Αυστρία Γερμανία Ν. Βαυαρία - Τυρόλο: Κουφalles in Ordnung

[emouli]

Το Φυσσεν,αν και ερημο.δειχνει μαγικο τη νυχτα.Μην μου πεις οτι εβρεχε τη μερα της επισκεψης στα καστρα γιατι πολυ θα στενοχωρηθω...

Αυτό που συναντήσαμε ήταν πολύ χειρότερο! Αλλά προτιμώ να τα διηγηθώ στην ώρα τους...

 

[karfitsa]

Αυτό το θαύμα προσέλκυε πλήθος προσκυνητών κι έτσι σ’ εκείνο το σημείο χτίστηκε η εκκλησία.
Εμείς δεν είχαμε την τύχη να την επισκεφτούμε

Καλααα....δεν σε πηγε ο αντρας σου να την δεις;....δεν του ειπες οτι εχει και ωραιο νεκροταφειο εκει διπλα;ντροπη.....
Στο Φυσσεν μονο εσεις κυκλοφορουσατε;τι νεκρα ειναι αυτη;φαντασου τον Ιανουαριο τι θα γινεται.

 

[emouli]

Καλααα....δεν σε πηγε ο αντρας σου να την δεις;....δεν του ειπες οτι εχει και ωραιο νεκροταφειο εκει διπλα;ντροπη.....

Μωρέ ας μην είχε πέσει σκοτάδι και θα σου 'λεγα εγώ!!!

 

[chrisbd]

Καλααα....δεν σε πηγε ο αντρας σου να την δεις;....δεν του ειπες οτι εχει και ωραιο νεκροταφειο εκει διπλα;ντροπη.....

E καλά τι περιμένεις τώρα .... ένα μεγάλο χωριό είναι το Φύσσεν...

 

[emouli]

Το συγκεκριμένο εστιατόριο μοιάζει με γαλλικό μπιστρό, έχει ζεστή ατμόσφαιρα και όπως φαίνεται τσιμπημένες τιμές. Για να δούμε… Σε λίγο έρχεται να μας πάρει παραγγελία μια λεπτοκαμωμένη, γλυκιά, γελαστή και πρόσχαρη κοπέλα με μαύρα μαλλιά. Το όλο της παρουσιαστικό δεν θυμίζει σε τίποτα Γερμανίδα. Μάλιστα μόλις μαθαίνει πως είμαστε Έλληνες αρχίζει και μας λέει κάποιες κουβέντες στα ελληνικά! Μυστήρια πράγματα… Τελικά η κοπέλα είναι από τη Βουλγαρία και είχε δουλέψει για ένα διάστημα σε εστιατόρια της Βόρειας Ελλάδας. Έτσι εξηγείται λοιπόν… Η παρουσία της έδωσε έναν ευχάριστο τόνο στη βραδιά ενώ το φαγητό ήταν αρκετά καλό.

Αφού πληρώνουμε (ήταν όντως το πιο ακριβό γεύμα που φάγαμε σ’ αυτό το ταξίδι), παίρνουμε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Όμως με έχει πιάσει τρομερή δίψα κι έτσι κάνουμε βόλτα με το αμάξι μπας και βρούμε κάποιο μαγαζί ανοιχτό για να αγοράσουμε. Σταματάμε σ’ ένα βενζινάδικο που μας φάνηκε πως λειτουργούσε επειδή ήταν φωτισμένο. Τρίχες! Παρακάτω βλέπω από μακριά την ταμπέλα με το χαρακτηριστικό λόγκο των Μακ Ντόναλτς να φέγγει. «Επιτέλους θα πιω μια στάλα νερό που κοράκιασα τόση ώρα!», σκέφτομαι. Πράγματι μπαίνω στα Μακ, ζητάω ένα μπουκάλι νερό και η ταμίας μου δίνει ένα μπουκαλάκι των 500μλ σε συσκευασία τύπου τετραπακ, αλλά μόλις μου λέει την τιμή μου ‘ρχεται κόλπος! 2,80 μόνο! Τα νεύρα μου τσατάλια! Ο καλός μου με δουλεύει ψιλό γαζί επειδή δεν ήθελα να δώσω τα 3,80 ευρώ που κόστιζε το μπουκάλι του λίτρου στο ξενοδοχείο. Πήγα για μαλλί και βγήκα κουρεμένη, που λένε!

Επιστρέφουμε στο δωμάτιο και πέφτουμε ξεροί για ύπνο. Ευτυχώς το δωματιο έχει ζεσταθεί, γιατί όταν κάναμε τσεκ ιν ήταν μπούζι ενώ η κρυόκωλη δεν μας ενημέρωσε ούτε για τη θέρμανση. Γι' αυτό κι εμείς κάναμε δοκιμές με τα καλοριφέρ τα οποία τελικά λειτούργησαν μια χαρά.

Την επόμενη μέρα, αφού παίρνουμε ένα γερό πρωινό, κάνουμε τσεκ άουτ σε μια επίσης ξινομούρα ρεσεψιονίστ (δε θυμάμαι καν αν ήταν η ίδια) και πάμε πρώτα απ’ όλα να εξερευνήσουμε τη πόλη.

Βέβαια η πρώτη στάση για φωτογραφίες δεν αργεί καθώς την προσοχή μας τραβάει ο περιβάλλων χώρος του ξενοδοχείου που είναι και το μεγαλύτερό του ατού. Φανταστείτε ενώ απολαμβάνετε το πρωινό σας καφεδάκι να αντικρίζετε τους πανέμορφους κήπους που με τα χρώματα του φθινοπωρου και πλαισιωμένοι από την ομίχλη συνθέτουν μια παραμυθένια εικόνα.

To Füssen βρίσκεται στο τέλος (ή την αρχή ανάλογα από πού ξεκινάς) της Ρομαντικής Οδού, δίπλα στην λίμνη Forggensee και με φόντο τις Άλπεις. Είναι μια απ’ τις τελευταίες πόλεις στη νότια Γερμανία λίγα χιλιόμετρα πριν τα σύνορα με την Αυστρία. Μπορεί η φήμη της να οφείλεται κατά βάση στο διάσημο γειτονικό κάστρο, όμως η πόλη έχει τη δική της χάρη αλλά και το δικό της κάστρο. Επίσης είναι γνωστή για την κατασκευή λαούτων και βιολιών. Η μεσαιωνική παλιά πόλη με τα καλντερίμια καθώς και τα καταπράσινα νερά του ποταμού Lech που τη διασχίζει δημιουργούν ένα πολύ ελκυστικό σκηνικό. Εμένα πάντως με εξέπληξε ευχάριστα και σίγουρα ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου, άσχετα από την νέκρα που επικρατούσε το προηγούμενο βράδυ.

Παρκάρουμε λοιπόν στην είσοδο της παλιάς πόλης πληρώνοντας κανονικά στα αυτόματα μηχανήματα αφού σήμερα είναι Δευτέρα (ο τζάμπας του Σαββατοκύριακου πέθανε ) και ξεκινάμε την περιήγηση.

Τα βήματά μας ακολουθούν τη διαδρομή που βγάζει στο κάστρο. Από το Δημαρχείο ξεκινάει το ανηφορικό σοκάκι που οδηγεί αρχικά στο μουσείο του Φύσσεν το οποίο στεγάζεται σε μια από τις τέσσερις πτέρυγες του μοναστηριού (http://www.fuessen.de/en/romantic-soul/the-fuessen-heritage-museum.html), κατόπιν στη Βασιλική του St Mang (όπως ανεβαίνουμε, αυτά τα βλέπουμε στα αριστερά μας) και φτάνει μέχρι το ύψωμα που είναι χτισμένο το Hohes Schloss.

Από τον καταπράσινο λόφο φαίνεται ο ποταμός Λεχ από τη μία πλευρά...

...ενώ από την άλλη ορθώνεται το κάστρο...

...τυλιγμένο στην πρωινή ομίχλη!

Μπαίνουμε στον περίβολο του κάστρου και χαζεύουμε τους ζωγραφισμένους τοίχους. Εξαιρετική δουλειά ομολογουμένως!
Το εσωτερικό του είναι επισκέψιμο, μάλιστα σε μία απ' τις αίθουσες φιλοξενείται η Εθνική Πινακοθήκη της Βαυαρίας αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να τα επισκεφτούμε γιατί τις Δευτέρες είναι κλειστά.
(http://www.fuessen.de/en/romantic-soul/the-state-gallery-in-fuessen.html)

Οι στέγες της πόλης κάτω απ' την πυκνή ομίχλη (που όπως βλέπετε μας ακολουθεί κατά πόδας).

Δεν παραλείπουμε φυσικά μια επίσκεψη στο εσωτερικό της εκκλησίας του Αγίου Μάγκνους που αποτελεί μέρος του ομώνυμου αββαείου των Βενεδικτίνων. (http://en.wikipedia.org/wiki/St._Mang's_Abbey,_Füssen)

Το πιο πλουμιστό εκκλησιαστικό όργανο που είδαμε βρίσκεται εδώ.

Συνεχίζουμε την βολτούλα μας στα πλακόστρωτα σοκάκια της παλιάς πόλης.

Πριν εγκαταλείψουμε δια παντός το Φύσσεν, προμηθεύομαστε από έναν φούρνο τα κλασσικά πλέον σφολιατοειδή με γέμιση κρέμας και φρούτων και επιπλέον ένα σάντουιτς με αλλαντικά. Έτσι για να βρίσκονται...

 

[varioAthens]

Ενα σχολιο για το ταξιδι αυτο: Βοηθεια Σου!!

 

[giannoula]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες!! Κουκλίστικα φαίνονται τα χωριά!!

 

[emouli]

Όντως, είναι πανέμορφα τα χωριά τους αλλά πολύ ησυχία βρε παιδί μου.

 

[giannoula]

Καταλαβαίνω... Το ένιωσα τον Ιανουάριο στα χωριά της Αλσατίας..

 

[emouli]

Πού 'ναι το κάστρο οεο;;;​

Μετά το χθεσινοβραδινό χουνέρι είμαστε πλέον ψιλιασμένοι, γι’ αυτό πριν φτάσουμε στα κάστρα πρώτο μας μέλημα είναι η αγορά μερικών μπουκαλιών νερού από σούπερ μάρκετ αυτή τη φορά. Ακούστε τώρα τι κουλό σύστημα έχουν οι Γερμανοί: χρεώνουν ξεχωριστά το πλαστικό μπουκάλι από το περιεχόμενο, όμως δεν αναγράφονται και οι δύο τιμές στο καρτελάκι του πάγκου, μόνο η τιμή του περιεχομένου. Εν ολίγοις μετά τη σύντομη έρευνα που έκανα, κατέληξα πως η πιο συμφέρουσα αγορά είναι αυτή της μπύρας. Γύρω στα 70-80 λεπτά το τεμάχιο (όλα μέσα) η Erdinger και η Paulaner σε επαρχιακό σούπερ μάρκετ, όταν στην Ελλάδα οι συγκεκριμένες κοστίζουν 2 ευρώ σε μεγάλα σούπερ της πρωτεύουσας.

Φορτωμένοι λοιπόν με υγρά και στερεά καύσιμα φτάνουμε στο Hohenschwangau. Μόλις 3 χλμ. μακριά από το Φύσσεν βρίσκεται το πρώτο από τα παρκινγκ που εξυπηρετούν όσους θέλουν να επισκεφτούν τα κάστρα. Όπως καταλάβατε σε όλα τα αξιοθέατα υπάρχουν παρκινγκ επί πληρωμή φυσικά. Πληρώνουμε 5 ευρώ (για όλη τη μέρα) και ανηφορίζουμε προς το γκισέ των εισιτηρίων απ’ όπου σκοπεύουμε να αγοράσουμε εισιτήρια για την ξενάγηση στο Neuschwanstein.(Πληροφορίες για τα κάστρα εδώ: http://www.neuschwanstein.de/englisch/tourist/index.htm
και εδώ: https://www.hohenschwangau.de/552.0.html)

Εκεί συναντάμε μεγάλη ουρά αλλά αποφασίζουμε να περιμένουμε διότι το συγκεκριμένο κάστρο είναι ένα από τα highlights του ταξιδιού, εξάλλου είναι ακόμα 11 η ώρα. Χαζεύοντας γύρω γύρω, το μάτι μου πέφτει σε μια φωτεινή επιγραφή που μας ενημερώνει πως ο χρόνος αναμονής είναι 45 λεπτά και πως το επόμενο διαθέσιμο τουρ είναι για μετά τις 3 το μεσημέρι. Τότε υποτροπίασα τελείως. Είχα τσαντιστεί τόσο πολύ που πάνω στην παραφροσύνη μου τα έβαλα με την ξινή ρεσεψιονίστ που δεν είχε κάνει τον κόπο να μας προϊδεάσει για αυτό που θα αντιμετωπίζαμε. Αν το ξέραμε θα ερχόμασταν νωρίς το πρωί εδώ και θα αφήναμε τη βόλτα στο Φύσσεν για αργότερα. Δεν το περιμέναμε όμως ότι δευτεριάτικα θα είχε τόσο κόσμο! Ήταν φουλ στις οικογένειες! Βουτάω λοιπόν τον σύζυγο που μιλούσε αμέριμνος στο κινητό και του λέω: «Ξενάγηση γιοκ, πάμε να πάρουμε το λεωφορείο που θα μας πάει μέχρι πιο ψηλά, τουλάχιστον να δούμε το κάστρο απ’ τη γέφυρα».

Αν υπάρχει θεός εκείνη την ώρα πρέπει να έσπασε πολύ πλάκα με την πάρτη μου…

Καθώς περιμένουμε στη στάση για να επιβιβαστούμε στο λεωφορείο, η τσαντίλα μου έχει βαρέσει τιλτ αφού ακόμα κι εκεί έχει ουρά.

- Ήθελα να ‘ξερα, όλα αυτά τα παιδάκια δεν πάνε σχολείο; Οι γονείς τους δεν δουλεύουν; Και μετά λένε εμάς τεμπέληδες οι κωλογερμαναράδες! Αμ αυτοί οι ταξιτζήδες*, κανονική επέλαση έχουν κάνει!

-Έχεις στεναχωρηθεί πολύ, ε μωρό μου;

-Όχι, δεν έχω στενοχωρηθεί! Είμαι έξαλλη! Τα ‘χω πάρει τελείως! Και πιο πολύ μ’ αυτή τη χαμένη, την αχώνευτη, τη γρουσούζα…..

*κωδική ονομασία για τους Ασιάτες, εφεύρεση του ανδρός

Και αφού τη στόλισα δεόντως ήρθε η ώρα να βγάλω και μερικές φωτογραφίες (να μην ξεχνιόμαστε κιόλας) το κάστρο Hohenschwangau που στεκόταν αγέρωχο (με μια μικρή δόση ομίχλης) μπρος στα μάτια μας!

Σε λίγο παστωμένοι σαν σαρδέλες φτάνουμε στο τέρμα των λεωφορείων και ακολουθούμε ποδαράτοι το δρομάκι που βγάζει στην Marienbrücke, στη γέφυρα δηλαδή από την οποία έχεις φανταστική θέα προς το παραμυθένιο κάστρο Neuschwanstein. Κατά γενική ομολογία δηλαδή, διότι εμείς ουδέποτε το είδαμε.


Η ομίχλη εκεί πάνω ήταν τόσο πυκνή που μόνο μια θολούρα, μια ασπρίλα απλωνόταν ολόγυρα. Μπορεί να είχα ξεπεράσει το θυμό όμως συνέχιζα να βιώνω αρνητικό συναίσθημα. Είχα περάσει πλέον στο στάδιο της λύπης. Η θέα από τη γέφυρα ήταν η τελευταία μου παρηγοριά. Τι κρίμα!

Η θέα από τη γέφυρα.

Στην απέναντι πλευρά της γέφυρας.

Πολλοί ισχυρίζονται πως όταν περπατάν σ' αυτή τη γέφυρα νιώθουν ένα δέος και πως όσοι είναι υψοφοβικοί θα τα χρειαστούν. Φήμες... εμείς πάντως δεν καταλάβαμε τίποτα!

Από κάτω περνάει ένα ποτάμι. Αν μπορείτε να το διακρίνετε...

Κατόπιν κατηφορίσαμε το μονοπάτι για να βγούμε στον δρόμο που οδηγεί στο κάστρο. Τι ποιο κάστρο καλέ; Αυτό που δεν είδαμε!

Για να παρηγορηθώ τούτες τις δύσκολες ώρες μοιραζόμουν τις σκέψεις μου με τον σύντροφό μου: "Τουλάχιστον εμείς ήρθαμε από κάπου σχετικά κοντά, δεν αλλάξαμε ήπειρο, για σκέψου και τους άλλους που έρχονται από Κίνα, Κορέα και γενικά από μακρινές χώρες τι πακέτο φάγανε οι ανθρωποι! Για μας στο κάτω κάτω είναι πιο εύκολο να ξαναρθούμε..."
Και λέγοντας αυτά είδα ψηλά στο βάθος μια σκιά να ξεπροβάλλει...

Παρόλο που πλησιάζαμε το τοπίο δεν φαινόταν να ξεκαθαρίζει.

Και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μας.

Αφού κάναμε τη βόλτα μας στους εξωτερικούς χώρους πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, δηλ. ένα μονοπάτι το οποίο περνάει μέσα από το δάσος. Ευχαριστηθήκαμε πολύ αυτήν την τελευταία μας βόλτα στην εξοχή και κλείσαμε με πανέμορφες φθινοπωρινές εικόνες την λειψή επίσκεψή μας στα κάστρα.

 

[AROUND THE WORLD]

Πιστεύω πως όσο χιόνι και να πέσει, μπορείς άνετα να κυκλοφορήσεις στους δρόμους και τα πεζοδρόμιά τους. Οι κάτοικοι στη Γερμανία είναι υποχρεωμένοι να καθαρίζουν τα χιόνια από το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι τους, αλλιώς αν κάποιος περαστικός γλιστρήσει και πέσει σ' εκείνο το σημείο τον αποζημιώνει ο ένοικος του σπιτιού!

Και αν κάποιος πέσει επίτηδες και μετά ζητάει αποζημίωση?Αυτό σκεφτήκαμε εμείς και δε το εφαρμόζουμε...τι να μας πουν τώρα οι Γερμανοί...τα γατάκια!!!

 

[varioAthens]

1. Πολυ ατμοσφαιρικη βολτα!!
2. Δεν ειχε αλλο θρησκευτικο τουρισμο για σας