Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Μέρα αποφάσεων: Να πα να -μπιπ- όλα, συνεχίζω.

Στο πρωινό ρώτησα τον ντουντ την άποψή του για το αν έπρεπε να συνεχίσω το ταξίδι. Όχι ότι θα λάμβανα σοβαρά υπόψη το τι θα μου έλεγε, έτσι λίγο για πλάκα το είπα. Ενώ καθάριζε τα αυγά ξεκίνησε μία ανάλυση με τόσες κατακερματισμένες προτάσεις που ούτε έχοντας καπνίσει μισό δέντρο δεν θα μπορούσες να επαναλάβεις, μιλάμε για μηδέν νόημα. Όμως αν τον έβλεπες από μία γωνία χωρίς να ακούς θα νόμιζες ότι κάνει πανεπιστημιακού επιπέδου διάλεξη. Τον άκουγα να μιλάει χωρίς να δίνω βάση ενώ σκεφτόμουν τα δικά μου, όπως περίπου όταν σκέφτεσαι ακούγοντας στο ράδιο κάποια συζήτηση. Και εκεί που πήρε να πετάξει το ένα καθαρισμένο αυγό του είπα απότομα, άστο - θα συνεχίσω.

Ήταν άλλη μία συναισθηματική απόφαση η οποία βασιζόταν στο αφοπλιστικό επιχείρημα "αν όχι τότε, πότε;".

Ταξιδεύοντας τον προηγούμενο σχεδόν μήνα είχα αρχίσει να ξαναβρίσκω τον παλιό καλό μου εαυτό και είχα ξεχάσει (ή απωθήσει) τα άγχη που μου είχαν δημιουργηθεί από παλιότερες καταστάσεις. Μου άρεσε τόσο αυτό που έκανα που ήμουν διατεθειμένος να πάρω το ρίσκο να φάω σκατά στην επιστροφή. Αν έπρεπε αυτό να είναι το τίμημα θα καθόμουν υπομονετικά στο μπουντρούμι μου σκεπτόμενος όλα όσα είχα περάσει και αυτά που θα έρχονταν. Ίσως και τον ντουντ και τα πεταμένα αυγά.

Από την συνέχεια της μέρας δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα καθώς το μόνο που έκανα ήταν να πλακωθώ να αντιμετωπίσω όλα τα εργασιακά ζητήματα που είχαν προκύψει όλο αυτό τον καιρό και είχα "προσωρινά" αγνοήσει.

Κάποια στιγμή ετοίμασα τα πράγματά μου και έμεινα να διαβάζω μέχρι πολύ αργά για την είσοδο στην Καμπότζη και την μετάβαση στο Άγκορ Βατ που θα αποτελούσε τον επόμενο προορισμό - παρόλο που έπρεπε να ξύπναγα την επόμενη πολύ πρωί για να πάρω το τρένο για σύνορα. Δεν υπήρχε περιθώριο να γίνει άλλη στιγμή καθώς το οδικό πέρασμα ήταν σαν σφηκοφωλιά από απατεώνες.

Η Καμπότζη δεν μου ήταν εντελώς άγνωστη. Είχε στο παρελθόν παίξει ένα ειδύλλιο με Καμποτζιανή που συνταξιδεύαμε αλλού αλλά σχετικά σύντομα μετά τα μέλια διαπιστώσαμε (εγώ δηλαδή) ότι δεν ταιριάζαμε σε πολύ βασικές πλευρές του πως βλέπουμε τη ζωή και έτσι το λήξαμε (εγώ δηλαδή). Αυτή ήταν άνθρωπος που πίστευε ότι τα πάντα μπορούν να γεφυρωθούν αν θέλεις, εγώ πίστευα ότι αν δεν ξεκινάς από κοινή βάση σε βασικούς πυλώνες έχοντας εξαιρετική επικοινωνία με τον άλλο, θέλεις δε θέλεις στο μέλλον της σχέσης τα πράγματα ποτέ δε γίνονται καλύτερα. Έχω αλλάξει κάπως θεώρηση αλλά δεν έχω μετανιώσει εκείνη την απόφαση.

Τέλος πάντων, λόγω αυτού ήξερα ήδη αρκετά πράγματα για την παλιότερα μεγαλοπρεπή αλλά και πρόσφατα ανείπωτα αιματοβαμμένη ιστορία της χώρας. Αν θυμάμαι καλά ήταν το μεγαλύτερο σε έκταση και πλούτο βασίλειο της ΝΑ Ασίας στις ακμές του και ταυτόχρονα η χώρα που ποδοπατήθηκε από το δεύτερο πιο στυγερό καθεστώς της ιστορίας μετά τους ναζιστές, το κουμουνιστικό κόμμα του Πωλ Ποτ.

Ταυτόχρονα είχα μάθει και πράγματα γύρω από την καθημερινότητα της χώρας μέσω της "πρώην", βέβαια από την πλευρά ενός ατόμου με μεγάλη κοινωνική θέση. Η οικογένειά της είχε υψηλές θέσεις στη διοίκηση και η ίδια θέση σε διεθνή οργανισμό με διπλωματικές επαφές ενώ κατείχε και αυτοκίνητο, δείγμα ιδιαίτερου πλούτου για μία χώρα με τρομερή φτώχεια. Ας πούμε ανάλογο του να κατέχει και οδηγάει μία γυναίκα αυτοκίνητο τη δεκαετία του '60 στην Ελλάδα.

Το Άνγκορ Βατ, τον μεγαλύτερο σε έκταση αρχαιολογικό χώρο του κόσμου (κατά τον οδηγό, δεν το έψαξα αν ισχύει) τον γνώριζα και τον είχα απωθημένο, παρόλο που δεν τρελαίνομαι με τους αρχαιολογικούς χώρους. Όμως πρώτα έπρεπε να φτάσω στην Σίεμ Ριπ, την πόλη - βάση για αυτό.

 

[Evi_Stav]

Έχω εθιστεί με την ιστορία σου. Τη διαβάζω από χτες το πρωί (ναι και εν ώρα εργασίας). Ανάθεμα αν έχω δουλέψει 2 ώρες χτες και 1 σήμερα

Πραγματικά εύχομαι να μου δοθεί και εμένα η ευκαιρία κάποια στιγμή να κάνω ένα ταξίδι χωρίς ημερομηνία επιστροφής και πλάνο (ακόμα και στην Ευρώπη).

 

[poised]

Έχω εθιστεί με την ιστορία σου. Τη διαβάζω από χτες το πρωί (ναι και εν ώρα εργασίας). Ανάθεμα αν έχω δουλέψει 2 ώρες χτες και 1 σήμερα

Ελπίζω να μην έχει εθιστεί και το αφεντικό σου στην ίδια ιστορία και διαβάσει αυτό το μήνυμα

Πραγματικά εύχομαι να μου δοθεί και εμένα η ευκαιρία κάποια στιγμή να κάνω ένα ταξίδι χωρίς ημερομηνία επιστροφής και πλάνο (ακόμα και στην Ευρώπη).

Τις ευκαιρίες τις κάνουμε εμείς. Ξεκίνα από το πιο εύκολο, να έχεις ημέρα επιστροφής, ακόμα και εισιτήρια πηγαινέλα αλλά τίποτε άλλο κλεισμένο ενδιάμεσα. Κάνε το σε μία περίοδο που θα μπορείς να αποφασίζεις την ίδια μέρα που θα πας την επόμενη(-ες) χωρίς να σου κοστίζει ακριβά (δηλαδή όχι "δεκαπενταύγουστο"). Και η Ευρώπη μια χαρά είναι για να το δοκιμάσεις!

 

[poised]

Poi Pet: Καλώς ήλθε το δολάριο, καμπόντιαν εντίσιον

Πήρα το τρένο από Βangkok για το οδικό πέρασμα του Poi Pet. Ήταν το κλασικό τρένο με ανοιχτά παράθυρα και ανεμιστήρες. Ακόμα και να ήθελα καλύτερο με aircondition και περισσότερη άνεση μπας και κοιμηθώ - μιας που την προηγούμενη είχα ξενυχτίσει, σε εκείνη τη διαδρομή δεν είχε. Βανάκι 5-6 ώρες αγκαλιά με τα πράγματα και άλλους δεν ήθελα. Γενικά το τρένο αυτό δεν με χάλαγε καθόλου, επειδή ήταν φτηνό ήταν δημοφιλές στους ντόπιους και έτσι εξαιρετικό για people spotting. Είχα μία ελπίδα ότι παρόλα αυτά θα κοιμόμουν, αλλά δε τα κατάφερα, είχε πολύ λιακάδα και κάπου δύο ώρες μετά την αναχώρηση ήταν σαν να καθόμουν σε κοντέινερ τον Αύγουστο, ίδρωνα ακατάπαυστα.

Και μιας που είπα για people spotting, υπάρχουν δύο πράγματα που θυμάμαι από το τρένο εκείνη τη μέρα. Το ένα ήταν μία πολύ κοντή και αδύνατη αλλά καλοκάγαθη γιαγιά που στην αρχή της διαδρομής είχε κάτσει απέναντί μου και φυσικά μου χαμογέλασε πλατιά όταν με είδε, αλλά δε μπορούσαμε να ανταλλάξουμε κουβέντα. Σε κάποια στάση μπήκε στο τρένο ένας πλανόδιος που πούλαγε φαγητό και η γιαγιά αποφάσισε να πάρει ένα ρύζι. Το σκέτο ρύζι είναι 10 λεπτά του ευρώ, σαν γεύμα με υποψία κοτόπουλου και σάλτα κάπου 50 λεπτά, δεν θυμάμαι τι από τα δύο πήρε, αλλά η καημένη έψαχνε όλες τις τσέπες τις για να βρει αρκετά λεφτά να το πληρώσει. Σκέφτηκα να το πληρώσω εγώ, αλλά ήξερα ότι μπορούσε να θεωρηθεί μεγάλη προσβολή σε σημείο να μην το έτρωγε στο τέλος για να μη μου δείξει ότι είχε ανάγκη, οπότε τελικά αποφάσισα ότι θα έβγαζα λεφτά μόνο αν δεν της φτάνανε της γιαγιάς και ο πωλητής δεν της το έδινε.

Και για να καταλάβετε καλοσύνη η γιαγιά, με το που πήγε να φάει την πρώτη μπουκιά, όπως σήκωσε το βλέμμα και με είδε που είχα μείνει να την κοιτάω σα χάνος, αμέσως μου έκανε νόημα να μου δώσει από το φαΐ της. Αυτό που με το ζόρι πλήρωσε. Ντράπηκα και συγκινήθηκα ταυτόχρονα.

Κατά τη μέση του ταξιδιού μπήκαν όλο και περισσότεροι που φαίνονταν ταλαιπωρημένοι "από χωριό" και κουβάλαγαν διάφορα πράγματα σε κούτες και σάκους.

Κάποια στιγμή κάποιοι μπροστά άρχισαν να ψάχνουν κάτω από τα καθίσματα σαν να τους είχε πέσει κάτι και είχε κυλήσει εδώ και εκεί. Αναρωτιόμουν τι μπορεί να ήταν, μπουκάλια; Υπό κανονικές συνθήκες θα σηκωνόμουν να βοηθήσω, αλλά έκανα μία προσπάθεια να κοιμηθώ, θεώρησα πως δεν θα βοήθαγα και πολύ αφού ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα συνεννοούμασταν ποτέ, οπότε συνέχισα να κάθομαι ακίνητος όπως φόραγα τα γυαλιά ηλίου σαν να κοιμόμουν. Μετά κατάλαβα ότι έψαχναν... κουταβάκια που ήταν σε μια κούτα και είχαν δραπετεύσει στο πάτωμα όλου του βαγονιού!

Στους φίλους που ενημέρωνα μέσω τσατ θυμάμαι έγραψα πως μετά από ένα μήνα στην Ταϊλάνδη καταλαβαίνω γιατί την λένε "χώρα με τα χίλια χαμόγελα". Σίγουρα δεν ήταν όλα ειλικρινή, αρκετές φορές ήταν απλά υποχρεωτικά για κοινωνικούς λόγους, αλλά όπως και να το κάνουμε σε κάνανε να νιώθεις ευχάριστα. Η Ταϊλάνδη που είδα ήξερε να πουλάει τουριστικό προϊόν σε ένα μεγάλο εύρος δυτικών, με τρόπο που μπορεί να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις σχεδόν όλων. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί επιστρέφουν ξανά και ξανά και σίγουρα είναι κάτι που δεν ισχύει για τις άλλες όμορες χώρες στον ίδιο βαθμό.

Παίξαμε και με κάτι φίλους για λίγες στάσεις μεταξύ σχολείου και χωριού

Παρόλο που οι γραμμές πήγαιναν μέχρι τα σύνορα, το τρένο σταμάταγε κάπου 3χλμ νωρίτερα από αυτά, στο κέντρο της τελευταίας πόλης - αν ήταν πόλη, από την μεριά της Ταϊλάνδης. Όταν φτάσαμε δεν είχα κοιμηθεί καθόλου, αλλά πια δεν ήταν η ώρα να χαλαρώσω. Για τα σύνορα είτε έπρεπε να περπατήσω μέσα στη μεσημεριάτικη ντάλα με όλα τα πράγματα είτε να πάρω τουκ τουκ, κάτι που ήξερα ότι δεν θα ήταν φτηνό και τα παζάρια θα ήταν δύσκολα.

Είδα λοιπόν έναν μάλλον Ινδό με καλό ντύσιμο που κατέβηκε από ένα πιο μπροστά βαγόνι, ήταν και μία ξανθιά δυτική εκεί δίπλα του, οπότε πήγα κοντά τους και ρώτησα αν πηγαίνουν Καμπότζη και αν θέλουν να μοιραστούμε το τουκ τουκ για να μειώσουμε το κόστος. Τελικά ήταν άγγλος ινδικής καταγωγής, λεφτάς από το Λονδίνο με την αρραβωνιαστικιά του δίπλα, η οποία ήταν πολύ μη μου άπτου, νομίζω δε μου μίλησε απευθείας ποτέ. Αυτός από την άλλη ήταν πολύ φιλικός, φαινόταν να γουστάρει τη φάση, αλλά η άλλη ψηλομύτα, μάλλον δεν της άρεσε που ταξίδευαν με αυτό τον τρόπο στη Καμπότζη, αντί ας πούμε αεροπορικώς και κράταγε μουτράκια. Ευτυχώς δέχτηκαν να πάμε μαζί και μάλιστα δε θέλανε λεφτά. Ίσως με πήραν για μπατιράκι.

Με το που είδαμε την κατάσταση εκεί, πάθαμε όλοι ένα μικρό ή μεγαλύτερο σοκ. Εγώ είχα διαβάσει αρκετά για την διαδικασία και ήξερα τι να περιμένω. Κόσμος να πηγαίνει και να έρχεται φορτωμένος τεράστιες τσάντες ή σακιά στη πλάτη, αντικείμενα σε αυτοσχέδια χειροκάρα, φορτηγάκια που σήκωναν σκόνη ντουμάνι, ντάλα ήλιος και ένα σωρό περίεργοι, ακόμα και παιδιά που ζητιάνευαν ή φαίνονταν σαν αρπακτικά έτοιμα να στην πέσουν.

Έπρεπε να περάσουμε τον τυπικό έλεγχο διαβατηρίων (κάτι που έγινε με χαμόγελα) από την Ταιλανδέζικη πλευρά και μετά έπρεπε να περπατήσουμε κάπου 100 μέτρα μέχρι την Καμποτζιανή πλευρά. Αυτή η διαδρομή ήταν σαν λάκος με φίδια. Κάθε είδους απάτη που είχα διαβάσει ότι γίνεται προσπάθησαν να την κάνουν και σε εμάς. Μέχρι να πάρω και εγώ την σφραγίδα είχε βγει το ζεύγος έξω και τους είχαν ήδη προσεγγίσει ρωτώντας τους αν είχαν βίζα για Καμπότζη. Μόλις τους είπαν όχι, τους απάντησαν ότι δεν ισχύει πια η visa on arrival και ότι αν δεν έχουν ήδη βίζα δε μπορούν να περάσουν στην χώρα αλλά αυτοί μπορούσαν "να το κανονίσουν". Όταν έφτασα και εγώ ήταν έτοιμοι να δώσουν τα διαβατήρια στους αγνώστους, οπότε ήταν σειρά μου να ξεπληρώσω την προηγούμενη χάρη. Τους είπα παιδιά είναι απάτη, αγνοήστε τους, αφήστε το πάνω μου και πηγαίνετε μπροστά, μη κοιτάτε ή μιλάτε σε κανένα, προσοχή στα πράγματά σας και μη δώσετε σε κανέναν το διαβατήριο μέχρι να μπούμε στο γραφείο που θα σας πω.

Φοβήθηκα να πω την αλήθεια εκείνους που τους είχαν προσεγγίσει πριν γιατί κατάλαβαν ότι τους χάλασα τη δουλειά, αλλά ένα καλό που έχει η ΝΑ Ασία είναι ότι παίζει πολύ ζύγισμα πριν γίνει μαλακία. Πρώτα παίζουν με τα μάτια να δουν με τις έχουν να κάνουν και αν το παίξεις λίγο μαλάκας τους το χαλάς.

Μέχρι και να μπούμε στο γραφείο για την visa on arrival κάθε είδους απάτη που είχα διαβάσει ότι γίνεται προσπάθησαν να την κάνουν και σε εμάς. Μας πρότειναν ανταλλαγή μπατ και δολαρίων σε δελεαστική τιμή, να μας πάνε με ταξί απέναντι γιατί ήταν "μακριά" (αν έμπαινες μπορεί να σε πήγαιναν αλλού και να σου ζήταγαν εξωφρενικό ποσό ή να σε λήστευαν), να μας κουβαλήσουν τα πράγματα, μας ρώτησαν ξανά άλλοι αν έχουμε βίζα (τους είπα ναι και ας μην είχαμε για να τους κόψω) και το αποκορύφωμα, ένας ντυμένος αστυνομικός που ήρθε με το που περάσαμε την πύλη και ζήτησε να δει τα διαβατήρια.

Καθώς δεν ήξερα αν ήταν όντως αστυνομικός ή τελωνιακός - που να ξέρεις και τις στολές στη κάθε χώρα, εδώ οι σιδηροδρομικοί μοιάζανε με στρατηγοί στην Ταιλάνδη, αλλά είχα διαβάσει ότι ήταν και αυτό μία από τις απάτες, τον αγνόησα με χαμόγελο λέγοντας στους άλλους να προχωράνε και από την αντίδρασή του μετά κατάλαβα ότι όντως ήταν απατεώνας που αν έκανες το λάθος να του δώσεις το διαβατήριο θα τα ξαναέπαιρνες μόνο αφού το πλήρωνες ακριβά "αγοράζοντας" τις δικές του υπηρεσίες.

Λίγο πριν φτάσουμε στο κτήριο για την visa on arrival και ενώ υπήρχε πινακίδα που την είχα δει, κάποιοι προσπαθούσαν να μας πείσουν να πάμε απέναντι σε ένα άλλο κτήριο.

Τους αγνοήσαμε και αυτούς και μπήκαμε με τα πολλά στο immigration ανακουφισμένοι. Το ζεύγος το έβαλαν πρώτο στο γραφείο. Ενώ περίμενα να με φωνάξουν, ήρθε ένας 50ρης, ξεκάθαρα κρατικός υπάλληλος αυτή τη φορά και με ρώτησε αν περιμένω για βίζα, οπότε του είπα ναι. Έβγαλε λοιπόν ένα χαρτί εκτυπωμένο σε κόλλα με λογότυπα και σφραγίδες-υπογραφές που έλεγε ότι χρειάζεσαι ξέρω γω μία φωτογραφία, το διαβατήριο που να έχει τουλάχιστον 6 μήνες λήξη, 30 δολάρια και... 450 baht. Τι λες ρε μάστορα του λέω; Δεν έχω baht. Καλά λέει δε πειράζει αν δεν έχεις baht δώσε 20 δολάρια (εκτός του ότι ήταν σχεδόν το διπλάσιο ποσό, ήξερα ότι η βίζα έκανε μόνο 30). Κατάλαβα ότι πάει να μου τα φάει, οπότε του λέω "μα χτες το κοίταξα στο επίσημο site του υπουργείου και λέει 30$ μόνο). Μπα μου κάνει; Για δείξε μου να δω; Έβγαλα λοιπόν το κινητό και προσπάθησα να μπω στο ίντερνετ (έπιανε ακόμα από Ταϊλάνδη), αλλά δεν ήξερα και που να το βρω επίσημα στα γρήγορα, οπότε γυρνάω το κινητό στην κάμερα και του λέω "κάτσε να το βγάλω μία φωτογραφία να το στείλω στην φίλη μου, την κόρη του τάδε στην Πνομ Πεν, να μου πει πότε άλλαξε το κόστος γιατί και αυτή χτες 30 μου είπε ότι κάνει" (τάδε ήταν το επίθετο της "πρώην" που ήξερα ότι είναι "ηχηρό" και έτυχε να το θυμάμαι). Δεν ξέρω αν κατάλαβε από τα αγγλικά και φοβήθηκε το όνομα που άκουσε ή φοβήθηκε την φωτογραφία που θα έβγαζα, πάντως έπιασε η μπλόφα, εξαφάνισε το χαρτί σε χρόνο μηδέν λέγοντάς μου "no problem, for you 30 dollars only" και έφυγε προς άλλο γραφείο από αυτό που πήγαινα. Εντάξει οι απ' έξω, αλλά και εσύ Βρούτε;

(συνεχίζεται)

 

[Marinetta]

Την διάβασα μέσα σε δύο μέρες όλη!
Ελπίζω να γράψεις το Βιετνάμ πριν πάω

 

[poised]

Ελπίζω να μην πηγαίνεις τώρα κοντά

 

[poised]

Στην βίζα με καθυστέρησαν πολύ περισσότερο από τους "φίλους" μου, δηλαδή τον Ινδό και την ξινή του, οι οποίοι πλήρωσαν το έξτρα ποσό που τους ζήτησαν κανονικά νομίζοντας ότι ήταν φυσιολογικό για την βίζα. Δεν τους κατηγορώ, που να πάει το μυαλό τους.

Εμένα που δεν πλήρωσα γρηγορόσημο με παρέλαβε ένας νεαρός υπάλληλος ο οποίος με κάθισε στο γραφείο του και με έβαλε να γράψω σε ένα καρτελάκι τα στοιχεία του διαβατηρίου (μετά έμαθα πως ο Ινδός δεν το έκανε ποτέ αυτό). Με αυτό το καρτελάκι με έστειλε σε έναν μεγαλύτερο σε ηλικία για να πληρώσω. Ο μεγαλύτερος μου είπε ότι δεν ήταν καθαρογραμμένα τα στοιχεία και επειδή δε μπορούσε να το διαβάσει να το ξανακάνω. Σιγά μη με πτοούσε ο Χμεράκος. Με χαμόγελο του είπα, εντάξει, αλλά εγώ αυτά τα γράμματα κάνω, μήπως να τα γράψεις μόνος σου για να διαβάζονται; Δεν απάντησε, μόνο στράβωσε λίγο το στόμα, προσπαθώντας να καταλάβει αν έχει να κάνει με εξυπνάκια ή ηλίθιο, φρόντισα να δείχνω το δεύτερο, αποστομώνει η ηλιθιότητα. Πίσω στον νεαρό υπάλληλο είχα χάσει την σειρά και φυσικά δεν "επιτρεπόταν" να πάρω καρτελάκι να το γράψω μόνος μου, ούτε καν να τον "ενοχλήσω", έπρεπε να περιμένω να κάτσω στην καρέκλα μπροστά του για να το ζητήσω. Στα @@ μου, περίμενα.

Του λέω ο μάγκας από κει λέει ότι δε μπορεί να διαβάσει τα γράμματά μου, δε τα γράφεις εσύ να μην τον κουράζουμε; Κοιτάχτηκαν από μακριά, δε θυμάμαι αν είπαν κάτι και αν στο τέλος το έκανε αυτός ή εγώ, αλλά όταν επέστρεψα να πληρώσω το καρτελάκι πια δεν ήταν πρόβλημα.

Μου ζήτησε όμως μία φωτογραφία παραπάνω απ' ότι έπρεπε, υποθέτω μήπως με πιάσει εκεί και δημιουργήσει πρόβλημα που θα θέλει το κατιτίς για να φτιαχτεί. Όμως πάλι με χαμόγελο, του είπα, "νο πρόμπλεμ, έχω βγάλει πολλές, να σου αφήσω μία ακόμα;". Δεν θυμάμαι αν πήρα απόδειξη ή κάτι έγραψε στο καρτελάκι, αλλά μετά τα πήγα και τα άφησα σε άλλον υπάλληλο που μου είπε να περιμένω έξω. Το έξω ήταν κάτω από ένα υπόστεγο που είχε αρκετή ζέστη, ειδικά σε σχέση με μέσα που είχε aircondition. Κααααμποση ώρα μετά, αφού είχε αδειάσει η ουρά και ο ινδός είχε έρθει ήδη μία δύο φορές να δει τι κάνω, με φώναξαν να πάρω το διαβατήριο με το στίκερ. Επάνω δεν υπήρχε φωτογραφία ούτε κάτι εκτυπωμένο, στο χέρι είχαν γράψει μόνο όνομα-επίθετο και αριθμό διαβατηρίου, δηλαδή απλά χρονοτριβούσαν. Την έξτρα φωτογραφία τη βρήκα χύμα μέσα στο διαβατήριο, καψόνι και αυτό αλλά εγώ χαιρόμουν που δεν πλήρωσα τους απατεώνες. Με το διαβατήριο και το στίκερ πήρα και την σφραγίδα εισόδου από άλλο υπάλληλο - δουλειά να έχουμε - και απελευθερώθηκα.

Απ' έξω με το ζεύγος βρήκα και δύο Φιλιππινέζες, αδερφές, έρχονταν για μόνο ένα βράδυ στην Σιεμ Ριπ για να δουν το επόμενο πρωί το Άγκορ Βατ και μετά να γυρίσουν πίσω Ταιλάνδη γιατί είχαν πτήση επιστροφής από εκεί.

Νομίζω υπήρχαν αρκετά μαγαζιά εκεί τριγύρω που διαφήμιζαν τουριστικές πληροφορίες ή και λεωφορεία, αλλά μάλλον τους είχαν ήδη προσεγγίσει κάποιοι και τους είχαν πει ότι το λεωφορείο θα έφευγε σε είκοσι λεπτά με μισή ώρα (γι αυτό και πιέζονταν να δουν γιατί αργώ) και το ταξίδι ήταν 3 ώρες. Το εισιτήριο δε θυμάμαι ακριβώς πόσο ήταν, ίσως 20 δολάρια, πάντως πολύ ακριβό για 3 ώρες δρόμο στη Καμπότζη. Αν ήμουν μόνος μου ίσως να είχα προσπαθήσει να ψάξω αλλού ή να παζαρέψω, αλλά αφού τους είχα ήδη καθυστερήσει και είχαν αποφασίσει είπα να τους ακολουθήσω γιατί καλύτερα πολλοί για σφαγή παρά ένας ένας μόνος του. Άσε που έτσι όπως θα φεύγαμε νωρίς μπορούσαμε να φτάσουμε και νωρίς στην πόλη με λίγο χρόνο να την δω.

Μας έβαλαν να περιμένουμε εκεί κοντά σε ένα μαγαζί τύπου εστιατόριο, αναψυκτήριο, παντοπωλείο, "γερμανό" κινητής για συσκευές και κάρτες και συνοικιακό κατάστημα πώλησης μικρο-ηλεκτρικών συσκευών, το οποίο δεν το καταλάβαινα τι ρόλο βάραγε. Θα πέρναγε τα σύνορα κάποιος και το πρώτο πράγμα που θα έκανε θα ήταν να αγοράσει τοστιέρα; Αργότερα σκέφτηκα πως ίσως να ήταν φθηνότερα στην Καμπότζη σε σχέση με τη Ταιλάνδη και να τα έπαιρναν για αυτό το λόγο.

Εκεί που περιμέναμε είχε και τρελή ζέστη, κάτι να πιεις χρειαζόσουν, τα πούλαγαν όλα με καπέλο, πολλαπλάσιες τιμές από Ταιλάνδη. Ρώτησα για νερό ή για αναψυκτικό και επειδή τσαντίστηκα με τις τιμές που μου είπαν δεν πήρα τίποτα. Είχα ακόμα το δικό μου νερό (που ήταν πια ζεστό) αλλά με είχε πιάσει ένα γαμώτο με τις απατεωνιές μέχρι στιγμής και μου την έδωσε, δεν ήθελα να πληρώσω άλλα.

Ρώτησα τον τύπο για κάρτες κινητής, ναι μου λέει φυσικά, με 20 δολάρια τόσα GB (δε θυμάμαι πόσα είπε, πολλά πάντως που έτσι και αλλιώς δεν χρειαζόμουν), τόσες κλήσεις και sms, τα τελευταία άχρηστα εντελώς. Τι λες ρε μάστορα 20 δολάρια;;; Με 3-4 είχα βγάλει ένα μήνα στη Ταϊλάνδη και ήξερα ότι στην Καμπότζη η κινητή ήταν ακόμα φθηνότερη. Για κάποιο λόγο - που δεν εξηγείται από το μέγεθος της χώρας ή το οικονομικό επίπεδό της - υπήρχαν υπερβολικά πολλές κανονικές εταιρίες με δικό τους εξοπλισμό και κεραίες και άλλες που υπενοικίαζαν από αυτές και όλες μαζί ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Ο Ινδός πάντως το έσκασε το 20ρικο χωρίς να το σκεφτεί και μετά από λίγη ώρα, αφού ο μαγαζάτορας είδε ότι δεν ψάρωσα, με πήρε στην άκρη.

Δήθεν φιλικά, ξεκινώντας από τα που είσαι, πόσο θα κάτσεις, το έριξε στο για πες μου τις ανάγκες σου για τηλεφωνία γιατί κρίμα να μην πάρεις κάρτα από εδώ να έχεις δεδομένα αμέσως και τέτοια. Του είπα παπάτζα ότι πριν μερικούς μήνες που είχα ξαναπάει στη χώρα είχα δώσει κάπου 1 δολάριο για 350mb, που τότε ήταν υπεραρκετά δεδομένα - δεν τα τρώγαμε όπως σήμερα και μου απάντησε ότι αυτή η προσφορά δεν υπήρχε πια (που σήμαινε ότι είτε έπεσα μέσα από τύχη είτε ότι αυτό που είπα ήταν λογικό). Μου αντιπρότεινε κάτι με 3 δολάρια, του είπα ότι είναι πολλά και τελικά τα βρήκαμε με 2 δολάρια για κάμποσα δεδομένα, περισσότερα απ' όσα χρειαζόμουν και διάρκεια 10 μέρες. Θα χρειαζόμουν και άλλα για τις υπόλοιπες μέρες, αλλά αν ήταν με δύο δολάρια ή καλύτερα να έπαιρνα πάλι όταν έληγαν σιγά το πρόβλημα. Α και μου έκανε δώρο ένα αναψυκτικό γιατί μου είπε ρώτησες πριν και δεν το πήρες, πάρε το τώρα από μένα...

Έβαλα την κάρτα στο κινητό και έχοντας διαβάσει τις απατεωνιές που παίζουν, του ζήτησα να μου πει τον κωδικό που στέλνεις στο δίκτυο για να σου πει υπόλοιπο και πότε λήγει. Πήρε το κινητό στο χέρι και πάταγε διάφορους κωδικούς για αρκετή ώρα, υποψιάζομαι ότι έβαλε το υπόλοιπο ή πακέτο που χρειαζόταν εκείνη την στιγμή, αλλά δε το ξέρω και με σιγουριά, πάντως όταν μου το έδειξε ήταν όπως είχαμε πει. Πήρα και το δώρο μου, το αναψυκτικό δηλαδή και κάθισα στον πάγκο χωρίς να πω στον Ινδό πόσο πλήρωσα για να μη τον πληγώσω.

Και κάπου εκεί χτύπησε πάλι τηλέφωνο από δουλειά. Τους πήρα μέσω ίντερνετ για να μη χρεώνομαι, κατάλαβα το πρόβλημα και μιας που περιμέναμε, έβγαλα το λάπτοπ εκεί αγκαλιά, η σύνδεση μέσω δικτύου κινητής ήταν καμπάνα σε σήμα και ταχύτητα, τύφλα τα δίκτυα στην Ελλάδα και έκανα την δουλειά μέσα σε 15-20' όσο περίμενα. Για άλλη μία φορά σκεφτόμουν, βρε τόσο εύκολο είναι; (hint: δεν είναι).

Πότε είπαμε όμως ότι θα έφευγε το λεωφορείο; Σε εικοσι λεπτά με μισή ώρα, ε; Φτάναμε την μία ώρα και ακόμα τίποτα. Είχαμε δώσει και τα λεφτά μπροστά, είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια... Ο μαγαζάτορας μας έλεγε μην ανησυχείτε θα έρθει και όταν αρχίσαμε να ανησυχούμε σοβαρά, ήρθε.

Λεωφορείο περιμέναμε, ένα καροτσοφορτηγό ήρθε. Ρε μάγκες τι κανονίσατε τους λέω; Μα όχι, μας διαβεβαίωσε ότι θα είναι μεγάλο λεωφορείο. Μας είπε και ο μαγαζάτορας ότι αυτό ήταν μόνο για να μας πάει στον σταθμό να πάρουμε το λεωφορείο, τον πιστέψαμε, δεν είχαμε και άλλη επιλογή.

Μετά από 5-10 λεπτά μας άφησε σε ένα τεράστιο κτήριο σαν υπόστεγο για αεροπλάνα, αμαρκάριστο στους χάρτες, χωρίς τίποτε άλλο τριγύρω, το οποίο εσωτερικά μου θύμιζε άδειο γήπεδο μπάσκετ. Εκεί που έπρεπε να ήταν το παρκέ είχε μία μεγάλη τρούπα με τραπέζια για φαγητό, ένα χώρο με πάγκους στις δύο άκρες, γραφεία για εισιτήρια στη μία πλευρά και όλα αυτά άδεια, με εξαίρεση ένα πάγκο με ψυγείο που είχε μόνο νερά.

Θεωρήσαμε ότι από εκεί θα παίρναμε το λεωφορείο, αλλά περιμέναμε, περιμέναμε, πέρασε πολύ ώρα και δεν ερχόταν κανείς, επιβάτης, υπάλληλος ή οδηγός. Μόνο μία κυρία στα νερά ήταν που καθόταν και κοίταζε το υπερπέραν. Έκανε και πολύ ζέστη κάτω από τη μεταλλική οροφή, οπότε δεν άντεξα και πήγα να πάρω ένα μπουκάλι νερό. Δε μίλαγε αγγλικά η κυρία, απλά μου είπε "ουά ντολα". Κλέψιμο, ένα δολάριο το νερό εκεί αλλά τι να κάνω, τουλάχιστον ήταν στο ψυγείο. Μου δίνει το μπουκάλι και όπως το παίρνω στο χέρι παρατηρώ ότι το προστατευτικό στο καπάκι ήταν ανοιγμένο και προσεκτικά επανατοποθετημένο. Να σημειώσω εδώ ότι στην Καμπότζη τα μπουκάλια νερού έχουν ένα θερμοπλαστικό που καλύπτει το καπάκι και το οποίο πρέπει να σκίσεις για να το ανοίξεις και αυτό γιατί πήγαιναν και έπαιρναν τα άδεια μπουκάλια, τα γέμιζαν νερό βρύσης και στα πούλαγαν πάλι πίσω. Κατάλαβα ότι αυτό πήγαινε να γίνει και στην περίπτωσή μου, οπότε της είπα να μου δώσει άλλο. Το πήρε αδιαμαρτύρητα, έφτιαξε πάλι το σκισμένο πλαστικό να μη φαίνεται τόσο και το έβαλε πάλι στο ψυγείο δίνοντάς μου άλλο.

Στο ενδιάμεσο ήρθε ο Ινδός να πάρει και αυτός νερό. Προσπάθησα να του πω χαμηλόφωνα ότι ένα από αυτά ήταν ανοιχτό να το προσέξει, δεν με άκουσε ή δεν κατάλαβε και εκεί μπροστά μου η κυρία άνοιξε το ψυγείο και του έδωσε το προηγούμενο μπουκάλι! Είχα μείνει σαν χάνος, τόσο θράσος; Πριν κάνει δύο βήματα του το είπα λοιπόν ότι είναι ανοιχτό, έκανε μεταβολή και η κυρία το πήρε πάλι αδιαμαρτύρητα, το έβαλε στο ψυγείο και του έδωσε άλλο. Κάποιο άλλο θύμα θα την πάταγε αργότερα.

Δε ξέρω τι είδους σταθμός ήταν αυτός χωρίς λεωφορεία και χωρίς κανέναν (εκτός από εμάς). Μήπως περίμεναν και άλλους πιθανούς επιβάτες από τα σύνορα και μας είχαν εκεί να περιμένουμε; Πάντως το "φεύγει σε είκοσι με μισή ώρα" ήταν τεράστιο ψέμα, πρέπει να περιμέναμε πάνω από 2-3 ώρες σύνολο.

Αφού δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε γνωριστήκαμε λίγο περισσότερο μεταξύ μας. Οι φιλιππινέζες αδερφές δεν είχαν κλείσει κατάλλυμα, το είχαν πάρει απόφαση τελευταία στιγμή, οπότε τους πρότεινα το χοστέλ που πήγαινα και εγώ και το οποίο ήταν σε εξαιρετική τιμή για τις παροχές που είχε, δηλαδή μιλάμε για πέντε μέρες που έκλεισα κάτι 14 δολάρια αντί για 28 (σύνολο λέω, όχι τη μέρα). Το βρήκανε στο κινητό και κλείσανε και αυτές εκεί.

Με τα πολλά ήρθε το λεωφορείο, ένα χρεπάκι με εσωτερικό διάκοσμο που μου θύμιζε νεκροφόρα και τηλεόραση από αυτές τις παλιές τα μπαούλα.

Ξεκινήσαμε με τα πολλά, ένα τεράστιο λεωφορείο με 5 άτομα μέσα. Είχε άρχισε να μου βγαίνει πολύ κούραση, δεν είχα κοιμηθεί πολύ το προηγούμενο βράδυ, αλλά δε μπορούσα να κοιμηθώ. Αρχικά ήταν η υπερένταση από όλες τις απόπειρες απάτης που είχαμε περάσει, μετά με ενοχλούσε η ντουμπλαρισμένη ταινία καράτε που έπαιζε στην διαπασών και στην οποία ένας μόνο ηθοποιός έκανε το voice over για όλους τους χαρακτήρες μαζί και με τα α-ου του καράτε. Άσε που μόλις τελείωσε άρχισε να παίζει από την αρχή, έλεος δηλαδή.

Το περιβάλλον δεν είχε τίποτα διαφορετικό σε σχέση με την Ταιλάνδη, με την εξαίρεση των σκουπιδιών. Πολύ σκουπίδι παντού.

Και κάποια στιγμή, ίσως καμία ώρα μετά, με πήρε ο ύπνος επιτέλους. Όμως ούτε 5 λεπτά μετά, ο οδηγός βγήκε από το κεντρικό δρόμο και σταμάτησε κάπου στη μέση του πουθενά. Έσβησε τη μηχανή και κατέβηκε. Είδα από τα παράθυρα ότι πήγε σε ένα μαγαζί και μίλαγε με τους ιδιοκτήτες που κοίταζαν προς το λεωφορείο. Υποψιάζομαι κανόνιζε μερτικό από ότι θα καταναλώναμε και κάπου εκεί είπαμε, Ε ΟΧΙ, ΦΤΑΝΕΙ.

Αφού είδε ότι δεν κατέβαινε κανείς, ανέβηκε πάλι πάνω και μας έκανε νοήματα και τον γράψαμε κανονικά. Μετά από λίγη ώρα και ενώ έβλεπα ότι από κάτω οδηγός και άλλοι μίλαγαν και κοίταζαν το λεωφορείο, ανέβηκε ο οδηγός μαζί με μία κοπελίτσα η οποία σε πολύ καλά αγγλικά μας είπε κάτι τύπου "κατεβείτε να αγοράσετε κάτι" και άκουσε φωνές και σχεδόν βρισιές από όλους μας. Υποψιάζομαι ότι αυτό της είπαν να πει και αυτό μετέφρασε, δεν σκέφτηκαν καν να το φέρουν ως "κατεβείτε να ξεκουραστείτε θα κάνει στάση 10 λεπτά". Και αφού περίμενε και λίγο ακόμα, είδε ότι δε θα γίνει τίποτα, ανέβηκε πάλι πάνω και συνεχίσαμε το ταξίδι.

(συνεχίζεται).

 

[poised]

Φτάνοντας στην Siem Reap, έβγαλα το κινητό για να δω που είναι το hostel και από που θα πέρναγε το λεωφορείο, μήπως ήταν κοντά να κατεβούμε και να πάμε. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι με το που έφτανε σχεδόν στο κέντρο (σε απόσταση 5' με τα πόδια από το κεντρικό σημείο αλλά δεν το ήξερα ποιο ήταν αυτό τότε), άλλαξε δρόμο και άρχισε να βγαίνει έξω από την πόλη. Θεώρησα ότι εκεί θα ήταν ο σταθμός λεωφορείων, κάτι που με έκανε να σφίγγομαι ήδη γιατί δεν ήθελα να μπω σε μία διαδικασία τσακωμού/παζαριού με ταρίφες και τουκτουκτζήδες. Όμως συνέχιζε, συνέχιζε, συνέχιζε μέχρι που μας πήγε έξω από την πόλη περίπου 10 λεπτά μακριά, μέσα στη ζούγκλα και μας άφησε τελικά σε μία αλάνα στην οποία δεν υπήρχε τίποτα εκτός από... τρεις τουκτουκτζήδες και αμέσως μετά έφυγε και αυτός.

Είμαι σίγουρος πως δεν ήταν τυχαίο, είχαν δει ότι ήμασταν 2+2+1 οπότε ενημέρωσαν αντίστοιχα, απλά δεν ήξεραν ότι οι 2+1 θα πηγαίναμε μαζί. Είπα στις φιλιππινέζες που σαν Ασιάτισσες την είχαν καταλάβει και αυτές τη δουλειά ότι μας την έφεραν, να προσπαθήσουμε να διαπραγματευτούμε αλλιώς να κάνουμε ότι θα περπατήσουμε - κάτι το οποίο εντάξει, δε γινόταν, πρέπει να ήταν πάνω από 45' περπάτημα μέσα στο πουθενά για πίσω.

Προς έκπληξή μας όμως ο τουκτουκτζής δεν ζήτησε πολλά, μόνο 5 δολάρια για όλους μας, κάτι που με εξέπληξε αρχικά. Ήταν τόσο φθηνά ή ήταν τίμιος; Φυσικά στο δρόμο άρχισε τα τι θα κάνετε, που θα πάτε (εννοείται ξέρουν ότι 99.999% όλοι πάνε Άνγκορ Βατ). Τον χάλασε ότι οι φιλιππινέζες ήταν μόνο για μια μέρα, αλλά αυτή ήταν η τύχη του, οπότε το έριξε σε λίγο φιλότιμο, λίγο παρακάλι ότι έπρεπε να διαλέξουμε αυτόν για να μας πάει σαν χάρη που μας πάει στο χοστέλ τόσο φθηνά.

Άφησα την απόφαση στις φίλες, άλλωστε εγώ δεν καιγόμουν να ξεκινήσω τόσο άμεσα και οι οποίες αφού το συζήτησαν λίγο του είπαν τελικά οκ. Μιας που είχαμε φάει σχεδόν όλη τη μέρα στο περίμενε και είχε φτάσει απόγευμα, μας είπε ότι μπορούσαμε να πάμε εκείνη την στιγμή στα εκδοτήρια να βγάλουμε εισιτήριο γιατί αν το βγάλεις μετά τις 5 ισχύει για την επόμενη ημέρα και έτσι θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε πολύ πρωί να προλάβουν να δουν ότι μπορούσαν πριν φύγουν. Μάλιστα είχαν αποφασίσει πως θα επέστρεφαν με αεροπλάνο προς Μπανγκόκ γιατί αυτό που πέρασαν οδικώς δεν ήθελαν να το ξαναπεράσουν.

Και έτσι κάναμε. Αυτό που δεν μας είπε και είναι ίσως το καλύτερο tip που μπορώ να δώσω για κάποιον που θα πάει με πίεση ημερών, είναι ότι αν είσαι στις 5 το απόγευμα εκεί και βγάλεις εισιτήριο, λήγει όντως μία μέρα παραπάνω σαν να το βγάζεις την επόμενη αλλά ισχύει άμεσα. Με αυτό το "κόλπο" λοιπόν μπορείς να μπεις και να δεις το δειλινό σε κάποιο από τα σημεία που επιτρέπεται για μία πρώτη ιδέα του τι σε περιμένει.

Τα εισιτήρια όταν πήγα είχαν πάρει την άνοδο, από τότε αυξήθηκαν ξανά και ξανά. Αν θυμάμαι καλά είχα πληρώσει κάτι γύρω στα 50 δολάρια για αυτό των 7 ημερών, που δεν σκόπευα φυσικά να πάω τόσο πολύ αλλά είχε πολύ μικρή διαφορά με αυτό των 3 ημερών και σκέφτηκα ότι ποτέ δε ξέρεις, μπορεί να μου αρέσει πολύ (ή γκουχ γκουχ να βρω να το πουλήσω σε άλλον).

Τότε το εισιτήριο μίας ημέρας ήταν κάπου στα 20κάτι δολάρια, σήμερα που κοίταξα είναι 37 της μίας μέρας (!), 62 των 3 και 72 των 7 ημερών. Επίσης δε μπορείς να πουλήσεις το εισιτήριο, εκτός του ότι δίνεις διαβατήριο για να εκδοθεί, σε βγάζουν φωτογραφία που εκτυπώνεται πάνω στο εισιτήριο και υπάρχουν πολλοί έλεγχοι, σχεδόν κάθε φορά που εισέρχεσαι στο χώρο και μερικές φορές και διαβατηρίου.

Αφού λύσαμε και αυτό, πήγαμε στο χοστέλ μέσα από κάτι χωμάτινους δρόμους. Μου λέγανε (και η "πρώην") μη κοιτάς την Σιεμ Ριπ, δεν είναι ενδεικτική της Καμπότζης, εκεί είναι φτιαγμένα τα πράγματα, πολύ καλύτερα από την υπόλοιπη χώρα. Και όμως, πέντε λεπτά με τα πόδια από το κέντρο και οι δρόμοι ήταν έτσι:

Μέχρι τώρα σπάνια λέω κάτι για τα χοστέλ που έμενα καθώς ήταν απλά το μέρος που θα ίσιωνα το κορμί και δεν με ένοιαζε πολύ κάτι άλλο, αλλά αυτή τι φορά τι γαμάτο ήταν αυτό που είχα βρει;

Θέα από το δωμάτιο στην πισινάρα μας

Και το κτήριο απ' έξω (αγνοήστε τον δρόμο)

Αυτό πρέπει να ήταν ξενοδοχείο αστέρων που το είχαν μετατρέψει σε χοστέλ. Τα δωμάτια ήταν μικρά, νομίζω 4 ή 6 άτομα χώραγαν μόνο (δηλαδή 2 ή 3 διπλά κρεβάτια), με κάρτα στην πόρτα να μπορείς να ανοίξεις μόνο το δικό σου, μπάνιο ανά "θάλαμο" και ατομικό locker εντός του δωματίου με μπρίζες ώστε να μπορείς να αφήνεις τις συσκευές σου κλειδωμένες να φορτίζουν. Κάθε θέση είχε και αυτή φωτάκι και μπρίζες. Στο λόμπι είχε πινγκ πονγκ, μπιλιάρδο, και άλλα (αγγλικού) τύπου εντερτέινμεντ όπως βέλη, μπαρ και δυτικού τύπου κουζίνα. Θυμήθηκα τον Ντράγκο στο Παγκάν που είχε παρεξηγηθεί που δεν του είχα βάλει 10, αν το είχα κάνει τότε εκεί σε αυτό τι θα έβαζα, 20;

Άφησα τα πράγματά μου και βγήκα για μία γρήγορη βόλτα στην πόλη και για να φάω κάτι. Η πρώτη εντύπωση δε μπορώ να πω ότι ήταν καλή.

Στο δρόμο όσο περπάταγα νύχτωνε

τι περίεργα σύννεφα είναι αυτά;;; Μας μπζεγκάζουν!

Και έφτασα στην pub street που εντάξει, δεν ξέρω τι περίμενα για οδό με αυτό το όνομα, αλλά αυτό που είδα δε μου άρεσε, ένα μικρό κακέκτυπο της Khao San της Μπανγκοκ με δυτικού τύπου φαγάδικα (πίτσα, μπέργκερ, πάστα, κλπ) γεμάτα τουρίστες και μαγαζιά για ποτά.

Δίπλα είχε μία νυχτερινή αγορά, πήγα από εκεί μήπως βρω τίποτα καλύτερο αλλά αποδείχθηκε και αυτή τουριστική μηδενικού ενδιαφέροντος. Αν θέλω κεμπάπ και πίτσα τα τρώω σπίτι μου, δε θα τα πάρω στην Ασία.

Τελικά κάπου παράλληλα στο ποτάμι βρήκα ένα πάγκο και έφαγα ένα ντόπιο φαγητό, μαζί και ένα χυμό που μου ετοίμασαν εκείνη την ώρα από τροπικά φρούτα, την έκανα ταράτσα και γύρισα πίσω με μεικτές εντυπώσεις, αφού τέτοιες ας πούμε εικόνες με τα παιδιά να παίζουν μέσα στα σκουπίδια που ήταν παντού δεν τις είχα δει στην Ταϊλάνδη τόσο καιρό

Πηγαίνοντας πίσω στο χοστέλ μου έστειλαν μήνυμα οι φιλιππινέζες και με προσκάλεσαν να πάω στο δωμάτιό τους να τα πούμε. Έλα τώρα, σταματήστε. Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Απλά ήθελαν να κανονίσουμε για το πρωί, καθώς θα πηγαίναμε για την ανατολή αξημέρωτα στον πιο βασικό ναό. Γύρισα, έβαλα στα γρήγορα το μαγιό γιατί είχα σκοπό να ρίξω και μια βουτιά μετά, πήρα και την πετσέτα και πήγα στο δωμάτιό τους.

Τα είπαμε λίγο εκεί με το τι κάνει ο καθένας στη ζωή του. Η μεγάλη αδερφή ήταν μάλλον κάπως αυστηρός άνθρωπος ή ίσως κάπως απόλυτη αν και καλούλα. Παρόλο που ήταν κάτι λιγότερο από 40 ετών είχε ήδη μία 20χρονη κόρη, ενώ η μικρή αδερφή ήταν ακόμα ανύπαντρη και θα τολμήσω λίγο να πω ότι αν δε έφταιγε πως ξεκάθαρα της άρεσα, για κάποιο λόγο μου είχε κάποια εμφανή συμπάθεια σε σχέση με τη μεγάλη. Φυσικά όμως όλα αυτά χωρίς υποψία παρεξήγησης από καμία από τις δύο τους.

Παρόλο που ήταν καλή η παρέα τους, ήθελα πολύ εκείνη τη βουτιά στην πισίνα η οποία έκλεινε στις 8 και έτσι τις άφησα, αφού πρώτα πρότεινα να έρθουν και αυτές. Δεν είχαν μαγιό είπαν, καλά απάντησα δε πειράζει, νύχτα είναι, ελάτε με τα εσώρουχα, δεν θα το καταλάβει κανείς. Η μεγάλη πρέπει να έπαθε ένα μικρό εγκεφαλικό, η μικρή έγινε κόκκινη σαν ώριμη πιπεριά και φυσικά αρνήθηκαν. Πολύ συντηρητική η Ασία βρε παιδί μου, λες και τους είπα να ερχόντουσαν γυμνές.

Μπήκα στο νεράκι που ήταν βάλσαμο. Εκεί ήταν και ένας αγγλάκος, μέσα στη πισίνα με το ποτό του στην άκρη. Είπαμε ένα γεια, με ρώτησε πότε ήρθα, του είπα μόλις, πως το βλέπω το χοστέλ, του είπα γαμάτο, άποψη που ήταν ειλικρινής άλλωστε και εκεί τον άφησα με ένα τα λέμε μετά, άσε με λίγο να κάνω καμιά βουτιά γιατί σε λίγο κλείνει η πισίνα, μη μας βγάλουν έξω και δεν έχω προλάβει να το χαρώ. Ψέλλισε κάτι τύπου μπα, εμένα δε θα έρθει κανείς να μου πει να βγω με ένα μάλλον μειδίασμα που μου έκανε εντύπωση γιατί είχε λίγο ύφος αποικιοκράτη, κατούρα και λίγο ρε (εντάξει όχι στη πισίνα όμως).

Αφού απόλαυσα το νερό, ξαναπήγα κοντά και του λέω πως το ξέρεις ότι δε θα έρθει κανείς, ήσουν ας πούμε και χτες και δεν ήρθαν; Εεεε, βασικά λέει, είμαι ο ιδιοκτήτης...

Μου είπε λοιπόν ότι ταξίδευε στο Βιετνάμ πριν κάποια χρόνια, γνώρισε εκεί κάποια κοπέλα που συνειδητοποίησαν ότι είχαν τα ίδια όνειρα και θέλανε να ανοίξουν χοστέλ, άνοιξαν ένα στο Ho Chi Minh, μετά δεύτερο ή και τρίτο, δε θυμάμαι αν ήταν στην ίδια πόλη ή και αλλού και πριν λίγες μέρες είχαν ανοίξει και εκείνο στη Σιεμ Ριπ. Ήταν όντως πρώην ξενοδοχείο και ο λόγος που είχαν τέτοιες τιμές - αν και δεν το είπε εντελώς ξεκάθαρα, αλλά το κατάλαβα, ήταν για hacking της βαθμολογίας. Ήταν λογικό όταν έμενες σε ένα τέτοιο μέρος σχεδόν τζάμπα να πηγαίνουν τα δεκάρια σύννεφο και όταν θα είχαν ας πούμε 100 review κοντά στο 10 μπορούσαν να αυξήσουν τις τιμές, να περιορίσουν την χρήση χοστέλ υπέρ των δωματίων και θα συνέχιζε να έρχεται ο κόσμος που θα έβλεπε τόσο καλά νούμερα.

Κάθισα αρκετή ώρα στη πισίνα και τα λέγαμε, μου είπε και κάποια πράγματα για την ζωή στο Βιετνάμ που ευχόμουν να δω μετά αλλά ακόμα τότε δεν ήμουν σίγουρος, αν και το πίστευα περισσότερο από ποτέ. Και επειδή θα είχα ξύπνημα στις 3:30 ώστε να είμαι στην ρεσεψιόν στις 3:45 για να φύγουμε - δεν ξέρω γιατί τόσο νωρίς αλλά έτσι τους είχε πει ο τουκτουκτζής - έφυγα για να κάνω μπάνιο και να κοιμηθώ, κάτι που πρέπει να κατάφερα κοντά στις 11:30 τελικά. Πολύ έλλειψη ύπνου ρε παιδί μου....

 

[Yorgos]

Εξαιρετικά, διαβάζεται ποιηματάκι.

 

[poised]

Εξαιρετικά, διαβάζεται ποιηματάκι.

Τι ποιηματάκι που στην Γ' Ραψωδία είμαι και ακόμα δεν έχουμε μεσιάσει την ιστορία...!

 

[poised]

Άνγκορ Βατ: Η πρώτη επαφή

Αρχικά σκεφτόμουν να γράψω υπότιτλο "το πρώτο αίμα", μιας που από εδώ και εμπρός έχει να πέσει πολύ ναός στο νήμα, πρωί μεσημέρι βράδυ πριν και μετά το φαγητό, όπως το αίμα στις ταινίες του Τζον Ράμπο, αλλά στο τέλος το μετρίασα λίγο μη σας τρομάξω ακόμα δε ξεκινήσαμε.

Έβαλα το ξυπνητήρι 10 λεπτά πριν την ώρα που είχαμε πει για την αναχώρηση. Είχα ήδη ετοιμάσει ό,τι θα χρειαζόμουν το πρωί και είχα υπολογίσει ότι δεν θα μου έπαιρνε πάνω από 5 λεπτά για να ντυθώ, να πάρω τα παπούτσια μου και να πάω στο λόμπι να τα φορέσω (σχεδόν σε όλη την Ασία δεν επιτρέπεται να φοράς παπούτσια σε εσωτερικούς χώρους). Έτσι δεν είχα αφήσει πολλά περιθώρια να ξυπνήσω νωρίτερα γιατί με την κούραση που είχα και πέντε λεπτά ύπνος ακόμα μου φαινόταν σημαντικός.

Ξύπνησα την ώρα που έπρεπε, αλλά ήταν τέτοια η νύστα που δεν αντιδρούσε το σώμα, καθόμουν στο κρεβάτι σαν ζόμπι. Έφαγα και τα πέντε έξτρα λεπτά που είχα υπολογίσει μέσα σε μία κατάσταση ζαλάδας που είχα μπλέξει την πραγματικότητα με τα όνειρα μέχρι που 5 λεπτά μετά χτύπησε πάλι το ξυπνητήρι και με μόνο 5 λεπτά διαθέσιμα μέχρι το ραντεβού πετάχτηκα και τσακίστηκα να πάω κάτω με την μπλούζα αφόρετη και τα παπούτσια στο χέρι.

Στο λόμπι έφτασα πριν την ώρα που είχαμε πει κατά ένα λεπτό αλλά βρήκα μόνο τον τύπο που δούλευε βραδινή βάρδια, έναν αδύνατο κοντούλη νεαρό με τεράστιο χαμόγελο που μπορεί να ήταν - μπορεί και να μην ήταν 18 ετών ακόμα. Μου φάνηκε ότι είδα την καγκελόπορτα να κλείνει όταν έφευγα, αλλά δεν ήμουν και σίγουρος μέσα στη νύχτα και τη μαστούρα.

Ενώ φόραγα τα παπούτσια στα γρήγορα, τον ρώτησα αν κατέβηκαν ήδη οι δύο φιλιππινέζες. Δεν έδειξε να καταλαβαίνει, οπότε προσπάθησα να του εξηγήσω ότι είχα ραντεβού εκεί για να πάμε για το ξημέρωμα στους ναούς και μου είπε ότι δεν είχε κατέβει κανείς, με την ασιατική βεβαιότητα που δεν έχεις ιδέα αν σου απαντάει σε αυτό που ζητάς ή απλά νιώθει την υποχρέωση να σου πει αυτό που θες. Ρώτησα και τρίτη φορά με άλλο τρόπο αν είχε έρθει κάποιος άλλος κάτω και μου είπε όχι, οπότε κάπου εκεί τον πίστεψα ότι μάλλον δεν είχαν έρθει.

Τους έστειλα μήνυμα, δεν παραδόθηκε, άρα το κινητό τους ήταν ήταν μάλλον κλειστό, υπέθεσα ότι λόγω αυτού παρακοιμήθηκαν. Επειδή με βάραγε η μαστούρα της νύστας ακόμα, έδωσα στον εαυτό μου 10 λεπτά μαξ να περιμένω και μετά (με σχεδόν ανακούφιση) θα πήγαινα να συνεχίσω τον ύπνο μου. Εγώ δε βιαζόμουν, είχα χρόνο να δω τους ναούς, αυτές που δεν είχαν χρόνο θα έχαναν.

Μίλαγα λοιπόν με τον τύπο, που προσπαθούσε να μου πιάσει κουβέντα με αγγλικά τύπου "ντου γιου λάικ φουντ", "yes", "αααα, γουατ φουντ", "<ότι και να απάνταγα δεν καταλάβαινε>", "ααααα, ντου γιου λάικ γκο καμποντια" και πάει λέγοντας, ουσιαστικά practice έκανε με επίπεδο 1ης δημοτικού.

Σχεδόν πάνω που ήμουν έτοιμος να φύγω, σκάνε απανωτά μηνύματα στο κινητό, ανοίγει και η καγκελόπορτα και μπαίνει μέσα η μία φιλιππινέζα, αυτή που με συμπαθούσε. Ήταν όλη εκείνη την ώρα έξω, αλλά επειδή δεν είχαν πάρει κάρτα δεδομένων για τη μια μέρα που θα ήταν εκεί και το κινητό τους δεν έπιανε wifi έξω δεν είχαν έρθει τα μηνύματα, με το που έφτασε πιο κοντά συνδέθηκε και στάλθηκαν.

Που ήσουν μου λέει σε περιμέναμε. Μα καλά λέω, έξω ήσασταν; Εγώ περιμένω εδώ από την ώρα που είπαμε, ρώτησα και τον τύπο αν έχετε κατέβει και μου είπε ότι δεν είχε κατέβει κανείς. Αυτός κατάλαβε από το μάλλον αγριεμένο ύφος μου ότι πιθανώς κάτι μαλακία είχε κάνει χωρίς να είναι και σίγουρος τι έγινε οπότε λούφαξε λίγο κοιτώντας το πάτωμα και έλεγε σιγανά σόρυ, σόρυ. Τι να του πω τώρα.

Πήγα λοιπόν μαζί τους έξω, ο τουκτουκτζής στη θέση του σε φάση "πάμε δε κρατιέται το άλογο". Οι αδερφές μίλαγαν μεταξύ τους στα φιλιππινέζικα και μπορούσα να δω ότι αυτή που με συμπαθούσε και ήρθε να με μαζέψει είχε ένα χαμόγελο ικανοποίησης "τα βλέπεις" ενώ η άλλη κράταγε μουτράκια. Μετά μου εκμυστηρεύτηκαν ότι είχαν βάλει στοίχημα, η μεγάλη ήταν σίγουρη ότι δεν θα ερχόμουν με τίποτα γιατί κοιμήθηκα και η μικρή ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθω γιατί τους (ή της?) το υποσχέθηκα. Δηλαδή ευτυχώς που με συμπαθούσε η μικρή αλλιώς θα είχα μείνει πίσω.

Ξεκινήσαμε μέσα στη νύχτα με το τουκτουκ για τα αρκετά χιλιόμετρα ως την είσοδο του κεντρικού ναού. Μου έκανε εντύπωση ότι μέχρι και εκείνη την ώρα είχαν έλεγχο μέσα στη νύχτα με φακούς, νομίζω περάσαμε τουλάχιστον δύο ελέγχους, μία στην περίμετρο και μία κοντά στον κεντρικό ναό, από τον οποίο θα περιμέναμε την ανατολή, μαζί με άλλους, πολλούς περισσότερους απ' ότι περίμενα, αγουροξυπνημένους.

Να κάνω ένα μικρό διάλειμμα εδώ να μιλήσω για το Άνγκορ Βατ σύντομα και περιεκτικά, μιας που όπως έχουμε πολλάκις πει, δεν είμαι εγώ για μετάδοση τέτοιων πληροφοριών.

Κάπου το 12 αιώνα, στην ακμή του ενός από τα μεγαλύτερα βασιλεία της περιοχής, των Khmer (Χμερ το λέμε στα ελληνικά αλλά προφέρεται κάπως σαν κχμερ), άρχισαν να φτιάχνουν εκεί μεγαλοπρεπείς ινδουιστικούς ναούς από πέτρα. Το λέω αυτό γιατί όλα τα υπόλοιπα κτήρια μαζί και τα παλάτια σε μία πόλη που μπορεί να έφτανε το 1εκ κόσμο ήταν φτιαγμένα από ξύλο, οπότε δεν έμεινε τίποτα από αυτά στο πέρασμα του χρόνου. Μετά από μία επιδρομή των Τσαμ (μικρότερο αντίπαλο βασίλειο που εκείνη την εποχή είχε βάση το σημερινό κεντρικό και νότιο Βιετνάμ) που τους τα έκαναν ολίγον λαμπόγυαλο, επιδιόρθωσαν ότι έμεινε και συνέχισαν να χτίζουν ακόμα πιο μεγαλοπρεπείς, βουδιστικούς όμως αυτή τη φορά ναούς γιατί στο ενδιάμεσο άλλαξαν οι αντιλήψεις.

Ο βουδισμός, παρόλο που είναι μετεξέλιξη του ινδουισμού, δεν τον θεωρεί ανταγωνιστικό όπως πχ ο χριστιανισμός θεωρεί την εβραϊκή θρησκεία της οποίας είναι μετεξέλιξη και έτσι οι περισσότεροι ναοί συνέχισαν να λειτουργούν ως είχαν με πιθανώς προσθήκες κάποιου βούδα εδώ και εκεί, αναφερόμενοι σήμερα σαν ινδοβουδιστικοί.

Σταδιακά το βασίλειο των Σιάμ (με βάση την σύγχρονη Ταϊλάνδη) και άλλοι από εδώ και από εκεί εχθροί άρχισαν να την πέφτουν στους Χμερ οι οποίοι διαπίστωσαν ότι η περιοχή δεν ήταν κατάλληλη για υπεράσπιση με μειωμένο δυναμικό και τα παράτησαν όλα και πήγαν αλλού, κατά το "να φύγετε, να πάτε αλλού".

Πολύ σύντομα τα έφαγε η ζούγκλα. Όχι ότι ποτέ ξεχάστηκαν εντελώς από τους ντόπιους, αλλά τον 18ο και 19ο αιώνα παρουσιάστηκαν από τους δυτικούς επισκέπτες σαν "θαύματα" που μόλις "ανακαλύφθηκαν" και αυτή η ιστορία άρεσε και έμεινε. Το Άνγκορ Βατ αποτελεί πολύ σημαντικό σύμβολο της εθνικής υπερηφάνειας των σύγχρονων καμποτζιανών (βρίσκεται και πάνω στην σημαία τους) και ας μην του έχουν δώσει τη σημασία που του πρέπει μέσα στο καιρό (όπου φτωχός και η μοίρα του). Συνεχίζει να θεωρείται ιερό και τόπος που επισκέπτονται για θρησκευτικούς λόγους. Φυσικά είναι και μακράν το πιο τουριστικό τους προϊόν με μεγάλη απόσταση από άλλα.

Αυτά λοιπόν σαν εισαγωγή. Η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε με το πρώτο φως από τον κεντρικό ναό ήταν αυτή:

Ο κεντρικός ναός βρίσκεται στο κέντρο μίας τεράστιας τεχνητής τάφρου που σου παίρνει αρκετή ώρα να διασχίσεις πάνω από μία τεχνητή γέφυρα που έχουν δημιουργήσει.

Κοιτώντας στα πλάγια από την γέφυρα

Κάναμε μία βόλτα στο ναό με το πρώτο φως, πριν ακόμα βγει ο ήλιος

είχαν ήδη ξεκινήσει τις προσευχές

Κάποτε (ίσως ακόμα στα απομονωμένα μέρη) σπάγανε τα αγάλματα και τα πουλάγανε επί πινακίου φακής στο εξωτερικό. Βέβαια αυτό το κομμάτι εδώ φαίνεται σαν να έπεσε από κάπου ψηλά.

Μέσα από μία αίθουσα κοιτώντας τα ανοίγματα προς τις άλλες

Η ώρα άρχισε να περνάει, ο ήλιος να ανεβαίνει και επέστρεψα έξω για καλύτερες φωτογραφίες. Φυσικά ήταν πολύς και ο κόσμος που έψαχνε για καλή θέση, όπως και αυτοί με ακριβές μηχανές και σταντ που μπορεί να είχαν ξενυχτίσει εκεί

Με φως όλα άρχισαν να γίνονται πιο όμορφα

Βγήκαν και οι μαϊμούδες να λιαστούν

Παρόλο που γενικά τα μνημεία δεν είναι σε καλή κατάσταση από κοντά έβλεπες λεπτομέρειες που έδειχναν την δουλειά που είχε πέσει στο παρελθόν και τον πλούτο που πρέπει να είχαν στην εποχή τους

Εδώ το χώρο τον λέγανε gallery αν θυμάμαι καλά, ήταν σχεδόν αδύνατο να το βρεις χωρίς κόσμο που προσπαθούσε να φωτογραφηθεί στο κέντρο του, συνήθως είχε ουρά από 5-30' ανάλογα και το πόσα βλήματα που νομίζουν ότι είναι ινφλουένσερς θα είχες μπροστά

Αυτό νομίζω λέγεται βόρεια βιβλιοθήκη

Πολλοί μοναχοί που έδιναν την ευχή τους (με το αζημίωτο)

Και εκεί που κάναμε βόλτα περάσαμε πάλι από την γκάλερι και δεν ήταν κανένας, οπότε έβγαλα τις φιλιππινέζες φώτος μία μία και μαζί και μετά με έπρηξαν να με βγάλουν και αυτές, οπότε τους έκανα την χάρη. Ορίστε, νομίζω πρώτη μου φώτο στην ιστορία.

Άλλο πεσμένο κομμάτι μόνο που εδώ ήθελε προσοχή μην γλιστρήσεις και πέσεις με τον ποπό γιατί θα γινόταν μεγάλη ζημιά (και μπορεί και να σου άρεσε μετά)

Εδώ μία ένδειξη του πόσο απότομες είναι οι σκάλες, έχουν τον συμβολισμού του "ανεβαίνεις βουνό για να φτάσεις στον ουρανό"

Και το οποίο δεν ήταν και πολύ μακρινό από την πραγματικότητα αν το προσπαθούσες, σου έβγαινε ολίγον η γλώσσα και ας μην ήταν πολύ το ύψος

Αν υπολογίσεις ότι τα original σκαλοπάτια ήταν διπλά σε ύψος και δεν υπήρχε κάγκελο φαντάζομαι πως ουκ ολίγοι θα είχαν ζαλιστεί και βρεθεί κάτω με κάποιο σπασμένο κόκαλο.

Και κάπου εκεί κατευθυνθήκαμε προς το εντευκτήριο που θα βρίσκαμε και τον οδηγό για να συνεχίσουμε προς τον επόμενο προορισμό.

Δουλειές της δεκαετίας του '50...

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Εκεί που περιμέναμε λίγο - και μιας που πια είχε ανοίξει λίγο το μάτι - μιλήσαμε λίγο περισσότερο με τις φιλιππινέζες για την ζωή εκεί, σίγουρα αυτές ήταν της μεσαίας τάξης, άλλωστε ταξιδάκια τέτοιου τύπου δεν είναι κάτι που κάνουν αυτοί που βγάζουν-δε-βγάζουν το μήνα, αλλά και το πως έβλεπαν την υπόλοιπη Ασία. Την Ταϊλάνδη που είχαν επισκεφθεί και την Καμπότζη που μόλις έβλεπαν.

Εμένα αυτό που δεν σταματά να με εντυπωσιάζει στις μη ανεπτυγμένες χώρες, είναι το ποσοστό των εργασιών που γίνονται με χειροκίνητο τρόπο όταν είναι πραγματικά πολύ εύκολο να χρησιμοποιήσεις μηχάνημα και μάλιστα όχι ακριβό. Για παράδειγμα:

Αυτός εκεί ο κακομοίρης (μαζί με άλλους) καθόταν και έκοβε τα χόρτα σε μία τεράστια έκταση, χειροκίνητα με το δρεπάνι, λες και δεν είχε φτάσει η βιομηχανική επανάσταση εκεί. Παράδειγμα ίσως του 1/10 της δουλειάς που είχαν να κάνουν η περιοχή τριγύρω από τη λίμνη:

Τριγύρω υπήρχε και πολύ πολύ ακόμα. Φαντάζομαι μέχρι να φτάσουν στην μία άκρη τα χόρτα είχαν θεριεύσει στην άλλη και φτου από την αρχή. Πόσο μπορεί να στοιχίζει ακόμα και το πιο φθηνό φορητό χορτοκοπτικό για να γίνεται η δουλειά γρήγορα, άσε για όχημα. Είναι άραγε έλλειψη χρημάτων ή νοοτροπία;

Τέλος πάντων ήρθε κάποια στιγμή ο τουκτουκτακτζής και φύγαμε για τον επόμενο ναό, πάνω από μία γέφυρα που "κράταγαν" αγάλματα, τα περισσότερα από τα οποία τα είχαν διαλύσει και εξαφανίσει στο εξωτερικό τις πέτρινες εποχές.

Εκεί που σταματήσαμε έσκασαν μύτη και οι μαιμούδες

Στους ναούς αυτούς δε μπορείς παρά να αναρωτιέσαι πως ήταν άραγε στα ντουζένια τους, αλλά από την άλλη και στην κατάσταση που είναι έχουν μία διαφορετική ομορφιά. Είναι ένα μεγάλο debate αν θα πρέπει να αναστυλωθούν ή να διατηρηθούν ως έχουν, το οποίο έχει τόσο αρχαιολογική όσο και τουριστική πλευρά.

Αυτά παθαίνεις στη ζούγκλα άμα σκύψεις να δεις που σου έπεσε η μπανάνα

Κάτι που δε μπορεί να καταλάβει κάποιος από τις φωτογραφίες, είναι το ύψος των δέντρων αλλά και η ευκολία με την οποία "τρώνε" τις πέτρες από τους ναούς, κάτι που θα φανεί αργότερα στις φώτος. Απίστευτη η δύναμη της φύσης, για εμάς τους αστούς.

Εδώ κάτι φωτογράφιση νομίζω ετοιμάζανε με τις παραδοσιακές στολές (αντίστοιχες στολές έχουν και στην Ταϊλάνδη) αλλά δεν ξέρω τον λόγο.

Έφτασε η ώρα του ραντεβού που είχαμε δώσει στο πάρκιν για να επιστρέψουμε στην πόλη, μιας που οι φίλες μου έφευγαν με πτήση νωρίς το απόγευμα. Δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος για άλλο ναό. Οι αποστάσεις ακόμα και με το μηχανάκι είναι μεγάλες, ένας μέσος όρος από ναό σε ναό είναι 30' οδήγησης. Οι μακρινοί (και λιγότερο επισκέψιμοι) είναι ως και 2 ώρες μακριά. Όμως πρέπει να υπολογίσεις και τον χρόνο του να περπατήσεις από το πάρκιν των τουκτούκ στο ναό και πίσω καθώς και τον χρόνο να τον δεις. Χοντρικά θα έλεγα ότι θες μία ώρα το μίνιμουμ με όλα μαζί για τους μικρούς ναούς και ως και 4 ώρες στους πολύ μεγάλους. Αν ήμουν εγώ στην θέση τους θα χώραγα άλλο ένα ναό στα γρήγορα, αλλά ο τουκτουκτατζής είχε αγχωθεί, υποθέτω δεν ήθελε να φέρει την ευθύνη να χάσουν την πτήση αν προκύψει κάποιο πρόβλημα και δεν τον πίεσαν οπότε εμένα δε με ένοιαζε.

Εκεί που περιμέναμε έβγαλα ακόμα μερικές φωτογραφίες

Πηγαίνοντας και λίγο πιο δίπλα, ούτε λεπτό περπάτημα

Και μετά λίγο ακόμα πιο δίπλα

και μια ψιλή ακόμα

Επιστρέφοντας πίσω, ούτε 5' μετά και ακόμα εντός του χρόνου που είχαμε πει για το ραντεβού, δε βλέπω πουθενά τις φιλιππινέζες. Ούτε από εδώ, ούτε από εκεί, τίποτα. Το κινητό τους δεν είχε νόημα να το καλέσω καθώς δεν έπιανε, το είχαμε πει και από το πρωί ότι δεν είχαν τοπική κάρτα, του τουκτουκτακτζή δεν το είχα, οπότε θεώρησα ότι αγχώθηκαν για την αναχώρηση και με παράτησαν και έφυγαν, κάτι για το οποίο δεν θα τις κατηγορούσα καθόλου. Ήταν λάθος μου που απομακρύνθηκα, έστω και λίγο, χωρίς να τους πω τίποτα και αυτές είχαν κάθε λόγο να βιάζονται.

Κάθισα λίγο να περιμένω στο σημείο που τις είχα χάσει, μπροστά στην είσοδο μήπως και για κάποιο λόγο με έψαχναν και αυτές

Σύντομα άρχισε να με χτυπάει η υπνηλία, μαζί με την ζέστη και την υγρασία, οπότε αφού πέρασαν λίγα λεπτά, σίγουρος ότι έχουν φύγει, τους έστειλα κάποια μηνύματα στο κινητό για όταν πιάσουν wifi εξηγώντας ότι χαθήκαμε χωρίς να τις αποχαιρετήσω. Είδα μέσα σε ένα μονοπάτι κάπου στα 5-10' περπάτημα πάγκους σαν αυτούς για πικνίκ με παχιά σκιά, χώρος που φαινόταν να είναι φτιαγμένος για να ξεκουράζονται οι τουκτουκτακτζήδες όσο περιμένουν, αλλά καθόλου δε με ένοιαζε για τι χρήση ήταν.

Εξαντλημένος όπως ήμουν από την νύστα αποφάσισα να πάω να την πέσω εκεί για κάνα μισαωράκι να στανιάρω και όταν ξύπναγα θα έβρισκα κάποιο τρόπο να επιστρέψω. Είτε θα φορτωνόμουν σε κάποιον άλλο επισκέπτη είτε θα ρώταγα τους τουκτουκτακτζήδες να με πάει κάποιος πίσω. Πάντως εκείνη την στιγμή δεν έβλεπα τίποτε άλλο μπροστά μου εκτός από τον πάγκο που θα τεντωνόμουν.

Φτάνοντας κοντά εκεί και ενώ είχε ήδη ξεκινήσει να διαμορφώνεται εκείνο το χαζό, προ του ύπνου χαμόγελο, μου φάνηκε ότι άκουσα κάποια αντρική φωνή να φωνάζει προς την πλευρά μου. Δεν έδωσα και πολύ σημασία, αλλά μετά την δεύτερη-τρίτη φορά, έστριψα και βλέπω έναν καμποτζιανό να τρέχει προς τα εμένα στο μονοπάτι και να μου κάνει νοήματα. Τι θέλει ο μαλ... λέω από μέσα μου, συνειδητοποιώντας, μάλλον πιο αργά από όσο θα έπρεπε, ίσως είχαν αρχίσει τα όνειρα στο μυαλό μου σε αναμονή του ύπνου, ότι είναι ο τουκτουκτακτζής των φιλιππινέζων. Τη περισσότερη μέρα πλάτη τον έβλεπα να οδηγάει, δεν είναι ότι είχα συγκρατήσει το πρόσωπό του ιδιαίτερα.

Γύρισα λοιπόν προς τα πίσω όπου είχε αφήσει το μηχανάκι με τις κιουρίες πάνω στην σκιά με τα νεράκια τους και ο καημένος είχε τρέξει να με μαζέψει.

Για άλλη μία φορά η μεγάλη είχε ύφος μαμάς ρίχνοντας μία ατάκα τύπου "ήμουν σίγουρη ότι σηκώθηκες και έφυγες χωρίς να πεις γεια", ενώ η μικρή είχε ένα χαμόγελο που με την απάντηση "τι λέτε ρε κορίτσια, υπήρχε περίπτωση; Σας, έχασα, σας έψαχνα, να σας έστειλα και μήνυμα" έγινε ακόμα μεγαλύτερο και της είπε κάτι που πιθανώς να ήταν "να, στο είπα". Υποθέτω ότι για άλλη μία φορά με έσωσε η καλοσύνη ή συμπάθεια της μικρής. Όπως μου είπαν με ψάχνανε και αυτές με το τουκτούκ (από την άλλη πλευρά όμως) και ήταν σίγουρες ότι τις παράτησα και μπήκα πάλι στον ναό γιατί ήθελα να τον δω κι άλλο. Μόνο η επιμονή της μικρής ότι δεν υπήρχε περίπτωση να το έκανα αυτό χωρίς να χαιρετίσω και η πίεσή της να με βρουν για να μην ξεμείνω εκεί με έσωσε, να είναι καλά το κορίτσι.

Επιστρέφοντας προς το χόστελ έβλεπα παντού διαφημίσεις για τις φιλιππίνες πάνω στα τουκτουκ.

Ίσως να περάσω από τα μέρη σας στη συνέχεια του ταξιδιού, τους είπα. Έχουμε πολύ ωραία μέρη, γράψε το email μου και θα χαρούμε να σε φιλοξενήσουμε όταν έρθεις, μου είπε η μεγάλη, αφήνοντάς με άναυδο καθώς νόμιζα ότι δε με συμπαθούσε.

(συνεχίζεται)