Βολιβία Περού Οι Βαρώνοι της….κόκα! (Περού-Βολιβία)

[LULLU]

..τι να πω και τι να γραψω ...ΟΥΑΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ και αυτες οι φωτογραφιες για NATIONAL GEOGRAFIC

 

[chris7]

Δεύτερον ναι έχει ακόμα πολύ δρόμο: Potosi, Sucre, Tiwanaku στη Βολιβία, Λίμνη Τιτικάκα, Cusco, Ιερή Kοιλάδα στο Περού, για να κλείσει κατά τον πλέον μεγαλοπρεπή τρόπο με το Machu Picchu.

Πολύ ωραία. Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[hydronetta]

Κεφ. 13. Potosí

Το πρωί με βρήκε σε καλύτερη κατάσταση. Τουλάχιστον δεν είχα πυρετό, η διάρροια εξ’αιτίας της οποίας βούλωσε κι η λεκάνη υποχώρησε, αλλά μια κομάρα υπήρχε.
Η συνέλευση της ομάδας απεφάνθη ότι λόγω της κατάστασής μου δεν θα συνεχίζαμε προς τα ενδότερα του βολιβιανού Αλτιπλάνο. Αφενός κι ο νεφοσκεπής καιρός δεν συνηγορούσε, αφετέρου κι ο σχεδιασμός απεδείχθη κακός, γιατί για να απολαύσεις τη διαδρομή με το ραχάτι σου χρειαζόμασταν ακόμα μια διανυκτέρευση. Κι εμείς είχαμε προγραμματίσει να βρισκόμαστε στο Potosí το ίδιο βράδυ. Αν το αποτολμούσαμε ήταν μια τεράστια διαδρομή που ήταν αδύνατον να καλυφθεί, εκτός κι αν ξεκινούσαμε απ’τα αξημέρωτα και φτάναμε βαθειά μεσάνυχτα.

Ακολουθήσαμε κατεύθυνση πάλι προς τα πίσω μέσω των παγετωνικών λιμνών που ευτύχησα να δω δια ζώσης και την ευκαιρία να απαθανατήσω με τη μηχανή μου ιδίοις χερσίν. Κι επειδή μιας γκαντεμιάς κι άλλη έπεται μας έπιασε και λάστιχο…

Η διαδρομή αποδείχθηκε από ένα σημείο και πέρα μονότονη και κουραστική. Φτάσαμε κατά το απομεσήμερο στο χωριό Uyuni όπου φάγαμε σε ένα ψιλοπαρακμιακό εστιατόριο και συνεχίσαμε για Potosi.

H μοίρα του Potosí είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη του Cerro Rico, του Πλούσιου Βουνού που υψώνεται νότια πάνω από τη πόλη. To βουνό που τρώει ανθρώπους...
Η ανακάλυψη του πλουσιότερου κοιτάσματος αργύρου στον κόσμο γύρω στα μέσα του 16ου αιώνα, οδήγησε σε μια φρενίτιδα εξόρυξης εκ μέρους των ισπανών κατακτητών. Όσο όμως το ασήμι έπαιρνε το δρόμο του για τις αγορές της Ευρώπης, το τίμημα στο Potosí ήταν ανθρώπινες ψυχές. Καταναγκαστική δουλεία (mita) για αυτόχθονες και εισαγώμενους αφρικανούς σκλάβους που μέσα στις ανήλιαγες στοές δουλεύοντας υπό απάνθρωπες συνθήκες, έσβηναν κατά μυριάδες. Η αποτίμηση ακούγεται εξωφρενική: 9 εκατομμύρια άνθρωποι στο διάβα των αιώνων είναι το κόστος, ώστε οι ευρωπαίοι να εξασφαλίσουν το πολύτιμο μέταλλο. Για να φτιάχνουν στρατούς και να αλληλοσφάζονται... Γιατί άραγε αυτό δεν λογίστηκε ποτέ σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;
Σήμερα κανείς μπορεί να επισκεφθεί τα ορυχεία. Λέγεται ότι η εμπειρία είναι σοκαριστική, κλειστοφοβική κι επικίνδυνη. Κάποιοι που τα επισκέπτονται οργανωμένα, εγκαταλείπουν τη προσπάθεια παθαίνοντας πανικό. Δεν το αποτόλμησα ούτε το πρότεινα στους συνταξιδιώτες μου καν.

Ο πλούτος στα χέρια των ολίγων όμως έφερε και την ανάπτυξη. Έγινε το Potosí "αυτοκρατορική πόλη", περιώνυμη στην εποχή της, τέτοια που θα την ζήλευαν Μαδρίτη και Λονδίνο. Χτίστηκαν εκκλησιές, περίβλεπτα αρχοντικά κι όλα αυτά μας παραδόθηκαν σήμερα σαν έξοχη αποικιακή κληρονομιά. Δημιουργήθηκε ένα αξεπέραστο βιομηχανικό τοπίο. Και μέσα σ’αυτά τα όμορφα κι ιστορικά οι γειτονιές των mitayos, των μελλοθάνατων μεταλλωρύχων.
Σήμερα το Potosí ξεχασμένο στο χάρτη, χωρίς το μεγαλείο του παρελθόντος, απολαμβάνει το τίτλο μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Μια κληρονομιά βουτηγμένη στο θάνατο, κι αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνά στιγμή ο επισκέπτης.

Η “ματωμένη” γοητεία της πόλης αφορά ακριβώς στο σύνολό της και δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά σε μεμονωμένα κτήρια. Αν και η αναφορά κάποιων αξιοθέατων, μου αφήνει την αίσθηση ότι οπτικοποιώ απλά ένα τουριστικό οδηγό,αποφάσισα προς το τέλος του κεφαλαίου να παραθέσω εικόνες από τα φωτογενή στενά του Potosí ώστε να υπάρξει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Το Cerro Rico είναι σχεδόν πανταχού παρόν. Να θυμίζει. Δεν ξέρω αν διδάσκει κιόλας.

​

Ελάτε λοιπόν να περιδιαβούμε παρέα τα στενά του Potosi, νοητά κι ακούραστα! Τις γλιτώσατε τις παρενέργειες του υψομέτρου.

Ανηφορίσαμε (ευτυχώς χωρίς να ασθμαίνουμε) κι αφού προσπεράσαμε το εντυπωσιακών διαστάσεων για τα δεδομένα της πόλης Πανεπιστήμιο, φτάσαμε στην πλατεία Plaza del Estudiante όπου κυριαρχεί ένα μνημείο προφανώς αφιερωμένο στους ανά τους αιώνες αποδημήσαντες μεταλλωρύχους.

Επί της πλατείας επικεφθήκαμε αρχικά το συμπαθητικό παρεκκλήσι της Παναγίας της Ιερουσαλήμ (La Capilla de Nuestra Señora de Jerusalén) ένα ελάχιστα γνωστό στολίδι του Potosí. Αρχικά χτισμένο ως ένα ταπεινό παρεκκλήσι προς τιμήν της Παναγίας de Candelaria, ξαναχτίστηκε τον 18ο αιώνα για να αποκτήσει μια πιο grandiose αισθητική στο εσωτερικό της με το επίχρυσο μπαρόκ βωμό και μια σειρά από πίνακες βιβλικών σκηνών από επώνυμους κι ανώνυμους καλλιτέχνες της πόλης.

Η εκκλησία του San Bernando του 18ου αιώνα, βρίσκεται ακριβώς απέναντι, ανακαινισμένη και λουστραρισμένη. Αυτό που της προσδίδει μια ιδιαιτερότητα είναι ότι έχει χτιστεί από ασμίλευτες πέτρες διατηρώντας ένα πιο αδρό παρουσιαστικό και μια αισθητική ελαφρώς μεσογειακή.

Μέσα από το Μercado Central με τα μαγαζάκια του, φτάσαμε στον περίβολο της περίβλεπτης εκκλησίας San Lorenzo de Carangas, από τις παλιότερες της πόλης. ‘Ο,τι αισθητικά στερείται το εσωτερικό, δεν φείδεται η πρόσοψη του ναού. Επιτομή της mestizo-μπαρόκ αρχιτεκτονικής κατάφορτη από σκαλίσματα σε λουλουδάτα μοτίβα με αμπελόφυλλα και πρόσωπα αγγέλων. Όμως η παράδοση βρίσκει καταφανώς τη θέση της μέσα στο πανδαιμόνιο, με γυμνόστηθες γυναίκες και γοργόνες να παίζουν κιθάρα, φιγούρες που παραπέμπουν σε λαϊκούς μύθους.

Στην Calle Bolivar και στους παράδρομούς της θαυμάσαμε μερικά εξαιρετικά αρχιτεκτονικά δείγματα:

Το λουλακί Casa de las Tres Portadas του 18ου αιώνα, κοινόβιο του Τάγματος των Φραγκισκανών με ξύλινα μπαλκόνια και τρεις σκαλιστες εισόδους με μοτίβα αγγέλους, ήλιο, φεγγάρι κι έξοχα γκαργκοϊλάκια. Μακράν δηλαδή από οιαδήποτε αυστηρό θρησκευτικό συμβολισμό.

To Casa de los Marqueses de Otavi, (σήμερα λειτουργεί σαν τράπεζα) με την υπέροχη mestizo-μπαρόκ πρόσοψη. Ρίξτε μια πιο κοντινή ματιά στα λιοντάρια του υπέρθυρου που έχουν σχεδόν ανθρώπινη μορφή.

H εκκλησία San Agustin του 17ου αιώνα, θρησκευτικό κέντρο των Βάσκων στην περιοχή. Ότι σώζεται από την αρχική κατασκευή είναι η πρόσοψη του ναού

Πορεία προς την επικλινή Plaza de 10 Noviembre, τη καρδιά του ιστορικού Potosí. Για να έχουμε και μια τάξη μεγέθους μη φανταστείτε καμιά πλατεία Συντάγματος. Με το συντριβανάκι της, ένα μίνι άγαλμα της Ελευθερίας και μια ευχάριστη νότα πράσινου σε μια πόλη όπου λόγου υψομέτρου δεν φυτρώνει ούτε μαϊντανός. Εδώ λαμβάνουν χώρα από πολιτικές συγκεντρώσεις ως το μπουγέλωμα το Σαββατοκύριακο του Καρναβαλιού κι είναι το μέρος για μια χαλαρή βόλτα των ντόπιων.

Το δυτικό της τμήμα γειτνιάζει με την μικρότερη Plaza 6 de Agosto.

Κι οι δυό πλατείες περιβάλλονται από μια σειρά κτηρίων αποικιακής εποχής:

Ο Νεοκλασσικός καθεδρικός

​

Τo Casa Real de la Moneda, από τα καλύτερα δείγματα αποικιακής αρχιτεκτονικής, με την εντυπωσιακή μπαρόκ είσοδο με τον ισπανικό θυερό άνωθεν, τις βαριές πόρτες ύψους 4 μέτρων και την εσωτερική αυλή. Σήμερα στεγάζει ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της Βολιβίας με εκθέματα της αποικιακής εποχής: νομίσματα, πανοπλίες, θρησκευτική τέχνη αλλά κι απομεινάρια από την πάλαι ποτέ βιομηχανική επεξεργασία του αργύρου. Οι μουσειολάτρεις μη με ρωτήσετε τι λέγαν τα εκθέματα. ‘Ετσι όπως ήμουν ακόμα από την ταλαιπωρία της προηγούμενης μέρας, μόνο για επίσκεψη σε μουσείο δεν είχα υπομονή.

Το Palacio de Justicia και την Noμαρχία (Prefectura)

Kαι το Teatro Omiste, πρώην εκκλησία-μονή-νοσοκομείο, νυν θέατρο.

Σαν φτάσαμε στη πλατεία διαπιστώσαμε ότι γινόταν ο κακός χαμός από κόσμο. Πιτσιρίκια πάμπολλα όλα με τις σχολικές τους ενδυμασίες, κραδαίνοντας μπαλόνια, παρέα με τους γονείς τους που κρατούσαν κάτι που μου έφερνε σε καλάθι με μπομπονιέρες. Σκεφτήκαμε ότι καμιά σχολική γιορτή αποφοίτησης θα γινόταν, ώσπου νά’σου μια λιτανεία έσκασε μύτη μπροστά από τον Καθεδρικό.

Με έτρωγε η περιέργεια, αλλά πώς να ξεκινήσω τη κουβέντα όταν τα ισπανικά μου ήταν υποτυπώδη; Έδειξα σε μια καλή κυριούλα το περιεχόμενο του καλαθιού κι ερώτησα απλώς «Porque?” Aπό τα συμφραζόμενα κι αυτά που παρατήρησα επρόκειτο τελικά για μαζική τελετή Θείας Ευχαριστίας όπου για πρώτη φορά τα παιδιά θα ελάμβαναν τον άζυμο άρτο. Το χαρτάκι στο αναμνηστικό ψωμάκι που μας πρόσφεραν έγραφε: « Ω Ιησου, διατήρησε στη καρδιά μου την αγνότητα αυτής της μέρας κι ευλόγησε μαζί μου όλους αυτούς που αγαπώ» (τα πήγα καλά στη μετάφραση ισπανόφωνοι του φόρουμ.

Ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας στη πόλη, θαυμάζοντας:

Το καμπαναριό La Torre de La Compañia de Jesus, ότι απέμεινε από μια Ιησουιτική εκκλησία, εξαίρετο δείγμα θρησκευτικής αρχιτεκτονικής

​

Την αψίδα Arco de Cobija που κάποτε σηματοδοτούσε την είσοδο στο κέντρο της Ισπανικής πόλης από τα γκέτο των ιθαγενών​

Την Calle Chuquisaca με τα έξοχα αποικιακά σπίτια των ισπανών ευγενών – αιματορουφηχτών (εδώ μου βγαίνει η κακία για τη τύχη των ποπολάρων μεταλλωρύχων)

Tην εκκλησία- μοναστήρι San Francisco, όπου φυλάσσεται το θαυματουργό άγαλμα του Señor de la Vera Cruz, προστάτη του Potosí.

Σε μια μικρή πλατεία με πολύχρωμα σπίτια και μπαλκόνια, την Iglesia de la Merced, μεσογειακής αισθητικής, σε έντονο κεραμιδί χρώμα.

​

Τη Μονή-Μουσείο Santa Teresa, που επί της ακμής της έπιανε ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Εδώ επί αποικιοκρατίας, απαρνιόντουσαν τα εγκόσμια νεαρές ισπανίδες αριστοκράτισες.

Kάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της περιήγησης κάναμε και μια στάση σ’ενα τοπικό εστιατόριο, στο πρώτο όροφο ενός κτηρίου. Από τα παράθυρά του απαθανατήσαμε εικόνες με τα κεραμίδια των εκκλησιών και των σπιτιών της πόλης. Και το Cerro Rico. Πάντα εκεί, σιωπηλός μάρτυρας.

​

Αφού είχαμε οργώσει το ιστορικό κέντρο της πόλης, το απόγευμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και κανονίσαμε με τον ρεσεψιονίστ να μας βρει ένα ταξί (έναντι ευτελούς ποσού για 3ωρο ταξίδι) για τη μεταφορά στην Sucre, επόμενο σταθμό του ταξιδιού μας στην Βολιβία.
​

​

​

Αποχαιρετήσαμε το γοητευτικό Potosí στα χρώματα του δειλινού ίδια με αίμα.​

Γοητευμένοι από την αρχιτεκτονική, συνάμα συγκλονισμένοι από την τραγική ιστορία που κρύβει στα σπλάχνα του.

ΟΧΙ! Δεν πήρε μεταγραφή!! ​

 

[KLEOPATRA]

Ενταξει τι να πουμε πια ..εχεις /εχετε ξεπερασει τους εαυτους σας με αυτες τις φωτογραφιες!!!!!
Μεταξυ αλλων ειναι και χρησιμοτατες ..ευχαριστω για τη βοηθεια παιδια ..αυριο γραφουμε διαγωνισμα στην γεωμορφολογια,χλωριδα και πανιδα της Νοτιου Αμερικης ...χεχεχεχε...

 

[villi]

Tρεις μέρες τώρα διαβάζω και δε χορταίνω να κοιτώ τις φωτογραφίες!Αν και το Περού είναι ο μεγάλος μου πόθος ομολογώ ότι μέχρι στιγμής τα τοπία της Βολιβίας με έχουν αφήσει άφωνη και εκστασιασμένη!!!Για τις περιγραφές σου τι να πω,είναι πάντα εξαιρετικές και γλαφυρότατες!
Μια ερώτηση μόνο έχω που ίσως το έχεις γράψει και δεν το κατάλαβα εγώ.Το ή τα πρακτορεία που αναλάμβαναν τις εκδρομές και τις μετακινήσεις σας τα βρίσκατε επιτόπου ή είχατε κάνει μια συνεννόηση μέσω ιντερνετ από Ελλάδα?

 

[hydronetta]

Μια ερώτηση μόνο έχω που ίσως το έχεις γράψει και δεν το κατάλαβα εγώ.Το ή τα πρακτορεία που αναλάμβαναν τις εκδρομές και τις μετακινήσεις σας τα βρίσκατε επιτόπου ή είχατε κάνει μια συνεννόηση μέσω ιντερνετ από Ελλάδα?

Μονο ενα πρακτορειο χρησιμοποιησαμε. Στη βολιβια για να παμε Sajama & Uyuni. Αναγκαστικα πρεπει να κλεισεις τουρ για το Uyuni. Δεν υπαρχει τροπος να το κανεις μονος. Και δεν ενδεικνυται λογω ασφαλειας. Τωρα το επιπεδο υπηρεσιων εξαρταται απο το τι θες και η τιμη ειναι αναλογη. Στο Περου δεν ειχαμε πρακτορα με εξαιρεση καποιες μετακινησεις που ειτε τις κανονισαμε ειτε τις βρηκαμε επι τοπου. Ολες οι συνεννοησεις οπου χρειαστηκαν στη Βολιβια εγιναν απο την Αθηνα

 

[FRIDA08]

Kεφ.12. Salar de Uyuni


. Mέσα στο χάλι μου ο αθεόφοβος μου ήρθε φλασιά η ιστορία της FRIDA08 κι ήμουν έτοιμος να φωνάξω: «βρε παλληκάρια αφήστε τα γιατροσόφια και τραβήξτε κανά βίντεο να έχω να θυμάμαι!» Τέτοιο σούργελο…

Αγαπητό Ροζ Γουρούνι,

σε εκτιμώ βαθύτατα, αλλά οφείλω να σου το πω:
Η κατάστασή σου είναι σοβαρή.
Υπάρχει δε μικρή πιθανότητα να είσαι λίγο χειρότερα και από εμένα, που προχτές που ο γιός μου έγινε 7 μηνών σκεφτόμουν πότε θα είναι έτοιμος για "απαιτητικό" ταξίδι.

Αν πάω να κοιταχτώ και πάρω κάτι και με "πιάσει" θα σε κρατήσω ενήμερο.

Λοιπόν στα σοβαρά τώρα, η ιστορία σου είναι one of a kind. Διαβάζω, γελάω, θυμάμαι, συγκινούμαι, ταξιδεύω μαζί σας.
Πολλά, πολλά συγχαρητήρια.

 

[hydronetta]

Αγαπητό Ροζ Γουρούνι, σε εκτιμώ βαθύτατα, αλλά οφείλω να σου το πω: Η κατάστασή σου είναι σοβαρή.
Υπάρχει δε μικρή πιθανότητα να είσαι λίγο χειρότερα και από εμένα, που προχτές που ο γιός μου έγινε 7 μηνών σκεφτόμουν πότε θα είναι έτοιμος για "απαιτητικό" ταξίδι.
Αν πάω να κοιταχτώ και πάρω κάτι και με "πιάσει" θα σε κρατήσω ενήμερο.
Λοιπόν στα σοβαρά τώρα, η ιστορία σου είναι one of a kind. Διαβάζω, γελάω, θυμάμαι, συγκινούμαι, ταξιδεύω μαζί σας.Πολλά, πολλά συγχαρητήρια.

Να κοιταχτώ λες ε; και μου'λεγε πάντα η μάνα μου "πρόσεχε τις παρέες που κάνεις μη σου βάζουνε τίποτα περιεργες ιδέες". Διότι αντί να φροντίζω την επιβίωσή μου, είχα το νου μου να δρέψω κινηματογραφικές δάφνες Frida style… Θα τα πώ όλα στο Φριντόπουλο για τις επιρροές που ασκεί η μαμά του

 

[hydronetta]

Κεφ.14: Sucre

Μόλις στα 2,790 μέτρα υψόμετρο η Sucre, απολαμβάνει κλιματικά μια ατέρμονη άνοιξη. Πεντακάθαρος ουρανός, διαύγεια με χρώματα κορεσμένα κι όλα χωρίς τον εφιάλτη του υψομέτρου να παίζει κρυφτούλι με τον άμαθο οργανισμό μας. Aν κανείς με ρωτούσε ποιά πόλη μου άρεσε σ’όλο το ταξίδι, θα απαντούσα απροβλημάτιστα: «Mα, η Sucre φυσικά».

Με τα απαστράπτοντα λευκά σπίτια και τις εκκλησιές, που οι κάτοικοί της οφείλουν να βάφουν άπαξ του έτους, ήταν μια πινελιά Μεσογείου στην καρδιά της νοτίου Αμερικής.

Σ’αυτά θα προσθέσω μια υπέροχη καταπράσινη πλατεία και τον κόσμο της που μου φάνηκε ως ο γοητευτικότερος όπου κι αν βρεθήκαμε. Έφηβοι κατέκλυζαν τους δρόμους, όμορφα δροσερά νειάτα αντάμα με φυσιογνωμίες μεσόκοπων κι ηλικιωμένων που απέπνεαν μια αριστοκρατική φινέτσα στους τρόπους και τις συνήθειές τους. Άλλωστε είχα την αίσθηση πως η πόλη αυτή δεν είναι παρά ένα μεγάλο χωριό όπου οι πάντες γνωρίζονται μεταξύ τους…
Σε αντίθεση με την La Paz που έχει γίνει ένα χωνευτήρι παραδοσιακού/μοντέρνου μ’ετερόκλητο πληθυσμό και το θλιμένο Potosí, η Sucre φαντάζει σαν μια καλλονή, κομψή κι ανάλαφρη που σφύζει από ζωή κάπου στα χαμένα του βολιβιανού νότου.

Από την ανεξαρτησία της χώρας, η Sucre έγινε η πρωτεύουσα της χώρας, τίτλος συνταγματικά κατοχυρωμένος αλλά στη πραγματικότητα χωρίς αντίκρυσμα καθώς η εκτελεστική εξουσία κατοικοεδρεύει πλέον στη La Paz.

Γεννήθηκε στα μέσα του 16ου αιώνα ως "Chuquisaca" από τους ισπανούς conquistadores, για να μετονομαστεί σε “La Ciudad de la Plata” λόγω του ασημιού που βρέθηκε στην περιοχή, λίγο πριν ανακαλυφθούν μεγαλύτερα κοιτάσματα στο Potosí.
Το όνομα Sucre το πήρε το 1825 από τον στρατηγό (εκ Βενεζουέλας) Αntonio José de Sucre, που οδήγησε τη Βολιβία στην ανεξαρτησία από τους ισπανούς αποικιοκράτες κι έγινε ο πρώτος πρόεδρος της χώρας.
Ο πλούτος από τα ματωμένα μεταλλεία του Potosí, βοήθησαν τη πόλη ν’ αναπτυχθεί. Χτίστηκαν αρχοντικά, εκκλησιές, κυβερνητικά κτήρια και το τρίτο παλαιότερο πανεπιστήμιο στην Αμερική. Όμως η ευμάρεια δεν μπορούσε να κρατήσει αιώνια. Η πόλη έχασε την οικονομική της σπουδαιότητα και σήμερα ζεί ήρεμα, απολαμβάνοντας μόνο τους τίτλους της: “Η Ασπρη Πόλη της Αμερικής”, “Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco".

Από το οικονομικότατο αλλά γουστόζικο Casa Verde B&B όπου είχαμε καταλύσει, ξεκινήσαμε τη περιήγηση οδεύοντας πρώτα στη Plaza 25 de Mayo. Τη καρδιά του ιστορικού κέντρου. Μπορεί διεθνώς άλλες πλατείες να έχουν τη φήμη, όμως αυτή εδώ για μένα ήταν μια πραγματική όαση στον αστικό ιστό με τα φοινικόδεντρα και το πράσινο να κυριαρχεί παντού κάνοντάς την να θυμίζει περισσότερο ένα πλούσιο κήπο παρά πλατεία.

Στο κέντρο της το άγαλμα του απελευθερωτή Αntonio José de Sucre, στέκει περήφανο ανάμεσα στα παγκάκια όπου ένα ετερόκλητο ηλικιακά πλήθος απολαμβάνει τη χαλάρωση: ηλικωμένοι, οικογένειες με τα πιτσιρίκια τους και πολλά ζευγαράκια που δημόσια διατρανώνουν ανερυθρίαστα τον έρωτά τους.

Πέριξ της πλατείας ως είθισται, βρίσκονται μερικά από τα σημαντικότερα κτήρια της πόλης.

O Kαθεδρικός (Catedral). Πήρε που πήρε κάτι αιώνες να ολοκληρωθεί το χτίσιμό του μέχρι τον 18ο αιώνα, από τότε όλο και γίνονταν καινούργιες προσθήκες. Το αρχιτεκτονικό αποτέλεσμα ένας γοητευτικός αχταρμάς με τις mestizo-μπαρόκ εισόδους του και το τρίπατο καμπαναριό όπου στις άκρες ατενίζουν τη πόλη οι Απόστολοι κι οι Ευαγγελιστές και το ρολόι περήφανα δεν χάνει ούτε δευτερόλεπτο παρά την καταγωγή του (made in England κι όχι Swiss made).

Το αναφερόμενο ως νεοκλασσικό εσωτερικό του δεν αξιωθήκαμε να το δούμε καθώς δεν γινόταν κάποια ακολουθία. Ούτε και την περιώνυμη εικόνα της προστάτιδος της πόλης Virgen de Guadalupe τίγκα στο χρυσό και τα κοσμήματα, τόσο που οι κακές γλώσσες υπερβάλλοντας λένε ότι αρκεί για να ξεπληρωθεί το χρέος της χώρας! Αν σας τρώει η περιέργεια, πάρτε μια ιδέα από κάτι παρεμφερές με αυτό που είδαμε να εκτίθεται στην τζαμαρία ενός…. ξενοδοχείου!

Δίπλα στον καθεδρικό για όσους λατρεύουν την αποικιακή θρησκευτική τέχνη λειτουργεί και το Museo Eclesiastico (καλώς καταλάβατε, δεν το τιμήσαμε δια της παρουσίας μας)

Δίπλα στον Καθεδρικό βρίσκεται η Prefectura.
Mεγαλοπρεπέστατο κτήριο, αλλά άτυχο. Πάνω που θα γινόταν προεδρικό μέγαρο ή κοινοβούλιο, ήρθε η La Paz και πήρε όλες τις κρατικές εξουσίες από τα χέρια της Sucre. Έτσι σήμερα αρκείται να στεγάζει ένα ταπεινό περιφερειάρχη.

Σε άλλη γωνιά της πλατείας βρίσκεται το Casa de la Libertad όπου υπεγράφη το 1825 η διακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας και σήμερα λειτουργεί σχετικό μουσείο (καλώς καταλάβατε πάλι, δεν το τιμήσαμε δια της παρουσίας μας)

Και για να μην ειπωθεί ότι αναλωθήκαμε σε βόλτες στα στενά της πόλης, το εσωτερικό της Iglesia de San Felipe Neri, το επισκεφθήκαμε.Είναι και το μοναδικό κτήριο της πόλης του οποίου οι ψηλοί τοίχοι από τούβλο παρέμειναν ανέπαφοι και δεν ασπρίστηκαν. Μετά από μια σύντομη υποχρεωτική ξενάγηση στους χώρους του πρώην μοναστηριού με τις όμορφφες αψιδωτές αυλές και διαδρόμους, καταλήξαμε στην οροφή του.

Εκεί με πανοραμική θέα προς τις στέγες της πόλης αναλωθήκαμε ώρα φωτογραφίζοντας υπό κάθε οπτική γωνία και απαθανατίζοντας γοητευτικές παρουσίες που βρέθηκαν στο συναπάντημά μας.

​

Μπορεί οι άλλες εκκλησιές να είχαν σφαλιστές τις πόρτες τους, η Iglesia de la Merced του 17ου αιώνα με το ταπεινό εξωτερικό της, μας αποζημίωσε με το πλούσιο επίχρυσο μπαρόκ ιερό. Αν βρεθείτε ποτέ εκεί ανεβείτε στο καμπαναριό για να απολαύσετε τη θέα. Βγάλτε και καμιά φωτογραφία γιατί εμείς δεν αξιωθήκαμε να το κάνουμε. Ας όψεται η διάσπαση προσοχής μου που δεν το εντύπωσε διαβάζοντας τον οδηγό.​

Η βόλτα ήταν μεν χαλαρή κι ενδιαφέρουσα, όμως οι δείκτες του ρολογιού επέβαλαν στάση για δεκατιανό.
Οι μυρωδιές που ξεχύνονταν από την salteñeria Paso del los Abuelos προκαλούσαν μαζικούς κρουνούς σιελόρροιας και βορβορυγμούς κοιλίας.
Δεν λέω… πανάκριβο Ένα salteña 0,85 ευρώ
Καταξοδευτήκαμε. Ούτε macaron Pierre Hermè στο Παρίσι να τρώγαμε
Πέσαμε πάνω στα φρεσκοψημένα, αχνιστά, τραγανά (αλλά ζουμερά εσωτερικά) salteñas και τα τσακίσαμε μέσα σε μουγκρητά ηδονής καθώς η γέμιση αγγιζε τους γευστικούς κάλυκες κι οι γεύσεις εκρήγνυνταν στον ουρανίσκο μας.

Χαθήκαμε μέσα στα στενά του ιστορικού κέντρου φωτογραφίζοντας ασύστολα από το εντυπωσιακό κτήριο του Πανεπιστημίου ως τις σειρές των λευκών σπιτιών με τα όμορφα μπαλκονάκια και τις όμορφες εκκλησιές με τα καμπαναριά τους να σκίζουν τον βαθυγάλανο καμβά του ουρανού. Μια εικόνα σχεδόν αιγαιοπελαγίτικη. Είναι να μην την αγαπήσεις αυτή τη πόλη;

Μπορεί το μουσείο της παραδοσιακής τέχνης (Museo de Arte Indigena) να ήταν κλειστό, όμως την τέχνη της υφαντικής κατάφερα να την απολαύσω στο Inca Pallay Indigenous Art. Στο κατάστημα εκτίθενται και πωλούνται παραδοσιακά μοτίβα ύφανσης των φυλών Jal’qa και Tarabuceño. Όλα συνοδεύονται από καρτελάκι με το ονοματεπώνυμο και τη φωτογραφία της δημιουργού και τα έσοδα από τις πωλήσεις ενισχύουν οικονομικά τις κοινότητες των ιθαγενών.
Τα σχέδια Tarabuceño υφαίνονται με ζωηρές σειρές χρωμάτων κι αναπαριστούν συμμετρικές εικόνες της καθημερινότητας: ζώα, πουλιά, δέντρα, σπίτια, χορούς κι αγροτικές εργασίες.

Αντίθετα τα σχέδια Jal’qa βασίζονται στη διχρωμία του κόκκινου με το μαύρο και τα σχέδια είναι πιο αφηρημένα με ανθρώπινες φιγούρες σ’ενα χαοτικό σύμπλεγμα παράδοξων σχημάτων από ζώα και χειμαιρικά τέρατα.

Το δείπνο στο εστιατόριο Los Balcones με θέα την πλατεία μας ικανοποίησε στο έπαρκο, ειδικά όταν συνοδεύεται κι από λογαριασμό που θα αντιστοιχούσε σε χασαποταβέρνα στη Χασιά.

Το βραδάκι μας βρήκε να παίρνουμε την ανηφόρα μέσα από ήσυχα παντέρμα στενά.

Καταλήξαμε στη πλατεία του μοναστηριού La Recoleta ν'απολαμβάνουμε τη πανοραμική θέα με τα φώτα στους δρόμους σαν χρυσοκίτρινα φίδια ν'απογειώνονται στο μαβί του ουρανού…

​

 

[giannismits]

Άλλο ένα εξαιρετικό κεφάλαιο.Όντως η Sucre μοιάζει πολύ μεσογειακή και οικεία.
Για τις φωτογραφίες τι να σχολιάσω!Η τελευταία απλά απερίγραπτη!Κάθομαι και την χαζεύω και ταξιδεύω!

 

[Rosa]

Χώρα για χώρα δεν άφησε αυτός ο Σούκρε! Καλά τον έλεγα εγώ αμετροεπή και μοναχοφαγά!
Η αφήγηση τέλεια, όπως πάντα. Εύγε στο χοιροστάσιο για τις μοναδικές φωτογραφίες....

 

[snapper]

Παναγιώτη μπράβο σου και ευχαριστώ που έκατσες και έγραψες την ιστορία για το Περού και την Βολιβία γιατί με τις 6000 φωτογραφίες που τραβήξαμε συνολικά δεν έχω αξιωθεί να τις τακτοποιήσω καν.