Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 1.047
- Likes
- 2.259
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
Με το σταγονόμετρο μας το πας κι ανυπομονώ να δω αν θα γίνει κάτι με την Ισπανίδα!
- Thread starter poised
- Ημερομηνία δημιουργίας
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.058
- Likes
- 8.858
Ρε συ έχει πολύ δουλειά η συγγραφή, δεν το θυμόμουν πόσο από τις άλλες (πιο σύντομες) ιστορίες που είχα γράψει.
Οπότε προσπαθώ να γράφω όσο μπορώ κάθε μέρα (χρονικά) ώστε να προλαβαίνω και την δουλειά. Από ότι γράφουμε εδώ δε θα φάμε, τουλάχιστον να μην τον φάμε.
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.058
- Likes
- 8.858
Βουρ λοιπόν στα πρώτα σημεία ενδιαφέροντος, κάτι γούρνες/καταρράκτες. Αν και οι πληροφορίες λέγανε ότι άξιζε, δεν κράταγα και πολύ μεγάλο καλάθι έχοντας δει τα φοβερά (not) της προηγούμενης στο Σαμούι. Τελικά ήταν καλύτερο.
Η Ισπανίδα ευτυχώς ήταν καλή για πίσω θέση στο μηχανάκι, δηλαδή δε κουνιόταν σαν να έκανε τον χορό της κοιλιάς στις στροφές όπως οι περισσότεροι πρωτάρηδες. Επίσης έβγαζε και καμία φωτογραφία αντί για εμένα στο δρόμο οπότε δεν χρειαζόταν να σταματάω κάθε πότε.
Όμως ως προς αυτό είχε μία εμμονή ότι το samsung galaxy των 1000 ευρώ που είχε έβγαζε "φοβερές" φωτογραφίες ακόμα και σε σύγκριση με την φωτογραφική μου, το οποίο το παθαίνουν όσοι πληρώνουν πολλά λεφτά για κινητό και συγκρίνουν φωτογραφίες μόνο στο κινητό και όχι σε υπολογιστή. Έτσι επέμενε με το ζόρι να βγάζει με το δικό της γιατί θα είναι καλύτερες και θα μου τις έδινε μετά. Της είπα ότι δεν με ένοιαζε αν είναι καλύτερες οι δικές της, ήθελα και με την μηχανή μου και στο τέλος σχεδόν "τσακωθήκαμε" γιατί ήθελε να κάνει το δικό της. Πήρα πίσω τη μηχανή και άρχισα να σταματάω πάλι να βγάζω μόνος μου ότι ήθελα και εκεί αποφάσισε να κάνει αυτό που της ζήταγα. Να, αυτά δε μπορώ.
Πατούμενο ο δικός σου, ε;
Το μονοπάτι για τους καταρράκτες στην αρχή είχε βρωμιά και ασχήμια
Αλλά ευτυχώς άρχισε να γίνεται καλύτερα στην συνέχεια
Συνεχίσαμε να προχωράμε
Ώσπου φτάσαμε στις πρώτες γούρνες
Εκεί κάνανε και μπάνιο και για πρώτη φορά μου άρεσε και είπα να μπω και εγώ. Η Ισπανίδα δεν ήθελε.
Το νερό ήταν σχετικά παγωμένο, τουλάχιστον για την ζέστη που είχε έξω, σίγουρα δεν ήταν πιο παγωμένο από το νερό μιας μέσης θάλασσας στο Αιγαίο Αύγουστο. Όταν το συνήθισα το ευχαριστήθηκα πολύ. Όμως μέσα στη γούρνα ήταν θολά τα νερά και φοβόμουν μήπως είχε κάνα βράχο και σκάσω πάνω ή τίποτα που δαγκώνει και μου φάει την τσουτσού ξέρω γω, οπότε δε μπορώ να πω ότι το χάρηκα. Πήγα μέχρι εκεί που έπεφτε το νερό, έκατσα από κάτω, με έβγαλε και κάτι φώτο από μακριά η Ισπανίδα με το κινητό της οι οποίες από το ζουμ δε βλέπονταν, φυσικά δεν πήρε τη μηχανή μου με το μηχανικό ζουμ γιατί στενομυαλίαση αφού και μετά φύγαμε να μην αργήσουμε πολύ.
Εδώ η θέα από πιο ψηλό σημείο.
Μετά από λίγο είχε και κάτι άλλες γούρνες σημειωμένες στον χάρτη, πήγαμε ως εκεί και είχε είσοδο κάπου δύο δολάρια αν θυμάμαι. Ο εισπράκτορας δεν μας άφηνε ούτε να το δούμε χωρίς να πληρώσουμε, εγώ δεν ψηνόμουν για δεύτερο μπάνιο, συζητάγαμε με την Ισπανίδα αν τουλάχιστον ένας από τους δύο έπρεπε να πληρώσει να δει τι είναι μήπως και ήταν ουάου και κάπου εκεί μας βαρέθηκε ο εισπράκτορας και μας άφησε να το δούμε.
Αυτό ήταν. Ούτε καν τη φώτο.
Ξανά πίσω στο μηχανάκι και στον δρόμο προς τις παραλές περάσαμε από ένα μικρό χωριό. Εκεί η Ισπανίδα δήλωσε πως πεινάει και βλέποντας μία μικρή αγορά με πάγκους μου ζήτησε να σταματήσουμε να φάει. Για εμένα δεν ήταν ακόμα η ώρα φαγητού και γενικά προσπαθούσα να βάλω το φαγητό σε δεύτερη μοίρα προκειμένου να προλαβαίνω το φως. Συνήθως το μεσημεριανό ήταν στο πόδι με ότι βρω ή αλλιώς είχα μαζί στην τσάντα κάτι μέχρι να έτρωγα το απόγευμα σε εστιατόριο ή πάγκο κανονικό φαγητό.
Όμως όταν κάποιος πεινάει πεινάει, οπότε τι να κάνω σταμάτησα. Της είπα τουλάχιστον μόνο να μην αργήσουμε πολύ. Λες και της είπα πάρε το χρόνο σου. Πέρασε όλους τους πάγκους τρεις φορές και στο τέλος διάλεξε κάτι που ήθελε ψήσιμο και το περιμέναμε να γίνει. Είχα πάρει ένα καφέ από εκεί δίπλα και τον είχα πιει όταν έγινε το φαγητό της, το οποίο μόλις δοκίμασε την πρώτη μπουκιά αποφάσισε ότι δεν της άρεσε, οπότε πήγε και πήρε κάτι άλλο πιο ασφαλές. Εσωτερικά είχα φορτώσει πολύ αλλά τι να κάνω, τουλάχιστον έφαγα το δικό της που θα το πέταγε, εγώ το βρήκα και πολύ γευστικό.
Με τα πολλά, έχοντας χάσει ίσως και δύο ώρες άνευ ουσίας, φτάσαμε στην πρώτη παραλία.
Αυτή την παραλία την ερωτεύτηκα, ήταν ακριβώς ότι μου αρέσει σε τροπικό. Μικρή, ήσυχη, αμμουδερή, λάδι το νερό, σκιά από τροπική βλάστηση. Αν ήμουν μόνος μου σίγουρα θα έριχνα την βουτιά μου εκεί, αλλά η Ισπανίδα είχε δηλώσει ότι θα έμπαινε μόνο μία φορά σε νερό γιατί είχε μόνο μία αλλαξιά και δεν ήθελε να μείνει με ή να ξαναφορέσει τα βρεγμένα πάλι, οπότε για να μην καθυστερούμε και άλλο, με λύπη θυσίασα την βουτιά μου για να δούμε και τα άλλα.
Φεύγοντας όμως πρόλαβα και μαλακίστηκα σαν μικρό παιδί σε αυτό το σκοινί μετά σημαδούρας. Η Ισπανίδα αρχικά το έπαιζε υπεράνω αλλά στη συνέχεια έκανε και αυτή και μετά και οι δύο μαζί. Αφού δεν τον γονατίσαμε τον κοκοφοίνικα πάλι καλά...
Φεύγοντας είδα αυτό το ρυάκι που έπεφτε στη θάλασσα και το οποίο μου έμοιαζε να έχει τις ίδιες πέτρες με τους καταρράκτες νωρίτερα. Βλέποντας και στο maps μάλλον εκεί ήταν η απορροή τους, κάποιος που είχε όρεξη μπορούσε να το περπατήσει.
Η συνέχεια είχε και άλλες όμορφες παραλίες που βέβαια σαν την πρώτη δεν ήταν και στις οποίες απλά πηγαίναμε, βλέπαμε, βγάζαμε φωτογραφίες και φεύγαμε, γιατί δεν θα μας έφτανε ο χρόνος και αναγκαστικά έπρεπε να κάνουμε μπάνιο στην τελευταία βάσει επιθυμίας της συνταξιδιώτισσας.
Για κάποιο λόγο - που σίγουρα δεν στέκεται στην ουσιαστική σύγκριση, κάποιες παραλίες μου θύμιζαν Ζάκυνθο, ίσως τα σύννεφα και η γαλήνη να το έκαναν αυτό, έτσι είχα δει κάποτε τη Ζάκυνθο.
Πέταξα εδώ όλες τις φωτογραφίες χύμα γιατί φυσικά δε θυμάμαι ποια παραλία είναι ποια και ακόμα και αν έκανα κάποια προσπάθεια να τις αντιστοιχήσω με φωτογραφίες από τον χάρτη και το ίντερνετ μάλλον λάθος θα το έκανα.
Η τελευταία παραλία ήταν αυτή που επιτέλους θα κάναμε μπάνιο.
Η άμμος κατέληγε σε ένα νησάκι.
Η δεξιά πλευρά της ήταν αβαθής και γεμάτη νεκρά κοράλλια, όμορφη, αλλά δε μπορούσες να κολυμπήσεις.
Η αριστερή πλευρά είχε κυματισμό και θολούρα. Επίσης δεν υπήρχε σκιά για δείγμα και παρά τα σύννεφα ο ήλιος τσουρούφλαγε. Κατ' εμέ ήταν η χειρότερη επιλογή μετά από αυτά που είχαμε δει, αλλά έπρεπε να προλάβουμε και το ηλιοβασίλεμα και δεν υπήρχε χρόνος να γυρίσουμε πίσω αλλού.
Οπότε μπήκαμε στο νερό και σύντομα ανακάλυψα ότι και εκείνη τη πλευρά είχε κοράλλια και μάλιστα σε μεγάλα βράχια και πιθανώς πάνω στα βράχια είχε αχινούς, όμως δεν τα έβλεπες γιατί το νερό ήταν πολύ ανακατεμένο. Η Ισπανίδα κουβάλαγε και μάσκα μαζί αλλά ήταν άχρηστη, δε φαινόταν τίποτα στο νερό ενώ φυσικά υπήρχε κίνδυνος είτε να καρφωθείς είτε να κοπείς, τα κοράλλια ήταν σαν μαχαίρια.
Αφού χτύπησα κάποιες φορές σε βράχους κολυμπώντας κατάλαβα τον κίνδυνο και προσπάθησα όσο πιο προσεκτικά γινόταν να βγω πάλι έξω, όμως το κύμα και το ρεύμα το έκαναν πολύ δύσκολο. Προσπαθούσα να μην πατάω κάτω γιατί τα πόδια μου είχαν μαραγκιάσει από το ζεστό νερό και δεν έβλεπα τι πάταγα για να μη κοπώ. Οπότε επέπλεα όσο το δυνατόν πιο κοντά στην επιφάνεια, βάζοντας τα χέρι μπροστά ώστε να πιάσω ότι υπήρχε από κάτω αντί να πέσω πάνω με το στήθος και να σφαχτώ.
Λίγο πριν βγω έξω ένιωσα πόνο στην δεξιά πατούσα, όπως όταν πατάς αχινό. Δε ξέρω πως έγινε γιατί νόμιζα ότι την είχα ψηλά. Συνέχισα και όταν έφτασα αρκετά ρηχά να βλέπω, είδα μία τεράστια χαρακιά, το δέρμα ανοιγμένο ίσως μισό πόντο και το αίμα να τρέχει σαν νερό.
Κράτησα το δέρμα σφιχτά να κλείσει και βγήκα έξω. Ευτυχώς είχα ένα αυτοσχέδιο κιτ πρώτων βοηθειών μαζί, το οποίο ήταν η πρώτη φορά που το έπαιρνα σε ταξίδι και να που το χρειάστηκα. Έβαλα ότι έβαλα επάνω, το έδεσα όσο καλύτερα μπορούσα να ακουμπάει το δέρμα που είχε κοπεί και κάποια στιγμή βγήκε και η ισπανίδα η οποία φόραγε πέδιλα και δεν είχε ανησυχήσει αλλά ούτε καταλάβει τι είχε γίνει.
Της είπα ότι είχα ένα βαθύ κόψιμο, με άρχισε στα "έλα τώρα κάνεις σα παιδάκι, πωωω πωωω όλοι οι άντρες ίδιοι είστε με το παραμικρό κλαίτε". Ήθελε να κάτσει εκεί στον ήλιο να στεγνώσει, εγώ ήμουν φορτωμένος από αυτό που έγινε, σκεφτόμουν ότι μάλλον χρειαζόμουν ράμματα και άντε τώρα να βρεις ιατρείο να εμπιστευτείς, θα έχανα και το ηλιοβασίλεμα (η σωστή ιεράρχηση των προτεραιοτήτων είναι το βασικό μου πλεονέκτημα όπως βλέπετε), οπότε της είπα κοφτά ότι εγώ φεύγω και αν θέλει να μείνει να στεγνώσει να βρει να γυρίσει.
Έκανε κάτι μουτράκια που καθόλου δε με επηρέασαν και πήραμε πίσω το δρόμο της επιστροφής.
Κάποια στιγμή όπως οδηγούσα κοιτάω το πόδι μου, είχε κοκκινίσει ο επίδεσμος και το αίμα έσταγε από την παντόφλα. Της το έδειξα οδηγώντας και έπαθε σοκ. "Μα και συ δε μου το είπες ότι είναι τόσο σοβαρό". Εκεί μάζεψα όσο ζεν είχα και δεν μίλησα.
Σταμάτησα δύο φορές να το καθαρίσω, μειωνόταν η ροή, την δεύτερη φορά μάλιστα είχε σχεδόν σταματήσει το αίμα, οπότε θεώρησα ότι έγινε ότι έγινε αλλά θα έπρεπε κάποια στιγμή να το δει γιατρός για να μη μολυνθεί. Αφού είχε σταματήσει το αίμα μπορούσα να πάω για το ηλιοβασίλεμα εκεί που μας είπαν και να έψαχνα για γιατρό μετά. Ναι, τέτοιος είμαι.
Πήγαινα λοιπόν στο δρόμο ενώ η Ισπανίδα είχε ξεκινήσει πάλι κάποιο λογύδριο για το πως αυτός ο τρόπος ταξιδιού δεν είναι σωστός και πως πρέπει να ζεις το μέρος και άκουγα στωικά ενώ στο μυαλό μου τραγούδαγα όσους στίχους από την "αγανάκτηση" των Μετάληρα θυμόμουν.
Συνειδητοποιώντας ότι οριακά δεν προλαβαίνουμε, της λέω της Ισπανίδας, σκάσε, κράτα με καλά αγκαλιά και μην τολμήσεις να κουνήσεις κώλο πάνω στο μηχανάκι από εδώ και μπρος. Και πλακώθηκα σε υπερβολική ταχύτητα για τα δεδομένα, δηλαδή είχα τον έλεγχο, καταλάβαινα τις αντοχές και δεν τις ξεπερνούσα, αλλά ταυτόχρονα πήγαινα τόσο γρήγορα που κάτι απροσδόκητο (πχ λάστιχο ή μια μεγάλη τρύπα στο δρόμο) μπορούσε να μας τουμπάρει και να τσακιστούμε άσχημα.
Η Ισπανίδα χέστηκε πάνω της και σταμάτησε να μιλάει. Μόνο για αυτό άξιζε το ρίσκο.
(συνεχίζεται)
Η Ισπανίδα ευτυχώς ήταν καλή για πίσω θέση στο μηχανάκι, δηλαδή δε κουνιόταν σαν να έκανε τον χορό της κοιλιάς στις στροφές όπως οι περισσότεροι πρωτάρηδες. Επίσης έβγαζε και καμία φωτογραφία αντί για εμένα στο δρόμο οπότε δεν χρειαζόταν να σταματάω κάθε πότε.
Όμως ως προς αυτό είχε μία εμμονή ότι το samsung galaxy των 1000 ευρώ που είχε έβγαζε "φοβερές" φωτογραφίες ακόμα και σε σύγκριση με την φωτογραφική μου, το οποίο το παθαίνουν όσοι πληρώνουν πολλά λεφτά για κινητό και συγκρίνουν φωτογραφίες μόνο στο κινητό και όχι σε υπολογιστή. Έτσι επέμενε με το ζόρι να βγάζει με το δικό της γιατί θα είναι καλύτερες και θα μου τις έδινε μετά. Της είπα ότι δεν με ένοιαζε αν είναι καλύτερες οι δικές της, ήθελα και με την μηχανή μου και στο τέλος σχεδόν "τσακωθήκαμε" γιατί ήθελε να κάνει το δικό της. Πήρα πίσω τη μηχανή και άρχισα να σταματάω πάλι να βγάζω μόνος μου ότι ήθελα και εκεί αποφάσισε να κάνει αυτό που της ζήταγα. Να, αυτά δε μπορώ.
Πατούμενο ο δικός σου, ε;
Το μονοπάτι για τους καταρράκτες στην αρχή είχε βρωμιά και ασχήμια
Αλλά ευτυχώς άρχισε να γίνεται καλύτερα στην συνέχεια
Συνεχίσαμε να προχωράμε
Ώσπου φτάσαμε στις πρώτες γούρνες
Εκεί κάνανε και μπάνιο και για πρώτη φορά μου άρεσε και είπα να μπω και εγώ. Η Ισπανίδα δεν ήθελε.
Το νερό ήταν σχετικά παγωμένο, τουλάχιστον για την ζέστη που είχε έξω, σίγουρα δεν ήταν πιο παγωμένο από το νερό μιας μέσης θάλασσας στο Αιγαίο Αύγουστο. Όταν το συνήθισα το ευχαριστήθηκα πολύ. Όμως μέσα στη γούρνα ήταν θολά τα νερά και φοβόμουν μήπως είχε κάνα βράχο και σκάσω πάνω ή τίποτα που δαγκώνει και μου φάει την τσουτσού ξέρω γω, οπότε δε μπορώ να πω ότι το χάρηκα. Πήγα μέχρι εκεί που έπεφτε το νερό, έκατσα από κάτω, με έβγαλε και κάτι φώτο από μακριά η Ισπανίδα με το κινητό της οι οποίες από το ζουμ δε βλέπονταν, φυσικά δεν πήρε τη μηχανή μου με το μηχανικό ζουμ γιατί στενομυαλίαση αφού και μετά φύγαμε να μην αργήσουμε πολύ.
Εδώ η θέα από πιο ψηλό σημείο.
Μετά από λίγο είχε και κάτι άλλες γούρνες σημειωμένες στον χάρτη, πήγαμε ως εκεί και είχε είσοδο κάπου δύο δολάρια αν θυμάμαι. Ο εισπράκτορας δεν μας άφηνε ούτε να το δούμε χωρίς να πληρώσουμε, εγώ δεν ψηνόμουν για δεύτερο μπάνιο, συζητάγαμε με την Ισπανίδα αν τουλάχιστον ένας από τους δύο έπρεπε να πληρώσει να δει τι είναι μήπως και ήταν ουάου και κάπου εκεί μας βαρέθηκε ο εισπράκτορας και μας άφησε να το δούμε.
Αυτό ήταν. Ούτε καν τη φώτο.
Ξανά πίσω στο μηχανάκι και στον δρόμο προς τις παραλές περάσαμε από ένα μικρό χωριό. Εκεί η Ισπανίδα δήλωσε πως πεινάει και βλέποντας μία μικρή αγορά με πάγκους μου ζήτησε να σταματήσουμε να φάει. Για εμένα δεν ήταν ακόμα η ώρα φαγητού και γενικά προσπαθούσα να βάλω το φαγητό σε δεύτερη μοίρα προκειμένου να προλαβαίνω το φως. Συνήθως το μεσημεριανό ήταν στο πόδι με ότι βρω ή αλλιώς είχα μαζί στην τσάντα κάτι μέχρι να έτρωγα το απόγευμα σε εστιατόριο ή πάγκο κανονικό φαγητό.
Όμως όταν κάποιος πεινάει πεινάει, οπότε τι να κάνω σταμάτησα. Της είπα τουλάχιστον μόνο να μην αργήσουμε πολύ. Λες και της είπα πάρε το χρόνο σου. Πέρασε όλους τους πάγκους τρεις φορές και στο τέλος διάλεξε κάτι που ήθελε ψήσιμο και το περιμέναμε να γίνει. Είχα πάρει ένα καφέ από εκεί δίπλα και τον είχα πιει όταν έγινε το φαγητό της, το οποίο μόλις δοκίμασε την πρώτη μπουκιά αποφάσισε ότι δεν της άρεσε, οπότε πήγε και πήρε κάτι άλλο πιο ασφαλές. Εσωτερικά είχα φορτώσει πολύ αλλά τι να κάνω, τουλάχιστον έφαγα το δικό της που θα το πέταγε, εγώ το βρήκα και πολύ γευστικό.
Με τα πολλά, έχοντας χάσει ίσως και δύο ώρες άνευ ουσίας, φτάσαμε στην πρώτη παραλία.
Αυτή την παραλία την ερωτεύτηκα, ήταν ακριβώς ότι μου αρέσει σε τροπικό. Μικρή, ήσυχη, αμμουδερή, λάδι το νερό, σκιά από τροπική βλάστηση. Αν ήμουν μόνος μου σίγουρα θα έριχνα την βουτιά μου εκεί, αλλά η Ισπανίδα είχε δηλώσει ότι θα έμπαινε μόνο μία φορά σε νερό γιατί είχε μόνο μία αλλαξιά και δεν ήθελε να μείνει με ή να ξαναφορέσει τα βρεγμένα πάλι, οπότε για να μην καθυστερούμε και άλλο, με λύπη θυσίασα την βουτιά μου για να δούμε και τα άλλα.
Φεύγοντας όμως πρόλαβα και μαλακίστηκα σαν μικρό παιδί σε αυτό το σκοινί μετά σημαδούρας. Η Ισπανίδα αρχικά το έπαιζε υπεράνω αλλά στη συνέχεια έκανε και αυτή και μετά και οι δύο μαζί. Αφού δεν τον γονατίσαμε τον κοκοφοίνικα πάλι καλά...
Φεύγοντας είδα αυτό το ρυάκι που έπεφτε στη θάλασσα και το οποίο μου έμοιαζε να έχει τις ίδιες πέτρες με τους καταρράκτες νωρίτερα. Βλέποντας και στο maps μάλλον εκεί ήταν η απορροή τους, κάποιος που είχε όρεξη μπορούσε να το περπατήσει.
Η συνέχεια είχε και άλλες όμορφες παραλίες που βέβαια σαν την πρώτη δεν ήταν και στις οποίες απλά πηγαίναμε, βλέπαμε, βγάζαμε φωτογραφίες και φεύγαμε, γιατί δεν θα μας έφτανε ο χρόνος και αναγκαστικά έπρεπε να κάνουμε μπάνιο στην τελευταία βάσει επιθυμίας της συνταξιδιώτισσας.
Για κάποιο λόγο - που σίγουρα δεν στέκεται στην ουσιαστική σύγκριση, κάποιες παραλίες μου θύμιζαν Ζάκυνθο, ίσως τα σύννεφα και η γαλήνη να το έκαναν αυτό, έτσι είχα δει κάποτε τη Ζάκυνθο.
Πέταξα εδώ όλες τις φωτογραφίες χύμα γιατί φυσικά δε θυμάμαι ποια παραλία είναι ποια και ακόμα και αν έκανα κάποια προσπάθεια να τις αντιστοιχήσω με φωτογραφίες από τον χάρτη και το ίντερνετ μάλλον λάθος θα το έκανα.
Η τελευταία παραλία ήταν αυτή που επιτέλους θα κάναμε μπάνιο.
Η άμμος κατέληγε σε ένα νησάκι.
Η δεξιά πλευρά της ήταν αβαθής και γεμάτη νεκρά κοράλλια, όμορφη, αλλά δε μπορούσες να κολυμπήσεις.
Η αριστερή πλευρά είχε κυματισμό και θολούρα. Επίσης δεν υπήρχε σκιά για δείγμα και παρά τα σύννεφα ο ήλιος τσουρούφλαγε. Κατ' εμέ ήταν η χειρότερη επιλογή μετά από αυτά που είχαμε δει, αλλά έπρεπε να προλάβουμε και το ηλιοβασίλεμα και δεν υπήρχε χρόνος να γυρίσουμε πίσω αλλού.
Οπότε μπήκαμε στο νερό και σύντομα ανακάλυψα ότι και εκείνη τη πλευρά είχε κοράλλια και μάλιστα σε μεγάλα βράχια και πιθανώς πάνω στα βράχια είχε αχινούς, όμως δεν τα έβλεπες γιατί το νερό ήταν πολύ ανακατεμένο. Η Ισπανίδα κουβάλαγε και μάσκα μαζί αλλά ήταν άχρηστη, δε φαινόταν τίποτα στο νερό ενώ φυσικά υπήρχε κίνδυνος είτε να καρφωθείς είτε να κοπείς, τα κοράλλια ήταν σαν μαχαίρια.
Αφού χτύπησα κάποιες φορές σε βράχους κολυμπώντας κατάλαβα τον κίνδυνο και προσπάθησα όσο πιο προσεκτικά γινόταν να βγω πάλι έξω, όμως το κύμα και το ρεύμα το έκαναν πολύ δύσκολο. Προσπαθούσα να μην πατάω κάτω γιατί τα πόδια μου είχαν μαραγκιάσει από το ζεστό νερό και δεν έβλεπα τι πάταγα για να μη κοπώ. Οπότε επέπλεα όσο το δυνατόν πιο κοντά στην επιφάνεια, βάζοντας τα χέρι μπροστά ώστε να πιάσω ότι υπήρχε από κάτω αντί να πέσω πάνω με το στήθος και να σφαχτώ.
Λίγο πριν βγω έξω ένιωσα πόνο στην δεξιά πατούσα, όπως όταν πατάς αχινό. Δε ξέρω πως έγινε γιατί νόμιζα ότι την είχα ψηλά. Συνέχισα και όταν έφτασα αρκετά ρηχά να βλέπω, είδα μία τεράστια χαρακιά, το δέρμα ανοιγμένο ίσως μισό πόντο και το αίμα να τρέχει σαν νερό.
Κράτησα το δέρμα σφιχτά να κλείσει και βγήκα έξω. Ευτυχώς είχα ένα αυτοσχέδιο κιτ πρώτων βοηθειών μαζί, το οποίο ήταν η πρώτη φορά που το έπαιρνα σε ταξίδι και να που το χρειάστηκα. Έβαλα ότι έβαλα επάνω, το έδεσα όσο καλύτερα μπορούσα να ακουμπάει το δέρμα που είχε κοπεί και κάποια στιγμή βγήκε και η ισπανίδα η οποία φόραγε πέδιλα και δεν είχε ανησυχήσει αλλά ούτε καταλάβει τι είχε γίνει.
Της είπα ότι είχα ένα βαθύ κόψιμο, με άρχισε στα "έλα τώρα κάνεις σα παιδάκι, πωωω πωωω όλοι οι άντρες ίδιοι είστε με το παραμικρό κλαίτε". Ήθελε να κάτσει εκεί στον ήλιο να στεγνώσει, εγώ ήμουν φορτωμένος από αυτό που έγινε, σκεφτόμουν ότι μάλλον χρειαζόμουν ράμματα και άντε τώρα να βρεις ιατρείο να εμπιστευτείς, θα έχανα και το ηλιοβασίλεμα (η σωστή ιεράρχηση των προτεραιοτήτων είναι το βασικό μου πλεονέκτημα όπως βλέπετε), οπότε της είπα κοφτά ότι εγώ φεύγω και αν θέλει να μείνει να στεγνώσει να βρει να γυρίσει.
Έκανε κάτι μουτράκια που καθόλου δε με επηρέασαν και πήραμε πίσω το δρόμο της επιστροφής.
Κάποια στιγμή όπως οδηγούσα κοιτάω το πόδι μου, είχε κοκκινίσει ο επίδεσμος και το αίμα έσταγε από την παντόφλα. Της το έδειξα οδηγώντας και έπαθε σοκ. "Μα και συ δε μου το είπες ότι είναι τόσο σοβαρό". Εκεί μάζεψα όσο ζεν είχα και δεν μίλησα.
Σταμάτησα δύο φορές να το καθαρίσω, μειωνόταν η ροή, την δεύτερη φορά μάλιστα είχε σχεδόν σταματήσει το αίμα, οπότε θεώρησα ότι έγινε ότι έγινε αλλά θα έπρεπε κάποια στιγμή να το δει γιατρός για να μη μολυνθεί. Αφού είχε σταματήσει το αίμα μπορούσα να πάω για το ηλιοβασίλεμα εκεί που μας είπαν και να έψαχνα για γιατρό μετά. Ναι, τέτοιος είμαι.
Πήγαινα λοιπόν στο δρόμο ενώ η Ισπανίδα είχε ξεκινήσει πάλι κάποιο λογύδριο για το πως αυτός ο τρόπος ταξιδιού δεν είναι σωστός και πως πρέπει να ζεις το μέρος και άκουγα στωικά ενώ στο μυαλό μου τραγούδαγα όσους στίχους από την "αγανάκτηση" των Μετάληρα θυμόμουν.
Συνειδητοποιώντας ότι οριακά δεν προλαβαίνουμε, της λέω της Ισπανίδας, σκάσε, κράτα με καλά αγκαλιά και μην τολμήσεις να κουνήσεις κώλο πάνω στο μηχανάκι από εδώ και μπρος. Και πλακώθηκα σε υπερβολική ταχύτητα για τα δεδομένα, δηλαδή είχα τον έλεγχο, καταλάβαινα τις αντοχές και δεν τις ξεπερνούσα, αλλά ταυτόχρονα πήγαινα τόσο γρήγορα που κάτι απροσδόκητο (πχ λάστιχο ή μια μεγάλη τρύπα στο δρόμο) μπορούσε να μας τουμπάρει και να τσακιστούμε άσχημα.
Η Ισπανίδα χέστηκε πάνω της και σταμάτησε να μιλάει. Μόνο για αυτό άξιζε το ρίσκο.
(συνεχίζεται)
Last edited:
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.058
- Likes
- 8.858
Φτάνοντας ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα προλαβαίναμε το ηλιοβασίλεμα, όμως έτσι και αλλιώς δε φαινόταν ο ήλιος γιατί είχε σύννεφα και καταχνιά, οπότε χαλάρωσα λίγο τα γκάζια. Φτάσαμε ίσως 10 λεπτά μετά αλλά παρόλα αυτά τα χρώματα ήταν ωραία και ανεβήκαμε τρέχοντας την ανηφόρα προς το μαγαζί από το μέρος που αφήνεις το μηχανάκι.
Η πρώτη εικόνα από το μπαλκόνι του μαγαζιού ήταν αυτή.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν είχε εισιτήριο και δεν είχε καν άτομο να έρθει να σε πρήξει να παραγγείλεις. Είχε ένα μπαρ πίσω από το μπαλκόνι, που είχε δει καλύτερες μέρες και άμα ήθελες έπαιρνες κάτι μόνος σου. Επίσης αντί να παίζει νταπαντούπα όπως φαινόταν να είναι σχεδιασμένο, έπαιζε πολύ σιγανά κάτι abstract ambient που ταίριαζαν απίστευτα στο σκηνικό.
Κάτσαμε και απολαμβάναμε. Μου άρεσε τόσο πολύ που πήγα και πήρα ένα δροσιστικό κοκτέιλ από το μπαρ γιατί το τράβαγε. Της είπα αν ήθελε και αυτή και άρχισε ένα μίνι λογύδριο για το ότι έχει κόψει το αλκοόλ και τον καφέ και έχει αποτοξινωθεί και δεν το χρειάζεται για να περνάει καλά και στο μυαλό μου άρχισα πάλι να ακούω τους πρώτους στίχους της "αγανάκτησης". Την άφησα να τα λέει, παράγγειλα και έβγαζα και τις φωτογραφίες μου πότε πότε.
Κάπου εκεί είπα να κάνω μία αλλαγή το πόδι γιατί όπως έτρεξα μάτωσε λίγο, το είδε μία άλλη κοπέλα και άρχισε να ρωτάει τι έπαθα και όπως μιλάγαμε συνειδητοποίησα ότι η Ισπανίδα είχε στραβώσει. Ρε λες να ζηλεύει;
Κάτι λίγο που χαλάρωσα, κάτι το περιβάλλον, κάτσαμε κάμποση ώρα και τα λέγαμε.
Φύγαμε από εκεί αφού έπεσε αρκετά το φως και πήγαμε στο χοστέλ. Εκεί ψάχνοντας στο ίντερνετ για ιατρείο, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει ταξιδιωτική ασφάλεια φεύγοντας. Πως μου είχε ξεφύγει; Σε αυτή τη περίπτωση δεν χρειαζόταν, υποθέτω η περίθαλψη θα ήταν κάτω από το ποσοστό συμμετοχής έτσι και αλλιώς, αλλά που πήγαινα σαν μουρλός πάνω στα μηχανάκια τόσες μέρες χωρίς;
Ευτυχώς στο χοστέλ ήταν δύο Γερμανοί, ο ένας από τους οποίους μου δήλωσε ότι είχε μόλις τελειώσει την ιατρική και πήγαινε ταξίδι πριν αρχίσει ειδικότητα. Είδε το πόδι, μου είπε ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνω ράμματα εκείνη την ώρα γιατί τα ράμματα τα κάνεις άμεσα, μετά κλείνει μόνο του. Το καθάρισε, έβαλε κάτι ειδικά τσιρότα που είχε μαζί να το κρατάνε που μου είπε ότι τα βάζουν αντί για ράμματα πια και με καθησύχασε ότι ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Φυσικά δεν ήξερε αν είχε μολυνθεί αλλά αυτό ήταν κάτι που θα καταλάβαινα τις επόμενες ημέρες. Να είναι καλά ο άνθρωπος, δε δέχθηκε ούτε να τον αποζημιώσω για τα υλικά. Μας είπε ότι θα πήγαινε σε κάποιο πάρτι μετά, είχε ένα pool party σε ένα ξενοδοχείο και κάποιο techno party σε παραλία και δέχθηκε ότι αν τον πετύχαινα θα τον κέρναγα.
Η Ισπανίδα είχε αποφασίσει να αλλάξει χοστέλ για το φθηνότερο, οπότε την βοήθησα να πάρει τα πράγματά της και να εγκατασταθεί εκεί αφού είχα ακόμα το μηχανάκι. Μου είχε πει ότι είχε ένα πρόβλημα με το λάπτοπ της και (μετανιώνοντας λίγο που το πρότεινα) κάθισα να δω τι είχε. Δεν πήρε πολύ ώρα να καταλάβω ότι χάλαγε ο σκληρός δίσκος (έκανε κλακακλούκα και κόλλαγαν όλα) και έπαθε πανικό γιατί είχε όλες τις φωτογραφίες της μέσα. Άρχισε τα please help me, my photos, ε τι να σου κάνω και εγώ της λέω, πήγαινέ το κάπου να σου βγάλουν ότι προλάβουν αν τους εμπιστεύεσαι ή μη το ανοίξεις ξανά μέχρι να γυρίσεις ευρώπη να το πας σε ειδικό εκεί. Εγώ κάθε βράδυ, ακόμα και όταν δεν έβλεπα από την νύστα πέρναγα τις φωτογραφίες από την κάρτα της μηχανής στο λάπτοπ και μετά σε στικάκι για να είναι σε δύο μέρη.
Αφού ήμασταν στο νησί των πάρτι έπρεπε να πάμε σε τουλάχιστον ένα. Ξεκινήσαμε για το pool party.
Tο οποίο δεν μου άρεσε καθόλου, χαζοβλαμένα αγγλάκια (και όχι μόνο) τύπου Λαγανάς (μιας που μνημόνευσα την Ζάκυνθο νωρίτερα) που πήδαγαν μεθυσμένα στην πισίνα.
Λίγο πιο δίπλα είχε ένα κλειστό μαγαζί και μετά από πρότασή μου πήγαμε και κάτσαμε εκεί. Ακουγόταν η μουσική από δίπλα αλλά όχι τόσο δυνατά και ταυτόχρονα δεν είχε την διπλανή βαβούρα (πω πω σα γέρος ακούγομαι).
Κάποια στιγμή έβαλε ρεγγετόν ή ισπανόφωνα χιτ και σηκώθηκε να χορέψει, μέχρι και στο τραπέζι πάνω ανέβηκε, ενώ ταυτόχρονα μου έλεγε "κοίτα δε χρειάζεται αλκοόλ για να περνάς καλά". Μπορεί να μην είχε άσχημη πρόθεση αλλά με ξενέρωσε λες και άκουγα προωθητικό μήνυμα από βλαμμένο της χριστιανικής ένωσης νέων. Ήθελε να με σηκώσει και εμένα να χορέψουμε αλλά δεν είχα όρεξη.
Κάποια στιγμή φύγαμε και στον δρόμο πάνω πετύχαμε το techno party. Της λέω για πάμε να δούμε. Δεν είχε είσοδο, μόνο ότι ποτό έπαιρνες πλήρωνες. Τεκνατζή δε με λες, αλλά η μουσική που έπαιζε ήταν καλή.
Είχε κάτι σουρεάλ ο χώρος. Χαμηλά φώτα, μόνο μία τύπου ντισκομπάλα στη σκηνή με χρώματα, κάποια φωτισμένα δέντρα και πιο δίπλα η παραλία με το νεράκι λάδι. Την βρήκα πολύ.
Πήρα μία μπύρα, την ρώτησα αν θέλει κάτι, πήγε να μου παίξει την κασέτα για το αλκοόλ που αυτή δε το χρειάζεται και δε θυμάμαι τι της είπα ακριβώς αλλά μάλλον ήμουν λίγο απότομος με κάτι που πρέπει να ήταν τύπου "χέσε μας, εγώ θέλω μία μπύρα εσύ κάνε ότι θες" και μάλιστα στα ισπανικά ενώ μιλάγαμε αγγλικά όλη την ώρα.
Πήγε στην ακρούλα με μουτράκια και εγώ έλεγα τι έγινε ρε φίλε, μήπως την έχω παντρευτεί 20 χρόνια και δεν το έχω καταλάβει;
Κάθισα μόνος μου εκεί και μου άρεσε τόσο που χόρεψα μόνος, μου πέρασε η τσαντίλα και όταν ζεστάθηκε ότι έμεινε από την μπύρα πήγα στην άκρη που καθόταν και της λέω τι γίνεται με σένα; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να περάσεις το δικό σου;
Αρχίσαμε μία κουβέντα που οδήγησε σε αναφορές από εμπειρίες από προηγούμενες σχέσεις.
Πήγαμε παραλία, κάτσαμε κάπου σε ομολογουμένως ειδυλλιακό περιβάλλον για φάσωμα "ακόμα και χωρίς αλκοόλ" για να είμαστε και στο θέμα.
Όπως μιλάγαμε κάποια στιγμή άλλαξε θέμα και μου λέει, τι θα κάνεις μετά;
Της λέω εννοείς αν θα σε φιλήσω;
Κόμπλαρε λίγο και μου λέει εννοώ αν θα μείνεις και αύριο στο νησί ή θα φύγεις.
Της λέω αλλάζει κάτι;
Έχω κάνει αρκετές εφήμερες σχέσεις σε ταξίδια και δεν μου αρέσει πια. Αν είναι να φύγεις πες το μου τώρα.
Σκέφτηκα γιατί ήμουν εκεί. Πέρναγα το όριο των 7 ημερών και πλησίαζα προς τον στόχο των 10 που ήταν πιο πιθανός να είναι και το τέλος του ταξιδιού. Βέβαια αν δεν συνέβαινε κάτι θα μπορούσε να τραβήξει και ως τις 14 μέρες. Πια δεν υπήρχε ανάγκη να γυρίσω πίσω στο Κράμπι, μπορούσα να περάσω απέναντι Τσαμπόν (Champon) και να ανέβω Μπανγκόκ απ' όπου θα μπορούσα να επιστρέψω Ελλάδα.
Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα ησυχίας είχαμε, αλλά τελικά της απάντησα "θα φύγω αύριο για Κο Τάο".
Μη με φιλήσεις τότε.
Καθίσαμε κάμποση ώρα χωρίς να μιλάμε. Εγώ προσπαθούσα να απορροφήσω την στιγμή για να την κρατήσω στο μυαλό μου. Τη θάλασσα που ήταν πιο ήρεμη και από πισίνα, την μουσική που βάραγε από πίσω, τον χαμηλό φωτισμό αλλά και την απόφαση που πήρα να συνεχίσω.
Κάποια στιγμή σηκωθήκαμε, κάναμε μία αγκαλιά και φύγαμε. Την άφησα στο χοστέλ της, με πήρε πάλι μία αγκαλιά όπως καθόμουν στο μηχανάκι, βρήκα ευκαιρία και της έπιασα και λίγο τον ποπό έτσι να την πειράξω, γκρίνιαξε λίγο "σου είπα αν καθόσουν", την έκοψα απότομα, "θα φύγω", με φίλησε πεταχτά και έφυγε.
Η πρώτη εικόνα από το μπαλκόνι του μαγαζιού ήταν αυτή.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν είχε εισιτήριο και δεν είχε καν άτομο να έρθει να σε πρήξει να παραγγείλεις. Είχε ένα μπαρ πίσω από το μπαλκόνι, που είχε δει καλύτερες μέρες και άμα ήθελες έπαιρνες κάτι μόνος σου. Επίσης αντί να παίζει νταπαντούπα όπως φαινόταν να είναι σχεδιασμένο, έπαιζε πολύ σιγανά κάτι abstract ambient που ταίριαζαν απίστευτα στο σκηνικό.
Κάτσαμε και απολαμβάναμε. Μου άρεσε τόσο πολύ που πήγα και πήρα ένα δροσιστικό κοκτέιλ από το μπαρ γιατί το τράβαγε. Της είπα αν ήθελε και αυτή και άρχισε ένα μίνι λογύδριο για το ότι έχει κόψει το αλκοόλ και τον καφέ και έχει αποτοξινωθεί και δεν το χρειάζεται για να περνάει καλά και στο μυαλό μου άρχισα πάλι να ακούω τους πρώτους στίχους της "αγανάκτησης". Την άφησα να τα λέει, παράγγειλα και έβγαζα και τις φωτογραφίες μου πότε πότε.
Κάπου εκεί είπα να κάνω μία αλλαγή το πόδι γιατί όπως έτρεξα μάτωσε λίγο, το είδε μία άλλη κοπέλα και άρχισε να ρωτάει τι έπαθα και όπως μιλάγαμε συνειδητοποίησα ότι η Ισπανίδα είχε στραβώσει. Ρε λες να ζηλεύει;
Κάτι λίγο που χαλάρωσα, κάτι το περιβάλλον, κάτσαμε κάμποση ώρα και τα λέγαμε.
Φύγαμε από εκεί αφού έπεσε αρκετά το φως και πήγαμε στο χοστέλ. Εκεί ψάχνοντας στο ίντερνετ για ιατρείο, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει ταξιδιωτική ασφάλεια φεύγοντας. Πως μου είχε ξεφύγει; Σε αυτή τη περίπτωση δεν χρειαζόταν, υποθέτω η περίθαλψη θα ήταν κάτω από το ποσοστό συμμετοχής έτσι και αλλιώς, αλλά που πήγαινα σαν μουρλός πάνω στα μηχανάκια τόσες μέρες χωρίς;
Ευτυχώς στο χοστέλ ήταν δύο Γερμανοί, ο ένας από τους οποίους μου δήλωσε ότι είχε μόλις τελειώσει την ιατρική και πήγαινε ταξίδι πριν αρχίσει ειδικότητα. Είδε το πόδι, μου είπε ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνω ράμματα εκείνη την ώρα γιατί τα ράμματα τα κάνεις άμεσα, μετά κλείνει μόνο του. Το καθάρισε, έβαλε κάτι ειδικά τσιρότα που είχε μαζί να το κρατάνε που μου είπε ότι τα βάζουν αντί για ράμματα πια και με καθησύχασε ότι ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Φυσικά δεν ήξερε αν είχε μολυνθεί αλλά αυτό ήταν κάτι που θα καταλάβαινα τις επόμενες ημέρες. Να είναι καλά ο άνθρωπος, δε δέχθηκε ούτε να τον αποζημιώσω για τα υλικά. Μας είπε ότι θα πήγαινε σε κάποιο πάρτι μετά, είχε ένα pool party σε ένα ξενοδοχείο και κάποιο techno party σε παραλία και δέχθηκε ότι αν τον πετύχαινα θα τον κέρναγα.
Η Ισπανίδα είχε αποφασίσει να αλλάξει χοστέλ για το φθηνότερο, οπότε την βοήθησα να πάρει τα πράγματά της και να εγκατασταθεί εκεί αφού είχα ακόμα το μηχανάκι. Μου είχε πει ότι είχε ένα πρόβλημα με το λάπτοπ της και (μετανιώνοντας λίγο που το πρότεινα) κάθισα να δω τι είχε. Δεν πήρε πολύ ώρα να καταλάβω ότι χάλαγε ο σκληρός δίσκος (έκανε κλακακλούκα και κόλλαγαν όλα) και έπαθε πανικό γιατί είχε όλες τις φωτογραφίες της μέσα. Άρχισε τα please help me, my photos, ε τι να σου κάνω και εγώ της λέω, πήγαινέ το κάπου να σου βγάλουν ότι προλάβουν αν τους εμπιστεύεσαι ή μη το ανοίξεις ξανά μέχρι να γυρίσεις ευρώπη να το πας σε ειδικό εκεί. Εγώ κάθε βράδυ, ακόμα και όταν δεν έβλεπα από την νύστα πέρναγα τις φωτογραφίες από την κάρτα της μηχανής στο λάπτοπ και μετά σε στικάκι για να είναι σε δύο μέρη.
Αφού ήμασταν στο νησί των πάρτι έπρεπε να πάμε σε τουλάχιστον ένα. Ξεκινήσαμε για το pool party.
Tο οποίο δεν μου άρεσε καθόλου, χαζοβλαμένα αγγλάκια (και όχι μόνο) τύπου Λαγανάς (μιας που μνημόνευσα την Ζάκυνθο νωρίτερα) που πήδαγαν μεθυσμένα στην πισίνα.
Λίγο πιο δίπλα είχε ένα κλειστό μαγαζί και μετά από πρότασή μου πήγαμε και κάτσαμε εκεί. Ακουγόταν η μουσική από δίπλα αλλά όχι τόσο δυνατά και ταυτόχρονα δεν είχε την διπλανή βαβούρα (πω πω σα γέρος ακούγομαι).
Κάποια στιγμή έβαλε ρεγγετόν ή ισπανόφωνα χιτ και σηκώθηκε να χορέψει, μέχρι και στο τραπέζι πάνω ανέβηκε, ενώ ταυτόχρονα μου έλεγε "κοίτα δε χρειάζεται αλκοόλ για να περνάς καλά". Μπορεί να μην είχε άσχημη πρόθεση αλλά με ξενέρωσε λες και άκουγα προωθητικό μήνυμα από βλαμμένο της χριστιανικής ένωσης νέων. Ήθελε να με σηκώσει και εμένα να χορέψουμε αλλά δεν είχα όρεξη.
Κάποια στιγμή φύγαμε και στον δρόμο πάνω πετύχαμε το techno party. Της λέω για πάμε να δούμε. Δεν είχε είσοδο, μόνο ότι ποτό έπαιρνες πλήρωνες. Τεκνατζή δε με λες, αλλά η μουσική που έπαιζε ήταν καλή.
Είχε κάτι σουρεάλ ο χώρος. Χαμηλά φώτα, μόνο μία τύπου ντισκομπάλα στη σκηνή με χρώματα, κάποια φωτισμένα δέντρα και πιο δίπλα η παραλία με το νεράκι λάδι. Την βρήκα πολύ.
Πήρα μία μπύρα, την ρώτησα αν θέλει κάτι, πήγε να μου παίξει την κασέτα για το αλκοόλ που αυτή δε το χρειάζεται και δε θυμάμαι τι της είπα ακριβώς αλλά μάλλον ήμουν λίγο απότομος με κάτι που πρέπει να ήταν τύπου "χέσε μας, εγώ θέλω μία μπύρα εσύ κάνε ότι θες" και μάλιστα στα ισπανικά ενώ μιλάγαμε αγγλικά όλη την ώρα.
Πήγε στην ακρούλα με μουτράκια και εγώ έλεγα τι έγινε ρε φίλε, μήπως την έχω παντρευτεί 20 χρόνια και δεν το έχω καταλάβει;
Κάθισα μόνος μου εκεί και μου άρεσε τόσο που χόρεψα μόνος, μου πέρασε η τσαντίλα και όταν ζεστάθηκε ότι έμεινε από την μπύρα πήγα στην άκρη που καθόταν και της λέω τι γίνεται με σένα; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να περάσεις το δικό σου;
Αρχίσαμε μία κουβέντα που οδήγησε σε αναφορές από εμπειρίες από προηγούμενες σχέσεις.
Πήγαμε παραλία, κάτσαμε κάπου σε ομολογουμένως ειδυλλιακό περιβάλλον για φάσωμα "ακόμα και χωρίς αλκοόλ" για να είμαστε και στο θέμα.
Όπως μιλάγαμε κάποια στιγμή άλλαξε θέμα και μου λέει, τι θα κάνεις μετά;
Της λέω εννοείς αν θα σε φιλήσω;
Κόμπλαρε λίγο και μου λέει εννοώ αν θα μείνεις και αύριο στο νησί ή θα φύγεις.
Της λέω αλλάζει κάτι;
Έχω κάνει αρκετές εφήμερες σχέσεις σε ταξίδια και δεν μου αρέσει πια. Αν είναι να φύγεις πες το μου τώρα.
Σκέφτηκα γιατί ήμουν εκεί. Πέρναγα το όριο των 7 ημερών και πλησίαζα προς τον στόχο των 10 που ήταν πιο πιθανός να είναι και το τέλος του ταξιδιού. Βέβαια αν δεν συνέβαινε κάτι θα μπορούσε να τραβήξει και ως τις 14 μέρες. Πια δεν υπήρχε ανάγκη να γυρίσω πίσω στο Κράμπι, μπορούσα να περάσω απέναντι Τσαμπόν (Champon) και να ανέβω Μπανγκόκ απ' όπου θα μπορούσα να επιστρέψω Ελλάδα.
Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα ησυχίας είχαμε, αλλά τελικά της απάντησα "θα φύγω αύριο για Κο Τάο".
Μη με φιλήσεις τότε.
Καθίσαμε κάμποση ώρα χωρίς να μιλάμε. Εγώ προσπαθούσα να απορροφήσω την στιγμή για να την κρατήσω στο μυαλό μου. Τη θάλασσα που ήταν πιο ήρεμη και από πισίνα, την μουσική που βάραγε από πίσω, τον χαμηλό φωτισμό αλλά και την απόφαση που πήρα να συνεχίσω.
Κάποια στιγμή σηκωθήκαμε, κάναμε μία αγκαλιά και φύγαμε. Την άφησα στο χοστέλ της, με πήρε πάλι μία αγκαλιά όπως καθόμουν στο μηχανάκι, βρήκα ευκαιρία και της έπιασα και λίγο τον ποπό έτσι να την πειράξω, γκρίνιαξε λίγο "σου είπα αν καθόσουν", την έκοψα απότομα, "θα φύγω", με φίλησε πεταχτά και έφυγε.
Last edited:
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Τη χούφτωσες πάντως τελικά 
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.058
- Likes
- 8.858
Ε, σε εκείνο το σημείο δεν είχε και πολύ νόημα, ήταν όντως περισσότερο πείραγμα (οκ, δια χουφτώματος).Τη χούφτωσες πάντως τελικά
Σκεπτόμενος τα πράγματα εκ των υστέρων ήταν προφανές ότι δεν ταιριάζαμε. Θα μπορούσαμε να είχαμε περάσει μία νύχτα που θα την θυμόμασταν διαφορετικά, αλλά αν είχα μείνει πίσω για να περάσουμε τις υπόλοιπες μέρες μαζί μάλλον θα είχε πάει πολύ στραβά και στο τέλος δεν θα είχε σημασία ούτε αυτό.
Δεν είναι κάτι που το μετάνιωσα πάντως.
turms
Member
- Μηνύματα
- 2.153
- Likes
- 3.121
- Επόμενο Ταξίδι
- ΔΝΤ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκι στην Παταγονια
εχασες την ξανθια εκεινη...τι να συζηταμε τωρα....
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.058
- Likes
- 8.858
Ακούγεται σαν να σου είναι πιο δύσκολο να το ξεπεράσεις από ότι μου ήταν εμένα
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.058
- Likes
- 8.858
Koh Tao: Ω είναι ωραία στον παράδεισο
Το καράβι για Κο Τάο έφευγε την επόμενη μέρα μεσημέρι. Ξύπνησα με την ησυχία μου, πακέταρα και βγήκα στο λόμπι. Είπα του Σέρβου ιδιοκτήτη ότι φεύγω το μεσημέρι, να ειδοποιήσει τον τύπο με το μηχανάκι να είναι στην ώρα του μη χάσω το καράβι. Είναι αυτό που λέμε εγώ το είπα στον σκύλο μου κι ο σκύλος στην ουρά του.
Το "αστείο" είναι ότι ο Σέρβος με ρώτησε αν ήξερα ποιος κοιμήθηκε το βράδυ στο πρώτο κρεβάτι (είχα δει έναν αλλά φυσικά που να ξέρω) γιατί λέει ήρθε αργά το βράδυ, κοιμήθηκε και έφυγε νωρίς το πρωί και δεν πλήρωσε. Ρε Ντράγκο του λέω (νομίζω αυτό ήταν το όνομα του), σοβαρά τώρα; Αντί να το κάνεις γαργάρα ότι μπήκε ένας άγνωστος εδώ και δεν μας πήδηξε όλους στον ύπνο μας τον ψάχνεις μόνο και μόνο για να πληρώσει; Πήγε να το μαζέψει, λέγοντας νομίζω ότι ξέρω ποιος είναι, είχε κοιμηθεί και παλιότερα εδώ αλλά έφυγε μετά. Εντάξει του λέω, τώρα το έκανες καλύτερο.
Πριν φύγω μου ζήτησε να κάνω αξιολόγηση με 10 στο booking. Του λέω ότι και να λες θα κάνω σωστή αξιολόγηση. Εκεί κατάλαβα γιατί αυτό το χοστέλ είχε τόσα πολλά ανεξήγητα 9 και 10. Τα ζήταγε ο Ντράγκο και κάποιοι το κάνανε. Μετά από μερικές μέρες έκανα την αξιολόγηση, νομίζω κάπου 6.6 με 7 βγήκε απαντώντας στις ερωτήσεις δεν έγραψα σχόλια. Μέσα σε μερικές ώρες πήρα ένα email, σταλμένο από τον Ντράγκο μέσω booking, "ότι φταίει η κουλτούρα μου, όλοι οι Έλληνες είμαστε αχάριστοι και να μην ξαναπάω". Απίστευτος ο τύπος. Έφαγε ένα ξεγυρισμένο report, με πήραν τηλέφωνο από το booking να με ρωτήσουν τι έγινε, τους εξήγησα ότι μάλλον πειράχθηκε που δεν έβαλα 10 όπως μου ζήτησε και την επόμενη πήρα ένα άλλο email από τον Ντράγκο που ζήταγε συγνώμη. Μάλλον του είχαν βάλει χέρι. Τον λυπήθηκα λίγο, αλλά εγώ δεν έφταιγα σε τίποτα.
Μιας που είχα ακόμα το μηχανάκι (24η ενοικίαση) είπα να βοηθήσω την Ισπανίδα που με παρακάλαγε να πάμε να ψάξουμε για κάποιο μαγαζί υπολογιστών να πάρει νέο δίσκο ή φλασάκι για να σώσει τις φωτογραφίες της. Πήγαμε σε ένα "mall", εντάξει μικρό νησί ήταν, ένα μαγαζί είχε όλο και όλο. Μίλησα με τον υπάλληλο, μας είπε τι είχε εκεί διαθέσιμο και πόσες μέρες θα έκανε να φέρει κάτι αν παραγγέλναμε. Τα μετέφερα στην Ισπανίδα και αποφάσισε ότι ήταν ακριβά (ήταν κάπου 20-25% από μία μέση τιμή online) και ότι θα δοκίμαζε να το κάνει στην Μαλαισία που θα πήγαινε μετά. Εγώ αν πραγματικά ρίσκαρα να χάσω τις φωτογραφίες μου δεν θα κοίταζα την τιμή (ειδικά για τόσο μικρή διαφορά) αλλά δεν ήταν δική μου απόφαση.
Βγαίνοντας από το "mall" έβρεχε και εκεί μπροστά στο στέγαστρο είχαν βρει καταφύγιο κάτι σκυλάκια. Γενικά τα σκυλιά στην Ταϊλάνδη είναι φιλικά, οι άνθρωποι τους φέρονται καλά. Σε άλλες χώρες είναι επικίνδυνα.
Ένα από τα σκυλάκια δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Είχε βραχεί και έτρεμε, μπορεί να ήταν και από φόβο. Η Ισπανίδα άρχισε τα "α το καημένο", πήγε του πήρε κάτι να πάει που δεν θυμάμαι αν το έφαγε. Στο ενδιάμεσο είχε σταματήσει η βροχή και ήθελα να φύγουμε, αλλά δε ξέρω τι την έπιασε, ήταν μία κατάσταση μικρής υστερίας να κάνουμε κάτι για το σκυλί. Δε λέω, τα λυπάμαι τα ζωάκια, αλλά τι άλλο να κάνεις τώρα για το αδεσποτάκι, άσε που σε λίγο έφευγα.
Έψαξε και βρήκε στο facebook ότι υπήρχε κάποιο γκρουπ ζωόφιλων στο νησί. Διάβασα στη σελίδα κάποιες πληροφορίες που λέγανε είμαστε απλά εθελοντές, πληρώνουμε από τις τσέπες μας και δεν μπορούμε να αναλαμβάνουμε κάθε τι που συμβαίνει στο νησί. Αν θέλετε να βοηθήσετε πραγματικά κάντε δωρεά εκτός αν μένετε μόνιμα οπότε επικοινωνήστε.
Η Ισπανίδα ήθελε να τους πάρω εγώ τηλέφωνο να τους πω για το σκυλί. Της λέω δεν είδες τι λέει; Εγώ δε θέλω να πάρω τηλ, ντρέπομαι. Αν το λυπάσαι τόσο, κάνε δωρεά και μετά ζήτα να κάνουν κάτι αυτοί ή πάρε μόνη σου τηλ. Δεν ξέρω αν η ζωοφιλία της περιορίστηκε όταν μπήκε το οικονομικό μέσα, πάντως τελικά ξεκίνησε να τους γράφει μήνυμα. Το έβγαλε φωτογραφία και μετά έλεγε που βρίσκεται, ότι είναι άρρωστο (δεν ήμουν σίγουρος), ότι το κυνηγάνε τα άλλα σκυλιά (οκ τσακώθηκαν κάποια στιγμή για φαγητό αλλά δεν ίσχυε και ακριβώς), ότι κούτσενε (αυτό δεν το είδα) και ότι κινδυνεύει να το πατήσει αυτοκίνητο γιατί περπατάει στον δρόμο (όπως όλα τα αδέσποτα), "ελάτε αμέσως". Δηλαδή αν δεν ήταν ψέμα ήταν σίγουρα υπερβολή αυτά που έλεγε, ενώ είχε ζητήσει να γίνει αυτό που λέγανε οι άλλοι ότι δεν μπορούν να κάνουν και χειρότερα το απαιτούσε. Και μετά ήθελε να περιμένουμε εκεί να το προσέχουμε μέχρι να έρθουν οι ζωόφιλοι.
Της είπα ότι σε 5 λεπτά έπρεπε να φύγω. Πέρασε ο χρόνος, δεν το είχε δει κανείς το μήνυμα, στο ενδιάμεσο έφυγε το σκυλί όταν κοιτάγαμε το κινητό (!) και... φύγαμε και εμείς. Στο γυρισμό πάλι σκεφτόμουν τι στην ευχή ήταν αυτό που έγινε. Ξεκίνησε να δείξει την ευαισθησία της και το παράκανε στην υπερβολή; Μήπως αρεσκόταν στον να εκμεταλλεύεται καταστάσεις ή ανθρώπους; Μήπως δεν ήταν πολύ καλά στα μυαλά; Τέλος πάντων έφευγα, οπότε δεν έδωσα πολύ σημασία.
Έπεσε πολύ θάψιμο για την Ισπανίδα τώρα στο τέλος οπότε ας την "θυμόμαστε" με κάτι θετικό, εδώ σε μία από τις στάσεις της προηγούμενης μέρας με ένα άλλο πολύ φιλικό αδεσποτάκι.
Πίσω στο χοστέλ, ο Σέρβος πάλι άφαντος και το χοστέλ μόνο του. Περίμενα περίμενα περίμενα και ο τύπος για το μηχανάκι ήρθε καθυστερημένος μετά από πόσα τηλέφωνα.
Μέχρι στιγμής το Παγκάν ήταν το καλύτερο από τα μέρη που είχα δει και το μόνο που με τράβαγε πραγματικά να κάτσω και άλλη μία μέρα για ξεκούραση, όμως με όλα αυτά ήταν καλύτερα που έφευγα. Αναρωτιόμουν αν το πολύ μικρότερο Τάο (κάπου το 1/6 του Παγκάν που με την σειρά του ήταν ας πούμε μισό Σαμούι) θα είχε τίποτα ενδιαφέρον.
Πλησιάζοντας μου έπεσε το σαγόνι.
(συνεχίζεται)
Το καράβι για Κο Τάο έφευγε την επόμενη μέρα μεσημέρι. Ξύπνησα με την ησυχία μου, πακέταρα και βγήκα στο λόμπι. Είπα του Σέρβου ιδιοκτήτη ότι φεύγω το μεσημέρι, να ειδοποιήσει τον τύπο με το μηχανάκι να είναι στην ώρα του μη χάσω το καράβι. Είναι αυτό που λέμε εγώ το είπα στον σκύλο μου κι ο σκύλος στην ουρά του.
Το "αστείο" είναι ότι ο Σέρβος με ρώτησε αν ήξερα ποιος κοιμήθηκε το βράδυ στο πρώτο κρεβάτι (είχα δει έναν αλλά φυσικά που να ξέρω) γιατί λέει ήρθε αργά το βράδυ, κοιμήθηκε και έφυγε νωρίς το πρωί και δεν πλήρωσε. Ρε Ντράγκο του λέω (νομίζω αυτό ήταν το όνομα του), σοβαρά τώρα; Αντί να το κάνεις γαργάρα ότι μπήκε ένας άγνωστος εδώ και δεν μας πήδηξε όλους στον ύπνο μας τον ψάχνεις μόνο και μόνο για να πληρώσει; Πήγε να το μαζέψει, λέγοντας νομίζω ότι ξέρω ποιος είναι, είχε κοιμηθεί και παλιότερα εδώ αλλά έφυγε μετά. Εντάξει του λέω, τώρα το έκανες καλύτερο.
Πριν φύγω μου ζήτησε να κάνω αξιολόγηση με 10 στο booking. Του λέω ότι και να λες θα κάνω σωστή αξιολόγηση. Εκεί κατάλαβα γιατί αυτό το χοστέλ είχε τόσα πολλά ανεξήγητα 9 και 10. Τα ζήταγε ο Ντράγκο και κάποιοι το κάνανε. Μετά από μερικές μέρες έκανα την αξιολόγηση, νομίζω κάπου 6.6 με 7 βγήκε απαντώντας στις ερωτήσεις δεν έγραψα σχόλια. Μέσα σε μερικές ώρες πήρα ένα email, σταλμένο από τον Ντράγκο μέσω booking, "ότι φταίει η κουλτούρα μου, όλοι οι Έλληνες είμαστε αχάριστοι και να μην ξαναπάω". Απίστευτος ο τύπος. Έφαγε ένα ξεγυρισμένο report, με πήραν τηλέφωνο από το booking να με ρωτήσουν τι έγινε, τους εξήγησα ότι μάλλον πειράχθηκε που δεν έβαλα 10 όπως μου ζήτησε και την επόμενη πήρα ένα άλλο email από τον Ντράγκο που ζήταγε συγνώμη. Μάλλον του είχαν βάλει χέρι. Τον λυπήθηκα λίγο, αλλά εγώ δεν έφταιγα σε τίποτα.
Μιας που είχα ακόμα το μηχανάκι (24η ενοικίαση) είπα να βοηθήσω την Ισπανίδα που με παρακάλαγε να πάμε να ψάξουμε για κάποιο μαγαζί υπολογιστών να πάρει νέο δίσκο ή φλασάκι για να σώσει τις φωτογραφίες της. Πήγαμε σε ένα "mall", εντάξει μικρό νησί ήταν, ένα μαγαζί είχε όλο και όλο. Μίλησα με τον υπάλληλο, μας είπε τι είχε εκεί διαθέσιμο και πόσες μέρες θα έκανε να φέρει κάτι αν παραγγέλναμε. Τα μετέφερα στην Ισπανίδα και αποφάσισε ότι ήταν ακριβά (ήταν κάπου 20-25% από μία μέση τιμή online) και ότι θα δοκίμαζε να το κάνει στην Μαλαισία που θα πήγαινε μετά. Εγώ αν πραγματικά ρίσκαρα να χάσω τις φωτογραφίες μου δεν θα κοίταζα την τιμή (ειδικά για τόσο μικρή διαφορά) αλλά δεν ήταν δική μου απόφαση.
Βγαίνοντας από το "mall" έβρεχε και εκεί μπροστά στο στέγαστρο είχαν βρει καταφύγιο κάτι σκυλάκια. Γενικά τα σκυλιά στην Ταϊλάνδη είναι φιλικά, οι άνθρωποι τους φέρονται καλά. Σε άλλες χώρες είναι επικίνδυνα.
Ένα από τα σκυλάκια δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Είχε βραχεί και έτρεμε, μπορεί να ήταν και από φόβο. Η Ισπανίδα άρχισε τα "α το καημένο", πήγε του πήρε κάτι να πάει που δεν θυμάμαι αν το έφαγε. Στο ενδιάμεσο είχε σταματήσει η βροχή και ήθελα να φύγουμε, αλλά δε ξέρω τι την έπιασε, ήταν μία κατάσταση μικρής υστερίας να κάνουμε κάτι για το σκυλί. Δε λέω, τα λυπάμαι τα ζωάκια, αλλά τι άλλο να κάνεις τώρα για το αδεσποτάκι, άσε που σε λίγο έφευγα.
Έψαξε και βρήκε στο facebook ότι υπήρχε κάποιο γκρουπ ζωόφιλων στο νησί. Διάβασα στη σελίδα κάποιες πληροφορίες που λέγανε είμαστε απλά εθελοντές, πληρώνουμε από τις τσέπες μας και δεν μπορούμε να αναλαμβάνουμε κάθε τι που συμβαίνει στο νησί. Αν θέλετε να βοηθήσετε πραγματικά κάντε δωρεά εκτός αν μένετε μόνιμα οπότε επικοινωνήστε.
Η Ισπανίδα ήθελε να τους πάρω εγώ τηλέφωνο να τους πω για το σκυλί. Της λέω δεν είδες τι λέει; Εγώ δε θέλω να πάρω τηλ, ντρέπομαι. Αν το λυπάσαι τόσο, κάνε δωρεά και μετά ζήτα να κάνουν κάτι αυτοί ή πάρε μόνη σου τηλ. Δεν ξέρω αν η ζωοφιλία της περιορίστηκε όταν μπήκε το οικονομικό μέσα, πάντως τελικά ξεκίνησε να τους γράφει μήνυμα. Το έβγαλε φωτογραφία και μετά έλεγε που βρίσκεται, ότι είναι άρρωστο (δεν ήμουν σίγουρος), ότι το κυνηγάνε τα άλλα σκυλιά (οκ τσακώθηκαν κάποια στιγμή για φαγητό αλλά δεν ίσχυε και ακριβώς), ότι κούτσενε (αυτό δεν το είδα) και ότι κινδυνεύει να το πατήσει αυτοκίνητο γιατί περπατάει στον δρόμο (όπως όλα τα αδέσποτα), "ελάτε αμέσως". Δηλαδή αν δεν ήταν ψέμα ήταν σίγουρα υπερβολή αυτά που έλεγε, ενώ είχε ζητήσει να γίνει αυτό που λέγανε οι άλλοι ότι δεν μπορούν να κάνουν και χειρότερα το απαιτούσε. Και μετά ήθελε να περιμένουμε εκεί να το προσέχουμε μέχρι να έρθουν οι ζωόφιλοι.
Της είπα ότι σε 5 λεπτά έπρεπε να φύγω. Πέρασε ο χρόνος, δεν το είχε δει κανείς το μήνυμα, στο ενδιάμεσο έφυγε το σκυλί όταν κοιτάγαμε το κινητό (!) και... φύγαμε και εμείς. Στο γυρισμό πάλι σκεφτόμουν τι στην ευχή ήταν αυτό που έγινε. Ξεκίνησε να δείξει την ευαισθησία της και το παράκανε στην υπερβολή; Μήπως αρεσκόταν στον να εκμεταλλεύεται καταστάσεις ή ανθρώπους; Μήπως δεν ήταν πολύ καλά στα μυαλά; Τέλος πάντων έφευγα, οπότε δεν έδωσα πολύ σημασία.
Έπεσε πολύ θάψιμο για την Ισπανίδα τώρα στο τέλος οπότε ας την "θυμόμαστε" με κάτι θετικό, εδώ σε μία από τις στάσεις της προηγούμενης μέρας με ένα άλλο πολύ φιλικό αδεσποτάκι.
Πίσω στο χοστέλ, ο Σέρβος πάλι άφαντος και το χοστέλ μόνο του. Περίμενα περίμενα περίμενα και ο τύπος για το μηχανάκι ήρθε καθυστερημένος μετά από πόσα τηλέφωνα.
Μέχρι στιγμής το Παγκάν ήταν το καλύτερο από τα μέρη που είχα δει και το μόνο που με τράβαγε πραγματικά να κάτσω και άλλη μία μέρα για ξεκούραση, όμως με όλα αυτά ήταν καλύτερα που έφευγα. Αναρωτιόμουν αν το πολύ μικρότερο Τάο (κάπου το 1/6 του Παγκάν που με την σειρά του ήταν ας πούμε μισό Σαμούι) θα είχε τίποτα ενδιαφέρον.
Πλησιάζοντας μου έπεσε το σαγόνι.
(συνεχίζεται)
Last edited:
turms
Member
- Μηνύματα
- 2.153
- Likes
- 3.121
- Επόμενο Ταξίδι
- ΔΝΤ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκι στην Παταγονια
μπορεις να γραφεις λιγο πιο γρηγορα?
εχουμε και δουλειες , και καθομαστε και περιμενουμε την συνεχεια
ΥΓ πλακα κανω φυσικα...κολημα η ιστορια σου
εχουμε και δουλειες , και καθομαστε και περιμενουμε την συνεχεια
ΥΓ πλακα κανω φυσικα...κολημα η ιστορια σου
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.058
- Likes
- 8.858
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Γουατεμάλα Μεξικό Οι ψίθυροι της φωτιάς και των κυμάτων- Τελ. μήνυμα: tripakias