Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[annoula]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10: Ελέφαντες, ρινόκεροι, άλμα επί στηθαίου μετά μπαούλου και καλώς ήρθαμε στη Meghalaya.​

Το πρωινό ήταν αξιοπρεπέστατο και οι άνθρωποι μας είχαν φωνάξει ένα τρίκυκλο για να μας πάει στην κυρίως πύλη του Εθνικού Πάρκου Kaziranga, όπου θα κάναμε το πρώτο από τα δύο σαφάρι, αυτό πάνω στον ελέφαντα. Μετά θα ακολουθούσε το δεύτερο, με τζιπ στη δυτική πύλη του Kaziranga. Η λογική του να κάνουμε δύο σαφάρι στο ίδιο εθνικό πάρκο ήταν ότι πάνε σε διαφορετικά μέρη του (αρκετά μεγάλου) πάρκου και παρότι το ένα από τα δύο ήταν σημαντικά ακριβότερο από το άλλο, για το συνολικό ποσό των 85€/'ατομο που είχαμε πληρώσει online θεωρήσαμε πως άξιζε τον κόπο.

Κατά την άφιξή μας είδαμε μόνο Ινδούς τουρίστες, κατά τα φαινόμενα κυρίως upper class, παρότι ακόμη και για τη μέση τάξη οι τιμές ήταν πολύ προσιτές, ασιθητά χαμηλότερες για τους ντόπιους από από αυτές που χρεωθηκαμε. Δεν υπήρξε καμία γραφειοκρατία, αμέσως μετά την είσοδο από μια ανοιχτή πύλη, βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με τον “πύργο ανάβασης ελεφάντων”, στον οποίο προφανώς ανεβαίνεις προκειμένου να μπορέσεις να ανέβεις στους ελέφαντες που έρχονται να “παρκάρουν” εκεί. Αρχικά ελέφαντες δε βλέπαμε, παρά ατελείωτες εκτάσεις από πράσινο και κάπου μακριά στο βάααααθος κάτι που όντως φαινόταν σα ρινόκεροι. Σε λίγα λεπτά όμως εμφανίστηκαν οι ελέφαντες με τους αναβάτες της προηγούμενης “βάρδιας”, οι οποίοι αποβιβάστηκαν πάραυτα για να ανέβουμε εμείς.

Σε κάθε ελέφαντα ανέβαιναν 2-3 άτομα, άλλωστε οι ινδικοί ελέφαντες είναι σημαντικά μικρότεροι από τους αφρικανικούς. Εμείς ήμασταν μόνοι μας, συν τον οδηγό βεβαίως-βεβαίως, ο οποίος διαπίστωσα πως είναι ξιπόλυτος και ταυτόχρονα κρατούσε ένα ξύλο πάνω στο κεφάλι του ελέφαντα, σα βέργα. Σύντομα διαπιστώσαμε πως με τις πατούσες του ο οδηγός πίεζε τον ελέφαντα πίσω από το αριστερό ή δεξί του αυτί, ανάλογα με το πού ήθελε να τον κάνει να στρίψει, ενώ πιέζοντας τη βέργα πάνω στο κρανίο του ελέφαντα καθόριζε την ταχύτητά του ή και τον σταματούσε. Το τιμόνι στα αυτιά λοιπόν και το start/stop στο κεφάλι, ενδιαφέρον.

Η πρώτη αίσθηση που έχεις είναι οι μύες του ελέφαντα που κινούνται κάτω από τον πισινό του αναβάτη, φοβερή αίσθηση κτηνώδους κυριολεκτικά δύναμης. Αρκετά άνετα ήταν, αλλά και να μην ήταν δεν είχαμε πάει για την άνεση αλλά για τους ρινόκερους. Οι οποίοι ρινόκεροι ήταν πάμπολλοι και πάρα πολύ κοντά μας, σε 10 λεπτά φτάσαμε κοντά στο πρώτο κοπάδι κι ακολούθησαν πολλά ακόμη. Οι ελέφαντες έφταναν σε απόσταση αναπνοής από τους ρινόκερους, που από κοντά μου φάνηκαν σαν ξαδέρφια των στεγόσαυρων, με πλήρη πανοπλία και με εντυπωσίασε ο αριθμός τους, άλλωστε το Kaziranga είναι το πάρκο με το μεγαλύτερο πληθυσμό μονόκερων ινδικών ρινόκερων. Το όλο μέρος είχε φοβερή ησυχία και πραγματικά ένιωθες ότι ήσουν σε άλλο πλανήτη, ενώ από πανίδα είδαμε μπόλικους νεροβούβαλους, κάτι τεράστια πουλιά (συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων γυπών που έχω δει ποτέ), ελάφια, αγριογούρουνα, ελεύθερους ελέφαντες, κι όλα αυτά μέσα σε μια ώρα, που ήταν τόσο όσο χρειαζόταν.

Το πακέτο μας περιλάμβανε και μεταφορά προς τη δυτική πύλη, που με εξέπληξε το πόσο μακριά ήταν, πάνω από 15 λεπτά με το τζιπ. Από εκεί θα κάναμε δεύτερο σαφάρι σε άλλη πλευρά του πάρκου, αυτή τη φορά με τζιπάκι, στο οποίο πάλι μόνοι μας ήμασταν, πραγματικά πολύ άνετα και μάλιστα μπορούσαμε να είμαστε όρθιοι στην πίσω πλευρά του οχήματος. Άλλο το τοπίο εδώ, με δέντρα, μπορούσαμε προφανώς να καλύψουμε μεγαλύτερες αποστάσεις στον υδροβιότοπο, είδαμε μαϊμουδάκια, φυσικά αρκετούς ρινόκερους αλλά πια όχι εξ' επαφής, ελάφια, αλλά το κλου ήταν μάλλον το πόσο μόνοι μας ήμασταν μέσα στη φύση.

Εν κατακλείδι νομίζω πως άξιζαν και τα δύο σαφάρι, διότι βλέπεις διαφορετικά πράγματα: με τον ελέφαντα έχεις την εμπειρία της ανάβασης και φτάνεις σε απόσταση αναπνοής από τους ρινόκερους, με το τζιπ καλύπτεις διαφορετικά τοπία. Αν έπρεπε πάντως να διαλέξω ένα από τα δύο λόγω έλλειψης χρόνου ή χρημάτων θα έπαιρνα μάλλον εκείνο με τον ελέφαντα. Δυστυχώς οι τίγρεις που διαθέτει το πάρκο είναι -όπως ήταν αναμενόμενο- εξαιρετικά δύσκολες να τις πετύχεις, ειδικά την ημέρα.

Ικανοποιημένοι από την εμπειρία πήγαμε στο ξενοδοχείο, μαζέψαμε τα πράγματά μας, πήραμε ένα tuk-tuk και του είπαμε να μας αφήσει στον κεντρικό, όπου κάποιοι καλοί ντόπιοι μας υπέδειξαν από πού περνάει το λεωφορείο για Shillong. Δεν περιμέναμε πάνω από 20 λεπτά και παρότι ήταν παλιό ήταν πάρα πολύ άνετο και με μια μικρή στάση όπου τσίμπησα ένα πολύ λοκάλ μεσημεριανό στο... Μπασιάκο της Ινδίας (φακές με αρακά και paneer με πίτα, εξαιρετικό) φτάσαμε στα προάστεια του Guwahati, σε κάποιου είδους διαστάυρωση της εθνικής που έμοιαζε με κόλαση: ατελείωτα αυτοκίνητα, τρομερή μόλυνση, σκόνη που έκανε τα μάτια να τσούζουν, τρομερή φασαρία και ο μόνος τρόπος να πάμε στο σωστό ρεύμα ήταν να πηδήξουμε το στηθαίο που χωρίζει τα δύο ρεύματα εν μέσω πλήρους κίνησης και με τον κύριο Α να πρέπει να κάνει σλάλομ με βλέμμα τρόμου παρέα με το μπαούλο του. Σκέφτηκα να τον φωτογραφίσω αλλά δεν πρόλαβα. Κάτι μου λέει πως την επόμενη φορά θα έρθει με ταξιδιωτικό σάκο, το πήρε το μάθημά του.

Εκεί που αναρωτιόμασταν πού είναι τα shared taxis για Shillong, μας πλησίασε ένας γεράκος με τζιπ τελευταίας γενιάς, με ρώτησε αν πάμε για Shillong, μπήκαμε στη τζιπάρα του, συμφωνήσαμε για μόλις 500 ρουπίες (6€) ο καθένας και πήγαμε σα βασιλιάδες, παρά τις πραγματικά ατελείωτες στροφές, άλλωστε ο προορισμός μας είναι κάπου ανάμεσα στα 1465 και τα 1965 πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η διαφορά πεντακοσίων μέτρων στο υψόμετρο της ίδιας πόλης υποδήλωνε πως είναι χτισμένη πάνω σε βουνό, με ανελέητα σπιράλ δρόμων, σχεδόν κανένας δρόμος δεν είναι παράλληλος με άλλον και το καταλάβαμε όταν φτάσαμε και μας άφησε στο “κέντρο” της πόλης ο παππούς, το police bazaar. Του ζητήσαμε να μας πάει στο Arbour Inn, αλλά δεν καταλάβαινε Αγγλικά κι όταν τον βάλαμε να πάρει τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια του καταλύματος διαπίστωσα πως μεταξύ τους μιλούσαν στα Αγγλικά, δεν είχαν άλλη κοινή γλώσσα, κλασική αθάνατη Ινδία, τρομερό μωσαϊκό.

Υπήρχε πάντως πιάτσα τοπικών ταξί επιτόπου, βρήκαμε εύκολα έναν που μιλούσε Αγγλικά και μας πήγες στο ξενοδοχείο, αφού χρειάστηκε να μιλήσει δυο φορές με την ιδιοκτήτρια,πράγμα απαραίτητο δεδομένης της “ρυμοτομίας” της πόλης, που είναι από τις χειρότερες που έχω δει παγκοσμίως, δεν ξέρω πώς προσανατολίζονται οι άνθρωποι, με τα gps να μην έχουν καθόλου καλό στίγμα, ενώ κι οι πεζοί ζορίζονται αφού δεν υπάρχουν ουσιαστικά πεζοδρόμια.

Ήταν βράδυ, ήμασταν κουρασμένοι αλλά φτάσαμε σε ένα πραγματικό ησυχαστήριο σε ένα λοφίσκο γεμάτο δέντρα, μακριά από τη φασαρία, όπου μας υποδέχθηκε η ιδιοκτήτρια Maxime, μια δυναμική αλλά και αυστηρή κυρία, που όπως και οι περισσότεροι στο Shillong ανήκει στη φυλή των Khasis, αλλά είχε πατέρα διπλωμάτη, μιλούσε εξαιρετικά Αγγλικά και μας θύμισε πως έχουμε αλάξη πολιτεία, δηλαδή “αδελφή”. Πλέον βρισκόμασταν στη Meghalaya, γνωστή για τους άπειρους λόφους της, την υψηλή βροχόπτωση, τα φεστιβάλ της και τόπο κατοικίας περίπου τρεισίμησι εκατομμυρίων Ινδών, που αποκόπηκε από το Ασσάμ πριν από πενήντα χρόνια περίπου.

Το δωμάτιο ήταν πολύ προσεγμένο με εξαιρετικές προσωπικές πινελιές και ανακουφιστήκαμε που η κυρία Maxime σέρβιρε και φαγητό γιατί μετά από τόσες στροφές θέλαμε να ξεκουραστούμε και η ιδέα να βγούμε στα σκοτάδια σε μια πόλη τόσο χαώδη και με τέτοιο ανεβοκατέβασμα δε φαινόταν θελκτική. Το φαγητό ήταν απλώς ΟΚ, θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, αλλά το βασικό ήταν ότι η κυρία μπόρεσε να μας βρει ταξιτζή διαθέσιμο για τις επόμενες δυο μέρες που θέλαμε να δούμε διάφορες περιοχές και δε γινόταν χωρίς όχημα. “Δεν ξέρω αν μιλάει Αγγλικά ο Alex γιατί δε δουλεύουμε με ξένους πελάτες, αλλά είναι ο οδηγός με τις καλύτερες κριτικές” μας είπε. Μας έφερε σε επικοινωνία μαζί του, συνεννοηθήκαμε μια χαρά γραπτώς (προτιμάω τα γραπτά μηνύματα με τους Ινδούς, η προφορά τους δεν μου είναι πάντα κατανοητή) και την επόμενη είχαμε τουρ για το Cherrapunjee. Τέλεια, όσο και το brownie που μας προσέφερε η καλή κυρία πριν απολαύσουμε τα εξαιρετικά της στρώματα.

Βόλτα με ελέφαντα έκανα και εγώ στο Μπαλί! Πάντως όταν ο ελέφαντας λιγουρευόταν φύλλα από δέντρα στην διαδρομή και γυρνούσε να φάει το κούνημα σε τέτοιο ύψος ήταν λίγο spooky! Φοβερή η ιστορία και οι φωτο. Συνέχισε!

 

[arabickostas]

@Yorgos γιατί το αποκαλείς μπαούλο? Μεγάλη βαλίτσα είναι. Το μπαούλο ήταν δώρο στο bubble bobble αν θυμάσαι.

 

[Yorgos]

@Yorgos γιατί το αποκαλείς μπαούλο? Μεγάλη βαλίτσα είναι. Το μπαούλο ήταν δώρο στο bubble bobble αν θυμάσαι.

32 κιλά, δεν αξίζει να λέγεται βαλίτσα. Και εντελώς ακατάλληλο για τέτοιο ταξίδι βέβαια.

 

[varioAthens]

Οταν στην Ινδια μια σιδερια που ειχαν για τον ελεφαντα προσγειωθηκε στο δικο μου το κεφαλι το εξελαβα ως μηνυμα απο το συμπαν να μην ξανασυμμετασχω σε παρομοια εκμεταλλευση ζωων... ποναει η ψυχη μου με αυτες τις πρακτικες...

 

[Θανάσης.]

Έτσι όπως τα λέει είναι, σήμερα έκανα και εγω το σαφάρι με τον ελέφαντα. Απίστευτο το πάρκο στο Kaziranga μπορεί να μην έχει την φημη των άλλων πάρκων αλλά σίγουρα έχει την χάρη.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11: Καταρράκτες χωρίς νερό, σπήλαια και πάλι καταρράκτες (με λίγο νερό)​

Ο Άλεξ ήρθε στην ώρα του και τα Αγγλικά του ήταν τρίκαλα, όχι απλώς καλά, συν τη συνήθη πια ευγένεια και το χαμόγελο των Ινδών. Το αμαξάκι του ήταν πολύ μικρό αλλά μια χαρά για τρεις ανθρώπους, χώρια που με την κίνηση που έχει το Shillong μάλλον δε θέλαμε να έχουμε και μεγαλύτερο. Δεν είναι μόνο η απαράδεκτη ρυμοτομία και ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός αυτοκινήτων, αλλά και τα έργα τα οποία μάθαμε από τον Άλεξ πως ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια και θα τελειώσουν μάλλον πρόπερσι.

Κhasi ήταν κι ο Άλεξ και ομιλητικότατος, οπότε μάθαμε ότι δεν πολυσυμπαθεί τον Modi (εδώ που τα λέμε γενικά με τις μειονότητες δεν τα πηγαίνει καθόλου καλά ο πρωθυπουργός), ότι ίσως συμπαθεί τον Τραμπ, είναι 29 χρονών χωρίς παιδιά και παρότι είναι ο ιδιοκτήτης του ταξί του... δεν έχει βγει ποτέ από τη Meghalaya.

Eίχαμε συμφωνήσει να κάνουμε αρκετές στάσεις, κάποιες εκ των οποίων είχαν να κάνουν με καταρράκτες, αλλά δεδομένου ότι επρόκειτο για την ξηρή/άνυδρη περίοδο θα βλέπαμε αν θα πηγαίναμε σε όλους, αναλόγως με το πόσο νερό έχουν οι και αν είναι επαναληπτικά τα τοπία.

Η πρώτη στάση ήταν για τη θέα μιας εντυπωσιακής χαράδρας που μου θύμισε το φοβερό φαράγγι Verdon στη νότια Γαλλία, όπου είχε και bungee jumping που προτιμήσαμε να αγνοήσουμε. Έφαγα ένα ωραίο street καλαμπόκι και η επόμενη στάση ήταν μια θέα... με εισιτήριο, δηλαδή οι ντόπιοι είχαν περιφράξει μια ολόκληρη περιοχή κι είχαν βάλει μια πόρτα όπου πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο (πάμφθηνο, δεν είναι αυτό το θέμα) για να περάσεις και να δεις... μια υποδεέστερη θέα της προηγούμενης. Κατανοώ ότι υπάρχουν οικονομικές ανάγκες, αλλά μάθαμε ότι υπάρχουν κοινότητες που κυριολεκτικά πλακώνονται στο ξύλο για τον έλεγχο της κάθε “πόρτας” και ένας από τους γνωστότερους καταρράκτες της Meghalaya δεν είναι προσβάσιμος λόγω εκτεταμένης βίας ανάμεσα σε δύο κοινότητες, που μάλλον δεν είναι σοβαρή εικόνα χώρας που είναι περιφερειακή δύναμη και προσβλέπει σε κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Η επόμενη στάση ήταν ένας καταρράκτης που -αναμενόμενα- δεν είχε πολύ νερό αλλά το τοπίο ήταν πανέμορφο και είχε λίγο κόσμο σχετικά, φυσικά μόνο Ινδούς. Είναι κουραστικό να το λέμε συνέχεια, αλλά μια από τις χαρές του ταξιδιού -και συμπεριλαμβάνω και το Μπανγκλαντές σε αυτό- είναι η έλλειψη τουρισμού. Έψαξα να δω στο nomadmania.com πόσα μέλη αυτής της πολυταξιδεμένης κοινότητας έχουν επισκεφθεί αυτές τις περιοχές, που συγκριτικά είναι ενδεικτικό της επισκεψιμότητας. Έτσι για να έχουμε μια σύγκριση την ευρύτερη περιοχή της Στερεάς Ελλάδας έχουν επισκεφθεί περίπου 13.500 μέλη, Ρώμη & περίχωρα περίπου 20.000 και το Δελχί 7.000 μέλη. Ε, σε ό,τι αφορά τη Ντάκα οι επισκέπτες είναι περίπου 1800, το Ασσάμ λιγότεροι από 500, τη Meghalaya 300, τη Manipur 177, την Tripura 157 και τη Nagaland διακόσιοι. Στην Pyongyang της Βορείου Κορέας έχουν πάει πάνω από 1200, έτσι για να έχουμε μέτρο σύγκρισης. Μπορεί λοιπόν ο καταρράκτης να μην ήταν στα καλύτερά του, αλλά απολαύσαμε με τον Α το όμορφο τοπίο, τη γυμναστική στην οποία μας υπέβαλλαν τα σκαλιά του και το πόσο λίγοι άνθρωποι φτάνουν μέχρι εκεί, που κι αυτό προσδίδει μια αίσθηση μοναδικότητας.

Σειρά είχε το σπήλαιο Arwah, για να φτάσουμε στο οποίο χρειάστηκε να περπατήσουμε ένα πολύ προσεγμένο μονοπάτι μέσα στη φύση με απέραντη θέα στη χαράδρα, ενώ και το ίδιο το σπήλαιο δεν ήταν άσχημο, αλλά ούτε και κάποιο άχαστο αξιοθέατο. Ακολούθησε o καταρράκτης Nohkalikai, που επίσης είχε λίγο νερό, αλλά ήταν τόσο εντυπωσιακός όσο τον περίμενα και μου θύμισε και σε κάποιο βαθμό τον Kaietur της Γουιάνας, τον οποίο επισκέφθηκα πέρυσι τέτοια εποχή μετά από εσωτερική πτήση με αεροπλανάκι κι εντυπωσιάστηκα. Για το αληθές της ομοιότητας βουαλά οι δύο καταρράκτες στα καλύτερά τους, με τους δύο να διακρίνονται γιa το ύψος τους (340 μέτρα ο Nohkalikai, 226 ο Kaietur), το καταπράσινο τοπίο και την όμορφη λίμνη που σχηματίζεται από κάτω τους:

Nohkalikai

Kaieteur

Κάποιοι Ινδοί μας πλησίασαν και μας ρώτησαν από πού είμαστε και να θα πηγαίναμε στη διώροφη ζωντανή γέφυρα (από ρίζες). Το είχαμε συζητήσει με τον Α, μιας που ήταν το κεντρικό αντικέιμενο της αυριανής εκδρομής, με το προφανές ζήτημα να είναι τα 2600 σκαλιά που πρέπει κανείς να κατέβει αλλά και να ανέβει για να φτάσει σε αυτό το θαύμα της συνεργασίας φύσης και ανθρώπου. Ο Α είχε μεγαλύτερες αμφιβολίες για το κατά πόσο θα τα κατάφερνε (κι εγώ είχα κάποιες) οπότε αποφασίσαμε να πάμε σε κάποιες άλλες γέφυρες, μη διόροφες, με σαφώς ευκολότερη πρόσβαση και κάπως έτσι απογοητεύσαμε και τον καλό κυριούλη που μας ρώτησε.

Είχε έρθει ώρα για τον Άλεξ να φάει σε ένα πολύ λοκάλ και πάμφθηνο εστιατόριο, όπου κι εμείς δοκιμάσαμε ένα ταπεινό πλην νοστιμότατο σνακ ονόματι pakora που έμοιαζε με τοματοκεφτέδες και συνεχίσαμε για... το μαντέψατε άλλον έναν καταρράκτη που τα είχε τα σκαλάκια του, αν και με πολλά flat διαστήματα και άξιζε κάθε βήμα: νερό έπεφτε ελάχιστο από τον καταρράκτη, αλλά η δεξαμενή από κάτω του είχε φανταστικά χρώματα με πεντακάθαρο νερό και πολύ ενδιαφέροντα μονοπάτια τριγύρω. Στο μεταξύ ψάχνω να βρω το όνομά του στο γούγλη και βγαίνουν τόσοι πανέμορφοι καταρράκτες στη Meghalaya που δυσκολεύομαι να τον εντοπίσω, εν μέρει κι επειδή τους είδαμε με ελάχιστο νερό κι όχι σε κατάσταση πλήρους μεγαλείου. Επειδή οι φωτογραφίες μου τους αδικούν ακόμη και για την εποχή που τους επισκεφθήκαμε, εδώ παίρνετε μια ιδέα για το τι διαθέτει σε καταρράκτες η Meghalaya: 19 Famous Waterfalls in Meghalaya: Best Time to Visit and How to Reach

Αυτό ακριβώς συζητήσαμε και με τον Άλεξ όταν επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο. Μας έλεγε πως η high season είναι η βροχερή περίοδος, που για όποιον δεν το ξέρει ρίχνει ΚΑΡΕΚΛΟΠΟΔΑΡΑ. Βασικά μιλάε για την περιοχή με τη μεγαλύτερη βροχόπτωση στον κόσμο, άντε τη δεύτερη, εξαρτάται με το ποια στατιστικά προτιμάει ο καθένας. Ρώτησα αν είναι εύκολη η οδήγηση τότε γιατί με το χάλι που βλέπαμε στην ξηρή περίοδο δεν ήθελα καν να φανταστώ πώς είναι οι δρόμοι όταν βρέχει καταρρακτωδώς. “Εδύσκολα είναι, αλλά τότε βγάζουμε το ψωμί μας. Έρχονται πολλοί τουρίστες, ειδικά από την Καλκούτα και είναι πανευτυχείς όταν βρέχει τόσο! Οι καταρράκτες γεμίζουν νερό, όλα είναι πολύ πράσινα κι αυτοί έρχονται να δουν βροχή, πολλή βροχή, αυτό είναι το βασικό μας αξιοθέατο εδώ, η βροχή!”. Σταυροκοπήθηκα. Μια χαρά ήταν τα τοπία και χωρίς να γίνω μούσκεμα, ευχαριστώ δε θα πάρω Meghalaya Ιούνιο με Σεπτέμβριο, να μου λείπει. “Α μερικές φορές βρέχει πέντε μέρες σερί!”, είπε όλο ενθουσιασμό και ξανασταυροκοπήθηκα. Μακριά από μας.

Περάσαμε από κανα-δυο αρκετά ιδιαίτερα νεκροταφεία και ήρθε η ώρα της επιστροφής και του μαρτυρίου της κίνησης, που ακόμη κι έτσι πάντως ήταν ένα σκαλί κάτω από τη Ντάκα. Για άλλη μια φορά φάγαμε στο ξενοδοχείο, με το δικό μου πιάτο να είναι απογοητευτικό για Ινδία, αλλά η άνεση του “σπιτιού” υπερκάλυπτε τις όποιες ατέλειες.

H επόμενη μέρα αναμενόταν πιο ενδιαφέρουσα: θα βλέπαμε ζωντανές γέφυρες, έναν αρχαιολογικό χώρο που τελευταία στιγμή ανακάλυψα πως ήταν αρκετά κοντά μας, θα πηγαίναμε στο “καθαρότερο χωριό της Ινδίας” και στον ποταμό Dawki. Exciting stuff και με τον Α επιτέλους υγιή να το απολαμβάνει.

 

[Yorgos]

Το Shillong δεν το λες και χάρμα οφθαλμών.

Ποδοσφαιρικό γήπεδο.

Το αντίθετο ρεύμα κόλλησε, με ουρά χιλιομέτρων.

Το φαράγγι.

Αυτό το κόλπο να ξύνεις λεμόνι πάνω στο καλαμπόκι ήταν εξαιρετικό. Θα το υιοθετήσω.

Πληρώνεις για να ανοίξει η πόρτα και να δεις τη θέα που μόλις είδες δωρεάν πριν 200 μέτρα.

Δηλαδή; Είναι γεμάτο ινφλουένσερς; Τρόμαξα.

Κατάβαση προς έναν καταρράκτη.

Που δεν είχε και πολύ νερό, αλλά το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός.

Ωραία η θέα στη διαδρομή.

Ο ίδιος καταρράκτης από λίγο πιο κάτω.

Το μονοπατάκι για το σπήλαιο.

Αριστερά κάνεις και λίγο hiking. Δεξιά ο δρόμος για φυγόπονους.

Βλέπετε ποιο δρόμο διάλεξε ο κύριος Α, ε;

Είχαν κάνει πολύ καλή δουλειά στο μονοπάτι.

Εμ, εμένα αυτή η σπηλιά έτσι όπως ήταν με προετοίμαζε να βρω κανένα καράβι πάνω στο βουνό.

Είχε το ενδιαφέρον του το σπήλαιο.

Το βλέπετε εκείνο το νεράκι που είναι σα κάτουρο; Ε είναι ο καταρράκτης που υπό ΚΣ είναι θηρίο. Εντάξει, τον αδικεί η άθλια φωτογραφία μου. Είχε πολύ πιο ωραία χρώματα το όλο περιβάλλον.

Ωραίο και το σνακ μας.

Στην αρχή οι οδηγίες ήταν απλά περίεργες.

Πολύ μου άρεσαν τα μονοπάτια, κι ας είχαν σκαλιά.

Είχαμε κι επιλογές.

Εμένα μου αρέσουν αυτά, άλλοι θα τα βρουν εντελώς αδιάφορα. Η ερημιά πάντως προσέδιδε στην όλη εμπειρία.

Τι εννοεί ο ποιητής "over drunk"; Δηλαδή παραπάνω μεθυσμένος από το κανονικό;

Χαλαρά μπορώ να φανταστώ τους δρυίδηδες του Αστερίξ να κάνουν συνέδριο εδώ.

Ε όμορφα ήταν.

Εδώ οι οδηγίες αγγίζουν το cringy.

Ε τώρα δεν ήταν και πολύ λιγότερα από 2600 τα σκαλιά που κάναμε, είπα σε μια προσπάθεια να μεταπείσω τον Α για την επόμενη μέρα.

Κάποιος ποζάρει σα γύφτικο σκεπάρνι.

Νεκροταφείο.

Φάγαμε και σήμερα.

 

[alma]

Έτσι όπως τα λέει είναι, σήμερα έκανα και εγω το σαφάρι με τον ελέφαντα. Απίστευτο το πάρκο στο Kaziranga μπορεί να μην έχει την φημη των άλλων πάρκων αλλά σίγουρα έχει την χάρη.

Τι έγινε βρε παιδια; Όλοι Ινδία για σαφάρι με ελέφαντες είστε οι τραβελστορίτες αυτές τις μέρες;

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12: Τα μενίρ, ο ποταμός Dawki, κόμμα-διαμάντι, το καθαρότερο χωριό της Ινδίας και οι ζωντανές γέφυρες από ρίζες δέντρων​

Έπρεπε να φύγουμε νωρίτερα για να αποφύγουμε την κίνηση, μιας που είχαμε πάρα πολλά να δούμε σήμερα, οπότε η καλή αλλά αυταρχική κυριούλα μας κανόνισε πρωινό σε πακέτο. Το οποίο ήταν πολύ τίμιο με σαντουιτσάκια, χυμό και 4 βραστά αβγά περικαλώ συν αξιοπρεπές κεκάκι.

Στο όλο σημερινό εγχείρημα είχα συμπεριλάβει κι ένα αρχαιολογικό μνημείο που βρήκα στο nomadmania το οποίο απαιτούσε μια μικρή παράκαμψη, προτείναμε στον Άλεξ να μας κι εκεί με ένα μπόνους 5€ έξτρα και φυσικά δέχθηκε. Ωραίος τύπος ο Άλεξ, χαλαρός, σήμερα πιάσαμε περισσότερο κουβέντα κι έπεσε κι αρκετό τρολάρισμα. Αααααααν ποτέ κανείς βρεθεί στο Shillong (απίθανο το έβλεπα, αλλά αφού πήγε άλλο μέλος αυτή την εβδομάδα στο Kaziranga γιατί να μη βρεθεί και κάποιος να πάει στο Shillong; ) αφήνω και το whatsapp του γιατί το παιδί ήταν εξαιρετικό: +916009585595 .

Λοιπόν ο αρχαιολογικός χώρος είναι οι μονόλιθοι του Nartiang και βρήκα ένα άρθρο του BBC που με ιντριγkάρισε, ειδικά η μυθολογική εξήγηση για το πώς βρέθηκαν μαζεμένα εκατοντάδες μενίρ, το ψηλότερο των οποίων ξεπερνάει τα 8 μέτρα: μια μέρα ένας γίγαντας -υπάρχουν ενδείξεις πως το μεσαίωνα υπήρχαν κάτοικοι της Meghalaya που ήταν άνω των 2μ10!- επιστρέφοντας από το παζάρι βρέθηκε αντιμέτωπος με βροχή, ζήτησε μια ομπρέλα από την κόρη του τοπικού φύλαρχου, η οποία θέλοντας να δοκιμάσει τη δύναμή του του ζήτησε να κουβαλήσει ένα μονόλιθο και να χρησιμοποιήσει αυτόν ως προστασια από την ενοχλητική βροχή. Η πιο αληθοφανής εξήγηση είναι ότι τα μενίρ μάλλον είχαν χρήση μνημάτων αφού στη Meghalaya προ Βρετανών ήταν Ινδουιστές (σήμερα είναι Χριστιανοί κατά 75%) και αφού έκαναν καύση αντί για ταφή νεκρών είχαν επιλέξει τα μενίρ/μονολίθους ως μνήματα σε προγόνους με βαθμό ευγενείας ή αξιώματα, οπότε μάλλον πρόκειται για κάποιου είδους αρχαίο νεκροταφείο. Ε όχι τόσο αρχαίο, για το βασίλειο των Jaintia μιλάμε, άρα κάποια στιγμή γύρω στο 1500 μ.Χ . Υπάρχει και το ενδεχόμενο η αγορά να είχε μεταφερθεί εκεί αφού πολλά από τα μενίρ είναι παράλληλα προς το έδαφος κι η προφορική παράδοση λέει πως χρησιμοποιούνταν ως “ευλογημένοι” πάγκοι. Όπως και να είχε, το μέρος μου κέντρισε την περιέργεια και ποτέ δε χάνω ευκαιρία για αρχαιολογικό χώρο, όσο “ασήμαντος” κι αν είναι.

Δεν περίμενα και πολλά από το χώρο και η είσοδος μάλλον πάρκο θύμιζε αλλά ήταν εντυπωσιακό πόσα ήταν τα μενίρ και μας φάνηκε και αρκετά ατμοσφαιρικό, μέχρι που έσκασαν μύτη δυο αγελάδες, Ινδία είσαι αφού. Flashback: Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια στην αγαπημένη, κατεβαίνοντας από μια νταλίκα-cum-λεωφορείο καθοδόν για το ναό με τους αρουραίους παραπάτησα και με το σάκο στην πλάτη έσπασα τον αστράγαλό μου. Με μετέφεραν κάτι περαστικοί σε ένα νοσοκομείο ο Θεός να το κάνει, οπού κανείς (στην Ινδία!) δε μιλούσε Αγγλικά ούτε καν οι νοσοκόμοι, έκανα ό,τι παντομίμα υπάρχει προσπαθώντας να τους πω να μου φέρουν πάγο, όταν ήρθε ο γιατρός 4 ώρες αργότερα είχε πετάξει το πουλάκι, ο αστράγαλός μου είχε γίνει σα μπάλα και μωβ και επί 10 μέρες δε με άφηναν να πετάξω. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο απ' όλα δεν είναι ότι πήγα στο τσεκ-ιν στο αεροδρόμιο πηδώντας στο ένα πόδι με το σάκο μου στην πλάτη, αλλά την αγελάδα που μπήκε στο θάλαμο του νοσοκομείου, έκανε μια ωραία βόλτα όσο εξηγούσα ότι θέλω πάγο, ice, μπρρρρ, cold, you know like beer, ρε φέρτε έστω μια kingfisher, μου έριξε ένα βλέμμα αποδοκιμασίας κι έφυγε. Σε κανένα δε φάνηκε περίεργο που μια αγελάδα έσκασε μύτη σε ένα θάλαμο νοσοκομείου, οπότε γιατί όχι και σε αρχαιολογικό χώρο;

Τέλος πάντων, το μέρος ήταν όμορφο, προκαλούσε μια περιέργεια, είσοδος δεν υπήρχε, ούτε ψυχή τριγύρω παρότι βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή. Πολύ όμορφη off the beaten track επιλογή. Ο Άλεξ μας πρότεινε να επισκεφθούμε και έναν ναό ονόματι Jayanti, μεγάλης σημασίας για τους ινδουϊστές και φυσικά πήγαμε κι εκεί. Για εξακοσίων ετών ναός θα μπορούσε να είναι και εντυπωσιακότερος, προφανώς έχει ανακατασκευαστεί. Ελάχιστος ο κόσμος, χαριτωμένος ο ναός, μέχρι εκεί.

Σειρά είχε ο ποταμός Dawki. Είχα δει φωτογραφίες, παρότι τις αποφεύγω φανατικά, όπου οι βάρκες που βρίσκονταν στο νερό φαίνονταν να αιωρούνται, τόσο καθαρά φαίνονταν τα νερά. Κρατούσαμε μια πισινή βέβαια, για την Ινδία μιλάμε, πόσο καθαρά να είναι; Αν και για να είμαστε ειλικρινείς οι αδελφές που είδαμε πεντακάθαρες ήταν για τα δεδομένα της Ινδίας, ακόμη και χωρίς να τις συγκρίνουμε με τη βασίλισσα της μπίχλας Ντάκα.

Οδεύοντας προς τον ποταμό είδα ένα θέαμα που δεν έχω ξαναδεί: ατελείωτες -μα ατελείωτες- νταλίκες σταματημένες, φορτωμένες με κοτρώνες. Δεν ήταν απλά εκατοντάδες, μπορεί να έφταναν και τις χιλιάδες. Ο Άλεξ δεν ξαφνιάστηκε καθόλου: “Α έτσι είναι πάντα, πάνε στα σύνορα με το Μπαγκλαντές, για απόσταση 50 χιλιομέτρων κάνουν 7-8 ώρες σε μια καλή μέρα, σε κακές μέρες κοιμούνται ένα και δυο βράδια μέσα στη νταλίκα”, μας είπε με απόλυτη φυσικότητα. Ξανακοίταξα την ατελείωτη ουρά που μετρήσαμε πως ήταν 9-10 χλμ. “Συγγνώμη, όλο αυτό γίνεται για να μεταφέρουν πέτρες δηλαδή;”, ρώτησα νομίζοντας ότι δεν κατάλαβα καλά. “Nαι, στο Μπαγκλαντές τις πάνε, δεν έχουν πέτρες εκεί”, είπε συνεχίζοντας να οδηγεί αμέριμνος. Από καθαρή διαστροφή έψαξα online και βρήκα πολλές αναφορές, μάλιστα διαπίστωσα πως υπάρχει σοβαρό θέμα με τα παράνομα λατομεία στους λόφους Garo

https://theshillongtimes.com/2019/09/19/pil-in-high-court-against-illegal-quarries-in-garo-hills/

κι ότι υπάρχει και μαφία “εξαγωγής κοτρώνας”. Τι να πω, για να το λένε οι Shillong Times έτσι θα' ναι. Καλά αυτό το Μπαγκλαντές τόσο μουτζωμένο πια, ούτε κοτρώνες δεν έχουν οι άνθρωποι;

Τέλος πάντων, ως μικρό όχημα μας επηρέασε λιγότερο η κίνηση και φτάνοντας στη γέφυρα του ποταμού Dawki είχαμε και την πρώτη θέα. Όντως φαινόντουσαν καθαρά τα νερά, αλλά όχι πια και τόοοοσο. Αλλά το εντυπωσιακό ήταν πως από τη μια (την απέναντι από εμάς) όχθη του ποταμού υπήρχε ένα τεράστιο πλήθος με χιλιάδες κόσμου, ενώ από τη “δική μας” πλευρά τα πράγματα φαίνονταν πιο ήσυχα, τακτοποιημένα, με κάποιους να κάνουν βαρκάδα, λίγους μικροπωλητές να έχουν στήσει πάγκους με φαγητά και το τοπίο με τους ψηλούς λόφους να είναι πιο πράσινο κι επιβλητικό. “Εκεί απέναντι γιατί έχει τόσο κόσμο;” ρώτησα. Η απάντηση που πήρα ήταν μονολεκτική: Μπανγκλαντές. Απέναντι είναι το Μπανγκλαντές. Πολυκοσμία ακόμη και στην παραλία του ποταμού.

Ο Άλεξ πάρκαρε απρόσμενα εύκολα, μας υπέδειξε πού βρισκόταν η σκάλα που έπρεπε να κατέβουμε και γρήγορα βρήκαμε μια πιρόγα την οποία κλείσαμε και για μια ώρα, να κάνουμε κι εμείς βαρκάδα σε αυτόν τον ποταμό. Ο νεαρός βαρκάρης μας πήγε πρώτα στην απέναντι όχθη και πρακτικά βρισκόμασταν στα ύδατα του Μπανγκλαντές. Πλησιάζοντας πια φαινόταν καθαρότερα το πλήθος, τα αμέτρητα λάστιχα φορτηγού που χρησιμοποιούσαν σα … ροζ φλαμίνγκο και κάποιοι από το πλήθος, λίγοι συγκριτικά, που έκαναν μπάνιο, οι λιγοστές γυναίκες με τα ρούχα τους φυσικά. Ζωηρή έως φασαριόζικη η λαοθάλασσα, μπουγελώνονταν μεταξύ τους κάποιοι, οι πιρόγες τους αισθητά πιο φτωχικές από αυτές των Ινδών, μερικοί είχαν μπει σε 2-3 τεράστιες διαφανείς μπάλες κι επέπλεαν πάνω στο νερό. Στην όχθη ο συνωστισμός ήταν τέτοιος που νόμιζες που στέκονταν 20 κάτω από κάθε ομπρελίτσα παραλίας. “Δεν επιτρέπεται να αποβιβαστούμε από τη μεριά του Μπανγκλαντές, ούτε αυτοί να έρθουν στην Ινδία”, μας διευκρίνισε ο βαρκάρης. Κατανοητό, τι έλεγχος να γίνει σε ποταμίσια σύνορα άλλωστε, χώρια που οι σχέσεις ανάμεσα στις δυο χώρες είναι χάλια τελευταία.

Ο βαρκάρης έκανε αναστροφή και κατευθύνθηκε στην πλευρά της Ινδίας. Σχετική ησυχία, λίγος ο κόσμος, πιο όμορφη η θέα και των λόφων αλλά και της γέφυρας, είδαμε και κάποιες κυρίες να πλένουν τα ρούχα τους στο ποτάμι σε βιβλικές σχεδόν εικόνες, αλλά άλλαζε και το χρώμα του νερού που γινόταν πολύ πιο καθαρό, έως σμαραγδί σε σημεία. Μου έκαναν εντύπωση κάποιες σκηνές κι έμαθα πως είναι κατασκηνωτές. Αυτό πρέπει να είναι κάτι σαν τη Γαύδο των Ινδών, σκέφτηκα. Κάποιοι ελάχιστοι Ινδοί έκαναν μπάνιο και περάσαμε από δίπλα τους, ένας πατέρας είχε βάλει στο κεφάλι του την κορούλα του και χαχάνιζαν. Ωραίες στιγμές, σχεδόν γαλήνιες. “Μήπως να το δοκιμάσουμε να περάσουμε τα σύνορα στο Μπανγκλαντές οδικώς μετά;”, τρολάρισα τον Α που μου γρύλισε ένα “να μου λείπει”. Εγώ πάντως θα ξαναπάω στο Μπανγκλαντές, μου έμειναν αρκετά να δω, αλλά δε νομίζω να δεχθεί να έρθει ο Α, κάπου ανάμεσα στην ηχορύπανση, την πολυκοσμία, τη βρώμα, την κίνηση και την έλλειψη σημαντικών αξιοθεάτων, του άφησε τραύμα το συμπαθές Μπανγκλαντές.

Μια πιρόγα με Ινδούς μας πλησίασε και μας έβγαλαν φωτογραφίες, όπως κάναμε κι εμείς με τους χαμογελαστούς ανθρώπους, για τους οποίους σκέφτηκα ότι αυτές μπορεί και να είναι οι διακοπές τους, μια βαρκάδα σε ένα χαριτωμένο τοπίο και ίσως κάμπινγκ πάνω σε δυο βράχια. Ζάμπλουτοι είμαστε στην Ελλάδα, μην τα ξαναλέμε. Είχε έρθει η ώρα να κατεβούμε εκεί που ήταν οι μικροπωλητές. Ο δυνατός ήλιος μου είχε προκαλέσει δίψα κι είπα να πιω μια μανταρινάδα. Αναθάρρησε κι ο Α που με είδε να την πίνω με τη μία και ζήτησε κι αυτός. Σχηματίστηκε μια μικρή ομήγυρη γύρω μας και μιας που οι περισσότεροι μιλούσαν Αγγλικά, μας έπιασαν κουβέντα. Μάθαμε από μια ενθουσιασμένη μανταριναδοπωλήτρια πως σε δυο μέρες είχες εκλογές στην πολιτεία και πως το κόμμα που υποστήριζε ήταν το Mao Lin Lai, αν τα γράφω καλά, για το οποίο μας είχε μιλήσει με θέρμη και ο Α. “Θα αλλάξει όλη τη Meghalaya, να φύγουν οι κλέφτες που κυβερνάνε”, μου είπε βέβαιη κι έγνεφαν όλοι δίπλα της. Ένας βαρκάρης αναθάρρησε κι αυτός και ήθελε να βάλω να δω τα βίντεό του στο youtube στα οποία τραγουδάει για τον ποταμό Dawki, προφανώς πάνω στην πιρόγα του. Δε μου αρέσει να βλέπω βίντεο γενικώς αλλά και να ήθελα οι κυριούλες του Mao Lin Lai, που σημαίνει “διαμάντι”, δε θα με άφηναν, γιατί επέμεναν ότι έπρεπε να μας μαγνητοσκοπήσουν να λέμε ότι θα κερδίσει το Mao Lin Lai, ζήτω το διαμάντι, power στους ντόπιους κι άλλα τέτοια. Το κάναμε για το χαβαλέ κι ήταν όλες ευχαριστημένες, παίζει και να γίναμε viral στη Meghalaya με τα ξεφτιλίκια μας. Για την ιστορία, πρόκειται για τοπικό/εθνικιστικό κόμμα, που φιλοδοξούσε να εκθρονίσει το κυβερνητικό κόμμα και τελικώς δεν τα κατάφερε. Κατά τον Άλεξ όμως και το κόμμα που κέρδισε δεν είναι κακό, κι ας μην είναι διαμαντένιο, “είναι νέο κόμμα, δεν είναι διεφθαρμένοι σαν τους προηγούμενους” μου έγραψε όταν το ρώτησα για τα αποτελέσματα λίγες μέρες αργότερα.

Μπήκαμε ξανά στην πιρόγα, αφήνοντας τους τόσο φιλόξενους πολιτικοποιημένους ντόπιους, ανεβήκαμε τα σκαλάκια και συνεχίσαμε με τον Άλεξ. Κινηθήκαμε για μερικά χιλιόμετρα κατά μήκος του συρματοφράχτη που χωρίζει τις δυο χώρες, όπου η παρουσία του στρατού πάντως ήταν χαλαρή και σε λίγο φτάσαμε, απογευματάκι πια, στο Mawlynnong, το καμάρι της Meghalaya, “το καθαρότερο χωριό στην Ινδία” κατά πολλούς, άλλοι το τραβάνε και το αποκαλού καθαρότερο όλης της Ασίας. Μου φάνηκε λίγο heavy να είναι καθαρότερο από οτιδήποτε στην Ιαπωνία αλλά μια περιέργεια την είχα. Ο Άλεξ μας άφησε στο (οργανωμένο, καθαρό) πάρκινγκ του χωριού που μάλλον προσελκύει αρκετούς Ινδούς επισκέπτες, παρότι δεν ήταν και ΣΚ.

Για να είμαστε ειλικρινείς, το χωριό είναι πολύ περιποιημένο και χωρίς ίχνος σκουπιδιού. Τα κτίριά του, όλα χαμηλά, η πιο χαριτωμένη εκκλησία που είδαμε στη χώρα, μικρά σπιτάκια με προσεγμένα παρτέρια, παιδάκια που έπαιζαν ποδόσφαιρο σε όμορφες συνθήκες και μηδαμινή παρουσία αυτοκινήτων συνέθεταν ένα διαφορετικό σκηνικό. Είχε και κάποιες κοπελίτσες που πουλούσαν ένα σνακ που ήταν σαν μια μπαλίτσα από γκοφρέ, μέσα στην οποία έβαζαν μια spicy σουπίτσα και λίγη πατάτα με κρεμμύδι, αρκετά νόστιμο. Αφού έφαγα και δεύτερο, βεβαιώθηκε ο Α πως δεν είναι δηλητηριώδες και πήρε κι αυτός. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και μας άρεσε το χωριουδάκι, που είχε ψάθινα καλαθάκια παντού, ώστε ο κόσμος να κάνει το αυτονόητο, να μην πετάει τα σκουπίδια κάτω, κάτι το αυτονόητο, που σε αυτή τη χώρα όμως καθιστούσε το Mawlynnong αξιοθέατο, πράγμα που μου φάνηκε και λίγο λυπηρό.

Ε είχε έρθει η ώρα να δούμε και μια “ζωντανή γέφυρα”, που μάλιστα βρισκόταν μόλις 2 λεπτά με το αυτοκίνητο μακριά. Όχι τη double decker που απορρίψαμε λόγω των 2600 σκαλιών, αλλά μόλις ξεπρόβαλλε μπροστά μας περπατώντας το μονοπατάκι, μου ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Τι ομορφιά είναι αυτή! Living root bridge όνομα και πράγμα, προφανώς φτιαγμένη πάνω από ποτάμι, αλλά με την ιδιαιτερότητα πως ήταν σχεδόν φυσική, όπως και όλες τους (είναι πάνω από 100) : οι Khasi και οι Jaintia έχουν αναπτύξει μια τεχνική εδώ και 200 χρόνια περίπου ώστε να “κατευθύνουν” τις τεράστιες ρίζες ενός δέντρου της οικογένειας του φύκου με τέτοιο τρόπο που να σχηματίζονται γέφυρες μάλλον πιο ανθεκτικές από τις συμβατικές στις απίστευτες βροχοπτώσεις και πλυμμήρες που πλήττουν την πιο βροχερή περιοχή του κόσμου. Το θέαμα είναι απλά φανταστικό και πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να επισκεφθούμε κι άλλες τέτοιες γέφυρες, αλλά έπρεπε να φύγουμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε το δρομο της επιστροφής, γλιτώνοντας μάλιστα τα χειρότερα της κίνησης.

Φάγαμε πάλι στο ξενοδοχείο και απογοητευτήκαμε όταν μας είπε ο Άλεξ πως δε θα μπορούσε την επόμενη να μας πάει στο Guwahati επειδή οι πινακίδες του τού επιτρέπουν να κινείται μόνο εντός της Meghalaya και το Guwahati είναι πάλι στο Assam δυστυχώς. Τον αποχαιρετήσαμε, φάγαμε και ξεκουραστήκαμε πριν πέσουμε για ύπνο, με τον Α να διαβάζει για την επερχόμενη δουλειά του κι εμένα να κρατάω σημειώσεις για να μπορέσω να γράψω ιστορία μετά από τόσο καιρό στο Travelstories.

 

[Yorgos]

Ατελείωτα φορτηγά, δεν το έχω ξαναδεί. Με μια ουρά 9-10χλμ και μήκος 8-10 μέτρα το καθένα παίζει και να ήταν πάνω από χίλια, όλα σταματημένα.

Η πρώτη θέα του ποταμού Dawki.

Kαι η δεύτερη.

Πιρόγες από την ινδική πλευρά.

Και η πλευρά του Μπανγκλαντές.

Βιβλικές εικόνες.

Οι Μπανγκλαντεσιανοί δεν πολυέμπαιναν στο νερό.

Είχαν όμως αυτές τις μπαλίτσες.

Καλά η συνοριοφυλακή δεν πεθαίνει και στη δουλειά.

Η γέφυρα.

Τεράστια καλάμια.

Οι σκηνές πιο πολύ για πρόσφυγες μου έκαναν, παρά για campers.

Τι ξύνανε εκεί με το ξύλο, δεν ξέρω.

Και κάποιοι λίγοι Ινδοί που έκαναν βαρκάδα κι έβγαζαν φωτογραφίες τους εαυτούς τους και... εμάς.

Όσο πάει και βελτιώνεται η διαύγεια του νερού.

Και δε μου λες, είσαι να επιστρέψουμε Μπανγκλαντές;

Διαυγές το νερό, ωραία έπαιζαν χαζομπαμπάς και κόρη.

Καλέ μπείτε στο κανάλι του παιδιού να πάρει κανέα λάικ.

Την ήπιαμε τη μανταρινάδα μας, κάναμε γνωριμίες, κάναμε και πολιτικό σποτάκι.

Αριστερά= Μπανγκλαντές. Δεξιά-Ινδία

Είχε και φύση το πρόγραμμα.

Πολύ ωραία εκκλησίτσα.

Τα σπίτια δεν ήταν κάτι το φοβερό, αλλά ήταν καθαρά και περιποιημένα .

Είχε και φτωχούς το χωριό, αλλά κι αυτοί πεντακαθάροι ήτανε

Τα παιδάκια έπαιζαν εντολή...

Αποχαιρετώντας το καθαρότερο χωριό.

Λίγο ερασιτεχνικό μου φάνηκε το ταμπελάκι για τη γέφυρα.

Προχωρώντας όμως το μονοπατάκι...

Αντικρύζεις αυτό.

Καλός ο δρόμος της επιστροφής, ενδιαφέρουσα η συζήτηση με τον Άλεξ.

Κάτω, μια φωτογραφία κλόπη-πάστε της δυώροφης γέφυρας που δεν καταφέραμε να επισκεφθούμε και του μονοπατιού των 2600 σκαλοπατιών που μας αποθάρρυνε.

 

[Teodoro]

Εμ, εμένα αυτή η σπηλιά έτσι όπως ήταν με προετοίμαζε να βρω κανένα καράβι πάνω στο βουνό.

Τέτοιες σπηλιές πρέπει να 'χει και στον Χελμό και στο Μέτσοβο, που λέει και το τραγούδι.
Αν και εκείνες πρέπει να ΄ναι άφυτες, άρα με ευκολότερη πρόσβαση απ' αυτήν που δείχνεις..

Όλες οι φώτο σου εξαιρετικές, Γιώργο, μας μεταφέρεις ακριβώς στο σημείο..

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13: H έκπληξη του Guwahati​

H μέρα σήμερα θα ήταν χαλαρή, σκοπός ήταν να φτάσουμε στο Guwahati, τη μεγαλύτερη πόλη στις 7 αδερφές, να τη δούμε ολίγον και να κοιμηθούμε εκεί ώστε την επομένη να πετάξουμε προς Tripura και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσά της, Agartala όπου θα περνούσα τις τρεις τελευταίες μέρες με τον Α, πριν φύγει για Δελχί. Ε δεν ήταν ωστό να φύγουμε χωρίς να δούμε την πρωτεύουσα του Assam, έτσι δεν είναι; Παρεμπιπτόντως πρωτεύουσα παλιά ήταν το Shillong, αλλά μετά την απόσχιση της Meghalaya ο τίτλος πήγε στο Guwahati, που κάποιοι Ινδοί προφέρουν και γράφουν (!) Γκαουάτι έτσι για να μας μπερδεύουν https://www.sentinelassam.com/cities/guwahati-city/gauhati-or-guwahati-which-is-the-correct-spelling#:~:text=Three%20prominent%20public%20institutions%20%E2%80%93%20Gauhati,legacy%20of%20the%20British%20administration.

Το ταξί που εμφανίστηκε για να μας πάρει ήταν... ο φίλος μας ο Άλεξ. Δυστυχώς μόνο μέχρι το Police Bazaar μπορούσε να μας πάει, αφού είπαμε ότι εκτός Meghalaya δεν είχε άδεια να κινείται το αμαξάκι του και...δεν είχε πάει και ποτέ. Στο οποίο Police Bazaar με το που αποβιβαστήκαμε μας την έπεσαν ένα τσούρμο ταξιτζήδες. Ένας που με τράβηξε από το σάκο τα άκουσε, όπως κι ένας που πήγε να δει τι δείχνω στην οθόνη του κινητού μου στον Α. “Δε μου λες, μαζί θα βλέπουμε τις βυζαρούδες;” τον ρώτησα και του έδειξα μια φωτό μιας ενισχυμένης. Ντράπηκε, έκανε πίσω και απέσυρε και τους υπόλοιπους. Οπότε αποκτήσαμε την απόσταση που θέλαμε, είδαμε online περίπου πόσο είναι μια νορμάλ τιμή και μετά έγνεψα στον πιο ντροπαλό να μας πλησιάσει και πήγαμε με αυτόν, αφού τα βρήκαμε εύκολα στην τιμή, τον στρογγυλέψαμε προς τα πάνω μάλιστα στο αντίστοιχο των 20€ για την τρίωρη διαδρομή και μας χάρισε ένα λαμπερό χαμόγελο.

Το κατάλυμά μας θα ήταν κάποιο σεμνό (20€) New Ganga Hotel στον κεντρικότατο GS Road. Ε μπαίνοντας στην πόλη η κίνηση εντάθηκε σε βαθμό να... Ντακίζει όπως και η ηχορύπανση, είναι εμφανές πως είμαστε σε μεγαλούπολη, με τον Α όμως να έχει πάρει μάστερ από τη Ντάκα και να μη μασάει. Σε ό,τι αφορά τους αρκετά βρώμικους δρόμους, ήταν έτοιμος να τους γλύψει μετά τη Ντάκα. Κάτι ήξερα εγώ όταν έβαζα τη Ντάκα στην αρχή του προγράμματος.

To Νew Ganga Hotel παρά την κατεστραμμένη είσοδο ήταν μια αξιοπρεπής και φτηνή επιλογή, για άλλη μια φορά με θερμοσίφωνο σε μέγεθος κουβά (τι κακό είναι αυτό στην Ινδία; τα ντους ποτέ δεν κρατάνε πάνω από 4-5 λεπτά), αλλά με ολοκαίνουρια στρώματα και θέα... μια γέφυρα όλο κίνηση. Τελικώς το βράδυ βασίλευε η ησυχία ακόμη και στο GS Road και κοιμήθηκε ο Α σαν πουλάκι.

Μετά από το απαραίτητο κατούρημα ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στην πόλη. Προλαβαίναμε να πάμε στο Assam State Museum οπότε πήραμε ενα τρίκυκλο με uberάκι κι έλπιζα πως θα προλαβαίναμε σχετικά άνετα και τον ιστορικό ναό Kamakhya για τον οποίο είχα διαβάσει τα καλύτερα από το Χόρχε Σάντσεθ γιατί με τόσους ναούς που έχει η πόλη γνωστή και ως “πόλη των ναών” δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω.

Το κτίριο του μουσείου ήταν τόσο φθαρμένο που νομίζαμε ότι διακτινιστήκαμε στην Κούβα. Είχε όμως εκπληκτικά γλυπτά στο ισόγειο, μια πολύ όμορφη έκθεση φωτογραφίας για το Charaideo που ήδη είχαμε επισκεφθεί, καθώς και μια 4d επιλογή που φορούσες ένα κράνος του ρόμποκοπ και νόμιζες ότι ξαναβρέθηκες εκεί. Αρκετά εκθέματα λαογραφικής φύσεως, μια έκθεση φυσικής ιστορίας και στο τέλος μια εντυπωσιακή παραδοσιακή βάρκα από το Majuli. Εν κατακλείδι, μια πολύ ωραία σύνοψη όσων είχαμε δει.

Είχαμε ακόμη πολύ χρόνο οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε μια βολτίτσα στην περιοχή του μουσείου. Είχε επιλογάρες για φαγητό με ωραία στημένα μαγαζιά και παρότι δεν πεινούσαμε και πολύ χτυπήσαμε διαδοχικά browny, καραμελωμένο κοτόπουλο και lemon pie σε διαφορετικά μαγαζιά, όλα ντιζαϊνάτα. Είδαμε ωραία γκραφίτι, κόσμο να παίζει κρίκετ, υγιέστατη νεολαία να κάνει πικνικ και πέσαμε και σε ένα τεράστιο μνημείο με ανάγλυφα που θύμιζαν τη στρατιωτική ιστορία της πολιτείας, με τον Α να εκστασιάζεται, γιατί σε κάτι τέτοια είναι εγκυκλοπαίδεια, τον ρωτάς να σου πει Βιρμανούς στρατηγούς που το έκτο γράμμα του ονόματόυς τους είναι το Βήτα και σου βρίσκει έξι. Είναι τόσο ιστοριοδίφης που τον λέμε ιστοριο...φίδη, πεπεισμένοι πως κάποια από αυτά τα επινοεί (δεν ισχύει).

Περάσαμε κι από το πάρκο Νέχρου κι από κει είπαμε να πάμε να ξαναδούμε το Βραχμαπούτρα, σε ένα άλλο πάρκο πάρα πολύ προσεγμένο και με είσοδο, όπου διαπιστώσαμε πως υπάρχει και τελεφερίκ που αιωρείται πάνω από τον ποταμό, αλλά δυστυχώς δεν το προλαβαίναμε, έπρεπε να πάμε για το ναό. Καλέσαμε ένα ακόμη τρίκυκλο και φτάσαμε στο λόγο του ναού, που είναι αφιερωμένος στην έμμηνο ρήση της ομώνυμης θεότητας και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ταντρικούς ναούς στον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι εικόνα που εμφανίζεται στο γούγλη δεν προκαλεί κι ενθουσιασμό, αλλά δεν ήθελα να δω περισσότερες, μου αρκούσε ο Χόρχε Σάντσεθ που είναι λίρα εκατό.

Χαμός γινόταν στο λόφο, και από μαγαζάκια που πουλούσαν incense sticks, λατρευτικά λουλούδια, θρησκευτικά είδη κλπ αλλά και από κόσμο. Ανεβήκαμε γρήγορα, διαπιστώσαμε πως από κάποιο σημείο κι έπειτα ήταν υποχρεωτικό να αφήσουμε τα παπούτσια μας σε κάποιον μικροπωλητή και συνεχίσαμε με τις κάλτσες. Βρώμικα ήταν, αλλά χαλάλι του, ο Α αποφάσισε με το πέρας της ημέρας να πετάξει τις κάλτσες του στα σκουπίδια, όλο υπερβολές αυτό το παλικάρι.

Αρχικά φτάσαμε σε ένα μικρότερο ναό που φαινόταν πολύ παλιός και μπήκαμε μέσα όλο ενθουσιασμό. Σύντομα καταλάβαμε πως ψηλότερα στο λόφο ήταν ο κυρίως ναός κι αυτό στο οποίο μπήκαμε ήταν κάτι σαν παρεκκλήσι, οπότε συνεχίσαμε την ανάβαση στα βρώμικα και γεμάτο κόσμο και μαγαζάκια σκαλοπάτια. Ω γουάου. Ο “πραγματικός” ναός ήταν πανέμορφος απέξω με φοβερά ανάγλυφα, αλλά πέραν του κτιριακού, το σημαντικό ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα με πολλούς και … πολύχρωμους προσκυνητές, το μέρος έκανε μπαμ ότι είναι ύψιστης θρησκευτικής σημασίας. Κάποιοι προσεύχονταν εξωτερικά, άλλοι έκαναν διαλογισμό, ε μπήκα κι εγώ ο άσχετος στο ναό ελπίζοντας ότι δε θα με πετάξουν έξω. Η αλήθεια είναι πως δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί μου και προσπάθησα να μην κοιτάω σα χάνος το αρχαίο ιερό (το κτίριο μάλλον είναι από το 1540 αλλά το εσωτερικό ιερό είναι μάλλον 6-10 αιώνες παλαιότερο), τους ιερείες, την πανδαισία χρωμάτων, μυρωδιών, κατάνυξης που υπήρχε μέσα, σα μυστικιστική σπηλιά ήταν. Με μια λέξη: φοβερά.

Μπήκε κι ο Α, ξαναμπήκα κι εγώ, του έδωσαν και κάτι γιρλάντες και τον έβαψαν στο κούτελο και βγήκαμε παρέα ενθουσιασμένοι. Μπορεί και να ήταν η κορυφαία εμπειρία στο ταξίδι, παρότι δεν είχα καμία απολύτως προσδοκία από το Guwahati. Από κάπου εμφανίστηκαν και δυο τρανς που ήθελαν να βγούμε φωτογραφία μαζί μας, μετά έγιναν τρεις και πριν γίνουν χίλιες δεκατρείς είπαμε να την κάνουμε. Έψαξα να βρω online αν η συγκεκριμένη θεότητα προστατεύει σεξουαλικές μειονότητες αλλά δε βρήκα κάτι για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου, αν ξέρει κάποιος ασ συνεισφέρει. Το μέρος πάντως ανάβλυζε ιερότητα και πάθαμε πλάκα και με όλη την.. ανθρωπογεωγραφία πέριξ.

Νύχτωνε, αλλά μας έπαιρνε να ψάξουμε για κάτι ακόμη, είδα στο γούγλη πως λίγο παρακάτω υπάρχει μια πλαγιά με πανοραμική θέα της πόλης κι όντως δεν ήταν άσχημα, αλλά μόλις έπεσε ο ήλιος μας επιτέθηκαν τα κουνούπια κι επειδή έχετε καταλάβει τη μανία του Α με τις ασθένειες, τα 11 λεπτά που έκανε το uberοτουκτουκ να εμφανιστεί του φάνηκαν αιώνας (στο μεταξύ ο άνθρωπος δεν έχει αρρωστήσει ποτέ σοβαρά από τίποτε, πού να πάθει και τίποτε καμιά μέρα ποιος μας σώζει). Περάσαμε από ένα κουκλίστικο εξωτερικά τζαμί και συνεχίσαμε προς ένα εστιατοριάκι που είχα σταμπάρει στο γούγλη κοντά στο ξενοδοχείο μας, ονόματι DROP. Αποδείχθηκε πως βρισκόταν σε ένα εμπορικό κέντρο με μαγαζιά ινδικής μόδας (έπρεπε να αγοράσω κάτι για το χαβαλέ, το μετάνιωσα, θραύση θα έκανα τις απόκριες) κι εν τέλει διαπιστώσαμε πως ανακαινίζεται. Απέναντι όμως είχε κινηματογράφο, πήγαμε από περιέργεια να δούμε τι παίζει κι ενθουσιαστήκαμε όταν είδαμε πως είχε ένα “ινδικό έπος” ονόματι Chhava, που αφορούσε τη ζωή του Shambhaji Maharaja, του δεύτερου βασιλιά της αυτοκρατορίας των Maratha, ο οποίος είχε εκνευρίσει πολύ τους Mughal και όταν τον έπιασαν του άλλαξαν τα φώτα στα βασανιστήρια. Ωραίο ακουγόταν κι είπαμε να πάμε να δούμε την τελευταία προβολή, ο χρόνος μας έφτανε για να φάμε πριν την ταινία. Δυστυχώς είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια για τις θέσεις VIP που φαίνονταν σούπερ-αρχι-καρα-πάουερ για τα κουρασμένα μας κορμιά, αλλά βρήκαμε για τις prime θέσεις, που μπορεί να μην μετατρέπονταν σε κρεβάτι, ήταν όμως με ανάκλιση και delivery φαγητού. Ε αυτές πήραμε γιατί δεν είμαστε τίποτε πλεμπαίοι κι έτσι σπρώξαμε το ιλιγγιώδες αντίστοιχο των 2,3€ σε ρουπίες, παίζοντάς το αρχοντάνθρωποι.

Έπρεπε να φάμε όμως πρώτα. Ο Γούγλης ήταν και πάλι φίλος μας και στο διπλανό εμπορικό (καλά μη νομίζετε τίποτε τέρατα, θύμιζαν ελληνικά εμπορικά δεκαετίας 80 με βρώμικα ασανσέρ) χτυπήσαμε το Yellow Chili. Πολύ ωραίος χώρος, καλό σέρβις και φαγητάρα. Πραγματικά εξαιρετικά, α ρε Ινδία με τα ωραία σου. Ντερλικώσαμε, χλαπακιάσαμε και πριν μας πιάσει κανένα χέσιμο φύγαμε βουρ για την ταινία, για την οποία υποτίθεται ότι είχε ανακοινωθεί πως θα είχε αγγλικούς υπότιτλους αλλά όσους έχει η ιστορία μου στα σανσκριτικά άλλους τόσους είχε και η ταινία. Χεστήκαμε, κατεβάσαμε την περίληψη και τη διαβάσαμε για να ξέρουμε τι μας γίνεται, ρίξαμε τις πολυθρόνες προς τα πίσω και κάτσαμε να δούμε τι θα δούμε.

Θα σας πω τι είδαμε: ένα ΕΠΟΣ. Τι ΤΑΙΝΙΑΡΑ ήταν αυτή ωρέ; Παλαβά σκηνικά και κουστούμια, απίστευτο casting, τρομερές πολεμικές σκηνές, μπόλικες ανατροπές, τουλάχιστον μία (εγώ λέω δύο) υπεργαλαξιακοί κόμματοι και οι σχεδόν τρεις ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε παρότι δεν καταλαβαίναμε γρι από τους διαλόγους, για τέτοια ροή μιλάμε. Δεν έχω λόγια. Έχω όμως trailer, δαύτε λάβετε φως:

Σχεδόν εκστασιασμένοι βγήκαμε, αργήσαμε λίγο να βρούμε το δρόμο εξόδου από το εμπορικό που είχε κλείσει και τελικώς καταφέραμε να βρούμε την έξοδο από το πάρκινγκ και να καταλήξουμε στα ολοκαίνουρια στρώματα του New Ganga Hotel. Για “διεκπεραιωτική” μέρα δεν πήγε κι άσχημα!