Βολιβία Περού Μια τζούρα απο Περού-Βολιβία

[silversurfer]

Sucre

Φθάνοντας στο Sucre θαρρείς οτι μπαίνεις σε άλλη χώρα. Τα άγρια τοπία εξαφανίζονται, τα κτήρια γίνονται όμορφα κ ο κόσμος είναι διαφορετικός, πιο κομψός, πιο ωραίος, με λιγότερη αγριάδα στο πρόσωπο. Η Βολιβία είναι η χώρα με ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό αυτόχθονου πληθυσμού μεταξύ των χωρών της Νότιας Αμερικής . Αυτό συμβαίνει λόγω του οτι οι Ισπανοι conquistadores τα βρήκαν σκούρα με τη μορφολογία της χώρας κ τις ακραίες συνθήκες που επικρατούν σε πολλά μέρη. Στο El Alto για παράδειγμα βλέπεις άπειρους απόγονους των Quechuas και Aymaras, κάτι που στο Sucre συμβαίνει σε πολυ μικρότερο βαθμό. Η πόλη άνθισε παρέα με το γειτονικό Ποτοσί, μόνο που προτιμόταν απτους Ισπανούς celebrities της εποχής λόγω του γλυκού κλίματος καθώς επίσης επειδή είναι κ πολύ πιο χαμηλά σε υψόμετρο (μόλις 2800μ). Ονομάζεται κ «Λευκή Πόλη» λόγω του χαρακτηριστικού χρώματος των κτηρίων της στο ιστορικό κέντρο του οποίο αποτελεί κ μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Σε σχέση με το Ποτοσί, εδώ οι επιλογές για διαμονή είναι απείρως περισσότερες με άψογο value for money. Μείναμε στο καλύτερο κατάλυμα όλης της εκδρομής πληρώνοντας τα λιγότερα χρήματα. Η επιλογή μας ήταν ένα 4* ξενοδοχείο επι της κεντρικής πλατείας Plaza 25 de Mayo. Σκάμε μύτη λοιπόν στη ρεσεψιον έχοντας κράτηση για την επόμενη μέρα (μιας κ δεν ακολουθήσαμε την εκδρομή στο Salar μέχρι τέλους). Ευτυχώς το ξενοδοχείο ήταν ψιλοάδειο κ χωρίς κανένα πρόβλημα μας έβαλαν να διαλέξουμε (!!) πιο δωμάτιο θέλουμε κ τελικά καταλήξαμε στη σουίτα τους με μπαλκονάκι φάτσα κάρτα στη πλατεία κ με υδρομασάζ (οχι οτι το χρησιμοποιήσαμε βέβαια). Η Μ. που ενθουσιάζεται με κάτι τέτοια άρχισε να παίρνει σιγά σιγά τα πάνω της κ φύγαμε για βόλτα στη πόλη.

Το Sucre φημίζεται ως μια απτις ομορφότερες πόλεις της Νότιας Αμερικής, κάτι που δεν μπορώ να επιβεβαιώσω, άλλα σίγουρα είναι η γοητευτικότερη πόλη της Βολιβίας. Χωρίς να έχει κάποιο must see landmark, αποτελεί απο μόνη της αξιοθέατο κ ήταν ιδανικό stopover για μας μετά απο το συνεχές τρέξιμο, τις δυσκολίες του υψομέτρου κ την περιπέτεια με την υγεία της Μ. Μείναμε 2 μέρες κ πραγματικά απολαύσαμε την ατμόσφαιρα, την ομορφιά του ιστορικού κέντρου

ρίξαμε μπόλικο περπάτημα

ανεβήκαμε σε εκκλησίες κ καμπαναριά,

(οι κούκλες που σας έλεγα σε προηγούμενο κεφάλαιο)

αράξαμε σε καφε με θέα (κ χωρίς )

επιδοθήκαμε σε people watching στις πλατείες

φάγαμε καλά, πολυ καλά (το tripadvisor μας οδήγησε σε ένα άψογο μικρό εστιατόριο γαλλικού τύπου όπου δοκίμασα για πρώτη φορά αργεντίνικη μπριζόλα – η Αργεντινή άλλωστε είναι 2 τσιγάρα δρόμος απο κει) κ επιτέλους ήπιαμε κ αλκοόλ που τόσες μέρες αποφεύγαμε (η παρακείμενη κοιλάδα της Tarija φημίζεται για τα κρασιά της ---

(άλλα κ οι μπύρες δεν ήταν άσχημες - αν βρεθείτε ποτε Βολιβία ιδου η καλύτερη)
​

κ γενικά περάσαμε καλά κ γεμίσαμε μπαταρίες για τη συνέχεια.

By the way, επιδοθήκαμε κ σε μια συνεχή ανταλλαγή email για να επιβεβαιώσουμε οτι όντως η αλλαγή μέρας στην πτήση μας που ζητήσαμε απτην Boa (Boliviana de Aviacion) θα μας κόστιζε μόλις 4 ευρώ ανα άτομο (!!!) --- κ η όλη επικοινωνία μαζί τους έγινε πανεύκολα κ απροβλημάτιστα.

Η πτήση για ΛαΠαζ μας κόστισε περίπου 45 ευρώ κ ήταν η φθηνότερη εσωτερική που κλείσαμε στο ταξίδι. Το αεροδρόμιο του Sucre είναι μικρό κ σχετικά καινούριο κ είναι κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά καμιά ώρα δρόμο με ταξί απο την πόλη.
Επόμενη στάση : Λίμνη Τιτικάκα

 

[silversurfer]

Lake Titicaca
Copacabana , Isla Del Sol

Άλλη μια φορά λοιπόν στο αεροδρόμιο του El Alto μόνον που τώρα δε νιώθαμε απο υψόμετρα. Στην έξοδο οι ταρίφες που σέβονται τον εαυτό τους προσπάθησαν εννοείται να μας κλέψουν κ να μας χρεώσουν για διαδρομή μέσα στο El Alto το ίδιο αντίτιμο λες κ πηγαίναμε ΛαΠαζ. Τώρα όμως ο silversurfer ήταν δυνατός κ ακμαίος κ δεν άφηνε Boliviano να πέσει κάτω. Η διαδρομή μέσα στο El Alto θλιβερή, κτήρια μισοτελειωμένα, σκόνη, κίνηση, τούβλα, σκουπίδια, ο σταθμός των ΚΤΕΛ όμως παραδόξως ήταν ψιλοκαινούριος, βολικός κ πεντακάθαρος. Αντικρύσαμε κ εκεί τους τελάληδες κ αγοράσαμε τα εισητήρια μας απο ένα στρουμπουλό αγόρι που μόνο να ορκιστεί δεν τον βάλαμε οτι το λεωφορείο θα ήταν μεγάλο κ άνετο. Θέλαμε να κάτσουμε κ μπροστά κ αγοράσαμε τις θέσεις 3-4.

Φυσικά το λεωφορείο ήταν μικρό, άβολο, βρώμικο κ τσίρκουλο, θαρρείς διακοσμημένο απτον Ταμτάκο. Ήμασταν οι μόνοι ξένοι κ οι υπόλοιποι ήταν κάτι θρυλικές μορφές Aymara με πολύχρωμα μακριά φουστάνια, ένα πάκο τάπερ κ λοιπά εδέσματα στον ώμο κ μακρινή εως τελείως απόμακρη σχέση με το μπάνιο κ το σαμπουάν. Ειδικά οι άντρες, ανθρωπάκια του Θεού, άλλα απο όψη, αμα τους πετύχαινες βράδυ σε κανα στενό εκεί στο Βαρδάρη, εύκολα τους παρέδιδες λεφτά κ κινητό κ τρεπόσουν σε φυγή !!! Άλλα κάτσε έχουμε κ συνέχεια ... Όταν ακούς για αρίθμηση λεωφορείου φίλε αναγνώστη πως τη φαντάζεσαι. Είτε θα είναι οριζόντια (1-2 κ δίπλα 3-4) ή κάθετη (1-2 κ ακριβώς απο πίσω 3-4). Ε στο λεωφορείο αυτό μετά το 1-2 ήταν το 13-14, το 5-6, το 11-12 κ μετά το 3-4 !!!! Κοινώς κάτσαμε στη μέση του λεωφορείου σε στριμόκωλες θέσεις με όλη την ευωδία δεξια-αριστερά. Splendid !!!

(ερε γλέντια)
​

Ξεκινάει λοιπόν το λεωφορείο κ στενό πέρνει, χωματόδρομο αφήνει, οικοδομικά μπάζα καβαλάει, κ γενικά νόμισα πως ήμασταν στον ιππότη της λακούβας σε ΚΤΕΛ. Κάναμε καμιά ώρα να βγούμε απτην πόλη κ να πιάσουμε επιτέλους «εθνική». Επιτέλους είπα ?? χαχαχα. Ο μάστορας ο Evo Morales έχει ξεκινήσει κ φτιάχνει αβέρτα δρόμους άλλα έλα που εμείς πέσαμε στη μέση αυτής της διαδικασίας. Κάθε τρεις κ λίγο βγαίναμε απτην «εθνική» κ μπαίναμε σε παράδρομους λόγω έργων, κ ξανα πίσω κ ξανα το ίδιο κ κίνηση κ σκόνη κ στριμόκωλο λεωφορείο κ πολύ γκρίνια με έπιασε σήμερα, τότε δεν γκρίνιαζα τόσο Κάποια στιγμή φθάνουμε στη λίμνη, μας κατεβάζουν απτο λεωφορείο, το ανεβάζουν σε ένα πλωτό κ πάει αυτό μόνο του κ μεις με ξεχωριστό πλοιαράκι. Με τα πολλά κ μετά απο 4 γεμάτες ώρες φθάσαμε στη Copacabana – οχι ρε εξυπνάκια εσυ της Βραζιλίας, έχει κ η Βολιβία Copacabana, τι μας πέρασες.

Το τοπίο στο τελυταίο κομμάτι της διαδρομής μου θύμισε έντονα Ελλάδα. Άλλωστε η Copacabana αποτελεί παραθεριστικό μέρος για τους ΛαΠαζιανούς κ παρατηρήσαμε έντονη ανοικοδόμηση. Μια τουριστική κωμόπολη με πολύχρωμα κτήρια στην ακτή

μια όμορφη Βασιλική αφιερωμένη σε μια «περίεργη» έκδοση της Παναγίας της Κοπακαμπάνας !!!

πολλές ψαροταβέρνες με πλαστική καρέκλα κ ψεύτικα παιχνίδια, μου θύμισε λίγο Ελλάδα του ’80 κ διακοπές με τους γονείς.

Είχαμε κλείσει δωμάτιο στο ξενοδοχείο LaCupula το οποίο είχε ως benefit τη θέση του, ψηλά με θέα στον κόλπο κ την πόλη. Με τον απογεματινό ρεσεψιονιστ δεν τα πήγαμε καλά. Μας έστειλε σε ένα δωμάτιο τέρμα πίσω χωρίς θέα (το λόγο για τον οποίο επιλέξαμε το ξενοδοχείο) κ στις ερωτήσεις μας φαινόταν να του ζαλίζουμε τη ζαχαρένια. Έλα όμως που στο δωμάτιο ούτε το τζάκι άναβε ουτε ζεστό νερό είχε (κ ήταν κ ψυγείο). Η Μ. που δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια πήγε να τον βρεί μενόμενη κ αυτός για να γλιτώσει μας έδωσε τελικά ένα πιο μικρό μεν, πιο ζεστό κ κυρίως πιο κεντρικό (= με θέα στον κόλπο) δωμάτιο κ μας έκανε κ έκπτωση για την ταλαιπωρία. Είχαμε κ κήπο όπου έβοσκαν αγέρωχα μικρά λάμα

Όμως ενώ η Μ. είχε αρχίσει κ με τη βοήθεια των φαρμάκων να ξεπερνάει αυτό που την ταλαιπώρησε τις προηγούμενες μέρες, είχε έρθει μάλλον η σειρά μου. Άλλωστε στον οδηγό μας το έγραφε καθαρά, είναι δύσκολο να επισκεφθείς τη Βολιβία κ να την βγάλεις καθαρή. Ενώ λοιπόν γούσταρα πλαστική καρέκλα κ λίγο μπίχλα, τελικά αποφασίσαμε να φάμε στα πιο σίγουρα, στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Οχι οτι ηταν άσχημα κ εκει εεε, είχαμε όλο τον κόλπο πιάτο. Η Copacabana φημίζεται για την πέστροφά της, εγώ αφου τη δοκίμασα έχω να πω οτι «άνθρακες ο θησαυρός» -- λίγα πράγματα – ίσως κάτω στα μπιχλομάγαζα να την έφτιαχναν καλύτερα.

Εμείς λοιπόν με την Μ. με τις λίμνες έχουμε ενα κατι, γουστάρουμε κάργα, είτε πρόκειται για τη Πλαστήρα είτε για τη Κόμο. Ήταν λογικό λοιπόν να μας γοητεύσει κ η μεγαλύτερη λίμνη της Ν.Αμερικής κ μια απτις ψηλότερες στο κόσμο. Επιλέξαμε την Βολιβιανη πλευρά για την επίσκεψή μας κ οχι την Περουβιανή καθώς ακούσαμε παντού τα χειρότερα για το «στημένο» πανηγυράκι στα Uros, συν οτι για κάποιο λόγο μας έθελξε η εικόνα που είχαμε σχηματίσει για την Κοπακαμπάνα .. ίσως απλά να πέσαμε θύματα του ονόματος της , who knows !! Την επόμενη μέρα κανονίσαμε full day επίσκεψη στο Isla Del Sol (νησί του Ήλιου). Ο μύθος λέει οτι εδώ γεννήθηκε ο πρώτος Inca (για την ακρίβεια στάλθηκε απτο θεό Ήλιο), ο θρυλικός Manco Capac ο οποίος, φύσει ανήσυχο πνεύμα, ξεκίνησε απο κει κ έφτασε μέχρι την κοιλάδα του Cuzco όπου κ ίδρυσε την ιστορική πόλη.

Ξεκινάμε λοιπόν κ μπαίνουμε σε ένα πλοιαράκι καμια πενηνταριά νοματαίοι κ ξεκινάει – τρόπος του λέγειν βέβαια, διότι το πλοιαράκι είχε πάνω μηχανή για να σπρώχνει φουσκωτό με 3 άτομα κ οχι για 50.

Μιλάμε το πλοιάριο πήγαινε αργά, πολλλλυυυυ αργααααααα – τόσο αργά που αν ήταν καλοκαίρι ο silversurfer θα έπεφτε στο νερό κ θα πήγαινε κολυμπώντας κ θα το άφηνε κανα μισάωρο πίσω του. Φθάνουμε στο πρώτο οικισμό (Yumani), ωραίο τοπίο, πράσινο με σπιτάκια κ καφε περιμετρικά, μας άρεσε πολύ άλλα δεν κατεβήκαμε, εμείς πηγαίναμε στο επόμενο, το Challapampa. Ξαναξεκινάει το πλοιαράκι, αργά, αργά κ σταθερά κ τα νεύρα μας κουρέλια. Πάνω απτον οικισμό αυτό έχει κάποια μικρά αρχαία απτην περίοδο των Incas κ μπορείς είτε να κάνεις hiking κανα 3ωρο ώστε να φθάσεις στο προηγούμενο οικισμό Yumani είτε να επιστρέψεις με το πλοίο. Έλα όμως που το στομάχι του silversurfer είχε διαφορετική γνώμη. Μια που ξεκινήσαμε να ανέβουμε κ μια που γυρίσαμε σχεδόν τρέχοντας για να επισκεφθούμε την «ο Θεος να την κάνει τουαλέτα» όπου για καζανάκι είχε έναν κουβά νερό. Την επισκεφθήκαμε αμφότεροι (ήρωες) κ ευτυχώς είχαμε μαζί μας στο σακίδιο πλάτης χαρτί υγείας, αλλιώς δεν ξέρω αν γυρνούσαμε ζωντανοί !!!

Άντε ξανα να ανεβούμε, λίγο το στομάχι, λίγο το ζόρι απτο υψόμετρο, λίγο η ζέστη, λίγο οτι δεν τρελενόμασταν να δούμε τα αρχαία, το παρατήσαμε το ζήτημα κ το ρίξαμε στις βόλτες. Κότες απο δω, γουρουνάκια απο κει, παράγκες, δέντρα, η λίμνη, ήλιος, η παραλία πιο κάτω, super τη βγάλαμε !!!
Θέλαμε όμως σαν κλασικοί Ελληνάρες κ το καφέ μας ρε παιδί μου – μπαίνουμε πίσω στο πλοίο, αυτό με την ταχύτητα θαλάσσιας χελώνας φτάνει πίσω στο Yumani κ εκεί αράζουμε πρώτο τραπέζι με θέα λίμνη – γνωρίσαμε κ ένα ζευγάρι Καναδών που έμεναν εκεί το βράδυ κ ειλικρινά τους ζήλεψα – το ξέραμε απτην αρχή οτι το πρόγραμμά μας ήταν στριμόκωλο, άλλα κάτι τέτοιες στιγμές ζηλεύω αυτούς που έχουν 30-40 μέρες να γυρνάνε έναν τόπο κ όπου τους αρέσει μένουν κ άλλο. Ήθελα κ γω ένα βράδυ στο Isla Del Sol, έτσι να χαλαρώσω κ να βολτάρω στο νησί κ στο τσακίρ κέφι να βουτήξω κ στο νερό.

Στο Yumani δεν είχαμε πολύ χρόνο, ανεβήκαμε τα Inca Steps που υπάρχουν για το χωριό, ρίξαμε ισα ισα ένα βλέφαρο, βγήκαμε κ φωτογραφίες με τα κιτς αγάλματα κ το όμορφο Συντριβάνι της Νιότης (!!!) κ πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Το πλοιάριο έκανε ξανα μια αιωνιότητα κ μια μέρα, χώρια οι καπνοί που εβγάζε απτη μηχανή, με αποτέλεσμα να φθάσουμε πίσω στο χωριό μαστουρωμένοι. Εν κατακλείδι, η full day εκδρομή ήταν λίγο μούφα, με την έννοια οτι τρώς πολλές ώρες στο πήγαιν’ελα – η καλύτερη επιλογή ειναι να μείνει κάποιος μια βραδυά στο νησί να το γυρίσει κ να το απολαύσει με την ησυχία του.

Βολτάραμε λίγο στα στενά κ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να χουχουλιάσουμε καθώς ο ήλιος κρύφθηκε κ το κρύο ήταν τσουχτερό. Ο silversurfer αισθανόταν μια αδυναμία με τις επισκέψεις στην τουαλέτα κ τη βγάλαμε ξανα στο εστιατόριο του hotel

H επόμενη μέρα είχε ολοήμερο φωτορεπορτάζ στο χωριό

(δε θα μπορούσε να λείπει κ λιγο κιτς στις αναπαραστάσεις των πρώτων incas)
​

καφέδες, βόλτα στην Βασιλική, μπιχλιμπιδοψώνια

παγωτάκι στη πλατεία

κ το απόγεμα ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσουμε τη λίμνη άλλα κ τη Βολιβία γενικότερα. Σε λιγότερο απο μισή ώρα φθάσαμε στα σύνορα τα οποία ξεπετάξαμε σχετικά γρήγορα κ καμιά 2 ώρες αργότερα φθάναμε στο κεντρικό σταθμό του Puno. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με το ίδιο λεωφορείο για Cuzco, άλλα εμείς για να κοιμηθούμε κ λιγουλάκι, επιλέξαμε για τη βραδυνή σχεδόν 7ωρη διαδρομή λίγο πολυτέλεια

Η εταιρεία Cruz Del Sur έχει κάτι λεωφορεία διαστημόπλοια

κ οι θέσεις στον κάτω όροφο μετατρέπονται σε οτι πλησιέστερο σε κρεβάτι. Η διαδικασία επιβίβασης θυμίζει λίγο αεροπλάνο – τσεκάρουν το εισητήριο σου στα γκισέ (το οποίο έχεις αγοράσει συνήθως καιρό πριν κ έχεις μάλιστα διαλέξει κ θέση), παραδίδεις αποσκευές κ πρίν επιβιβασθείς περνάνε εσένα κ το όποιο handbag σου απο έλεγχο κ στο τέλος όταν έχεις κάτσει στη θέση σου, σε τραβάνε κ φωτογραφία (προφανώς όχι για να σε θυμούνται άλλα σε περίπτωση κάποιου συμβάντος). Κ ακόμα δεν τελειώσαμε, το όχημα διαθέτει κ λεωφορειοσυνοδό ενω σου παρέχουν κ lunch kit κ για 8$ παραπάνω απτο εισητήριο απλής θέσης αποτέλεσε εξαιρετικό value/money.

Έτοιμοι λοιπόν για Περού μέρος Β’

 

[holland74]

Φοβερή περιγραφή, ανυπομονούμε για τη συνέχεια, περιγράφεις βασικά το ταξίδι φετίχ για μένα...

 

[silversurfer]

Cuzco (II)

Για τη δεύτερη μας επίσκεψη στο Cuzco είχαμε κλείσει διαμονή στη γειτονιά San Blas, η οποία φημίζεται πως είναι η πιο γραφική συνοικία με πλήθος από μαγαζάκια δημιουργίας κ εμπορίας τέχνης, γκαλερι, όμορφα cafe και παλιά σπίτια τα οποία χτίστηκαν απτους Ισπανούς πάνω σε αρχικά θεμέλια των Incas.

Επι 2 μέρες λοιπόν βολτάραμε με τη διάθεση στα ύψη κ δεν αφήσαμε σοκάκι για σοκάκι. Στη γειτονιά υπάρχει και μια μικρή πλατεία όπου βρίσκεται η παλιότερη ίσως εκκλησία της πόλης κ τα γύρω στενά προσφέρονται για χάζι, ψώνια, τέχνη κ καφε.

Βέβαια δεν είχαμε αντιληφθεί τι ακριβώς γινόταν στη πόλη κ γιατί τόσος κόσμος πήγαινε προς την πλατεία. Όταν λοιπόν φθάσαμε μείναμε με το στόμα ανοιχτό κ μακαρίζαμε την τύχη μας. Ο Ιούνιος είναι γνωστός ως μήνας εκδηλώσεων στο Cuzco οι οποίες κορυφώνονται με το Inti Raymi , το οποίο στα Quechua σημαίνει Φεστιβάλ του Ήλιου. Εμείς είμασταν εκεί μια βδομάδα νωρίτερα κ πετύχαμε φολκλορικά συγκροτήματα χορού μπροστά στη πλατεία όπου είχαν στηθεί εξέδρες !!!

Ποιος τη χάρη μας λοιπόν, γίναμε ένα με το πλήθος κ μείναμε εκεί μέχρι να παρελάσει κ το τελευταίο συγκρότημα παρα την ζέστη και τον καυτό ήλιο. Ήμασταν τυχεροί γιατί είχε εκδηλώσεις κ παρελάσεις συγκροτημάτων κ τις 2 μέρες και ήταν αναμφισβήτητα το highlight της διαμονής μας.

(σκούπες είναι αυτά που έχουν για καπέλα ??? )
​

Τώρα για το Cuzco τι να πεί κανείς. Όρεξη να έχεις να βολτάρεις από στενό σε στενό και από πλατεία σε πλατεία. Κόσμος, χρώματα, μουσική, γραφικά σοκάκια,

επιβλητικές εκκλησίες, διάφορα μουσεία (εμείς επισκεφθήκαμε το μουσείο Inca με πλούσια ευρήματα της εποχής τους άλλα και μια αναδρομή στην πορεία τους στο χρόνο σε ένα πολύ όμορφο κτήριο --- και το μουσείο σοκολάτας ) , γκαλερί, υπαίθριες αγορές, κόσμος να μαθαίνει χορό σε πλατειούλες (!!) , γενικά η χαρά του ταξιδιώτη

Αποφασίσαμε να μην πάμε στο Sacsayhuaman που είναι λίγο εκτός πόλης γιατί είχαμε χορτάσει από αρχαία στην εκδρομή αυτή κ όπως το έχω αναφέρει κ σε άλλα κεφάλαια, δεν είμαστε κ τόσο αρχαιολάτρεις. Επιλέξαμε αντ’αυτου μια βόλτα στην υπαίθρια αγορά του San Pedrο, έναν λαβύρινθο από κιόσκια (?) που πουλούσαν ρούχα, έτοιμο φαγητό, ζαρζαβατικά, σουβενίρ, ένα μεγάλο παζάρι φανταστείτε. Πήραμε κ μεις το κάτι τις μας εννοείται.

Το Cuzco είναι γοητευτικό μέρα κ νύχτα. Πραγματικά το ιστορικό κέντρο είναι απτα ομορφότερα που έχουμε επισκεφθεί κ ο ταξιδιώτης δεν βαριέται λεπτό, μπορεί απλά να βολτάρει και κάθε στενό, κάθε δρόμος, θα του εμφανίσει κατι διαφορετικό. Αποτελεί δικαίως το τουριστικό κέντρο του Περού και θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας.

Το βράδυ της δεύτερης ημέρας μας βρήκε με μίξη συναισθημάτων ξανά στο σταθμό της Cruz Del Sur για ακόμη ένα ολονύκτιο ταξίδι. Το «πολιτιστικό» κομμάτι της εκδρομής μας είχε τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο, είχε έρθει η ώρα να αποχαιρετίσουμε τους Incas και τα υψόμετρα και να ετοιμαστούμε για την πραγματοποίηση ενός ακόμη ονείρου.

Όταν θα ξυπνούσαμε θα ήμασταν στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου !!!

 

[Yorgos]

Ω, Inti Raymi... Μακάριοι είστε!

Φοβερή περιγραφή, ανυπομονούμε για τη συνέχεια, περιγράφεις βασικά το ταξίδι φετίχ για μένα...

Φαίνεσαι κι εσύ ποιοτικός, εύγε νέε μου.

 

[holland74]

Ω, Inti Raymi... Μακάριοι είστε!


Φαίνεσαι κι εσύ ποιοτικός, εύγε νέε μου.

Χαχαχα, σε ευχαριστώ πολύ, κυρίως για το ''νέε'' μου

 

[silversurfer]

Puerto Maldonado
Tambopata National Reserve & Lake Sandoval

Ο δρόμος για το Puerto Maldonado είναι σχετικά καινούριος (παλιότερα ένα τέτοιο οδικό ταξίδι μπορούσε να πάρει κ 2 μέρες την περίοδο των βροχών ) και γεμάτος στροφές, σε συνδυασμό με την απότομη οδήγηση του 1ου οδηγού (σε τέτοια μεγάλα δρομολόγια 10 ωρών χρησιμοποιούσαν 2 οδηγούς ), είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να κοιμηθούμε κ πολύ καλά. Όταν φτάσαμε κ βγήκαμε στο σταθμό, όλα ήταν αλλιώτικα. Πώς να μην είναι άλλωστε όταν μιλάμε τέτοια κολοσσιαία διαφορά, υψομετρική, κλιματική, πολιτιστική.

Το Puerto Maldonado, πρωτεύουσα της περιοχής, γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη μετά την ένωση του με το υπόλοιπο Περού με τον προαναφερθέντα δρόμο. Παλιότερα ήταν μια μικρή κωμόπολη που ο λόγος ύπαρξής της ήταν κυρίως η παραγωγή καουτσούκ (τέλη και αρχές 19ου αιώνα). Σήμερα είναι μια μικρή πόλη στις όχθες ενος παραπόταμου του αμαζονίου (Madre De Dios) με ιδιαίτερα αυξητικές πληθυσμιακές τάσεις η οποία αποτελεί το σημείο εισόδου των τουριστών στα εθνικά πάρκα Tambopata, Manu και Sonene – κυρίως βέβαια στο πρώτο.

Στο ΚΤΕΛ μας παρέλαβε ο εκπρόσωπος του γραφείου στον οποίο αναθέσαμε το επόμενο 2 ½ μερο. Ναι, το λέω κ ντρέπομαι, ουτε καν 3 μέρες δε μείναμε , άλλα κ τι μπορούσαμε να κάνουμε με τόσο σφιχτά χρονικά περιθώρια. Οι επιλογές για τα πρακτορεία κ τα lodges ποικίλουν κ συνήθως είναι πολύ ακριβά αν κάποιος θέλει μέσα στη ζούγκλα να μείνει σε δωμάτιο με ανέσεις ξενοδοχείου. Εμείς μιας κ ηδη είχαμε τινάξει το μπάτζετ στον αέρα, είχαμε αποφασίσει να μείνουμε σε ότι πιο basic. Το πρακτορείο που συνεργαστήκαμε λέγεται Tarantula Expeditions και βασικά ψηθήκαμε άσχημα απτο όμορφο video που έχουν στην ιστοσελίδα τους.

Μιας κ φθάσαμε νωρίς το πρωί, αλλάξαμε ρούχα κ ετοιμάσαμε το backpack μας στο γραφείο τους, κλειδώσαμε τις βαλίτσες μας κ γνωρίσαμε τον guide μας για την πρώτη μέρα της εκδρομής. Μιας κ περιμέναμε κ τα υπόλοιπα άτομα του γκρούπ (ένα ζευγάρι Ολλανδών κ μια πεντάδα Καναδών ( μμμ ύποπτο αυτό, να δεις που πάλι τπτ Κινέζοι θα είναι ) οι οποίοι θα φθάνανε αεροπορικώς, ξεκινήσαμε με τον guide για μια βόλτα στην αγορά για να πιούμε ένα καφεδάκι κ να φάμε κάτι. Καλή φάση η λαϊκή του Puerto Maldonado, φάγαμε κ τις μπανάνες μας κ τις κρέπες μας κ εκεί που τα λέγαμε με τον guide, σκάει τηλεφώνημα ότι η πτήση έχει καθυστέρηση οπότε θα φεύγαμε για το lodge μόνοι μας.

Μας φορτώνουν λοιπόν στο πλοιάριο μαζί με λογιών λογιών προμήθειες κ ξεκινάμε τη διαδρομή μας στο ποταμό. Μετά από 40 περίπου λεπτά φθάναμε στο Ecolodge μας . Το lodge όπως προείπα είχε τα βασικά, ένα μεγάλο χώρο εστίασης-αράγματος κ μια κατασκευή 5 δωματίων.

(χώρος εστίασης - μπαρ)
​

Τα δωμάτια είχαν 2-3 μονά κρεβάτια κ ένα είχε διπλό κρεβάτι κ κάτι που έμοιαζε με κομοδίνο. Μαντέψτε ποιο πήραμε εμείς που φθάσαμε εκει πρώτοι Φυσικά δεν υπήρχε τίποτα άλλο στο δωμάτιο. Μια πρίζα στη μέση του τοίχου (!!!) όπου κυριολεκτικά κρεμούσες το κιν. στον αέρα για να φορτίσει, κουνουπιέρα, κ ένα μικρό περιφραγμένο χώρο από πίσω με τουαλέτα, ντους, νιπτήρα.

(δωμάτια)
​

Μιας κ οι άλλοι θα αργούσαν να έρθουν, ξεχυθήκαμε με τον guide για μια prive πρώτη βόλτα στη ζούγκλα. Ακολουθήσαμε μονοπάτια που άλλες φορές ήταν ορατά, άλλες φορές έκοβε ο guide τα δέντρα κ τη βλάστηση με τη χατζάρα του (machete), εντοπίσαμε μαϊμούδες, παπαγάλους, ταραντούλες, bullet ants, φάγαμε απολιθωμένα σκουλήκια (μην αηδιάζετε , δεν έμοιαζαν με σκουλήκια, σα φυστίκια ήταν) κ γενικά μιλούσαμε για τη ζωή εκεί κ τη φύση κλπ κλπ εως οτου ακούσαμε έντονο θόρυβο από ένα ξέφωτο – κάποια όρνεα είχαν γεύμα πάνω από ένα κουφάρι ζώου κ κάπου εκεί ο guide μας έστειλε πίσω.

Είχε φτάσει μεσημέρι κ η υπόλοιπη ομάδα ήρθε κ ετοιμαστήκαμε για φαγητό κ γνωριστήκαμε με τους Καναδούς που φυσικά όπως είχε προβλέψει ο silversurfer, ήταν κ αυτοί Ασιάτες (όπως κ στο Uyuni). Εμείς τα κιμιάσαμε σχεδόν αμέσως με το ζευγάρι των Ολλανδών ενώ στο γκρουπ των «Καναδών» είχε κάτι κοπελίτσες που στο silversurfer για κάποιο λόγο του άναβαν τα λαμπάκια Ξέρεις τώρα, εκείνο το στυλάκι του wannabe πλουσιοκόριτσου που δε βάζει γλώσσα μέσα κ σχολιάζει ότι κινείται και που όλα ήταν ένα δράμα κ κάθε τρίτη λέξη άκουγες ένα oh my god και are you serious και l-o-l και σαν να έβλεπα εκείνες τις κατίνες του αμερικάνικου Ε! channel Μάλιστα η μια η πιο ενοχλητική όταν πήγε να ντυθεί, τι έβαλε το Θεό σου δλδ, για να προστατευτεί απτα κουνούπια ???? Τη θυμάστε τη Ματίνα Μανταρινάκη που είχε ντυθεί «ακρίδα» (κατά την Ελένη Ράντου) για να παρεβρεθεί σε ένα παρτυ ? Ε κάτι τέτοιο με πιο πολύ τούλι κ σε μαύρο. Ήταν μια ζωντανή κινούμενη κουνουπιέρα !!!!

Όπως καταλάβατε δεν τους πολυσυμπάθησα – το κακό ήταν ότι φυσικά τα δωμάτια μας είχαν «χάρτινους» τοίχους κ άκουγες τα πάντα όλα --- μπουρου μπουρου μπουρου μπουρου --- «oh my god δε θα σκάσει ποτέ» βγάζω κ γω μια κραυγή στα αγγλικά κ καλά στην Μ. στην πραγματικότητα στον τοίχο κ κάπου εκεί έκανε μια παύση – όχι πολύ, 10 λεπτά ισα ισα να ξελαμπικάρει το νευρικό μου σύστημα

Ξεκινήσαμε όλοι μαζί λοιπόν για το απογευματινό κομμάτι της εκδρομής το οποίο περιελάμβανε μεταξύ άλλων πεζοπορία στη ζούγκλα

βόλτα με το πλοιάριο εως το monkey island που όπως καταλαβαίνετε είχε πολλές πολλές μαϊμούδες (ο silversurfer μάλιστα κατάφερε με μια μπανάνα σαν δόλωμα να κατεβάσει μια απτο δέντρο της)

(ναι-- ο φακός συνέλαβε κ τσόντα )
​

κ διάφορα άλλα ενδιαφέροντα κ την ώρα που σουρούπωνε επιδοθήκαμε σε zipline. Είχε αρκετή αδρεναλίνη καθώς προϋπόθεση ήταν η ανάβαση σε μια κατασκευή 50 μέτρων περίπου όπου εκεί μας φορούσαν τον εξοπλισμό κ μας δένανε στα συρματόσχοινα. Λίγο που κοιτούσαμε κάτω, λίγο το σκοτάδι που έπεφτε σιγά σιγά, λίγο το ζόρι να ανεβούμε, τα χρειαστήκαμε αρκετά To zipline πολύ καλή φάση, το ζόρι ήταν μετά όταν έπρεπε να περπατήσουμε ουσιαστικά στον αέρα (δεμένοι μεν με το γάντζο άλλα …οκ) σε μια σανίδα μήκους καμιά 50μ. και πλάτους ίσα ισα για το παπούτσι σου. Η miss κουνουπιέρα που ήταν μπροστά μου δε καταλάβαινε τίποτα … ήταν κ 45 κιλά, είχε κ το σελφοκόνταρο στο ένα χέρι, πέταξε ένα oh my god κ έφυγε φορτσάτη !!! Εγώ όμως όντας κ 90κάτι κιλά, κάθε φορά που έκανα ένα βήμα, όλο το σανίδι ταλαντωνόταν σα τρελό Πολύ ζόρι μιλάμε, μούσκεμα έγινα μέχρι να φτάσω.

(canopy bridge)
​

Στο τέλος είχε κ μια μεγάλη κρεμαστή γέφυρα κ αν κ ιδρώσαμε με την εμπειρία, ομολογώ μας ανέβασε την αδρεναλίνη στα ύψη κ γουστάραμε πολύ. Όταν κατεβήκαμε κάτω είχε πια νυχτώσει για τα καλά, πίσσα σκοτάδι έπεσε στη ζούγκλα απουσία τεχνητού φωτός. Με φακούς κ κινητά καταφέραμε να φθάσουμε στη βάρκα κ να επιστρέψουμε πίσω στο lodge όπου μετά από ένα ντουζάκι όπου όλοι ακούγαμε όλους , δειπνήσαμε κ ήπιαμε μερικές μπύρες με τους guides. Να προσθέσω εδώ ότι ρεύμα είχε το δωμάτιο μόνον κάποιες απογευματινές ώρες.

Η επόμενη ήταν η μέρα της επίσκεψης στη λίμνη Sandoval. Αποτελεί προστατευμένη περιοχή κ απαγορεύονται μηχανοκίνητες βάρκες. Εδώ το γκρουπ μας χωρίστηκε διότι όλοι οι υπόλοιποι είχαν πάρει το πακέτο των 3 νυκτών το οποίο περιελάμβανε κ μια διανυκτέρευση στο lodge δίπλα στη λίμνη. Αντίθετα εμείς το απόγευμα θα γυρίζαμε πίσω, γι’αυτό λοιπόν το πρακτορείο μας ανέθεσε έναν διαφορετικό guide μόνο για τη πάρτη μας !!

Το πλοιάριο μας άφησε σε ένα σημείο περίπου 2χλμ απτη λίμνη τα οποία περπατήσαμε με χαρά με τον guide τον οποίο αφού είχαμε prive τον τρελάναμε στις ερωτήσεις κ αυτός αφού είδε ότι εμείς είμαστε χαλαροί τύποι άρχισε να μας τρολάρει (κυρίως την Μ.) όταν αυτή άρχισε να τον ρωτάει για φίδια, κροκόδειλους κ λοιπούς κινδύνους. Όταν διανύσαμε τα 2 αυτά χλμ φθάσαμε σε ένα μέρος σα βάλτο από όπου πήραμε τη βάρκα μας κ το παλικάρι άρχισε να κωπηλατεί δείχνοντας μας κ σημεία με μικρούς κροκόδειλους.

Μη μασάτε όμως, όπως μας εξήγησε αυτοί διαφέραν απτους αλιγάτορες που βρίσκει κανείς στην Αμερική κ οι οποίοι είναι επιθετικοί προς τον άνθρωπο. Με τα πολλά βγήκαμε με τη βάρκα απτη βλάστηση κ τότε … μείναμε πραγματικά με το στόμα ανοιχτό. Η εικόνα της λίμνης με την οργιώδη βλάστηση γύρω γύρω κ μείς ήταν απίστευτη, φανταστική.

Καλά κ τα ανθρώπινα κατασκευάσματα άλλα σαν τα δημιουργήματα της φύσης δεν έχει. Δυστυχώς οι εικόνες δεν μπορούν να αποδώσουν την πλήρη ομορφιά άλλα κ τα συναισθήματά μας εκείνη την ώρα.

Κι όλα αυτά στην απόλυτη ησυχία, με μας να έχουμε τη βάρκα για πάρτη μας. Ξαφνικά την ηρεμία σπάει το oh my god της καναδοκινέζας κ η γεμάτη από άτομα βάρκα των υπόλοιπων

O guide μας παρόλο που ήμασταν μόλις 3 άτομα δυσκολευόταν με το κουπί μόνος του (έπαιζε βέβαια ρόλο κ ο δυνατός ήλιος) κ έτσι τον βοήθησα ώστε να φθάσουμε μια ώρα αρχύτερα στην απέναντι όχθη όπου ξεκινούσε το lodge όπου θα τρώγαμε μεσημεριανό κ θα αράζαμε κάποιες ώρες.

Μάλιστα επειδή κ εκεί φάγαμε ξεχωριστά είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν θρυλικό 60άρη Αμερικανό hiker ο οποίος τριγυρνούσε μόνος του στο Περού κ ανέβαινε τα βουνά κ μας έλεγε απίθανες ιστορίες απτο παρελθόν όταν πριν καμιά 40 χρόνια τριγυρνούσε μόνος του την Ευρώπη κ ενώ ήταν έτοιμος να πάρει το «magic bus» όπως το ονόμασε απτην Αθήνα για Δελχί, οι Σοβιετικοί μπούκαραν στο Αφγανιστάν κ αυτός κατέληξε να κάνει ελεύθερο camping στην Κάρπαθο. Μορφή !!

Η λίμνη Sandoval είναι απίστευτης ομορφιάς μέρος κ όποιοι γουστάρουν δραστηριότητες με φύση κ ζούγκλα αξίζει να ξεκλέψουν μερικές μέρες απτην εκδρομή τους στο Περού για να την επισκεφθούν.

Στο γυρισμό ρίξαμε κ μια βουτιά στη λίμνη σε οριοθετημένο μέρος (βέβαια επειδη τα νερά ήταν θολά, ένα φόβο τον ψιλοείχαμε μη μας τη πέσει κανας κροκόδειλος κ επιστρέψαμε με το ίδιο πλοιάριο έχοντας διαφορετικά άτομα (προφανώς αυτά που είχαν μείνει την προηγούμενη μέρα στο lodge της λίμης μαζί μας).

Αυτοί λοιπόν είχαν έναν guide σωστό commando, μεγαλύτερος σε ηλικία, δε θα ησύχαζε αν δεν έβρισκε μικρά κροκοδειλάκια. Είχε πια νυχτώσει κ με το φακό «χτυπούσε» τις όχθες για να εντοπίσει κάποιο κ όταν το έκανε, με τη βοήθεια του «καπετάνιου», το στρίμωξε κ ο τύπος έβαλε το χέρι του στο νερό κ το έβγαλε έξω (βέβαια τον γρατσούνισε κ λίγο, δεν το κάνει ο οποισδήποτε). Χάζι είχε, το κράτησε 3-4 λεπτά να το δούμε κ να το ακουμπήσουμε (σα να πιάνω γυναικεία δερμάτινη τσάντα) κ το άφησε πίσω στο νερό.

Ξανά δείπνο, ξανα μπύρες κ ετοιμάσαμε τα πράγματά μας για αύριο τελευταία μέρα. Ξυμνήσαμε αξημέρωτα, την ώρα που χαράζει κ τα χρώματα της φύσης είναι κυριολεκτικά μαγικά

κ ξεκινήσαμε με τη μηχανοκίνητη βάρκα να εντοπίσουμε παπαγάλους σε ένα σημείο όπου το έδαφος έχει περιεκτικότητα σε «άλατα» (??) κ αυτά τη βρίσκουν εκεί κάθε πρωί. Περιμέναμε κ περιμέναμε κ περιμέναμε ώσπου τελικά σε μια στροφή σε ένα απότομο σημείο είδαμε δεκάδες πολύχρωμα πουλιά – ήταν απίστευτο !!!

Επιστρέψαμε να πάρουμε τα πράγματά μας, με βαριά καρδιά αφήσαμε το lodge κ μετά από μια στάση στα γραφεία του πρακτορείου, ήμασταν στο (σχετικά καινούριο μα κ μικρό) αεροδρόμιο να πίνουμε (επιτέλους) έναν ωραίο καφε κ να αναπολούμε τις μέρες μας κ τις εμπειρίες μας.

Δυστυχώς τα συναισθήματα κ οι εικόνες δύσκολα αποτυπώνονται σε ένα γραπτό για να σας μεταφέρω τι νιώσαμε στη ζούγκλα. Έστω κ με αυτην τη μικρή τουριστική εμπειρία. Ο φυσικός φωτισμός, τα χρώματα της φύσης, οι μικροί ήχοι που σπάζουν την απόλυτη ησυχία είναι πράγματα που ο αστικοποιημένος άνθρωπος έχει σπάνιες ευκαιρίες στη ζωή του να βιώσει. Μας άρεσαν τόσο πολύ αυτές οι 2 ½ μέρες που φέτος αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε σε ένα μέρος του κόσμου που είναι διάσημο για τη φύση κ τις δραστηριότητές σε αυτή (Κόστα Ρίκα).

Δυστυχώς το ταξίδι μας στο Περού πλησίαζε στην ολοκλήρωσή του Τελευταία στάση η πρωτεύουσα Λίμα

* Notes : Ήμασταν τυχεροί διότι επισκεφθήκαμε το μέρος σε dry season --- σε wet season σου δίνουν μπότες κ περπατάς κυριολεκτικά μες τη λάσπη.
Φοράμε κατα προτίμηση λεπτά μακρυμάνικα μπλουζάκια κ παντελόνια κ πασαλειβόμαστε με Deet όλη την ώρα καθώς τα κουνούπια εκεί δε νιώθουν πραγματικά.
Ο δεύτερος guide ήταν της φυλής Quechua που κατέβηκε να βρεί δουλειά κ μας είπε οτι δεν πίστευε σε κάποιον θεό άλλα γενικότερα στα στοιχεία της φύσης, τα ποτάμια, τον ήλιο, τον ουρανό. Διαφορετική φάση

 

[σοφοκλισ23]

φοβερό ταξίδι και ευχαριστούμε για την ιστορία, τη περίμενα πως και πως κάθε φόρα ,ονειρεμένος προορισμός , μόνο ένα mountain bike στο deαth road έλειπε και ήταν το απόλυτο για μένα για Περου-Βολιβια,αυτά τα ταξίδια θέλουν χρόνο γιατί έχει τόσα που μπορείς να κάνεις και οι περισσότεροι έχουμε στενότητα χρόνου.

 

[Yorgos]

Μας άρεσαν τόσο πολύ αυτές οι 2 ½ μέρες που φέτος αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε σε ένα μέρος του κόσμου που είναι διάσημο για τη φύση κ τις δραστηριότητές σε αυτή (Κόστα Ρίκα).

Φοβάμαι ότι θα απογοητευθείτε, έχει πάρα πολύ τουρισμό, κυρίως αυτές τις oh my god Μανταρινάκη style που αντιπαθεί ο silversurfer. Εγώ στη θέση σας θα δοκίμαζα Παναμά - Γουατεμάλα.

'Οταν τελειώσετε την ιστορία αν θέλετε μας λέτε και τι σας άρεσε περισσότερο, τι σας απογοήτευσε κλπ.

 

[KonstantinosAlyona]

Φοβάμαι ότι θα απογοητευθείτε, έχει πάρα πολύ τουρισμό, κυρίως αυτές τις oh my god Μανταρινάκη style που αντιπαθεί ο silversurfer. Εγώ στη θέση σας θα δοκίμαζα Παναμά - Γουατεμάλα.

'Οταν τελειώσετε την ιστορία αν θέλετε μας λέτε και τι σας άρεσε περισσότερο, τι σας απογοήτευσε κλπ.

Άσε τον κόσμο να εκφραστεί, βρε . Πηγαίνετε Κόστα Ρίκα παιδιά, αφού όπως φαίνεται εμείς δεν πάμε τελικά, η ζωή τα έφερε αλλιώς. Αλλά το πρόγραμμα έτοιμο, για όταν έρθει ο καιρός

 

[skoumpi]

Εντάξει ζηλεύω πολυυυυυυ.... Μονο εγω δεν μπορώ να πάω(δεν μου κάθεται εδώ και χρόνια) ή θα πω 70 χρονών με το μπαστούνι και τη φιάλη οξυγόνου

 

[demie]

Η μία ανάρτηση πιο ωραία κ από την άλλη!!! Απίστευτο ταξίδι κάνατε!!! Μπράβο σας βρε παιδιά!