underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.820
- Likes
- 12.648
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Ημέρα 2η (μέρος δεύτερο): Φεστιβάλ στο São Vicente και η απομυθοποίηση του couchsurfing
Στο ταξίδι μου αυτό επιχείρησα να κάνω κάτι που δεν είχα ξανακάνει, επηρεασμένη τόσο από εμπειρίες μελών του travelstories, όσο και από κάποιων φίλων μου. Κι αυτό ήταν το να γνωρίσω μερικά άτομα μέσω couchsurfing. Όχι για να μείνω σπίτι τους (δεν αισθανόμουν έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα), αλλά για να συναντήσω ντόπιους, να πιω ένα ποτό και να ανταλλάξω απόψεις. Με τα πολλά επικοινώνησα με ένα παιδί κοντά στην ηλικία μου που φαινόταν να ασχολείται ενεργά και να έχει πολλά reviews, τον Ρ. Αυτός, αν και είχε πολύ busy πρόγραμμα τις μέρες που θα έμενα, plus θα φιλοξενούσε μια couchsurfer και μια φίλη του, μου πρότεινε να πήγαινα μαζί τους σε ένα τύπου πανηγύρι που θα γινόταν τη μέρα που είχα κανονίσει το boat trip σε ένα χωριό στα βόρεια της Μαδέρας, το São Vicente. Η γιορτή ονομάζεται Arraial de São Vicente και λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο. Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα ήταν σώφρον να πάω (πιθανότατα να έπεφτε πολύ ξενύχτι και την επομένη έπρεπε να ξυπνήσω το αργότερο στις 7μιση για μια πεζοπορία που είχα κανονίσει), οπότε το είχα αφήσει στο φλου.
Εν τέλει, όταν ο Ρ. μου τηλεφώνησε την ώρα που γυρνούσα από το boat trip για να δει αν ψηνόμουν, σκέφτηκα να μην αφήσω την ευκαιρία καθώς δεν αισθανόμουν κουρασμένη και ούτως ή άλλως θεώρησα ότι θα ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία. Έτσι ετοιμάστηκα στα γρήγορα όπως-όπως για να μην τους καθυστερήσω. Με φρίκη διαπίστωσα ότι, αν και είχα βάλει αντηλιακό με δείκτη 50, το πρόσωπό μου είχε καεί αποκτώντας το χαρακτηριστικό σημάδι που αφήνει το σημείο όπου το δέρμα είναι καλυμμένο με τα γυαλιά ηλίου. «Χριστέ μου, πώς θα σκάσω μύτη έτσι;» σκέφτηκα ενώ παρατηρούσα το γελοίο θέαμα, αλλά εντάξει, δεν πτοήθηκα.
Τα παιδιά ήρθαν με το αυτοκίνητο του Ρ. (εν τέλει εκτός του Ρ. και της couchsurfer Λ. ήταν και ένας φίλος του Ρ. ο Κ.), όλοι κοντά στην ηλικία μου (σε κλίμακα +-5 χρόνια) και θεώρησα ότι θα ήταν μια όμορφη βραδιά. Η απόσταση για το São Vicente μέσω του αυτοκινητοδρόμου γύρω στη μία ώρα, πιθανώς και παραπάνω, επειδή είχε κίνηση. Στην αρχή όλα ήταν ωραία και καλά. Συζητούσαμε για τις χώρες μας, ανταλλάσσαμε απόψεις και λέγαμε αστεία. Σιγά-σιγά όμως άρχισα να εκνευρίζομαι με την couchsurfer, η οποία αποτελούσε το αρνητικό στερεότυπο που υπάρχει για κάποια άτομα που ασχολούνται με το σπορ. Μου είπε λοιπόν, 10’ αφού με γνώρισε, ότι δεν είχε βρει host για όλες τις μέρες που θα έμενε στο νησί και αν μπορούσα να τη φιλοξενήσω μερικές νύχτες στο δωμάτιό μου! Εμμέσως πλην σαφώς άφησε να εννοηθεί ότι αυτό ήθελε να γίνει είτε τσάμπα είτε δίνοντάς μου ένα συμβολικό ποσό (όπως κατάλαβα μετά εννοούσε ΠΟΛΥ συμβολικό). Μου φάνηκε πολύ κάπως, δεδομένου ότι ήμουν διακοπές και ήθελα να χαλαρώσω, ενώ έμενα σε ένα δωμάτιο, επομένως αν έμενε και αυτή μαζί μου θα έπρεπε να είμαστε όλη την ώρα μαζί σε αυτό, είτε είχα την όρεξή της είτε όχι. Αλλά καθώς με ρωτούσε στα μούτρα και όχι μέσω μιας cs request στον υπολογιστή και ήταν και η αρχή της βραδιάς, μου ήταν δύσκολο να πω «ΟΧΙ». Οπότε απλά της είπα ότι θα ρωτούσα τους ιδιοκτήτες τι χρέωση θα ζητούσαν για χρήση του δωματίου ως δίκλινο και ότι αν ήταν διατεθειμένη να πληρώσει το ½ θα ήταν εντάξει από μένα να έρθει να μείνει.
Γενικότερα με τσίτωσε αρκετά και η συμπεριφορά της συνέχισε να με εκνευρίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ιδιαίτερα όταν θεώρησα ότι ήταν και λίγο ανταγωνιστική. Τέλος πάντων, απλά προσπάθησα να μην ασχοληθώ πολύ. Με τα άλλα δύο παιδιά τα πήγα πολύ καλά. Δεν ήταν τα άτομα με τα οποία θα μπορούσα να γίνω κολλητή, όμως ήταν ευχάριστοι και ανταλλάξαμε πολλές απόψεις για τις χώρες μας, την αυτονομία της Μαδέρας, τις κουλτούρες μας, την οικονομική κρίση, την πολιτική και πολλά άλλα. Δυστυχώς οι περισσότεροι φίλοι/φίλες τους όμως δεν ήταν ιδιαίτερα διατεθειμένοι να μεταφέρουν τις συζητήσεις τους από τα πορτογαλικά στα αγγλικά, έτσι ώρες-ώρες αισθανόμουν outsider και κατέληγα να μιλάω με τη «συμπάθειά» μου. Ειδικά μία από τις κοπέλες με έβαλε black list. Βλέπετε, οι άνθρωποι εκεί φιλιούνται σταυρωτά όπως και εμείς, μόνο που το κάνουν για πολύ ευρύτερη γκάμα περιστάσεων! Αυτό που κατάλαβα είναι ότι το σταυρωτό φιλί ενέχει ακόμα και τη σημασία του «χαίρω πολύ». Όταν λοιπόν πήγα να συστηθώ με εκείνη την κοπελιά, την ώρα που εκείνη έκανε κίνηση να με φιλήσει, εγώ από συνήθεια της έτεινα ταυτόχρονα το χέρι μου για χειραψία. Όσο περίεργο και αν σας φανεί, το βλέμμα της πάγωσε, σα να θεώρησε ότι την πρόσβαλλα, μου έδωσε ψυχρά το χέρι της ενώ εγώ είχα μείνει κάγκελο και δεν μου ξαναπευθύνθηκε όλη τη βραδιά! Καλτ σκηνικά!
Από εκεί και πέρα η βραδιά είχε και την πλάκα της! Στο πανηγύρι είχε πάρα πολύ κόσμο, live μουσική και παραδοσιακά είδη γρήγορου φαγητού (διάφορα σάντουιτς με κρέας και ψάρι, το bolo do caco, μια ζύμη μου γεμίζουν είτε με αρωματικό βούτυρο είτε με chorizo, τα μπαστουνάκια ζύμης churros, αλλά και πιο hardcore σκηνικά: είχαν στήσει υπαίθρια “χασάπικα” από όπου διάλεγες το κρέας που ήθελες και το πήγαινες σε μία από τις υπαίθριες φωτιές που υπήρχαν και το έψηνες όσο ήθελες. Το πιο κλασικό είναι το espetada, κομμάτια μοσχάρι σε στυλ υπερμεγέθους σουβλακιού, αλλά μπορούσες να διαλέξεις και χοιρινό/κοτόπουλο και διάφορα άλλα κρέατα). Οι τιμές πολύ καλές! Εγώ περιορίστηκα σε ένα σάντουιτς, αλλά δοκίμασα αρκετά είδη αλκοόλ: τοπικές μπύρες και poncha, το τοπικό γλυκό ποτό που φτιάχνεται από ρούμι, μέλι και χυμούς διαφορετικών φρούτων. Εγώ δοκίμασα με φρούτα του πάθους και γκρέιπφρουτ αν θυμάμαι καλά. Πολύ γευστικό, κουβάλησα και στην Αθήνα!
Μια γεύση από την ατμόσφαιρα του φεστιβάλ στο São Vicente
svfestival_1
svfestival_2
svfestival_3
svfestival_4
Το São Vicente θεωρείται από πολλούς ως το ωραιότερο χωριό του νησιού, χτισμένο όπως είναι στη βάση ενός τεράστιου βράχου. Εγώ δεν ενθουσιάστηκα ούτε εκείνη τη βραδιά, ούτε μια άλλη μέρα που το επισκέφτηκα στα πλαίσια ενός tour, χωρίς όμως να το θεωρώ και άσχημο. Σε κάποια φάση πήγαμε στον παραλιακό δρόμο, ο οποίος ήταν τίγκα στα μπαράκια. Αράξαμε ανάμεσα σε πλήθη κατσαρίδων που σουλάτσαραν στα πόδια μας (καιρό είχα να δω τόση κατσαρίδα), ενώ τα αυτιά μου βούιζαν από την κλαμπίστικη μουσική. Εκεί ήταν που άρχισα να τα φτύνω, και όταν η couchsurfer Λ. είπε πως θα πήγαινε να κοιμηθεί στο αμάξι του Ρ. την ακολούθησα. Κατά τις 4 εν τέλει ξεκινήσαμε για Funchal και γύρω στις 5 παρά έπεσα για ύπνο όντας κομμάτια.
Κλείνοντας να σας πω πώς ολοκληρώθηκε η εμπειρία μου με την «ενοχλητική» couchsurfer. Ενώ λοιπόν την είχα ενημερώσει ότι θα μιλούσα την επόμενη μέρα αργά με τους ιδιοκτήτες της πανσιόν καθώς το απόγευμα που θα γυρνούσα από την πεζοπορία θα ήθελα να κοιμηθώ μετά την έλλειψη ύπνου των προηγούμενων ημερών, εκείνη μου έστειλε μήνυμα ενώ κοιμόμουν για να με ρωτήσει αν της εξασφάλισα δωρεάν (!) διαμονή επειδή ήθελε να ξέρει. Αφού μίλησα με την ιδιοκτήτρια και της μετέφερα την τιμή που ζητούσε για το δίκλινο (τονίζοντάς της το ½ του ποσού που της αναλογούσε) εκείνη μου είπε, όπως ήταν αναμενόμενο, ότι ήταν πολύ ακριβό για αυτή (το ξέρω, κανονικά δεν θα έπρεπε να της είχα απαντήσει καν, αλλά ντράπηκα, άλλωστε ήμουν σίγουρη ότι δεν θα της άρεσε η επιλογή μου της έδινα). Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι ενώ την προηγούμενη νύχτα όλο μου έλεγε για δραστηριότητες που είχε κανονίσει μέσα στις επόμενες μέρες με φίλους της και στις οποίες με είχε καλέσει να συμμετάσχω, όταν είδε ότι δεν θα επωφελούταν από εμένα απλά έκλεισε το μήνυμά της λέγοντας «enjoy your stay in Madeira». Εννοείται ότι ούτως ή άλλως δεν σκόπευα να ξαναβρεθώ μαζί της, αλλά η κίνησή της έλεγε πολλά.
Για να μην πολυλογώ, αυτό που ανακάλυψα είναι ότι ενώ σίγουρα υπάρχουν πολλά άτομα που χρησιμοποιούν το couchsurfing για να γνωρίζουν κόσμο από άλλες κουλτούρες, εν τέλει πολλοί ενδιαφέρονται απλά να καβατζωθούν, και συχνά με πολύ άκομψο τρόπο. Και χρειάζεται πραγματικά πολύ μεγάλη προσοχή για να δεις ποιόν θα βάλεις στο σπίτι σου. Και δεν μιλάω για τους (σχεδόν ανυπόστατους θεωρώ) φόβους που έχουν πολλοί ότι ο surfer πιθανώς να σε κλέψει/βλάψει/whatever, αλλά για το ότι πολλοί άνθρωποι απλά θα ενδιαφερθούν για τη βόλεψή τους και το καβατζιλίκι τους χωρίς να νοιάζονται για τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους. Αυτά.
Στο ταξίδι μου αυτό επιχείρησα να κάνω κάτι που δεν είχα ξανακάνει, επηρεασμένη τόσο από εμπειρίες μελών του travelstories, όσο και από κάποιων φίλων μου. Κι αυτό ήταν το να γνωρίσω μερικά άτομα μέσω couchsurfing. Όχι για να μείνω σπίτι τους (δεν αισθανόμουν έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα), αλλά για να συναντήσω ντόπιους, να πιω ένα ποτό και να ανταλλάξω απόψεις. Με τα πολλά επικοινώνησα με ένα παιδί κοντά στην ηλικία μου που φαινόταν να ασχολείται ενεργά και να έχει πολλά reviews, τον Ρ. Αυτός, αν και είχε πολύ busy πρόγραμμα τις μέρες που θα έμενα, plus θα φιλοξενούσε μια couchsurfer και μια φίλη του, μου πρότεινε να πήγαινα μαζί τους σε ένα τύπου πανηγύρι που θα γινόταν τη μέρα που είχα κανονίσει το boat trip σε ένα χωριό στα βόρεια της Μαδέρας, το São Vicente. Η γιορτή ονομάζεται Arraial de São Vicente και λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο. Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα ήταν σώφρον να πάω (πιθανότατα να έπεφτε πολύ ξενύχτι και την επομένη έπρεπε να ξυπνήσω το αργότερο στις 7μιση για μια πεζοπορία που είχα κανονίσει), οπότε το είχα αφήσει στο φλου.
Εν τέλει, όταν ο Ρ. μου τηλεφώνησε την ώρα που γυρνούσα από το boat trip για να δει αν ψηνόμουν, σκέφτηκα να μην αφήσω την ευκαιρία καθώς δεν αισθανόμουν κουρασμένη και ούτως ή άλλως θεώρησα ότι θα ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία. Έτσι ετοιμάστηκα στα γρήγορα όπως-όπως για να μην τους καθυστερήσω. Με φρίκη διαπίστωσα ότι, αν και είχα βάλει αντηλιακό με δείκτη 50, το πρόσωπό μου είχε καεί αποκτώντας το χαρακτηριστικό σημάδι που αφήνει το σημείο όπου το δέρμα είναι καλυμμένο με τα γυαλιά ηλίου. «Χριστέ μου, πώς θα σκάσω μύτη έτσι;» σκέφτηκα ενώ παρατηρούσα το γελοίο θέαμα, αλλά εντάξει, δεν πτοήθηκα.
Τα παιδιά ήρθαν με το αυτοκίνητο του Ρ. (εν τέλει εκτός του Ρ. και της couchsurfer Λ. ήταν και ένας φίλος του Ρ. ο Κ.), όλοι κοντά στην ηλικία μου (σε κλίμακα +-5 χρόνια) και θεώρησα ότι θα ήταν μια όμορφη βραδιά. Η απόσταση για το São Vicente μέσω του αυτοκινητοδρόμου γύρω στη μία ώρα, πιθανώς και παραπάνω, επειδή είχε κίνηση. Στην αρχή όλα ήταν ωραία και καλά. Συζητούσαμε για τις χώρες μας, ανταλλάσσαμε απόψεις και λέγαμε αστεία. Σιγά-σιγά όμως άρχισα να εκνευρίζομαι με την couchsurfer, η οποία αποτελούσε το αρνητικό στερεότυπο που υπάρχει για κάποια άτομα που ασχολούνται με το σπορ. Μου είπε λοιπόν, 10’ αφού με γνώρισε, ότι δεν είχε βρει host για όλες τις μέρες που θα έμενε στο νησί και αν μπορούσα να τη φιλοξενήσω μερικές νύχτες στο δωμάτιό μου! Εμμέσως πλην σαφώς άφησε να εννοηθεί ότι αυτό ήθελε να γίνει είτε τσάμπα είτε δίνοντάς μου ένα συμβολικό ποσό (όπως κατάλαβα μετά εννοούσε ΠΟΛΥ συμβολικό). Μου φάνηκε πολύ κάπως, δεδομένου ότι ήμουν διακοπές και ήθελα να χαλαρώσω, ενώ έμενα σε ένα δωμάτιο, επομένως αν έμενε και αυτή μαζί μου θα έπρεπε να είμαστε όλη την ώρα μαζί σε αυτό, είτε είχα την όρεξή της είτε όχι. Αλλά καθώς με ρωτούσε στα μούτρα και όχι μέσω μιας cs request στον υπολογιστή και ήταν και η αρχή της βραδιάς, μου ήταν δύσκολο να πω «ΟΧΙ». Οπότε απλά της είπα ότι θα ρωτούσα τους ιδιοκτήτες τι χρέωση θα ζητούσαν για χρήση του δωματίου ως δίκλινο και ότι αν ήταν διατεθειμένη να πληρώσει το ½ θα ήταν εντάξει από μένα να έρθει να μείνει.
Γενικότερα με τσίτωσε αρκετά και η συμπεριφορά της συνέχισε να με εκνευρίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ιδιαίτερα όταν θεώρησα ότι ήταν και λίγο ανταγωνιστική. Τέλος πάντων, απλά προσπάθησα να μην ασχοληθώ πολύ. Με τα άλλα δύο παιδιά τα πήγα πολύ καλά. Δεν ήταν τα άτομα με τα οποία θα μπορούσα να γίνω κολλητή, όμως ήταν ευχάριστοι και ανταλλάξαμε πολλές απόψεις για τις χώρες μας, την αυτονομία της Μαδέρας, τις κουλτούρες μας, την οικονομική κρίση, την πολιτική και πολλά άλλα. Δυστυχώς οι περισσότεροι φίλοι/φίλες τους όμως δεν ήταν ιδιαίτερα διατεθειμένοι να μεταφέρουν τις συζητήσεις τους από τα πορτογαλικά στα αγγλικά, έτσι ώρες-ώρες αισθανόμουν outsider και κατέληγα να μιλάω με τη «συμπάθειά» μου. Ειδικά μία από τις κοπέλες με έβαλε black list. Βλέπετε, οι άνθρωποι εκεί φιλιούνται σταυρωτά όπως και εμείς, μόνο που το κάνουν για πολύ ευρύτερη γκάμα περιστάσεων! Αυτό που κατάλαβα είναι ότι το σταυρωτό φιλί ενέχει ακόμα και τη σημασία του «χαίρω πολύ». Όταν λοιπόν πήγα να συστηθώ με εκείνη την κοπελιά, την ώρα που εκείνη έκανε κίνηση να με φιλήσει, εγώ από συνήθεια της έτεινα ταυτόχρονα το χέρι μου για χειραψία. Όσο περίεργο και αν σας φανεί, το βλέμμα της πάγωσε, σα να θεώρησε ότι την πρόσβαλλα, μου έδωσε ψυχρά το χέρι της ενώ εγώ είχα μείνει κάγκελο και δεν μου ξαναπευθύνθηκε όλη τη βραδιά! Καλτ σκηνικά!
Από εκεί και πέρα η βραδιά είχε και την πλάκα της! Στο πανηγύρι είχε πάρα πολύ κόσμο, live μουσική και παραδοσιακά είδη γρήγορου φαγητού (διάφορα σάντουιτς με κρέας και ψάρι, το bolo do caco, μια ζύμη μου γεμίζουν είτε με αρωματικό βούτυρο είτε με chorizo, τα μπαστουνάκια ζύμης churros, αλλά και πιο hardcore σκηνικά: είχαν στήσει υπαίθρια “χασάπικα” από όπου διάλεγες το κρέας που ήθελες και το πήγαινες σε μία από τις υπαίθριες φωτιές που υπήρχαν και το έψηνες όσο ήθελες. Το πιο κλασικό είναι το espetada, κομμάτια μοσχάρι σε στυλ υπερμεγέθους σουβλακιού, αλλά μπορούσες να διαλέξεις και χοιρινό/κοτόπουλο και διάφορα άλλα κρέατα). Οι τιμές πολύ καλές! Εγώ περιορίστηκα σε ένα σάντουιτς, αλλά δοκίμασα αρκετά είδη αλκοόλ: τοπικές μπύρες και poncha, το τοπικό γλυκό ποτό που φτιάχνεται από ρούμι, μέλι και χυμούς διαφορετικών φρούτων. Εγώ δοκίμασα με φρούτα του πάθους και γκρέιπφρουτ αν θυμάμαι καλά. Πολύ γευστικό, κουβάλησα και στην Αθήνα!
Μια γεύση από την ατμόσφαιρα του φεστιβάλ στο São Vicente
svfestival_1
svfestival_2
svfestival_3
svfestival_4
Το São Vicente θεωρείται από πολλούς ως το ωραιότερο χωριό του νησιού, χτισμένο όπως είναι στη βάση ενός τεράστιου βράχου. Εγώ δεν ενθουσιάστηκα ούτε εκείνη τη βραδιά, ούτε μια άλλη μέρα που το επισκέφτηκα στα πλαίσια ενός tour, χωρίς όμως να το θεωρώ και άσχημο. Σε κάποια φάση πήγαμε στον παραλιακό δρόμο, ο οποίος ήταν τίγκα στα μπαράκια. Αράξαμε ανάμεσα σε πλήθη κατσαρίδων που σουλάτσαραν στα πόδια μας (καιρό είχα να δω τόση κατσαρίδα), ενώ τα αυτιά μου βούιζαν από την κλαμπίστικη μουσική. Εκεί ήταν που άρχισα να τα φτύνω, και όταν η couchsurfer Λ. είπε πως θα πήγαινε να κοιμηθεί στο αμάξι του Ρ. την ακολούθησα. Κατά τις 4 εν τέλει ξεκινήσαμε για Funchal και γύρω στις 5 παρά έπεσα για ύπνο όντας κομμάτια.
Κλείνοντας να σας πω πώς ολοκληρώθηκε η εμπειρία μου με την «ενοχλητική» couchsurfer. Ενώ λοιπόν την είχα ενημερώσει ότι θα μιλούσα την επόμενη μέρα αργά με τους ιδιοκτήτες της πανσιόν καθώς το απόγευμα που θα γυρνούσα από την πεζοπορία θα ήθελα να κοιμηθώ μετά την έλλειψη ύπνου των προηγούμενων ημερών, εκείνη μου έστειλε μήνυμα ενώ κοιμόμουν για να με ρωτήσει αν της εξασφάλισα δωρεάν (!) διαμονή επειδή ήθελε να ξέρει. Αφού μίλησα με την ιδιοκτήτρια και της μετέφερα την τιμή που ζητούσε για το δίκλινο (τονίζοντάς της το ½ του ποσού που της αναλογούσε) εκείνη μου είπε, όπως ήταν αναμενόμενο, ότι ήταν πολύ ακριβό για αυτή (το ξέρω, κανονικά δεν θα έπρεπε να της είχα απαντήσει καν, αλλά ντράπηκα, άλλωστε ήμουν σίγουρη ότι δεν θα της άρεσε η επιλογή μου της έδινα). Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι ενώ την προηγούμενη νύχτα όλο μου έλεγε για δραστηριότητες που είχε κανονίσει μέσα στις επόμενες μέρες με φίλους της και στις οποίες με είχε καλέσει να συμμετάσχω, όταν είδε ότι δεν θα επωφελούταν από εμένα απλά έκλεισε το μήνυμά της λέγοντας «enjoy your stay in Madeira». Εννοείται ότι ούτως ή άλλως δεν σκόπευα να ξαναβρεθώ μαζί της, αλλά η κίνησή της έλεγε πολλά.
Για να μην πολυλογώ, αυτό που ανακάλυψα είναι ότι ενώ σίγουρα υπάρχουν πολλά άτομα που χρησιμοποιούν το couchsurfing για να γνωρίζουν κόσμο από άλλες κουλτούρες, εν τέλει πολλοί ενδιαφέρονται απλά να καβατζωθούν, και συχνά με πολύ άκομψο τρόπο. Και χρειάζεται πραγματικά πολύ μεγάλη προσοχή για να δεις ποιόν θα βάλεις στο σπίτι σου. Και δεν μιλάω για τους (σχεδόν ανυπόστατους θεωρώ) φόβους που έχουν πολλοί ότι ο surfer πιθανώς να σε κλέψει/βλάψει/whatever, αλλά για το ότι πολλοί άνθρωποι απλά θα ενδιαφερθούν για τη βόλεψή τους και το καβατζιλίκι τους χωρίς να νοιάζονται για τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους. Αυτά.
Εύχομαι αν έχεις ψηθεί να ψηθεί και το έτερον ήμιση! 
