Μοζαμβίκη Μοζαμβικη η χωρα της υπομονης και ψιθυρου

[isabelle]

Τι έγραψες LULLU μου; "θάλασση χλιαρή σαν κάτουρο"; Πες τα χρυσόστομη, να βρω κι εγώ την αφορμή για να τα χώσω!
Έστω λοιπόν με κίνδυνο να μου την πέσουν όλα μαζί τα μέλη της πανίσχυρης σέχτας των παραλιοπληκτων του φόρουμ, εγώ ωστόσο θα το βροντοφωνάξω:
Μετά από επανειλημμένες δοκιμές σε πάμπολλες θάλασσες και ωκεανούς του πλανήτη, το τελικό μου πόρισμα λέει ότι πλην ΕΛΑΧΙΣΤΟΤΑΤΩΝ εξαιρέσεων, ΣΑΝ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΠΟΥΘΕΝΑ.

 

[LULLU]

Τι έγραψες LULLU μου; "θάλασση χλιαρή σαν κάτουρο"; Πες τα χρυσόστομη, να βρω κι εγώ την αφορμή για να τα χώσω!
Έστω λοιπόν με κίνδυνο να μου την πέσουν όλα μαζί τα μέλη της πανίσχυρης σέχτας των παραλιοπληκτων του φόρουμ, εγώ ωστόσο θα το βροντοφωνάξω:
Μετά από επανειλημμένες δοκιμές σε πάμπολλες θάλασσες και ωκεανούς του πλανήτη, το τελικό μου πόρισμα λέει ότι πλην ΕΛΑΧΙΣΤΟΤΑΤΩΝ εξαιρέσεων, ΣΑΝ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΠΟΥΘΕΝΑ.

ναι ακριβως ζεστη σαν κατουρο και αυτο το εζησα και σε θαλλασα Ινδις ,και Καμερουν και Μοζαμβικης και Μομπασας και θα το λεω παντα και οτι γινει

 

[LULLU]

Τα 12 ευρύχωρα σαλέ είναι χτισμένα από τοπικά υλικά και με παραδοσιακό στυλ. Κρυμμένα καλά μέσα στη ζούγκλα κατά μήκος των αμμόλοφων, μόλις που διακρίνονται οι χαρακτηριστικές τους στέγες mukuti, η μεγάλη βεράντα με την απεριόριστη θέα του κόλπου Baixo..
Αφήσαμε τις βαλίτσες στη ρεσεψιόν και με τα πόδια ξεκινάμε να βρούμε τα σαλέ μας,.
Η απόσταση που χωρίζει το ένα από το άλλο είναι κάμποση γεγονός που ευνοεί την απομόνωση . Περπατάμε σε ένα μικρό χωματένιο μονοπάτι κάτω από ακακίες με συνοδεία κάμποσα γατιά, ,,δεν ξεφεύγουμε από το ζωικό βασίλειο πουθενά σκέφτομαι δυνατά , προσπαθώντας να αποφύγω τις γάτο-επιθέσεις χαράς της Flopy, στα δεξιά μικρότερα κάθετα δρομάκια οδηγούν στα σαλέ.

Η Κική και εγώ θα είμαστε οι ένοικοι του 6

και είμαστε στη μέση ακριβώς απόσταση και για τη ρεσεψιόν αλλά και για το εστιατόριο που βρίσκεται στο τέλος και παραμένει ανοικτό μερα νύχτα και για λόγους ασφάλειας..
Αν το εξωτερικό μας ενθουσίασε το εσωτερικό των δωματίων μας άφησε με το στόμα ανοικτό. Κάθε δωμάτιο εχει τοποθετημένα σε υπερυψωμένο δάπεδο τα κρεβάτια με ωραία κλινοσκεπάσματα, και τις απαραίτητες κουνουπιέρες, μπροστά ένα μικρό σαλονάκι και πίσω ένα μεγάλο μπάνιο με όλα τα κομφόρ.

Η βεράντα με πολυθρόνες και αιώρες για πλήρη χαλάρωση, ενώ ένας δρόμος μέσα από τη πυκνή βλάστηση οδηγεί στη παραλία…
Πέρασε η ώρα μέχρι να προσαρμοστεί και να εξερευνήσει ο κάθε ένας το χώρο του και τη ιδιωτική παραλία.

Απουσία τηλεφώνου από τα δωμάτια δεν βοηθά στο να συνεννοηθούμε με τους υπόλοιπους , η τεχνική του βγαίνω έξω και βάζω τις φωνές δεν έχει καμιά επιτυχία αφού η απόσταση και τα δένδρα είναι εμπόδιο οπότε η μόνη πιθανότητα για συνεννόηση είναι ‘η κατ οίκον επίσκεψη ή η επίσκεψη στο εστιατόριο.. Και αυτό έγινε, ενας ενας πορεύτηκε προς το εστιατόριο-μπαρ που είχε την πιο καταπληκτική θέα όλου του κόλπου μέχρι το χωριό Nanatha .

Απλωθήκαμε στα μεγάλα μαλακά μαξιλάρια, στις αναπαυτικές πολυθρόνες απολαμβάνοντας τα ποτά μας καταστρώνοντας το αυριανό πρόγραμμα.

Νύχτωσε αλλά εμείς ακόμη στο μπαρ, που να πας τώρα να χωθείς μονάχος στο δωμάτιο όσο ωραίο και εγώ τουλάχιστον δεν ήρθα εδώ για να ξαπλώσω στην αιώρα..
Στρωθήκαμε στο κεντρικό τραπέζι για βραδινό, τι άλλο από ψάρι,

λέπια και βράγχια γαμωτο θα βγάλουμε στο τέλος μου φαίνεται, συζητώντας alla Greek styl , δηλαδή φωνακτά αλλά δεν ενοχλούμε και κανένα αφού είμαστε μόνο εμείς .
Κάποια στιγμή σκάει μύτη η Ελίζαμπεθ με μια άλλη λευκή κυρία ξανθιά γύρω στα 50 , που την είχα συναντήσει και στο γραφείο δίπλα στη ρεσεψιόν όταν πήγα να κάνω επιβεβαίωση των στοιχείων μας σκυφτή πάνω σε μια στίβα τετράδια, για ρωτώντας να μάθει αν είμαστε καλά και ικανοποιημένοι. Είδαμε το προσωπικό σε στάση εγρήγορσης και προσοχής αλλά σκεφτήκαμε λόγω της παρουσίας της Ελίζαμπεθ, δεν μας πέρασε από το μυαλό ότι η πενηντάρα ξανθιά ήταν η ιδιοκτήτρια του Nuarro που ηλθε να ελέγξει την επιχείρηση της..
Μετά την αποχώρηση της όπως ήταν λογικό, βομβαρδίσαμε στις ερωτήσεις τα παιδιά μαθαίνοντας πως , η κυρία από την Ολλανδία με ονομα Αναλις βαν και κατι αλλο που δεν θυμαμαι, μαζί με άλλους 3 φίλους που είχαν ιδρύσει είδη μια τουριστικη αναπτυξιακή εταιρεία σε άλλες χώρες (Βραζιλία-Αργεντινήη ) πετώντας με ένα ιδιωτικό αεροπλανάκι πάνω από την Baixo, είδε αυτό το παράδεισο και αποφάσισε να επενδύσει και εδώ..
Δεν γνωρίζω πόσος καιρός πέρασε για να πείσουν οι 3 της Nuarro αναπτυξιακή τους κατοίκους να πουλήσουν τις καλύβες τους που ήταν σκορπισμένες στη έκταση ενδιαφέροντος και να μεταφερθούν σε άλλη περιοχή φυσικά και με άλλα ανταλλάγματα για το κοινό καλό της φυλής του τόπου.
Οι κάτοικοι λοιπόν πούλησαν γη και δέντρα, ύδωρ δεν είχαν και μεταφερθήκαν σε άλλη περιοχή κοντά, ενώ οι Nuarro τήρησαν τις υποσχέσεις τους που ήταν η δημιουργία ενός σχολείου , η δημιουργία μιας κλινικής ,την Anan clinic, που θα παρέχει πρωτοβάθμια υγεία αλλά κυρίως εκπαίδευση σε θέματα όπως μετάδοση aids , φυματίωση , προγεννητικό έλεγχο και μητρικό θηλασμό και τη δημιουργία 2 δεξαμενών νερού για να μπορέσει ο κόσμος να ξεδιψάσει και να μην αναγκάζονται γυναίκες και παιδιά να διανύουν χιλιόμετρα καθημερινά
μέχρι τη κοντινή πηγή.. Η υπογραφή της συμφωνίας έχει και άλλες υποχρεώσεις όπως η πρόσληψη από το ξενοδοχείο ντόπιων υπαλλήλων αφού προηγουμένως εκπαιδευτούν , τη καταβολή 2 δολαρίων ημερησίως ανα επισκέπτη ανα διανυκτέρευση και 3 δολάρια για κάθε θαλάσσια δραστηριότητα στα νερά και υφάλους που τους ανήκουν..
-Τηρήθηκαν όλα αυτά? Είναι εύλογη ερώτηση.
- Εδώ δουλεύουν 80 άτομα από το χωριό, μας εκπαίδευσαν , έχουμε ένα μισθό και μπορούμε να κάνουμε πράγματα που δεν ξέραμε ότι υπήρχαν ή υπήρχαν μόνο ως επιθυμίες και όνειρα… Κάποιοι αντιδρούν ακόμη αφού έφαγαν τα χρήματα της πώλησης χωρίς να φτιάξουν σπίτι η να αγοράσουν βάρκα για ψάρεμα, η να μάθουν μια ξένη γλώσσα για δουλειά και αντιδρούν προκαλώντας συχνά εντάσεις και φασαρίες..
Τα υπόλοιπα έχουν υλοποιηθεί?
-Θα δείτε με τα μάτια σας αύριο κυρία που θα πάτε στο χωριό..θα δείτε με τα μάτια σας..
Αναβάλω κάθε κριτική στο όλο εγχείρημα ως αύριο και πέφτω με τα μούτρα στο φαι και το ποτό..
Νύχτωσε και με τη βοήθεια των φακών επιστρέφουμε στα δωμάτια μας..
Τώρα η επιστροφή λίγο μας φοβίζει μες στη μαύρη νύχτα, χωρίς φως μέσα στη ζούγκλα μην μας τη πέσει κανένα ζώο.. που για την αλήθεια μόνο μαϊμουδίτσες, φίδια και πάρα πολλές σαύρες έχω συναντήσει…
Πίσω στο δωμάτιο δεν με πιάνει νύστα , τα φώτα πολύ χαμηλά έως ανύπαρκτα αδύνατον να διαβάσω και το ρίχνω στη νοικοκυροσύνη.., μπουγάδα λοιπόν όλα τα άπλυτα της εκδρομής, ευτυχώς η Κική δεν ενοχλείται από τίποτα στον βαθύ ύπνο της..

 

[LULLU]

Τα κουνούπια έστησαν χορό απόψε , αν και η κουνουπιέρα με προφύλαξε από τα τσιμπήματα , το πρωί στα αυτιά μου ηχεί ακόμη το ενοχλητικό βσινννννννννννννν ….
Πρωινό με τα άλλα παιδιά που βρίσκονται λίγο σε αποσυντονισμό, μη ξέροντας τι να κάνουν και που να πάνε..άλλος για χαλάρωση, άλλος για διάβασμα άλλος για σνοκερλινκ, πάντως για το μεσημεράκι έκλεισε η επίσκεψη στο χωριό Nanatha..
Μαζεύω τα μπογαλάκια μου και ξεκινώ για τη ρεσεψιόν. Κάτω από τη ρεσεψιόν είναι η πισίνα ένα μπαρ αλλά και το καταδυτικό κέντρο, πάω λοιπόν να βρω μάσκα και αναπνευστήρα και να δοκιμάσω τη τύχη μου σε αυτά τα νερά που ήρεμα δεν τα λες αλλά τουλάχιστον αυτή τη ωρα , η ορατότητα είναι καλή..
Θέλει ένα μεροκάματο να φτάσεις από το εστιατόριο στη ρεσεψιόν, δεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος είναι ένα κουτί τσιγάρα δρόμος και φτάνεις καταϊδρωμένος και διψασμένος..
Λίγες οδηγίες από τα παιδιά για το που να βουτήξω αλλά κυρίως μέχρι που να φτάσω και κατηφορίζω για τη παραλία.

Στη σκιά ενός δένδρου ξαπλώστρες και κρεβάτια με αιωρούμενα άσπρα, πανιά βρίσκει καταφύγιο η μασέρ με τη πελάτισσα, που δεν είναι άλλη από τη κυρία Nuarro investment..
Καλημερίζω όπως ορίζει ο κώδικας καλής συμπεριφοράς, βάζω τα εξαρτήματα( για τα πέδιλα μου βγήκε η πίστη ανάποδα) και βουτώ..
Το νερο οκ από θερμοκρασία και η ορατότητα πολύ καλή, αυτό που δεν ήταν ουαουυυυυυυυυ ήταν ο βυθός. Εντάξει ψάρια υπήρχαν, κοράλλια υπήρχαν καμία σχέση όμως με το βυθό του Bazaruto αρχιπελάγους , καμιά μα καμια…. , εκείνες οι εικόνες δεν θα τις ξαναδώ ποτέ….

Κάποια στιγμή άρχισα να κρυώνω και συνειδητοποίησα πως πέρασαν ώρες που πήγαινα πάνω κάτω , προσέχοντας να μην ξεφύγω από τον ύφαλο που μου είχαν υποδείξει τα παιδιά γιατί λίγο πιο έξω κοφτερά δόντια και μεγάλα σαγόνια περιπολούν , όχι δηλαδή ότι δεν μπαίνουν και εδώ μέσα αλλά δεν είναι συχνές οι επισκέψεις φαίνεται, ή ‘ετσι μας λένε και εμείς το πιστεύομαι…., εμ δεν έχεις και πολλές επιλογές..
Επιστροφή στη ξηρά για στέγνωμα και ξεκούραση , που δεν πήρε και πολύ ώρα ενώ στο δίπλα δένδρο φαίνεται πως άνοιξαν οι δουλειές της μασέρ αφού οι φιλενάδες μου περιμένουν στη σειρά …
Μετά το μεσημεριανό ετοιμαζόμαστε για τη επίσκεψη στο χωριό.
Με τα αυτοκίνητα διασχίζουμε τη σαβάνα που μας χωρίζει από το χωριό, μια πολύ μεγάλη έκταση ιδιοκτησία της κυρίας Nuarro , που φιλοξενεί και το ιδιωτικό αεροδρόμιο της ,με αίθουσα αναμονής VIP και φυσικά τον αεροδιάδρομο..

-Σιγά μην κατασκοτώνεται στα τζιπ και στους χωματόδρομους η κυρα, έρχεται με το αεροπλανάκι της και ούτε γάτα ουτε ζημιά.. όχι παίζουμε.. να τα ΛΕΦΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑ λεφτά παιδάκι ,μου λέμε..
Αφήνουμε τα αυτοκίνητα και προχωρούσε τα πόδια , ο δρόμος βλέπεις δεν είναι βατός( η κατασκευή δρόμου δεν ήταν στα προαπαιτούμενα φαίνεται).
Γύρω μας ακακίες, bao-bao, καλλιέργειες ταπιόκας και κάπου εκεί σε να ξέφωτο, σπαρμένα τα νέα νοικοκυριά των κατοίκων Macua .

Τα σπίτια από πυλό και φυλλώματα δίνουν τη αίσθηση της γειτονιάς μιας και είναι κοντά το ένα με το άλλο με μια μικρή αυλή το κάθε ένα, που μέσα παίζουν κατάχαμα μωρά που τα επιβλέπουν μεγαλύτερα αδέλφια
η ενώ οι γυναίκες ετοιμάζουν το φαγητό της οικογένειας ..

Μας προϋπαντούν δεκάδες παιδιά χοροπηδώντας, παλεύοντας φωνάζοντας, ποζάροντας κάνοντας τέλος πάντων ότι περνά από το χέρι τους να αποσπάσουν τη προσοχή και το ενδιαφέρον μας.

Διασχίζουμε το χωριό που απαριθμεί 2570 κατοίκους με τη φασαριόζικη συνοδεία μας.

Η πλατεία του χωριού διαθέτει και ένα μικρό μπακάλικο , ένα μπαρ και ένα μαγαζί που πουλά από ρούχα έως βενζίνη..

Ε εεεεε λοιπόν οι αθεόφοβες βρήκαν να αγοράσουν και από εδώ κάνοντας φυσικά και παζάρια..

 

[LULLU]

Μπροστά μας εμφανίζεται το κτήριο του σχολειού. Mια επιγραφή λέει ότι εγκαινιαστηκε το Φεβρουάριο του 2015 δηλαδη φέτος..

- Na μωρε υπαρχει ειδατε?
Δυο στενόμακρες σκοτεινές αίθουσες η μια βαμμένη μπλε και η άλλη πράσινη, με καμιά εικοσαριά θρανία και πάγκους, μια βιβλιοθήκη και ένα γραφείο όπου ένας ο δάσκαλος διορθώνει γραπτά δεν αρνείται να μας ξεναγήσει.

Έχει 340 μαθητές και απορώ που μπαίνουν όλοι αυτοί , με βάρδιες πάνε στο σχολειό η εναλλάξ?
Ερώτηση που απέσπασε το βλοσυρό βλέμμα των φιλενάδων μου..
-Άπιστε Θωμά ε άπιστε Θωμά..
-Ρε δε βλέπετε τα τετραγωνικά του σχολειού και τα θρανία? Που χωρούν 340 μαθητές που? Ούτε σαρδέλες να γίνουν δεν χωρούν..
-ας είναι..
Προ Nuarro εποχής, τα παιδιά δεν γνώριζαν τίποτα περί σχολείου και εκπαίδευσης, οι δε γονείς δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι τα παιδιά τους θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο εκτός από του να βόσκουν ζώα η να ψαρεύουν στα απέναντι νησιά του quiribas και ακόμη πιο δύσκολο να πιστέψουν ότι είχαν δυνατότητες να μιλούν μια ξένη γλώσσα και να εργάζονται προσφέροντας ένα ικανοποιητικό εισόδημα στη οικογένεια..
Κάποιοι γονείς πείστηκαν ότι τα παιδιά τους μπορούν να κάνουν τη διαφορά και συμφωνήσαν στην εκπαίδευση τους, άλλοι γονείς δεν θέλησαν να παραβούν νοοτροπίες, έθιμα και παραδόσεις κρατώντας τα παιδιά τους αποκλειστικά για τις δουλειές του σπιτιού και το ψάρεμα ..
Ο ξεναγός μας είναι ένα παράδειγμα παιδιού που κατάφερε να ξεφύγει και φυσικά είναι ικανοποιημένος και φυσικό είναι να στάζει μέλι το στόμα του κάθε φορά που αναφέρεται στους Nuarro.
Έχουν αλλάξει οι συνθήκες διαβίωσης πάρα πολύ μας τονίζει. Τουλάχιστον 1 000 έχουν οικονομικό όφελος από τις δραστηριότητες του ξενοδοχείου, είτε γιατί πουλούν τα ψάρια τους, τα λαχανικά, τα ζώα, είτε γιατί βοηθούν στο κτίσιμο , είτε γιατί μεταφέρουν πράγματα και υλικά, πέρα από τους 80 υπαλλήλους που δουλεύουν φουλ ωράριο.
Το σχολειό, το ιατρείο και οι δεξαμενές νερού είναι η αιτία εσωτερικής μετανάστευσης, είναι η αιτία που αρκετοί κάτοικοι από άλλες φυλές και απομακρυσμένες περιοχές έχουν έλθει και εγκατασταθεί εδώ κάνοντας το Nanatha από χωριό πόλη..
Προχωρω και παρατηρώ γύρω μου τη ανάπτυξη ,παιδιά ξυπόλυτα βρώμικα με κοιλιές τουμπανο και αδύνατα ποδαράκια που είναι σφραγίδα της malnutrition , κορίτσια -γυναίκες πρόωρα μάνες να κουβαλούν στις πλάτες βρέφη , πεντάχρονα ξυπόλυτα αγόρια να καθοδηγούν τα ζώα στα χωράφια, αγόρια και κορίτσια να κουβαλούν κουβάδες νερο και ξύλα από μακρυα.

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ με αυτές τις εικόνες και με τα λεγόμενα του ξεναγού, αυτές είναι εικόνες της Αφρικής, εικόνες μιας χώρας που η φτώχεια κυριαρχεί .., εικόνες που ίσως να ήταν σκληρότερες και καθολικές πριν τους Νuarro, πριν την επένδυση..

Παραδίπλα από το σχολειό η ‘’Anan clinicα”” .., μια αίθουσα όλη και όλη που μέσα οι γυναίκες της κοινότητας που έχουν εκπαιδευτεί σε θέματα υγιεινής, πρόληψης ελονοσίας,Aids και οικογενειακού προγραμματισμού ,
βρίσκονται σε συγκέντρωση και ενημέρωση.

Αφίσες και πόστερ με ιατρικά θέματα κρέμονται από τους τοίχους και οι εθελοντές της οργάνωσης ‘’activista Anan clinic’’ που αποτελούν κομμάτι της κλινικής που ιδρύθηκε από τους Nuarro μας ενημερώνουν για τις δράσεις τους.
Μάθαμε λοιπόν ότι η κλινική είναι no religius-charity , που με γέμισε με ικανοποίηση , που αρχικά υποστηρίχτηκε από ιατρικό προσωπικό αλλά που τώρα αρκείται μόνο στην εκπαίδευση , ενημέρωση των κατοίκων σε θέματα που αφορούν τη υγεία και για ασθένειες που μαστίζουν ακόμη το χωριό..

Η ενημέρωση πχ για την ελονοσία, έχει να κάνει με τη χρήση κουνουπιέρας που μειώνει αποδεδειγμένα σημαντικά το αριθμό κρουσμάτων, αλλά εδώ σε θέλω μάστορα., κουνουπιέρες γιοκ.. Ελπίζουν κάποιοι άλλοι φορείς ή donors να δωρίσουν τις πολυπόθητες κουνουπιέρες.. ως τα τότε θα παρακαλούν τα κουνούπια να τους λυπηθούν η θα αφεθούν σε αυτό που από πάντα κάνουν.,, στην τύχη τους..
Μισό προγκετ δηλώνω, αν δεν μπορείτε να μοιράσετε mosquitoes’ tents , είναι λίγο τραγική η ενημέρωση του να λες του αλλου ότι μπορείς να σωθείς αλλά δεν μπορώ να σε σώσω..
-Τι κάνετε με τους αρρώστους?
-Είναι πρόβλημα , πρέπει να μεταφερθούν σε νοσοκομείο που απέχει 4 χιλιόμετρα και πάνω που έλεγα εντάξει δεν είναι μακριά , μου σκάνε το μυστικό, ,,,,αλλά και εκεί μόνο νοσοκόμοι υπάρχουν , δεν υπάρχουν γιατροί..
- Και τι κάνουν οι νοσοκόμοι?
-Μοιράζουν φάρμακα για πονοκέφαλο, διάρροια και πυρετό..
-Έτσι στα κουτουρού.. ε βέβαια οι ασθένειες είναι περίπου 3 και οι θεραπείες τους γνωστές.. τα πιο σοβαρά και δύσκολα περιστατικά μεταφέρονται στη Nampulla 6 ώρες δρόμο και οποίος αντέχει , άντεξε..
Τώρα που τα θυμάμαι, χαμογελώ στη σκέψη τι θα μπορούσε ο φωνακλάς φίλος μου Πολάκης να κάνει εκεί.. άσε θα του προτείνω να εκπονήσει ένα σύστημα όπως αυτός γνωρίζει… .στα δύσκολα φαίνονται οι καπεταναίοι στα δύσκολα…
- Η μόνη σωτηρία είναι η προσευχή δηλαδή μην αρρωστήσει κανείς..
-Μα είμαστε πολύ καλύτερα τώρα, πριν ο κόσμος πέθαινε γρήγορα, η ελονοσία θέριζε, ο υποσιτισμός είχε πολλά θύματα, τώρα έχουμε φάρμακα, έχουμε περισσότερο φαγητό, ο κόσμος… πεθαίνει σιγα- σιγα συμπληρώνω εγώ..
Αν υπήρχε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να με πείσουν για το πόσο τυχεροί είναι για τη συνεργασία τους με το Nuarro, για τις βελτιωμένες συνθήκες ζωής τους και να αναμασήσω τα όσα είπα , να σβησω κάθε αμφιβολία από τη σκέψη μου ακόμη –ακόμη να αυτοχαρακτηριστώ δύσπιστη –καχύποπτη, αυτή η ευκαιρία χάθηκε , πέταξε εξανεμίστηκε, στη θέα των σκυμμένων γυναικών στο χείλος βαθιών πηγαδιών κρατώντας μακριές ξύλινες κουτάλες,προσπαθώντας να μαζέψουν σταγόνα-σταγόνα,
το νερό που αναβλύζει στον αμμώδη πυθμένα και να γεμίσουν τους κουβάδες τους..

Γροθιά στο στομάχι..
- Αυτές δεν είναι δεξαμενές νερού φίλε..είναι πηγάδια και μάλιστα ξερά..
- Το πρωι οι δεξαμενές δούλευαν, είχαν νερό, δεν ξέρω τι έγινε…
- -Ναι γέμισαν τις πισίνες τους και το κατανάλωσαν..
Αντιλαμβάνομαι 3 δεξαμενές νερού παραδίπλα κλειδαμπαρωμένες στεγνές ..
- Αν δούλευαν καλέ μου αυτές, δεν θα υπήρχαν τα τόσα πηγάδια και τόσο βαθιά …
- Με το που μας είδαν οι γυναίκες έγινε ο χαμός.. Φωνές, χέρια υψωμένα , φαντάζομαι γνωρίζοντας απο που ερχόμασταν και καταλάβαιναν πως ο ξεναγός ωραιοποιούσε την όλη κατάσταση , διαμαρτυρήθηκαν έντονα τόσο έντονα που προς στιγμή η κατάσταση κόντεψε να ξεφύγει εντελώς.. Περικυκλωθήκαμε από γυναίκες που φώναζαν και απαιτούσαν πράγματα γεγονός που πυροδοτήθηκε από δικη μου κίνηση να δώσω σε μια κοπέλα ένα πακέτο χαρτομάντιλα που μου ζήτησε… και έγινε το κακό..
Μια μεγαλόσωμη φωνακλου μάλλον η αρχηγός φώναζε όπως μου είπε ο ξεναγός γιατί έδωσα τα χαρτομάντιλα πλησιάζοντας με απειλητικά και πριν με αρπάξει, η τουλάχιστον έτσι θεώρησα , εγώ αντέδρασα πιάνοντας το χέρι της και φωνάζοντας στο ίδιο τόνο, ότι αυτό που μου ανήκει το δωρίζω όπου γουστάρω λέγοντας στο ξεναγό να μεταφράσει ακριβώς αυτά που λέω..
Κάπως κάλμαραν τα πράγματα, εμείς αποφύγαμε τον προπηλακισμό ενώ ο Νώντας χαρούμενος μου δείχνει το καταγραμμένο βίντεο ενός Ελληνο-Μονζαμβικιανου καβγά..
- Δεν έχασες ευκαιρία έτσι??
- Χάνονται τέτοια ντοκουμέντα ?
Κατεβήκαμε στη παραλία του χωριού. Οι άνδρες ετοιμάζουν τις βάρκες για να βρουν για ψάρεμα στα νησιά. Φορτώνουν δίχτυα, νερό, αλάτι, τρόφιμα, κουβέρτες και ένα σωρό συσκευές..
-Είναι η εποχή του ψαρέματος πάνε μακριά και μπορεί να λείπουν και ένα μήνα, γιαυτο παίρνουν όλες αυτές τις προμήθειες.. ακόμη και αλάτι για να παστώνουν τα ψάρια..
Η νύχτα πέφτει παρέα με ένα δροσερό αεράκι, το φως λιγοστό και εμείς πρέπει να γυρίσουμε στο lodge..

Πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό μας και πολύς θυμός όταν στην πολύ ωραία επίσημη σελίδα της ‘’anan clinica’’ βλέπουμε πληροφορίες και εικόνες που καμια σχέση δεν έχουν με αυτά που εμείς είδαμε…., ισως στη αρχη τα πράγματα να σχεδιάστηκαν έτσι ,αλλά Νοέμβριο του 2015 αλλού κατέληξαν..

 

[LULLU]

Επιστροφή στο lodge για να σπαταλήσουμε εμείς οι τυχεροί άφθονο νερό για το ντους μας, να φάμε νόστιμο φαγητό, να συνδεθούμε στο διαδίκτυο, να ακούσουμε μουσική και στο τέλος να βρούμε και θέμα για να το αναπτύξουμε με τις αριστερές ιδέες και ταχτικές… αχ βρε δημιουργέ οποιος και αν είσαι όπως και αν λέγεσαι όλα εν σοφία αλλά με ανισότητες δημιούργησες,,, ( άλλη μεγάλη ιστορία και θέμα ετουτο)
Για βραδινό? Εχουμε?? Ρωτούν οι 7
-Fish mam..
Στο άκουσμα,,fish, αρχίσαμε να ψάχνουμε για λέπια επάνω μας..
-Μπορείτε να μας κάνετε πατάτες και αυγα? Ρωτούν κάποιοι..
-Ναι αλλά μόνο πατάτες ? σαν λίγο να της φάνηκε
-Ε και γλυκό στο τέλος..
Εγώ που για τα αυγά και κυρίως για αυτά που αφήνουν κατάλοιπα μυρωδιάς όπως σκόρδο, κρεμμύδι δεν τρέφω και ιδιαίτερη εκτίμηση, προτίμησα ψάρι ..
Το τι θα κάναμε το πρωι ήταν στον μετά από δείπνο σχεδιασμό ..Βαρκάδα για να δούμε φάλαινες δεν ήταν δυνατόν και το λόγο δεν το κατάλαβα καλά η γιατί δεν ήταν διαθέσιμο το καραβάκι η γιατί οι φάλαινες δεν ήταν στα γύρω νερά..μάλλον το δεύτερο αν και η εποχή είναι μέσα στο πέρασμα των μεγάλων αυτών θαλάσσιων θηλαστικών.
Αποφασίσαμε όλοι παραλία το πρωι για σνοκερλινκ και μετά επίσκεψη στο φάρο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του κόλπου Baixa
Μουλιάσαμε πάλι στα νερά και αν και καθίσαμε κάτω από τη σκιά ψηθήκαμε στον Ήλιο για τα καλά.
Δροσιστήκαμε στο μπαρ της πισίνας, όση ώρα τα κορίτσια πήγαν να αναζητήσουν τα ρούχα που είχαν παραγγέλλει στο ραφτάδικο που φιλοξενείται σε ένα χώρο δίπλα στη ρεσεψιόν και φυσικά να αναζητήσουν αναμνηστικά δώρα από το μαγαζάκι του lodge.
Καταφύγαμε για διάβασμα στη βεράντα του εστιατορίου που είναι και πιο κοντά σε εμάς αλλά έχει και τη καλύτερη θέα όλου του κόλπου..
Μετά το μεσημεριανό πήραμε νερά μηχανές και φεύγουμε για το Φάρο.
Στρίβουμε αριστερά από Nanatha και ακολουθουμε το χωματόδρομο για την άλλη της Baixa Pinda που βρίσκεται ο φάρος. Περάσαμε 3 χωριά με τις ίδιες εικόνες όπως παιδιά παντού να τρέχουν να κουβαλούν ξύλα και νερό, γυναίκες με μωρά στη πλάτη, ‘η με κουβάδες να περιμένουν τη σειρά τους στη βρύση για να πάρουν νερό , ‘η να κουβαλούν ξύλα ‘η φρούτα ντυμένες με τις πολύχρωμες φορεσιές τους.

Φτάνουμε στο φάρο που στις μέρες μας δεν λειτουργεί αλλά παραμένει επισκέψιμος ως μουσείο ναυτικής ιστορίας του τόπου..

Βαθιά ανάσα και βουρ για το ψηλότερο σημείο του φάρου με την φανταστική θέα τηςBaia peninsula. Από ψηλά το μάτι σου δεν χορταίνει την απεραντοσύνη.. Κανένα εμπόδιο στη θέα των γύρω χωριών,

των καλλιεργειών, των bao-bao,

φοινίκων που γέρνουν από το χάδι του αέρα, των χωρικών που πανε και έρχονται στα χωράφια και του απέραντου μπλε της θάλασσας.

Ο ξεναγός μας δείχνει το πέρασμα των φαλαινών , κρίμα που δεν θα μας τιμήσουν με τη παρουσία τους..
Κάτω στη κατάλευκη παραλία οι ψαράδες μπαλώνουν τα δίχτυα τους ,

επιδιορθώνουν τα σκισμένα από το αέρα πανιά, ενώ τα παιδιά χορεύουν γύρω μας ζητώντας φωτογραφίες..

Και φυσικά δεν μπορούμε να αρνηθούμε κανένα κλικ και απολαμβάνουμε τους αυθόρμητους παραδοσιακούς χορούς των παιδιών πάνω στο χώρο της υπαίθριας ψαραγοράς..

Στο γυρισμό περάσαμε και πάλι από το ιδιωτικό αεροδρόμιο της Annelies van der Vorm που σήμερα έφυγε με το μικρό αεροπλάνο της ( κατέγραψα το όνομα τελικά..) και το ρίξαμε στη πλάκα με φωτογραφίες και πειράγματα..Πάντως ο αεροδιάδρομος είναι μεγάλος, περίπου σαν τον παλιό αεροδιάδρομο των Χανίων ..
Επιστροφή και πρέπει να μαζέψουμε ρούχα, να πακετάρουμε εικόνες και αναμνήσεις γιατί αύριο στις 6 χαράματα, αναχωρούμε για Nampulla .
Στο εστιατόριο μας περιμένει έκπληξη.. το τραπέζι μας είναι στρωμένο στη άκρη πάνω στο γκρεμό

και δάδες και ρεσω ανάμενα μας δείχνουν το δρόμο

. Για άλλη μια φορά τα παιδιά μας περιποιήθηκαν άψογα και εμείς λόγω του καλού κρασιού είμαστε χαλαροί και γελαστοί αν και ένα αγκάθι άρχισε να τσιμπά…, δεν είδα πουθενά τους οδηγούς που υποτίθεται θα ερχοντουσαν να διανυχτερεύσουν εδώ για να φύγουμε αύριο πρωι, αυτή ήταν τουλάχιστον η συμφωνία..
Η Ελίζαμπεθ στη ερώτηση μου απάντησε ότι δεν ήρθαν ακόμη,,, μάλλον το είπε έτσι για να με καθησυχάσει…
Ας είναι ,, έχει ο Θεός ως αύριο..

 

[LULLU]

To αύριο έφτασε αλλά οι οδηγοί άφαντοι.. Η πτήση μας είναι 12.45 το μεσημέρι και πρέπει να είμαστε στη χειρότερη περίπτωση στο αεροδρόμιο στις 11 βάλε και 4 ώρες δρόμο έπρεπε ναχαμε κιόλας φύγει εδώ και ώρα..
Η Ελίζαμπεθ στα τηλέφωνα αλλά χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία, εμείς πάνω κάτω καθόλου χαλαροί και η ώρα πήγε 7και μισή..
Αφού είδαμε και αποείδαμε πως οδηγοί γιοκ και εμείς τη πτήση θα την χάναμε, τα παιδιά του Lodge μας φόρτωσαν στα 2 αυτοκίνητα και φύγαμε με την ελπίδα να συναντούσαμε στο δρόμο τους οδηγούς που υποτίθεται θα ερχοντουσαν από τη προηγούμενη μέρα.
Στα 20 χιλιόμετρα έγινε και η πολυπόθητη συνάντηση , ξεφορτώθηκε το ένα αυτοκίνητο για να γυρίσει πίσω στο Νuarro και πατήσαμε γκάζια για αεροδρόμιο. Τι γκάζια τώρα να πατήσεις σε ένα χωματόδρομο, ημέρα Κυριακή ,που έχουν κατέβει από τα γύρω χωριά κόσμος στο τοπικό παζάρι, ποδήλατα, ζώα και άνθρωποι ?

Αν και είμαστε στη τσίτα οι τελευταίες πολύχρωμες εικόνες ενός ζωντανού κόσμου αποτυπωθήκαν στη ίριδα και στις κάρτες των μηχανών.
Βγαίνουμε επιτέλους στο ασφαλτοστρωμένο δρόμο και πάνω που λέγαμε τέρμα τα γκάζια ,, αστυνομία παντού, λες και γιορτάζουν κάτι σαν ημέρα ‘’αστυνομία στους δρόμους’’ που μας σταμάτησε αρκετές φορές για έλεγχο, τόσο που σίγουροι πια ότι το αεροπλάνο θα φύγει χωρίς εμάς καταστρώναμε εναλλακτικό σχέδιο για το που θα μείνουμε..

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο κυριολεκτικά στο τσακ και με τη ψυχή στο στόμα.. Το αεροδρόμιο εδώ αντιπροσωπεύει αεροδρόμιο άλλης εποχής , η τουλάχιστον πληρει όλα τα κριτήρια ενός απομονωμένου Αφρικανικού αεροδρομίου, μουντό, βρώμικο, χωρίς νερό, με σπασμένα πορτοπαραθυρα και ιμάντες και με υπαλλήλους που πρόκειται να ξυπνήσουν κάποια ώρα της μέρας.
Η καθυστέρηση της πτήσης μας στέλνει που αλλου? στο μικρό μαγαζάκι στη αίθουσα αναχωρήσεων . Ο υπάλληλος βλέποντας να μπουκάρουν 7 άτομα μέσα στο 1χ1 χώρο του, ταχασε που ακόμη και το όνομα του ξέχασε.
Το αεροπλάνο φτάνει Μαπούτο αλλά όλο κύκλους κάνει, ένας –δυο –τρεις και από τα μεγάφωνα ανακοινώνεται ότι ο αεροδιάδρομος έχει καταλειφθεί από πουλιά κα πρέπει να καθαριστεί..
Και πως φεύγουν τα πουλιά από το δρόμο σου? Με πολλά αυτοκίνητα σαν αυτά της πυροσβεστικής που εκτοξεύουν νερό διώχνοντας τα πουλιά.
Κάναμε αρκετούς γύρους μέχρι να προσγειωθούμε και οι βαλίτσες μας έφτασαν ανοικτές . Η Σοφία έκλαψε τη φωτογραφική μηχανή που δυστυχώς την είχε μέσα και εγώ έκλαψα τις κολόνιες που είχα αγοράσει από το dutty free αεροδρομίου.. .
Αν και είχαμε ασφάλεια,( μας έκαναν το ίδιο και στο επόμενο ταξίδι στη Κολομβία καi το θέμα ασφάλειας θα το ξαναμελετήσω) μας ενημέρωσαν ότι, για να αποζημιωθούμε πρέπει να προσκομίσουμε και την απόδειξη , πράγμα πολύ δύσκολο για τη μηχανή μιας και είχε αγοραστεί χρόνια πριν και από τη Ταϋλάνδη..
Ας είναι ας μην χαλαστούμε τώρα στο τέλος..
Αφήσαμε τις αποσκευές στο ξενοδοχείο και με ταξί κατεβήκαμε στο κέντρο .Περπατήσαμε στους δρόμους, μπήκαμε σε μαγαζιά .
Στην Νgungunhane βλέπουμε ένα μοντέρνο εμπορικό κέντρο το Maputo Shopping Center και είπαμε να μπούμε να δούμε τι γίνεται.. Πολλά μαγαζιά , μικρά καφέ , εστιατόρια , σινεμά και ένα σουπερ μάρκετ στεγάζονται σε αυτό το κτήριο με τιμές αρκετά τσουχτερές που απορείς πως τόσος ντόπιος κόσμος μπαίνει εδώ.
Η μιση παρέα χάθηκε στους ορόφους και στα μαγαζιά που δεν έχουν και κανένα ενδιαφέρον , ενώ η υπόλοιπη παρέα τους περίμενε σε ένα από τα πολλά τίγκα από κόσμο καφέ στη πλατεία έξω από το κεντρικό κτήριο
Πίνοντας το πιο απαίσιο καφέ της ζωής μου, παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου..Παρέες νεαρών κοριτσιών και εφήβων μπροστά μου ντυμένα με τα καλυτέρα που διαθέτει η μόδα , με κινητά ανά χείρας παρακολουθούν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα φωνάζοντας και χειροκροτώντας και αμέσως μουρχεται η εικόνα των παιδιών με τους κουβάδες στα χέρια, ξυπόλυτα και πεινασμένα.. Δυό κόσμοι, πολίτες πολλών ταχυτήτων και είμαι βέβαιη πως ετουτα εδώ τα παιδιά που χαίρονται τα αυτονόητα, δεν γνωρίζουν ούτε υποψιάζονται τη ζωή, που κάποια άλλα συνομήλικα τους ( και είναι πολλά ) ζουν..
Μια σκουντιά από τη Σοφία με επαναφέρει από τις σκέψεις μου.
Μου δείχνει με το βλέμμα και τα χείλη σφικτά το πίσω τραπέζι ….
Μια οικογένεια , μάλλον Ινδοί, με τα 4 παχουλά παιδιά τους που παίζουν με κινητά και PPS στρογγυλοκάθονται, ενώ μια κοπελίτσα θαταν 12 -13 χρονών, με στολή μπλε και άσπρο πουα, με ποδιά και ασορτί καπελάκι καμαριέρας τους σερβίρει με χαμηλωμένο βλέμμα φαγητό που έφεραν μαζί τους και στο τέλος παίρνει μια καρέκλα και κάθεται λίγα μέτρα πιο μακριά, έχοντας μάτια και αυτιά καρφωμένα πάνω τους μπας και ζητήσουν κάτι άλλο… Η υπηρεσία μακριά από την εργοδοσία, διαχωρισμός ,ταξεις,,. Αυτή η εικόνα μας καθήλωσε για ώρα και είναι η εικόνα που μας στοιχειώνει ακόμη …
Με τα πόδια κατεβήκαμε την 10 Νοεμβρίου ψάχνοντας για φαγητό. Μας γυάλισε το μάτι το Zambi και στρωθήκαμε στην αυλή κάτω από τέντες . Παρότι ζέστη το δροσερό θαλασσινό αεράκι φτάνει ως εμάς..
Στο μεγάλο τραπέζι στρώνονται αστακοί και ψάρια που ένα ξαφνικό μπουρίνι κόντεψε να τα απογειώσει. Τέντες στροβιλίζονται στον αέρα, καρέκλες αν και σιδερένιες σέρνονται στο πάτωμα και εμάς μας μεταφέρουν με ταχύτητα φωτός στα ενδότερα του μαγαζιού..

Επιστροφή στο Pestana.Eχουμε να ετοιμάσουμε βαλίτσες για την επιστροφή . Αύριο θα έχουμε πρωινή ξενάγηση στη πόλη και το βράδυ τη πτήση που θα μας μεταφέρει στη καθημερινότητα μας.

 

[LULLU]

Μετά ένα ικανοποιητικό πρωινό φύγαμε για ξεναγηση στη πόλη που ξεκινησε ως σταθμος εμποριου ..
Το 1782 ο Lorenzo Marques κατεφτασε εδώ και ίδρυσε κάτι σαν εμπορικό σταθμό όπου έδωσε και το όνομα του. Αυτός ο σταθμός ολοένα και μεγάλωνε μέχρι που το 1850 έγινε πόλη και πήρε το όνομα Maputo αμέσως μετά την ανεξαρτησία από το 1976..
Το Maputo λοιπόν με τους 1 .700.000 κατοίκους βρίσκεται στις εκβολές των ποταμών Τempe, Umbeluzi, Matola και Infulene προς το Maputo bay και είναι ενα φυσικό λιμάνι που έζησε λαμπρές μέρες εμπορίου στο θαλάσσιο δρόμο Ασίας –Ευρώπης που οι επωφελούμενοι -αποικιοκράτες έπρεπε να προστατέψουν τα συμφέροντα τους με κάθε τρόπο.
Στις μέρες του αιώνα αυτού, η πόλη και το λιμάνι της δίνει οικονομική ευμάρεια χάρις στις εξαγωγές σε άνθρακα, χρωμίτη ζάχαρη και σκληρό ξύλο , κύρια προϊόντα εξαγωγής και αποτελεί τον άξονα της οικονομίας της χώρας.
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο( στη πλατεία ανεξαρτησίας) έχουμε στα πόδια μας το καθεδρικό ναό cathedral of nossa senhora da conceicao

,ένα κατάλευκο επιβλητικό κτήριο με το χαρακτηριστικό πύργο ύψους 66 μέτρων, που θεμελιώθηκε το 1936 αλλά άνοιξε τις πύλες του το 19944 Από την πλαϊνή πόρτα μπαίνουμε δειλά και στα αυτιά μας έρχεται ο απαλός ήχος του εκκλησιαστικού μουσικού οργάνου. Το εσωτερικό λυτό χωρίς χρώματα και χρυσάφια και μπιχλιμπίδια..Αρκετοί πιστοί προσεύχονται σκυμμένοι ευλαβικά και εμείς αθόρυβα απομακρυνόμαστε χωρίς να διαταράξουμε τη γαλήνη τους.
Δίπλα ακριβώς ορθώνεται το δημαρχείο το ίδιο επιβλητικό αλλά χρώματος γκρι-καφέ που κτίστηκε το 1945 .Με το που πατήσαμε το τελευταίο σκαλοπάτι, ο φρουρός στρατιώτης μας εκδίωξε κακήν κακώς, ούτε πως είναι μέσα δεν προλάβαμε να δούμε από τη μισάνοικτη πόρτα….

Κατηφορίζουμε προς το πιο παράξενο οίκημα αυτής της πόλης κατασκευασμένο όλο από σίδερο και ατσάλι( μέταλο) εξ ου και το όνομα αυτού… ‘’σιδηροσπιτο’’ η iron house σχεδιασμένο από τον γνωστό Αιφελ, ο οποίος δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στη χώρα αυτή, συνεπώς δεν γνώριζε τα περί κλίματος και θερμοκρασίας όταν σκέφτηκε και σχεδίασε το σπιτι αυτό που προορίζονταν για προεδρική κατοικία..

Και εντάξει αυτός δεν ήξερε, οι άλλοι που το έκτισαν και αυτός που θα κατοικούσε δεν το σκέφτηκαν ότι αυτό το κατασκεύασμα δεν είναι σπίτι αλλά φούρνος?
Κοντά βρίσκεται και ο βοτανικός κήπος της πόλης που ο Thomas Honney από το 1885 δημιούργησε. , Στην έκταση του πάρκου δεν υπάρχουν μόνο φυτά, λουλούδια, ανθισμένες αλέες αλλά και γήπεδα τένις όπου οι καλύτεροι τενίστες της χώρας προπονούνται και αγωνίζονται.

Διασχίσαμε όλο το πάρκο και βγήκαμε στη απέναντι πλευρά επι στη Rua Radio όπου υπάρχει ο ραδιοφωνικός σταθμός. Για να πω την αλήθεια δεν εντυπωσιάστηκα από αυτόν το πνεύμονα πρασίνου όπως θα λεγαμε και εμεις, έχω δει και καλύτερα…

Προχωραμε προς το φρούριο χτισμένο από τους Πορτογάλους στα μέσα του 19 αιώνα κοντά στο χώρο ενός παλαιότερου φρουρίου.
Περνώντας την είσοδο μπαίνουμε σε μια εσωτερική αυλή όπου στο μικρό κήπο είναι σκορπισμένα οβίδες

και κανόνια εκείνης της πολεμικής εποχής και ένα μικρό μουσείο με απομεινάρια από την εποχή της πορτογαλικής εισβολής και κυριαρχίας στη χώρα.

Στη μέση ενός δωματίου του ισογείου είναι σφραγισμένο το σκαλιστό ξύλινο φέρετρο του κυβερνήτη, επαναστάτη , ηρωα, Ngungunhane .

Ο Νgungunhae βασιλιάς μιας φυλής γεννήθηκε στη Γάζα Μοζαμβίκης το 1850 πήρε το παρατσούκλι λιοντάρι της Γάζας για τη αντίσταση και τους αγώνες εναντίον της πορτογαλικής κυριαρχίας, νικήθηκε όμως από τον Albuquerque και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του εξόριστος στη Λισαβόνα και αργότερα στο νησι Terceira στις Πορτογαλικές Αζόρες, όπου και πέθανε το 1906. Το φως της επανάστασης άργησε πολύ ακόμη..

Μια τέτοια σημαντική πόλη έπρεπε να συνδέεται με άλλες πόλεις με κάποιο τρόπο. Και ο μόνος ευκολότερος τρόπος ήταν το τραίνο.. Και τα έδωσαν όλα στο κτίσιμο και σχεδιασμό ενός σιδηροδρομικού σταθμού που χαρακτηρίστηκε ένας από τους 10 ωραιότερους σταθμούς σε όλο τον κόσμο, ενός σταθμού ορόσημο στο Μαπούτο και είναι ένα από τα πιο επιβλητικά κτίρια της πόλης.
Ο θόλος σχεδιάστηκε από έναν συνεργάτη του Alexandre Gustav Eiffel που ευτυχώς εδώ το σίδερο και ατσάλι έπιασαν τόπο…

Περνώντας από σταθμευμένα μη λειτουργικά πλέον τραίνα και μηχανές δεν μπορεί να μην θαυμάσεις και να μην εντυπωσιαστείς από τα σφυρήλατα

συρματοπλέγματα, τους πυλώνες και βεράντες που κοσμούν το εξωτερικό του σταθμού και τις ζωγραφισμένες πλευρές των εξωτερικών τοίχων των αιθουσών.
Στο δε εσωτερικό φιλοξενείται μια πολύ όμορφη έκθεση η Kulungwana Espaço Artistico, με έργα γλυπτικής και ζωγραφικής ντόπιων και ξένων καλλιτεχνών..
Το εθνικό μουσείο που ευτυχώς είναι ανοικτό φιλοξενεί αξιόλογα έργα ζωγραφικής και γλυπτικής των σύγχρονων καλλιτεχνών Chissano και Malangatana
Δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεφτούμε τη μικρή λαϊκή αγορά κάτι σαν συνεταιρισμό , που υπάρχουν προς πώληση χιλιάδες σουβενίρ λαϊκής τέχνης..Περιττό να πω, πως άδειασαν οι πάγκοι..

Φορτωμένες με τσάντες σακούλες φεύγουμε για craft market που βρίσκεται στη Praca 25 do Junho , ετσι για να μην μας μείνει ούτε ευρώ ούτε απωθημένο .

Μείναμε πράγματι με το στόμα ανοικτό όχι μόνο από τη πληθώρα προϊόντων και είδη αλλά και τον τρόπο παρουσίασης τους .. Ξοδέψαμε αρκετό χρόνο ανάμεσα στα μαγαζιά –πάγκους και τα καφέ για όσους το θέμα shopping ειχε κλείσει με το κλείδωμα των αποσκευών από χθες..
Με το βανακι επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Οι τελευταίες εικόνες από τη πόλη που φαίνεται να έχει άλλους ρυθμούς, άλλες ανάγκες, άλλη ζωή από ότι η περιφέρεια και σίγουρα έχει άλλη τύχη..
Κάθομαι στο μπαρ του ξενοδοχείου για ένα τελευταίο καφέ και σάντουιτς βάζοντας σε τάξη τις σκέψεις μου , σέρνοντας τις τελευταίες γραμμές του ταξιδιού στο ημερολόγιο μου..
Και γράφοντας το τέλος παρ ότι η πόλη δεν με αγγιξε όπως το εσωτερικό της χώρας δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω σε όσα έγραψε το 1976 ο Ντυλαν στο τραγούδι του..
And when it’s time for leaving Mozambique
To say goodbye to sand and sea
You turn around to take a final peek
And you see why it’s so unique to be
Among the lovely people living free
Upon the beach of sunny Mozambique.

ΤΕΛΟΣ

 

[giannoula]

Τέλεια!! Ευχαριστούμε για την μοναδική ιστορία!!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική