Βολιβία Περού Μια τζούρα απο Περού-Βολιβία

[silversurfer]

La Paz

Η πτήση της Peruvian Airlines στις 07:30 το πρωί ήταν απίστευτα βολική για το πρόγραμμά μας κ κλείνοντας την εγκαίρως εξασφαλίσαμε την saver τιμή (η οποία με κανα 20$ φόρους πήγε πάλι στα 80$). Το αεροδρόμιο που εξυπηρετεί την πρωτεύουσα της Βολιβίας ΛαΠαζ βρίσκεται στην παρακείμενη πόλη του El Alto κ έχει το ρεκόρ στα διεθνή αεροδρόμια του πλανήτη ως προς το υψόμετρο του (4060μ). Λόγω αυτού του γεγονότος, έχει περιορισμούς ως προς το ποια αεροσκάφη μπορούν να το χρησιμοποιούν κ έτσι σαν κύριο hub international πτήσεων της χώρας λειτουργεί η τροπικού κλίματος πόλη της Santa Cruz De La Sierra, ενώ έχει κ μεγάλους φόρους για τις διεθνείς πτήσεις. Το αντίστροφο δρομολόγιο με την εταιρεία που είχαμε χρησιμοποιήσει κόστιζε περίπου 200$

Φυσικά εμείς που με δυσκολία είχαμε στανιάρει στα 3400μ του Cuzco, όταν προσγειωθήκαμε στο El Alto τα είδαμε ξανα κωλυώμενα καθώς πραγματοποιήσαμε μονομιάς υψομετρικό άλμα 660μ. Ζοριστήκαμε μέχρι να περάσουμε το immigration κ ξοδέψαμε λίγο χρόνο σε κάποιες καρέκλες ωστε να ξελαμπικάρουμε. Δεν είχα καμιά όρεξη σε αυτή τη κατάσταση να παζαρεύω με ταξιτζήδες κ ευτυχώς είχα προνοήσει να κλείσω transfer απτο ξενοδοχείο μας με 10$. Η διαδρομή μέχρι το κατάλυμα μας πρόσφερε κάποιες στιγμές φοβερής θέας στο κομμάτι που ο δρόμος κατεβαίνει απότομα (το οποίο ουσιαστικά αποτελεί κ το νοητό σύνορο μεταξύ των δυο πόλεων)

Στην ΛαΠαζ είχαμε προγραμματίσει να μείνουμε μόνο μια μέρα. Με βάση τα αξιοθέατα δεν προσφέρει κάτι not to be missed κ το εντονότερο τουριστικό ενδιαφέρον κινεί ο αρχαιολογικός χώρος Tiwanaku με τα ιδιαίτερα κ όμορφα τύπου «πινακίδας» ευρήματα. Εμείς όμως μιας κ δεν είμαστε κ τόσο αρχαιολάτρεις κ η επίσκεψη απαιτεί τουλάχιστον ένα 6ωρο go-and-come-back , απορρίψαμε γρήρορα αυτήν την ιδέα. Εγώ προσωπικά θα γούσταρα να κάνω το φημισμένο Death Road , μια πανέμορφη διαδρομή 65km απτα υψίπεδα μέχρι την απαρχή της ζούγκλας με ποδήλατο που προσφέρει breath taking εικόνες κ εκτοψεύει την αδρεναλίνη. Αν ήμουν με καμιά τσακαλοπαρέα θα το δοκίμαζα σίγουρα, αν το έλεγα όμως στην Μ. η οποία κώλωσε να ανέβει το Huyana Picchu επειδή είχε διάβασει κάπου ξώφαλτσα για death steps, πιθανόν θα με σκότωνε η ίδια επιτόπου κ θα γλίτωνε μια κ καλή

Στο ξενοδοχείο φάγαμε κάτι κ ήπιαμε κ ένα mate de coca για να ισιώσουμε κ ξεκινήσαμε για μια χαλαρή περιήγηση στη πόλη. Κ μιας κ βρισκόμασταν τόσο κοντά σε σταθμό με τελεφερικ, δεν αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη κ πηγαίναμε περα δώθε απολαμβάνοντας την εξαίσια θέα της πόλης απο ψηλά.

Η μορφολογία της πόλης κ η τοποθεσία που έχει χτιστεί – σαν ένα μπολ όπως εύστοχα αναφέρεται στο διαδίκτυο -- ανάμεσα στις οροσειρές αποτελεί απο μόνη της αξιοθέατο. Απο ψηλά βλέπεις απο τη μία τα γυμνά ασοβάτιστα κτήρια του El Alto και απο την άλλη τα σχετικά σύγχρονα κτήρια στο «μοντέρνο» block της πόλης άλλα κ μια ρυμοτομία σχετικά χαοτική κ γοητευτική. Το βράδυ με τα σημάδια απτα φώτα των κατοικιών στο Ελ Αλτο να σχηματίζουν ένα μωσαϊκό μέσα στο σκοτάδι η θέα είναι απείρως ομορφότερη.

Πήραμε taxi για την Calle Jaen, ένα δρόμο γεμάτο απο αποικιοκρατικά κ πολύχρωμα κτήρια κ μουσεία. Να πω την αμαρτία μου, δεν εντυπωσιάστηκα.

Βολτάραμε απο δω κ απο κεί στο ιστορικό κέντρο με κάποιες στάσεις σε όμορφες πλατείες. Ο δρόμος μας έφερε στην Plaza Murillo , την κ καλά κεντρική πλατεία της πόλης όπου στέκει ο μεγάλος καθεδρικός ναός. Ε μιας κ ήρθαμε ως εδώ, ας μπούμε να δούμε τι παίζει.

Αυτο που είδαμε λοιπόν δεν το είχαμε ματαξαναδει σε καμιά εκκλησία Θα το χαρακτήριζα αυθαίρετα ως 3D αγιογραφίες καθώς αντι για τις απλές flat εικόνες που έχουμε συνηθίσει στις δικές μας εκκλησίες, εκεί αντικρύσαμε τις μορφές των αγίων (??) κυριολεκτικά ως κούκλες στα αντίστοιχα σημεία που στην Ευρώπη έχουν τις εικόνες. Μας φάνηκε το όλο σκηνικό απίστευτα σουρεάλ κ το αντικρύσαμε σε οποιαδήποτε εκκλησία κ αν επισκεφθήκαμε μετά.

Ακολούθησε καφεδάκι, τσαγάκι κ η περιβόητη witches market, η περιοχή ακριβώς από πίσω απτον καθεδρικό που θα την περιέγραφα ως το παζάρι της ΛαΠαζ. Ήταν το σημείο όπου ως δια μαγείας η Μ. ξεπέρασε μονομιάς τη κούραση που της προκαλούσε το υψόμετρο κ έμπαινε κ έβγαινε με full ζωντάνια στα μαγαζάκια την ώρα που εγώ είχα αρχίσει να παραδίδω πνεύμα.

Πολύχρωμη γειτονιά με κόσμο κ μπιχλιμπίδια, σχετικά ακριβή όμως, εκτος από κάτι χοντρές alpaca μπλούζες που αγοράσαμε, δεν μας συγκίνησε κ τόσο πολύ. Στα άλλα μέρη της Βολιβίας οι τιμές στα ίδια προϊόντα αρκετά φθηνότερες. Εδώ να σημειώσω ότι οι τιμές στις alpaca και στις baby alpaca είχαν τρομακτική απόκλιση και μπορούσες όντως με την αφή να διακρίνεις τη διαφορά στη ποιότητα. Ξετρυπώσαμε ένα μεξικάνικο εστιατόριο κάπου μέσα στα στενά (συμβουλή του οδηγού μας της σειράς Footprint – το έκανα ειδική παραγγελία σε γνωστή αλυσίδα βιβλιοπωλείων, χαλάλι του, παρα πολύ καλός οδηγός)

Με τα πολλά επιστροφή στο ξενοδοχείο όπου άρχιζε η μάχη με τις βαλίτσες Έπρεπε να ετοιμάσουμε το backpack μας όπως κάναμε κ στην εκδρομή μας στο Machu Pichu μονο που εδώ οι μέρες ήταν περισσότερες κ οι απαιτήσεις για ρούχα κ αξεσουάρ πολύ μεγαλύτερες. Κατάκοποι καταφέραμε να κλείσουμε τις βαλίτσες μετα τις 23:00 (το ξενυχτήσαμε, συνήθως μέχρι τις 22:00 βλέπαμε ήδη όνειρα) κ ξεραθήκαμε. Για τις μέρες που ακολουθούσαν τρέφαμε ίσως το μεγαλύτερο ενθουσιασμό κ ανυπομονησία ….

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες κι εξαιρετική αφήγηση, δεν κουράζει καθόλου, εύγε.

 

[silversurfer]

Salar De Uyuni

Άλλη μια μέρα που ξυπνήσαμε απτα αξημέρωτα καθώς η πτήση της εταιρείας με το εξωτικό όνομα (Amaszonas) πετούσε στις 07:00.

Ύστερα απο περίπου 50 λεπτά προσγειωθήκαμε στο απόλυτο τίποτα δίπλα σε ένα κτήριο που έμοιαζε με παρατημένη αποθήκη. Μέχρι να κατεβούμε απτο αεροπλάνο κ να πάμε μια τουαλέτα, έφτασαν κ οι βαλίτσες στο χώρο αποσκευών (ούτε λόγος για ιμάντα). Πάλι καλά να λεμε βέβαια, καθως τι καλύτερο να περιμέναμε στα υψίπεδα της νοτιοδυτικής Βολιβίας σε μια κωμόπολη βαριά 10000 κατοίκων (Uyuni). Το συγκεκριμένο αεροδρόμιο – αποθήκη άνοιξε μόλις το 2011 λόγω του ολοένα αυξανόμενου τουριστικού ρεύματος στην περιοχή. Πριν απο αυτό, οι εναλλακτικές απο ΛαΠαζ ήταν ολοήμερα (ή ολονύκτια) λεωφορεία σε κακοτράχαλους δρόμους ή συνδυασμός τρένου-λεωφορείου (ο οποίος απαιτεί επίσης κοντά 9 ώρες)

Ο λόγος που αυτή η μικρή κουκίδα στην απομονωμένη αυτη γωνιά της γης έχει μπεί για τα καλά στα μπλοκάκια των απανταχού ταξιδιωτών είναι το περιβόητο Salar De Uyuni – η μεγαλύτερη αλυκή (salt flat) του πλανήτη εμβαδού περίπου 10,000 τ.χλμ άλλα κ τα εθνικά πάρκα στα πέριξ με τα απίστευτης ομορφιάς τοπία κ τα μοναδικά γεωλογικά φαινόμενα (κόκκινες κ πρασινες λίμνες , θερμές πηγές, ηφαίστεια) καθώς κ τα πανέμορφα φλαμινγκο των άνδεων. Η περιοχή είναι δύσβατη, απόμερη, τεράστια, δύσκολη, με ανύπαρκτες υποδομές και το κυριότερο απομονωμένη. Συνίσταται οι ταξιδιώτες να πέρνουν κάποιο απτα tours (συνήθως μονοήμερα ή τριήμερα) που οργανώνουν τοπικές εταιρείες καθώς ο κίνδυνος του να πάει κάποιος μεμονωμένα (με δικό του όχημα) είναι να του συμβεί κάτι-οτιδήποτε κ να μην έχει τη δυνατότητα εύρεσης βοήθειας

Με το ιντερνετ να είναι γεμάτο απο αρνητικές εμπειρίες για ολες ανεξαιρέτως τις εταιρείες (σχόλια για υπεράριθμα άτομα, μη συντηρημένα παλιά τζιπ που μέναν στη μέση του πουθενά, μη επαγγελματίες οδηγούς που πολλές φορές τα κοπανούσαν το βράδυ, αγγλικά γιοκ, άσχημες συνθήκες κ γενικά διάφορα οχι ευχάριστα) αποφασίσαμε αφου επικοινωνήσαμε με 2-3 πρακτορεία να επιλέξουμε το Red Planet Expeditions. Βασιστήκαμε στο tripadvisor, στον οδηγό μας που το πρότεινε σαν τη καλύτερη επιλογή, στην επικοινωνία μαζί τους (που πάλι ήταν συνήθως απαντήσεις της μιας σειράς άλλα κ πάλι υπερείχε σε σύγκριση με άλλα πρακτορεία που άλλα ρωτούσαμε κ άλλαντάλλων απαντούσαν - αν απαντούσαν κιόλας) και στο εξαιρετικά αναλυτικό πρόγραμμα όπου ανέφεραν διεξοδικά όλες τις παροχές κ τις μη παροχές άλλα κ την απόκλιση που είχαν ως προς το κατάλυμα της 2ης νύχτας (δίπλα στις θερμές πηγές, πράγμα που σήμαινε οτι θα τις απολαμβάναμε μονάχα με τα υπόλοιπα μελη του γκρουπ κ οχι με ΟΛΑ τα υπόλοιπα γκρουπ που πήγαιναν σε συγκεκριμένη ώρα). Σε τέτοια δύσκολα σημεία του πλανήτη η επιλογή πάει με τους περισσότερο επαγγελματίες κ ας ηταν λίγο πιο ακριβοί απο άλλα πρακτορεία που πρόσφεραν φαινομενικά τις ίδιες πάνω κάτω υπηρεσίες.

Μιας κ φθάσαμε σχετικά νωρίς ,τακτοποιήσαμε τις βαλίτσες μας στα γραφεία, αλλάξαμε ρούχα, συμπληρώσαμε τα γραφειοκρατικά, προπληρώσαμε την εκδρομή κ ξεχυθήκαμε στην μικρή αυτή κωμόπολη για ψώνια (χοντρές κάλτσες, μάλλινα γάντια κ σκουφιά εν αφθονεία κ πολύ φθηνά) κ αράξαμε στη wannabe πλατεία να πιούμε κ ενα τσαγάκι κ να φάμε κ κατι. Ο καιρός θαυμάσιος, η διάθεση μας στα ύψη, ήρθε η ώρα της εκδρομής 4 μεγάλα Toyota land cruiser εμφανίστηκαν με 2 guides, ο καθένας «υπεύθυνος» για δυο απο αυτά. Εμείς μπήκαμε με ένα ζευγάρι Γάλλων στα 40something κ 2 Νορβηγίδες. Το μυστικό για να είσαι άνετος είναι να πιάσεις τη μεσαία σειρά καθώς αυτός που κάθεται στη θέση του συνοδηγού άλλα κ οι 2 πίσω έχουν περιορισμένο leg room.Πρώτη στάση το «νεκροταφείο τρένων» όπως το έχουν ονομάσει.

Ας πουμε κ δυο λογάκια απο αυτά που θυμάμαι --- όταν στη Βολιβία ανακαλύφθηκε ο πλούσιος ορυκτός πλούτος, κάπως έπρεπε να μεταφερθούν αυτά τα ορυκτά σε Ατλαντικό κ Ειρηνικό ώστε να διακινηθούν με τα πλοία, κυρίως προς Ευρώπη κ ΗΠΑ. Το Uyuni λοιπον αποτέλεσε ένα είδος σιδηροδρομικού hub μέχρι περίπου τη δεκαετία του 40 όταν με την εξάντληση των αποθεμάτων εγκαταλείφθηκε η ανάγκη χρήσης των τρένων κ τα παράτησαν στη μοίρα τους. Η αλήθεια είναι οτι σε σε συνδυασμό με το τοπίο αποτελούν ενα εξαιρετικά φωτογενές αντικείμενο κ η παρουσία μας εκεί ήταν η απαρχή της ώρας του παιδιού.

Στο γκρουπ μας είχαμε τη τύχη να έχουμε οδηγό ένα εξαιρετικό παλικάρι, μορφωμένο κ κυρίως παθιασμένο για αυτό που κάνει άλλα κ για τη χώρα του. Προσπάθησε να μας εξηγήσει οχι μόνον κάποια τυπικά που βρίσκει κανείς κ στο google άλλα κ τη ματιά των ντόπιων γύρω απτην ιστορία της Βολιβίας κ πως αυτή κατάντησε να είναι ίσως η φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής όταν με βάση το υπέδαφός της έπρεπε να είναι η πιο πλούσια ίσως. Για να μη σας κουράζω, η ιστορία είναι λίγο πολύ η γνωστή κ αναμενόμενη --- εύρεση ορυκτών, διεφθαρμένοι πολιτικοί ξεπουλήθηκαν σε αμερικανους κ ευρωπαίους, κ καλά δουλειές στους ντόπιους με μισθούς πείνας, ελάχιστα χρήματα γύρισαν στην κοινωνία κ στις υποδομές της χώρας, δημιουργία χρέους, ανικανοι κ λιγούρια κυβερνώντες , απαίδευτοι πολίτες, εξωτερική πολιτική για κλάματα - μμμ τι μου θυμίζει τι μου θυμίζει. Κ κάπως έτσι κ αφου ενεπλάκησαν κ σε πόλεμο με τους Χιλιανούς οι οποίοι τους έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο (την περίοδο που γιόρταζαν ένα είδος καρναβαλιού (??), έχασαν κ την πρόσβαση στον ωκεανό κ ήρθε κ έδεσε.

Ακολούθησε επίσκεψη στο μικρό χωριό Colchani όπου μας εξήγησαν τι παίζει με το αλάτι, πως τι κ γιατί, φτυαρίσαμε λίγο σα παιδιά, αγοράσαμε κ λίγο original αλάτι να έχουμε να λεμε, φάγαμε μια εξαιρετική κοτόσουπα κ ξεκινήσαμε για τη μεγάλη attraction. Meanwhile, η Μ. είχε πιάσει κολλητηλήκια με τον guide κ τον ρωτούσε συνέχεια πληροφορίες κ εκτος της περιήγησης (πχ για την κατασκευή των αλάτινων τούβλων που κάθε ένα κόστιζεκάπου χιλια δολλάρια) την ώρα που οι υπόλοιποι του γκρουπ (ιδιαίτερα αυτοί απτο άλλο τζιπ, μια παρέα 5 κ καλά Καναδών, στην πραγματικότητα κορεάτες ,δε μιλούσαν δε λαλουσαν) ζούσαν μόνο για την ώρα που θα βγάλουν τις περιβόητες φωτογραφίες με αποτέλεσμα να μην ακούνε καν τις οδηγίες του guide (δεν πατάμε σε σωρούς απο αλάτι γιατι οι καημένοι οι salt miners ξεσκίζονται για να τους φτιάξουν κατω απο αντίξοες συνθήκες – μισή ώρα αργότερα τα βόδια οι νορβηγιδες χοροπηδούσαν πάνω τους ).

Μπήκαμε λοιπόν στο Salar κ πραματικά ότι κ αν ακούσεις, οτι φωτογραφίες κ αν δεις, αν δεν πας εκεί να νιώσεις ο ίδιος τη μαγεία του τοπίου δεν πρόκειται να καταλάβεις γιατί τόσος ντόρος για μια αλυκή. Η αίσθηση αυτή του κενού, του απόλυτου λευκού, του να μην ξεχωρίζεις που ο ουρανός συναντά το έδαφος, η θέα των απομακρυσμένων βουνών είναι απλά μοναδική κ μη περιγράψιμη. Είναι απτις ελάχιστες περιπτώσεις που το κενό, το τίποτα, σε αφήνει με το στόμα ανοικτό . Δυο λόγια χοντρικά για το Salar, αποτελούσε στα πολυ πολυ παλιά χρόνια μια λίμνη η οποία μετά απο γεωλογικούς μετασχηματισμούς της περιοχής, έχασε την έξοδό της προς τη θάλασσα κ κάποια στιγμή εξατμίστηκε δημιουργώντας αυτό το μοναδικό τοπίο. Κ σε άλλες περιοχές του πλανήτη έχουμε μεγάλα salt flats(πχ Ιράν) άλλα πουθενά τοσο μεγάλο, μοναδικό κ απίστευτα όμορφο όσο στο Uyuni.

Εκεί αντικρύσαμε κ ένα γλυπτό απο αλάτι για χάρη του ράλι Ντακάρ που διεξάγεται στη Βολιβία κ αποτελεί κ ένα απτα ελάχιστα events για τους κατοίκους της περιοχής

άλλα κ το πρώτο κυριλέ ξενοδοχείο απο αλάτι, ο ιδιοκτήτης του οποίου αποδείχθηκε λαμόγιο κ δεν είχε προνοήσει για τα λύμματα, χύνοντάς τα ολα υπογείως ρυπαίνοντας άσχημα. Κάποια στιγμή τον πήραν χαμπάρι κ του το έκλεισαν το μαγαζί.

Με τη βοήθεια του guide βγάλαμε κ μεις τις κλασικές φωτογραφίες που παίζουν με την προοπτική.

Προσπαθήσαμε κ μόνοι μας χωρις μεγάλη επιτυχία

Κ εκεί που πήγαινε το τζιπ, ξαφνικά στη μέση του πουθενά κυριολεκτικά, το Isla Incahuasi, ένα νησί κατάλοιπο ενος αρχαίου ηφαιστείου, διάσπαρτο απο γιγάντιους κάκτους, μέρος πραγματικά απόκοσμο.

Την ώρα που τελείωνε η επίσκεψή μας στο «νησί» αυτο, άρχισε να πέφτει ο ήλιος ... κ μας πήρε κ μας σήκωσε. Την επόμενη φορά που σταματήσαμε για φωτογραφίες κ για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα, το κρύο δεν ήταν απλά τσουχτερό, ήταν απο άλλο πλανήτη !!! Κ το αλάνι ο guide ξάπλωνε κυριολεκτικά κάτω για να μας βγάλει τις καλύτερες φωτο. Η ώρα του παιδιού συνεχίστηκε κ πραγματικά ήταν η μέρα που απολαύσαμε περισσότερο στην εκδρομή μας, ίσως περισσότερο κ απτην επίσκεψη στο Machu Picchu.

Μείναμε αρκετή ώρα έξω χοροπηδώντας ώστε ο guide να μας βγάλει ομαδικές φωτο με κάθε μηχανή !!! κ στο τέλος σπριντάραμε κυριολεκτικά πίσω στα τζίπ για να προστατευτούμε απτον παγωμένο αέρα. Για real feel -20 έκανε λόγο η πρόβλεψη κ φανταστείτε ένα τεράστιο μέρος σε μεγάλο υψόμετρο χωρίς ενα δέντρο, ενα κτηριο, μια πετρούλα, ενα κάτι να κόβει τον αέρα. Ήταν πραγματικά απίστευτο το κρύο.

Κ φθάνουμε στο ξενώνα μας φτιαγμένο απο αλάτι όπου θα διανυκτερεύαμε για μια νύχτα. Τα δωμάτια είχαν μονά κρεβάτια, 2-3-5 ατόμων, άλλα με εσωτερικό ντους κ άλλα με κοινό. Εκεί λοιπόν μέτρησε το κονε που είχαμε αναπτύξει με τον guide ο οποίος στο διαμοιρασμό των δωματίων μας άφησε επίτηδες τελευταίους κ μας έδωσε τη σουίτα, το μόνο δωμάτιο με διπλό κρεβάτι κ φυσικά ντούς στο δωμάτιο. Πάρτε μάτι σουίτα:

To αλάτι αποτελούσε φυσικό μονοτικό κ παρότι έξω λυσσομανούσε, το εσωτερικό διατηρούσε μια ικανοποιητική θερμοκρασία (καμιά 15 βαθμούς). Το πρακτορείο μας προμήθευσε κ κάτι απίστευτα sleeping bag στα οποία χωνόσουν μέσα κ δεν καταλάβαινες τιποτα. Λίγο φαγητό, λίγο χάζι με τα υπόλοιπα άτομα κ τους guide, οδηγίες για αύριο κ νωρίς για ύπνο. Η αυριανή μέρα προμηνύοταν ακόμα καλύτερη ... ή μήπως όχι ???

 

[fotast]

Εξαιρετική αφήγηση και πολύ καλές φωτογραφίες.Με αφορμή για το πρακτορείο στο Salar,σε ποιόν οδηγό βασισθήκατε για το ταξίδι σας;Το έγραψες κάπου και δεν το είδα;

 

[silversurfer]

Εξαιρετική αφήγηση και πολύ καλές φωτογραφίες.Με αφορμή για το πρακτορείο στο Salar,σε ποιόν οδηγό βασισθήκατε για το ταξίδι σας;Το έγραψες κάπου και δεν το είδα;

Thanx fotast
Το είχα γράψει στο κεφάλαιο της ΛαΠαζ, για τη Βολιβία πήραμε τον οδηγό της σειράς Footprint
Τον κάναμε παραγγελία σε γνωστή αλυσίδα βιβλιοπωλείων -- πολύ καλός

 

[demie]

Πολύ ωραίες οι φωτογραφίες σας κ η ιστορία... περιμένω συνέχεια!!!

 

[fotast]

Thanx fotast
Το είχα γράψει στο κεφάλαιο της ΛαΠαζ, για τη Βολιβία πήραμε τον οδηγό της σειράς Footprint
Τον κάναμε παραγγελία σε γνωστή αλυσίδα βιβλιοπωλείων -- πολύ καλός

Ευχαριστώ.΄Εχεις δίκιο φυσικά.Απλά το έψαχνα στα πρώτα κεφάλαια.Καλή συνέχεια.

 

[silversurfer]

Shit Happens

Οι προβλέψεις για τη σημερινή μέρα έκαναν λόγο για ακόμα πιο απίστευτο κρύο καθώς θα φτάναμε κοντά στα 5000μ υψόμετρο σε ακόμα πιο απομακρυσμένες περιοχές συν το γεγονός ότι στο κατάλυμα μας δεν προβλεπόταν θέρμανση Ο silversurfer λοιπόν ντύθηκε όπως ποτέ άλλοτε. Έχουμε κ λέμε λοιπόν : μάλλινες κάλτσες από Ελλάδα, από πάνω μάλλινες κάλτσες από Βολιβία (ενισχυμένες), μποτάκια με γούνινο εσωτερικό, φόρμα γυαλιστερή κ από πάνω φόρμα φούτερ που κατέληγαν μέσα απτις κάλτσες, μακρυμάνικο ισοθερμικό, φούτερ μπλούζα με υπερυψωμένο γιακά, από πάνω μάλλινη μπλούζα επίσης με υπερυψωμένο γιακά, γάντια κ σκούφο που κρύβει κ τα αυτιά, αντιανεμικό north face μπουφάν κ φυσικά γυαλιά ηλίου

Κ ενώ έτρωγε ενθουσιασμένος το πρωινό του, η Μ. καθυστερούσε στο μπάνιο κ δεν βγήκε καθόλου να φάει. Όταν το έκανε ήταν χλωμή κ κίτρινη σαν λεμόνι κ φοβισμένη με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα Είχε επισκεφθεί 8 φορές απτο πρωί την τουαλέτα κ ένιωθε αδύναμη στα όρια της κατάρρευσης. Μιας κ όλες αυτές οι συζητήσεις για το υψόμετρο κ τη νόσο κ κατά πόσο επηρεάζει τον οργανισμό, μας είχαν απασχολήσει τόσο πολύ πριν την εκδρομή, η Μ. επέρριψε με περισσή ευκολία κ σιγουριά τις ευθύνες για την κατάστασή της σε αυτό, ενώ οι ενδείξεις δεν συνηγορούσαν επί τούτου καθώς ήμασταν ήδη τόσες μέρες σε υψόμετρο κ πέρα από μια μικρή αδυναμία κ ζαλάδα (κ αυτά τις πρώτες ώρες) , δε νιώσαμε να μας επηρεάζει κ τόσο πολύ.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με κάποια επιφύλαξη άλλα όσο περνούσε η ώρα, η Μ. αισθανόταν χειρότερα κ βασικά είχε κατατρομοκρατηθεί, κυρίως λόγω του ότι εκεί που πηγαίναμε δεν θα είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε ιατρείο. Μετά από καμιά ώρα φθάσαμε στο χωριό Julaca κ εκεί έπρεπε να πάρουμε απόφαση αν θα συνεχίσουμε το tour ή όχι καθώς μετά από αυτό το σημείο δεν γινόταν να γυρίσουμε πίσω.

Φοβηθήκαμε μήπως ανεβάσει πυρετό σε συνδυασμό με τις δύσκολες συνθήκες που θα ακολουθούσαν κ τελικώς , πήραμε μια σκληρή αλλά κ πρέπουσα απόφαση. Δεν θα συνεχίζαμε το tour κ θα περιμέναμε στο χωριό να έρθει να μας πάρει άλλο τζιπ της εταιρείας για να μας γυρίσει στο Uyuni κ ενδεχομένως στο νοσοκομείο (επί extra πληρωμή φυσικά). Η απογοήτευση ήταν πολύ μεγάλη, κυρίως η δική μου, καθώς περίμενα πως κ πως αυτήν την εκδρομή κ είχαμε περάσει υπέροχα την πρώτη μέρα άλλα … shit happens κ η υγεία πάνω από όλα ειδικά σε τέτοια δύσκολα σημεία του πλανήτη.

Στον οικισμό Julaca λοιπόν (ούτε καν χωριό) μείναμε κάνα τρίωρο μέχρι να έρθει το τζιπ να μας παραλάβει κ ξαποστάσαμε σε ένα άδειο δωμάτιο ενός παππού που έμενε εκεί μόνιμα. Εκεί η Μ. έφαγε λίγο απτην ξηρά τροφή που είχαμε μαζί μας, ξαναπήγε βέβαια τουαλέτα, ζεστάθηκε κ λίγο κ άρχισε να αισθάνεται καλύτερα (βασικά της έφυγε ο φόβος), δείγμα του ότι δεν έφταιγε επουδενί το υψόμετρο αφού δεν μετακινηθήκαμε χαμηλότερα. Ο silversurfer έπαθε πλάκα πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι εκεί κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά σε 5 χαμόσπιτα κ αποτρελάθηκε όταν είδε κ λεωφορείο να παίρνει μικρά παιδιά προφανώς για κάποιο μεγαλύτερο χωριό που θα είχε σχολείο.

(κεντρική πλατεία - γήπεδο χωριού)

(ναι περνούσε κ ΚΤΕΛ στη μέση του πουθενά)

(τουλάχιστον έχουν φοβερή θέα)

Επιστρέψαμε στο Uyuni λοιπόν , δεν επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο κ αράξαμε στην κεντρική πλατειούλα να φάμε κάτι κ να αποφασίσουμε τις κινήσεις μας καθώς το πρόγραμμά μας είχε πλέον αλλάξει. Η Μ. αισθανόταν καλύτερα (αν κ εμφανώς καταβεβλημένη) κ έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε το απόγευμα για Potosi με λεωφορείο. Πάμε λοιπόν στο σταθμό λεωφορείων ο οποίος έμοιαζε με λαϊκή καθώς οι γυναίκες τελάληδες της εκάστοτε εταιρείας διαλαλούσαν τη πραμάτεια τους με στεντόρεια φωνή.

ΛαααααααΠαζ-λαπαζ-λαπαζ-λαπαζ-λαπαααααααααααααααααααζ

Ποοοοοοοοοοοοοτοσι-ποτοσι-ποτοσι-ποτοσί-ποτοσιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

Ντομααααααααααααατες-αγγουράααααααααααακια … ουπς

Επιλέξαμε αυτήν που υποσχόταν θέρμανση κ wifi internet (οπα η Βολιβία ) κ σκοτώσαμε την ώρα μας με βόλτες στις μικρές αγορές του Uyuni κ συνομιλίες με άλλους ταξιδιώτες οι οποίοι μόλις είχαν επιστρέψει απτα αντίστοιχα tour. Η πλειοψηφία μας ανέφερε ότι την δεύτερη κ τρίτη μέρα δεν πέρασαν κ τόσο καλά λογω του πολικού ψύχους που επικρατούσε το οποίο είχε τρέψει σε φυγή ακόμα κ τα φλαμίνγκο τα οποία ήταν άφαντα. Απλά μας χρύσωναν το χάπι της απογοήτευσης Anyway η ώρα ήρθε, ανεβήκαμε στο λεωφορείο κ ξεκινήσαμε. Σχετικά καινούριος δρόμος από ένα σημείο κ μετά όμως η Μ. παρότι είχαμε θέρμανση, άρχισε να αισθάνεται πάλι χειρότερα.

Μιας κ ανεβαίναμε ξανά (το Ποτοσί είναι μια από τις ψηλότερες πόλεις στον κόσμο στα 4090μ) αρχίσαμε να ρίχνουμε πάλι το φταίξιμο στο υψόμετρο. Φτάνουμε λοιπόν στο Ποτοσί, ο καθαρός αέρας λίγο συνέφερε την Μ. , παίρνουμε τον ταρίφα κ του λέμε να μας πάει σε ένα από τα ξενοδοχεία που είχα στις σημειώσεις μου, το Hostal Colonial, κεντρικότατο κ με τα περισσότερα καλά σχόλια.

Φθάνουμε εκεί, δωμάτιο υπάρχει άλλα δεν βλέπει στο courtyard (δεν έχει δλδ το χαρακτήρα που έχουν τα υπόλοιπα δωμάτια) κ είναι δίπλα στη ρεσεψιόν. Δεν πειράζει άνθρωπέ μου, θέρμανση να έχει μόνο. Ρωτήσαμε αν το ξενοδοχείο διαθέτει οξυγόνο για περίπτωση ανάγκης κ πήραμε θετική απάντηση. ΟΚ λοιπόν, αφήνουμε βαλίτσες κ πεταγόμαστε στον απέναντι δρόμο που βρισκόταν ένα ψιλοκυριλε μπαρ-καφε-εστιατόριο να τσιμπήσουμε. Όρεξη για περεταίρω βόλτες δεν υπήρχε, επιστρέφουμε, ανοίγουμε τη θέρμανση κ πέφτουμε για ύπνο.

Έλα όμως που κάτι δε πήγαινε καλά Ανήσυχος ύπνος, ξηρός λαιμός, έλλειψη αέρα – φαινόμενα που δεν είχαμε αντιμετωπίσει πιο πριν. Ανοίγουμε το παράθυρο να μπει αέρας, προσπάθεια για ύπνο, ανησυχία, η Μ. στο πόδι … Δεν αισθάνομαι καλά, δεν μπορώ να αναπνεύσω --- Γρήγορα στη ρεσεψιόν για το οξυγόνο, το φέρνει ο υπάλληλος κ διαπιστώνει ότι η μπουκάλα είναι άδεια !!! ---- Ξανά πανικός κ φόβος κ απόφαση να κάνουμε ένα μικρό κουράγιο μέχρι να ξημερώσει ώστε να πάμε στο νοσοκομείο … … …

 

[fotast]

Ωχ.Ωχ..κρίμα.Ελπίζω όλα να πήγαν καλά στο τέλος.

 

[Yorgos]

Καταπληκτική αφήγηση και φωτογραφίες, κρίμα για την ατυχία σας.

 

[silversurfer]

Potosi

Φθάνουμε λοιπόν στο νοσοκομείο, αντε τώρα να βρούμε άκρη, καθώς αγγλικά γιοκ Γραπώνω εκεί μια νοσοκόμα, problemο της λέω, oxygen oxygen – ντάξει συννενοηθήκαμε. Μας πηγαίνει σε ένα δωμάτιο, μας φέρνει κ μια μπουκάλα οξυγόνο, αρχίζει η Μ. να εισπνέει ,μας λεει κατι ακαταλαβίστικα η νοσοκόμα κ φεύγει. Περνάει η ώρα, εμείς στο άγνωστο, η Μ. στο ίδιο χάλι, τελικά σκάει μύτη γιατρός, ωραία λεμε, μορφωμένος άνθρωπος αυτος θα συννενοηθούμε. Espanol λεει ο doctor, English λεμε εμεις, κατάλαβα, θα εξασκησουμε τη νοηματική

Εξετάζει εκεί την Μ. , τη μετράει, έλα πάρε τη μπουκάλα απο δω άχρηστη είναι, εσείς έχετε καλύτερη οξυγώνωση κ απο μένα !! (Καλά δεν τα είπε κ ακριβώς έτσι, αυτά καταλάβαινα εγώ απτα συμφραζόμενα της νοηματικής ). Τι έχει η κοπέλα – να απο χθές έχει τα χάλια της, κ έχει πάει 256 φορές τουαλέτα --- αυτό με την τουαλέτα φανταστείτε το σε body language για να καταλάβετε πως έσπασε ο πάγος ανάμεσα σε μας κ το γιατρό κ πως ελάφρυνε η ατμόσφαιρα

Κάτσε λεει ο doctor κ πέρνει ενα τηλ. , επιστρέφω σε 15’ .Κ αυτή τη φορά επέστρεψε με ενισχύσεις ενα φίλο του ο οποίος γνωρίζει αγγλικά κ άφησε οτι έκανε κ ήρθε να μας βοηθήσει !! Μας σκλάβωσαν αυτοι οι άνθρωποι πραγματικά Επιγραμματικά λοιπόν, η Μ. την πάτησε οχι απτο υψόμετρο άλλα απο κάτι που έφαγε κ το οποίο της προκάλεσε τροφική δηλητηρίαση με συνεπακόλουθο την αφυδάτωση κ εξάντληση του οργανισμού της. Εμ τι τα ήθελες κ συ καημένη τα λαχανικά κ την ομελέτα στο παρακμιακό καφε στο Uyuni ?? Να την κρατήσουμε λεει ο γιατρός, ουτε καν λέμε εμείς !! Μας έγραψε κάτι χάπια κ ενα σιρόπι κ μας έστειλε στην ευχή του Θεού.

Γιατί όμως αντιμετωπίζαμε πρόβλημα στον ύπνο μας κ στην αναπνοή μας εχθές ??? Ήταν κάτι που το παρατηρήσαμε προς το τέλος της εκδρομής. Όπου βρισκόμασταν λοιπόν σε οριοθετημένο μέρος πχ δωμάτιο ξενοδοχείου, λεωφορείο το οποίο είχε «τεχνική» θέρμανση, εμείς παθαίναμε κοκομπλόκο – όπου είχε θερμοκρασία περιβάλλοντος είμασταν περδίκια. Να παίζει ρόλο η μικρή πυκνότητα του αέρα σε οξυγόνο που η θέρμανση το «έσπρωχνε» προς τα πάνω ?? Λέω επιστημονικές βλακείες ?? Όπως κ ναχει εμας μας δημιουργούσε δυσφορία και θέμα με την αναπνοή.

Επιστρέψαμε ανακουφισμένοι στο ξενοδοχείο ώστε να φάμε κ κάτι κ να καταστρώσουμε σχέδιο. Την προηγούμενη μέρα στο Uyuni είχαμε αποφασίσει να μείνουμε μια ολόκληρη μέρα στο Potosi,η Μ. όμως άλλαξε γνώμη. Φτάνει με τα υψόμετρα κ τους αγχωτικούς ύπνους, τα μαζεύουμε κ γινόμαστε καπνός. Κάτσε βρε συ να το συζητήσουμε, παμε μια βολτούλα να δουμε τη πόλη να πιούμε ενα καφεδάκι ... οχι, η Μ. ανένδοτη, αμα θες πάνε μόνος σου, εγώ θα ξεκουραστώ στο ξενοδοχείο. Ε αυτό κ έκανα λοιπόν, μιας κ δεν ήθελα να φύγω απτο Ποτοσί έχοντας δει μόνον το νοσοκομείο του.

Η πόλη για όσους δεν την γνωρίζουν ή δεν έτυχε να διαβάσουν άλλες ιστορίες στο travelstories αναπτύχθηκε όταν εντοπίστηκαν τεράστια κοιτάσματα ασημιού στο παρακείμενο βουνό που ονομάστηκε cerro rico (πλούσιο βουνό). Η πόλη εξελίχθηκε σε μια απτις μεγαλύτερες κ πλουσιότερες στην Αμερική, σκλάβοι κατέφταναν απο αφρική άλλα οι συνθήκες στα ορυχεία ήταν πολύ άσχημες (σε συνδυασμό με το υψόμετρο) με το θρύλο να λεει οτι οι εργάτες δεν δούλευαν αν δεν κάναν πρώτα τη κοκα τους (τώρα τσάι πίναν, μυτιές ρουφούσαν, θα σας γελάσω )

Σήμερα είναι μια πόλη με έντονο αποικιοκρατικό χαρακτήρα στα κτήρια της (τουλάχιστον στο κέντρο όπου κινήθηκα εγώ) με αρκετό κόσμο κ πολλές ανηφόρες-κατηφόρες που ζορίζουν λίγο. Με ένα καφε στο χέρι έκανα τις βόλτες μου κ μπλέχτηκα με το κόσμο. Μου άρεσε αρκετά το ιστορικό κέντρο της πόλης , δυστυχώς όμως δεν μπορούσα να κάνω την περιήγηση που επιθυμούσα με την Μ. μόνη της στο ξενοδοχείο. Τουλάχιστον έβγαλα αρκετές φωτογραφίες.

(είχα μια απορία αν η Βολιβία είχε νταραβέρια με το ΔΝΤ άλλα αυτή η αφίσα μου τις έλυσε )

Πίσω στο ξενοδοχείο κανονίσαμε prive μετάβαση με ταξι στο Sucre – ο δρόμος είναι σχετικά καινούριος κ λεωφορεία φεύγουν κάθε μια ώρα άλλα το value/money της άνεσης του ταξι κρίναμε οτι ήταν πολύ καλό. Αφήνουμε προς το παρόν τα υψόμετρα κ πάμε να περάσουμε μερικές μέρες στην πιο όμορφη αναμφισβήτητα πόλη της Βολιβίας

 

[KIKI]

Ωραια καλογραμμένη ιστορία , μπραβο σου !

Σε διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον , ειδικά για τη Βολιβία που ενω ειχα κλεισει να παω ξεμεινα Περού και μου έμεινε απωθημένο .
Οσο για το υψόμετρο ενώ δεν ειχα ιδιαιτερο προβλημα , είχα θέμα με την αναπνοή όταν ξάπλωνα στα ξενοδοχεία μέχρι που κατάλαβα οτι όταν εβαζα 2 μαξιλαρια και σηκωνοταν το κεφαλι μου ηταν πολυ καλίτερα .