Τουρκία Οδοιπορικό στη νοτιοδυτική Τουρκία

[villi]

Σε ευχαριστώ villi! Εκεί πας όποτε θες! Δεν το αγγίζουν ούε πραξικοπήματα, ούτε τζιχαντιστές το μέρος! Τι να πω κι εγώ δηλαδή που φεύγω σε ένα μήνα για Πόλη!!! Ήδη η μάνα μου λέει να κάτσω σπίτι μου γιατί σκάνε μπόμπες!

Μπορεί να έχεις δίκιο!Πολλές φορές αυτά που διαβάζουμε είναι παραφουσκωμένα.Τι να πει κι η μανούλα με τόσα που ακούει κάθε μέρα!

 

[panius]

Ημέρα 4η: Αττάλεια

Είχα βάλει το ξυπνητήρι 5,30 χαράματα να ανέβω πάλι στο Παμούκαλε, να δω την ανατολή του ήλιου. Ούτε που πήρα χαμπάρι αν χτύπησε ή όχι. Ξυπνάω από μόνος μου γύρω στις 8. Ήλιος με δόντια έξω. Πάει η ανατολή! Απογοητεύτηκα λίγο αλλά δεν έκλαψα κιόλας! Είχα χορτάσει ύπνο και ήξερα ότι μπροστά μου είχα ταξίδι 300 χιλιομέτρων μέχρι την πρωτεύουσα της τουρκικής ριβιέρας, τη διάσημη για τα τεράστια ξενοδοχεία της, Αττάλεια.

Διάλεξα τη μακρύτερη, κατά 30 χιλιόμετρα διαδρομή, για το ενδεχόμενο να επισκεφτώ τον εξαιρετικό αρχαιολογικό χώρο της Θερμεσσού: μια μυστηριακή πόλη κρυμμένη μέσα στα δάση της οροσειράς του Ταύρου σε 1000 μέτρα υψόμετρο. (δεν την είδα τελικά ).

Το αυτοκίνητο κατάπινε άπληστα τα χιλιόμετρα της Εθνικής οδού Ντενιζλί – Ισπάρτα κινούμενο ανατολικά. Στεπώδη τοπία, έρημα και μια μεγάλη λίμνη με μάλλον αλμυρό νερό, γιατί οι όχθες της ήταν άσπρες και λαμπύριζαν στον ήλιο. Ο δρόμος άδειος! Μόνο τεράστια φορτηγά και βυτιοφόρα με συνόδευαν. Στα δεξιά μου, προσπερνούσα αργόσυρτες εμπορικές αμαξοστοιχίες.

Ένιωθα ότι έπαιρνα μέρος σε αμερικάνικο road movie! Άρχιζαν να εμφανίζονται πινακίδες για Άγκυρα και Ικόνιο! Ονόματα από το σχολείο ήρθαν στο μυαλό μου: Εσκί Σεχίρ, Κιουτάχια, Αφιόν Καραχισάρ, Σαγγάριος ποταμός! «Τι στο καλό ήθελε ο ελληνικός στρατός σ’ αυτά τα γεωγραφικά πλάτη!» σκεφτόμουν! Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης και των παραλίων τρέμουν σύγκορμοι στο ενδεχόμενο να μετοικήσουν σε μια από αυτές τις άθλιες πόλεις της τουρκικής ενδοχώρας, που προσπερνούσα χωρίς να τους ρίξω δεύτερη ματιά. Μπρρρρ!

Πριν μπω για τα καλά στα βάθη της Ανατολίας, στρίβω νότια προς την ξακουστή οροσειρά του Ταύρου με κατεύθυνση τα παράλια της Αττάλειας. Ήθελα να γνωρίσω τι εστί μαζικός, βιομηχανικός τουρισμός turkish style.

Η διαδρομή, άρχισε πάλι να ομορφαίνει. Ψηλές κορυφές και πράσινες πλαγιές. Ο δρόμος στένεψε αρκετά και άρχισαν οι στροφές. Πέρασα ένα διάσελο στα 1000+ μέτρα υψόμετρο και άρχισα να κατηφορίζω.

Η εισαγωγή στην Αττάλεια, οδηγώντας από τα βόρεια, είναι, αν μη τι άλλο, πολύ εντυπωσιακή! Υπερπαραγωγή σκέτη!Κατάφυτες πλαγιές, καταρράκτες, τεράστιες τούρκικες σημαίες και ένα κολοσσιαίο κεφάλι του Κεμάλ Ατατούρκ στα πρότυπα των λαξευμένων Αμερικανών προέδρων του Όρους Rushmore!

Η θέα της πόλης από κάτω δεν προδιέθετε καθόλου σε τουριστικό θέρετρο! Μια μεγαλούπολη 2 και βάλε εκατομμυρίων ψυχών με ψηλά κτήρια, πυκνή δόμηση και φαρδιές οδικές αρτηρίες να την διατρέχουν.

Προς την παλιά πόλη το σκηνικό άλλαξε! Ο παράλληλος στα τείχη δρόμος ήταν όμορφος και γεμάτος πανύψηλους φοίνικες. Μπήκα στην παλιά πόλη με το αυτοκίνητο. Δεν είναι εύκολο να το κάνεις αυτό γιατί υπάρχουν μπάρες που εμποδίζουν την είσοδο των οχημάτων.

Ευτυχώς είχα συνεννοηθεί τηλεφωνικά με τον ιδιοκτήτη της πανσιόν που θα κατέλυα και με περίμενε στην πύλη. Έκανε τα κουμάντα του και με οδήγησε στο ξενοδοχείο. Ninova Pension λεγόταν και ήταν με διαφορά το πιο όμορφο κατάλυμα του ταξιδιού μου! Δωρεάν χώρος πάρκινγκ μέσα στην παλιά την πόλη! Ποιος τη χάρη μου! Υπέροχος κήπος, όπου πήρα το πρωινό μου την επομένη (English breakfast σε σερβίτσια βικτοριανού στυλ- more tea my dear?) Έπιπλα αντίκες και ένα κουκλίστικο δωμάτιο στον πάνω όροφο. Και το καλύτερο απ’ όλα; Μόλις 15€ breakfast included! Μισή ωρίτσα ξεκούραση να ξεπιαστώ απ’ το ταξίδι, ντουζάκι και αναζωογονημένος βγήκα για περατζάδα στην παλιά πόλη της Αττάλειας.

Πανέμορφη! Το λιμανάκι με τα βράχια, τη μικρή παραλία, τις ψαρόβαρκες και τον παλιό μιναρέ Σελτζουκικής τεχνοτροπίας, - σύμβολο της πόλης - ήταν απλά κουκλίστικο! Τα δρομάκια με τις ταβερνούλες και τα μαγαζάκια παρέπεμπαν απευθείας σε ελληνικό νησί! Σε ορισμένα σημεία μάλιστα ελληνικές μελωδίες (Αλεξίου) ακούγονταν απ’ τα μεγάφωνα!

Κόσμο δεν είχε πολύ. Χαλαρά πράγματα! Καμία σχέση με τον πανζουρλισμό της Ρόδου, που άφησα πίσω μου 5 ημέρες νωρίτερα. Όλη η παλιά η πόλη σου έβγαζε μια ποιότητα. Στην ακροθαλασσιά έκατσα αρκετή ώρα να απολαύσω τον ήλιο να χάνεται πίσω από τα τεράστια ξενοδοχεία.

Πήγα στο ιστορικό Ulu Camii, ένα από τα παλιότερα σε όλη την Ανατολία, ψώνισα δωράκια και ήπια μπόλικο τσάι, κερασμένο από τους καταστηματάρχες, που φάνηκαν να χαίρονται που ήμουν Έλληνας και άρχισαν να μου λένε πόσο αρκαντάσια είναι οι Έλληνες και τι καλοί που είναι οι Έλληνες... Μες στη γλύκα σας λέω... σαν τους Ροδίτες όταν πλακώνουν οι Τούρκοι από απέναντι. Ο τουρισμός γλυκαίνει τους ανθρώπους.

Είδα και το σημαντικότερο ρωμαϊκό μνημείο της πόλης, την Πύλη του Αδριανού, που εφάπτεται στα παλιά τείχη.

Μ’ άρεσε πάρα πολύ η Αττάλεια! (πάρα πολύ όμως!) Δεν το είχα σκοπό, αλλά νομίζω θα κάτσω μια μέρα ακόμα!!!

 

[panius]

Ημέρα 5η: Αττάλεια

Η σημερινή μέρα ήταν αρκετά χαλαρή. Μετά από τόσα χιλιόμετρα οδήγησης κάθε μέρα, αποφάσισα ότι πρέπει να ριλαξάρω και λίγο. Εξάλλου βρισκόμουν στην καρδιά της τουρκικής ριβιέρας μέσα στο κατακαλόκαιρο. Να μην κάνω και ένα μπανάκι;

Πήρα πρωινό στον υπέροχο κήπο του ξενοδοχείου μου και στη συνέχεια, με άνεση μόνιμου κατοίκου Αττάλειας πήρα το αμαξάκι μου και άρχισα να οδηγώ αβίαστα μέσα στην πόλη.

Πυκνοχτισμένοι δρόμοι με αυτές τις χαρακτηριστικές τούρκικες πολυκατοικίες, όπου τα μπαλκόνια έχουν «κλειστεί» με τζαμαρία.

Πήρα κατεύθυνση ανατολικά. Μια μεγάλη παραλία πολλών χιλιομέτρων ξεκινάει ακριβώς έξω από την Αττάλεια. Είναι η διάσημη, στους λάτρεις του All Inclusive τουρισμού, Lara Beach. Τα ξενοδοχεία εδώ, διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, σε μια ακτίνα περίπου 10 χιλιομέτρων. Μόνο που μιλάμε για πολιτείες ολόκληρες και όχι απλά ξενοδοχεία. Επίσης μιλάμε για το απόγειο του καρακιτσαριού!

Τα μεγέθη είναι ασύλληπτα! Μπείτε απλά στο google maps και κοιτάξτε την ακτή ανατολικά της Αττάλειας, να δείτε για τι μεγαθήρια μιλάμε. Ορισμένα είχαν και θεματικό σχεδιασμό που στόχευε απευθείας στη ρωσική αγορά, γιατί ήταν μικρογραφίες κτηρίων της Κόκκινης Πλατείας της Μόσχας. Δεκάδες άθλια πολυώροφα «εξοχικά» διαμερίσματα ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια στη βόρεια πλευρά της παραλίας.

Δεν ξέρω αν μου άρεσε ή με ξένισε αυτή η εικόνα. Σίγουρα δεν θα ‘θελα να δω κάτι αντίστοιχο στις εξίσου απλωμένες παραλίες τις νότιας Ρόδου. Από την άλλη, μια βδομαδούλα χαλάρωσης σε μια ξενοδοχειάρα με τις πισίνες-λαβύρινθους, τα water park, και τις πολλές ευκαιρίες ψυχαγωγίας, δεν θα με χάλαγε καθόλου. Παλιότερα καταδίκαζα τέτοιου είδους «ταξίδια». Έχοντας όμως δουλέψει 2 σεζόν σε all inclusive ξενοδοχείο στο Φαληράκι, μπορώ πια να καταλάβω και τον κόσμο που θέλει απλώς να ξεκουραστεί, να κάνει την ηλιοθεραπεία και το μπανάκι του και να μη χρειαστεί να κουνήσει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι. Είναι και αυτή μια μορφή τουρισμού που πρέπει να εξυπηρετηθεί.

Συνεχίζω προς το καλύτερα διατηρημένο αρχαίο θέατρο της αρχαιότητας! Όχι, δεν είναι της Επιδαύρου, είναι αυτό της Ασπένδου, ανατολικά της Αττάλειας. Σώζεται σχεδόν άθικτο, με τη σκηνή του, τις εσωτερικές στοές του και τις δεκάδες καμάρες.

Σε αντίθεση με τα αρχαία ελληνικά θέατρα που είναι απλώς πλαγιές λόφων «ντυμένες» με μαρμάρινα καθίσματα, τα ρωμαϊκά θέατρα είναι κανονικές πολυόροφες κατασκευές, όπως το Κολοσσαίο στη Ρώμη. Αυτό στην Άσπενδο είναι το πιο ολοκληρωμένο παράδειγμα ρωμαϊκού θεάτρου, για αυτό μια επίσκεψη μέχρις εκεί είναι επιβεβλημένη. Εξάλλου είναι μόλις 30 λεπτάκια δρόμος από την Αττάλεια!

Συνεχίζω δυτικά. Επιστρέφω στην Αττάλεια και οδηγώ τώρα στις δυτικές τις παραλίες οι οποίες είχαν αναπτυχθεί τουριστικά πολύ νωρίτερα από τη Lara Beach κατά τις δεκαετίες του 70 και του 80, κάτι που φαίνεται στην αρχιτεκτονική των ξενοδοχείων της.

Βγαίνω έξω τελείως από την πόλη και οδηγώ σε μια πανέμορφη καταπράσινη διαδρομή στον εθνικό δρόμο προς Kemer. Οι παραλίες εκεί είναι πιο γραφικές, πλαισιωμένες από απότομες δασώδεις πλαγιές και πολύ πιο ήσυχες.

Έκανα το μπανάκι μου σε μια από αυτές. Εκεί είδα για πρώτη φορά, το διάσημο πια, τουρκικής επινόησης μπουρκίνι και μου έκαναν εντύπωση τα πολλά νεαρά ζευγάρια (ταξίδι του μέλιτος; ) που κολυμπούσαν με «μπρατσάκια» Φαντάζομαι πολλοί Τούρκοι που μένουν 500 χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα δεν θα ξέρουν κολύμπι, οπότε λογικό.

Γύρισα απογευματάκι στην Αττάλεια. Βολτούλα στην παλιά πόλη, φαγητό σε γραφική ταβερνούλα και τελευταία ψώνια. Ωραία ήταν! Μ' άρεσε αυτό το μέρος! Αύριο έχουμε ταξίδι πάλι.

 

[panius]

Ημέρα 5η: Οδηγώντας προς Fethiye

Η διαδρομή από την Αττάλεια προς το Fethiye είναι ίσως από τις πιο ενδιαφέρουσες σε όλη την Τουρκία, τόσο από άποψη φύσης και όμορφων τοπίων, όσο και από ιστορική και πολιτιστική σκοπιά.

Σχεδόν όλη η διαδρομή απλώνεται κατά μήκος μιας πανέμορφης ακτογραμμής με πολύ πράσινο, ωραίες παραλίες και ιστορικά αξιοθέατα, το ένα πιο ενδιαφέρον από το άλλο.

Έχοντας οδηγήσει περίπου 1 ώρα από την Αττάλεια, κάνω την πρώτη μου στάση στην παραλία Cirali. Άγνωστο όνομα, που όμως δεν πρέπει κανείς να προσπεράσει χωρίς επίσκεψη, ή ακόμα και διανυκτέρευση. Η παραλία είναι από τις κορυφαίες σε όλη την Τουρκία. Το τοπίο πανέμορφο! Η διαδρομή μέσα στο δάσος, χάρμα οφθαλμών! Έκανα ένα απολαυστικό μπανάκι στη δροσερή θάλασσα, χαζεύοντας τα πεύκα να γλύφουν τα κύματα και τα αρχαία τείχη της πόλης του Ολύμπου της Λυκίας να φτάνουν μέχρι τα βότσαλα της παραλίας.

Από αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινάει και το μονοπάτι για ένα από τα πιο αξιοπερίεργα φυσικά φαινόμενα: τις φλόγες της Χίμαιρας: οπές στο έδαφος που αναδύουν μεθάνιο, οι οποίες καίνε αδιάκοπα από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα. Ακόμα βλαστημάω τον εαυτό μου που δεν πήγα μέχρι εκεί!

Συνεχίζω να οδηγάω μέσα στα πεύκα και στάση στον σημαντικότατο αρχαιολογικό χώρο των Μύρων, πατρίδα του Αγίου Νικολάου.

Στην πλατεία του χωριού, σώζεται μια παμπάλαια βασιλική αφιερωμένη στο όνομά του (ήταν κλειστή όταν πήγα) και τριγύρω δεκάδες πινακίδες και πληροφορίες στα Ρώσικα, γεγονός που υποδηλώνει μεγάλο αριθμό προσκυνητών από τη Ρωσία. Ένα χιλιόμετρο πιο βόρεια, ανάμεσα σε χωράφια με εκατοντάδες θερμοκήπια, μπήκα στον αρχαιολογικό χώρο που συνίσταται σε ένα εντυπωσιακό ρωμαϊκό θέατρο και μια ολόκληρη πλαγιά παραδίπλα γεμάτη με δεκάδες λυκιακούς τάφους, λαξευμένους μέσα στα βράχια!

Με τη θερμοκρασία να έχει φτάσει τους 40 βαθμούς και εγώ να έχω ήδη αποκτήσει το πιο βαθύ μαύρισμα της ζωής μου (με έλεγες και αραπάκι) συνεχίζω την οδήγηση προς την πόλη του Κας. Μόλις ένα μήνα πριν, ήμουν στο Καστελόριζο και έβλεπα τα σπίτια και τους δρόμους του Κας σε απόσταση αναπνοής. Να 'μαι τώρα από την απέναντι πλευρά, να βλέπω το νησί του Καστελόριζου τόσο κοντά, που ένιωθα ότι έτσι και άπλωνα το χέρι μου σχεδόν θα το άγγιζα. Σουρεαλιστική αίσθηση, να βρίσκεσαι στην καρδιά της Τουρκίας και ακριβώς απέναντι να βλέπεις ελληνική γη! Το κινητό μου έπιασε αμέσως σήμα από την ελληνική εταιρία κινητής τηλεφωνίας, και φυσικά το εκμεταλλεύτηκα: τους πήρα όλους τηλέφωνο και μίλαγα τουλάχιστον μια ώρα!

Συνέχισα την οδήγηση σε τοπία πιο γυμνά και ξερά. Ένιωθα ότι οδηγούσα στην Ελλάδα. Πλησιάζω σε μια άλλη γνωστή παραλία και αρχαιολογικό χώρο. Πάταρα. Τα ερείπια εμφανίστηκαν δίπλα στον δρόμο που οδηγούσα. Σαρκοφάγοι, κολώνες, εντυπωσιακές πύλες και μαντέψτε... άλλο ένα θέατρο! (Πόσα είδα σε όλο το ταξίδι, ούτε που θυμάμαι... έχασα τον λογαριασμό).

Η παραλία, απλωμένη, με λευκή άμμο, σκέτη πούδρα. Μια τεραστίων διαστάσεων τουρκική σημαία στην άκρη της θάλασσας, ήταν έτοιμη να την πάρει ο δυνατός αέρας. Ωραία παραλία, αλλά έτσι ανοιχτή όπως ήταν, είχε πολύ κύμα και δεν χάρηκα το μπάνιο μου. Ίσα μια βουτιά, λίγο ηλιοθεραπεία να στεγνώσω και συνέχισα την οδήγηση για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μου, όπου και θα διανυκτέρευα.

Είχε πια σχεδόν σουρουπώσει όταν έμπαινα στην πόλη Fethiye. Ένας τεράστιος λυκιακός τάφος με υποδέχθηκε καταμεσής στο δρόμο γεμάτος γκράφιτι. Τι γίνεται, λέω, δεν τα προσέχουν τα μνημεία τους εδώ; Όπως θα διαπίστωνα την επόμενη μέρα, τους έχουν τόσους πολλούς τους τάφους και εδώ, που δεν χάθηκε ο κόσμος να ζωγραφιστούν και μερικοί από την ατίθαση νεολαία.

 

[panius]

Ημέρα 6η: Fethiye -Επιστροφή

Ξυπνάω πρωί, πρωί. Τρώω πρωινό και μπαίνω στο αμάξι με κατεύθυνση την πιο διάσημη παραλία σε όλη την Τουρκία: Olu Deniz! Μια γλώσσα άμμου χωρίζει τη θάλασσα από την παρακείμενη λιμνοθάλασσα, ενώ η τριγύρω πλαγιές είναι κατάφυτες με πεύκα που γλύφουν στην κυριολεξία το νερό!

Πανέμορφο μέρος και άκρως τουριστικό. Καθότι όλη η περιοχή, όμως, έχει χαρακτηριστεί εθνικό πάρκο, η οικονομική εκμετάλλευση είναι σχετικά ήπια. Δεν ακούς δυνατή μουσική από τα μεγάφωνα και η όποια δόμηση σταματάει πολύ πριν μπεις στο Εθνικό Πάρκο. Ακριβώς πάνω από την παραλία, χάσκει στα 2000 μέτρα η κορυφή του όρους Babadag. Τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί στο δημοφιλέστερο μέρος για τους λάτρεις του παραπέντε. Δεκάδες αλεξίπτωτα διαγράφουν κύκλους στον ουρανό, πριν προσγειωθούν πάνω στην αμμουδιά.

Απόλαυσα ένα πολύ δροσιστικό και χαλαρωτικό μπανάκι στη θάλασσα, αναζωογονημένος μπήκα στο αμάξι και συνέχισα προς το μεγαλύτερο χωριό - φάντασμα της Τουρκίας.

Πάνω από τρεις χιλιάδες Έλληνες εγκατέλειψαν το Λιβίσι με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924. Σε αντίθεση όμως με τον Κιρκιτζέ στην Έφεσο, αυτό το χωριό δεν ξανακατοικήθηκε ποτέ. Λένε ότι οι Έλληνες ρίξανε κατάρα και οι Τούρκοι φοβούνται να πάνε να μείνουν εκεί.

Τώρα περπατάς τα έρημα καλντερίμια, χαζεύεις τα γκρεμισμένα σπίτια με τα τζάκια να υψώνουν ακόμα τις καμινάδες τους σαν μνήματα, μπαίνεις στην αυλή του σχολείου, περνάς το διάτρητο κουφάρι της εκκλησίας, χαζεύεις τις βοτσαλωτές αυλές και φέρνεις στο νου σου τη μεγάλη ομοιότητα με τα κεφαλοχώρια της Ρόδου. Η καρδιά σφίχτηκε για άλλη μια φορά.

Ξαναγύρισα στο Fethiye. Στα υψώματα περιμετρικά της πόλης, οι βράχοι όλοι ήταν σκαμμένοι με δεκάδες λυκιακούς τάφους, πολλοί από αυτούς περίτεχνα διακοσμημένοι με ιωνικούς κίονες. Σε αντίθεση με τα Μύρα, εδώ τους βλέπεις δωρεάν, καθώς βρίσκονται ακριβώς δίπλα στο δημόσιο δρόμο.

Την επόμενη μέρα ξεκίνησα νωρίς για τα εναπομείναντα 125 χιλιόμετρα του ταξιδιού μου μέχρι το Μαρμαρίς και την επιστροφή μου στη Ρόδο.

Πανέμορφη διαδρομή, που θα μου πρόσφερε πολύ ωραίες εικόνες επιλόγου, για να με συντροφέψουν μέσα στο πλοίο. Δυστυχώς με έγραψαν (άδικα - υποτίθεται πέρασα στο αντίθετο ρεύμα) λίγο έξω από το Μαρμαρίς και έτσι το μόνο που σκεφτόμουν στο πλοίο ήταν το 50ευρο που έσκασα κερατιάτικα στους Τούρκους τροχονόμους.

Έτσι έκλεισε ο οδικός κύκλος στα νοτιοδυτικά της Τουρκίας. Μια πολύ ενδιαφέρουσα γωνιά αυτής της χώρας, γεμάτη φυσικές ομορφιές και απίστευτα πλούσια σε ιστορικά μνημεία. Όσοι ζουν στα νησιά, από Χίο και κάτω, μπορούν άνετα και πολύ εύκολα να πραγματοποιήσουν αυτή τη διαδρομή μέσα σε μια βδομάδα κάνοντας τον ίδιο κύκλο ακριβώς, από διαφορετικά σημεία εκκίνησης βέβαια, ανάλογα με το νησί αναχώρησης.

Με αυτό το ταξίδι έκλεισε και ο κύκλος της φοιτητικής ζωής μου στη Ρόδο. Λίγες μέρες μετά, με το ίδιο αμάξι μπήκα σε άλλο πλοίο αυτή τη φορά με προορισμό τον Πειραια.

Με αυτή την ανάρτηση, κλείνω και τον κύκλο αυτής της ιστορίας που έμεινε στοιχειωμένη εδώ και 6 χρόνια, περιμένοντας κάποτε να ολοκληρωθεί. Ούφ! Τα κατάφερα επιτέλους!!!

@katkats αναλαμβάνεις εσύ τώρα

 

[greco]

Υπεροχη ιστορια,ευχαριστουμε φιλε @panius !

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία