Ουκρανία Κουτσομπολιό, επικοινωνιακό χάσμα και επίδοξες νύφες στο νέο σπίτι των Murin

[Bahari]

η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τέτοια απήχηση και φυσικά αυτό μου δίνει περισσότερο κέφι να συνεχίσω την εξιστόρηση!

Μα τι είναι αυτά που λες; :roll: Κρεμόμαστε από τα χείλη σου

 

[astral]

Υπέροχη αφήγηση για ακόμα μία φορά!
Αργείς όμως, αργείς πολύ κι έχουμε ξεροσταλιάσει να περιμένουμε

 

[YBONNH]

Πραγματικα σα μυθιστορημα!!! Μπραβο!
( Και ισως ειμαι η μονη που χαιρομαι που γραφεις αργα,
γιατι ετσι προλαβα την ιστορια στην εξελιξη της )

 

[Tolis-gef]

Είσαι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ πένα φίλε μου !!!
Μπράβο σου !!!
Μας γοητεύει η γραφή σου !

 

[kalspiros]

η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τέτοια απήχηση και φυσικά αυτό μου δίνει περισσότερο κέφι να συνεχίσω την εξιστόρηση!

Δεν είμαι και κανένας λόγιος αλλά προσωπικά η γραφή σου μου θυμίζει Νίκο Θέμελη. Εφ'όσων λοιπόν δεν περίμενες τέτοια απήχηση με την αφήγησή σου, σου προτείνω να αρχίσεις να κάνεις κι άλλα πράγματα στην ζωή σου για τα οποία δεν ήσουν αρκετά σίγουρος...

 

[LULLU]

Δεν είμαι και κανένας λόγιος αλλά προσωπικά η γραφή σου μου θυμίζει Νίκο Θέμελη. Εφ'όσων λοιπόν δεν περίμενες τέτοια απήχηση με την αφήγησή σου, σου προτείνω να αρχίσεις να κάνεις κι άλλα πράγματα στην ζωή σου για τα οποία δεν ήσουν αρκετά σίγουρος...

..
..και εγω συμφωνω με τον kalspiro...

 

[Lyda]

Ασε τις ανασφαλειες, το χεις λεμε αλλα αργεις....ελα στρωσου στο γραψιμο!!!!!!!

 

[Dva Srca]

Δεν είμαι και κανένας λόγιος αλλά προσωπικά η γραφή σου μου θυμίζει Νίκο Θέμελη. Εφ'όσων λοιπόν δεν περίμενες τέτοια απήχηση με την αφήγησή σου, σου προτείνω να αρχίσεις να κάνεις κι άλλα πράγματα στην ζωή σου για τα οποία δεν ήσουν αρκετά σίγουρος...

Δεν έχει τύχει να διαβάσω κάποιο βιβλίο του κ.Θέμελη, ωστόσο τώρα μου προκάλεσες περιέργεια! Όσο για την παρότρυνση, η αλήθεια είναι ότι γράφω από πολύ μικρή ηλικία και είναι ουσιαστικά το κυριότερο χόμπι μου, θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχω κάνει και ένα πρώτο βήμα προς τα έξω, αλλά γενικά ικανοποιούμαι δύσκολα και εξωτερικεύω αυτή μου την αγάπη ακόμα πιο δύσκολα εξαιτίας αυτού. Ωστόσο η αναγνώριση είναι πάντα πολύ σημαντική, γι' αυτό σας ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια!

VIII. Slava Ukraine!!

Η τελευταία μέρα είχε αισίως φτάσει. Αν και την είχα όλη μπροστά μου για να εξερευνήσω την πόλη του Λβιβ μια τελευταία φορά, όφειλα να ομολογήσω στον εαυτό μου ότι στεναχωριόμουν ήδη λίγο που θα έφευγα. Ας όψεται η δουλειά και η έλλειψη αρκετής άδειας καλοκαιριάτικα!

Με την Άννα ξεκινήσαμε χαλαρά εκείνη τη μέρα, χωρίς κανένα άγχος. Εκείνη σηκώθηκε νωρίς, μαγείρεψε για το μεσημέρι, ετοίμασε στην εγγονή της πρωινό και έφερε μια γύρα όοοολο το σπίτι με μια σφουγγαρίστρα. Εγώ ξύπνησα μετά τις δέκα και μισή για πρώτη φορά στο ταξίδι αυτό και βρήκα τη μικρή να χαζεύει στην τηλεόραση τους Flintstones. Έκατσα δίπλα της και χάζεψα λίγο κι εγώ, νιώθοντας ευτυχισμένος που στα κινούμενα σχέδια ποτέ δεν είναι απαραίτητο να καταλαβαίνει κανείς όλα όσα λέγονται, για να περάσει ευχάριστα την ώρα του.

"Όταν θα θελήσετε, έπεισα την ξαδέλφη μου να σας παρουσιάσουμε ολόκληρο το θεατρικό, στο οποίο εκείνη ντρεπόταν χθες να συμμετάσχει".
"Αφήστε τον ήσυχο!" ούρλιαξε η Άννα κάτω από τον απορροφητήρα της κουζίνας της, "δεν ήρθε εδώ για να του ζαλίσετε το κεφάλι!"

Η μικρή μαζεύτηκε λίγο και εγώ της έκανα νόημα ότι αργότερα θα μου παρουσίαζαν ό,τι ήθελαν. Ικανοποιήθηκε με την απάντηση και στράφηκε ξανά στην οθόνη.

Λίγα λεπτά μετά μπήκε στο σπίτι η Όλια και η άλλη πιτσιρίκα, η δεύτερη κρατώντας μια σακούλα παγωτά, τα οποία και μας μοίρασε.

"Μόνη της τα διάλεξε", μιλούσε εκ μέρους της ντροπαλής μικρής η Όλια, "από το πρωί σκεφτόταν τι θα διάλεγε για εσένα".

Η μικρή χαμήλωσε το κεφάλι και μου έδωσε στο χέρι ένα ξυλάκι σοκολάτα με γέμιση φρούτα του δάσους. Σε αυτό το σημείο να πω ότι η Ουκρανία παράγει μεγάλες ποσότητες παγωτών τοπικής μάρκας, δηλαδή ήταν η πρώτη χώρα στην οποία δεν είδα ούτε ένα ξενόφερτο ψυγείο (π.χ της Algida). Το παγωτό είναι πραγματικά φθηνό, το ακριβότερο δεν κάνει πάνω από 80 λεπτά του ευρώ και οι επιλογές γεύσης είναι πάρα πολλές. Όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, είναι κάτι που ένα μικρό παιδί (αλλά και ένα μεγάλο... παιδί!) δε μπορεί να βγάλει εύκολα από το μυαλό του.

Με την Άννα βγήκαμε καμια ώρα μετά στο δρόμο, να περιμένουμε το marshrut. Οι μικρές μας ακολούθησαν κάνοντας αγώνες με τα σκοινάκια τους και σηκώνοντας μικρά σύννεφα σκόνης στο πεζοδρόμιο. Το χωριό φαινόταν πολύ ήσυχο εκείνη τη μέρα, στο παντοπωλείο που δίπλα είχε μπαρ όμως υπήρχε κάποια κινητικότητα. Η Άννα πλησίασε να χαιρετίσει, πλησίασα κι εγώ. Πέντε-έξι νεαρά παλικάρια κατασκεύαζαν κάτι από ξύλο, που για την ώρα είχε απροσδιόριστο σχήμα και στο μοναδικό τραπεζάκι που είχε στηθεί έξω από το μαγαζί εκείνη την ώρα καθόταν... ποιός άλλος; Ο Γιάννης!

"Καλημέρα πατρίδα! Βλέπω σήμερα τεμπελιάσατε!"
"Εγώ απουρώ εσύ πώς ξύπνησες, μετά από το γκλέντι στου Ternopil!" αναφώνησε η Άννα με τα χέρια στη μέση.
"Δεν άντεξα πολύ, έφυγα νωρίς. Δε με βαστάει πολύ η καρδιά μου εμένα, τα έχουμε πει!"

Υπήρξε μια παύση μερικών δευτερόλεπτων, κατά τη διάρκεια της οποίας το βλέμμα όλων είχε στραφεί στους μάστορες.

"Ααα, θα αναρωτιέστε τι κάνουμε εδώ! Να, σήμερα ξύπνησα και ήρθα στο μαγαζί και με χτυπούσε ο ήλιος και ζαλίστηκα, έτσι είπα μεταξύ αστείου και σοβαρού ότι δε θα ξαναπατήσω στο μπαρ πριν απογευματιάσει και θα πηγαίνω μόνο στο άλλο, στην είσοδο του χωριού, που έχει τέντα. Ε, δεν ήθελε και πολύ η μαντάμ, έδωσε άτυπη διαταγή να φτιαχτεί υπόστεγο στην αυλή της! Καιρός ήταν, δε νομίζετε; Χαχαχα!"

Ήταν ολοφάνερο ότι ο Γιάννης ήταν μεθυσμένος. Δεν ήξερα τι ακριβώς αισθανόμουν για αυτό τον άνθρωπο. Από τη μία με γοήτευε το πόσο γραφικός ήταν και μου άρεσε να παρακολουθώ την ιδιότυπη σχέση που είχε δημιουργηθεί μεταξύ του ιδίου και των ντόπιων νεαρών παιδιών, από την άλλη μισούσα αυτή τη συμπεριφορά του, που ενώ το υπόστεγο φτιαχνόταν με δική του παρότρυνση, εκείνος απλά καθόταν και μπεκρόπινε στο τραπέζι, ενώ οι άλλοι δούλευαν μέσα στην πρωινή ζέστη.

Στο τραπέζι που καθόταν, η μπακάλισσα/ιδιοκτήτρια του μπαρ (ναι, είναι λίγο ιδιαίτεροι οι συνδυασμοί επαγγελμάτων στην Ουκρανία) είχε κόψει ντομάτα, αγγούρι και τυρί και του είχε ανοίξει τη γορίλκα (βότκα) που είχε παραγγείλει. Όμως κάτι του έλειπε. Έτσι μισομεθυσμένος όπως ήταν μπήκε στο αμάξι, έβαλε στη διαπασών ένα cd του Julio Inglesias (επειδή νίκησε η Ισπανία στο mundial και όλοι λέει στο χωριό ήθελαν να ακούσουν ισπανικά) και μάρσαρε για το άλλο παντοπωλείο. Λίγα λεπτά μετά, ενώ η Άννα είχε προλάβει να μου τον καταθάψει, εμφανίστηκε ξανά με ένα τεράστιο παριζάκι στα χέρια του.

"Αυτό μου έλειπε! Να, πάρε τώρα να σου κόψω μια φέτα", έκοψε και μου έδωσε. Το κρέας φαινόταν λιπαρό αλλά ήταν μαλακό και πολύ νόστιμο, εντελώς διαφορετικό από τα ελληνικά παριζάκια.

Μετά στράφηκε στους άλλους, άρχισε να τους κερνά σφηνάκια βότκες και κρέας. Οι περισσότεορι αρνούνταν ευγενικά, λέγοντας ότι ακόμα ήταν πρωί και δεν ήθελαν να μεθύσουν, όμως εκείνος επέμενε!

"Βρε λέτε δε θέλω να πιω και τελικά πίνετε! Τουλάχιστον κάντε το χωρίς ενοχές και δεύτερες σκέψεις!"

Η Άννα γύρισε και με κοίταξε με μια έκφραση αηδίας. Όταν έφτασε το marshrut και αφήσαμε τον Julio να τραγουδάει χιλιόμετρα πίσω μας, άρχισε να παραπονιέται πάλι για τον αλκοολισμό στην Ουκρανία. Έλεγε πως καλύτερα θα ήταν να υπήρχαν περισσότερα ναρκωτικά ακι λιγότερο ποτό, επειδή τουλάχιστον τα ναρκωτικά θα πουλούσαν πιο ακριβά και δε θα είχαν πρόσβαση σε αυτά όλοι, ενώ η βότκα, ως εθνικό και εξαγώγιμο προιόν της Ουκρανίας, είναι εξαιρετικά φθηνή και εύκολα προσβάσιμη.

Στο Λβιβ είχε περισσότερη υγρασία από τις άλλες μέρες, αλλά είχε αρχίσει ταυτόχρονα να ψιχαλίζει. Πήγαμε πρώτα στην αγορά με τα σουβενίρ, που απλώνεται σε ένα οικοδομικό τετράγωνο δεξιά από την όπερα. Τα σουβενίρ ήταν τόσο φθηνά σε σχέση με άλλους προορισμούς, που αγόρασα 2-3 μπουκάλια, 2 κανατάκια και μερικά μικροπράγματα (μπρελόκ, μαγνητάκια κλπ) με περίπου 12 ευρώ. Μάλιστα, επειδή είχα υπολογίσει ότι θα κόστιζαν παραπάνω, είχα αλλάξει 40 ευρώ σε γρύβνια, τα οποία τελικά δεν είχα τι να τα κάνω! Η Άννα είχε μαγειρέψει στο σπίτι και γενικά δεν είχα άλλα ουσιαστικά έξοδα να κάνω μέχρι την ώρα της αναχώρησής μου! Στην αγορά να τονίσω ότι δε μιλούσε κανείς αγγλικά, οπότε αν πάει κανείς από εσάς που διαβάζετε αυτή την ιστορία ετοιμαστείτε για πολλή γλώσσα του σώματος! Επίσης, με τα παζάρια δε τα πήγαιναν ιδιαίτερα καλά, όλοι τα δέχονταν χωρίς να προσβληθούν ή να τους φανούν παράξενα, αλλά μόνο μία από τους 4 μικροεμπόρους μας έκανε καλύτερη τιμή. Οι άλλοι ανένδοτοι. Α, και περιττό να πω ότι τα παζάρια τα έκανε η Άννα με δική της πρωτοβουλία.

Επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης, όπου αναζητήσαμε εκείνο το μπαρ της μαφίας που έλεγε ο Γιάννης το προηγούμενο βράδυ. Είχε δώσει στην Άννα οδηγίες - αλλιώς ειλικρινά δε θα το βρίσκαμε ΠΟΤΕ. Βρισκόταν σε μια μικρή στοά, χωρίς ΚΑΜΙΑ σήμανση, ταμπέλα ή διακριτική επωνυμία. Απλά έμπαινε κανείς στη στοά, έβλεπε μια αδιάφορη πόρτα, τη χτύπαγε και του άνοιγε ένας... πλήρως οπλισμένος άνδρας με μουστάκι και άγρια φάτσα και ζήταγε το "σύνθημα".

"Slava Ukraine! (Δόξα στην Ουκρανία!)" φώναξε όλο καμάρι η Άννα.

Ο φρουρός κοίταξε εμένα με ένα βλέμμα που υποδήλωνε μόνο προσμονή και λίγη δυσπιστία.

"Umm... Slava Ukraine!" είπα κι εγώ με λιγότερο πειστική προφορά, αλλά με αρκετή βεβαιότητα μόλις ξέφυγα από το εμμ της αρχής.
"Από πού είστε;"
"Από την Ελλάδα!" είπε η Άννα και ο φρουρός μάλλον ικανοποιήθηκε από την απάντηση και μας έδωσε ένα σφηνακοπότηρο με ΠΟΛΥ δυνατή ρακή με κανέλα. Έπρεπε να το πιούμε μονορούφι. Ήταν μέρος της δοκιμασίας. ΄

Με το σφηνάκι να καίει ακόμα το λαιμό μου, κατεβήκαμε τη γυριστή σκάλα και αντικρύσαμε κάτι εντελώς απρόσμενο: το υπόγειο ήταν ένα σύστημα από αληθινές κατακόμβες, που είχε μετατραπεί σε ένα πελώριο μπαρ σύγχρονου τύπου, με σερβιτόρες που φορούσαν όλες στενά μπλουζάκια, επιδεικνύοντας το πλούσιο μπούστο τους και κουνιόντουσαν δεξιά-αριστερά σαν την Πετρούλα του STAR αναφωνόντας "Slava Ukraine!" Σε διάφορα σημεία ήτα τοποθετημένα ομοιόμορφα όπλα της εποχής του επαναστάτη Stepan Bandera, που ηγήθηκε της επανάστασης των Ουκρανών ενάντια στη Ρωσία, όμως αργότερα προκάλεσε διχογνωμία για πιθανότητα προδοσίας του έθνους. Σε κάθε περίπτωση, στο Λβιβ ο Μπαντέρα θεωρείται τιτανομέγιστος ήρωας και το μπαρ αυτό ήταν το καταφύγιο των Bandery, των πιστών του συμπολεμιστών. Βιτρίνες με χάρτες της εποχής, εμβλήματα της Ουκρανίας και πολλά άλλα εθνικιστικά σύμβολα ήταν διασκορπισμένα στο χώρο. Μερικές επισκέπτριες πόζαραν στο φακό των φίλων τους φορώντας κράνη και κρατώντας τα όπλα των επαναστατών, γελώντας όλο καμάρι. Το μενού του μπαρ ήταν τσιμπημένο (και πάλι, όχι σε σύγκριση με τα ελληνικά δεδομένα, καθώς μια μαύρη μπύρα σε μπουκάλι μαζί με το σνακ που πρόσφεραν εκεί και ήταν ένα πλούσιο σε μέγεθος πιάτο τηγανητά στικς ψωμί με μπαχαρικά και σως κόστιζε 3 ευρώ) αλλά αρκετά πλούσιο σε επιλογές. Εμείς δεν πεινούσαμε καθόλου, οπότε περιοριστήκαμε στο μενού που προανέφερα.

Πίσω στην πόλη και είχε πλέον έρθει η ώρα να συναντήσουμε το μεγάλο γιο της Άννας για άλλη μια φορά, καθώς θα μας οδηγούσε σε ένα μέρος που βρισκόταν λίγο έξω από την πόλη και η Άννα δε θυμόταν καθόλου το δρόμο. Το μέρος αυτό είναι ουσιαστικά ένα πάρκο, όπου έχουν χτιστεί σπίτια και εκκλησίες που αναπαριστούν πιστά την εποχή που έζησε ο μεγάλος Ουκρανός εθνικός συγγραφέας και ποιητής Taras Shevchenko. Η είσοδος για το πάρκο ήταν 1 ευρώ, με διακυμάνσεις ανάλογα με τη μέρα και την ημερομηνία ωστόσο και την Τετάρτη που πήγαμε εμείς δεν είχε ξεναγούς ούτε ήταν ανοιχτά τα κτίσματα για το κοινό, καθώς ήταν η μέρα του ρεπο του μεγαλύτερου μέρους του προσωπικού. Η Άννα απογοητεύτηκε που δε θα έβλεπα το εσωτερικό των κτιρίων, όμως το πάρκο ήταν τόοοοσο μεγάλο που ειλικρινά ήταν αρκετό και μόνο να περπατήσει κανείς εκεί και να δει τα πάντα απ' έξω. 1 ώρα είναι απαραίτητη μόνο για να κάνει κανείς μια διερευνητική βόλτα. Στο πάρκο υπάρχουν εντυπωσιακές εκκλησίες χτισμένες αποκλειστικά από ξύλο (βλ. συνημμένη φωτογραφία), ένας μύλος και πολλά μικρά και μεγάλα σπιτάκια. Στο χώρο κυκλοφορούσαν και πολλοί Ουκρανοί ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, που ουσιαστικά είναι λευκά πουκάμισα με κόκκινα-μαύρα κεντήματα σε τριγωνικά και άλλα σχήματα στο γιακά και τα μανίκια. Ο γιος της Άννας μας εξήγησε ότι οσοι μπαίνουν σε αυτό το χώρο με παραδοσιακή φορεσιά, πληρώνονουν μισό εισιτήριο.

Πολλοί από αυτούς είχαν πάει εκεί για δουλειά, είδα έναν άνδρα να φωτογραφίζεται σε διάφορες πόζες (πιθανότατα για κάποιο περιοδικό, μιας και έκανε λίγο για μοντέλο) και ένα ζευγάρι με έναν κάμεραμαν, που προφανώς τραβούσε κάποιο αναμνηστικό βίντεο πριν ή μετά το γάμο του.

Στο πάρκο υπήρχε και ζωολογικός κήπος με πάπιες, χήνες, κότες, άλλα πτηνά και δύο αλογάκια Σετλαντ, τα οποία είχαν μια ιδιαίτερη αδυναμία στις... καραμέλες! Ο κόσμος τα τάιζε καραμέλες βουτύρου και σκέτης ζάχαρης και αυτά χτυπούσαν σαν εθισμένα με το πόδι τους το φράκτη, ζητώντας κι άλλο. Έβγαζαν δε απίστευτους ήχους ικανοποίησης, καθώς κατάπιναν τις καραμέλες.

Η Άννα πρότεινε να γυρίσουμε στο σπίτι να φάμε, όμως η νύφη της μας είχε καλέσει στο δικό της (εκείνο με το λίγο τρομακτικό εσωτερικό στη σοβιετική πολυκατοικία) για να φάμε σούπα που είχε μαγειρέψει και είχε ακούσει ότι μου άρεσε. Πριν μπούμε στο σπίτι, η Άννα με πήγε και σε ένα μπακάλικο να αγοράσω βότκες (είχε ολόκληρη βιτρίνα που καταλάμβανε το 1/4 του μαγαζιού) και πήρα δύο με μόλις 5 ευρώ σύνολο! Η Άννα εξήγησε ότι επειδή ακριβώς οι γορίλκες εκεί είναι πολύ φθηνές, ο νόμος δεν επιτρέπει σε κανέναν επισκέπτη να κουβαλήσει πάνω από 2 μπουκάλια στην πατρίδα του, για να αποφευχθεί το κερδοσκοπικό εμπόριο. Είχε μια λογική όλο αυτό, δε μπορώ να πώ

Η σούπα είχε ανάμεικτα φασόλια, πατάτα, καρότο και μπούκοβο και ήταν πολύ χυλωμένη αλλά νόστιμη. Φάγαμε επίσης και ρώσικη σαλάτα που εκεί (αλλά και στη Ρωσία) λέγεται Olivye και η οποία διαφέρει ΠΟΛΥ από τη συσκευασμένη σαλάτα που παίρνουμε στα ελληνικά σούπερ-μαρκετ, καθώς η παραδοσιακή συνταγή θέλει το όλο μίγμα λίγο πιο αραιό και με όχι τόσο πυχτή μαγιονέζα, με αρακά, ψιλοκομμένο ζαμπόν, πατάτα, καρότο και συχνά κάπαρη, πολλά υλικά από τα οποία λείπουν από τη συνταγή που ξέρουμε εδώ.

Μετά το γεύμα αποχαιρέτησα το γιο και τη νύφη της Άννας για τελευταία φορά πριν την αναχώρησή μου και επιστρέψαμε στο χωριό, φορτωμένοι τις σακούλες από τα ψώνια μας και ένα τεράστιο κουτί σοκολατάκια με λικέρ κεράσι που μου έκανε δώρο η νύφη. Δε μπορώ να πω, γενικά από φιλοξενία οι Ουκρανοί το έχουν πολύ. Περισσότερο οι γυναίκες, που είναι πιο ανοιχτές με ξένους και συνήθως πολύ πιο... νηφάλιες, αλλά και οι άνδρες που αν και λιγομίλητοι είναι τίμιοι και θέλουν να φύγει κανείς με καλές εντυπώσεις από τη χώρα τους.

Πίσω στο χωριό γύρω στις 8 το βράδυ με περίμενε ένα ακόμα σκετς και ένα ακόαμ τεράστιο (διπλάσιο από την άλλη φορά) πιάτο τηγανητά κολοκυθάκια. Η Όλια δεν ικανοποιήθηκε μέχρι να φάω το μισό πιάτο (με το ζόρι προφανώς) και μου έλεγε ότι αφού μου άρεσαν δεν έπρεπε να ντρέπομαι, ότι στην Ουκρανία οι άνθρωποι δε ντρέπονται να τρώνε. Η δικαιολογία μου ότι είχα βουρτσίσει τα δόντια δε την ικανοποίησε: "Οδοντόβουρτσα έχεις, οδοντόκρεμα επίσης έχεις, τα ξαναβουρτσίζεις. Αυτά ξανά ζεστά δε θα τα φας!"

Περιττό να πω ότι όταν ήρθε η ώρα να κοιμηθώ κατά τις δέκα, μιας και το πρωί θα ξυπνούσα στις 5 για να ταξιδέψω, ήμουν τόσο σκασμένος από το φαγητό, που είχα έναν ελαφρύ κοιλόπονο. Ωστόσο όλη αυτή η φροντίδα με έκανε να αισθανθώ τόσο ξεχωριστός, τόσο επιθυμητός και εντεταγμένος στην πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων με έναν παράξενο τρόπο που έσπαγε το φράγμα της γλώσσας, της διαφοράς μόρφωσης και ηλικίας. Χαμογέλασα και κοιμήθηκα τόσο βαθιά και ήρεμα, που δεν ονειρεύτηκα τίποτα εκείνο το βράδυ.

 

[Dva Srca]

Η ξύλινη εκκλησία στο πάρκο που τιμά την εποχή του Taras Shevchenko.

 

[black mamba]

Απίστευτα ζωντανή αφήγηση. Θα μπορούσε να είναι σενάριο, διήγημα ή κομάτι από μυθιστόρημα. Αν και το ανακάλυψα αργά (συνήθως διαβάζω ιστορίες μόνο για μέρη που ενδιαφέρομαι να επισκεφτώ- εδώ με τράβηξε ο τίτλος) το απόλαυσα αληθινά. Πάντα τέτοια! Μπράβο!

 

[Dva Srca]

ΙΧ. Το τέλος του ταξιδιού

Το επόμενο πρωί, σηκωθήκαμε ξημερώματα για να πάμε στο αεροδρόμιο του Λβιβ, περίπου 10-15 χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της πόλης και συνολικά περίπου 40 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό, όπου έχτισε το σπίτι της η Άννα. Όσο ο άντρας της έβγαζε το αυτοκίνητο από το γκαράζ, συμμάζεψα τα τελευταία μου πράγματα, στρίμωξα τα 2-3 κουτιά σοκολατάκια και τα σουβενίρ μέσα στη βαλίτσα μου και έβγαλα όλα τα πράγματα στο χωλ. Εκεί με περίμενε η μικρή, είχε ξυπνήσει από το θόρυβο και στεκόταν με το νυχτικό της μπροστά από τον καναπέ, περιμένοντάς με.

"Θα επιστρέψετε;" με ρώτησε μόνο, με ένα βλέμμα που έδειχνε μια συγκαλυμμένη στεναχώρια.
"Αν το επιτρέψει ο χρόνος και τα χρήματα, ίσως", την καθησύχασα όσο μπορούσα και την αποχαιρέτησα. Πάντοτε μου προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον το πόσο εύκολα δένονται τα παιδιά, ακόμα και με ανθρώπους που δε μιλάνε την ίδια γλώσσα με αυτά.

Η Άννα μου έδωσε ένα σακουλάκι μπισκότα και μια σοκολάτα "για το ταξίντι". Τα δέχτηκα με ευχαρίστηση και μαζί μπήκαμε στο αυτοκίνητο, με τη μικρή να μας αποχαιρετά στο κατώφλι της πόρτας, προτού επιστρέψει για ύπνο.

Στο δρόμο για το αεροδρόμιο κοιτούσα όλα αυτά τα μικρά σημεία ενδιαφέροντος που είχα δει τόσες φορές, αλλά ποτέ δε τους είχα δώσει μεγάλη σημασία. Τη στάση του λεωφορείου μπροστά από ένα μικρό χωριό με τον τοίχο καλυμμένο με ψηφιδωτό σε σχήμα πεταλούδας, το άγλαμα λιοντάρι-σύμβολο του Λβιβ λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, την ταμπέλα που διαφήμιζε την πλαζ σε μια μικρή λίμνη δείχνοντας τροπικούς φοίνικες και πορτοκαλί-κόκκινο ήλιο, τα δεκάδες ανταλλακτήρια συναλλάγματος σε κάθε χωριό που περνούσαμε. Φτάσαμε και στην πόλη, το αυτοκίνητο άρχισε το γνωστό χορό του πλακόστρωτου. Θα μου έλειπε αυτός ο χορός, ήμουν σίγουρος. Και ας με είχε ζαλίσει τόσες πολλές φορές. Θα μου έλειπε το Λβιβ, με τα παλιά του κτίρια και την όμορφη πλατεία, τα μικρά μουσεία και τις δεκάδες καφετέριες, τα παγκάκια και τα καροτσάκια με τα μωρά...

Ο δρόμος για το αεροδρόμιο δεν είχε σχεδόν καμία σήμανση, σε περίπτωση που κάποιος δεν ήταν εξοικειωμένος με την πόλη και τη χώρα γενικότερα, δε θα το έβρισκε ποτέ μόνος του. Ο άντρας της Άννας ήξερε ευτυχώς απ' έξω τη διαδρομή, καθώς παλιότερα έρχονταν οι δυο τους στην Ουκρανία με το αεροπλάνο, προτού εξοικειωθούν με το οδικό ταξίδι. Μασούσα τη σοκολάτα μου και κοιτούσα έξω τον μουντό ουρανό και τον ελάχιστο κόσμο, τα παλιά και τα καινούργια αυτοκίνητα, τα φρεσκοβαμμένα και τα μαυρισμένα κτίρια, τα πάρκα και τα φουγάρα των εργοστασίων, τους καλοντυμένους νέους και τους μουτζουρωμένους εργάτες. Η Ουκρανία είναι μια χώρα αντιθέσεων, μια χώρα με πολλές δυνατότητες κι όμως τόσο λίγα επιτεύγματα στα σύγχρονα χρόνια. Αυτό είναι και το πιο γοητευτικό πράγμα στη χώρα αυτή, ότι σε κάθε της γωνιά βλέπεις κάτι που σε κάνει να σκέφτεσαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν...

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, το οποίο κατάφερα επιτέλους να επεξεργαστώ με το βλέμμα λίγο πιο προσεκτικά. Ένα μικρό κεντρικό κτίριο, με δύο μόλις check in counters, ελάχιστο προσωπικό και λίγους επιβάτες (τουλάχιστον εκείνη την ώρα της μέρας). Στήθηκα με την Άννα στην ουρά, όπου εκείνη έπιασε κουβέντα με δύο άλλες κυρίες στην ηλικία της, με παρόμοια ζωή με τη δική της. Η μία ταξίδευε για Ιταλία, η άλλη για Ρουμανία, εκεί ζούσαν και εργάζονταν πλέον μόνιμα. Όση ώρα περιμέναμε να έρθει η σειρά μας για το check in, το σύστημα έπεσε και η υπάλληλος της Carpatair συμπλήρωσε τα υπόλοιπα εισιτήρια και δελτία αποσκευών με το χέρι. Όλοι οι άλλοι επιβάτες είχαν ξυνίσει με την αργοπορία, εγώ όμως απολάμβανα αυτό το μικρό πανικό, που φαινόταν τόσο ταιριαστός με το όλο περιβάλλον. Χαιρετηθήκαμε με την Άννα, δίνοντας ραντεβού πίσω στην Αθήνα, με την καρδιά μου να τρέμει μήπως μου ζητούσαν να ανοίξω τη βαλίτσα στον έλεγχο αποσκευών. Όχι, δεν είχα κάτι να κρύψω, απλά η όλη διαδικασία με ξεβολεύει και με φέρνει σε σχετική αμηχανία, ειδικά όταν δε μπορώ να συννενοηθώ με το προσωπικό του αεροδρομίου. Τελικά όλα πήγαν καλά και πέρασα χωρίς προβλήματα τον έλεγχο. Μια σοβαρή γυναίκαι σφράγισε το διαβατήριό μου με την πορτοκαλί σφραγίδα εξόδου. Η ολιγοήμερη παραμονή μου στην Ουκρανία είχε μόλις τελειώσει.

Στην πτήση για Τιμισοάρα, τα μάτια μου με εγκατέλειπαν κλείνοντας από τη νύστα, αλλά το μυαλό μου παρέμενε ξύπνιο και με πλήρη διαύγεια.

"Θα ξανάρθετε;" στριφογύριζε η ερώτηση της μικρής στο μυαλό μου.

Θα το ήθελα πάρα πολύ, μικρή μου, αλλά δε μπορώ να σε διαβεβαιώσω, γιατί ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος και ο χρόνος μου για να ταξιδεύω τόσο λίγος... Αλλά κάποια στιγμή θα προσπαθήσω τουλάχιστον να ξανάρθω, το υπόσχομαι. Μάλλον όχι για να σε παντρευτώ, όπως σε έχουν πιθανότατα κάνει να πιστεύεις οι γιαγιάδες σου, αλλά για να γνωρίσω καλύτερα αυτή την απέραντη χώρα με τις τόσες ομορφιές, αυτόν τον τόπο, στον οποίο πέντε μέρες δε φτάνουν ούτε για να ανακαλύψεις τα κυριότερα από τα μυστικά που κρύβει πάνω στα βασανισμένα χώματά του. Θα μεγαλώσεις. Θα καταλάβεις...

ΤΕΛΟΣ

 

[Dorotija]

Εύγε παιδι μου. Εύγε!