Πακιστάν "Μη ξεχάσεις ν'αγοράσεις σεντόνια και πετσέτες για τα προικιά!" (by hydronetta & isabelle)

[Yorgos]

Τίποτε αρχαία διαθέτει το Πακιστάν; Πίστευα ότι οι χώρες με τα φόντα να μπουν στο τοπ-20 μου είχαν εξαντληθεί κι έχω αρχίσει και το γουστάρω, το λιμπίζομαι.

 

[interted]

Αρκετά λιμπιστικά, τσέκαρε Indus Valley Civilisation. Τα αρχαιότερα καζανάκια και υδραυλικά συστήματα αποχέτευσης στον κόσμο, τα 'κλέψανε' μετά οι βαβυλώνιοι

 

[fantasia13]

Μα τι απιθανα τοπια ειναι αυτα !!!!
Ευχαριστουμε !!!!

 

[hydronetta]

Εδώ μιλάμε για αριστούργημα όχι αστεία!
Έπαθα την πλάκα μου με τα τοπία
Έχει ακόμα ζουμί η ιστορία?

Αφού έπαθε τη πλάκα της η Ισαβέλλα που είναι πιο κοσμογυρισμένη από μένα έλα και κατάλαβε.. Ναι έχει ζουμί διότι από τη περιοχή της Hunza θα περάσουμε ορεινά περάσματα στα 3,000+ μέτρα σε τοπία που θύμισαν…Νορβηγία!! για φτάσουμε στους Kalash. Εκεί η φύση δεν ειναι τόσο δραματική αλλά το εθνογραφικό ενδιαφέρον μεγαλύτερο.

Απλά πανέμορφα!!!! Σε τι υψόμετρο είναι αυτή η κοιλάδα;

Το Passu είναι μόλις στα 2,400 μέτρα υψόμετρο, αλλά οι κορφές Tupopdan που βλέπεις δίπλα από το ποτάμι και ονομάζονται "Καθεδρικός" φτάνουν στα 6,160 μέτρα! Αυτή ήταν η μαγεία. Να είναι μια ανάσα στα ριζά τέτοιων ορεινών όγκων κι όχι να τα αγναντεύεις χιλιόόόόόμετρα μακρυά. Και χωρίς μιλιούνια τουριστών που χαζεύουν τη θέα. Για τα μάτια σου και μόνο!!! Η περιοχή έχει άπειρες δυνατότητες για trekking

 

[hydronetta]

Τίποτε αρχαία διαθέτει το Πακιστάν; Πίστευα ότι οι χώρες με τα φόντα να μπουν στο τοπ-20 μου είχαν εξαντληθεί κι έχω αρχίσει και το γουστάρω, το λιμπίζομαι.

Ελπίζω να μην εκληφθεί ως διαφήμιση αν σε παραπέμψω για μια ιδέα στο πρόγραμμα που οργανώνει γνωστό πρακτορείο για τους πολιτισμούς του Ινδού ποταμού (όπως γράφτηκε και νωρίτερα από τον @interted). Κι αφήνω ασχολίαστα τα αξιοθέατα στη Λαχώρη ή την αγορά στο Peshawar
Υπάρχει όμως ένα σοβαρό πρόβλημα. Οι δύο περιοχές κλιματικά είναι άσχετες. Κεντρικό και Νότιο πακιστάν πας χειμερινούς μήνες που είναι πιο δροσερά. Τότε ομως στα βουνά υπάρχει χιόνι κι οι δρομοι είναι αδιάβατοι. Όταν αυτό είναι εφικτό από τα τέλη Απριλίου ως και Οκτώβρη η υπόλοιπη χώρα απλά βράζει σε θερμοκρασία πυρετού. Καλύτερες εποχές για τα βουνά μας είπαν Μάιος (μου άρεσε που είχε και το χιονι στις κορφές, έγραφε φωτογραφικά) ή Σεπτέμβριος αρχές Οκτωβρίου τότε που όλα τα χρώματα θα είναι χρυσοκίτρινα. Πάντα όμως σε οποιαδήποτε εποχή ο καιρός είναι απρόβλεπτος και συχνά με καταστροφικές συνέπειες. Περσι το καλοκαίρι έγιναν τρομερές πλημμύρες στους Kalash. Φέτος αρχές Απρίλη στο κεντρικό και βόρειο τμήμα της χώρας.
Γοητευτικό ταξίδι το ομολογώ αν και απρόβλεπτο…

 

[soudianos]

Μήπως σου κάνανε πρόταση ν αγοράσες γυναίκα? δεν το λέω τυχαία, μόλις τέλειωσα ένα βιβλίο " Θρησκείες και γυναίκες" ιδιαίτερη αναφορά στο Αφγανιστάν/Πακιστάν

 

[hydronetta]

Να αγοράσω όχι δεν μου προτάθηκε, αλλά αν δήλωνα ενδιαφέρον θα με παντρεύανε με συνοπτικές διαδικασίες

 

[alma]

Τίποτε αρχαία διαθέτει το Πακιστάν; Πίστευα ότι οι χώρες με τα φόντα να μπουν στο τοπ-20 μου είχαν εξαντληθεί κι έχω αρχίσει και το γουστάρω, το λιμπίζομαι.

Για πες το τοπ20 σου(ή έστω το τοπ 15 σου)....Κι αν μπει καμιά άλλη χώρα και αλλάξει, μας το ξαναγράφεις μετά...



@hydronetta αναμένουμε κι άλλες φωτό....

 

[fotast]

Για πες το τοπ20 σου(ή έστω το τοπ 15 σου)....Κι αν μπει καμιά άλλη χώρα και αλλάξει, μας το ξαναγράφεις μετά...



@hydronetta αναμένουμε κι άλλες φωτό....

@hydronetta Εκπληκτικές φωτογραφίες συνδυασμένες με ένα ουσιαστικό(και όχι φλύαρο) κείμενο.Ευχαριστούμε.

@alma Είχε δώσει κάποτε ένα αρχείο Excel(το έχω αποθηκεύσει) με βαθμολογία από 82 χώρες.'Ας μας ενημερώσει αν έχουν προστεθεί και άλλες ή αν άλλαξε η κατάταξη των 20 πρώτων που ήταν:
1 Περού
2 Κίνα
3 Ινδονησία
4 Ινδία
5 Νεπάλ
6 Ιράν
7 Αιθιοπία
8 Βολιβία
9 Ελλάδα
10 Ισπανία
11 Σρι Λάνκα
12 Μεξικό
13 Γουατεμάλα
14 Ιαπωνία
15 Ιταλία
16 Λάος
17 Καμπότζη
18 Ταϊλάνδη
19 Χιλή
20 Γαλλία

 

[hydronetta]

@hydronetta Εκπληκτικές φωτογραφίες συνδυασμένες με ένα ουσιαστικό(και όχι φλύαρο) κείμενο.Ευχαριστούμε.

Είπα να μην είμαι περιληπτικός κι έχω καταντήσει να περιγράφω το ταξίδι μέρα μέρα. Ο λόγος: ήθελα να ανεβάσω όσο το δυνατόν περισσότερες φωτογραφίες ανά κεφάλαιο ώστε να μοιραστώ μαζί σας την ομορφιά που αντίκρυσαν τα ματάκια μας.

 

[fotast]

Είπα να μην είμαι περιληπτικός κι έχω καταντήσει να περιγράφω το ταξίδι μέρα μέρα. Ο λόγος: ήθελα να ανεβάσω όσο το δυνατόν περισσότερες φωτογραφίες ανά κεφάλαιο ώστε να μοιραστώ μαζί σας την ομορφιά που αντίκρυσαν τα ματάκια μας.

Οι φωτογραφίες είναι πανέμορφες και "μιλάνε" από μόνες τους.Και τις συνοδεύεις με πολύ ωραία κείμενα που δίνουν ουσιαστικές πληροφορίες και τις συμπληρώνουν μια χαρά.Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να αλλάξεις κάτι στον τρόπο παρουσίασης του ταξιδιού.Καλή συνέχεια!

 

[hydronetta]

Ως την άκρη του δρόμου

Πώς νοιώθει ένας κοινός θνητός σαν μαθημένος ν'αγναντεύει κάθε πρωί τη μπουγάδα της γειτόνισσας, αντικρύζει τον ορεινό όγκο Tupopdan, τον “Καθεδρικό”, να σκίζει με τις χιονισμένες κορφές του τον καταγάλανο ουρανό.

Με μια λέξη: μαγεμένος.

Μια η αίσθηση ελευθερίας που μας έδινε η μετακίνηση με το αμάξι, μια το μεγαλοπρεπές τοπίο, αποφασίσαμε με το ξημέρωμα να συνεχίσουμε ακόμα μακρύτερα στην Karakoram Highway που συνδέει την Κίνα με το Πακιστάν. Η υπερφύαλη φιλοδοξία μου να φτάσουμε ως τις εσχατιές του δρόμου στο πέρασμα Khunjerab, έπεσαν στο κενό. Θέλαμε παραπανίσιο χρόνο, ο καιρός στο πέρασμα στα 4,700 μέτρα ήταν απαγορευτικός και μετά την πολίχνη Sost θα μπλέκαμε με την πακιστανική γραφειοκρατία (τελωνεία και λοιποί ελέγχοι), κάτι που δεν μας χαροποιούσε καν.
Εντούτοις έστω κι ως εκεί η διαδρομή μας αποζημίωσε απόλυτα.

Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά. Ολάνθιστα τα δέντρα​

Για τη πολίχνη Sost όπου καταλήξαμε τι να πρωτογράψω. Το απόλυτο μηδέν. Παράγκες με μικρομάγαζα κι αρκετός κόσμος που ζει από το εμπόριο με τον κίτρινο γίγαντα γείτονα.

Τοπικό ΚΤΕΛ με κουρτινάκια ώστε να προφυλάσσει τις κυρίες από αδιάκριτα βλέμματα​

Τα μπρος πίσω στο δρόμο. Ευκαιρία για ένα καταιγισμό φωτογραφιών άλλης οπτικής γωνίας (αλλοιώς τα βλέπεις στο πήγαινε κι αλλοιώς στο έλα).

Ξαναφτάσαμε Passu γιατί είχαμε αφήσει μια εκκρεμότητα. Την επίσκεψη στο παγετώνα του Passu.

Πήραμε το μονοπάτι που μας υπέδειξε ο “σεφ” ενός τοπικού εστιατορίου στα χαμένα, με την υπόσχεση επιστρέφοντας να δοκιμάσουμε το φημισμένο carrot cake του. Δελεαστική πρόταση καθώς τόσες μέρες με τσάγια και πιλάφια ξεχάσαμε τι σημαίνει γλυκό κι οι ενδορφίνες μου το αποζητούσαν κολασμένα.

Η διαδρομή αν και ανηφορική, ήταν εύκολη, ακόμα και για μένα τον αδεξιότατο, με εξαιρετική θέα προς τα βουνά και τη κοίτη του ποταμού.

Όλα καλά, ώσπου φτάσαμε σε μια λιμνούλα όπου συνειδητοποίησα με φρίκη ότι έπρεπε να αρχίσουμε να πηδάμε σαν τα κατσίκια πάνω από βράχια αν δεν θέλαμε να τσαλαβουτάμε σε “αχαρτογράφητα” νερά στη κοίτη του ρέματος. Κι ανεβαίναμε και κατεβαίναμε πηδώντας βραχάκια ώσπου κάποια στιγμή ήρθα κι απελπίστηκα όταν η διαδρομή έγινε απαιτητικότερη για τις καταπονημένες αρθρώσεις μου: “Αφήστε με εδώ και συνεχείστε εσείς” ήταν η εναγώνια παράκλησή μου. Όμως ο Kachu το είχε πάρει προσωπικά. Προσφέρθηκε 50 κιλά άνθρωπος να κουβαλήσει στις πλάτες του 90 κιλά γουρούνι. Καταντράπηκα. Έπεσα στα τέσσερα σαν το νήπιο, γραπωνόμουν από κλαδιά, πέτρες ώσπου τα κατάφερα να περάσω τα εμπόδια αλώβητος. Πανηγυρισμοί στην ομάδα για τον ανήμπορο.

Συνεχίσαμε κι άλλο ανηφορικά φτάνοντας μέχρι ενός σημείου όπου ο Kachu δήλωσε ότι για τα χάλια μου το υπόλοιπον του δρόμου ήταν παντελώς απαγορευτικό. Έπρεπε να ξεποδαριαστούμε στην πεζοπορία σε αμφιβόλου ασφάλειας μονοπάτια για να έχουμε μια καλή πανοραμική άποψή του. Αγναντεύαμε έτσι μακρόθεν τον παγετώνα ή ότι τουλάχιστον φαινόταν για παγετώνας κάτω από κιλά μαύρης σκόνης. Ουδόλως ειδυλλιακό, ουδόλως φωτογενές και κρίμα το κόπο που κάναμε και ο δημόσιος διασυρμός εμού του ανήμπορου.

Σιγά σιγά, πάλι κατά σημεία σε έρπουσα στάση επιστρέψαμε, κάνοντας στάση γι'αυτό το παγκοσμίου κλάσης carrot cake. Άνθρακες κι εκεί ο θησαυρός. Αδιάφορο και υπερκοστολογημένο για τα πακιστανικά δεδομένα.

Σιγά σιγά πήραμε το δρομο επιστροφής για το Karimabad, αφού επισκεφθήκαμε στο αδιάφορο χωριό Gulmit το σύλλογο γυναικών που δημιουργούν παραδοσιακά υφαντά. Παρά την καταναλωτική μου μανία, έφυγα με άδεια χέρια.

Φτάσαμε στον εμπορικό δρόμο του Karimabad, αφενός για στάση κι αφετέρου για να επισκευάσει ο Κώστας τα παπούτσια του αφού οι σόλες άρχισαν να πνέουν τα λοίσθια.

Η ωραία κι ο ωραίος διαφημίζουν τσάι…​

Ευκαιρία και για να ξεχαρμανιάσει φωτογραφικά μιας και γκρίνιαζε δικαιολογημένα ότι είχε καταντήσει να απαθανατίζει τη μια βουνοκορφή μετά την άλλη, ενώ το ενδιαφέρον του εστιάζεται και στην ανθρώπινη παρουσία. Από κοντά κι εγώ να τον ακολουθώ σαν το κουτάβι μπας και ξεκλέψω καμιά λήψη…

Κατά το απόγευμα πια είπαμε πριν καταλύσουμε σε κάποιο ξενώνα, να απολαύσουμε με το ηλιοβασίλεμα (quelle romantique!) την πανοραμική θέα της κοιλάδας από το χωριό Duikar, στο τέρμα του ανηφορικού δρόμου.

Κι ανηφορίζαμε κι ανηφορίζαμε μέσα από το στενό δρόμο ώσπου φτάσαμε σ'ένα πλάτωμα στα ριζά των βουνοκορφών μόλις μια ανάσα από αυτά.
Η θέα ήταν εκπληκτική. Βουβά σχεδόν συμφωνήσαμε ότι δεν το κουνάγαμε ρούπι και θα διανυκτερεύαμε εκεί. Αυτό που βλέπαμε με τα χρώμα του δειλινού να το φυλακίσουμε στη μνήμη μας και με τα χρώματα του πρωινού.
Λογαριάζαμε όμως χωρίς το ξενοδόχο του μοναδικού εν λειτουργία καταλύματος. Ξενοδοχείο κυριλέ και τσιμπημένο. Μαραθήκαμε μεμιάς σαν ξεριζωμένες παπαρούνες κι απογοητευμένοι είπαμε να επιστρέψουμε στο Karimabad πριν νυχτώσει.
Όμως ο καλός μας ο Kachu, διαβάζοντας τη λαχτάρα στα μάτια μας, δεν παραδώθηκε αμαχητί. Κάθε τόσο ρωτούσε όποιον έβρισκε, αν κάπου υπάρχουν διαθέσιμα δωμάτια. Κι επειδή ο από μηχανής Θεός των Ταξιδιωτών μας λυπήθηκε βρέθηκε στο δρόμο μας ένα... “chalet” πακιστανικών προσδιαγραφών με 4 δωμάτια. Μόνο που ακόμα ήταν υπό κατασκευή! Το παλληκάρι απολογήθηκε αλλά αντιπρότεινε: “Ακόμα δεν έχουμε ανοίξει, αλλά μπορούμε στο άψε σβήσε να ετοιμάσουμε τα δωμάτια. Θα είστε οι πρώτοι μας πελάτες!” μας είπε χαμογελώντας. Η ομάδα κατενθουσιάστηκε.

Ακολούθησε πυρετός εργασιών. Τα σφυριά πήραν φωτιά για να στηθούν κουρτίνες, αφρολέξ και μοκέτες τοποθετήθηκαν στο άψε σβήσε (να μην πατάμε στα τσιμέντα), ολοκαίνουργια στρώματα τοποθετήθηκαν χαμαί, συνδέθηκαν τα υδραυλικά και μέχρι να κάνουμε μια βόλτα τα δωμάτια ήταν πλήρως λειτουργικά. Σπαρτιάτικα αλλά απαστράπτοντα. Κι αφού ολοκλήρωσαν τις εργασίες, βάλθηκαν να μας ετοιμάσουν και το βραδυνό. Προκομμένα παλληκάρια.

Για πρώτη φορά είδα και γιακ που έβοσκαν μακάρια σ'ένα λιβάδι. Απογοητεύτηκα. Στο μυαλό μου τα είχα πλάσει υπερμεγέθη πλάσματα με βαρύ μακρύ τρίχωμα κι αυτό που έβλεπα ίσα που μου θύμισε περισσότερο γελάδες με εξτένσιονς.

Με την Ισαβέλλα ανηφορίσαμε μέχρι τη κορφή του λόφου όπου το βλέμμα αγκάλιαζε όλη τη κοιλάδα και τις βουνοκορφές χιλιόμετρα μακρυά.

Εκεί γνωριστήκαμε με μια τουριστική πράκτορα που συνόδευε τις αγγλίδες πελάτισσές της. Κάναμε μια σύντομη κουβέντα μαζί της σχετικά με τις προοπτικές του τουρισμού στο Πακιστάν. Οι απαντήσεις πανομοιότυπες με ότι γνωρίζαμε ήδη. Χώρα με εξαιρετικό δυναμικό, που συνδυάζει φυσικές ομορφιές μαζί με ιστορία κι εθνογραφικό ενδιαφέρον, αλλά η αστάθεια την έχει καταστήσει στα μάτια του κόσμου ως ριψοκίνδυνο προορισμό. “Η κατάσταση είναι ήρεμη αυτή τη περίοδο, μπορείς να επισκεφθείς χωρίς πρόβλημα πόλεις όπως το Peshawar”. Πόσο όμως χαρωπός κι αμέριμνος μπορείς να νοιώθεις όταν υποχρεωτικά συνοδεύεσαι από (έστω) διακριτικά οπλισμένο αστυνομικό;