Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

annoula

Member
Μηνύματα
534
Likes
1.330
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10: Ελέφαντες, ρινόκεροι, άλμα επί στηθαίου μετά μπαούλου και καλώς ήρθαμε στη Meghalaya.


Το πρωινό ήταν αξιοπρεπέστατο και οι άνθρωποι μας είχαν φωνάξει ένα τρίκυκλο για να μας πάει στην κυρίως πύλη του Εθνικού Πάρκου Kaziranga, όπου θα κάναμε το πρώτο από τα δύο σαφάρι, αυτό πάνω στον ελέφαντα. Μετά θα ακολουθούσε το δεύτερο, με τζιπ στη δυτική πύλη του Kaziranga. Η λογική του να κάνουμε δύο σαφάρι στο ίδιο εθνικό πάρκο ήταν ότι πάνε σε διαφορετικά μέρη του (αρκετά μεγάλου) πάρκου και παρότι το ένα από τα δύο ήταν σημαντικά ακριβότερο από το άλλο, για το συνολικό ποσό των 85€/'ατομο που είχαμε πληρώσει online θεωρήσαμε πως άξιζε τον κόπο.

Κατά την άφιξή μας είδαμε μόνο Ινδούς τουρίστες, κατά τα φαινόμενα κυρίως upper class, παρότι ακόμη και για τη μέση τάξη οι τιμές ήταν πολύ προσιτές, ασιθητά χαμηλότερες για τους ντόπιους από από αυτές που χρεωθηκαμε. Δεν υπήρξε καμία γραφειοκρατία, αμέσως μετά την είσοδο από μια ανοιχτή πύλη, βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με τον “πύργο ανάβασης ελεφάντων”, στον οποίο προφανώς ανεβαίνεις προκειμένου να μπορέσεις να ανέβεις στους ελέφαντες που έρχονται να “παρκάρουν” εκεί. Αρχικά ελέφαντες δε βλέπαμε, παρά ατελείωτες εκτάσεις από πράσινο και κάπου μακριά στο βάααααθος κάτι που όντως φαινόταν σα ρινόκεροι. Σε λίγα λεπτά όμως εμφανίστηκαν οι ελέφαντες με τους αναβάτες της προηγούμενης “βάρδιας”, οι οποίοι αποβιβάστηκαν πάραυτα για να ανέβουμε εμείς.

Σε κάθε ελέφαντα ανέβαιναν 2-3 άτομα, άλλωστε οι ινδικοί ελέφαντες είναι σημαντικά μικρότεροι από τους αφρικανικούς. Εμείς ήμασταν μόνοι μας, συν τον οδηγό βεβαίως-βεβαίως, ο οποίος διαπίστωσα πως είναι ξιπόλυτος και ταυτόχρονα κρατούσε ένα ξύλο πάνω στο κεφάλι του ελέφαντα, σα βέργα. Σύντομα διαπιστώσαμε πως με τις πατούσες του ο οδηγός πίεζε τον ελέφαντα πίσω από το αριστερό ή δεξί του αυτί, ανάλογα με το πού ήθελε να τον κάνει να στρίψει, ενώ πιέζοντας τη βέργα πάνω στο κρανίο του ελέφαντα καθόριζε την ταχύτητά του ή και τον σταματούσε. Το τιμόνι στα αυτιά λοιπόν και το start/stop στο κεφάλι, ενδιαφέρον.

Η πρώτη αίσθηση που έχεις είναι οι μύες του ελέφαντα που κινούνται κάτω από τον πισινό του αναβάτη, φοβερή αίσθηση κτηνώδους κυριολεκτικά δύναμης. Αρκετά άνετα ήταν, αλλά και να μην ήταν δεν είχαμε πάει για την άνεση αλλά για τους ρινόκερους. Οι οποίοι ρινόκεροι ήταν πάμπολλοι και πάρα πολύ κοντά μας, σε 10 λεπτά φτάσαμε κοντά στο πρώτο κοπάδι κι ακολούθησαν πολλά ακόμη. Οι ελέφαντες έφταναν σε απόσταση αναπνοής από τους ρινόκερους, που από κοντά μου φάνηκαν σαν ξαδέρφια των στεγόσαυρων, με πλήρη πανοπλία και με εντυπωσίασε ο αριθμός τους, άλλωστε το Kaziranga είναι το πάρκο με το μεγαλύτερο πληθυσμό μονόκερων ινδικών ρινόκερων. Το όλο μέρος είχε φοβερή ησυχία και πραγματικά ένιωθες ότι ήσουν σε άλλο πλανήτη, ενώ από πανίδα είδαμε μπόλικους νεροβούβαλους, κάτι τεράστια πουλιά (συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων γυπών που έχω δει ποτέ), ελάφια, αγριογούρουνα, ελεύθερους ελέφαντες, κι όλα αυτά μέσα σε μια ώρα, που ήταν τόσο όσο χρειαζόταν.

Το πακέτο μας περιλάμβανε και μεταφορά προς τη δυτική πύλη, που με εξέπληξε το πόσο μακριά ήταν, πάνω από 15 λεπτά με το τζιπ. Από εκεί θα κάναμε δεύτερο σαφάρι σε άλλη πλευρά του πάρκου, αυτή τη φορά με τζιπάκι, στο οποίο πάλι μόνοι μας ήμασταν, πραγματικά πολύ άνετα και μάλιστα μπορούσαμε να είμαστε όρθιοι στην πίσω πλευρά του οχήματος. Άλλο το τοπίο εδώ, με δέντρα, μπορούσαμε προφανώς να καλύψουμε μεγαλύτερες αποστάσεις στον υδροβιότοπο, είδαμε μαϊμουδάκια, φυσικά αρκετούς ρινόκερους αλλά πια όχι εξ' επαφής, ελάφια, αλλά το κλου ήταν μάλλον το πόσο μόνοι μας ήμασταν μέσα στη φύση.

Εν κατακλείδι νομίζω πως άξιζαν και τα δύο σαφάρι, διότι βλέπεις διαφορετικά πράγματα: με τον ελέφαντα έχεις την εμπειρία της ανάβασης και φτάνεις σε απόσταση αναπνοής από τους ρινόκερους, με το τζιπ καλύπτεις διαφορετικά τοπία. Αν έπρεπε πάντως να διαλέξω ένα από τα δύο λόγω έλλειψης χρόνου ή χρημάτων θα έπαιρνα μάλλον εκείνο με τον ελέφαντα. Δυστυχώς οι τίγρεις που διαθέτει το πάρκο είναι -όπως ήταν αναμενόμενο- εξαιρετικά δύσκολες να τις πετύχεις, ειδικά την ημέρα.

Ικανοποιημένοι από την εμπειρία πήγαμε στο ξενοδοχείο, μαζέψαμε τα πράγματά μας, πήραμε ένα tuk-tuk και του είπαμε να μας αφήσει στον κεντρικό, όπου κάποιοι καλοί ντόπιοι μας υπέδειξαν από πού περνάει το λεωφορείο για Shillong. Δεν περιμέναμε πάνω από 20 λεπτά και παρότι ήταν παλιό ήταν πάρα πολύ άνετο και με μια μικρή στάση όπου τσίμπησα ένα πολύ λοκάλ μεσημεριανό στο... Μπασιάκο της Ινδίας (φακές με αρακά και paneer με πίτα, εξαιρετικό) φτάσαμε στα προάστεια του Guwahati, σε κάποιου είδους διαστάυρωση της εθνικής που έμοιαζε με κόλαση: ατελείωτα αυτοκίνητα, τρομερή μόλυνση, σκόνη που έκανε τα μάτια να τσούζουν, τρομερή φασαρία και ο μόνος τρόπος να πάμε στο σωστό ρεύμα ήταν να πηδήξουμε το στηθαίο που χωρίζει τα δύο ρεύματα εν μέσω πλήρους κίνησης και με τον κύριο Α να πρέπει να κάνει σλάλομ με βλέμμα τρόμου παρέα με το μπαούλο του. Σκέφτηκα να τον φωτογραφίσω αλλά δεν πρόλαβα. Κάτι μου λέει πως την επόμενη φορά θα έρθει με ταξιδιωτικό σάκο, το πήρε το μάθημά του.

Εκεί που αναρωτιόμασταν πού είναι τα shared taxis για Shillong, μας πλησίασε ένας γεράκος με τζιπ τελευταίας γενιάς, με ρώτησε αν πάμε για Shillong, μπήκαμε στη τζιπάρα του, συμφωνήσαμε για μόλις 500 ρουπίες (6€) ο καθένας και πήγαμε σα βασιλιάδες, παρά τις πραγματικά ατελείωτες στροφές, άλλωστε ο προορισμός μας είναι κάπου ανάμεσα στα 1465 και τα 1965 πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η διαφορά πεντακοσίων μέτρων στο υψόμετρο της ίδιας πόλης υποδήλωνε πως είναι χτισμένη πάνω σε βουνό, με ανελέητα σπιράλ δρόμων, σχεδόν κανένας δρόμος δεν είναι παράλληλος με άλλον και το καταλάβαμε όταν φτάσαμε και μας άφησε στο “κέντρο” της πόλης ο παππούς, το police bazaar. Του ζητήσαμε να μας πάει στο Arbour Inn, αλλά δεν καταλάβαινε Αγγλικά κι όταν τον βάλαμε να πάρει τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια του καταλύματος διαπίστωσα πως μεταξύ τους μιλούσαν στα Αγγλικά, δεν είχαν άλλη κοινή γλώσσα, κλασική αθάνατη Ινδία, τρομερό μωσαϊκό.

Υπήρχε πάντως πιάτσα τοπικών ταξί επιτόπου, βρήκαμε εύκολα έναν που μιλούσε Αγγλικά και μας πήγες στο ξενοδοχείο, αφού χρειάστηκε να μιλήσει δυο φορές με την ιδιοκτήτρια,πράγμα απαραίτητο δεδομένης της “ρυμοτομίας” της πόλης, που είναι από τις χειρότερες που έχω δει παγκοσμίως, δεν ξέρω πώς προσανατολίζονται οι άνθρωποι, με τα gps να μην έχουν καθόλου καλό στίγμα, ενώ κι οι πεζοί ζορίζονται αφού δεν υπάρχουν ουσιαστικά πεζοδρόμια.

Ήταν βράδυ, ήμασταν κουρασμένοι αλλά φτάσαμε σε ένα πραγματικό ησυχαστήριο σε ένα λοφίσκο γεμάτο δέντρα, μακριά από τη φασαρία, όπου μας υποδέχθηκε η ιδιοκτήτρια Maxime, μια δυναμική αλλά και αυστηρή κυρία, που όπως και οι περισσότεροι στο Shillong ανήκει στη φυλή των Khasis, αλλά είχε πατέρα διπλωμάτη, μιλούσε εξαιρετικά Αγγλικά και μας θύμισε πως έχουμε αλάξη πολιτεία, δηλαδή “αδελφή”. Πλέον βρισκόμασταν στη Meghalaya, γνωστή για τους άπειρους λόφους της, την υψηλή βροχόπτωση, τα φεστιβάλ της και τόπο κατοικίας περίπου τρεισίμησι εκατομμυρίων Ινδών, που αποκόπηκε από το Ασσάμ πριν από πενήντα χρόνια περίπου.

Το δωμάτιο ήταν πολύ προσεγμένο με εξαιρετικές προσωπικές πινελιές και ανακουφιστήκαμε που η κυρία Maxime σέρβιρε και φαγητό γιατί μετά από τόσες στροφές θέλαμε να ξεκουραστούμε και η ιδέα να βγούμε στα σκοτάδια σε μια πόλη τόσο χαώδη και με τέτοιο ανεβοκατέβασμα δε φαινόταν θελκτική. Το φαγητό ήταν απλώς ΟΚ, θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, αλλά το βασικό ήταν ότι η κυρία μπόρεσε να μας βρει ταξιτζή διαθέσιμο για τις επόμενες δυο μέρες που θέλαμε να δούμε διάφορες περιοχές και δε γινόταν χωρίς όχημα. “Δεν ξέρω αν μιλάει Αγγλικά ο Alex γιατί δε δουλεύουμε με ξένους πελάτες, αλλά είναι ο οδηγός με τις καλύτερες κριτικές” μας είπε. Μας έφερε σε επικοινωνία μαζί του, συνεννοηθήκαμε μια χαρά γραπτώς (προτιμάω τα γραπτά μηνύματα με τους Ινδούς, η προφορά τους δεν μου είναι πάντα κατανοητή) και την επόμενη είχαμε τουρ για το Cherrapunjee. Τέλεια, όσο και το brownie που μας προσέφερε η καλή κυρία πριν απολαύσουμε τα εξαιρετικά της στρώματα.
Βόλτα με ελέφαντα έκανα και εγώ στο Μπαλί! Πάντως όταν ο ελέφαντας λιγουρευόταν φύλλα από δέντρα στην διαδρομή και γυρνούσε να φάει το κούνημα σε τέτοιο ύψος ήταν λίγο spooky! Φοβερή η ιστορία και οι φωτο. Συνέχισε!
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
10.160
Likes
54.453
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
@Yorgos γιατί το αποκαλείς μπαούλο? Μεγάλη βαλίτσα είναι. Το μπαούλο ήταν δώρο στο bubble bobble αν θυμάσαι. 😀
32 κιλά, δεν αξίζει να λέγεται βαλίτσα. Και εντελώς ακατάλληλο για τέτοιο ταξίδι βέβαια.
 

varioAthens

Member
Μηνύματα
6.593
Likes
13.383
Οταν στην Ινδια μια σιδερια που ειχαν για τον ελεφαντα προσγειωθηκε στο δικο μου το κεφαλι το εξελαβα ως μηνυμα απο το συμπαν να μην ξανασυμμετασχω σε παρομοια εκμεταλλευση ζωων... ποναει η ψυχη μου με αυτες τις πρακτικες...
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
10.160
Likes
54.453
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11: Καταρράκτες χωρίς νερό, σπήλαια και πάλι καταρράκτες (με λίγο νερό)

Ο Άλεξ ήρθε στην ώρα του και τα Αγγλικά του ήταν τρίκαλα, όχι απλώς καλά, συν τη συνήθη πια ευγένεια και το χαμόγελο των Ινδών. Το αμαξάκι του ήταν πολύ μικρό αλλά μια χαρά για τρεις ανθρώπους, χώρια που με την κίνηση που έχει το Shillong μάλλον δε θέλαμε να έχουμε και μεγαλύτερο. Δεν είναι μόνο η απαράδεκτη ρυμοτομία και ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός αυτοκινήτων, αλλά και τα έργα τα οποία μάθαμε από τον Άλεξ πως ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια και θα τελειώσουν μάλλον πρόπερσι.

Κhasi ήταν κι ο Άλεξ και ομιλητικότατος, οπότε μάθαμε ότι δεν πολυσυμπαθεί τον Modi (εδώ που τα λέμε γενικά με τις μειονότητες δεν τα πηγαίνει καθόλου καλά ο πρωθυπουργός), ότι ίσως συμπαθεί τον Τραμπ, είναι 29 χρονών χωρίς παιδιά και παρότι είναι ο ιδιοκτήτης του ταξί του... δεν έχει βγει ποτέ από τη Meghalaya.

Eίχαμε συμφωνήσει να κάνουμε αρκετές στάσεις, κάποιες εκ των οποίων είχαν να κάνουν με καταρράκτες, αλλά δεδομένου ότι επρόκειτο για την ξηρή/άνυδρη περίοδο θα βλέπαμε αν θα πηγαίναμε σε όλους, αναλόγως με το πόσο νερό έχουν οι και αν είναι επαναληπτικά τα τοπία.

Η πρώτη στάση ήταν για τη θέα μιας εντυπωσιακής χαράδρας που μου θύμισε το φοβερό φαράγγι Verdon στη νότια Γαλλία, όπου είχε και bungee jumping που προτιμήσαμε να αγνοήσουμε. Έφαγα ένα ωραίο street καλαμπόκι και η επόμενη στάση ήταν μια θέα... με εισιτήριο, δηλαδή οι ντόπιοι είχαν περιφράξει μια ολόκληρη περιοχή κι είχαν βάλει μια πόρτα όπου πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο (πάμφθηνο, δεν είναι αυτό το θέμα) για να περάσεις και να δεις... μια υποδεέστερη θέα της προηγούμενης. Κατανοώ ότι υπάρχουν οικονομικές ανάγκες, αλλά μάθαμε ότι υπάρχουν κοινότητες που κυριολεκτικά πλακώνονται στο ξύλο για τον έλεγχο της κάθε “πόρτας” και ένας από τους γνωστότερους καταρράκτες της Meghalaya δεν είναι προσβάσιμος λόγω εκτεταμένης βίας ανάμεσα σε δύο κοινότητες, που μάλλον δεν είναι σοβαρή εικόνα χώρας που είναι περιφερειακή δύναμη και προσβλέπει σε κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Η επόμενη στάση ήταν ένας καταρράκτης που -αναμενόμενα- δεν είχε πολύ νερό αλλά το τοπίο ήταν πανέμορφο και είχε λίγο κόσμο σχετικά, φυσικά μόνο Ινδούς. Είναι κουραστικό να το λέμε συνέχεια, αλλά μια από τις χαρές του ταξιδιού -και συμπεριλαμβάνω και το Μπανγκλαντές σε αυτό- είναι η έλλειψη τουρισμού. Έψαξα να δω στο nomadmania.com πόσα μέλη αυτής της πολυταξιδεμένης κοινότητας έχουν επισκεφθεί αυτές τις περιοχές, που συγκριτικά είναι ενδεικτικό της επισκεψιμότητας. Έτσι για να έχουμε μια σύγκριση την ευρύτερη περιοχή της Στερεάς Ελλάδας έχουν επισκεφθεί περίπου 13.500 μέλη, Ρώμη & περίχωρα περίπου 20.000 και το Δελχί 7.000 μέλη. Ε, σε ό,τι αφορά τη Ντάκα οι επισκέπτες είναι περίπου 1800, το Ασσάμ λιγότεροι από 500, τη Meghalaya 300, τη Manipur 177, την Tripura 157 και τη Nagaland διακόσιοι. Στην Pyongyang της Βορείου Κορέας έχουν πάει πάνω από 1200, έτσι για να έχουμε μέτρο σύγκρισης. Μπορεί λοιπόν ο καταρράκτης να μην ήταν στα καλύτερά του, αλλά απολαύσαμε με τον Α το όμορφο τοπίο, τη γυμναστική στην οποία μας υπέβαλλαν τα σκαλιά του και το πόσο λίγοι άνθρωποι φτάνουν μέχρι εκεί, που κι αυτό προσδίδει μια αίσθηση μοναδικότητας.

Σειρά είχε το σπήλαιο Arwah, για να φτάσουμε στο οποίο χρειάστηκε να περπατήσουμε ένα πολύ προσεγμένο μονοπάτι μέσα στη φύση με απέραντη θέα στη χαράδρα, ενώ και το ίδιο το σπήλαιο δεν ήταν άσχημο, αλλά ούτε και κάποιο άχαστο αξιοθέατο. Ακολούθησε o καταρράκτης Nohkalikai, που επίσης είχε λίγο νερό, αλλά ήταν τόσο εντυπωσιακός όσο τον περίμενα και μου θύμισε και σε κάποιο βαθμό τον Kaietur της Γουιάνας, τον οποίο επισκέφθηκα πέρυσι τέτοια εποχή μετά από εσωτερική πτήση με αεροπλανάκι κι εντυπωσιάστηκα. Για το αληθές της ομοιότητας βουαλά οι δύο καταρράκτες στα καλύτερά τους, με τους δύο να διακρίνονται γιa το ύψος τους (340 μέτρα ο Nohkalikai, 226 ο Kaietur), το καταπράσινο τοπίο και την όμορφη λίμνη που σχηματίζεται από κάτω τους:

Nohkalikai

nohkalikai.jpg


Kaieteur
kaietur.jpg

Κάποιοι Ινδοί μας πλησίασαν και μας ρώτησαν από πού είμαστε και να θα πηγαίναμε στη διώροφη ζωντανή γέφυρα (από ρίζες). Το είχαμε συζητήσει με τον Α, μιας που ήταν το κεντρικό αντικέιμενο της αυριανής εκδρομής, με το προφανές ζήτημα να είναι τα 2600 σκαλιά που πρέπει κανείς να κατέβει αλλά και να ανέβει για να φτάσει σε αυτό το θαύμα της συνεργασίας φύσης και ανθρώπου. Ο Α είχε μεγαλύτερες αμφιβολίες για το κατά πόσο θα τα κατάφερνε (κι εγώ είχα κάποιες) οπότε αποφασίσαμε να πάμε σε κάποιες άλλες γέφυρες, μη διόροφες, με σαφώς ευκολότερη πρόσβαση και κάπως έτσι απογοητεύσαμε και τον καλό κυριούλη που μας ρώτησε.

Είχε έρθει ώρα για τον Άλεξ να φάει σε ένα πολύ λοκάλ και πάμφθηνο εστιατόριο, όπου κι εμείς δοκιμάσαμε ένα ταπεινό πλην νοστιμότατο σνακ ονόματι pakora που έμοιαζε με τοματοκεφτέδες και συνεχίσαμε για... το μαντέψατε άλλον έναν καταρράκτη που τα είχε τα σκαλάκια του, αν και με πολλά flat διαστήματα και άξιζε κάθε βήμα: νερό έπεφτε ελάχιστο από τον καταρράκτη, αλλά η δεξαμενή από κάτω του είχε φανταστικά χρώματα με πεντακάθαρο νερό και πολύ ενδιαφέροντα μονοπάτια τριγύρω. Στο μεταξύ ψάχνω να βρω το όνομά του στο γούγλη και βγαίνουν τόσοι πανέμορφοι καταρράκτες στη Meghalaya που δυσκολεύομαι να τον εντοπίσω, εν μέρει κι επειδή τους είδαμε με ελάχιστο νερό κι όχι σε κατάσταση πλήρους μεγαλείου. Επειδή οι φωτογραφίες μου τους αδικούν ακόμη και για την εποχή που τους επισκεφθήκαμε, εδώ παίρνετε μια ιδέα για το τι διαθέτει σε καταρράκτες η Meghalaya: 19 Famous Waterfalls in Meghalaya: Best Time to Visit and How to Reach

Αυτό ακριβώς συζητήσαμε και με τον Άλεξ όταν επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο. Μας έλεγε πως η high season είναι η βροχερή περίοδος, που για όποιον δεν το ξέρει ρίχνει ΚΑΡΕΚΛΟΠΟΔΑΡΑ. Βασικά μιλάε για την περιοχή με τη μεγαλύτερη βροχόπτωση στον κόσμο, άντε τη δεύτερη, εξαρτάται με το ποια στατιστικά προτιμάει ο καθένας. Ρώτησα αν είναι εύκολη η οδήγηση τότε γιατί με το χάλι που βλέπαμε στην ξηρή περίοδο δεν ήθελα καν να φανταστώ πώς είναι οι δρόμοι όταν βρέχει καταρρακτωδώς. “Εδύσκολα είναι, αλλά τότε βγάζουμε το ψωμί μας. Έρχονται πολλοί τουρίστες, ειδικά από την Καλκούτα και είναι πανευτυχείς όταν βρέχει τόσο! Οι καταρράκτες γεμίζουν νερό, όλα είναι πολύ πράσινα κι αυτοί έρχονται να δουν βροχή, πολλή βροχή, αυτό είναι το βασικό μας αξιοθέατο εδώ, η βροχή!”. Σταυροκοπήθηκα. Μια χαρά ήταν τα τοπία και χωρίς να γίνω μούσκεμα, ευχαριστώ δε θα πάρω Meghalaya Ιούνιο με Σεπτέμβριο, να μου λείπει. “Α μερικές φορές βρέχει πέντε μέρες σερί!”, είπε όλο ενθουσιασμό και ξανασταυροκοπήθηκα. Μακριά από μας.

Περάσαμε από κανα-δυο αρκετά ιδιαίτερα νεκροταφεία και ήρθε η ώρα της επιστροφής και του μαρτυρίου της κίνησης, που ακόμη κι έτσι πάντως ήταν ένα σκαλί κάτω από τη Ντάκα. Για άλλη μια φορά φάγαμε στο ξενοδοχείο, με το δικό μου πιάτο να είναι απογοητευτικό για Ινδία, αλλά η άνεση του “σπιτιού” υπερκάλυπτε τις όποιες ατέλειες.

H επόμενη μέρα αναμενόταν πιο ενδιαφέρουσα: θα βλέπαμε ζωντανές γέφυρες, έναν αρχαιολογικό χώρο που τελευταία στιγμή ανακάλυψα πως ήταν αρκετά κοντά μας, θα πηγαίναμε στο “καθαρότερο χωριό της Ινδίας” και στον ποταμό Dawki. Exciting stuff και με τον Α επιτέλους υγιή να το απολαμβάνει.
 
Last edited:

Yorgos

Member
Μηνύματα
10.160
Likes
54.453
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Το Shillong δεν το λες και χάρμα οφθαλμών.

20250217_092612.jpg


Ποδοσφαιρικό γήπεδο.
20250217_094720.jpg


Το αντίθετο ρεύμα κόλλησε, με ουρά χιλιομέτρων.
20250217_095958.jpg


Το φαράγγι.
20250217_104324.jpg


Αυτό το κόπλο να ξύνεις λεμόνι πάνω στο καλαμπόκι ήταν εξαιρετικό. Θα το υιοθετήσω.
20250217_104548.jpg


Πληρώνεις για να ανοίξει η πόρτα και να δεις τη θέα που μόλις είδες δωρεάν πριν 200 μέτρα.
20250217_110444.jpg


Δηλαδή; Είναι γεμάτο ινφλουένσερς; Τρόμαξα.
20250217_112340.jpg



Κατάβαση προς έναν καταρράκτη.
20250217_112456.jpg


Που δεν είχε και πολύ νερό, αλλά το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός.
20250217_113012.jpg


Ωραία η θέα στη διαδρομή.
20250217_113018.jpg


Ο ίδιος καταρράκτης από λίγο πιο κάτω.
20250217_113306.jpg


Το μονοπατάκι για το σπήλαιο.
20250217_120456.jpg


Αριστερά κάνεις και λίγο hiking. Δεξιά ο δρόμος για φυγόπονους.
20250217_120638.jpg


Βλέπετε ποιο δρόμο διάλεξε ο κύριος Α, ε;
20250217_120705.jpg


Είχαν κάνει πολύ καλή δουλειά στο μονοπάτι.
20250217_121720.jpg
20250217_121854.jpg



Εμ, εμένα αυτή η σπηλιά έτσι όπως ήταν με προετοίμαζε να βρω κανένα καράβι πάνω στο βουνό.
20250217_122040.jpg


Είχε το ενδιαφέρον του το σπήλαιο.
20250217_122241.jpg
20250217_122342.jpg


Το βλέπετε εκείνο το νεράκι που είναι σα κάτουρο; Ε είναι ο καταρράκτης που υπό ΚΣ είναι θηρίο. Εντάξει, τον αδικεί η άθλια φωτογραφία μου. Είχε πολύ πιο ωραία χρώματα το όλο περιβάλλον.
20250217_130727.jpg


Ωραίο και το σνακ μας.
20250217_134909.jpg


Στην αρχή οι οδηγίες ήταν απλά περίεργες.
20250217_143323.jpg


Πολύ μου άρεσαν τα μονοπάτια, κι ας είχαν σκαλιά.
20250217_143339.jpg


Είχαμε κι επιλογές.
20250217_143711.jpg


Εμένα μου αρέσουν αυτά, άλλοι θα τα βρουν εντελώς αδιάφορα. Η ερημιά πάντως προσέδιδε στην όλη εμπειρία.
20250217_143839.jpg


Τι εννοεί ο ποιητής "over drunk"; Δηλαδή παραπάνω μεθυσμένος από το κανονικό;
20250217_145341.jpg


Χαλαρά μπορώ να φανταστώ τους δρυίδηδες του Αστερίξ να κάνουν συνέδριο εδώ.
20250217_145557.jpg



Ε όμορφα ήταν.
20250217_145933.jpg
20250217_151053.jpg
20250217_151645.jpg


Εδώ οι οδηγίες αγγίζουν το cringy.
20250217_153556.jpg
20250217_152311.jpg


Ε τώρα δεν ήταν και πολύ λιγότερα από 2600 τα σκαλιά που κάναμε, είπα σε μια προσπάθεια να μεταπείσω τον Α για την επόμενη μέρα.
20250217_153742.jpg
20250217_154052.jpg


Κάποιος ποζάρει σα γύφτικο σκεπάρνι.
20250217_160150.jpg


Νεκροταφείο.
20250217_160900.jpg


Φάγαμε και σήμερα.
20250217_191749.jpg
 
Last edited:

alma

Member
Μηνύματα
4.257
Likes
18.268
Έτσι όπως τα λέει είναι, σήμερα έκανα και εγω το σαφάρι με τον ελέφαντα. Απίστευτο το πάρκο στο Kaziranga μπορεί να μην έχει την φημη των άλλων πάρκων αλλά σίγουρα έχει την χάρη.
Τι έγινε βρε παιδια; Όλοι Ινδία για σαφάρι με ελέφαντες είστε οι τραβελστορίτες αυτές τις μέρες;
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.980
Μηνύματα
921.279
Μέλη
39.684
Νεότερο μέλος
levilogan

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom