Γκάνα Μαύρο είναι το χρώμα (Ζώντας στην Γκάνα)

[ΕΡΣΗ]

Εισαι με το συγκαλό σου που μας κουράζεις; Μήπως σε χτύπησε ο ήλιος, η ζέστη, το κλιματιστικό, κάτι τέλος πάντων;
Οποτε ευκαιρήσεις για τη συνέχεια....

 

[ioanna karagianni]

Ναι ναι αγαπημένε Obruni με anatar obibini, συνέχισε περιμένουμε, διαβάζουμε και ανυπομονούμε ακόμα και όταν δεν μιλούμε.

 

[kalspiros]

Καλά μεγάλη κουβέντα μη λέτε... έχουμε κανά μήνα ακόμα... άσε που εγώ δεν έχω προθέσεις να σταματήσω!

Κοιτάτε τι βρήκα μόλις τώρα! τελικά αυτοί οι εναερίτες κάνουν άψογη δουλειά!! εύγε!!! Το Larteh από την κορυφή του πυλώνα!

 

[soudianos]

καλά σπίτια βλέπω. δεν ζούνε σε καλύβες
τα μαυράκια που γράφεις, φαντάζομαι τα μάτια τους!!!!!!!!!!!!!!

 

[meli]

Αχ,κι εγω τετοιες φωτογραφιες περιμενω soudianos ,να μας στειλει ο φιλος μας!!

 

[kalspiros]

Πριν την νυχτερινή αμαξάδα, για πάμε στην κουζίνα να ετοιμάσουμε το εθνικό και πιο αγαπημένο φαγητό της Γκάνας: την Foufou!
Παίρνουμε μερικά Kasawa (είδος βολβών) και plantain(άγλυκη μπανάνα), τα βάζουμε στο μεγάλο ξύλινο γουδί (60-70 πόντους ύψος και περίπου 50 πόντους άνοιγμα), ανυψώνουμε το πελώριο γουδοχέρι (μπορεί κι ενάμιση μέτρο με τις δύο σφύρες στις άκρες του και την λαβή στην μέση) και κοπανάμε συστηματικά τα υλικά (η κίνηση θυμίζει τα pull-over που κάνουμε στα γυμναστήρια για το στήθος. Εδώ όμως δεν παίζουν γυμναστήρια αν και τα κορμιά είναι σαν να βγήκαν από το fashion tv ή το men’s health). Όταν πολτοποιηθούν, η foufouείναι έτοιμη. Στην συνέχεια φτιάχνουμε την σούπα που μπορεί να είναι ότι τύπου θέλουμε και το συνοδεύουμε με yum(αυτό το πατατόμορφο πράμα που θυμίζει κολοκάσι). Μια κουταλιά σούπα, μια τσιμπιά foufou και λίγο yum... αυτά είναι! Μόλις γίνατε Γκανέζοι!! (πλέον υπάρχουν διαφημίσεις στους δρόμους: «Τέρμα τα γουδιά, νέα foufou σε σκόνη! Για εσάς τις εργαζόμενες που δεν έχετε καιρό για χάσιμο» (να τα, το πιάνετε? Πάρτε κινητά, πάρτε foufou, πάρτε, πάρτε και ξεχάστε τι ήσασταν κι από πού ήρθατε, δεν έχει καμία σημασία. Το θέμα είναι να γίνετε όπως σας πω εγώ))
Και τώρα πάμε μια βόλτα από το dancefloor(π.χ. το Aphrodisiac που είναι και το γνωστότερο στην Accra) Το “Do me” των Νιγηριανών P-square ήταν ένα παναφρικανικό hit το 2008 και ακόμα ακούγεται. Στα lyrics υπάρχει και η λέξη “vex” ιδιαίτερα διαδεδομένη στις χώρες της Δυτικής Αφρικής (πλέον μου έχει κολλήσει κι εμένα) και σημαίνει νευριασμένος, ενοχλημένος.

If you do me I do you man no go vex!!!

 

[kalspiros]

εντάξει λοιπόν, από τον ίδιο ακριβώς πυλώνα, με θέα προς τα κάτω (τώρα ξανά δείτε στην προηγούμενη εικόνα προς τα αριστερά τις τσίγκινες στέγες. είναι όλα σαν αυτό που βλέπετε).

Πάντως σε κάποιο προηγούμενο post είχα βάλει και καλύβες και πλίθινα κατασκευάσματα

σε αυτή την φωτογραφία μπορείτε να διακρίνετε και το λουτρό που περιέγραψα δεξιά από τις μπανανιές. αν δείτε την πρόσοψη του συγκεκριμένου σπιτιού, θα καταλάβετε αλλά αφήστε, έρχεται αναλυτικό ραπόρτο...

 

[meli]

Αυτο τα αναλυτικο περιμενω!!!
Μου αρεσε το χιτακι!!

 

[kalspiros]

Κι άλλη παράταση!!!

Μια αμιγώς άχρηστη πληροφορία: Οι Γκανέζοι έχουν τρία ονόματα: το όνομα, το επίθετο και ένα τρίτο όνομα ανάλογα με την μέρα που γεννήθηκαν. Άρα έχουμε: (ημέρα/ όνομα για άντρα/ όνομα για γυναίκα)

Σαββάτο/ Kwame/ Ama
Κυριακή/ Kwesi / Akos
Δευτέρα/ Kojo/ Adwa
Τρίτη/ Kwabna/ Abna
Τετάρτη/ Kweku/ Akue
Πέμπτη/ Yaw/ Yae
Παρασκευή/ Kofi/ Efia

 

[taver]

Κι άλλη παράταση!!!

Πόσο δηλαδή?

 

[kalspiros]

ούουουου!! φαντάσου ότι πρέπει πρώτα να σας περιγράψω και την θεατρική παράσταση που μόλις είδα στο εθνικό θέατρο!!! πρέπει να το κάνω γρήγορα μη και ξεχάσω τίποτα......

 

[kalspiros]

Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?

Πώς να απαντήσεις τώρα αυτή την ερώτηση? Η αλήθεια είναι ότι παρατηρείς διαφορές στις ερμηνείες και στις αποδόσεις των χαρακτήρων από χώρα σε χώρα. Διαπιστωμένο αυτό τουλάχιστον στην Κύπρο. Τώρα τι να σας πω ρε παιδιά? Φτάνουμε στο εθνικό θέατρο το οποίο βρίσκεται στην καρδιά της πόλης. Μοιάζει πολύ με πλώρη καραβιού. Έχουμε πάρει, λέει, vip εισιτήρια αλλά διαπιστώνουμε ότι όλοι έχουν τα ίδια ακριβώς εισιτήρια! Το φουαγιέ γεμάτο κόσμο. Υπάλληλοι μοιράζανε τυροπιτάκια και διαφήμιζαν την εταιρία κινητής τηλεφωνίας που μας προσέφερε τα εισιτήρια. Η παράσταση, λέει, άρχιζε στις 17:30 εμείς φτάσαμε στις 18:15 και για να μην το παραζαλίζω, ξεκινήσαμε κατά τις οχτώ παρά. Μέχρι τότε περιμέναμε μέσα στην αίθουσα, πρώτη γραμμή στα αριστερά. Οι θέσεις θύμιζαν αρκετά σινεμά του 80, ξύλινες, στενές με κόκκινα μαξιλάρια. Το θέατρο ευπρεπέστατο με σημάδια όμως προχειροδουλειάς. Ο χώρος των καθισμάτων σε τρία επίπεδα με το δεύτερο και το τρίτο σε μπαλκόνι. Η οροφή έπαιζε ένα τρικ σαν κύμα με τα φώτα να τρέχουν πάνω της. Παντού γύρω μας μόνο ντόπιοι και κανά δυο obruniχαμένοι στο πλήθος. Περίπου μισή ώρα ακούγαμε μπαλάντες των nineties (δράμα, ήμουν και άυπνος λόγω της χθεσινής βλάβης στο κλιματιστικό..) με τα πολλά ανεβαίνει ένας τυπάκος στο πόντιουμ και αρχίζει να μας μιλάει για τον παροχέα, ο υπεύθυνος marketing και κόντρα και μια παρουσίαση της ιστοσελίδας (όχι που μου θέλατε και τζάμπα θέατρο). Με τα πολλά ξεκινάει η υπερπαραγωγή House of secrets.. Πως. (κάτσε να αλλάξω παράγραφο, άιντε και καλά σκατά.)

Σβήνουν τα φώτα και ακούμε από τα ηχεία το soundtrack (αν έχεις τον θεό σου) του θεατρικού και στο βάθος βλέπουμε την βαριά κόκκινη βελούδινη αυλαία να ανεβαίνει νωχελικά. Η, ομολογουμένως, τεράστια σκηνή αποτελείτε από ένα δερμάτινο σαλόνι, να, σαν αυτά που πουλάνε στους δρόμους λίγο πιο έξω από το κέντρο. Το σκηνικό μπροστά μας: η είσοδος του σπιτιού, μια κουρτίνα κρεμασμένη μπρος σε ένα άνοιγμα της γυψοσανίδας, στο βάθος η (και καλά) σκάλα προς τα πάνω δωμάτια του σπιτιού και μια τραπεζαρία όπου κάθεται η μαυρούκα και διαβάζει. Σκάει μύτη ο σύζυγος- Timbaland και ξεκινάει η παράσταση. Όλοι οι ηθοποιοί φοράνε μικρόφωνα άρα όλοι οι διάλογοι αντιλαλούν στα αυτιά σου (καθώς και οι τσιρίδες της κόρης της οικογένειας). Σε γενικές γραμμές προχωρά καλά (αλλόκοτα, όχι καλά, καθώς οι ερμηνείες είναι ανυπόφορες). Σε κάποια φάση ξεκινάει η κόρη και η γυναίκα ένα μανιφέστο άνευ προηγουμένου για το πόσο θαυμάσιες είναι: «cause I'm a woman phenomenal, phenomenal woman that's me» το οποίο κράτησε κάνα πεντάλεπτο. Σώνεται όμως κυρίως από την χαρακτηριστική κίνηση των obibini καθώς και από τον τρόπο που το αντιμετωπίζει ο κόσμος από κάτω. Ατάκες του στυλ:

-τι θα έκανα χωρίς εσένα?
-απορώ

-πως τα καταφέρνεις με δυο γυναίκες
-I'm a phenomenal man

κ.α. έχαιραν ενός απίστευτου ξεκαρδίσματος από όλο το θέατρο. Μας έκανε να κοιταζόμαστε μεταξύ μας με απορία αλλά και με μια διεισδυτική διάθεση στο γιατί συνέβαινε αυτό. Υποθέσαμε ότι ίσως να μην παρακολουθούν θέατρο συχνά ή γενικά να μην μετέχουν σε τέτοιες διασκεδάσεις και να αυθυποβάλλονται για το πόσο αστείο και σημαντικό είναι αυτό που παρακολουθούν (ας πούμε μια φορά τον χρόνο) ακόμα κι ας μην είναι.
Τέλος πάντων εκεί που το πράγμα χώλαινε και έβλεπα τους δύο της παρέας να μαζεύουν τα μπογαλάκια τους, σκάει μύτη η αδερφή της γυναίκας (τρελός κόμματος με παραδοσιακή ενδυμασία σφικτή από τα οπίσθια ως την μέση των μηρών αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τις καμπύλες). Όταν όμως εμφανίζεται γνωστός ράππερ της χώρας που στην ουσία έκανε τον m.c. και τίποτ' άλλο ενώ λίγο αργότερα κωμικός (...) ηθοποιός (σκεφτείτε π.χ. Τσάκωνα στα 30 του) όπου προκαλεί παραλήρημα σε κάθε βήμα και σε κάθε λέξη που αρθρώνει, βλέπω τους δύο obruni που ήταν μαζί μου να σηκώνονται και να βγαίνουν έξω. Ακολουθώ μετά από κανά δίλεπτο με βαριά καρδιά... ό,τι κι αν ήταν θα ήθελα να το τράβαγα ως το τέλος!!