Τουρκία Κωνσταντινούπολη: Το πρώτο ταξιδιωτικό μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα..!!

[mariaj]

Σκεφτόμουν εδώ και ένα χρόνο σχεδόν για το αν άξιζε πραγματικά να γράψω ιστορία για την αγαπημένη μου Πόλη. . Λίγο η έλλειψη χρόνου, λίγο οι πολυάριθμες ιστορίες που υπάρχουν ήδη στο φόρουμ για αυτό τον προορισμό έλεγα ότι θα είναι υπερβολή η συγγραφή ακόμα μιας ιστορίας για εκεί. Έλα όμως που όσο πέρναγε ο καιρός έβλεπα ότι όλο και περισσότερες λεπτομέρειες αυτού του ταξιδιού σβήνονταν σιγά σιγά από την μνήμη μου.. έτσι λοιπόν αποφάσισα να καταγράψω κι αυτή την ταξιδιωτική μου εμπειρία για να μην χαθεί ακόμα περισσότερο με τον καιρό και γιατί όχι, να δώσω κι εγώ τις όποιες πληροφορίες μάζεψα για αυτή την Πόλη. Όπως γράφω και στον τίτλο η Κωνσταντινούπολη αποτελούσε εδώ και χρόνια το πρώτο ταξιδιωτικό μου όνειρο, όμως επειδή τον θεωρούσα έναν “εύκολο” προορισμό από την άποψη των προσιτών εισιτηρίων και ξενοδοχείων το άφηνα στην άκρη ταξιδεύοντας σε μέρη που δεν θεωρούσα το ίδιο εύκολο να πάω άλλη φορά. Τον Ιανουάριο του 2015 όμως το πήρα απόφαση ότι το ερχόμενο καλοκαίρι ήταν η ώρα της Πόλης!! Έτσι κλείστηκαν 8 μήνες σχεδόν νωρίτερα τα αεροπορικά εισιτήρια και περίμενα τον καιρό να περάσει διαβάζοντας και οργανώνοντας όσο καλύτερα μπορούσα το πρόγραμμα για το επερχόμενο ταξίδι μου.. Αρκετά όμως σας κούρασα με την εισαγωγή.. ας μπούμε στο κυρίως θέμα!!!

Ημέρα 1η

Το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε μεταξύ 25/7-2/8 του 2015. Είχαμε 8 γεμάτες μέρες στη διάθεση μας για να εξερευνήσουμε όσο μπορούσαμε την όμορφη Πόλη. Η πρωινή πτήση της Aegean μας έφερε γύρω στις 10 παρά τέταρτο στο αεροδρόμιο Ataturk της Κωνσταντινούπολης. Αλλάξαμε λίγα ευρώ σε τούρκικες λίρες στο αεροδρόμιο με καλή ισοτιμία, όση σχεδόν βρήκαμε και τις επόμενες μέρες μέση στην πόλη, καθώς τα χρειαζόμασταν άμεσα για να πάρουμε το μετρό που θα μας πήγαινε από το αεροδρόμιο κοντά στο κέντρο της πόλης. Το δωμάτιο που είχαμε κλείσει ήταν σε μία γειτονιά ντόπιων στην περιοχή Kucukayasofya Mahallesi στο Sultanahmet και λεγόταν Heaven Suites- Uyar Apt, με τιμή 392 ευρώ για 8 νύχτες το οποίο όμως ενώ ήταν όμορφο και άνετο σαν δωμάτιο με υδρομασάζ στο μπάνιο κλπ δεν το προτείνω καθώς τα σεντόνια δεν μας τα άλλαξαν ούτε μία φορά όλες αυτές τις μέρες, η τηλεόραση είχε πρόβλημα με το σήμα και δεν έπιανε τίποτα (έτσι από περιέργεια ρε παιδί μου να δούμε τι δείχνει η τούρκικη τηλεόραση..) και το κλιματιστικό έσταζε όταν το είχες αναμμένο και παρ ότι ήρθαν για να το φτιάξουν δεν άλλαξε τίποτα.. Για να φτάσουμε εκεί λοιπόν πήραμε το μετρό από τη στάση Havalimani και με μία αλλαγή στην Zeytinburnu φτάσαμε στην Sultanahmet. Από εκεί πήραμε το τραμ μέχρι τη στάση Cemberlitas και σε ένα δεκάλεπτο το πολύ φτάσαμε επιτέλους στο δωμάτιό μας. Εδώ να πω ότι για τις μετακινήσεις μας όλες τις μέρες χρησιμοποιήσαμε την istanbulkart την οποία “φορτώναμε” με λίρες και κάθε φορά που παίρναμε κάποιο μέσο ή αλλάζαμε γραμμή την σκανάραμε πριν τις μπάρες για να ανοίξουν. Την κάρτα πήγαμε να την βγάλουμε στο αεροδρόμιο μόλις φτάσαμε αλλά καθώς ψαχνόμασταν στα μηχανήματα μας πλησίασε ένας συμπαθητικός Κινεζούλης και μας έδωσε την δική του κάρτα γιατί εκείνος έφευγε από την πόλη. Έτσι δεν πληρώσαμε για να την αγοράσουμε παρά μόνο την γεμίζαμε και χρησιμοποιούσαμε και οι δυο μας την ίδια σκανάροντάς την ένας-ένας κάθε φορά που παίρναμε συγκοινωνίες. Αφού λοιπόν φτάσαμε στο δωμάτιο μετά από λίγο ψάξιμο μέχρι να το βρούμε, κάναμε check in αφήσαμε τα μπαγκάζια μας και βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα στην Πόλη των ονείρων μου……..

Ξεκινήσαμε ποδαράτο μέχρι το τζαμί Sokollu Mehmet Pasa το οποίο χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Σινάν το 1571-2. Πρόκειται για ένα μικρό σχετικά τζαμί που είναι σε αρκετά σημεία διακοσμημένο με τα γνωστά και πολύ όμορφα πλακίδια Ιζνίκ. Η ώρα που πήγαμε ήταν ώρα προσευχής κι έτσι περιμέναμε λίγο και αδειάζοντας από τον κόσμο που ήταν μέσα αρκεστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες στο εσωτερικό του. Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε τζαμί στην Τουρκία και μου άρεσε πολύ ενώ ακόμα ήμουν στον προαύλιο χώρο του, προσπαθούσα να παρατηρήσω όσα περισσότερα πράγματα μπορούσα και φυσικά είχα προνοήσει να αγοράσω πριν το ταξίδι ένα φουλάρι που θα μου χρησίμευε ως μαντίλα και ένα μακρύ μαύρο φόρεμα με λίγο μανίκι που φόραγα πάνω από τα ρούχα μου κάθε φορά που έμπαινα σε τζαμί.

Επόμενη στάση μας ήταν το τζαμί Kucuk Ayasofya(μικρή Αγιά Σοφιά) που χτίστηκε λίγα χρόνια πριν την Αγία Σοφία. Αρχικά αποτελούσε τον Ναό των Αγίων Σέργιου και Βάκχου που μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης μετατράπηκε σε τζαμί. Εξωτερικά θυμίζει μικρογραφία της Αγίας Σοφίας αλλά εσωτερικά δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακή, παρόλα αυτά σίγουρα αξίζει μία επίσκεψη καθώς κουβαλάει μεγάλη ιστορία!

Η βόλτα μας συνεχίστηκε μέχρι την λεωφόρο Κένεντι και τα αρχαία παράλια τείχη καθώς θέλαμε να δούμε ότι έχει απομείνει από το ανάκτορο του Βουκολέοντος που αποτελούσε μέρος του ‘Μεγάλου Παλατιού’ των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Το μόνο που μπορεί να δει κανείς σήμερα είναι έναν πέτρινο τοίχο με τρία μεγάλα παράθυρα με μαρμάρινα κουφώματα καλυμμένο με φυλλωσιές και έναν πύργο που αποτελούσε τον Φάρο κατά τα Βυζαντινά χρόνια. Αφήνοντας για λίγο την φαντασία μου ελεύθερη σκεφτόμουν τι λαμπρά και μεγαλοπρεπή οικοδομήματα αποτελούσαν αυτά κατά την αρχαιότητα και συμπλήρωνα νοερά το παζλ με τα υπόλοιπα κτίσματα του Μεγάλου Παλατιού.

Ουπς.. επιστροφή στο σήμερα.. σιγά σιγά περπατήσαμε μέχρι την πλατεία του Ιπποδρόμου! Όλοι λίγο πολύ έχουν ακούσει για τον ιππόδρομο ο οποίος αποτέλεσε το σκηνικό στο οποίο εκτυλίχθηκε η μεγάλη διαμάχη που εξελίχθηκε στη Στάση του Νίκα. Η τεράστια αυτή πλατεία θυμίζει τον ιππόδρομο των αρχαίων χρόνων μόνο από το σχήμα της και τους αρχαίους οβελίσκους και κίονες που την κοσμούν: τον Αιγυπτιακό οβελίσκο, την Στήλη των Όφεων και την Στήλη του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου.

Χαζέψαμε για αρκετή ώρα σε αυτή την ιδιαίτερη πλατεία για την οποία τόσα είχαμε ακούσει αλλά όταν σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται το μεγαλούργημα που ονομάζεται Αγία Σοφία δεν μπορείς να περιμένεις και πολύ μέχρι να βρεθείς μπροστά της. Επιτέλους γινόταν πραγματικότητα το όνειρό μου να βρεθώ στην Αγιά Σοφιά, ένα όνειρο που πιστεύω έχουν όλοι οι Έλληνες και κυρίως κάθε Έλληνας ταξιδευτής που σέβεται τον εαυτό του!! Δεν υπάρχει Έλληνας που να ακούει Κωνσταντινούπολη και αυτόματα να μην του έρχεται στο μυαλό η Αγία Σοφία, το ίδιο φυσικά συνέβαινε και με εμένα τόσο πριν την επισκεφτώ όσο και τώρα. Στεκόμασταν για κάποια ώρα σε μία απόσταση από τον Ναό για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το μέγεθός του, και μας είχαν πέσει τα σαγόνια από την εντύπωση που μας έκανε….. Η ιστορία της Αγίας Σοφίας είναι γνωστή και το να αναφερθώ κι εγώ είναι πλεονασμός από τη στιγμή που έχουν γράψει γι αυτήν πολύ άξια μέλη του φόρουμ. Θα αρκεστώ απλά στο να πω ότι όση εντύπωση μας προκάλεσε ο Ναός εξωτερικά άλλη τόση και μεγαλύτερη μας προκάλεσε και εσωτερικά που παρά τις βίαιες αλλαγές που έχει δεχτεί συνεχίζει να εντυπωσιάζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο Ναό ή τέμενος υπάρχει στην Πόλη όλους τους επισκέπτες της. Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους……

Για την είσοδο στην Αγία Σοφία που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο αγοράσαμε το Museum Pass έναντι 85 λιρών που περιελάμβανε την είσοδο και σε πολλά άλλα μουσεία που θέλαμε να επισκεφθούμε και την προτείνω σε όσους έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα. Μπορείτε να την αγοράσετε εύκολα έξω από την Αγιά Σοφιά από ένα βανάκι με το σήμα της κάρτας απ’έξω πληρώνοντας το αντίτιμο ανάλογα με τον τύπο της κάρτας που θέλετε να πάρετε, υπάρχει και πιο φθηνή από αυτήν που πήρα εγώ αλλά δεν θυμάμαι το κόστος για να σας πω.
Γεμάτοι νέες εικόνες και συναισθήματα γυρίσαμε στο δωμάτιό μας για λίγη ξεκούραση και μπανάκι. Το βράδυ βγήκαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο κοντά στο διαμέρισμά μας και γευτήκαμε νόστιμα τούρκικα φαγητά. Χορτάτοι πια επιστρέψαμε για ύπνο και κάπως έτσι η πρώτη μας μέρα στην Πόλη τελείωνε..

 

[mariaj]

Ημέρα 2η

Το πρωί ετοιμαστήκαμε και πήραμε το τραμ μέχρι την Sultanahmet για να δούμε το διάσημο Μπλε Τζαμί. Πρωινό δεν είχε το δωμάτιό μας και έτσι πήραμε από έναν από τους πολλούς κουλουρτζίδες που υπήρχαν στην πλατεία του Ιπποδρόμου μερικά simit, το γνωστό σε μας δηλαδή κουλούρι Θεσσαλονίκης, που είναι είτε σκέτο είτε στο γέμιζαν εκείνη την ώρα με σοκολάτα. Τα τιμήσαμε και τα δύο φυσικά… Το τζαμί το είχαμε δει από πιο μακριά και την προηγούμενη μέρα αλλά θέλαμε βεβαίως να δούμε και το εσωτερικό του. Διακρίνεται για τους έξι μιναρέδες που διαθέτει και που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα τζαμιά κυρίως το βράδυ όταν είναι φωταγωγημένοι. Είναι εντυπωσιακό τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά καθώς κοσμείται από αμέτρητα και πολύ όμορφα μπλε πλακίδια Ιζνίκ εξ ου και η ονομασία του τεμένους.













Εντυπωσιάστηκα από το μέγεθός του και μου έκανε εντύπωση το πραγματικά τεράστιο κόκκινο χαλί πάνω στο οποίο προσεύχονται οι πιστοί μουσουλμάνοι,



καθώς και οι εκατοντάδες μικροσκοπικές λάμπες που στηρίζονταν στους επίσης τεράστιους πολυελαίους.







Επόμενη στάση μας ήταν το Μουσείο Ψηφιδωτών για το οποίο είχα διαβάσει πολύ θετικά σχόλια. Σε αυτό το μουσείο διασώζονται και εκτίθενται ψηφιδωτά από το Μεγάλο Παλάτι των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Στην εποχή της ακμής του το παλάτι είχε εκατοντάδες δωμάτια τα οποία ήταν διακοσμημένα με ψηφιδωτά, πολλά εκ των οποίων χρυσά!! Τα ψηφιδωτά είχαν πολλά θέματα. Άλλα με τοπία και βοσκούς με τα κοπάδια τους,



άλλα με ζώα και ανθρώπινες μορφές,











και άλλα αναπαριστούσαν διάφορες σκηνές από μάχες.





Το ψηφιδωτό δάπεδο που έχει διασωθεί καλύπτει μία πολύ μεγάλη επιφάνεια και χαζέψαμε για αρκετή ώρα εκεί.

Συνεχίσαμε προς το Κέντρο Χειροτεχνίας Κωνσταντινούπολης στο οποίο είχα διαβάσει ότι βρίσκονται διάφορα μαγαζάκια με χειροποίητα αντικείμενα και πήγαμε με την ελπίδα ότι θα βρίσκαμε τους τεχνίτες επί το έργον άλλα μάταια.. Μπαίνοντας βλέπεις μία μικρή αλλά γουστόζικη αυλή και γύρω γύρω τα μικρά μαγαζιά με τραπέζια και καρέκλες απ’ έξω για να κάθονται οι τεχνίτες όταν δεν έχουν δουλειά. Περάσαμε έξω από όλα τα μαγαζιά και ρίχναμε κλεφτές ματιές στο εσωτερικό τους για να δούμε τι πωλούσε το καθένα και κυρίως για να βρούμε κανέναν άνθρωπο. Τελικά όχι μόνο δεν βρήκαμε αυτό για το οποίο πήγαμε, δηλαδή κάποιον τεχνίτη να κατασκευάζει κάτι, αλλά ούτε και να κάθονται στα μαγαζιά τους τους βρήκαμε. Όλα ήταν άδεια και αφού απογοητευτήκαμε κοιτάξαμε μία παρέα αντρών που καθόντουσαν σε ένα διπλανό τραπέζι και συζητούσαν και τους ρώτησα αν υπάρχει κάποιος εδώ για τα καταστήματα. Τότε σηκώθηκε ο μόνος που καταλάβαινε αγγλικά και μας οδήγησε στο δικό του κατάστημα που πωλούσε κάδρα με καλλιγραφίες. Είδα κάποια όμορφα σχέδια και ρώτησα τιμές αλλά ήταν απογοητευτικές και αφού δεν υπήρχε περίπτωση να πάρω κάτι από αυτόν δεν συνέχισα για να τον ρωτήσω τι σημαίνουν τα σχέδια που έβλεπα. Γενικά η καλλιγραφία σαν τέχνη που είδα στην Πόλη μου άρεσε πολύ και τις επόμενες μέρες είδα σε πολλά καταστήματα διάφορα κομμάτια. Από το κέντρο χειροτεχνίας φύγαμε μόνο με λίγες φωτογραφίες από την αυλή.. κάτι είναι κι αυτό, μην έχω παράπονο..



Πηγαίνοντας προς την Βασιλική Κινστέρνα που περιμέναμε πως και πώς να δούμε, περάσαμε και από τα Λουτρά της Ρωξελάνης, της γνωστής συζύγου του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή Hurrem Sultan.



Σταθήκαμε απλά για να δούμε εξωτερικά τα λουτρά μιας και είναι τόσο γνωστά αλλά το δικό μας θα το κάναμε άλλη μέρα και σε άλλο χαμάμ, έτσι συνεχίσαμε για να φτάσουμε στην Βασιλική Κινστέρνα. Από την αρχή κιόλας που μπήκαμε νιώσαμε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Από τα ηχεία ακουγόταν κλασσική μουσική και μία αναζωογονητική δροσιά απ΄ το νερό που υπήρχε μας ξύπνησε για τα καλά. Αυτό που κάνει τόσο μαγική την ατμόσφαιρα αυτού του χώρου για μένα είναι οι 336 κίονες στους οποίους στηρίζεται η στέγη της δεξαμενής και τους οποίους έχουν τόσο όμορφα φωτισμένους που απλά κάθεσαι και τους κοιτάς με την ώρα





ή παρατηρείς την αντανάκλασή τους στα ήρεμα νερά που ταράζουν μόνο οι κινήσεις των μικρών ψαριών που κολυμπάνε εκεί.





Ακολουθήσαμε την πορεία από τα γεφυράκια που έχουν φτιάξει για να μπορείς να δεις όλη την έκταση της κινστέρνας και φτάσαμε μέχρι τους κίονες που στην βάση τους υπάρχουν ανάγλυφα κεφάλια μεδουσών τοποθετημένα ανάποδα ή στο πλάι.



Αφού ευχαριστηθήκαμε την βόλτα μας εκεί, πριν βγούμε από τον χώρο κάναμε μία στάση για να φωτογραφηθώ ως Σουλτάνα με κοστούμια που νοίκιαζες και σε φωτογράφιζαν σε διάφορες πόζες.. εδώ να πω ότι την περίοδο των αποκριών την σιχαίνομαι γιατί δεν μου αρέσει καθόλου το όλο μασκάρεμα.. αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση μου άρεσε η όλη ιδέα του να ντυθώ σουλτάνα και να φωτογραφηθώ σε έναν τέτοιο χώρο γιατί ήταν κάτι που δεν θα μπορούσα να το κάνω πολλές φορές στη ζωή μου. Άκρως τουριστικό αλλά μου άρεσε και στο τέλος αγόρασα το cd με όλες τις φωτό που με τράβηξαν και μου εκτύπωσαν μία που επέλεξα εγώ για να μου την βάλουν σε ένα καδράκι. Όλα αυτά στην τιμή των 21 ευρώ!! Τσουχτερή αλλά δεν το μετάνιωσα να πω την αλήθεια, μια φορά τα κάνεις αυτά..

Με αέρα μοντέλου εγώ πλέον και αφού περάσαμε αρκετή ώρα εντός της κινστέρνας αποχωρήσαμε για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση της Κωνσταντινούπολης που πλέον είχε αρχίσει να μου αρέσει πολύ! Επόμενη στάση μας ήταν το Μουσείο Τουρκικής και Ισλαμικής Τέχνης που στεγάζεται στο πρώην παλάτι του Ιμπραήμ Πάσα, του πιο προικισμένου Μεγάλου Βεζίρη του Σουλεϊμάν. Πρόκειται για ένα πολύ προσεγμένο μουσείο και τα αντικείμενα που εκτίθενται καλύπτουν μεγάλη χρονική περίοδο από την πρώιμη περίοδο του Ισλάμ μέχρι και σήμερα. Τα αντικείμενα παρουσιάζονται σε αίθουσες ανάλογα με την χρονική περίοδο ή την γεωγραφική περιοχή στην οποία ανήκουν και βοηθάει πολύ η επεξήγηση που έχουν στα αγγλικά ώστε να ξέρουμε τι βλέπουμε.











Σε έναν όροφο του μουσείου έξω από τις αίθουσες υπάρχουν γιγαντοοθόνες που δείχνουν σε μορφή ταινίας, σκίτσα που αναπαριστούν την ζωή των νομάδων της κεντρικής και ανατολικής Μικρά Ασίας.





Έχουν κάνει πολύ καλή δουλεία και ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον μουσείο. Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα βιβλία με καλλιγραφίες που υπήρχαν,









καθώς και η αίθουσα με την συλλογή από κιλίμια Σελτζούκων και μεταξωτών από την Περσία.







Συνεχίσαμε μέχρι το επόμενο αξιοθέατο του προγράμματός μας που ήταν η Δεξαμενή των 1001 Κιόνων. Το μόνο αρνητικό της επίσκεψής μας σε αυτή την κινστέρνα είναι ότι ενώ ο οδηγός μας δεν ανέφερε ότι έχει κόστος εισόδου και ούτε το έγραφε κάπου πριν μπεις, όταν μπήκαμε ο φύλακας μας ζήτησε ένα ποσό το οποίο δυστυχώς δεν θυμάμαι αλλά θυμάμαι πολύ καλά ότι μου είχε φανεί τότε πολύ τσιμπημένο γι αυτό που προσέφερε και δεν μας έκοψε καν απόδειξή ή ένα εισιτήριο. Αυτό ήταν που με εξαγρίωσε περισσότερο γιατί οκ να πληρώσω αλλά δώσε μου και το εισιτήριό μου ρε άνθρωπε να μην νιώθω και εντελώς εξαπατημένη .. Ο μόνος λόγος που δεν είπα κάτι περισσότερο ήταν για να μην χαλάσω την καλή διάθεση που είχαμε μέχρι στιγμής, αν και είμαι σίγουρη ότι τα λεφτά μας πήγαν κατ ευθείαν στην τσέπη του φύλακα μιας και δεν υπήρχε ψυχή εκεί. Τέλος πάντων συμβαίνουν και αυτά στα ταξίδια. Αυτή η κινστέρνα της Πόλης λοιπόν είναι λιγότερο γνωστή καθώς πρόκειται για την δεύτερη μεγαλύτερη δεξαμενή μετά την Βασιλική Κινστέρνα η οποία έχει τραβήξει όλα τα φώτα πάνω της μην αφήνοντας πολλά πράγματα στην ακόλουθή της. Στην πραγματικότητα οι θόλοι της κινστέρνας στηρίζονται σε 264 κίονες και η ονομασία των 1001 κιόνων αποτελεί απλά υπερβολή. Σε αντίθεση με την Βασιλική Κινστέρνα αυτή εδώ δεν έχει πλέον νερό, παρ΄ όλα αυτά φωτίζεται το ίδιο ατμοσφαιρικά. Έχει ανακαινιστεί σχετικά πρόσφατα και περιλαμβάνει κάποια καταστήματα τα οποία όταν την επισκεφθήκαμε φαινόντουσαν πλέον κλειστά. Είχα διαβάσει ότι ο χώρος χρησιμοποιείται για διάφορες εκδηλώσεις, γάμους κλπ και από φωτογραφίες που είχα δει ήταν πραγματικά υπέροχο σκηνικό.







Κάναμε την βόλτα μας στον ατμοσφαιρικό χώρο ο οποίος δεν είναι πολύ μεγάλος και αφού ταΐσαμε και γελάσαμε με ένα γλυκύτατο και φοβιτσιάρικο γατάκι που έκανε την εμφάνισή του εκεί, φύγαμε. Δίπλα στην κινστέρνα ένα ξενοδοχείο διαφήμιζε το εστιατόριο που είχε στο roof garden και την θέα που προσέφερε. Επειδή όλη μέρα βλέπαμε στον δρόμο μας τέτοιες διαφημίσεις για εστιατόρια θέλαμε να δειπνήσουμε κάπου όμορφα με θέα και έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε εκεί το βράδυ.

Συνέχεια τώρα είχε ο τάφος του Σουλτάνου Μαχμούτ του Β΄. Τον είχα δει στον ταξιδιωτικό μου οδηγό και ήταν κάτι που ήθελα να δω καθώς σε κάθε ταξίδι θέλω να βλέπω και κάτι καινούργιο που δεν έχω συναντήσει αλλού. Πρόκειται για ένα οκτάγωνο μαυσωλείο ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής στο οποίο ενταφιάστηκαν τελικά τρείς σουλτάνοι, ο Μαχμούτ Β΄, ο Αβδούλ Αζίζ και ο Αβδούλ Χαμίτ Β΄. Όλοι οι τάφοι που υπήρχαν στο μαυσωλείο ήταν καλυμμένοι με ένα χαρακτηριστικό πράσινο ύφασμα και σε αυτούς των πιο επιφανών νεκρών ήταν τοποθετημένα και τούρκικα φέσια.









Ρίξαμε μια ματιά και στο νεκροταφείο στο οποίο βρισκόταν το μαυσωλείο, έτσι, γιατί πλέον σε όποια χώρα πάω δεν μπορώ αν δεν επισκεφτώ και τουλάχιστον ένα νεκροταφείο.. μου έχει γίνει κόλλημα και μάλιστα ένα πολύ περίεργο κόλλημα.. φτου φτου







Είχε πια μεσημεριάσει και τα στομάχια μας βάραγαν ταμπούρλα από την πείνα.. περπατώντας για να δούμε τα αξιοθέατα είχαμε φτάσει στην στάση του τραμ Cemberlitas που κατεβαίναμε κανονικά όταν ερχόμασταν από την Sultanahmet αλλά αυτή τη φορά είχαμε καλύψει την απόσταση με τα πόδια. Κάτσαμε να φάμε σε ένα από τα πολλά εστιατόρια που υπήρχαν στην περιοχή και πριν επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας για ξεκούραση κάναμε μία στάση για να παρατηρήσουμε λίγο καλύτερα την Στήλη του Κωνσταντίνου, που είχαμε δει και το πρωί κατεβαίνοντας από το τραμ. Η στήλη έχει ύψος 35 μέτρων και κατασκευάστηκε το 330 π.Χ. για τον εορτασμό της ανακήρυξης της νέας βυζαντινής πρωτεύουσας. Ήταν φτιαγμένη από πορφυρίτη από την Αίγυπτο και αποτελούσε την βάση για ένα άγαλμα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ως Απόλλωνα το οποίο καταστράφηκε αργότερα από καταιγίδα. Η στήλη στα τουρκικά είναι γνωστή ως Τσεμπερλίτας (Cemberlitas = στήλη των δακτυλίων), καθώς το 416 οι δέκα πέτρινοι σπόνδυλοί της ενισχύθηκαν με μεταλλικούς δακτυλίους. Κατάκοποι από τις τόσες ώρες που ήμασταν στους δρόμους επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας.



Το βράδυ ανανεωμένοι βγήκαμε για δείπνο στο εστιατόριο που είχαμε δει το πρωί. Ονομαζόταν Fine Dine Istanbul και καλό θα είναι να έχετε κάνει κράτηση από πριν αν θέλετε να πάτε. Εμείς δεν το γνωρίζαμε και έτσι κάτσαμε μέσα αρχικά ώσπου άδειασε ένα τραπέζι έξω και μεταφερθήκαμε εκεί απολαμβάνοντας για το υπόλοιπο της βραδιάς το νόστιμο φαγητό και την εκπληκτική θέα τόσο που δεν θέλαμε να φύγουμε!









Οι τιμές του ήταν πάρα πολύ καλές και όταν άδειασε σχεδόν το εστιατόριο φύγαμε κι εμείς για το ξενοδοχείο μας καθώς χρειαζόμασταν ύπνο. Πρώτα όμως περάσαμε από την πλατεία του Ιπποδρόμου για να την δούμε φωτισμένη,





καθώς και το Μπλε Τζαμί που η πόρτα του προαύλιου χώρου ήταν ακόμα ανοιχτή και μιας και ήταν εντελώς άδειος βρήκαμε την ευκαιρία να κάτσουμε λίγο ήσυχα στα σκαλιά του.



Η σημερινή μέρα ήταν παραπάνω από γεμάτη. Είχαμε δει πάρα πολλά πράγματα και το δείπνο στο εστιατόριο έκανε την μέρα να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο! Σκεφτόμενοι τα όσα είχαν δει τα ματάκια μας σήμερα δεν άργησε και πολύ να μας πάρει ο ύπνος.

 

[greco]

Να πω οτι για τη δεξαμενη των 1001 κιονων,πριν 2 χρονια που την ειχα επισκεφθει ειχε τιμη εισοδου 10 λιρες νομιζω αλλα μου εδωσαν εισιτηριο με το οποιο μπορουσες να πιεις κι ενα τσαι σε ενα ¨μπαρακι¨ σε μια γωνία του εσωτερικου της δεξαμενης.
Κατα τα αλλα καλα κανεις και γραφεις την ιστορια αφενος γιατι εχει αρκετο καιρο να γραφτει κατι σχετικο-παρατηρω κατακορυφη πτωση ενδιαφεροντος για την Πολη μετα τα τελευταια γεγονοτα-κι αφετερου γιατι γραφεις εξαιρετικα κι οι φωτογραφιες σου ειναι υπεροχες!Καλη συνεχεια!!!!

 

[giannismits]

Πολύ καλή η ιστορία σου Μαρία για την Κων/πολη, και παρ' οτι έχουν γράψει πάρα πολλοί στο φόρουμ κάνεις τη διαφορά. Και φοβερες φωτογραφίες και ωραία περιγραφή. Μου αρέσει που διαβάζω για αξιοθέατα που δεν τα γνώριζα να σου πω την αλήθεια.

 

[mariaj]

Να πω οτι για τη δεξαμενη των 1001 κιονων,πριν 2 χρονια που την ειχα επισκεφθει ειχε τιμη εισοδου 10 λιρες νομιζω αλλα μου εδωσαν εισιτηριο με το οποιο μπορουσες να πιεις κι ενα τσαι σε ενα ¨μπαρακι¨ σε μια γωνία του εσωτερικου της δεξαμενης.
Κατα τα αλλα καλα κανεις και γραφεις την ιστορια αφενος γιατι εχει αρκετο καιρο να γραφτει κατι σχετικο-παρατηρω κατακορυφη πτωση ενδιαφεροντος για την Πολη μετα τα τελευταια γεγονοτα-κι αφετερου γιατι γραφεις εξαιρετικα κι οι φωτογραφιες σου ειναι υπεροχες!Καλη συνεχεια!!!!

Τώρα που το λες κι εγώ αυτό το ποσό θυμάμαι να πλήρωσα αλλά δεν είμαι σίγουρη.. πέρσι που έκανα το ταξίδι απολύτως τπτ δεν λειτουργούσε μέσα, τα πάντα ήταν κλειστά. Τουλάχιστον εσένα σου έμεινε και το εισιτήριο για σουβενίρ εστω χαχα! Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

 

[mariaj]

Πολύ καλή η ιστορία σου Μαρία για την Κων/πολη, και παρ' οτι έχουν γράψει πάρα πολλοί στο φόρουμ κάνεις τη διαφορά. Και φοβερες φωτογραφίες και ωραία περιγραφή. Μου αρέσει που διαβάζω για αξιοθέατα που δεν τα γνώριζα να σου πω την αλήθεια.

Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη! Η αλήθεια είναι ότι έχω την τάση να βλέπω όσα περισσότερα μπορώ σε κάθε μέρος γι' αυτό και "ξεθάβω" διάφορα ψιλοάγνωστα αξιοθέατα, αν φυσικά μου τραβήξουν εξ αρχής το ενδιαφέρον. Τα ποδαράκια μου το ξέρουν τι τραβάνε κάθε φορά..

 

[vasnorth]

Ευχαριστούμε Μαρία για την πολύ ωραία ιστορία σου. Θελκτικός και ονειρεμένος τόπος η Κωνσταντινούπολη και κάθε ιστορία είναι καλοδεχούμενη!
Τα τελευταία τρία χρόνια κόλλησα και εγώ από την αύρα της και την επισκέπτομαι συνέχεια. Αν και εφέτος το καλοκαίρι λόγω των γεγονότων η όλη ατμόσφαιρα ήταν κάπως αγχωτική παρόλα αυτά περάσαμε υπέροχα.
Συμφωνώ με τον @giannismits ότι είναι ωραίο που περιγράφεις αξιοθέατα που δεν τα γνωρίζαμε και αυτό κάνει τη διαφορά. Μόνο θα ζητούσα, αν θυμάσαι, το link ή την διεύθυνση για τη ''δεξαμενή των 1001 κιόνων'' γιατί δεν την γνώριζα και έχει ενδιαφέρον για μελλοντική επισκεψη καθώς και το ''μουσείο ψηφιδωτών''.

 

[mariaj]

Ευχαριστούμε Μαρία για την πολύ ωραία ιστορία σου. Θελκτικός και ονειρεμένος τόπος η Κωνσταντινούπολη και κάθε ιστορία είναι καλοδεχούμενη!
Τα τελευταία τρία χρόνια κόλλησα και εγώ από την αύρα της και την επισκέπτομαι συνέχεια. Αν και εφέτος το καλοκαίρι λόγω των γεγονότων η όλη ατμόσφαιρα ήταν κάπως αγχωτική παρόλα αυτά περάσαμε υπέροχα.
Συμφωνώ με τον @giannismits ότι είναι ωραίο που περιγράφεις αξιοθέατα που δεν τα γνωρίζαμε και αυτό κάνει τη διαφορά. Μόνο θα ζητούσα, αν θυμάσαι, το link ή την διεύθυνση για τη ''δεξαμενή των 1001 κιόνων'' γιατί δεν την γνώριζα και έχει ενδιαφέρον για μελλοντική επισκεψη καθώς και το ''μουσείο ψηφιδωτών''.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Κι εγώ κόλλησα με την Πόλη αλλά η αλήθεια είναι ότι φέτος μέχρι και το καλοκαίρι τουλάχιστον δεν θα τολμούσα να πάω. Πιστεύω ότι περισσότερο θα ήταν το άγχος μου παρά η ευχαρίστησή μου. Μπράβο σας όμως που το τολμήσατε εσείς και περάσατε και καλά. Η επιστροφή μου σε αυτό το μέρος έστω και για λίγες μέρες είναι σίγουρη απλά δεν ξέρω πότε θα τα καταφέρω. Όσο για τα αξιοθέατα, η "δεξαμενή των 1001 κιόνων" βρίσκεται στο Sultanahmet στην οδό Imran Oktem Sokagi 4 και θα το βρεις κοντά στην στάση του τραμ Sultanahmet. Tο "μουσείο ψηφιδωτών" είναι επίσης στο Sultanahmet στην οδό Arasta carsisi κοντά στην αγορά Arastar. Τιμή εισόδου και κάποιες άλλες πληροφορίες για τα αξιοθέατα σκοπεύω να τις βάλω συγκεντρωμένες στο τέλος της ιστορίας μου.

 

[mariaj]

Ημέρα 3η

Σήμερα, αφού είχαμε καλύψει την περιοχή του Sultanahmet τις δύο προηγούμενες μέρες, θα κατευθυνόμασταν προς το ακρωτήριο του Σαραγιού. Πήραμε το τραμ από τη στάση Cemberlitas μέχρι το Sirkeci και περνώντας απέναντι τον δρόμο φτάσαμε στον σταθμό τρένων Sirkeci. Ο σταθμός αυτός κατασκευάστηκε για να υποδεχτεί την διάσημη και πολυαναμενόμενη αμαξοστοιχία Orient Express από την Ευρώπη και έτσι έγινε γνωστός και ο ίδιος. Το Orient Express έφτασε στην Πόλη για πρώτη φορά το 1889 και σήμερα ο σταθμός συνδέει την Κωνσταντινούπολη με άλλες περιοχές της Τουρκίας αλλά και της Ευρώπης.





Στο εσωτερικό του υπάρχουν πολλές ξύλινες λεπτομέρειες και πολλά παραθυράκια που γεμίζουν με φως τον χώρο,





ενώ στην αποβάθρα που σταματάνε τα τρένα υπάρχει μία συμπαθητική καφετέρια που μπορείς να κάτσεις και να πιείς ένα τσάι.





Έξω από τον σταθμό είχαμε την πρώτη μας επαφή με τον Βόσπορο και την θάλασσα του Μαρμαρά και μας άρεσε πολύ καθώς βλέπαμε την θέα προς την περιοχή του Γαλατά και τον ομώνυμο πύργο της.





Από το Sirkeci πήραμε το τραμ για να φτάσουμε στη στάση Gulhane και να επισκεφθούμε το παλάτι Τοπκαπί. Ανυπομονούσα πολύ να το δω από κοντά καθώς δεν είχα επισκεφτεί ποτέ ξανά τέτοιου είδους παλάτι. Το Τοπκαπί χτίστηκε αρχικά από τον Μωάμεθ Β΄ ως κύρια κατοικία του ενώ το 1924 άνοιξε για το κοινό ως μουσείο. Η πύλη του παλατιού είναι επιβλητική αλλά σίγουρα δεν σε προϊδεάζει γι’ αυτό που θα συναντήσεις μέσα. Εμείς αγοράσαμε το εισιτήριο που περιελάμβανε τις συλλογές του παλατιού και το χαρέμι.



Η έκταση του παλατιού είναι πολύ μεγάλη μαζί με τους κήπους γι’ αυτό καλό θα είναι να έχετε μαζί σας έναν ταξιδιωτικό οδηγό ή έναν χάρτη του μέρους για να σας βοηθήσει. Εμείς και με τον ταξιδιωτικό οδηγό κάποιες φορές μπερδευόμασταν για το αν είχαμε πάει προς τη μία κατεύθυνση προηγουμένως ή όχι. Ξεκινήσαμε με το Ντιβάν, τον χώρο στον οποίο συνεδρίαζαν οι βεζίρηδες του αυτοκρατορικού συμβουλίου










και στη συνέχεια μπήκαμε με τη σειρά στις εκθέσεις και το θησαυροφυλάκιο που είχε το παλάτι. Στο θησαυροφυλάκιο συγκεκριμένα η ουρά για να μπούμε ήταν πολύ μεγάλη, καθώς είναι η συλλογή που προκαλεί την μεγαλύτερη εντύπωση και που όλοι θέλουν να δουν περισσότερο, και περιμέναμε λίγη σχετικά ώρα καθώς τα άτομα έμπαιναν και έβγαιναν σε λίγα λεπτά ώστε να κινείται η ουρά και να μην περιμένουν πολύ ώρα οι υπόλοιποι. Γι’ αυτό τον λόγο όλοι έμπαιναν μέσα σε μία σειρά και ο φύλακας που βρισκόταν εκεί έλεγε σε όσους “κόλλαγαν” πάνω από δύο λεπτά σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο να προχωρήσουν. Αυτό ήταν λίγο ενοχλητικό καθώς από την ώρα που είχες πληρώσει για να δεις αυτές τις συλλογές καλό θα ήταν να ήσουν χαλαρός να τις δεις με την ησυχία σου αλλά προφανώς λόγω μεγάλου αριθμού επισκεπτών ίσως θα γινόταν δύσκολο να περιηγηθούν όλοι με το πάσο τους σε αυτούς τους χώρους. Μην ξεχνάμε ότι την περίοδο που πήγαμε εμείς υπήρχαν πάρα πολύ τουρίστες στην Πόλη αφού ήταν καλοκαίρι. Κάποια άλλη περίοδο που δεν θα έχει τόσο πολύ κόσμο ίσως σε αφήνουν πιο χαλαρό να χαζέψεις με την ησυχία σου. Επίσης η λήψη φωτογραφιών απαγορεύεται τόσο στο θησαυροφυλάκιο όσο και στις υπόλοιπες συλλογές και επιτρέπετε σε όλους τους εξωτερικούς χώρους, στο ντιβάν, στα περίπτερα και στο χαρέμι. Τα αντικείμενα που υπήρχαν στο θησαυροφυλάκιο ήταν πράγματι εντυπωσιακά, πολύτιμα γυναικεία κοσμήματα, πανοπλίες με διαμάντια, φτερά με πολύτιμους λίθους που κοσμούσαν τα σαρίκια των αυτοκρατόρων, ένα πολύ όμορφο διαμάντι 86 καρατίων και το πιο εντυπωσιακό όλων, το στιλέτο του Τοπκαπί. Ένα στιλέτο σε θήκη με χρυσό, διαμάντια και πολύτιμους λίθους που είχε παραγγείλει ο Μαχμούτ Α΄ στους τεχνίτες του για να το δωρίσει στον σάχη της Περσίας ο οποίος πέθανε πριν προλάβει να το παραλάβει.

Άλλες συλλογές του παλατιού περιλαμβάνουν κεραμικά, γυαλικά και ασημικά, μινιατούρες και χειρόγραφα καθώς και αυτοκρατορικές πανοπλίες. Αυτές που μου άρεσαν περισσότερο ήταν τα ρολόγια, που ήταν από διάφορες χώρες του κόσμου και τα όπλα με τις πανοπλίες που ήταν μία μεγάλη και πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή με δόρατα, σπαθιά και πολλά άλλα αντικείμενα που παρουσιάζονταν με όμορφο τρόπο. Όλες οι εκθέσεις είχαν φυσικά επεξήγηση στα αγγλικά με χρονολογίες και γεωγραφική περιοχή από την οποία προερχόταν το κάθε αντικείμενο.

Πριν κάνουμε τη βόλτα μας στους κήπους του Τοπκαπί πήγαμε να δούμε το Χαρέμι που θέλαμε πολύ να δούμε αφού ούτε κάτι τέτοιο είχαμε ξαναδεί. Γινόντουσαν εργασίες συντήρησης σε αρκετούς χώρους αλλά και αυτό που είδαμε μας άρεσε πολύ.





Όλες αυτές οι λεπτομέρειες στους τοίχους και τα χαρακτηριστικής οθωμανικής αρχιτεκτονικής τζάκια σε όλα τα δωμάτια με είχαν ενθουσιάσει.











Η πιο εντυπωσιακή αίθουσα ήταν η αυτοκρατορική αίθουσα με πολλές ζωγραφισμένες λεπτομέρειες σε χρυσό και άλλα χρώματα. Οι τοίχοι, το ταβάνι, οι καναπέδες, όλα όμως, έδειχναν και “φώναζαν” μία απίστευτη χλιδή και πολυτέλεια η οποία ήταν αισθητή σε όλα τα δωμάτια του παλατιού.











Περπατώντας καταλήξαμε στα δωμάτια και την αυλή των ευνοουμένων.



Περπατήσαμε στους κήπους







και μπήκαμε στο περίπτερο της Βαγδάτης, το οποίο χτίστηκε από τον Μουράτ ΄Β για να γιορτάσει την κατάκτηση της Βαγδάτης









και το μπαλκόνι που υπάρχει απ’ έξω προσφέρει πολύ όμορφη θέα προς τον κεράτιο κόλπο.





Περιπλανηθήκαμε στο παλάτι για περίπου 4,5 ώρες μέχρι να το δούμε όλο, αγοράσαμε και μερικά σουβενίρ κυρίως καρτ ποστάλ μιας και δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες σε πολλές αίθουσες , και πριν φύγουμε κάτσαμε να ξεκουραστούμε και να φάμε κάτι που είχαμε μαζί μας σε ένα από τα παγκάκια που υπάρχουν στους κήπους. Πραγματικά ένιωθα τα πόδια μου να καίνε από την κούραση γιατί τα είχαμε πάρει σερί χωρίς να ξαποστάσουμε καθόλου.

Δεν ήταν ώρα όμως ακόμα να επιστρέψουμε στο δωμάτιο για ξεκούραση αφού θέλαμε να δούμε το Αρχαιολογικό Μουσείο που βρίσκεται πολύ κοντά στο Τοπκαπί.





Σε ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη η επίσκεψη σε αυτό το μουσείο επιβάλλεται καθώς στεγάζει μία από τις μεγαλύτερες συλλογές αντικειμένων της Κλασικής εποχής στον κόσμο. Στο περίπτερο Τσινιλί του μουσείου στεγάζεται η συλλογή με τουρκικά πλακίδια και κεραμικά που έχει μεγάλο ενδιαφέρον,





και ίσως το πιο σημαντικό έκθεμα να αποτελεί το μιχράμπ Καραμάν, που προέρχεται από την πόλη Καραμάν της Τουρκίας η οποία υπήρξε πρωτεύουσα της επαρχίας των Καραμανιδών μεταξύ 1256-1483, και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κειμήλια αυτού του πολιτισμού.



Στο κυρίως κτίριο του μουσείου όμως παρουσιάζονται οι περισσότερες συλλογές που περιλαμβάνουν σαρκοφάγους,





με ομορφότερη την σαρκοφάγο του Αλεξάνδρου,



αγάλματα και προτομές,



ψηφιδωτά και διάφορα αντικείμενα,





καθώς και ανάγλυφα με εικόνες λιονταριών από την πύλη της Ιστάρ στη Βαβυλώνα.





Είχαν περάσει αρκετές ώρες ορθοστασίας και έτσι σιγά σιγά είπαμε να επιστρέψουμε προς το δωμάτιό μας κάνοντας όμως πρώτα μία στάση. Πήραμε και πάλι το τραμ και κατεβήκαμε στη Cemberlitas που βρίσκονται και τα χαμάμ Cemberlitas τα οποία κατασκευάσατηκαν με βάση τα σχέδια του αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν. Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν εκείνη την ώρα περισσότερο!! Θα σας περιγράψω την εμπειρία του χαμάμ όπως την έζησα εγώ. Όποιον δεν ενδιαφέρει το θέμα ας το προσπεράσει.

Πληρώνουμε για το παραδοσιακό χαμάμ και μας εξηγούν πώς έχει η διαδικασία. Τα συγκεκριμένα λουτρά έχουν ξεχωριστούς χώρους για τους άντρες και άλλους για τις γυναίκες και αυτός ήταν ο λόγος που τα επιλέξαμε καθώς θέλαμε κάτι πιο αυθεντικό. Η τιμή σίγουρα δεν ήταν οικονομική και σίγουρα θα υπάρχουν πιο οικονομικά και αυθεντικά αλλά για πρώτη φορά είπαμε να πάμε στα γνωστά.. Εμένα με πήρε μία κυρία και με συνόδευσε στον χώρο που θα άλλαζα και μου άφησε ένα κλειδί για να βάλω τα πράγματά μου σε ντουλάπα, ένα pestamel, την χαρακτηριστική πετσέτα του χαμάμ, παντόφλες και ένα πουγκί με μαγιό (μόνο το κάτω μέρος) και το ειδικό γάντι που θα μου έκαναν το χαμάμ. Ευτυχώς που είχα πάρει μαζί μου δικό μου μαγιό από την Ελλάδα γιατί το δικό τους ήταν ένα νούμερο για όλα τα σώματα και αυτό το νούμερο ήταν απλά τεράστιο για μένα που άμα το φορούσα σίγουρα θα μου έπεφτε επί τόπου. Επίσης όπως είπα μου είχαν δώσει μόνο το κάτω μέρος του μαγιό και εγώ δεν ένιωθα άνετα να εμφανιστώ έτσι μιας και ήταν η πρώτη μου φορά σε χαμάμ. Όταν ήμουν έτοιμη πήγα στον χώρο που βρίσκεται η μεγάλη ζεστή μαρμάρινη πλάκα έβγαλα το pestamel και κάθισα μέχρι να τελειώσει κάποια κυρία από άλλη πελάτισσα και να έρθει σε μένα. Ήταν πολύ όμορφα καθώς έτυχε να μην έχει πολύ κόσμο εκείνη την ώρα και οι περισσότερες γυναίκες ήταν μόνες τους άρα επικρατούσε ησυχία. Παρατηρούσα τις βρυσούλες που βρίσκονταν γύρω από την πλάκα, κάθε μία έτρεχε και ζεστό και κρύο νερό και είχαν ένα δοχείο για να γεμίζεις νερό και να το ρίχνεις μόνος σου. Υπήρχαν και μία-δυό γωνίες που ήταν σαν δωματιάκια, πιο ιδιωτικά, που ήταν περισσότερο για παρέες και το κατάλαβα όταν άκουσα μία παρέα κοριτσιών να γελάνε δυνατά και εκεί πας αν θες να κάνεις χαμάμ μόνος σου χωρίς να σε τρίψουν. Δεν άντεξα να κάθομαι πολύ ώρα έτσι γιατί η πλάκα με είχε ζεστάνει υπερβολικά και έτσι πήγα να ρίξω λίγο νερό μόνη μου για αρχή και επέστρεψα πάλι πάνω στην πλάκα και αυτή τη φορά ξάπλωσα. Όλες οι γυναίκες δεν φορούσαν το πάνω μέρος του μαγιό, ακόμα και αυτές που είχαν δικό τους. Στην αρχή ένιωθα λίγο περίεργα και ενώ θα ήθελα να κάνω κι εγώ το ίδιο δεν ήμουν πολύ άνετη. Μέχρι να έρθει όμως η κυρία που θα μου έκανε το χαμάμ το πήρα απόφαση και έβγαλα κι εγώ το πάνω μέρος και ξάπλωσα πια σχεδόν γυμνή στην ζεστή οκτάγωνη πλάκα. Όταν ήρθε εκείνη με έλουσε αρχικά κάνοντάς μου μασάζ στο κεφάλι και στη συνέχεια μου έκανε μασάζ στο υπόλοιπο σώμα τρίβοντάς με με το ειδικό γάντι και αφού πρώτα έριχνε σαπουνάδα πάνω μου από ένα δοχείο δίπλα. Μιλούσε σπαστά αγγλικά και θέλησε να μου πιάσει την κουβέντα ρωτώντας με από πού είχα έρθει και αν μου άρεσε το χαμάμ. Όταν τελείωσε με την διαδικασία την ευχαρίστησα και μου είπε ότι μπορούσα να κάτσω κάποια ώρα εκεί αφού δεν είχε κόσμο. Έμεινα λοιπόν πάνω στην πλάκα κι ήμουν ήδη ένα στάδιο πριν τον ύπνο από την χαλάρωση. Το φως του ήλιου που έπεφτε πάνω μου και στον χώρο γύρω μου από τις μικρές τρύπες που υπάρχουν στον θόλο της αίθουσας έκαναν την όλη εμπειρία απίστευτη. Δεν άντεχα άλλο την ζέστη όμως, τον χειμώνα φαντάζομαι που θα έχει έξω κρύο και θα μπαίνεις να ξαπλώσεις πάνω στην ζεστή πλάκα θα είναι ακόμα πιο ωραία, και αφού είχα λιώσει σχεδόν στην κυριολεξία πήγα να ντυθώ και συναντήθηκα με τον φίλο μου στο σαλονάκι. Και σε εκείνον άρεσε αυτή η εμπειρία και συμφωνήσαμε ότι αν ήταν πιο καλές οι τιμές είναι κάτι που αξίζει να κάνεις όχι μόνο μία φορά στο ταξίδι σου. Πριν φύγουμε αγόρασα κάποια πραγματάκια από το κατάστημα του χαμάμ, ένα pestamel, σαπουνάκια για εμένα και για δώρο, άλατα, έλαια και ένα σετ που είχε διάφορα πραγματάκια μέσα. Ήταν όλα πολύ όμορφα και πριν βγούμε από τον χώρο μας είπε η κοπέλα στην υποδοχή ότι μπορούσαμε να πάρουμε δωρεάν όσα καρτ ποστάλ θέλαμε από ένα σταντ που είχαν εκεί και φυσικά δεν είπαμε όχι.



Μετά από τόση χαλάρωση ήμασταν πια λιώμα και πήγαμε κατ’ ευθείαν στο ξενοδοχείο μας. Το βράδυ βγήκαμε για φαγητό αφού δεν είχαμε φάει κανονικά όλη μέρα και πήγαμε σε ένα εστιατόριο κοντά στο δωμάτιό μας που λεγόταν Saray Restaurant.



Καθίσαμε στην ταράτσα που είχε με θέα την γειτονιά, φάγαμε μια χαρά και σε νορμάλ τιμές και επιστρέψαμε για ύπνο μιας και η αυριανή μέρα θα είχε και πάλι αρκετές ώρες ορθοστασίας.

 

[mariaj]

Ημέρα 4η

Το πρωί ξυπνήσαμε ξεκούραστοι και με πολύ καλή διάθεση αφού θα επισκεπτόμασταν το ενυδρείο της πόλης, το Istanbul Aquarium. Εγώ δεν είχε τύχει να ξαναβρεθώ σε κάποιο ενυδρείο και είχα μεγάλη περιέργεια για το πώς θα ήταν η βόλτα μας εκεί. Για την διαδρομή που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε εκεί είχα συμβουλευτεί τους google maps σύμφωνα με τους οποίους η πιο γρήγορη διαδρομή ήταν να περπατήσουμε για περίπου 25 λεπτά από το δωμάτιό μας και μέσω της λεωφόρου Κένεντι να φτάσουμε μέχρι την στάση του προαστιακού σιδηροδρόμου Yenikapi και από εκεί μέχρι τη στάση Florya στην οποία βρίσκεται το ενυδρείο. Όλα αυτά ωραία ήταν, έλα όμως που μετά από τόσο περπάτημα πρωί πρωί φτάνουμε στον προαστιακό και βλέπουμε ότι δεν λειτουργεί..!! Η πόρτα που περνάνε στην αποβάθρα οι επιβάτες ήταν κλειστή και δεν υπήρχε ψυχή εκεί ούτε κάποιος για να βγάλεις εισιτήριο ούτε κάποιο αναρτημένο χαρτί με το πρόγραμμα των δρομολογίων. Γενικά ο σταθμός φαινόταν παρατημένος, σαν να μην πέρναγε ο προαστιακός πλέον. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό αλλά αυτή την εντύπωση πήραμε εμείς όταν βρεθήκαμε εκεί. Απογοητευμένοι βγήκαμε και πάλι στην λεωφόρο και ρωτήσαμε έναν άνθρωπο του δήμου που έφτιαχνε κάτι κήπους αν γνώριζε πως μπορούσαμε να φτάσουμε στην Florya και μας έδειξε τον προαστιακό, προφανώς ούτε εκείνος γνώριζε αν λειτουργεί ή όχι.

Μην έχοντας άλλη επιλογή και αφού ήδη είχαμε χάσει πολύ ώρα για το τίποτα περπατήσαμε τον περισσότερο δρόμο προς τα πίσω μέχρι να φτάσουμε σε ένα κομβικό σημείο που είχαμε δει με στάσεις λεωφορείων για να μάθουμε πως θα μπορούσαμε τελικά να φτάσουμε στον προορισμό μας. Βρήκαμε ένα μίνι μάρκετ στο οποίο φορτώσαμε την istanbulkart και ο όχι και τόσο πρόθυμος πωλητής μας έγραψε με το ζόρι σε ένα χαρτί το νούμερο του λεωφορείου που έπρεπε να πάρουμε. Επιτέλους!! Βρήκαμε άκρη.. ήρθε το λεωφορείο και μας βοήθησε πολύ το ότι είχε οθόνη με τις στάσεις που έχεις περάσει και με την επόμενη, έτσι μετά από αρκετή ώρα καθώς είχε απίστευτη κίνηση στους δρόμους φτάσαμε στο ενυδρείο! Αγοράσαμε τα εισιτήριά μας και μπήκαμε στον χώρο που ήταν τεράστιος και χωριζόταν σε τμήματα ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή που προέρχονταν τα ψάρια και τα υπόλοιπα είδη.





Στην αρχή περάσαμε από πολύ μεγάλα ενυδρεία και είδαμε καρχαριάκια τα οποία τάιζαν εκείνη την ώρα οι δύτες και ενθουσιαστήκαμε πολύ.



Είδαμε και μία χελώνα η οποία είχε μόνο ένα ποδαράκι αλλά κολυμπούσε κι εκείνη κανονικά όπως και οι υπόλοιπες,



αλλά και άλλα πλασματάκια κάποια από τα οποία απλά αηδιαστικά..



Περάσαμε από όλα τα τμήματα, μεταξύ αυτών τον Ατλαντικό ωκεανό,





ω ναι είδαμε και τα σαγόνια του καρχαρία αυτοπροσώπως


τον Ειρηνικό ωκεανό,





και τον Αμαζόνιο.







Περάσαμε κάτι παραπάνω από τρείς ώρες στο ενυδρείο και πραγματικά νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα επισκεφθώ κάποιο άλλο που να με εντυπωσιάσει περισσότερο. Η ποικιλία και ο αριθμός των θαλάσσιων ειδών, οι οθόνες που επεξηγούσαν το κάθε είδος και την προέλευσή του, η καθαριότητα, η διακόσμηση, τα πάντα ήταν φτιαγμένα με τόση προσοχή και λεπτομέρεια που είχα ενθουσιαστεί πολύ. Το ενυδρείο βρίσκεται αρκετά κοντά στο αεροδρόμιο Ataturk και σε ένα μπαλκόνι που υπάρχει μεταξύ των ορόφων μπορείτε να δείτε τα αεροπλάνα που απογειώνονται και προσγειώνονται σε πολύ κοντινή απόσταση όπως επίσης να θαυμάσετε την θέα προς την θάλασσα του Μαρμαρά. Πριν φύγουμε μας είχε μείνει κάτι ακόμα που δεν είχαμε κάνει, την “πτήση” , και όταν λέω πτήση εννοώ την προσομοίωση ελικοπτέρου που περνά πάνω από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Κωνσταντινούπολης αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της χώρας. Ήταν πολύ διασκεδαστική εμπειρία και μου άρεσε που ένιωθα κοντά σε όλα αυτά τα μνημεία και τα χωριά που ήθελα να επισκεφτώ και στην πραγματικότητα κάποια στιγμή. Αν δεν έχετε κάνει κάτι παρόμοιο σας το προτείνω έστω για μία φορά. Αφού ευχαριστηθήκαμε και νιώσαμε και πάλι παιδιά είχε έρθει ο ώρα να φύγουμε. Εκ των υστέρων είδαμε ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να φτάσει κάποιος στο ενυδρείο άρα πρώτα κοιτάξτε για όλες τις επιλογές που έχετε και μετά αποφασίστε ποιά είναι αυτή που σας διευκολύνει περισσότερο.

Βγήκαμε στη στάση λεωφορείων που υπάρχει απ’ έξω και ρωτήσαμε τους οδηγούς των λεωφορείων που σταματούσαν εκεί για να βρούμε το σωστό που θα μας πήγαινε μέχρι το Εμίνονου. Φτάνοντας εκεί πήγαμε στον τερματικό σταθμό και πήραμε άλλο λεωφορείο για να φτάσουμε στο Μiniaturk! Tο Miniaturk λοιπόν είναι μία μεγάλη έκταση στην οποία βρίσκονται λεπτομερέστατες μικρογραφίες αξιοθέατων της Τουρκίας, και όχι μόνο, και ανήκουν σε σημαντικούς Τούρκους αρχιτέκτονες. Μαζί με το εισιτήριο σου δίνουν και μία κάρτα ανάλογα με την γλώσσα που μιλάς η οποία έχει ένα barcode και το σκανάρεις στα μηχανήματα που υπάρχουν δίπλα από κάθε μινιατούρα. Είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί μαθαίνεις την ιστορία του κάθε κτιρίου άλλα η αλήθεια είναι ότι αν το κάνεις αυτό για κάθε ένα που υπάρχει εκεί θα χρειαστείς μία ολόκληρη μέρα μόνο γι αυτό. Πραγματικά ο αριθμός των μικρογραφιών που υπάρχουν εκεί είναι πολύ μεγάλος και μου έκανε εντύπωση η τόση λεπτομέρεια με την οποία έχουν φτιάξει την κάθε μία. Ακόμα και κάτι να έχει αλλάξει στα κτίρια με την πάροδο των χρόνων, ακόμα και κάτι να έχει καταστραφεί σε αυτά, όλα αποτυπωνόντουσαν σε κάθε μινιατούρα. Δεν υπήρχαν βέβαια μόνο μινιατούρες κτιρίων αλλά και ολόκληρων χωριών ή πλατειών που είναι σημαντικά ή προστατεύονται από την Ουνέσκο. Άλλα υπάρχουν στην Πόλη,

όπως ο πύργος του Γαλατά


και η πλατεία Ταξίμ


άλλα στην υπόλοιπη Τουρκία που ονειρεύομαι να τα δω και από κοντά,

όπως το μοναστήρι της Σουμελά,


τον πύργο του ρολογιού στη Σμύρνη,


το όρος Νεμρούτ,


την πόλη Μαρντίν,


το Γκόρεμε,


και περισσότερο απ’ όλα μου άρεσε η μινιατούρα της γέφυρας Stari Most που βρίσκεται στο χωρίο Μόσταρ της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και είχα δει η ίδια πριν κάποια χρόνια. Ήμουν πολύ χαρούμενη που έβλεπα την μικρογραφία ενός αξιοθέατου που είχα δει σε προηγούμενο ταξίδι, σε ένα άλλο.


Βόλτα στην βόλτα μείναμε αρκετές ώρες κι εκεί και μάλιστα προς το τέλος τα βλέπαμε λίγο βιαστικά γιατί η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω προς το Sirceci γιατί είχαμε αγοράσει εισιτήρια για την παράσταση των Δερβίσηδων στο Hodjapasha Cultural Center. Παραστάσεις Δερβίσηδων δίνονται σε πολλά μέρη στην Κωνσταντινούπολη αλλά είχα επιλέξει το συγκεκριμένο γιατί η τελετή αυτή ταίριαζε απίστευτα με τον υπέροχο ατμοσφαιρικό χώρο, το παλιό χαμάμ, στον οποίο στεγάζεται το κέντρο. Πριν ξεκινήσει η παράσταση αλλά και κατά την διάρκεια δίνονται πληροφορίες στους θεατές για κάθε κομμάτι της τελετής έτσι ώστε να μαθαίνεις λίγα πράγματα γύρω από αυτό. Στο τέλος αγόρασα και το dvd με την παράσταση για να το βλέπω και σπίτι μου όποτε θέλω αλλά και για να το δουν κάποιοι συγγενείς μου που ενδιαφέρονταν για αυτή την τελετή. Η εμπειρία αυτή είναι κάτι που πρέπει να ζήσει κατά την άποψή μου κάθε επισκέπτης της Τουρκίας. Προσωπικά δεν νομίζω ότι θα ξαναπήγαινα να παρακολουθήσω την ίδια ακριβώς παράσταση στον ίδιο χώρο αλλά την επόμενη φορά θα επέλεγα να τους δω και κάπου αλλού για να δω αν θα μου φανούν πιο “αυθεντικοί”.



Μετά από πολλές ώρες στον δρόμο και χωρίς να έχουμε φάει σχεδόν τίποτα επιστρέψαμε στο δωμάτιο για ξεκούραση. Η αυριανή μέρα είχα πάλι φουλ πρόγραμμα!