varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.882
- Likes
- 9.904
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο]
- Κεφάλαιο 3ο]Την επόμενη μέρα σειρά είχε η επίσκεψη στην [B]Αγιούταγια[/B
- Κεφάλαιο 4ο (1 από 2)]Η τελευταία μέρα μας στην Μπανγκόκ ξεκίνηση με mini-εκδρομή στην πλωτή αγορά [B]Damnoen Saduak Floating Market[/B
- Κεφάλαιο 4ο (2 από 2)]Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την [B]περιοχή Dusit[/B]. Πρόκειται για την πιο χλιδάτη περιοχή, αρκεί να πώ ότι εκεί βρίσκεται και η βασιλική κατοικία. Η όλη περιοχή μοιάζει σαν να βρίσκεται σε άλλη πόλη κι όχι στην Μπανγκόκ. Πολύ πράσινο, λιγότερο κυκλοφοριακό χάος και φασαρία, πιο καθαρή ατμόσφαιρα, καθόλου παζάρια, φαρδείς λεωφόροι και επιτέλους (!) μεγάλα και ευρύχωρα πεζοδρόμια. Το πάρκο Dusitείναι πραγματικά μία όαση στο χάος της Μπανγκόκ και μία βολτά εκεί είναι άκρως αναζωογονητική. Εκεί βρίσκεται και ένα από τα διαφημισμένα αξιοθέατα της πόλης, το [B]Vimanmek Palace[/B
- Κεφάλαιο 5ο (1 από 2)
- Κεφάλαιο 5ο (2 από 2)][B]Εντυπώσεις:[/B
- Βίντεο][media=youtube]zMvweC3njY0[/media
Και μετά από μία υπέροχη εβδομάδα στο Κράμπι, είχε φτάσει η στιγμή να επισκεφθούμε την πρωτεύουσα της Ταϋλάνδης, την Μπανγκόκ....
Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς από το αεροδρόμιο, τους εναέριους αυτοκινητόδρομους και τους ουρανοξύστες είναι ότι πρόκειται για μία μοντέρνα και σύγχρονη μεγαλούπολη. Το σκηνικό, όμως, αλλάζει άρδην με το που μπαίνεις για τα καλά στην πόλη. Απίστευτη κίνηση και κυκλοφοριακό χάος, φασαριόζικα τουκ-τουκ (τα χαρακτηριστικά τρίκυκλα ταξί τους), αναρίθμητοι πεζοί να συνωστίζονται στα πεζοδρόμια, πάγκοι πλανόδιων μικροπωλητών, παζάρια και κιόσκα με τοπικό streetfood.
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, απλά παρατήσαμε τις βαλίτσες και βγήκαμε αμέσως έξω να ρουφήξουμε εικόνες. Όπως και μέσα από το ταξί έτσι και τώρα βιώσαμε το ίδιο σκηνικό: δρόμοι βρώμικοι και μποτιλιαρισμένοι αλλά και στα πεζοδρόμια να περπατάμε σημειωτόν λόγω της πολυκοσμίας. Μπερδευτήκαμε ανάμεσα σε πλήθη ετερόκλητων ανθρώπων: μοντέρνοι νεαροί Ταϋλανδοί που έκαναν τη βόλτα τους, απλοί καθημερινοί άνθρωποι που γυρνούσαν από τις δουλειές τους, πλανόδιοι έμποροι που μας τραβάγανε να αγοράσουμε την πραμάτεια τους, , άστεγοι, ζητιάνοι, εκστασιασμένοι τουρίστες αλλά και ξαναμμένοι μεσήλικες δυτικοί αλα μπρατσέτα με νεαρές εκδιδόμενες Ταϋλανδές.......
Εικόνες παράξενες, ενδιαφέρουσες και τόσο διαφορετικές από τη δική μας καθημερινότητα....
Πεινασμένοι καθώς ήμασταν πήγαμε σε ένα εστιατόριο που βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από το ξενοδοχείο μας, το “Cabbages and Condoms”, το οποίο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές σε τουρίστες αλλά και ντόπιους. Η ιδιαιτερότητα του εστιατορίου αυτού είναι ότι προσπαθεί να αφυπνίσει τον κόσμο σχετικά με την χρήση προφυλακτικού τόσο για σωστό οικογενειακό προγραμματισμό όσο και για προστασία από το AIDS (2 προβλήματα που μαστίζουν την χώρα και ειδικά την Μπανγκόκ). Στην αυλή του υπάρχουν σουρεάλ έργα τέχνης: κούκλες με φορέματα φτιαγμένα εξ’ ολοκλήρου από προφυλακτικά, ενώ στο τέλος μαζί με τον λογαριασμό σου φέρνουν (τι άλλο?) δωρεάν προφυλακτικά.
Το μαγαζί έχει έναν υπέροχο κουκλίστικο κήπο, μία πραγματική όαση στο χάος της πόλης, και πανέμορφο περιβάλλον με άπειρα φωτάκια κρεμασμένα από όλα τα δέντρα. Όμως το φαγητό είναι υπερτιμημένο, παρόλο που προτείνεται από πολλούς ταξιδιωτικούς οδηγούς και πολλά blogs.
Μετά το δείπνο μας σφαίρα για το ξενοδοχείο για ύπνο, καθώς μας περίμενε μία μέρα με πολύ τρέξιμο......
. Για την επόμενη μέρα είχαμε προγραμματίσει επίσκεψη στα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης. Ξεκινήσαμε αξημέρωτα για να προλάβουμε τη ζέστη και τις ορδές των τουριστών. Πρώτος μας σταθμός ήταν ο Ναός της Αυγής (Wat Arun – Temple of Dawn). Ο Ναός της Αυγής είναι πολύ εμβληματική εικόνα για την Μπανγκόκ. Η υψηλότερη κορυφή του έχει ύψος 104μ. Τα σκαλοπάτια που υπάρχουν προκειμένου να ανεβείς στην κορυφή είναι πολύ στενά και απότομα (αν έχεις ίλιγγο μπορεί να την ακούσεις στέρεο) γιατί συμβολίζουν τη δυσκολία που έχει ο δρόμος προς την κορυφή (σύμφωνα με το Βουδισμό). Πάντως αξίζει τον κόπο να ανέβεις γιατί η θέα του Τσάο Πράγια (ο ποταμός σήμα-κατατεθέν της Μπανγκόκ) είναι μοναδική. Επίσης, ο ναός είναι διακοσμημένος από εκατοντάδες χιλιάδες μικροσκοπικά γυαλάκια που λαμπυρίζουν κάτω από το φώς του ήλιου δίνοντας μία εντυπωσιακή εικόνα. Μας είπαν, όμως, ότι η καλύτερη ώρα να δείς το ναό είναι κατά το ηλιοβασίλεμα που παίρνει ολόκληρος ένα ροζ χρώμα.
Στη συνέχεια, με καραβάκι περάσαμε στην απέναντι όχθη για να επισκεφθούμε το επόμενο αξιοθέατο, τον Ξαπλωμένο Βούδα (Wat Pho - Temple of the Reclining Buddha). O συγκεκριμένος ναός είναι από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους ναούς στην πόλη. Το χρυσό άγαλμα του ξαπλωμένου Βούδα είναι πάρα πολύ επιβλητικό, αρκεί να πώ ότι έχει μήκος 46μ. (ύψος 15μ.), και εύκολα προκαλεί το δέος στον επισκέπτη ακόμα και αν δεν είναι βουδιστής.
Επόμενη στάση ο Ναός του Σμαραγδένιου Βούδα (Wat Phra Kaeo - Temple of the Emerald Buddha) και το Μεγάλο Παλάτι (Grand Palace).
Ουσιαστικά, το What Phra Kaeo αποτελείται από τον ομώνυμο ναό και από ένα ολόκληρο σύμπλεγμα άλλων, εξίσου εντυπωσιακών, ναών. Όλα αυτά τα κτίσματα βρίσκονται στον περίβολο του Μεγάλου Παλατιού και όλος ο χώρος μαζί (ναοί+παλάτι) αποτελούν το ιστορικό κέντρο της Μπανγκόκ.
Ο Ναός του Σμαραγδένιου Βούδα θεωρείται ως ο πιο ιερός ναός στην Ταϋλάνδη. Πραγματικά, μπαίνοντας μέσα είδαμε με τα μάτια μας πόση συγκίνηση, δέος και ευλάβεια προκαλεί στους Ταϋλανδούς.
Σε έναν άλλο ναό, είχαμε την τύχη να βρεθούμε εν ώρα λειτουργίας και είδαμε πιστούς και μοναχούς (με τις πορτοκαλί ρόμπες “saffron robes”) να προσεύχονται καθισμένοι στη χαρακτηριστική στάση των βουδιστών.
Κατόπιν περιηγηθήκαμε στον υπόλοιπο χώρο, θαυμάζοντας τη μεγαλοπρέπεια των κτισμάτων, τόσο των ναών όσο και αυτών που αποτελούν μέρος του Μεγάλου Παλατιού. Να πώ εδώ ότι το Μεγάλο Παλάτι κάποτε ήταν η βασιλική κατοικία, σήμερα όμως χρησιμοποιείται για βασιλικές τελετές και εορτές.
Πραγματικά, όλη η περιοχή είναι άκρως εντυπωσιακή και μεγαλειώδης. Δεν προλαβαίναμε να φωτογραφίζουμε και να “αποθηκεύουμε” εικόνες στο μυαλό μας.
Μετά από αρκετές ώρες περιήγησης φύγαμε μαγεμένοι και συνεπαρμένοι.
Είχε πια φτάσει μεσημέρι και ήταν απαραίτητη μία ανάσα ξεκούρασης και δροσιάς. Καθίσαμε σε ένα καφέ πάνω στην μία όχθη του Τσάο Πράγια και απολαύσαμε το αναψυκτικό μας. Μετά, αποφασίσαμε να πάρουμε ένα από τα εκατοντάδες long-tails να κάνουμε μία βόλτα στα στενά κανάλια (klongs) του ποταμού. Μοναδικές οι εικόνες που πήραμε: σπίτια πάνω σε πασάλους, παιδάκια να βουτάνε στα βρώμικα νερά του ποταμού για να δροσιστούν (!), γηραιούς Ταϋλανδούς να κουμαντάρουν τις βάρκες τους που αποτελούν το μοναδικό μέσο μεταφοράς τους......τόσο διαφορετική καθημερινότητα από αυτή που ξέρουμε........
Όταν τελείωσε και αυτή η μοναδική βόλτα και δεδομένου ότι ήταν Κυριακή, ξεκινήσαμε για την μεγαλύτερη αγορά της Μπανγκόκ, την περιβόητη αγορά Τσάτουτσακ που πραγματοποιείται κάθε Σαββατοκύριακο. Ένα έχω να πώ! Εγώ που απεχθάνομαι τα ψώνια και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, που βαριέμαι αφόρητα να πηγαίνω στα μαγαζιά και δεν αγοράζω ποτέ τίποτα παρά μόνο μαγνητάκια για το ψυγείο, στην Τσάτουτσακ έπαθα παροξυσμό! Είχε απίστευτα πράγματα! Εξαιρετικής ποιότητας και φοβερή ποικιλία! Πήρα τόσα πράγματα (κυρίως διακοσμητικά και λίγα φορέματα στην καταπληκτική τιμή των 3 ευρώ έκαστο) που χρειάστηκε να αγοράσουμε και καινούρια χειραποσκευή για να τα πάμε στο ξενοδοχείο. Η αγορά είχε πάρα πολύ κόσμο, περισσότερο ντόπιους νεαρούς Ταϋλανδούς, που βολτάρανε με τις παρέες τους έχοντας κάποιο πρόχειρο φαγητό ή αναψυκτικό στο χέρι.
Περασμένες έξι (η ώρα που κλείνει η αγορά) και σέρνοντας την καινούρια μας βαλίτσα-χειραποσκευή πήραμε κατάκοποι το skytrainγια να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας.
Το ίδιο βράδυ (πωπώ δε βάλαμε κάτω) πήγαμε για φαγητό στο πολύ καλό "Βan Chiang". Βρίσκεται πολύ κοντά στην οδό Silom και στεγάζεται σε ένα παλιό ξύλινο σπίτι που περιβάλεται ολόγυρα από μία μικρή αυλή. Φάγαμε παραδοσιακό ταϋλανδέζικο φαγητό σε παραδοσιακό ταϋλανδέζικο περιβάλλον! Πανέμορφα!
Η μέρα τελείωσε με ποτό στο Sirocco Bar, στον 64ο όροφο του ξενοδοχείου Lebua (πάνω στη Silom Road). Ιλιγγιώδης θέα της Μπανγκόκ, εξαιρετικά κοκτέϊλ και ωραίος κόσμος, όλοι ξαπλωμένοι πάνω στις μαξιλάρες του ενιαίου τεράστιου καναπέ!
.
Η Αγιούταγια υπήρξε 2η πρωτεύουσα του Σιάμ (μετά τη Sukothai) αλλά καταστράφηκε και εγκαταλείφθηκε στον πόλεμο με την Βιρμανία, το 1767. Η μεγαλοπρέπεια είναι διάχυτη στο χώρο και η περιήγηση ανάμεσα στα απομεινάρια της παλιάς αυτής πόλης είναι σα να κάνεις ταξίδι στο παρελθόν. Ανάμεσα στα απομεινάρια περιλαμβάνονται μοναστήρια, ναοί και αγάλματα του Βούδα. Εντυπωσιακό είναι το ότι στις ρίζες ενός δέντρου έχει σχηματισθεί η μορφή του Βούδα (από τις ίδιες τις ρίζες) γεγονός που αποτελεί θαύμα για τους βουδιστές.
Η Αγιούταγια, δικαίως, έχει περιληφθεί στη λίστα Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Η εκδρομή στην Αγιούταγια τελείωσε αργά το μεσημέρι, αλλά άξιζε τον κόπο. Παρά την κούραση, μετά από ένα γρήγορο μπάνιο στο ξενοδοχείο, βρεθήκαμε και πάλι έξω στους δρόμους της Μπανγκόκ.....
Το σημερινό βράδυ θα περιλάμβανε 2 διαφορετικές εκδοχές της πόλης: από τη μιά τη glamorous εκδοχή της Siam Squareκαι από την άλλη την παρακμιακή νυχτερινή ζωή της Pat-Pong.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από τη Siam Square. Το σκηνικό θυμίζει πραγματικά μεγαλούπολη. Τεράστια πλατεία περικυκλωμένη από ουρανοξύστες και μοντέρνα εμπορικά κέντρα και από πάνω να περνάει το skytrain. Μπήκαμε σε κανά 2 εμπορικά, όχι για ψώνια αλλά, για να δούμε και να παρατηρήσουμε τους ντόπιους. Μέσα είδαμε την trendy και οικονομικά εύρωστη νεολαία της πόλης να κάνει τις βόλτες και τα ψώνια της, να πίνει καφέ ή να τρώει κάτι πρόχειρο στα μοδάτα μαγαζιά που υπήρχαν...... Εικόνες γνώριμες για εμάς τους ευρωπαίους και γενικότερα ένας τρόπος ζωής πολύ κοντά στα ευρωπαϊκά-αμερικανικά δεδομένα.....
Φεύγοντας κάναμε και μία γρήγορη βόλτα στην αγορά της Πράτουναμ (λίγους δρόμους πιο πάνω από τη Σιάμ) στην οποία συχνάζουν μόνο ντόπιοι (δεν είδα κανέναν τουρίστα) αλλά πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο..... η ποιότητα των εμπορευμάτων είναι χάλια!
Βράδυ πιά, καταλήξαμε στην Pat-Pong. Η περιοχή φημίζεται για τη νυχτερινή της αγορά (κυρίως για τις πιο πετυχημένες “μαϊμούδες” επώνυμων προϊόντων) και για τη διασκέδασή της η οποία εστιάζεται στον σεξοτουρισμό. Οι παρατηρήσεις που έχω να κάνω είναι οι εξής:
1) όσον αφορά στην αγορά, υπάρχουν όντως ωραία πράγματα. Όσον αφορά στις “μαϊμούδες” δεν είμαι αρμόδια να κρίνω κατά πόσο προσεγγίζουν τα original. Όσον αφορά στο παζάρεμα, τώρα, είναι η πιο δύσκολη αγορά. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που με άφηναν οι έμποροι να φύγω όταν έλεγα τιμή που δε γούσταραν. Ειδικά στις “μαϊμούδες” κατάλαβα ότι έχουν ένα πλαφόν όλα τα μαγαζιά και κάτω από αυτό δεν πέφτουν σε καμία μα καμία περίπτωση....κι’ αυτό γιατί έχει γίνει πολύ διαφήμιση και πάνε σορριδόν οι τουρίστες......
2) σχετικά με τη νυχτερινή σεξο-διασκέδαση με έπιασε μία μελαγχολία. Έβλεπα πάνω στις μπάρες να βρίσκονται 10,15 ή και 20 κοριτσάκια φορώντας ομοιόμορφα μπικίνι, χωρίς καν να χορεύουν, απλά να στέκονται σαν κρεάτα κρεμασμένα στη βιτρίνα του κρεοπωλείου, περιμένοντας τον ενδιαφερόμενο πελάτη. Σε παράλληλους δρόμους της αγοράς, δεν υπήρχε καν το περιτύλιγμα του sex-show αλλά έβλεπες γνήσια πορνεία που μέσα κάθονταν και περίμεναν δεκάδες κοριτσάκια....
Όσο νύχτωνε δε, το σκηνικό γινόταν ολοένα και πιο cult: προαγωγοί, τραβεστί, ξαναμμένοι μεσήλικες τουρίστες αγκαζέ με συνοδούς πολυτελείας και μή, νεαρές πόρνες να τρώνε με τις φίλες τους μετά το τέλος ή πριν το ξεκίνημα της βάρδιάς τους, προκλητικά ντυμένοι ομοφυλόφιλοι (η ομοφυλοφιλία στην Μπανγκόκ είναι εξαιρετικά απενεχοποιημένη) και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.....
Η εμπειρία από την Pat-Pong δεν μου ήταν ευχάριστη, θα μου μείνει όμως αξέχαστη......
. Γνωρίζοντας ότι τα πλήθη των τουριστών κατακλύζουν την αγορά μετά τις 10-11, φροντίσσαμε να είμαστε εκεί κατά τις 09.00 και πράξαμε πολύ σωστά.
Η αγορά αυτή είναι πολύ διάσημη και πολυφωτογραφημένη και όχι άδικα. Οι εικόνες είναι μοναδικές, βγαλμένες λες από ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ. Όλοι οι έμποροι φρούτων, λαχανικών και άλλων αγροτικών προϊόντων πουλάνε τα εμπορεύματά τους μέσα από τις βάρκες τους στα κανάλια του ποταμού. Σε πολλές βάρκες γηραιές Ταϋλανδές και Κινέζες κυρίες, μαγειρεύουν επί τόπου χίλια δυό καλά και τα πουλάνε τόσο σε ντόπιους, όσο και σε τουρίστες. Δεν ξέρω αν ευθύνεται το υπέροχο μέρος, αλλά εκεί έφαγα το νοστιμότερο street-food: springrollsγεμιστά με noodles και λαχανικά, αλλά και κρέπα ρυζιού γεμιστή με λαχανικά σερβιρισμένη μέσα σε φλούδα μπανάνας! Απλά υπέροχα! Εντύπωση μου έκανε ότι και οι ντόπιοι τρώνε πολύ street-food..... ουσιαστικά το καθημερινό τους φαγητό είναι αγορασμένο από τους πάγκους των πλανόδιων και δεν μαγειρεύουν σχεδόν ποτέ σπίτι τους. Σε ερώτηση που έκανα σε μία ντόπια ξεναγό, μου απάντησε ότι στους Ταϋλανδούς αρέσει πολύ να τρώνε απ’ έξω.... είναι πιο φτηνό και πιο φρέσκο το φαγητό. Πολλά δε από τα καθημερινά φρούτα που αγοράζουν, τα προσφέρουν στα βουδιστικά τέμπλα (spirithouses) που βρίσκονται σε πάρα πολλά σημεία υπαιθρίως της πόλης.
Και’ εμέ η πλωτή αγορά είναι ίσως το πιο γραφικό και αντιπροσωπευτικό μέρος της πόλης και δεν πρέπει να παραληφθεί από το πρόγραμμά σας αν βρεθείτε στην Μπανγκόκ.
Επιστρέφοντας στην πόλη, επισκεφθήκαμε το σπίτι του Jim Thompson. Αν και πήγα χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, θεωρώντας ότι πρόκειται για μία μεγαλειώδη τουριστική βλακεία, τελικά μου άρεσε. Πρόκειται για το σπίτι όπου έζησε ο αμερικανός Jim Thompson, λάτρης της Ταϋλάνδης και της κουλτούρας της. Είναι αυτός που ανέδειξε παγκοσμίως το περίφημο ταϋλανδέζικο μετάξι. Για το λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα αγαπητός από τους ντόπιους και του έχουν δώσει διαστάσεις “θρύλου” ειδικά μετά την παράξενη εξαφάνισή του στη Μαλαισία πριν 40 χρόνια. Το σπίτι του, κατά βάση είναι φτιαγμένο όπως ένα τυπικό ταϋλανδέζικο σπίτι. Οι προσθήκες, όμως, πολλών αντικειμένων τέχνης, η όλη ατμόσφαιρα του σπιτιού (πολύ ζεν) και ο πνιγμένος από τη βλάστηση κήπος, το κάνουν πολύ ξεχωριστό και αξίζει τον κόπο μία επίσκεψη!
συνεχίζεται......
, το μεγαλύτερο παλάτι του κόσμου φτιαγμένο από ξύλο τικ το 1900.
Σε ένα πρόχειρο crash-test μεταξύ του Dusit Park και του Lumphini Park(το οποίο επισκεφθήκαμε το επόμενο πρωϊνό, λίγες ώρες πριν την πτήση) θα έλεγα ότι αξίζει περισσότερο το πρώτο. Το Lumphini αν και πολύ γνωστό (βρίσκεται δίπλα στην Pat-Pong), δεν έχει πάρα πολύ βλάστηση ούτε σου προσφέρει την αίσθηση απομόνωσης και “απόδρασης” από την πόλη, συγκριτικά με το Dusit. Ωστόσο, ενδιαφέρουσα εικόνα στο Lumphini είναι ότι την ώρα που κάνεις τη βόλτα σου βλέπεις ολόγυρα του πάρκου τις κορυφές από τους ουρανοξύστες της περιοχής.
Για το τελευταίο βράδυ επιλέξαμε να δούμε μία παράσταση του Siam Niramit. Πρόκειται για μία άκρως φαντασμαγορική παράσταση με εκπληκτικά special effects και φωτισμούς, εντυπωσιακά κοστούμια, ωραία μουσική και πολύ καλό ήχο, πάνω από 150 χορευτές επί σκηνής κ.λ.π.. Η παράσταση αυτή που κάνει μία αναδρομή στην ιστορία της Ταϋλάνδης, έχει παιχτεί και σε ευρωπαϊκές πόλεις, μεταξύ των οποίων και Λονδίνο, και έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές.
Πράγματι, πρόκειται για καταπληκτικό υπερθέαμα και αξίζει 100%.
Έτσι όμορφα και φαντασμαγορικά έκλεισε και το τελευταίο μας βράδυ στην Μπανγκόκ!
Το επόμενο πρωϊ είχαμε την άχαρη δουλειά του να μαζέψουμε τις βαλίτσες μας και λίγες ώρες να σκοτώσουμε στην Μπανγκόκ.
Έτσι, κάναμε μία βόλτα στο Lumphini Park (έχω γράψει γι' αυτό προηγουμένως) και όταν πια έφτασε η ώρα, πήραμε ένα ταξί για το αεροδρόμιο.....
Έτσι όπως καθόμουν μέσα στο ταξί, εγκλωβισμένη στο σύνηθες κυκλοφοριακό κομφούζιο και στα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα της Μπανγκόκ, έκανα μία αναδρομή σε πράγματα που έμαθα όλες αυτές τις ημέρες από συζητήσεις που είχαμε με ντόπιους αλλά και στις εντυπώσεις μου γι' αυτή την τόσο αντιφατική πόλη.....
επιτρέψτε μου να τα μοιραστώ μαζί σας:
Facts:
Η Μπανγκόκ έχει αλλάξει δραματικά από το 1990 που την είχα πρωτοεπισκεφθεί.
Όπως εύστοχα έχουν πει πολλά παιδιά στο forum η Μπανγκόκ είναι μία πόλη "παράξενη και δύσκολη" αλλά άκρως ενδιαφέρουσα. Μία πόλη γεμάτη αντιφάσεις που "ή θα τη λατρέψεις ή θα τη μισήσεις". Μία πόλη που θα σε γοητεύσει ή θα σε απογοητεύσει στο μέγιστο βαθμό.
Πάνω απ' όλα όμως είναι μία πόλη που πρέπει να την επισκεφθείς και να τα διαπιστώσεις ο ίδιος όλα αυτά.....Είναι μία εμπειρία ζωής!
Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς από το αεροδρόμιο, τους εναέριους αυτοκινητόδρομους και τους ουρανοξύστες είναι ότι πρόκειται για μία μοντέρνα και σύγχρονη μεγαλούπολη. Το σκηνικό, όμως, αλλάζει άρδην με το που μπαίνεις για τα καλά στην πόλη. Απίστευτη κίνηση και κυκλοφοριακό χάος, φασαριόζικα τουκ-τουκ (τα χαρακτηριστικά τρίκυκλα ταξί τους), αναρίθμητοι πεζοί να συνωστίζονται στα πεζοδρόμια, πάγκοι πλανόδιων μικροπωλητών, παζάρια και κιόσκα με τοπικό streetfood.
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, απλά παρατήσαμε τις βαλίτσες και βγήκαμε αμέσως έξω να ρουφήξουμε εικόνες. Όπως και μέσα από το ταξί έτσι και τώρα βιώσαμε το ίδιο σκηνικό: δρόμοι βρώμικοι και μποτιλιαρισμένοι αλλά και στα πεζοδρόμια να περπατάμε σημειωτόν λόγω της πολυκοσμίας. Μπερδευτήκαμε ανάμεσα σε πλήθη ετερόκλητων ανθρώπων: μοντέρνοι νεαροί Ταϋλανδοί που έκαναν τη βόλτα τους, απλοί καθημερινοί άνθρωποι που γυρνούσαν από τις δουλειές τους, πλανόδιοι έμποροι που μας τραβάγανε να αγοράσουμε την πραμάτεια τους, , άστεγοι, ζητιάνοι, εκστασιασμένοι τουρίστες αλλά και ξαναμμένοι μεσήλικες δυτικοί αλα μπρατσέτα με νεαρές εκδιδόμενες Ταϋλανδές.......
Εικόνες παράξενες, ενδιαφέρουσες και τόσο διαφορετικές από τη δική μας καθημερινότητα....
Πεινασμένοι καθώς ήμασταν πήγαμε σε ένα εστιατόριο που βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από το ξενοδοχείο μας, το “Cabbages and Condoms”, το οποίο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές σε τουρίστες αλλά και ντόπιους. Η ιδιαιτερότητα του εστιατορίου αυτού είναι ότι προσπαθεί να αφυπνίσει τον κόσμο σχετικά με την χρήση προφυλακτικού τόσο για σωστό οικογενειακό προγραμματισμό όσο και για προστασία από το AIDS (2 προβλήματα που μαστίζουν την χώρα και ειδικά την Μπανγκόκ). Στην αυλή του υπάρχουν σουρεάλ έργα τέχνης: κούκλες με φορέματα φτιαγμένα εξ’ ολοκλήρου από προφυλακτικά, ενώ στο τέλος μαζί με τον λογαριασμό σου φέρνουν (τι άλλο?) δωρεάν προφυλακτικά.
Το μαγαζί έχει έναν υπέροχο κουκλίστικο κήπο, μία πραγματική όαση στο χάος της πόλης, και πανέμορφο περιβάλλον με άπειρα φωτάκια κρεμασμένα από όλα τα δέντρα. Όμως το φαγητό είναι υπερτιμημένο, παρόλο που προτείνεται από πολλούς ταξιδιωτικούς οδηγούς και πολλά blogs.
Μετά το δείπνο μας σφαίρα για το ξενοδοχείο για ύπνο, καθώς μας περίμενε μία μέρα με πολύ τρέξιμο......
. Για την επόμενη μέρα είχαμε προγραμματίσει επίσκεψη στα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης. Ξεκινήσαμε αξημέρωτα για να προλάβουμε τη ζέστη και τις ορδές των τουριστών. Πρώτος μας σταθμός ήταν ο Ναός της Αυγής (Wat Arun – Temple of Dawn). Ο Ναός της Αυγής είναι πολύ εμβληματική εικόνα για την Μπανγκόκ. Η υψηλότερη κορυφή του έχει ύψος 104μ. Τα σκαλοπάτια που υπάρχουν προκειμένου να ανεβείς στην κορυφή είναι πολύ στενά και απότομα (αν έχεις ίλιγγο μπορεί να την ακούσεις στέρεο) γιατί συμβολίζουν τη δυσκολία που έχει ο δρόμος προς την κορυφή (σύμφωνα με το Βουδισμό). Πάντως αξίζει τον κόπο να ανέβεις γιατί η θέα του Τσάο Πράγια (ο ποταμός σήμα-κατατεθέν της Μπανγκόκ) είναι μοναδική. Επίσης, ο ναός είναι διακοσμημένος από εκατοντάδες χιλιάδες μικροσκοπικά γυαλάκια που λαμπυρίζουν κάτω από το φώς του ήλιου δίνοντας μία εντυπωσιακή εικόνα. Μας είπαν, όμως, ότι η καλύτερη ώρα να δείς το ναό είναι κατά το ηλιοβασίλεμα που παίρνει ολόκληρος ένα ροζ χρώμα.
Στη συνέχεια, με καραβάκι περάσαμε στην απέναντι όχθη για να επισκεφθούμε το επόμενο αξιοθέατο, τον Ξαπλωμένο Βούδα (Wat Pho - Temple of the Reclining Buddha). O συγκεκριμένος ναός είναι από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους ναούς στην πόλη. Το χρυσό άγαλμα του ξαπλωμένου Βούδα είναι πάρα πολύ επιβλητικό, αρκεί να πώ ότι έχει μήκος 46μ. (ύψος 15μ.), και εύκολα προκαλεί το δέος στον επισκέπτη ακόμα και αν δεν είναι βουδιστής.
Επόμενη στάση ο Ναός του Σμαραγδένιου Βούδα (Wat Phra Kaeo - Temple of the Emerald Buddha) και το Μεγάλο Παλάτι (Grand Palace).
Ουσιαστικά, το What Phra Kaeo αποτελείται από τον ομώνυμο ναό και από ένα ολόκληρο σύμπλεγμα άλλων, εξίσου εντυπωσιακών, ναών. Όλα αυτά τα κτίσματα βρίσκονται στον περίβολο του Μεγάλου Παλατιού και όλος ο χώρος μαζί (ναοί+παλάτι) αποτελούν το ιστορικό κέντρο της Μπανγκόκ.
Ο Ναός του Σμαραγδένιου Βούδα θεωρείται ως ο πιο ιερός ναός στην Ταϋλάνδη. Πραγματικά, μπαίνοντας μέσα είδαμε με τα μάτια μας πόση συγκίνηση, δέος και ευλάβεια προκαλεί στους Ταϋλανδούς.
Σε έναν άλλο ναό, είχαμε την τύχη να βρεθούμε εν ώρα λειτουργίας και είδαμε πιστούς και μοναχούς (με τις πορτοκαλί ρόμπες “saffron robes”) να προσεύχονται καθισμένοι στη χαρακτηριστική στάση των βουδιστών.
Κατόπιν περιηγηθήκαμε στον υπόλοιπο χώρο, θαυμάζοντας τη μεγαλοπρέπεια των κτισμάτων, τόσο των ναών όσο και αυτών που αποτελούν μέρος του Μεγάλου Παλατιού. Να πώ εδώ ότι το Μεγάλο Παλάτι κάποτε ήταν η βασιλική κατοικία, σήμερα όμως χρησιμοποιείται για βασιλικές τελετές και εορτές.
Πραγματικά, όλη η περιοχή είναι άκρως εντυπωσιακή και μεγαλειώδης. Δεν προλαβαίναμε να φωτογραφίζουμε και να “αποθηκεύουμε” εικόνες στο μυαλό μας.
Μετά από αρκετές ώρες περιήγησης φύγαμε μαγεμένοι και συνεπαρμένοι.
Είχε πια φτάσει μεσημέρι και ήταν απαραίτητη μία ανάσα ξεκούρασης και δροσιάς. Καθίσαμε σε ένα καφέ πάνω στην μία όχθη του Τσάο Πράγια και απολαύσαμε το αναψυκτικό μας. Μετά, αποφασίσαμε να πάρουμε ένα από τα εκατοντάδες long-tails να κάνουμε μία βόλτα στα στενά κανάλια (klongs) του ποταμού. Μοναδικές οι εικόνες που πήραμε: σπίτια πάνω σε πασάλους, παιδάκια να βουτάνε στα βρώμικα νερά του ποταμού για να δροσιστούν (!), γηραιούς Ταϋλανδούς να κουμαντάρουν τις βάρκες τους που αποτελούν το μοναδικό μέσο μεταφοράς τους......τόσο διαφορετική καθημερινότητα από αυτή που ξέρουμε........
Όταν τελείωσε και αυτή η μοναδική βόλτα και δεδομένου ότι ήταν Κυριακή, ξεκινήσαμε για την μεγαλύτερη αγορά της Μπανγκόκ, την περιβόητη αγορά Τσάτουτσακ που πραγματοποιείται κάθε Σαββατοκύριακο. Ένα έχω να πώ! Εγώ που απεχθάνομαι τα ψώνια και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, που βαριέμαι αφόρητα να πηγαίνω στα μαγαζιά και δεν αγοράζω ποτέ τίποτα παρά μόνο μαγνητάκια για το ψυγείο, στην Τσάτουτσακ έπαθα παροξυσμό! Είχε απίστευτα πράγματα! Εξαιρετικής ποιότητας και φοβερή ποικιλία! Πήρα τόσα πράγματα (κυρίως διακοσμητικά και λίγα φορέματα στην καταπληκτική τιμή των 3 ευρώ έκαστο) που χρειάστηκε να αγοράσουμε και καινούρια χειραποσκευή για να τα πάμε στο ξενοδοχείο. Η αγορά είχε πάρα πολύ κόσμο, περισσότερο ντόπιους νεαρούς Ταϋλανδούς, που βολτάρανε με τις παρέες τους έχοντας κάποιο πρόχειρο φαγητό ή αναψυκτικό στο χέρι.
Περασμένες έξι (η ώρα που κλείνει η αγορά) και σέρνοντας την καινούρια μας βαλίτσα-χειραποσκευή πήραμε κατάκοποι το skytrainγια να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας.
Το ίδιο βράδυ (πωπώ δε βάλαμε κάτω) πήγαμε για φαγητό στο πολύ καλό "Βan Chiang". Βρίσκεται πολύ κοντά στην οδό Silom και στεγάζεται σε ένα παλιό ξύλινο σπίτι που περιβάλεται ολόγυρα από μία μικρή αυλή. Φάγαμε παραδοσιακό ταϋλανδέζικο φαγητό σε παραδοσιακό ταϋλανδέζικο περιβάλλον! Πανέμορφα!
Η μέρα τελείωσε με ποτό στο Sirocco Bar, στον 64ο όροφο του ξενοδοχείου Lebua (πάνω στη Silom Road). Ιλιγγιώδης θέα της Μπανγκόκ, εξαιρετικά κοκτέϊλ και ωραίος κόσμος, όλοι ξαπλωμένοι πάνω στις μαξιλάρες του ενιαίου τεράστιου καναπέ!
.
Η Αγιούταγια υπήρξε 2η πρωτεύουσα του Σιάμ (μετά τη Sukothai) αλλά καταστράφηκε και εγκαταλείφθηκε στον πόλεμο με την Βιρμανία, το 1767. Η μεγαλοπρέπεια είναι διάχυτη στο χώρο και η περιήγηση ανάμεσα στα απομεινάρια της παλιάς αυτής πόλης είναι σα να κάνεις ταξίδι στο παρελθόν. Ανάμεσα στα απομεινάρια περιλαμβάνονται μοναστήρια, ναοί και αγάλματα του Βούδα. Εντυπωσιακό είναι το ότι στις ρίζες ενός δέντρου έχει σχηματισθεί η μορφή του Βούδα (από τις ίδιες τις ρίζες) γεγονός που αποτελεί θαύμα για τους βουδιστές.
Η Αγιούταγια, δικαίως, έχει περιληφθεί στη λίστα Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Η εκδρομή στην Αγιούταγια τελείωσε αργά το μεσημέρι, αλλά άξιζε τον κόπο. Παρά την κούραση, μετά από ένα γρήγορο μπάνιο στο ξενοδοχείο, βρεθήκαμε και πάλι έξω στους δρόμους της Μπανγκόκ.....
Το σημερινό βράδυ θα περιλάμβανε 2 διαφορετικές εκδοχές της πόλης: από τη μιά τη glamorous εκδοχή της Siam Squareκαι από την άλλη την παρακμιακή νυχτερινή ζωή της Pat-Pong.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από τη Siam Square. Το σκηνικό θυμίζει πραγματικά μεγαλούπολη. Τεράστια πλατεία περικυκλωμένη από ουρανοξύστες και μοντέρνα εμπορικά κέντρα και από πάνω να περνάει το skytrain. Μπήκαμε σε κανά 2 εμπορικά, όχι για ψώνια αλλά, για να δούμε και να παρατηρήσουμε τους ντόπιους. Μέσα είδαμε την trendy και οικονομικά εύρωστη νεολαία της πόλης να κάνει τις βόλτες και τα ψώνια της, να πίνει καφέ ή να τρώει κάτι πρόχειρο στα μοδάτα μαγαζιά που υπήρχαν...... Εικόνες γνώριμες για εμάς τους ευρωπαίους και γενικότερα ένας τρόπος ζωής πολύ κοντά στα ευρωπαϊκά-αμερικανικά δεδομένα.....
Φεύγοντας κάναμε και μία γρήγορη βόλτα στην αγορά της Πράτουναμ (λίγους δρόμους πιο πάνω από τη Σιάμ) στην οποία συχνάζουν μόνο ντόπιοι (δεν είδα κανέναν τουρίστα) αλλά πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο..... η ποιότητα των εμπορευμάτων είναι χάλια!
Βράδυ πιά, καταλήξαμε στην Pat-Pong. Η περιοχή φημίζεται για τη νυχτερινή της αγορά (κυρίως για τις πιο πετυχημένες “μαϊμούδες” επώνυμων προϊόντων) και για τη διασκέδασή της η οποία εστιάζεται στον σεξοτουρισμό. Οι παρατηρήσεις που έχω να κάνω είναι οι εξής:
1) όσον αφορά στην αγορά, υπάρχουν όντως ωραία πράγματα. Όσον αφορά στις “μαϊμούδες” δεν είμαι αρμόδια να κρίνω κατά πόσο προσεγγίζουν τα original. Όσον αφορά στο παζάρεμα, τώρα, είναι η πιο δύσκολη αγορά. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που με άφηναν οι έμποροι να φύγω όταν έλεγα τιμή που δε γούσταραν. Ειδικά στις “μαϊμούδες” κατάλαβα ότι έχουν ένα πλαφόν όλα τα μαγαζιά και κάτω από αυτό δεν πέφτουν σε καμία μα καμία περίπτωση....κι’ αυτό γιατί έχει γίνει πολύ διαφήμιση και πάνε σορριδόν οι τουρίστες......
2) σχετικά με τη νυχτερινή σεξο-διασκέδαση με έπιασε μία μελαγχολία. Έβλεπα πάνω στις μπάρες να βρίσκονται 10,15 ή και 20 κοριτσάκια φορώντας ομοιόμορφα μπικίνι, χωρίς καν να χορεύουν, απλά να στέκονται σαν κρεάτα κρεμασμένα στη βιτρίνα του κρεοπωλείου, περιμένοντας τον ενδιαφερόμενο πελάτη. Σε παράλληλους δρόμους της αγοράς, δεν υπήρχε καν το περιτύλιγμα του sex-show αλλά έβλεπες γνήσια πορνεία που μέσα κάθονταν και περίμεναν δεκάδες κοριτσάκια....
Όσο νύχτωνε δε, το σκηνικό γινόταν ολοένα και πιο cult: προαγωγοί, τραβεστί, ξαναμμένοι μεσήλικες τουρίστες αγκαζέ με συνοδούς πολυτελείας και μή, νεαρές πόρνες να τρώνε με τις φίλες τους μετά το τέλος ή πριν το ξεκίνημα της βάρδιάς τους, προκλητικά ντυμένοι ομοφυλόφιλοι (η ομοφυλοφιλία στην Μπανγκόκ είναι εξαιρετικά απενεχοποιημένη) και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.....
Η εμπειρία από την Pat-Pong δεν μου ήταν ευχάριστη, θα μου μείνει όμως αξέχαστη......
. Γνωρίζοντας ότι τα πλήθη των τουριστών κατακλύζουν την αγορά μετά τις 10-11, φροντίσσαμε να είμαστε εκεί κατά τις 09.00 και πράξαμε πολύ σωστά.
Η αγορά αυτή είναι πολύ διάσημη και πολυφωτογραφημένη και όχι άδικα. Οι εικόνες είναι μοναδικές, βγαλμένες λες από ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ. Όλοι οι έμποροι φρούτων, λαχανικών και άλλων αγροτικών προϊόντων πουλάνε τα εμπορεύματά τους μέσα από τις βάρκες τους στα κανάλια του ποταμού. Σε πολλές βάρκες γηραιές Ταϋλανδές και Κινέζες κυρίες, μαγειρεύουν επί τόπου χίλια δυό καλά και τα πουλάνε τόσο σε ντόπιους, όσο και σε τουρίστες. Δεν ξέρω αν ευθύνεται το υπέροχο μέρος, αλλά εκεί έφαγα το νοστιμότερο street-food: springrollsγεμιστά με noodles και λαχανικά, αλλά και κρέπα ρυζιού γεμιστή με λαχανικά σερβιρισμένη μέσα σε φλούδα μπανάνας! Απλά υπέροχα! Εντύπωση μου έκανε ότι και οι ντόπιοι τρώνε πολύ street-food..... ουσιαστικά το καθημερινό τους φαγητό είναι αγορασμένο από τους πάγκους των πλανόδιων και δεν μαγειρεύουν σχεδόν ποτέ σπίτι τους. Σε ερώτηση που έκανα σε μία ντόπια ξεναγό, μου απάντησε ότι στους Ταϋλανδούς αρέσει πολύ να τρώνε απ’ έξω.... είναι πιο φτηνό και πιο φρέσκο το φαγητό. Πολλά δε από τα καθημερινά φρούτα που αγοράζουν, τα προσφέρουν στα βουδιστικά τέμπλα (spirithouses) που βρίσκονται σε πάρα πολλά σημεία υπαιθρίως της πόλης.
Και’ εμέ η πλωτή αγορά είναι ίσως το πιο γραφικό και αντιπροσωπευτικό μέρος της πόλης και δεν πρέπει να παραληφθεί από το πρόγραμμά σας αν βρεθείτε στην Μπανγκόκ.
Επιστρέφοντας στην πόλη, επισκεφθήκαμε το σπίτι του Jim Thompson. Αν και πήγα χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, θεωρώντας ότι πρόκειται για μία μεγαλειώδη τουριστική βλακεία, τελικά μου άρεσε. Πρόκειται για το σπίτι όπου έζησε ο αμερικανός Jim Thompson, λάτρης της Ταϋλάνδης και της κουλτούρας της. Είναι αυτός που ανέδειξε παγκοσμίως το περίφημο ταϋλανδέζικο μετάξι. Για το λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα αγαπητός από τους ντόπιους και του έχουν δώσει διαστάσεις “θρύλου” ειδικά μετά την παράξενη εξαφάνισή του στη Μαλαισία πριν 40 χρόνια. Το σπίτι του, κατά βάση είναι φτιαγμένο όπως ένα τυπικό ταϋλανδέζικο σπίτι. Οι προσθήκες, όμως, πολλών αντικειμένων τέχνης, η όλη ατμόσφαιρα του σπιτιού (πολύ ζεν) και ο πνιγμένος από τη βλάστηση κήπος, το κάνουν πολύ ξεχωριστό και αξίζει τον κόπο μία επίσκεψη!
συνεχίζεται......
, το μεγαλύτερο παλάτι του κόσμου φτιαγμένο από ξύλο τικ το 1900.
Σε ένα πρόχειρο crash-test μεταξύ του Dusit Park και του Lumphini Park(το οποίο επισκεφθήκαμε το επόμενο πρωϊνό, λίγες ώρες πριν την πτήση) θα έλεγα ότι αξίζει περισσότερο το πρώτο. Το Lumphini αν και πολύ γνωστό (βρίσκεται δίπλα στην Pat-Pong), δεν έχει πάρα πολύ βλάστηση ούτε σου προσφέρει την αίσθηση απομόνωσης και “απόδρασης” από την πόλη, συγκριτικά με το Dusit. Ωστόσο, ενδιαφέρουσα εικόνα στο Lumphini είναι ότι την ώρα που κάνεις τη βόλτα σου βλέπεις ολόγυρα του πάρκου τις κορυφές από τους ουρανοξύστες της περιοχής.
Για το τελευταίο βράδυ επιλέξαμε να δούμε μία παράσταση του Siam Niramit. Πρόκειται για μία άκρως φαντασμαγορική παράσταση με εκπληκτικά special effects και φωτισμούς, εντυπωσιακά κοστούμια, ωραία μουσική και πολύ καλό ήχο, πάνω από 150 χορευτές επί σκηνής κ.λ.π.. Η παράσταση αυτή που κάνει μία αναδρομή στην ιστορία της Ταϋλάνδης, έχει παιχτεί και σε ευρωπαϊκές πόλεις, μεταξύ των οποίων και Λονδίνο, και έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές.
Πράγματι, πρόκειται για καταπληκτικό υπερθέαμα και αξίζει 100%.
Έτσι όμορφα και φαντασμαγορικά έκλεισε και το τελευταίο μας βράδυ στην Μπανγκόκ!
Το επόμενο πρωϊ είχαμε την άχαρη δουλειά του να μαζέψουμε τις βαλίτσες μας και λίγες ώρες να σκοτώσουμε στην Μπανγκόκ.
Έτσι, κάναμε μία βόλτα στο Lumphini Park (έχω γράψει γι' αυτό προηγουμένως) και όταν πια έφτασε η ώρα, πήραμε ένα ταξί για το αεροδρόμιο.....
Έτσι όπως καθόμουν μέσα στο ταξί, εγκλωβισμένη στο σύνηθες κυκλοφοριακό κομφούζιο και στα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα της Μπανγκόκ, έκανα μία αναδρομή σε πράγματα που έμαθα όλες αυτές τις ημέρες από συζητήσεις που είχαμε με ντόπιους αλλά και στις εντυπώσεις μου γι' αυτή την τόσο αντιφατική πόλη.....
επιτρέψτε μου να τα μοιραστώ μαζί σας:
Facts:
- Πληθυσμός: 13.000.000. Έχει διπλασιαστεί τα τελευταία 17 χρόνια, το 1992 ήταν 6.000.000.
- Ο μέσος μισθός είναι 6.000ΤΗΒ (127 ευρώ) σε δημόσιες υπηρεσίες και 10.000ΤΗΒ (212 ευρώ) σε πολυεθνικές.
- Το κράτος δεν παρέχει σύνταξη. Πρέπει οι ίδιοι οι Ταϋλανδοί να αποταμιεύουν όσο δουλεύουν για τα γεράματά τους.
- Αν χρειαστούν νοσοκομειακή περίθαλψη, τους γίνεται σταδιακή (μηνιαία) παρακράτηση από το μισθό τους μέχρι να εξοφλήσουν.
- Υπάρχει μεγάλο ποσοστό ανεργίας ακόμη και για τους πτυχιούχους. Έρχονται από τις επαρχίες της χώρας προκειμένου να βρουν δουλειά.
- Τα σχολεία έχουν διακοπές 2 ή 3 φορές το χρόνο από 1½ ή 1 μήνα. Ο Μάρτιος είναι πάντα μήνας διακοπών γιατί είναι ο πιο ζεστός μήνας.
- Στο πανεπιστήμιο μπαίνουν με εισαγωγικές εξετάσεις αλλά το ποσοστό εισαγωγής είναι 1 στους 1.000.
- Μετά τα 21 οι άντρες πάνε στρατό για 2 χρόνια.
- Οι Ταϋλανδοί, στην πλειοψηφία τους είναι βουδιστές. Πάνε συχνά σε ναούς, ενώ σε καθημερινή βάση προσφέρουν στα spirithouses (τέμπλα που βρίσκονται κατά κόρον στους δρόμους, σε πλατείες, έξω από το χώρο εργασίας τους, ή στα σπίτια τους) φαγητό και φρούτα στο Βούδα ως είθισται.
- Ο βουδιστικός γάμος γίνεται στο σπίτι και όχι στους ναούς.
- Οι περισσότεροι μένουν με τους γονείς τους μέχρι να παντρευτούν και για οικονομικούς λόγους και λόγω της στενής σχέσης με την οικογένειά τους. Ακόμα και μετά το γάμο συνηθίζεται να μένουν κοντά στους γονείς προκειμένου να βοηθάνε οι παππούδες στην ανατροφή των εγγονιών (όταν η γυναίκα εργάζεται) αλλά και τα παιδιά να βοηθάνε τους γέροντες γονείς οικονομικά, μιας και όπως ανέφερα συντάξεις στην Ταϋλάνδη δεν υπάρχουν.
- Παλιότερα δεν έπαιρναν διαζύγιο, τώρα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα το ποσοστό έχει αυξηθεί σημαντικά. Σε περίπτωση διαζυγίου συνήθως η γυναίκα γυρίζει στο πατρικό της.
- Ακριβότερες περιοχές: Σουκούμβιτ, Σιλόμ. Αγορά διαμερίσματος 3.000.000ΤΗΒ, ενοίκιο 20.000ΤΗΒ minimum για τριάρι.
- Εκτός από τους οικονομικά εύρωστους Ταϋλανδούς που έχουν υιοθετήσει έναν πιο δυτικοποιημένο τρόπο ζωής (διασκέδαση στα malls κ.λ.π.), υπάρχει και μία μερίδα (η πλειοψηφία) που ο βασικός τρόπος διασκέδασής τους είναι να παίρνουν φαγητό στο δρόμο και να κάνουν βόλτα και χάζι στα παζάρια. Προτιμούν να κάνουν οικονομία για να μπορέσουν να κάνουν διακοπές καμιά εβδομάδα στα νησιά.
Η Μπανγκόκ έχει αλλάξει δραματικά από το 1990 που την είχα πρωτοεπισκεφθεί.
- Από την μία έχει εκσυγχρονισθεί: πολύ περισσότεροι ουρανοξύστες, διαθέτει πλέον το skytrain, οι νεαροί Ταϋλανδοί μοιάζει να έχουν παραδοθεί αμαχητί σε δυτικά πρότυπα μόδας (ντύσιμο, χτενίσματα κ.λ.π.) και είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με τα gadgets και την τεχνολογία.
- Από την άλλη, όμως, η Μπανγκόκ έχει αλλάξει και προς το χειρότερο: έχει γίνει πολυπληθέστερη, πιο βρώμικη (κατσαρίδες και ποντίκα κυκλοφορούσαν ανενόχλητα ανάμεσα στα πόδια μας σε κεντρικότατους δρόμους) και πιο μολυσμένη.
- Επίσης, έχει τουριστικοποιηθεί πάρα πολύ. Για παράδειγμα η πορνεία αν και υπήρχε από το 1989 ήδη σε μεγάλο βαθμό, ωστόσο διατηρούνταν κάποια προσχήματα και μια κάποια διακριτικότητα. Αντίθετα σήμερα, όχι απλά δεν υπάρχει καμία διακριτικότητα, αλλά το όλο προϊον “πορνεία” σερβίρεται από τους ντόπιους ως mustdo τουριστική ατραξιόν.
- Όσον αφορά στους ανθρώπους ήταν πάρα πολύ ευγενικοί όλοι όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό και είναι υποχρεωμένοι να είναι έτσι. Εκτός τουριστικών υπηρεσιών, όμως, οι άνθρωποι ποικίλλουν από πολύ ευγενικούς έως αγενέστατους και επιτήδειους απατεώνες. Θα μου πείτε "παντού έτσι δεν είναι?". Σίγουρα, απλά στην Ταϋλάνδη πας περιμένοντας τη γνωστή "ταϋλανδέζικη" κουλτούρα με χαμόγελα, ευγένεια κ.λ.π. από όλο τον κόσμο.
- Έχουν τρομερή λατρεία προς το βασιλιά τους. Πετύχαμε μία μέρα σκηνικό να περνάει από μία λεωφόρο η πριγκίπισσα, και πέρα από τη διακοπή της κυκλοφορίας όλων των αυτοκινήτων (προκειμένου να περάσει χωρίς να ταλαιπωρηθεί), όλοι μα όλοι οι Ταϋλανδοί έμειναν ακίνητοι σε στάση προσοχής και αμίλητοι σε ένδειξη του απεριόριστου σεβασμού τους. Παρόμοιο σκηνικό και στην παράσταση του Niramit: πριν την έναρξη της παράστασης, προέβαλαν σε γιγαντο-οθόνη το βασιλιά και υπό τη συνοδεία του εθνικού ύμνου, μας υποχρέωσαν να σηκωθούμε όλοι όρθιοι!
- Απεχθάνονται να τους μιλάς σε υψηλό τόνο. Κάποια στιγμή μίλησα πιο δυνατά και πιο έντονα απ' ότι έπρεπε (μάλλον λόγω μεσογειακού ταμπεραμέντου) σε κάποια Ταϋλανδή και ενοχλήθηκε αφάνταστα.
Όπως εύστοχα έχουν πει πολλά παιδιά στο forum η Μπανγκόκ είναι μία πόλη "παράξενη και δύσκολη" αλλά άκρως ενδιαφέρουσα. Μία πόλη γεμάτη αντιφάσεις που "ή θα τη λατρέψεις ή θα τη μισήσεις". Μία πόλη που θα σε γοητεύσει ή θα σε απογοητεύσει στο μέγιστο βαθμό.
Πάνω απ' όλα όμως είναι μία πόλη που πρέπει να την επισκεφθείς και να τα διαπιστώσεις ο ίδιος όλα αυτά.....Είναι μία εμπειρία ζωής!
Attachments
Last edited:
