Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Εγώ θα έλεγα ότι σε αυτή τη περίπτωση έδρασε το ένστικτο επιβίωσης και με γλίτωσε από τα χειρότερα. Όπως είπα πάλι, δεν το μετάνιωσα.

 

[PhysioDuck]

Μπράβο ρε φίλε, δεν σε ξέρω, αλλά σε πάω με 1000!!!
Δηλώνω φαν της ιστορίας σου αλλά και του τρόπου που γράφεις!!!

 

[poised]

Μπράβο ρε φίλε, δεν σε ξέρω, αλλά σε πάω με 1000!!!
Δηλώνω φαν της ιστορίας σου αλλά και του τρόπου που γράφεις!!!

Αυτά να τα ακούει το αφεντικό @turms μπας και με βάλει στο ΙΚΑ να παίρνω επιτέλους ένσημα και τον βασικό, όχι μόνο να ακούω φωνές.

Κατά τα άλλα ευχαριστώ, το χειροκρότημα σε εμάς τους καλλιτέχνες δίνει μεγάλο κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε.

Αλλά πέρα από την πλάκα, το να υπάρχει feedback βοηθάει πολύ, ειδικά τις μέρες που είσαι κουρασμένος ή βαριέσαι να γράψεις. Λυπάμαι που δεν το έχω κάνει εγώ σε ιστορίες άλλων αρκετά και το εκτιμώ που μπήκες στον κόπο να γράψεις πως νιώθεις.

 

[Pel]

Όχι όχι, να μη βαριέσαι να γράψεις. Ανεξαρτήτως περιεχομένου ιστορίας, έχεις πολύ ωραίο τρόπο γραφής, διαβάζω και γελάω μόνη μου.
Ακόμα και τα σχόλια - μικροσκέψεις έχουν ενδιαφέρον, γιατί ξεφεύγουν από τετριμμένες περιγραφές αξιοθεάτων, π.χ. για το πόσο πλαστικό χρειάζεται για να τυλίξεις ένα φρούτο που δεν παθαίνει κάτι αν παίξεις μ' αυτό ποδόσφαιρο.

 

[poised]

Μιας που το ανέφερες, ένα απογοητευτικό τρεντ που έχει ξεκινήσει τον τελευταίο καιρό στο Βιετνάμ είναι να σερβίρουν καθήμενους με πλαστικά μίας χρήσης. Ευτυχώς δεν είναι διαδεδομένο αλλά συνειδητοποίησα ότι συμβαίνει πολύ πιο συχνά από παλιότερα.

Ίσως συνδέεται με την αντίληψη ότι το πλαστικό είναι καθαρό, ενώ το ποτήρι μπορεί να μην το έχει πλύνει ο άλλος καλά, το οποίο δεν με πείθει και πολύ. Το ποτήρι πέρασε έστω και από λίγο νερό και σαπούνι, άσε που άμα το βρει λερωμένο ο πελάτης θα ξενερώσει, ενώ το πλαστικό σου έρχεται ως έχει από εργοστάσιο. Όποιος έχει δει εργοστάσιο, χώρους αποθήκευσης, κλπ μόνο καθαρό δε το λες.

 

[Yorgos]

Μιας που το ανέφερες, ένα απογοητευτικό τρεντ που έχει ξεκινήσει τον τελευταίο καιρό στο Βιετνάμ είναι να σερβίρουν καθήμενους με πλαστικά μίας χρήσης. Ευτυχώς δεν είναι διαδεδομένο αλλά συνειδητοποίησα ότι συμβαίνει πολύ πιο συχνά από παλιότερα.

Ίσως συνδέεται με την αντίληψη ότι το πλαστικό είναι καθαρό, ενώ το ποτήρι μπορεί να μην το έχει πλύνει ο άλλος καλά, το οποίο δεν με πείθει και πολύ. Το ποτήρι πέρασε έστω και από λίγο νερό και σαπούνι, άσε που άμα το βρει λερωμένο ο πελάτης θα ξενερώσει, ενώ το πλαστικό σου έρχεται ως έχει από εργοστάσιο. Όποιος έχει δει εργοστάσιο, χώρους αποθήκευσης, κλπ μόνο καθαρό δε το λες.

Εγώ θα υπέθετα ότι είναι για να αποφεύγουν τις κλοπές/σπασίματα ποτηριών κι όχι λόγω καθαριότητας.

Πολύ ωραία γραφή, έχω γελάσει αν και περιμένω το θάψιμο από γνωστούς κύκλους (για τις μουσικές επιλογές, τα σχόλια, το χουφτωματάκι, κάτι θα βρεθεί).

 

[poised]

Εγώ θα υπέθετα ότι είναι για να αποφεύγουν τις κλοπές/σπασίματα ποτηριών κι όχι λόγω καθαριότητας.

Σε κάποια (φτηνά) μέρη έχουν πλαστικά ποτήρια που μοιάζουν με γυάλινα, δηλαδή χοντρά που τα ξαναχρησιμοποιείς πολλές φορές. Κλοπές δε νομίζω να γίνονται, εδώ δεν κλέβουν κράνη που κάνουν 10ευρω με το ποτήρι που κάνει 20 λεπτά θα ασχοληθεί κανείς... Δεν ξέρω κιόλας....

Πολύ ωραία γραφή, έχω γελάσει αν και περιμένω το θάψιμο από γνωστούς κύκλους (για τις μουσικές επιλογές, τα σχόλια, το χουφτωματάκι, κάτι θα βρεθεί).

Μιας που το είπες. Οι Mετάληρα παίζανε masturbation metal. Το έβαλα σε spoiler γιατί δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές και δεν ήθελα να ενοχλήσω. Τώρα αν αγνόησαν την προειδοποίηση, το άκουσαν και θέλουν να κρίνουν επί αυτού κάτι που είναι φτιαγμένο για να μην το πάρεις στα σοβαρά, ο σύλλογος φίλων Ελένης Λουκά έχει ξεκινήσει τις εγγραφές, ας περάσουν από εκεί πρώτα.

Για τα υπόλοιπα να πάρω την ευκαιρία να ευχαριστήσω το φόρουμ και τις moderator (την ακαδημία, τη μαμά μου, το μπαμπά μου) που επιτρέπουν την ελευθερία να εκφράζομαι χωρίς σοβαροφάνεια. Θεωρώ ότι δεν γράφω χυδαία, αλλά όπως θα τα έλεγε ένας σε μία παρέα που τον καταλαβαίνουν χωρίς να τον παρεξηγούν. Η λίγη "προστυχιά" το κάνει απλά λίγο πιο πιπεράτο.

 

[DimiBiri]

Τη χούφτωσες πάντως τελικά

 

[poised]

Το Τάο (εκτός της δυτικής πλευράς) έχει κυρίως βραχώδεις ακτογραμμές με λίγες πολύ μικρές παραλίες σε απόκρημνα ή απομονωμένα σημεία και την βλάστηση να φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Βέβαια έχουν δημιουργηθεί κάποια resort, όμως είναι καλά δεμένα με το περιβάλλον και δεν τα έχουν αποψιλώσει όλα γύρω τους όπως συνήθως γίνεται. Όταν είχα πάει εγώ υπήρχαν δύο στρωμένοι μικροί δρόμοι, ένας παράλληλος με την δυτική πλευρά και ένας που διέσχιζε το νησί ως την απέναντι πλευρά. Στην δυτική πλευρά είναι και όλη η ζωή εκτός resort, δηλαδή το λιμάνι, χωριό με καταστήματα, τράπεζα και στη μοναδική μεγάλη παραλία καφέ και εστιατόρια.

Το καράβι προσεγγίζει το Τάο από νότια και πιάνει στην δυτική πλευρά. Αυτό σημαίνει ότι βλέπεις εικόνες όπως αυτές

Κατέβηκα και πήγα γρήγορα στο χοστέλ να αφήσω τα πράγματα. Ήταν η πρώτη φορά που το χοστέλ το πλήρωνα ακριβά, διπλάσια τιμή απ' ότι μέχρι τότε, γενικά οι τιμές στο νησί ήταν πολύ πιο ακριβές από αλλού.

Έφυγα αμέσως να "εξερευνήσω" ότι προλάβαινα γιατί η μισή μέρα και βάλε είχε χαθεί. Πέρασα από έναν ναό που δεσπόζει στην κορυφή του χωριού

Στο δρόμο πέτυχα ένα τοπικό σουπερμάρκετ που είχε τα πάντα, μέχρι και οικοδομικά υλικά και μπήκα να πάρω μερικές προμήθειες, δηλαδή νερό και φαγητό.

Κάπου στους διαδρόμους ήταν μία υπάλληλος που υποτίθεται στοίβαζε τα σακιά, αλλά στην πράξη κολωβάραγε στο facebook, κρύβοντας το κινητό μέσα στο ράφι ενώ πότε πότε έκανε ότι μετακινούσε πράγματα, ειδικά όταν άκουγε θόρυβο. Κάθισα κάποια λεπτά και την κοίταγα, δεν είχε βάλει ούτε ένα σακί. Η υπάλληλος της χρονιάς.

Από εκεί αποφάσισα να ανέβω προς ένα από τα σημεία θέας που ήταν μαρκαρισμένα στον χάρτη στο κέντρο του νησιού. Είχε ανηφόρα, βέβαια είχα μάθει στα σκληρά πια. Έφτασα σε ένα σημείο που είδα ένα ένα μάλλον παρατημένο σπίτι που είχε απίστευτη θέα και επειδή δεν είχα φάει και με είχε κόψει κάθισα σε έναν πάγκο στην αυλή του να τσιμπήσω ότι είχα πάρει από το σουπερμάρκετ.

Μετά από αρκετή ώρα ήρθε και ο κύριος εδώ να δει παίζει, δε ξέρω από που πετάχτηκε.

Παίξαμε λίγο, πολύ φιλικός ήταν και συνέχισα για πιο ψηλά και περισσότερες φωτογραφίες. Ο ήλιος έπεφτε χαμηλά στον ορίζοντα οπότε η δυτική πλευρά του νησιού ήταν σκοτεινή στο φόντο του ουρανού και της θάλασσας και δεν φαίνεται κάτι ιδιαίτερο στις φώτος (μεγάλο πράγμα το HDR στις φωτογραφικές σήμερα).

Αν είχα περισσότερο χρόνο θα το είχα περπατήσει όλο μέχρι την ανατολική πλευρά, γιατί έβλεπα ότι ο δρόμος οδηγούσε σε παραλία (τελικά όπως θα έβλεπα την επόμενη μέρα ήταν σε ένα resort), αλλά δε θα προλάβαινα την επιστροφή με φως, οπότε κατέβηκα πάλι πίσω.

Έπιασα την μεγάλη παραλία του νησιού από την αρχή, που είχαν προνοήσει να έχουν και παγκάκι να κάτσεις να το απολαύσεις (σπάνιο)

Εκεί ανάμεσα στους βράχους είναι κάποιο μνημείο αν θυμάμαι καλά αλλά μάλλον αδιάφορο γιατί δε το έβγαλα φώτο

Και προχώρησα στην παραλία

Ήταν υπέροχα, ήσυχα και γαλήνια και γινόταν όλο και καλύτερο.

Κάπου είδα πεσμένες καρύδες και κοιτάζοντας καλύτερα συνειδητοποίησα ότι η μία από αυτές είχε φυτρώσει.

Τόσα χρόνια νόμιζα ότι ήταν μόνο για να της πίνουμε και να τις τρώμε, κοίτα να δεις που φυτρώνουν κιόλας!

Κάποια στιγμή τελείωσαν τα δέντρα και περπάταγα στην παραλία δίπλα στο νερό

και μερικές φορές μέσα από το νερό (για να μην πάω από τον δρόμο).

Δεν φαίνεται στις φώτος, αλλά είχε πολύ ζέστη, οι λίγοι που ήταν στη παραλία ήταν σε κατάσταση ρέχλας, λιώνανε στον ήλιο. Μόνο εγώ περπάταγα με την τσάντα και τα ρούχα. Με τράβαγε απίστευτα να αράξω ξάπλα σε ένα μαγαζί και να πάρω κάτι δροσιστικό να πιω αλλά ήθελα να δω όλη την παραλία πρώτα και να βουτήξω χωρίς να χάσω το ηλιοβασίλεμα.

Σε κάποιο σημείο ήταν 3-4 αδεσποτάκια που κάθονταν στην άμμο κοντά σε κάτι τουρίστες. Όπως έχω πει τα σκυλιά στην Ταϊλάνδη είναι φιλικά. Πέρασα σχετικά κοντά κοιτώντας τα και το μεγαλύτερο από αυτά μου γρύλισε. Πριν καλά καλά να καταλάβω τι έγινε, άρχισε να γαυγίζει, πήραν και τα άλλα το σήμα, μπήκαν σε mode αγέλης και με κύκλωσαν από όλες τις μεριές γαυγίζοντας επιθετικά. Δεν ξέρω τι τα έπιασε ξαφνικά, τα τρόμαξα κατά λάθος; Τέλος πάντων ήμουν σε μία φάση που αυτά με ζύγιζαν εγώ προσπαθούσα να βρω τρόπο να υποχωρήσω αλλά δε μπορούσα γιατί είχαν πάει γύρω γύρω, τους φώναζα (φυσικά στα Ελληνικά), όλη η παραλία κοίταζε το σκηνικό και κανείς δεν έκανε τίποτα.

Τελικά σηκώθηκε μία κοπέλα από εκεί δίπλα, τα φώναξε λίγο και πάλι σχεδόν αμέσως όλα μαζί λες και πάτησες διακόπτη σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί μου και πήγαν κουνώντας την ουρά σε αυτή. Η σκυλοπαρέα είχε διαφορετικές ράτσες, εκεί είδα ότι ένα από αυτά ήταν ένα μικρόσωμο που είχε μόνο... 3 πόδια και περπάταγε στην άμμο χοροπηδώντας. Άντε τώρα να μου είχαν επιτεθεί, τι ντροπή θα ήταν να έλεγα ότι την έφαγα από κουτσό σαμιαμίδι. Να ήταν κάνα μπουλντόγκ να πεις εντάξει, τι μπορούσα να κάνω.

Κρατώντας απόσταση και πηγαίνοντας κοντά στη θάλασσα ώστε να την έχω πλάτη και αν ξαναγίνει κάτι να μπω στο νερό, της λέω της άλλης, δικά σου είναι τα σκυλιά; Έτσι όπως είχαν επιστρέψει όταν τους μίλησε συμπεριφέρθηκαν λες και ήταν δικά της, οπότε ήμουν έτοιμος να την βρίσω. Όχι λέει αδέσποτα. Εντάξει τότε, με έσωσες. Με ρώτησε τι τους έκανα. Απάντησα ότι δεν είχα ιδέα και ποτέ δε κατάλαβα τι τα έπιασε στα καλά του καθουμένου.

Αφήνοντας πίσω τα σκυλιά σε απόσταση και αναπνέοντας ξανά φυσιολογικά άρχισα πάλι να το απολαμβάνω. Βέβαια θυμήθηκα πάλι ότι δεν είχα κάνει ασφάλιση και υποσχέθηκα στον εαυτό μου το βράδυ να το κάνω ότι και να γίνει (και όντως το έκανα). Κατά τα άλλα, ξεσκίστηκα στις φωτογραφίες. Και λίγες βάζω εδώ.

Προχώρησα προς το τέλος της παραλίας και έκανα ένα μπάνιο απολαμβάνοντας άλλο ένα δειλινό μέσα στο νερό. Και αφού μούλιασα βγήκα με ένα γεμάτο χαμόγελο. Γυρνώντας προς τα πίσω είδα εξίσου όμορφες εικόνες.

Είχε νυχτώσει για τα καλά μέχρι να φτάσω στην άλλη άκρη. Κάπου εκεί είχε ένα μαγαζί από το οποίο είχαν κρεμάσει φώτα που έμοιαζαν με μέδουσες, το είδα δει μέρα αλλά βράδυ φωτισμένα ήταν ακόμα πιο όμορφο το θέαμα.

Ένα από τα πράγματα για τα οποία το Τάο είναι γνωστό, είναι οι καταδύσεις. Είναι γεμάτο από σχολές που προσφέρουν καταδύσεις αλλά και μαθήματα και πιστοποιήσεις σε εξαιρετικά χαμηλό κόστος. Εγώ δεν ήξερα κατάδυση, οπότε έκανα έρευνα αγοράς για να κλείσω την επόμενη ημέρα το αμέσως καλύτερο πράγμα που μπορούσα να κάνω, σνόρκελινγκ.

Το βρήκα περίεργο ότι σχεδόν όλοι μου πρότειναν να αφήσω το σνόρκελινγ και να πάω για κανονική κατάδυση, ακόμα και χωρίς πιστοποίηση, μετά από μόλις 2-3 φορές εκπαίδευση σε πισίνα. Πόσο ακριβώς θα χρειαζόταν εξαρτώταν από εμένα λέγανε, υποθέτω όταν σταμάταγες να κάνεις μπουρμπουλήθρες ενώ πνιγόσουν ήσουν έτοιμος. Ως άσχετος δεν ξέρω πόσο ασφαλές ήταν αυτό που λέγανε αλλά δεν μου ακουγόταν και πολύ. Όπως και να είχε, αν αποφάσιζα να ξεκινήσω καταδύσεις δεν θα ήθελα να το κάνω με ελλειπή εκπαίδευση και σε εκείνη τη φάση του ταξιδιού δεν είχα να διαθέσω πολύ χρόνο. Σε άλλες συνθήκες άνετα μπορούσα να μείνω βδομάδα ή δύο, μου είχε κάνει κλικ αυτό το νησί.

Στην επιστροφή για το χοστέλ πέρασα από ένα μικρό σουπερμάρκετ, όπου σταμάτησε ένας τύπος με ένα σκύλο πάνω στη μηχανή, μπήκε μέσα ενώ ο σκύλος τον περίμενε πάνω στη μηχανή και συνεχίσανε μετά με τον ίδιο τρόπο.

Εδώ σερβίρουν Nestcafe.

 

[mariath]

Μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις και παρακολουθώ ανελλιπώς την ιστορία σου.

 

[LIK]

Τρέχουμε τώρα τρέχουμε: Koh Lanta

Μετά την κλήση από την δουλειά μόλις την πρώτη μέρα, είχα κατανοήσει ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μου μένουν 7+/- 2 διαθέσιμες ημέρες πριν την αναγκαστική και άδοξη επιστροφή. Ήταν ένα ρίσκο που είχα πάρει πριν την αναχώρηση και όσο στενάχωρο και αν ήταν έπρεπε να προγραμματίσω με βάση την πραγματικότητα και όχι τους ευσεβείς πόθους.

Είχε έρθει η ώρα για μία δύσκολη απόφαση. Θα το πήγαινα χαλαρά απολαμβάνοντας την ζωή εκεί τριγύρω από το πουκέτ ή θα το πίεζα με ένα εξαντλητικό πρόγραμμα από το οποίο θα έβλεπα όσα περισσότερα μπορούσα αλλά επιφανειακά;

Εκεί στο hostel είχαν διάφορους οδηγούς (lonely planet, κλπ), οπότε μαζί και με κάποιες πληροφορίες από το ίντερνετ και τις συνοπτικές αλλά εξαιρετικές σημειώσεις μίας Καναδής που με άφησε όχι μόνο να τις δω αλλά και να τις βγάλω φωτογραφία, αποφάσισα ότι προτιμώ να το πλακώσω με όσα περισσότερα μπορώ και ότι γίνει.

Το πλάνο λοιπόν ήταν μέσα στις επόμενες 7 (+/-) ημέρες να έβλεπα Phi Phi (χωρίς διαμονή) και Krabi/Raylay απ' όπου υπήρχε πτήση επιστροφής της scoot σε περίπτωση που παρουσιαζόταν έκτακτη ανάγκη, με επανεξέταση ανάλογα το πως πήγαινε. Ήθελα - και χώραγε - να δω τουλάχιστον ένα νησί στα πέριξ του Πουκέτ εκτός από το phi phi. Τα πολύ μικρά νησάκια είχαν δυσκολία, δεν υπήρχαν καθημερινές συνδέσεις και χρειάζονταν δεύτερη διαμονή (ή και παραπάνω) για να επιστρέψεις, ενώ οι απόψεις που πήρα από άλλους στο χοστέλ που είχαν πάει έλεγαν ότι δεν ήταν και τόσο παράδεισοι όσο παρουσιάζονταν, αν όχι μάλλον βαρετά.

Η απόφαση ελήφθη για το Koh Lanta, λόγω της εύκολης μεταφοράς προς αυτό θα έφτανα έχοντας αρκετό χρόνο να δω το νησί, ενώ την επόμενη ημέρα είχε καράβι προς Πίπι που άφηνε αρκετό χρόνο να το δω και να φύγω αργά την ίδια μέρα για Κράμπι.

Καράβι για Koh Lanta δεν είχε απ' ευθείας, πήγαινες πρώτα Phi Phi και μετά αλλάζεις καράβι, αλλά το δεύτερο έφευγε σχεδόν αμέσως, τόσο που το είχα ξεχάσει ότι είχα αλλάξει, το θυμήθηκα με τις φωτογραφίες.

Πλησιάζοντας το πίπι συνειδητοποίησα ότι γινόταν τις καριόλας στην βόρεια παραλία, άλλωστε ήταν η μία από τις στάσεις των ημερησίων εκδρομών τόσο από Πουκέτ όσο και από Κράμπι. Θορυβώδεις βάρκες έρχονταν και φεύγανε όλη την ώρα, δεν φαινόταν και πολύ ευχάριστο.

View attachment 423835
View attachment 423834

Κυκλώσαμε το νησί βλέποντας μερικές ωραίες εικόνες από την απόκρημνη ανατολική πλευρά

View attachment 423833

View attachment 423832

View attachment 423831

View attachment 423830

Και φτάσαμε στο λιμάνι. Από εκεί και πέρα το ταξίδι προς Κο Λάντα δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο αφού είναι ανοιχτή θάλασσα χωρίς να συναντάς κάτι.

Η αποβάθρα στα βόρεια του νησιού που μας άφησαν ήταν λίγο απόμερη. Το χοστέλ που είχα διαλέξει ήταν κάπου 6 χιλιόμετρα μακριά στην long beach. Όπως ήταν φυσικό μας "περίμεναν" τουκτούκ, τα οποία για όσους δεν ξέρουν είναι οχήματα που έχουν προκύψει από σύνδεση καρότσας σε μηχανάκι.

Άρχισαν οι οδηγοί να ψαρεύουν πελάτες και για long beach ζήταγαν 30 δολάρια. Δε πάμε καλά λέω. Ήξερα ότι η τιμή ήταν βαριά το αντίστοιχο του 1 δολαρίου σε μπάτ το χιλιόμετρο δηλαδή κάπου 30*6=180 και παρόλο που ο ήλιος έκαιγε και η ζέστη ήταν πολύ, προτιμούσα να περπατήσω τα 500 μέτρα ως τον επόμενο "πολιτισμό" σύμφωνα με το maps.me όπου ήμουν σίγουρος ότι θα έβρισκα άλλους με φυσιολογικές τιμές, παρά να τα δώσω κερατιάτικα στους απατεώνες. Αφού προσπάθησα να παζαρέψω ανεπιτυχώς, τους έλεγα εγώ 150 μπατ δίνω (με στόχο να πάω ως και 200 και μου λέγανε 5-10 φορές πάνω) το πήρα απόφαση ότι θα περπάταγα όταν τα περισσότερα τουκτουκ είχαν αναχωρήσει. Φορτώθηκα τα πράγματα και ένας από τους οδηγούς που είχα κάνει έντονα παζάρια πριν μου λέει, άντε πάμε, 150 για σένα γιατί πήρα και έναν άλλο.

Πηγαίνοντας τον έβγαλα κρυφά μια φωτογραφία γιατί μου θύμιζε κάτι αστείους μπούφους με τούφες
View attachment 423829

Το άλλο θύμα το πήγε κάπου στο χιλιόμετρο και του πήρε.... 25 δολάρια. Μόλις τον είδα να πληρώνει σοκαρίστηκα. Φύγαμε και του λέω καλά ρε συ δε ντρέπεσαι 25 δολάρια για 1 χιλιόμετρο; Πειράχτηκε ο τύπος, άρχισε να μου λέει ότι εκεί είναι Κο Λάντα και αυτές είναι οι τιμές, δεν τον πίστεψα φυσικά. Είδα ένα βούδα πάνω στο τουκτουκ και τον δείχνω, του λέω ο βούδας λέει να είσαι καλός άνθρωπος είσαι;

Και εκεί κάπου πειράχτηκε σοβαρά, δε θυμάμαι τι έλεγε αλλά άρχισε να φωνάζει τα δικά του με επιθετικότητα. Ντάξει τον είχα για πλάκα αν ήταν να παίξουμε τις μπουνιές αλλά αποφάσισα να ρίξω τους τόνους.

Φτάνοντας κοίταξα τα χρήματά μου και είδα ότι είχα χαρτονόμισμα για 100 και 200. Του λέω, έχω 200ρι, μη μου πεις ότι δεν έχεις ρέστα. Ααα λέει, δεν έχω. Είχα δει νωρίτερα το πορτοφόλι του που ήταν φίσκα στα χαρτονομίσματα, αποκλείεται να μην είχε, οπότε του απάντησα, οκ τότε θα πάρεις 100 και την επόμενη φορά θα θυμάσαι να έχεις ρέστα.

Εκεί είχαμε τον δεύτερο διαπληκτισμό. Σταμάτησε στο δρόμο, άρχισε να μου λέει ότι θα του δώσω 200 γιατί δεν είναι δικό του θέμα να έχει ρέστα, άκουσον άκουσον, τα πήρα και εγώ και σήκωσα φωνή. Κάποια στιγμή του λέω είσαι ψεύτης ότι δεν έχεις ρέστα, δείξε μου το πορτοφόλι σου και αν δεν έχεις θα σου δώσω 200 αλλιώς δε πληρώνω τίποτα.

Τον είχα στριμώξει αρκετά και εκεί συνειδητοποίησα ότι ήμασταν έτοιμοι να πιαστούμε στα χέρια, άλλη όρεξη δεν είχα μεσημεριάτικα. Όμως ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι το φταίξιμο ήταν σε μεγάλο βαθμό δικό μου. Τον είχα πιέσει πολύ, ξεκινώντας με την προσβολή με τον βούδα που δεν υπήρχε λόγος να την κάνω και στην συνέχεια λέγοντάς τον ψεύτη - που ίσχυε αλλά δεν είχε σημασία. Τον είχα κάνει να χάσει το "πρόσωπό του" (όπως λένε στην Ασία) και όταν φτάνει σε αυτό ο άλλος πρέπει να σώσει την "τιμή" του πάση θυσία ακόμα και με παράλογα πράγματα. Για να μην φάω καμιά μαχαιριά λοιπόν, αποφάσισα να ρίξω τους τόνους και βλέποντας ότι υπήρχε ένα εστιατόριο εκεί δίπλα, του έδωσα το 200ρι και του λέω πήγαινε κάνε ρέστα και γύρνα.

Τελικά ο τύπος δεν έμοιαζε απλά με μπούφο αλλά ήταν, γιατί μία που μπήκε και μία που βγήκε, δηλαδή δε προλάβαινε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να ζήταγε ρέστα, απλά το έβγαλε από το πορτοφόλι του και βγήκε πάλι να μου δώσει το 50ρι. Είχα ήδη πάρει τα πράγματά μου για παν ενδεχόμενο, οπότε δε συνέχισα μαζί του (δεν ξέρω και αν θα με πήγαινε). Του ευχήθηκα κάτι για την σεξουαλική του ευχαρίστηση, θεωρώ ότι μου ευχήθηκε κάτι αντίστοιχο στα προυκουτούκ και περπάτησα τα κάπου 10 λεπτά που έμεναν ως το χοστέλ, κάτω όμως από σκιά γιατί εκεί που με άφησε είχε ψηλά δέντρα. Μικρή η ζημιά, βρήκα το χρόνο να ηρεμήσω και να κάνω την αυτοκριτική μου. Είχα ξεχάσει τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς. Στην ΝΑ Ασία δεν έχει σημασία αν έχεις δίκιο και ακόμα και αν έχεις φωνάζοντας δεν θα το κερδίσεις, πρέπει να σπάσεις @@ επιμένοντας ευγενικά και υπομονετικά μέχρι να πετύχεις αυτό που θες. Όταν υπάρξουν εντάσεις το αποτέλεσμα είναι άγνωστο και ενίοτε επικίνδυνο.

Άφησα τα πράγματα στο hostel και έριξα μια ματιά στην long beach. Άδεια.
View attachment 423827

View attachment 423828

Νοίκιασα ένα μηχανάκι με στόχο να κάνω γύρα όλο το νησί.

(συνεχίζεται)

Πολύ χρήσιμη η ψυχανάλυση των Ταιλανδών ,σε διαβάζω από το Krabi resort & κάθε μέρα έχω τα ίδια προβλήματα με τις μεταφορές γι'αυτό χρησιμοποιώ το Grab app

 

[LIK]

Εγώ θα έλεγα ότι σε αυτή τη περίπτωση έδρασε το ένστικτο επιβίωσης και με γλίτωσε από τα χειρότερα. Όπως είπα πάλι, δεν το μετάνιωσα.

Μιά σημαντική πληροφορία είναι ότι στη Μαλαισία οι κάρτες Εθνικής Τράπεζας παίρνουν προμήθεια ένα 1€+ % από οποιαδήποτε ποσό συναλλαγής πχ 20 λεπτά!!!! Αυτό δεν συμβαίνει στην Ταϊλάνδη.Μία άλλη υπηρεσία τύπου taxi σε Μαλαισία & Ταϊλάνδη εκτός Grab είναι το indrive app όπου δέχονται μόνο μετρητά.