Νεπάλ Λατρεμένο μου Νεπάλ!!!

[dim kyr]

Το Νεπάλ είναι θεικό.
Προς ενημέρωσή σου villi, τα παιδιά δεν κολυμπούν σε αυτό το σημείο για διασκέδαση, αλλά ψάχνουν μήπως βρουν χρυσά δόντια απο τα καμένα πτώματα.
Ποιό ήταν το ξενοδοχείο που μείνατε στο Κατμαντού? (είμαι μια μικρή κουτσομπόλα)

 

[villi]

To Πασουπατινάθ αποτελείται από τις δύο όχθες του ποταμού που συνδέονται με μία γεφυρα.Για εμάς τους μη ινδουιστές η πρόσβαση ειναι μέχρι την γέφυρα και στην δεξιά πλευρά όχι όμως στην αριστερή που βρίσκονται τα γκάτς και οι ναοί.Περάσαμε αρκετή ώρα εκεί παρατηρόντας τα τεκτενόμενα και με τον ξεναγο να μας εξηγεί τις διαδικασίες αλλά και διάφορά στοιχεία της κουλτούρας τους που βεβαίως ουδεμία σχέση έχει με τη δική μας.Αφού εμπεδώσαμε λοιπόν το θεμα ''κάυση νεκρών'' και αποκτήσαμε πάνω μας το ωραίο κρεατί αρωματάκι είπαμε να την κάνουμε για την διπλανή πόλη της Πατάν.Εδώ πρέπει να πω ότι η κοιλάδα Κατμαντού αποτελείται από την ομώνυμη Κατμαντού,την Πατάν και την Μπακταπούρ όπου γυρίστηκε η ταινία ''ο μικρός Βούδας''.Στην Πατάν επικρατούσε το ίδιο χάος άλλωστε είναι σχεδον ενωμένη με την πρωτεύουσα αλλά η πλατεία της ήταν κι εδώ πολύ καλοδιατηρημένη και ενδιαφέρουσα.Αποφασίσαμε να περπατήσουμε και να την εξερευνήσουμε μόνοι αφού πριν είχαμε πληροφορηθεί που βρίσκεται τι. Αυτό που απόλαυσα σ'αυτό το ταξίδι είναι το περπάτημα ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος που σε έκανε να ζαλίζεσαι και να χάνεσαι στα στενά ακολουθώντας το αλλά και τα υπέροχα σκαλίσματα στους ναούς και σε πολλά άλλα κτίρια.Αυτό που με έκανε να αισθάνομαι άσχημα ήταν η επιμονή κάποιων πιτσιρικάδων να σου πουλήσουν κάτι οτιδήποτε που πραγματικά δεν σε άφηναν ακόμη κι έπρεπε να περπατήσουν δίπλα σου χιλιόμετραΕπόμενη στάση η Μπακταπούρ όπου ο οδηγός και ο ξεναγός έπρεπε οπωσδήποτε να κάνουν διάλειμμα 1 ώρας για γεύμα,το τιμούν εκεί το μεσημεριανό τους,εμείς πάλι ήμασταν φουσκωμένοι από τις πρωινές κρέπες και προτιμήσαμε κάτι στο χέρι και φυσικά πολύ περπάτημα.Ανεβήκαμε σκαλιά,κατεβήκαμε στενά,χαθήκαμε αλλά όλοι ήταν πρόθυμοι να σου δείξουν το δρόμο.Υπέροχες εικόνες,δε χορταιναν τα μάτια μου και η μηχανή μου είχε πάρει φωτιά!Επιστρέψαμε ολίγον αργοπορημένοι στο σημείο που είχαμε δώσει ραντεβού και μας ρωτούν αν θέλουμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.Μάλλον εκείνοι ήθελαν να ξεκουρασούν αλλά με μας που έμπλεξαν...Αναχώρηση λοιπόν για Ναγκαρκότ (δύο ώρες δρόμος επαρχιακός) για να δούμε τη δύση και αν είμασταν τυχεροι τις κορυφές του Έβερεστ.

 

[villi]

Το Νεπάλ είναι θεικό.
Προς ενημέρωσή σου villi, τα παιδιά δεν κολυμπούν σε αυτό το σημείο για διασκέδαση, αλλά ψάχνουν μήπως βρουν χρυσά δόντια απο τα καμένα πτώματα.
Ποιό ήταν το ξενοδοχείο που μείνατε στο Κατμαντού? (είμαι μια μικρή κουτσομπόλα)

Έχεις απόλυτο δίκιο,ατυχής η εκφρασή μου.Επίσης μας είπε ο ξεναγός ότι τα νερά θεωρούνται ιερά και ξεπλένουν πολλοί τις αμαρτίες τους. Μείναμε στο hyatt.

 

[villi]

Στο δρόμο λοιπόν για Ναγκαρκότ,χωρίς κίνηση,χωρίς κόρνες,με πολύ πράσινο και οριζόνες που ανοίγουν το μάτι.Πολλές στάσεις για τις απαραίτητες φωτό και τελικά φτάνουμε στην κορυφή,μας οδηγουν σε ένα μονοπατάκι για να φτάσουμε στο σημείο που λέγεται ότι είναι η πιο όμορφη ανατολή κι δύση.Αλλά εμείς δε σταθήκαμε καθόλου τυχεροί καθώς πυκνά σύννεφα είχαν σκεπάσει τις κορυφές και τον ήλιο μαζί.Ούτε Έβερεστ ούτε δύση,μεγάλη απογοήτευση.Ο ξεναγόςγια να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα μας πρότεινε την επομένη το πρωί να κάνουμε την πτήση πάνω από τα Ιμαλάια για τα έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε από πιο κοντά,τέλεια ιδέα καθώς ήδη είχαμε διαβάσει γι'αυτή τη πτήση και θέλαμε πολύ να την κάνουμε.Προς το παρόν μας μας ρώτησε αν θέλαμε να μας πάει σε ένα χωριό που δεν πάει κανείς έυκολα για να δούμε από κοντά την αγροτική ζωή,φυσικά και θέλαμε!Στο χωριό μας κοιτάγανε περίεργα,σπάνια βλέπανε τουρίστες,αλλά μας προσπερνούσαν συνεχίζοντας τις δουλειές τους.Στα πλίνθινα σπιτάκια κάτω μένανε τα ζώα και από πάνω οι άνθρωποι,για να κρατάνε ζεστό το σπίτι μας είπε ο ξεναγός.Δυο παιδάκια μας χαμογελούσαν και μας χαιρετούσαν από ένα μικρό μπαλκονάκι και όταν έκανα την κίνηση να βγάλω χρήματα να τους δώσω ο ξεναγός με αποθάρρυνε λέγοντας πως οι Νεπαλέζοι δεν είναι Ινδοί για να ζητιανευουν!!!Δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να μάθουν τα παιδιά τους την επετεία,όταν πήγα να δικαιολογηθώ μου είπε πως αν θέλω να κάνω μια καλή πράξη να δώσω χρήματα σε ένα ηλικιωμένο γιατί δεν έχουν σύνταξη κι όχι στους νέους που πρέπει να μάθουν να δουλέυουν για το ψωμί τους.Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και βράδυ πια φτάσαμε στο Κατμαντού.Είμασταν πολύ κουρασμένοι για οτιδήποτε άλλο,μας κοίταγαν κι αυτοί τρομαγμένοι για το τι άλλο θα θέλαμε πια κι έτσι επιστρέψαμε στη βάση μας κι έκεινοι στη δική τους.Μπανάκι και επειδή ο πονοκέφαλος δεν με άφηνε με τίποτα είπα να χαλαρώσω λίγο στο σπα πριν πάω για την απαραίτητη μασαμπουκοκατάσταση.Αχ και τι ωραίο σπα!Αυτο το αγουβέρδικο μασάζ με λάδια και συναφή ήταν όλα τα λεφτά,σε συνδυασμό με το εξωτερικό τσακούζι αποτέλεσε τη λύση για τον επίμονο πονοκέφαλό μου!Πέσαμε ξεροί γιατί άυριο στις 5 έπρεπε να είμαστε στο λόμπυ για την πτήση!

 

[dim kyr]

Πολύ ωραία και ζωντανή περιγραφή villi. Μπράβο.
Σε παρακολουθώ και ..... νοσταλγώ.
Για γράψε τώρα και για την πτήση.

 

[villi]

Πτήση ε?Αστα δέυτερη ήττα και χειρότερη!Οι αναγνωριστικές πτήσεις που γίνονται πριν την κανονική ήταν αρνητικές κι έτσι πάει κι αυτό,όνειρο ήταν και όνειρο έμεινε.Ευτυχώς μας το είπαν εγκαίρως από το πρακτορείο και δεν κινήσαμε για αεροδρόμειο.Την επόμενη φορά γιατί θα υπάρξει κι επόμενη κι αυτό είναι δέσμευση!!!Αποφασίζουμε λοιπόν να φύγουμε νωρίτερα για Πόκχαρα.Πρέπει να πω ότι είχαμε αποφασίσει να κάνουμε όλες τις διαδρομές οδικώς ενώ υπήρχε και η επιλογή της πτησης Κατμαντού-Πόκχαρα και δε το μετανιώσαμε γιατί οι εικόνες στη διαδρομή ήταν και το ζουμί του Νεπάλ.Επειδή ήταν πολύ νωρίς το πρωί η κίνηση ήταν ελάχιστη και η διαδρομή απολαυστική κάτι που δε θα συνέβαινε στην επιστροφή.Ξαφνικά ο οδηγός φρενάρει και μας δείχνει εκεί μακριά πάνω από ένα μεγάλο συννεφάκι την πρώτη κορυφή που καταφερνουμε να δούμε,στο μέλλον θα είμασταν ακόμη πιο τυχεροί!Πρώτη στάση στο τελεφερίκ που θα μας ανεβάσει στο ναό μανακαμάνα.Ο ναός δεν ήταν ο ωραιότερος που είδαμε στο Νεπάλ αλλά έχει ιδιαίτερη αξία για τους Ινδουιστές και είχε πάρα πολύ κόσμο (την περίοδο των θυσιών έχει τεράστιες ουρές) αλλά το πιο μαγευτικό ήταν η άνοδος με το τελεφερίκ!Ω μα τι θέα ήταν αυτή,πως να χορέσει το μάτι αυτή την ομορφιά των καταπράσινων βουνών,του ποταμού που κυλούσε ανάμεσα τους,των μικρών καταρακτών που σχηματίζονταν στις πλαγιές.Και νασου τα μικρά χωριουδάκια γαντζωμένα θαρρείς και απλοί Νεπαλέζοι χωριάτες που κουβαλούσαν ξύλα και νερό περπατώντας σε μικρά μονοπατάκια με το γκρεμό να φλερτάρει μαζί τους,θα πρέπει να έχεις δεξιότητα ζογκλέρ για να ισορροπήσεις.Εικόνες βγαλμένες από ντοκιμαντέρ που αν δεν τις δεις δεν πιστέυεις ότι κάποιοι άνθρωποι κάπου ζουν αυτή τη ζωή!
Συνεχίσαμε με διάφορες άλλες στάσεις σε χωριά αλλά και σε μεγαλύτερες πόλεις με δύο στοιχεια να κυριαρχούν,ανθρώπους που πουλάνε ακόμη και τα μεταχειρισμένα ρούχα τους(!!!) και μαθητές πολλούς μαθητές αλλά κυρίως κοριτσάκια γιατί τα αγόρια σε ηλικία 10 ετών τα παρατάνε για δουλειά.Φτάσαμε μεσημέρι πια στην Πόκχαρα την δέυτερη μεγαλύτερη πόλη του Νεπάλ αλλά πολύ διαφορετική από την Κατμαντού.

 

[villi]

Άφιξη στο ξενοδοχείο λοιπόν,5άστερο κι αυτό αλλά καμία σχέση με το πρώτο δηλάδη οι κήποι του ήταν θαυμάσιοι αλλά τα δωμάτια θέλανε σοβαρή ανακαίνιση.Το καλύτερο στοιχείο του όμως ήταν η θέση του μέσα στη λίμνη και η θέα του,τις ώρες χωρίς σύννεφα έβλεπες καρφί τις κορυφές.Ίσα που αφήσαμε τις βαλίτσες και ξαμολυθήκαμε να δούμε την πόλη.
Εδώ οι ρυθμοί ζωής ήταν σαφώς πιο χαλαροί,κόρνες ελάχιστες όπως και η κίνηση κι εκείνη την ημέρα ετοιμάζανε γιορτούλα στο κέντρο οπότε υπήρχε δυνατή μουσική,τα εστιατόρια είχανε βγάλει τα τραπεζάκια τους στο δρόμο κι ο κόσμος σουλατσάριζε ανέμελα,μου θύμισε δικό μας πανηγύρι!Σε λίγο να και τα κλαπατσίμπαλα,ο κόσμος μαζέυετε κι αρχίζει να τραγουδά και να χειροκροτά,πλάκα είχε.Αφού διαλύθηκε ο όχλος συνεχίσαμε τη βόλτα μας ανάμεσα στα μαγαζάκια που κυρίως πουλούσαν εξοπλισμό για τρέκινγκ,πίνακες με τις κορυφές και τι άλλο βεβαίως musicballs (για όσους δεν γνωρίζουν είναι μεταλλικά μπωλ που με τη βοήθεια ενός στικ το οποίο γυρίζεις γύρω γύρω αρχίζει να παράγει ένα σταθερό ήχο,χρησιμοποιούνται στο διαλογισμό για θεραπευτικους σκοπους).
Στην Πόκχαρα λειτουργεί ένα κέντρο όπου τυφλά παιδιά μαθαίνουν να κάνουν μασάζ για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.Μάς είχαν πει πολλοί φίλοι που είχαν βρεθεί εκέι να πάμε οπωσδήποτε για ενύσχιση βασικά αλλά και επειδή είναι πολύ καλοί στο έργο τους.Η αλήθεια είναι πως φτάσαμε στην πόρτα τους αλλά εγώ δεν το άντεξα να μου προσφέρει υπηρεσίες ένα τυφλό παιδί και δεν μπήκα,το αναφέρω σε περίπτωση που κάποιος βρεθεί εκεί και είναι πιο δυνατός από μένα.
Μετά από αρκετές ώρες περπάτημα και με τη σκέψη ενός πολύ όμορφου πίνακα που είχαμε εντοπίσει αλλά το σκεφτόμασταν γατί τον θεωρήσαμε ακριβό για τα δεδομένα της χώρας επιστρέψαμε στη βάση γιατί το στομάχι διαμαρτυρόταν έντονα.Για να πάμε στο ξενοδοχείο που βρισκόταν μέσα στη λιμνη Πέουα περνάγαμε από την μία όχθη στην άλλη με μία σχεδία,φτάνοντας όμως στο σημείο που μας παραλάμβανε η σχεδία ξέσπασε μπόρα και δεν μπορούσε να έρθει απέναντι οπότε μας στείλανε βαρκούλα.Πόσο την απόλαυσα εκείνη την βροχή κι ας γίναμε μούσκεμα μέχρι (ξέρετε που!!!),είχαν ανοίξει οι ουρανοί κι εμείς μέσα στη βαρκούλα να διασχίζουμε την λίμνη,μου θύμισε σκηνή από την αγαπημένη μου ταινία (Το Ημερολόγιο)!
Τα ξημερώματα στις 4 παρακαλώ μετά από έναν ταραχώδη ύπνο με τις σαβρίτσες να παρελάυνουν πάνω από τα κεφάλια μας και διάφορες κραυγές ζώων από την διπλανή ζούγκλα,συναντηθήκαμε με έναν ταξιτζή που είχαμε κανονίσει να μας πάει στο Σαρανκοτ χιλ με την ελπίδα να δούμε επιτέλους κάποιες από τις κορυφές.Ευγενέστατος κύριος φίλος του οδηγού μας,μας ανέβασε μέχρι εκεί που μπορούσε να πάει αυτοκίνητο και μετά μας έδειξε ένα μονοπάτι που άν θέλαμε μπορούσαμε να περπατήσουμε καμιά ωρίτσα και να ανέβουμε στην κορυφή για να έχουμε ανεμπόδιστη θέα σε περίπτωση που ο ουρανός θα΄ταν καθαρός όταν φτάναμε πάνω.
Φυσικά δε χάσαμε χρόνο και ξεκινήσαμε την ανάβαση,ολίγον κουραστική,αλλά άξιζε 100%τον κόπο!!!Στον δρόμο είχε διάφορα σημεία όπου μπορούσες να σταματήσεις για να δεις την ανατολή αλλά εμείς θέλαμε πάση θυσία να φτάσουμε στην κορυφή για να δούμε την ανατολή του ήλιου πάνω από τα Ιμαλάια.Και φτάσαμε και ναι ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και οι κορυφές απλώνονταν θαρρείς σε απόσταση αναπνοής,πανέμορφες επιβλητικές,σου κόβανε την ανάσα.Όλοι κι όλοι καμιά δεκαριά άνθρωποι φτάσαμε εκεί και απολάυσαμε εκείνο το πρωινό την απίστευτη ανατολή του ήλιου που ξεπρόβαλλε πισω από τα Ιμαλάια και τα φώτισε με ένα τρόπο μοναδικό.
Δύο ώρες μείναμε εκεί να τις χαζέυουμε και μετά πήραμε το δρόμο της καθόδου γεμάτοι απο μια εμπειρία πρωτόγνωρη και μαγική.Πήραμε πρωινό κοιτώντας συνεχώς εκεί ψηλά μιας και η χτεσινή βροχή είχε διώξει τα σύννεφα ακόμη κι από την κοιλάδα χαμηλά και μπορούσες να τις δεις ξεκάθαρα.Αμέσως μετά ακολούθησε μια βαρκάδα στην ηλιόλουστη λίμνη και μετά ο νέος μας ξεναγός θα μας έδειχνε τα αξιοθέατα της πόλης,όχι πολύ αξιόλογα ομολογουμένως εκτός απο τον καταράκτη Ντεβί και ένα ναό λίγο έξω από την πόλη(μου διαφέυγει το όνομα θυμάμαι όμως ότι ήτανε παγόδα) όπου υπήρχε διάχυτη η μυρωδιά αλλά και τα αίματα από τις θυσίες των ζώων.Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε,εγώ εκεί το έμαθα ότι θυσίες κάνουν μόνο οι ινδουιστές και ποτέ μα ποτέ οι βουδιστές οι οποίοι δεν πειράζουν ούτε μηρμήγκι.
Μετά την ωραία κατα τα άλλα ξενάγηση (αυτός ο ξεναγός είναι μέχρι σήμερα φίλος μας και κρατάμε επαφή)συνεχίσαμε μόνοι μας το περπάτημα όπως πάντα και χτυπήσαμε κι εκείνο τον πίνακα ο οποίος κοσμεί σήμερα το σαλόνι μας και μας θυμίζει τις όμορφες εκείνες μέρες.
Γενικά η Πόκχαρα είναι αφετηρία των τρέκινγκ γι'αυτό θα βρείς πιο χύμα τουρίστες με τους τεράστιους σάκους και τα παπουτσια κρεμασμένα στην πλάτη έτοιμοι να αναρριχηθούν όσο πιο κοντά στο αιώνιο δέος.Επίσης προσφέρεται για ράφτινγκ,καγιάκ και παραπέντε η ακόμη και για μήνα του μέλιτος για εναλλακτικούς.

 

[maιra1]

Καταπληκτικό ταξίδι και πολύ ωραία η διήγησή σου!!! Παίρνω πολλές πληροφορίες για τον πιθανότερο επόμενο προορισμό μου. Ευχαριστώ και πάντα τέτοια Villi.

 

[mfish]

θυμηθηκα νεπαλ, ευχαριστω....! Νομιζω η πιο εντονη αναμνηση της ζωης μου ειναι οι 3 μερες που περπατουσαμε στη περιοχη γυρω απο τη Ποκχαρα!!!! Βδελες(ναι ακομα και αυτες μου λειψαν), δαση ορυζωνες, μικρα χωρια, πετρινα σπιτακια,απλοι ανθρωποι, πιτακια μομος,πανεμορφα τοπια ....

ωραιο στορυ,θελω και αλλο νεπαλ!!!!!

 

[villi]

Αφού ξημέρωσε ο Βούδας την μέρα κι ευτυχώς χωρίς καμία σάυρα μέσα στις πυτζάμες μας ετοίμαστήκαμε για αναχώρηση πρός το έθνικό πάρκο Τσίτουαν όπου θα κάναμε σαφάρι για την γνωστή τίγρη της Βεγγάλης (λέμε τώρα μη το δέσετε κόμπο!).Όπως μας ενημέρωσε ο καλός οδηγός μας η περιοχή του Τσίτουαν ήταν το ορμητήριο των Μαοιστών ανταρτών,ακόμη υπάρχουν κάποιες ομάδες στην περιοχή αλλά δεν δημιουργούν πλέον προβλήματα ίσως μόνο ψηλά στα βουνά να ζητήσουν χρηματικά ποσά για να σε αφήσουν να συνεχίσεις.Βέβαια κάθε λίγα χιλιόμετρα έβλεπες αυτοσχέδιες μπάρες,στην ουσία μία καλαμιά και έδινες ένα μικρό αντίτιμο,τύπου διόδια,για να περάσεις από την μία περιοχή στην άλλη.Κάθε χωριό που συναντήσαμε είχε το δικό του χρώμα και έκανα μία σημαντική διαπίστωση ότι διαφέρουν πολύ οι άνθρωποι της Κατμαντού από αυτούς των βουνών και αυτοί με τη σειρά τους από αυτούς των χωριών της ζούγκλας.Επίσης στην πρωτέυουσα ζει μόλις το 20% του πληθυσμού και το υπόλοιπο 80% στην επαρχία.Αυτό που μου άρεσε στο Νεπάλ ήταν ακριβώς αυτή η τρομερή εναλλαγή εικόνων,από την χαοτική κατάσταση της πόλης,στην ηρεμία των βουνών κι απο κει στην ζούγκλα,ένας άλλος κόσμος επίσης!
Μετά από 4 ώρες φτάσαμε στο λοτζ που θα μας φιλοξενούσε για δύο βραδιές.Η έκπληξη ήταν μεγάλη καθώς περίμενα πολύ χειρότερη κατάσταση για τα καταλύματα της περιοχής.Εντάξει μη φανταστείτε πισίνες και lounge cafe αλλά οι καλυβίτσες ήταν κουκλίστικες και προπάντων καθαρές και ο περιβάλλον χώρος εναρμονισμένος άριστα με τη ζούγκλα που απλωνόταν μπροστά μας αμέσως μετά τον ποταμό Ράπτι.Το μόνο αρνητικό για μένα την ζουζουνοφοβική ήταν ότι τα ζωήφια είχαν μέγεθος πατάτας και δεν ήξερες από που να καλυφθείς.Το κουνουπομάζωμα φοβερό,βλέπεις ακόμη είχε πολύ υγρασία από τους μουσώνες,αλλά είχαμε φροντίσει για πολλαπλές στρώσεις αντικουνουπικών.Ψεκάζαμε τα πάντα με μανία γιατί η επίσκεψή μας εκεί συνέπεσε με μία επιδημία δάγκειου πυρετού που ήδη είχε σκοτώσει πολλούς ντόπιους και έναν φόβο τον είχαμε όσο να πεις.
Με το καλημέρα σας μας σερβίρουν χυμούλι,που να τολμήσεις να τον πιεις,και μας δίνουν ένα έντυπο να συμπληρώσουμε ότι και καλά είμαστε γνώστες των κινδύνων της ζούγκλας και με δική μας ευθύνη συμμετέχουμε.Κοιταζόμαστε,βρε λές???Έλα μωρέ σιγά σε μας θα επιτεθούν τα ζούδια και το ξεχνάμε επιτόπου!Τακτοποιηση,μεσημεριανό και βούρ να συναντήσουμε τα ελεφαντάκια που θα μας κουβάλαγαν στην πλάτη τους τις επόμενες μέρες.Παρεπιπτόντως να πω ότι το φαγητό εκεί αποδείχτηκε πολύ γευστικό και παρ'όλο που στην αρχή ήμουν επιφυλλακτική μετά χαλάρωσα και το απόλαυσα.Μου κόστισε κάτι ψιλοδιάρροιες αλλά δε βαριέσαι στην Ταυλάνδη είχα πάθει χειροτερα και όλα ξεπερνιούνται!
Αφού ταίσαμε τα ογκώδη τετράποδα και μάθαμε όλες τις λεπτομέρειες για τη ζωή τους μας παρέλαβε βοιδάμαξα(!) για νας πάει βοιδαμαξάδα σε ένα χωριό Ταρού.Ωραία φάση,όπως στο μικρό σπίτι στο λιβάδι,αν δεν είχαμε και τις αντιπαθητικές γαλλίδες μαζί μας θα το χαιρόμουν καλύτερα.Οι εν λόγω γαλλίδες αφίχθησαν μία ωρα μετά από μας κι έμελλε να μας σπάσουν τα νέυρα καθώς μας κάνανε μίνι γκρουπάκι κι έπρεπε να υποστούμε την αργοπορία τους,την ξινίλα και τα μούτρα τους.Όλοι κυκλοφορούσαμε με μακριά παντελόνια και μπλούζες, αθλητικά με μισό κιλό αντικουνουπικο σπρέι επάνω και σκάνε μύτη οι δικές σου με καυτό σορτς,εξώπλατο και σαγιονάρα!!!Για το Μαυρίκιο ξεκίνησαν στην ζούγκλα του Νεπάλ τις έβγαλε ο δρόμος.Την επομένη δεν βλεπόντουσαν από τις κουνουποδαγκωματιές,έλεος κορίτσια!!!
Για το χωριό τι να σας πω,όπου φτωχός και η μοίρα του,αλλά πολύ χαρούμενοι άνθρωποι και καταδεκτικοί.Είναι μας είπαν οι άνθρωποι που επιβιώσανε από τη χολέρα και είναι οι μοναδικοί στον κόσμο που δεν κινδυνέυουν να αρρωστήσουν πια από αυτή.Τα παιδάκια παίζανε ''κουτσό'',κάτι σας θυμίζει,μας κοιτάγανε και γελάγανε μαλλόν μας θεωρούσαν περίεργους υποθέτω.Ένα μας πλησίασε κι άπλωσε το χέρι κάτι να μας ζητήσει,τρέχει ένας ηλικιωμένος και το μαλώνει κι αυτό φέυγει με κατεβασμένο κεφάλι.Ο υπέυθυνος του λότζ που μας συνόδευε πάντα,μας ζήτησε συγνώμη (άκουσον άκουσον)γιατί δεν επαιτούν οι Νεπαλέζοι,δέυτερη φορά που το ακούμε.Το θεωρούν ντροπή και δε θέλουν με τίποτε λέει να μοιάζουν στους γείτονες Ινδούς,η αλήθεια είναι ότι δεν τους είχαν σε υπόληψη.Επίστροφή στο λοτζ αφού φάγαμε φρούτα που μας κέρασαν οι ντόπιοι και μιλήσαμε λίγο μαζί τους για τις συνθήκες της ζωής τους.Το βράδυ μία ομάδα νέων ανδρών από το χωριό ήρθαν και χόρεψαν τους παραδοσιακούς χωρούς τους και μας ξεσήκωσαν όλους μπορώ να πω
Στις 5 έγερση,καφεδάκι μέσα στην ομίχλη που είχε σκεπάσει τα πάντα και ξεκινάμε για αυτό που είχαμε έρθει.Καβάλα στον ελέφαντα και φύγαμε να εξερευνήσουμε την ζούγκλα!Διασχίσαμε όλο τον ποταμό Ράπτι με το νερό να φτάνει σχεδόν στα πόδια μας και κει που κοιτώ μες στο νερό νασου δυό ματάκια με κοιτάζουν και ένα τεράστιο στοματάκι βγαίνει σιγά σιγά,ούπς κροκόδειλος είναι αυτός βρε παιδιά???Μα φυσικά χρυσή μου στη ζούγκλα ήρθες τι περίμενες!Νατα τα ωραία λοιπόν και συνεχίζουμε μπαίνοντας πιο βαθιά εκεί που από το ύψος των δένδρων χάνεις τον ουρανό και ξαφνικά μια αναστάτωση τρέχει ο ένας ελέφαντας από δω ο άλλος από κει και κυκλώνουμε ένας ρινόκερο ο οποίος ο κακομοίρης έπερνε το μπάνιο του και του χαλάσαμε την ησυχία!Ρινόκερους είδαμε πολλούς,επίσης άγρια ελάφια και κάτι περίεργα ζωάκια σαν αγριογούρουνα αλλά τίγρη πουθενά.3μιση ώρες ψάχναμε,μας πιάστηκε ο ...πάνω στον ελέφαντα αλλά τζίφος!Επιστροφή λοιπόν για πρωινό και μπάνιο με τους ελέφαντες!!!Οι πιο τολμηροί ανέβηκαν στις πλάτες τους και μπανιαρίστηκαν από τα νερά που πέταγε ο ελέφαντας με την προβοσκίδα του.''Άντε καλέ κοπελιά'' με προσκάλεσε ένας Αυστραλός νομίζω,''τι λες καλέ,δε σφάξανε,εκεί δεν ήτανε πριν λίγο το κροκοδειλάκι?'',τη θέλω τη ζωούλα μου έχω κι άλλα ταξίδια να κάνω!!!
Η επαφή με τους κροκόδειλους συνεχίστηκε βέβαια αφού το απόγευμα μας χώσανε 6 νοματέους σε μια πιρόγα να μας πάνε βαρκάδα στον ποταμό να αγναντέψουμε τον ορίζοντα,τα πουλιά αλλά και τα συμπαθή πλην τρομακτικά κροκοδειλάκια που κάνανε την εμφανισή τους στις όχθες κι έτρεμες μην γείρει η πιρόγα και σε αρπάξουνε.Σιγά λέει ο αντρούλης μου μη σε φάνε σε άπταιστα αγγλικά για να του απαντήσει ο ξεναγός ότι καθημερινά 3-4 ντόπιοι πέφτουν θύματα των κροκ και η την γλιτώνουν με κανένα ποδαράκι λιγότερο η δε θέλω να το σκέφτομαι!!Μας προοιδοποιησαν οι άνθρωποι έχει κινδύνους η ζούγκλα!Σούρουπο πια κι αφού περπατήσαμε καμιά ώρα σε ασφαλή σημεία όμως,επιστρέψαμε πάλι με τα τετραποδά μας για να γεμίσουμε την κοιλίτσα μας.
Ξημερώματα πάλι,καβάλα εμείς και στην αναζήτηση της τίγρης κι αυτό το πρωινό.Συνηθισμένοι πια βλέπαμε ρινόκερο και τον χαιρετάγαμε,δρόμο πέρναμε δρόμο αφήναμε με τον ελέφαντα να ρίχνει με την προβοσκίδα του τις πυκνές φυλλωσιές μπροστά μας και μεις να σκύβουμε κάθε τόσο μη μας μπει κανένα κλαδί στο μάτι.Και ξαφνικά περίεργες κραυγές,κάντε ησυχία προστάζει ο οδηγός και προσπαθει να αφουγκραστεί.Κάπου εδω υπάρχει τίγρη μας λέει γιατί οι κραυγές είναι από τρομαγμένη μαιμού που προσπαθεί να ειδοποιήσει τα ζώα για επίθεση.Ώρε χτυποκάρδι και να κάτι κουνιέται μέσα στους θάμνους αλλά είναι ψηλοί οι άτιμοί και δε βλέπουμε καλά,κάτι ουρλιάζει ο οδηγός και αρχίζει ο ελέφαντας ένα τρεχαλητό που δεν του τό'χα!Να μας έρχονται τα κλαδιά απανωτά,να μην ξέρουμε απο που να πιαστούμε,να μουγκρίζει ασθμένοντας το ζωντανό από την κούραση αλλά την τίγρη ποιος την πιάνει.Σε κάποιο σημείο βρήκαμε τα ίχνη από τις πατούσες της,καπου κρύφτηκε λέει ο οδηγός αλλά ήταν τόσο πυκνή η βλάστηση που άντε να τη βρείς.Δεν πειράζει,μας άρεσε η περιπέτεια!!!
Στην επιστροφή όλοι συζητούσαν την παραλίγο ανέυρεση της τίγρης αλλά δε βαριέσαι,σχεδόν την είδαμε θα λέμε σωστά?Μετά το πρωινό αναχωρούμε και πάλι για την πρωτέυουσα,θέλουμε κι άλλη δόση πως να αφήσεις την Κατμαντού χωρίς το χαιρετισμό που της πρέπει?

 

[KLEOPATRA]

Πολυ ωραια η σημερινη μερα σας.

 

[pattyyy]

Τι υπέροχο ταξίδι! Τόσες εικόνες, τόσες εμπειρίες! Η περιγραφή σου με ταξιδεύει...