Νεπάλ Λατρεμένο μου Νεπάλ!!!

[markos:)]

Μιά χαρά σε βρίσκω!! Άψογα!! Βέβαια μ'άρεσε πολύ η ιδέα του musicballs!!! Για διαμονή τι θα πρότινες να κοιτάξω ;

 

[villi]

Βέβαια μ'άρεσε πολύ η ιδέα του musicballs!!! Για διαμονή τι θα πρότινες να κοιτάξω ;

Εννοια σου θα τα βρεις παντού!!!
Διαμονή τι να σου πω,εγώ είμαι λίγο της χλιδής(λέμε τώρα) κι έμεινα στο Hyatt kathmandu.regency.hyatt.com/ .Έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένη και από το ξενοδοχείο αλλά και από την τοποθεσία του περισσότερο.Τιμές δεν γνωρίζω,τα είχα κλείσει όλα με ντόπιο πρακτορείο.Πολύ καλό ξενοδοχείο αλλά τσιμπάει επίσης είναι το dwarika's www.dwarikas.com,ατμοσφαιρικό και άκρως παραδοσιακό.Αν το μπάτζετ είναι χαμηλό,καλύτερα να κοιτάξεις για ενοικιαζόμενα δωμάτια γιατί από 3στερα και κάτω ήταν άστα να πάνε,μισογκρεμισμένα!Πολλά ενοικ. δωμάτια είναι πιο περιποιημένα από τα 3στερα ξενοδοχεία.

 

[markos:)]

Από εμβόλια και από τα ιατρικά θέματα τι έκανες;

 

[villi]

Εμβόλια δεν απαιτούνταν.Ούτε χάπια για τη Μαλάρια εκτός εάν η διαμονή ξεπερνά το μήνα όπως με ενημέρωσαν από το υγειονομικό.Αντικουνουπικό θα χρειαστείς μόνο αν πας στην ζούγκλα,στην Κατμαντού δεν το χρησιμοποιήσαμε.Απλά να έχεις μαζί σου φάρμακα που μπορεί να χρειαστείς,εγώ τα παίρνω σε κάθε ταξίδι καλού κακού (μόνο αντιδιαρροικά μου έχουν χρειαστεί ως τώρα).

 

[dim kyr]

Αμα είσαι χόμπιτ πάντως κοίτα αυτό Newa Chen(Traditional Newari Accommodation)
Είναι στην Πατάν, ανακαινισμένο με χρήματα της ουνεσκο, παλιό κτίριο (ελάχιστα διασώζωνται) και ευρύχωρο στο μήκος και στο πλάτος, (στο ύψος υστερεί).

 

[giannoula]

Villi συγχαρητήρια για την πανέμορφη περιγραφή σου. Με μετέφερες πραγματικά σε μια χώρα που θέλω εδώ και πολλά χρόνια να επισκεφθώ αλλά δυστυχώς δεν τα έχω καταφέρει ακόμα! Εύχομαι να κάνεις πάντα όμορφα ταξίδια....

 

[villi]

Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ Giannoula!Το Νεπάλ είναι πραγματικά μια μοναδική χώρα,να την επισκευτείς με την πρώτη ευκαιρία!Αξίζει!

 

[strani]

Το ταξίδι αυτό δούλευα στο μυαλό μου δύο περίπου χρόνια αλλά λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων το καθυστερούσα.Ήρθε όμως η μεγάλη μέρα του Σεπτέμβρη και να'μαστε στο αεροδρόμειο Ελευθέριος Βενιζέλος στο γκισέ της Κατάρ με τελικό προορισμό το Κατμαντού.Το πρώτο αεροπλάνο της Κατάρ πολύ μέτριο με ακόμη πιο μέτριο σέρβις αλλά η συνέχεια θα ήταν καλύτερη ευτυχώς.Ενδιάμεση στάση στη Ντόχα για 7 ώρες (έλεος βιαζόμαστε!!!),το αεροδρόμειο εκεί ψιλοαπαράδεκτο αλλά δίπλα ακριβώς κατασκέυασαν καινούργιο που αυτή την ώρα ίσως ήδη λειτουργεί,ελπίζω γιατί οι 7 ώρες δεν κυλούσαν με τίποτα!Ξημέρωσε ο Αλλάχ τη μέρα στη Ντόχα κι εμείς επιβιβαστήκαμε στο δεύτερο αεροπλάνο πολύ καλύτερο από το πρώτο ευτυχώς!Ταινιούλα στην αρχή για να περάσει η ώρα αλλά κανα μισάωρο πριν φτάσουμε στο Κατμαντού μας υποδέχτηκαν οι υψηλότερες κορυφές στον κόσμο,ένα θέαμα μοναδικό!Όλοι οι επιβάτες κόλλησαν τα πρόσωπα στα παράθυρα γιατί απλά δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από το δέος που απλωνόταν κάτω από τα πόδια σου!Κατεβαίνοντας πιο χαμηλά δύο πράγματα διακρίνεις ξεκάθαρα από το αεροπλάνο,την μποντναθ στούπα και το 5αστερο ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενούσε τις υπόλοιπες μέρες.Προσγείωση και κάθοδος φυσικά από τη σκάλα σε ένα αεροδρόμειο που ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε,αντίστοιχο της χώρας που επισκεφτήκαμε.Η διαδικασία για τη βίζα κράτησε λιγότερο απο ότι μας είχαν ενημερώσει,χαλαροί έλεγχοι και ξεμπουκάρισμα.Απ'έξω γινόταν κυριολεκτικά ο κακός χαμός,ταμπελάκια με ονόματα σε ιερογλυφικά αγγλικά,τρομερή οχλαγωγία και άπειρα ταξί με οδηγούς που σε τράβαγαν από το μανίκι ενώ προσπαθούσες να τους εξηγήσεις ότι ήδη σε περιμένουν από πρακτορείο και ψάχνεις στο πλήθος να τους εντοπίσεις.Ένας κύριος μας πλησιάζει ενώ μας βλέπει σαστισμένους να ψάχνουμε και μας ψιθυρίζει το όνομα,εμείς είμαστε λέμε όλο χαρά που επιτέλους βρήκαμε άκρη και δίνοντας μας το χέρι φωνάζει namaste.Δικός μας είναι σκεφτήκαμε αλλά πηγαίνοντας στο αυτοκίνητο πίσω από πέντε σειρές ταξί αντιλαμβανόμαστε ότι όλοι μας χαιρετούν κατα τον ίδιο τρόπο άρα ουδεμία σχέση με την ελληνική αντίστοιχη έχει.Το πρώτο πράγμα που ζητώ είναι να βγάλω νεπαλέζική καρτα κινητού καθώς διαθέτω και δύο κουτσούβελα οπότε μη μας φύγει και μια περιουσία στο κινητό.Αποδείχτηκε σοφή επιλογή καθώς για 10 μέρες με 3 τουλάχιστον τηλεφωνηματα την ημέρα και αρκετούτσικα τοπικά για τις συννενοήσεις με το πρακτορείο ξοδέψαμε μόλις 25 ευρώ!!!Οι πρώτες εικόνες από την πόλη φοβερές,οι δρόμοι πήχτρα στην κίνηση και οι άθρωποι σαν πολύβουα πολύχρωμα μελίσσια που περνούν ξυστά στα αυτοκίνητα και κάνουν την ανάσα σου να κόβεται!Φτάνοντας στο ξενοδοχείο είναι σα να κλείνετε όλος αυτός ο συφερτός απ'έξω και κει να βασιλέυει η απόλυτη ηρεμία.Μέχρι που αισθάνθηκα τύψεις που διάλεξα ακριβό ξενοδοχείο,φοβούμενη την έλλειψη καθαριότητας,γιατί αυτο το πλήθος εκεί έξω ίσως δεν είχε ούτε νερό να πιει...κρίση συναισθηματισμού αλλά έτσι είναι.Το δωμάτιο πανέμορφο όπως περίμενα αλλά το ακόμα πιο όμορφο ήταν η απίστευτη θέα,καρφί μπροστά μας η Στούπα που προανέφερα να στέκει τεράστια και επιβλητική με τα πολύχρωμα σημαιάκια προσευχών να ανεμίζουν.Ανοιξα το παράθυρο να αφουγκραστώ τους θορύβους που έφταναν και φυσικά τη μίξη από κόρνες που όμως δεν ήταν καθόλου ενοχλητική.Η ατμόσφαιρα πολύ καθαρή αντίθετα με ότι είχαμε διαβάσει για φοβερή μόλυνση,όπως μας εξήγησαν μόλις είχαν τελειώσει οι μουσώνες και ξεκινούσε η ξηρή περίοδος χωρίς υγρασία που ευνοουσε την καθαρότητα της.Η θερμοκρασία γύρω στούς 35 την ημέρα αλλά έπεφτε το βραδάκι στους 26-27 και ένιωθες αυτή τη γλυκιά ψυχρούλα.Η πρωτη μέρα στο Κατμαντού μόλις ξεκινούσε...
[BREAK=Κεφάλαιο 2ο]Αλλά μην ξεχνιόμαστε είχαμε μείνει στην άφιξη στο ξενοδοχείο.Μετά το απαραίτητο μπανιο μιλάμε με τον αντιπρόσωπο του πρακτορείου γιατί το πρόγραμμα είχαμε αποφασίσει να είναι ευέλικτο και να συνεννοούμαστε επι τόπου.Ηταν ήδη μεσημέρι και ο φίλος μας λέει να ξεκουραστούμε την πρώτη μέρα και να ξεκινήσουμε την επόμενη.Τι λες καλε???Αν ήθελα να ξεκουραστώ θα πήγαινα στις Μαλδίβες,εμείς δεν κρατιόμασταν!Σε λιγότερο απο μία ώρα μας είχε το αυτοκίνητο και τον ξεναγό έξω από την είσοδο.Βουρ για το κέντρο της πρωτέυουσας του Νεπάλ,την πλατεία Ντέρμπαρ.Είχα δει τόσες φωτό πριν παω που μου φάνηκε σαν όνειρο ότι περπατούσα εκεί.Ο ξεναγός ήταν τόσο επαγγέλματίας που καποια στιγμή μου έσπασε τα νέυρα,μας εξήγησε κυριολεκτικά κάθε κολώνα,κάθε σύμβολο αλλά ο καημένος το ξερω ότι ήθελε να μείνουμε ευχαριστημένοι.Αλλωστε πραγματικά στο Νεπάλ μόνο τέτοιους ανθρώπους συναντήσαμε,ανθρώπους που ήθελαν πάση θυσία να σε εξυπηρετήσουν.Το θετικό ήταν ότι μόλις τελείωνε αυτά που είχε να μας πει χανόταν τριγύρω και μας άφηνε μόνους να ανεβούμε τα σκαλοπάτια των ναών,να χαζέψουμε το απίστευτο πολύχρωμο πλήθος,να σταθούμε στα υπαίθρια σουβενίρ,ως πόσα μιουζικμπολ???Εμφανιζόταν από το πουθενα μετά από κάμποση ώρα για να μας ρωτήσει αν ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε.Είχε ήδη αρχίσει να σουρουπώνει όταν ξεκινήσαμε για την Σβαγιαμπουναθ στούπα,απίστευτη κίνηση,άνθρωποι να κρέμονται από τα ''υπερσύγχρονα'' λεωφορεία,εκκωφαντικός θόρυβος από τις κορνες οπότε ο καλός οδηγός μας αποφασίζει να μας πάει από τα στενά για να μπορέσουμε να φτάσουμε πριν νυχτώσει.Το ράλι ξεκινά,εγώ έχω γαντωθεί στην πόρτα,οι λακούβες τεράστιες νομίζεις θα μας καταπιούν,παντού παιδάκια τα οποία γλιτώνουν στο τσακ από τον παλαβο οδηγό μας κι εγώ να ουρλιάζω κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους που περπατούν ανέμελα μπροστά μας και τρέχουν τελευταία στιγμή στην άκρη.Ο ξεναγος ατάραχος μας χαμογελά κάθε φορά που εμείς φτάνουμε στα πρόθυρα συγκοπής.Με την καρδιά μας να χτυπά σε τρελούς ρυθμούς ανεβαινουμε στον λόφο στην κορυφή του οποιου βρίσκεται η Στούπα.Εδώ βασιλευει γαλήνη,από όλα τα μαγαζάκια ακούγεται η προσευχή ''ο μάνι...''που πραγματικά δίνει άλλη διάσταση στον περιβάλλοντα χώρο,λίγοι μοναχοί με τις πορτοκαλί φορεσιές τους και ξεκινάμε να γυρνάμε τις ρόδες που βρισκονται γύρω από την στούπα ακολουθώντας την φορά του ρολογιού όπως μας πρόσταξε ο ξεναγος.Οι μαιμουδίτσες κάνουν την εμφανισή τους στο ναό που απο τους ντόπιους αποκαλείται ''monkey temple'' για ευνόητους λόγους και κοιτούν με επιμονή τις τσαντούλες μας,συμμαζευόμαστε λοιπόν για να μην έχουμε απώλειες κατα τ'άλλα συμπαθέστατες!Τι είναι αυτό που ακούγεται όμως?Ένα περίεργο μουσικό όργανο,ακολουθούμε τον ήχο και μέσα στον διπλανό ναό ένας νεαρός μοναχός προσέυχεται με ένα είδος κρουστών με παράξενη όψη που δεν έχω ξαναδει το οποίο χειρίζεται με απίστευτη προσύλωση και δεξιοτεχνεία.Κόλλησα,ανατρίχιασα,δεν μπορώ να σας το περιγράψω.Διάβαζε από ένα βιβλιαράκι την προσοχή του τόσο γρήγορα που δεν έπαιρνε ανάσα και μετά άρχιζε να χτυπά το παράξενο όργανο του οποίου ο ήχος σου διαπέρναγε το κορμί!Υπέροχη στιγμή!Όταν αποχωρίσαμε είχε ήδη νυχτώσει και η πόλη είχε ανάψει τα λιγοστά της φώτα και τα περισσότερα κεριά της καθώς το ρεύμα είναι ακριβό,ο κόσμος φτωχός και δε διαθέτει.Παντού μαγαζάκια με ένα κεράκι στο κέντρο,είναι αξιοπερίεργο αλλά στο Κατμαντού όλοι πουλάνε κάτι μα όλοι!Οι δρόμοι γεμάτοι όπως πάντα και απορείς τι κάνουν όλοι αυτοί στους δρόμους γιατι δε δείχνουν να βιάζονται για κάπου απλά περπατούν!Επιστροφή στο υπέροχο ξενοδοχείο μας για ένα υπέροχο και χορταστικό γεύμα.Ο μιστερ λέει να βρεθούμε το πρωί στις 9,ποιες 9 καλέ είναι μεσημέρι για μας,στις 7 μια χαρά θέλουμε να δούμε όσο γίνεται περισσότερα.
[BREAK=Κεφάλαιο 3ο]Νά'μαστε λοιπόν στο λόμπυ μετά από ένα τέλειο και χορταστικό πρωινό,ο οδηγός στη ώρα του,καινούργιος σήμερα ο χτεσινός έχει ρεπό ευτυχώς γιατί ο σημερινός ήταν ένα κομμάτι μάλαμα και πολύ προσεκτικός.Ο ξεναγός ίδιος και ξεκινάμε για το σοκαριστικότερο μέρος της πόλης (βέβαια όσοι έχετε πάει Βαρανάσι αυτό θα σας φαινόταν πολύ λάιτ αλλά εγώ γι'αυτό επέλεξα να πάω πρώτα Νεπάλ ώστε να προετοιμαστώ για το σοκ των σοκ της Ινδίας).Πασουπατινάθ λοιπόν και δεν είναι παρά το κρεματόριο όπου γίνεται βεβαιως η κάυση των νεκρών.Η μυρωδιά φρικτή όταν ο καπνός σε τύλιγε δεν μπορούσες να αναπνεύσεις,ο ποταμός Μπαγκμάτι βρωμερός,παραπόταμος του Γάγγη γαρ,πάταγες πάνω σε μουχλιασμένα φρούτα και λαχανικά που είχαν φέρει,γύρευε πότε,οι άνθρωποι για εξιλέωση.Οι στάχτες και τα υπολειμματα των πτωμάτων πετάγονταν μέσα φυσικά στον ποταμό όπου έκαναν μπάνιο οι υπόλοιποι και κυρίως μικρά παιδάκια!!!Τα πτώματα περίμεναν στα Γκάτς να πάρουν το δρόμο τους στην πυρά και μεις κοιτάγαμε αποσβωλομένοι τις σκηνές που εκτυλίσσονταν τρίγύρω αλλά κανένας μα κανένας λυγμός από τους συγγενείς όλα γινόντουσαν με απίστευτη φυσικότητα (έχω μια απίστευτη επιθυμία να δω πόσο χειρότερο είναι το Βαρανάσι)!


[BREAK=Κεφάλαιο 4ο]To Πασουπατινάθ αποτελείται από τις δύο όχθες του ποταμού που συνδέονται με μία γεφυρα.Για εμάς τους μη ινδουιστές η πρόσβαση ειναι μέχρι την γέφυρα και στην δεξιά πλευρά όχι όμως στην αριστερή που βρίσκονται τα γκάτς και οι ναοί.Περάσαμε αρκετή ώρα εκεί παρατηρόντας τα τεκτενόμενα και με τον ξεναγο να μας εξηγεί τις διαδικασίες αλλά και διάφορά στοιχεία της κουλτούρας τους που βεβαίως ουδεμία σχέση έχει με τη δική μας.Αφού εμπεδώσαμε λοιπόν το θεμα ''κάυση νεκρών'' και αποκτήσαμε πάνω μας το ωραίο κρεατί αρωματάκι είπαμε να την κάνουμε για την διπλανή πόλη της Πατάν.Εδώ πρέπει να πω ότι η κοιλάδα Κατμαντού αποτελείται από την ομώνυμη Κατμαντού,την Πατάν και την Μπακταπούρ όπου γυρίστηκε η ταινία ''ο μικρός Βούδας''.Στην Πατάν επικρατούσε το ίδιο χάος άλλωστε είναι σχεδον ενωμένη με την πρωτεύουσα αλλά η πλατεία της ήταν κι εδώ πολύ καλοδιατηρημένη και ενδιαφέρουσα.Αποφασίσαμε να περπατήσουμε και να την εξερευνήσουμε μόνοι αφού πριν είχαμε πληροφορηθεί που βρίσκεται τι. Αυτό που απόλαυσα σ'αυτό το ταξίδι είναι το περπάτημα ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος που σε έκανε να ζαλίζεσαι και να χάνεσαι στα στενά ακολουθώντας το αλλά και τα υπέροχα σκαλίσματα στους ναούς και σε πολλά άλλα κτίρια.Αυτό που με έκανε να αισθάνομαι άσχημα ήταν η επιμονή κάποιων πιτσιρικάδων να σου πουλήσουν κάτι οτιδήποτε που πραγματικά δεν σε άφηναν ακόμη κι έπρεπε να περπατήσουν δίπλα σου χιλιόμετραΕπόμενη στάση η Μπακταπούρ όπου ο οδηγός και ο ξεναγός έπρεπε οπωσδήποτε να κάνουν διάλειμμα 1 ώρας για γεύμα,το τιμούν εκεί το μεσημεριανό τους,εμείς πάλι ήμασταν φουσκωμένοι από τις πρωινές κρέπες και προτιμήσαμε κάτι στο χέρι και φυσικά πολύ περπάτημα.Ανεβήκαμε σκαλιά,κατεβήκαμε στενά,χαθήκαμε αλλά όλοι ήταν πρόθυμοι να σου δείξουν το δρόμο.Υπέροχες εικόνες,δε χορταιναν τα μάτια μου και η μηχανή μου είχε πάρει φωτιά!Επιστρέψαμε ολίγον αργοπορημένοι στο σημείο που είχαμε δώσει ραντεβού και μας ρωτούν αν θέλουμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.Μάλλον εκείνοι ήθελαν να ξεκουρασούν αλλά με μας που έμπλεξαν...Αναχώρηση λοιπόν για Ναγκαρκότ (δύο ώρες δρόμος επαρχιακός) για να δούμε τη δύση και αν είμασταν τυχεροι τις κορυφές του Έβερεστ.


[BREAK=Κεφάλαιο 5ο]Στο δρόμο λοιπόν για Ναγκαρκότ,χωρίς κίνηση,χωρίς κόρνες,με πολύ πράσινο και οριζόνες που ανοίγουν το μάτι.Πολλές στάσεις για τις απαραίτητες φωτό και τελικά φτάνουμε στην κορυφή,μας οδηγουν σε ένα μονοπατάκι για να φτάσουμε στο σημείο που λέγεται ότι είναι η πιο όμορφη ανατολή κι δύση.Αλλά εμείς δε σταθήκαμε καθόλου τυχεροί καθώς πυκνά σύννεφα είχαν σκεπάσει τις κορυφές και τον ήλιο μαζί.Ούτε Έβερεστ ούτε δύση,μεγάλη απογοήτευση.Ο ξεναγόςγια να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα μας πρότεινε την επομένη το πρωί να κάνουμε την πτήση πάνω από τα Ιμαλάια για τα έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε από πιο κοντά,τέλεια ιδέα καθώς ήδη είχαμε διαβάσει γι'αυτή τη πτήση και θέλαμε πολύ να την κάνουμε.Προς το παρόν μας μας ρώτησε αν θέλαμε να μας πάει σε ένα χωριό που δεν πάει κανείς έυκολα για να δούμε από κοντά την αγροτική ζωή,φυσικά και θέλαμε!Στο χωριό μας κοιτάγανε περίεργα,σπάνια βλέπανε τουρίστες,αλλά μας προσπερνούσαν συνεχίζοντας τις δουλειές τους.Στα πλίνθινα σπιτάκια κάτω μένανε τα ζώα και από πάνω οι άνθρωποι,για να κρατάνε ζεστό το σπίτι μας είπε ο ξεναγός.Δυο παιδάκια μας χαμογελούσαν και μας χαιρετούσαν από ένα μικρό μπαλκονάκι και όταν έκανα την κίνηση να βγάλω χρήματα να τους δώσω ο ξεναγός με αποθάρρυνε λέγοντας πως οι Νεπαλέζοι δεν είναι Ινδοί για να ζητιανευουν!!!Δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να μάθουν τα παιδιά τους την επετεία,όταν πήγα να δικαιολογηθώ μου είπε πως αν θέλω να κάνω μια καλή πράξη να δώσω χρήματα σε ένα ηλικιωμένο γιατί δεν έχουν σύνταξη κι όχι στους νέους που πρέπει να μάθουν να δουλέυουν για το ψωμί τους.Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και βράδυ πια φτάσαμε στο Κατμαντού.Είμασταν πολύ κουρασμένοι για οτιδήποτε άλλο,μας κοίταγαν κι αυτοί τρομαγμένοι για το τι άλλο θα θέλαμε πια κι έτσι επιστρέψαμε στη βάση μας κι έκεινοι στη δική τους.Μπανάκι και επειδή ο πονοκέφαλος δεν με άφηνε με τίποτα είπα να χαλαρώσω λίγο στο σπα πριν πάω για την απαραίτητη μασαμπουκοκατάσταση.Αχ και τι ωραίο σπα!Αυτο το αγουβέρδικο μασάζ με λάδια και συναφή ήταν όλα τα λεφτά,σε συνδυασμό με το εξωτερικό τσακούζι αποτέλεσε τη λύση για τον επίμονο πονοκέφαλό μου!Πέσαμε ξεροί γιατί άυριο στις 5 έπρεπε να είμαστε στο λόμπυ για την πτήση!


[BREAK=Κεφάλαιο 6ο]Πτήση ε?Αστα δέυτερη ήττα και χειρότερη!Οι αναγνωριστικές πτήσεις που γίνονται πριν την κανονική ήταν αρνητικές κι έτσι πάει κι αυτό,όνειρο ήταν και όνειρο έμεινε.Ευτυχώς μας το είπαν εγκαίρως από το πρακτορείο και δεν κινήσαμε για αεροδρόμειο.Την επόμενη φορά γιατί θα υπάρξει κι επόμενη κι αυτό είναι δέσμευση!!!Αποφασίζουμε λοιπόν να φύγουμε νωρίτερα για Πόκχαρα.Πρέπει να πω ότι είχαμε αποφασίσει να κάνουμε όλες τις διαδρομές οδικώς ενώ υπήρχε και η επιλογή της πτησης Κατμαντού-Πόκχαρα και δε το μετανιώσαμε γιατί οι εικόνες στη διαδρομή ήταν και το ζουμί του Νεπάλ.Επειδή ήταν πολύ νωρίς το πρωί η κίνηση ήταν ελάχιστη και η διαδρομή απολαυστική κάτι που δε θα συνέβαινε στην επιστροφή.Ξαφνικά ο οδηγός φρενάρει και μας δείχνει εκεί μακριά πάνω από ένα μεγάλο συννεφάκι την πρώτη κορυφή που καταφερνουμε να δούμε,στο μέλλον θα είμασταν ακόμη πιο τυχεροί!Πρώτη στάση στο τελεφερίκ που θα μας ανεβάσει στο ναό μανακαμάνα.Ο ναός δεν ήταν ο ωραιότερος που είδαμε στο Νεπάλ αλλά έχει ιδιαίτερη αξία για τους Ινδουιστές και είχε πάρα πολύ κόσμο (την περίοδο των θυσιών έχει τεράστιες ουρές) αλλά το πιο μαγευτικό ήταν η άνοδος με το τελεφερίκ!Ω μα τι θέα ήταν αυτή,πως να χορέσει το μάτι αυτή την ομορφιά των καταπράσινων βουνών,του ποταμού που κυλούσε ανάμεσα τους,των μικρών καταρακτών που σχηματίζονταν στις πλαγιές.Και νασου τα μικρά χωριουδάκια γαντζωμένα θαρρείς και απλοί Νεπαλέζοι χωριάτες που κουβαλούσαν ξύλα και νερό περπατώντας σε μικρά μονοπατάκια με το γκρεμό να φλερτάρει μαζί τους,θα πρέπει να έχεις δεξιότητα ζογκλέρ για να ισορροπήσεις.Εικόνες βγαλμένες από ντοκιμαντέρ που αν δεν τις δεις δεν πιστέυεις ότι κάποιοι άνθρωποι κάπου ζουν αυτή τη ζωή!
Συνεχίσαμε με διάφορες άλλες στάσεις σε χωριά αλλά και σε μεγαλύτερες πόλεις με δύο στοιχεια να κυριαρχούν,ανθρώπους που πουλάνε ακόμη και τα μεταχειρισμένα ρούχα τους(!!!) και μαθητές πολλούς μαθητές αλλά κυρίως κοριτσάκια γιατί τα αγόρια σε ηλικία 10 ετών τα παρατάνε για δουλειά.Φτάσαμε μεσημέρι πια στην Πόκχαρα την δέυτερη μεγαλύτερη πόλη του Νεπάλ αλλά πολύ διαφορετική από την Κατμαντού.


[BREAK=Κεφάλαιο 7ο]Άφιξη στο ξενοδοχείο λοιπόν,5άστερο κι αυτό αλλά καμία σχέση με το πρώτο δηλάδη οι κήποι του ήταν θαυμάσιοι αλλά τα δωμάτια θέλανε σοβαρή ανακαίνιση.Το καλύτερο στοιχείο του όμως ήταν η θέση του μέσα στη λίμνη και η θέα του,τις ώρες χωρίς σύννεφα έβλεπες καρφί τις κορυφές.Ίσα που αφήσαμε τις βαλίτσες και ξαμολυθήκαμε να δούμε την πόλη.
Εδώ οι ρυθμοί ζωής ήταν σαφώς πιο χαλαροί,κόρνες ελάχιστες όπως και η κίνηση κι εκείνη την ημέρα ετοιμάζανε γιορτούλα στο κέντρο οπότε υπήρχε δυνατή μουσική,τα εστιατόρια είχανε βγάλει τα τραπεζάκια τους στο δρόμο κι ο κόσμος σουλατσάριζε ανέμελα,μου θύμισε δικό μας πανηγύρι!Σε λίγο να και τα κλαπατσίμπαλα,ο κόσμος μαζέυετε κι αρχίζει να τραγουδά και να χειροκροτά,πλάκα είχε.Αφού διαλύθηκε ο όχλος συνεχίσαμε τη βόλτα μας ανάμεσα στα μαγαζάκια που κυρίως πουλούσαν εξοπλισμό για τρέκινγκ,πίνακες με τις κορυφές και τι άλλο βεβαίως musicballs (για όσους δεν γνωρίζουν είναι μεταλλικά μπωλ που με τη βοήθεια ενός στικ το οποίο γυρίζεις γύρω γύρω αρχίζει να παράγει ένα σταθερό ήχο,χρησιμοποιούνται στο διαλογισμό για θεραπευτικους σκοπους).
Στην Πόκχαρα λειτουργεί ένα κέντρο όπου τυφλά παιδιά μαθαίνουν να κάνουν μασάζ για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.Μάς είχαν πει πολλοί φίλοι που είχαν βρεθεί εκέι να πάμε οπωσδήποτε για ενύσχιση βασικά αλλά και επειδή είναι πολύ καλοί στο έργο τους.Η αλήθεια είναι πως φτάσαμε στην πόρτα τους αλλά εγώ δεν το άντεξα να μου προσφέρει υπηρεσίες ένα τυφλό παιδί και δεν μπήκα,το αναφέρω σε περίπτωση που κάποιος βρεθεί εκεί και είναι πιο δυνατός από μένα.
Μετά από αρκετές ώρες περπάτημα και με τη σκέψη ενός πολύ όμορφου πίνακα που είχαμε εντοπίσει αλλά το σκεφτόμασταν γατί τον θεωρήσαμε ακριβό για τα δεδομένα της χώρας επιστρέψαμε στη βάση γιατί το στομάχι διαμαρτυρόταν έντονα.Για να πάμε στο ξενοδοχείο που βρισκόταν μέσα στη λιμνη Πέουα περνάγαμε από την μία όχθη στην άλλη με μία σχεδία,φτάνοντας όμως στο σημείο που μας παραλάμβανε η σχεδία ξέσπασε μπόρα και δεν μπορούσε να έρθει απέναντι οπότε μας στείλανε βαρκούλα.Πόσο την απόλαυσα εκείνη την βροχή κι ας γίναμε μούσκεμα μέχρι (ξέρετε που!!!),είχαν ανοίξει οι ουρανοί κι εμείς μέσα στη βαρκούλα να διασχίζουμε την λίμνη,μου θύμισε σκηνή από την αγαπημένη μου ταινία (Το Ημερολόγιο)!
Τα ξημερώματα στις 4 παρακαλώ μετά από έναν ταραχώδη ύπνο με τις σαβρίτσες να παρελάυνουν πάνω από τα κεφάλια μας και διάφορες κραυγές ζώων από την διπλανή ζούγκλα,συναντηθήκαμε με έναν ταξιτζή που είχαμε κανονίσει να μας πάει στο Σαρανκοτ χιλ με την ελπίδα να δούμε επιτέλους κάποιες από τις κορυφές.Ευγενέστατος κύριος φίλος του οδηγού μας,μας ανέβασε μέχρι εκεί που μπορούσε να πάει αυτοκίνητο και μετά μας έδειξε ένα μονοπάτι που άν θέλαμε μπορούσαμε να περπατήσουμε καμιά ωρίτσα και να ανέβουμε στην κορυφή για να έχουμε ανεμπόδιστη θέα σε περίπτωση που ο ουρανός θα΄ταν καθαρός όταν φτάναμε πάνω.
Φυσικά δε χάσαμε χρόνο και ξεκινήσαμε την ανάβαση,ολίγον κουραστική,αλλά άξιζε 100%τον κόπο!!!Στον δρόμο είχε διάφορα σημεία όπου μπορούσες να σταματήσεις για να δεις την ανατολή αλλά εμείς θέλαμε πάση θυσία να φτάσουμε στην κορυφή για να δούμε την ανατολή του ήλιου πάνω από τα Ιμαλάια.Και φτάσαμε και ναι ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και οι κορυφές απλώνονταν θαρρείς σε απόσταση αναπνοής,πανέμορφες επιβλητικές,σου κόβανε την ανάσα.Όλοι κι όλοι καμιά δεκαριά άνθρωποι φτάσαμε εκεί και απολάυσαμε εκείνο το πρωινό την απίστευτη ανατολή του ήλιου που ξεπρόβαλλε πισω από τα Ιμαλάια και τα φώτισε με ένα τρόπο μοναδικό.
Δύο ώρες μείναμε εκεί να τις χαζέυουμε και μετά πήραμε το δρόμο της καθόδου γεμάτοι απο μια εμπειρία πρωτόγνωρη και μαγική.Πήραμε πρωινό κοιτώντας συνεχώς εκεί ψηλά μιας και η χτεσινή βροχή είχε διώξει τα σύννεφα ακόμη κι από την κοιλάδα χαμηλά και μπορούσες να τις δεις ξεκάθαρα.Αμέσως μετά ακολούθησε μια βαρκάδα στην ηλιόλουστη λίμνη και μετά ο νέος μας ξεναγός θα μας έδειχνε τα αξιοθέατα της πόλης,όχι πολύ αξιόλογα ομολογουμένως εκτός απο τον καταράκτη Ντεβί και ένα ναό λίγο έξω από την πόλη(μου διαφέυγει το όνομα θυμάμαι όμως ότι ήτανε παγόδα) όπου υπήρχε διάχυτη η μυρωδιά αλλά και τα αίματα από τις θυσίες των ζώων.Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε,εγώ εκεί το έμαθα ότι θυσίες κάνουν μόνο οι ινδουιστές και ποτέ μα ποτέ οι βουδιστές οι οποίοι δεν πειράζουν ούτε μηρμήγκι.
Μετά την ωραία κατα τα άλλα ξενάγηση (αυτός ο ξεναγός είναι μέχρι σήμερα φίλος μας και κρατάμε επαφή)συνεχίσαμε μόνοι μας το περπάτημα όπως πάντα και χτυπήσαμε κι εκείνο τον πίνακα ο οποίος κοσμεί σήμερα το σαλόνι μας και μας θυμίζει τις όμορφες εκείνες μέρες.
Γενικά η Πόκχαρα είναι αφετηρία των τρέκινγκ γι'αυτό θα βρείς πιο χύμα τουρίστες με τους τεράστιους σάκους και τα παπουτσια κρεμασμένα στην πλάτη έτοιμοι να αναρριχηθούν όσο πιο κοντά στο αιώνιο δέος.Επίσης προσφέρεται για ράφτινγκ,καγιάκ και παραπέντε η ακόμη και για μήνα του μέλιτος για εναλλακτικούς.


[BREAK=Κεφάλαιο 8ο]Αφού ξημέρωσε ο Βούδας την μέρα κι ευτυχώς χωρίς καμία σάυρα μέσα στις πυτζάμες μας ετοίμαστήκαμε για αναχώρηση πρός το έθνικό πάρκο Τσίτουαν όπου θα κάναμε σαφάρι για την γνωστή τίγρη της Βεγγάλης (λέμε τώρα μη το δέσετε κόμπο!).Όπως μας ενημέρωσε ο καλός οδηγός μας η περιοχή του Τσίτουαν ήταν το ορμητήριο των Μαοιστών ανταρτών,ακόμη υπάρχουν κάποιες ομάδες στην περιοχή αλλά δεν δημιουργούν πλέον προβλήματα ίσως μόνο ψηλά στα βουνά να ζητήσουν χρηματικά ποσά για να σε αφήσουν να συνεχίσεις.Βέβαια κάθε λίγα χιλιόμετρα έβλεπες αυτοσχέδιες μπάρες,στην ουσία μία καλαμιά και έδινες ένα μικρό αντίτιμο,τύπου διόδια,για να περάσεις από την μία περιοχή στην άλλη.Κάθε χωριό που συναντήσαμε είχε το δικό του χρώμα και έκανα μία σημαντική διαπίστωση ότι διαφέρουν πολύ οι άνθρωποι της Κατμαντού από αυτούς των βουνών και αυτοί με τη σειρά τους από αυτούς των χωριών της ζούγκλας.Επίσης στην πρωτέυουσα ζει μόλις το 20% του πληθυσμού και το υπόλοιπο 80% στην επαρχία.Αυτό που μου άρεσε στο Νεπάλ ήταν ακριβώς αυτή η τρομερή εναλλαγή εικόνων,από την χαοτική κατάσταση της πόλης,στην ηρεμία των βουνών κι απο κει στην ζούγκλα,ένας άλλος κόσμος επίσης!
Μετά από 4 ώρες φτάσαμε στο λοτζ που θα μας φιλοξενούσε για δύο βραδιές.Η έκπληξη ήταν μεγάλη καθώς περίμενα πολύ χειρότερη κατάσταση για τα καταλύματα της περιοχής.Εντάξει μη φανταστείτε πισίνες και lounge cafe αλλά οι καλυβίτσες ήταν κουκλίστικες και προπάντων καθαρές και ο περιβάλλον χώρος εναρμονισμένος άριστα με τη ζούγκλα που απλωνόταν μπροστά μας αμέσως μετά τον ποταμό Ράπτι.Το μόνο αρνητικό για μένα την ζουζουνοφοβική ήταν ότι τα ζωήφια είχαν μέγεθος πατάτας και δεν ήξερες από που να καλυφθείς.Το κουνουπομάζωμα φοβερό,βλέπεις ακόμη είχε πολύ υγρασία από τους μουσώνες,αλλά είχαμε φροντίσει για πολλαπλές στρώσεις αντικουνουπικών.Ψεκάζαμε τα πάντα με μανία γιατί η επίσκεψή μας εκεί συνέπεσε με μία επιδημία δάγκειου πυρετού που ήδη είχε σκοτώσει πολλούς ντόπιους και έναν φόβο τον είχαμε όσο να πεις.
Με το καλημέρα σας μας σερβίρουν χυμούλι,που να τολμήσεις να τον πιεις,και μας δίνουν ένα έντυπο να συμπληρώσουμε ότι και καλά είμαστε γνώστες των κινδύνων της ζούγκλας και με δική μας ευθύνη συμμετέχουμε.Κοιταζόμαστε,βρε λές???Έλα μωρέ σιγά σε μας θα επιτεθούν τα ζούδια και το ξεχνάμε επιτόπου!Τακτοποιηση,μεσημεριανό και βούρ να συναντήσουμε τα ελεφαντάκια που θα μας κουβάλαγαν στην πλάτη τους τις επόμενες μέρες.Παρεπιπτόντως να πω ότι το φαγητό εκεί αποδείχτηκε πολύ γευστικό και παρ'όλο που στην αρχή ήμουν επιφυλλακτική μετά χαλάρωσα και το απόλαυσα.Μου κόστισε κάτι ψιλοδιάρροιες αλλά δε βαριέσαι στην Ταυλάνδη είχα πάθει χειροτερα και όλα ξεπερνιούνται!
Αφού ταίσαμε τα ογκώδη τετράποδα και μάθαμε όλες τις λεπτομέρειες για τη ζωή τους μας παρέλαβε βοιδάμαξα(!) για νας πάει βοιδαμαξάδα σε ένα χωριό Ταρού.Ωραία φάση,όπως στο μικρό σπίτι στο λιβάδι,αν δεν είχαμε και τις αντιπαθητικές γαλλίδες μαζί μας θα το χαιρόμουν καλύτερα.Οι εν λόγω γαλλίδες αφίχθησαν μία ωρα μετά από μας κι έμελλε να μας σπάσουν τα νέυρα καθώς μας κάνανε μίνι γκρουπάκι κι έπρεπε να υποστούμε την αργοπορία τους,την ξινίλα και τα μούτρα τους.Όλοι κυκλοφορούσαμε με μακριά παντελόνια και μπλούζες, αθλητικά με μισό κιλό αντικουνουπικο σπρέι επάνω και σκάνε μύτη οι δικές σου με καυτό σορτς,εξώπλατο και σαγιονάρα!!!Για το Μαυρίκιο ξεκίνησαν στην ζούγκλα του Νεπάλ τις έβγαλε ο δρόμος.Την επομένη δεν βλεπόντουσαν από τις κουνουποδαγκωματιές,έλεος κορίτσια!!!
Για το χωριό τι να σας πω,όπου φτωχός και η μοίρα του,αλλά πολύ χαρούμενοι άνθρωποι και καταδεκτικοί.Είναι μας είπαν οι άνθρωποι που επιβιώσανε από τη χολέρα και είναι οι μοναδικοί στον κόσμο που δεν κινδυνέυουν να αρρωστήσουν πια από αυτή.Τα παιδάκια παίζανε ''κουτσό'',κάτι σας θυμίζει,μας κοιτάγανε και γελάγανε μαλλόν μας θεωρούσαν περίεργους υποθέτω.Ένα μας πλησίασε κι άπλωσε το χέρι κάτι να μας ζητήσει,τρέχει ένας ηλικιωμένος και το μαλώνει κι αυτό φέυγει με κατεβασμένο κεφάλι.Ο υπέυθυνος του λότζ που μας συνόδευε πάντα,μας ζήτησε συγνώμη (άκουσον άκουσον)γιατί δεν επαιτούν οι Νεπαλέζοι,δέυτερη φορά που το ακούμε.Το θεωρούν ντροπή και δε θέλουν με τίποτε λέει να μοιάζουν στους γείτονες Ινδούς,η αλήθεια είναι ότι δεν τους είχαν σε υπόληψη.Επίστροφή στο λοτζ αφού φάγαμε φρούτα που μας κέρασαν οι ντόπιοι και μιλήσαμε λίγο μαζί τους για τις συνθήκες της ζωής τους.Το βράδυ μία ομάδα νέων ανδρών από το χωριό ήρθαν και χόρεψαν τους παραδοσιακούς χωρούς τους και μας ξεσήκωσαν όλους μπορώ να πω
Στις 5 έγερση,καφεδάκι μέσα στην ομίχλη που είχε σκεπάσει τα πάντα και ξεκινάμε για αυτό που είχαμε έρθει.Καβάλα στον ελέφαντα και φύγαμε να εξερευνήσουμε την ζούγκλα!Διασχίσαμε όλο τον ποταμό Ράπτι με το νερό να φτάνει σχεδόν στα πόδια μας και κει που κοιτώ μες στο νερό νασου δυό ματάκια με κοιτάζουν και ένα τεράστιο στοματάκι βγαίνει σιγά σιγά,ούπς κροκόδειλος είναι αυτός βρε παιδιά???Μα φυσικά χρυσή μου στη ζούγκλα ήρθες τι περίμενες!Νατα τα ωραία λοιπόν και συνεχίζουμε μπαίνοντας πιο βαθιά εκεί που από το ύψος των δένδρων χάνεις τον ουρανό και ξαφνικά μια αναστάτωση τρέχει ο ένας ελέφαντας από δω ο άλλος από κει και κυκλώνουμε ένας ρινόκερο ο οποίος ο κακομοίρης έπερνε το μπάνιο του και του χαλάσαμε την ησυχία!Ρινόκερους είδαμε πολλούς,επίσης άγρια ελάφια και κάτι περίεργα ζωάκια σαν αγριογούρουνα αλλά τίγρη πουθενά.3μιση ώρες ψάχναμε,μας πιάστηκε ο ...πάνω στον ελέφαντα αλλά τζίφος!Επιστροφή λοιπόν για πρωινό και μπάνιο με τους ελέφαντες!!!Οι πιο τολμηροί ανέβηκαν στις πλάτες τους και μπανιαρίστηκαν από τα νερά που πέταγε ο ελέφαντας με την προβοσκίδα του.''Άντε καλέ κοπελιά'' με προσκάλεσε ένας Αυστραλός νομίζω,''τι λες καλέ,δε σφάξανε,εκεί δεν ήτανε πριν λίγο το κροκοδειλάκι?'',τη θέλω τη ζωούλα μου έχω κι άλλα ταξίδια να κάνω!!!
Η επαφή με τους κροκόδειλους συνεχίστηκε βέβαια αφού το απόγευμα μας χώσανε 6 νοματέους σε μια πιρόγα να μας πάνε βαρκάδα στον ποταμό να αγναντέψουμε τον ορίζοντα,τα πουλιά αλλά και τα συμπαθή πλην τρομακτικά κροκοδειλάκια που κάνανε την εμφανισή τους στις όχθες κι έτρεμες μην γείρει η πιρόγα και σε αρπάξουνε.Σιγά λέει ο αντρούλης μου μη σε φάνε σε άπταιστα αγγλικά για να του απαντήσει ο ξεναγός ότι καθημερινά 3-4 ντόπιοι πέφτουν θύματα των κροκ και η την γλιτώνουν με κανένα ποδαράκι λιγότερο η δε θέλω να το σκέφτομαι!!Μας προοιδοποιησαν οι άνθρωποι έχει κινδύνους η ζούγκλα!Σούρουπο πια κι αφού περπατήσαμε καμιά ώρα σε ασφαλή σημεία όμως,επιστρέψαμε πάλι με τα τετραποδά μας για να γεμίσουμε την κοιλίτσα μας.
Ξημερώματα πάλι,καβάλα εμείς και στην αναζήτηση της τίγρης κι αυτό το πρωινό.Συνηθισμένοι πια βλέπαμε ρινόκερο και τον χαιρετάγαμε,δρόμο πέρναμε δρόμο αφήναμε με τον ελέφαντα να ρίχνει με την προβοσκίδα του τις πυκνές φυλλωσιές μπροστά μας και μεις να σκύβουμε κάθε τόσο μη μας μπει κανένα κλαδί στο μάτι.Και ξαφνικά περίεργες κραυγές,κάντε ησυχία προστάζει ο οδηγός και προσπαθει να αφουγκραστεί.Κάπου εδω υπάρχει τίγρη μας λέει γιατί οι κραυγές είναι από τρομαγμένη μαιμού που προσπαθεί να ειδοποιήσει τα ζώα για επίθεση.Ώρε χτυποκάρδι και να κάτι κουνιέται μέσα στους θάμνους αλλά είναι ψηλοί οι άτιμοί και δε βλέπουμε καλά,κάτι ουρλιάζει ο οδηγός και αρχίζει ο ελέφαντας ένα τρεχαλητό που δεν του τό'χα!Να μας έρχονται τα κλαδιά απανωτά,να μην ξέρουμε απο που να πιαστούμε,να μουγκρίζει ασθμένοντας το ζωντανό από την κούραση αλλά την τίγρη ποιος την πιάνει.Σε κάποιο σημείο βρήκαμε τα ίχνη από τις πατούσες της,καπου κρύφτηκε λέει ο οδηγός αλλά ήταν τόσο πυκνή η βλάστηση που άντε να τη βρείς.Δεν πειράζει,μας άρεσε η περιπέτεια!!!
Στην επιστροφή όλοι συζητούσαν την παραλίγο ανέυρεση της τίγρης αλλά δε βαριέσαι,σχεδόν την είδαμε θα λέμε σωστά?Μετά το πρωινό αναχωρούμε και πάλι για την πρωτέυουσα,θέλουμε κι άλλη δόση πως να αφήσεις την Κατμαντού χωρίς το χαιρετισμό που της πρέπει?


[BREAK=Κεφάλαιο 9ο]Και να'μαστε στο δρόμο της επιστροφής!Ωραία μέρα,πολύ ζεστή και καταγάλανος ουρανός,ελάχιστη κίνηση,προς το παρόν (!),και απολαμβάνουμε τη διαδρομή.Πρώτη στάση σε μία κωμόπολη,μου διαφέυγει το ονομά της, για να δει ο οδηγός μας κάποιους γνωστούς του κι εμείς βρίσκουμε την ευκαιρία να περιηγηθούμε και να γνωρίσουμε με τη σειρά μας ντόπιους.Καταλήγουμε σε μια κρεμαστή γέφυρα στην απέναντι πλευρά της οποίας ήταν εγκαταστάσεις για καγιάκ και ράφτινγκ.Μας πλησίασε μία γλυκιά Νεπαλέζα,περισσότερο από περιέργεια,και μιλώντας μαζί της μας είπε ότι ζει στο χωριό που φαινόταν στο βάθος της πλαγιάς κανένα μισάωρο με τα πόδια από το σημείο.Είχε κατέβει με τα πόδια όπως κάνουν όλοι βέβαια για να πουλήσει κάποια είδη που παράγουν στο χωριό,να πάρει κάποια άλλα και να ανεβάσει και τα παιδιά της που θα σχόλαγαν από το σχολείο στο χωριό.Ένιωθε τυχερή όπως μας είπε για τη γέφυρα αυτή γιατί πρίν τη φτιάξουν πέρναγαν απέναντι με βάρκες και όταν φούσκωνε το ποτάμι με τους μουσώνες έμεναν πολύ καιρό αποκλεισμένοι.Τέτοιες γέφυρες είδαμε κι άλλες κατα μήκος του ποταμού που μπορεί να έγιναν περισσότερο για τις ανάγκες των τουριστών αλλά τουλάχιστον βοήθησαν και του φτωχούς κατοίκους!
Μετά από καναδυό σύντομες στάσεις ακόμη για να θαυμάσουμε τα εκπληκτικά τοπία της διαδρομής είμαστε πια μόλις μία ώρα μακρυά από τον τελικό προορισμό.Η κατάσταση όμως αλλάζει ραγδαία!Η κίνηση αυξάνεται,το οδόστρωμα χειροτερέυει ώσπου τελικά κολλήσαμε!!!Ούτε μπρός ούτε πίσω!Τι έγινε ρωτάμε με αγωνία?Προφανώς μας απαντά ο οδηγός πολύ ήρεμα κάποια νταλίκα ντελαπάρησε και έκλεισε ο δρόμος,πρέπει να περιμένουμε.Αυτό συμβαίνει σχεδόν καθημερινά σ'αυτο το κομμάτι της ''εθνικής οδού'' τους γιατί έκτός ότι ο δρόμος είναι πολύ κακός,κατά μήκος του βρίσκονται μικροί συνοικισμοί αποτελούμενοι από παραπήγματα και καλύβες και οι κάτοικοι περνάνε κυριολέκτικά μέσα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα!Από κει και πέρα άρχισε μία διαδρομή πραγματικά απίθανη και άκρως ριψοκίνδυνη!Ο οδηγός μας ζήτησε να βάλουμε ζώνες και ξεκινησε την τρελλή πορεία στο αντίθετο ρέυμα(!!!) με τα φορτηγά να έρχονται καταπάνω μας κι εγώ να κλείνω τα μάτια και να σφίγγω τις γροθιές μέχρι να καταφέρουμε να χωθούμε κάπου για να γλιτώσουμε την μετωπική!Δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ μα ποτέ αυτή τη κούρσα!!!
Κι έτσι ζαλισμένοι και κωψοχολιασμένοι φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας που μου φάνηκε ακόμη πιο ωραίο από την πρώτη φορά που το είδα γιατί όταν έχεις δει τις εικόνες που είχαμε δει στην ύπαιθρο η χλιδή σου φαίνεται ακόμη πιο χλιδή!Τακτοποίηση λοιπόν και πάλι,μια γρήγορη βουτιά στην πισίνα για να χαλαρώσουμε λίγο από το στρες της τρελλής κούρσας και μετά η Κατμαντού μας περιμένει να την περπατήσουμε γιατί καλά είναι τα τζιπ και οι ξεναγοί αλλά άλλη χάρη έχει να ανακαλύπτεις μόνος σου τις ομορφιές μιας πόλης πόσο μάλλον μια τόσο ιδιαίτερης πόλης!Πάμε λοιπόν...


[BREAK=Κεφάλαιο 10ο]Όπως έγραψα και πιο πανω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου βλέπαμε την Μποντνάθ στούπα την οποία μας είχε ξεπετάξει ο ξεναγός την πρώτη μέρα.Όμως αυτή η στούπα και όλη η περιοχή γύρω της αποτελεί για μένα την ψυχή της πόλης και φυσικά αξίζει να της αφιερώσεις περισσότερο χρόνο.Έτσι κατήφορίσαμε από την πίσω έξοδο του ξενοδοχείου σ'ένα μονοπάτι που σε δέκα λεπτά σε οδηγούσε στον προάυλιο χώρο της στούπας κι εκεί ω τη μαγεία αλήθεια!!!Πιστέυω πραγματικά ότι καμιά αφήγηση και καμία φωτογραφία δεν μπορεί να αποδώσει τα συναισθήματα που βιώνει ο επισκέπτης,δεν μπορείς με λόγια να περιγράψεις την ατμόσφαιρα,τους ήχους,τις μυρωδιές...για μένα ήταν κάτι μοναδικό και το ονειρευόμουν ακριβώς όπως το βίωσα.
Καθισα λοιπόν σε ένα πεζούλι κι άρχισα να παρατηρώ τον διερχόμενο κόσμο.Νεπαλέζοι αλλά και πολλοί θιβετιανοί όπως και ινδοί τουρίστες,όλοι μαζί ένα περίεργο ανθρώπινο λεφούσι που κινούνταν διαρκώς αργά και νωχελικά κυκλικά γυρω από τη στούπα.Μια γλυκιά ζάλη και μια ανάγκη να χωθείς μέσα σ'αυτο το κράμα ανθρώπων και να μπεις για λίγο σε μία άλλη διάσταση όπου ο χρόνος έχει σταματήσει εδώ και αιώνες...
Ανεβαίνουμε στη στούπα για να δούμε απο ψηλά όλα όσα διαδραματίζονται γύρω και ειλικρινά τα μάτια δε χωρούν τις εικόνες,δεν τις χορταίνουν!Μία άλλη καθημερινότητα πολύ μακρυά από τα δικά μας δεδομένα,μια καθημερινότητα όμως που σε συνεπαίρνει,σε μαγέυει,σε ηρεμεί.Εκείνες τις στιγμές ήταν που σκέφτηκα τη ζωή μου πίσω με το άγχος,το τρέξιμο πάντα κάτι να προλάβω,την εξάρτηση στα υλικά αγαθά και αναρωτήθηκα που ακριβώς βρίσκεται η ευτυχία?Θα μου πεις πολύ φιλοσοφία έπεσε αλλά σε τέτοιες στιγμές τέτοιες σκέψεις κάνεις για τη ζωή που ζεις!Κι εδώ ακριβώς ξαναήρθαν οι τύψεις για τα πεντάστερα που είχα διαλέξει να μείνω με το φόβο της βρώμας αλλά σας λέω με το χέρι στην καρδιά ότι την επόμενη φορά θα προτιμήσω τα απλά δωμάτια γιατί το Νεπάλ φτωχό το λες βρώμικο όμως όχι ή τουλάχιστον στα μάτια τα δικά μου δεν ήταν.
Παρ'όλ'αυτά το καταναλωτικό μικρόβιο έχει πια εγκατασταθεί στο αίμα μας για τα καλά και δεν μπορούμε να αντισταθούμε στα τόσα μαγαζάκια που πωλούν ότι βάνει ο νους σου.Βέβαια εμείς είχαμε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μας και δε θα φεύγαμε χωρίς αυτό στα μπαγκάζια μας.Το γνωστό σε όσους ασχολούνται με την τέχνη και όχι μόνο,θάνγκα!Για όσους δεν γνωρίζουν,όχι ότι εγώ γνώριζα πολλά μη τρελαθούμε,είναι ένα είδος πίνακα με θρησκευτικό θέμα από τον Βουδισμό όπως είναι το μαντάλα που τελικά αγοράσαμε εμείς.Μας είχε υποδείξει ο ξεναγός ένα κέντρο όπου λειτουργούσε και σχολή εκμάθησης ζωγραφικής θάνγκα.Παρακολουθήσαμε ένα μάθημα και τα παιδιά που με περίσσεια υπομονή κάνανε τα σχέδια για τα οποία χρειάζεσαι χέρι και λεπτομέρεια χειρουργού!Το κόστος ήταν ανάλογο της λεπτομέρειας του σχεδίου αλλά πιστέυω πως αξίζει γιατί είναι ένα ιδιαίτερο έργο τέχνης όπως και να'χει.Προσοχή μόνο γιατί πωλούνται παντού κακές κόπιες που δεν έχουν βέβαια σχέση με τα αυθεντικά έργα.
Με τούτα και με κείνα περάσαμε περίπου 5 ώρες σε εκείνη την πανέμορφη γειτονιά θα την έλεγα που αποτελεί από μόνη της έναν άλλο κόσμο στην καρδιά της πρωτέυουσας.Και η αλήθεια είναι ότι δεν κίναγαν τα πόδια να φύγουν,ήταν τόσο όμορφη αυτή η ζάλη του πλήθους που ξέχναγες τα πάντα και ήθελες μόνο να περιφέρεσαι γύρω και πάλι γύρω και ξανά γύρω!!!Είπαμε όμως να βγούμε και πιο έξω στους δρόμους με την απίστευτη κίνηση,με τις κόρνες και τα παστωμένα λεωφορεία που ξεχείλιζαν κόσμο κι όμως τρέχαν κι άλλοι να τα προλάβουν.Πάγκοι με κάθε λογής αντικείμενο,πολυκαταστήματα ο βούδας να τα κάνει,κι άλλα πιο μικρά,παντού ένα αλισβερίσι δίχως τέλος.Η απόπειρα να διασχίσεις ένα δρόμο συνοδευόταν από πολλές προσευχές αλλά μόνο οι λιγοστοί τουρίστες έδειχναν να ανησυχούν μη τους πατήσει κανένα αυτοκίνητο οι ντόπιοι περνούσαν αναμεσά τους με ελιγμούς που προφανώς τους εξασκούν από παιδιά.Και μέσα σε όλη αυτή την παράνοια κάνουν συχνά πυκνα την εμφάνισή τους και συμπαθείς αγελαδίτσες που δεκάρα δε δίνουν για τους μανιώδεις οδηγούς και περπατούν περήφανες καταμεσής του δρόμου σχηματίζοντας ουρές!Χαοτική η κατάσταση όπως αντιλαμβάνεστε αλλά αυτό ακριβώς είναι η Κατμαντού και γι'αυτή ακριβώς την πολυμορφία της τη λάτρεψα.Δυστυχώς η μέρα τελείωσε και μας βρήκε να τρώμε συζητώντας όσα ζήσαμε σ'αυτή την υπέροχη χώρα.Το πρωί φορτώσαμε τις βαλίτσες μας,βγάλαμε κάποιες φωτό το πανέμορφο ξενοδοχείο μας που όμως καμία σημασία δεν του είχαμε δώσει,είχαμε τόσα άλλα να δούμε,και μετά από το πλούσιο πρωινό μας αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο.Στο χώρο αναμονής οι τουρίστες είμασταν ελάχιστοι,όλοι οι υπόλοιποι άνδρες στην πλειοψηφία τους μετανάστες κυρίως στη Μέση Ανατολή!
Απογείωση με βαριά καρδιά αλλά και βεβαιότητα ότι σ'αυτό τον τόπο πρέπει οπωσδήποτε να ξαναγυρίσουμε γιατί δεν τον χορταίνει κανείς τόσο γρήγορα!Οι κορυφές κάνουν και πάλι την εμφανισή τους αυτή τη φορά για να μας χαιρετήσουν και να μας δώσουν την ωραιότερη τελευταία ανάμνηση του ταξιδιού μας!
Το Νεπάλ ήταν ένα από τα όνειρά μου και ειλικρινά ακόμη και τώρα που το γράφω δεν το πιστέυω ότι βρέθηκα εκεί.Δεν ξέρω αν κατάφερα να σας μεταφέρω λίγα από αυτά που έζησα αλλά όπως έγραψα και πιο πάνω πρέπει να την επισκεφτείς αυτή τη χώρα για να γευτείς τη μαγεία της ,δεν περιγράφετε με λέξεις.Έχω βάλει σκοπό να ξαναπάω,αυτή τη φορά για τρέκινγκ προς τις κορυφές που πιστέυω ότι θα είναι η απόλυτη εμπειρία!!!Ελπίζω να τα καταφέρω...

τα πες ολα ......να¨σαι καλα

 

[kelas22]

Μπράβο σας παιδιά το ταξίδι σας ήταν απίστευτο και η περιγραφή, μας έβαλε μέσα σ αυτό...!Μακάρι να καταφέρω να πάω μια μέρα!

 

[makisg]

Μπράβο σας παιδιά το ταξίδι σας ήταν απίστευτο και η περιγραφή, μας έβαλε μέσα σ αυτό...!Μακάρι να καταφέρω να πάω μια μέρα!

και εγώ μόλις την διάβασα και ενθουσιάστηκα απο την υπέροχη περιγραφή.

Kelas22 καλώς όρισες και σου εύχομαι ολόψυχα να κάνεις αυτό το ταξίδι.

 

[villi]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους!!!Χαίρομαι που σας άρεσε η ιστορία μου!Το Νεπάλ δεν είναι μια ακόμη χώρα ούτε ένα συνηθισμένο ταξίδι.Είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι της γης,ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο,κάτι μαγικό που σας ευχομαι πραγματικά να το ζήσετε σύντομα!

 

[kelas22]

και εγώ μόλις την διάβασα και ενθουσιάστηκα απο την υπέροχη περιγραφή.

Kelas22 καλώς όρισες και σου εύχομαι ολόψυχα να κάνεις αυτό το ταξίδι.

Ευχαριστώ πολύ φίλε makisg!!!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους!!!Χαίρομαι που σας άρεσε η ιστορία μου!Το Νεπάλ δεν είναι μια ακόμη χώρα ούτε ένα συνηθισμένο ταξίδι.Είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι της γης,ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο,κάτι μαγικό που σας ευχομαι πραγματικά να το ζήσετε σύντομα!

Villi απ οτι καταλαβα πηγατε απο ταξιδιωτικο γραφειο;; Αν αποφασισει καποιος να παει ανοργανωτα μπορει να βρει ευκολα ακρη και να δει αυτα που ειδατε;; Πια ειναι Καλυτερη εποχη για να πας;;; Και αν θες απαντας...Ποσα χρηματα χρειαστηκαν περιπου;;