Πακιστάν "Μη ξεχάσεις ν'αγοράσεις σεντόνια και πετσέτες για τα προικιά!" (by hydronetta & isabelle)

[hydronetta]

Τι υπέροχες φώτογραφίες!!! Ειδικά η τελευταία με τους αμμόλοφους και το βουνό από πίσω... δεν ξέρω... πολύ με αρέσει!!!

Αμμόλοφοι που τους ορεγόμασταν για να ρίξουμε μια κατρακύλα αλλά με την όρεξη μείναμε. Δεν υπήρχε δρόμος να τους πλησιάσουμε. Με το φως της μέρας ούτε καν τους πήραμε χαμπάρι!

 

[hydronetta]

Γουρουνάκι κέντησες!

Και προς αποκατάσταση της τιμής σου μετά τη διαπόμπευση επ' αφορμή του five o'clock tea, ιδού και μια προσθήκη για να γνωρίζουν όλοι πόσο σκληρά βγάζεις το ταξιδιωτικό σου ψωμί. Μάρτυρας μου ο αλλάχ, πιο εύκολο να πετύχει κανείς Πακιστανή ξεσκούφωτη παρά τον Hydronetta χωρίς φωτογραφική στο μάτι.

View attachment 148554

Σκοτσέζικο ντους με πας. Αλλά ποιός μιλάει, απορώ πώς δεν έπαθε κράμπα το δάκτυλό σου συνεχώς πάνω στο κλείστρο της μηχανής, για να μην σχολιάσω τις ριπές φωτογραφιών. Ε ζήλεψα και σαν καλό μαθητούδι ακολουθώ το παράδειγμα

 

[panius]

Αμμόλοφοι που τους ορεγόμασταν για να ρίξουμε μια κατρακύλα αλλά με την όρεξη μείναμε. Δεν υπήρχε δρόμος να τους πλησιάσουμε. Με το φως της μέρας ούτε καν τους πήραμε χαμπάρι!

Έρημος, βουνά, χιόνια, όλα στο ίδιο σημείο... Πραγματικά εκπληκτικό το βόρειο Πακιστάν!!!

 

[isabelle]

Σκοτσέζικο ντους με πας. Αλλά ποιός μιλάει, απορώ πώς δεν έπαθε κράμπα το δάκτυλό σου συνεχώς πάνω στο κλείστρο της μηχανής, για να μην σχολιάσω τις ριπές φωτογραφιών. Ε ζήλεψα και σαν καλό μαθητούδι ακολουθώ το παράδειγμα

Ε όχι και μαθητούδι. Εκτός και το εννοείς ηλικιακά, οπότε θα σε δαγκώσω!

 

[hydronetta]

Ε όχι και μαθητούδι. Εκτός και το εννοείς ηλικιακά, οπότε θα σε δαγκώσω!

Φωτογραφικά Ισαβέλλα μου, διότι όπου πήγαινες σαν το σκύλο σε ακολουθούσα να δω τι τραβάς εσύ που εγώ δεν το πήρα χαμπάρι και δεν είναι δυνατόν να μην το απαθανατήσω. Αλλά τι να περιμένεις από ένα γουρούνι; τρόπους;

 

[hydronetta]

Έρημος, βουνά, χιόνια, όλα στο ίδιο σημείο... Πραγματικά εκπληκτικό το βόρειο Πακιστάν!!!

Άλλος ένας στη λίστα

 

[fantasia13]

Πω πω ...... τι ομορφια !!!!! μας πηρες τα μυαλα

 

[KIKI]

Φωτογραφίες , κείμενο και προορισμος καταπληκτικά !
Σε ευχαριστουμε πολυ .

 

[hydronetta]

Κοιλάδα Shigar

Η κοιλάδα του Shigar είναι η πύλη προς την κορφή Κ2, τη δεύτερη ψηλότερη στο κόσμο μετά το Έβερεστ. Δεν είχαμε καν πρόθεση να φτάσουμε στους πρόποδες του βουνού, πόσο μάλλον να ξεκινήσουμε κι αναρρίχηση.
Φυσική κατάσταση κάτω από τη βάση. Άντε Λυκαβηττός στο τσακίρ κέφι.

Η οδική διαδρομή αυτή τη φορά ήταν συντομότερη πάλι με φόντο τις βουνοκορφές και τις γυμνές πλατιές κοιλάδες του Ινδού ποταμού. Δεν γλιτώσαμε μεν κι εδώ τα μπλόκα, απλά σταθήκαμε τυχεροί ώστε να μην μας κατσικωθεί ο ένοπλος μέσα στο τζιπ.

Η κοιλάδα Shigar ξεδιπλώθηκε στα μάτια μας σαν μια καταπράσινη όαση.

Στο χωριό επισκεφθήκαμε αρχικά το πανέμορφο ιστορικό ξύλινο τζαμί Amburiq, ένα από τα παλιότερα στην επαρχία Baltistan, βραβευμένο από την UNESCO.
Περίφραξη ουδεμία, φύλαξη ανύπαρκτη κι η είσοδος στο εσωτερικό αδύνατη. Το γυρνοφέρναμε απαθανατίζοντας απλώς την εκλεπτισμένη αρχιτεκτονική του.

Μέσα από το χωριό και τις εικόνες της καθημερινότητάς του…

περπατήσαμε ως το Shigar fort (που σημαίνει το οχυρό στο βράχο) και σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και heritage boutique ξενοδοχείο με όμορφα διαμορφωμένους εσωτερικούς κι εξωτερικούς χώρους.

Είναι ένα παλιό φρούριο του 17ου αιώνα χτισμένο πάνω σ'ενα βράχο 5 μέτρων και ανακαινίστηκε πρόσφατα υπό την επιβλεψη του ιδρύματος Aga Khan (αυτό το όνομα ξεφύτρωνε σε ταμπέλες παντού). Μου πήρε χρόνο (ως άσχετος με το θέμα) να καταλάβω ότι Aga Khan δεν είναι συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά τιμητικός τίτλος του εκάστοτε Ιμάμη των Ισμαηλιτών.

Πληρώσαμε κι εδώ την τσουχτερή είσοδο κι ένας συμπαθητικός κυριούλης ανέλαβε την ξενάγησή μας στα ενδότερα. Δώθε η κουζίνα, κείθε η αίθουσα συσκέψεων, τα βασιλικά ενδιαιτήματα, το περίπτερο αναψυχής στον κήπο. Σε σύγκριση με το Khaplu, είχε πολύ πιο ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες (όπως τα σκαλιστά βουδιστικά σύμβολα στα ξύλινα υπερθυρα και τις κολώνες) κι ήταν πιο ευρύχωρο και ψηλοτάβανο. Εξωτερικά όμως δεν είχε την μεγαλοπρέπεια του πρώτου.

Ως ξενοδοχείο όμως του έδωσα τα εύσημα. Αν θέλετε λίγη πολυτέλεια στο Πακιστάν, ιδού το κατάλυμμα των ονείρων σας. Αν βέβαια ονειρεύεστε να πάτε στο Πακιστάν…

O Amir μας πήγε σ'ένα ακόμη ιστορικό τζαμί (αγνώστου ταυτότητος)και υπό ανακαίνιση, πριν κάνουμε μια βόλτα στους δρόμους του χωριού τραβώντας κλεφτές φωτογραφίες από τα μαγαζάκια και το κόσμο.

Η εικαστική τσαχπινιά είναι το κοτόπουλο​

Οι άντρες έδειχναν να το απολαμβάνουν,

οι γυναίκες και τα κοριτσόπουλα αντίθετα ακολουθούσαν το ίδιο μοτίβο, έκρυβαν τα πρόσωπά τους επιταχύνοντας το βήμα τους ή γυρνούσαν την πλάτη. Βαρεθήκαμε να φωτογραφίζουμε πλάτες γυναικών. Ούτε κατά διάνοια βέβαια κάποιο κοντινό πλάνο ή πορτραίτο (κοινώς ότι βλέπετε είναι το κροπάρισμα του κροπαρίσματος της φωτογραφίας…)

Μετά την επιβεβλημένη στάση για τσάι, επιστρέψαμε στο Skardu όπου τους δρόμους είχαν κατακλύσει μαθητές που μόλις είχαν σχολάσει. Όλοι κορίτσια κι αγόρια με τις ομοιόμορφες στολές τους όπως σ'όλα τα σχολεία στο Πακιστάν

Κινηθήκαμε νότια της πόλης, στη λίμνη Sadpara.

Η παρουσία του υδροηλεκτρικού εργοστασίου έχει εν μέρει αλλοιώσει τη γοητεία του τοπίου. Όποιες τουριστικές υποδομές εκεί καταστράφηκαν ή έμειναν αναξιοποίητες. Μια βαρκούλα μόνο περιμένει τον όποιο επισκέπτη να κάνει μια βαρκάδα στα γαλαζοπράσινα νερά της. Παρόλα αυτά όλο το σκηνικό απέπνεε γαλήνη, με τα αδιατάραχτα τυρκουάζ νερά της να λαμπυρίζουν κάτω από το δυνατό φως του ήλιου

Με θέα την υπέροχη κοιλάδα του Skardu και τα σπίτια με φόντο τα βουνά…

…φτάσαμε στην τελευταία στάση της περιήγησης που ήταν στον βράχο Manthal Buddha του 9ου αι. με σκαλιστούς Bούδες, κληρονομιά της χρυσής εποχής του Βουδισμού στη περιοχή. Παραδόξως το μνημείο είχε φύλακα, ίσως για να περισωθεί από τους βανδαλισμούς των γκράφιτι. Στον ευμεγέθη γκριζοκίτρινο βράχο ήταν σκαλισμένος ένας Βούδας σε στάση διαλογισμού περιβαλόμενος από Bodhisattvas & Metreyias όπως αναγραφόταν στην ενημερωτική πινακίδα (μη με ρωτήσετε τι'ναι τούτοι, σας παραπέμπω στο google αν είστε τόσο φιλομαθείς).

Απόγευμα πια χαλαρώσαμε στους κήπους του ξενοδοχείου απολαμβάνοντας κατά τη συνήθειά μας το πακιστανικό τσάι (πάντα με γάλα και γλυκό σαν πετιμέζι).

Ευκαιρία για ανάπαυλα κι αναδιοργάνωση, καθώς την επόμενη μέρα μας περίμενε μια διαδρομή μόλις 167 χλμ, αλλά διάρκειας τουλάχιστον 7-8 ωρών, βόρεια προς το Gilgit.
Το περίμενα πώς και πώς. Την ανακάλυψα σε λίστα με τους εντυπωσιακότερους και συνάμα επικίνδυνους δρόμους για οδήγηση παγκοσμίως.

 

[KLEOPATRA]

Για μενα παιζει να ειναι αυτα τα ωραιοτερα τοπια κ φωτο απ ολες τις ιστοριες σου. Για τη συγγραφικη σου δεινοτητα κ αξια δεν θα μιλησω καθως την θεωρω δεδομενη κ παρουσα σε ολες τις ιστοριες που μας χαριζεις.

 

[isabelle]

Οι γνωστές προσθήκες της ημέρες, ίσα για τη χαρά της συμμετοχής.

Μοτό κι ελευθερία! Αυτούς τους τύπους ομολογουμένως τους ζήλεψα.

Με την απορία στο βλέμμα. Τι μου βρίσκει άραγε αυτό το γουρουνάκι και με χαϊδεύει;

Όσο δύσκολο είναι να βρεις έστω και μια γυναίκα πρόθυμη να σου κάτσει (φωτογραφικά εννοώ), τόσο εύκολα σου προσφέρονται οι άντρες. Μ' αυτούς αντίθετα η μεγάλη δυσκολία είναι να μην ποζάρουν. Εξ ου και η εφαρμογή ενίοτε φωτογραφικού ανταρτικου δια της μεθόδου του αιφνιδιασμού. Κι όποιον πάρει ο χάρος (ο φακός εν προκειμένω)!

Επιστροφή από ψώνια

Και κάτι τελευταίο για σήμερα:
Τα Ιμαλάια το δειλινό από το ξενοδοχείο μας στο Σκαρντού (την ώρα που οι άντρες της παρέας αναπαύονταν στο δωμάτιο από τις συγκινήσεις της ημέρας, εγώ βάραγα υπεωρίες στον κήπο).

 

[STKF]

Η κοιλάδα του Shigar είναι η πύλη προς την κορφή Κ2, τη δεύτερη ψηλότερη στο κόσμο μετά το Έβερεστ.

Συγγνώμη που πετάγομαι αλλά θέλω να προσθέσω κάτι.
Θεωρείται και το πιο δύσκολο, από ορειβατικής άποψης βουνό παγκοσμίως.
Λόγω του συνδυασμούμεγάλου υψομέτρου, τεχνικής δυσκολίας, ευμετάβλητου καιρού, μεγάλης πιθανότητας χιονοστιβάδων κ.λ.π.
Μιλώντας με νούμερα, ένας στους τέσσερις ορειβάτες που επιχειρεί ανάβαση, δεν επιστρέφει!
Είναι ένας πραγματικός άθλος!
Αυτό το βουνό το ανέβηκαν, τον Ιούλιο του 2014 και δύο Έλληνες.Οι Αλέξανδρος Αραβίδης και Πάνος Αθανασιάδης.
υ.γ. Αναφέρω τα ονοματα τους, τιμής ένεκεν, αφού αντί να τους στήσουν ανδριάντα για το κατόρθωμά τους, το γεγονός γνώρισε ελάχιστη δημοσιότητα.