Μοζαμβίκη Μοζαμβικη η χωρα της υπομονης και ψιθυρου

[hydronetta]

Τι εικόνες είναι αυτές Παναγίτσα μου;;;;;; αχ τι μου κάνεις Lullu μου;;;;

Ευφρανθείτε παραλιολόγοι.. Μέχρι κι εγώ ζήλεψα! Συνέχισε αλύπητα!

 

[LULLU]

Ευφρανθείτε παραλιολόγοι.. Μέχρι κι εγώ ζήλεψα! Συνέχισε αλύπητα!

εχει και αλλα εκτος παραλιες..στη συνεχειααααααα

 

[georgiaP]

Καταπληκτικές εικόνες, ταξιδεύουμε μαζί σας!

 

[LULLU]

Mε βαριά καρδιά αποχαιρετούμε την απεραντοσύνη του αρχιπελάγους ..
Στη διαδρομή μάντα κάνουν την εμφάνιση τους κολυμπώντας νωχελικά δίπλα μας ενώ 2 δελφίνια μας ακολουθουν. Κάπου εκεί μεσοπέλαγα μια στενή λωρίδα γης, μια ξέρα προεξέχει , είναι το νησί των νεκρών .. Πάνω σε αυτή τη στενή λωρίδα γης βρήκαν το θάνατο πάρα πολλοί σκλάβοι. Εδώ οι καλοί πορτογάλοι τους κατέβαζαν από τα καράβια λέγοντας τους ότι τα νερά θα αποτραβιόνταν ακόμη περισσότερο και θα μπορούσαν να φτάσουν περπατώντας στο Βιλανκουλο .Εκείνοι μην έχοντας άλλη επιλογή περίμεναν να δουν και άλλη ξηρα, αλλά δυστυχώς το μόνο που έβλεπαν ήταν η παλίρροια να φτάνει και να τους παρασέρνει στο θάνατο.. . Δεν χωρά ο νου σου αυτές τις εικόνες, τη αγωνία τη απελπισία των ανθρώπων στοιβαγμένοι στη στενή λωρίδα αντικρίζοντας το θάνατο..
Σιγά σιγά η θαλάσσια λεκάνη γέμισε από βάρκες, νταου και ψαροκάικα που επιστρέφουν στο Βιλανκουλο κουβαλώντας εμπορεύματα , ψάρια και επισκέπτες..
Σέρνοντας τα κατακαμένα κορμιά μας προσπαθούμε να δροσιστούμε κάτω από λίτρα νερό τόσο που ντρέπομαι για τη σπατάλη ενώ η πολυψήφια των κατοίκων της χώρας δεν έχει σταγόνα και ξεροσταλιάζουν στα πηγάδια με στάμνες και λαήνες…

Με ένα σπέσιαλ φραπέ δια χειρός Νώντα έξω από τη πόρτα πάλι και συνάντηση στο εστιατόριο –σαλόνι –μπαρ της Σαμπρινας ανταλλάσοντας απόψεις, εικόνες και εμπειρίες με τη Αγγελική και Σοφία που σήμερα μας εγκατέλειψαν προτιμώντας τη στεριανή από τη θαλάσσια εξερεύνηση..
Δεν καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα παρά μόνο όταν είδαμε τις κοπέλες να κλείνουν τη κουζίνα και τότε με μιας πεινάσαμε..
-Ωχ φαγητό δεν έχει?
-Μα δεν μας ενημερώσατε ότι θα δειπνούσατε εδώ ..
-Αμαννννννννννν στη πείνα θα την βγάλουμε ¨η τα κομμάτια μας θα φάμε?
-Ωχ τι επιλογές έχουμε?
-Μπορείτε να παραγγέλλετε πίτσα ντελιβερι…
-Ε αυτό δεν το περίμενα με ΤΙΠΟΤΑ!!! Πιτσα ντελιβερυ στο Vilanculo..
Πίτσα ας είναι λοιπόν..
Μέχρι να έλθουν οι πίτσες τα κορίτσια της κουζίνας ετοίμασαν και μια πεντανόστιμη μακαρονάδα και σαμόσες που γλύψαμε χέρια μας αδειάζοντας και 2 μπουκάλια κρασί.. ..Σιγά μην μέναμε νηστικοί και φοβισμένοι…
Το πρωί ξενάγηση και walking tour στη πόλη. Ο Ελντερ ο οδηγός θα μας ξεναγήσει σους δρόμους και στις αγορές της πόλης. Περνάμε από τη κεντρική αγορά που αν και Κυριακή οι γυναίκες δεν εγκαταλείπουν τους πάγκους και τη πραμάτεια τους.

Μόνες ‘η παρεα με τα μωρά τους κρεμασμένα στα χαλαρά στήθη η στη αγκαλιά προσπαθούν να διώξουν τις μύγες που κάνουν σουλάτσο στα ψάρια και στα λαχανικά υπομονετικά..

Άρχισε να βρέχει και ευτυχώς βρισκόμαστε προφυλαγμένοι κάτω από τις αυτοσχέδιες τέντες και παραπήγματα της αγοράς.

Το φωτογραφικό ενδιαφέρον είναι τα παιδιά αλλά πρέπει να ζητήσεις άδεια από τις μητέρες που πολλές φορές είναι αρνητικές και άλλες φορές ζητούν ένα υπερβολικό ποσόν σε μετικαλ..Και δεν είναι το ποσόν που αρνούμαι να πληρώσω αλλά η αντίθεση σε αυτό για την κακή επιρροή που επιβάλει το τουριστικό προϊόν.
Παρατηρώ τον κόσμο που βγήκε για το πρωινό κυριακάτικο περίπατο.

Τα χαρακτηριστικά των προσώπων είναι λίγο πιο τραχιά από εκεινα των κατοίκων της πρωτεύουσας χωρίς όμως να χάνεται η λεβέντικη ομορφιά.
Οι γυναίκες όμορφες αλλά με μια αλαζονεία στο πρόσωπο και έκφραση τους ένα βλέμμα ανάμικτο θυμού και πόνου, προϊόν φαντάζομαι των όσων έχουν ζήσει και περάσει στο εμφύλιο, που εδώ ονομάζουν civil time και όχι civil war.. ακόμη και το όνομα φέρνει πόνο …και το γέλιο δεν λέει να χαρακτει στα χείλη τους.
Με μόνο τα χαμόγελα των παιδιών δίπλα που μας ακολουθουν φτάνουμε στα 2 ιερα δέντρα της πόλης..Τα bao-bao, που ενώ στη απέναντι Μαδαγασκάρη βρίσκονται εν αφθονία εδώ είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού και λογω της σπανιότητας, αποτελούν πόλο έλξης και να επιδεικνύουν με καμάρι..

Σαν πόλο έλξης θα περίμενε κανείς να είναι περιποιημένα καλλωπισμένα αλλά τα δύσμοιρα είναι ριζωμένα μέσα από τόνους σκουπιδιών, παλιοσίδερα κονσερβοκούτια και εκατοντάδες άδεια μπουκάλια βότκας..
Πρώτη εντύπωση ότι σε αυτή τη περιοχή τα τσούζουν και τα τσούζουν πολύ μάλιστα και πίνει μόνο το 60% των χριστιανών ενώ το 35 των μουσουλμάνων λογικά απέχει από αυτό το σπορ, δεν ξέρω το υπόλοιπο 15% των άλλων θρησκειών τη σχέση έχει με το αλκοόλ..
Ο Ελντερ ο ξεναγός ένα παλικάρι που προσπαθεί να ορθοποδήσει καταπιάνεται με ότι θεωρεί πως μπορεί να αυξήσει τα εισοδήματα του.. Ασχολείται με εκατό δουλειές ξεκινώντας από αυτή του ξεναγού, έχει μαγαζί με είδη λαϊκής τέχνης, είναι και σχεδιαστής Μοζαμβικιανης μόδας και μόδιστρος και στο ατελιέ του μας ξεδιπλώνει τόπια πολύχρωμων υφασμάτων ενώ τα ραμμένα φορέματα κρέμονται από τα υπαίθρια κρεμαστάρια στο έλεος του ανέμου της σκόνης και του ηλιου.. Μας ρωτά αν έχουμε ιδέες επιχειρηματικές να του προτείνουμε με καλό κέρδος επισημαίνοντας οτι εδώ ο κόσμος πιστεύει και αγοράζει αυτό που βλέπει μην δίνοντας σημασία σε θεωρία, δηλαδή εδώ δεν εκτιμάται η υπηρεσία , η παροχή αλλά μόνο το προϊόν, ετσι είναι δύσκολο να πιστέψουν σε διαδικτυακές αγορές, μαθήματα, συμβουλευτικές….
Δεν έχουμε ιδέες , του κάναμε ξεκάθαρη τη άποψη μας αλλά του ευχόμαστε να κατορθώσει να κάνει πραγματικότητα κάθε του όνειρο. Είναι εργατικός , ευγενικός και πρόθυμος και μόνο με το τουρισμό να ασχοληθεί θα κερδίσει αρκετά. Από κάθε ενα από εμας πήρε 22 δολάρια για το σιτι τουρ για 3 ώρες ξενάγησης , τόσα όσα είναι το μηνιάτικο ενός δημοσίου υπάλληλου που μόλις με το ζόρι φτάνει τα 100 δολάρια…
Μας μίλησε για το πόλεμο, για τις κοινωνικές ανισότητες, για τη δίψα μιας καλύτερης ζωής, για τις προσπάθειες του κόσμου να ζήσει επιτέλους ειρηνικά, να μην φοβάται το γείτονα, το φίλο, τον συγγενή, τον άγνωστο..
Στη πόλη υπάρχουν σχολεία που τα παιδιά διδάσκονται αγγλικά και γαλλικά ενώ η ομιλούμενη γλώσσα είναι τα πορτογαλικά αν και υπάρχουν και 9 διάλεκτοι ..

Περνάμε από γειτονιές με όμορφα σπίτια φτιαγμένα αποκλειστικά και μόνο από όσα δίνει το δέντρο ζωής, ο φοίνικας. Οσα σπίτια είναι φτιαγμένα από φυσικά υλικά δεν χρειάζονται άδεια ενώ εκείνα χτισμένα με μοντέρνα υλικά δόμησης πρέπει να διαθέτουν επίσημη άδεια από τις ανάλογες κρατικές υπηρεσίες ανήκουν σε ανθρώπους ίδιας φυλής αλλά με καλύτερη τύχη και η γύρω περίφραξη θέτει σύνορα και όρια..
Χανόμαστε στα στενά και στα σοκάκια ενός κοντινού χωριού-προαστίου που οι κάτοικοι μας χαρίζουν μια πιο γλυκιά έκφραση και ζεστή αποδοχή, μόνο έξω από το νοσοκομείο δεν μας επιτρέπουν ούτε να μπούμε ούτε να φωτογραφίσουμε..
Ο Νώντας αναφέρει στομαχόπονο και λιγούρα και σταματάμε να αγοράσουμε αυτά τα νόστιμα στρόγγυλα ψωμάκια από το φούρνο.

Ο υπάλληλος με γάντια και τσιμπίδα διαλέγει τα ψωμάκια και μας τα βάζει σε σακκουλιτσα , μωρέ μπράβο!!!!!! Βγαίνοντας έξω όμως μια άλλη σοκαριστικη εικόνα εντελώς αντίθετη.. Η γυναίκα που πριν από εμας αγόρασε ψωμάκια για να τα μεταπουλήσει , που ο υπάλληλος με την ιδια φροντίδα και καθαριότητα τα ειχε τοποθετήσει στη καλάθα της, κάθεται κατάχαμα προσπαθώντας να τα μαζέψει από το πάτωμα που της είχαν πέσει.. βάλαμε τα γέλια, ευτυχώς οι μελλοντικοί πελάτες θα αγνοούν το γεγονός..
Τελευταίες εικόνες και κατηφορίζουμε στο κάμπινγκ για να δούμε και εκει τα bao-bao. Δροσιά και ίσκιο κάτω από τα μεγάλα δέντρα βρίσκουν οι λίγοι κατασκηνωτές.
Επιστροφή στα λημέρια μας.

Είναι η ώρα που η άμπωτη θα αναλάβει δράση, που τα νερά θα τραβηχτούν, τα παιδιά θα παίζουν οι γυναίκες θα σκάβουν για να βρουν οστρακοειδή και εμείς παρακολουθούμε ως σιωπηλοι θεατες φροντίζοντας να μην διαταράξουμε αυτή τη θεατρική πράξη..

 

[LULLU]

Περιμένουμε στο ολοκαίνουργιο αεροδρόμιο του Vilanculos τη πτήση για Maputo που είναι προγραμματισμένη για τις 4 το απόγευμα και ώρα άφιξης 6 στη πρωτεύουσα. Το ότι κοντέψαμε να μην φτάσουμε ποτέ είναι γεγονός που έχει αφήσει τα σημάδια του. Λιγα λεπτά μετά την απογείωση το μικρό 12θέσιο αεροσκάφος μπαίνει σε ένα δυνατό χοροπήδημα. Ούτε φωτεινές επιγραφές προσδεθείτε, ούτε ανακοίνωση από το πιλοτήριο και εμείς δεμένες να ανεβοκατεβαίνουμε κτυπώντας στο πλάι στη οροφή , να εκσφενδονίζονται οι αποσκευές και ένα ουρλιαχτό από παντού..
Η φωτογραφική μηχανή βρέθηκε από το τελευταίο κάθισμα στα πόδια της Αγγελικής που ήταν στο πρωτο,οι Ισπανίδες συνεπιβάτισσες έβαλαν τα κλάματα και η Ιωάννα βρήκε την ώρα να εξομολογηθεί το πόσο μας αγαπά.. Η φωνή της ηρεμίας και της λογικής, Νώντας λέει πως κανένα αεροπλάνο δεν πέφτει λογω κακοκαιρίας, που δεν ειχε, αλλά από ανθρώπινο λάθος..
-Ναι ησυχάσαμε τώρα.. ποιος λέει ότι τούτοι εδώ δεν τα κάνουν όλα συλλαθα?
Στη δύνη του πιο έντονου ταρακουνήματος δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τίποτα πέρα του να πέσουμε και να τελειώνει το μαρτύριο και ετοιμάζομαι να αντικρύσω το κύριο μέσα στη καταπράσινη ζούγκλα που είναι από κάτω η μέσα στα καταγάλανα νερά που περιπολούνται από καρχαρίες. Ο χορός κράτησε πάρα πολύ ώρα και εμεις με καρδιά στο στόμα καταϊδρωμένοι και γιατί όχι κατουρημένοι ανασαίνουμε λιγάκι στο τελικό ταρακούνημα των τροχών που ακουμπούν στο έδαφος…
Από το πλήρωμα τσιμουδιά.. ούτε λόγος, ούτε συγνώμη .. Μαζέψαμε τα πράγματα μας που είχαν διασκορπιστεί παντού και κόψαμε με τα πόδια τη πίστα μέχρι το σταθμό αφίξεων.. Δεν είχαμε κουράγιο να ανταλλάξουμε την εμπειρία μας. Σε όλο το δρόμο ως το Pestana στο μυαλό μου τριγυρνούσε η στιγμή της αυριανής πτήσης για Nampulla..Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου οι Ισπανίδες ακόμη μεσα στο κλάμα και το ταρακουνητο.. Θέλουν να καλέσουν τη μαμά τους να πουν ότι είναι καλά..
-Μα καλή μου ..δεν ξέρουν ότι περάσατε χάλια.. έτσι θα τις ανησυχήσετε περισσότερο….
Μουδιασμένοι ανεβήκαμε στα δωμάτια και δεν νομίζω ότι θα υπάρξει διάθεση για κάτι διαφορετικό απόψε στη πόλη..
Η πτήση για Nampulla σην ωρα της. Μια ανακούφιση την πήρα βλέποντας το σκαρί του αεροσκάφους, είναι μεγαλύτερο και μια ασφάλεια μεγαλύτερη την εμπνέει.
Δυο ώρες καλής σχεδόν πτήσης και προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο

Ετουτο εδώ δεν εχει καμιά απολύτως σχέση με τα άλλα που είναι καινούργια και λαμπερά, ετουτο παλιό, σκοτεινό βρώμικο λες και το άφησαν επίτηδες ως μουσειακό έκθεμα .. ως κομμάτι της ιστορίας.

Ο ιμάντας κουρέλια και εμείς περιμένουμε τις αποσκευές που έρχονται χέρι -χέρι ,ανοιγμένες, κακοποιημένες

Από εμένα έχει κάνει φτερά ένα μπουκάλι άρωμα και από τη Σοφία η φωτογραφική μηχανή. Η ασφάλεια Mondial για να αποζημιώσει θέλει λέει την απόδειξη αγοράς.. Καλέ μου δεν είναι καινούργια η μηχανή είναι παλιά και εξ άλλου καταθεμενη στα φορολογικά εδώ και χρόνια….
Η ζέστη αφόρητη , το θερμόμετρο σκαρφαλωμένο στους 37 ακατέβατα και εμεις βρισκόμαστε χιλιοστριμωγμένοι σε ένα βαν που δεν χωρά τον ξεναγό που μένει πίσω.

Φεύγουμε για το νησι Mozambique μνημείο της Unesco σε μια μακρινή διαδρομή . 3μιση ώρες δρόμου με ένα οδηγό που δεν μιλά λέξη αγγλικά και που ευτυχώς σταματά πότε πότε για ανεφοδιασμό καυσίμων από τα λιγοστά βενζινάδικα βρίσκοντας ευκαιρία να φάμε και να δροσιστούμε..

Η διαδρομή μέσα από εκτάσεις με Μανγκο, φιστικιές και γαρύφαλλα.

Τα ψηλά bao-bao κάνουν δυναμικά την εμφάνιση τους, αλλά νερό πουθενά.. Τα σπίτια φτιαγμένα από λάσπη και άχυρα σε παραλληλόγραμμο σχήμα παραδοσιακού αρχιτεκτονικού στυλ δεν είναι και πολλά. Εδώ επικρατεί η χρήση του τούβλου και της λαμαρίνας..Στη άκρη του δρόμου καρβουνιάρηδες πουλούν σακιά κάρβουνο στη τιμή των 60 μετικαλ ενώ το ένα μαγκο στη τιμή του 1 μετικαλ ( 49 μετικαλ =1 ευρω) , ενώ το γάλα φτάνει τα 40, 60 μετικαλ το λίτρο ενώ η ζάχαρη( που αν και παράγεται στη χώρα,) τα 75 μετικαλ , τιμές αρκετά τσουχτερές για τον κόσμο..
Μετά από ώρες στριμωξίδι και σαρδελοποιηση βλέπουμε να ανοίγεται μπροστά μας η γέφυρα που οδηγεί στο νησί..

 

[LULLU]

Νησί Μοζαμβίκη ενας κοραλλιογενής βράχος του βορρά που απέχει 4 χιλιόμετρα από την ηπειρωτική χώρα κομμάτι διοικητικό της επαρχίας Nampulla κείτεται ήσυχο στα νερά του Mossuril κόλπου. Η γέφυρα 3 χιλιομέτρων που κτίστηκε το 1960 μας οδηγεί στο μικρό αυτό νησί των 3χιλιομετρων μήκος και 500 μέτρων πλάτος με τη τόσο μεγάλη ιστορική σημασία. Το νησί υπήρξε η πρωτεύουσα της πορτογαλικής αποικίας στη Ανατολική Αφρική, ένα σπουδαίο λιμάνι εμπορίου μεταξύ Ευρώπης και Ινδικής ηπείρου που συνετέλεσε στο να καθιερωθεί η Πορτογαλία ως θαλάσσια υπερδύναμη γύρω τον 10 αιώνα,. Πάνω σε αυτό το βράχο κτίστηκαν σπουδαία διοικητικά κτήρια, κάστρα , φρούρια και φυλακές όταν άνθισε το δουλεμπόριο. Χιλιάδες σκλάβοι , χιλιάδες νεκροί .. μελανή ιστορία ….
To βανάκι το ζόρι περνά τη στενή γέφυρα σχεδόν ακουμπώντας στα πλαϊνά τοιχώματα και όταν επιτέλους περνάμε τη πύλη είναι σαν να κατεβαίνει ένας διακόπτης, να πέφτει η αυλαία του σήμερα και να μεταφέρεσαι μέσα σε ένα σύννεφο στο χθες… Μπαίνουμε και γινόμαστε κομμάτι της ιστορίας του νησιού.
Άραβες οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ασχολούνταν με τη αλιεία και κατασκευή σκαφών ακόμη και προ της άφιξης του vasco de Gama to 1498 . H μετέπειτα ιστορία γράφτηκε από τους νικητές πορτογάλους , μετατρέποντας αυτό το φυσικό λιμάνι σε μια εμπορική δύναμη κτίζοντας φρούρια όπως αυτό το sao Sebastiao , κάστρα , εκκλησίες και λαμπρές κατοικίες με κύρια υλικά πέτρα και ασβέστη στο βόρειο τμήμα που λέγεται και Στοουν Ταουν,

ενώ στο νότιο τμήμα το Μαcuti

οι φτωχικές κατοικίες που βρίσκονται κάτω από το επίπεδο του δρόμου, φτιαγμένες από κλαδιά φοίνικα , ξύλα και λάσπη στέγαζαν τους πάμφτωχους κατοίκους .Αυτή η απίστευτη αρχιτεκτονική που προκύπτει από τη χρήση ίδιων υλικών και τεχνικών επηρεασμένες από την αλληλεπίδραση ( όχι παντα ειρηνικη,)των πρώτων κατοίκων Μπαντου, Σουαχίλι και των μετέπειτα Περσών , Αράβων, Ινδών αλλά και Ευρωπαίων, δίνει μια μοναδική ενότητα στο νησί..
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας Terraco de Quintila στο βόρειο δυτικό τμημα , ένα σπίτι μουσείο που εχει στη πλάτη του 400 χρόνια ιστορίας.

Μια μεγάλη ξύλινη είσοδο μας φέρνει σε μια κεντρική αυλή που γύρω είναι τα ανακαινισμένα 3 δωμάτια κάθε ένα και διαφορετικού διακοσμητικού στυλ, εδώ η ανατολική τέχνη από έπιπλα έως πλακάκια, ξυλόγλυπτα, φωτιστικά και κλινοσκεπάσματα επικρατούν .. Δίπλα το γραφείο του Αντόνιο, ενας πορτογαλο-μοζαμβικιανος που αυτοχαρακτηρίζεται ως διαχειριστής, η Fatima

η κυρά για όλες τις δουλειές του σπιτιού και δυό θεόρατα σκυλιά μας υποδέχονται..

-Τη τύχη μου .. πάλι σκυλια? Δεν θα τη βγάλω καθαρή..
-Είναι άκακα, θέλουν μόνο χάιδια..
Αν δεν απλώσεις το χέρι να τα χαϊδέψεις, δεν φεύγουν από το πρώτο σκαλί της σκάλας που οδηγεί στο πρώτο όροφο και που βρίσκονται τα άλλα δωμάτια, ένα δωμάτιο παιχνιδιού , μια μεγάλη τραπεζαρία, η κουζίνα και ένα αίθριο με αιώρες..Από τον εσωτερικό διάδρομο μια ξύλινη σκάλα οδηγεί σε ενα άλλο όροφο , ένα οντά, σε ένα πανέμορφο ξεχωριστό δυαράκι και μια ταράτσα με απίστευτη θέα, που περισυ φιλοξένησε τον διάσημο ηθοποιό Κέβιν Κονστερ με τα 7 σκυλιά του..
Ένα δέος το νιώθουμε περιδιαβαίνοντας από δωμάτιο σε δωμάτιο μαζι με επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού..
-Πω .., πω.. που ηλθαμε? ..

Δύσκολη η απόφαση καταχώρησης δωματίου, μιας και οι επιλογές ήταν πολλές, αφού ολόκληρο αυτό το σπίτι θα είναι καταδικο μας. Η Σοφία και Αγγελική προτίμησαν το ισόγειο λόγω σκάλας ,αν και για κάθε πρωινό, η συνάντηση, ανάβαιναν στο αίθριο, εγώ και η Κική απλωθήκαμε σε μια σουίτα, εγώ στο υπερυψωμένο κρεβάτι κάτω από το κλιματιστικό , η Ολυμπία και Ιωάννα στη δίπλα σουίτα και το Νωντα τον στείλαμε στο οντά παρέα με τις φωτογραφίες και αναμνήσεις από Κέβιν..
Αφήσαμε τις βαλίτσες και έξω εις αναζήτηση τροφής πρώτα για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας στη ξενάγηση . Και δεν ψάξαμε και πολύ , με το που βγαίνουμε από παλατάκι μας πέφτουμε πάνω στο εστιατόριο που είναι δίπλα με τραπεζάκια πάνω στο κύμα..

Παρακολουθώντας το παιχνίδι του νερού, τις γυναίκες και τα παιδιά που σκαλίζουν τη άμμο, φωτογραφίζοντας ότι μας κινεί το ενδιαφέρον, επιλέγουμε ένα τραπέζι κάτω από τα φυλλώματα αποφεύγοντας τον καυτό ήλιο.

Χαρήκαμε πάρα πολύ, για το προσωπικό δεν ξέρω, που τους ταράξαμε στο φέρε και φέρε..Τη κάναμε ταράτσα με γαρίδες , καλαμάρια και ψάρια και μόνο με σόδες και καφέ καταφέραμε να σηκωθούμε και να συρθούμε μέχρι το φρούριο συνοδευόμενοι από το ξεναγο Εντι …

 

[LULLU]

Το φρούριο κλειστό, και αποφασίζομε να περπατήσουμε και να χαθούμε στη πόλη και αύριο να επισκεφτούμε το κάστρο και πάλι..

Στο νησί ζούν 12000 ψυχές και θεωρείται ως η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της χώρας. Το νησί που ανήκει στη λίστα της Unesco που εχει χαρακτηριστεί διατηρητέο από τη κυβέρνηση και με τη χρηματοδότηση Unesco , έχουν δοθεί κονδύλια αποκατάστασης των κτηρίων που έχουν κρατικοποιηθεί , δεν ζει και τη καλύτερη ανάπτυξη. Μόνο ένα μικρό ποσοστό κτηρίων έχει αναστηλωθεί, τα υπόλοιπα παραμένουν ερείπια κλειστά αν και έχουν καταπατηθεί από τους ίδιους ιδιοκτήτες που είχαν απομακρυνθεί το 2002( ειρηνικά η όχι δεν γνωρίζω ) στην ενδοχώρα για τη πραγματοποίηση του σχεδιου ανάπτυξης-Unesco, οι οποίοι ζουν χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρισμό χωρίς παροχές, βλέποντας τις ασθένειες όπως φυματίωση, ελονοσία να θερίζουν .

Περπατάμε στη Στοουν ταουν, κτισμένη από πέτρα και ασβέστη, λιθόστρωτοι δρόμοι και πλατείες. Τα σπίτια βαμμένα με χρώματα ώχρας –πορτοκαλί και κίτρινο, οι καμάρες και τα υπόστεγα προσφέρουν δροσιά και προστασία από το καυτό μεσημεριανό ήλιο .

Με μόνιμη συντροφιά τα παιδιά να χοροπηδούν γύρω μας

ποζάροντας και γελώντας βλέποντας τις φάτσες τους στη κάμερα , είναι τα μόνο χαμογελαστά πρόσωπα που βλέπουμε. Όλοι οι άλλοι κάτοικοι ζουν παραδομένοι στη ανεργία, τη φτώχεια αποδεχόμενοι μια ζωή μίζερη σκληρή απάνθρωπη.. δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχουν επιλογές ούτε και όνειρα, ζουν τη κάθε στιγμή όπως λάχει..και όλο αυτό το σκηνικό επιβάλει δραστικά μέτρα που λέει πεισμένος ο Εντι… πρέπει κυρία να πουλήσουν τα σπίτια όπως λέει το γκοβερνο να φύγουν για να μπορέσουν να ζησουν..Πρέπει να έλθουν αυτοί που έχουν τα λεφτά να κτίσουν μαγαζιά, ξενοδοχεία ναρχεται τουρισμός, να έχουμε δουλειές..

-Δηλαδή να πουλήσουν όσο και όσο? όσο για τις δουλειές δεν θα είναι για όλους ,σίγουρα δεν θα είναι για εκείνους που είναι αγράμματοι, δεν κατέχουν καμιά εξειδίκευση, δεν έχουν προσόντα για να εργαστούν στο τομέα τουρισμού.. αγράμματοι φτωχοί και πεταμένοι θα παραμείνουν, Τι δουλειές μπορεί να κάνουν?

- καθαριστές , καθαρίστριες αγωγιαρηδες..

-Νατα πάλι από τη αρχή η σκλαβιά, η υποταγή, ακόμη στα σωθικά τους υπάρχουν ίχνη από τη μούχλα των υπογείων κελιών και των αμπαριών..

-Αλλιώς θα πεθάνουν. Δεν υπάρχει άλλη λύση..και λέγοντας αυτά το πρόσωπο του παίρνει μια αλλόκοτη έκφραση, θυμού, βιασύνης, οργής, ανυπομονησίας , η φωνή του γίνεται τρανταχτή στη προσπάθεια του να με πείσει .. μπροστά μου εμφανίζεται ο Άδωνις Γεωργιάδης του νησιού με τη ίδια λύσσα για επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις για ξεπούλημα…

-Αχ ρε π.. το χρήμα ουδείς εμισησε..,

Σε όλο το δρόμο μπλα-μπλα για το πόσο καλός είναι, πόσο εργατικός είναι που εχει δουλειές που δεν προλαβαινει,που μεθαύριο ξεναγεί 250 Αυστραλούς επενδυτές , που πρέπει όλοι να θυσιαστούν για να έχουν δουλειές αυτοί που αξίζουν , που κάποια στιγμή θόλωσα και ήμουν έτοιμη να τον το μπατσίσω.. με το ζορι συγκρατήθηκα να μην γίνει και διπλωματικό επεισόδιο..Απέφευγα όσο μπορούσα τις εξηγήσεις που εδινε για κάθε ιστορική αναφορά όχι γιατί ίσως να μην ήταν αληθινές αλλά το ύφος του κάθε φορά που αναφερόταν στους πορτογάλους η ολλανδούς αποικιοκράτες , δείκνυε λατρεία, παραδοχή, αποδοχή και εμένα γύριζαν τα σωθικά μου..

Κάποιος μου τραβά το κορδόνι του σάκου., ένα παιδί που πουλά αυγά, μου απλώνει το χέρι ενώ τα μάτια του είναι καρφωμένα στη θήκη που είναι ενα μπουκάλι το νερό,,..

-Μακουνια… και κατι άλλο λέει..

Ο Εντι μεταφράζει.. Λευκέ.. έχεις δυο νερά μπορείς να μου δώσεις το ένα?

-Νόμιζα πως θέλει να μου πουλήσει τα αυγά που από τη ζέστη θανε και καλοψημένα…

Δώσαμε τα νερά μας σε αυτόν και το φίλο του και η Κική αγόρασε και όλο το καλάθι τα αυγά που τα άφησε στην άλλη γωνία του δρόμου να τα βρουν και να τα ξαναπουλησουν..

Ανεφοδιαστήκαμε νερά και αναψυκτικά από τα μαγαζάκια και συνεχίζουμε τη βόλτα μας στη ανατολική πλευρά του νησιού..

Ένα τσούρμο παιδιά φωνάζουν..ΜΑΚΟΥΝΙΑ-ΜΑΚΟΥΝΙΑ και ποδοβολητά σπρωξίματα σε μια βεράντα, 2 μικρά παιδια προσπαθούν να τραβήξουν ένα χαλάκι που πάνω τους κάθονται και παίζουν δυο αλπινακια μέσα στο σπίτι βιαστικά..

Τι κάνουν?

Προσπαθούν να κρύψουν τα αδελφάκια τους από εσας..

Από εμας?

Ναι είστε άγνωστοι, ειστε Μακουνια( λευκοι) και φοβούνται. Φοβούνται γιατί τα αδελφάκια τους αλπινακια μπορεί να αρπαχτούν και να πουληθούν από 40 εως 60 χιλιάδες δολάρια, σε όσους πιστεύουν ότι μπορεί να τους φέρουν καλοτυχία και εξουσία..

Τι ατυχία να είσαι καταδικασμένος σε αχρωματοψία και ο άλλος διεστραμμένος νους να σε θεωρεί τυχερό και να διαπράττει έγκλημα να σε αποκτήσει..

Ο ήλιο πέφτει σουρουπώνει,

από τις καμινάδες βγαίνει καπνός ένδειξη πως οι γυναίκες άρχισαν το μαγείρεμα, στους δρόμους ανάβουν φωτιές και στις πλατείες άρχισαν να οργώνονται τα night market με κάθε λογης εμπορεύματα . Η μυρωδιά από ζεστά φρέσκα ψωμάκια μας ξελιγώνει και βρεθήκαμε να αγοράζουμε δεκάδες ψωμάκια και φρούτα από τις γυναίκες της αγοράς..

Στα μπεντένια του δρόμου είναι απλωμένα στη σειρά και ανεμίζουν πουκάμισα, παντελόνια και φορέματα δωρισμένα από ΜΚΟ ( είναι με τα σήματα ακόμη) περιμένοντας τους αγοραστές. Πουλούν τα πάντα για να μπορέσουν να αγοράσουν άλλα προϊόντα.. Εδώ ο κόσμος έχει συνηθίσει να ζει στο δρόμο, να κοιμάται στο δρόμο και στα κατώφλια των ετοιμόρροπων σπιτιών., να ψωνίζει στο δρόμο, να αγοράζει από το δρόμο και κανείς δεν χρησιμοποιεί τις δυο κλειστές λαϊκές αγορές που η κυβέρνηση έχει κτίσει… Η συνηθεια είναι η μόνη λογική εξήγηση ‘η ο κόσμος φοβάται να κλειστεί μέσα σε τοίχους γιατί δεν γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού..

Επιστρέφουμε κατάκοποι μετα από αυτή τη πολύωρη πεζοπορία στη Σταουν ταουν και Μακουτι. Το αεράκι που έρχεται από τη θάλασσα μας δροσίζει στο αίθριο που αναλύουμε συναισθήματα και ανταλλάσουμε τις απόψεις μας …

 

[aspa]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες Ευχαριστούμε που μας ταξιδεύεις

 

[LULLU]

Συγκεντρωθήκαμε στη μεγάλη τραπεζαρία για πρωινό.

Η Φατιμα έχει ετοιμάσει τα πάντα και το τραπέζι είναι γεμάτο καλούδια η μόνη παραφωνία σε όλο αυτό είναι η ενοχλητική παρουσία και ελεγχος του Αντόνιο που λες και μετρά τις μπουκιές μας.. Μπορεί ο άνθρωπος να ήθελε να ελέγξει αν όλα είναι οκ, αν εχουμε τα πάντα, αλλά αυτό το καθηλωμα στη άκρη του τραπεζιού και το αετίσιο βλέμμα ελεγχου δεν ήταν και το πιο ευχάριστο, αλλά όμως δεν μας εμπόδισε από του να φάμε τα πάντα……………
Ο Εντι μας περίμενε στη αυλή.. σήμερα θα επισκεφτούμε το παλάτι Sao Paolo και το κάστρο Sao Sebastiao . Πολύ περπάτημα θαχει και σήμερα το νιώθω..
Αν και πρωί ο ήλιος καίει . Κάναμε είκοσι λεπτά ποδαρόδρομο μέχρι να φτάσουμε στο κάστρο βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Στόουν Τάουν . Είναι το πιο καλοδιατηρημένο κάστρο σε όλη την υποσαχάρια Αφρική.
Οι πορτογάλοι με σκοπό να προστατέψουν και να υποστηρίξουν τα πλοία που μετέφεραν τα εμπορεύματα από την ανατολή προς την Ευρώπη χρησιμοποιώντας αυτό το φυσικό λιμάνι αποφάσισαν να κτίσουν ένα κάστρο που χρησίμευε ως στρατιωτική βάση αλλά και η άμυνα εναντίον των ανερχόμενων τουρκικών βλέψεων, των ολλανδικών επιθέσεων και των γαλλικών ορέξεων.. Η επιλογή θέσης έγινε από τον Dom João de Castro που κατείχε τη θέση αντιπρόεδρου της πορτογαλικής δύναμης στη Ινδία και οι εργασίες άρχισαν το 1558. Χρειάστηκαν 60 ολόκληρα χρόνια για να μπει και η τελευταία πέτρα σε αυτό το αρχιτεκτονικό οικοδόμημα που αποτελείται από 2 προμαχώνες στη παραλία, δεκάδες πυροβολεία σε κάθε πλευρά για να αντικρούει τα πυρα των εχθρών.

Και όλα αυτά τα χρόνια σκλάβοι με αλυσίδες στα πόδια, με τα μαστίγια να χαρακώνουν τις γυμνές πλάτες με το αίμα να κάνει ρυάκι σε όλη τη διαδρομή από το Macuti ως εδω μετέφεραν τις πέτρες για την κατασκευή του φρουρίου..
Μια εικόνα που εύκολα μπορείς να φανταστείς..
Γύρω από τη μεγάλη κεντρική αυλή στα δεξιά , τα δωμάτια του ισόγειου αποτελούσαν κοιτώνες για τους στρατιώτες ενώ τα δωμάτια του πρωτου ορόφου ανήκαν στον εκαστοτε διοικητή και το κυβερνείο του.

Ένα μικρό νοσοκομείο περίθαλπε τους άρρωστους φαντάρους,( για τους δούλους ουτε λόγος βεβαια ) στη αριστερή πλευρά τα κελιά μιας σκληρής φυλακής για εκείνους που έπεφταν σε αδικήματα, στα υπόγεια οι χώροι που κρατούνταν οι δούλοι –σκλάβοι που περίμεναν τη σειρά τους να μπουν στα σκλαβοκαραβα η να πεθάνουν από ασθένειες και πείνα..
Μια δεξαμενή

στο υπόγειο χωρητικότητας 10.000 βαρελιών νερού για τις ανάγκες του φρουρίου.. Οι μόνιμοι κάτοικοι του κάστρου ήταν χιλιάδες και εκτός από τους στρατιώτες , διοικητές και σκλάβους ήταν πολλοί και οι ντόπιοι συνεργάτες σκληροί και αμίλητοι ενάντια στους δικούς τους ανθρώπους. Ακατανόητη η συμπεριφορά και η συνεργασία με τους κατακτητές σε αυτό το άθλιο εμπόριο ανθρώπων, αλλά είναι ως φαινόμενο και γεγονός καταγραμμένο και σίγουρα τοχουμε ξαναδεί στη ιστορία να συμβαίνει και να επαναλαμβάνεται .
Δεν θα μπορούσε να λείπει βέβαια και η εκκλησία.., εδώ εκείνη την εποχή και όχι μόνο, όλα γίνονταν με τις ευλογίες του κυρίου, όλα γίνονταν για τη διάδοση του λόγου του θεού, ‘η για το στέμμα…
Στο κέντρο της αυλής ένα ξύλινο βάθρο και η κρεμάλα.

Εδώ κρεμάστηκαν χιλιάδες άνθρωποι που αρνήθηκαν, αντέδρασαν και αντισταθήκαν στο πολιτισμό της Δύσης.. Οι φυλακισμένοι κρατούνταν επι 6 μήνες με ελάχιστη τροφή που κάθε μέρα μειωνόταν και πιο πολύ μέχρι η ασιτία θα λύγισε σώμα και ψυχή. Είχαν υπολογίσει ότι 6 μήνες θα ήταν ο απαιτούμενος χρόνος που ενας οργανισμός θα άντεχε κάτω από τέτοιες συνθήκες. Αν όμως κάποιοι κατάφερναν να επιβιώσουν πέρα του 6μηνου, τους οδηγούσαν στη εκκλησία για να εξομολογηθούν για τις αμαρτίες τους και τους οδηγούσαν στη κεντρική αυλή όπου ο δήμιος πέρναγε το σχοινί στο λαιμό τους πατώντας τη καταπακτή..
Όση ώρα περπατούσα μέσα στα κελιά, στα στενά, στη φυλακή ένιωθα τη πνοή του θανάτου, άκουγα τα βογκητά των πονεμένων, τα ουρλιαχτά των αλυσοδεμένων , ένιωθες τη τελευταία βαριά ανάσα των καταδικασμένων..

Δεν μιλάμε μεταξύ μας, τι να πούμε άλλωστε, νιώθουμε αφάνταστη ντροπή και θυμό πέρα από τη θλίψη για τις τόσες ψυχές που χαθήκαν εδώ αλλά και σε όλη τη αυτοκρατορία των αποικιοκρατών..θυμος…. θυμός που κάθε φορα που ακούω τον Εντι να περιγράφει με τόση λατρεια και αναγνώριση τους άποικους μουρχεται να τον φασκελώσω,,.. μάλλον, τι μάλλον, σίγουρο τοχω δηλαδή, η δική του καταγωγή να έχει τις ρίζες της στους σκληρούς συνεργάτες δουλεμπόρους..
Καθίσαμε στη σκιά κάτω από την καμάρα της εισόδου να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας πριν βγούμε στον έξω κόσμο…

 

[LULLU]

Φεύγουμε από το Sao Senastiao, η θάλασσα με ένα χρώμα βαθύ μπλε ,

οι βάρκες βγήκαν με τα πληρώματα τους για ψάρεμα, στο βάθος μόλις που φαίνεται το νησί Goa και εμείς κατηφορίζουμε στο παλάτι Σαο Πάολο.. Ένα πολύ όμορφο και επιβλητικό κτήριο τερρακοτα βαμμένο μπορντό και άσπρο βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο μας.

Κτίστηκε το 1610 ως κατοικία του διοικητή και σήμερα στεγάζεται το Museu de Artes decorativas που μας δίνει σαφέστατη εικόνα για τη ζωή των αρχόντων, της ελιτ, το 18 αιώνα πάνω σε αυτό το νησί.
Έχουν ανακαινιστεί όλα τα δωμάτια του πρώτου ορόφου και ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει πολλά αντικείμενα τέχνης που κατέφθασαν εδώ από Πορτογαλία , Ινδία , Αραβία, Κινα για το διάκοσμο του παλατιού, μπορεί να θαυμάσει και μοναδικά κομμάτια επίπλων σκαλισμένα στο χέρι από τεχνίτες Ινδονήσιους. Και είναι όντως μοναδικά γιατί οι καλοί άρχοντες με το που τελείωνε το έργο, αντί πληρωμής, ακρωτηρίαζαν τα χέρια των τεχνιτών για να μην μπορέσουν να δημιουργήσουν ιδια η ακόμη καλύτερα αριστουργήματα…. Δεν γνωρίζω αν οι τεχνίτες ήξεραν τη μοίρα τους πριν να αναλάβουν την εργολαβία αλλά σίγουρα μετά το σκυλομετανιωναν..
Και φυσικά και εδώ η ιδιωτική εκκλησία του παλατιού με 2 εξώστες ένα για τη γυναίκα του διοικητή και ενα για εκείνον.. έβγαιναν από τις κρεβατοκάμαρες τους με τις πυτζάμες που λέει ο λόγος, και γονάτιζαν στο εξώστη για να προσευχηθούν Μπήκαμε στη εκκλησία

για να θαυμάσουμε τον άμβωνα και βωμό δημιουργίες κινέζων καλλιτεχνών στη Γκόα της Ινδίας τον 17 αιώνα..Μέσα η εκκλησία μες στη μούχλα και μπιχλα, με σπασμένα καθίσματα, πεταμένα υφάσματα αράχνες και σάπια σκαλιά του άμβωνα προφανώς πως η συντήρηση μιας εκκλησίας δεν είναι στα άμεσα ενδιαφέροντα του διοικητικού συμβουλίου του μουσείου..
Περιδιαβαίνουμε στα δωμάτια του ισογείου που αποτελεί ένα άλλο μουσείο, το ναυτικό μουσείο. Πέρα από πυξίδες πλοίων και πολλά χρυσά νομίσματα βρίσκονται πολλά αντικείμενα κινέζικης τέχνης που έχουν ανακτηθεί από ναυάγια πλοίων στα γειτονικά νερά του Ινδικού. Δίπλα ακριβώς είναι το μουσείο ιερής τέχνης που μπορείς να μπεις με το ίδιο εισιτήριο..
Προχωράμε προς τη ανατολική πλευρά , στη οδό των Ηρώων, βρίσκουμε μπροστά μας το ξενοδοχείο escondidinho ιδιοκτησία ενός γάλλου επενδυτή..

Μπαίνουμε μέσα , εδώ υπήρξε ο πρώτος σταθμός σκλάβων. Στο τόπο που τώρα είναι η πισίνα, μάζευαν τους σκλάβους ενώ από τα παράθυρα των δωματίων του πρώτου ορόφου οι αγοραστές επέλεγαν το εμπόρευμα ξεκινώντας τα παζάρια..Η πορεία μετά γνωστή, τους μετέφεραν στο φρούριο στα υπόγεια περιμένοντας τη σειρά τους να σαλπάρουν στα σκλαβοκαραβα..
Απανωτα τα κτυπήματα της ιστορίας, πνιγόμαστε θέλουμε καθαρό αέρα, μια διακοπή από το ανελέητο σφυροκόπημα πληροφοριών..
Στα αριστερά μας βρίσκουμε το μεγαλοπρεπές

νοσοκομείο του νησιού που κτίστηκε το 1877 από τους Πορτογάλους ένα νεοκλασικό κτίριο με κήπους, σιντριβάνια και λιμνούλες που για παρα πολλά χρόνια ήταν το μεγαλύτερο νοσοκομείο νότια της Σαχάρας. Μπρος μας βλέπουμε το φάντασμα αυτού, η ότι έχει απομείνει από τη φθορά του χρόνου, του εμφυλίου και τη μανία των κυκλώνων( ιδίως εκείνου το 1994)Η τύχη του νοσοκομείου είναι μέσα στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της κυβέρνησης που θέλει να το παραχωρήσει σε μια ολλανδική εταιρεία με μια μίσθωση 50ετίας για τη δημιουργία ενός ξενοδοχείου.. Το μεγαλεπήβολο σχέδιο όμως δεν βρίσκει
σύμφωνους τους κατοίκους, οι οποίοι έχουν κάνει κατάληψη σε αρκετά τμήματα του κτιρίου ενώ σε ένα άλλο τμήμα λειτουργεί υποτυπωδώς μια ιατρική μονάδα πρωτοβάθμιας φροντίδας.. Η χρέωση των 15 με 20 μετικαλ της επίσκεψης δεν φτάνει προφανώς να καλύψει ουτε τους μισθούς του προσωπικού ούτε για την συντήρηση εγκαταστάσεων και αγορά προμηθειών.
Απέναντι στην άλλη γωνία

ορθώνεται κατάλευκη η πρώτη χριστιανική εκκλησία κτισμένη το 1522 η Nossa Senhora de Bakuarte που ακόμη λειτουργεί κάθε Κυριακή. Θεωρείται το παλιότερο ευρωπαϊκό κτίσμα του νότιου ημισφαιρίου .Εκτός από χριστιανικές εκκλησίες στο νησί υπάρχει και Ινδουιστικός ναός και τζαμί. Η πολιτισμικότητα ,η πολυθρησκεια συνέθεταν ενα μωσαϊκό κατοίκων που είχε να κάνει με Σαν, Βουσμάνους, Άραβες, Ινδούς, Ασιάτες, Κινέζους, Πορτογάλους με τελευταίους τους Ολλανδούς που κατάφεραν μετά από 3 πολιορκίες και ναυμαχίες να εκδιώξουν τους πορτογάλους και ένα μωσαϊκό θρησκειών, χριστιανών, μουσουλμάνων και Ινδουιστών. Σήμερα εδώ στο νησί το 70% των κατοίκων είναι μουσουλμάνοι και το 20% χριστιανοί ( στο νότο οι χριστιανοί είναι πολύ περισσότεροι, ενώ ένα 15% δηλώνει άλλες παραδοσιακές αφρικανικές λατρείες , ένα 30% δηλώνει άλλες μορφές χριστιανικής πίστης ενώ οι άθεοι κατέχουν ένα μεγάλο ποσοστό που φτάνει το 23% )και οι υπόλοιποι Ινδουιστές ..

Γυρνάμε ώρες στους δρόμους και τα στενά, άλλοτε καθαρά και άλλοτε μέσα στα σκουπίδια, περπατάμε ανάμεσα από ερείπια και παλιά αρχοντικά και τη μια στιγμή είσαι στο χθες και την άλλη στο σήμερα..
Σε όλη τη πορεία δίπλα μας τι άλλο από μια παρεα 4-5 παιδιων .

Μας ζητούν τετράδια και μολύβια και δεν μπορούμε να τους χαλάσουμε χατίρι. Σε μια από τις 2 κλειστές αγορές είναι οι πάγκοι με τα σχολικά πέρα από τα άλλα προϊόντα. Αγοράσαμε τετράδια σαν εκείνα των δικών μας μαθητικών χρόνων με το λεπτό φύλλο και το καφέ εξώφυλλο ( σαν μπακαλοτεφτερα) και στυλό και τα μοιράσαμε στα παιδιά που κατά ένα περίεργο τρόπο έγιναν μπουλούκι μέσα σε δευτερόλεπτα…

Για να δροσιστούμε και να κατανεύσουμε τη πείνα μας καθίσαμε σε ένα γραφικό καφέ για ένα σάντουιτς και μια παγωμένη λεμονάδα..

Το σήμα του ελευθέρου wifi στο τοίχο μας ενθουσιάζει, αλλά μείναμε με τον ενθουσιασμό ,μιας και η ιδιοκτήτρια του καφέ, μια ξινή Ελβετίδα δεν μας επέτρεψε να το χρησιμοποιήσουμε..και είμαστε και πελάτες.. το τι άκουσε δεν λέγεται..ουτε ο Ιορδάνης δεν θαχει καταφέρει να την ξεπλύνει ακόμη..
Εδώ κάποιες συνήθειες, τακτικές υπεροχής, κοινώς κουμάντο κάνω εγώ, καλά κρατούν….
Φύγαμε ικανοποιημένες για την ανταλλαγή ευγενικών προσφωνήσεων, σιγα μην κωλώσω δηλαδή μπρος τη γκεστάπο,, της ταχωσα και το καταφχαριστήθηκα,…
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση πριν τις ετοιμασίες για νυχτερινό περπάτημα στη πόλη του μυστηρίου..

 

[LULLU]

Απογευμα , η ζέστη άρχισε να υποχωρεί και μας ηλθε η όρεξη για μια βουτιά στα καταγάλανα νερά ,έξ άλλου στα πόδια μας είναι η παραλία..
Κατεβαίνουμε με λαχτάρα με πορεία τη παραλία ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο.. Η Φατιμα στη εξώπορτα με πρόσωπο βαμμένο με το musiro, μια άσπρη σκόνη που χρησιμοποιείται σαν μάσκα ομορφιάς από τις γυναίκες και προστασία του δέρματος μέθοδος πολύ διαδεδομένη εδώ στο βορρα. Μόνο που οι γυναίκες δεν κάθονται στο σπίτι τους για το μποτε τους αλλά τριγυρνούν στους δρόμους με αυτή τη τρομακτική αποκριάτικη μάσκα που σε κάνουν να θες να το βάλεις στα πόδια.. Η Φάτιμα λοιπόν με το μποτε της κουνά τα χέρια της σε ένδειξη ΟΧΙ,,, με το που μας βλεπει να πορευομαστε στο νερο..
- Μας λέει ΟΧΙ εδώ, λέει ο Νωντας που καταλαβαίνει λίγα από τα αγγλο-πορτογαλικά της Φατιμα και πολλά από τη διεθνή γλώσσα του σώματος..
Που πάμε λοιπόν?
Πιο κάτω κοντα στο κάστρο Σαο Σεμπαστιαο..λεει η Φατιμα
Με πετσέτες, παντόφλες και παρεο διασχίζουμε τα 400 μέτρα που μας χωρίζουν από την υποτιθέμενη άπαικτη παραλία..
Δυο οικογένειες με τα παιδάκια τους τσαλαβουτούν στο νερό.

Αλλά μέχρι να ακουμπήσω με τα δάκτυλα το νερό , πάτησα πέντε φορές γυαλιά , έκανα σλάλομ από σωρούς σκουπιδιών και ότι άλλο απομεινάρι επισκεπτών..Στο νερό άλλη απογοήτευση, χλιαρό έως κατουρο όπως λέμε εμείς εδώ, φύκια και διάφοροι επιπλέοντες οργανισμοί που δεν επιτρέπουν να βουτήξεις το κεφάλι σου ..
-Την κάνω..φωνάζω στο Νωντα.. σιγά τα νερά…
-Και τι περίμενες να βρεις εδώ? Το Κριό? ( η αγαπημένη μου παραλία στη Παλιοχωρα)
Επέστρεψα , ένα ντουζ και με ένα απολαυστικό καφέ κάθομαι στο αίθριο συγγράφοντας στο σημειωματάριο μου..
-Θα γράψεις και για μένα? Έτσι? Να γράψεις τα καλύτερα !!!!!!! λεει η Ιωάννα..
Η νύχτα πέφτει , εγώ ο Νωντας και Ιωάννα βγαίνουμε για μια νυχτερινή βόλτα στα στενά της Στοουν ταουν.

Στο δρόμο ελάχιστες γυναίκες και λιγότερα παιδιά, ενώ έφηβοι και ενήλικες σε μικρές παρέες συζητούν, κάθονται στα τείχη, στα παγκάκια στις πλατείες η στήνουν μικρούς πάγκους πουλώντας τσιγάρα και άλλα προϊόντα… Η εικόνα της σκληρής ζωής των κατοίκων, τα ερειπωμένα κτήρια , δείχνουν λιγότερο έντονα στο λιγοστό φως του φεγγαριού, μόνο οι μυρωδιές, τα αρώματα, ο καπνός των καμινάδων και ο ήχος της μουσικής είναι ίδιος και γνώριμος..

Ψάξαμε να βρούμε το FIORE DE ROSA ένα εστιατόριο, ενός ιταλού επενδυτή, που είχαμε εντοπίσει στη πρωινή μας ξενάγηση. Στο ισόγειο δεν είχε διαθέσιμο τραπέζι και ανεβήκαμε στη ταράτσα… ένα ουαουυυυυυυ η θέα..

Στη μια άκρη της ταράτσας, άναψαν τα κάρβουνα και μας έψησαν επί τόπου τα φρέσκα ψάρια..Η βραδιά κύλισε χωρίς να το καταλάβουμε συζητώντας για όσα ζούμε και μας εντυπωσιάζουν, ..Είμαστε οι τελευταίοι πελάτες του μαγαζιού που έκλεισε αμέσως μετά το φευγιό μας ενώ το σκοτάδι κατάπιε τις φιγούρες μας οδηγώντας μας στο ξενοδοχείο..
Ευτυχώς έχουμε έτοιμες τις βαλίτσες γιατί αύριο αναχωρούμε ακόμη πιο βόρεια στη Nacala σε ένα πανέμορφο lodge. , το .nuarro lodge..

 

[LULLU]

Περιμένουμε υπομονετικά να έλθει το βαν να μας παραλάβει για το μεγάλο ταξίδι προς Νacala και ωωωωωω τι έκπληξη!!!!!!!!
Μπροστά μας εμφανίζεται ένα αμάξι τύπου ρενο στεισον να φορτωσει 7 καλοταϊσμένους επιβάτες 7 βαλίτσες και άλλα τόσα σακίδια χώρια τον οδηγό και ξεναγό.. Θυμάστε το ανέκδοτο πως μπαίνουν 8 ελέφαντες σε ένα πεντακοσαρακι Φίατ?
- Κάποιοι θα το κόψουν με τα πόδια φαντάζομαι η σε πατίνια και δεμένοι στις πόρτες…
- Αρχίσαμε τις διαβουλεύσεις, τις προτάσεις τις εναλλακτικές..
- Οκ τωρα αυτό που προέχει είναι να βρεθεί άλλο αμάξι να μας πάρει απ’ εδώ και μετά θα τα ακούσει το γραφείο και ο υπεύθυνος του Νουαρο που ενώ γνωρίζει πόσοι είμαστε στέλνει μινιον βαν..
- Στα τηλέφωνα ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλο, ξέρεις εμείς είπαμε στο γραφείο στη Νακαλα να έλθουν 2 αυτοκίνητα αλλά αυτοί έστειλαν ένα..
- Για ενοικίαση αυτοκίνητου από το νησί ούτε λόγος δεν υπάρχει και η ιδέα ενοικίασης από Ναμπούλα δεν είναι εφικτή και έτσι η μόνη επιλογή ήταν να περιμένουμε 4 άτομα να στείλουν άλλο αυτοκίνητο από Νακαλα ..
Στείλαμε τις βαλίτσες και τα 3 κορίτσια και έμεινα πίσω με το Νωντα , Ιωάννα και Σοφία . Δεν μας πείραξε και πολύ , καθόλου μάλιστα, μιας και χαρήκαμε άλλη μια 3ωρη ιστορική αναζήτηση στα στενά του νησιού και για να μην χάσουμε τη φόρμα μας εξασκηθήκαμε στο shopping therapy αγοράζοντα ς είδη λαϊκής τέχνης που ανακαλύψαμε στο παζάρι εξω από το ξενοδοχείο των πρώτων σκλάβων..
Το αυτοκίνητο ήλθε το μεσημέρι .. Βγαίνουμε από τη γέφυρα και η αυλαία πέφτει, βρισκόμαστε και πάλι στο σήμερα.
Κατευθυνόμαστε βόρεια προς Pempa τη πύλη της Μοζαμβίκης από βορρά, τη πρωτεύουσα της περιοχής Cabo Delgado όπου άναψε η πρώτη σπίθα της επανάστασης με τους Frelimo..
Από εδώ επίσης είναι η πύλη που οδηγεί όσους επισκέπτες θέλουν να επισκεφτούν το αρχιπέλαγος Quirimbas ,ένα διαμάντι κρυμμένο στα ανοικτα της Μοζαμβίκης. Τα 31 μικρά νησιά οι κοραλλιογενή ύφαλοι, κρύβουν πολλά θαλάσσια μυστικά. Η πρόσβαση σε αυτά τα νησιά είναι ευκολότερη και φτηνότερη από Τανζανία, παρά από την ίδια τη χώρα που ανήκουν και αποτελούν κομμάτι του προστατευόμενου ομώνυμου πάρκου μαζί με άλλα τμήματα γης στη παράκτια ζώνη .
Δυστυχώς δεν θα είμαστε από τους επισκέπτες των νησιών Quilalea, Vamizi και Ibo ίσως μια άλλη φορα σε ένα άλλο ταξίδι στους χαμένους παραδείσους..αυτή τη φορά θα μονάσουμε, στη κυριολεξία θα μονάσουμε στο Nuarro lodge στο νότιο τμήμα του κόλπου Πεμπα για την ακρίβεια στο κόλπο Baixo της χερσονήσου Pinda.. Αχ όλα αυτά τα ονόματα, πονοκέφαλο μου προκαλούν..ευτυχώς ταχω καταγραμμένα..
Από Pemba στρίβουμε σε ένα χωματόδρομο, όλοι οι δρόμοι του βορρά στην ίδια κατάσταση είναι και για τα υπόλοιπα 70 χιλιόμετρα μέχρι το Νουαρο κατακτυπιόμαστε σε λακκούβες και υψώματα.
Εδώ η χώρα σε σύγκριση με το νότο, αλλάζει.. αλλάζει πολύ. Περνάμε από χωριά που δεν υπάρχει ηλεκτρισμός , δεν υπάρχει νερό, δεν υπάρχουν σχολειά. Η εικόνα των γυναικών και παιδιών προς αναζήτηση νερού είναι παντού. Γυναίκες , παιδιά με κουβάδες και μπιτόνια περιμένουν στις γεωτρήσεις , βρύσες η στους νερόλακκους που μπορεί να απέχουν χιλιόμετρα από τα σπίτια τους, να πάρουν νερό ..

Η ξηρασία φαίνεται πως έχει επηρεάσει τις καλλιέργειες γαρυφάλλου και μαγκο. Σε όλη τη διαδρομή δεν βρήκαμε ένα σημείο να μπορέσουμε να πιούμε καφέ η να αγοράσουμε νερό , άσε που ο οδηγός τοχει πάρει εργολαβία η σαν παίρνει μέρος σε ράλι λε μαν( για τους μη γνώστες είναι 24 ωρο ράλι αντοχής )

Είδαμε και πάθαμε να σταματήσει για ένα τσιγάρο και για να ανακουφιστούμε σε ένα ξερότοπο που μόνο ακακίες και αγκάθια ευδοκιμούν..
Όσο προχωράμε τόσο η σαβάνα μας περιβάλλει.
Κάποια στιγμή σταματάμε..
-Φτάσαμε λέει εικόνος.
Πού?? Κοιτώ γύρω μου ψυχή ζώσα γύρω μόνο ένα bao-bao με μια ξύλινη καλύβα..
Ακούω φωνές και εμφανίζεται από αριστερά μέσα από τις ακακίες η Ελίζαμπεθ,

η διαχειρίστρια του lodge που μας υποδέχεται..
Ακολουθούμε τη Ελίζαμπεθ και αμέσως μετά από μια στροφή βλέπουμε ένα πέτρινο δρομάκι να μας οδηγεί στη κορυφή ενός μικρού λόφου οπου υπάρχει η ρεσεψιόν του lodge..

Kαλως ήλθαμε λοιπόν στο οικολογικό Nuarro lodge.. και πως φαινεται απο ψηλα σ ε μια απο τις τελευταιες

φωτο