Γκάνα Μαύρο είναι το χρώμα (Ζώντας στην Γκάνα)

[kalspiros]

Τον είχα απωθημένο από το Βερολίνο που επέλεξα αντί κροκοδείλου, καγκουρό (σαν δεν ντρέπομαι ο δολοφόνος!). Όλοι λέγανε ότι είναι σαν κοτόπουλο με αίσθηση αλμύρας (κάτι σαν βατραχοπόδαρα π.χ.). εμένα πάλι μου θύμισε απλό μοσχάρι και ήταν αρκετά νόστιμο με τις σάλτσες λευκού κρασιού που συνοδευόταν (έχει δίκιο η Λίτσα, πρέπει να αρχίσω να φωτογραφίζω...)

plus άλλη μια φώτο από την αγορά στα διόδια (γιατί να χάνω ευκαιρίες!). Η κοπελιά στα μπλε πουλάει τηγανιτό plantein

 

[ευαγγελια]

Ξεκινα λοιπον να φωτογραφιζεις απο αυριο, τα φαγητα που τρως στο σπιτι !!
Μετα αυτα που τρως στα διαφορα εστιατορια. Να παρουμε και μεις τα λιγουρακια μια "γευση" της Γκανεζικης κουζινας

 

[kalspiros]

Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων

Όλα έτοιμα, τακτοποιημένα. Το απογευματάκι θα πάμε στο Le Magellan.

Λάθος. Το βράδυ πραγματοποιείται σουαρέ τιμώντας την νέα σχέση συνεργασίας δύο Ευρωπαϊκών πρεσβειών όπου πρέπει να παραβρεθούμε. Περιττό να πω ότι μας πέφτουν τα μούτρα κάτω για διάφορους πολύ συγκεκριμένους λόγους. Θα ντυθούμε όμως με τα καλά μας και θα πάρουμε τον δρόμο για το οίκημα που φιλοξενεί το γεγονός. Χανόμαστε δις και τρις μέχρι να βρούμε την περιοχή. Βράδυ μέσα σε σκόνη, ανθρώπους στον δρόμο, λακκούβες και tro-tro(αστική και υπεραστική συγκοινωνία της χώρας, μικρά πουλμανάκια) ώσπου βλέπω κάτι και καταλαβαίνω ότι οι προηγούμενες εικόνες δεν χωράνε σε αυτή την γειτονιά. Έτσι ξαφνικά. Είδα ένα κολωνάκι στο οποίο κρεμόταν περίτεχνη ταμπελίτσα με μαιάνδρους που ανάγραφε το όνομα της οδού! (τόση τέχνη σε πινακίδα δρόμου δεν έχω δει πουθενά). Κοιτάμε αριστερά, το χάος. Δεξιά τεράστιες βίλες πέρα από κάθε προσδοκία, μαντρωμένες πίσω από τείχους με ηλεκτροφόρα σύρματα και φρουρούς στις εισόδους. Τα περισσότερα από δαύτα δεν είναι μεμονωμένα σπίτια αλλά ολόκληρα περιφραγμένα χωριά όπου στα εντός, η Φιλοθέη μπροστά τους φαντάζει φτηνό προάστιο. Μεγάλοι φαρδιοί δρόμοι, κήποι και πλατειούλες και κατοικίες μεγαθήρια. Λόγω της περίστασης, παρκαρισμένα αυτοκίνητα πολυτελείας σε όλο τον γύρω χώρο. Καλά ως εδώ, μια ένεση ευμάρειας ήταν ευπρόσδεκτη.

Το οίκημα είναι ασύλληπτο ενώ ο κήπος εκπληκτικός! Γύρω βλέπεις λευκούς και μόνο λευκούς. Η υπηρεσία, οι σερβιτόροι και οι μάγειροι είναι μαύροι (και μέχρι εδώ όλα καλά). Καθήμενος για λίγο στον κήπο, το πράμα αρχίζει και αλλάζει. Χωλαίνει. Οι ομόχρωμοί μου τριγυρνούν από παρέα σε παρέα γνωστοποιώντας σε όλους ποιοι είναι και ποια είναι η επιχείρηση τους. Στέκομαι σε μια γωνιά με βλέμμα που απαγορεύει στον οποιοδήποτε να με προσεγγίσει. Όχι μοχθηρό αλλά αβάσταχτα βαριεστημένο που ψάχνει εναγωνίως την έξοδο. Και απλώς παρατηρώ...

Τι να σας πω.. Ίσως διαβάζοντας όλους αυτούς τους πακτωλούς που γράφω, να νιώσετε κι εσείς κάτι. Νομίζω ότι μετά τις τόσες εικόνες να αντιλαμβάνεστε κι εσείς το κενό που μου δημιούργησε όλο αυτό το illustration και fake της μάζωξης. Δεν μειώνω την θέση τους ως επιχειρηματίες, ως επαγγελματίες ή οτιδήποτε, αυτό δεν θα το έκανα ποτέ, απλώς με άλλες ρότες κινείται τούτη εδώ η χώρα και με άλλες οι δικές μας. Όταν τέμνονται τόσο απότομα (εντός και εκτός τειχών) γίνονται απίστευτα πιο διακριτές. Που θα τους βάλλω: τους βλέπω σαν υπάρξεις που φιλοξενούνται σε μια ξένη χώρα, ταΐζονται και γίνονται πλούσιοι από εκείνη αλλά δείχνουν και μάλλον νιώθουν τόσο ανώτεροι, τόσο περιφρονητικοί για το «εκτός τειχών» που σε κάνει να λουφάζεις. Βέβαια υπάρχει ένα σημείο το οποίο μπορεί να με βγάλει τελείως ντενεκέ στο όσα λέω και πιστεύω. Η Αφρική είναι δύσκολη. Δεν ξέρω πως μπορεί να σκέφτομαι και να αντιδρώ μετά από τρία- τέσσερα χρόνια παραμονής εδώ. Μπουρδουκλωμένος σε τούτες τις σκέψεις, ήρθε η αναπάντεχη απάντηση στο πρόβλημά μου. Και η απάντηση: είναι όλοι τους μπλαζέ, σνομπ, άπληστοι και καβαλημένοι. Τέλος...

Λοιπόν: εμφανίζονται από μια πόρτα πίσω μας ένα μουσικό αφρικάνικο γκρουπ μαζί με πέντε χορευτές. Πριν προχωρήσω στην περιγραφή (απόλυτο highlight της βραδιάς) να σας δώσω την απάντηση: μετά το εκθαμβωτικό τους πρόγραμμα, δεχθήκαν χειροκρότημα από εμένα και από τρεις γυναίκες μπροστά μου. Όλοι οι υπόλοιποι, κατά την διάρκεια του σόου, μειδιούσαν και κοιτούσαν αποχαυνωμένα ενώ όταν έληξε δεν είμαι σίγουρος αν το καταλάβανε. Σίγουρα κάποιοι ανακουφίστηκαν. Γιατί? Γιατί?? Πραγματικά δεν μπορώ να δεχτώ ότι παρατηρείς μια μορφή τέχνης με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν είναι δυνατόν μπροστά σε τέτοιες παραδώσεις εσύ να απαξιείς και να μην θες να συγχαρείς το πασιφανές. Τι επειδή τους βλέπεις ακόμα σαν δούλους? Έ ναι τα κατάφερες γιατί με σκυμμένα τα κεφάλια αποχωρίσανε. Σαν να ξέρανε από την αρχή ότι τούτο το εγχείρημα ήταν άτοπο.. Και καλά δεν είναι η προτίμηση ή τα τραγούδια των χωρών του καθένα ξεχωριστά. Δείξε όμως λίγο σεβασμό, λίγη ταπεινότητα. Μπα! Μια στιγμή έχω κι άλλα! Τελειώνοντας, η οικοδέσποινα προτρέπει το κοινό να χειροκροτήσει.. Μια φορά. Τίποτα. Ρε δεύτερη. Τίποτα, 5-6 παλαμάκια. Άλλη μια τρίτη. Τίποτα. Είδε κι απόειδε και τα παράτησε. Λεπτομέρεια: και η οικοδέσποινα ήταν ντόπια..... Τι να πω, ντροπή μας..

Η τέχνη: Αρχικά εμφανίζεται η μπάντα με τέσσερις άντρες ντυμένους με εκρού παραδοσιακές κελεμπίες. Ένας από αυτούς, εκείνος με τον αυλό, φοράει ένα ελαστικό καπέλο που με την μαλλούρα που διαθέτει φαίνεται σαν να του φέρανε κατσαρόλα στο κεφάλι (κι αυτή εκρού). Υπάρχουν τα διπλά τουμπερλέκια (djembe), το ξύλινο αφρικάνικο ξυλόφωνο (balafon) και κάτι ακόμα κρουστά χεριού (cascas, shekere κ.α.). Ο αυλός απομακρύνεται ελαφρά από την μπάντα και με κινήσεις που ακολουθούν το τέμπο των κρουστών, πλησιάζει προς το κέντρο της πίστας. Πισωπατάει με τον ίδιο τρόπο όταν εισέρχονται οι πέντε χορευτές με διαφορετική ενδυμασία: ένα μαύρο κολάν ως τους μηρούς, μια ζώνη με κρεμαστά που μοιάζει με φουστανάκι, ένα μαύρο κολλητό φανελάκι, ψηλά στους πήχεις τους ένα φαρδύ βραχιόλι από εφαρμοστό ύφασμα ενώ τέλος φέρουν κάτι σχοινιά με πολλά ξέφτια στις άκρες. Οι κινήσεις τους είναι ανεπιτήδευτες και ο συγχρονισμός τους υποτυπώδης (σε σύγκριση με video clip της Ciara.. γιατί κατά τ’ άλλα μια χαρά ήταν οι άνθρωποι). Έντονες και απότομες εκρήξεις των χεριών και των ποδιών και όλο το σώμα σε μια κίνηση κοντά στις βάσεις της capoeira (τις βάσεις, μην φαντάζεστε τίποτα extravagant καταστάσεις). Ορισμένες φορές αναφέροντα ξεκάθαρα σε ζώα της ζούγκλας όταν εκσφενδονίζονται στον αέρα, πέφτουν στο γρασίδι με τούμπα και συνεχίζουν να τρέχουν στα τέσσερα. Και μια στιγμή των στιγμών θέλησαν να ασχοληθούν με τα σχοινιά τα οποία τα ενσωμάτωσαν στον χορό τους. Τα πιο εντυπωσιακά έπονται όταν αρχίζουν και συνδυάζουν τις μεταξύ τους κινήσεις με το σχοινί. Ένα παράδειγμα: δυο σχοινιά δεμένα μαζί όπου δύο χορευτές το κινούν κυκλικά σαν το σχοινάκι που ξέρουμε. Εντός της περιοχής κίνησης του διπλού, δύο χορευτές κάνουν παράλληλα σχοινάκι και με τα δικό τους αλλά και το εξωτερικό διπλό. Το πρόγραμμα κρατάει περίπου 15 λεπτά και αποχωρούν.

Δεν υπάρχει περαιτέρω λόγος ύπαρξης εδώ, τρώμε ένα λιβανέζικο σουβλάκι (αν και καμιά από τις δύο πρεσβείες που ανέφερα δεν είναι λιβανέζικη) και αφήνουμε τούτο τον θύλακα «πολιτισμού» πίσω μας. Βρισκόμαστε πίσω στον πραγματικό κόσμο. Πίσω στην Αφρική.

 

[kalspiros]

Μικρό λεξικό:

now u tak: τώρα μιλάς, τώρα θα συνεννοηθούμε
pa: καλό paa: πολύ καλό paaa:...
Α be gold a di buy: χρυσό πας να μου πουλήσεις? (χρησιμοποιείται στα παζάρια)
Obruni price: και αυτό για τα παζάρια για χαβαλέ...
Chale: φίλε
Akwaaba: καλώς ήρθες
Chop: φαγητό
Chop bar: τα containerστις άκρες των δρόμων που πουλάνε φαγητό (αμφιβόλου και επιφόβου ποιότητος)
Hot: πιεσμένος, αγχωμένος
Eti sen: τι κάνεις? Εδώ, για καλά απαντάμε eye (eh-yeh) και για κακά neye
A beg: σε παρακαλώ
Obolo: Χοντρός
Whasey: Τι είπες
Vex: Τσαντισμένος

 

[kalspiros]

Η ιστορία του ενός σημείου

Πιο πάνω, το χωριό Asafo είχε την τιμητική του. Εδώ θα εστιάσουμε σε ακόμα μικρότερη κλίμακα. Όλα όσα περιγράφω παρακάτω εθεάθην από ένα σημείο...

Κι άλλα τυχερά: το χωριό Atiankama δεν υπάρχει ούτε στον χάρτη, ούτε στο google earth. Αυτό όμως δεν λέει και πολλά. Συνεχίζω να πρεσβεύω ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαφορές μεταξύ χωριών. Καθ’ όλη την διάρκεια του ταξιδίου προς εκεί, προσπαθούσα να απαθανατίσω με την φωτογραφική, καθημερινές στιγμές της ζωής των ντόπιων για να βρεθώ στην κεραία τούτου του χωριού, η οποία βρίσκεται ακριβώς μπροστά από μια μικρή αλάνα με δύο σπίτια γύρω της και τους ανυποψίαστους κατοίκους τους, στην αυλή με την καθημερινότητα τους. Υπάρχουν δύο γυναίκες (μια ηλικιωμένη και μια κοντά στα 30) που επί δύο ώρες που ήμουν εκεί, έπλεναν ρούχα ακατάπαυστα μέσα σε τσίγκινες λεκάνες κάτω από ένα κοντό φοίνικα πηγμένο στις φτέρες. Η τρίτη με το κίτρινο αεράτο παρεό, τα άπλωνε. Στο δίκτυ που φορούσε στο κεφάλι της υπήρχαν καμιά δεκαριά μανταλάκια που τα χρησιμοποιούσε. Έξι με επτά πιτσιρίκια κάπου στα 8 με 10 παίζανε μεταξύ τους. Ούτε ρόδες εδώ αλλά ούτε καν ενδιαφέρον για τα κατσικάκια που δε λέγανε να κάτσουν ήρεμα ή τα κοτόπουλα και τις κότες. Ένα από τα παιδιά θα ήταν καμιά 15άρα και απλώς με παρατηρούσε όποτε του βρισκόταν η ευκαιρία. Μάλιστα του πρόσφερα να κοιτάξει μέσα από τον χωροβάτη (τοπογραφικό όργανο) όταν ήμουν κοντά μου. δεν κούνησε ούτε βλέφαρο παρά συνέχισε να με παρατηρεί. Το συνεργείο τον επιβεβαίωσε ότι ήμουν φίλος αλλά και πάλι τίποτα. Όλοι οι μεγαλύτεροι ντόπιοι, πολύ φιλικοί και γελαστοί (όπως όλοι οι Γκανέζοι) δεν ρωτούσαν αλλά δέχονταν ότι ήμουν φίλος και ξανά προέτρεψαν τον μικρό.

Παρατήρησα κάτι λοφάκια, σαν τα πυργάκια που κάνουμε στην παραλία, από πυλό. Βρίσκονταν ανά τρία κοντά κοντά. Πάνω βάζουν τις κατσαρόλες και από κάτω ξύλα. Ενώ πλένουν ρούχα, σταματάνε και πάνε στις κατσαρόλες που βρίσκονται όλα σε ακτίνα 3-4 μέτρων. Μέσα σε τούτη την ακτίνα με τις κατσαρόλες, τις κότες και τις λεκάνες, βρίσκεται ένα μωρό που κοιμάται ξαπλωμένο πάνω σε κουβερτί. Κατά διαστήματα, κότες το πλησιάζουν και το κοιτάνε. Ανηφορίζει τον λόφο ένα ποδήλατο με έναν πιτσιρικά. Μιλάει με την γηραιότερη της αλάνας η οποία ανοίγει την κατσαρόλα και βάζει σε μικρό μεταλλικό μπολάκι, το πράσινο ζουμί με λαχανικά που ετοιμάζει. Ο μικρός της δίνει 1 cedi και χάνεται μαζί με το μπολ. Οι κότες πλησιάζουν τον πάγκο με τα φαγητά και τσιμπολογάνε ό,τι έπεσε από την διαδικασία όταν τα κατσικάκια βουτάνε το κεφάλι τους σε κάποιες άδειες κατσαρόλες, ψάχνοντας φαγητό ή γλύφοντας σταγόνες νερού. Μετά από λίγο, οι ίδιες κατσαρόλες θα χρησιμοποιηθούν για το βράσιμο των καλαμποκιών. Το πλύσιμο συνεχίζεται. Οι γυναίκες παίρνουν μια περίεργη στάση σώματος στις περισσότερες περιπτώσεις. Δεν θα τις δεις να σπάνε τα γόνατά τους και να κάθονται κάτω. Τα πόδια παραμένουν άκαμπτα και όλος ο κορμός γέρνει μέχρι τα χέρια να πιάσουν έδαφος (για να πλύνουν, να σκουπίσουν, να σηκώσουν κάτι βαρύ...) τουρλώνοντας με αυτό τον τρόπο τα, ήδη γιγαντιαία, οπίσθιά τους (τα οποία σύμφωνα με επιπλέον αδιαμφισβήτητες πηγές, χρησιμοποιούνται για να στηρίζουν και τα μωρά τους που τα δένουν στην πλάτη και δεν τα βγάζουν από κει ούτε καν όταν μπαίνουν σε αμάξι!!!). Οι δύο γυναίκες γυρνάνε και μας κοιτάνε αρκετές φορές. Στην συνέχεια μας πλησιάζει η τρίτη και μιλάει σε Ga με τον Jonas. Προσφέρονται να μας μαγειρέψουν κάτι να φάμε. Αρνείται ευγενικά. (ίσως είδε τον τρόπο που κοίταγα τα κατσίκια μέσα στις κατσαρόλες).

Πίσω από τον σταθμό, από μονοπάτι πηγμένο στην ποώδεις βλάστηση, ξεπροβάλλουν αμίλητοι άντρες και γυναίκες με κουβάδες φορτωμένους με καλαμπόκια στα κεφάλια τους. Κατηφορίζουν τον λόφο. Από εδώ πάνω μπορούσες απέναντι να δεις μια πλαγιά με την χαρακτηριστική βλάστηση της Γκάνας. Τελειώνουμε, ευχαριστώ της γυναίκες στα ga μου(medase why) και γελάνε πλατιά.

 

[kalspiros]

(απ! το θυμήθηκα τώρα που σε είδα μέσα...)

.....Dva Srca.. έχουμε αγώνα αύριο

 

[maιra1]

Καταπληκτικές πληροφορίες και με τι ωραίο τρόπο ειπωμένες!!! Παρακολουθώ και ....ακολουθώ...... νοερά προς το παρόν. Μακάρι κι εμείς οι υπόλοιποι τέτοια ταξίδια.( όχι ότι έχω πρασινίσει από ζήλεια όχι α πα πα). Να' σαι καλά.

 

[soudianos]

αυτές οι λεπτομερειούλες απίθανες και απο τις καλύτερες. το ίδιο η φωτό

 

[pattyyy]

Eξαιρετικές οι περιγραφές σου! Τις διαβάζω μονορούφι κάθε φορά!

 

[dmdoc]

Μια και η Γκάνα κέρδισε στον εναρκτήριο αγώνα της,δεν μας στέλνεις και μια ανταπόκριση από τα πανηγύρια;

 

[kalspiros]

ίσως να ακούγατε στην τηλεόραση ένα μόνημο βουητό από τις μακρόστενες καραμούζες. αυτό επικρατούσε σε όλη την πόλη αν και, το east legon στο οποίο μένουμε είναι απόκεντρο.

(Dva Srca λυπάμαι.....)

 

[kalspiros]

Εικόνες απ' το βάζο vol1

Κατά της επίσκεψη στο Atiankama αλλά και στις επόμενες τρεις εξορμήσεις στο eastern region, πολλά πράγματα είδα και έμαθα. Κάποια θα μείνουν για τον επίλογο. Τα υπόλοιπα είναι εδώ:

Γενικά η κίνηση μέσα στην πόλη δεν παλεύεται. Δεν είναι μόνο τα αυτοκίνητα πολλά, είναι που οι βασικότεροι άξονες της πόλης καταλήγουν σε έργα (ο περιφερειακός Nkruman και οι κύριοι άξονες προς Kumasi και Aburi), ένα συνονθύλευμα λακκουβών, απύθμενων τρυπών, χώματος, ανθρώπων και καταστημάτων. Τα αυτοκίνητα παραμένουν σχεδόν παρκαρισμένα για πολλές ώρες. Οι οδηγοί μας δεν υποβάλλονται σε τέτοιου είδους βασανιστήρια άρα διαλέγουν κάτι κακομίζερα στενοσόκακα τα οποία όμως μας βγάζουν γρήγορα στον προορισμό μας. Σε έναν από τούτους τους δρόμους, περνάμε δίπλα από το πανεπιστήμιο πυρηνικής φυσικής της Γκάνας. Λίγο πιο δίπλα υπάρχει το πυρηνικό πάρκο της χώρας, εξοπλισμένο από τους Ρώσους επί Nkruman το οποίο θα ηλεκτροδοτούσε τώρα την χώρα αν δεν τον είχαν πετάξει κακήν κακώς από την εξουσία. Έκτοτε ο εξοπλισμός παραμένει εκεί ως αντικείμενο μελέτης του παρακείμενου πανεπιστημίου. Λίγο μετά, μπαίνουμε στην Kwabenia, περιοχή της Ακκρά και από κει εθνικό για eastern.

Στα πρώτα χωριά που συναντήσαμε, οι δρόμοι ήταν στενοί αλλά τα σπίτια και τα καταστήματα να βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από αυτούς. Κάπου ανάμεσα στα χώματα διακρίνω ένα μικρό κοριτσάκι κάπου στα έξι, καθισμένο κάτω και αφόδευε κρατώντας το φουστανάκι του ψηλά. Τριγύρω κυκλοφορούσε κόσμος, άντρες και γυναίκες με χαντζάρες στα χέρια για τις αγροτικές δουλειές, χωρίς να δίνει σημασία στην μικρή. Στο κέντρο του χωριού μας πιάνει κίνηση. Ανάμεσα στα σπίτια υπήρχε μια αλάνα με πέντε ψηλά, μαύρα βαρέλια πάνω στην φωτιά. Πυκνός λευκός καπνός αναδυόταν από μέσα τους. Δεξιά από την αλάνα, σε ένα παράπηγμα που χρησιμοποιείται σαν σπίτι, ακούγονται κλάματα μωρού. Ένα πρόβατο ανεβαίνει διστακτικά τα σκαλοπάτια και εισέρχεται στον χώρο απ’ όπου ακούστηκε το κλάμα. Από την άλλη πλευρά του δρόμου, παρατηρώ για πρώτη φορά μεταλλικές πινακίδες μεσαίου μεγέθους. Δεν διαφημίζουν κάποιο προϊόν αλλά ανακοινώνουν τον θάνατο κάποιου χωριανού διαθέτοντας και γραμμένους διθυράμβους με καλλιτεχνικές γραμματοσειρές. Οι κατασκευές έχουν μόνιμο χαρακτήρα και τελικά υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα χωριά. Από κάτω της και παράπλευρα του δρόμου, περνάει βαθιά τάφρος όμβριων υδάτων. Τα καταστήματα, θέλοντας να εκμεταλλευτούν το πρόσωπο στον δρόμο, τοποθετούνται τα μισά σε στέρεο έδαφος ενώ τα άλλα μισά στερεώνονται σε πασσάλους βαλμένους μέσα στην τάφρο. Ξανά ξεκινάει βέβαια ο τρελός χαβαλές με το obruni που ακούγεται σαφώς περισσότερο στα χωριά παρά στις πόλεις. Σταματάμε σε βενζινάδικο. Μπαίνω στο κατάστημα όπου υπάρχει μια γηραιά κυρία και μια εικοσάχρονη η οποία δήλωσε ερωτευμένη μαζί μου εντός 5 λεπτών. Μέχρι να διαλέξω τι θα πάρω, οι ατάκες πήγαιναν κι έρχονταν. Βγαίνω από το μαγαζί. Δύο νεαροί παίζουν ντάμα και γελάνε με άλλους τρεις που κάθονται από πάνω τους, πιτσιρίκια που κυνηγιόνται βρίσκουν χρόνο να πετάξουν ένα φευγαλέο obruni, ο καιρός συννεφιασμένος και γλυκός, οι άνθρωποι στο δρόμοι αμέτρητοι, όλοι έχουν κάτι στο κεφάλι από λεκάνες, βάζα, κουβάδες μέχρι κορμούς δέντρων και χαμόγελα με καλή διάθεση παντού. Η Αφρική που αγάπησα, θα θυμάμαι και θα μου λείπει.

Έχουμε βγει από το χωριό και εκτός από τα συχνά «μπλόκα» παιδιών πάνω από λακκούβες, υπάρχουν κάποια άλλα που πουλάνε τεράστιους αρουραίους (οι λεγόμενοι grasscutters). Με διαβεβαιώνουν ότι το κρέας τους είναι γλυκό και εύγευστο.. Να λείπει.. Υπάρχουν όμως και τα πραγματικά μπλόκα αστυνομικών. Σταματάνε κυρίως ΙΧ και όχι διπλοκάμπινα σαν το δικό μας καθώς αυτά είθισται να είναι εταιρικά, νόμιμα και με λευκούς που δεν έχουν χρόνο για χάσιμο ή διάθεση να πετάνε λεφτά. Να όμως που μας σταματάει φρενιασμένος αστυνομικός καθώς δεν ακινητοποιήσαμε το αμάξι στο μπλόκο. Ορμάει κατά πάνω μας από την πλευρά μου. Με το που κατεβαίνει το παράθυρο και με βλέπει, αλλάζει πρόσωπο και με συγκαταβατική έκφραση με καλημερίζει και μου ζητάει συγνώμη για τον θυμό του. Κοιτάει τον οδηγό και εκρήγνυται ξανά. Με τα πολλά, φτάνουμε να είμαστε όλοι έξω με τον αστυνομικό να μου ζητάει μίζα, τον οδηγό από πίσω να κάνει νοήματα του στιλ «ούτε που να το διανοηθείς» και εμένα να το παίζω πάπια και να τον παραπέμπω στον Jonas. Αποχωρούμε εμείς με τις τσέπες μας ανέπαφες και εκείνος με μια πλειάδα υποσχέσεων ότι θα επιστρέψουμε να τον πληρώσουμε.