Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[Yorgos]

Ξέρω ότι πολλοί τα βαριούνται, αλλά εγώ τη βρίσκω με κάτι τέτοια, και ο κύριος Α ακόμη παραπάνω. Γι αυτό τον αγαπάμε.

Ακριβώς αυτό και τίποτ' άλλο.

Να τώρα, ένας άνθρωπος που ασχολείται με φωτογραφία τέτοια θαύματα θα έβγαζε, όχι τις μπουρούχες τις δικές μου.

Σε τρώει και σε χωνεύει η χελώνα.

Σούπερ η βάρκα από το Majuli.

Και φούσκωμα και πλύσιμο θέλει αυτός.

Πώς να μη βγεις αριστούχος άμα σε λένε Σαϊνι;

Είχε πολλές επιλογές φαγητού το Guwahati.

Γουί λαβ πίπολ γουότσινγκ.

Τιν τιμήσαμε τη γαστρονομία.

Glazed chicken. Εξαιρετικό.

Καλούτσικο και το lemon pie.

Ινδία χωρις κρίκετ δε γίνεται.

Η διαφορά με τις προηγούμενες πόλεις σε μαγαζιά ήταν εμφανής.

Αμέτρητα ήταν αυτά στο πάρκο και με πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες για όλες τις σημαντικές μάχες που εχουν λάβει χώρα ιστορικά στο Assam.

Oι Ινδοί έχασαν τον Ινδοσινικό πόλεμο βασικά επειδή δεν είχαν τις υποδομές (κυρίως δρόμους) να μεταφέρουν τα όπλα στο μέτωπο.

Ο Νέχρου.

Ο Α. Μια μέρα θα γίνει κι αυτός άγαλμα.

Μα δεν είναι είδωλο;

Κι ο ταπεινός εαυτός μου.

Εντάξει, βασικά το τελεφερίκ από πίσω μου ήθελα να καταδείξω.

Πολύ προσεγμένο το πάρκο.

Ό,τι χρειάζεται ο προσκυνητής στο λόφο τουν αού.

Ο μικρός ναός που νομίζαμε ότι ήταν ο κύριος.

Είχε πολύ σκαλάκι.

Και μπόλικη ανθρωπογεωγραφία.

Πρώτη θέα του ναού Kamakhya.

Oι πιστοί το έπαιρναν πολύ στα σοβαρά.

Προφανώς ο ναός ανά τους αιώνες έχει "υποστεί" πολλές επεκτάσεις.

Και ό,τι μπόρεσα να πάρω από το εσωτερικό με την ατμόσφαιρα, τις μυρωδιές, τους ήχους δυστυχώς να αδικούνται.

Εγώ δε χρειάζομαι βούλα, έχω μια κρεατοελιά ανάμεσα στα φρύδια.

Τρομερή λεπτομέρεια ο ναός, πανέμορφος.

Η ανθρωπογεωγραφία που λέγαμε.

Πανοραμική θέα της πόλης.

Κι ένα μικρό τζαμί.

Έπρεπε να αγοράσω ένα από αυτά.

Όταν μεγαλώσω θα γίνω σαν κι αυτόν.

Όμορφο και το yellow chili.

Χωρίς paneer δεν πάμε πουθενά.

Όταν ο Α γνώρισε τη Σάλι. Ε, όταν ερωτεύτηκε το biryani εννοώ.

Είχε ένα επίπεδο ο κινηματογράφος.

Παραλίγο να ξεχάσω αυτή τη φώτο!

 

[Smaragda53]

Μα τι χώρα αυτή η Ινδία! Το δε trailer φο βε ρό!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14: Άφιξη Agartala, παλάτι-μουσείο και το ξενοδοχείο του 5,8​

Θα πετούσαμε για Agartala διότι οδικώς, παρότι η Tripura και το Assam είναι όμορες πολιτείες, η απόσταση που τις χωρίζει είναι άνω των 500χλμ και απαιτεί πάνω από 15 ώρες οδήγηση. Φύγαμε νωρίς για το συμπαθές αεροδρόμιο του guwahati, όπου είχαμε τα ίδια ντράβαλα με τα καλώδια και τις πρίζες και συνειδητοποιήσαμε ότι έτσι θα γίνεται σε όλες τις πτήσεις στην Ινδία. Η πτήση με κάποια Akasa Air ήταν μια χαρά, όσο κι αν προσπαθούσα να αγχώσω τον Α, παίζοντας με τις φοβίες του
-Την ξέρεις αυτή την Akasa; με ρώτησε
- Προσωπικά εννοείς;
- Ρε λέγε, είναι ασφαλής;
- Ε με τέτοιο όνομα τι ασφαλής να είναι ρε Α μου;
- Τι εννοείς;
- Ε ο΄ταν τη βλέπουν από το έδαφος να πετάει λένε "Α, κάσα". Δηλαδή να μια ιπτάμενη κάσα.
- Ε αϊ στο διάολο κάθε φορά.

Το αεροδρόμιο της Agartala ήταν συμπαθές για πόλη αυτού του μεγέθους (λιγότεροι από 700.000 κάτοικοι). Τα ταξί χρέωναν τα διπλά από τα τρίκυκλα, οπότε προτιμήσαμε ένα τέτοιο και στη διαδρομή οι πρώτες μας εντυπώσεις ήταν πως η πόλη είναι σαφώς φτωχότερη αλλά και πολύ πιο “χωριό” από το Guwahati. Kατευθυνόμασταν προς το Hotel Noah Spire, ένα μεγάλο μυστήριο. Το ξενοδοχείο φαινόταν ΤΟΣΟ καλό στις φωτογραφίες που δεν υπήρχε περίπτωση να μην είναι εξαιρετικό. Από την άλλη ήταν ολοκαίνουριο, με ελάχιστες κριτικές, που όμως έδιναν κάκιστο βαθμό, αν θυμάμαι καλά 5,8. Με 39€/βραδιά για τέτοιας ποιότητας ξενοδοχείο είπα να το προτιμήσουμε κι ό,τι βγει. Θα ήταν και το ακριβότερο κατάλυμα του ταξιδιού.

Eκ πρώτης όψεως το ξενοδοχείο ήταν ό,τι καλύτερο είχαμε δει μέχρι στιγμής, αλλά δεν είχαμε και πολύ χρόνο να το δούμε ενδελεχώς. Αφήσαμε τις αποσκευές και φύγαμε γρήγορα για το παλάτι Ujjayanta, όπου στεγαζόταν το μουσείο της πολιτείας της Tripura, αλλά το βασικό αξιοθέατο υποψιαζόμασταν πως θα είναι το κτίριο αυτό καθαυτό. Δίκιο είχαμε, εξωτερικά το κτίριο τα έσπαγε, είχε μια έντονη ταζμαχαλίλα (και λίγη μασχαλίλα, ισχύει, αλλά αυτό ξεπερνιέται άσε που το είχαμε συνηθίσει) με μπόλικη μεγαλοπρέπεια και αρμονία, ενώ λίγο παραπέρα κυριαρχούσε το reality check με κυρίες να πλένουν τα ρούχα τους σε αιωνόβια ghats. Δυστυχώς στο εσωτερικό του μουσείου δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες και μάλιστα η απαγόρευση τηρούταν αυστηρώς από τους κατά τ' άλλα βαριεστημένους υπαλλήλους. Κρίμα γιατί είχε πολύ ωραία εκθέματα, όπως η αίθουσα των πορτραίτων των μαχαραγιάδων, κάποια αρχαιολογικά ευρήματα κι εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό από παλαιότερες εποχές.

Περπατήσαμε για το Sri Jaganath, έναν ινδουιστικό ναό σαφώς πιο μοντέρνο από το χθεσινό στο Guwahati και ολίγον Disneylandίστικο, αλλά το people watching ήταν άπαιχτο, ως συνήθως σε τέτοια μέρη. Στο μεταξύ παντού τριγύρω στην περιοχή λάμβαναν χώρα γάμοι, η συγκεκριμένη περιοχή της πόλης είναι μάλλον ό,τι και τα κτήματα της Βαρυμπόμπης, κάποιο hotspot για γάμους, που ως γνωστόν είναι τεράστια στιγμή στη ζωή των Ινδών (σε αντίθεση με των Κουβανών ας πούμε). Είπαμε να κάνουμε ένα wedding crashing να χλαπακιάσουμε αλλά οι διοργανωτές δεν πολυγούσταραν. Περπατήσαμε στα όλο σκόνη στενά για να φτάσουμε στο τζαμί Gedhu Mia που αποδείχθηκε μικρό αλλά κουκλίστικο, εξωτερικά τουλάχιστον διότι ήταν κλειστό και παρότι πήραμε λίγο μάτι το εσωτερικό, η είσοδος δεν επιτρεπόταν.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας όπου υπήρχε ντουσιέρα ΑΑ ποιότητος με ανεξάντλητο ζεστό νερό (ναι, επιτέλους) αλλά και προβληματικό σιφώνι, πράγμα το οποίο είχαμε διαβάσει στα σχόλια και δεν είχαν προλάβει να φτιάξουν ως φαίνεται. Ωστόσο, ο τεχνικός ήρθε αμέσως, ξε-πλυμμήρισε το ντους και το έφτιαξε μια και καλή. Καινούριο ξενοδοχείο ήταν, θα είχε και ατέλειες, αλλά ξαναλέω ήταν εξαιρετικό κατά τα άλλα, μάθαμε πως σύντομα θα λειτουργούσε και πισίνα και spa και τώρα που το κοίταξα οι τιμές των 39€ έχουν πάει περίπατο, στοιχίζει τα διπλά.

Τέλος πάντων, ήμασταν πια πλυμμένα αγόρια αλλά ήμασταν και πεινασμένα. Το εστιατόριο του ξενοδοχείου ήταν πολύ μπάνικο οπότε είπαμε να το τιμήσουμε. Απογοητευτήκαμε, ειδικά ο Α που είχε δίκιο γιατί και στα δύο του πιάτα το χοιρινό ήταν τίγκα στο λίπος ενώ ούτε το δικό μου ήταν γευστικό, πράγμα απαράδεκτο για Ινδία και διπλά απαράδεκτο γιατί για Ινδία ήταν και ακριβό. Δεσμεύθηκα πως αύριο και μεθαύριο, τις δυο τελευταίες μέρες για τον Α δηλαδή, θα τρώγαμε στα καλύτερα, θα έκανα ενδελεχή έρευνα. “Και αυτό είναι δέσμευση”, που έλεγε και ο

Αυτό που θέλαμε ήταν να βρούμε έναν οδηγό για να μας πάει στο Unakoti την επομένη. Το οποίο Unakoti ήταν ένας μάλλον άγνωστος -σε μένα τουλάχιστον- αρχαιολογικός χώρος που είδα όμως πως Angowhatιζε και μη θέλοντας να δω περισσότερες φωτογραφίες, είχα θέσει ως βασικό χάιλάιτ της διαμονής μας στη συμπαθή Agartala. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσα πως οι ρεσεψιονίστ δεν είχαν ξανακούσει για το μέρος αυτό, ωστόσο παρά τα μέτρια Αγγλικά τους μου βρήκαν ένα κυριούλη με τον οποίο μπόρεσα να συνεννοηθώ ώστε να μου βρει έναν οδηγό που να θέλει να μας πάει σε τιμή καλύτερη από εκείνου που είχα βρει online, με κοινό παρονομαστή ότι κανείς εκ των δύο δεν ήξερε Αγγλικά οπότε η συνεννόηση την επομένη αναμενόταν καρούμπαλο με πολλά “γιου φάουλ” . Αλλά είχαμε και την προσδοκία ότι θα βλέπαμε καρα-χάιλάιτ. Ή μήπως θα τρώγαμε φόλα;

 

[Smaragda53]

Ξεράθηκα στο γέλιο με την "κασα"! Μα τι σου έχει κάνει ο άνθρωπος?

 

[Yorgos]

H θέα από το ξενοδοχείο στο Guwahati. Περιέργως δεν είχε φασαρία.

Η είσοδος του αεροδρομίου στο Guwahati.

Kαι το εσωτερικό του. Είπαμε, μεγάλη πόλη, πρωτοκοσμικά πράγματα.

Αυτό το κτίσμα πώς βρέθηκε μέσα στο αεροδρόμιο δεν ξέρω, παίζει να ήταν και κανένας που δε συμφώνησε στην απαλλοτρίωση κι έφτιαξαν τους αεροδιαδρόμους τριγύρω του. Εντάξει, δε νομίζω ότι είναι σώνει και καλά σπίτι, αλλά μου θύμισε τα nail houses στην Κίνα:
When A Chinese Farmer Refused To Move Out Of His Home, The Government Built A Highway Around It

Και φτάσαμε στην Agartala.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο κύριος, αλλά ωραίο το αγαλματάκι του και αισθητή η αλλαγή κλίματος.

Ευτυχής ο κύριος Α.

Η Agartala σαφώς πιο φτωχή από τις προηγούμενες πόλεις.

Κομμάτι του λόμπι του ξενοδοχείου μας: βελούδινοι καναπέδες, αγάλματα, καθρέφτες, για αρχόντους πράγματα, τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ;

Πρώτη θέα του Μουσείο της Tripura. Παλατάρα.

Εντάξει, το "ταζμαχαλίζει" ίσως και να ήταν ελαφρώς υπερβολικό, αλλά μερακλής ο μαχαραγιάς.

Και παραδίπλα κόσμος πλενόταν στα ghats, ή έπλενε και τα ρούχα του.

Αρκετό χρώμα η όλη επίσκεψη,

Η μόνη φωτογραφία που μου επέτρεψαν να βγάλω στο παλάτι ήταν από μέσα προς τα έξω.

Μόντι και σκουπίδια, μια τυχαία συνεύρεση.

Ήταν ολίγον φλωρινιωτέ ο ναός.

Βέβαια μέσα προσεύχονταν κανονικά, έπαιζαν θρησκευτική μουσική, άλλο που εμάς ο ναός μας φάνηκε σαν το Little Cook στου Ψυρρή.

Φοβερή γιαγιούλα που την είχε φέρει η (υποθέτω) εγγονή της να προσκυνήσει. Ήταν μονίμως σε γωνία 90 μοιρών.

Πόσο Ινδία. Βέσπα, ξιπόλιτη προσκυνήτρια και tuktuk στο προαύλιο του ναού.

Τρελή μπίζνα η βιομηχανία γάμου.

Εντάξει η αισθητική επιδέχεται βελτίωσης.

Περάσαμε και βράδυ από το μουσείο/πρώην παλάτι.

Πουφυσικά άλλαζε χ΄ρωματα, πολλά κιόλας. Και μωβ.

Αυτός ο θεός με μπέρδεψε λίγο με τα χέρια.

Τα μαγαζιά έχουν πολύ μικροπυς χώρους. Τουλάχιστον ξέρουν πως αποκλείεται να μπει ινσπέκτορας, δε χωράει.

Α δε σας είπα, γινόταν και ροζ.

Και μπλε. Εντάξει το κόβω πριν ξεκινήσουν τα αστεία για τις πίτσες.

Και το τζαμί που λέγαμε.

Μέσα δεν ήταν τόσο ενδιαφέρον.

Η πόλη είχε ένα θέμα με το φωτισμό, ακόμη και στις γέφυρες έπαιζαν χρωματάκια.

Άνθρακες ο θησαυρός.

Κρίμα το ντιζάιν.