Πακιστάν "Μη ξεχάσεις ν'αγοράσεις σεντόνια και πετσέτες για τα προικιά!" (by hydronetta & isabelle)

[isabelle]

Καλά ξηγιέσαι Hydronnetaki μου! Παραθέτεις όλα τα πιθανά ζόρια μια κι έξω από την αρχή, έτσι ώστε να μείνει μονάχα η απόλαυση για τη συνέχεια.

Δυο διευκρινίσεις / προσθήκες δικές μου (επιφυλάσσομαι και για μπόλικες ακόμα στο μέλλον όσο θα ξετυλίγεται η ιστορία):

1. Γεωλογικά μιλώντας, τα Ιμαλάια είναι νέα βουνά, που σημαίνει ότι η διάπλασή τους συνεχίζεται (εξακολουθούν να ψηλώνουν κάτι πόντους κάθε χρόνο!) εξ’ου και η απερίγραπτα γοητευτική αγριάδα τους. Κατά συνέπεια όσα αναφέρονται για σεισμούς, πλημμύρες και κατολισθήσεις δεν αφορούν ειδικά το Πακιστάν αλλά γενικότερα την περιοχή των Ιμαλαϊων (ήτοι Βόρεια Ινδία, Νεπάλ, Θιβέτ). Με απλά λόγια, αν θέλετε να δείτε Ιμαλάια, θα πρέπει να συνυπολογίσετε αυτό το ενδεχόμενο απ’ όποια χώρα κι αν τα προσεγγίσετε. Και πουθενά (ίσως) όσο στο Βόρειο Πακιστάν τα βουνά δεν είναι τόσο προσβάσιμα για μη ορειβάτες. (Καλά, για το Νεπάλ δεν το συζητάω καν. Αν δεν είσαι σοβαρός τρέκκερ δεν θα πάρεις ούτε καν μυρουδιά από Ιμαλάια).

2. Η διαδικασία της βιζας στην πακιστανική πρεσβεία ήταν όντως τραγέλαφος, πλην ανοίξαμε δρόμο και διαθέτουμε πλέον το know how για τους επόμενους. Ήτοι όσοι πιστοί σπεύσατε, κι εμείς συμπαραστάτες στο πλευρό σας! Σε ο,τι δε αφορά το κόστος της βίζας (90 ευρώ), διευκρινίζω ότι τα επιπλέον «ψιλά» (4 ευρώ) που αναφέρει ο Παναγιώτης έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι τα λεφτά δεν καταβάλλονται σε κάποιο γκισέ αλλά σε μηχάνημα. Το δε μηχάνημα χρεώνει 2 ευρώ «έξοδα» για τη χρήση του για κάθε βίζα. Και, ας πούμε, ντάξει για τα 2 ευρώ «έξοδα». Σου τρώει ωστόσο και δύο ακόμη, καθώς συνήθως το ταϊζεις με δυο πενηντάευρα και δίνει ρέστα 3 δίευρα αντί για 4! Μίζα δηλαδή το μηχάνημα! (Εννοείται ότι το είπα στον «αρμόδιο» υπάλληλο που δεν φάνηκε ωστόσο να συγκινείται, πράγμα που με βάζει σε υποψία ότι το μηχάνημα είναι επί τούτου πειραγμένο…). Κατά τα λοιπά, η βίζα είναι το μόνο (συγκριτικά) υψηλό έξοδο για το Πακιστάν. Όλες οι υπόλοιπες επί τόπου τιμές είναι από λογικές έως γελοία χαμηλές (αρκεί βέβαια να εξασφαλίσεις μια καλή προσφορά αεροπορικού εισιτηρίου όπως έγινε στην περίπτωσή μας με την AirQatar)

Και μία μοναδική προτροπή που θα επαναλαμβάνω με κάθε ευκαιρία:

Ετοιμάστε σακίδια το γρηγορότερο και μην πτοείστε με τίποτε. Θα χάσετε μυαλό και λαλιά από την ομορφιά!

 

[ELGEO2]

αχ , ............τελικα τι συναισθημα ειναι η ......ζηλεια ???

 

[KLEOPATRA]

Είπα να σπάσω τις κακές συνήθειες του παρελθόντος. Η αλήθεια άμα περάσει ένα διάστημα χάνω και τον ενθουσιασμό για γράψιμο, αλλά υπάρχει ακόμα δουλειά
Χαίρομαι που αν και παραλιόπληκτη σου αρέσει η φύση εκεί

Με παρεξηγησατε κυριε. Αν κ παραλιοπληκτη γεννηθηκα κ παραλιοπληκτη θα πεθανω, ποτε δε λεω οχι σε ενα υπεροχο ορεινο τοπιο.

 

[soudianos]

Την ανηψιά ακόμα δεν την παντρέψαμε. Πιθανοί ενδιαφερόμενοι ας ξέρουν ότι διαθέτει γνήσιο ποιοτικό κουβερλι από το Πακιστάν ως προίκα (αυτό κι αν δεν είναι κίνητρο για γάμο)

Θ ακυρώσω Ινδία για να πάω Πακιστάν, έχω να παντρέψω τρεις!!!!!

 

[dimosf]

Θ ακυρώσω Ινδία για να πάω Πακιστάν, έχω να παντρέψω τρεις!!!!!

Να πάρεις κι ένα από αυτά τα πακιστανικά φορτηγά να φορτώσεις τα προικιά

 

[soudianos]

Να πάρεις κι ένα από αυτά τα πακιστανικά φορτηγά να φορτώσεις τα προικιά

φοβερή φωτό του φορτηγό, χρειάζεται κοινοποίηση.....

 

[hydronetta]

φοβερή φωτό του φορτηγό, χρειάζεται κοινοποίηση.....

Σου έχω μπόλικα από δαύτα και θα υπάρξει ειδικό φωτογραφικό αφιέρωμα. Είναι πρακτικά κινούμενα έργα λαϊκής τέχνης.

 

[LULLU]

η τελεια παρεα σε ενα φανταστικο προορισμο και μια ιστορια απιστευτη...κατα τα αλλα φατε ματια ψαρια!!!!!!!!!!!!!!

 

[hydronetta]

Islamabad

Άφιξη στην πακιστανική διοικητική πρωτεύουσα μετά από ολονύχτιο ταξίδι.

Αφού μας βγάλαν τη ψυχή για τη βίζα είμασταν έτοιμοι για τα χειρότερα (τουτέστιν κανονική ανάκριση) στον έλεγχο διαβατηρίων.
Μείναμε άφωνοι όταν η διαδικασία διεκπεραιώθηκε ταχύτατα από ένα σπιρτόζο νεαρό αστυνομικό που χαρίζοντάς μας ένα πλατύ χαμόγελο - σκέτη διαφήμιση οδοντόκρεμας - μας καλωσόρισε στο Πακιστάν.
Μέσα σε μισή ώρα με το ρολόι είχαμε παραλάβει τις αποσκευές και στην αίθουσα αφίξεων που επικρατούσε το αδιαχώρητο μας υποδέχθηκε ο πράκτορας μας Ishaq Ali.

Με τις πρώτες εικόνες του Islamabad να κυλούν μπροστά στα μάτια μας και με εξωτερικές θερμοκρασίες “πυρετού”, φτάσαμε στο Star guesthouse, ένα ξενώνα καθαρό μεν αλλά κραυγαλέα αφημένο να ρημάζει.
Το προσωπικό χαζολογούσε (όλοι άνδρες όπως παντού στο Πακιστάν) κι αυτός που φαινόταν να εκτελεί χρέη μάνατζερ εναλλασσόταν βαριεστημένα από τον υπολογιστή, στον καναπέ μελετώντας βαθυστόχαστα το Κοράνι.

Ξαπλώσαμε να χαλαρώσουμε ελλείψει ύπνου κι αργά το απόγευμα συνοδεία του Ishaq ξεκινήσαμε μια σύντομη γνωριμία με την πακιστανική πρωτεύουσα δημιούργημα του έλληνα αρχιτέκτονα Δοξιάδη.
Αν έχεις δει το Islamabad μόνο και νομίζεις ότι πήρες γεύση από Πακιστάν, πλανάσαι πλάνη οικτράν. Καμία σχέση με το υπόλοιπο της χώρας, ακόμα κι από την αδελφή πόλη Rawalpidi που γειτνιάζει.
Φαρδιές λεωφόροι, άπλετοι χώροι πράσινου, όσο κι αν οικιστικά δεν παίρνει εύσημα. Από σημαντικά αξιοθέατα δε, σαν νέα πόλη, είναι σχεδόν αδιάφορη. Μόνος λόγος να βρεθείς εδώ είναι να αγοράσεις πετσέτες και σεντόνια...

Στάση πρώτη στο μοντέρνο τζαμί Faisal, δωρεά των Σαουδαράβων (που την αρωγή την νοούν φυτεύοντας τζαμιά απανταχού γης). Αισθανόμουν σφιγμένος να βρεθώ με το καλημέρα σε χώρο προσευχής. Δεν μπορούσα να φανταστώ τις αντιδράσεις του “ισλαμεπώνυμου” πληρώματος στη θέα τριών “απίστων”.

Ως οι μόνοι αλλοδαποί, με φωτογραφικές μηχανές που φώναζαν μέτρα μακρυά, ευθύς γίναμε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Έκπληκτα βλέμματα αρχικά, χαμόγελα στη συνέχεια για να φθάσουμε τελικά να ποζάρουμε για selfies μαζί τους!

Κανείς (μα κανείς) δεν αντέδρασε σαν τον απαθανατίζαμε κι εμείς με τις μηχανές μας. Μόνο πόζα και χαμόγελα!

Δεν ξέρω πόσες χειραψίες αντάλλαξα, πόσα νεύματα καλωσορίσματος εισέπραξα. Ξορκίσαμε ευθύς τους φόβους μας και συνειδητοποίησαμε γρήγορα ότι σαν επισκέπτες ήμασταν καλοδεχούμενοι με τον πιό ένθερμο τρόπο.

Ανταλλάσσοντας τηλέφωνα​

Στα χείλη πολλών η ίδια ερώτηση: "Πώς σας φαίνεται το Πακιστάν;" κι από κοντά το πικρό σχόλιο πώς τα διεθνή μέσα τους έχουν δαιμονοποιήσει. Μελαγχόλησα στην ιδέα ότι αδικείται μαζικά ο απλός φιλόξενος κόσμος, αλλά αναλογίστηκα ευθύς ότι καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει. Το Πακιστάν δεν παύει να ταλανίζεται από αστάθεια, να είναι μια βραδυφλεγής βόμβα στη περιοχή, όσο κι αν ο στρατός κι η αστυνομία έχουν πλέον το πάνω χέρι και διασφαλίζουν σχετική ασφάλεια. Αν και πλέον η λέξη ασφάλεια είναι έννοια σχετική σ'ολάκερο το κόσμο.

Mέσα στις δαχτυλιές το τζάμι παρά την προειδοποίηση​

Επόμενη στάση στο Εθνικό Μνημείο του Πακιστάν που ολοκληρώθηκε το 2007 και κόστισε ... 5 εκ. ευρώ (ασχολίαστο). Είναι σε λόφο, ορατό κι από τις δυό αδελφοποιημένες πόλεις, το Islamabad και το Rawalpidi.

Σε σχήμα λουλουδιού σε ανθοφορία, το μνημείο αναπαριστά τις επαρχίες της χώρας. Όπως ανθίζει το λουλούδι, ανθίζει και το Πακιστάν (!) στην δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου... Από τον αέρα το μνημείο μοιάζει με αστέρι (στο κέντρο) και ένα μισοφέγγαρο (που σχηματίζεται από τους τοίχους που σχηματίζουν τα πέταλα), σαν τη σημαία του Πακιστάν. Σχεδιάστηκε να αντανακλά την κουλτούρα και τον πολιτισμό της χώρας, απεικονίζει την ιστορία της κι είναι αφιερωμένο σε εκείνους που θυσιάστηκαν για τις μελλοντικές γενιές.

Πόσο εθνικά υπερήφανοι αισθάνονται οι Πακιστανοί επισκέπτες δεν ξέρω, πάντως είναι προσφιλές σημείο για μια βόλτα με θέα στο καταπράσινο Islamabad όπου ξεπηδούν κατά διαστήματα κάτι παράφωνοι ουρανοξύστες σαουδαραβικής προέλευσης. Παρά την ανάταση για το εθνικό φρόνημα των πακιστανών, εμείς δεν ξετρελλαθήκαμε (μάλλον τζάμπα το εισιτήριο εισόδου).

Επειδή το επόμενο πρωί προέβλεπε ξύπνημα σχεδόν από τ'αξημέρωτα για την πρωινή πτήση προς τον πακιστανικό βορρά, πρότεινα να περάσουμε ένα χαλαρό δειλινό με μια βόλτα στο γειτονικό χωριό Saidpur στις παρυφές των λόφων Margalla.

To Saidpur χρονολογείται από την εποχή των Mughal και φέρει τα χνάρια διαφόρων πολιτισμών. Το 2006 ξεκίνησε το έργο της αναδιαμόρφωσής του για να αναδειχθεί η πολυπολιτισμική του κληρονομιά και τώρα είναι δημοφιλές σημείο αναψυχής για ντόπιους και ξένους επισκέπτες.

Από τις αχανείς λεωφόρους της άχρωμης Islamabad, το Saidpur μας φάνηκε όαση. Παλιακό, αλλά και φροντισμένο σε αρκετά σημεία και σαφέστατα φωτογενές.

Την ίδια εντύπωση με μας προφανώς έχουν και όλοι οι νιόπαντροι της περιοχής. Το χωριό είχε μετατραπεί σ'ενα ζωντανό σκηνικό φωτογράφησης νεονύμφων μέσα στα παραδοσιακά γαμήλια κοστούμια τους.

Από κοντά κι εμείς οι paparazzi που τους απαθανατίζαμε σ'όλες τις πόζες a la Bollywood. Χαμόγελα, συγκρατημένοι εναγκαλισμοί, χαμηλά βλέμματα, συγκεκαλυμένη ηδυπάθεια κι εμείς να σιγοντάρουμε ευχόμενοι βίον ανθόσπαρτον.

Επειδή η ατμόσφαιρα στο Saidpur μας άρεσε, αποφασίσαμε να δειπνήσουμε και να κεράσουμε τον Ishaq για όσα είχε κάνει για μας. Τα πιάτα του σικάτου εστιατορίου Les Pardes ήταν η εισαγωγή μας στην πακιστανική κουζίνα.

Φάγαμε ωραιότατα έναντι 3850 ρουπίων. Ούτε 8 ευρώ το άτομο. Από τα ακριβότερα γεύματα που κάναμε στο Πακιστάν….

 

[isabelle]

Να προσθέσω κι εγώ μια λεπτομέρεια που λάτρεψα;

υ.γ. Από χθες το βράδυ το τράβελστόρις μου κάνει νούμερα και μόλις τώρα κατάφερα να μπω με τρομακτική δυσκολία. Και μάλιστα δεν μου ανοίγουν όλες οι φωτό από νύφες και γαμπρούς που ανέβασε το γουρουνακι μας . Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για τυχόν διπλή υποβολή του θέματος.

 

[KLEOPATRA]

Ιζαμπελ, Ζυρινης κ γουρουνι = φωτογραφικη επιτυχια εξασφαλισμενη!!!

 

[hydronetta]

Skardu

Εγερτήριο στις 4:30 πμ με ικεσίες να πετάξει το αεροπλάνο για Skardu. Ο Ishaq φιλοτιμήθηκε να μας συνοδεύσει στο αεροδρόμιο και να σιγουρευτεί ότι θα πραγματοποιηθεί η πτήση. Κι ο καιρός μας λυπήθηκε... Ευτυχώς!

Τι πτήση! Πάνω από τις χιονισμένες κορφές των Ιμαλαϊων

και με τα φτερά του ελικοφόρου στην ίδια ευθεία με το 9ο ψηλότερo βουνό του κόσμου (Nanga Parbat, 8126μ, επονομαζόμενο και Βουνό Φονιάς για τους αναβάτες).

Η προσγείωση στο Skardu ήταν εξίσου θεαματική και παρά το υψόμετρο επικρατούσε αρκετή ζέστη.

Στο αεροδρόμιο μας υποδέχθηκε ο Amir.
Φίλος του Ishaq, διευθυντής του ξενοδοχείου PTDC στο Skardu, έγινε ο άτυπος συνοδός μας και αποδείχθηκε πολύτιμος αρωγός βρίσκοντας λύση σε κάθε αναποδιά.
Γνωρίσαμε και τον οδηγό που θα είχαμε για όλες τις μέρες του ταξιδιού. Ένα συμπαθέστατο κύριο με παραδοσιακή φορεσιά, που μας συστήθηκε ως Kachu. Ο Kachu παρά τα 63 του χρόνια ήταν ακούραστος, προσεκτικός στο τιμόνι, μα πάνω απ'ολα ψυχούλα. Συνέβαλε με το τρόπο του ώστε το ταξίδι να μας μείνει αξέχαστο. Μοιραζόταν τη χαρά και τον ενθουσιασμό μας, στεναχωριόταν για λογαριασμό μας σαν ο καιρός δεν ήταν καλός και διακριτικά κι αδιαμαρτύρητα φρόντιζε να κάνει πράξη τις επιθυμίες μας και να μεριμνά ώστε να περνάμε καλά. Ήταν σαν πατέρας μας.

Καταλύσαμε στο PTDC MOTEL K2 στο Skardu. Το PTDC είναι κρατικός οργανισμός που παρέχει τουριστικές υπηρεσίες από μεταφορά ως κρατικά μοτέλ διάσπαρτα στη χώρα.

Η θέα από τους κήπους του προς τις βουνοκορφές και τον Ινδό ποταμό ήταν... ανασακοφτική (όπως το αγγλοσαξωνικό breathtaking).

Δεν κρατιόμουνα ούτε για λεπτό ανάπαυλας.

Με μια ψευδαίσθηση μακεδόνα οπλίτη που περιδιαβαίνει τις περιοχές χιλιάδες χρόνια πριν (φταίει ο συνειρμός με τον Ινδό ποταμό) πρότεινα στους συνταξιδιώτες μου να κάνουμε μια βόλτα για φωτογράφηση στις όχθες του.

Με την συμφωνία να ξαναβρεθούμε κατά μήκος της όχθης, αφού ο καθένας βγάλει το αχτι του φωτογραφίζοντας, διακτινιστήκαμε. Εγω κι η Ισαβέλλα κινήσαμε κατά τις πλύστρες στο ποτάμι κι ο Κώστας αντιδιαμετρικά.

Τώρα πώς τα καταφέραμε να χαθούμε μεταξύ μας όντας παραποταμίως, αποτελεί μυστήριο. Περπατάγαμε κάτω από το λιοπύρι, φωνάζαμε, γκαρίζαμε, αλλά απάντηση δεν λαμβάναμε από τον Κώστα. Τα εφιαλτικότερα σενάρια (για μια χώρα σαν το Πακιστάν) άρχισαν να ξεπηδούν στο μυαλό. Πάει τον χάσαμε! Γιατί αυτά τα χνάρια σταματάνε εδώ; Τι ροδιές στην άμμο είναι αυτές; Μπας έγινε καμιά απαγωγή; Μπας και βούτηξε και τον παρέσυρε το ποτάμι;

Είδαμε, αποείδαμε, απελπιστήκαμε κι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για να σημάνει…. συναγερμός.
Κάθιδρους ασθμαίνοντας στην ανηφόρα μας συναπάντησε ο ηλεκτρολόγος του PTDC που με τα σπαστά αγγλικά υπονόησε ότι ο συνταξιδιώτης μας βρισκόταν ασφαλής υπό τον ίσκιο των δεδρυλλίων του κήπου του ξενοδοχείου απολαμβάνοντας τη μεσημβρινή ραστόνη... αφού απλά βαρέθηκε να μας περιμένει στην όχθη του ποταμιού….
Ένας αναστεναγμός ανακούφισης σαν ξανασμίξαμε όλοι “ασφαλείς”. Το σενάριο της απαγωγής κατάντησε ανέκδοτο!

Μετά τόση ηλιοθεραπεία σε υψόμετρο 2000 μέτρων η δίωρη ανάπαυση ήταν επιβεβλημένη.

Το απόγευμα, με τις αυστηρές υποδείξεις να περπατάμε en bloc ώστε να μην χαθούμε και στα κατσάβραχα, ανηφορίσαμε στο κάστρο Kharphocho του Skardu.

Κατά διαστήματα το μονοπάτι απαιτούσε ισορροπία και συντονισμό, δεξιότητες για τις οποίες το σώμα μου έχει αποκτήσει Alzheimer εδώ και κάτι χρόνια. Σαν οσφυοκάμπτης μνημονιακός λοιπόν έπεσα “στα τέσσερα” σκαρφαλώνοντας με χέρια και με πόδια αποφεύγοντας να μην ατενίζω το κενό από κάτω μου.

Κρούσαμε την είσοδο του κάστρου. Ένας γραφικός υπερήλικας μας άνοιξε το πορτάκι και μας έκανε νεύμα να περάσουμε. Νέα πρόκληση να τρυπώσω μέσα από το στενό άνοιγμα χωρίς μώλωπες ή εκδορές. Αφού κατάντησα περίγελος με το όλο σκηνικό, δικαίωσα απόλυτα τη ρύση της μητέρας μου “ Παιδάκι μου τόση ταλαιπωρία, πλήρωσες κι από πάνω να δεις χαλάσματα;” Ναι, η είσοδος στο κάστρο (που αμφιβάλω αν βλέπει και την κοσμοπλημμύρα επισκεπτών), είχε και εισιτήριο, που πληρώσαμε στον υπέργηρο φύλακα.

Το κάστρο, σαν αετοφωλιά, είχε τη γοητεία της εγκατάλειψης με το συγκριτικό όμως πλεονέκτημα μιας εκπληκτικής θέας στο ποτάμι, τη καταπράσινη πόλη και τα γυμνά βουνά γύρω από το Skardu.

Στην επιστροφή επιλέξαμε να επιστρέψουμε πεζή μέσα από την αγορά της πόλης. Ως μόνοι αλλοδαποί πάλι!

Εκ νέου ανατροπή! Ο κόσμος όλος (οι άνδρες δηλαδή γιατί γυναίκες μετρημένες στα δάχτυλα κυκλοφορούσαν) ήταν φιλικότατος μαζί μας και η πόλη ήταν αρκετά καθαρή αντίθετα με ότι θα φανταζόταν κανείς! Τράβαγα τα υπολείμματα τριχών του κεφαλιού μου και μοιρολογούσα: πού είναι η μπίχλα που μου τάξατε;;;
Όχι μόνο μπίχλα και σκουπιδαριό δεν είδαμε, αντίθετα τρίβαμε τα μάτια μας σαν αντικρύσαμε το γήπεδο πόλο όπου ολοκληρωνόταν ένας αγώνας (αποικιακή κληρονομιά μαζί με το κρίκετ για το οποίο παθιάζονται)

Χαιρετηθήκαμε με τους επαγγελματίες στα μικρομάγαζά τους χαζεύοντας ακόμα και τα παράδοξα εμπορεύματά τους πριν καταλήξουμε στο ξενοδοχείο μας.

Βραδάκι πια δειπνήσαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου.
Στην επαρχία ο κανόνας είναι ότι οι ξενώνες που σε φιλοξενούν, αναλαμβάνουν και τη σίτισή σου. Άλλωστε στη πόλη δεν εντοπίσαμε εστιατόρια. Κάτι υπαίθριες ψησταριές μονάχα.
Μη γνωρίζοντας τι νοείται μερίδα στο Πακιστάν κατέφθασαν βουνά από πιλάφι και γενναίες ποσότητες φαγητού.

Ομολογώ ότι σ'όλο το διάστημα παραμονής μας στο Πακιστάν φάγαμε σχεδόν πάντα ωραιότατα και αρκετά οικονομικά (από 3,5 – 9 ευρώ το άτομο), χωρίς γαστρεντερικά παρατράγουδα. Οι γεύσεις ήταν ολίγον καυτερές για τα γούστα μου. Τη τιμητική του είχε το ρύζι που έφτανε σαν βουνό στην πιατέλα, τα λαχανικά, το κοτόπουλο (σπανιότερα αρνί) μαζί με τις νοστιμότατες πιτούλες chapati.

Από το PTDC στο Skardu πάντως θα μου μείνουν οι υπέροχες καλαμποκοτόσουπές του. Βάλσαμο για τη ψύχρα σαν έπεφτε το βραδάκι.