Γκάνα Μαύρο είναι το χρώμα (Ζώντας στην Γκάνα)

[kalspiros]

και μια φωτογραφία χωρίς σχόλια (για σένα Αντώνη...)

 

[dim kyr]

Θελω και εγω αφιερωμένη φωτογραφία φίλε . Ζηλεύω

 

[kalspiros]

Εσυ dimkyr αξίζεις φωτογραφία από ξενοδοχείο στην Accra όμοιο με αυτό που έμεινες στο Ουαρζαζάτ

 

[dim kyr]

Εσυ dimkyr αξίζεις φωτογραφία από ξενοδοχείο στην Accra όμοιο με αυτό που έμεινες στο Ουαρζαζάτ

Αααααα Ευχαριστώ!! Αλλά δεν έχεις μάθει τα καινούργια για την Ταυλάνδη. Αυτό στην Ουαρζαζατ μπροστά στο ξεν. της Ταυλάνδης φαντάζει 5 αστέρων. Δραμα φίλε μου , δράμα. Εκεί που είσαι βρε Σπυρο για πες μου, έχεις αισθανθεί κίνδυνο? Θελω να πω μπορώ να έρθω ανεξάρτητα χωρίς γκρουπ για διακοπές?

 

[kalspiros]

Tέλη του 2008 είχαν έρθει στην χώρα πολλοί Νιγηριανοί (μεγάλες μαφίες). Λευκοί δεν κυκλοφορούσαν πουθενά και μένανε κλεισμένοι στα σπίτια τους. Μάλιστα εκτελέσανε έναν Ιταλό.
Κατά τις εκλογές του 2009 διαφαινόταν ότι η έκβαση των εκλογών ήταν αμφίβολη. Οι περισσότεροι ex-patriots φύγανε από την χώρα φοβούμενοι πραξικοπήματα, κλεισίματα αεροδρομίων κ.α. (όπως μας έχουν συνηθίσει πολλές αφρικανικές χώρες σε ανάλογες περιστάσεις)
Με ρωτάς για την ασφάλεια. Σήμερα θα σου πω όλα καλά. Δεν έχω αντιμετωπίσει πρόβλημα. Ναι σε κοιτάνε όλοι σαν φαινόμενο (phenomenal man that’s me) αλλά δεν βλέπεις έχθρα πουθενά. Ναι αν δεν έχεις οδηγό ή ντόπιο δεν θα δεις τα καλύτερα και δεν θα ξετελεύεις εύκολα με τους ελέγχους την αστυνομίας.
Βέβαια εξαρτάται και από το πόσο ψωμωμένη είσαι με τέτοιου είδους ταξίδια.
(πάμε κι άλλη μια φώτο που απεικονίζει τον τρόπο με τον οποίο κουβαλάνε οι μανάδες τα παιδιά τους!!)

 

[soudianos]

και μια φωτογραφία χωρίς σχόλια (για σένα Αντώνη...)

πολλά εφχ. ωραία να ζεις στη φύση των τροπικών

 

[meli]

τρομερες!!!!
δυσκολα δηλαδη για ανεξαρτητους ταξιδιωτες...

 

[kalspiros]

Όχι βέβαια, προς θεού. Η Γκάνα ονομάζεται «Αφρική για τους αρχάριους»! Υπάρχουν άνθρωποι στο forum που πήγανε μόνοι τους και δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα. Π.χ. μείνανε στα Cantonments, τριγυρίζανε στην Osu (Oxford street), κατέβηκαν μια χαρά στο κέντρο της Accra και πήρανε και λεωφορεία για Cape Coast και Kumasi. Αυτή την στιγμή μπορεί να έρθει ο οποιοσδήποτε. Απλώς:

αν δεν έχεις οδηγό ή ντόπιο δεν θα δεις τα καλύτερα και δεν θα ξετελεύεις εύκολα με τους ελέγχους την αστυνομίας.

αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα. κατεβαίνεις Αφρική! έστω και μια βόλτα σε οποιοδήποτε δρόμο της πόλης, αξίζει (πληρώνοντας και το ευτελές 1 cedi στο αστυνομικό που, ενδεχομένως, σε σταματήσει)
Τώρα αν είσαι άτυχος και πέσεις σε καμιά περίοδο σαν αυτές που περιέγραψα,, είσαι άτυχος...

 

[kalspiros]

Ασκήσεις αντανακλαστικών

Μια περίεργη ομίχλη αρχίζει και κυκλώνει το Larteh, το χωριό που δέχτηκα τις περισσότερες προσφωνήσεις μέχρι σήμερα στο χρώμα μου. Η δουλειά πλέον έχει τελειώσει και μαζευόμαστε. Αρχίζει η κατάβαση όπου ξεφεύγουμε από την θολούρα και βρισκόμαστε στο λυκόφως του σούρουπου. Τα φώτα των γύρω πόλεων έχουν ανάψει αλλά μέχρι να βρεθούμε στην κοιλάδα, το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά. Τελειώνοντας οι στροφές και λίγο πριν τον κεντρικό δρόμο που θα μας βγάλει μέσω της Dodowa στην Madina (μουσουλμανικό προάστιο της Accra), υπάρχει μια αρκετά μεγάλη ευθεία με ψηλά και πυκνά δέντρα. Κάπου ανάμεσα στα δέντρα υπάρχει ένα στενό γεφυράκι. Το πλησιάζαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα καθώς ο οδηγός ήθελε να ξεκαπνίσει το αμάξι μετά την δύσκολη κατάβαση. Περίπου 100 μέτρα πριν από την γέφυρα αντιλήφθηκα τι είχαν εντοπίσει τα έμπειρα μάτια του οδηγού μας, Jonas, όταν αναβόσβησε τους προβολείς. Μια σκιά χαμένη ίσα που φαινόταν μέσα στο σκοτάδι. Βρισκόταν εντός του δρόμου κοντά στο έρεισμα, ενός δρόμου που μετά βίας χωρούσε δύο αμάξια δίπλα δίπλα. «υπάρχουν κάποιοι τρελοί σε αυτή την χώρα, δεν ξέρουν που βρίσκονται, είναι υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών» ή δεν είναι σίγουρη για το τι πρέπει να κάνουν με τους εαυτούς τους και απλώς χάνονται, του συμπληρώνω. Γνέφει καταφατικά περνώντας ξυστά άλλη μια χαμένη ψυχή τριγυρισμένη από το σκοτάδι και με το χρώμα στο δέρμα τους να συνηγορεί υπέρ αυτής της ανυπαρξίας. Έχει μια γλυκιά δροσιά που μας επιτρέπει να κρατάμε κλειστό εκείνο το αναθεματισμένο κλιματιστικό. Με τα παράθυρα ανοιχτά ακούμε και τους ήχους της νύχτας, γεμίζουν το αμάξι και είναι μόνιμοι. Δεν είναι ένας γρύλλος εδώ και ένας παρακάτω που, χάριν Dopler, μπορείς να το εντοπίσεις από πριν αλλά και μετά την έλευσή σου. Είναι ένας μόνιμος ήχος! Εντυπωσιακό πράγμα! Ταξιδεύεις με 80 και 100 χιλιόμετρα αλλά τα αυτιά σου μπορούν να σε τοποθετήσουν ακίνητο, σε ένα μέρος γεμάτο γρύλλους. Και σκοτάδι για τα μάτια..

Πλησιάζοντας το πρώτο χωρίο συνειδητοποίησα ότι είναι η πρώτη νυχτερινή βόλτα στην «εξοχή». Καλό που το αντιλήφθηκα, ανοίγω τις κεραίες. Δεν πρέπει να χάσω τίποτα. Κατ’ αρχάς, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Όλα είναι σχεδόν τα ίδια. Ο κόσμος στους δρόμους, πολυπληθείς, τα μαγαζιά όλα ανοιχτά, οι κατσαρόλες δουλεύανε πυρετωδώς. Η νύχτα βοηθάει, εντοπίζεις απευθείας τις πηγές ενδιαφέροντος εν’ αντιθέσει με την σκόνη αλλά και την πληθώρα «πληροφορίας» κατά την ημέρα. Άρα κάθε τι που λαμπιρίζει είναι μια φωτιά κάτω από μια κατσαρόλα, είναι μικρά δοχεία με πετρέλαιο και φυτίλι για να φωτίζουν τα καταστήματά τους, είναι ψυχορραγούσες λάμπες πυρακτώσεως κάπου των 30 watts που ίσα που καταφέρνουν να φωτίσουν τους ξεβαμμένους τείχους και τα τραπεζάκια ακριβώς από κάτω τους με τα ταμπλό της ντάμας εν’ λειτουργία από τις δυο σκιές που κάθονται πρόσωπο- πρόσωπο, αντιμέτωπες μόνο μεταξύ τους αυτή την φορά. Άρα οτιδήποτε βρίσκεται ανάμεσα σε τούτες τις πηγές φωτός, ήταν αμυδρό. Οι έντονες κινήσεις κάποιων νεαρών που δούλευαν το γουδοχέρι για την προετοιμασία της foufou, τραβούσανε το βλέμμα. Ξανά χανόμαστε στο σκοτάδι του δρόμου. Χωρίς φώτα, με ξεβαμμένη διαγράμμιση στο κέντρο και χωρίς εκείνες τις συνεχείς γραμμές στις άκρες του δρόμου, στο έρεισμα, που τόσο βοηθούν την οδήγηση. Και χωρίς ακόμα και εκείνη την βοήθεια, μέσα στο σκοτάδι, θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Άσκηση αντανακλαστικών. Μέσα σε όλη αυτή την επιστροφή όπου τα χερουβίμ σε φλερτάρανε σε κάθε στροφή και με κάθε μαυρούκο που πεταγόταν στο δρόμο, έχουν την σαδιστική (ή ειρωνική...) συνήθεια να παρατάνε τα στραπατσαρισμένα αυτοκίνητα που μετέχουν στα συχνά αυτοκινητιστικά, στην άκρη του δρόμου, κουφάρια να σου κλείνουν σαρδόνια το μάτι. Αυτό βέβαια, πιθανότατα να συμβαίνει λόγω αδιαφορίας (απλώς, καθώς έχουμε ένα συγγραφικό οίστρο βραδιάτικα, είπα να το εκμεταλλευτώ).

Φτάνουμε στην Dodowa που παρουσιάζει την ίδια εικόνα με ελαφρές προσθήκες, όντας μεγαλύτερη στο μέγεθος. Εδώ για παράδειγμα είδαμε αρκετές παρέες νεαρών να δίνουν τα ρέστα τους πάνω σε τραπεζάκια πινγκ πονγκ και πολλά καταστήματα με ηλεκτρικά είδη και κυρίως τηλεοράσεις (για κανένα λόγο μην φαντάζεστε lcd, ο καθοδικός σωλήνας δίνει και παίρνει!). Επιδόθηκα σε αυτή την πόλη σε έναν αγώνα να ξεκλέψω μερικές στιγμές εντός των σπιτιών των ντόπιων. Την ημέρα τα παράθυρα είναι κλειστά ή και ανοιχτά να είναι, λόγω του σκοταδιού που επικρατεί εσωτερικά, τα πάντα είναι δυσδιάκριτα. Τώρα λοιπόν είναι η ευκαιρία, όπου οι λάμπες φθορίου φωτίζουν ό,τι μπορεί να φαίνεται. Δυστυχώς μόνο σε δύο περιπτώσεις κατάφερα να δω τα εντελώς άδεια δωμάτια κάποιων σπιτιών. Στην μια περίπτωση, το σπίτι ήταν χτισμένο με τσιμεντόλιθους που δεν ήταν σοβαντισμένοι εσωτερικά. Μια μεγάλη ρωγμή έτρεχε διαγώνια στον ένα τοίχο. Καμία διακόσμηση και ελάχιστα έπιπλα. Αυτό διέπει τούτα τα σπίτια. Ένα κρεβάτι και μερικά παραδοσιακά σκαμπό. Σε συνέχεια των όσων είδα, έρχεται η επιβεβαίωση του Jonas στην σχετική μου ερώτηση.

Όμως πρέπει να ομολογήσω, σκεπτόμενος λίγο πιο σφαιρικά και αποστασιοποιημένα από την ορμή των εικόνων, ότι κάποια από όλα αυτά τα σπίτια που είδα, μπορεί να ήταν ελαφρώς καλύτερα από το σπίτι της γιαγιάς μου στον Αβρακόντε. Το σπίτι της γιαγιάς όμως στο γενικότερο σύνολο της χώρας, θα το ονομάζαμε γραφικό και διατηρητέο. Εδώ? Έτσι, απλές σκέψεις πεταμένες.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ «ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ EASTERN REGION»
«ASAFO: ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΣΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ»

ΥΓ λόγω έλλειψης φωτογραφιών σε αυτό το κομμάτι, παραθέτω μία από την παραλία Bojo από προηγούμενο κεφάλαιο

 

[malysa]

M' αρέσει ο τρόπος που σκέφθεσαι και γράφεις, Σπυράκο

 

[kalspiros]

Δαμάζοντας το Eastern Region

Τρίτη πολυπληθέστερη επαρχία της Γκάνας είναι η Ανατολική (Eastern) μετά την δεύτερη- Greater Accra και την πρώτη- Ashanti. Βλέποντας τον χάρτη δεν την λες ακριβώς ανατολική καθώς η επαρχία της Volta είναι εκείνη που μοιράζεται το μεγαλύτερο μέρος με τα σύνορα του Ανατολικού Togo. Πρωτεύουσά της είναι η σχετικά μικρή Koforidua στους πρόποδες ενός ψηλού λόφου. Η σημερινή πορεία μας θέλει να επισκεπτόμαστε μέσω του κεντρικού οδικού άξονα προς Kumasi (δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα των Ashanti) δύο χωριά, το Asafo και το Bososo ενώ πείθω τον Jonas να επιστρέψουμε από Koforidua και το Aburi.

Ξεκινάμε αρκετά νωρίς. Ο δρόμος γεμάτος κίνηση και ανθρώπους. Περνάμε από τμήματα της Accra τα οποία δεν τα είχα δει αλλά μου φαίνονται γνώριμα καθώς πλέον η πόλη με έχει «ποτίσει» και εύκολα φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν μέρος της. Σκούρα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό προμηνύοντας σφοδρές βροχές. Δεν προλάβαμε να τον ανατείλουμε και τον ξανά κρύβουμε. Μικρά κοντέινερ- μπουτίκ στην ακριβή περιοχή που βρισκόμαστε, έχουν ανάψει την neon επιγραφή open λόγω της σκοτεινιάς που επικρατεί. Πλέον έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από την πόλη αλλά συνεχίζουμε να κινούμαστε σε στενούς δρόμους για να αποφύγουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον άξονα Accra- Kumasi και την κίνησή του. Όταν με τα πολλά τον συναντάμε, η κίνηση είναι ανεκτή. Φουλ πορεία γα Asafo.

Οι Γκανέζοι δίνουν σεμινάρια οδοποιίας. Αυτός ο άξονας ίσως να είναι από τους πιο σημαντικούς υπερτοπικούς της χώρας. Άρα βρισκόμαστε για αρκετά χιλιόμετρα σε ένα συνεχές εργοτάξιο καθώς η καινούρια χάραξη περνάει πάνω από την παλιά. Επιδιδόμαστε σε ένα δυσβάστακτο camel trophy σε κάθε σημείο που οι δυο γραμμές τέμνονται. Και καλά εκεί. Σε άλλα μέρη που είναι παράλληλες? Δράμα! Με λίγη «ατυχία», σε καλωσορίζει η μετατόπιση σπονδύλου. Το πεδίο είναι λοφώδες και γεμάτο δέντρα. Πολύ πυκνή βλάστηση αλλά όχι ζούγκλα (αν και μια από τις τελευταίες εναπομείνασες της χώρας είναι σε αυτή την επαρχία).

Υπάρχουν βέβαια άρτια τμήματα, μόλις παραδομένα με εξαιρετική ποιότητα (αν και όλοι στο αυτοκίνητο παραπονιόντουσαν για την κινέζικη εργολαβία.) Το Asafo βρίσκεται δίπλα στον κεντρικό. Τον αφήνουμε, πιάνουμε επαρχιακό και μετά από κανά χιλιόμετρα, φτάνουμε. Τούτος ο δρόμος που θα μας οδηγήσει και στο Bososo, το διαπερνά μονόπαντα. Για να φτάσουμε στην κεραία, εισερχόμαστε στο χωριό μέσω του κεντρικού χωματόδρομου, συναντάμε πάρα πολύ κόσμο στους, συγκριτικά, στενούς δρόμους (μάλιστα ένας πιτσιρικάς obibini μου ζήτησε να του βρω δουλειά ως obruni που είμαι), περνάμε από την κεντρική πλατεία όπου έχουν στήσει εξέδρες σε σχήμα Π ενώ ηχεία παίζουν παραδοσιακή μουσική και συνεχίζουμε προς την έξοδο του χωριού. Ο Jonas ξανά κατεβαίνει στο χωριό για να μας φέρει κάτι εργαλεία Ο φύλακας που μας ανοίγει μας ενημερώνει ότι δεν έχουν προετοιμαστεί όλα αυτά για κηδεία (όπως υπέθεσαν αρχικά όλοι οι συνταξιδιώτες μου) αλλά για την αποφοίτηση των παιδιών του δημοτικού. Πραγματικά θα ήθελα να ζούσα για λίγο αυτή την εμπειρία!

Η δουλειά στην κεραία τελείωσε αλλά ο Jonas δεν έχει επιστρέψει. Τον παίρνουμε τηλέφωνο και μας ενημερώνει ότι τον έπιασε λάστιχο στο κέντρο του χωριού και θα χρειαστεί να κατεβούμε με τα πόδια ως εκεί και να περιμένουμε για την αποκατάσταση της ζημιάς...... μαζεύουμε τα πράγματα και χαιρετούμε τον φύλακα.....


(μιάμιση ώρα μετά......)


Η βλάστηση παραμένει το ίδιο πυκνή αλλά τώρα ο δρόμος είναι σαφέστατα πιο στενός άρα όλα τα δέντρα σε περικυκλώνουν. Το Bososo το προσεγγίζουμε μετά από 20 λεπτά. Στην κεραία δεν υπάρχει φύλακας αλλά οι κυρίες που έχουν τα καταστήματά τους απέναντί της, μπορούν να μας βοηθήσουν. Ο Jonas ξανά φεύγει για να συναντήσει τον κλειδοκράτορα. Μέχρι να γίνει αυτό, ετοιμαζόμαστε να πηδήξουμε την περίφραξη όταν βλέπω την μικρή obibinaki και κόρη της ευγενέστατης κυρίας που μας ενημέρωσε, να αφήνει το πλεκτό με το οποίο ασχολείτο και να μας προσφέρει βραστά καλαμπόκια από τα χέρια της μαμάς. Τις ευχαριστήσαμε και τις δύο και τα τσακίζουμε. Ή είχα χρόνια να φάω καλαμπόκι και δεν θυμόμουν τι εστί, ή απλώς αυτά τα καλαμπόκια ήταν τα καλύτερα που έχω γευτεί (κλίνω προς το δεύτερο). Βρισκόμαστε εντός του σταθμού και ένα δεύτερο πιτσιρίκι κάνει βόλτες γύρω από την περίφραξη. Το βλέπω με την άκρη του ματιού μου αλλά δεν ασχολούμαι καθώς δεν υπήρχε αρκετός χρόνος. Ο μικρός πιάνει όμως κουβέντα με το συνεργείο. Ρωτάει αν είμαι λευκός και για να το διαπιστώσει, προσπαθεί να με δει στα μάτια. Όταν με ενημερώνουν για τις προθέσεις του, είχε ήδη φύγει.

Αποχωρούμε όταν αρχίζει ο κατακλυσμός του Defkalion.... Ο Jonas ήταν ενοχλημένος με το αμάξι μας. «το δικό μου αμάξι» μου εξηγούσε «έχει τέσσερις διακυμάνσεις στον χρονισμό των υαλοκαθαριστήρων!! Τέσσερις!! Το καταλαβαίνεις? Αυτό το σαράβαλο έχει μόνο on και off!» Χαμογέλασα χωρίς να θέλω για κανένα λόγο να τον δασκαλέψω ότι εκείνος ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Στον δρόμο για Koforidua είδα αρκετά παιδιά σε παράγκες στην άκρη του δρόμου με τυμπανισμό. Σε μια χώρα με τόσο πράσινο και φυσικές πηγές, δεν μπορώ να αντιληφθώ πως μια οικογένεια απλώς δεν έχει τίποτα να φάει. Φτάνουμε στην εντελώς αδιάφορη Koforidua που σώνεται μόνο από τον επιβλητικό καταπράσινο λόφο της. Στους δρόμους τα αυτοκίνητα είναι σχεδόν παρκαρισμένα από την κίνηση. Σε κάθε διασταύρωση υπάρχουν άνθρωποι στον ρόλο τροχονόμου. Κανείς δεν τους έβαλε εκεί απλώς θέλουν να προσφέρουν και να μαζέψουν και κανά cedi. Βρίσκουν έτσι την αφορμή οι συνταξιδιώτες να εκφράσουν την άποψή τους για το πόσο τεμπέληδες είναι σαν λαός. Για λίγη ώρα προσπαθούμε να βρούμε μαγαζί με foufou για τον Jonas. Κατά την αναζήτηση αυτήν, αφήνουμε τους κεντρικούς και μπαίνουμε στα στενά. Από μια αυλή μυρίζει ψάρι στα κάρβουνα. Μια γνώριμη μυρωδιά από τον Ζαρό, από το σπίτι μου αλλά και από τα τραπέζια που μας έκανε ο Relu στην Ρουμανία. Μέσα από μια μυρωδιά, ταξίδι στις αναμνήσεις σου, θύμηση για το που ήσουν και πως ήσουν τότε. Τώρα μπροστά σου, οι obibini ετοιμάζουν το γεύμα τους και μέσα από αυτό τον παραλληλισμό αλλά και μια ανάγκη κατανόησης και αντίληψης της ζωής τους, δημιουργείτε η ψευδαίσθηση ότι παρατηρείς κατιτίς περισσότερο για εκείνους και τα βήματα που ακολουθούν. Μέσα από ένα γεύμα όπως όλα τα άλλα που έχεις πάρει κι εσύ.

Επιστροφή στην πόλη εν μέσω καταρρακτώδους βροχής όπου οφείλω να διορθώσω μια παραπάνω δήλωση: μια χαρά πλημμυρίζουν και οι δρόμοι της Accra. Και το διαπίστωσα με άσχημο τρόπο... (κάτι ώρες ακίνητος στο ίδιο σημείο να βλέπω ανήμπορος την βροχή και το λασπωμένο ποτάμι- δρόμος κάθετο στην λεωφόρο μας, να τροφοδοτεί ακατάπαυστα με νερό αυτή την τρέλα)

 

[kalspiros]

Αντιγράφω από το Time Out Accra τα καλύτερα ξενοδοχεία για:
Μεγάλες τσέπες:Golden tulip hotel, M Plaza, Fiesta Royale
Μεσαίες λύσεις για B&B’s: Highgate Hotel, Nogahil Hotel
Για night cap: Airport view hotel, Coconut grove regency hotel, Frankie’s, Hotel Shangri-la, Niagara Plus
Παραθαλάσσιες καταστάσεις:Afia African village, Big Milly’s, Royal beach hotel, Labadi beach hotel, Ramada hotel
Λύσεις budget: Congress hotel, Crystalline Hotel, Paloma Hotel
Για παραθαλάσσιες εκδρομές εκτός πόλης: Big Milly’s, Bririwa Beach, Fort Leydsaamsheid, Lagoon Lodge, Tills No1 Hotel, White sands.