Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Στον δρόμο της επιστροφής έλαβα μήνυμα από την Ισπανίδα που είχα γνωρίσει στο χοστέλ της Μπανγκόκ, έφευγε από Ταϊλάνδη και ερχόταν Σίεμ Ριπ με μεσημεριανή πτήση. Κάποιες μέρες πριν είχαμε επικοινωνήσει και της είχα πει ότι σκόπευα να πάω Καμπότζη, οπότε μου έστειλε να επιβεβαιώσει ότι ήταν όντως έτσι, γιατί εγώ ήμουν χύμα. Αυτή είχε ήδη κανονίσει από την ισπανία, πριν ακόμα ξεκινήσει το ταξίδι τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου να την περιμένει τουκτούκ στο αεροδρόμιο της Σίεμ Ριπ για να την πάει στο χοστέλ της και μετά στους ναούς τις επόμενες ημέρες. Με ρώτησε τι πλάνα είχα, της είπα να ξεραθώ για ύπνο, οπότε μου πρότεινε να κοιμηθώ λίγο μέχρι να έρθει και να πάμε μαζί μετά στους ναούς με το δικό της τουκτούκ. Γιατί όχι σκέφτηκα, έτσι και δεν θα χρειαζόταν να ψάχνω και θα μοιραζόμασταν το κόστος και παρέα θα είχα. Βέβαια το τελευταίο δεν είναι απαραίτητα καλό όταν δεν ξέρεις τον άλλο αλλά τίποτα δε με σταματούσε από το να μην συνεχίσω αν δεν τράβαγε.

Αν θυμάμαι καλά έβγαινε κάπου 2-2 1/2 ώρες ύπνος μέχρι την ώρα του ραντεβού. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετός να αναπληρώσω τον ύπνο της προηγούμενης βραδιάς, πόσο μάλλον των προηγούμενων ημερών, για να μη πω του προηγούμενου μήνα, για να μη πω και παραπάνω και βαρεθείτε, αλλά καλύτερο από το τίποτα. Οπότε απάντησα "ναι, αλλά", όπου το "αλλά" ήταν ότι αν δεν μπορέσω να ξυπνήσω, να μη με περιμένει.

Έβαλα το ξυπνητήρι πριν το ραντεβού και επιτέλους κοιμήθηκα, σε ένα κατά τα άλλα άδειο δωμάτιο, μιας που μάλλον ήταν όλοι έξω στους ναούς. Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι, δεν ξέρω αν ξανακοιμήθηκα αμέσως για λίγο ή πάλι δε μπορούσα να κουνηθώ από την ζαλάδα που δεν ήξερα ποιος ήμουν, τι έκανα και τι ώρα της μέρας ήταν, πάντως όταν κατάφερα και είδα τα μηνύματά της το τελευταίο ήταν "α, μάλλον παρακοιμήθηκες τελικά, δε πειράζει, τα λέμε μετά". Συνειδητοποιώντας ότι ήταν μόλις λίγα λεπτά πριν, της έστειλα αμέσως ένα, "ε, περίμενε, ξύπνησα, να κατέβω;". "Κατέβα". Πολύ άνετα σε εκείνη τη φάση έκλεινα τα μάτια και κοιμόμουν άλλες δύο μέρες αλλά για άλλη μία φορά πετάχτηκα, έκανα ένα μπάνιο στα γρήγορα, πήρα τη μπλούζα και τα παπούτσια αγκαλιά και κατέβηκα σφαίρα κάτω. Όπως θα μάθαινα αργότερα, είχαν ήδη ξεκινήσει για τους ναούς και έβαλε τον οδηγό να επιστρέψει. Άμα σε συμπαθούν τα κορίτσια όλα γίνονται τελικά .

Ξανά λοιπόν στο δρόμο και μετά από πρόταση του οδηγού (που με βόλευε και εμένα), δεν θα ξεκινάγαμε με τους βασικούς ναούς (αυτούς που είχα δει το πρωί) αλλά με μικρότερους για να δημιουργήσει μια αυξανόμενη εμπειρία για την Ισπανίδα και να μην έχουμε πολύ κόσμο εκεί που πηγαίνουμε.

Ένα παράδειγμα από ακέφαλο άγαλμα, το κεφάλι του οποίου βρίσκεται μάλλον εξαφανισμένο σε κάποια ιδιωτική συλλογή στην Αμερική.

Κάτι η καλύτερη θερμοκρασία λόγω των σύννεφων που είχαν μαζευτεί και της περασμένης ώρας, κάτι η έλλειψη κόσμου σε εκείνο το ναό που σήμαινε ησυχία με μόνους τους ήχους της ζούγκλας, τα γαλήνια νερά απ' έξω και ίσως το ότι είχα κοιμηθεί λίγο, το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο από το πρωί.

Και επειδή ο καιρός βάραινε και μάλλον θα το πήγαινε για βροχή, μας πρότεινε ο οδηγός να πάμε σε ένα πιο μακρινό ναό, ο οποίος βρισκόταν στο κέντρο μίας τεχνητής ορθογώνιας λίμνης με πλευρές που τώρα ήταν άνω των 5χλμ και παλιότερα μάλλον μεγαλύτερες. Είχα διαβάσει ότι ακόμα οι αρχαιολόγοι δεν είχαν αποφασίσει αν αποτελούσε και τμήμα αρδευτικών έργων ή απλά έφτιαξαν ένα τιτάνιο έργο για εντυπωσιασμό, έτσι απλά γιατί μπορούσαν.

Η διαδρομή προς τα εκεί ήταν φανταστική, με μια μικρή υποψία δροσερού αέρα από μακρινή καταιγίδα και κάποιους κεραυνούς στον ορίζοντα. Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μας πιάσει μπουρίνι, που εκεί δεν αστειεύονται, γίνεσαι παπί από πάνω μέχρι κάτω σε δευτερόλεπτα, οπότε πήρα μαζί μία πλαστική σακούλα για τα ηλεκτρονικά.

Για να πας στον ναό που ήταν στο κέντρο της τεχνητής λίμνης είχαν φτιάξει μία μεγάλη γέφυρα, εδώ προς το τέλος της

Πίσω μου άκουσα παιδικά γέλια, κάτι χαριτωμένα και καλοντυμένα κοριτσάκια εμφανίστηκαν από το πουθενά και άρχισαν να τρέχουν πάνω στην γέφυρα.

Μετά από λίγο εμφανίστηκαν και οι γονείς τους, είχαν έρθει όλοι μαζί εκεί για να προσευχηθούν στο ναό.

Εγώ πάντως την είχα καταβρεί από την ηρεμία που μου έβγαζε το περιβάλλον.

Όμως άρχισαν να πέφτουν κάποιες σταγόνες και έτσι επιτάχυνα προς το κέντρο του τεχνητού νησιού να το δω πριν ανοίξουν οι ουρανοί. Ο ναός δεν έλεγε τίποτα ιδιαίτερο.

Περιμέναμε λίγο σε ένα σημείο με σχετική προστασία από την βροχή που τελικά δεν ήρθε ποτέ και πάλι καλά δηλαδή.

Στην επιστροφή έκατσα πάλι να απολαύσω την ηρεμία και την θέα.

και μετά πίσω στο τουκτουκ και βουρ για άλλο ναό γιατί ο οδηγός ήθελε να δούμε ένα ή δύο ακόμα μέχρι να φτάσουμε σε έναν τελευταίο για το ηλιοβασίλεμα.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Κάπου εκεί - εγώ τουλάχιστον - είχα αρχίσει να χορταίνω ναούς, αλλά οι ναοί εκεί δεν έχουν τελειωμό, οπότε πάμε πάλι

Και από εκεί αλλού

Ο οδηγός είχε λυσσάξει να είμαστε εκεί συγκεκριμένη ώρα για να μη χάσουμε το ηλιοβασίλεμα, ποιο ηλιοβασίλεμα με τέτοια σύννεφα ρε μάστορα τον ρώτησα, όχι, πάμε εκεί για το ηλιοβασίλεμα είπε αυτός. Ε, λέω ντόπιος είναι, κάτι παραπάνω θα ξέρει. Ήταν και άλλοι μαζεμένοι για τον ίδιο λόγο εκεί, δε μπορεί, όλοι οι τουκτουκτζήδες λάθος θα είχαν;

Και τελικά μετά από κάποια αναμονή, να το υπέροχο ηλιοβασίλεμα!

Δε μας χέζετε λέω εγώ δηλαδή.

Επιστρέψαμε στην Σίεμ Ριπ, όπου εγώ σαν "παλιός", δηλαδή δεύτερη μέρα εκεί, είπα να πάω την Ισπανίδα στο ποτάμι που είχα βρει τα ντόπια. Έπαθε ένα σοκ, κατάλαβα από τις αντιδράσεις της ότι δεν έπαιζε να φάει στους πάγκους απ' όπου θα έτρωγα εγώ, οπότε την άφησα και πήρε πακέτο κάτι μακαρόνια με ναπολιτάνα από ένα πάγκο που τον είχαν δυτικοί. Ο ιδιοκτήτης - με μια μικρή πιθανότητα να το έχω μπλέξει - ήταν Τούρκος και ο "σεφ" του μαγαζιού, δηλαδή του πάγκου, κάτι... περίεργο. Ελληνικής καταγωγής κατά το ένα μισό που είχε γεννηθεί στην Ελλάδα αλλά είχε μεγαλώσει στον Καναδά και στην Ρωσία και είχε καταλήξει στην Καμπότζη να κάνει τον μάγειρα. Επειδή ήταν πολύ φειδωλός στις πληροφορίες και όταν απάνταγε, απάνταγε ασιατικά, δηλαδή δεν απάνταγε καθόλου λες και από κάποιον κρυβόταν, τον άφησα στην ησυχία του.

Πήρα και εγώ από έναν πάγκο που τον είχε μία νεαρή έγκυος με την κοιλιά τούρλα, παίζει να ήταν 8-9 μηνών, μαζί με ένα χυμό που τον έφτιαχνε ο διπλανός πάγκος αλλά το παράγγειλα από αυτή που μίλαγε αγγλικά. Της άφησα σημαντικά παραπάνω χρήματα "και για το μωρό" τα οποία τα δέχθηκε με χαρά. Και μόνο που δούλευε σε αυτή την κατάσταση για εμένα ήταν εντυπωσιακό, βέβαια αργότερα στην Ασία συνειδητοποίησα ότι είναι αρκετά συνηθισμένο, η εγκυμοσύνη είναι τόσο συχνή και φυσιολογική που δεν θεωρείται "ιδιαίτερη" κατάσταση όπως εδώ. Άλλωστε δε κάνουν παιδιά στα 35-40 όπως εμείς αλλά στα μισά χρόνια.

Πήρα το φαγητό και καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι δίπλα στο ποτάμι να φάμε μαζί, έτσι "ρομαντικά". Δε θυμάμαι τι είχα πάρει, ίσως κάποιο τηγανητό ρύζι, αλλά ήταν πολύ γευστικό, το παραδέχθηκε και η ισπανίδα που αν και διστακτική, δοκίμασε λίγο.

Τα είπαμε αρκετή ώρα εκεί στο φαγητό, μας φάγανε τα κουνούπια αλλά δεν το καταλάβαμε εκείνη την ώρα. Άρχισαν να μου έρχονται και λίγο περισσότερο τα ισπανικά μου που τα είχα ξεχάσει όλα αυτά τα χρόνια, αρχικά από ανάγκη για όσα έπρεπε να εξηγήσω γιατί δεν τα καταλάβαινε στα αγγλικά και στη συνέχεια σαν αστεία συμπληρώματα από λέξεις και εκφράσεις που θυμόμουν από το παρελθόν.

Η ισπανίδα είχε κλείσει σε ένα χόστελ με pods στο κέντρο μου είπε, είχα περιέργεια να δω πως ήταν οπότε πήγα μαζί της εκεί. Έλεγα ότι δεν θα με άφηναν να ανέβω γιατί γενικά δεν επιτρέπονται οι επισκέπτες, αλλά είτε δεν έδωσαν σημασία είτε δεν κατάλαβαν ότι δεν έμενα εκεί, δυτικός γαρ, οπότε πήγα μαζί της κανονικά στον πάνω όροφο.

Εντάξει, pods από τα lidl η φάση. Εγώ νόμιζα πως ήταν τα κυριλέ που είχα δει κάποτε, αυτά που έμπαινες παράλληλα και έκλειναν με τρόπο που δημιουργούσαν απομόνωση από το περιβάλλον και πραγματικά δικό σου χώρο, όμως αυτοί απλά είχαν "χτίσει" κρεβάτια σαν ρωμαϊκούς τάφους σε κατακόμβες, όπου έμπαινες με το κεφάλι μέσα σαν να χωνόσουν σε φούρνο. Το δωμάτιο δεν είχε καν χώρο για μια καρέκλα, ίσα ίσα διάδρομο για να μπεις στα "pod" με μία πόρτα από την μία πλευρά που ήταν το μπάνιο και άλλη μία που ήταν η έξοδος. Λίγο κλειστοφοβικός να ήσουν εκεί μέσα τελείωνες.

Αν και ήμουν πολύ κουρασμένος και ήθελα να κοιμηθώ νωρίς, μιας που ήμουν κέντρο είπα να κάτσω να την κεράσω ένα ποτό πριν το πάρω πίσω προς το δικό μου χόστελ που ήταν λίγο έξω από την πόλη. Η ισπανίδα ήθελε να κάνει μπάνιο πρώτα να φρεσκαριστεί και μην έχοντας κάπου αλλού να περιμένω και με την άδειά της, ξάπλωσα στο κρεβάτι της βάζοντας το πανωσέντονο από πάνω και βγάζοντας τη μπλούζα για να μη το λερώσω έτσι όπως ήμουν και εγώ απ' έξω.

Δεν ξέρω πόση ώρα έκανε στο μπάνιο αλλά όπως καταλαβαίνετε... κοιμήθηκα. Ξύπνησα από το λήθαργο με την ισπανίδα να έχει χωθεί στο κρεβάτι δίπλα μου, με βρεγμένα μαλλιά και ακόμα τυλιγμένη την πετσέτα γύρω της. Μου είπε γλυκά στα ισπανικά, είσαι κουρασμένος; Θες να κοιμηθείς κι άλλο; Την κοίταξα και την ρώτησα αν ήμασταν μόνοι μας στο δωμάτιο. Χαμογέλασε και είπε ναι.

Φεύγοντας αργότερα για το χόστελ μου πέρασα μέσα ή δίπλα από την pub street. Μία αρκετά όμορφη καμποτζιανή με σέξι μίνι με πλησίασε και με ρώτησε αν ψάχνω παρέα. Της είπα όχι, ευχαριστώ, άλλωστε έχω ξαναγράψει ότι το πληρωμένο σεξ είναι κάτι που δεν με τραβάει καθόλου σαν ιδέα και ακόμα και αν δεν ήταν αυτό, γνωρίζοντας τον πόνο που βρίσκεται πίσω από τα κυκλώματα καθώς και ότι ούτε 1 στις 1000 κοπέλες δεν βρίσκεται σε αυτή τη δουλειά οικειοθελώς, δεν θα το έκανα ούτε για λόγους αρχής.

Προς έκπληξή μου, με έπιασε κάπως επιτακτικά από το μπράτσο παρακαλώντας και λέγοντας πως ζητάει μόνο 5 δολάρια γιατί μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχε καθόλου πελάτες. Δεν έχω και εμπειρία για να ξέρω αν είναι κάποια συνηθισμένη τεχνική ψαρέματος, πάντως εμένα μου φάνηκε πολύ πιο χύμα απ' όσο περίμενα για Ασία. Θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει περιπτώσεις που τους ξάφριζαν τα πάντα από τα παντελόνια ενώ "έκαναν τη δουλειά" ή εμφανιζόταν κάποιος νταβάς στο τέλος και ζήταγε παραπάνω, οπότε τρόμαξα και λίγο μήπως με έχουν σταμπάρει και μου την πέσουν παρακάτω να με ληστέψουν. Προσπάθησα να γυρίσω από φωτεινούς και κύριους δρόμους με κόσμο διατηρώντας επίγνωση του τι γίνεται γύρω μου και όντας σε σχετική ετοιμότητα. Δεν έγινε τίποτα.

Έφτασα στο χοστέλ, έκανα μπάνιο και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα κοιμόμουν τουλάχιστον ένα οχτάωρο μετά από καιρό αφού την επόμενη μέρα δεν είχα ξύπνημα αξημέρωτα αλλά απλά πρωί.

 

[gkalla]

Δεν ξέρω πόση ώρα έκανε στο μπάνιο αλλά όπως καταλαβαίνετε... κοιμήθηκα. Ξύπνησα από το λήθαργο με την ισπανίδα να έχει χωθεί στο κρεβάτι δίπλα μου, με βρεγμένα μαλλιά και ακόμα τυλιγμένη την πετσέτα γύρω της. Μου είπε γλυκά στα ισπανικά, είσαι κουρασμένος; Θες να κοιμηθείς κι άλλο; Την κοίταξα και την ρώτησα αν ήμασταν μόνοι μας στο δωμάτιο. Χαμογέλασε και είπε ναι.

Δηλαδή; Δεν κατάλαβα τι έγινε;
Για ανέπτυξε πιο πολύ το θέμα...

Υ.Γ.
Θα μου πεις, τέτοια ιστοριάρα γράφει ο άνθρωπος εκεί κόλλησες;

 

[turms]

k εγώ ψιλοκολησα αλλα είπα να μην το θίξω...αφήνει τους αναγνώστες με την απορία k την φαντασία τους...

πάντως η ατάκα με την μαϊμού k την μπανάνα όλα τα λεφτά

 

[poised]

Ντάξει ρε παιδιά πηδηχτήκαμε, μη το κάνουμε και άρλεκιν...

 

[gkalla]

Ντάξει ρε παιδιά πηδηχτήκαμε, μη το κάνουμε και άρλεκιν...

Όχι να το διευκρινήσουμε, γιατί σε είχαμε χαρακτηρίσει καληνυχτάκια.

 

[turms]

πάντως το hostel με τα pods μου θύμισε κάτι πλοία στο ελληνικό ναυτικό. όταν ξάπλωνες για να γυρίσεις μπρούμυτα έπρεπε να βγείς από την κουκέτα k να ξαναμπείς μπρούμυτα.

Νεκροφόρες τα λέγαμε

 

[poised]

Τώρα να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι και εντελώς, αλλά νομίζω ότι χώραγες να κάτσεις καθιστός στο κρεβάτι, άρα θα μπορούσες να γυρίσεις και μπρούμυτα και ανάποδα χωρίς πρόβλημα αν ήθελες.

Επίσης όταν ήσουν μέσα δεν ήταν και πολύ άσχημα, τουλάχιστον όχι για εμένα που δεν έχω πρόβλημα με τους κλειστούς χώρους. Το κρεβάτι ήταν αρκετά μεγάλο και πρέπει να υπήρχε και ένας χώρος ή ράφι πίσω από το κεφάλι για τα πράγματα, επίσης επειδή ήταν χτιστό δεν κουνιόταν όπως μερικές φτηνιάρικες μεταλλικές κουκέτες που νιώθεις ταλάντωση ακόμα και από την αναπνοή του δεύτερου.

Αλλά ότι από μπροστά έμοιαζε σαν να είναι φτιαγμένο για να βγάζει φουρνιστούς τουρίστες, έμοιαζε.

 

[poised]

Μετά από μία ομολογουμένως μεγάλη απουσία από τη συγγραφή για λόγους ανωτέρας βίας (μεταξύ των οποίων κάποια δύσκολα αλλά αναζωογονητικά ταξίδια, ζωή να έχουμε) είμαι έτοιμος να συνεχίσω την ιστορία για το επόμενο διάστημα. Άντε ετοιμάστε τα ποπ κορν και να μαζευόμαστε.

Στο τελευταίο επεισόδιο είχα κλείσει λέγοντας ότι "επιτέλους θα κοιμόμουν". Αμ δε.

 

[poised]

Άνγκορ Βατ: Ουά ντόλα σεεε

Τελικά πάλι αξημέρωτα ξύπνησα καθώς πριν προλάβω να κοιμηθώ με ενημέρωσε η Ισπανίδα πως ο οδηγός της είχε στείλει μήνυμα και επέμενε να ξυπνάγαμε εκείνο το πρωί (δηλαδή αξημέρωτα) για να πάμε να δούμε την ανατολή μέσα από έναν ναό στη ζούγκλα. Το αρχικό πρόγραμμα το είχε όντως αυτό την δεύτερη μέρα, αλλά καθώς ήμουν κομμάτια είχα ζητήσει να το σπρώχναμε μπροστά κατά μία μέρα. Είχε συμφωνήσει ο οδηγός αλλά τον είδα ότι δεν του άρεσε και πολύ και να τώρα που το άλλαζε.

Της είπε λοιπόν ότι είδε τον καιρό και αν το καθυστερούσαμε μία μέρα θα είχε συννεφιά ενώ εκείνο το πρωί θα ήταν εντάξει. Προσωπικά κράταγα μία επιφύλαξη για το κατά πόσο ήταν αλήθεια αυτό που έλεγε, ειδικά μετά το φιάσκο του ηλιοβασιλέματος, αλλά τι να κάνεις, μπορείς να πεις και όχι στην άλλη που με έπαιρνε μαζί; Μην είμαστε και αχάριστοι, α, όλα και όλα.

Ξανά λοιπόν ξυπνητήρι και ξανά με την μαστούρα αξημέρωτα κάτω στο λόμπι και πάνω στο τουκ τουκ.

Μας άφησε ο οδηγός κάπου κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά και μας είπε ότι θα καθόταν αυτός εκεί στο τουκ τουκ να το προσέχει και εμείς θα έπρεπε να ακολουθούσαμε ένα μονοπάτι στη ζούγκλα που θα μας έβγαζε στο ναό σε κάπου μισή ώρα. Κοιταχτήκαμε λίγο σε φάση πλάκα κάνει, ε; Δεν έκανε.

Υπήρχε ένα χλωμό φεγγάρι στον ουρανό πίσω από σπασμένα σύννεφα που πρακτικά δεν φώτιζε τίποτα, μόλις έκλεισε τα φώτα από το τουκ τουκ έπεσε πίσσα σκοτάδι και ησυχία. Επίσης δεν υπήρχε και κανένας άλλος τουρίστας, μόνοι μας ήμασταν. Έβγαλα το κινητό να φωτίζω με τον φακό, σημείωσα πινέζα στο χάρτη που ήμασταν σε περίπτωση που χαθούμε και ξεκινήσαμε.

Το μονοπάτι ήταν αρκετά πλατύ, αλλά σχετικά ανηφορικό. Η θερμοκρασία ήταν καλύτερη από τη μέρα αλλά και πάλι με το περπάτημα και την ανηφόρα ζεσταινόσουν. Σε κάνα δύο σημεία σταματήσαμε, έκλεισα το φως και απόλαυσα (για λίγο) τους ήχους της ζούγκλας στην ησυχία και το σκοτάδι. Σαν παιδί της πόλης το βαθύ σκοτάδι σε μέρη χωρίς φωτορύπανση με εξιτάρει, βέβαια η άλλη χεζόταν πάνω της, οπότε δεν μπορούσα να κάτσω και πολύ ώρα.

Να σας το πω ή το φανταστήκατε; Σκατούλες πάλι. Όχι μόνο είχε συννεφιά και ανατολή δεν είδαμε αλλά πέσανε και κάτι ψιχάλες χωρίς να έχουμε που να μπούμε από κάτω. Ίσα το κεφάλι βρήκαμε κάπου να καλύψουμε κάτω από ένα περβάζι, αλλά ευτυχώς κράτησε λίγο και κυρίως δεν έκανε κρύο.

Το έσωσε λίγο τα σύννεφα υγρασίας που βγαίνανε μέσα από τη ζούγκλα για κάποιες φωτογραφίες, αλλά γενικά τζάμπα η ταλαιπωρία. Στο γυρισμό είχε πλάκα πόσο διαφορετική εικόνα είχαμε με το φως στο μονοπάτι, όσο εντυπωσιακό μας είχε φανεί νύχτα τόσο το αντίθετο μέρα.

Όταν επιστρέψαμε ούτε καν μας ρώτησε πως μας φάνηκε, είπα να μην γίνω και εγώ ειρωνικός να τον ρωτήσω τι σκατά (δήθεν) είδε στον καιρό και μας τραβολογούσε. Πριν τον επόμενο ναό ρώτησε αν θέλουμε να πάμε κάπου για πρωινό και του είπα ναι, αλλά κάπου που δεν θα μας πιάσουν τον κώλο. Πάλι έδειξε λίγο να δυσανασχετεί, υποθέτω γιατί συνήθως παίρνει ποσοστά από το γεύμα που πληρώνουν οι πελάτες του οπότε του το χάλαγα. Δεν ξέρω που θα μας πήγαινε, αλλά κάποια στιγμή είδα κάτι τέντες που μαγειρεύανε μάλλον περισσότερο για οδηγούς και του λέω εδώ καλά είναι; Και χωρίς να πει τίποτα μας κατέβασε. Ήρθε και αυτός και κάθισε σε ένα διπλανό τραπέζι με κάποια μουτράκια.

Αφού ρώτησα την Ισπανίδα αν είχε πρόβλημα, τον προσκάλεσα να κάτσει μαζί μας, άλλωστε δύο μέρες μαζί πηγαίναμε και είχαμε και άλλη μία, δεν είχα όρεξη να στραβώσει. Επιπλέον μου φαινόταν πολύ αποικιακό να καθόμαστε εμείς να τρώμε και αυτός να είναι εκεί παραδίπλα να μας κοιτάει. Ήρθε και κάθισε σε στάση "δε γουστάρω". Προσπάθησα να του πάρω λίγο κουβέντα, με το ζόρι απάνταγε, πόσο χρονών είσαι, πόσα παιδιά έχεις, είπα να τον κεράσουμε πρωινό, είπε ότι είχε φάει και δεν ήθελε, οπότε έμεινε λίγο έτσι στο άβολο η κατάσταση μέχρι να φύγουμε. Και όταν είχαμε τελειώσει και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε ξεκίνησε μια καλή τροπική μπόρα. Τουλάχιστον δεν βραχήκαμε, καλύτερα από το να μας έπιανε στον δρόμο ή σε ναό, απλά βαριόμασταν και είχαμε και τον στραβωμένο δίπλα.

Θα ήθελα εδώ να κάνω μια παρεμβολή για να πω ότι όλοι οι οδηγοί που κάνουν αυτή τη δουλειά προσπαθούν γενικά να κρατήσουν απ' ευθείας επαφές με τους πελάτες και ο λόγος είναι ότι υπάρχουν πολλά μαφιόζικα κυκλώματα που λυμαίνονται τις πιάτσες και όταν τους έρχεται δουλειά από αυτούς παίρνουν ψίχουλα αναλογικά με το τι πληρώνεις. Αν λοιπόν σε πιάσουν στο φιλότιμο και ξαναπάς ή στείλεις κάποιον φίλο σου συστημένο, παίρνουν το απ' ευθείας ποσό χωρίς μεσάζοντες και είναι πολύ μεγάλη η διαφορά. Οι περισσότεροι οδηγοί θα στείλουν φιλικά μηνύματα στις γιορτές αλλά και εμβόλιμα μέσα στο χρόνο, ενώ φροντίζουν να αναφέρονται σε όλους με τα ονόματά τους σαν να τους θυμούνται. Τα ίδια έκανε και αυτός με την ισπανίδα, εμένα ούτε που μου ζήτησε τηλέφωνο.

Ξανά λοιπόν σε ναούς, ίσως και σε κάποιους από τους οποίους είχα πάει ήδη με τις φιλιππινέζες, είχα χάσει τη μπάλα.

(συνεχίζεται)

 

[evaT]

Άντε καιρός ήταν να επανέλθεις.
Σε διάβαζα για να παρω εικόνες για Βιετνάμ ευτυχώς πρόλαβες κ τελείωσες με εκείνα τα κεφαλαια...

 

[poised]

Το χοντρικό πλάνο είναι να τελειώσω τη Καμπότζη εντός δύο μηνών για να πιάσω Βιετνάμ και να έχω τελειώσει μέχρι το καλοκαίρι. Το λέω για να εκτεθώ και να πιεστώ να το κάνω αλλά παίζει και τέτοια εποχή του χρόνου τα ίδια να λέω...