Κούβα Κούβα, η εκδρομή των ονείρων μας στο νησί της επανάστασης.

[psilos3]

Ρούμι, πούρα και Αβάνα!



Είχαμε συνειδητοποιήσει ότι οι μέρες της εκδρομής πλησίαζαν στη λήξη τους, πάνω που είχαμε προσαρμοστεί σε όλα τόσο καλά. Δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό φυσικά, παρά μόνο να γυρίσουμε την Αβάνα όσο καλύτερα γινόταν, και να κρατήσουμε όσα περισσότερα μπορούμε απ’ αυτή.

Πήραμε λοιπόν για ακόμα μια φορά διαφορετικό δρόμο για το κέντρο περπατώντας τα στενά της πόλης:

Πρώτος προορισμός μας σήμερα το περίφημο ‘’Romeo Y Julieta Cigar Factory’’ όπου θα βλέπαμε τη κατασκευή των πούρων και θα ψωνίζαμε στο ομώνυμο μαγαζί ακριβώς από κάτω. Οι συστάσεις μας ήταν καλές, αλλά υπολογίσαμε λάθος λόγω της ημέρας με αποτέλεσμα να βρούμε το εργοστάσιο κλειστό. Αρκεστήκαμε λοιπόν στο κατάστημα, το οποίο γυρίσαμε με ευχαρίστηση. Οι επιλογές για ψώνια είναι πάρα πολλές και απευθύνονται σε κάθε τσέπη. Πέρα από τη μεγάλη ποικιλία σε πούρα και πουράκια θα βρείτε να αγοράσετε και ρούμι. Ψωνίσαμε λοιπόν πολύ ωραία πράγματα για μας και τους φίλους μας.

Εδώ πρέπει να αναφέρω και τον κανονισμό, τον οποίο θα σας συμβούλευα να σεβαστείτε, αν δε θέλετε να δείτε τα πούρα σας να καταλήγουν στα σκουπίδια κατά τον έλεγχο, κάτι το οποίο συνέβη σε ένα συνεπιβάτη Έλληνα και δε μου άρεσε καθόλου:

2 λίτρα το όριο για οινοπνευματώδη (3 μπουκάλια Havana Club πχ)

Για τα πούρα:

200 τεμάχια τσιγάρα ή

100 τεμάχια πουράκια ή

50 πούρα

(τα εργατικά πούρα θεωρούνται τσιγάρα).


Στη συνέχεια περπατήσαμε περίπου 2 χιλιόμετρα με κατεύθυνση τη θάλασσα, μέσα από τα δρομάκια του κέντρου:

Στόχος μας ήταν να φτάσουμε σε ακόμα ένα σημείο – σταθμό της εκδρομής, το μουσείο του Havana Club ή αλλιώς ‘’Museo del Ron Havana Club’’:

Πληρώσαμε την είσοδο των 8 Cuc η οποία περιλαμβάνει Αγγλόφωνο τουρ και δοκιμή, και μπήκαμε στον προαύλιο χώρο όπου είχε αναμονή μέχρι να συγκεντρωθεί ο αριθμός των ατόμων. Το μουσείο στεγάζεται σε ένα ανακαινισμένο αποικιακό αρχοντικό του 18ου αιώνα. Η έναρξη της ξενάγησης σημαίνει με ένα χαρακτηριστικό κουδούνι στην αρχή της μαρμάρινης σκάλας.

Ο ξεναγός που μας ανέλαβε ήταν πολύ κατατοπιστικός και γνώριζε αρκετά καλά Αγγλικά.

Το μουσείο που ξεδιπλώνεται σιγά – σιγά μπροστά σου είναι ξεκάθαρα κάτι περισσότερο από έναν απλό χώρο κατασκευής ενός ποτού. Μαθαίνεις ότι σχετίζεται άμεσα με τη Κουλτούρα της χώρας, μαθαίνεις ότι εξαιτίας του ζαχαροκάλαμου και της παραγωγής του ρουμιού είναι τέτοια η σύσταση του πληθυσμού (περίπου το 1/3 των Κουβανών απόγονοι σκλάβων από την Αφρική), μαθαίνεις ότι είναι το νούμερο ένα εξαγώγιμο προϊόν σε όλο τον κόσμο, και μαθαίνεις ότι ο ίδιος ο Γκεβάρα ανέλαβε να επαναπροσδιορίσει το στάτους του εργοστασίου, την κατάσταση των εργατών και την αναδιανομή του.

Η μακέτα με το ακριβές μοντέλο ατμομηχανής. Η Κούβα ήταν η πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής που χρησιμοποίησε ατμομηχανή για τη μεταφορά του ζαχαροκάλαμου:

Πραγματικά εντυπωσιακά στοιχεία, όπως εξίσου ενδιαφέροντα όλα όσα μαθαίνεις για τη παρασκευή του ρουμιού, από τη συλλογή του ζαχαροκάλαμου, έως το τέλος του και τη παλαίωση στο βαρέλι. Το πιο χαρακτηριστικό που έμαθα είναι ότι το μαύρο ρούμι που θεωρείται και το καλύτερο, παλαιώνεται σε βαρέλια τα οποία είχαν πρωτύτερα ουίσκι, και αγοράζονται μαζικά από την Ιρλανδία.

Η ξενάγηση ολοκληρώνεται στην αίθουσα γευσιγνωσίας (όλε) του μουσείου, με το τεράστιο ξύλινο μπαρ. Είναι η στιγμή που εξηγούν όλα τα προϊόντα που διατίθενται προς πώληση, από το κατάστημα που βρίσκεται εντός του μουσείου φυσικά και σου δίνουν να δοκιμάσεις το «νέκταρ κατευθείαν από τη πηγή», Αβάνα μαύρη παλαιωμένη δηλαδή.

Τέλος επιστρέφοντας στον προαύλιο χώρο και πριν το κατάστημα, είναι ένα χαρακτηριστικό υπαίθριο μπαράκι το οποίο χρησιμοποιεί μια παραδοσιακή μηχανή για να στύψει το ζαχαροκάλαμο και να το σερβίρει σε ένα εξαίρετο κοκτέιλ μαζί με μαύρο ρούμι και πορτοκάλι στη τιμή των τεσσάρων CUC.

Εξυπακούεται ότι ήπιαμε από ένα καθώς δε γινόταν να είμαστε εκεί, να το έχουμε μπροστά μας και να μη το δοκιμάσουμε. Διαθέτουμε και μια αξιοπρέπεια…

Εκεί γνωρίσαμε κι ένα ζευγάρι από τη Φινλανδία, με τους οποίους πιάσαμε τη κουβέντα. Τα παιδιά αναχωρούσαν την επομένη για ένα εφταήμερο στο Βαραντέρο και είναι οι μόνοι για τους οποίους εν μέρει τους δικαιολογώ. Το κριτήριο τους βέβαια φάνηκε ότι δεν είναι και πολύ σοβαρό, καθώς ξέρανε την Ελλάδα και μάλιστα είχαν έρθει στη Θεσσαλονίκη η οποία τους έκανε εντύπωση για την αρχιτεκτονική της, την ανοιχτωσιά της, και τους μεγάλους φαρδιούς δρόμους. Εντάξει, δε ξέρω πόσο χάλια παίζει να ναι το Ελσίνκι, πάντως με τη περιγραφή τους για τη Σαλονίκη γελάει ο κόσμος. Εκτός αν την είδανε ανήμερα δεκαπενταύγουστο….

Βγήκαμε με πολύ ευχάριστη διάθεση από τη ξενάγηση (και από τα ρούμια) με σκοπό να κάνουμε καμιά βόλτα για ψώνια. Στο δρόμο δίπλα απ’ το μουσείο είχα μια ακόμη εξαιρετική λήψη, χαρακτηριστική και αυτή της εκδρομής:

Κατευθυνθήκαμε παραλιακά περνώντας από τη ‘’ Iglesia de Paula’’

Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε τη πολύ γνωστή κλειστή αγορά της Αβάνας, τη λεγόμενη ‘’ Almacenes San José Artisans' Market’’ την οποία πρέπει να επισκεφτείτε οπωσδήποτε αν σχεδιάζετε να περάσετε απ’ την Αβάνα. Πληθώρα από σουβενίρ, είδη τέχνης και ζωγραφικής, δερμάτινα είδη τα οποία είναι φημισμένα, είδη καπνού, μπλουζάκια, ρούχα, καπέλα, σημαίες και πραγματικά ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Εννοείται φυσικά με το απαραίτητο παζάρι. Αφιερώσαμε περίπου 2 ώρες εκεί, και αφού πήραμε αρχικά από ένα δώρο στον εαυτό μας, μπλουζάκι Crystal & Bucanero αντίστοιχα, ψωνίσαμε σχεδόν όλα μας τα δώρα της εκδρομής για τους αγαπημένους μας.

Οι ώρες είχαν περάσει για τα καλά όμως, και μετρούσαν αντίστροφα για μας, οπότε και αφιερωθήκαμε στο αγαπημένο μας σπορ, να κάνουμε βόλτες δηλαδή στο ιστορικό κέντρο – το οποίο πρέπει κάπου εδώ να αναφέρω ότι έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO (το 1982), μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς – και να σταματάμε σε όποιο μπαρ και καντίνα μας κάνει κέφι. Η εικόνα μιλάει από μόνη της, για πολλοστή φορά στην εκδρομή αυτή:

Οι φίλοι μας οι Κουβανοί αμέριμνοι να παίζουν ντόμινο στο δρόμο:

Εγώ φταίω που γίνομαι γραφικός με την ομορφιά της Αβάνας;

Ποια είναι η πιο ωραία πόλη του κόσμου τελικά μου λέτε;

Πήραμε το δρόμο για το σπίτι, αφού κάναμε την απαραίτητη στάση στο πάρκο για πρόσβαση στο ίντερνετ. Είχαμε βρει ένα πάρκο αρκετά πιο κοντά μας, και σχεδόν πάντα χωρίς κόσμο οπότε και διευκολυνόταν πολύ η όλη κατάσταση. Δίπλα τα παιδάκια να παίζουν μπάλα στο δρόμο:

Ξεκουραστήκαμε λίγο κι ετοιμαστήκαμε για έξω. Οι πληροφορίες που είχαμε το προηγούμενο βράδυ από τον Jesus ήταν για ένα πολυχώρο στην Αβάνα, με μπαρ, φαγητό, μουσικές σκηνές με συγκροτήματα και πολλά άλλα όμορφα πράγματα, ο οποίος λεγότανε ‘’ Fábrica de Arte Cubano’’.

Η συμβουλή του ήταν να ξεκινήσουμε για εκεί νωρίς, σίγουρα πριν τις 8 κάτι το οποίο σαν Έλληνες φυσικά και δεν ακούσαμε και την πατήσαμε.

Περάσαμε από τη πλατεία της επανάστασης γύρω στις δέκα το βράδυ:

Μόλις φτάσαμε στο ‘’Fábrica de Arte Cubano’’ διαπιστώσαμε ότι η ουρά έκανε το γύρο του τετραγώνου, και ήταν φυσικά αδύνατο να περιμένουμε εκεί. Καλά να πάθουμε. Ο κλασσικός Κουβανός πιτσιρικάς που εμφανίστηκε με σκοπό να μας ζητήσει 10 Cuc ανά άτομο για να μας βάλει μέσα με «προτεραιότητα» μιας και ο αδερφός του δούλευε στη πόρτα έφυγε σβηστός…

Πήγαμε σε ένα Ιταλικό απέναντι να πάρουμε δύο μπυρίτσες, και προχωρήσαμε έως την Avenida 23 στην οποία συνεχίσαμε τη βραδιά μας σε διάφορα μπαράκια – καφενεία της περιοχής. Εκεί βρήκαμε σε ένα από τα καφενεία και εργατικά πούρα, απ’ όπου αγοράσαμε 2 πακέτα για να φέρουμε μαζί μας.

Ήταν ότι έπρεπε για καληνύχτα..

 

[psilos3]

Τελευταία μέρα, με «μια κάντιλακ αρχαία»

Τα ψέματα τέλος. Η τελευταία μέρα της εκδρομής που περιμέναμε τόσο καιρό και σχεδιάζαμε με τόση προσήλωση είχε έρθει. Τι να κάνουμε βέβαια που όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, και στη περίπτωση μας πολύ γρήγορα. Φτιάξαμε τις αποσκευές μας να είμαστε έτοιμοι, βγάλαμε στην άκρη τα ρούχα που θα χρειαζόμασταν για το ταξίδι, και τακτοποιήσαμε τα ψώνια που είχαμε κάνει όλες αυτές τις μέρες.

Μιας και φεύγαμε στις 12 το βράδυ από την Αβάνα, είχαμε νοικιάσει το σπίτι για μια επιπλέον διανυκτέρευση, μιας και το ποσό ήταν ιδιαίτερα χαμηλό και θέλαμε να χαλαρώσουμε, να κάνουμε ένα μπάνιο και να φύγουμε σαν άνθρωποι, όχι κατευθείαν από τους δρόμους.

Χωρίς να χάσουμε χρόνο λοιπόν αμοληθήκαμε στη βόλτα. Η διαδρομή γνωστή - άγνωστη:

Στο πρώτο μπαρ του ιστορικού κέντρου που ακούσαμε μουσική, χωθήκαμε. Η ζέστη ήταν ιδιαίτερα μεγάλη και ένα παγωμένο ήταν ότι χρειαζόμασταν. Κόστος τα γνωστά πλέον 3 Cuc:

Εκεί συμφωνήσαμε να κάνουμε και το χαβαλέ μας νοικιάζοντας ένα από τα ρετρό αυτοκίνητα με οδηγό για περιήγηση στη πόλη. Ε τόσες μέρες μόνο τα βλέπαμε, είχε έρθει η ώρα να το κάνουμε κι αυτό έτσι για να έχουμε να το λέμε και μόνο.

Γυρίσαμε προς τα πίσω στη γνωστή πιάτσα του ‘’Parque Central’’ όπου ήταν όλα τα αυτοκίνητα τέτοιου τύπου παρατεταγμένα. Οι Κουβανοί τα συντηρούνε σε άψογη κατάσταση καθώς είναι πηγή εσόδων και φυσικά μόνο με πατέντες καθώς δεν υπάρχουν ανταλλακτικά. Η εξυπνάδα αυτού του λαού σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερη.

Βρήκαμε αυτό που μας άρεσε πιο πολύ στο μάτι, και πήγαμε να συμφωνήσουμε αρχικά τη διαδρομή που θέλαμε να ακολουθήσουμε και φυσικά τη τιμή. Από τις διαθέσιμες διαδρομές διαλέξαμε να κινηθούμε μέσω του ‘’Canal de Entrada’’ στην απέναντι όχθη της πόλης, για να δούμε το σπίτι του Τσε, να κατέβουμε στο άγαλμα του Χριστού “Christ of Havana’’ και να δούμε τη θέα απέναντι, αλλά να κάνουμε στάση και στο φρούριο ‘’Fortaleza de San Carlos de la Cabaña’’. Ήταν σχεδόν στοχευμένες επιλογές καθώς τις υπόλοιπες διαθέσιμες τις είχαμε δει.

Με το που άκουσα τη τιμή των 60 Cuc που συνήθως ζητάνε και μαδάνε κάτι τουρίστες που δε τους νοιάζει έβαλα τα γέλια. Έβαλε κι αυτός τα γέλια γιατί κατάλαβε. Αντιπρότεινα 20 Cuc και τα βρήκαμε χωρίς ιδιαίτερο κόπο γύρω στα 30. Ανεβήκαμε στη κάντιλακ, βάλαμε μουσική και ξεκινήσαμε. Η ενδυμασία μας νομίζω ήταν η κατάλληλη για τη περίσταση.

Λίγο πριν την υπόγεια διάβαση:

Σοβιετικά άρματα πάνω στο λόφο:

Το λεγόμενο άγαλμα του Χριστού και η θέα της Αβάνας απέναντι:

Το σπίτι του Τσε (δεν ήταν ανοιχτό προς επίσκεψη εκείνη τη μέρα):

Η Fortaleza :

Επιστρέψαμε στο κέντρο και βγήκαμε ακόμα μια φωτογραφία που έκλεψε τις εντυπώσεις των φίλων μας στην Ελλάδα:

Κατηφορίσαμε με κατεύθυνση τη παραλιακή αυτή τη φορά. Κοντοσταθήκαμε έξω από το Floridita σκεπτόμενοι να μπούμε μέσα, και ο μεσήλικας πορτιέρης μας έπιασε τη κουβέντα. Περιττό να πω ότι ήξερε την Ελλάδα, μιλούσε για τον Τσίπρα με απαξίωση, και εκθείαζε τον Παπανδρέου. Κι εκεί πασοκ ρε φίλε, ακόμα και στο κέντρο της Αβάνας… Δε μπήκαμε γιατί γινόταν ο κακός χαμός, και προχωρήσαμε πιο κάτω.

Βρήκαμε ένα πολύ ωραίο κατάστημα αμέσως στον κάθετο δρόμο με πολύ ιδιαίτερες αφίσες:

Απέναντι η γνωστή πιτσαρία που προαναφέρθηκα. Δείτε ουρά, μιλάμε για πραγματικά πετυχημένη συνταγή:

Συνεχίσαμε το δρομάκι προς τα κάτω με κατεύθυνση τη Malecon και σαφέστατο στόχο να σταματάμε σε όποιο μπαρ μας άρεσε για να πιούμε ένα ποτό. Ήταν οι τελευταίες ώρες μας στην Αβάνα και τις γλεντούσαμε όπως έπρεπε.

Στο ενδιάμεσο σταματήσαμε στο πολύ γνωστό λόγω φόρουμ ‘’Paladar Don Pucho’’ και φυσικά δε θυμόμουν το γνωστό λογοπαίγνιο και τη πάτησα όταν μου το είπε ο Νίκος. Το φαγητό εξαιρετικό, πλήρες μενού στο οποίο διάλεγες χοιρινό, κοτόπουλο, ή αστακό, ορεκτικό, καφέ, και φυσικά κοκτέιλ, όλα με 12 Cuc το άτομο, και με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής παρακαλώ. Είναι κάτι που συνηθίζεται, μπάντες μπαίνουν και παίζουν σε εστιατόρια και μπαρ για λίγο, και πληρώνονται με φιλοδωρήματα.

Ειδικότερα στο φαγητό υπάρχουν αρκετά τέτοια καταστήματα στην Αβάνα και σε άλλες περιοχές της Κούβας τα οποία αξίζει να εμπιστευτείτε για να δοκιμάσετε τη τοπική κουζίνα. Άλλα ξεχωρίζουν κι έχουν εξαιρετικές συστάσεις, όπως πχ αυτό στο Ρεμέδιος, και άλλα απλά τα συναντάς και σου κάνουν το κλικ. Γενικότερα δεν μας απογοήτευσε η κουζίνα, αν και δεν είμαστε σίγουρα οι κατάλληλοι άνθρωποι να μιλήσουμε γι’ αυτό.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας μετά το φαγητό με σκοπό να βρούμε ένα ακόμα φιλόξενο μπαρ, και λίγο πριν τη θάλασσα το βρήκαμε. Μια μπάντα έπαιζε μουσική ακριβώς από δίπλα, και άπειροι τουρίστες σαν εμάς βολτάρανε στο δρόμο.

Συνεχίσαμε στο πάρκο του μουσείου της πόλης:

Και στο άγαλμα του Simón Bolivar και τη διπλανή πλατεία :

Η γνωστή Plaza Vieja:

Η ώρα για επιστροφή πλησίαζε, και αφού ήπιαμε ένα τελευταίο σε ένα πολύ ωραίο μπαρ, προχωρήσαμε προς τα πίσω.

Βρήκα την ευκαιρία για μια τελευταία φωτογραφία στη μέση του δρόμου μπροστά από το Καπιτώλιο. Καλά όχι ότι είχε κίνηση τις υπόλοιπες ώρες αλλά εντάξει:

Αυτές ήταν και οι τελευταίες εικόνες του κέντρου της πόλης, εικόνες που ακόμα και τώρα παραμένουν ολοζώντανες στη μνήμη μας.

Στο δρόμο για το σπίτι μας σταματήσαμε για μια γρήγορη μπύρα στο αγαπημένο μας αναψυκτήριο, αλλά και σε ένα παντοπωλείο για να προμηθευτούμε μια καστανή Αβάνα για το αεροδρόμιο. Είχαμε βραδινή 12ωρη σχεδόν πτήση, κι έπρεπε κάπως να τη παλέψουμε…

Στο σπίτι κάναμε τις τελευταίες ετοιμασίες, ένα ντουζάκι να ξεϊδρώσουμε, αλλάξαμε ρούχα, τα οποία παρόλο που είχαμε ταξίδι μπροστά μας ήταν καλοκαιρινά. Δε γίνεται να ντυθείς πιο βαριά όταν έχει 30 βαθμούς στην Αβάνα. Αναγκαστικά μπαίνεις στο κλίμα.

Στις 8 ήρθε η Ιρένε με την αδερφή της και τον άντρα της. Ακόμα μια φορά μας έφερε να μας πλασάρει πούρα «και καλά» γνήσια σε ασυναγώνιστη τιμή. Δώσαμε κάτι λίγα Cuc, ξέροντας εκ των προτέρων ότι δεν είναι αυθεντικά αλλά δε θέλαμε να χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Σίγουρα θα το έχετε διαβάσει, αλλά να το πω κι εγώ με τη σειρά μου. Αυθεντικά πούρα αυστηρά και μόνο σε καταστήματα. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βρείτε αλλού. Θα σας πλησιάσουν (ειδικά άμα σας δουν να καπνίζετε) θα σας πιάσουν κουβέντα, θα σας καλέσουν σπίτι τους να σας δείξουν πούρα «και καλά» γνήσια σε τιμή ευκαιρίας. Δε ξέρω τι γίνεται σε άλλες πόλεις, μιλώ με σιγουριά για Αβάνα όμως. Και το ξέραμε πριν πάμε, και το διαπιστώσαμε όταν πήγαμε.

Πλάκα έχει ένα περιστατικό που είχα πιάσει τη κουβέντα στο ιστορικό κέντρο με κάτι ντόπιους. Με είδαν με το πούρο στο χέρι, άρχισαν να μου μιλάνε, στην αρχή περί πολιτικής και τα σχετικά, μετά άρχισαν το ψηστήρι να πάω να δω τα πούρα στο σπίτι του ενός. Πάνω που είχε ανάψει η κουβέντα, γιατί τους έλεγα ότι είναι ψεύτικα και ότι αν ήταν αληθινά θα τα πουλούσαν σε μαγαζί για να βγάλουν δεκαπλάσια και σχεδόν το παραδέχτηκαν, ξαφνικά σταμάτησαν τη κουβέντα με μιας, και δεν ανοίγανε καν το στόμα τους, από τη μια στιγμή στην άλλη… Δε κατάλαβα γιατί έγινε αυτό, και απάντηση στην απορία μου έδωσε η στροφή του κορμού μου, όπου είδα μια περίπολο της αστυνομίας να περνάει… Δε ξέρω, παίζει να ήταν σε μαύρη λίστα οι συγκεκριμένοι. Γεγονός είναι πως βάλαμε όλοι μαζί τα γέλια μόλις έφυγαν, παρόλο που δε τη πάτησα στον πρόλογο τους για τα πούρα.

Στο θέμα μας, αφού λοιπόν τελειώσαμε με τα πούρα, και αφού τους αφήσαμε δώρο ότι προμήθειες σε φαγώσιμα είχαμε, μπισκότα, κριτσίνια, παστέλια κτλ, αλλά και σαμπουάν, αφρόλουτρα, αντικουνουπικά τα οποία αγοράσαμε για το ταξίδι και μόνο και δεν υπήρχε λόγος να τα κουβαλάμε πίσω, φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο τους και αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο. Είχαμε συμφωνήσει να πάρουν αυτοί τα 25 CUC να μη ψαχνόμαστε για ταξί. Φυσικά αυτό είναι κάτι που δεν επιτρέπεται, οπότε μας είχαν δασκαλέψει ότι αν γίνει κάτι να αναφέρουμε ότι μας πήγαν δωρεάν.

Στις 9 παρά είχαμε φτάσει στο αεροδρόμιο, αρκετά νωρίτερα καθώς η πτήση για Παρίσι αναχωρούσε στις 12, αλλά ποτέ δε ξέρεις τι γίνεται. Τελειώσαμε σε 15 λεπτά με τα διαδικαστικά και βγήκαμε έξω να πιάσουμε ένα καλό πόστο. Στις χειραποσκευές μας κουβαλούσαμε μερικά πούρα, τη καστανή Αβάνα που είχαμε ψωνίσει νωρίτερα, μερικά ξηροκάρπια, και το ηχείο για μουσική. Μια χαρά, ήταν ότι έπρεπε για να μπούμε στη πολύωρη πτήση ακριβώς όπως έπρεπε.

Η ώρα πέρασε, και μπήκαμε μέσα για να κατευθυνθούμε προς την επιβίβαση. Αφού ψωνίσαμε ένα μπουκαλάκι ρούμι (σφραγισμένο μεν από το κατάστημα αλλά χωρίς απόδειξη) περάσαμε στα ενδότερα για να αλλάξουμε τα τελευταία μας Cuc. Φυσικά και οι δικαιολογίες περίσσευαν, ότι δεν έχουν διαθέσιμα ευρώ αλλά ούτε και δολάρια, οπότε μείναμε με ένα μικρό υπόλοιπο το οποίο καταναλώσαμε ευτυχώς σε φαγητό και μπύρες. Το αεροδρόμιο ήταν πολύ φθηνό σε όλα του, καμία σχέση με τα δικά μας και τα άλλα ευρωπαϊκά «φαρμακεία».

Επιβιβαστήκαμε στο αεροσκάφος της Air France από το οποίο δεν έμεινα ευχαριστημένος για το διαθέσιμο χώρο επιβάτη, καθώς δεν ήταν καθόλου άνετος. Επίσης δεν ενθουσιάστηκα από τη τροφοδοσία σε σχέση μάλιστα με τη low cost εταιρεία με την οποία ήρθαμε. Ήταν πολύ μετρημένοι σε όλα τους, και παρόλο που απέσπασα ωραία σχόλια για το μπλουζάκι Powerslave των Iron Maiden το οποίο φορούσα, από τον άντρα προϊστάμενο καμπίνας, δεν κεράστηκα ούτε μια μπυρίτσα….

Δώδεκα ώρες μετά είχαμε προσγειωθεί στο Charles de Gaulle Airport. Κατά τον έλεγχο μας πήραν το μπουκάλι της Αβάνας που είχαμε αγοράσει, καθώς δε συνοδευόταν από απόδειξη. Ηλίθιος κανονισμός πραγματικά, μιας και ήταν σφραγισμένο και είχε αγοραστεί από το κατάστημα του αεροδρομίου. Ο Γάλλος που μας έλεγξε αν και συνομήλικος δεν έκανε τα στραβά μάτια, και τα παρακάλια μου μεταβλήθηκαν «στο λαιμό να σου κάτσει» στα Ελληνικά. Περιμέναμε κρυώνοντας -καθώς στο Παρίσι χιόνιζε- τη πτήση μας για την Ελλάδα.

Με αυτή την έντονη αντίθεση, η εκδρομή που ονειρευόμασταν εδώ και χρόνια είχε φτάσει στο τέλος της.

 

[psilos3]

Απολογισμός – σύνοψη


Θα κλείσω με τη γνωστή πλέον μορφή ερωταπαντήσεων προς τον εαυτό μου:


-Σου έφτασαν οι 10 μέρες για τη Κούβα;

Όχι. Δε μπορώ να πω ότι ήταν λίγο, ωστόσο είναι μια εκδρομή που δε τη χόρτασα.


-Θεωρείς ότι πήρες καλή γεύση της χώρας;

Ναι και βέβαια. Περάσαμε πολλές ώρες στο δρόμο, μιλήσαμε, γυρίσαμε, οδηγήσαμε, τα κάναμε όλα, σε ότι αφορά πάντα το κομμάτι της χώρας που είδαμε.

-Πόσες μέρες πιστεύεις ότι θα ήταν ιδανικά να έχεις στη διάθεση σου και γιατί;

Άλλες τόσες θα ήταν νομίζω εντάξει. Θα αφιέρωνα 2 στο Vinales και το δυτικό κομμάτι του νησιού, και τις υπόλοιπες από το Camagay και πέρα, από το Holguin φτάνοντας μέχρι το Guantanamo & το Baracoa, πάντα έχοντας στη διάθεση μου το αμάξι για τις μετακινήσεις.

-Φαίνεται ότι έχουν μείνει εκκρεμότητες. Μήπως μετάνιωσες και θεωρείς ότι έπρεπε να μη τη κάνεις την εκδρομή έχοντας μόνο τόσες μέρες;

Όχι, σίγουρα όχι. Να μετανιώσω να κάνω την εκδρομή των ονείρων μου, πετυχαίνοντας την μάλιστα σε τέτοια καλή τιμή συνολικά; Θα το έκανα και για λιγότερες, ωστόσο για το τμήμα που είδα τις θεωρώ ικανοποιητικές.

-Θα ξαναπήγαινες στη Κούβα;

Την επόμενη μέρα το πρωί με το που γύρισα. Και σίγουρα θα ξαναπάω. Μια φορά δε φτάνει!

-Ένιωσες κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της εκδρομής ανασφάλεια, φόβο ή κάτι να μη πηγαίνει καλά;

Είναι κάτι που τόνισα αρκετές φορές στο κείμενο μου, και κάτι που όλοι με ρώτησαν, πριν και αφού γύρισα. Κατηγορηματικά όχι λοιπόν και σε καμία περίπτωση. Πιο πολύ φοβάμαι σε σημεία της Θεσσαλονίκης παρά στην Αβάνα. Κινηθήκαμε παντού, ακόμα σε σκοτεινά σοκάκια το βράδυ, σε πάρκα κτλ. Ουδείς ενδιαφερόταν για μας. Ασφαλέστατη χώρα σε όλα της.

-Πόσα χρήματα κόστισε τελικά το όλο εγχείρημα;

Εισιτήρια, διαμονές, καύσιμα, ενοικίαση αυτοκινήτου, ταξί, ψώνια, αξιοθέατα, ποτά, φαγητά, όλα μα όλα κοντά στα 1250€ χωρίς να υπάρξει στιγμή που στερηθήκαμε κάτι.

-Θεωρείς ότι μπορούσες να κάνεις λιγότερα έξοδα;

Ναι, κυρίως από το αυτοκίνητο καθώς ήταν το σημαντικότερο έξοδο της εκδρομής. Ωστόσο ήταν αναπόφευκτο καθώς η πολυτέλεια του χρόνου δεν υπήρχε. Οι τιμές στα Casas νομίζω ήταν ιδανικές, και από κει και πέρα δείξαμε μια αδυναμία παραπάνω στις Αβάνες, τι να κάνουμε, ψυχούλα έχουμε κι εμείς…

-Πιστεύεις ότι είναι κάτι που μπορούσες να κάνεις και δε το έκανες;

Στα πλαίσια πάντα του οδικού δικτύου και των πόλεων που κινηθήκαμε ναι. Το απωθημένο που έμεινε και μπορούσε να γίνει αλλά δε προλάβαμε ήταν οι καταρράκτες του “El Nicho”, ανάμεσα σε Trinidad & Cienfuegos. Επίσης μια βουτιά ακόμη σε κάποια από τις παραλίες κοντά στο Remedios.

-Ήταν το ταξίδι στη Κούβα τελικά τόσο δύσκολο όσο φάνταζε;

Όχι σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως είναι από τα εύκολα ταξίδια από τη στιγμή που θα λύσεις το «πρόβλημα» των εισιτηρίων. Αυτό και η μετακίνηση στη χώρα, αποτελούν το 75% του ταξιδιού κατά τη προσωπική μου άποψη. Αν διευθετηθούν αυτά τα δύο με οικονομικό τρόπο, τα υπόλοιπα με αρκετό διάβασμα φτιάχνονται εύκολα.

-Τι θα συμβούλευες σ’ αυτόν που ψάχνεται να πάει στη Κούβα, μόνος ή με οργανωμένη εκδρομή;

Να διαβάσει πολύ καλά το φόρουμ, να ακολουθήσει τις εξαιρετικές συμβουλές των παιδιών, και να μη μπει στη λούμπα του οργανωμένου γκρουπ εκτός αν δε γίνεται αλλιώς λόγω συνθηκών.

Να μην ακούει τη παραπληροφόρηση, να ταξιδέψει άφοβα, να περιηγηθεί απροβλημάτιστα σε μία από τις ασφαλέστερες χώρες του κόσμου, να μπει στο ρυθμό της Αβάνας, να την περπατήσει, να την ανακαλύψει, να γνωρίσει κόσμο και ιδιαίτερα τους ντόπιους, να μείνει στα σπίτια τους και όχι στα απρόσωπα ξενοδοχεία, να φάει απ’ το φαΐ τους, και να διαπιστώσει τελικώς πόσο πολύ μοιάζουμε σαν λαοί. Να ταξιδέψει μέσα απ’ τη χώρα αυτή στο παρελθόν, στην Ελλάδα ίσως του 50.

-Πιστεύεις ότι πέρασε αυτό το συναίσθημα μέσα απ’ την ιστορία σου;

Νομίζω ότι ήμουν παραπάνω αναλυτικός απ’ όσο τελικά έπρεπε για να το μεταφέρω όσο το δυνατόν καλύτερα. Δε ξέρω αν συνέβη, καθώς η αποτύπωση των ειλικρινών συναισθημάτων σε μια σελίδα, σε μερικές γραμμές κειμένου αν θέλετε, είναι κατά τη γνώμη μου τρομερά δύσκολο αντικείμενο. Ελπίζω κάτι να κατάφερα.

-Βρήκες ομοιότητες σε σχέση με αντίστοιχα ταξίδια σου;

Καμία ομοιότητα καθώς ήταν το πρώτο μου ταξίδι εκτός της Ευρωπαϊκής εμβέλειας. Δε συγκρίνεται αυτή η χώρα με οτιδήποτε κι αν είχα δει έως τώρα.

- Πιστεύεις ότι θα ακολουθήσει κάποιος τη ταξιδιωτική σου διαδρομή βρίσκοντας αφορμή την ιστορία σου;

Μακάρι να συμβεί κάτι τέτοιο, και να αρπάξει μια δυο συμβουλές που θα του φανούν χρήσιμες για το σχεδιασμό του ταξιδιού του. Έτσι δε κάναμε κι εμείς άλλωστε;

Τελειώνοντας έχω να πω το εξής:

Το ταξίδι της ζωής μου ήταν πολύ καλύτερο απ’ ότι το περίμενα τελικά.

Αυτό που κατάλαβα και σας μεταφέρω είναι ένα, ότι δε πρέπει να το σκεφτείς και πολύ, με το που βρεις την ευκαιρία φεύγεις, δε το αναβάλεις. Μόνο έτσι γίνεται στη τελική.

Τα λέμε στην επόμενη ιστορία, μακρινή ή και πιο κοντινή!

 

[sinefoula]

καλημερα,καταρχας συγχαρητηρια για τις αποψεις σου.υπεροχο ταξιδι,ονειρο ζωης και για μενα αλλα χλωμο το βλεπω,για την ωρα,που θα παει ομως;θα παω μια μερα...
φραπεδακι στην κουβα και κουνιστη καρεκλιτσα και παρεακι με τους ντοπιους αυτα κυριως ζηλεψα και τον τροπο που μας ταξιδευεις σ ενα μερος που πολλοι θα θελαμε να παμε...(πρεπει να βρω πατεντα να φτιαξω καρεκλιτσα,δεν πρεπει να ναι δυσκολο)...ωραιες φωτογραφιες,ωραια ιστορια,ωραιος ο τροπος που αντιμετωπιζεις ενα ταξιδι...συμφωνω με τις θαλασσες,ναι δυσκολο θα βρει κανεις σαν τις ελληνικες ακρογιαλιες,πατμο μενω........αν εχεις παει τηγανακια αρκιοι και μαραθι κι αγαθονησι απ οτι εγραψες,εχει υπεροχα νερα,αλλα δεν εχει δυστυχως αυτο το ρεμπελιο που εχει στην κουβα,απο πολλες αποψεις,εδω με συγχωρεις κανουν το σκατο τους παξιμαδι και ολο κλαιγονται,εκει απ οτι ειπες ειναι φτωχοι αλλα περηφανοι,εχω εναν φιλο κουβανο εδω πατμο,μενει με την ελληνιδα γυναικα του και συχνα μου λεει οτι εδω (αφιξιάδας) που θα πει οτι πνιγεται ο ανθρωπος κι οχι αδικα.ευχαριστουμε που μοιραστηκες την εμπειρια μαζι μας να ειστε καλα να ξαναπατε.
ΥΓ.ολα ωραια και καλα,αλλα θα ειχα ψοφησει με τοσο αλκοολ...καποτε το αντεχα πλεον...χλωμο.....μεγαλωσα γμτ....το ξενυχτι ακομα το χω ομως.και παλι ευχαριστουμε για το μοιρασμα.

 

[KIKI]

Απολαυστικη γραφή , εισαι ταλεντάρα !

Και οταν είδα νεα ιστορία για Κουβα σκεφτηκα τι άλλο πιά να γραφτει στο φορουμ σε ιστορίες και πληροφορίες ;
Ευτυχως έπεσα εξω !

 

[psilos3]

καλημερα,καταρχας συγχαρητηρια για τις αποψεις σου.υπεροχο ταξιδι,ονειρο ζωης και για μενα αλλα χλωμο το βλεπω,για την ωρα,που θα παει ομως;θα παω μια μερα...
φραπεδακι στην κουβα και κουνιστη καρεκλιτσα και παρεακι με τους ντοπιους αυτα κυριως ζηλεψα και τον τροπο που μας ταξιδευεις σ ενα μερος που πολλοι θα θελαμε να παμε...(πρεπει να βρω πατεντα να φτιαξω καρεκλιτσα,δεν πρεπει να ναι δυσκολο)...

Σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Αν κάτι θέλω να αναδείξω μέσα από την ιστορία μου αυτή είναι το γεγονός ότι με τους κατάλληλους χειρισμούς όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό το ταξίδι (μιλάω πάντα σε λογικά πλαίσια). Σου το εύχομαι λοιπόν ολόψυχα. Η κουνιστή πολυθρόνα ήταν τρομερό αξεσουάρ!

ωραιες φωτογραφιες,ωραια ιστορια,ωραιος ο τροπος που αντιμετωπιζεις ενα ταξιδι...συμφωνω με τις θαλασσες,ναι δυσκολο θα βρει κανεις σαν τις ελληνικες ακρογιαλιες,πατμο μενω........αν εχεις παει τηγανακια αρκιοι και μαραθι κι αγαθονησι απ οτι εγραψες,εχει υπεροχα νερα,αλλα δεν εχει δυστυχως αυτο το ρεμπελιο που εχει στην κουβα,απο πολλες αποψεις,εδω με συγχωρεις κανουν το σκατο τους παξιμαδι και ολο κλαιγονται,εκει απ οτι ειπες ειναι φτωχοι αλλα περηφανοι,εχω εναν φιλο κουβανο εδω πατμο,μενει με την ελληνιδα γυναικα του και συχνα μου λεει οτι εδω (αφιξιάδας) που θα πει οτι πνιγεται ο ανθρωπος κι οχι αδικα.ευχαριστουμε που μοιραστηκες την εμπειρια μαζι μας να ειστε καλα να ξαναπατε.
ΥΓ.ολα ωραια και καλα,αλλα θα ειχα ψοφησει με τοσο αλκοολ...καποτε το αντεχα πλεον...χλωμο.....μεγαλωσα γμτ....το ξενυχτι ακομα το χω ομως.και παλι ευχαριστουμε για το μοιρασμα.

Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις. Το ταξίδι αποφασίστηκε και μπήκε για τα καλά στα υπόψιν κάνοντας τουρ στα Δωδεκάνησα το καλοκαίρι του '17, συγκεκριμένα σε όλα όσα αναφέρεις, Αρκιούς-Μαράθι-Πάτμο-Αγαθονήσι-Λέρο-Λειψούς, οπότε αντιλαμβάνεσαι. Το ''ρεμπελιό'' που λες είναι και λίγο ιδώμα του λαού απ ότι καταλαβαίνω. Πνίγεται στη Πάτμο; Που και να ζούσε σε κανένα αστικό κέντρο...

Το αλκοολ είναι απαραίτητο και μέσα στις καθημερινές συνήθειες σε ένα τέτοιο ταξίδι. Μα γίνεται Κούβα δίχως ρούμι;

 

[psilos3]

Απολαυστικη γραφή , εισαι ταλεντάρα !

Και οταν είδα νεα ιστορία για Κουβα σκεφτηκα τι άλλο πιά να γραφτει στο φορουμ σε ιστορίες και πληροφορίες ;
Ευτυχως έπεσα εξω !

Ευχαριστώ πάρα πολύ, αν και αδικείς τις πραγματικές ταλεντάρες που βρίσκονται εδώ μέσα.
Έχω διαβάσει ιστορίες που τα παιδιά γράφουν καλύτερα από συγγραφείς.
Χαίρομαι που σου άρεσε, και χαίρομαι ακόμα περισσότερο αν καταφέρω να προσδώσω κάτι ακόμα, κάτι το διαφορετικό σε όλη αυτή τη πληροφόρηση!

 

[Marios_Gr]

Koύβα, το μέρος που πολλοί εξυμνούν από την ασφάλεια του ότι οι ίδιοι δεν πρόκειται ποτέ να ζήσουν τις ζωές τους υπό τις συνθήκες που επικρατούν εκεί... Συνέβαινε παλαιότερα και με την ΕΣΣΔ.

 

[go2dbeach]

Πολύ ωραία μας τα έγραψες και μετάφερες τον ενθουσιασμό σου! Το σκέφτομαι για επόμενο ταξίδι

 

[psilos3]

Πολύ ωραία μας τα έγραψες και μετάφερες τον ενθουσιασμό σου! Το σκέφτομαι για επόμενο ταξίδι

Σ' ευχαριστώ πολύ!
Είναι ένα ταξίδι που όλοι πρέπει να έχουν στα υπόψιν! Εύχομαι να το καταφέρεις.

 

[James]

Α ρε αδερφέ, τι μου θύμισες!! Τρομερό το ταξίδι στην Κούβα! Διαβάζω την ιστορία σου και κρατιέμαι να μην ανοίξω άλλο tab και να αρχίσω να ξαναψάχνω εισιτήρια....Όντως 10 μέρες δεν φτάνουν. Επιβεβαιώνω για μελλοντικούς αναγνώστες.....

 

[psilos3]

Α ρε αδερφέ, τι μου θύμισες!! Τρομερό το ταξίδι στην Κούβα! Διαβάζω την ιστορία σου και κρατιέμαι να μην ανοίξω άλλο tab και να αρχίσω να ξαναψάχνω εισιτήρια....Όντως 10 μέρες δεν φτάνουν. Επιβεβαιώνω για μελλοντικούς αναγνώστες.....

Μα πως είναι δυνατόν να πας σ' αυτή τη χώρα και να μη θες να ξαναπάς.
Σε καταλαβαίνω.
Το ίδιο παθαίνω κι εγώ συχνά - πυκνά!
Άνοιξε το ρημάδι το tab δε θα πάει χαμένο