poised
Member
- Μηνύματα
- 1.058
- Likes
- 8.860
Στον δρόμο της επιστροφής έλαβα μήνυμα από την Ισπανίδα που είχα γνωρίσει στο χοστέλ της Μπανγκόκ, έφευγε από Ταϊλάνδη και ερχόταν Σίεμ Ριπ με μεσημεριανή πτήση. Κάποιες μέρες πριν είχαμε επικοινωνήσει και της είχα πει ότι σκόπευα να πάω Καμπότζη, οπότε μου έστειλε να επιβεβαιώσει ότι ήταν όντως έτσι, γιατί εγώ ήμουν χύμα. Αυτή είχε ήδη κανονίσει από την ισπανία, πριν ακόμα ξεκινήσει το ταξίδι τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου να την περιμένει τουκτούκ στο αεροδρόμιο της Σίεμ Ριπ για να την πάει στο χοστέλ της και μετά στους ναούς τις επόμενες ημέρες. Με ρώτησε τι πλάνα είχα, της είπα να ξεραθώ για ύπνο, οπότε μου πρότεινε να κοιμηθώ λίγο μέχρι να έρθει και να πάμε μαζί μετά στους ναούς με το δικό της τουκτούκ. Γιατί όχι σκέφτηκα, έτσι και δεν θα χρειαζόταν να ψάχνω και θα μοιραζόμασταν το κόστος και παρέα θα είχα. Βέβαια το τελευταίο δεν είναι απαραίτητα καλό όταν δεν ξέρεις τον άλλο αλλά τίποτα δε με σταματούσε από το να μην συνεχίσω αν δεν τράβαγε.
Αν θυμάμαι καλά έβγαινε κάπου 2-2 1/2 ώρες ύπνος μέχρι την ώρα του ραντεβού. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετός να αναπληρώσω τον ύπνο της προηγούμενης βραδιάς, πόσο μάλλον των προηγούμενων ημερών, για να μη πω του προηγούμενου μήνα, για να μη πω και παραπάνω και βαρεθείτε, αλλά καλύτερο από το τίποτα. Οπότε απάντησα "ναι, αλλά", όπου το "αλλά" ήταν ότι αν δεν μπορέσω να ξυπνήσω, να μη με περιμένει.
Έβαλα το ξυπνητήρι πριν το ραντεβού και επιτέλους κοιμήθηκα, σε ένα κατά τα άλλα άδειο δωμάτιο, μιας που μάλλον ήταν όλοι έξω στους ναούς. Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι, δεν ξέρω αν ξανακοιμήθηκα αμέσως για λίγο ή πάλι δε μπορούσα να κουνηθώ από την ζαλάδα που δεν ήξερα ποιος ήμουν, τι έκανα και τι ώρα της μέρας ήταν, πάντως όταν κατάφερα και είδα τα μηνύματά της το τελευταίο ήταν "α, μάλλον παρακοιμήθηκες τελικά, δε πειράζει, τα λέμε μετά". Συνειδητοποιώντας ότι ήταν μόλις λίγα λεπτά πριν, της έστειλα αμέσως ένα, "ε, περίμενε, ξύπνησα, να κατέβω;". "Κατέβα". Πολύ άνετα σε εκείνη τη φάση έκλεινα τα μάτια και κοιμόμουν άλλες δύο μέρες αλλά για άλλη μία φορά πετάχτηκα, έκανα ένα μπάνιο στα γρήγορα, πήρα τη μπλούζα και τα παπούτσια αγκαλιά και κατέβηκα σφαίρα κάτω. Όπως θα μάθαινα αργότερα, είχαν ήδη ξεκινήσει για τους ναούς και έβαλε τον οδηγό να επιστρέψει. Άμα σε συμπαθούν τα κορίτσια όλα γίνονται τελικά
.
Ξανά λοιπόν στο δρόμο και μετά από πρόταση του οδηγού (που με βόλευε και εμένα), δεν θα ξεκινάγαμε με τους βασικούς ναούς (αυτούς που είχα δει το πρωί) αλλά με μικρότερους για να δημιουργήσει μια αυξανόμενη εμπειρία για την Ισπανίδα και να μην έχουμε πολύ κόσμο εκεί που πηγαίνουμε.
Ένα παράδειγμα από ακέφαλο άγαλμα, το κεφάλι του οποίου βρίσκεται μάλλον εξαφανισμένο σε κάποια ιδιωτική συλλογή στην Αμερική.
Κάτι η καλύτερη θερμοκρασία λόγω των σύννεφων που είχαν μαζευτεί και της περασμένης ώρας, κάτι η έλλειψη κόσμου σε εκείνο το ναό που σήμαινε ησυχία με μόνους τους ήχους της ζούγκλας, τα γαλήνια νερά απ' έξω και ίσως το ότι είχα κοιμηθεί λίγο, το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο από το πρωί.
Και επειδή ο καιρός βάραινε και μάλλον θα το πήγαινε για βροχή, μας πρότεινε ο οδηγός να πάμε σε ένα πιο μακρινό ναό, ο οποίος βρισκόταν στο κέντρο μίας τεχνητής ορθογώνιας λίμνης με πλευρές που τώρα ήταν άνω των 5χλμ και παλιότερα μάλλον μεγαλύτερες. Είχα διαβάσει ότι ακόμα οι αρχαιολόγοι δεν είχαν αποφασίσει αν αποτελούσε και τμήμα αρδευτικών έργων ή απλά έφτιαξαν ένα τιτάνιο έργο για εντυπωσιασμό, έτσι απλά γιατί μπορούσαν.
Η διαδρομή προς τα εκεί ήταν φανταστική, με μια μικρή υποψία δροσερού αέρα από μακρινή καταιγίδα και κάποιους κεραυνούς στον ορίζοντα. Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μας πιάσει μπουρίνι, που εκεί δεν αστειεύονται, γίνεσαι παπί από πάνω μέχρι κάτω σε δευτερόλεπτα, οπότε πήρα μαζί μία πλαστική σακούλα για τα ηλεκτρονικά.
Για να πας στον ναό που ήταν στο κέντρο της τεχνητής λίμνης είχαν φτιάξει μία μεγάλη γέφυρα, εδώ προς το τέλος της
Πίσω μου άκουσα παιδικά γέλια, κάτι χαριτωμένα και καλοντυμένα κοριτσάκια εμφανίστηκαν από το πουθενά και άρχισαν να τρέχουν πάνω στην γέφυρα.
Μετά από λίγο εμφανίστηκαν και οι γονείς τους, είχαν έρθει όλοι μαζί εκεί για να προσευχηθούν στο ναό.
Εγώ πάντως την είχα καταβρεί από την ηρεμία που μου έβγαζε το περιβάλλον.
Όμως άρχισαν να πέφτουν κάποιες σταγόνες και έτσι επιτάχυνα προς το κέντρο του τεχνητού νησιού να το δω πριν ανοίξουν οι ουρανοί. Ο ναός δεν έλεγε τίποτα ιδιαίτερο.
Περιμέναμε λίγο σε ένα σημείο με σχετική προστασία από την βροχή που τελικά δεν ήρθε ποτέ και πάλι καλά δηλαδή.
Στην επιστροφή έκατσα πάλι να απολαύσω την ηρεμία και την θέα.
και μετά πίσω στο τουκτουκ και βουρ για άλλο ναό γιατί ο οδηγός ήθελε να δούμε ένα ή δύο ακόμα μέχρι να φτάσουμε σε έναν τελευταίο για το ηλιοβασίλεμα.
(συνεχίζεται)
Αν θυμάμαι καλά έβγαινε κάπου 2-2 1/2 ώρες ύπνος μέχρι την ώρα του ραντεβού. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετός να αναπληρώσω τον ύπνο της προηγούμενης βραδιάς, πόσο μάλλον των προηγούμενων ημερών, για να μη πω του προηγούμενου μήνα, για να μη πω και παραπάνω και βαρεθείτε, αλλά καλύτερο από το τίποτα. Οπότε απάντησα "ναι, αλλά", όπου το "αλλά" ήταν ότι αν δεν μπορέσω να ξυπνήσω, να μη με περιμένει.
Έβαλα το ξυπνητήρι πριν το ραντεβού και επιτέλους κοιμήθηκα, σε ένα κατά τα άλλα άδειο δωμάτιο, μιας που μάλλον ήταν όλοι έξω στους ναούς. Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι, δεν ξέρω αν ξανακοιμήθηκα αμέσως για λίγο ή πάλι δε μπορούσα να κουνηθώ από την ζαλάδα που δεν ήξερα ποιος ήμουν, τι έκανα και τι ώρα της μέρας ήταν, πάντως όταν κατάφερα και είδα τα μηνύματά της το τελευταίο ήταν "α, μάλλον παρακοιμήθηκες τελικά, δε πειράζει, τα λέμε μετά". Συνειδητοποιώντας ότι ήταν μόλις λίγα λεπτά πριν, της έστειλα αμέσως ένα, "ε, περίμενε, ξύπνησα, να κατέβω;". "Κατέβα". Πολύ άνετα σε εκείνη τη φάση έκλεινα τα μάτια και κοιμόμουν άλλες δύο μέρες αλλά για άλλη μία φορά πετάχτηκα, έκανα ένα μπάνιο στα γρήγορα, πήρα τη μπλούζα και τα παπούτσια αγκαλιά και κατέβηκα σφαίρα κάτω. Όπως θα μάθαινα αργότερα, είχαν ήδη ξεκινήσει για τους ναούς και έβαλε τον οδηγό να επιστρέψει. Άμα σε συμπαθούν τα κορίτσια όλα γίνονται τελικά
.Ξανά λοιπόν στο δρόμο και μετά από πρόταση του οδηγού (που με βόλευε και εμένα), δεν θα ξεκινάγαμε με τους βασικούς ναούς (αυτούς που είχα δει το πρωί) αλλά με μικρότερους για να δημιουργήσει μια αυξανόμενη εμπειρία για την Ισπανίδα και να μην έχουμε πολύ κόσμο εκεί που πηγαίνουμε.
Ένα παράδειγμα από ακέφαλο άγαλμα, το κεφάλι του οποίου βρίσκεται μάλλον εξαφανισμένο σε κάποια ιδιωτική συλλογή στην Αμερική.
Κάτι η καλύτερη θερμοκρασία λόγω των σύννεφων που είχαν μαζευτεί και της περασμένης ώρας, κάτι η έλλειψη κόσμου σε εκείνο το ναό που σήμαινε ησυχία με μόνους τους ήχους της ζούγκλας, τα γαλήνια νερά απ' έξω και ίσως το ότι είχα κοιμηθεί λίγο, το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο από το πρωί.
Και επειδή ο καιρός βάραινε και μάλλον θα το πήγαινε για βροχή, μας πρότεινε ο οδηγός να πάμε σε ένα πιο μακρινό ναό, ο οποίος βρισκόταν στο κέντρο μίας τεχνητής ορθογώνιας λίμνης με πλευρές που τώρα ήταν άνω των 5χλμ και παλιότερα μάλλον μεγαλύτερες. Είχα διαβάσει ότι ακόμα οι αρχαιολόγοι δεν είχαν αποφασίσει αν αποτελούσε και τμήμα αρδευτικών έργων ή απλά έφτιαξαν ένα τιτάνιο έργο για εντυπωσιασμό, έτσι απλά γιατί μπορούσαν.
Η διαδρομή προς τα εκεί ήταν φανταστική, με μια μικρή υποψία δροσερού αέρα από μακρινή καταιγίδα και κάποιους κεραυνούς στον ορίζοντα. Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μας πιάσει μπουρίνι, που εκεί δεν αστειεύονται, γίνεσαι παπί από πάνω μέχρι κάτω σε δευτερόλεπτα, οπότε πήρα μαζί μία πλαστική σακούλα για τα ηλεκτρονικά.
Για να πας στον ναό που ήταν στο κέντρο της τεχνητής λίμνης είχαν φτιάξει μία μεγάλη γέφυρα, εδώ προς το τέλος της
Πίσω μου άκουσα παιδικά γέλια, κάτι χαριτωμένα και καλοντυμένα κοριτσάκια εμφανίστηκαν από το πουθενά και άρχισαν να τρέχουν πάνω στην γέφυρα.
Μετά από λίγο εμφανίστηκαν και οι γονείς τους, είχαν έρθει όλοι μαζί εκεί για να προσευχηθούν στο ναό.
Εγώ πάντως την είχα καταβρεί από την ηρεμία που μου έβγαζε το περιβάλλον.
Όμως άρχισαν να πέφτουν κάποιες σταγόνες και έτσι επιτάχυνα προς το κέντρο του τεχνητού νησιού να το δω πριν ανοίξουν οι ουρανοί. Ο ναός δεν έλεγε τίποτα ιδιαίτερο.
Περιμέναμε λίγο σε ένα σημείο με σχετική προστασία από την βροχή που τελικά δεν ήρθε ποτέ και πάλι καλά δηλαδή.
Στην επιστροφή έκατσα πάλι να απολαύσω την ηρεμία και την θέα.
και μετά πίσω στο τουκτουκ και βουρ για άλλο ναό γιατί ο οδηγός ήθελε να δούμε ένα ή δύο ακόμα μέχρι να φτάσουμε σε έναν τελευταίο για το ηλιοβασίλεμα.
(συνεχίζεται)
Last edited:
