς;
ή τους Αχρείαστους Αλιγάτορες;

 

[dim kyr]

αχ.... Και Αλκοολικη Και με Αλτσχαιμερ...
Έλληνες "Αλκοολικοί Ανώνυμοι - Alcoholics-Anonymous

 

[pigi_dikaiou]

Βρε δεν αφηνετε τις εξυπναδες βραδιατικα...να στρωθει και η Ιωαννα να συνεχισει την ιστορια γιατι με εχει στην αναμονη απο το απογευμα?

 

[travelina]

αχ.... Και Αλκοολικη Και με Αλτσχαιμερ...
Έλληνες "Αλκοολικοί Ανώνυμοι - Alcoholics-Anonymous

Μα... :roll: η Ιωάννα δεν είναι Ανώνυμη...

 

[ioanna karagianni]

Μα... :roll: η Ιωάννα δεν είναι Ανώνυμη...

Αυτό μόνο έχεις να πεις προς υπεράσπιση μου, παλιοπροδότρα; Δεν θα σε πιάσω στα χέρια μου; (στις 7.30 σήμερα συγκεκριμένα)

Βρε δεν αφηνετε τις εξυπναδες βραδιατικα...να στρωθει και η Ιωαννα να συνεχισει την ιστορια γιατι με εχει στην αναμονη απο το απογευμα?

Πηγή μου μόνο μια μέρα σε είχα να περιμένεις. Δεν θα με μαλώσεις ναι;

 

[ioanna karagianni]

Η τελευταία μέρα ενός ταξιδιού, συνήθως έχει μια αλαζονική μελαγχολία. Πίσω από την λύπη για την αναχώρηση, κρύβεται η χαρά μας γιατί καταφέραμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Η μελαγχολία είναι μια απόδειξη του πόσο καλά περάσαμε.

Ο δικός μας γυρισμός θα ήταν μακρύς. Θα κατηφορίζαμε από το Πόρτο ως την Λισαβόνα. Στο δρόμο μας θα συναντούσαμε την Κοίμπρα και την Τομάρ. Είχαμε μεγάλα σχέδια στο μυαλό μας. Όλα χωρούσαν, η διαδρομή, το πανεπιστήμιο, η Κοϊμπρα, το Τομάρ, το κάστρο, το αεροδρόμιο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν τολμώ να αναφερθώ στο θράσος μας, να υπολογίζουμε πως θα έχουμε χρόνο να κάνουμε ίσως μια μικρή επίσκεψη και σε καμιά άλλη πόλη. Όχι, προτιμώ να το αποσιωπήσω.

Το πρώτο μας μέλημα φτάνοντας στην Κοϊμπρα ήταν να βρούμε το πανεπιστήμιο. Δεν μας ήταν καθόλου δύσκολο. Η πόλη φημίζεται για το πανεπιστήμιο της. Βρίσκεται κτισμένο πάνω σε λόφο με πανέμορφη θέα στο ποτάμι. Είχε μια εντυπωσιακή είσοδο,

που όταν την περάσαμε βρεθήκαμε εδώ:

(Τώρα που βλέπω ξανά τις φωτογραφίες η Υβόννη αποθανάτισε και εμένα να περνάω την είσοδο του Πανεπιστημίου. Λογικό πάντοτε είναι σημαντικό για κάποιον να καταφέρει να περάσει στο Πανεπιστήμιο.)

Για κακή μας τύχη, γινόντουσαν κάποια έργα συντήρησης όταν πήγαμε. Είναι αυτά τα ακαθορίστου σχήματος αντικείμενα που φαίνονται στο κάτω μέρος της φωτογραφίας, τούβλα τα λένε. Όμως οι επισκέπτες δεν πτοούνταν καθόλου. Ούτε και ο χώρος. Συνέχιζε να είναι επιβλητικός και γοητευτικός παρόλη την ακαταστασία που επικρατούσε στο μεγαλύτερο μέρος του προαύλιου του. Η θέα του πανεπιστημίου με ανακούφισε. Φοβόμουν πως θα αντικρίσω ένα από αυτά τα βικτωριανού ρυθμού, βαριά κτίρια, με σκαλίσματα σε θολό καφέ χρώμα. Ενώ τώρα αυτά που είχα μπροστά μου ήταν με καθαρές απλές γραμμές , βαμμένα λευκά.

Ήταν μεσημέρι και ο ήλιος μας τυραννούσε αρκετή ώρα. Ενώ όμως η λογική κίνηση ήταν να χωθούμε σε ένα από τα ενδιαφέροντα κτίρια, για να γλυτώσουμε την ηλίαση, να δροσιστούμε και να αρχίσουμε την ξενάγηση μας, την προσοχή μας τράβηξε ένας γάμος. Ήταν περίεργο, μέρα μεσημέρι μιας ζεστής ημέρας να κυκλοφορούν άντρες και γυναίκες με κουστούμια, τουαλέτες και ψηλοτάκουνα. Μάθαμε αργότερα ότι στο παλιό καθεδρικό του προαυλίου, τον Se Velha, έχουν το δικαίωμα να παντρεύονται μόνο οι καθηγητές του πανεπιστημίου. Συνηθίζουν μάλιστα να ντύνονται με ρούχα εποχής και όχι με κοινά νυφικά. Η κοπέλα με την εντυπωσιακή μπορντό περιβολή είναι η νύφη.

Μπουκάραμε στην βιβλιοθήκη. Επιτέλους, δροσιά, σκιά και ησυχία. Στην βιβλιοθήκη, αν και δεν υπήρχαν αναγνώστες να ενοχλήσουμε, έπρεπε να μιλούμε και να περπατούμε σιγά, και απαγορεύονταν οι φωτογραφίες. Για αυτό μην με ρωτάτε που τις βρήκα αυτές εδώ.

Ακόμα και αν με βασανίσετε δεν πρόκειται να σας μαρτυρήσω ότι η Τραβελίνα μας τραβούσε στην ζούλα. Αφού δεν είχαμε καμιά ελπίδα να χαλαρώσουμε στα τραπέζια της βιβλιοθήκης διαβάζοντας ένα από τα άπειρα βιβλία της, φύγαμε για μια βόλτα στην πόλη.

Όμορφη πόλη ομολογουμένως. Όπως και οι περισσότερες πόλεις της Πορτογαλίας, το ποτάμι της, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της. Όμορφες γέφυρες, πρασιές, σπίτια κτισμένα κατά μήκος της όχθης του. Ο χρόνος μας όμως ήταν περιορισμένος. Φάγαμε σε ένα όμορφο εστιατόριο και γυρίσαμε στην πλατεία την Κοϊμπρα, για ένα παγωτό και ένα αντίο.

Στο Τομάρ φράσαμε απογευματάκι, και ανεβήκαμε κατευθείαν στο κάστρο. Αν και είχαμε βιαστεί όσο περισσότερο μπορούσαμε, το κάστρο δεν μας περίμενε. Είχε κλείσει. Για να κρύψουμε την απογοήτευση μας, βαλθήκαμε να θαυμάζουμε την πόλη από ψηλά. Και δεν τα πήγαμε και άσχημα. Καθότι το κάστρο, όπως όλα τα κάστρα που σέβονται τον εαυτό τους, ήταν χτισμένο σε στρατηγικό σημείο, και είχε την επίβλεψη όλης της πόλης.

Στο Τομάρ, θα ήθελα να είχα μείνει μια μέρα. Δεν ξέρω τι άλλο υπάρχει εκεί εκτός από το κάστρο και το πάρκο στο κέντρο της πόλης. Όμως θα ήταν μια όμορφη στάση χαλάρωσης σε ένα ταξίδι με αυτοκίνητο. Η πλατεία του ήταν το σημείο όπου ενώνονταν δύο ποταμοί. Μιλάμε για πολύ νερό.

Μια γέφυρα οδηγούσε από τον δρόμο στο πάρκο της αντίπερα όχθης. Μια δροσερή νοικοκυρεμένη περιοχή, από αυτές που δημιουργούν την αίσθηση οικειότητας, λες και έχουμε βρεθεί εκεί ξανά. Και αυτή η ασφάλεια του γνώριμου είναι που βοηθά να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε αυτό που έχουμε μπροστά μας.

Η επόμενη στάση μας, το τέλος, ήταν το αεροδρόμιο. Αναγκαστικά πρέπει να βρω έναν επίλογο. Κάτι αντάξιο της Πορτογαλίας. Όμως στο μυαλό μου έχω εικόνες που δεν μπορώ να τις συνδέσω σε φράσεις.
Βλέπω έναν παρδαλό τοίχο με τα αζουλεζους του να αστράφτουν στον ήλιο.
Στέγες σπιτιών στη σειρά με σοφίτες.
Απόκρημνους γκρεμούς και άγριους ωκεανούς.
Κάστρα παραμυθιού.
Επαρχιακούς δρόμους γεμάτους ορτανσίες.
Πράσινες περιοχές με καταρράκτες και ποτάμια.
Ιστορικές γέφυρες.
Ποτήρια με κόκκινο πόρτο.
Αμπέλια να κατηφορίζουν ως το ποτάμι.
Την Υβόννη να αγκαλιάζει τα δέντρα, αλλά τα χέρια της να μην χωράνε όλον τον κορμό.
Την Τραβελίνα να πιάνει φιλίες με τις αγελάδες, αλλά αυτές να μην έχουν e mail.

Κανονικά η ιστορία οφείλει να τελειώσει με fadoς, όμως οι επιθυμίες που μου δημιούργησε αυτή η χώρα εκφράζονται περισσότερο με αυτό εδώ.

 

[travelina]

Και...
τα κλασικά σύμβολα κάθε πανεπιστημίου που σέβεται τον εαυτό του


λίγο ακόμη από την οροφή της βιβλιοθήκης


η θέα στο ποτάμι μέσα από το πανεπιστήμιο


τα ποταμάκια του Το(υ)μάρ