Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[delmem2233]

Vigan, Baguio, οι τέσσερις χειρότερες ημέρες του 40ήμερου ταξιδιού σε Ταϊβάν και Φιλιππίνες

Η απόσταση από το Dau μέχρι το Vigan δεν είναι μεγαλύτερη από 300 και κάτι χιλιόμετρα. Ο αριθμός των ωρών που ένα λεωφορείο χρειάζεται για να διανύσει αυτήν την απόσταση; Σχεδόν διψήφιος. Κάπως έτσι, έχοντας φύγει από τον... καταθλιπτικό σταθμό του Dau γύρω στις πέντε το πρωί, φθάσαμε στο Vigan ουσιαστικά νωρίς το απόγευμα, σχεδόν χωρίς να έχουμε κλείσει μάτι στο λεωφορείο, ειδικά εγώ, λόγω του πόσο περιορισμένος ήταν ο χώρος για κάθε επιβάτη (πάνω από 1,70). Αυτό σας δίνει μία ιδέα της... διάθεσης με την οποία κατεβήκαμε από το λεωφορείο. Το γεγονός δε ότι το σημείο που μας υπέδειξε ο οδηγός ότι έπρεπε να κατέβουμε, δεν είχε καμία (μα καμία) σχέση με τον σταθμό λεωφορείων της πόλης, “έφτιαξε” τη διάθεσή μου ακόμα περισσότερο(...). Τουλάχιστον μας περίμενε (κούνια που μας κούναγε) καλούτσικο δωμάτιο σε συμπαθητικό ξενώνα, στον οποίο είχα στείλει μέιλ πριν από δύο μέρες, ενημερώνοντάς τους ότι δεν ξέραμε τι ώρα ακριβώς θα φθάναμε στο Vigan, όμως σίγουρα θα ήμασταν εκεί πριν τη δύση του ήλιου...

Τον ξενώνα τον βρήκαμε. Δωμάτιο να μας περιμένει, όχι... Το μέιλ μου δεν το είχε δει κανείς, επειδή, πολύ απλά, όπως μας είπε μία κοπέλα στη ρεσεψιόν, σπάνια τσεκάρουν το μέιλ τους. Έχουν, το παραθέτουν, σου λένε “για κρατήσεις και οτιδήποτε άλλο, γράψτε μας”, όμως... δεν ασχολούνται ιδιαίτερα (στην Ταϊβάν, ακόμα και... νοικοκυρές που νοικιάζουν δωμάτια στο σπίτι τους, ακόμα δηλαδή και μη επαγγελματίες στον χώρο του τουρισμού, μας απαντούσαν μέσα σε διάστημα ελάχιστων ωρών). Κάπως έτσι, βρεθήκαμε “ξεκρέμαστοι”, νυσταγμένοι, και πεινασμένοι.

Για το τελευταίο, κάτι κάναμε. Καθίσαμε σε μία πιτσαρία, όχι μόνο για να φάμε κάτι, αλλά και για να μπούμε στο ίντερνετ, κάτι που και οι δύο έπρεπε επειγόντως να κάνουμε, λόγω δουλειάς, κι επίσης για να... ανασυγκροτηθούμε, να ρίξουμε μια καλή ματιά στον ταξιδιωτικό οδηγό μας, να δούμε στον χάρτη πού ήταν τα κοντινότερα καταλύματα εντός προϋπολογισμού μας. Το ίντερνετ αποδείχθηκε αξιοπρεπές (σημαντικότατο για εμάς). Η πίτσα, ό,τι χειρότερο έχω φάει εδώ και... ίσως χρόνια. “Κερασάκι στην τούρτα”, το ότι το συγκεκριμένο γεύμα ήταν το ακριβότερο που είχαμε “απολαύσει” από την ημέρα που είχαμε πετάξει από τη Μαλαισία για την Ταϊβάν. Στην “ακριβή” Ταϊβάν, επί τρεις εβδομάδες, είχαμε φάει απείρως καλύτερα και φθηνότερα, απ' ότι στις “φθηνές” Φιλιππίνες, στο πρώτο ΜΟΛΙΣ γεύμα μας εκεί...

Με τα πολλά, συντομεύοντας κάπως, αναφέρω ότι βρήκαμε δωμάτιο, αφού πρώτα μείναμε παγωτό η φίλη μου κι εγώ, σε άλλους ξενώνες, ακούγοντας πόσα ζητούσαν, και βλέποντας σε τι δωμάτιο αντιστοιχούσε το ποσό που ζητούσαν. Επαναλαμβάνομαι, το ξέρω, αλλά στο Vigan (και αμέσως μετά στο Baguio), στις “φθηνές” Φιλιππίνες, πληρώσαμε τα ίδια και λίγα περισσότερα για “B-” και “C” δωμάτια, απ' ότι είχαμε πληρώσει στην “ακριβή” Ταϊβάν για “Α+” δωμάτια... Από “θετική” εντύπωση, σε... “θετικότερη” εντύπωση...

Τουλάχιστον ήμασταν επιτέλους έτοιμοι να κάνουμε βόλτα σε μία πόλη που θεωρείται ό,τι καλύτερο έχουν να επιδείξουν οι άλλοτε ισπανοκρατούμενες Φιλιππίνες σε επίπεδο “αποικιακής αρχιτεκτονικής”. Με εξαίρεση ελάχιστα... δακτυλοδεικτούμενα κτήρια στην περιοχή Intramuros στη Μανίλα, το Vigan είναι το μέρος που έχει να καυχιέται σε όλες τις Φιλιππίνες για τη... ρομαντική “ατμόσφαιρά” του με τα όμορφα παλιά κτήρια και τους πλακόστρωτους δρόμους του... Ξανά, “ναι μεν, αλλά...”

Ο Lonely Planet... “ξηγιέται ντόμπρα”, σε “προειδοποιεί” να πας στο Vigan κρατώντας μικρό καλάθι, σημειώνει ότι το κομμάτι της πόλης που όντως την κάνει “ιδιαίτερη”, είναι μικροσκοπικό, εμείς όμως πήγαμε, έστω κι έτσι, με αυξημένες προσδοκίες, έχοντας δει πολλές όμορφες φωτογραφίες στο ίντερνετ. Ας προσέχαμε...

Τον γραφικό λιθόστρωτο δρόμο με τα αποικιακού στιλ κτήρια, όσο αργά και να πηγαίνεις, τον περπατάς σε λιγότερο από δέκα λεπτά. Φθάνοντας στο τέλος του, μένεις με μία “αυτό ήταν όλο;” αίσθηση. Κοιτάς ευθεία, κοιτάς δεξιά, κοιτάς αριστερά, και καταλαβαίνεις ότι αν θέλεις να χαρείς αυτό για το οποίο πήγες στο Vigan, τον “κράχτη” του, αυτό που θεωρείται “ιδιαίτερο” και “μοναδικό” σε όλες τις Φιλιππίνες, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι... μεταβολή, και να περπατήσεις στον ίδιο δρόμο που μόλις έχεις περπατήσει. Αυτό. Α... Κι αν κάποια στιγμή πας στο “γραφείο τουριστικών πληροφοριών” περιμένοντας αφελώς να βρεις έναν μικρό έστω χάρτη, και κάποιον να σου δώσει πέντε πληροφορίες για το τι άλλο υπάρχει να δεις στην περιοχή, η απάντηση που παίρνεις (από την κυρία που έπαιζε πασιέντζα στον υπολογιστή, ενώ ο πιτσιρικάς γιος της δίπλα έπαιζε σε άλλον υπολογιστή ένα θορυβώδες online παιχνίδι), είναι “νομίζω ότι πουλάνε κάτι μικρούς χάρτες στο αστυνομικό τμήμα. Ρωτήστε εκεί”. Στην Ταϊβάν, ακόμα και το μικρότερο μέρος με ένα υποτυπώδες τουριστικό ενδιαφέρον, ακόμα και η... τελευταία τρύπα του ζουρνά των τουριστικών προορισμών, έχει γραφείo πληροφοριών με δωρεάν υλικό που θα ζήλευαν ακόμα και Πρωτεύουσες ευρωπαϊκών χωρών...

Τις πόλεις τις λατρεύω, σπάνια μένω ακόμα και σε μικρή λιγότερο από δύο τουλάχιστον ημέρες, συνηθέστερα μένω τρεις, τέσσερις, μέχρι και βδομάδα ολόκληρη. Αισθάνομαι ότι πάντα υπάρχει κάτι που μπορείς να “ανακαλύψεις” σε μία πόλη, όσο “βαρετή” κι αν φαίνεται (και ίσως είναι). Στο Vigan όμως, πριν πέσω το πρώτο βράδυ στο κρεβάτι, αισθάνθηκα ότι... ήμουν έτοιμος να φύγω. Μείναμε και δεύτερη μέρα, περισσότερο επειδή δε θέλαμε να περάσουμε ξανά αρκετές ώρες σε λεωφορείο για να πάμε στον επόμενο προορισμό μας, το Baguio. Highlight της δεύτερης ημέρας μας στο Vigan; Η μιάμιση ώρα που περάσαμε μπροστά σε μία τηλεόραση, παρακολουθώντας ζωντανά Φόρμουλα 1, “πιστοί” της οποίας είμαστε η φίλη μου κι εγώ (εκείνη μάλιστα, πριν από λίγα χρόνια, πέρασε ολόκληρη χρονιά στην Ευρώπη, δουλεύοντας σαν F1 freelancer, γράφοντας για διάφορα περιοδικά, χρησιμοποιώντας σαν βάση τη Βαρκελώνη, και ταξιδεύοντας σε όλες τις ευρωπαϊκές πίστες).

Baguio... Baguio-Baguio-Baguio... Διαβάζεις ότι πρόκειται για πόλη-καταφύγιο από τη ζέστη και την αφόρητη υγρασία, ότι είναι φοιτητούπολη με τα αρκετά θετικά που αυτό συνοδεύει ένα μέρος, ότι τα πάρκα της είναι μία απόλαυση, κι ότι γενικά είναι από τα highlights ενός ταξιδιού στο Luzon, το βορειότερο -μεγάλο- νησί των Φιλιππίνων. Προσωπικά, μετά από δύο μέρες εκεί, οι δύο βασικές αναμνήσεις μου έχουν να κάνουν με το πόσο δυσάρεστη είναι η βόλτα στους δρόμους της πόλης, και το πόσο μεγάλο είναι το θράσος εκείνων που νοικιάζουν δωμάτια...

Η γύρα στην πόλη είναι αφόρητα δυσάρεστη για έναν πολύ απλό λόγο. Τα... έντεκα στα δέκα αυτοκίνητα βγάζουν τόση μπόχα από τις εξατμίσεις τους, που το βρήκα σχεδόν σοκαριστικό, και εντελώς μα εντελώς αποπνικτικό. Νόμιζα ότι μετά τη Γουατεμάλα και τη Βολιβία είχα δει τις χώρες (πλην Αφρικής, υποθέτω, δεν ξέρω) στις οποίες μπορεί κανείς να συναντήσει τη χειρότερη ποιότητα αέρα λόγω των τεράστιων μαύρων σύννεφων που σχεδόν... κρύβουν τον ήλιο όταν περνάει από δίπλα σου ένα αυτοκίνητο, πόσο μάλλον πολλά περισσότερα χωρίς διακοπή. Έτσι νόμιζα... Δεν είχα πάει ακόμα στις Φιλιππίνες, και ειδικά στο Baguio...

Μία ώρα αφού αρχίσαμε την πρώτη βόλτα μας εκεί, η φίλη μου άρχισε να βήχει. Πάνω στο δίωρο σχεδόν με ικέτεψε να μπούμε σε ένα εμπορικό κέντρο στην κορυφή ενός λόφου, στην καρδιά της πόλης, για να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα. Στο τέλος της ημέρας, μου είπε ότι δεν μπορούσε να φανταστεί να περνάει δεύτερη μέρα εκεί, κάνοντας βόλτα στην πόλη. Αλλάξαμε δωμάτιο, πήγαμε από ένα κακό σε ένα λιγότερο απαράδεκτο, και είπαμε να περάσουμε τη μέρα πηγαίνοντας στα πάρκα που προτείνει ο οδηγός. Αρχίσαμε με τον “Βοτανικό Κήπο”. Μία ακόμα “κακώς περιμένατε περισσότερα”... καρπαζιά στον σβέρκο μας...

Εκεί ήταν που η φίλη μου... έπιασε πάτο, και βουρκωμένη -σοβαρά, δεν υπερβάλω- μού είπε ότι αν μπορούσε να πάρει ένα χάπι, να αποκοιμηθεί, και να ξυπνούσε στο σπίτι της στην Κουάλα Λούμπουρ, θα ήταν ευτυχισμένη. Οι Φιλιππίνες τής είχαν... καθίσει όχι απλά στραβά, αλλά θεόστραβα, από τη στιγμή που πατήσαμε εκεί. Εμένα; Δε με είχαν ξετρελάνει (κάθε άλλο), αλλά δεν ήταν η πρώτη χώρα-αχούρι που πήγαινα, και είμαι βέβαιος ότι δε θα αποδειχθεί η τελευταία. Έχω συνηθίσει χώρες στις οποίες τα πράγματα δουλεύουν με έναν... δικό τους, πολύ “τοπικό” τρόπο, ενοχλητικό σε μένα, αλλά τελικά αποδεκτό, με την αφεντιά μου να συμβιβάζεται πάντα με το “ΕΓΩ πρέπει να προσαρμοστώ σε αυτήν τη χώρα, και όχι Η ΧΩΡΑ ολάκερη σε μένα”. Η φίλη μου όμως είχε ταξιδέψει μόνο στην Ευρώπη και σε ελάχιστες χώρες της Ασίας, σχεδόν αποκλειστικά σε καταδυτικούς προορισμούς, μένοντας σε όμορφα καταλύματα, κι απολαμβάνοντας τις καταδύσεις της τόσο που δε σκοτιζόταν για οτιδήποτε άλλο. Η κατάσταση στις Φιλιππίνες, στο αεροδρόμιο, στον σταθμό λεωφορείων του Dau, στο, στο, στο, την είχαν φθάσει, μόλις σε τέσσερις ημέρες, στα όριά της. Επιπλέον, είχε “στραβώσει” σοβαρά με τους Φιλιππινέζους, για λόγους που ομολογώ ότι δεν κατάλαβα. “Τρελαινόταν” κάθε φορά που κάποιος ντόπιος τής μιλούσε στη γλώσσα του, νομίζοντας ότι η φίλη μου είναι Φιλιππινέζα (η χώρα, όπως διαπιστώσαμε, τουλάχιστον το κομμάτι της που είδαμε, είναι γεμάτη από κόσμο ντόπιο με κινέζικα χαρακτηριστικά. Οι κινεζικής καταγωγής Φιλιππινέζοι αποτελούν σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, τουλάχιστον στο νησί Luzon).

Αυτός ήταν ο δεύτερος λόγος (μετά τον “έκανα διαρκώς συγκρίσεις μεταξύ Φιλιππίνων και Ταϊβάν”) που... δηλητηρίασε τις πρώτες ημέρες μου στις Φιλιππίνες. Μπορεί να ακούγεται σαν δικαιολογία, ίσως, όμως δεν είναι. Όσοι με διαβάζετε τακτικά, από τον καιρό που ήμουν ακόμα στη Λατινική Αμερική, πρέπει να ξέρετε ότι ένα πράγμα που ΔΕΝ κάνω είναι να ψάχνω για δικαιολογίες, και να “φορτώνω” δικά μου... φταιξίματα σε άλλους. Το πρόβλημα με μένα είναι μάλλον το αντίθετο, ότι συνήθως φορτώνομαι εγώ ο ίδιος φταιξίματα άλλων, κάτι που μόνο ψυχαναλυτής μπορεί μάλλον να μου εξηγήσει. Ειλικρινά λοιπόν, πιστεύω και “λέω” ότι η διάθεση της παρέας με την οποία ήμουν την πρώτη βδομάδα στις Φιλιππίνες (και τρεις εβδομάδες στην Ταϊβάν ακριβώς νωρίτερα), έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να διαμορφωθεί σχεδόν αναλόγως και η δική μου διάθεση. Για να το... ματώσω στην υπεραπλούστευση, “λέω” ότι είναι σαν να παρακολουθείς έναν βαρετό αγώνα στην τηλεόραση, και να έχεις κάποιον δίπλα σου να μην αντέχει καθόλου το παιχνίδι, και να σου δίνει εμμέσως να καταλάβεις ότι θέλει να αλλάξεις κανάλι. Ακόμα κι αν το παιχνίδι είναι κάτω του μετρίου, ανά πάσα στιγμή κάτι ενδιαφέρον μπορεί να συμβεί, και να αλλάξει η εικόνα του, ο ρυθμός του, η ταχύτητα με την οποία η μπάλα πηγαίνει πάνω-κάτω, οτιδήποτε. “Υπομένεις”, και συνεχίζεις να παρακολουθείς, αν μη τι άλλο, απολαμβάνοντας την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, όπως φθάνει σε σένα μέσω των μικροφώνων. Αυτό, αν βλέπεις το παιχνίδι μόνος. Αν το βλέπεις με “στα όριά της” παρέα, μάλλον αλλάζεις κανάλι, αν μπορείς, ή απλά... εύχεσαι να τελειώσει το παιχνίδι το συντομότερο δυνατό (ήξερα ότι οι μέρες μας μαζί ήταν μετρημένες, κι ότι πριν κλείσουμε βδομάδα στις Φιλιππίνες, εκείνη είχε πτήση για Κουάλα Λούμπουρ, ενώ εγώ μπορούσα να μείνω άλλες δύο βδομάδες).

Επόμενο κείμενο για Sagada, Banaue, Batad, οι πιο κουραστικές αλλά και οι με τεράστια διαφορά πιο ευχάριστες ημέρες μου στις Φιλιππίνες.

ΥΓ Συγγνώμη για την -αναπόφευκτη- μίρλα

 

[LULLU]

Ολα ειναι στο προγραμμα , δεν πειράζει μαθαίνουμε και εμείς...

 

[delmem2233]

Sagada, Banaue, Batad, από το ναδίρ, στο ζενίθ

Όταν αγόρασα τα εισιτήρια της Air Asia από Ταϊπέι για Φιλιππίνες και από εκεί για Κουάλα Λούμπουρ, το μόνο βέβαιο ήταν ότι στις “Pilipinas” θα έφθανα στο, και θα έφευγα από, το αεροδρόμιο του Άνχελες, 80-90 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του κέντρου της Μανίλα. Πού θα περνούσα τις τρεις εβδομάδες μου εκεί, δεν είχα ιδέα. Στρώθηκα στο διάβασμα, είδα φωτογραφίες, έκανα το homework μου, και κατέληξα στο ότι ναι μεν οι παραλίες σε κάποια νησιά των Φιλιππίνων μοιάζουν ονειρεμένες, όμως εγώ ήθελα να δω κάτι που δεν μπορώ να δω στη Μαλαισία, και ίσως σε καμία άλλη χώρα, οπουδήποτε στον κόσμο, τουλάχιστον όχι στο... μεγαλείο που το συγκεκριμένο προσφέρεται στα βουνά του νησιού Luzon, και με το “συγκεκριμένο” εννοώ τα βαθμιδωτά ρυζοχώραφα γύρω από το Banaue, το Batad, και σε μια ντουζίνα ακόμα ορεινά σημεία του βορειότερου μεγάλου νησιού της χώρας. Με “φάρο” το Banaue έστησα το πρόγραμμα των τριών εβδομάδων στις Φιλιππίνες, και οι καταστάσεις τα έφεραν έτσι που δικαιώθηκα για την επιλογή μου...

Μετά από τέσσερις κακές ημέρες στο “λίγο” Vigan και στο “αποπνικτικό” Baguio, πήραμε λεωφορείο για Sagada, χωριό, ουσιαστικά, που περιγράφεται σαν “Μέκκα των backpackers”, λόγω των καλών/φθηνών καταλυμάτων του, των δυνατοτήτων για εξερεύνηση της γύρω περιοχής, και της γενικότερης χαλαρής ατμόσφαιράς του. Προσωπικά, την πρώτη μέρα μου εκεί (και τελευταία του ταξιδιού παρέα με τη φίλη μου), θα τη θυμάμαι σαν εκείνη κατά την οποία έφθασα στο τσακ να κουτουλήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, κάτι που έχω να κάνω από τον Νοέμβριο του 2010 (υπάρχει λόγος που το θυμάμαι, θα τον μοιραστώ όταν, παραμονές αναχώρησης για Ιάβα, σε κάτι παραπάνω από μια βδομάδα, αναφέρω τον βασικό λόγο για τον οποίο επιστρέφω εκεί, και κυρίως στην Τζακάρτα)...

Στις Φιλιππίνες, και νωρίτερα στην Ταϊβάν, ήμουν με χρήματα που είχα βγάλει δουλεύοντας online για ένα μαλαισιανό media group. Η δουλειά μου είναι εύκολη κι ευχάριστη, και ποτέ δε μου είχε πάρει περισσότερο από μιάμιση ώρα την ημέρα. Στη Sagada έφθασα στο σημείο να αισθανθώ ότι δεν υπήρχε περίπτωση να την κάνω, ακόμα κι αν αφιέρωνα ένα δωδεκάωρο... Σας έχω τρεις λέξεις: σχεδόν, ανύπαρκτο, ίντερνετ. Επειδή με πιάνει πονοκέφαλος και μόνο που θυμάμαι εκείνο το απόγευμα/βράδυ, αναφέρω απλά ότι τις κουτουλιές στον τοίχο τις απέφυγα αργά το βράδυ, όταν οι χρήστες του ίντερνετ στο χωριό μειώθηκαν δραστικά, προφανώς, και μπορούσα επιτέλους να χρησιμοποιήσω το ασύρματο δίκτυο του ξενώνα μας, έστω κι αν πήγαινε με ταχύτητα... σαλιγκαριού.

Το επόμενο πρωί έμεινα μόνος, με τη φίλη μου να επιβιβάζεται σε ένα λεωφορείο με προορισμό το Baguio, κι από εκεί σε δεύτερο με τελικό προορισμό το αεροδρόμιο του Άνχελες. Το πώς αισθάνθηκα τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά την αναχώρηση του λεωφορείου της, δεν το περιγράφω, επειδή φοβάμαι ότι ειδικά οι αναγνώστριές μου θα ψελλίσουν “τι γαϊδούρι...” Καλώς ή κακώς όμως, ήταν σαν να πάτησα ένα αόρατο πλήκτρο, κι από τη μία στιγμή στην άλλη αισθάνθηκα γεμάτος διάθεση να κάνω πράγματα, να ψάξω για τα “κρεμάμενα φέρετρα” (σφηνωμένα ψηλά σε απότομες πλαγιές βράχων) “αξιοθέατο”-σήμα κατατεθέν της Sagada, για τη σπηλιά με τα φέρετρα που έχουν πάνω τους σκαλισμένες σαύρες, να πάω στο σημείο απ' όπου μπορείς να πεις κάτι και να ακούσεις τον αντίλαλο να ταξιδεύει μέχρι το τέλος μιας χαράδρας, να περπατήσω στα γύρω ρυζοχώραφα “καταπίνοντας” το ένα γειτονικό χωριό μετά το άλλο. Ήμουν ΤΟΣΟ ευδιάθετος, που για πρώτη φορά μετά το πρωινό που πήραμε τρένο από Hualien για Kaohsiung στην Ταϊβάν, σφύριζα και σιγοτραγουδούσα. Η ξεγνοιασιά προφανώς δεν είναι μπακαλίστικα μετρήσιμη. Προσωπικά όμως, τη δική μου τη “μετράω” με το πόσο χρόνο κατά τη διάρκεια μιας ημέρας περνάω σφυρίζοντας και σιγοτραγουδώντας (ή, όταν υπάρχει κόσμος τριγύρω, απλά μουρμουρίζοντας στιχάκια). Κάπως έτσι, κατέληξα να περάσω στη χαριτωμένη Sagada και τρίτο βράδυ, εκτός προγράμματος (έχοντας βρει λύση στο μέγα ζήτημα του ίντερνετ).

Με την αφεντιά μου να είναι πλέον άλλος άνθρωπος, ήταν καιρός να ακολουθήσω το... φως του φάρου μου, να πάω στο μέρος που είχα ως μεγαλύτερο “must” εκείνες τις τρεις εβδομάδες στις Φιλιππίνες. Banaue... Για να πάω εκεί, έπρεπε να πάρω jeepney (μικρό, πολύχρωμο, άκρως γραφικό, πάμφθηνο “λεωφορείο”, σήμα κατατεθέν των Φιλιππίνων) για Bontoc, και από εκεί λεωφορείο ή βανάκι για Banaue. Στο υπόστεγο στο Bontoc που βρήκα βανάκι που πήγαινε (όοοοταν κάποια στιγμή γέμιζε) εκεί που ήθελα να πάω, η τύχη, η μοίρα, δεν ξέρω τι, μου έστειλε ένα μήνυμα (έτσι το εξέλαβα) για το πώς έπρεπε να περάσω τις αμέσως επόμενες ημέρες. Ακριβώς πριν αναχωρήσουμε (πληρώνοντας στον οδηγό πολλαπλάσια του κανονικού “εισιτηρίου”, προκειμένου να μην περιμένουμε άλλες δύο ώρες για να γεμίσει πλήρως τις θέσεις του βαν του), εμφανίστηκε ένας Ισπανός τύπος, που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στο να γεμίσουν οι επόμενες ημέρες μου με φανταστικές αναμνήσεις που χωρίς εκείνον δε θα είχα σήμερα...

Ήταν η όγδοη μέρα μου στις Φιλιππίνες, και τον Ρικάρντο τον πετύχαινα σε τρίτη διαφορετική πόλη! Τον είχα δει στο Vigan, είχε μείνει στον ίδιο ξενώνα με εμάς, είχαμε ανταλλάξει καλημέρες και καλησπέρες. Τον είχα πετύχει στη Sagada, ξανά είχε μείνει στον ίδιο ξενώνα με εμάς, εκεί είχαμε ανταλλάξει και πέντε κουβέντες περί Φιλιππίνων. Τον πετύχαινα ξανά στο Bontoc, κι έμελλε να συνεχίσουμε μαζί μέχρι και τη Μανίλα, μέχρι τη μέρα που πέταξε για Μαδρίτη, βάζοντας τέλος σε... τρελό ταξίδι εννιά μηνών.

Χμμμ... Καιρός να συντομεύω...

Banaue λοιπόν. “Έγραψε” στην ταξιδιωτική συνείδησή μου. Με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Κτισμένο σε σχετικά απότομη πλαγιά βουνού, τα περισσότερα σπίτια του και ξενώνες του μοιάζουν να κινδυνεύουν με την πρώτη δυνατή βροχή να... καταλήξουν στο ποτάμι που περνάει με ορμή από κάτω. Από την απέναντι δε πλευρά του ποταμού, έχεις το Banaue... πιάτο, θέα, επιβλητικό, σαν να σε επιτηρεί από ψηλά, με το διαρκές soundtrack του ορμητικού ποταμού να σου θυμίζει ότι είσαι “μέσα στη φύση”. Όσο για τα περίφημα βαθμιδωτά ρυζοχώραφα της περιοχής, ναι, τα χάρηκα, τα... έφαγα με τα μάτια μου, πλημμυρισμένος από τη δεύτερη μέρα μου εκεί και μετά, από μία... ανόητη αίσθηση περηφάνιας, επειδή είχα φθάσει στο σημείο με την καλύτερη θέα όχι περπατώντας για 40 λεπτά από το Banaue στον κεντρικό δρόμο, αλλά... σκαρφαλώνοντας εκεί επί ώρες, έχοντας δεχθεί την πρόσκληση του Ρικάρντο να δοκιμάσουμε να βρούμε το μονοπάτι στην απέναντι πλευρά του ποταμού.

Της φύσης, δεν είμαι. Άφησέ με στη μέση ενός πανέμορφου δάσους, και το πιθανότερο είναι σε δύο ώρες να βάλω τα κλάματα από βαρεμάρα. Ένα άθλιο κτήριο στην άκρη της πιο υποβαθμισμένης περιοχής της πιο βρόμικης πόλης της πιο υπανάπτυκτης χώρας του πλανήτη, μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον από χιλιάδες υγιή δέντρα με τα εντυπωσιακά κλαδιά τους και τα “σκέτη ζωγραφιά” φύλλα τους. Μέχρι να πεθάνω θα έχω να λέω ότι στους καταρράκτες του Ιγκουασού πήγα πρώτα και κύρια επειδή ήθελα να σπάσω στα δύο τη μεγάλη διαδρομή από την Ασουνσιόν στο Σάο Πάουλο, κι όχι για να θαυμάσω τους καταρράκτες (άσχετα αν βλέποντας πώς είναι, έμεινα περισσότερο απ' όσο είχα υπολογίσει, κι ευχήθηκα να μπορούσα να μείνω ακόμα περισσότερο). Προσθέστε στη λέξη “φύση” τη λέξη “hiking”, κι έχετε έναν συνδυασμό μεταξύ του οποίου και του να κοιμηθώ σε χώρο αποσκευών του μικρότερου αυτοκινήτου στον κόσμο, θα προτιμούσα το δεύτερο. Όμως...

Όμως σωστά ή βλακωδώς, με έχω πείσει ότι ειδικά όταν ταξιδεύω, πρέπει να “διαβάζω σημάδια”, πρέπει να αρπάζω ευκαιρίες να κάνω πράγματα που υπό διαφορετικές συνθήκες ούτε καν θα περνούσε από το στενό μυαλό μου να κάνω. Έτσι, όταν ο Ρικάρντο, με τον οποίο ήμασταν πλέον σε ΤΕΤΑΡΤΟ διαφορετικό μέρος μέσα σε οκτώ μέρες, επέμεινε ότι έπρεπε να πάω μαζί του στα... τυφλά, σχεδόν (δεν υπάρχουν ταμπέλες στο μονοπάτι. Έχεις μόνο την... κοινή λογική σου, και τη βοήθεια ντόπιων που μπορεί να συναντήσεις), σκέφτηκα ότι ήταν σημάδι. Ήταν; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι παρά την τρομάρα που πήρα (μόνο όταν φθάσαμε σε ένα σημείο στο οποίο το “μονοπάτι” είναι ένα γλιστερό πεζούλι πλάτους 6-7 εκατοστών με γκρεμό στα αριστερά και βουνό στα δεξιά μού είπε ότι κατά βάθος έχει πρόβλημα υψοφοβίας, κι άρχισα να του λέω ανόητα αστεία για να ξεχαστεί), παρά τα... μισητά μου σκαρφαλώματα σε πλαγιές με τόσο πυκνό φύλλωμα που χρειάζεται να σπας κλαδιά για να περάσεις, έστω και μετά από ώρες, έστω και... γδαρμένοι και ματωμένοι, φθάσαμε στον προορισμό μας, και κατά κάποιον τρόπο τη σούπερ θέα στα ρυζοχώραφα τη χάρηκα πολύ περισσότερο, σαν να την είχα... κερδίσει, αντί να μου την κάνουν δώρο...

Όσο για το Batad, για να πάμε εκεί από το Banaue, έπρεπε να πάρουμε “τρίκυκλο” για κάποια χιλιόμετρα σε έναν “ο Θεός να τον κάνει” δρόμο, να περπατήσουμε σε δεύτερο ανηφορικό δρόμο για περίπου μία ώρα, και μετά να κατέβουμε μια απότομη πλαγιά για άλλο τόσο και κάτι περισσότερο. Το “κερασάκι στην τούρτα” είναι ότι στο “φεύγα” από το Batad, θα έπρεπε να αρχίσουμε με “ανάβαση”, πριν πάρουμε τον κατηφορικό δρόμο που θα μας έβγαζε στον κεντρικό δρόμο από τον οποίο κάααποια στιγμή λογικά θα περνούσε ένα jeepney. Όλο αυτό το πακέτο, αν δεν ήταν ο Ρικάρντο, θα είχε “φάει” ένα τεράστιο “Χ” από τη φυγόπονη αφεντιά μου, με συνοπτικές διαδικασίες. Την τελευταία στιγμή όμως, είπα στον σπανιόλο “ναι” (μου είχε φάει τα αυτιά να πάμε στο Batad. Ήταν οι τελευταίες ημέρες του πολύμηνου ταξιδιού του και ήθελε να κάνει adventurous πράγματα). Ευτυχώς...

Ψόφησα στις αναβάσεις, γλίστρησα και έπεσα στον πισινό μου μισή ντουζίνα φορές στις καταβάσεις, χαθήκαμε τρεις ντουζίνες φορές, υπήρχαν στιγμές που αισθανόμουν ότι είχα ξεμείνει από αέρα όσο και να προσπαθούσα να αντλήσω από τριγύρω μου με το στόμα ανοικτό, κάθε τρεις και λίγο μου ερχόταν να πέσω στο έδαφος και να μείνω εκεί μέχρι να με χαρούν αρπακτικά πουλιά για γεύμα, όμως το Batad, έστω κι αν τα ρυζοχώραφά του δεν είναι τόσο “ουάου” όσο φαίνονται σε φωτογραφίες που είχα δει, είναι όντως... περίπτωση. Στο μικροσκοπικό και μη προσβάσιμο από κανενός είδους δρόμο Batad, καθισμένος στο μπαλκόνι του ξενώνα σου, έχεις απέναντι μία θέα που έκανε ακόμα και μένα, τον... ορκισμένο εχθρό των... κακουχιών σε βουνά και λαγκάδια, να σκεφτώ ότι “άξιζε τον Κόπο” (ο κόπος με κεφαλαίο, για να δώσω το μέγεθος του... παλουκιού με το οποίο ισοδυναμεί το να φθάσεις εκεί, το να ανέβεις στην κορυφή των ρυζοχώραφων, και φυσικά το να φύγεις από εκεί). Μια μεγάλη και απότομη βουνοπλαγιά είναι έτσι... σμιλεμένη, που μοιάζει με αμφιθέατρο, μόνο που αντί για κερκίδες και καρέκλες, έχει ρυζοχώραφα. Ζω-γρα-φιά...

Το μοναδικό “αλλά”, έχει να κάνει με την κατάσταση μέρους των ρυζοχώραφων. Πρόσεξα ότι κάποια κομμάτια έμοιαζαν... αφημένα, παρατημένα, παραμελημένα, κατεστραμμένα. Συνέκρινα αυτό που έβλεπα, με φωτογραφίες που είχα δει πριν πάμε εκεί. Η διαφορά ήταν εμφανής. Όταν επιστρέψαμε στο Banaue, πρόσεξα ταμπέλες μέσω των οποίων οι τοπικές αρχές καλούσαν εθελοντές να δηλώσουν συμμετοχή σε μία πρωτοβουλία που πήραν κάποιοι, να πάνε στο Batad, να αφιερώσουν κάποιες ημέρες, και να αποκαταστήσουν τα κατεστραμμένα ρυζοχώραφα. Ειλικρινά, ειλικρινά-ειλικρινά, αν είχα χρόνο (και αξιόπιστο ίντερνετ), θα καθόμουν στο Batad περισσότερο, και θα βοηθούσα όσο μπορούσα (αν και ακαμάτης από τη φύση μου, μάλλον μπελάδες θα προκαλούσα, παρά την καλή διάθεσή μου) για να μοιάζει ξανά το “αμφιθέατρο” έτσι όπως το είδα σε παλιές (πόσο παλιές, δεν ξέρω) φωτογραφίες.

Επόμενο κείμενο, για Μανίλα, η οποία “δικαιούται” ένα κείμενο μόνη της. Και μετά, ένα τελευταίο-απολογιστικό για τις τρεις εβδομάδες μου στις Φιλιππίνες, στο μικρό έστω, σχετικά, κομμάτι τους που “γύρισα”.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[LULLU]

Kαμμια φωτο απο εκει .?????????

 

[paefstra]

Το επόμενο πρωί έμεινα μόνος, με τη φίλη μου να επιβιβάζεται σε ένα λεωφορείο με προορισμό το Baguio, κι από εκεί σε δεύτερο με τελικό προορισμό το αεροδρόμιο του Άνχελες. Το πώς αισθάνθηκα τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά την αναχώρηση του λεωφορείου της, δεν το περιγράφω, επειδή φοβάμαι ότι ειδικά οι αναγνώστριές μου θα ψελλίσουν “τι γαϊδούρι...” Καλώς ή κακώς όμως, ήταν σαν να πάτησα ένα αόρατο πλήκτρο, κι από τη μία στιγμή στην άλλη αισθάνθηκα γεμάτος διάθεση να κάνω πράγματα, να ψάξω για τα “κρεμάμενα φέρετρα” (σφηνωμένα ψηλά σε απότομες πλαγιές βράχων) “αξιοθέατο”-σήμα κατατεθέν της Sagada, για τη σπηλιά με τα φέρετρα που έχουν πάνω τους σκαλισμένες σαύρες, να πάω στο σημείο απ' όπου μπορείς να πεις κάτι και να ακούσεις τον αντίλαλο να ταξιδεύει μέχρι το τέλος μιας χαράδρας, να περπατήσω στα γύρω ρυζοχώραφα “καταπίνοντας” το ένα γειτονικό χωριό μετά το άλλο. Ήμουν ΤΟΣΟ ευδιάθετος, που για πρώτη φορά μετά το πρωινό που πήραμε τρένο από Hualien για Kaohsiung στην Ταϊβάν, σφύριζα και σιγοτραγουδούσα. Η ξεγνοιασιά προφανώς δεν είναι μπακαλίστικα μετρήσιμη.

Τουλάχιστον προσπάθησε να μην ακούγεσαι πολύ χαρούμενος όταν μιλάτε...

 

[ANNA-PANOS]

Τουλάχιστον προσπάθησε να μην ακούγεσαι πολύ χαρούμενος όταν μιλάτε...

Ναι καπως ετσι...http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=UMIYbvE9B2k

 

[Yorgos]

Εμ και μόνος σου το λες ότι την έκαψες τη χώρα... Πολύ χρήσιμες οι πληροφορίες και όπως πάντα προσεγμένη περιγραφή, εύγε.

Δεν πετάγεσαι και κανένα νότιο ειρηνικό να μας κάνεις την προεργασία;

 

[delmem2233]

(Μανίλα) Σπάνια συμβαίνει ΕΝΑΣ να έχει δίκιο, και ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ να έχουν άδικο...

Ως μέγας λάτρης των πόλεων, όταν τα έβαλα κάτω και κατέστρωσα σχέδιο για το πού θα περνούσα τις τρεις εβδομάδες μου στη Μανίλα, το πρώτο που έκανα ήταν να σφηνώσω κάπου στη μέση του ταξιδιού το όνομα “Banaue” (για τον λόγο που ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο. Το δεύτερο ήταν να πάω στο τέλος της λίστας των 20-21 ημερών, και να γράψω “Μανίλα” εφτά φορές, τη μία κάτω από την άλλη. Ολόκληρη βδομάδα προγραμμάτισα να περάσω στην Πρωτεύουσα των Φιλιππίνων, και κάθε φορά που το έλεγα σε κάποιον στο Vigan, στο Baguio, στη Sagada, στο Banaue, στο Batad, είτε επρόκειτο για Φιλιππινέζο είτε για ξένο ταξιδιώτη που είχε ήδη πάει στη Μανίλα, η αντίδρασή τους ήταν “το σκέφτηκες καλά;”

Ναι, το είχα σκεφτεί καλά. Μου έλεγαν ότι ο πόλη είναι ένα ατελείωτο... αχούρι, χωρίς κάτι να κρατήσει επισκέπτη εκεί πάνω από μια-δυο μέρες. Τους έλεγα ότι η πόλη είναι τεράστια, και δε γίνεται να μην έχει... πεδία εξερεύνησης. Μου έλεγαν ότι είναι ένα απέραντο βρόμικο χάος. Τους έλεγα ότι τα μέρη-χάος είναι η “καλύτερή μου”, κι ότι στις πόλεις ακόμα και τα σκουπίδια μού φαίνονται γεμάτα ενδιαφέρον. Τους έλεγα επίσης ότι η Μανίλα, έτσι όπως είναι πάνω στη θάλασσα, ακόμα και τελείως χάλια να είναι, σου δίνει τη δυνατότητα να πας σε ένα σημείο από το οποίο τουλάχιστον μπορείς να... αγναντέψεις το απέραντο μπλε (έστω κι αν τα πρώτα μέτρα του νερού είναι... οποιουδήποτε άλλου χρώματος εκτός του μπλε). Απέκρουα όλα τα επιχειρήματά τους με επιμονή, κι έτσι, πήγα στη Μανίλα, κι έμεινα, όντως, μια ολόκληρη βδομάδα...

Αν τελείωνα το κείμενο εδώ, θα σας παρέπεμπα απλά στον τίτλο. “Σπάνια συμβαίνει ΕΝΑΣ να έχει δίκιο, και ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ να έχουν άδικο...” Θα συνόψιζα ακόμα τις εντυπώσεις μου από εκεί, γράφοντας ότι η Μανίλα είναι η... λιγότερο “αγαπήσιμη” Πρωτεύουσα μεταξύ των πενήντα και κάτι που έχω δει με τα μάτια μου. Κάθε πρωί που ξυπνούσα, μου έλεγα “σήμερα είναι η μέρα που θα αρχίσω να αλλάζω γνώμη”, έχοντας στο μυαλό μου περιπτώσεις άλλων εβδομάδων, σε άλλες... δυσκολοχώνευτες Πρωτεύουσες, στην Τζακάρτα για παράδειγμα, όπου μετά από 2-3 μέρες κάτι συνέβη, πατήθηκε ένα αόρατο πλήκτρο στο νιονιό μου, κι άρχισα να “γουστάρω” (ακόμα και τρελά) μία πόλη, που αρχικά μου είχε δημιουργήσει “πωωωω... Τι είναι αυτό το **ουρδέλο...” εντυπώσεις. Μέχρι και την ώρα που πήρα λεωφορείο για Άνχελες, την προτελευταία μέρα του ταξιδιού, αυτό το “πλήκτρο”, στη Μανίλα, δεν πατήθηκε...

Γιατί; Για κάποια “επειδή” φταίω εγώ. Φταίω που διάλεξα να μείνω σε ένα χόστελ στην πιο αποκαρδιωτική περιοχή της πόλης. Φταίω που δεν έκανα καμία απολύτως προσπάθεια να συναντήσω ντόπιο κόσμο μέσω ενός σάιτ που μέχρι πέρσι χρησιμοποιούσα για να βρίσκω παρέα (ενίοτε και άτομα να με φιλοξενήσουν) οπουδήποτε ταξίδευα. Φταίω βασικά που έμεινα ΤΟΣΕΣ ημέρες στη Μανίλα, αγύριστο κεφάλι, κλείνοντας τα αυτιά μου σε ό(οοο)λους εκείνους που με είχαν “προειδοποιήσει”.

Όσο για τα “επειδή” που δε βαρύνουν εμένα τον ίδιο, αναφέρω ενδεικτικά ότι η “καρδιά” της πόλης, η περιοχή στην οποία καταλύουν οι περισσότεροι ταξιδιώτες (εκτός κι αν έχουν μία κάποια οικονομική άνεση, οπότε “κλείνουν” δωμάτιο αλλού), είναι, πολύ απλά, ένας τεράστιος, πολλών οικοδομικών τετραγώνων, οίκος ανοχής (κάτι που όπως λένε οι Άγγλοι, is not my cup of tea), με πελάτες όχι τόσο “Δυτικούς”, όσο ΠΟΛΥ περισσότερο Κορεάτες και Γιαπωνέζους.Επίσης, κάθε φορά που καθόμουν κάπου για φαγητό, μαζεύονταν γύρω μου (ή ακριβώς δίπλα στο τζάμι, εκεί που καθόμουν) πιτσιρίκια ή και άνθρωποι πολύ μεγαλύτερης ηλικίας, εκλιπαρώντας για χρήματα, κάτι που όταν συμβαίνει τόσο συχνά και τόσο έντονα, προσωπικά με γεμίζει ενοχές (επειδή έχω να φάω). Τα “αξιοθέατα” της πόλης, η περιοχή Intramuros, βάση των Ισπανών όταν διαφέντευαν τις Φιλιππίνες, η upmarket περιοχή Makati, η “Chinatown”, η, η, η, αποδείχθηκαν μέρος του κανόνα στις Φιλιππίνες, έτσι τουλάχιστον όπως είδα τα πράγματα εγώ, δηλαδή “κατώτερα των προσδοκιών” μου. Ακόμα και το... περίφημο παραλιακό μέτωπο, ένα πλατύ πεζοδρόμιο μήκους κάποιων εκατοντάδων μέτρων, η “βεράντα” της πόλης με θέα τη θάλασσα, αποδείχθηκε μία απογοήτευση και μισή, έτσι όπως ήταν γεμάτη από ρακένδυτα πιτσιρίκια και ηλικιωμένους που πήγαιναν πάνω-κάτω ζητώντας ελεημοσύνη. Κι από δίπλα, μιλιούνια τα μηχανάκια που καβαλούσαν το πεζοδρόμιο για να αποφύγουν τα φανάρια όταν αυτά γίνονταν κόκκινα για το δικό τους ρεύμα κυκλοφορίας. Εν μέσω διαρκών ενοχλήσεων για λεφτά, και μαρσαρίσματος από μηχανάκια (οι οδηγοί τους έβλεπαν το πεζοδρόμιο σαν... πίστα), και τις τέσσερις φορές που πήγα για να βγάλω φωτογραφίες και απλά να... αράξω αργά το απόγευμα, με τον ήλιο να πέφτει, έφυγα μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Μία συγκεκριμένα, έκανα μεταβολή με το που έφθασα στο τέλος της ζέβρας για τους πεζούς, και πάτησα στο πεζοδρόμιο στην πλευρά της θάλασσας. Έπρεπε να περιμένω(...) μία μηχανακιοθάλασσα να περάσει πρώτα από μπροστά του “πατητή”, και μετά να κάνω βήματα προς τη θάλασσα. Ταυτόχρονα, είδα ένα τσούρμο πιτσιρίκια να κάνουν κίνηση προς τον... ξένο που πρέπει να είναι με τις τσέπες γεμάτες. Στη στιγμή, μεταβολή, και πίσω στο χόστελ, στο οποίο... έβρισκα καταφύγιο, διαβάζοντας ένα βιβλίο για τη λατρεία των Φιλιππινέζων για το μπάσκετ, βιβλίο που μου κράτησε... λυτρωτική παρέα...

“Δε σου άρεσε τίποτα στη Μανίλα;”, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Εκείνο που αποτέλεσε... παρηγοριά για μένα, το μόνο που με έκανε να αισθανθώ “connection” με την πόλη, είναι αυτό που ανέφερα πριν από λίγα δευτερόλεπτα: το μπάσκετ. Δεν έχω πάει -ακόμα- στη Λιθουανία, όμως από όσα έχω ακούσει και διαβάσει, αυτή πρέπει να είναι η μόνη χώρα σε ολόκληρο το πλανήτη στην οποία η λατρεία του κόσμου για το μπάσκετ προσεγγίζει, έστω, αυτό με το οποίο το μπάσκετ ισοδυναμεί για τους Φιλιππινέζους. Γράφω -αραιά και πού- για το protagon.gr, εκεί όμως δεν έχω την πολυτέλεια να... φλυαρώ επί μία ντουζίνα παραγράφους. Εκεί πρέπει να κρατάω τα κείμενα βαριά-βαριά στις πεντακόσιες λέξεις. Έπρεπε λοιπόν να διαλέξω ΕΝΑ χαρακτηριστικό της πόλης, και των Φιλιππίνων γενικότερα, και σε εκείνο το ένα να βασίσω το κείμενό μου. Πιστέψτε με, μετά από τρεις εβδομάδες στις Φιλιππίνες, αφήνοντας στην άκρη το πώς τις “κρίνω” σαν ταξιδιωτικό προορισμό, εκείνο που όχι απλά “φώναζε”, αλλά “ούρλιαζε” ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω σαν ΤΟ χαρακτηριστικό της χώρας, ήταν η... μυθικών διαστάσεων εμμονή του κόσμου με το μπάσκετ, σε σημείο που σε τεράστιας θεαματικότητας τηλεοπτικό σώου, το μεγαλύτερο δώρο που δίνεται σε διαγωνιζόμενες κοινότητες, είναι... μαντέψτε... Ένα καινούργιο γηπεδάκι μπάσκετ(!).

Στη Μανίλα, τα γήπεδα μπάσκετ δεν είναι αμέτρητα, επειδή, πολύ απλά, οι Φιλιππινέζοι, κατά κανόνα με σαγιονάρες, ή ακόμα και ξυπόλυτοι, και φυσικά με ύψος όχι μεγαλύτερο από 1,75 οι περισσότεροι, δε χρειάζονται γήπεδο για να παίξουν. Οι δρόμοι, οι προσόψεις κτηρίων, οι ψηλές πόρτες κλειστών εργοταξίων, οι τοίχοι πολυκατοικιών, οι, οι, οι, είναι γεμάτοι/ες “ταμπλό”, ακόμα και ξύλινα, και το έδαφος, είτε πρόκειται για τσιμέντο δρόμου, είτε για αυλή μαγαζιού, είτε για χωμάτινη επιφάνεια στην άκρη εργοταξίου, είναι γεμάτο “ζωγραφιστά”, “ρακέτες”, με μία μεγάλη καμπύλη να τις... αγκαλιάζει (η γραμμή του τρίποντου). Ο ήχος μίας μπάλας να χοροπηδάει πάνω σε τσιμέντο ή χώμα θα ήταν δίχως την παραμικρή αμφιβολία ένας από τους ήχους που θα έπρεπε να συμπεριλάβει κανείς αν έφτιαχνε ένα φιλιππινέζικο soundtrack, με τους ήχους που χαρακτηρίζουν τη χώρα περισσότερο όλων. Ο ήχος που κάνει η μπάλα όταν αναπηδά, ο ήχος που κάνει όταν βρίσκει στο στεφάνι, όταν τρυπάει το δυχτάκι μετά από καλάθι.

Νομίζω ότι με τα χρόνια, έτσι όπως λειτουργεί συνήθως ο ανθρώπινος εγκέφαλος και η μνήμη μας, κρατώντας ζωντανές τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις, και θάβοντας σταδιακά τις λιγότερο ευχάριστες, τη Μανίλα θα τη θυμάμαι σαν τη... Μέκκα του μπάσκετ, των κοντούληδων σαγιοναροφόρων βιρτουόζων της πορτοκαλί μπάλας, το μέρος όπου περπατώντας στον δρόμο βλέπεις κόσμο και κοσμάκη με φανέλα ομάδας μπάσκετ, είτε αμερικάνικης, είτε τοπικής. Το μέρος όπου τα περισσότερα αμάξια έχουν αυτοκόλλητα ομάδων μπάσκετ, και τα jeepneys σε τεράστιο ποσοστό, έχουν ζωγραφισμένα πάνω τους κάτι που παραπέμπει σε μία συγκεκριμένη ομάδα, ή στο άθλημα γενικότερα. Το μέρος στο οποίο οι περισσότερες διαφημίσεις έχουν κάτι να κάνουν με το μπάσκετ, ακόμα κι αν το διαφημιζόμενο προϊόν είναι... αυτοκίνητο. Το μέρος όπου κόσμος και κοσμάκης στέκεται όρθιος στην άκρη δρόμου για να δει στην τηλεόραση παιχνίδι ακόμα και του τοπικού κολλεγιακού πρωταθλήματος. Το μέρος, τέλος, που με ενάμισι ευρώ είδα ΔΥΟ back to back αγώνες αυτού του τοπικού κολλεγιακού πρωταθλήματος, σε γήπεδο που δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ να ζηλέψει από το γήπεδο στο Μαϊάμι (το μόνο στο οποίο έχω παρακολουθήσει αγώνα ΝΒΑ), με ατμόσφαιρα μάλιστα που βάζει τα γυαλιά σε γήπεδα του ΝΒΑ...

Αύριο-μεθαύριο ολοκληρώνω τα των Φιλιππίνων, με τελευταίες γενικές εντυπώσεις, και με το προϊόν της έντονης αυτοκριτικής που έκανα επιστρέφοντας στη Μαλαισία, απαλλάσσοντας τις Φιλιππίνες από τα περισσότερα των “στραβών” που της εντόπισα όσο ήμουν εκεί.

Μαρία, ευχαριστώ για τις οδηγίες. Αυτό που έγραψες έκανα τη μέρα που δοκίμασα να επισυνάψω τις φωτογραφίες σε κείμενο, δεν έπιασε, το δοκίμασα ξανά μετά το μήνυμά σου, πάλι δεν έπιασε, οπότε, κατά την προσφιλή μου τακτική, τα παρατάω. Οι φωτογραφίες από Banaue και Batad είναι οι τέσσερις πιο πρόσφατες που βρίσκει κανείς στο gallery-Φιλιππίνες.


Χαιρετίσματα σε όλους από Κουάλα Λούμπουρ.

 

[delmem2233]

“Κωλοτούμπας”... Αυτό πρέπει να αρχίσω να χρησιμοποιώ σαν νέο μεσαίο όνομα. Γιατί; Επειδή πριν από έναν μήνα και δύο μέρες, περιμένοντας στο αεροδρόμιο του Άνχελες για την πτήση μου για Κουάλα Λούμπουρ, σκεφτόμουν πόσο χαρούμενος, μάλλον... λυτρωμένος, αισθανόμουν, που “ξέμπλεκα” από τις Φιλιππίνες, που... ξεκουμπιζόμουν επιτέλους από μία χώρα που με άφησε με συντριπτικά αρνητικές εντυπώσεις. Να όμως που έναν μήνα και δύο μέρες αργότερα, γράφοντας αυτές εδώ τις γραμμές, κι έχοντας ήδη “στολίσει” τις Φιλιππίνες στα τρία από τα τέσσερα κείμενα που τις αφιέρωσα τις τελευταίες ημέρες, σας διαβεβαιώ ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω ήδη στριμώξει και... αποθηκεύσει τη σκέψη να επιστρέψω(!) μία μέρα στις Pilipinas, και μάλιστα να μείνω περισσότερο από τις τρεις εβδομάδες που πέρασα εκεί πρόσφατα(!!). Κωλοτούμπας με τα όλα μου...

Για να είμαι ακριβής (και απόλυτα ειλικρινής), στο “θα ήθελα κάποια μέρα να επιστρέψω στις Φιλιππίνες”, βάζω μισή ντουζίνα αστερίσκους. Στη χώρα που αρκετές φορές με έφτασε στο σημείο να πω “άι σιχτίρ επιτέλους!”, θα επέστρεφα αν, πρώτα και κύρια, είχα περισσότερα χρήματα στην τσέπη. Θα χρειαζόμουν ένα ολόκληρο κείμενο για να εξηγήσω γιατί το γράφω αυτό, όμως θα αρκεστώ σε τούτο: κάθε χώρα, ΟΠΟΙΑΔΗΤΕ χώρα, μπορείς να τη χαρείς καλύτερα αν στην τσέπη έχεις δέκα ευρώ, αντί για πέντε. Μπορείς να κάνεις περισσότερα πράγματα, να μείνεις σε καλύτερα καταλύματα, να, να, να. Στις Φιλιππίνες συγκεκριμένα, αυτό (άποψή μου) ισχύει περισσότερο από σχεδόν όλες τις υπόλοιπες χώρες στις οποίες έχω πάει...

Συνεχίζοντας με τους αστερίσκους, “λέω” ότι στις Φιλιππίνες θα ξαναπήγαινα έχοντας προγραμματίσει το ταξίδι πολύ καλύτερα, και ελαχιστοποιώντας τις μετακινήσεις με λεωφορεία. Το “backpacking” στο νησί Luzon, το βρήκα όχι μόνο ψυχοφθόρο, αλλά και γελοία χρονοβόρο. Κοιτώντας πίσω, αισθάνομαι ότι ένα μεγάλο κομμάτι των τριών εβδομάδων μου εκεί, το “έφαγα” είτε περιμένοντας ένα λεωφορείο, είτε ταξιδεύοντας με λεωφορείο, είτε κολλημένος εντός λεωφορείου λόγω κατολίσθησης και κλεισίματος δρόμου (Banaue-Μανίλα), είτε αναζητώντας πληροφορίες για δρομολόγια λεωφορείων, είτε μουρμουρίζοντας τις χειρότερες των βρισιών τσατισμένος από την ανικανότητα ή αδιαφορία των Φιλιππινέζων να δώσουν μία ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ και ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ απάντηση σε ερώτηση που είχε να κάνει με δρομολόγια λεωφορείων. Στις Φιλιππίνες θα ξαναπήγαινα μοιράζοντας τον χρόνο μου σε τρία-τέσσερα νησιά στα οποία θα πήγαινα ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΣ, και θα έβρισκα τρόπο σε αυτά να κάνω τις εκδρομές μου κάθε μέρα με μέσο μετακίνησης ΔΙΚΟ ΜΟΥ (νοικιασμένο, ναυλωμένο), χωρίς να εξαρτώμαι από τα κέφια κανενός οδηγού λεωφορείου, βαν, jeepney (κάτι που με επιστρέφει στην προηγούμενη παράγραφο, στο του μπάτζετ).

Στις Φιλιππίνες θα ξαναπήγαινα επειδή από 1η Ιουλίου (τρεις ημέρες μετά την εκεί άφιξή μου) οι περισσότεροι ξένοι μπορούν να μείνουν στη χώρα 30 μέρες, αντί για 21, που ίσχυε όταν πέταξα εγώ εκεί, και κυρίως όταν αγόρασα τα αεροπορικά εισιτήρια. Σκέφτεσαι “21 μέρες” και λες “δεν είναι και λίγες”, όμως η δική μου εμπειρία στις Φιλιππίνες, εκεί συγκεκριμένα, “λέει” ότι χρειάζεσαι χρόνο, χρόνο, χρόνο, για να “γυρίσεις” μέρη που απέχουν αρκετά μεταξύ τους. Χρειάζεσαι χρόνο ακόμα και για να δεις σε κάθε μέρος αυτά που αξίζουν περισσότερο να δεις. Επειδή αυτό φαντάζει μάλλον πολύ γενικό κι αόριστο, δίνω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Στη Sagada, αν θέλεις να βρεις τα “κρεμάμενα φέρετρα”, το νούμερο ένα αξιοθέατο της περιοχής, μπορείς είτε να δοκιμάσεις μόνος, με τη βοήθεια ενός λιγότερο κι από υποτυπώδη χάρτη-κομμάτι χαρτί λίγο μεγαλύτερο από χαρτοπετσέτα (που ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ μάλιστα) που βρίσκεις στο (άντε παρατήστε μας ρε...) “γραφείο τουριστικών πληροφοριών” του χωριού, είτε να πληρώσεις για “ξεναγό” (να το πάλι το του μπάτζετ). Αν επιλέξεις το πρώτο, εύκολα, πολύ-πολύ εύκολα, μπορεί να σε βρει το βράδυ ΧΩΡΙΣ να έχεις βρει αυτό που έψαχνες, κι έτσι να μείνεις μία μέρα παραπάνω απ' όσο είχες υπολογίσει, επειδή λες “δε γίνεται να φύγω χωρίς να κάνω αυτό για το οποίο ήρθα”. Στο δε Banaue, όπως γράφουν και οι τουριστικοί οδηγοί, είναι τόοοοσο εύκολο να πάρεις λάθος μονοπάτι πηγαίνοντας στον προορισμό που έχεις επιλέξεις το ίδιο πρωί, που επίσης καταλήγεις να περάσεις περισσότερες ημέρες, αν θέλεις να κάνεις (χωρίς ξεναγό) τις τέσσερις-πέντε hiking εξορμήσεις που προβάλλονται σαν must της περιοχής. Οι Φιλιππίνες στερούνται “υποστήριξης” προς τον τουρίστα, δημοφιλείς προορισμοί δεν έχουν ΜΙΑ ταμπέλα να σε οδηγήσει εκεί, και οι αποστάσεις από πόλη σε πόλη καλύπτονται σε χρόνο πολλαπλάσιο από αυτόν που χρειάζεται κανείς σε “ικανοποιητικά” αναπτυγμένες χώρες για να καλύψει ίδιες αποστάσεις. Κάπως έτσι, καταλήγεις να ξοδεύεις χρόνο, χρόνο, χρόνο, γι' αυτό επιμένω ότι ακόμα και με καλύτερα οργανωμένο το ταξίδι, στις Φιλιππίνες θα ξαναπήγαινα επειδή πλέον μπορώ να περάσω 30 μέρες χωρίς βίζα, αντί για “μόνο” 21.

Για να το μαζεύω σιγά-σιγά με τους αστερίσκους, “λέω” ότι στις Φιλιππίνες θα πήγαινα ξανά, κρατώντας μικρότερο καλάθι προσδοκιών από αυτό που κρατούσα τέλη Ιουνίου, και με πολύ μεγαλύτερη... ας το πω “κατανόηση”, της πραγματικότητας στη χώρα. Εννοώ ότι... πηγαίνοντας σε μία χώρα που βρίσκεται στον πάτο του βαρελιού, πρέπει να πηγαίνεις με ανάλογες απαιτήσεις. Με το “στον πάτο του βαρελιού” αναφέρομαι στις χώρες που οικονομικά είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά, τουλάχιστον στην περιοχή τους. Στη Σιγκαπούρη, πολλές από τις χειρότερα αμειβόμενες δουλειές τις κάνουν Μαλαισιανοί. Στη Μαλαισία, τις δουλειές που δε θέλουν να κάνουν οι Μαλαισιανοί τις κάνουν Ινδοί. Ινδοί που βρίσκουν τρόπο να γίνουν μικροαφεντικά, προσλαμβάνουν κόσμο από το Μπανγκλαντές, τη Μιανμάρ, την Καμπότζη, την Ινδονησία, τις Φιλιππίνες. Στις Φιλιππίνες, τις ευτελέστερα αμειβόμενες δουλειές, τις κάνουν... Φιλιππινέζοι. Δεν υπάρχουν μετανάστες από ακόμα πιο προβληματικές οικονομικά χώρες. Υπάρχουν μόνο εσωτερικοί μετανάστες. Αυτό κάτι λέει για μία χώρα. Αυτό εννοώ με το “πάτο του βαρελιού”. Οικονομικά, σε επίπεδο υποδομών, σε, σε, σε, οι Φιλιππίνες... είναι αυτό που είναι(...), κι αυτό πρέπει να το έχει κανείς κατά νου, ταξιδεύοντας εκεί.

Ακόμα, στις Φιλιππίνες θα ξαναπήγαινα μόνος, κατά 99,9%, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία μέρα, αρκούμενος σε ολιγοήμερες παρέες τύπου Ρικάρντο, με τον οποίο ευτυχώς κάναμε “κλικ” ταξιδιωτικά, ακριβώς μετά την αναχώρηση της φίλης μου από τη χώρα. Επίσης, θα φρόντιζα οπωσδήποτε να γνωρίσω ντόπιους μέσω μίας ιστοσελίδας που έχω αναφέρει αρκετές φορές κατά καιρούς στις ιστορίες μου, και στην οποία χρωστάω πάμπολλες από τις σούπερ αναμνήσεις με τις οποίες έφυγα από όλες τις χώρες στις οποίες συνάντησα μέλη. Αν όοοολες αυτές οι προϋποθέσεις καλύπτονταν, τότε ναι, θα ξαναπήγαινα στις Φιλιππίνες (εν μέσω μπασκετικής σεζόν, εννοείται, προκειμένου να είναι στα ντουζένια της η μούρλα των Φιλιππινέζων για τις ομάδες τους, τις οποίες -τουλάχιστον τις μεγαλύτερες- παρακολουθούν με λατρεία).

Τέλος, στις Φιλιππίνες θα πήγαινα ξανά, αφού πρώτα διάβαζα (για να φρεσκάρω τη μνήμη μου με λεπτομέρειες) τα γεμάτα γκρίνια κείμενα που έγραψα στο προσωπικό ημερολόγιό μου όσο ήμουν εκεί, και τα ομοίως άκρως αυτοκριτικά κείμενα που “μου” έγραψα επιστρέφοντας στη Μαλαισία. Βασικά αναρωτήθηκα γιατί μου “κάθισαν” τόσο στραβά εκεί, καταστάσεις που ταξιδεύοντας, ειδικά από το... ορόσημο 2009 και μετά, έζησα και αλλού, χωρίς στο “αλλού” να είχα ιδιαίτερο πρόβλημα. Λεπτομέρειες που με... τσίτωσαν στις Φιλιππίνες, παρόμοιες, στη Γουατεμάλα ή στη Βολιβία, για να αναφέρω δύο χώρες-παραδείγματα, με έκαναν να γελάσω, μέχρι και... χαριτωμένες τις βρήκα. Γιατί στις Φιλιππίνες τόση τσατίλα; Κατέληξα στο ότι, πολύ απλά, αλλάζω σαν ταξιδιώτης. Η υπομονή μου δεν είναι αυτή που ήταν το 2009, όταν έφυγα από τη Θεσσαλονίκη με σκοπό να ταξιδέψω τέσσερις μήνες, και κατέληξα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να φθάσω τεσσεράμισι χρόνια αργότερα να είμαι ακόμα στη... γύρα. Η υπομονή μου έχει ψαλιδιστεί, το ίδιο και η ανοχή μου σε μικρά... “σπασίματα” με τα οποία πορεύεσαι σχεδόν καθημερινά όταν ταξιδεύεις ΤΟΣΟ καιρό. Ακόμα και το χιούμορ με το οποίο προσπαθώ να αντιμετωπίζω γεγονότα σε χώρες πολύ μακριά από τη δική μου, κι από αυτό ακόμα σχεδόν “ξέμεινα” στις Φιλιππίνες. “Reset” χρειάζομαι, αυτό “έμαθα” από τις Φιλιππίνες, “reset”, διαφορετικά... δε με βλέπω καλά (σαν ταξιδιώτη).

Χαιρετίσματα σε όλους από Κουάλα Λούμπουρ, στην οποία στις τρεις παρά τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα, απόψε, ένας τύπος θα στηθεί απέναντι σε μία τηλεόραση, ελπίζοντας μέχρι τις τέσσερις και μισή να έχει ξυπνήσει μία τουλάχιστον φορά τους γείτονές του, με μία παρατεταμένη “ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ” κραυγή. Το Σάλκε-ΠΑΟΚ θα δοκίμαζα ούτως ή άλλως να το δω στο ίντερνετ, όμως χθες το βράδυ ο τοπικός... ΟΤΕtv, στον οποίο είμαστε συνδρομητές, ανακοίνωσε ποια παιχνίδια των πλέι-οφ του Τσάμπιονς Λιγκ θα δείξουν απόψε στα αθλητικά κανάλια τους. Όταν είδα το “Schalke-PAOK” στο ενημερωμένο πρόγραμμά τους, μου ήρθε να κάνω τον γύρο της γειτονιάς πανηγυρίζοντας...

 

[_antonis_]

Τι έχεις τραβήξει εσύ μ'αυτές τις Φιλιππίνες και τί τραβούν τώρα αυτές με σένα... Μήπως νιώθεις τύψεις για το πόσο τις έχεις διασύρει;;;

 

[delmem2233]

Σε λιγότερο από 48 ώρες πετάω για Yogyakarta, κι επειδή δε θέλω το προ αναχώρησης κείμενο να το αφήσω για τελευταία στιγμή, το σερβίρω σήμερα...

Αυτή θα είναι η τρίτη φορά μου στην Ινδονησία, και δεύτερη στην Ιάβα, στην οποία πέρασα αρκετές ημέρες τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 2010, κάνοντας μάλιστα τότε μία καταγέλαστη προσπάθεια να “στήσω” ξεχωριστή ιστορία, προσπάθεια που κατά την προσφιλή τακτική μου άφησα στη μέση...

Δύο πράγματα αναφέρω, και σας αποχαιρετώ (μάλλον για αρκετές εβδομάδες, μια κι επιστρέφοντας στη Μαλαισία από την Ιάβα, θα έχω μόλις 6-7 σούπερ γεμάτες από υποχρεώσεις μέρες, πριν πετάξω για Κορέα, για ολόκληρο μήνα. Πικρή ζωή, όντως, όντως...). Το πρώτο που θέλω να μοιραστώ για την Ιάβα, το πολυπληθέστερο νησί της Ινδονησίας, είναι ότι τρία χρόνια μετά το προηγούμενο ταξίδι μου εκεί, κι έχοντας πάει σε αρκετές ακόμα χώρες από τότε μέχρι τώρα, εξακολουθώ να λέω ότι τον κόσμο εκεί τον συμπεριλαμβάνω στους τρεις φιλικότερους και συμπαθέστερους που εγώ προσωπικά έχω συναντήσει/ζήσει από κοντά. Στο top 3 δίνω θέση ακόμα στους Γουατεμαλτέκους και στους Κολομβιανούς. Προφανώς αν μαζευόμασταν δέκα τραβελστορίτες και μοιραζόμασταν ιστορίες, το πιθανότερο είναι να ακουγόντουσαν δέκα διαφορετικές απόψεις για το ποιο είναι το μέρος με τον πιο συμπαθή κόσμο. Την άποψή μου τη μοιράζομαι για να σας δώσω απλά μια ιδέα τού πόσο όμορφα αισθάνομαι, επιστρέφοντας σε ένα νησί στο οποίο “πήγα με χίλια” τον κόσμο την προηγούμενη φορά που ήμουν εκεί.

Το δεύτερο έχει να κάνει με το “γιατί” επιστρέφω στην Ιάβα. Ναι μεν πέρασα πολύ-πολύ καλά εκεί το 2010, ναι μεν θα ήθελα κάποια μέρα να επιστρέψω, όμως επιστρέφω σχετικά... εσπευσμένα, επειδή πριν από λίγους μήνες βρήκα μετ' επιστροφής εισιτήρια με λιγότερα από 45 ευρώ, κι επειδή αισθάνομαι ότι στη ζωή μου έχω ένα... κενό μίας εβδομάδας, μία μαύρη τρύπα, την οποία δεν μπορώ να καλύψω 100%, όμως αυτό το 100% μπορώ να δοκιμάσω έστω να το προσεγγίσω. Τι εννοώ... Νοέμβριο του 2010, στη Θεσσαλονίκη, κάθισα ένα απόγευμα να ενημερώσω το προφίλ μου σε ένα σάιτ. Θέλησα να συμπεριλάβω φωτογραφίες από τα μέρη στα οποία είχα πάει στη νοτιοανατολική Ασία μέσα στο 2010. Έφθασα στον φάκελο με τις φωτογραφίες από Ινδονησία. Σύντομα, είχα αρχίσει να κουτουλάω το κεφάλι μου στον τοίχο, κυριολεκτικά, και τόσο δυνατά που η μάνα μου τρία δωμάτια μακριά ανησύχησε από τα “ντουκ, ντουκ, ντουκ”, και ήρθε στο σαλόνι να δει τι ακουγόταν έτσι. Χρειάστηκε να με τραβήξει με δύναμη για να σταματήσω να χτυπάω την κεφάλα μου στον τοίχο...

Είχα διαγράψει ΚΑΙ χάσει τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει τη βδομάδα που πέρασα στην Τζακάρτα. Τον φάκελο με τις φωτογραφίες στον υπολογιστή τον είχα διαγράψει κατά λάθος, δημιουργώντας νέο κενό φάκελο με το ίδιο όνομα, και πατώντας βλακωδώς “ναι” στο “αντικατάσταση”. Έψαξα για τα στικάκια που πάντα κουβαλάω μαζί μου, και στα οποία ήξερα ότι είχα σώσει όλες τις φωτογραφίες, από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Νοέμβριο του 2010. Το συγκεκριμένο με τις φωτογραφίες από Τζακάρτα, δεν ξέρω πού, το είχα χάσει. Δεν πανικοβλήθηκα, γιατί είχα κι άλλη “πισινή”, τον σκληρό εξωτερικό δίσκο, στον οποίο πάντα μια φορά την εβδομάδα περνάω όλες τις νέες φωτογραφίες κάθε ταξιδιού. Ο δίσκος είχε “χτυπηθεί”, και μου ζητούσε να τον φορμάρω, χάνοντας φυσικά οτιδήποτε υπήρχε μέσα. Τότε ήταν που άρχισα τα κουτουλίδια...

Τις φωτογραφίες δεν τις ανέκτησα ποτέ, ό,τι και να δοκίμασα, σε όσους ειδικούς και “ειδικούς” κι αν πήγα τον υπολογιστή και τον εξωτερικό σκληρό δίσκο. Από τότε, κάθε φορά που σκεφτόμουν την Τζακάρτα, βάραινε η ψυχή μου. Ειλικρινά. Σήμερα, πιο πολύ με πονάει το ότι έχασα εκείνες τις φωτογραφίες, παρά το ξύλο που έφαγα στη Λίμα τη μέρα που μου την έπεσαν τέσσερις τύποι εκεί, αφήνοντάς με μέσα στα αίματα, μείον δύο φωτογραφικές μηχανές, μείον αρκετά λεφτά, μείον ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν έπρεπε να κουβαλάω μαζί μου εκείνη τη μέρα, αλλά να που τα κουβαλούσα, και να που μου τα έκλεψαν. Ειλικρινά, μεταξύ των δύο, εκείνο που πονάει περισσότερο, είναι το φιάσκο με τις φωτογραφίες από Τζακάρτα (στη Λίμα, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ένας ντόπιος που ήταν μπροστά στην επίθεση και ήξερε τους δράστες, μεσολάβησε για να μου επιστρέψουν τις SD κάρτες των δύο μηχανών, κι έτσι δεν έχασα τουλάχιστον τις φωτογραφίες των προηγούμενων 3-4 ημερών).

Τις φωτογραφίες του 2010 δεν μπορώ να τις αναπληρώσω. Το αμέσως επόμενο που μπορώ να κάνω, είναι να πάω στο ίδιο μέρος, και ζώντας νέες εμπειρίες εκεί, να βγάλω φωτογραφίες από γωνιές της πόλης στις οποίες πήγα τότε. Αυτό ήταν το βασικό κίνητρό μου να επιστρέψω στην Ιάβα, γι' αυτό βασικά αγόρασα τα εισιτήρια. Τώρα, αυτόν τον καιρό, είμαι εδώ, στην Κουάλα Λούμπουρ, κι η Ιάβα είναι “δίπλα”, λιγότερο από 45 ευρώ μακριά. Ποιος ξέρει μετά τον Δεκέμβρη που θα φύγω από εδώ, πότε και αν θα επιστρέψω. Έτσι το είδα, και τσίμπησα τα εισιτήρια της Air Asia.

Όπως έγραψα και πριν πετάξω για Ταϊπέι τον Ιούνιο, παρακαλώ τα παιδιά που ασχολούνται με τέτοια ζητήματα να μη μετακινήσουν την ιστορία από τις “σε εξέλιξη”. Το πιθανότερο είναι να “χαθώ” για εβδομάδες, σχεδόν δυο μήνες, και να επανεμφανιστώ μετά την Κορέα. Αν στο μεσοδιάστημα κρίνω ότι η ιστορία έχει φάει τα ψωμιά της και δεν έχω διάθεση να τη συνεχίσω, θα τους ενημερώσω σχετικά.


Τελευταία (μέχρι τα επόμενα, ίσως) χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ (από έναν πολύ ικανοποιημένο από το προχθεσινό αποτέλεσμα ΠΑΟΚτσή. Το “γαμώτο” ήταν ότι το γκολ το βάλαμε στις τέσσερις και κάτι τα χαράματα εδώ, και στο στόμα μου έπρεπε να βάλω σιγαστήρα και να πνίξω τις κραυγές, για να μη σηκώσω τη γειτονιά στο πόδι). Σας ευχαριστώ όοοοοολους για την παρέα από τον Μάρτιο (κι ακόμα παλιότερα) μέχρι και τώρα!

 

[_antonis_]

Καλή συνέχεια φίλε μου. Θα περιμένουμε νεότερα όποτε μπορέσεις.

Δυστυχώς, έχω ΚΑΙ για τις φωτογραφίες μια ιστορία να πώ, μόνο που ΕΥΤΥΧΩΣ η δική μου κατάληξη ήταν ευτυχέστερη...

Καλά να περάσεις και...προσοχή με τις κάρτες μνήμης!!!