alma
Member
- Μηνύματα
- 4.088
- Likes
- 17.444
Υπέροχη η ιστορία σου και οι εικόνες. Αλλά η πιο συγκλονιστική είναι η τελευταία με το παιδάκι με τα τεράστια μάτια..δεν έχω λόγια..
Το ταξίδι έγινε το 2010. Πιθανόν έκτοτε να έχουν αλλάξει πολλά πάντως τότε δεν σου επέτρεπαν να μετακινηθείς όπου θες. Πηγαμε χονδρικά όπου μπορούσαμε. Δεν είχαμε και πολύ χρόνο. Μόλις μια βδομάδα (ερχόμενοι από τη Σοκότρα). Σίγουρα οι περιοχές κοντά στα σύνορα και ο νότος ήταν απαγορευμένα. Βέβαια δεν πέσαμε σε μπλόκα αστυνομίας για να μας ελέγξουν, αλλά είμαι σίγουρος ότι το πρακτορείο είχε αναλάβει όλη τη γραφειοκρατεία με τις αρχές.Μπράβο Παναγιώτη, χαρά στο κέφι σου!
Αν δε σου διακόπτω την ιστορία, μας λες λίγο τη διαδικασία της βίζας καθώς και το αν ισχύει ότι δεν μπορείς να επισκεφθείς όλες τις επαρχίες λόγω απαγορευσεων. Επίσης, πότε πήγατε;
Aπ'αυτο που είδαμε όρκο δεν παίρνω για την ποιότητά τους (άθλιο ήταν) αλλά δεν κυκλοφορήσαμε και πολύ στην ακτογραμμήΕμαθα δε οτι εχει πολυ ωραιες και πεντακαθαρες παραλίες...
OK είναι προγενέστερο τότε. Όταν ρώτησα κάπου στο 2012-2013 μου είπαν πως δε θα μου επιτραπεί να βγω από την πρωτεύουσα και το παράτησα...Το ταξίδι έγινε το 2010. Πιθανόν έκτοτε να έχουν αλλάξει πολλά πάντως τότε δεν σου επέτρεπαν να μετακινηθείς όπου θες. Πηγαμε χονδρικά όπου μπορούσαμε. Δεν είχαμε και πολύ χρόνο. Μόλις μια βδομάδα (ερχόμενοι από τη Σοκότρα). Σίγουρα οι περιοχές κοντά στα σύνορα και ο νότος ήταν απαγορευμένα. Βέβαια δεν πέσαμε σε μπλόκα αστυνομίας για να μας ελέγξουν, αλλά είμαι σίγουρος ότι το πρακτορείο είχε αναλάβει όλη τη γραφειοκρατεία με τις αρχές.
Όσον αφορά τη βίζα, πήγα στο προξενείο της Ερυθραίας (κοντά στο Παναθηναϊκό στάδιο ήταν) όπου διευθέτησα τη χαρτούρα. Δεν θυμάμαι τι μου ζήτησαν πάντως σίγουρα όχι τίποτα περίεργα σαν το Ουζμπεκιστάν. Απλώς θυμάμαι ότι τα διαβατήρια ταξίδεψαν Ερυθραία και άργησαν αρκετά μέχρι να επιστρέψουν με τη βίζα.
Σε μια χώρα σαν την Ερυθραία δεν μου προκαλεί εντύπωση. Πιθανότατα επειδή ήθελες να κινηθείς μόνος πράγμα ουδόλως δύσκολο στη πράξη, αλλά ας όψεται η γραφειοκρατία.OK είναι προγενέστερο τότε. Όταν ρώτησα κάπου στο 2012-2013 μου είπαν πως δε θα μου επιτραπεί να βγω από την πρωτεύουσα και το παράτησα...
Οι ευχαριστίες είναι δικές μου και παντοτινές προς τον φίλο hydronetta . Οι λόγοι πολλοί:Ευχαριστώ εκ των προτέρων τον φίλο συνταξιδιώτη babaduma, πρώτον για την εξαιρετική παρέα στο οδοιπορικό αυτό και δεύτερον για την συμβολή του στην συγγραφή αυτή της ιστορίας.
Το οφείλαμε σ’αυτή τη μικρή, σχεδόν αφανή χώρα.
... και αναρωτιέται ο ... ψαγμένος αναγνώστης: Κάπως απότομα δεν φτάνει στη Massawa; Και φυσικά έχει δίκιο. Διότι, μπορεί μεν το γεύμα να ήταν φτωχικό και παραδοσιακό, πλην όμως άφθονο και δεν αφήσαμε ψίχουλο. Και ο καφές τέλειος αλλά και η διαδικασία της πέψης αναπόφευκτη. Οπότε... ο καλός μας συγγραφέας απεσύρθη στο βάθος του καθίσματός του για να μελετήσει... το εσωτερικό των βλεφάρων του! Κι έτσι έχασε την ευκαιρία ν' απολαύσει την διαδρομή η οποία μπορεί για τα δικά του μάτια να μην προσέφερε εντελώς άγνωστες εικόνες, αλλά για τα δικά μου ήταν όλες νέες:Παραδοσιακές πικάντικες γεύσεις συνοδεία ψωμιού injera και για χώνεψη ένα φρεσκοψημμένο καφεδάκι σε τρεις γύρους ως είθισται.
Εδώ, ο hydronetta κάνει τον αδιάφορο, προκειμένου να μπορέσω εγώ να φωτογραφήσω την κυρία...Διάσπαρτα τσαντίρια ήταν αυτό που αντικρύσαμε. Δεν μάθαμε περισσότερα ούτε κι αλληλεπιδράσαμε ιδιαίτερα. Απέφευγαν τη φωτογράφηση (η τουλάχιστον έδειχναν να την ανέχονται έναντι αμοιβής) και η έννοια τους ήταν να μας πουλήσουν κάποια κοσμήματα.
Αφού εσύ δεν σκέφτεσαι τους αναγνώστες σου, τι να κάνω, με την άδειά σου, να τους δώσω μιαν ιδέα...Ο οδηγός μας έταξε και μπάνιο στην Ερυθρά Θάλασσα σε οργανωμένη πλαζ. Από τις εκφράσεις του προσώπου του έδειχνε ενθουσιώδης, κάτι που θα συμμεριζόμουν αν δεν είχα δει ποτέ στη ζώη μου θάλασσα και παραλίες.
Το θέρετρο ήταν το απόλυτο decadence με εικόνα εγκατάλειψης.
Η πλαζ ασχολίαστη και το μπάνιο απλώς υποφερτό σε μια παραλία που έπρεπε να περπατάς να περπατάς μέχρι να βουτήξεις και το κεφάλι σου στο νερό.
Δεν ήταν κι η καλύτερη επιλογή σε μια ακτογραμμή που θαυμάζεται ακόμα και για το κοραλλιογενή βυθό της.
Ούτε φωτογραφία δεν τράβηξα....
Το εξωτερικό του σπιτιού...Η κομψή χαμογελαστή παιδούλα με τα λιγοστά αγγλικά της μας κάλεσε στο εσωτερικό του σπιτιού να μας κεράσουν ένα καφέ.
Προσωπικά, εμένα με συγκλόνισε. Όποτε φέρνω το γεγονός στη μνήμη μου, έρχονται μαζί και δάκρυα στα μάτια.Ήταν από κείνα τα μικρά κι απαναπάντεχα που κάνουν ένα ταξίδι να χαράσσεται στη μνήμη ανεξίτηλα!