Ερυθραία Μια άγνωστη στο κέρας της Αφρικής

[KLEOPATRA]

Ανοιγεις κι αλλο μετωπο πονηρουλη εεεεεε?
Αντε ανυπομονω να γνωρισω αυτη τη χωρα!

 

[hydronetta]

Έπονται τα κεφάλαια με την ελπίδα να έχει ολοκληρωθεί η ιστορία προ των εκλογών

 

[hydronetta]

Αsmara, η Μικρή Ρώμη

Δεκέμβρης 2010

Στην βραδυνή πτήση Sana’a – Asmara τo αεροπλάνο της Yemenia κραύγαζε τα χρόνια που κουβαλούσε στο σκαρί του, θέτοντας εν αμφιβόλω την ασφάλειά μας. Διέθετε όμως καινοτόμα συστήματα, όπως να ανοίγουν αυτόματα οι μπαγκαζιέρες πάνω από τα κεφάλια μας σε κάθε κενό αέρος, καθώς και μια ταλαίπωρη χειροκίνητη οθόνη για να μας προβάλλουν τις οδηγίες ασφαλείας από προβολέα.
Μπάχαλο και η άφιξη στο διεθνές αεροδρόμιο της Asmara, όπου πηδάγαμε πάνω από βουνά βαλίτσες προσπαθώντας να εντοπίσουμε τις δικές μας και συμπληρώναμε για ώρα τη μια φόρμα μετά την άλλη. Γιατί ήρθατε, για πόσο διάστημα, πού, πώς, με τι λεφτά. Ο ορισμός της γραφειοκρατίας.
Ευτυχώς η βίζα είχε ήδη εκδοθεί από το προξενείο της Ερυθραίας στην Αθήνα, διαδικασία όχι ιδιαίτερα απαιτητική αλλά εξαιρετικά χρονοβόρα.

Λόγω της 7ήμερης διάρκειας του ταξιδιού εναποθέσαμε τις τύχες μας σε τοπικό πρακτορείο με το οποίο συμφωνήθηκε από κοινού το πρόγραμμα, κι εξασφαλίστηκαν άδειες, διαμονές και μετακινήσεις με αμάξι κι οδηγό προς χάριν χρόνου κι άνεσης. Η επιλογή μας αυτή μας γλίτωσε από τη γραειοκρατία.

Μακάρι όλες οι αφρικανικές πρωτεύουσες να ήταν τόσο χαλαρές κι απρόσμενα γοητευτικές όσο η Αsmara!
Χωρίς σκουπιδομάνι στους δρόμους, χωρίς παραγκουπόλεις, χωρίς γυάλινα πολυόροφα τέρατα, μάρτυρες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Αντ 'αυτού, λεωφόροι με δενδροστοιχίες, ήσυχες γειτονιές, κουλτούρα ιταλικού καφέ, πίτσας και δελεαστικά (οπτικά) ζαχαροπλαστεία.
Σκαρφαλωμένη στα 2300 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, περηφανεύεται για το εύκρατο κλίμα της και ζει σε χαλαρούς ρυθμούς.
Η αίσθηση είναι μοναδική. Σε κάθε περίπτωση νοιώθεις σαν να έχεις διακτινισθεί στο χωροχρόνο, σε μια πόλη του ιταλικού νότου.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα Ιταλοί αρχιτέκτονες και μηχανικοί έθεσαν τα θεμέλια μιας καλοσχεδιασμένης νέας πόλης, λειτουργικής αλλά κι αισθητικά ευχάριστης, με πολλές από τις μεγάλες σχολές αρχιτεκτονικής της περιόδου να εκπροσωπούνται στα κτήριά της.
Κι όμως εκεί που η πόλη αποκτά μια σχεδόν μεσογειακή ατμόσφαιρα, είναι τα χρώματα και τ’ αρώματα της Αφρικής ανάμεικτα μ’εκείνα της Αραβίας που αναδύονται έντονα. Εκεί που οι καμπάνες του κόπτικου καθεδρικού ναού μπερδεύονται με τις εκκλήσεις του μουεζίνη για προσευχή. Ένα μωσαϊκό φυλών, θρησκειών και γλωσσών.

Ο οδηγός μας, ήρεμος όπως αποδείχθηκε σαν το αρνί αλλά με νηπιακές γνώσεις αγγλικών, μας περίμενε στην έξοδο του αεροδρομίου.

Ο οδηγός και το αμάξι μας​

Κάτι μουρμούραγε για το hotel αλλά δεν μπορούσαμε να βγάλουμε άκρη, πριν συνειδητοποιήσουμε ότι θα διανυκτερεύαμε σε διαφορετικό κατάλυμμα απ’αυτό που είχε συμφωνηθεί. Η πρώην villa και νυν Africa pension που καταλήξαμε είχε γνωρίσει και καλύτερες μέρες.
«Δεν ξεκινάμε καλά» ξεκίνησε να γκρινιάζει ο babaduma, με μένα να του κρατώ σεγόντο. Ας είναι καλά η κούραση, που τελικά μας νίκησε.

Πουρνό πουρνό ήπιαμε ένα espresso σαν όλους τους Ασμαριανούς στα καφενεία της κεντρικής λεωφόρου Harnet για να πάνε τα φαρμάκια κάτω και πήραμε τους δρόμους κάνοντας επιτόπιες έρευνες στα ξενοδοχεία. Είχαμε φτιαχτεί για ν’ αστράψουμε και να βροντήξουμε στο πρακτορείο που με το καλημέρα άρχισε τα παρατράγουδα.
Η πράκτορας όμως τελικά αποδείχθηκε μια μειλήχια, υπομονετική, ευγενική κυρία που μας εξήγησε τις μικροαλλαγές στο πρόγραμμα που προέκυπταν λόγω ανωτέρας βίας. Έτσι η υποβόσκουσα οργή έδωσε τελικά τη θέση της σε περισσά χαμόγελα και αβροφροσύνες.

Ξένοιαστοι πια ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην Asmara.

Ξεκινήσαμε από τα αξιοθέατα νοτιοδυτικά του κέντρου, με πρώτη στάση για φωτογραφίες στο πιο γνωστό αξιοθέατο της Asmara, το φουτουρστικό κτήριο της Fiat Tagliero.

Χτισμένο το 1938 από τον μηχανικό Pettazzi, σχεδιάστηκε για να μοιάζει με αεροπλάνο. Η ιστορία λέει ότι εργαζόμενοι αρνιόντουσαν να το ολοκληρώσουν από το φόβο ότι τα «φτερά» του θα κατέρρεαν. Όρθιος ο μηχανικός πάνω σε ένα από τα φτερά, μ 'ένα περίστροφο στο κεφάλι του, απειλούσε να πυροβολήσει τον εαυτό του εάν το αριστούργημά του δεν λάμβανε σάρκα κι οστά. Κι η επιμονή του τον δικαίωσε! Όχι κι ο χρόνος. Σήμερα είναι πρατήριο καυσίμων...

Παραδίπλα άλλο ένα απομεινάρι που παρέπεμπε σε παλιό κινηματογράφο, έφερε την ταμπέλλα Bar Lilli με μια τεράστια καρδιά να διαγράφεται στον καταγάλανο διαυγή ουρανό της Asmara.

Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο μαζί με τους ποδηλάτες και τα λιγοστά οχήματα. Σποραδικά πάνω στους τοίχους ξέφτιζαν πατριωτικές τοιχογραφίες από τον πόλεμο της ανεξαρτησίας.

Φτάσαμε στο Ιταλικό Νεκροταφείο, μάρτυρας της ευημερούσας πάλαι ποτέ ιταλικής κοινότητας.

Χαζέψαμε τα αγάλματα στους τάφους

και στη συνέχεια μια πανοραμική θέα προς τη πόλη.

Επιστρέψαμε προς το κέντρο μέσω της λεωφόρου Sematat

όπου εξ’αριστερών κρυμμένα μέσα στο πράσινο ήταν τα κυβερνητικά κτήρια κι εκ δεξιών άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα ιταλικής αρχιτεκτονικής με πρόσοψη από μάρμαρο: ο κινηματογράφος Roma.

Μπήκαμε στην κεντρική αρτηρία της πόλης, εκείνη που σφύζει από ζωή ημέρα και νύχτα. Τη λεωφόρο Harnet που κοσμούν φοίνικες ένθεν κακείθεν των πεζοδρομίων.

Εκεί θα πιεί ο επισκέπτης το καφεδάκι του χαζεύοντας το κόσμο που απολαμβάνει τη περατζάδα του.

Εκεί στην άκρη της βρίσκεται η παλιά Όπερα ένα από τα πιο κομψά κτήρια της Asmara από τις αρχές του 20ου αιώνα.

Μια στάση εξωτερικά στον Ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό Ναό που χτίστηκε το 1923 και θεωρείται ως μία από τις καλύτερες εκκλησίες σε Λομβαρδο-ρωμανικό στυλ εκτός Ιταλίας. Σπόνσορας ο ίδιος ο Μουσολίνι. Ο πανύψηλος πύργος 25 μέτρων ξεφωνίζει ανάμεσα στα χαμηλά κτήρια της περιοχής. Κάθε μια από τις 8 καμπάνες του ζυγίζει 100 κιλά και μαζί με τον άγγελο στην κορφή του τρούλου λέγεται ότι φτιάχτηκαν από λιωμένο μέταλλο όπλων της ιταλοαυστριακής συρραξης στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ιταλός αρχιτέκτονας έβαλε και το χεράκι του στο Τζαμί Al Khulafa al Rashedin («Οι οπαδοί του σωστού δρόμου») που δεν βρίσκεται πολύ μακριά από τη λεωφόρο.

Κι αν ρωμαιοκαθολικούς ή μουσουλμάνους δεν τιμήσαμε με την παρουσία μας στο εσωτερικό των λατρευτικών τους χώρων, στον Κοπτικό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Μαρίας τρυπώσαμε δοθείσης της ευκαιρίας.

Χτίστηκε το 1938 και σ’ένα περίεργο μείγμα ερυθραιο-ιταλικού στυλ πλαισιωμένη από μεγάλους τετράγωνους πύργους κι ένα φανταχτερό ψηφιδωτό πάνω από την είσοδο.

Στο εσωτερικό της εκκλησίας υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός τοιχογραφιών.

Πολλοί προσκυνητές προσεύχονταν με το κεφάλι γερμένο πάνω στους τοίχους της εκκλησιάς ακόμη κι όταν οι πόρτες ήταν κλειστές.

Ακόμα κι η σύντομη ακολουθία που παρακολουθήσαμε με τους κόπτες ιερείς στα πολύχρωμα άμφιά τους ήταν ένα αδιάλειπτο μουρμουρητό.

Βόλτα στη κοντινή κεντρική αγορά όπου οι γυναίκες είχαν το πιο ενεργό ρόλο.

Εκεί υπήρχαν και άνθρωποι που άπλωναν καταμεσίς του δρόμου τη πραμάτεια τους με την ελπίδα να πουλήσουν. Αλήθεια τι εισόδημα μπορεί να αποφέρει να πουλάς σπίρτα;;;

Κι αν τέτοιες εικόνες κι ακόμα πιο πολύβουες συναντά κανείς οπουδήποτε στο κόσμο, η ατμόσφαιρα στην αγορά Medebar είναι μοναδική κι η εμπειρία αλησμόνητη.

Είναι ένα υπαίθριο εργαστήριο όπου τα πάντα ανακυκλώνονται. Ο αέρας είναι γεμάτος με ήχους σφυρηλάτησης και κοπής μετάλλων. Τα παλιά ελαστικά γίνονται σανδάλια, τα μεταλλικά βαρέλια και κονσέρβες μεταμορφώνονται σε κουζινικά.

Σε μια οικονομία που δεν έχει την πολυτέλεια εισαγωγών τα πάντα ανακυκλώνονται. Κι όλοι είναι παραδωμένοι σε μια φρενίτιδα δημιουργίας. Ακόμα και μικρά παιδιά. Ούτε την πολυτέλεια να μας ρίξουν ματιά δεν είχαν. Αγωνιστές της ζωής από την πιο τρυφερή τους ηλικία.

Στην Asmara επισκεφθήκαμε με ειδική άδεια κι ένα νεκροταφείο όπου αιθιοπικά πολεμικά οχήματα σοβιετικής προέλευσης στοιβάχτηκαν για να σκουριάζουν στο χρόνο. Λείψανα του περήφανου απελευθερωτικού πολέμου.

Στην Αsmara ήπιαμε ιταλικό καφέ, φάγαμε πίτσα, αλλά το πιο αξιομνημόνευτο ήταν το γεύμα σ’ένα … σπιτικό.

Πλύναμε τα χέρια μας,

απολαύσαμε τις ντόπιες πικάντικες λιχουδιές συνοδεία του υπόξινου ψωμιού injera αντί για μαχαιροπήρουνα

και χαλαρώσαμε στο χαγιάτι του σπιτιού αντάμα με ντόπιους απολαμβάνοντας τα αρώματα και τη γεύση του φρεσκοψημμένου καφέ όπως μόνο στο κέρας της Αφρικής ξέρουν να σερβίρουν!

 

[hydronetta]

Και μια βιντεοανασκόπηση για την Αsmara υπό τους ήχους της διάσημης τραγουδίστριας της Ερυθραίας Daheb Faytinga

 

[thgr]

Απίστευτες εικόνες!

 

[greco]

Εισαι ευλογια.-

 

[hydronetta]

Keren κι ο εξολοθρευτής "βλαττοειδών"

Επιτέλους εγκαταλείπουμε το κλεινόν άστυ και ανοίγουμε τα φτερά μας προς την ύπαιθρο της Ερυθραίας.
Ήδη οι πρώτες εικόνες στους δρόμους μας προϊδεάζουν. Η κίνηση από αυτοκίνητα υποτονική.
Αντίθετα παντού:

Άνθρωποι να μετακινούνται πεζή

Άλλοι με ποδήλατα

Άλλοι με ζωήλατα

Άλλοι στοιβαγμένοι στις στάσεις περιμένοντας το ΚΤΕΛ της γραμμής…

…αν αυτό φτάσει ποτέ στην ώρα του!

κι όπου ανεπαρκούν τα οχήματα, κοπάδια καμηλών, αγελάδων και γαϊδουριών που προκαλούν κυκλοφορική “ασφυξία”

Το τοπίο ορεινό, γυμνό

Το ίδιο τα χωριά, λιτά, σπίτια χαμηλά, κάποια με χρωματιστές πινελιές, αλλού καλύβες.

Το Keren, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και σημαντικό κέντρο εμπορίου, βρίσκεται 91 χλμ βορειοδυτικά της Αsmara σ’ένα μικρό οροπέδιο στα 1220m πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Αν και περιβάλλεται από βουνά, υπήρξε πάντα ελκυστικό για τους ξένους. Ήταν αγαπημένο θέρετρο για τους Ευρωπαίους επισκέπτες και τους Ιταλούς αποικιοκράτες λόγω του εύκρατου κλίματος και του γόνιμου εδάφους.
Σήμερα είναι μια επαρχιακή πόλη με πολλές εκκλησίες και τζαμιά καθώς αποτελείται από περίπου 55% μουσουλμάνους και 40% χριστιανούς.

Το πρόγραμμα προέβλεπε να είμαστε στο Keren αυστηρά τη Δευτέρα. Ο λόγος είναι ότι αυτή είναι η μέρα της βδομάδας που γίνεται η μεγάλη ζωοπανήγυρη στα περίχωρα της πόλης.
Πριν λοιπόν καλά καλά τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο, βρεθήκαμε ανάμεσα σε καμήλες κι αμνοερίφια.

Οι φωνές των ζώων, το ατέρμονο αλισβερίσι μεταξύ πωλητών κι αγοραστών όλοι με παραδοσιακές φορεσιές - αν έλλειπαν και τα ηλεκτροφόρα καλώδια - ήταν μια εικόνα απαράλλακτη στους αιώνες. Είμασταν οι μοναδικοί αλλοδαποί. Μπλεχτήκαμε με το πλήθος και τα βελάσματα μη ξέροντας προς τα πού να πρωτοφωτογραφίσουμε.

Οι ενήλικες φάνηκαν χαλαροί, ενώ τα παιδιά όπως πάντα έδειξαν να το απολαμβάνουν με τη ψυχή τους.

Έξω από το χώρο της ζωοπανήγυρης, ομάδες ανδρών κουβέντιαζαν και παζάρευαν καθισμένοι οκλαδόν πάνω στο ξερό χώμα.

Στις συμβουλές του πρακτορείου να καταλύσουμε σ’ένα ξενοδοχείο στα περίχωρα της πόλης, εμείς κωφεύσαμε. Αντιπροτείναμε μετ’επιμονής ένα άλλο, νεόδμητο, εντός του κέντρου. Πραγματικά το κτήριο έδειχνε εξωτερικά περιποιημένο, εσωτερικά ήταν ψιλοάδειο κι είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στα δωμάτια πριν καταλήξουμε.
Η ρεσεψιονίστ πασιχαρής μας συνόδευσε, αλλά σαν άνοιξε το πορτάκι για να μας δείξει ότι υπάρχει και ψυγείο στο δωμάτιο, τσουπ, νά’σου μια κατσαριδούλα (μία εκ των 3,500 ειδών της τάξης των βλαττοειδών εντόμων) ξεπήδησε από μέσα. Ολοκληρώνοντας τις μέρες της στον μάταιο τούτο κόσμο ως χαλκομανία στο πάτωμα από το παπούτσι της ρεσεψιονιστ, θεωρήσαμε το γεγονός… τυχαίο, εγκρίναμε και κλείσαμε το δωμάτιο! Πόσο αφελείς!

Ως ένοικοι πλέον του ξενοδοχείου βγήκαμε και στην βεράντα του για να απολαύσουμε μια πανοραμική άποψη του Keren και του Μεγάλου Τζαμιού του.

Στη στρογγυλή πλατεία Jira Feori σταθήκαμε για γεύμα σ’ένα μαγειριό με ανύπαρκτη πελατεία. Μενού δεν υπήρχε κι η πρόταση της σεφ ήταν μια και μοναδική: μακαρόνια ναπολιταίν. Η μακαρονάδα, πολυτέλεια για τους ουρανίσκους πολλών κατοίκων της Ερυθραίας, ήταν νοστιμότατη και έτσι την τιμήσαμε σε διπλή δόση για να κάνουμε και σεφτέ στο μαγαζί.

Το γεύμα ολοκληρώθηκε με μια ιεροτελεστία καφέ:
η νεαρά καβούρντισε τον καφέ στα κάρβουνα,

τον κοπάνησε

και τον έβρασε μέσα στο ειδικό πήλινο δοχείο πάνω στη χόβολη.

Οσμές, γεύση κι εμπειρία αξεπέραστη!

Κάναμε μια χαλαρή βόλτα στα σκονισμένα στενά της πόλης που έσφυζαν από κίνηση,

χαζέψαμε τα ραφια των μίνι μάρκετ αναλογιζόμενοι ότι βασικά τρόφιμα είναι απλησίαστα για το ισχνό εισόδημα των κατοίκων της Ερυθραίας,

και οδικώς κινηθήκαμε στα προάστια σ’ένα δημοφιλές προσκύνημα, το Ιερό της St Maryam Da'arit ευρέως γνωστό ως Madonna του baobab. Το ιερό βρίσκεται μέσα σε ένα μεγάλο σπήλαιο στον κορμό ενός αρχαίου δέντρου baobab. Το 1941 ιταλοί στρατιώτες κατέφυγαν στο δέντρο από επιδρομή βρετανικών αεροπλάνων. Αν και το δέντρο χτυπήθηκε, οι Ιταλοί επέζησαν και το ιερό διασώθηκε. Σήμερα, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, αν μια γυναίκα επιθυμεί σύζυγο ή παιδί, πρέπει να ψήσει καφέ στη σκιά του δέντρου. Αν ένας ταξιδιώτης περάσει και δεχτεί ένα κύπελλο, η ευχή της θα πραγματοποιηθεί.

Το προσκύνημα περαν της ιστορίας και της σημασίας του, ως αξιοθέατο δεν έλεγε πολλά. Εντούτοις η νεωκόρισσα φρόντιζε να τηρηθούν οι τύποι παρατηρώντας μας να βγάλουμε τα παπούτσια μας σαν μπαίναμε μέσα στο κορμό του δένδρου.

Σταδιακά το φώς πύρωνε τα γυμνά βουνά πριν ο ουρανός πάρει ένα μενεξεδί χρώμα κι αρχίσουν οι φωνές των μουεζίνηδων να καλούν για την προσευχή.

Αφού ήπιαμε τη μπύρα μας στη στρογγυλή πλατεία επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας να κάνουμε ένα μπάνιο και να… χαλαρώσουμε. Χαλάρωση αν μας το επέτρεπε η μαζική επιδρομή από… μικρές κατσαριδούλες (της τάξης των βλαττοειδών είπαμε). Ξεφύτρωναν από παντού κι η παντόφλα μου πήρε φωτιά εξολοθρεύοντάς τις,ενώ ο babaduma, χωρίς να δείχνει διατεθειμένος να συμμετάσχει στη σφαγή, παρακολουθούσε με ψυχρό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, καταγράφοντας τα στατιστικά στοιχεία. Όμως σβήνοντας το φως και ξαπλώνοντας στο κρεβάτι, μπορείς να νοιώσεις χαλαρός σαν νοιώθεις ότι από κάπου θα ξεμυτίσει μια καινούργια περιφερόμενη στο κρεβάτι σου; Όχι. Ξάγρυπνος παραφύλαγα. Σαν είδα μια παρκαρισμένη στο εσωτερικό της βαλίτσας μου κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Επιδόθηκα σε κανονική κατσαριδογενοκτονία. Σίγουρα όσες και να απέμεναν, λούφαξαν υπό το φόβο αφανισμού και μ’άφησαν να κερδίσω λίγες ώρες ξένοιαστου ύπνου.


Το πρωί άρον άρον κάναμε check out και πήραμε το δρόμο στα περίχωρα της πόλης στο Βρεττανικό πολεμικό νεκροταφείο. Το μουσουλμανικό νεκροταφείο παραδίπλα ήταν πιο φωτογενές.

Περάσαμε γοητευτικές βίλλες με έντονο ιταλικό χρώμα..

περάσαμε από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό που σήμερα είναι σταθμός λεωφορείων και μαρτυρά την ιταλική κληρονομιά της χώρας...

για να καταλήξουμε στη κεντρική αγορά παρατηρώντας το πολύχρωμο πλήθος.

Πήραμε πια το δρόμο προς τις ακτές της χώρας (παραλία yeahhhh!!) αφού κάναμε στάση σ’ένα χωριό.
Επισκεφθήκαμε μια μονόχωρη καλύβα. Ένα σκοτεινό χαγιάτι μ’ ένα απλό παραβάν να απομονώνει τη κρεβατοκάμαρα.
Τα χαμόγελα όμως περίσσευαν...

Σύντομα μια ορδή από παιδουλίνια άρχισε να μας ακολουθεί φασαριόζικα σε κάθε μας βήμα.

Εκεί ξεφύτρωσε μια παιδική φιγούρα που δεν λέει να ξεθωριάσει από τη μνήμη μου.
Μ’ένα πανβρώμικο χειμωνιάτικο ζακετάκι να καλύπτει το γυμνό κατά τ’άλλα κορμί, με ατίθασα μαλλιά, ισχνά ποδαράκια ξυπόλητα που βάδιζαν διστακτικά στο χώμα, με τις μύγες να χορεύουν πάνω στο πρόσωπο… και κείνα τα μάτια, τα τεράστια εκφραστικά μάτια να με κοιτούν διαπεραστικά, εξεταστικά, απορημένα και με απέραντη θλίψη.
Λες και με ρωτούσε ένα παραπονιάρικο μεγάλο γιατί.

Κι εγώ, ο καλοζωϊσμένος, ο προνομιούχος, χαμήλωσα το βλέμμα και βούλιαξα σ’ένοχη σιωπή.

 

[hydronetta]

Εισαι ευλογια.-

Πάντα με το καλό λόγο…

 

[greco]

Κι ερχεται κι η τελευταια φωτο-μαχαιρια ...

 

[makisg]

δεν έχω λόγια. περιγραφή......αφήγηση......φωτογραφίες όλα σε καθηλώνουν.

 

[giannoula]

πρώτη φορά διάβασα κάτι γι'αυτή την πόλη!!!! Άκρως ενδιαφέρουσα η ιστορία! Πάντως ο Λάζαρος από το ύφος του φαίνεται να το απολαμβάνει!!!!!

 

[hydronetta]

πρώτη φορά διάβασα κάτι γι'αυτή την πόλη!!!! Άκρως ενδιαφέρουσα η ιστορία! Πάντως ο Λάζαρος από το ύφος του φαίνεται να το απολαμβάνει!!!!!

Τον αναμένω να παρέμβει γραπτώς αν τον αφήσουν οι τσιπουροκατανύξεις (μεταξύ μας καλά κάνει…)