Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[travelina]

(Και νεος-30- και αρρενωπος και ψηλος-1.84- και σεξυ)

Βρεθηκε το μυστικό πως θα κάνουμε την Ιωάννα να τρεξει την ιστορία

Πηγή μου συνέχισε να περιγράφεις... γράψε κάτι για τους θωρακικούς μυς ας πούμε...
Δύο μέρες ακόμη, η κοιλάδα του Ντούρου και η επιστροφή προς Λισαβόνα μέσω Κοίμπρα και Το(υ)μάρ...

 

[travelina]

...Όσο το διάσημο βιβλιοπωλείο Lelo, που βρισκόταν εκεί κοντά.
Στο ίντερνετ είχα δει φωτογραφίες από το εντυπωσιακό κτίριο που στεγάζεται το βιβλιοπωλείο. Αυτές σας παραθέτω και εσάς γιατί μέσα στο βιβλιοπωλείο δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες...

Αλλά επειδή θα σκάγαμε...

 

[travelina]

και μερικές φιγούρες (λέμε τώρα) copoeira...

 

[pigi_dikaiou]

Πηγή μου συνέχισε να περιγράφεις... γράψε κάτι για τους θωρακικούς μυς ας πούμε...
Δύο μέρες ακόμη, η κοιλάδα του Ντούρου και η επιστροφή προς Λισαβόνα μέσω Κοίμπρα και Το(υ)μάρ...

Μ ενδιαφερουν πολυ και το Τουμαρ και η Κοίμπρα και......

Λες να γραψω καλυτερα..... για τους γλουτιαίους....ετσι οπως διαγραφονται?

 

[travelina]

 

[ioanna karagianni]

Μάλιστα μάλιστα, όλη αυτή η προσπάθεια σας να με παρακινήσετε μου φέρνει στο νου ένα πολύ γνωστό κλισέ.

Ευτυχώς που η Hera κράτησε την απαιτούμενη σοβαρότητα. *Ρόμπα με έχετε κάνει.

 

[ioanna karagianni]

Έχει ξημερώσει πλέον η προτελευταία μέρα των διακοπών. Μια μελαγχολία υποβόσκει στην διάθεση μας, αλλά το πρόγραμμα μας θα το ακολουθήσουμε κανονικά.
Και το πρόγραμμα σήμερα απαιτεί, εξοχή. Μια περιήγηση στους δρόμους του κρασιού. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και όλες λάβαμε αυτομάτως τους ρόλους μας. Η Υβόννη οδηγούσε. Η Τραβελίνα, ως συνοδηγός, την βοηθούσε, υπενθυμίζοντας της σε τακτά χρονικά διαστήματα ότι δεν πατάμε τους πεζούς στις διαβάσεις. Καθότι εδώ είναι Ευρώπη και όχι Ελλάδα, και κατά ένα περίεργο τρόπο οι πεζοί στις διαβάσεις έχουν προτεραιότητα. Μαζί μετρούσαν και τις εξόδους στα πολλά round about, για να μένουμε στον σωστό δρόμο. Εγώ πάλι έλαβα τον γνωστό ρόλο του άχρηστου στο πίσω κάθισμα.

Σε ένα από αυτά τα round about λοιπόν θα πρέπει να χαθήκαμε ανάμεσα στην τρίτη και τέταρτη έξοδο και βρεθήκαμε στο χωριό, χωρίς να το επιθυμούμε. Αυτό το χωριό είναι και ο λόγος που δίσταζα να συνεχίσω την ιστορία μου. Γιατί δεν θυμάμαι πως το λένε, το ψάχνω στο χάρτη αλλά δεν βοηθάει, ρωτάω τα κορίτσια αλλά δεν είναι σίγουρα. Επρόκειτο για ένα χωριό με μια τεράστια, εντυπωσιακή πλατεία γεμάτη αγάλματα και σιντριβάνια, που ανηφόριζε με πολλά σκαλοπάτια.

Κάτσαμε για λίγο κάτω από ένα δέντρο, να δροσιστούμε από την ζέστη της ημέρας, βγάλαμε δύο τρεις φωτογραφίες και φύγαμε. Τι είδαμε και γιατί το φωτογραφίσαμε μην με ρωτάτε.

Η δεύτερη στάση μας υπήρξε πιο επιτυχημένη από την πρώτη. Σταθήκαμε λίγο έξω από την Villa Real, στην είσοδο του Palacio de Mateus. Η προοπτική να δω ένα παλάτι δεν με ενθουσίαζε ιδιαίτερα, προτιμούσα την απλότητα της φύσης των λόφων γύρω μας, παρά τους καλοσχεδιασμένους κήπους και τις μεγαλοπρεπείς αίθουσες του κτιρίου μπροστά μας. Φαίνεται ότι και οι φίλες μου είχαν σιωπηρά την ίδια άποψη, γιατί αφού αφήσαμε το αμάξι, κατευθυνθήκαμε ως την είσοδο του μεγάρου, και αντί να στρίψουμε δεξιά και να μπούμε στον κήπο του, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε στην κάβα που υπήρχε απέναντι.

Ήταν ένα μελετημένο μαγαζί , που το διεύθυνε ένας κύριος με μελετημένο μουστάκι, και με μεγάλη ποικιλία ντόπιων κρασιών. Στο επάνω όροφο, λειτουργούσε εστιατόριο. Εκεί, οι επισκέπτες, μπορούσαν να φάνε τοπικές σπεσιαλιτέ, να δοκιμάσουν τα κρασιά που τους προτείνονταν και μετά να αγοράσουν όποια από αυτά τους άρεσαν.
Ο κύριος, αν και πολύ απασχολημένος, ήταν πολύ ευγενικός μαζί μας. Μας πρότεινε μια διαδρομή που θα περνούσε μέσα από τους αμπελώνες, και μας συνέστησε να περάσουμε απαραιτήτως από το Pinhao. Τον ευχαριστήσαμε, αγοράσαμε το κατιτίς μας και φύγαμε.

Η διαδρομή ήταν πράγματι πολύ όμορφη. Ανηφορίζαμε και κατηφορίζαμε μέσα από λόφους, φυτεμένους με τακτικές σειρές αμπελιών. Σε όλη μας την διαδρομή ο Ντούρο κυριαρχούσε. Όταν κατηφορίζαμε από έναν λόφο βρισκόταν δίπλα μας. Κυλούσε ανάμεσα σε μικρά χωριά και χαριτωμένες γέφυρες. Όταν ανηφορίζαμε, τον βλέπαμε σε όλο του το μεγαλείο να αγκαλιάζει τους λόφους, με τα νερά του να αστράφτουν στον ήλιο. Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο προσπαθώντας να περιγράψω μια ομορφιά που μόνο να την απολαύσεις μπορείς.

Κάναμε πολλές στάσεις μέχρι να φτάσουμε στο Pinhao, στην προσπάθεια μας να χορτάσουμε το τοπίο. Εκεί ευχαριστήσαμε νοερώς για δεύτερη φορά τον κύριο της κάβας. Το χωριό ήταν υπέροχο. Είχε να προσφέρει έναν γλυκύτατο σιδηροδρομικό σταθμό,

και ένα λιμάνι με όμορφη θέα στο ποτάμι. Από εκεί έφευγαν και τα καράβια που έκανα κρουαζιέρα στον Ντούρο.

Μετά τις μάταιες προσπάθειες μας να βρούμε θέση σε ένα από τα μαγαζιά του λιμανιού για φαγητό (ήταν πλέον απόγευμα και οι κουζίνες είχαν κλείσει) πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Οδηγούσαμε λοιπόν προς Πόρτο, έχοντας στο νου μας να βρούμε κάπου όμορφα να φάμε.

Τότε ήταν που στο δρόμο μας βρέθηκε ένα κυριλάτο ξενοδοχείο. Απείχε αρκετά από την αισθητική μας, αλλά ήταν ένα βήμα μακριά από το ποτάμι, άρα θα είχε ωραία θέα. Αποφασίσαμε λοιπόν να το δοκιμάσουμε, μη γνωρίζοντας ότι το συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν reserve ήδη από ένα ζευγάρι που μόλις είχε δεθεί με τα ιερά δεσμά του γάμου. Ντυμένες με τα τριμμένα ρούχα μας, σκονισμένες από το δρόμο και καταιδρωμένες από την ζέστη, βρεθήκαμε ανάμεσα σε κυρίες με μακριές τουαλέτες και βαριά κοσμήματα, και κυρίους με μεταξένιες γραβάτες και αυστηρά κουστούμια. Ευχηθήκαμε βίο ανθόσπαρτο στο ζευγάρι και φύγαμε όσο πιο διακριτικά μπορούσαμε. Φυσικά πεινασμένες.

Είχαμε πλέον αποφασίσει ότι θα πρέπει να αρκεστούμε σε ένα πρόχειρο γεύμα, όταν φτάσαμε στο Mesao Frio. Ένα τυπικό μικρό χωρίο, μεσογειακής επαρχίας. Στην μικρή πλατεία του, υπήρχε ένα μαγαζάκι με αυλή, η ταμπέλα του το σύστηνε ως καφέ-εστιατόριο. Η Τραβελίνα πρότεινε να κάνουμε μια δοκιμαστική κρούση. Ίσως να είχε μερικά σάντουιτς να μας ταΐσει. Έτσι πήγαμε για μια αναγνωριστική βόλτα. Άνοιξα την πόρτα και αμέσως μεταφέρθηκα πίσω στο χρόνο και χώρο.
Η αίθουσα που βρισκόταν μπροστά μου ήταν ίδια με το καφενείο του χωριού μου. Ξύλινα τραπέζια με ψάθινες καρέκλες, άντρες που κάπνιζαν, έπιναν κρασάκι και μιλούσαν όλοι μαζί. Γύρισα το κεφάλι μου στα αριστερά σίγουρη πως θα δω τον παππού μου να παίζει πρέφα με τους φίλους του, όταν ο ταβερνιάρης μας είδε και μας πλησίασε.

Αυτός ο κυριούλης δεν ήξερε γρι αγγλικά. Κατάλαβε πως πεινάμε όμως. Μας πήρε από το χέρι και μας οδήγησε σχεδόν με το ζόρι, στο πίσω μέρος του μαγαζιού του. Μας πέρασε από τον διάδρομο με τις τουαλέτες. Εκεί που στο μυαλό μου άρχιζε ήδη να σχηματίζεται το πρωτοσέλιδο των εφημερίδων στην πατρίδα μου με άρθρα όπως «Ανεξήγητη εξαφάνιση ελληνίδων στην Πορτογαλία, χάθηκαν ανάμεσα Πόρτο και Πινχάο», άνοιξε μια άλλη πόρτα και μας έβαλε σε μια αίθουσα εστιατορίου. Προφανώς το εστιατόριο του είχε διαφορετική είσοδο, από την αυλή και συνδεόταν με το καφενείο μέσο του διαδρόμου με τις τουαλέτες.

Είμαι σίγουρη πως είχε καταλάβει πως δεν ξέραμε την γλώσσα του αλλά συνέχισε να μιλάει ακατάπαυστα. Μιλώντας μας οδήγησε στο καλύτερο τραπέζι, μιλώντας μας άνοιξε το κλιματιστικό για να δροσιστούμε και μιλώντας μας σέρβιρε όλα τα καλούδια που μπορεί να βρει κανείς σε ένα χωριό. Σπιτικό χοιρομέρι, μαριναρισμένο μπακαλιάρο, βραστές πατάτες, σαλάτα και καλό κρασί. Δεν ξέρω ακόμα, αν ήταν τόσο καλό το φαγητό που μας έφερε, ή το ομόρφυνε η πηγαία καλοσύνη του . Μας τάισε λες και ήμασταν ανεψιές του και όχι άγνωστες τουρίστριες. Και όταν τελειώσαμε και ζητήσαμε γλυκό μας έφερε τις πιατέλες με τα γλυκίσματα μπροστά μας και μας άφησε να φάμε όσο θέλουμε, χωρίς να μετράει μερίδες. Τέλος μας έφερε έναν εξωφρενικά χαμηλό λογαριασμό. Για πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι μας, λυπήθηκα που δεν ήξερα Πορτογαλικά για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε αυτόν τον άνθρωπο.

Γυρίσαμε στο Πόρτο, και κατεβήκαμε για τελευταία φορά στο ποτάμι. Θέλαμε να αποχαιρετήσουμε τον Ντούρο παρέα με ένα ποτήρι πόρτο. Το ένα ποτήρι έγιναν δύο και τα δύο τρία. Απρόθυμα πήραμε το δρόμο του γυρισμού λίγο μετά τα μεσάνυχτα, η επομένη ήταν μια δύσκολη μέρα.

Ανεβαίνοντας προς το ξενοδοχείο, παρατηρούσαμε πόσο αλλάζει η πόλη, από την μποέμικη ατμόσφαιρα που έχει στις όχθες του ποταμού, στην αυστηρότητα των μεγαλόπρεπων κτιρίων. Μικρά παλιά σπίτια στο ποτάμι, μεγάλα βαριά κτίρια στην πλατεία. Για αυτό μας κέρδισε τόσο πολύ.
Η τελευταία σκέψη μου εκείνο το βράδυ ήταν στο ταβερνιάρη του Mesao Frio. Τελικά σε όποιο σημείο του κόσμου μας και να βρεθούμε, πάντα θα μας αγγίζει η ζεστασιά της ανεπιτήδευτης ευγένειας. Και πάντα την κρατάμε σαν μια πολύτιμη ανάμνηση του ταξιδιού μας.

 

[babaduma]

Γιατί δεν θυμάμαι πως το λένε, το ψάχνω στο χάρτη αλλά δεν βοηθάει, ρωτάω τα κορίτσια αλλά δεν είναι σίγουρα. Επρόκειτο για ένα χωριό με μια τεράστια, εντυπωσιακή πλατεία γεμάτη αγάλματα και σιντριβάνια, που ανηφόριζε με πολλά σκαλοπάτια.

Nossa Senhora dos Rem

Santu?rio de Nossa Senhora dos Rem?dios (Lamego) - Distrito de Viseu | Guia da Cidade | Regi?o Centro

Lamego Map | Portugal Google Satellite Maps

 

[travelina]

...Αυτό το χωριό είναι και ο λόγος που δίσταζα να συνεχίσω την ιστορία μου. Γιατί δεν θυμάμαι πως το λένε, το ψάχνω στο χάρτη αλλά δεν βοηθάει, ρωτάω τα κορίτσια αλλά δεν είναι σίγουρα. Επρόκειτο για ένα χωριό με μια τεράστια, εντυπωσιακή πλατεία γεμάτη αγάλματα και σιντριβάνια, που ανηφόριζε με πολλά σκαλοπάτια. Κάτσαμε για λίγο κάτω από ένα δέντρο, να δροσιστούμε από την ζέστη της ημέρας, βγάλαμε δύο τρεις φωτογραφίες και φύγαμε. Τι είδαμε και γιατί το φωτογραφίσαμε μην με ρωτάτε...

Αυτό που αποκαλούσε χωριό η Ιωάννα μας είναι πόλη, τη μεγάλη πλατεία τη θυμάται καλά, τα υπόλοιπα όμως... :roll:
Είχαμε ήδη κάνει 2-3 στάσεις σε χωριουδάκια με θέα πριν. Στο Lamego φτάσαμε μεσημέρι και καθίσαμε στην πλατεία για ένα σύντομο γεύμα. Να επηρέασαν άραγε τη μνήμη της τα παγωμένα πορτόνικ (πόρτο με τόνικ) που πήραμε;

 

[travelina]

Σε γενικές γραμμές η διαδρομή που κάναμε περιελάμβανε Condomar, Lavercos, Cinfaes, Lamego, Vila Real, Sabrosa, Pinhao, Mesao Frio. Για το Douro Valley χρειάζονται τουλάχιστον 3 ημέρες, το Pinhao (Πινννιάου) είναι πανέμορφο για ενδιάμεσος σταθμός. Για όσους έχουν χρόνο υπάρχουν 3ήμερες και 7ήμερες κρουαζιέρες στον ποταμό με επισκέψεις σε αμπελώνες και οινοποιεία.

 

[ioanna karagianni]

Nossa Senhora dos Rem

Santu?rio de Nossa Senhora dos Rem?dios (Lamego) - Distrito de Viseu | Guia da Cidade | Regi?o Centro

Lamego Map | Portugal Google Satellite Maps

Αυτό θα πει άνθρωπος σωστός οργανωμένος και ψαγμένος. Ευχαριστώ babaduma μας το Lamego θα ήταν.

 

[ioanna karagianni]

Αυτό που αποκαλούσε χωριό η Ιωάννα μας είναι πόλη, τη μεγάλη πλατεία τη θυμάται καλά, τα υπόλοιπα όμως... :roll:
Είχαμε ήδη κάνει 2-3 στάσεις σε χωριουδάκια με θέα πριν. Στο Lamego φτάσαμε μεσημέρι και καθίσαμε στην πλατεία για ένα σύντομο γεύμα. Να επηρέασαν άραγε τη μνήμη της τα παγωμένα πορτόνικ (πόρτο με τόνικ) που πήραμε;

Τι μου λες εμένα τώρα για χωριά και πόλεις; Εμένα η πλατεία μου έμεινε. Και φυσικά το πορτόνικ, ωραίο το πορτόνικ χικ.