Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[Yorgos]

Ξέρω ότι πολλοί τα βαριούνται, αλλά εγώ τη βρίσκω με κάτι τέτοια, και ο κύριος Α ακόμη παραπάνω. Γι αυτό τον αγαπάμε.

Ακριβώς αυτό και τίποτ' άλλο.

Να τώρα, ένας άνθρωπος που ασχολείται με φωτογραφία τέτοια θαύματα θα έβγαζε, όχι τις μπουρούχες τις δικές μου.

Σε τρώει και σε χωνεύει η χελώνα.

Σούπερ η βάρκα από το Majuli.

Και φούσκωμα και πλύσιμο θέλει αυτός.

Πώς να μη βγεις αριστούχος άμα σε λένε Σαϊνι;

Είχε πολλές επιλογές φαγητού το Guwahati.

Γουί λαβ πίπολ γουότσινγκ.

Τιν τιμήσαμε τη γαστρονομία.

Glazed chicken. Εξαιρετικό.

Καλούτσικο και το lemon pie.

Ινδία χωρις κρίκετ δε γίνεται.

Η διαφορά με τις προηγούμενες πόλεις σε μαγαζιά ήταν εμφανής.

Αμέτρητα ήταν αυτά στο πάρκο και με πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες για όλες τις σημαντικές μάχες που εχουν λάβει χώρα ιστορικά στο Assam.

Oι Ινδοί έχασαν τον Ινδοσινικό πόλεμο βασικά επειδή δεν είχαν τις υποδομές (κυρίως δρόμους) να μεταφέρουν τα όπλα στο μέτωπο.

Ο Νέχρου.

Ο Α. Μια μέρα θα γίνει κι αυτός άγαλμα.

Μα δεν είναι είδωλο;

Κι ο ταπεινός εαυτός μου.

Εντάξει, βασικά το τελεφερίκ από πίσω μου ήθελα να καταδείξω.

Πολύ προσεγμένο το πάρκο.

Ό,τι χρειάζεται ο προσκυνητής στο λόφο τουν αού.

Ο μικρός ναός που νομίζαμε ότι ήταν ο κύριος.

Είχε πολύ σκαλάκι.

Και μπόλικη ανθρωπογεωγραφία.

Πρώτη θέα του ναού Kamakhya.

Oι πιστοί το έπαιρναν πολύ στα σοβαρά.

Προφανώς ο ναός ανά τους αιώνες έχει "υποστεί" πολλές επεκτάσεις.

Και ό,τι μπόρεσα να πάρω από το εσωτερικό με την ατμόσφαιρα, τις μυρωδιές, τους ήχους δυστυχώς να αδικούνται.

Εγώ δε χρειάζομαι βούλα, έχω μια κρεατοελιά ανάμεσα στα φρύδια.

Τρομερή λεπτομέρεια ο ναός, πανέμορφος.

Η ανθρωπογεωγραφία που λέγαμε.

Πανοραμική θέα της πόλης.

Κι ένα μικρό τζαμί.

Έπρεπε να αγοράσω ένα από αυτά.

Όταν μεγαλώσω θα γίνω σαν κι αυτόν.

Όμορφο και το yellow chili.

Χωρίς paneer δεν πάμε πουθενά.

Όταν ο Α γνώρισε τη Σάλι. Ε, όταν ερωτεύτηκε το biryani εννοώ.

Είχε ένα επίπεδο ο κινηματογράφος.

Παραλίγο να ξεχάσω αυτή τη φώτο!

 

[Smaragda53]

Μα τι χώρα αυτή η Ινδία! Το δε trailer φο βε ρό!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14: Άφιξη Agartala, παλάτι-μουσείο και το ξενοδοχείο του 5,8​

Θα πετούσαμε για Agartala διότι οδικώς, παρότι η Tripura και το Assam είναι όμορες πολιτείες, η απόσταση που τις χωρίζει είναι άνω των 500χλμ και απαιτεί πάνω από 15 ώρες οδήγηση. Φύγαμε νωρίς για το συμπαθές αεροδρόμιο του guwahati, όπου είχαμε τα ίδια ντράβαλα με τα καλώδια και τις πρίζες και συνειδητοποιήσαμε ότι έτσι θα γίνεται σε όλες τις πτήσεις στην Ινδία. Η πτήση με κάποια Akasa Air ήταν μια χαρά, όσο κι αν προσπαθούσα να αγχώσω τον Α, παίζοντας με τις φοβίες του
-Την ξέρεις αυτή την Akasa; με ρώτησε
- Προσωπικά εννοείς;
- Ρε λέγε, είναι ασφαλής;
- Ε με τέτοιο όνομα τι ασφαλής να είναι ρε Α μου;
- Τι εννοείς;
- Ε ο΄ταν τη βλέπουν από το έδαφος να πετάει λένε "Α, κάσα". Δηλαδή να μια ιπτάμενη κάσα.
- Ε αϊ στο διάολο κάθε φορά.

Το αεροδρόμιο της Agartala ήταν συμπαθές για πόλη αυτού του μεγέθους (λιγότεροι από 700.000 κάτοικοι). Τα ταξί χρέωναν τα διπλά από τα τρίκυκλα, οπότε προτιμήσαμε ένα τέτοιο και στη διαδρομή οι πρώτες μας εντυπώσεις ήταν πως η πόλη είναι σαφώς φτωχότερη αλλά και πολύ πιο “χωριό” από το Guwahati. Kατευθυνόμασταν προς το Hotel Noah Spire, ένα μεγάλο μυστήριο. Το ξενοδοχείο φαινόταν ΤΟΣΟ καλό στις φωτογραφίες που δεν υπήρχε περίπτωση να μην είναι εξαιρετικό. Από την άλλη ήταν ολοκαίνουριο, με ελάχιστες κριτικές, που όμως έδιναν κάκιστο βαθμό, αν θυμάμαι καλά 5,8. Με 39€/βραδιά για τέτοιας ποιότητας ξενοδοχείο είπα να το προτιμήσουμε κι ό,τι βγει. Θα ήταν και το ακριβότερο κατάλυμα του ταξιδιού.

Eκ πρώτης όψεως το ξενοδοχείο ήταν ό,τι καλύτερο είχαμε δει μέχρι στιγμής, αλλά δεν είχαμε και πολύ χρόνο να το δούμε ενδελεχώς. Αφήσαμε τις αποσκευές και φύγαμε γρήγορα για το παλάτι Ujjayanta, όπου στεγαζόταν το μουσείο της πολιτείας της Tripura, αλλά το βασικό αξιοθέατο υποψιαζόμασταν πως θα είναι το κτίριο αυτό καθαυτό. Δίκιο είχαμε, εξωτερικά το κτίριο τα έσπαγε, είχε μια έντονη ταζμαχαλίλα (και λίγη μασχαλίλα, ισχύει, αλλά αυτό ξεπερνιέται άσε που το είχαμε συνηθίσει) με μπόλικη μεγαλοπρέπεια και αρμονία, ενώ λίγο παραπέρα κυριαρχούσε το reality check με κυρίες να πλένουν τα ρούχα τους σε αιωνόβια ghats. Δυστυχώς στο εσωτερικό του μουσείου δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες και μάλιστα η απαγόρευση τηρούταν αυστηρώς από τους κατά τ' άλλα βαριεστημένους υπαλλήλους. Κρίμα γιατί είχε πολύ ωραία εκθέματα, όπως η αίθουσα των πορτραίτων των μαχαραγιάδων, κάποια αρχαιολογικά ευρήματα κι εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό από παλαιότερες εποχές.

Περπατήσαμε για το Sri Jaganath, έναν ινδουιστικό ναό σαφώς πιο μοντέρνο από το χθεσινό στο Guwahati και ολίγον Disneylandίστικο, αλλά το people watching ήταν άπαιχτο, ως συνήθως σε τέτοια μέρη. Στο μεταξύ παντού τριγύρω στην περιοχή λάμβαναν χώρα γάμοι, η συγκεκριμένη περιοχή της πόλης είναι μάλλον ό,τι και τα κτήματα της Βαρυμπόμπης, κάποιο hotspot για γάμους, που ως γνωστόν είναι τεράστια στιγμή στη ζωή των Ινδών (σε αντίθεση με των Κουβανών ας πούμε). Είπαμε να κάνουμε ένα wedding crashing να χλαπακιάσουμε αλλά οι διοργανωτές δεν πολυγούσταραν. Περπατήσαμε στα όλο σκόνη στενά για να φτάσουμε στο τζαμί Gedhu Mia που αποδείχθηκε μικρό αλλά κουκλίστικο, εξωτερικά τουλάχιστον διότι ήταν κλειστό και παρότι πήραμε λίγο μάτι το εσωτερικό, η είσοδος δεν επιτρεπόταν.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας όπου υπήρχε ντουσιέρα ΑΑ ποιότητος με ανεξάντλητο ζεστό νερό (ναι, επιτέλους) αλλά και προβληματικό σιφώνι, πράγμα το οποίο είχαμε διαβάσει στα σχόλια και δεν είχαν προλάβει να φτιάξουν ως φαίνεται. Ωστόσο, ο τεχνικός ήρθε αμέσως, ξε-πλυμμήρισε το ντους και το έφτιαξε μια και καλή. Καινούριο ξενοδοχείο ήταν, θα είχε και ατέλειες, αλλά ξαναλέω ήταν εξαιρετικό κατά τα άλλα, μάθαμε πως σύντομα θα λειτουργούσε και πισίνα και spa και τώρα που το κοίταξα οι τιμές των 39€ έχουν πάει περίπατο, στοιχίζει τα διπλά.

Τέλος πάντων, ήμασταν πια πλυμμένα αγόρια αλλά ήμασταν και πεινασμένα. Το εστιατόριο του ξενοδοχείου ήταν πολύ μπάνικο οπότε είπαμε να το τιμήσουμε. Απογοητευτήκαμε, ειδικά ο Α που είχε δίκιο γιατί και στα δύο του πιάτα το χοιρινό ήταν τίγκα στο λίπος ενώ ούτε το δικό μου ήταν γευστικό, πράγμα απαράδεκτο για Ινδία και διπλά απαράδεκτο γιατί για Ινδία ήταν και ακριβό. Δεσμεύθηκα πως αύριο και μεθαύριο, τις δυο τελευταίες μέρες για τον Α δηλαδή, θα τρώγαμε στα καλύτερα, θα έκανα ενδελεχή έρευνα. “Και αυτό είναι δέσμευση”, που έλεγε και ο Σημίτης.

Αυτό που θέλαμε ήταν να βρούμε έναν οδηγό για να μας πάει στο Unakoti την επομένη. Το οποίο Unakoti ήταν ένας μάλλον άγνωστος -σε μένα τουλάχιστον- αρχαιολογικός χώρος που είδα όμως πως Angowhatιζε και μη θέλοντας να δω περισσότερες φωτογραφίες, είχα θέσει ως βασικό χάιλάιτ της διαμονής μας στη συμπαθή Agartala. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσα πως οι ρεσεψιονίστ δεν είχαν ξανακούσει για το μέρος αυτό, ωστόσο παρά τα μέτρια Αγγλικά τους μου βρήκαν ένα κυριούλη με τον οποίο μπόρεσα να συνεννοηθώ ώστε να μου βρει έναν οδηγό που να θέλει να μας πάει σε τιμή καλύτερη από εκείνου που είχα βρει online, με κοινό παρονομαστή ότι κανείς εκ των δύο δεν ήξερε Αγγλικά οπότε η συνεννόηση την επομένη αναμενόταν καρούμπαλο με πολλά “γιου φάουλ” . Αλλά είχαμε και την προσδοκία ότι θα βλέπαμε καρα-χάιλάιτ. Ή μήπως θα τρώγαμε φόλα;

 

[Smaragda53]

Ξεράθηκα στο γέλιο με την "κασα"! Μα τι σου έχει κάνει ο άνθρωπος?

 

[Yorgos]

H θέα από το ξενοδοχείο στο Guwahati. Περιέργως δεν είχε φασαρία.

Η είσοδος του αεροδρομίου στο Guwahati.

Kαι το εσωτερικό του. Είπαμε, μεγάλη πόλη, πρωτοκοσμικά πράγματα.

Αυτό το κτίσμα πώς βρέθηκε μέσα στο αεροδρόμιο δεν ξέρω, παίζει να ήταν και κανένας που δε συμφώνησε στην απαλλοτρίωση κι έφτιαξαν τους αεροδιαδρόμους τριγύρω του. Εντάξει, δε νομίζω ότι είναι σώνει και καλά σπίτι, αλλά μου θύμισε τα nail houses στην Κίνα:
When A Chinese Farmer Refused To Move Out Of His Home, The Government Built A Highway Around It

Και φτάσαμε στην Agartala.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο κύριος, αλλά ωραίο το αγαλματάκι του και αισθητή η αλλαγή κλίματος.

Ευτυχής ο κύριος Α.

Η Agartala σαφώς πιο φτωχή από τις προηγούμενες πόλεις.

Κομμάτι του λόμπι του ξενοδοχείου μας: βελούδινοι καναπέδες, αγάλματα, καθρέφτες, για αρχόντους πράγματα, τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ;

Πρώτη θέα του Μουσείο της Tripura. Παλατάρα.

Εντάξει, το "ταζμαχαλίζει" ίσως και να ήταν ελαφρώς υπερβολικό, αλλά μερακλής ο μαχαραγιάς.

Και παραδίπλα κόσμος πλενόταν στα ghats, ή έπλενε και τα ρούχα του.

Αρκετό χρώμα η όλη επίσκεψη,

Η μόνη φωτογραφία που μου επέτρεψαν να βγάλω στο παλάτι ήταν από μέσα προς τα έξω.

Μόντι και σκουπίδια, μια τυχαία συνεύρεση.

Ήταν ολίγον φλωρινιωτέ ο ναός.

Βέβαια μέσα προσεύχονταν κανονικά, έπαιζαν θρησκευτική μουσική, άλλο που εμάς ο ναός μας φάνηκε σαν το Little Cook στου Ψυρρή.

Φοβερή γιαγιούλα που την είχε φέρει η (υποθέτω) εγγονή της να προσκυνήσει. Ήταν μονίμως σε γωνία 90 μοιρών.

Πόσο Ινδία. Βέσπα, ξιπόλιτη προσκυνήτρια και tuktuk στο προαύλιο του ναού.

Τρελή μπίζνα η βιομηχανία γάμου.

Εντάξει η αισθητική επιδέχεται βελτίωσης.

Περάσαμε και βράδυ από το μουσείο/πρώην παλάτι.

Πουφυσικά άλλαζε χ΄ρωματα, πολλά κιόλας. Και μωβ.

Αυτός ο θεός με μπέρδεψε λίγο με τα χέρια.

Τα μαγαζιά έχουν πολύ μικροπυς χώρους. Τουλάχιστον ξέρουν πως αποκλείεται να μπει ινσπέκτορας, δε χωράει.

Α δε σας είπα, γινόταν και ροζ.

Και μπλε. Εντάξει το κόβω πριν ξεκινήσουν τα αστεία για τις πίτσες.

Και το τζαμί που λέγαμε.

Μέσα δεν ήταν τόσο ενδιαφέρον.

Η πόλη είχε ένα θέμα με το φωτισμό, ακόμη και στις γέφυρες έπαιζαν χρωματάκια.

Άνθρακες ο θησαυρός.

Κρίμα το ντιζάιν.

 

[alma]

κάποιο hotspot για γάμους, που ως γνωστόν είναι τεράστια στιγμή στη ζωή των Ινδών (σε αντίθεση με των Κουβανών ας πούμε).​

Η Ινδία είναι μία από τις χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά διαζυγίων(ή και το χαμηλότερο στον κόσμο κάποιες χρονιές),οπότε λογικό να είναι τεράστια στιγμή στη ζωή τους ο γάμος.
Η Κούβα ανήκει στις χώρες με τα υψηλά ποσοστά, οπότε το να χωρίζουν και να ξαναπαντρεύονται είναι κάτι αρκετά σύνηθες.

Divorce Rates in the World [Updated 2024]

11 Countries with the lowest divorce rates - Businessday NG

Η ιστορία σου είναι πολύ ενδιαφέρουσα, εμένα με ενδιαφέρει να βλέπω και φωτό γιατί αφορά περιοχές της Ινδίας που δεν είναι σύνηθες να επισκέπτεται ο τουρίστας και για τις οποίες ξέρουμε ελάχιστα.

 

[Yorgos]

Η Ινδία είναι μία από τις χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά διαζυγίων(ή και το χαμηλότερο στον κόσμο κάποιες χρονιές),οπότε λογικό να είναι τεράστια στιγμή στη ζωή τους ο γάμος.
Η Κούβα ανήκει στις χώρες με τα υψηλά ποσοστά, οπότε το να χωρίζουν και να ξαναπαντρεύονται είναι κάτι αρκετά σύνηθες.

Divorce Rates in the World [Updated 2024]

11 Countries with the lowest divorce rates - Businessday NG

Η ιστορία σου είναι πολύ ενδιαφέρουσα, εμένα με ενδιαφέρει να βλέπω και φωτό γιατί αφορά περιοχές της Ινδίας που δεν είναι σύνηθες να επισκέπτεται ο τουρίστας και για τις οποίες ξέρουμε ελάχιστα.

Αν θυμαμαι καλα, η Κουβα είναι δεύτερη χώρα στον κόσμο σε διαζύγια μετά το Βιετνάμ.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15: Unakoti, το Angkor Wat (φωτιά θα πέσει να μας κάψει) της Tripura

Το πρωινό ήταν ινδικότατο, με πολλές επιλογές, εμένα μου άρεσαν και οι ινδικές, στον Α όχι, αλλά βρήκε κι αυτός πραγματάκια να φάει. Εμφανίστηκε κι ο οδηγός, ο οποίος δεν ήξερε Αγγλικά, ήξερε όμως τι είναι το Unakoti (σε αντίθεση με το χθεσινό ρεσεψιονίστ) κι ελπίζαμε και το πώς να πάει εκεί.

Η διαδρομή κράτησε 3 ώρες και 20 λεπτά, που πέρασαν πολύ ήσυχα και με ελάχιστη κίνηση. Με την άφιξη είδαμε μπροστά μας μερικά παραπήγματα κι ένα χωματένιο πάρκινγκ, δεν προϊδέαζαν ότι θα βλέπαμε και το Μάτσου Πίτσου. Στην είσοδο του... ό,τι ακολουθούσε υπήρχε ένας κύριος με μια καρέκλα και θρανείο από σχολείο του 1980 στην καλύτερη που μας ζήτησε να υπογράψουμε και να σημειώσουμε χώρα προέλευσης, οπότε πηγαίνοντας λίγες σελίδες πίσω είδα πως όλη τη χρονιά οι ξένοι που επισκέφθηκαν το μέρος δεν ξεπερνούσαν τους 10. Υποψιάστηκα ότι μάλλον δε θα είναι και το απαύγασμα των αρχαιολογικών χώρων της Ινδίας το μέρος, αλλά επειδή ταξίδευα με τον Α που λατρεύει τα αρχαία σχεδόν όσο κι εγώ, δεν ένιωσα τύψεις.

Λίγα μέτρα μετά τον έλεγχο του θρανίου υπήρχε μια σκάλα με μπόλικα σκαλιά που φαινόταν να κατεβαίνει ατελείωτα, οπότε ξεκινήσαμε και πριν καλά-καλά κάνουμε 50 σκαλιά, στα δεξιά μας εμφανίστηκε σκαλισμένη στο βράχο μια τεράστια φιγούρα ανθρώπινου προσώπου, κάτι σα μάσκα. Ήταν η κλασική φωτογραφία που είχα δει -παρά τη θέλησή μου- ονλάιν και η αλήθεια ήταν πως αυτό που αντικρύζαμε ήταν πολύ όμορφο και μεγαλύτερο του αναμενομένου, μια αναπαράσταση του Θεού Σίβα με νερά να αναβλύζουν από τα μαλλιά του. Αυτό διάβασα εκ των υστέρων δηλαδή, αλλά το σημαντικό δεν ήταν ποια θεότητα ήταν ακριβώς αλλά το ότι το μέρος είχε μια Ανγκορβατική μαγεία, αλλά με ελάχιστους επισκέπτες, το βάθος της χαράδρας να συνεχίζει στο άγνωστο και όμορφη βλάστηση.

Συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά και κάπου εκεί καταλάβαμε πως έχει κι άλλο πράγμα... μπόλικο πράγμα, που ήταν και η ευχάριστη έκπληξη της ημέρας: επειδή σε ό,τι σάιτ είχα δει είχε πεταχτεί η εικόνα της πρώτης σκαλισμένης μορφής μπροστά μου, είχα υποθέσει πως αυτό είναι όλο, αλλά η υπόθεση ήταν εντελώς λανθασμένη. Αρκετά σκαλιά πιο κάτω υπήρχε μια άλλη φιγούρα σκαλισμένη, με έναν προσκυνητή/μοναχό( ; ) μάλιστα μπροστά, που είχε τοποθετήσει τις προσφορές του και φάνηκε να μην ασχολείται με τους λιγοστούς Ινδούς επισκέπτες. Ανεβαίνοντας λίγα σκαλιά διαπιστώσαμε πως στο ίδιο σύμπλεγμα υπήρχαν σκαλισμένοι ελέφαντες και διάφορα άλλα ζώα και... ακόμη περισσότερα σκαλιά. Και μετά τα σκαλιά είχε και σκαλιά πιο πάνω, αλλά και πιο κάτω, που χάνονταν κάπου ανάμεσα στη βλάστηση. Αρχίσαμε να νιώθουμε σαν άλλες Λάρα Κροφτ, λιγότερο εμπροσθοβαρείς αλλά περισσότερο ενθουσιώδεις.

Πήραμε αρχικά τις “πάνω” σκάλες για να φτάσουμε στην κορυφή όπου υπήρχε κάτι σαν αποθήκη με σύρματα γύρω-γύρω, στο εσωτερικό της οποίας υπήρχαν μπόλικα αγάλματα, αλλά πιο ενδιαφέρον θέαμα ήταν πως κάτω από ένα τεράστιο δέντρο υπήρχε ένας κύριος που υποθέτω πως ήταν ιερέας κι έδινε την ευχή του σε δυο προσκυνητές που τον άκουγαν ευλαβικά. Είπα να σκαρφαλώσω μέχρι το δάσος που βρισκόταν ακόμη πιο πάνω, αλλά δεν είχε κάτι πλην από δέντρα, κατεβαίνοντας όμως τις σκάλες βρεθήκαμε -μόνοι αυτή τη φορά- μπροστά σε άλλο ένα σύμπλεγμα από σκαλιστούς βράχους, ακόμη μεγαλύτερο. Και το μονοπάτι συνέχιζε, αρχικά προσεγμένο, όσο περνούσε όμως η ώρα όλο και πιο ατημέλητο, να χάνεται στη φύση. Τι ωραίο μέρος! Περάσαμε κάποια αγάλματα, ακολουθήσαμε ένα ρυάκι και βρήκαμε ένα βράχο όπου τα ανάγλυφα μάλλον ξεκίνησαν αλλά δεν τελείωσαν ποτέ, ή ίσως είχαν φθαρεί, ποιος ξέρει, άλλωστε το Unakoti είναι του 7ου μ.Χ αιώνα.

Περιηγηθήκαμε λίγο ακόμη, περάσαμε από ένα ακόμη σύμπλεγμα ονόματι Chaturmukhalinga, και πήραμε τα ανηφορικά σκαλιά της επιστροφής, ξαναπερνώντας από τα πρώτα συμπλέγματα. Το όλο μέρος ήταν μαγικό κι είμαι τυχερός που το μοιράστηκα με τον κύριο Α κι όχι κανέναν “έλα πέτρες είναι, πάμε να φύγουμε”. Στην έξοδο ήπιαμε μια μανταρινάδα, κεράσαμε και τον οδηγό μας που μας περίμενε ένα δίωρο και πήραμε ξανά τις τρειμήσι ώρες επιστροφής, που το άξιζαν 100%. Οι ορυζώνες στην επιστροφή ήταν πολύ όμορφοι, ή όλα φαίνονταν πιο όμορφα μετά το Unakoti;

Είχαμε πει ότι θα τρώγαμε καλύτερα σήμερα και βρήκαμε ένα εστιατοριάκι με ωραία διακόσμηση, πράγμα αρκετά σπάνιο στην Agartala, και συμπαθητικές κριτικές, το Spice & Herbs. Αν εξαιρέσει κανείς τα κουνουπάκια που η φιλότιμη σερβιτόρα κυνηγούσε με μια ηλεκτρική ρακέτα, ακόμη και πάνω μας, όλα ήταν υπέροχα¨εξαιρετικό φαγητό, καυτερό ίσως και υπέρ του δέοντος, αλλά τόσο νόστιμο που γλείφαμε τα δάχτυλά μας. Το ότι ο uberas που μας γύρισε σπίτι ονομαζόταν... HareKrishna δεν το εκλάβαμε ως σύμπτωση, αλλά ως το επιστέγασμα μιας θεϊκής ημέρας.

 

[Yorgos]

Η όχι και τόσο ενθαρρυντική είσοδος στο Unakoti: δυο τσαντίρια, ένα χωματένιο πάρκινγκ κι ένας σκουπιδοτενεκές.

Πρώτη θέα πρώτης μορφής.

Και η πρώτη θέα είναι αυτή:

Κατεβαίνεις τις σκαλίτσες μην ξέροντας τι ακριβώς θα αντικρύσεις... (μου τις έχει βάλει ανακατεμένες τις φωτογραφίες σήμερα)

Κι όσο κατεβαίνεις βλέπεις ότι έχει κι άλλο πράγμα.

Δύο και κάτι ώρες που μείναμε εκεί αυτός ο καημένος δεν κουνήθηκε.

Πάρα πολλά τα ανάγλυφα, όσο πιο κοντά πήγαινες τόσο περισσότερα φαίνονταν.

Δώσε την ευχή σου πάτερ.

Εκεί που ανέβηκα στο λόφο εμφανίστηκαν δυο κυρίες που εξαφανίστηκαν εξίσου γρήγορα στο δάσος.

Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, αλλά μετά πρέπει να ξανανέβει προφανώς. Γενικώς πολλά σκαλάκια.

Άλλο σύμπλεγμα αυτό, τη βροχερή περίοδο πρέπει να είναι και καταπράσινα.

Το μονοπατάκι που πάει προς το πιο ακατέργαστο κομμάτι.

Μισοτελειωμένα ή φθαρμένα ανάγλυφα.

Από κάποιο σημείο κι έπειτα είχε ποταμάκι και λάσπες.

Μαγικό το μέρος.

Εμ πέστο έτσι από την αρχή να το καταλάβουμε!

Άμα έρθει ο ίδιος ο Χάρι Κρίσνα να σε πάρει με τρίκυκλο, η μέρα έχει πάει καλά.

Ειδικά αυτό με το αλουμινόχαρτο ήταν απίστευτο.

Ορυζώνες στο δρόμο της επιστροφής.

 

[Alex Loco]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Ερεθίσματα και “σχεδιασμός”

Δε θυμάμαι πότε ξεκίνησε η ιδέα με τις επτά αδελφές ή τι πυροδότησε τη βούληση για ταξίδι προς τα εκεί. Σίγουρα δεν ήταν κάποια φωτογραφία, ντοκιμαντέρ ή κάτι αντίστοιχο γιατί δεν είχα καμία εικόνα από αυτές τις απομακρυσμένες και μάλλον ξεχασμένες περιοχές της Ινδίας και ήθελα να παραμείνω χωρίς οπτική επαφή. Οι πληροφορίες, ακόμη και στο διαδίκτυο ήταν ελάχιστες, το οποίο έκανε την ιδέα ακόμη πιο ιντριγαδόρικη, και τα λίγα στοιχεία που βρήκα ήταν πολύ ενθαρρυντικά: επτά επαρχίες, αυτές που φαίνεται να είναι “τσόντα” στο χάρτη της Ινδίας, τόσο αποκομμένες στα βορειανατολικά της χώρας που στο ταξίδι διαπίστωσα πως οι κάτοικοί τους αποκαλούν την υπόλοιπη Ινδία “ηπειρωτική” λες και ζουν σε κάποιο νησί, παρθένες από τουρισμό, γεμάτες φυλές, εντελώς διαφορετικές πολιτιστικά από την υπόλοιπη Ινδία αλλά και μεταξύ τους και με κάποια πολιτιστικά αλλά και φυσικά highlights. Οι συγκεκριμένες επαρχίες μέχρι πρόσφατα ήταν “δύσκολες” στην πρόσβαση αφού απαιτούσαν ειδικές άδειες, κάποιες ήταν off limits λόγω ενόπλων συγκρούσεων και απαιτούν και ένα μίνιμουμ σχεδιασμό λόγω καιρού (κάποιες απροσπέλαστες το χειμώνα λόγω χιονόπτωσης, δυο άλλες είναι οι περιοχές με την υψηλότερη βροχόπτωση στον πλανήτη). Με χαρά διάβασα πως οι ένοπλες συγκρούσεις έχουν περιοριστεί μετά το 2021, πως η έκδοση αδειών έχει απλοποιηθεί από το 2020 και για τον καιρό δεν μπορούσα να κάνω πολλά παρά να πάω μια εποχή που θα μπορούσα να επισκεφθώ αυτές που με ενδιέφεραν περισσότερο.

Ο Φεβρουάριος είναι ένας καλός μήνας για όλες, πλην της επαρχίας Arrunachal Pradesh, αφού τα περάσματα σε αυτή τη σχεδόν θιβετιανή περιοχή είναι αποκλεισμένα μέχρι το Μάρτιο, ενώ θα προλάβαινα και το Sekrenyi, ένα φεστιβάλ στο οποίο μαζεύονται διάφορες φυλές από τη λαογραφικά πιο ενδιαφέρουσα επαρχία, τη Nagaland. Κοιτώντας αεροπορικά εισιτήρια διαπίστωσα ότι είχε λογική να κάνω και μια στάση στη Ντάκα και να πάρω μια τζούρα από Μπαγκλαντές, γιατί όχι;

Οικονομικά το ταξίδι φαινόταν (και ήταν) φτηνό, με τις αεροπορικές πτήσεις να είναι προσιτές και τα επιτόπια έξοδα χαμηλά, ειδικά αφού θα τα μοιραζόμουν με τη φίλη μου τη Μ, η οποία όμως λόγω μιας οικογενειακής τραγωδίας αναγκάστηκε να ακυρώσει. Εμφανίστηκε όμως ως από μηχανής θεός ο χιλιοτραγουδησμένος Α που τον έτρωγε η περιέργεια, χώρια που αφού κλείσαμε το ταξίδι του προέκυψε και δουλειά εκεί. Τέλος, αποφάσισα να τσοντάρω και μια Καλκούτα γιατί βόλευε αεροπορικώς και είναι από τα κομμάτια της Ινδίας που δεν είχα επισκεφθεί, κι έδεσε το ταξιδάκι, που έγινε καπάκι μετά το 8ήμερο στα ΗΑΕ που πήγα με την κοπέλα μου, κι έτσι συμπληρώθηκε πάνω από μήνας.

Σε όσους είπα ότι θα πάω στις “επτά αδελφές” οι αντιδράσεις ήταν έκπληξης και απορίας, συνοδευόμενες από τα αναπόφευκτα αστειάκια τύπου “κι εσείς γιατί πάτε; Για να γίνετε εννιά;”. Από σπόντα ο φίλος Τζόρντι μου είπε πως είχε διαβάσει το βιβλίο του φίλου του -και πιο ταξιδεμένου Ισπανού εν ζωή- Χόρχε Σάντσεθ για διάφορες απαγορευμένες περιοχές στις οποίες έχει ταξιδέψει (έχει μπει στη Μέκκα, στο Αφγανιστάν όπου τον έβαλαν φυλακή για μήνες και άλλα διάφορα), ανάμεσα στις οποίες ήταν και οι επτά αδελφές, οπότε τον έβαλα στον κόπο να μου το στείλει κι έτσι είχα και κάτι να διαβάζω. Είχε δεν είχε 25 σελίδες για τις επτά αδερφές βέβαια, αλλά Χόρχε Σάντσεθ διαβάζουμε ευχάριστα ακόμη κι αν γράφει συνταγές για μαγειρική ή οδηγίες για κατσαριδοκτόνα.

Οι προσδοκίες για το ταξίδι ήταν χαμηλές, όπως είναι πάντα πια. Από τις χώρες και περιοχές που μου έχουν απομείνει να επισκεφθώ καμία δεν είναι στην κορυφή της λίστας μου, που είναι και λογικό: αν ήταν θα είχα πάει νωρίτερα. Θα ήταν η τέταρτη φορά μου στην Ινδία, με τις προηγούμενες να είναι αρκετά μεγάλα ταξίδια και για να πω την αμαρτία μου το σκέφτηκα ότι μάλλον θα έπρεπε να πάω σε κάποια καινούρια για μένα χώρα, αλλά περνάω μια φάση επαναληπτικότητας, άλλωστε και τα επόμενα ταξίδια μου σε χώρες που έχω ταξιδέψει εκτεταμένα θα είναι, οι νέες προσθέσεις στη λίστα χωρών που έχω ταξιδέψει θα περιμένουν. Προτεραιότητα είναι να περνάμε καλά κι όχι ο εξαναγκασμός, οπότε αφού αυτά ήθελα να δω στη δεδομένη στιγμή θα περίμεναν αρκετά οι “νέες” χώρες, άλλωστε είχα πάνω από δέκα χρόνια να πάω στην Ινδία. Για τον Α στενοχωρήθηκα λίγο γιατί δε θα έβλεπε κανένα από τα χάιλάιτς της Ινδίας: ο άνθρωπος θα πήγαινε Ινδία κι αντί να δει πρώτα το Βαρανάσι, την Κεράλα, το Δελχί, το Ραταστάν, τη Γκόα ή έστω το Σικκίμ ή τη Βομβάη θα πήγαινε σε κάτι ψιλοάγνωστα μέρη όπως η Agartala, to Guwahati, το Majuli, το Kaziranga, το Shillong και αντί για το Ταζ Μαχάλ και τη Τζαϊπούρ θα έβλεπε “ζωντανές γέφυρες από ρίζες”, κάτι άγνωστα αρχαία σε κάποιο Unakoti και θα έβλεπε βιρμανικές, θιβετιανές και ταϊλανδέζικες φάτσες αντί για κλασικές ινδικές. Προς τιμήν του δέχθηκε, πάντα πρόθυμος να γνωρίσει καινούρια μέρη, αποδεχόμενος ότι με μένα που έχει μπλέξει δε θα δει ποτέ τα πρωτοκλασάτα, αυτά τα έχω δει, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Τι θα βλέπαμε λοιπόν;

• Καταρχήν λίγο από Ντάκα και περίχωρα για 2 μέρες, έτσι για να πάρουμε μια τζούρα από Μπανγκλαντές
  
• Μετά θα πετούσαμε για την “αδελφή” Assam (ούτε εγώ την είχα ακούσει ποτέ μου) απ' όπου θα πηγαίναμε στο Majuli, υποτίθεται το μεγαλύτερο νησί σε γλυκό νερό στον κόσμο (οι Βραζιλιάνοι δικαιολογημένα θα έχουν ενστάσεις για το συγκεκριμένο ισχυρισμό), στα αρχαία του Sivasagar και στο Kaziranga, το εθνικό πάρκο όπου θα βλέπαμε ρινόκερους πάνω σε ελέφαντες (εεεε... εμείς θα ήμασταν πάνω στους ελέφαντες, όχι οι ρινόκεροι)
  
• Θα ακολουθούσε η επαρχία Meghalaya όπου θα επισκεπτόμασταν την παγκοσμίως άγνωστη πρωτεύουσά της Shillong, που θα αποτελούσε ορμητήριο για το Cherrapunjee και τις γύρω περιοχές με τις ζωντανές γέφυρες, τους καταρράκτες κι ένα πεντακάθαρ υποτίθεται ποταμό με ωραία τοπία στα σύνορα με το Μπανγκλαντές, καθώς και τη μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας Guwahati
  
• Επόμενη βάση θα ήταν η Agartala, πρωτεύουσα της επαρχίας Tripura, στα περίχωρα της οποίας είχε παλάτια μαχαραγιάδων και κάτι μυστηριώδη αρχαία στο Unakoti
  
• Αφού με εγκατέλειπε ο Α, θα συνέχιζα μόνος προς το Imphal, την πρωτεύουσα της Manipur για να πάω στη λίμνη Loktak με τα επιπλέοντα σπιτάκια
  
• H τελευταία από τις αδελφές που θα επισκεπτόμουν θα ήταν η Nagaland, με την πρωτεύουσα Kohima να είναι η βάση για την επίσκεψη στο φεστιβάλ Sekrenyi και από την οποία θα έφευγα αεροπορικώς από τη Dimapur

Αν μετρήσατε 5 αδερφές αντί για 7 μπράβο σας, σωστά μετράτε. Έμεινε απέξω η μυστηριακή Arrunachal Pradesh με το μοναστήρι Tawang, που κάποια στιγμή (σε πιο θερμή περίοδο) θα γίνει πακετάκι με Σικκίμ-Uttar Praddesh-Punjab-Himachal Pradesh-Haryana , που είναι επαρχίες από τις οποίες έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις , καθώς και η Mizoram που θα ήταν εύκολη λόγω εγγύτητας αλλά δε βρήκα κάτι το ενδιαφέρον και προτίμησα να δώσω τις δυο τελευταίες μέρες μου στην... ξαδέρφη Καλκούτα.

Δωμάτια δεν έκλεισα πουθενά, αυτά πάντα τελευταία στιγμή (συνήθως την προηγούμενη μέρα, καμιά φορά και την ίδια), έκλεισα όμως τις φθηνές (από 22-50€) εσωτερικές πτήσεις, το σαφάρι στο Kaziranga με τους ελέφαντες για τους ρινόκερους (τα λέω καλύτερα; ) και τίποτε άλλο, πλην της e-visa για την Ινδία. Για το Μπανγκλαντές έμαθα πως θα μπορούσαμε να πάρουμε βίζα επιτόπου και δεν ασχολήθηκα περεταίρω.

View attachment 491213

​

Κι εσείς πάτε για να γίνετε 9?

 

[Smaragda53]

Πολύ ιδιαίτερο μέρος, πολυ μου άρεσε!

 

[dbalats]

Καταπληκτική η περιγραφή σου και η εμπειρία σου. Απορώ με κάτι σχόλια που διάβασα, ότι η Ντάκα είναι καλύτερη από τις πόλεις της Ινδίας, ότι έχει πάρκα κλπ. Φυσικά και έχει κάποιες καλές περιοχές, το Banani, το Gulshan. την Baridhara. Αλλά μιλάμε για πόλη 21 εκατομυρίων κατοίκων και αυτές είναι ένα ελάχιστο κομμάτι. H πόλη είναι μια κόλαση για να ζεις και να μετακινείσαι. Εγώ έμενα στο Gulshan και πέρασα αμέτρητες ώρες ακίνητος στην κυκλοφορία. Για μένα όχι μόνο το Μumbai ή το Δελχί είναι Σιγκαπούρη, σε σύγκριση με την Ντάκα, αλλά ακόμα και η Καλκούτα. Παρ'όλα αυτά, αν σου αρέσουν αυτά τα τριτοκοσμικά, η Ντάκα είναι μια μαγεία, ένας πολύχρωμος πίνακας και ένα σοκ για τις αισθήσεις. Μου έδωσες μάλιστα και την ιδέα για την επόμενη ιστορία μου, ώστε να ξεφύγω για λίγο από την Αφρική, τον γύρο του Μπανγκλαντές, ένα ταξίδι μοναδικό, αλλά που όμως δεν ταιριάζει σε όλους.