Βιετνάμ Ταϊλάνδη Μια κορώνα για την τύχη μου

[LULLU]

τι ταξιδι και αυτο......

 

[Παρίσακτος]

Μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ ποια η σχέση σου με την οικογένεια του Χίτσκοκ;

Καμία, τουλάχιστον που να γνωρίζω. Με τον ίδιο, αρκούμαστε στη συμβατική σχέση σκηνοθέτη-απλού θεατή. Αν πρόκεται για κοπλιμάν, ευχαριστώ. Βασικά ευχαριστώ όπως και να 'χει, που διαβάζετε και σχολιάζετε.

Πάντως ό,τι κι αν λέτε έχετε δίκιο, σε σημεία το έζησα σαν θρίλερ, θα το θυμάμαι για πάντα, ή μέχρι τέλος πάντων να με χτυπήσει η άνοια. Αλλά μου άξιζαν οι κακουχίες: όταν διάβαζα τις ιστορίες της @dim kyr, αντί να φτύνω στον κόρφο μου, τη ζήλευα για τις περιπέτειές της στις Κίνες και στις Καμπότζες, ε να που μου έμελλε να ζήσω κι εγώ τον δικό μου προσωπικό γολγοθά στην Ινδοκίνα, εγώ να παρακαλάω να τελειώσει ο εφιάλτης κι εκείνος να μου επιφυλάσσει αδιάκοπα καινούριες εκπλήξεις.

 

[Παρίσακτος]

Πού είσαι, Κοέλιο, οέο;

Μπήκα μέσα στην τράπεζα, όλοι οι υπάλληλοι έδειχναν απασχολημένοι, ήθελα να είμαι και κοντά στην έξοδο, σε περίπτωση που η κάρτα έβγαινε και κάποιος άλλος την έβρισκε. Πλησίαζα τα γκισέ, επιδιώκοντας να τραβήξω κάποιο βλέμμα για να αρχίσω να εξηγώ το πρόβλημα, οι ευγένειες με μάραναν, αλλά οι Βιετναμέζοι έχουν τελειοποιήσει την τέχνη του να σε αγνοούν ενώ σε βλέπουν με την άκρη του ματιού τους, από την οδήγηση στον δρόμο μέχρι τα υποκαταστήματα τραπεζών ή τις δημόσιες υπηρεσίες.

Δίχως διαβατήριο, χωρίς ούτε καν το προσωρινό διαβατήριό μου, χωρίς την σωματική μου υγεία στο απόγειό της, τώρα θα έμενα και χωρίς χρήματα; Τόσο πολύ οι βουδιστικές θεότητες θέλουν να μείνω σ’ αυτή τη χώρα στην άλλη άκρη της Ευρασίας; Τόσο πολύ γοητεύτηκαν από την γκαντεμιά μου που θέλουν να με κρατήσουν για πάντα στα εδάφη τους, ασθενικό κι απάτριδα κι άφραγκο;

Αν ήμουν φαν του Κοέλιο, πιθανότατα θα με τσιμπούσα και το σύμπαν θα έκανε όλον αυτό τον εφιάλτη που βίωνα ένα όνειρο, απ’ το οποίο θα ξυπνούσα ιδρωμένος κι απύρετος. Μα η επιστήμη δεν λειτουργεί με νόμους-αρλούμπες κι η πίστη μου σ’ αυτή δεν είχε ακόμη κλονιστεί· η ανερυθρίαστη γκαντεμιά μου ήταν εντός του επιστημονικού γίγνεσθαι: σύμφωνα με τον νόμο της διατήρησης της ορμής για κάθε καλό που συμβαίνει (βλ. ένα ταξίδι) απαιτείται και μια κίνηση προς την αντίθετη κατεύθυνση (που επιδιώκει, με άλλα λόγια, να επιστρέψω στην πατρίδα μου το συντομότερο δυνατό).

Βέβαια αυτή η κίνηση δεν είχε στεφθεί ακόμη με επιτυχία. Έτσι και τώρα ο σεκιουριτάς με φώναξε και μου έδειξε το μηχάνημα, που είχε φτύσει στην υποδοχή του την κάρτα μου.

Πήρα μια ανάσα, γιατί δεν είχα αντοχές για άλλη ταλαιπωρία.
Τον ευχαρίστησα κι αντί να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα από εκείνο το κολασμένο μέρος, ξαναέβαλα την κάρτα στο μηχάνημα, διαπράττοντας ύβρη, λες και ο κεραυνός δεν χτυπά ποτέ στο ίδιο μέρος δεύτερη φορά.

Ευτυχώς δεν χτύπησε κι απέκτησα το ρευστό που χρειαζόμουν για τη συνέχεια του ταξιδιού μου.

Δεδομένου ότι για δυο βδομάδες δεν θα μπορούσα να μετακινηθώ εκτός χώρας ούτε πολύ μακριά ώστε να είμαι πίσω στην πρωτεύουσα για να παραλάβω το προσωρινό μου διαβατήριο με τη νέα βίζα. Το αρχικό πρόγραμμα υπολόγιζε να βρίσκομαι στη Χόι Αν για το ΤΕΤ που κοντοζύγωνε, έχοντας περάσει από Phong Nha και Hue. Εκεί θα υπήρχε περισσότερος κόσμος, επιλογές εστίασης και διαμονής θα υπήρχαν, καθώς και θα συναντιόμουν με άλλα άτομα που είχα γνωρίσει στο ταξίδι. Λόγος να αλλάξει το σχέδιό μου δεν υπήρχε κι αποφάσισα να κινηθώ προς τη Χόι Αν κι από εκεί, αφού ξεκουραστώ και απολαύσω ένα ζεστότερο κλίμα χωρίς βροχές και μουντίλα, με την ελπίδα να γίνω περδίκι κι η ψυχολογία μου να αρχίσει να ανεβαίνει, να ξεκινήσω να κατευθύνομαι ανάποδα από το αρχικό μου πλάνο με τελικό προορισμό την πρωτεύουσα για παραλαβή των εγγράφων.

Αυτό είχα ανάγκη, λίγες διακοπές μέσα στις διακοπές.

Βέβαια καλά να πάθω: Ήθελα τόσο πολύ να ζήσω την περιπέτεια, ε την έφαγα δεν μπορώ να πω, με τη σέσουλα κιόλας. Κατέληξα να εύχομαι τα επόμενα ταξίδια μου –αν ποτέ καταφέρω να ξανακάνω– να μην είναι τόσο περιπετειώδη.

Καθώς κατευθυνόμουν προς τη λίμνη, όπου δεκάδες Βιετναμέζοι βολτάρανε, κάνανε την καθημερινή τους γυμναστική ή έπαιζαν ποδομπάντμιντον, με στόχο να αγοράσω από τα τουριστικά πρακτορεία εισιτήριο για λεωφορείο προς την αρχαία πόλη της Χόι Αν, λαμβάνω μήνυμα από τον σύνδεσμό μου στη Βιετναμέζικη οικογένεια μαζί με την αντίστοιχη φωτογραφία-ντοκουμέντο:

«Γεια σου! Τελικά βρήκαμε ποιος είχε το διαβατήριο σου».

 

[Sam-chal]

Γιατί το κόβεις τώρα;;;
Έτσι έκανε ο Φωσκολος!

 

[Smaragda53]

έλα ρε! στο καλύτερο μας έκοψες, πάνω που σκεφτόμουν ότι αυτοί με την κόρη για παντρειά σου είχαν κάνει μάγια για να μείνεις εκεί και να την πάρεις!!!

 

[Despinadmk]

Δεν κάνουμε δουλίτσα έτσι - δύο τρεις παραγράφους ανά πέντε ημέρες....

 

[Nikos86]

Δεν τυραννηθηκε το παλικαρι στις διακοπες του τοσο πολυ για να μας τα εχει εμας ετοιμα να τα διαβαζουμε απο τον καναπε μας οι ηδονοβλεψιες! Υπομονη! Μην σου πω θα εχει η ιστορια και ενα τελος ανατρεπτικο οπως αυτο με το διαβατηριο που βρεθηκε εκ των υστερων του τυπου: 'Mαγκες τωρα τα σκεφτηκα τιποτα δεν εγινε' για γκραν φιναλε! 'Η ακομα χειροτερα μπορει να ειναι ακομα εκει και να μην εχει ιντερνετ με την ατυχια που τον δερνει! . Οχι πλακα κανω το τελευταιο ελπιζω πως οχι! Παντως πολυ ωραια ιστορια να σου πω και γω που συνηθως τις παραταω στην μεση τις περισσοτερες αυτη ομως την περιμενω πως και πως...

 

[Παρίσακτος]

Γιατί το κόβεις τώρα;;;
Έτσι έκανε ο Φωσκολος!

Από Χίτσκοκ Φώσκολος ένα... κεφάλαιο δρόμος.

Είστε κι ανυπόμονοι...
Θα κάνω κι ένα μικρό σπόιλερ, μιας κι ο Νίκος έπεσε πολύ κοντά:

Spoiler: Για το ανατρεπτικό φινάλε της ιστορίας

Η visa μου απορρίφθηκε, αναγκάστηκα να μείνω παράνομα στη χώρα, κάτι που δεν άρεσε στις αρχές. Έχασα την κάρτα μου, κανονικά αυτή τη φορά (το μυστήριο πώς χάθηκε ακόμη δεν έχει λυθεί, απλώς άδειασε ο λογαριασμός μου με κάποιον μεταφυσικό, θαρρείς, τρόπο), οπότε κάποια στιγμή σταμάτησα να κάνω αιτήσεις για νέα visa γιατί δεν είχα χρήματα να τις πληρώνω. Οι δικοί μου με αποκλήρωσαν που τους παράτησα στο έλεός τους εν μέσω πανδημίας για ντόλτσε βίτα στις Ασίες (πού να ήξεραν κι οι δόλιοι τι περνάω, δεν θέλω να τους στενοχωρήσω).
Κοντολογίς: Είμαι ακόμη Βιετνάμ, αλλά εδώ στα βιετναμέζικα γκούλαγκ που με κλείσανε ως παράνομο μετανάστη μου φέρονται καλά, παράπονο δεν έχω, και το φο μου τρώω, και τα χορτοφαγικά μου μπαν μι για δεκατιανό έχω, να 'ναι καλά το πνεύμα του θείου Χο Τσι Μιν! Μάλιστα με αφήνουν σύνολο μια ώρα τη μέρα στον υπολογιστή, γι' αυτό και δεν προχωρά η ιστορία όσο θα ήθελα. Μην ανησυχείτε, όμως, στο επόμενο κεφάλαιο, θα λυθεί το μυστήριο του πρώτου μέρους.

 

[Sam-chal]

Από Χίτσκοκ Φώσκολος ένα... κεφάλαιο δρόμος.

Είστε κι ανυπόμονοι...
Θα κάνω κι ένα μικρό σπόιλερ, μιας κι ο Νίκος έπεσε πολύ κοντά:

Spoiler: Για το ανατρεπτικό φινάλε της ιστορίας

Η visa μου απορρίφθηκε, αναγκάστηκα να μείνω παράνομα στη χώρα, κάτι που δεν άρεσε στις αρχές. Έχασα την κάρτα μου, κανονικά αυτή τη φορά (το μυστήριο πώς χάθηκε ακόμη δεν έχει λυθεί, απλώς άδειασε ο λογαριασμός μου με κάποιον μεταφυσικό, θαρρείς, τρόπο), οπότε κάποια στιγμή σταμάτησα να κάνω αιτήσεις για νέα visa γιατί δεν είχα χρήματα να τις πληρώνω. Οι δικοί μου με αποκλήρωσαν που τους παράτησα στο έλεός τους εν μέσω πανδημίας για ντόλτσε βίτα στις Ασίες (πού να ήξεραν κι οι δόλιοι τι περνάω, δεν θέλω να τους στενοχωρήσω).
Κοντολογίς: Είμαι ακόμη Βιετνάμ, αλλά εδώ στα βιετναμέζικα γκούλαγκ που με κλείσανε ως παράνομο μετανάστη μου φέρονται καλά, παράπονο δεν έχω, και το φο μου τρώω, και τα χορτοφαγικά μου μπαν μι για δεκατιανό έχω, να 'ναι καλά το πνεύμα του θείου Χο Τσι Μιν! Μάλιστα με αφήνουν σύνολο μια ώρα τη μέρα στον υπολογιστή, γι' αυτό και δεν προχωρά η ιστορία όσο θα ήθελα. Μην ανησυχείτε, όμως, στο επόμενο κεφάλαιο, θα λυθεί το μυστήριο του πρώτου μέρους.

Προβλέπω remake Ελαφοκηνηγου!

 

[Παρίσακτος]

Το Τέλος της Αρχής

«Είναι με διαφορά το χειρότερο ταξίδι που έχω κάνει στη ζωή μου», μονολογούσα όσο πήγαινα να αγοράσω εισιτήριο λεωφορείου για το Ninh Binh. «Κι εύχομαι κανένα να μην καταφέρει να το ξεπεράσει σε αθλιότητα, τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία».

Χάνω το διαβατήριό μου από αμέλεια. Το ψάχνω εγώ και πόσος κόσμος, διαδικτυακά και μη. Επιστρέφω Ανόι, ακυρώνω παλιό διαβατήριο, βγάζω καινούριο προσωρινό, και μόλις το παραδίδω για να βγάλω και καινούρια βίζα, μαθαίνω ότι το διαβατήριό μου υπάρχει σώο κι αβλαβές κάπου πίσω στο Ninh Binh.

Τα νεύρα μου κρόσια: ας μην βρισκόταν ποτέ, αλλά να βρεθεί λίγο αφότου το ακύρωσα το λες και τραγική ειρωνεία και τη συγκεκριμένη βδομάδα δεν είμαι φαν ούτε της τραγωδίας ούτε της ειρωνείας. Η κοπέλα στα μηνύματα μού προώθησε το προφίλ της κοπέλας που γνώριζε ποιος είχε το διαβατήριό μου και εν τέλει κατάφερα κι επιβεβαίωσα ότι όντως το έγγραφο ήταν στα χέρια τους.

Παρένθεση: Στην πρεσβεία την περασμένη μέρα είχα ενημερωθεί πως αν χάσεις το διαβατήριό σου, για να βγάλεις καινούριο, απαιτείται διάστημα μέχρι και έναν μήνα που οι αρχές της χώρας σου κάνουν σχετική έρευνα. Έναν μήνα, δηλαδή, χωρίς διαβατήριο. Δεν ακούγεται και τόσο σοβαρό, ε;

Αν τώρα, μέσα στην επόμενη πενταετία χάσεις για δεύτερη φορά το διαβατήριό σου, η νέα έρευνα που θα γίνει μπορεί να κρατήσει μέχρι και χρόνο. Επαναλαμβάνω: Ακόμη κι αν στο κλέψουν ή ρε παιδί μου κάποιος σε μάτιασε για την ομορφάδα σου ή την ταξιδιωτική σου τόλμη. Έναν χρόνο χωρίς διαβατήριο, έναν χρόνο χωρίς τη δυνατότητα πρακτικά να ταξιδεύεις εκτός «Ευρώπης».

Δεδομένου του παραπάνω, προφανώς και ήθελα να το έχω έστω και ακυρωμένο, οπότε αποφασίζω να πάω στο προσωπικό μου Τρίγωνο των Βερμούδων που διαβατήρια εξαφανίζονται κι εμφανίζονται ως δια μαγείας κι από εκεί να πάρω το βραδινό λεωφορείο για Χόι Αν.

Περνάω ήρεμα το τελευταίο (για τώρα) βράδυ μου στην πρωτεύουσα και το επόμενο πρωί αναχωρώ για τον προορισμό μου και το χαμένο μου διαβατήριο. Στη διαδρομή βρήκαμε κίνηση, λόγω ατυχήματος, ενώ σε μια στάση που κάναμε λίγο πριν τον προορισμό μας παραλίγο να ξεχάσουμε να πάρουμε έναν Ινδό συνεπιβάτη μας, που τα δυο δάχτυλα του οδηγού που περιέγραφε τη διάρκεια της στάση μας σε σχετική ερώτηση, παράλληλα προφέροντας «τέντυ», εκείνος το εξέλαβε ως thirty(30). Κατεβαίνω από το λεωφορείο, ακριβώς μπροστά στο σπίτι της φιλόξενης οικογένειας, και χαιρετάω τα λίγα μέλη που ήταν εκεί εκείνη την ώρα.

Βρίσκω το στίγμα του μαγαζιού, που ήταν στη γωνία απ’ όπου είχα βγει από το δρομάκι που βρισκόταν το χόστελ στον κεντρικό παραποτάμιο δρόμο, με άλλα λόγια στην αρχή της διαβολικής διαδρομής που είχα ακολουθήσει το πρώτο απόγευμα στην περιοχή.

Μπαίνω μέσα· είχανε μόλις φάει και κάθονταν. Τους ρωτάω για το διαβατήριο κι η γυναίκα χαρούμενη μου το δίνει.

Πιθανότατα να περίμεναν κάποια πιο ένθερμη ανταπόκριση από μένα, αλλά δεν είχα κουράγιο ούτε καν να υποκριθώ ευγνωμοσύνη. Τους ρωτάω πού το βρήκανε, από σχεδόν ακαδημαϊκή περιέργεια.
«Στον δρόμο». Μου δείχνουν ακριβώς απ’ έξω.

«Πότε το βρήκατε;»
Μου γράφει στο κινητό της την ημερομηνία που το είχα χάσει. Εκείνο το απόγευμα, πιθανόν και λίγα λεπτά αργότερα, το βρήκε στο έδαφος, το πήρε και το κρατούσε, όσο εγώ το περνούσα συνεχώς δίπλα τους αναζητώντας το· μάλιστα είχα ρωτήσει το ακριβώς απέναντι μαγαζί την επομένη της απώλειας, που όμως δεν γνώριζαν τίποτα. Δηλαδή δεν είναι να απορεί κανείς που δεν έχω παίξει ποτέ στη ζωή μου λόττο.

Προσπάθησα να ακούγεται σταθερή η φωνή μου, αλλά εκείνη την ώρα δεν ήμουν κι ιδιαίτερα ψύχραιμος. Χίλιες φορές να μην είχαν κάνει την καλή πράξη του να το πάρουν και να το φυλάξουν, καλύτερα να το είχαν παρατήσει, τροφή για τα σκυλιά, τότε θα το είχα βρει χωρίς πρόβλημα το ίδιο βράδυ, έστω και μασουλημένο, κι όλα θα κυλούσαν διαφορετικά.

«Γιατί δεν πήγατε στην αστυνομία;»
Η γυναίκα με κοιτάζει ξαφνιασμένη, η όψη του άντρα αλλάζει, καθώς λέει αγριεμένος: “Goodbye”. Ξανά και ξανά.

Δεν ακούσατε την αστυνομία που πέρασε απ’ έξω; Δεν είδατε τα ποστ στο facebook;
Η γυναίκα, που το πήρε προσωπικά, μου έδειξε τις κινήσεις που είχε κάνει: είχε το ίδιο βράδυ κοινοποιήσει την εύρεση του διαβατηρίου, είχε βρει άτομο συνονόματό μου, που στο facebook είχε το όνομά του όπως και στο διαβατήριό μου, άσχετα αν δεν μοιάζαμε καθόλου, στέλνοντάς του την εικόνα μου και ρωτώντας τον “Is that you?”. Ο συνονόματος είχε απαντήσει με ένα ξερό like, πράγμα που δημιουργεί άλλες απορίες, όπως τι ακριβώς βρήκε να του αρέσει στη συγκεκριμένη αλληλεπίδραση.

Ρώτησα αν ξέρει τα άτομα που είχαν κοινοποιήσει τη δημοσίευση των φιλόξενων φίλων μου, αλλά πρώτη φορά τους έβλεπε, πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, δεδομένου ότι απείχαν λίγες εκατοντάδες μέτρα και ήταν μικρός ο οικισμός.

Πράγμα που σημαίνει ένα πράγμα, αν κάποιος θέλει να βγάλει κάποιο ηθικό δίδαγμα από την ιστορία: άμα δεν σε θέλει, τελείωσε.
Δεν. Σε. Θέλει.

Την ευχαρίστησα, επισημαίνοντας ότι πλέον δεν έκανε διαφορά και τη συμβούλεψα ευγενικά την επόμενη φορά που θα έβρισκε διαβατήριο, να απευθυνόταν στην αστυνομία κι όχι στο facebook.

Έφυγα με μια πικρή γεύση στα χείλη· δεν ένιωθα όμορφα που φαινόμουν αχάριστος, αλλά θεωρώ επιεικώς ηλίθιο τον χειρισμό τους: άμα αισθάνεσαι ότι καλύτερα να μην σε είχαν καν βοηθήσει, πάει να πει ότι η βοήθεια δεν ήταν και τόσο… βοηθητική.

Εν τέλει, παρά την εσωτερική γκρίνια, είχα ανακουφιστεί που πλέον είχε βρεθεί και δεν είχα άλλες εκκρεμότητες στην περιοχή. Το μυστήριο είχε λυθεί κι ακόμη κι αν δεν με είχε ικανοποιήσει η λύση του, τουλάχιστον ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω νέες ιστορίες.

Πήγα στο χόστελ που με είχε φιλοξενήσει τα βράδια του πόνου κι από εκεί έκλεισα σε κάπως τσουχτερή για τα δεδομένα Βιετνάμ, λόγω ΤΕΤ, το βραδινό λεωφορείο για την μεγάλη τουριστική ατραξιόν του Κεντρικού Βιετνάμ.

Χόι Αν, σου έρχομαι.

 

[travelbreak]

Στις 23 Μαρτίου που σου έκανα το πρώτο like δε μπορούσα να φανταστώ πόσο, πως και που θα τραβούσε αυτό το ταξίδι. Βασικά, ούτε και τώρα.
Για το κουράγιο σου, σου αφιερώνω την επόμενη φωτογραφία που τράβηξα πρωί πρωί.

 

[Smaragda53]

αυτό το facebook τέλος πάντων... φοβερή ατυχία, τι να πω! Περιμένουμε συνέχεια με ανυπομονησία!