Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[turms]

πέρασαν τριάντα χρονια από τότε που πήγα, k δεν θυμάμαι k πολλά, αλλα ακόμα θυμάμαι ότι οι παραλιες μου είχαν κάνει εντύπωση.

Το κίτρινο λουράκι στο Xiaomi (?) έχει συμβολική σημασία?

 

[psilos3]

πέρασαν τριάντα χρονια από τότε που πήγα, k δεν θυμάμαι k πολλά, αλλα ακόμα θυμάμαι ότι οι παραλιες μου είχαν κάνει εντύπωση.

Νομίζω σε όλους, είναι σίγουρα ένα από τα κύρια γνωρίσματα του νησιού.

Το κίτρινο λουράκι στο Xiaomi (?) έχει συμβολική σημασία?

Μα που πάει και πέφτει το μάτι σου; Εννοείται πως ναι, κάνει καλή αντίθεση με το μάυρο!

 

[psilos3]

2024: (Φολέγανδρος πράξη τρίτη)



Περιττοί οι πρόλογοι αυτή τη φορά. Τα έγραψα την πρώτη (2012), τα έγραψα την δεύτερη (2021), δε ξέρω τι μπορώ παραπάνω να πω για την τρίτη μου επίσκεψη στη Φολέγανδρο. Λίγα ίσως και καλά, όχι κάτι νέο ή σπουδαίο, απλά μια προσπάθεια ακόμη να σας παρουσιάσω την ασύλληπτη αύρα αυτού του νησιού.

Είναι γεγονός πως τη Φολέγανδρο την έχουμε αγαπήσει, διατηρώντας φιλίες και δεσμούς με ανθρώπους που κρατάνε χρόνια. Ε ας το δούμε λοιπόν έτσι, σαν μια επίσκεψη που έγινε για να δούμε ένα λατρεμένο μέρος μα πάνω απ’ όλα τους φίλους μας.

Είναι πολύ ωραία αυτά τα απρόσμενα, όταν λίγες μέρες πριν σου σκάει η ιδέα (μαζί και η ευκαιρία) για να εκδράμεις σ’ ένα μέρος που ποτέ δε σε απογοητεύει, που πάντα διατηρεί σχεδόν αναλλοίωτο το χαρακτήρα και την ποιότητα του. Ας δούμε πως έγινε στο σύντομο πέρασμα του Αυγούστου του 2024.




Ημέρα πρώτη


Το ραντεβού ήταν νωρίς το μεσημέρι στο λιμάνι του Καραβοσασίου, μιας και οι αφετηρίες μας ήταν διαφορετικές, Πειραιάς και Σαντορίνη αντίστοιχα για μένα. Βέβαια το χειρότερο πλοίο της Ελληνικής ακτοπλοΐας (τα λέω και τα ξαναλέω) έκανε πάλι το θαύμα του, αναγκάζοντας με να περιμένω πίνοντας καφεδάκι στην παραλία. Όχι ότι με χάλασε.

Με τον νέο οδηγό του επίσης νέου λεωφορείου (μιας και ο κύριος Νίκος πήρε σύνταξη) ξεκινήσαμε τη σύντομη διαδρομή προς τον τερματικό σταθμό της Χώρας γύρω στις τρεις. Πάμε να πιούμε μια μπύρα να χαιρετήσουμε τον Χρήστο, αφού σ’ αρέσουν κάτι τέτοια, εκεί είναι το δωμάτιο δε φεύγει, μου κάνει ο Νίκος όσο προχωρούσαμε. Σιγά μη φέρω αντίρρηση στο καλωσόρισμα:

Αφού τακτοποιηθήκαμε τελειώνοντας τα διαδικαστικά βγήκαμε αμέσως μια βόλτα στη Χώρα. Η θέα της «Πούντας» που πάντα φυσάει κάθε φορά και με κάθε τρόπο θα μου κόβει την ανάσα:

Αυτή είναι η Φολέγανδρος που αγαπήσαμε, λουσμένη στον απογευματινό, Κυκλαδίτικο ήλιο του Αυγούστου. Λευκό – γαλάζιο και φως, άπειρο φως:

Ένα φραπεδάκι ήταν άκρως απαραίτητο, στο κλασσικό αγαπημένο μας καφέ, με την διαθέσιμη καρέκλα μάλλον να μην είναι τυχαία εκεί:

«Ό,τι μας δένει στα παλιά είν’ οι κακές συνήθειες» φίλε, όπως σοφά αναφέρει το αγαπημένο εδώ και χρόνια τραγούδι. Μεγάλη αλήθεια.

Με μια βόλτα ακόμα στον πανέμορφο αυτό οικισμό συνεχίστηκε το απόγευμα μας, τσιμπώντας παράλληλα και κάτι για να κόψει την πείνα. Τόσα χρόνια ίδιος, απαράλλαχτος, ακόμα ένα δείγμα της υψηλής ποιότητας του νησιού:

Φυσικά δε μπορούσαμε με τόση συναισθηματική φόρτιση να μη πιούμε μια μπυρίτσα για το καλό, κάτι που έγινε όπως πάντα στο ίσως αντιπροσωπευτικότερο σημείο των Κυκλάδων, αυτό του Κάστρου της Χώρας. Τι παραπάνω να πω:

Νωρίς το βραδάκι κι αφού ξεκουραστήκαμε ως οφείλαμε πήραμε πάλι την κατηφόρα προς τα ενδότερα:

Με χαρά διαπιστώσαμε ότι ο κόσμος παρά τα τέλη Αυγούστου βρισκόταν μαζικά στο νησί, χωρίς τον συνωστισμό που ίσως επικρατούσε λίγες μέρες πριν, αν και πάντα μιλάμε για τη Φολέγανδρο. Τόσοι, όσοι:

Χωρίς δόση υπερβολής έχω γράψει πως στα δικά μου μάτια εδώ βρίσκεται η ομορφότερη πλατεία του κόσμου. Βασικά όλη η Χώρα είναι μια πλατεία:

Όσο για τη συνέχεια έως και το τέλος της νύχτας; Δεν υπήρχε ερώτημα και καμία αμφιβολία.
Σκασιά – έκπληξη στον Λευτέρη που χάρηκε πολύ έτσι όπως μας είδε ξαφνικά μπροστά του, μπυρίτσες και ρακόμελο, μουσικάρες και εξαίρετη παρέα (το Travelstories είναι παντού μη τα ξαναλέω), σε μια ακόμα υπέροχη καλοκαιρινή νύχτα στο νησί αυτό:

Στο μπαρ που έχουμε περάσει μερικές από τις πιο όμορφες βραδιές της ζωής μας…




Ημέρα δεύτερη


Βαρύ το πάπλωμα, ή καλύτερα το σεντόνι μιας και μιλάμε για καλοκαίρι, γεγονός που μας οδήγησε στην παραλία της Αγκάλης για καφέ νωρίς το μεσημέρι, λίγο πριν πάρουμε το γνωστό μονοπάτι για τα καλύτερα. Ορίστε για τους άπιστους που λένε πως η Φολέγανδρος «δεν έχει παραλίες». Και καλά:

Προχωρώντας μέσα σε ανείπωτη ζέστη περάσαμε κι από το συγκρότημα κατοικιών που λειτουργεί χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με μια ιδέα να μας μπαίνει για την επόμενη επίσκεψη μας στο νησί:

Γύρω στο εικοσάλεπτο κράτησε η όλη μας πορεία βλέποντας επιτέλους μπροστά μας το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και την ομώνυμη παραλία:

Κίνηση πρώτη, να βρούμε μια καλή θέση στο μπαρ, χαιρετώντας παράλληλα την ιδιοκτήτρια που ‘χαμε γνωρίσει την προηγούμενη φορά. Κίνηση δεύτερη, το πρώτο παγωμένο ποτήρι απ’ το λαχταριστό βαρέλι. Κίνηση τρίτη, δροσερή βουτιά που τόσο χρειαζόμασταν και πάλι απ’ την αρχή:

Δεν αργήσαμε να πιάσουμε κουβέντες με τον μπάρμαν, που ως συντοπίτης είχαμε πολλά να πούμε, όσο η ώρα περνούσε και οι μπύρες αυξανόντουσαν με γεωμετρική πρόοδο. Εξάλλου τι άλλο να κάνεις, όπως λέει κι ένα άλλο άσμα «στα θαλασσινά μπαράκια, μπύρες και καλαμαράκια».

• Παντρεμένος είσαι πάνω Θεσσαλονίκη ψηλέ;
• Άμα ήμουν παντρεμένος θα καθόμουν εδώ να πίνω μπύρες;
• Σωστά, τι μ…κίες λέω κι εγώ ώρες – ώρες…

Καμία βιασύνη δεν υπήρχε, φεύγοντας με το τελευταίο βαρκάκι όπως ήταν λογικό μετά από τέτοια καλοπέραση προκειμένου να συνεχίσουμε στη Χώρα όπου βρεθήκαμε μερικά λεπτά μετά. Ο δρόμος περνούσε από το καφέ του Χρήστου, όπου σταθήκαμε για να συνεχίσουμε με μπυρίτσα δίχως δεύτερη σκέψη.

• Άμα δε ρίξεις μια πενιά για το καλό δε φεύγεις από το Νησί
• Λυπήσου με Χρήστο, έχω πιεί τόσες μπύρες που θα μπερδεύω τα τάστα.
• Δε πειράζει, ότι πιάσεις

Σχεδόν νυχτώσαμε όπως είναι λογικό σε τέτοιες ωραίες παρέες, με την πείνα να είναι το μόνο κίνητρο που μας έκανε να κινητοποιηθούμε. Αφήσαμε στην άκρη την επίσκεψη στην Παναγία που ήταν ακριβώς από πάνω μας, την είχαμε δει εξάλλου δε πειράζει, κατηφορίζοντας προς την πλατεία:

Τα φώτα ήδη είχαν ανάψει στη Χώρα, με τα καταστήματα εστίασης να περιμένουν τους πελάτες τους. Όχι εμάς, μιας και ήμασταν οι μόνοι ακόμα με μαγιό ανάμεσα σε τόσους άλλους που είχαν ήδη ετοιμαστεί για τη βραδινή τους βόλτα:

Τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα και πήραμε το δρόμο για το δωμάτιο προκειμένου να ετοιμαστούμε, όταν κάτι μας έκανε να κρατηθούμε για λίγο.

• Πάμε να πιούμε ένα χωνευτικό ρε φίλε στην Αστάρτη, δε βιαζόμαστε…

Βγήκαμε και πάλι γύρω στις έντεκα, ντυμένοι για έξω τη φορά αυτή. Μη τα ξαναγράφω, δεν αλλάζει κάτι. Ίδιες παρέες, ίδιο μπαρ, ίδια συναισθήματα, καθώς και πάλι κλείδωμα του μαγαζιού πρωινές ώρες.

Το μόνο που άλλαξε στο τέλος κι έκανε ακόμη καλύτερη την όλη φάση ήταν οι μουσικές, αφιερωμένες από το Λευτέρη αποκλειστικά για μας. Ψηλέ δικό σας:

«Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες,
μες στα μπαρ αγκαλιά ξωτικά καθάρματα.
Μου ‘χες πει πως θα ‘ρθείς και ήρθες,
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα…

Μπρος στα μάτια μου περνάνε,
φωσφορίζουνε και πάνε»




Ημέρα τρίτη – Αναχώρηση


Θεωρητικά ήταν χαμένη μέρα, μιας και το πρόγραμμα έλεγε ότι θα φεύγαμε από νωρίς, τι να κάνουμε όμως που η Ελληνική ακτοπλοΐα είχε για μας άλλα σχέδια γι’ ακόμη μια φορά. Ίσως και καλύτερα μιας και μετά από τέτοιο προηγούμενο 24ωρο δε ξέρω πως θα καταφέρναμε να ξυπνήσουμε πρωί..

Έτσι αφού κατεβάσαμε τις αποσκευές μας αφήνοντας το δωμάτιο κάνοντας παράλληλα και μια πολύ ωραία συζήτηση με την ιδιοκτήτρια και τον άντρα της, βγήκαμε στη γύρα προς αναζήτηση πρωινού, μ’ εμένα να μη χάνω την ευκαιρία να εξασκήσω το φωτογραφικό μου χόμπι:

Αυτές είναι εξάλλου οι καλύτερες ώρες για κάτι τέτοιο. Απόλυτο φως κι ελάχιστος κόσμος:

Τελικά καταλήξαμε στο αγαπημένο μας καφέ όπου σερβίρει και πρωινό αφού δε βρήκαμε κάτι άλλο, κάτι που μου έδωσε ευκαιρία μέχρι να ετοιμαστεί η παραγγελία για μερικές ακόμα φωτογραφικές βόλτες στο κάστρο και τα διπλανά σοκάκια:

Περπάτησα ως την άκρη αυτού του υπέροχου δρόμου, φτάνοντας ως το τέλος του και το άνοιγμα της απέναντι πλαγιάς με τις κλασσικές Κυκλαδίτικες αναβαθμίδες, με το μυαλό να ταξιδεύει λίγους μήνες πίσω στα υψόμετρα των Άνδεων στο Περού όπου διεξάγονταν από τους Ίνκας κάποιες εκατοντάδες χρόνια πριν ο ίδιος τρόπος καλλιέργειας:

Είχαμε χρόνο μπροστά μας, αποχαιρετώντας το νησί όπως έπρεπε. Στάση στο γνωστό καφέ του Χρήστου, αλλά και στο παραλιακό στο Καραβοστάσι για μερικές τελευταίες μπυρίτσες. Κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα μέχρι να επιβιβαστούμε στο απογευματινό πλοίο:

Αυτή τη φορά δεν υπήρξε ερωτηματικό, γνωρίζοντας πως η θάλασσα του Αιγαίου θα με ξαναβγάλει στην αγαπημένη Φολέγανδρο σύντομα, ίσως πιο σύντομα απ’ όσο φαντάζομαι:

Αυτό που δε ξέρω είναι τι καλό θα φέρει πάλι.
Ήταν το 2012 όταν η Φολέγανδρος μου άνοιξε ένα άγνωστο έως τότε «δρόμο», αυτόν του island hopping σ’ ένα τρόπο περιηγήσεων στα νησιά που ακολουθώ πιστά για 12 έτη.
Ήταν το 2021 όταν και πάλι το νησί αυτό έδινε πίσω το χαμόγελο μας με την επιστροφή στα ταξίδια μετά από την αλησμόνητη επτάμηνη καραντίνα
Λέτε να συνεχιστεί αυτό μετά την επίσκεψη του 2024; Περίεργος είμαι να μάθω πως…

 

[taniakar]

2024: (Φολέγανδρος πράξη τρίτη)



Περιττοί οι πρόλογοι αυτή τη φορά. Τα έγραψα την πρώτη (2012), τα έγραψα την δεύτερη (2021), δε ξέρω τι μπορώ παραπάνω να πω για την τρίτη μου επίσκεψη στη Φολέγανδρο. Λίγα ίσως και καλά, όχι κάτι νέο ή σπουδαίο, απλά μια προσπάθεια ακόμη να σας παρουσιάσω την ασύλληπτη αύρα αυτού του νησιού.

Είναι γεγονός πως τη Φολέγανδρο την έχουμε αγαπήσει, διατηρώντας φιλίες και δεσμούς με ανθρώπους που κρατάνε χρόνια. Ε ας το δούμε λοιπόν έτσι, σαν μια επίσκεψη που έγινε για να δούμε ένα λατρεμένο μέρος μα πάνω απ’ όλα τους φίλους μας.

Είναι πολύ ωραία αυτά τα απρόσμενα, όταν λίγες μέρες πριν σου σκάει η ιδέα (μαζί και η ευκαιρία) για να εκδράμεις σ’ ένα μέρος που ποτέ δε σε απογοητεύει, που πάντα διατηρεί σχεδόν αναλλοίωτο το χαρακτήρα και την ποιότητα του. Ας δούμε πως έγινε στο σύντομο πέρασμα του Αυγούστου του 2024.




Ημέρα πρώτη


Το ραντεβού ήταν νωρίς το μεσημέρι στο λιμάνι του Καραβοσασίου, μιας και οι αφετηρίες μας ήταν διαφορετικές, Πειραιάς και Σαντορίνη αντίστοιχα για μένα. Βέβαια το χειρότερο πλοίο της Ελληνικής ακτοπλοΐας (τα λέω και τα ξαναλέω) έκανε πάλι το θαύμα του, αναγκάζοντας με να περιμένω πίνοντας καφεδάκι στην παραλία. Όχι ότι με χάλασε.

View attachment 477435 View attachment 477436

Με τον νέο οδηγό του επίσης νέου λεωφορείου (μιας και ο κύριος Νίκος πήρε σύνταξη) ξεκινήσαμε τη σύντομη διαδρομή προς τον τερματικό σταθμό της Χώρας γύρω στις τρεις. Πάμε να πιούμε μια μπύρα να χαιρετήσουμε τον Χρήστο, αφού σ’ αρέσουν κάτι τέτοια, εκεί είναι το δωμάτιο δε φεύγει, μου κάνει ο Νίκος όσο προχωρούσαμε. Σιγά μη φέρω αντίρρηση στο καλωσόρισμα:

View attachment 477437 View attachment 477438

Αφού τακτοποιηθήκαμε τελειώνοντας τα διαδικαστικά βγήκαμε αμέσως μια βόλτα στη Χώρα. Η θέα της «Πούντας» που πάντα φυσάει κάθε φορά και με κάθε τρόπο θα μου κόβει την ανάσα:

View attachment 477439

Αυτή είναι η Φολέγανδρος που αγαπήσαμε, λουσμένη στον απογευματινό, Κυκλαδίτικο ήλιο του Αυγούστου. Λευκό – γαλάζιο και φως, άπειρο φως:

View attachment 477440 View attachment 477441

Ένα φραπεδάκι ήταν άκρως απαραίτητο, στο κλασσικό αγαπημένο μας καφέ, με την διαθέσιμη καρέκλα μάλλον να μην είναι τυχαία εκεί:

View attachment 477443

«Ό,τι μας δένει στα παλιά είν’ οι κακές συνήθειες» φίλε, όπως σοφά αναφέρει το αγαπημένο εδώ και χρόνια τραγούδι. Μεγάλη αλήθεια.

Με μια βόλτα ακόμα στον πανέμορφο αυτό οικισμό συνεχίστηκε το απόγευμα μας, τσιμπώντας παράλληλα και κάτι για να κόψει την πείνα. Τόσα χρόνια ίδιος, απαράλλαχτος, ακόμα ένα δείγμα της υψηλής ποιότητας του νησιού:

View attachment 477442
View attachment 477446

Φυσικά δε μπορούσαμε με τόση συναισθηματική φόρτιση να μη πιούμε μια μπυρίτσα για το καλό, κάτι που έγινε όπως πάντα στο ίσως αντιπροσωπευτικότερο σημείο των Κυκλάδων, αυτό του Κάστρου της Χώρας. Τι παραπάνω να πω:

View attachment 477444 View attachment 477445

Νωρίς το βραδάκι κι αφού ξεκουραστήκαμε ως οφείλαμε πήραμε πάλι την κατηφόρα προς τα ενδότερα:

View attachment 477447 View attachment 477448

Με χαρά διαπιστώσαμε ότι ο κόσμος παρά τα τέλη Αυγούστου βρισκόταν μαζικά στο νησί, χωρίς τον συνωστισμό που ίσως επικρατούσε λίγες μέρες πριν, αν και πάντα μιλάμε για τη Φολέγανδρο. Τόσοι, όσοι:

View attachment 477449 View attachment 477450

Χωρίς δόση υπερβολής έχω γράψει πως στα δικά μου μάτια εδώ βρίσκεται η ομορφότερη πλατεία του κόσμου. Βασικά όλη η Χώρα είναι μια πλατεία:

View attachment 477451

Όσο για τη συνέχεια έως και το τέλος της νύχτας; Δεν υπήρχε ερώτημα και καμία αμφιβολία.
Σκασιά – έκπληξη στον Λευτέρη που χάρηκε πολύ έτσι όπως μας είδε ξαφνικά μπροστά του, μπυρίτσες και ρακόμελο, μουσικάρες και εξαίρετη παρέα (το Travelstories είναι παντού μη τα ξαναλέω), σε μια ακόμα υπέροχη καλοκαιρινή νύχτα στο νησί αυτό:

View attachment 477452

Στο μπαρ που έχουμε περάσει μερικές από τις πιο όμορφες βραδιές της ζωής μας…




Ημέρα δεύτερη


Βαρύ το πάπλωμα, ή καλύτερα το σεντόνι μιας και μιλάμε για καλοκαίρι, γεγονός που μας οδήγησε στην παραλία της Αγκάλης για καφέ νωρίς το μεσημέρι, λίγο πριν πάρουμε το γνωστό μονοπάτι για τα καλύτερα. Ορίστε για τους άπιστους που λένε πως η Φολέγανδρος «δεν έχει παραλίες». Και καλά:

View attachment 477453
View attachment 477454

Προχωρώντας μέσα σε ανείπωτη ζέστη περάσαμε κι από το συγκρότημα κατοικιών που λειτουργεί χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με μια ιδέα να μας μπαίνει για την επόμενη επίσκεψη μας στο νησί:

View attachment 477455 View attachment 477456

Γύρω στο εικοσάλεπτο κράτησε η όλη μας πορεία βλέποντας επιτέλους μπροστά μας το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και την ομώνυμη παραλία:

View attachment 477457 View attachment 477458

Κίνηση πρώτη, να βρούμε μια καλή θέση στο μπαρ, χαιρετώντας παράλληλα την ιδιοκτήτρια που ‘χαμε γνωρίσει την προηγούμενη φορά. Κίνηση δεύτερη, το πρώτο παγωμένο ποτήρι απ’ το λαχταριστό βαρέλι. Κίνηση τρίτη, δροσερή βουτιά που τόσο χρειαζόμασταν και πάλι απ’ την αρχή:

View attachment 477459

Δεν αργήσαμε να πιάσουμε κουβέντες με τον μπάρμαν, που ως συντοπίτης είχαμε πολλά να πούμε, όσο η ώρα περνούσε και οι μπύρες αυξανόντουσαν με γεωμετρική πρόοδο. Εξάλλου τι άλλο να κάνεις, όπως λέει κι ένα άλλο άσμα «στα θαλασσινά μπαράκια, μπύρες και καλαμαράκια».

• Παντρεμένος είσαι πάνω Θεσσαλονίκη ψηλέ;
• Άμα ήμουν παντρεμένος θα καθόμουν εδώ να πίνω μπύρες;
• Σωστά, τι μ…κίες λέω κι εγώ ώρες – ώρες…

View attachment 477460

Καμία βιασύνη δεν υπήρχε, φεύγοντας με το τελευταίο βαρκάκι όπως ήταν λογικό μετά από τέτοια καλοπέραση προκειμένου να συνεχίσουμε στη Χώρα όπου βρεθήκαμε μερικά λεπτά μετά. Ο δρόμος περνούσε από το καφέ του Χρήστου, όπου σταθήκαμε για να συνεχίσουμε με μπυρίτσα δίχως δεύτερη σκέψη.

View attachment 477461

• Άμα δε ρίξεις μια πενιά για το καλό δε φεύγεις από το Νησί
• Λυπήσου με Χρήστο, έχω πιεί τόσες μπύρες που θα μπερδεύω τα τάστα.
• Δε πειράζει, ότι πιάσεις

View attachment 477462

Σχεδόν νυχτώσαμε όπως είναι λογικό σε τέτοιες ωραίες παρέες, με την πείνα να είναι το μόνο κίνητρο που μας έκανε να κινητοποιηθούμε. Αφήσαμε στην άκρη την επίσκεψη στην Παναγία που ήταν ακριβώς από πάνω μας, την είχαμε δει εξάλλου δε πειράζει, κατηφορίζοντας προς την πλατεία:

View attachment 477463 View attachment 477464

Τα φώτα ήδη είχαν ανάψει στη Χώρα, με τα καταστήματα εστίασης να περιμένουν τους πελάτες τους. Όχι εμάς, μιας και ήμασταν οι μόνοι ακόμα με μαγιό ανάμεσα σε τόσους άλλους που είχαν ήδη ετοιμαστεί για τη βραδινή τους βόλτα:

View attachment 477465
View attachment 477466 View attachment 477467

Τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα και πήραμε το δρόμο για το δωμάτιο προκειμένου να ετοιμαστούμε, όταν κάτι μας έκανε να κρατηθούμε για λίγο.

• Πάμε να πιούμε ένα χωνευτικό ρε φίλε στην Αστάρτη, δε βιαζόμαστε…

View attachment 477468

Βγήκαμε και πάλι γύρω στις έντεκα, ντυμένοι για έξω τη φορά αυτή. Μη τα ξαναγράφω, δεν αλλάζει κάτι. Ίδιες παρέες, ίδιο μπαρ, ίδια συναισθήματα, καθώς και πάλι κλείδωμα του μαγαζιού πρωινές ώρες.

View attachment 477469

Το μόνο που άλλαξε στο τέλος κι έκανε ακόμη καλύτερη την όλη φάση ήταν οι μουσικές, αφιερωμένες από το Λευτέρη αποκλειστικά για μας. Ψηλέ δικό σας:

View attachment 477470

«Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες,
μες στα μπαρ αγκαλιά ξωτικά καθάρματα.
Μου ‘χες πει πως θα ‘ρθείς και ήρθες,
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα…

Μπρος στα μάτια μου περνάνε,
φωσφορίζουνε και πάνε»




Ημέρα τρίτη – Αναχώρηση


Θεωρητικά ήταν χαμένη μέρα, μιας και το πρόγραμμα έλεγε ότι θα φεύγαμε από νωρίς, τι να κάνουμε όμως που η Ελληνική ακτοπλοΐα είχε για μας άλλα σχέδια γι’ ακόμη μια φορά. Ίσως και καλύτερα μιας και μετά από τέτοιο προηγούμενο 24ωρο δε ξέρω πως θα καταφέρναμε να ξυπνήσουμε πρωί..

Έτσι αφού κατεβάσαμε τις αποσκευές μας αφήνοντας το δωμάτιο κάνοντας παράλληλα και μια πολύ ωραία συζήτηση με την ιδιοκτήτρια και τον άντρα της, βγήκαμε στη γύρα προς αναζήτηση πρωινού, μ’ εμένα να μη χάνω την ευκαιρία να εξασκήσω το φωτογραφικό μου χόμπι:

View attachment 477471 View attachment 477472

Αυτές είναι εξάλλου οι καλύτερες ώρες για κάτι τέτοιο. Απόλυτο φως κι ελάχιστος κόσμος:

View attachment 477473 View attachment 477474

Τελικά καταλήξαμε στο αγαπημένο μας καφέ όπου σερβίρει και πρωινό αφού δε βρήκαμε κάτι άλλο, κάτι που μου έδωσε ευκαιρία μέχρι να ετοιμαστεί η παραγγελία για μερικές ακόμα φωτογραφικές βόλτες στο κάστρο και τα διπλανά σοκάκια:

View attachment 477475
View attachment 477476

Περπάτησα ως την άκρη αυτού του υπέροχου δρόμου, φτάνοντας ως το τέλος του και το άνοιγμα της απέναντι πλαγιάς με τις κλασσικές Κυκλαδίτικες αναβαθμίδες, με το μυαλό να ταξιδεύει λίγους μήνες πίσω στα υψόμετρα των Άνδεων στο Περού όπου διεξάγονταν από τους Ίνκας κάποιες εκατοντάδες χρόνια πριν ο ίδιος τρόπος καλλιέργειας:

View attachment 477477 View attachment 477478

Είχαμε χρόνο μπροστά μας, αποχαιρετώντας το νησί όπως έπρεπε. Στάση στο γνωστό καφέ του Χρήστου, αλλά και στο παραλιακό στο Καραβοστάσι για μερικές τελευταίες μπυρίτσες. Κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα μέχρι να επιβιβαστούμε στο απογευματινό πλοίο:

View attachment 477479

Αυτή τη φορά δεν υπήρξε ερωτηματικό, γνωρίζοντας πως η θάλασσα του Αιγαίου θα με ξαναβγάλει στην αγαπημένη Φολέγανδρο σύντομα, ίσως πιο σύντομα απ’ όσο φαντάζομαι:

View attachment 477480

Αυτό που δε ξέρω είναι τι καλό θα φέρει πάλι.
Ήταν το 2012 όταν η Φολέγανδρος μου άνοιξε ένα άγνωστο έως τότε «δρόμο», αυτόν του island hopping σ’ ένα τρόπο περιηγήσεων στα νησιά που ακολουθώ πιστά για 12 έτη.
Ήταν το 2021 όταν και πάλι το νησί αυτό έδινε πίσω το χαμόγελο μας με την επιστροφή στα ταξίδια μετά από την αλησμόνητη επτάμηνη καραντίνα
Λέτε να συνεχιστεί αυτό μετά την επίσκεψη του 2024; Περίεργος είμαι να μάθω πως…

Έχεις να προτείνεις κατάλυμα?

 

[psilos3]

Έχεις να προτείνεις κατάλυμα?

Φέτος έμεινα σε αυτό και το 2021 σε αυτό. Ρίξε μια ματιά, τα συστήνω και τα δύο ανεπιφύλακτα.
Κράτηση πάντα με τηλέφωνο εννοείται.

 

[Smaragda53]

Τι όμορφα που δεν χάλασε η Ιθάκη από το 1986 που την επισκέφθηκα! Στο Γιδακι μόνο τότε δεν υπήρχαν ομπρέλες. Αχ γιατί δεν πήγες στα αρχαία? Τότε που είχα πάει εγώ δεν μπορούσες να πας και ο δρόμος για το Κιονι ήταν πολύ επικινδυνος. Πήγαινες με καραβακι

 

[Smaragda53]

Από Σίκινο θέλησα να πάω με καραβάκι μονοήμερη στη Φολέγανδρο κι είχαν σταματήσει τα δρομολόγια γιατί ήταν μέσα Σεπτεμβρίου. Με το κανονικό έπρεπε να μείνεις εκεί ένα βράδυ και δεν φτανανε τα λεφτά!

 

[psilos3]

Τι όμορφα που δεν χάλασε η Ιθάκη από το 1986 που την επισκέφθηκα! Στο Γιδακι μόνο τότε δεν υπήρχαν ομπρέλες

Τώρα ευτυχώς να λέμε που είναι ακόμη λίγες αναλογικά σ' αυτή τη μαγική παραλία!

Αχ γιατί δεν πήγες στα αρχαία?

Γιατί είμαι μ... και το ανακάλυψα κατόπιν εορτής!

 

[Smaragda53]

Τώρα ευτυχώς να λέμε που είναι ακόμη λίγες αναλογικά σ' αυτή τη μαγική παραλία!

Γιατί είμαι μ... και το ανακάλυψα κατόπιν εορτής!

Next time!

 

[alma]

Από Σίκινο θέλησα να πάω με καραβάκι μονοήμερη στη Φολέγανδρο κι είχαν σταματήσει τα δρομολόγια γιατί ήταν μέσα Σεπτεμβρίου. Με το κανονικό έπρεπε να μείνεις εκεί ένα βράδυ και δεν φτανανε τα λεφτά!

Καλύτερα ίσως.Θα πας άλλη φορά που θα μπορείς,η Φολέγανδρος είναι εκπληκτικό νησί,δεν είναι για μονοήμερη.
Εμείς χρόνια την τριγυρίζαμε μέχρι να βρεθεί η χρονιά που θα βρίσκαμε δωμάτιο όπως το θέλαμε,για να πάμε να την ευχαριστηθούμε.Έχει περισσότερα καταλύματα από παλιά κ μεγαλύτερο εύρος τιμών.

 

[psilos3]

2024: (Σίκινος πράξη δεύτερη)




Το νησάκι – αποκάλυψη. Το μέρος που ένα σύντομο πέρασμα το 2012 δε στάθηκε στιγμή αρκετό. Η Σίκινος του λευκού και του γαλάζιου, η Σίκινος του Ελύτη, η Σίκινος που θέλαμε διακαώς να επιστρέψουμε, αλλά πάντα κάτι στράβωνε καθιστώντας την επίσκεψη για δεύτερη φορά ανέφικτη, κατά κύριο λόγο η δυσκολία συνδυασμών των πλοίων ακόμα και σ΄ ένα τόσο πυκνό νησιωτικά σημείο όπως οι Κυκλάδες.

Τι κι αν τα πράγματα τον Αύγουστο του 2024 ξαναστράβωσαν με τα δρομολόγια του SAOS που ακυρώθηκαν πάνω στον 15αύγουστο, ο τρόπος βρέθηκε κι αυτή τη φορά δεν αρκεστήκαμε να δούμε απλά την Αλοπρόνοια για λίγα λεπτά απ’ το πλοίο όπως συνέβη παλαιότερα, αλλά να σεργιανήσουμε ξανά, 12 έτη μετά, σ’ αυτό το υπέροχο μέρος.

Λίγο; Σαφώς και λίγο όπως θα δείτε, ούτε 24ωρο, φροντίσαμε όμως να κάνουμε την βόλτα μας στο νησί όσο γίνεται καλύτερη κι εντονότερη, δίνοντας παράλληλα την υπόσχεση να επανέλθουμε, μιας και μια ακόμα «νησιωτική» φιλία που κρατούσε απ’ τη γειτονική Φολέγανδρο το ’21 έχει ριζώσει για τα καλά στο νησί.




Ημέρα άφιξης κι αναχώρησης


Κρίμα γιατί ήταν τόσο ωραία κι απολαυστική η πλεύση στα γαλήνια νερά του Αιγαίου που σχεδόν στεναχωρηθήκαμε που κράτησε μόνο 45 λεπτά, από το λιμάνι Καραβοστάσι της Φολεγάνδρου, σ’ αυτό της Αλοπρόνοιας της Σικίνου:

Βέβαια από την άλλη ευτυχώς που όλα έγιναν πολύ σύντομα, άφιξη, παραλαβή δωματίου και συνεννόηση με τον ταξιτζή, μιας και ο χρόνος πίεζε αφόρητα για όλα όσα θέλαμε να κάνουμε. Έξι παρά τέταρτο φτάσαμε, έξι και μισή είχαμε ήδη ετοιμαστεί και ντυθεί ανηφορίζοντας το γνωστό στενό που οδηγεί στα ενδότερα της Χώρας:

Μια Χώρα να την πιείς στο ποτήρι, μια Χώρα που ο πρώτος χαρακτηρισμός που μου έρχεται από τότε μέχρι και σήμερα είναι το «ανόθευτη», κατατάσσοντας την σε μια από τις πιο όμορφες στις Κυκλάδες:

Δειλά – δειλά, με βόλτες και μια μπυρίτσα στο χέρι όπως έπρεπε αρχίσαμε να επαναφέρουμε στη μνήμη μας όσα είχαμε δει δώδεκα χρόνια νωρίτερα. Δεν ήταν και λίγα:

Ευτυχώς με χαρά διαπιστώσαμε ότι ελάχιστα έως μηδαμινά πράγματα έχουν αλλάξει στο μέρος αυτό, καθιστώντας τον όρο που προανέφερα απολύτως επίκαιρο και στο σήμερα:

Είχαμε υπολογίσει γύρω στη μια ώρα καθαρή προκειμένου να σεργιανήσουμε στα στενάκια, κάτι που ήθελα να κάνω καθαρά για φωτογραφικούς -πέρα από συναισθηματικούς κι αναμνησιακούς- λόγους:

Πως αλλιώς βέβαια να συνέβαινε; Θα μπορούσαμε να φτάσουμε ως εδώ ξανά και να μη κάνουμε τη βόλτα μας για όσο ήταν επιτρεπτό στο υπέροχο αυτό μέρος;

Υπάρχει άνθρωπος που αγαπάει τις Κυκλάδες και μπορεί ν’ απαρνηθεί τη Χώρα της Σικίνου; Δε γίνονται αυτά αγαπητοί φίλοι. Όπως και μόνοι σας μπορείτε να δείτε, ο οικισμός αυτός χαρίζει μοναδικές στιγμές στη ματιά του επισκέπτη, αφημένος στο χρόνο αλλά και την αντίληψη του καθενός:

Δεν αργήσαμε να βγούμε και για μια μικρή στάση στην κεντρική πλατεία, που τότε είχαμε πετύχει εκείνο τον αλησμόνητο γάμο που είχε καλεσμένο όλο το νησί. Τώρα την έλεγες κι ολότελα δική μας, απόλυτα διαθέσιμη για φωτογράφιση:

Η ώρα όμως είχε περάσει ανυπολόγιστα γρήγορα, αναγκάζοντας μας να πάρουμε την κατηφόρα για τον κεντρικό δρόμο, αφήνοντας πίσω τον όμορφο ναό της «Παναγίας Παντάνασσας» και τ’ αξιολάτρευτα σοκάκια της Χώρας:

Γύρω στις επτά και μισή και με τον ήλιο να ‘χει ξεκινήσει την κάθοδο του, ήμασταν μέσα στο λεωφορείο με προορισμό ακόμη ένα σπουδαίο μέρος που περιμέναμε πως και τι να (ξανά)επισκεφτούμε:

Ένα μέρος ακόμη που με χαρά βρήκαμε ίδιο και αρκετά βελτιωμένο προς το καλύτερο, διαπίστωση που κάναμε ταυτόχρονα όσο κατεβαίναμε τα σκαλιά του διάσημου «Οινοποιείο Μάναλη»

Χωρίς να το σκεφτούμε περισσότερο επιλέξαμε από το μπαρ την ποικιλία ροζέ οίνου με τα απαραίτητα συνοδευτικά, πιάνοντας παράλληλα ένα πολύ ωραίο σημείο θέασης στο μπαρ, δίπλα από το εστιατόριο που λειτουργεί εκεί από το 2014 και δεν είχαμε προλάβει:

Δίχως αμφιβολία αυτό είναι ένα από τα ωραιότερα μπαλκόνια του Αιγαίου, μιας και η Σίκινος βρίσκεται σε πολύ κομβικό σημείο, με το όλο σκηνικό του ηλιοβασιλέματος πίσω απ’ τη Φολέγανδρο και της οινοποσίας να οξύνει τις αισθήσεις:

Καθίσαμε μέχρι τις πρώτες στιγμές της νύχτας αποφασίζοντας να μη χάσουμε χρόνο περιμένοντας το λεωφορείο και να κατέβουμε τα 3 χιλιόμετρα κατηφορικού δρόμου με τα πόδια, προκειμένου να πάμε στη Χώρα για φαγητό:

Έτσι, αφού ψωνίσαμε κι ένα μπουκαλάκι πεπαλαιωμένο τσίπουρο δοκιμάζοντας το πρώτα, κινήσαμε στην κατηφόρα μέσα σε απόλυτο σκοτάδι.

Μακάρι να μπορούσα να σας περιγράψω όσα έβλεπα, ο φωτογραφικός φακός όμως δε μπορεί να καλύψει την απίστευτη αυτή διαδρομή, όπου με τον καθαρή ατμόσφαιρα που επικρατούσε έκανε τη θέα μαγικότερη, αντικρύζοντας τα νυχτερινά φώτα σε Φολέγανδρο, Σίφνο, Αντίπαρο, Πάρο, Νάξο και λίγα λεπτά μετά τη Χώρα του νησιού. Σίκινος, το κέντρο των Κυκλάδων!

Η πείνα μας είχε γονατίσει οπότε περνώντας από το κεντρικό στενάκι κάναμε αριστερά, πιάνοντας ένα τραπέζι κάτω από την κληματαριά όπως το 2012, κάτι που είχαμε συζητήσει αρκετές φορές σε ανύποπτο χρονικό διάστημα και επιτέλους ξανακάναμε:

Μέχρι να έρθουν τα μαγειρευτά κι όσο πίναμε τις μπυρίτσες μας, έσκασε και ο φίλος Ανδρέας (γνωριμία απ’ τη Φολέγανδρο) που τον τελευταίο καιρό ζει και εργάζεται στο νησί. Οι συζητήσεις ανάψανε, οι μπύρες έφεραν η μία την άλλη και η συνέχεια έπρεπε να δοθεί σ’ ένα από τα μπαράκια της Χώρας, επιλέγοντας το πιο κλασσικό με ωραίες μουσικές, περαντζάδα και ιδανικό για συνέχεια στην ωραία συζήτηση:

Ήταν περασμένες δύο όταν χαιρετηθήκαμε και πήραμε το δρόμο για την Αλοπρόνοια. Μη ρωτάτε πως, τέτοια ώρα ένας τρόπος υπάρχει αν δε διαθέτεις μεταφορικό, κάτι που δε μας χαλούσε καθόλου. Άλλα τρία χιλιόμετρα κατηφορικής πορείας με στάση όμως στη μέση της διαδρομής:

Εκεί βρίσκεται το μπαράκι/κλαμπ του νησιού, σχεδόν άδειο αλλά ανοικτό λες και μας περίμενε κι αυτό καρτερικά. Προφανώς οι αναστολές μου πήγαν περίπατο, μιας και με μια εσωτερική συζήτηση κάμφθηκαν οι αντιστάσεις. «Τι θα σου έλεγε ο 30χρονος εαυτός σου αγαπητέ ψηλέ αν δε μπεις, θα ήταν περήφανος για σένα»; Περιττό το ερώτημα.

Ούτε δυο ώρες μετά και φορτωμένοι με τα πράγματα θα κατεβαίναμε στο λιμάνι, μιας και το δρομολόγιο του Διονύσιος Σολωμός ήταν προγραμματισμένο για τις πρώτες πρωινές ώρες. Σίκινος κιόλας τέλος, τόσο σύντομα, τόσο αναπάντεχα όσο κλείστηκε, παράλληλα όμως τόσο χαρούμενα μιας και είδαμε ξανά ένα νησάκι που είχαμε καημό:

Μη ρωτάτε αν ξαναπάω.

Βάσει συνθηκών κι εμπειρίας πλέον νομίζω νωρίτερα απ’ όσο υπολογίζω…

 

[thanos75]

Η Σίκινος μαζί με την Ανάφη θεωρώ ότι είναι τα πλέον αδικημένα νησιά των Κυκλάδων. Κρατάω αυτό που ανέφερες για το πλοίο Σαόνησος (το βίωσα και εγώ φέτος στην Ανάφη στις αρχές Ιουλίου)....γιατί τέτοιες στιγμές συνειδητοποιείς πόσο τραγικές είναι οι ακόμα οι συγκοινωνίες στα 2 αυτά νησιά και πόσο πολίτες β (ή μάλλον γ) κατηγορίας είναι οι κάτοικοί τους. Καμία σχέση με τα γειτονικά τους νησιά (π.χ. Μήλος, Σαντορίνη, κλπ). Και δυστυχώς τόσο στη Σϊκινο όσο και στην Ανάφη δεν υπάρχει ο αντίστοιχος "Σκοπελίτης" που υπάρχει στις μικρές Κυκλάδες και ο οποίος συνδέει τα νησάκια καθημερινά με τη Νάξο. Υπάρχει μόνο το μικρό "Μαιστρος Σαντορίνη" που κάνει δρομολόγια 2-3 φορές την εβδομάδα και το οποίο δεν μεταφέρει καν αυτοκίνητα. Σημειωτέον είναι πια Οκτώβριος και σιγά σιγά μπαίνει Νοέμβριος και ο αντικαταστάτης του Σαόνησος ακόμα αναζητείται!!!!
Και κάπου εκεί φτάνω στο σημείο και λέω πως τέτοιους τόπους αξίζει να τους ενισχύουμε και να τους τονώνουμε. Στην Ανάφη έχω πάει 2 φορές, στη Σίκινο ποτέ, και σκέφτομαι πολύ σοβαρά του χρόνου να κάνω το hopping Σίκινος-Ανάφη! Εξάλλου και η Σίκινος φάινεται τόσο ωραία.....