Πακιστάν "Μη ξεχάσεις ν'αγοράσεις σεντόνια και πετσέτες για τα προικιά!" (by hydronetta & isabelle)

[soudianos]

Προτιμώ φωτό της φύσης από τα τεχνητά μνημεία των πόλεων.... Η ζωή των κατοίκων απλή ενώ εμείς την έχουμε γεμίσει με υποχρεώσεις άχρηστες συνήθως που μας φέρνουν άγχος και προβλήματα. Βλέπω η Κίνα δεν είναι μακρυά σας

 

[mariath]

Έχω χαζέψει με τη διαύγεια της ατμόσφαιρας στις φωτογραφίες...

 

[hydronetta]

Ο δρόμος για το Gilgit

Ο πακιστανός παρκαδόρος στο κέντρο της Αθήνας γούρλωσε με φρίκη τα μάτια σαν του είπα ότι πάω στη χώρα του και θα κινηθούμε οδικώς μεταξύ Skardu και Gilgit. “Θα οδηγείτε μόνοι σας;” Προς μεγάλη του ανακούφιση τον ενημέρωσα ότι έχουμε εξασφαλίσει έμπειρο οδηγό μαζί μας. Αυτό, μαζί με εικόνες κι αναφορές από το διαδίκτυο αρκούσαν για να πλάσω στο μυαλό μου μια διαδρομή συνώνυμη του τρόμου.

Τελικά εντυπωσιακή διαδρομή ήταν, τρομαχτική όχι, παρότι ένα θεματάκι με την υψοφοβία το έχω.

Επικίνδυνη όμως είναι!
Όχι γιατί στους ορεινούς αυτούς δρόμους οδηγούν αλλοπρόσαλα. Το αντίθετο. Ο οδηγικός πολιτισμός τους ήταν κάτι το απίστευτο. Στο στενό οδόστρωμα αρκούσε να κορνάρεις στον προπορευόμενο κι αυτός στην πρώτη ευκαιρία που το φάρδος του δρόμου του το επέτρεπε, άφηνε χώρο ώστε να προσπεράσεις. Το ίδιο ίσχυε και με κάθε αυτοκίνητο ή φορτηγό που συναντούσαμε από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας. Ούτε “ποιός νομίζεις ότι είσαι συ ρε”, ούτε φάσκελα, ούτε κοσμητικά και να σε ξαποστέλνουν στον αγύριστο. Ήρεμα και πολιτισμένα... Εκεί στο βορρά, διότι μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιότερα η κατάσταση θυμίζει Ινδία!

Επικίνδυνα ήταν, γιατί είχες τόνους βράχια να επικρέμονται επί της κεφαλής σου, ένα έδαφος σαθρό που κατολισθαίνει ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και κάνεις τάμα στην Μεγαλόχαρη και τον Αλλάχ να μην είσαι εσύ στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Από πάνω βράχια…​

κι από κάτω το ποτάμι…

​

Αποχαιρετήσαμε τον Amir κι ανανεώσαμε το ραντεβού μας, καθώς θα μας συνόδευε και στο ταξίδι μας στους Kalash.

O καιρός δεν ήταν σύμμαχος. Βαριά συννεφιά μας συντρόφευε σ'όλη τη διάρκεια της μέρας.
Δεν μπορεί να περιγραφεί η διαδρομή. Πώς να τη ζωντανέψεις με λέξεις. Κοιτώντας ακόμα και τις φωτογραφίες, μάλλον φαντάζουν λίγες για την εμπειρία που έχεις αποκτήσει με τις αισθήσεις σου.

Επιβιβαστείτε λοιπόν σ'ενα virtual οδικό ταξίδι.

Ξεκινάμε​

Πόζα με χαμόγελα​

Η φύση είναι ο καλύτερος καλλιτέχνης​

Ο δρόμος διαθέτει κι αυτόματο πλυντήριο!​

Σπίτια χτισμένα πάνω στην άκρη του γκρεμού​

Τοπικό ΚΤΕΛ με κορασίδες​

Το μπλοκάρισμα στο δρόμο λόγω κατολισθήσεων δεν το γλιτώσαμε​

Ως οδικός άξονας κομβικής σημασίας για την οικονομία του Skardu αποτελούσε το ιδανικό σκηνικό για τα διάσημα πακιστανικά φορτηγά.
Τα ζωγραφιστά φορτηγά είναι μια δημοφιλής μορφή λαϊκής τέχνης στο Πακιστάν και σε άλλες χώρες της Νότιοανατολικής Ασίας.

Πολλά από τα φορτηγά και τα λεωφορεία είναι ιδιαίτερα προσαρμοσμένα και διακοσμημένα από τους ιδιοκτήτες τους. Η διακόσμηση αυτή μπορεί να κοστίσει από $ 3.000 έως $ 5,000. Συχνά περιέχει στοιχεία που θυμίζουν στους οδηγούς των φορτηγών το σπιτικό τους, δεδομένου ότι μπορούν να είναι μακριά απ'αυτό για μερικούς μήνες. Διακόσμηση μπορεί να περιλαμβάνει λουλούδια, ζώα, πίνακες ζωγραφικής, ισοτρικές σκηνές, μέχρι και ποιτηικούς στίχους σε καλλιγραφία.

Το σκηνικό συμπληρώνεται από μπόλικα τζατζαλα και μάτζαλα (καθρέφτες, καθρεφτάκια, ξύλινα γλυπτά στις πόρτες φορτηγών, αλυσίδες και καμπανάκια στους προφυλακτήρες). Ένα από τα σημαντικότερα κέντρα διακόσμησης φορτηγών είναι στο Rawalpidi το οποίο δεν προκάμαμε να επισκεφθούμε…

Κάμποσα χιλιόμετρα πριν το Gilgit, μπήκαμε στην μυθική Karakoram Highway που συνδέει το Πακιστάν με την Κίνα διασχίζοντας πέρασμα άνω των 4,500 μέτρων.

Οι επιπτώσεις της σφοδρής βροχόπτωσης πριν μερικές βδομάδες ήταν ορατές παντού. Βράχια είχαν πέσει στο οδόστρωμα και είχαν όπως όπως μετακινηθεί ώστε να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη κυκλοφορία. Αναλογιστήκαμε ότι στη χώρα αυτή δεν κοστίζει μόνο να φτιάχνεις δρόμους, αλλά να τους συντηρείς και να τους διατηρείς ανοιχτούς.

Ενώ ως εκείνη τη στιγμή τα μπλόκα της αστυνομίας ήταν ελάχιστα και ο έλεγχος τυπικός, έξω από το Gilgit μας σταμάτησαν απαιτώντας να έχουμε ένοπλο στο αμάξι για τα λίγα χιλιόμετρα μέχρι το ξενοδοχείο μας. Διαθέσιμος άμεσα δεν υπήρχε διότι κατά τα λεγόμενα του αξιωματικού υπήρχαν “αρκετοί” τουρίστες που χρειάστηκαν συνοδεία. Πού τους είδαν δεν ξέρω, εγώ ψυχή αλλοδαπού ζώσα δεν απάντησα. Ως εκ τούτου έπρεπε να περιμένουμε στο αστυνομικό τμήμα τουλάχιστον κανά μισάωρο. Για να ροκανίσουμε το χρόνο, αναλύσαμε όλη την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας, μας κέρασαν τσάι και στο τέλος αναγκάστηκα να παρακολουθήσω μέχρι και τα οικογενειακά βίντεο του αστυνομικού όπου έπρεπε να συνομολογήσω ότι οι λαρυγγισμοί του υιού του ήταν δείγμα πηγαίου και πολλά υποσχόμενου ταλέντου στο τραγούδι. Ευτυχώς που κατέφθασε ο ένοπλος για να γλιτώσω από την κακοποίηση του ακουστικού μου νεύρου.

Όσο κυκλοφορούσαμε μέσα στην πόλη, τόσο έβλεπα εντονότερη παρουσία αστυνομίας και στρατού.
Φτάσαμε στο Madina Hotel, σ'ένα παράδρομο δίπλα από τις φυλακές με μια ντουζίνα ενόπλους να φυλάνε.
Στην συμπαθητική αυλή του με τις πύλες του καλά αμπαρωμένες, χαλαρώσαμε πίνοντας το κλασσικό τσάι και κάποια στιγμή μας πλησίασε ένας συμπαθέστατος κύριος:

“Θα μπορούσα να μοιραστώ λίγο από το χρόνο των αγαπημένων μου αλλοδαπών φίλων;”

Ο κύριος Jacob ήταν ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου κι η ζωή του ήταν συνυφασμένη με την πρόσφατη ιστορία του Πακιστάν.

“Στην οικογένειά μου είμασταν πάνω από 10 αδέλφια. Ο πατέρας αφέντης δεν ήθελε να σπουδάσουμε. Πιο τραγική μοίρα είχε η μάνα μας που πέθανε από επιπλοκές τοκετού γιατί ο πατέρας αρνιόταν να την εξετάσει γυναικολόγος: “Καλύτερα να πεθάνει παρά να απλώσουν χέρι πάνω της”.
Έφυγα πιτσιρικάς και τριγυρνούσα στη χώρα. Τότε υπήρχαν μπαρ, ντισκοτέκ και... πόρνες, νόμιμες, πλήρωναν φόρους. Αλλά εγώ ήμουν νεαρός και ντρεπόμουνα να το τολμήσω, απλά τις χάζευα” μου είπε με κάποια συστολή.

“Τότε σε μια νύχτα όλα άλλαξαν. Ο Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο ανατράπηκε με πραξικόπημα από τον στρατηγό Ζία-Ουλ-Χακ που ενθάρρυνε τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Άλλος τρόπος ζωής. Ακόμα και τότε όμως στη πόλη μας έρχονταν backpackers. Ήμουν ενήλικας κι είχα ανοίξει ένα ξενοδοχείο στο κέντρο του Gilgit όπου μαζεύονταν ταξιδιώτες απ'όλες τις γωνιές της γης. Αυτό και μόνο μου εξασφάλιζε μια περίοπτη θέση στη μικρή κοινωνία μας.

Όμως ήρθε ο πόλεμος στο Αφγανιστάν κι όλα άλλαξαν. Ταυτόχρονα άρχισαν και τα προβλήματα, εντάσεις μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων, ταλιμπάν να παρεισφρύουν παντού αυξάνοντας την αστάθεια. Οι ταξιδιώτες έγιναν είδος προς εξαφάνιση, αναγκάστηκα να κλείσω το ξενοδοχείο και να μεταφερθώ σ'αυτό εδώ. Τώρα πια είμαι ένας ανώνυμος. Παλεύω για τον επιούσιο.
Είναι δυο χρόνια τώρα που η αστυνομία πήρε τη κατάσταση στα χέρια της. Συνέλαβε τους ταραξίες και τους έκλεισε στη φυλακή. Γι'αυτό φοβούνται για τους ξένους. Μπας κι υπάρξει καμιά απαγωγή από εξτρεμιστές ώστε να απελευθερωθούν ως αντάλλαγμα οι κρατούμενοι. Ούτε στην κεντρική αγορά της πόλης δεν μπορεί ξένος να πάει χωρίς ένοπλο μαζί”.

Η καρδιά μου μαύρισε κι αυτόματα αιτιολόγησα την έντονη παρουσία αστυνομίας και στρατού.

“Αχ φίλε μου, η ζωή πια είναι δύσκολη. Όλα εδώ γίνονται με παράδες. Έχεις χρήμα; Πληρώνεις φακελάκι και κάνεις τη δουλειά σου, ακόμα διορίζεσαι. Το Πακιστάν είναι μια πανέμορφη χώρα, όμως οι πάντες είναι διεφθαρμένοι”

O Jacob μου είχε ανοίξει τη καρδιά του και με προβλημάτισε πολύ με τα λεγόμενά του.
Κάθησα και μελέτησα για να επιβεβαιώσω αυτό που υπέθετα: τι βρώμικα παιχνίδια έχουν παίξει οι πολιτικοί κι οι μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν σ'όλη την ευρύτερη περιοχή.
Οπορτουνιστές, φλερτάροντας και με τους αμερικάνους και τους ταλιμπάν. Κομπλεξικοί, όντες στη σκιά του γίγαντα γείτονα κι εχθρού, την Ινδία.
Και στην τελική πάντα χαμένοι και μ'ένα σωρό προβλήματα να συσσωρεύονται ταλανίζοντας την εσωτερική ασφάλεια της χώρας.

Το μαύρο πρόβατο. Που παίζει με πυρηνικά όπλα στο παχνί του…

​

 

[LULLU]

τι φωτο ειναι αυτες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[soudianos]

τι φοβερά κι απίθανα διαβάζω βραδιάτικα!!!!

 

[galoz]

Να χαρώ εγώ φερετζέδες στα φορτηγά!!

 

[BASILISPAP]

Σε κάποιες φωτογραφίες είδα ενα ονομα, ψάχνοντας βρήκα μια ιστοσελιδα με πάμπολλες όμορφες και χρωματιστές εικόνες καί υλικό για διαβασμα...
Ευχαριστώ για την πολύ ενδιαφέρουσα ξεναγηση

 

[varioAthens]

Speechless...

 

[hydronetta]

Karimabad

Με τα όσα είχαν διαδραματιστεί στο Gilgit δεν μου έκανε εντύπωση η εμμονή της αστυνομίας να θεωρεί αδιαπραγμάτευτη τη παρουσία ενόπλου στο αυτοκίνητο και μάλιστα σε περίοπτη θέση. Ο νεαρός αστυνομικός στρογγυλοκάθησε δίπλα στην Ισαβέλλα, σ'ενα σουρρεαλιστικό σκηνικό. Εκείνη να λοξοκοιτάζει με δυσφορία τη κάνη του όπλου που απείχε μερικά εκατοστά από αυτήν κι ο ένοπλος να έχει αλοιθωρίσει από τη νύστα και τη πλήξη.

3 ώρες μετά, μ'έναν μολυβί ουρανό φτάσαμε στο Karimabad στη καρδιά της περιοχής Hunza όπου θα περνούσαμε τις επόμενες 3 μέρες. Είναι η περιοχή που ονομάζεται και Μικρό Θιβέτ με ισχυρές πολιτιστικές και εθνοτικές σχέσεις με το Λαντάκ που σήμερα είναι έδαφος της Ινδίας.

Η θέα από το ξενοδοχείο που καταλύσαμε ως μοναδικοί ένοικοι, ήταν υπέροχη έστω κι αν οι βουνοκορφές ήταν νεφοσκεπείς.

Τσαγάκι κατά το είθεισθαι, χαλάρωση και το απόγευμα ανηφορίσαμε στο Baltit fort, ένα από τα δύο ιστορικά κάστρα της πόλης.

Το ανηφορικό δρομάκι προς το κάστρο ήταν πλακόστρωτο κι επιτέλους κατορθώσαμε μια φορά να απαθανατήσουμε γυναικείες φιγούρες χωρίς το γνωστό κρυφτούλι. Κάποιες μάλιστα δεν ήταν μαντηλοσκεπασμένες (εξώλης και προώλης δηλαδή για τα χριστά ήθη του επαρχιακού Πακιστάν).

Αφού προσπεράσαμε το σχολείο (που πολύ θα το ζήλευε οιαδήποτε ελληνική επαρχιακή και μη πόλη) , γεμάτο μαθητούδια,

Συνεχίσαμε ανηφορικά στο στενό, γεμάτο ένθεν κακείθεν από τουριστομάγαζα που οι ιδιοκτήτες τους βάραγαν μύγες, διότι πλην ημών, μιας γιαπωνέζας και μερικών ακόμα πειραγμένων σαν και του λόγου μας (μετρημένοι όλοι στα δάχτυλα ενός χεριού) οι αλλοδαποί είναι είδος εξωτικό.

Άγρια ορχιδέα κάπου σε μια μάντρα​

Προσδοκώντας (ασκόπως) πελάτη στο μαγαζάκι της…​

Στους παλιούς που λέτε χρόνους, το Βόρειο Πακιστάν ήταν ένα συνονθύλευμα από μικρά ανεξάρτητα κράτη. Μεταξύ αυτών η Hunza με έδρα των ηγεμόνων αρχικά το έτερο κάστρο της πόλης το Altit fort. Στο Baltit Fort μετακόμισαν μεταγενέστερα, έστω κι αν ήδη μετρά 700 χρόνια ζωής.

Το κάστρο είναι αναμφίβολα εντυπωσιακό, τόσο λόγω της τοποθεσίας του όσο και αρχιτεκτονικά (σαφείς επιρροές από το Θιβέτ παρά τις μεταγενέστερες προσθήκες). Γνώρισε την ακμή, κινδύνεψε από πολιορκίες αντίπαλων κρατιδίων, γνώρισε βρεττανούς αποικιοκράτες. Επίσημα κατοικήθηκε μέχρι το 1945, όταν ο τελευταίος κυβερνήτης της Hunza, μετακόμισε στη ησυχία του σε ένα νέο πιο σύγχρονο παλάτι στα χαμηλά. Ως αποτέλεσμα το κάστρο κατάντησε περιστερώνας, εκτεθειμένο στη φθορά του χρόνου.

Τελικά κι εδώ έβαλε το χεράκι του το Ίδρυμα Aga Khan, έχοντας την επιμέλεια της αναστύλωσης με την συνδρομή ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Μου έκανε εντύπωση ότι σ'όλες τις χορηγίες στο Πακιστάν παρούσα ήταν η Νορβηγία. Τυχαίο; Δεν νομίζω... όταν ο πολυεθνικός τηλεπικοινωνιακός γίγαντας Telenor έχει τεράστιο μερίδιο αγοράς στην κινητή τηλεφωνία της χώρας.

Το κάστρο λοιπόν ρετουσαρίστηκε και είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες έναντι αντιτίμου.

Με περίσσεια ενθουσιασμού φωτογραφήσαμε τον υποτιθέμενο φύλακα, μια γκροτέσκα φιγούρα, σε πλήρη στρατιωτική περιβολή, και κολοκοτρωνέικα μουστάκια σε συνέχεια με πλούσιες α λα Σταμάτης Κόκκωτας φαβορίτες. Φτερά και πούπουλα στο καπέλο ολοκλήρωναν την φωτογενή παρουσία του!

Όπως και στα προηγούμενα κάστρα, ο λαλίστατος ξεναγός μας έδειξε μια από τα ίδια αλλά σε διαφορετική εκδοχή. Η κουζίνα, η πριγκηπική παστάδα, η αίθουσα υποδοχής επισήμων.

Αν κάτι ζήλεψα στους εστεμμένους της Hunza ήταν η θέα που απολάμβαναν στο καθιστικό της ταράτσας με θέα όλη τη κοιλάδα στα πόδια τους και τα χαμόσπιτα των κοινών θνητών.

Ο καλός μας Κachu σε στάση χαλάρωσης που ούτε κατά διάνοια μπορώ να υποστηρίξω ο αγύμναστος καλοζωισμένος


Επιστρέψαμε κάνοντας μια νέα περαντζάδα από τα τουριστομάγαζα κι είπαμε να κάνουμε σεφτέ, αγοράζοντας παραδοσιακά προϊόντα: αποξηραμένα φρούτα (μήλα, αχλάδια, βύσσινο), σαφράν, τσάϊ και ξηρούς καρπούς.

Πίσω στο ξενοδοχείο η παροχή ρεύματος έμοιαζε με φωτορυθμικό. Τη λύση έδωσε η γεννήτρια. Φαίνεται πως σ'αυτή τη λύση καταφεύγουν όσοι μπορούν καθώς το ηλεκτρικό στο Πακιστάν δεν θεωρείται δεδομένο αγαθό με 24ωρη διάρκεια. Κι αυτό το συναντήσαμε παντού, ακόμα και στην πρωτεύουσα.

Το βραδάκι μέσα στα μαύρα σκοτάδια, σαν τους τυφλούς και υπό βροχή αποφασίσαμε να κινήσουμε να βρούμε κάπου να γεμίσουμε τα στομάχια μας. Η σύσταση ήταν για ένα κοντινό ξενώνα μ'εστιατόριο, στέκι κορεατών backpackers. Φάγαμε τα γνωστά και ολίγον μονότονα: κοτόπουλο, λαχανικά και άφθονο ρύζι. Η τιμή άριστη: 3,5 ευρώ κατ'ατομο.

Εκ των υστέρων αναλογίζομαι ότι όλες τις μέρες στο Πακιστάν έφαγα τόσο ρύζι όσο τρώω σ'ένα χρόνο στην Αθήνα. Κι όλως περιέργως ούτε έπληξα, ούτε.. στούμπωσα!

…και δια χειρός isabelle:

Σε ό,τι λοιπόν αφορά την πρώτη μέρα στο Karimabad, δεν έχει νόημα πιστεύω να προσθέσω εδώ κι άλλες λήψεις από το κάστρο του Μπαλτίτ που έχει ηδη καλυφθεί με τον καλύτερο τρόπο, και θα περιοριστώ για συμπλήρωμα σε μερικές φωτό προσώπων που αποσπάτηκαν ως συνήθως κλεφτά ή με περίσσιο θράσος.

Σκοτεινός τύπος

Ανοιχτόχρωμο δέρμα, γαλανά μάτια, πακιστανικό διαβατήριο.

Επιστροφή από το σχολείο

Τιμημένα γηρατειά της Karimabad

Κοτσωνάτος και ανοιχτομάτης (από το δεξί)

Όχι, δεν έχω μεγάλα αυτια, τα δικά σας είναι μικρά.

Όχι μόνο κάθησε, ήταν ξεσκούφωτη!

Κι άλλη εξώλης και προώλης

Επιτέλους και μία σεμνή

Αν αυτός μοιάζει για Πακιστανός, εμένα να με φτύσετε

Κι άλλα τυπάκια της Karimabad

Και τώρα έπονται τα δυο καλύτερα:

1. Ντοκουμένο ιδεολογικής παρέκκλισης: Ο Ζυρ αγκαλιά με τον Πακιστανό σεκιουριτά στο Μπαλτίτ

2. Ο Παναγιώτης ενώ απαθανατίζει αρχετυπική ταλιμπανόφατσα που του κάθισε με πάσα προθυμία

 

[mikrh tsopana]

Πραγματικά, αν υπήρχε διαγωνισμός καλύτερου τραβελστορισυγγραφέως θα διεκδικούσες επάξια την πρωτιά! Πρωτότυποι προορισμοί-μαργαριτάρια, υπέροχο στιλ αφήγησης, απίστευτες-μοναδικές-μαγικές φωτογραφίες. Κάθε φορά που διαβάζω μια ιστορία σου, θέλω να κάνω το ίδιο ταξίδι...

 

[hydronetta]

Πραγματικά, αν υπήρχε διαγωνισμός καλύτερου τραβελστορισυγγραφέως θα διεκδικούσες επάξια την πρωτιά! Πρωτότυποι προορισμοί-μαργαριτάρια, υπέροχο στιλ αφήγησης, απίστευτες-μοναδικές-μαγικές φωτογραφίες. Κάθε φορά που διαβάζω μια ιστορία σου, θέλω να κάνω το ίδιο ταξίδι...

Καλύτερος συγγραφέας δεν νομίζω (έχω ζηλέψει τον τρόπο γραφής κάποιων συμφορουμιτών), από τους πολυγραφότερους μάλλον ναι (κι επιμένω ρομαντικά εκεί που άλλοι έχουν παραιτηθεί).
Προσπαθώ όσο μπορώ πλέον να αναδείξω (μεσω του λόγου και της εικόνας) προορισμούς που δεν είναι mainstream. Κι αν κανείς γοητευτεί τόσο, είμαστε εδώ για να τον υποστηρίξουμε να το κάνει πραγματικότητα. Άλλωστε κι εγώ έχω εμπνευστεί από ιστορίες για να κάνω ένα ταξίδι (στη συγκεκριμένη περίπτωση παραπέμπω στην παλιά ιστορία του @traveladdict για το Πακιστάν)

 

[soudianos]

Μαντήλα κι εδώ αλλά με ευχάριστη πολυχρωμία χωρίς τη μαυρίλα που συναντάμε σε άλλες ισλαμικές χώρες. Όμορφα παιδικά χαμόγελα που σε άλλες χώρες της Μ.Α. χάθηκε παντοτινά